Categorie: Deel 9

Als kind was ik al eens in Blanes maar kan me er niets van herinneren. Heel gek want ik was toen toch al een jaar of veertien. ‘Tuurlijk wel, we stonden op camping S’Abanell, daar was je zo leuk aan het spelen met een Spaanse jongen!’ 🤣 zegt moeders door de telefoon. Op mijn weerwoord dat je op je veertiende niet meer met zand speelt en of ik iets anders met die jongen deed zegt ze; ‘Ach welnee, doe niet zo gek! Dat je het niet meer weet!’ 🤨  Nou ik laat het zo, want ze beschrijft precies de plek op de camping, het strand en zelfs de coupe van mijn haar. ‘Permanent was toen in de mode, had je ook, van die mooie krullen en zo’n leuke witte jurk.’ Als we dus de volgende dag naar het centrum fietsen stel ik voor om mijn geheugen op te frissen en zo staan we voor S’Abanell, die ligt trouwens náást onze camping. Bij de poort van de camping denk ik het te herkennen maar daar blijft het bij. Ook het centrum van Blanes geeft geen ‘oh’s en ah’s en dat weet ik nog!’ 🤔 Terwijl we over de grote brede boulevard slenteren blijf ik me verbazen dat ik het niet weet. ‘Laat gaan, het is bijna 80 jaar geleden!’ grinnikt mijn lover complimenteus. 🤣 Blanes is een leuke plaats, het is de zuidelijkste badplaats van de Costa Brava. Paar trefwoorden: rotsen, pijnbomen, kleine baaien, de boulevard en mooie stranden. Het oude en het nieuwe gedeelte van de stad worden op de boulevard en op het strand gescheiden door een grote rots.Ook is er een enorme jachthaven. Het is er nu gezellig druk zo voor de Semana Santa: de Heilige of Goede Week  die begint op zondag 24 maart met Domingo de Ramos (de dag dat Jezus Jeruzalem binnen liep). Gevolgd door op iedere dag een andere processie in aanloop naar Viernes Santo (Goede Vrijdag) op 29 maart en Sábado Santo op 30 maart om deze week af te sluiten met de Domingo de Ressurcección op zondag 31 maart (eerste Paasdag). Het is een tijd van processies, ceremonies en festiviteiten die het leven, de dood en de wederopstanding van Jezus Christus herdenken. Alle processies worden georganiseerd door Hermandades of Cofradias. Dit zijn zogenaamde katholieke broederschappen die bij een bepaalde parochie behoren, de plaats waar de processies beginnen en eindigen. De routes die door de stad worden gelopen kunnen soms uren duren en bestaan uit verschillende taferelen. Met name die op Jueves Santo (witte donderdag) schijnt indrukwekkend te zijn omdat die plaatsvind in de avond, als het donker is, met vele kaarsen. Het is een drukke vakantieweek waarbij miljoenen inwoners van Spanje door het hele land reizen om op vakantie te gaan. De populairste bestemmingen zijn doorgaans Andalusië, maar ook de Middellandse Zeekust bij Valencia en Catalonië worden druk bezocht. Op de wegen is het gedurende de hele week erg druk, zowel richting de zee als richting de bergen, voor degenen die liever nog willen genieten van de laatste sneeuw in de skiresorts. Thuis met het plannen van de route was het de bedoeling om naar Sevilla te gaan. De stad die bekend staat om zijn vele mooie indrukwekkende processies. Echter doordat ik de route heb omgegooid en we nu aan de kust begonnen zijn is Tarragona in beeld gekomen. De processies die hier in deze week plaatsvinden zijn door de Catalaanse regering als cultureel erfgoed bestempeld. Maar eerst zijn we dit weekend nog in Blanes. Ik waag me zelfs voor een uurtje op het strand zo lekker schijnt het zonnetje. Mijn vent niet, ‘Veel te koud nog!’ Wel komt ie een wijntje en een hapje brengen, sweet! 😍 In de nacht van zaterdag op zondag tikt de regen op het dak van de hut. Niet zo erg als thuis zie ik de volgende morgen op de foto die mijn moeder van de tuin stuurt. 