Door de drukte van de verbouwing dit jaar weinig tijd voor een creatieve kaart.
Dus dan maar op de manier hoe kunstmatige intelligentie een kerstkaart genereert.
De verbouwing!
‘Dan gaan we toch verbouwen!’ is makkelijk gezegd maar de aanloop en de uitvoering zijn iets meer ingewikkeld. Samen met het plan om te zaak te verkopen speelde ook het idee om een Finca in Spanje te kopen. We hadden mijn moeder al gepolst wat ze er van zou vinden om heel ver weg bij ons in de tuin dan een eigen huisje te krijgen zodat ze voor ons kon gaan zorgen. 😉Diverse makelaars werden geraadpleegd maar ergens konden we geen beslissing maken. Simpel om het feit dat mijn vent nog zoveel werk heeft aan het uitzoeken en archiveren van al zijn negatieven en dan met name de luchtfoto’s van Bart Hofmeester en Peter Molkenboer en dat dat ook zoveel plek inneemt: 20 stalen kasten vol. Die zouden dan allemaal mee moeten! 🤭 Tel daarbij op dat we heel tevreden zijn met ons huidige huis en de ruime tuin. ‘Eigenlijk zouden we het huis moeten oppakken en dan in Spanje neerzetten.’ zeg ik zuchtend als we het weer niet weten. Soms moet je dan gewoon de beslissing forceren en zo verdwijnt het Spanje plan (voorlopig) in de koelkast. 😞 Zoals eerder geschreven wil de koper van het bedrijf onze kantoorruimte wel huren. Nou is het zo dat privé en kantoor niet echt gescheiden zijn. De medewerkers gebruiken oa. onze voordeur en ons toilet. ‘Ik wil ze straks niet meer zien en horen!’ zegt mijn vent lachend. Dus: verbouwen! Eigenlijk was dit sneller besloten dan het Spanje verhaal. 😊
De fotostudio gaat in tweeën, de ene helft wordt, na plaatsing van een raam en een tuindeur, ons nieuwe kantoortje, het andere gedeelte wordt bij het ‘oude’ kantoor getrokken. 
Het kantoor moet leeg,
Er komt een noodmuurtje tegen het stof.
En er moeten enorm veel kabels verlegd worden.
We verhuizen een bureau en twee computers naar het op een na kleinste kamertje waar we de komende weken zullen bivakkeren. 
En hangen de bouwkalender op.
We kopen nieuwe verlichting, rails aan het plafond en elk lampje dat er straks aan komt te hangen is met een app te regelen. Leuk voor m’n vent, al die home automation dingen. 😊
Met pensioen! Nou echt niet, nog nooit zo hard gewerkt! 🤣
De aannemer zorgt voor een puincontainer,
die snel gevuld wordt met brokken gipsbeton van de vide-muur
en niet te vergeten, het puin van de oude keuken en bijkeuken.
Omdat in de bijkeuken geen houten vloerdelen liggen en deze niet meer te krijgen zijn besluiten we om de nieuwe vloer van het hele keukengedeelte met pvc te doen. Klinkt makkelijk maar in het echt is het een ingewikkeld verhaal. De dikke houten planken in de keuken moeten , tot de rand van de woonkamer, er eerst uit maar omdat PVC dunner is zal de gehele keukenvloer dan lager liggen en niet aansluiten op de woonkamer. Bovendien moeten we voorzichtig werken want een aantal planken willen we hergebruiken om de gaten bij de open haard en in het nieuwe halletje op te vullen. Maar wat een crime om die vloerdelen eruit te krijgen. 😳 Ze zitten vast met krammetjes, lijm en soms ook een schroef. ‘Het is wel heel degelijk in elkaar gezet.’ oppert mijn vent optimistisch. Natuurlijk klaren we de klus en met een berg stookhout komen we deze winter vast weer door. 😊
Het mag gezegd: via een tip komen we bij ‘De meiden van Ambacht’ in Maassluis terecht. De dames en vloerenexpert Chris loodsen ons met vele tips en adviezen door de hindernissen. Chris moet de vloeren op hoogte krijgen maar door tijdgebrek/droogtijd kan hij dit niet met cement doen en moet ie met twee lagen egaline gaan werken. Het is een dure oplossing maar onze strakke planning is niet anders. Om ons te helpen komt Chris zelfs op zaterdag de tweede laag doen. Om 07.00 uur, dat dan wel weer! 🤨
Ondertussen rijden we al heel veel keren naar de gescheiden afval inname.
Tussendoor proberen we plastic op te hangen om het stof weg te houden maar helaas….het lijkt allemaal niet te helpen.
We hebben een aantal deuren kunnen hergebruiken maar ook nieuwe nodig net als kozijnen, die hebben we te weinig dus dat wordt gebracht,
en opgeslagen in de kas.
De tuinmannen gaan aan de slag voor een pad naar de nieuwe voordeur voor het te verhuren kantoor.
Door alle veranderingen moet er helaas een andere trap in de studio komen anders gaat het niet passen in de ruimte. Dus we slopen weer! 🤣
En de nieuwe wordt als een puzzel in elkaar gezet en op z’n plek geplaatst.
In het huidige kantoor boven moet de verbindingsdeur tussen kantoor en privé verplaatst worden. Maar echt een hele grote klus gaat het doortrekken van de vloer worden zodat de vide verdwijnt en er boven een nieuwe ruimte ontstaat waar Roel zijn archiefkasten kan stallen. Hier zitten nu ook geen ramen dus….juist, ook die moeten er komen. 😊 Ze plaatsen een grote steiger.
En een meneer met een mega zaag gaat gaten in de muren maken. Hoezo stof! 😫
Wat eens een raam was is nu de voordeur van het te verhuren kantoor en in de ruimte van de keuken komt een groot nieuw raam waar ooit een dichte deur was, die in zijn hele 27 jarige bestaan misschien 5 keer open is geweest.
Als ze dan toch aan het zagen zijn dan gelijk maar verder om in de woonkamer een doorgang naar de nieuwe kantoorruimte te maken. ‘Dat zagen we er allemaal gewoon even uit.’ aldus de optimistische aannemer. 😳 Zo eenvoudig is het niet want de architect moet zich er ook mee bemoeien, ‘Denk aan de symmetrie van de woning en het aanzicht.’ 🤔 Het huis is ooit door een architect ontworpen en volgens de auteurswet kan ie tot 70 jaar na zijn dood alles afkeuren en moet hij veranderingen goedkeuren. Zoals het vaak gaat bij verbouwingen: er komt steeds meer bij en even waren er zelfs tekeningen van de architect met een uitbouw! 🤣 Inmiddels groeit de lijst (er is ook wel wat achterstallig onderhoud) en gaan de zitjes bij de open haard er ook aan geloven. 
Eten wordt primitief zonder keuken: Koken in de camper,
en ontbijt en diner met gruis.🤣
De aannemer voor de keuken is nu een week lekker bezig. Elektriciteit en wateraansluitingen worden veranderd.
Roel vult intussen gaatjes zonder praatjes. 🤣
Creatief hebben we op de muur en het plafond de keukenindeling getekend.
Er komt een verlaagd plafond waar de afzuigkap en de spotjes komen. 
Er gaat heel veel hout in zitten dat met grote vrachtwagens wordt aangevoerd.
Maar ook reken en denkwerk want mijn vent en ik hebben veel te veel lichtpunten uitgerekend, ‘Het lijkt wel een theater!’ grapt de aannemer als hij ons lichtplan ziet. Gelukkig hebben de mannen van de keuken er meer verstand van en na wat stevig rekenen (komt door mij want ik wil het weer anders) is er een lichtplan. ‘Het plafond is van de mummie, heel ingewikkeld. ‘ grapt mijn vent zijn eeuwenoude mopje. 🤣
Dan is het plafond klaar en kunnen de stukers aan de gang. 
Aan de andere kant van het pand worden er ondertussen wat muurtjes geplaatst om het kantoor van het huis te scheiden, ook de nieuw aan te leggen wc krijgt een plekje.
In het weekend maak ik de nieuwe trap verboden gebied en zet er een lakje op.
Het loopt soms allemaal wat chaotisch. Komt wellicht omdat we met 2 aannemers werken, de een voor het kantoorgedeelte en de ander voor het woonhuis. Zo staan ze te hakken en zagen in het woongedeelte terwijl in de studio gaten voor raam en deur worden gezaagd en een plafond wordt geplaatst. Het stof zit overal en de zeilen die we hebben opgehangen lijken niets tegen te houden. Over de herrie (hakken, boren, zagen en zingende werklui) ga ik het niet hebben! 🤣 Er zijn dagen dat we wel 8 man over de vloer hebben! Het gekke is dat ze elkaar niet in de weg lopen. 😳 De beide aannemers zijn Nederlanders en werken met een breed scala aan nationaliteiten. Turkije, Armenië, Iran, Kaap Verdië, Tunesië en Oezbekistan. Het zijn stuk voor stuk hardwerkende mannen. Dat wil ik ze wel vertellen maar de meesten, en met name de schilders en stukers, kan ik niet verstaan en zij mij niet! ‘s Morgens worden ze gebracht door iemand die wel Nederlands spreekt, zeg maar een soort koppelbaas, die legt dan uit wat er moet gebeuren, gaat weg en komt ze ‘s middags weer ophalen. ‘Waar zouden ze dan heen gaan en slapen?’ vraag ik me af. Mijn vent vind het wel grappig, ‘Nou, die gaan terug naar Ter Apel!’ 🤣 Het is flauw maar vooruit. Het geeft ook hilarische taferelen hoor want sommigen doen alsof ze Nederlands verstaan, dat merk ik omdat ze overal hetzelfde antwoord op geven. ‘Woon je dichtbij?’ ‘Woon je ver weg?’ ‘Vind je het hier leuk?’ ‘Wil je een broodje?’ Op alles komt het antwoord; ‘Ja mevrouw, zou kunnen.’ Tsja….🤣 Het is handen en voeten werk zeg maar. Ook start ik soms de vertaal app op de phone, een mens wordt creatief in dit soort dingen en wanneer er bijna een verkeerde kleur verf op de muur zit, pak ik een stift en schrijf op het afdekpapier op de grond en de potten verf (beige en grijs) waar wat moet komen. A = grijs en B = beige.
Ach, hoe gek ben je als je met een zak broodjes en een ei in het rond loopt om te vragen of ze trek in een broodje ei hebben? 🤣
Is het herkenbaar dat als mensen je niet verstaan je ineens ook heel hard gaat praten? Juist, dat doe ik dus ook! 🤨Die catering is een ding hoor, soms bijna een dagtaak maar het geeft veel goodwill. Want als ik vrijdagmiddag, net voordat ze maandag voor de vloer komen, ‘ineens’ besluit dat ik het plafond in de woonkamer ook glad gestuct wil hebben dan komen de mannen zelfs op zondag terug. De balans van de catering: 4 dozen roze koeken, 4 dozen spritsen, 1 doos speculaaspoppen, 2 dozen stroopwafels, 130 broodjes, 50 kroketten, 40 frikandellen, 4 dozijn eieren, kaas, worst, rondjes snackbar, bezoekjes aan de visboer voor kibbeling en laten we de oliebollenkraam ook niet vergeten! 😊 En ieder nadeel heeft een voordeel: als de Turkse stukadoor mij in de tuin de druiven ziet snoeien komt ie advies geven. Wat ik begrijp is dat de kerel in Turkije een heleboel druiven heeft gehad en dus bekend is met het snoeien. Als de druif hier volgend jaar dood is dan heb ik hem waarschijnlijk verkeerd begrepen! 🤨
Voor de gevel boven de nieuwe ramen moeten wat oude stenen afgebikt worden, leuk klusje voor mijn vent op een rustige zondag.
Om de studiovloer /plafond dicht te maken komen er twee hele grote stalen H balken die naar binnen geworsteld moeten worden
en ingekort.
We maken natuurlijk ook nog even een remake van die bekende New Yorkse foto op de Empire State Building. 😊
Tijdens de verbouwing hebben we dus zoals gezegd de keuken in de camper en het keukentje op het kantoor boven maar gelukkig zijn er ook veel uitnodigingen om ‘s avonds ergens lekker aan te schuiven! 
Het is wat zo’n verbouwing, we werken hard mee en hebben soms geen benul meer van tijd. Het is leuk om dingen zelf te doen en niet onbelangrijk: het scheelt ons in de kosten! Iedere ochtend om 08.00 uur staan ze voor de deur, soms zelfs al om 07.00 uur. Vaak gaat de deur pas rond 17.00 uur dicht. We worden een soort ‘klus kluizenaars’ 😞! Koste wat het kost houden we de danslessen op woensdagavond vol. ‘Is dat nou al weer een week geleden?’ vragen we ons dan verbaasd af als we naar de dansschool in Delft rijden. Dan staat de keukenboer op de planning. Ook deze kerel is lekker vroeg; ‘07.00 uur begin ik mevrouwtje!’ Een volle vrachtwagen met dozen staat rond 09.00 uur op de stoep.
Echt, toen alles stond uitgestald heb ik me achter de oortjes gekrabd en gedacht; ‘WTF, hebben we allemaal gekocht!’ 🤭Monteur John gaat intussen rustig zijn gang, ‘Wacht maar af mevrouwtje, het komt allemaal goed! Oh, trouwens ik moet even plassen maar mag niet zwaar tillen kan je even helpen?’ 🤨 Zo’n type dus, maar een vakman hoor, we hadden geen andere willen hebben! Na drie volle werkdagen (één avond gaat ie zelfs door tot 21.00 uur) is de keuken een feit!
En een dag later wordt hij plechtig in gebruik genomen. 
In de studio wordt een aanvang gemaakt met het leggen van de vloer/plafond balken.
Een voordeel heeft het ook wel weer dat iedereen tegelijkertijd komt, als keukenboer John wat sjouwhulp nodig heeft om het 100 kg zware aanrechtblad op te tillen zijn er mensen genoeg om een handje te helpen.
Echt, we hebben het geweten die verbouwing! Alles gaat van zijn plek. We sjouwen de inhoud van de vele archiefkasten naar de nieuwe kamer boven en takelen de lege kasten omhoog door de half dichte studiovloer. 
Dan gaan de laatste planken in de vloer/plafond.
Intussen worden buiten de gevels afgewerkt,
komt er een nieuwe smalle rand om de open haard,
en moet loodgieter Mo zijn duikdiploma meenemen want er staat een halve meter water onder de vloer in de garage waar hij de riolering voor de nieuwe wc moet aanleggen.
Boven worden de laatste ramen en deuren gezaagd.
‘Here is Johnny….’
De eerste volle puincontainer wordt afgevoerd.
En Roel kan beginnen met het sauzen van de muren in de nieuwe kamer.
Hans Maat doet de bovenranden. Zonder trapje. Tja, hij meet 2.02 meter! 🤣
Zoals eerder gezegd: de stukadoren komen zelfs op zondag terug om het werk af te maken
want maandag begint Chris met het repareren, schuren en lakken van de vloer.
Er zijn heel wat schuurbanden versleten. 😳
Dingen die niet meer in de container konden, blijven we heen en weer schuiven en de server stofvrij houden bleek ook een utopie.
Zelfs in bed is stof en de slaapkamer is veranderd in een berging.
Natuurlijk is er ook tijd voor grappige fotomomenten en liggen we af en toe dubbel van het lachen. Dat lachen vergaat ons meestal in de morgen weer als we de vermoeide lijven uit bed slepen. Dan kijk ik in de spiegel en denk; ‘Wie is die vrouw?’ 😳 Het lachen vergaat ons ook als ik erachter kom dat de bestelde pvc vloer (grijs/bruin) absoluut geen match met de keuken heeft. Het leek allemaal zo mooi in de winkel maar in het echt! Vreselijk! Gelukkig waren de dames bij ‘Meiden van Ambacht’ zo lief dat ik alles mocht ruilen voor iets anders. En dat allemaal vrijdagmiddag voor sluitingstijd….😳 Echt, dat zijn de momenten dat ik dacht; ‘Wat doe ik mezelf aan?’ Waarom loop ik verdorie niet op teenslippers bij mijn Spaanse Finca in het rond?!’ Maandag was het allemaal weer opgelost en kon de nieuwe, nu zandkleurige vloer, gelegd worden. Dat geklus en gestress is trouwens wel goed voor de weegschaal. 😊 Mocht je je afvragen waarom Roel dan niets zegt van kleuren….hij is kleurenblind! Echt waar hoor! 🤭
Het gaat ergens op lijken. Het oude kantoor wordt afgesloten met een muurtje, daar was het uiteindelijk om begonnen. 
De noodmuur kan weg.
M’n vent begint met het leggen van de tapijttegels in de nieuwe kamer boven.
en voor de zoveelste keer gaan we stoffen en zuigen.
De Oezbeekse schilders doen het plafond in de keuken en woonkamer. 
De laatste deuren worden geplaatst.
De lampen kunnen weer aangesloten worden,
en de eetkamertafel kan ook weer op zijn plek. Zoals je ziet, ook de wijnkelder is ingericht. 😊
Uitgerekend nu gaat de wasdroger naar de eeuwige jachtvelden maar lang leve Coolblue, die bezorgen ook op zondag.
De schilder geeft de kozijnen en deuren een mooie nieuwe laklaag,
de loodgieter sluit de wc en het fonteintje aan,
de trap in het woongedeelte wordt zwart geverfd,
en na het verwijderen van de anti slip strips door m’n vent,
legt de stoffeerder een hele mooie vloerbedekking. 😊
De muren worden bijgewerkt ,
En dan komt het moment dat de aannemer klaar is. Bedankt alle lieve gezellige mensen die ons geholpen hebben. 😍 Het was fijn dat jullie kwamen, maar het is nog fijner dat jullie weer weg zijn. Rust in huis, alhoewel dat na die ruim 7 weken ook wel heel vreemd voelt.
Wij klussen nog even door. Roel maakt een nieuwe kapstok,
hangt ie ? 🤣
Het weer op zijn plaats zetten van alle meubels, de piano,
de nieuwe bureaus, waarvoor Jan en Cas nog komen helpen. 
En dan moeten alle andere dingen ook op hun plek….
Het noodkantoortje kan leeg.
Ja Roel, ik moet die doos hebben die helemaal achter in de container staat….😫
Ons kantoor beneden wordt gevuld met stellingen en kasten. 
De nieuwe wc aankleden met wc borstel, handdoekenhaakjes, rolhouder en meer van die dingen. 
Met vereende krachten komt ook de flipperkast weer op zijn plek, wat is dat ding zwaar….