😳 Het is nog bewolkt en we besluiten naar Lloret de Mar te fietsen. Het is een korte rit van zo’n 10 kilometer, net de berg hierachter. Omhoog gaat het vanuit Blanes om vervolgens de berg af te suizen en zo komen we het walhalla van de jeugd binnen. Een beetje jeugdsentiment en wie kent het niet? De programma’s zoals ‘Zuipende jongeren’, ‘Zon, seks en je ouders in shock’ en natuurlijk de film Costa! 😊 Vandaag op deze zondag zijn het vooral families en goud van oud op straat. 🤣 De vele bars en souvenirwinkels geven ons wel een beeld hoe het hier in de zomer zal zijn! Voor ons een soort ‘gillend naar huis’ zeg maar. 😉 We hebben echt een heerlijke lunch op een terras met een ober die ik zo mee naar huis zou nemen, zo’n leukerd! Daardoor vergeet ik dus een foto van de pasta met inktvis te maken. 😞 Dan laten we Lloret voor wat het is ondanks de verleiding door de vele cocktailbars en weet ik wat voor gekkigheid nog meer  en trappen retour naar Blanes. 😊 Het weer is omgeslagen en ook maandag regent het als we opruimen om richting Tarragona rijden. Bij Barcelona staat de gebruikelijk file. Omdat we hier beiden al vaker zijn geweest staat de stad nu niet op de planning. Een kleine 5 kilometer voor Tarragona ligt camping Las Palmeras. Een mega resort met bungalows, stacaravans en een camping aan de Costa Dorada. Ook hier zijn nog niet alle campings open dus was de keuze snel gemaakt. Omdat we nog aan het uitrusten zijn heb ik voor deze week een lekkere premium plaats aan het strand geboekt. 😍 Bij de receptie staat een Duits stel voor ons en ik begrijp dat ze zich vast hebben gereden in het zand. Er moet een tractor komen om ze eruit te trekken. WTF, waar dan? Ik kijk naar de zeekant en vrees het ergste….😳 Dan zijn wij aan de beurt, een allervriendelijkste jongeman geeft alle informatie en op mijn vraag of we niet teveel in het zand staan zegt ie; ‘Komt allemaal goed, er staan zelfs nog grotere campers aan het strand en mijn collega fietst met jullie mee!’ Nou daar heb ik wat aan want op de plek gekomen is het een grote zandbak. En,… er staat al een caravan op de aan ons toegewezen plek. ‘Ga ik niet in!’ beslist mijn vent en we gaan terug naar de receptie. ‘We zijn zeker 4,5 ton dat gaan we niet doen.’ zegt hij tegen de jongeman. Het is allemaal geen probleem en na wat puzzelen hebben we een andere plek. Ook mooi uitzicht op zee en voor mij belangrijk: niet bij het sanitair, niet bij een vuilnisbak en ruimte genoeg! 😊 Alleen geen premium (nou, ik heb dit ruim een maand geleden geboekt en weet toch niet meer wat dat allemaal was🤣) dus we besparen ook weer geld: eind goed al goed! Oh ja, en we besparen om nog reden op deze plaats: 65 jaar korting. 😉 Dat was bij de premium niet. Gemiddelde prijs hier de afgelopen dagen op de verschillende campings in het voorseizoen door ons betaald is zo’n 25 euro per nacht. Heb ik alle campings voor deze reis al gereserveerd? Nee, zeker niet, dit is de laatste. Wel heb ik een soort schema gemaakt met opties wat te zien en wat te doen in Spanje. Als ik ‘s avonds mijn mail open wacht ons een aangename verrassing. Jan heeft thuis alle tegels in de de achtertuin met de hogedrukreiniger gedaan. Geweldig, de lieverd!  We boffen maar met van die ‘oppassers’ in huis. 😍 De volgende morgen is easy, het regent maar de weersverwachting is gunstig. Mijn vent bakt dus eerst maar iets lekkers,ik neem een aardbeienyoghurt, nou ja , yoghurt met 1 aardbeien dan bekijken we op Google hoe we met de fiets naar de stad kunnen. 😊Het is zoals ik al had begrepen zo’n 5 kilometer en goed te doen. De overdekte markthal is geweldig maar verder is de eerste indruk van de stad matig. Misschien ligt het aan het weer of aan ons maar we hebben er nog geen gevoel bij. Met genoeg informatie over de processies van de plaatselijke VVV fietsen we retour naar de camping. Net binnen klettert de regen wederom op het dak.