Vergeet ik bijna te vermelden dat de tuinman met een hoogwerker een heleboel kerstlampjes in de boom komt doen….kan er ook nog bij! 😊
Het was een hele verbouwing met een strakke planning en ondanks de vertraging van de aannemer voor het kantoorgedeelte liep alles best goed. Minder goed gaat het als ik op een zondagavond met een wijntje zit, een stukje kaas eet en mijn brug met kronen los laat. Een akelige behandeling 2 dagen later bij de tandarts is het gevolg. De brug is eruit geslepen en de twee kiezen eronder zijn getrokken. Echt, ik lag in die stoel en dacht dat mijn laatste uur geslagen had. De werklui hadden die dag helaas geen catering want thuis gekomen ben ik maar even op bed gaan liggen. 😪
En de ellende is nog niet over. Roel merkt 2 weken geleden op vrijdagochtend dat er een soort van zwarte spaghetti in zijn linker oog drijft. De huisarts stuurt hem regelrecht door naar de oogarts in het Vlietland. Intussen ziet hij bijna niets meer. Een test levert nog maar 15% zicht op. Maandag terugkomen. Dan is het iets beter. Vrijdag terugkomen. Nu 50% zicht. Conclusie: een gesprongen adertje in zijn oog. Maar of dat met eventueel losgelaten netvlies te maken heeft kan de dokter niet bevestigen of uitsluiten. Hij kan ook niets zien in het oog. Niets inspannend doen, niet sporten, niet tillen of bukken, en ook helaas niet naar dansles. Zo jammer want we missen nu het kerstbal en de dansles met de foute kersttruien. Maar gelukkig gaat het met zijn oog inmiddels steeds beter! (update: nu 84 %)
We maken de balans op: de keuken is meer dan top, helaas niet in één keer af maar ze doen er alles aan om dit te verhelpen. De dozen met negatieven verdwijnen vanuit de slaapkamer, de hal boven en de garage op hun plek. We nemen voor de tweede keer afscheid van een vuilcontainer. Bij de Irado en de bouwmarkten kennen ze ons inmiddels heel goed. De steiger is weg en de tuin een drama maar vooruit het is winter! Het nieuwe kantoor op de beneden verdieping is een prima ruimte. De twee glazen binnendeuren een aanwinst. De garage en de container met spullen raken langzaam aan leeg.
De houten vloer is als nieuw en het is nu nog wachten op de gordijnen en het afwerken van kleine klusjes zoals oa. plinten verven. Eigenlijk is er niets waar we spijt van hebben. Ondanks de bloed, zweet en tranen is het ons allemaal meer dan waard geweest! 😊
De nieuwe deur van de woonkamer naar de hal. Jammer, een halve centimeter te breed. Dat wordt schaven.
We laten een mooie Hofmeester foto uit 1956 printen voor in het halletje. Bioscoop Arena met de première van de film de Tien Geboden. 
De schuifdeur tussen woonkamer en kantoor.
De nieuwe stoel voor Roel (of voor mij….) bij de open haard.
Dat wordt zelfgemaakte appeltaart. De oven werkt …. Op naar de kerstdagen!
Praag, alles op loopafstand….
Een terugblik over de afgelopen maanden: Half augustus komen we terug uit Frankrijk en parkeren de camper weer op de oprit, home sweet home. 😊Het is altijd onbegrijpelijk hoeveel troep een mens mee sleept en ook dit keer verbaas ik me als de bonte verzameling uit de camper komt. Het waren drie heerlijke easy weken maar nu is het gedaan met de rust. Zoals in het vorige blog al vermeld: er komt een verbouwing aan (daarover later nog meer, het is zoveel dat het een apart blog gaat worden). 😳 Het is dus best een boel wat er allemaal moet gebeuren en een strakke planning is vereist. Twee verschillende aannemers zullen onder leiding van de architect door het pand trekken. Om de kosten iets te dekken, en ook omdat ik het leuk vind, hebben we besloten om veel van het sloopwerk zelf te doen. De keuken hoort daar ook bij en mijn vent maakt een begin.
Roel heeft zo’n project al eens meegemaakt toen hij het huis liet bouwen en ik zit er vrij gemakkelijk in maar veel mensen die we onze plannen vertellen zie ik denkbeeldig achter hun oor krabben….🤣 De verbouwing brengt ook financiële veranderingen mee in onze privésituatie. Nu was er al eens een aanzoek 
en Elvis zong ‘Viva las Vegas’ maar er kan niet genoeg op papier staan dus de notaris mocht weer aan de slag. 
Daar weet mijn vent me wederom te verrassen door nogmaals op zijn knieën te gaan en zo’n schattig klein doosje tevoorschijn te toveren. 😍
En ‘s-avonds een romantisch diner op een terras.
Terug naar de verbouwing voordat het allemaal te zoetig gaat worden….😉 De aannemer zou midden september beginnen maar dat is inmiddels een maand uitgesteld omdat alle materialen nog niet binnen zijn. Ondertussen hebben wij een start gemaakt en het huis en kantoor beginnen langzaam aan ‘verbouwklaar’ te worden. De garage staat vol,
net terug van de notaris staat er een 20 ft. container op de stoep te wachten,
het muurtje in het kantoor wordt afgebroken,
en als ik me verveel doe ik tussendoor nog wat verfklusjes. 
Natuurlijk zijn er ook zat andere leuke dingen. Zo brengen we, samen met moeders vriend Jan, haar en Coby naar Amsterdam vanwaar ze op cruise gaan met de Costa richting Zuid Europa. 
Met zijn drieën duiken we vervolgens Amsterdam in en brengen uiteraard een bezoekje aan de beste Chinees op de wallen.
En daarna natuurlijk ook een wandeling óver de wallen.
Ook is er een lekker een weekend met de camper naar Roel zijn nicht in Hoorn, zijn zus in Eerbeek,
en hebben we alvast een afscheidsetentje met het personeel.
Al met al blijven augustus en september heel onrustig met de verkoop van het bedrijf, het naderende pensioen van mijn vent en de verbouwing. Om het wat luchtiger te maken besluit ik om hem te verrassen voor zijn verjaardag (ik mag niet meer zeggen hoe oud hij is geworden maar het is 65 🤣) en mee naar Praag te nemen. Beiden waren we niet eerder in deze stad. Zo vliegt op vrijdagmiddag 15 september de blauwe vogel ons naar de Václav Havel luchthaven in Praag. 
Om het maar lekker makkelijk te houden heb ik daar een taxi geregeld die ons naar het hotel brengt. De chauffeur wil niet herkenbaar op de foto, zeker een zwartrijder, 😊
maar draagt wel m’n koffertje. 
Het Appia hotel ligt vlakbij het centrum en het oude gebouw met de mooie tuin bevalt ons direct bij binnenkomst. Een woonkamer,
een slaapkamer,
en een tuin. 
‘Life begins at the end of your comfortzone so do one thing that scares you.’ Een mooie spreuk en voor mij dit weekend de werkelijkheid. Namelijk: mijn kleine handbagage! Echt, ik heb maar 1 paar schoenen bij me en die heb ik aan! 🤣 Alsof het koffertje het voelt want het botert niet tussen ons. Op de heenweg val ik, net voor het metrostation in Vlaardingen, al over het ding en lig languit op straat. Resultaat een kapotte elleboog, dikke knie en zere handen. 😡 Maar het mag weer gezegd: ieder nadeel heeft een voordeel want met zo weinig bagage loop je minder te zeulen en uitpakken is zo gebeurd. De weersverwachting speelt zeker mee want die is optimaal de komende dagen. Vanuit het hotel lopen we in een lekkere temperatuur de paar straten tot aan de Karelsbrug.
Deze brug (uit de 14e eeuw) is één van de belangrijkste bezienswaardigheden van Praag. Er staan verschillende Gotische beelden
en kunstenaars proberen hun waar te verkopen.
De schemer valt, de kastelen en burcht in de verte zijn verlicht. 
Alles is zo wonderlijk mooi, het lijkt net een Disney park! We kijken elkaar aan en zeggen tegelijk: ‘Praag heeft ons in zijn greep!’ Wat een geweldig leuke, mooie en relaxte stad is dit! ❤️Onder de Karelsbrug ligt Kampa eiland, we dalen de trappen af om in de ‘hoofdlaan’ neer te zakken op een gezellig terras. 
De kelner, het eten en de wijn, alles is uitstekend. Daarna de trappen weer op naar de brug. Dit zullen we de aankomende dagen nog veel doen: trap op en trap af want daarvan zijn er heel veel te vinden in Praag. 🤣Volgens ons begrijpt het Appia hotel dit en serveert misschien daarom wel een glaasje bubbels bij het ontbijt tegen de spierpijn. 🤣Het ontbijt is in buffetvorm en ruim voldoende. 
Op de bar in een koeler staat dus een fles bubbels en echt, mijn dag is gemaakt! ‘Kijk dan, niemand neemt bubbels!’ sis ik tegen mijn vent. ‘Die zijn allemaal gelukkig maar wij hebben drank!’ is zijn antwoord. 🤣 Thuis heb ik mijn huiswerk gedaan met als resultaat 5 bladzijden Praag info. Na het kiezen van een praktische route gaan we op pad. Eigenlijk alles in Praag is op loopafstand en vrij snel schieten de kilometers onder onze voeten vandaan. We beginnen bij de Burcht maar omdat die voor morgen op ons programma staat lopen we langs de zijkant van dit negende-eeuwse gebouw de vele trappen af naar beneden. 
Zo komen we weer op de Karelsbrug en beklimmen daar de Old Town Bridge Tower. Deze toren kan je bovenop helemaal in het rond lopen met als resultaat een 360-graden zicht op de stad. 
Daarna bezoeken we het smalste straatje (met stoplicht !)
en doen koffie/thee op een klein plein waar deze kinky beelden staan. 😊
Vandaar door naar Kampa eiland om dit bij daglicht te verkennen. Iets verder vinden we de John Lennon muur. 
Na zijn dood veranderde de muur van de ene op de andere dag in een protestmuur waarop politieke leuzen werden gekalkt. Ook het waterrad 
en de vele bootjes 
waarmee je een tocht over de Moldau kan maken zijn leuk om te zien. Af en toe zoeken we al puffend een terras op want de zon schijnt uitbundig en het is hot, hot, hot in the city. Praag is een echte oude stad, er is eigenlijk geen oorlog geweest die hier grote vernielingen heeft aangericht. Je valt echt van de ene in de andere verbazing over al dit moois! 
Neem het Oude Stadsplein met het Raadhuis (uit 1338), 
en het oudste nog werkende astronomische uurwerk 
ter wereld. In een van de zijstraten van het Stadsplein zit dit sexmuseum….altijd leuk voor je relatie! 😉
Opvallend is deze zoete lekkernij die je overal in de stad ziet. Het is een traditionele Trdelnik. 
Om een houten staafje wordt deeg gewikkeld dat boven het vuur gebakken wordt. Samen met ijs en slagroom is het een hele maaltijd. Wij hebben ons er niet aan gewaagd. Uitgeput zijn we deze eerste dag rond vijven terug in het hotel. Even pauze voordat we vanavond weer op pad gaan. 😊Met spijt pers ik na het douchen mijn zere voeten weer in de warme gympen. Zo jammer te weinig bagage en dus geen leuke glittersandaaltjes. 😫 Ondanks dat we ons voorgenomen hebben om vanavond niet veel meer te lopen komt daar niets van terecht. We belanden sowieso weer op Kampa eiland waar we in een gezellig restaurant een tafeltje hebben besproken. 
Het mag gezegd: ook hier weer een allervriendelijkste bediening en prima eten en drinken voor een acceptabel bedrag. Na het eten slenteren we naar de waterkant om de verlichte pinguïns te spotten. 
Op een metalen stang zitten namelijk 34 pinguïns uit te kijken over de Moldau. ‘s Avonds zijn ze verlicht. 
Het statement is dat dieren in het wild lijden onder het plastic afval dat de mens genereert. Het kunstwerk is gemaakt van gerecycled plastic. Dan horen we verderop in het park muziek en het blijkt dat er een festival is. Het wat, hoe en waarom is ons onbekend maar het ziet er allemaal gezellig uit. 😊
Zo slepen we ons aan het eind van de avond terug over de Karelsbrug naar het hotel alwaar we in bed ploffen.
De zondagmorgen beginnen we dus maar weer met een glaasje bubbels tegen de zere spieren. 😉 Daarna lopen we de Nerudova straat omhoog naar het Strahov klooster. 
De hele straat staat vol met prachtige gebouwen in barokstijl. Men zegt dat dit de mooiste straat van Praag is. Het klooster valt ons iets tegen. Misschien komt het wel omdat er een kerkdienst is en wij niet overal in mogen. 
We lopen terug naar beneden richting de Burcht. In het hele centrum vind je overal op straat koffie/thee loketten, barretjes en terrassen van groot naar piepklein. 
Vlakbij de Burcht doen we op één ervan een koffie/thee tot het 12.00 uur is en de wisseling van de wacht begint. 
Waar en in welk land je dit ziet, het blijft altijd indrukwekkend. Ook hier waar de soldaten vandaag een groot gedeelte van de dag in de brandende zon staan. 
De Burcht is de grootste ter wereld en dat geloven we direct! We dwalen door de vele gebouwen en straatjes, bezoeken kathedralen en beklimmen torens.
Ooit was deze omgeving een koninkrijk en de oude paleizen zijn nu musea.
In het Gouden straatje vind je oude huisjes die kleurrijk geverfd zijn en nog steeds ingericht zijn zoals ze er vroeger uitzagen. 
De alchemist.
Het Harnasmuseum
(bij cricket hebben ze een tok om de edele delen te beschermen maar in de middeleeuwen hadden ze daar ook al aan gedacht 🤣)
en de martelkamer. Beetje prehistorische SM misschien…. 🤣
Om ook vandaag toch maar aan onze stappen te komen gaan we via een omweg weer naar het Oude Stadsplein. Opvallend is dat het hele centrum bestaat uit winkeltjes met toeristische kitsch, terrasjes en marihuanashops. Serieus. In Nederland zijn softdrugs ‘gedoogd’ (een woord wat in geen enkele andere taal bestaat) terwijl cannabis hier gewoon legaal is. 
Maar een leuk kledingwinkeltje? Ze zijn er gewoon niet. Er is precies 1 shoppingmall in het centrum: Palladium. 
Bij de sushishop komt alles op lopende banden voorbij.
En bij een andere lunchroom wordt de bestelling door een robot gebracht. 
Geen kleding kunnen kopen…. Ach, het had toch niet meer in het koffertje gepast. 🤣 Weer retour op het Oude Stadsplein is het tijd voor een Tequila Sunrise
en wandelen we uiteindelijk maar weer eens over de Karelsbrug 🤣 om in het hotel te komen. Even pauze voor de zere voeten! Gelukkig hoeven ze vanavond niet ver want vlakbij het hotel hebben we een leuk restaurant gespot waar we lekker in de tuin kunnen eten. Een enorme schnitzel, op de foto ziet het ding er niet uit, maar hij was héérlijk. 
Te laat zagen we dat er bij de buren live muziek was.
Daarna lopen we terug naar het hotel, het is genoeg geweest. Maar de avond blijkt nog niet voorbij! Bij het hotel staat de receptioniste, zij heeft zich buitengesloten. De deur is beveiligd met een systeem en kan nu alleen van binnen geopend worden. Zij had dit erop gezet toen ze even van haar plek was en vergeten het eraf te halen. Tsja….🤣 In de tuin zitten gasten maar die horen haar geklop niet. De zere voeten van mijn vent zijn ineens verdwenen als hij het verhaal van de charmante dame aanhoort. ‘Ik weet wat, vanuit de tuin waar we net gegeten hebben kan je over een muur zo hier in de tuin komen.’ roept ie en snelt weg. Een wonderbaarlijke genezing van moeheid! 🤣 Even later is ie terug, het is niet gelukt, het was hoger en meer struiken. Nou goed, hij zal wel even tikken en roept; ‘Laat mij maar, ze gaan me horen!’ En ik? Ik ga een stap achteruit want ik ken mijn man….😉Zijn armen zwaaien door de lucht, 1 hand tikt heftig op het glas en in de andere hand heeft hij zijn mobiel die hij gebruikt als zaklamp. Had ik al vermeld dat hij ook nog aan het roepen is?! 🤣Maar het mag gezegd, hij heeft resultaat en de gasten openen de deur. De charmante receptioniste en haar held worden door de gasten onthaald als waren zij jaren vermist. Echt, terug op de kamer kan ik het niet laten en zeg, ‘Zo goed van je hoe je wegrende en over die muur wilde klimmen.’ 😉 Mijn lover kijkt me aan en zegt dan, ‘Nou, je moet niet overdrijven hoor!’ Ja, lieve lezers, op zulke momenten is het tijd voor een wijntje zullen we maar zeggen. 😉 Dan is het maandag en de verjaardag van mijn vent. We wandelen door de stad en langs de Moldau over de Jirasek brug naar het Dansende huis. Het is een opmerkelijk gebouw en wordt ook wel het Fred en Ginger gebouw genoemd. 
Op het panoramische dakterras doen we uiteraard een dansje. 
Ook hier is het uitzicht weer grandioos.
Daarna gaan we door naar Vysehrad. Het is een eind lopen naar het oudste deel van Praag en eerlijk gezegd, het park, de begraafplaats en de kathedraal zijn mooi maar we hadden er meer van verwacht. 
Lunchen doen we na de Moldau te hebben overgestoken over een oude spoorbrug in de Manifesto Market. Echt, dit is super leuk en relaxed om te doen, geweldig leuke sfeer met verschillende eettentjes. 
Vanaf hier nemen we de metro naar de Joodse wijk, Josefov. Hier bezoeken we de oude Joodse begraafplaats. Zeer indrukwekkend en een bijzondere plek. 
Terug in het hotel wacht ons op de kamer deze verrassing, hoe lief en attent van de medewerkers dat ze er aan denken. 😊
Deze laatste avond gaan we terug naar Kampa eiland waar we neerploffen in het restaurant van de eerste avond. 
Echt, de dagen zijn voorbij gevlogen en wat was het ontzettend genieten hier! Dinsdagmorgen hebben we een rustige start en lopen nog een keertje naar het centrum voor een koffie/thee. Praag…. Alles op loopafstand. Dat hebben we geweten, 45 kilometer gelopen in 4 dagen! 😫 Maar dan is het toch echt tijd om terug naar het hotel te gaan waar we in de tuin op de taxi wachten. De blauwe vogel heeft iets vertraging maar uiteindelijk zijn we terug op Schiphol. Met de trein gaat het vandaar retour naar huis. Bye, bye Praag, hello Vlaardingen. 😊 Inmiddels is het oktober en de verbouwing….nou, voor de vierde keer uitgesteld! Is het een drama? Valt wel mee hoor, de planning is gelukkig ruim genomen. Maar mocht het allemaal niet lukken dan gaat het misschien iets worden voor het programma van die leuke John Williams. Weet iemand zijn telefoonnummer, ik vraag het voor een vriendin! 😉
Eindelijk een beslissing!