Als er iets is waarin mijn vent en ik verschillend zijn is het planning. Ik neem het altijd ruim terwijl zijn gedachten vaak zijn; ‘Hooguit vijf minuten en het is af….’ Wie uiteindelijk gelijk heeft laat ik in het midden. Het geeft mij gewoon rust om alles op het gemak te doen. Maar goed zo komt het dat ik vaak eerder klaar ben dan mijn inschatting. Zo ook deze keer, vrijdagmiddag ruim ik de laatste dingen op, zet nog iets op het lijstje met uitleg voor de ’oppassers’ die morgen in huis komen, tijd voor een wijntje en dan morgenochtend op pad. 😊 ‘Nou, dan zitten we nog heel de avond, ik zeg laten we gewoon vertrekken!’ roept mijn lover. Het is rond 15.00 uur en om een discussie uit de weg te gaan geef ik toe. Bye bye huis! 😊 Het is al flink druk op de weg. Rond 18.30 uur gaat voorbij Brussel de hut aan de kant en deze Patty Praktisch tovert een ‘ontdooid prakkie’ op tafel. In aanloop naar de reis kook ik altijd extra en vries dat in voor onderweg of als noodrantsoen.  ‘Even eten en ik rij zo door, bij wijze tot Lyon!’ 😳 zegt mijn vent vastberaden.  En daar, lieve lezers, daar kan ik dus niet tegen, dat gejakker!’ 😡 ‘We gaan het zien, ik stel Toul voor, perfecte camperplaats daar, morgen de rest.’ opper ik. Eerst nog een stop in Luxemburg om te tanken en dan is er zoiets stoms. Ik durf het bijna niet neer te zetten maar vooruit het loopt goed af. Ik zit achter het stuur en mijn vent gaat tanken. Terwijl hij de slang weg hangt roept ie; ‘Even mijn handen wassen en rijden maar.’ Ik start de motor en wil wegrijden….maar de handrem zit er nog op. Dit is zo mijn geluk want mijn vent stapt net binnen in de achterdeur aan de andere kant van de camper. Ik schrik me echt de tandjes, ‘Jezus vent, je had wel onder dat ding kunnen liggen als ik gas had gegeven, wie doet nou zoiets!’ foeter ik. Hij kijkt verbaasd, ‘Hallo, waar dacht jij dat ik mijn handen ging wassen, in een weiland? En dan in de rijdende camper zou springen!! 🤭 Ja, lieve lezers, ik zei het al eerder dat de afgelopen periode zeker bij mij er ook ingehakt heeft en ik daardoor niet altijd even alert reageer. Komt nog bij: de pijnlijke problemen met mijn gebit, er moesten nog eens drie kiezen verwijderd worden. Ik heb gelukkig twee weken voor vertrek een (nood)plaatje gekregen want het zag er niet uit! 😪 Met zo’n fietsenrek zeggen dat ik nog aan het wisselen ben gelooft niemand. 🤣 ‘Dus we doen Toul?’ vraagt mijn vent. Ik ben vastberaden en terwijl ik rij zoekt hij de afslag op die we moeten hebben. Helaas gaan de laatste 30 kilometers over donkere binnenwegen maar eindelijk staan we. Tijd voor een wijntje want ik ben scheel van het turen!  😞 ‘s Nachts wordt ik wakker met een stekende hoofdpijn en mijn keel lijkt schuurpapier, jesses wat ben ik beroerd, ‘s morgens is mijn hele lijf verkrampt. De afgelopen week was mijn vent ook al zo beroerd en waarschijnlijk heeft hij mij nu aangestoken. Gelukkig heb ik altijd een kleine ‘huisapotheek’ mee. ‘Neem een tablet, jij gaat lekker liggen, ik rij!’ zegt hij optimistisch. 😍 Maar voor geen goud ga ik liggen terwijl mijn vent aan het rijden is. De mensen die weten hoe hij rijdt begrijpen wel waarom! 🤣 Voorbij Lyon houden we het voor gezien en schieten een camperplaats op. Na het eten duik ik vroeg mijn bed in. Helaas is het de volgende dag nog erger. ‘Had ik ook, eerst erger en dan ineens gaat het beter.’ zegt mijn vent en kruipt wederom achter het stuur voor een nieuwe rit. Uiteindelijk rijden we zondagmiddag Rosas in. We zijn hier vaker geweest en genieten altijd van dit leuke plaatsje. Wat een campers hebben we onderweg aan de andere kant zien rijden. Overwinteraars retour naar huis. Echt, 1 op de 5 auto’s is een camper! De drukte is ook hier te merken want de camperplaats in Rosas geeft ‘completo’ aan. Tsja, het is rond half drie dus was het te verwachten. Komt bij dat niet alle campings al open zijn echter Salata wel. Maar ook hier knippert het bord met ‘completo’ ons tegemoet. Op campercontact vind mijn lover iets buiten het dorp, het is een kleine parkeerplaats nabij een parkje. Er staat nog een Nederlands stel met hun camper, prima plek voor een nacht. We zagen een aantal campers samenscholen op de parkeerplaats bij de Lidl maar daar worden we ook niet vrolijk van. Ik wil gewoon een plek om lekker uit te rusten dus op het internet zoek ik wanneer camping Salata plaats heeft. We hebben geluk want de volgende dag is er een plekje. En direct daarna springt de melding weer op ‘Full’.Ik boek gelijk drie nachten! Eindelijk ben ik op maandag iets opgeknapt! Nadat we ons op de camping hebben geïnstalleerd fietsen we naar het centrum. Duidelijk is te zien dat het seizoen nog niet begonnen is. Erik (de broer van Dirk-Jan, Roel zijn beste vriend), zijn vrouw Hanneke en een stel vrienden zijn ook in Rosas. We hebben afgesproken om een wijntje te doen. In het zonnetje is het een gezellige middag op het terras. Maar als we naar de camper terug fietsen is het kil. Je hebt hier in noord Spanje echt nog een jas of trui nodig in deze periode. Verder zijn de dagen leuk en rustig. Roel bakt een brood. We fietsen wat, shoppen, bezoeken de markt en doen in de middagen een terrasje met tapas en sangria. Ook de strandtenten zijn vaak nog in opbouw en de hotels worden schoongemaakt en opgeknapt. Donderdag maken we de hut klaar voor vertrek. De volgende stop is Blanes. Ook hier zijn nog niet alle campings open en de grote parkeerplaats, die als camperplaats gebruikt mag worden, sprak me niet aan. Komt bij dat Semana Santa nadert. Dit is de heilige week voor Pasen. De scholen gaan dan dicht, veel Spanjaarden zijn vrij en trekken erop uit. Dit geeft zowel op de wegen als in de steden grote drukte. Thuis heb ik hier in de planning al rekening mee gehouden door niet in het weekend de weg op de te gaan en voor de zekerheid heb ik dus ook een reservering  op een camping gemaakt.  Voordat we gaan staan doen we boodschappen bij de Mercadona en scoor ik bij een Chinese winkel een nieuw ligbed voor op het strand. Die kan alvast maar in de camper staan! 😊 Camping Blanes ligt aan zee en de hut staat prima. Eind van de middag wandelen we nog een stukje over de boulevard. Op een terras in het zonnetje ploffen we neer; ‘Dos Sangria por favor!’ 😍 We zijn nu een week onderweg en langzaam beginnen we te onthaasten. 😊 Waar we tijdens Semana Santa zijn…. dat volgt in het volgende blog!