Het was passen en meten maar we zijn er nog even tussenuit voordat de hectiek los barst! Nadat Roel tijdens de afgelopen wintersport wederom in het ziekenhuis terecht kwam voor zijn rikketik kwamen we tot de conclusie dat we nu toch echt eens een besluit over de zaak moesten nemen. ‘Na 47 jaar een stress job te hebben gehad is het mooi geweest!’ zei hij gelukkig zelf ook. Het lange proces in het kort: de zaak (het fotowerk) en het personeel worden overgenomen en de nieuwe eigenaren Cees en Ilse willen ook graag ons kantoor huren. Dat betekent wel dat we een verbouwing moeten gaan doen om het woonhuis van het kantoor te scheiden. De architect, die het huis ooit heeft ontworpen, werd ingeschakeld net als de aannemer die het gebouwd heeft. ‘Als we dan toch gaan verbouwen wil ik graag een iets grotere keuken door de bijkeuken bij de keuken te betrekken.’ opperde ik voorzichtig….🤔 
Er kwamen dus weer nieuwe tekeningen en echt, ik heb de afgelopen periode drie vrienden gehad, namelijk: een meetlat, de architect en de aannemer.😉 En natuurlijk mijn lover die een pracht van een maquette voor me maakte, zodat ik wat ruimtelijk inzicht kreeg zullen we maar zeggen. 🤣 
Na drie ‘keukenboeren’ 
met allemaal andere kleuren, materialen en prijzen namen we ook hierin een beslissing en zoals de planning nu is gaat de zaak 1 september over op de nieuwe eigenaren, stopt mijn vent met werken, maar blijft wel leuke dingen doen zoals mooie boeken maken van de oude luchtfoto’s en uiteraard nog veel reisfotografie. Midden september gaat dan de verbouwing van start.🙏🏻 Tussen dit alles door gingen we aan de slag om al flink wat op te ruimen. De verbouwing betekent oa.: deuren en ramen maken in de achtergevel en bijkeuken. In de vide van de studio, waar de miljoenen negatieven van Roel en wat ie heeft aangekocht staan, komt een plafond. Dus ook een constructeur mocht aan het denken. Natuurlijk moet het leeg dus alles ‘mag’ eruit. We wilden eerst een container huren om het tijdelijk op de slaan maar voorlopig past het merendeel in de garage, de schuur en op de overloop.
In de voortuin moest zelfs de plek van de jacuzzi er aan geloven
en ‘ontspullen’ werd ons nieuwe woord. Al hoewel er ook bestaande spullen door mij een nieuw verfje kregen, zoals deze plantenbak, vogeldrinkbak en stoelen. 😊
Ook vierden we nog de 80 jarige verjaardag mijn moeder 
die sinds kort een vriend heeft. 
Jan is een leuke gezellige vent, een gepassioneerd én gepensioneerd roeier, een oud collega van mijn vader. De planning om donderdag 20 juli in de camper te stappen en koers te zetten naar Zuid Frankrijk is gelukt en zo rijden we tegen de avond Toul binnen voor de eerste overnachting. De camperplaats net buiten het centrum is vol maar even verderop bij de andere is gelukkig nog plek zat want er staat niemand. Hoe vreemd is het dan toch dat deze mensen pal naast ons komen staan! Zeker bang in het donker.🤣 
We hebben vanaf zaterdag op de camping gereserveerd dus kunnen het rustig aan doen en dat is maar goed want het is erg druk op de wegen. 
De meeste kilometers maken we op de autoroute maar zelfs dat is file rijden. Het voordeel van het terugkomen op dezelfde camping is dat ik de vorige keren ‘mijn huiswerk’ heb gedaan en het gezeur over welke plek ik wil (niet te dicht bij een sanitairgebouw, niet bij een vuilnisbak, in de schaduw en bij het strand 🤣) dus al heb kunnen beslissen en reserveren. Zo rijden we zaterdag rond de middag plekje 43 op, die alles heeft wat ik kan wensen. 😊 
Iets met Rotterdam en Amsterdam….
‘Ik heb een cruise gezien en helemaal niet duur!’ riep mijn moeder een paar weken geleden toen wij nog op de wintersport waren. Om te vervolgen, ‘Ik ga met Coby. Is het ook niet iets voor jullie, vertrek uit Amsterdam met de Rotterdam.’ Het is te raden natuurlijk: op zaterdag 3 juni stappen ook wij aan boord. 14 Dagen voor dit mooie reisschema, een rondje Oostzee.
De dames gaan met vervoer op maat, of zoals moeders het zegt ‘het busje’, naar de big city en mijn vent en ik met de trein. 
Toen we de week ervoor ook in Amsterdam waren hebben we gelijk even een kijkje bij de cruiseterminal genomen.
Alles gaat daardoor vlot en zo staan we lekker op tijd in de hal van de terminal. 
Nou heb ik normaal al de angst dat ik niet genoeg kleding mee heb 
(zo betaal ik als we vliegen graag voor een extra koffer) maar vandaag is het helemaal bal met 3 koffers. Ze worden gelukkig naar de cabin gebracht.
De leeftijd van mijn moeder misbruiken we om eerder in te checken en voor de lunch staat deze dame, ik dus, met een glaasje bubbels op het achterdek: Roel met zijn harem. 
Welkom back op het MS Rotterdam! 
De zon schijnt uitbundig en rond vijven varen we weg uit de haven van Amsterdam,
passeren de sluizen bij IJmuiden
en het strand van Wijk aan zee onder de rook van Tata Steel
om vervolgens koers te zetten richting Kopenhagen. We waren al eerder met zijn vieren op reis, dat was erg gezellig, ook nu zit de stemming er op de eerste zeedag al snel in.
Ik heb bij een feestartikelen winkel twee fluitjes gekocht zodat mijn vent en ik de aandacht van de dames kunnen trekken. Want serieus, je kijkt even niet en ze lopen totaal een foute richting op of gaan staan/zitten op een geheel andere plek dan afgesproken. Het houdt ons in ieder geval scherp! Ook is er op deze eerste zeedag een lunch voor alleenstaanden en solo reizigers.
Om door een ringetje te halen gaan moeders en Coby er naar toe. ‘Totaal niets bij voor ons!’ gieren ze bij terugkomst uit. Na het aanhoren van hun verhalen weet ik het bijna zeker….het zal niet meevallen voor de heer die een gokje waagt bij deze twee. Een gokje wagen doen mijn vent en ik natuurlijk in het casino. Er zijn veel Amerikanen aan boord en dat is te merken in het gokparadijs, het is er gezellig druk en ik heb al snel een aantal ‘casinovrienden’ van de Black Jack tafel erbij. Vorig jaar waren we ook op dit schip en helaas merken we nu dat de HAL aan het bezuinigen is. De service is nog steeds top maar de kwantiteit is minder aan het worden. Met name voor wat betreft de service in de hut. Wat voorheen standaard was is nu een kwestie van aanvragen bij de cabin steward, door mij bijgenaamd Tippi (naar Tippi Wan van Gooische vrouwen). Bijvoorbeeld een emmertje ijsblokjes, chocolaatjes en meer van deze kleine dingen die het cruisen net extra en verrassend maken is er helaas af. Ook het entertainment laat dit keer te wensen over. Gingen afgelopen december op de Sinfonia van de MSC (van Venetië naar Kaapstad) iedere avond de dansschoenen aan, hier op de Rotterdam gaan de oordoppen in want de bands in de Rolling Stones en BB King (muziekbars) spelen prima maar het geluid is zo ongelofelijk hard dat het bijna niet te doen is. Bijzonder is dit toch wel want het gros op deze reis is toch zeker boven de gemiddelde leeftijd van 70 jaar….
We kunnen alleen maar de conclusie trekken dat het gehoor bij hen het niet meer zo goed doet. 
De eerste stop is Kopenhagen. De aanlegplek is helaas niet in het centrum maar, zoals later blijkt in alle havens, buiten de stad op een saai haventerrein. Scheelt de maatschappij in de kosten….
Het beeld van Hans Christian Andersen.
Ook hier zwervers,
het Tivolo pretpark.
De ronde Toren en
veel Hop on Hop off bussen.
De ontelbare terrassen in Nyhavn ( Nieuwe Haven)
en het hooguit 1 meter hoge beeldje van de Kleine Zeemeermin.
We zien het wisselen van de Koninklijke wacht
en veel kerken.
Versleten komen we terug bij het schip.
Het eten aan boord is zoals gewoonlijk weer heerlijk
maar er is wel een dingetje. We hebben twee gasten aan boord die niemand wil ontmoeten! Meneer Noro en mevrouw Corona. 
Om die reden is het handen wassen, handen wassen en handen wassen! Bij binnenkomst van de restaurants staat personeel je roepend op te wachten, ‘Wash your hands please!’ en dirigeren je in de richting van de kraan en wasbak. Verder krijg je in het buffetrestaurant echt alles aangereikt, zelfs zout en pepervaatjes mag je niet aanraken! Waarom we in de Main Dining Room ‘s avonds echter wel vrij met peper en zout mogen strooien is mij een raadsel. 
Dat het een serieus probleem is blijkt als we een aantal dagen later de mededeling krijgen dat het schip in Helsinki extra gedesinfecteerd gaat worden!
Het mag niet baten want ook door deze grote schoonmaak laat meneer Noro zich niet verjagen en blijft hardnekkig. Het zou zo maar eens kunnen zijn dat deze twee geheel geklede mensen in het zwembad er mee te maken hebben. ‘Het is uit geloofsovertuiging, dus wel toegestaan denken we….’ peinst de bemanning hierover. Het stel doucht trouwens niet voor het te water gaan. Niet allemaal even fris, ieeeeeuuuuuwwww!
Over mevrouw Corona horen we minder maar we weten dat er een aantal mensen voor 6 dagen in quarantaine zitten. De kapitein zegt tegen Roel, als hij naast ons komt zitten, dat het komt omdat zo veel passagiers (350) van de voorgaande cruise naar Noorwegen zijn blijven zitten op deze reis, en er zelfs 450 van deze cruise blijven voor de volgende. Hij zegt dat de enige manier om er echt vanaf te komen is: iedereen van boord, mega ontsmetten en dan maar een weekje stil liggen en nieuwe passagiers. Wij ontspringen de dans alhoewel mijn vent midden in de nacht toch een prima actie heeft. Hij stoot zijn hoofd aan het handdoekenrek boven de wc. Hoe dan? Nou, na de plas bukt hij zich voorover en drukt op de knop om door te trekken, komt dan omhoog en knalt met zijn voorhoofd tegen een punt van het rek. Dizzy gaat ie op de wc zitten en valt dan flauw. Ja lieve lezers, zeg niet dat mijn leven saai is! Ik schrik me te pletter door de klap, ren naar de badkamer waar hij languit op de vloer ligt. Zijn hoofd zit onder het bloed. Na een potje vrij worstelen heb ik hem overeind en hijs hem weer op de wc. Door het gebruik van bloedverdunners zit alles onder het bloed en nog een dingetje: ze hebben witte handdoeken aan boord, inmiddels nu ook een paar rode! Boven zijn oog zit een flinke snee. Volgens mijn inschatting heeft een pleister geen zin en moet het gehecht worden maar mijn eigenwijze vent vind de medische dienst niet nodig.
Zelfs niet nadat ie nogmaals tegen de vlakte gaat. Ik ga maar geen discussie aan en plak er pleisters op, breng hem naar bed en ruim de troep zo goed mogelijk op. Met een hartslag van 200 lig ik vervolgens in bed. Wat een nacht! Vroeg in de ochtend maakt ie me wakker, ‘Volgens mij lekt de wond door.’ 
Zijn hoofdkussen zit onder het bloed. Nadat ik de wond verschoond heb ga ik maar douchen en aankleden. Slapen gaat me niet meer lukken dus op naar de koffie! Maar eerst op zoek naar Tippi om te vertellen dat we de hut vannacht lichtelijk verbouwd hebben en excuus maken. De vriendelijke man schrikt, ‘Oh, oh, is mister Roeland okay? He must go to medical.’ zegt ie vastberaden in het Engels met zo’n grappig Indiaas accent. Ik leg uit dat mister Roeland erg eigenwijs is, maak nogmaals mijn excuses en ga dan naar het Lido voor een kop koffie. Thank you Lord, dat deze dag wederom een zeedag is! Overigens horen we later van iemand die ook gehecht moest worden dat de scheepsdokter 1100 US dollar berekende. Dat is ook wel weer snel bespaard dan. Maar goed, samen met de dames hang ik deze dag bij het zwembad
en mijn vent waagt zich ook voor een paar uurtjes bij ons. Het weer is fantastisch en het dak van het zwembad op de Rotterdam schuift voorzichtig open. Als Roel terug naar de hut is en de dames ook weggaan om zich op tutten voor het diner heb ik mijn rustmoment! In gezelschap van een Tequila Sunrise geniet ik op het achterdek,
‘Mij even niet appen!’ Of het aan de dressy code voor vanavond ligt of aan mijn vent weet ik niet maar hij blijft in de hut en slaat het diner een keertje over. ‘Laat mij maar liggen, het gaat wel maar ik voel me niet helemaal top om aan het diner te gaan zitten.’ Arme vent, het was me een klap hoor vannacht!
De volgende morgen is ie gelukkig opgeknapt. We hebben echt mazzel met het weer en iedere keer als we aan land gaan voor een nieuwe bestemming is het genieten. De volgende stop na Kopenhagen is Warnemunde. Wij zijn er in 2016 al eens met de camper geweest en het is nog steeds zo gezellig. Tot 1989 lag het achter IJzeren gordijn en daar was lachen streng verboden. Nou ja, er was ook niks om te lachen. Alles grauw en grijs. Dat is nu wel beter.
Vermoeide mannenbankjes, heel handig!
‘s-Avonds komen er Duitse muzikanten aan boord voor een Duitse avond.
De bemanning heeft echt aan alles gedacht maar de sfeer komt er helaas niet echt in. Wij vermaken ons prima samen met Bianca en Brenda (die ook in Spijkenisse wonen)
en na het meezingen van een aantal liedjes verdwijnen we maar voordat we verwijderd worden. 
Even later scheurt ook de loodsboot weer terug naar de kant.
Ook deze gasten in het theater zijn leuk, vier zangers een soort il Divo maar dan anders.
De volgende stop is Rønne op het Deense eiland Bornholm.
Na het veel te foute ontbijt (van Roel) gaan we op pad.
De volgende dag is de hoofdstad van de Baltische staat Estland: Tallin aan de beurt. Een oude Hansestad die ook bijna 80 jaar achter het IJzeren gordijn verstopt heeft gezeten. Met veel EU geld opgeknapt na jaren verwaarlozing. 
En dan komen de dames de leden van de band aan boord tegen.
Het monument ter nagedachtenis van de ramp met de Estonia, de veerboot die in 1994 zonk met 852 doden de grootste scheepsramp in de regio.
Terug bij het schip zien we ook de andere kant: de bemanning moet enorme hoeveelheden afval afvoeren. Keurig gescheiden. En niks overboord.
Na een nachtje varen, nee, dobberen want het is maar 80 kilometer, komen we in Helsinki. Ook hier weer met de Hop on Hop Off bus door de stad.
De ondergrondse kerk.
Het Sibeliusmonument voor de Finse componist Sibelius.
Plotseling een gezellige hangplek op het dak van een winkelcentrum.
De Dom van Helsinki,
waar uitgerekend vandaag het Brazilian Carnaval wordt gevierd. 
De haven met een drijvend zwembad.
De vroegere overdekte markt is tegenwoordig een overdekt foodcourt, allemaal kleine restaurantjes.
In Visby op Gotland hebben we een misser.
Hier staat het huis van Pippi Langkous.
We nemen vanuit de haven een taxi om er te komen, het is ongeveer 5 kilometer. De chauffeur zegt er niets over maar als we aankomen blijkt het huis op zondag pas om 11.00 uur open te gaan. We zullen dus een uur moeten wachten. Komt bij dat het rond de 32,00 euro per persoon is. Het huis maakt namelijk deel uit van een groot pretpark dus vandaar deze prijs. Gaan we niet doen. Dan maar een foto door het hek ! De dames zijn vandaag niet mee van boord gegaan en we zijn in gezelschap van een leuk stel uit de Achterhoek. De taxichauffeur heeft ons zijn kaartje gegeven voor de terugweg maar we voelen ons een beetje genept door de kerel dus laten de receptie van het pretpark een taxi bellen. De bestelde taxi komt niet en de bus gaat 1 keer per uur. Blijft maar 1 optie over: terug naar het centrum wandelen!
Even een kaarsje opsteken….
Dan komt de Zweedse hoofdstad Stockholm. De Rotterdam ligt hier ook weer een heel eind uit het centrum. Maar Roel leest dat vlakbij voor een habbekrats een van de vele voetgangerspontjes aanlandt. Dat is een stuk goedkoper dan de Hop on Hop off en nog veel leuker ook.
Met gratis koffie aan boord.
Een driemaster komt ons tegemoet
en we worden achtervolgd door een groot cruiseschip.
Even later varen we langs Gröna Lund, een enorm pretpark, waar nog geen week na onze terugkomst een achtbaan crashte met 1 dode en vele gewonden.
Gamla Stan, de oude stad.
Het kleinste standbeeld ter wereld….
Met de metro gaan we weer richting het pontje
die ons op 50 meter van de Rotterdam afzet.
Een ding is nog wel vermeldenswaard. Er hangt en staat hele leuke kunst in de hallen en trappenhuizen van het schip.
Na een dagje in de Duitse stad Kiel, in de Tweede Wereldoorlog geheel platgegooid door de Engelsen, 
(Een bezorgrobot in een restaurantje)
gaan we op weg naar de laatste stop in Denemarken: Arhus.
Terug aan boord maken we ons gereed voor de Oranje avond. Alles staat vanavond in het teken van Nederland. Er zijn oliebollen, kroketten, haring, poffertjes, kaassouflé’s en zelfs aan kapsalon is gedacht!
Dan breekt toch echt de laatste dag aan, we luieren nog wat bij het zwembad, pakken de koffers, wisselen telefoonnummers uit en nemen afscheid van de leuke mensen die we tijdens deze reis ontmoet hebben. Zaterdagmorgen komen we dan aan in Amsterdam, het is erg druk op de terminal.