Terwijl ik druk aan het puzzelen ben voor een mooie route door Spanje waar we halverwege maart heen willen schieten mijn gedachten terug naar de afgelopen periode. Want dat die hectisch was is zacht uitgedrukt. 😞 Net voor oudjaar gingen we zoals vaker de afgelopen jaren naar de Oudejaarsshow van het Groot niet te vermijden Show orkest op het ss Rotterdam.De gehele verbouwing verliep nog steeds voorspoedig en oudjaarsavond was weer super gezellig in mooi gezelschap met dit keer eigen gebakken oliebollen en appelflappen van Toke! 😍 Of de avond toch iets te wild was weten we niet maar hierna was de drukknop van de wc beneden kapot! 🤣 Geen nood want we hebben tegenwoordig op de beneden verdieping in het nieuwe kantoorgedeelte ook een wc. Waarschijnlijk dacht de loodgieter ook dat het niet zo’n haast had want echt, het heeft 3 maanden geduurd voordat het allemaal weer gefixt is. 🤨Met als resultaat dat ik een week voor vertrek nog even snel met de witkwast aan de slag kan. Maar goed het is af!Ook kwam de elektricien de hele stoppenkast vervangen. Die was al 27 jaar oud, met porseleinen zekeringen. Is wel eens aan vervanging toe zullen we maar zeggen….😊 Dat vertrek naar Spanje had trouwens ook wat voeten in aarde want ik wilde niet eerder weg omdat de gordijnen pas op 5 maart konden worden geleverd en opgehangen. ‘Allemachtig, dat ga je niet menen, je kan toch nog eens bellen of ze eerder kunnen!!’ riep mijn vent geïrriteerd uit. ‘Dan hangt het allemaal 1 dag en ga je weg!!’ 😡 Het werd een gezellige discussie zullen we maar zeggen! Ik begrijp hem wel want de afgelopen weken waren verre van leuk. Begin januari moest mijn vent wederom retour naar het ziekenhuis voor controle aan zijn oog. De zichtmeting was goed, terug  van 15 naar 100 %, en het bloed was weggetrokken uit zijn oog maar de arts was absoluut niet positief. Hij kon nu zien dat er een loslating van het netvlies was. We moesten met spoed naar het Oogziekenhuis in Rotterdam. 😳 Mijn vent mocht zich zo min mogelijk bewegen en inspannen en aldaar aangekomen werd besloten om hem direct te opereren. Helaas kwam er een verlaat ‘vuurwerk slachtoffer’ die voorging. Door dit al was het inmiddels al avond en werd mijn vent naar de volgende dag geschoven. Hij mocht niet mee naar huis maar kreeg een bedje aldaar, waar ie rechtop moest proberen te slapen….nou kwam daar toch niet veel van want het idee van de oogoperatie gaf hem en mij de rillingen. Verdoving achter je oog. Dat soort dingen. 🤭 Dat was gelukkig volledig onterecht, de ingreep viel hem ontzettend mee en is goed gelukt. Doordat ze tijdens de operatie gas gebruiken, en dit een aantal weken in het oog blijft zitten, moest hij 7 dagen lang 6 uur per dag met zijn hoofd op de tafel naar beneden kijken.Treurhouding heet dat in het Oogziekenhuis. Nou, jullie kennen hem, hij wordt na 5 minuten al gek…. 🤣 Ook mocht hij niet vliegen, hoog in de bergen verblijven of duiken. Nou dat laatste deed ie toch al niet maar de bergen, daar baalden we van! 😞 Niet naar de sneeuw dit jaar. We hadden ons er zo op verheugd, zeker na de super gezellige ‘pré aprés-skiparty’ bij Frans en Mirjam. 😍  En echt, als je denkt dat dit alles was, geloof me het kan nog erger! 😳 Eerder heb ik in het vorige blog met de klinkende titel ‘Eindelijk een beslissing’ vermeld dat het fotobureau verkocht zou worden. De nieuwe eigenaren hadden een paar jaar geleden al een fotobureau in het zuiden van Nederland overgenomen. Zij wilden hun gebied uitbreiden en wij wilden verkopen dus het was een prima idee.  Zo snel en enthousiast zij in april van start gingen, zo traag waren de ontwikkelingen afgelopen zomer. Er was iedere keer iets; hij had corona, zijn dochter een ongeluk gehad en zo ging het maar door. Maar mede omdat ze al ervaring hadden met een bedrijf overnemen bleven wij positief, zelfs toen de afgesproken overname per 1 september niet ging lukken omdat ze hun zaakjes niet op tijd in orde hadden. Uiteindelijk was de overname een maand later toch een feit en zo proosten we op 28 september samen met hen en de medewerkers met een glas bubbels en was iedereen blij.  Zij met het bedrijf wat ze over hadden genomen en wij met het feit dat mijn vent eindelijk kon stoppen en aan zijn gezondheid gaan denken. Dat het, naar onze mening, keiharde onderhandelaars waren en wij veel water bij de wijn hebben gedaan maakte ons niet uit want het ging er vooral om dat de medewerkers (die stuk voor stuk jaren bij Roel in dienst waren) goed terecht zouden komen. Alle vier vonden ze de nieuwe eigenaren super aardig en enthousiast, gingen ze veel meer salaris verdienen en kregen allemaal een nieuwe lease auto van de zaak. Eind goed al goed zou je denken maar helaas bleken we met twee luchtfietsers in zee gegaan te zijn. 😡 Echt, er zijn dingen gebeurd waarbij we beurtelings dachten; ‘Zijn deze mensen nou zo dom of zijn ze toch zo berekend?!’ 🤔 Door de verbouwing hier werd er twee weken na de overname door het personeel vanuit huis gewerkt dus echt zicht op alles hadden we niet. Nou hoefde dat ook niet want mijn vent was met pensioen en mocht zich van de luchtfietsers absoluut nergens meer mee bemoeien. Maar vreemd vonden wij het wel dat de nieuwe eigenaren zich alleen op de dag van overname hooguit 2 uurtjes op kantoor hebben laten zien en daarna niet meer. Het leek alsof ook zij zich nergens mee bemoeiden. Het personeel was nu wel overgenomen maar voor het bedrijf zelf waren zij nog steeds met diverse raadgevers (denk aan accountant, boekhouders, raadgevers enz) in de weer om een concept overeenkomst te maken. Wat ons betreft niet zo moeilijk want we hadden alles uitvoerig doorgesproken en op papier gezet. Uitwerken en ondertekenen. De concept overeenkomst die we eindelijk eind oktober ontvingen stond vol met fouten. Onze accountant en advocaat haalden er zoveel uit dat het hele ding wat ons betreft over kon. Bijvoorbeeld: wij hadden met hen afgesproken dat zij het kantoor voor drie jaar tegen een maandelijks bedrag konden huren. Daar hadden zij in de zomer ook al een handtekening voor gezet omdat wij de verbouwing (kantoor van woonhuis scheiden) in gang wilden zetten. Want die plannen zijn eigenlijk ontstaan door de overname van het bedrijf. In het concept dat zij hadden laten opstellen werd niet gesproken over het kantoor maar over het gehele pand. ‘Hebben jullie je koffers al gepakt?’ vroeg onze advocaat terwijl hij erop wees. 🤭 Zo dan,…. je zal het getekend hebben! 😡 ‘Teken nou maar gewoon want er staat niets vreemds in!’ zei het koppel in koor aan de telefoon toen zij vonden dat wij te lang over het concept moesten nadenken. ‘Anders moet er weer een nieuw concept gemaakt worden en dat kost allemaal geld! Er staat echt precies in wat we afgesproken hebben.’ 