Eigenlijk is dit zoals het altijd gaat: een kleine chaos van mensen en koffers. Op naar de trein 
met heel veel mooie herinneringen na een fijne gezellige reis! We kunnen er weer tegen aan en dat zullen we nodig hebben de komende weken want de enerverende weken zijn nog niet voorbij en er zal nog het nodige op ons pad komen! Hoe druk we het dan wel hebben en waarmee….? De blog is niet voor niets twee weken te laat gepost zullen we maar zeggen!
The end
Als ik maandag nog niet in orde ben besluiten we maar verder te reizen en Livigno te laten voor wat het is. In de verte lonken de bergen met de verse sneeuw maar het lijkt me niet verstandig om te gaan skiën nu ik snipverkouden ben. Het stuwmeer heeft een totaal andere aanblik.
Door de warmte de afgelopen dagen is veel sneeuw en ijs op het water gesmolten. Ook dit keer hebben we geluk met de tunnel want na amper 10 minuten is onze kant aan de beurt.
Bij de Italiaanse grens is niemand te vinden
maar bij de Zwitserse grens krijgen we controle of we papieren voor de tol hebben ingevuld. Uiteraard hebben we dit want we willen geen problemen met de Zwitsers! 😉 Het eerdere plan om nog naar Saas Fee te gaan past dit keer niet meer in het schema dus voor de terugreis zoeken we maar een beetje een weg door Zwitserland richting Basel dan kunnen we altijd nog beslissen of we door Duitsland terug rijden of via Luxemburg. Met de lage dieselprijzen daar scheelt het op een volle tank altijd al gauw weer 50,00 euro. Het verschil tussen diesel in Zwitserland of Livigno in Italie is intussen opgelopen tot 85 cent ! Per liter !! En dat met een tank van 75 liter. Gelukkig in Livigno helemaal vol getankt. 😊
Maar zover zijn we nog niet. Eerst door de alpen op weg naar het noorden.
Dan ziet Roel op de kaart het plaatsje Chur en roept ineens: ‘Daar vlakbij ben ik m’n journalistieke carrière begonnen’. Hij reed in 1977 mee met een demonstratieve optocht op de fiets langs de Rijn. Van bron tot monding. Van Domat-Ems
tot Hoek van Holland. Georganiseerd door Milieudefensie fietste een groep van wisselend tussen 150 en 250 milieuactivisten in drie weken de hele tocht. ‘Ik wil er graag even kijken’, zegt hij en er komen weer allerlei dingen bij hem boven drijven. Zonder op de kaart te kijken herinnert hij dorpjes en leuke voorvallen. Hij schreef toen elke dag een artikel voor het Rotterdams Nieuwsblad en maakte daar foto’s bij. Ondersteboven in het donker in zijn slaapzak filmpjes inspoelen, daarna ontwikkelen, fixeren, spoelen drogen en dan met treinpost (Ja, letterlijk aan de machinist van de Rheinexpress op het dichtstbijzijnde station afgeven) naar Rotterdam CS waar de fotoredacteur Lex de Herder de volgende ochtend op de fiets sprong en de envelop afhaalde bij de spoorwegpolitie. En zo stond het ‘s-middags in de krant. Tja, de tijd van vóór de email….😳
Zo mijmerend langs de Rijn rijdend belanden we ‘s middags in het vorstendom Liechtenstein. Dit ministaatje is het op vijf na kleinste land op aarde en beschikt over een heus skigebied, Malbun Triesenberg. Ondanks dat we lezen dat het slechts 23 kilometers aan pistes heeft rijden we toch de bochtige steile weg omhoog. Gelijk aan de piste zou ook een camperplaats zijn. Lang verhaal kort: de camperplaats valt tegen, het is gewoon op een parkeerplaats en de kerel bij de lift is niet enthousiast over de condities van de pistes, ‘Het is alle dagen te warm geweest, zonde van je geld om een skipas te kopen!’ stelt ie vastberaden.
Dus sturen we de hut weer de vele bochten terug naar beneden. Het is zo steil dat (ondanks dat we in de bergen goed op de motor remmen) de remmen er van ruiken! 😳 We rijden door tot Vaduz. Dit is de hoofdstad. Het heeft maar zo’n 5000 inwoners dus stel je er niet teveel van voor! Na een uurtje wandelen hebben we alles wel gezien. 
We overnachten gratis op de parkeerplaats van het voetbalstadion van Liechtenstein en besluiten de volgende ochtend om maar langs de Rijn te blijven rijden. Shoppen bij een Migros blijft een klein feestje en vervolgens overnachten we in Steckborn op een camperparkeerplaats. 
De prijs van 20,00 euro valt mee maar als we door het dorp lopen zien we dat we helaas te vroeg gestopt zijn. Driehonderd meter verder is nog een camperplaats, op de oevers van de Bodensee. 
Terug in de camper buigt mijn vent zich over de kaart. Na Livigno is hij nieuwsgierig geworden welke andere ‘vreemde’ enclaves (een stuk grondgebied dat volledig door één ander grondgebied wordt omsloten) er nog meer zijn. En dan is Livigno niet eens een echte enclave want het is Italië maar je moet er ‘s-winters heen via Zwitserland omdat de rechtstreekse weg is dicht gesneeuwd. Liechtenstein ook niet want het zit ingeklemd tussen Zwitserland én Oostenrijk. Net zoals Andorra tussen Frankrijk en Spanje. Maar bijvoorbeeld Spanje heeft twee stukken zwaar omheinde enclave aan de overkant van de Middellandse zee in Marokko liggen (Ceuta en Melia). En een klein stukje Spaanse grond 10 kilometer in Frankrijk (Llivia). Allemaal met eigen wetten en (belastingvrije) uitzonderingen. We hebben het grootste aantal trouwens gewoon in ons eigen land. Van de totaal 60 enclaves in de wereld liggen er 30 in en rondom Baarle Nassau en Baarle Hertog in Brabant. Voor nu komen we op onze route langs Büssingen. Een stukje Duitsland helemaal omsloten door Zwitserland. Duitse nummerborden, Duitse politie, Aldi en Lidl en geen Migros, betalen met euro’s en niet met franken. Net voor Schaffhausen en precies op de route. En net geen vijf kilometer doorsnede. Heeft allemaal te maken met honderden jaren oude ruilverkavelingen maar dat terzijde. Zo rijden we in een half uur van Zwitserland naar Duitsland,
weer naar Zwitserland en weer Duitsland in. Terug naar Zwitserland en dan de enclave in. Geen douanier te zien! Eigenlijk iedereen weet dat die Zwitsers bij de grens niet makkelijk zijn maar dit is net de grenspostvrije EU. Een keer zien we een vliegende controle en op onze vraag antwoordt de douanier: ‘We hebben geen personeel genoeg’. 🤔
Misschien toch maar afschaffen die grens. De accijns op een fles alcohol is een paar euro. Die douane kost meer en drugs hou je toch niet meer tegen. Buitengrenzen goed bewaken!
Na Büssingen is het nog maar een paar kilometer rijden en dan komt de blokkade van de Rijn in zicht: de grootste watervallen van Europa: Schaffhausen.
In de buurt een camping zoeken is nog niet zo gemakkelijk. De eerste waar we proberen is weliswaar open maar heeft nog geen water en afvoer terwijl onze wc bijna vol is. De volgende is nog gesloten maar nummer drie is top. Gewoon een parkeerplaats maar vooral: het zonnetje schijnt en deze temperatuur hebben we al lang niet meer gehad. 
De volgende dag gaan we vol gas de grens over naar Frankrijk. Op weg naar Munster. Dit dorpje is vooral bekend om de enorme hoeveelheid ooievaars die er leven en daar is niets aan gelogen. Na een korte wandeling van de camperplaats naar het dorp zien we er op het pleintje al minstens 20 zitten op allerlei daken. De eerste is nep maar de rest is echt.
Pasen is al op weg.
Vermoedelijk is het ‘s-zomers best druk hier want er is een mega camperplaats. Waar met ons erbij vandaag precies drie campers staan. 
En een ooievaar die ook een kijkje komt nemen. What else? 🤣
Er kan hier soms ook geskied worden maar we zijn nu waarschijnlijk te laat in het seizoen. 😉
Na het tanken in Luxemburg besluiten we een nachtje in Bastogne te overnachten en het Oorlogsmuseum eens te gaan bekijken. Want de slag om Bastogne is bij iedereen wel bekend denk ik maar wat gebeurde er precies? Ik ben er al eens geweest maar mijn lover was er nog niet eerder. Met een koptelefoon op ons hoofd wandelen we vier uur lang door een uiterst interessante tentoonstelling. Het verhaal in het kort: De geallieerden kwamen na de landing in Normandië in 1944 in behoorlijk tempo naar het noorden en oosten en mepten de Duitsers binnen no-time terug Duitsland in en bevrijdden Bastogne. Maar de Duitsers hergroepeerden zich en kwamen een paar maanden later in december 1944 met volle kracht weer terug België in. Een belegering volgde waar veel soldaten sneuvelden maar ook vooral de plaatselijke bevolking te lijden had. Sommigen zaten meer dan een maand in kelders en schuilplaatsen zonder ook maar 1 keer daglicht te zien.