😳 Nou, daar dachten wij anders over. Ik was al lang klaar met die lui maar mijn vent zag het nog redelijk positief in dus over en weer ging het concept met aanpassingen. Tot ineens uit het niets eind november een mail kwam waarin zij ons mededeelden dat ze de stekker overal uit trokken, ze zouden geen overname doen, de onderhandelingen werden gestaakt en het personeel was weer van ons. Ze sloten de mail af met iets in de trant van dat ze hoopten dat we wel ‘vriendjes en vriendinnetjes’ zouden blijven want ze hadden zo’n leuke band met ons opgebouwd….🤮 De fotografen en secretaresse stuurden ze dus retour naar ons,  ‘Wij stoppen er mee en jullie kunnen je salaris bij Roel gaan halen, die is nog steeds jullie baas!’  werd hen medegedeeld in een persoonlijk gesprek. Deze email aan ons kwam pas na dit gesprek toen ze al op de terugweg naar het zuiden van het land tuften. Een soort gevalletje Omtzigt zeg maar 😳! En dat terwijl ze net met de medewerkers hier in Vlaardingen hadden gesproken! De vier stonden dus even later verbouwereerd bij ons op de stoep met de mededeling dat Roel weer de werkgever was.  De luchtfietsers hadden zéker wel voor de overname van het personeel getekend maar omdat dit op een enkel A4-tje stond waren zij stellig van mening dat zo’n kladje niet rechtsgeldig was. 🤔 Ook bleek nu dat zij de salarissen van oktober veel te laat hadden overgemaakt en voor de maand november zag het er helemaal niet rooskleurig uit. Tsja, snap je onze verbazing! 🤨 Dit moest opgelost worden en tot die tijd konden wij helemaal niets doen want 1 verkeerde stap van Roel en hij zou daadwerkelijk wél weer de werkgever zijn. Vervolgens konden de fotografen en secretaresse ook niet meer doorwerken omdat de systemen werden afgesloten en de lease-auto’s terug ingeleverd moesten worden bij de garage. Lang verhaal kort: de secretaresse nam een advocaat en spande een rechtszaak aan tegen het illustere duo dat op geen enkele manier meer voor iemand van ons te bereiken was. Mail en telefoon werden gewoon niet beantwoord! Door de jurist van het duo werd Roel in vrijwaring opgeroepen. Buiten het feit dat hij vreselijk baalde dat zijn voormalige medewerkers dit moest overkomen was hij van de oproep op zich trouwens niet onder de indruk. Samen met zijn advocaat had hij alles al op een rij en zij waren overtuigd van het gelijk aan onze kant. Ik niet, ik was bang voor iets wat we over het hoofd zouden zien. Komt bij dat ik al de kriebels krijg als er een deurwaarder aan de deur komt en ja, die kwam natuurlijk want omdat het onduidelijk was geworden wie nu de werkgever zou zijn moesten de medewerkers ook mijn vent aansprakelijk stellen voor het niet betalen van hun salaris. Om alles uit te sluiten hebben we zeker 14 dagen lang iedere avond, tot ik er stekende hoofdpijn van kreeg, alle mail, appjes enz. van de afgelopen periode van onderhandeling door zitten spitten in verband met de beschuldigingen aan ons. Het resultaat: een duidelijke tijdlijn en twee dikke ordners vol met mailwisselingen en bewijzen. 👍 Tijdens de zitting werd al snel duidelijk dat de beslissing van de rechter voor ons positief zou uitvallen. Ik zie haar nog wapperen met het veelbesproken ‘kladje’ richting het duo met de vraag of dit hun handtekening was. Echt wel, gewoon rechtsgeldig. ‘U weet toch wel waar u uw handtekening onder zet? U bent toch gekke Henkie niet’ zei de rechter op sarcastische toon omdat ze het drie keer moest vragen. 🤣 Gelukkig kwam de uitspraak al na een week (net voor kerst) en inderdaad: het personeel was overgenomen met ingang van 1 oktober. Het blijkt, er is een wet “Overgang van onderneming” en dat proces is niet terug te draaien zodra het begonnen is. 😊 Ondanks deze uitspraak reageerden de luchtfietsers nog steeds niet op de telefoontjes en mailtjes van de medewerkers, verleenden hen geen toegang tot de systemen, kwamen de lease-auto’s niet retour en betaalden ook geen salarissen. Oeps, dat tikt aan want de rechter had ook besloten dat iedere dag dat dit allemaal niet in orde was er een boete betaald moest worden. 🤭 Ze zullen toch niet denken; ‘Als we niets doen dan waait het vanzelf wel over….’?  Het waren stressvolle weken voor de medewerkers maar zeker ook voor ons. Zo lang de rechtszaak liep konden en wilden we er met bijna niemand over praten. Op zakelijk vlak waren we zeer voorzichtig want we zagen de aasgieren al rond cirkelen om de klanten in te pikken. En in de privésfeer wilden we niemand ongerust maken, daar kwam bij: wij wísten ook niets! Klinkt allemaal makkelijk gezegd maar de werkelijkheid was een ding hoor! Het voelde als liegen. Lachen en leuk doen bij familie en vrienden en ondertussen weten dat er grote donkere wolken boven ons hoofd hingen door de rotzooi die was ontstaan door het handelen van het illustere duo. Inmiddels hebben zij hun eigen faillissement aangevraagd. Hoe triest, het bedrijf dat mijn vent in 46 jaar heeft opgebouwd is in 2 maanden om zeep geholpen. 😪 De curator die is aangesteld is ook meer dan verbaasd over de gang van zaken en verzekerde ons dat hij veel had meegemaakt maar dit…. Gelukkig hebben de medewerkers ander werk gevonden. De ene gaat bij de Gemeente werken, twee fotografen gaan voor de oude klanten werken en zijn voor zich zelf begonnen. Nummer vier gaat waarschijnlijk wat anders doen. We hebben dus hele rumoerige tijden achter de rug en het is helaas nog niet afgelopen omdat de curator alles uit moet zoeken. Ondanks dat bijna de hele verbouwing hierdoor overschaduwd is zijn we toch reuze blij met hoe ’top’ onze woning er nu uit ziet! 😍

Roel ging intussen op de open dag naar het Watersnoodmuseum om samen met collega Dick Sellenraad een lezinkje te houden over de foto’s van Bart Hofmeester en de bijbehorende fototentoonstelling te openen.Ook werd de container, die weer leeg was, na al die maanden weggehaald, nog een kapot raam boven in de hal vervangen enwerd door tuinman Michel en zijn collega’s de voortuin eens goed gesnoeid.En eindelijk kreeg ik mijn inloop kerstspullen kast! So happy! 😊In februari tikte ik de 60 jaar aan! 😊 Het plan om het in de sneeuw te vieren was dus geen optie. Nou kwam het zo uit dat  moeders en Jan precies in die week een huisje in Zeeland hadden gehuurd. ‘Kom dan hier heen!’ riepen zij.  Nou, we hebben geen reden nodig om de camper op te starten. Helaas was het weer niet al te best maar we hadden er niet minder plezier om. Oh ja, dit raadsel is er nog steeds: Wie heeft deze bos bloemen gestuurd op mijn verjaardag? Heel lief maar er stond geen afzender op het kaartje! 🤔Terwijl we afgelopen woensdag de camper door de wasstraat halenbelt mijn moeder dat het helaas toch niet meer gaat met 1 van haar hondjes. Ze heeft twee oudjes waarvan de kleinste niet best meer is. Ze zit al enkele dagen te piekeren wat ze moet doen maar heeft nu toch een afspraak gemaakt. Of ik mee kan naar de dierenarts om het kleintje in te laten slapen. Uiteraard ga ik mee, zucht,  zo zielig altijd. 😪 Nog even doorbijten want echt, het is bijna zo ver !! Zaterdag komen de ‘oppassers’ hier in huis en rijden wij richting España! 😍