Uitgerekend vandaag zijn er wat geallieerde soldaten die de slag hebben overleefd (en de 78 jaar daarna ook) om hier een boek te signeren. Na afloop trappen we het gaspedaal in naar Maasmechelen. Daar zit een outlet die morgen, op zondag, open is. Vlakbij is een camperplaats in Dilsen-Stokkem. Het is een prima plek waar je gratis mag staan, ‘s Avonds begint het te regenen en dat duurt de volgende morgen lekker door. De outlet ziet er troosteloos uit en ook van de spullen in de winkels worden we niet warm. Het is dus echt een quick scan en na amper twee uur zijn we terug in de hut. ‘Het is prima geweest, we rijden lekker naar huis!’ stel ik voor. Mijn vent knikt bedachtzaam en zucht; ‘Nou, lekker….’ 😳 Ik begrijp zijn reactie want thuis resten ons weer enerverende weken. Het is wat het is zullen we maar zeggen! 😊
De Sella Ronda
We verlaten Sexten na lozen en vullen
op een zonnige koude zaterdagmorgen en zetten koers naar camping Colfosco. Deze ligt ongeveer 75 kilometer verderop in de Dolomieten tussen de 2 plaatsen Corvara en Colfosco, midden in het gebied van de Sella Ronda. Naar men zegt één van de mooiste skitochten van Italië en al heel lang op mijn ‘to do lijst’. Het maakt niet uit van welke pistes je onderweg afdaalt of in welke lift je op dat moment zit, de uitzichten zijn keer op keer spectaculair. Daarom is het ook niet voor niets dat deze route zo populair is en bij veel wintersporters hoog op het to-dolijstje staat. De Sella Ronda is 40 km lang en neemt je door vier verschillende dalen en drie provincies mee rondom het imposante Sellamassief. Omdat niet overal gas is te krijgen tanken we in Toblach nog maar even ondanks dat we niet leeg zijn en rijden nog langs het meer en de camping in dit kleine dorp waar ik voorheen met het mountainbiken dus kwam. 
Verder doen we inkopen bij een grote Interspar in Sankt Lorenzen. Ze hebben verse sushi dus wat te eten voor de lunch is snel besloten. 
De rit is qua kilometers niet lang maar door de bochtige smalle wegen duurt het toch nog lang. Op zich maakt het niet uit want de camping heeft ook de middagsluiting en gaat pas om 14.30 uur open. Vergeleken bij de camping in Sexten is het even slikken maar vooruit ondanks dat het meer basic is toch allemaal goed te doen. 
Behalve de was! Wasmachine en droger kosten per beurt 10,00 euro per stuk. 😊 Op mijn verbaasde blik zegt de dame van de receptie; ‘Ja maar, het is wel een Miele en zeep is inclusief!’ Duur wasje dus deze week. Oh ja, mochten er trouwens bepaalde amoureuze ontmoetingen ontstaan op de campground….aan alles is gedacht! 😊
We verkennen de omgeving (de camping ligt bijna direct aan de piste en de skilift komt er zelfs over) en informeren bij de ticketverkoop naar de mogelijkheden voor de Sella Ronda. Ik heb al wat huiswerk gedaan en weet dat de ronde op 2 manieren te doen is: de groene en de rode. Allebei zijn ze gelijk, even lang en qua moeilijkheidsgraad hetzelfde. Linksom, of rechtsom. We besluiten om morgen maar gelijk te gaan. Zo staan we zondagmorgen rond 10.00 uur in de rij voor de skipas. Let op: je hebt de ‘grote’ skipas voor het hele gebied nodig. Wij kiezen voor de groene route en al snel komen we erachter dat deze perfect aangegeven staat. Het weer en de sneeuw zijn goed en het is genieten! 
De Dolomieten staan op de UNESCO-Werelderfgoedlijst. Deze wereldberoemde bergketen is onderdeel van de zuidelijke Kalk-alpen en staat bekend om de steile, puntige rotswanden. Elke berg is anders en allemaal zijn ze het bekijken waard. Het hoogste punt is de 3151 meter hoge Piz Boè. Echt, we raken niet uitgekeken zo mooi zijn de uitzichten! De route op zich is voor de gemiddelde skiër goed te doen en bestaat veelal uit blauwe en rode afdalingen. Een vaak gehoord iets over deze ronde is dat je veel in de liften zit. 
Dat klopt maar er is ruimte genoeg om afdalingen extra te maken. Wij skiën de ronde, ondanks de vele fotomomenten en een uitgebreide lunch, ruim binnen de tijd. 
Wel jammer dat het te warm is en daardoor de sneeuwconditie in de lage afdalingen snel slechter. Après ski kennen ze hier niet echt maar op de laatste afdaling vinden we een prima barretje en nemen daar het zo populair smerig lekkere drankje genaamd Bombardino. 
Een mix van advocaat en brandy, dat even warm gemaakt en slagroom erop. 😊 De volgende dag wandelen we door het bos naar Corvara. Het is een langgerekt dorp met wat winkels en diverse restaurantjes. Aardig maar we krijgen er geen vibraties van. 😊
De weersverwachting voorspelt sneeuw en inderdaad later op de avond gaat het sneeuwen. De volgende morgen sneeuwt het nog! Vrienden van ons, Esther en JP, zitten deze week in Livigno en hebben gevraagd of we ook die richting opkomen. Livigno is een belastingvrij paradijs en in de winter alleen via Zwitserland te bereiken omdat de pas in Italië veelal is afgesloten. We bestuderen de route en besluiten vanwege het slechte weer om dan maar gelijk vandaag te gaan rijden. De rest van de week is de voorspelling namelijk top! Het is jammer van de te korte tijd in de Dolomieten want echt, dit vinden we beiden het mooiste skigebied ever! 😊 In de sneeuw verlaten we de camping en rijden over verschillende (wel geopende) bergpassen richting Zwitserland. 
Bij de grensovergang informeren we naar de tol voor onze hut. Twee allervriendelijkste douaniers leggen uit hoe het werkt. We moeten voor 35,00 euro een formulier kopen met tien lege vakjes en elke dag dat we in Zwitserland zijn moeten we in een leeg vakje de datum invullen. Gewoon 3.50 euro per dag. Zoiets als de oude 60 dagen kaart zoals die in Nederland vroeger bestond. Stukken goedkoper trouwens dan het Oostenrijkse tarief. De laatste hindernis om Livigno in te komen is de Munt-la-Schera tunnel. 
Deze eenbaanstunnel ligt in het Zwitserse Graubunden onder het massief van de Munt la Schera. De zuidelijke tunnelmond ligt op 600 meter van de Italiaanse grens. De tunnel werd voltooid in 1965 en is 3.385 meter lang, 3,6 meter hoog en minimum 2,5 meter breed. Een half uur gaat de éne richting en het volgende half uur de andere richting en zo verder en verder. Als we aankomen hebben we geluk want na een kleine tien minuten wachten gaan we rijden. 
Als we de tunnel verlaten zien we dit: een stuwmeer onder de sneeuw dat surrealistisch aandoet. 
Heel bijzonder en mooi! Livigno ligt op ongeveer 1820 meter en de sneeuwvlokken zijn hier inmiddels veranderd in een sneeuwstorm. ‘Dit wordt haast maken naar de camping voordat we vast zitten.’ stelt mijn lover. We maken nog even een quick stop om te tanken, dit zijn prima prijzen, daar worden we vrolijk van! 
Langzaam gaat het verder naar camping Pemont, net iets buiten het centrum, want het zicht is inmiddels echt slecht. De vriendelijke eigenaar zegt; ‘ Zoek maar gauw een plekje.’ Inmiddels heeft Esther een bericht gestuurd of we komen eten, hierbij zit een locatie van het restaurant. ‘Is dit ver?’ vragen we aan de kerel. Hij kijkt ons lachend verwonderd aan, ‘Hier net aan de overkant, in de hoofdstraat!’ 😊 Door de erge sneeuwval is er dus totaal niets te zien van de omgeving. Het neerzetten van de camper was wel weer een dingetje: communiceren blijft lastig in een man-vrouw verhouding. Op Facebook zet mijn vent deze foto neer met de tekst: vrouw rijdt….🤨Geloof me lieve lezers, it was not me achter het stuur. 
Maar okay, wel een gevalletje welke plek ík wil gaan staan. Laten we ook hier de sneeuwval maar de schuld geven! 😊 Ook deze camping is iets primitief, met name de douche: 4 minuten voor 1 euro. 😊 Maar de locatie en de fles wijn van de eigenaar maken het allemaal goed. Esther en JP zijn naar ons toe gewandeld en gezamenlijk lopen we naar het centrum waar we een hapje eten. Daarna zien we een avondshow op de ski-piste. Inclusief stunten, vuurwerk en para’s. 
Dan Livigno: het belastingvrije dorp is zeer verrassend, een leuke drukke winkelstraat met vele cafe’s en restaurants. 
De prijzen zijn bijzonder aangenaam! De pistes zijn mooi, veelal erg breed en hoog. Het dorp zelf ligt hoog en je skiet al snel rond de 2500 tot 3000 meter. De eerste dag dat we hier met elkaar op de skies staan valt tegen want het is die dag vreselijk koud! Het is echt heel lang geleden dat ik het zo koud heb gehad. Ik denk in Saas Fee, toen gingen de skiliften zelfs even niet omdat je niet meer omhoog mocht vanwege de temperatuur. 😊 Een keiharde wind blaast over de pistes veel sneeuw weg en op de ijzige pistes is het meer schaatsen dan skiën. 
Wel goed om mijn scheldwoorden weer eens op te vijzelen. 😊 Gelukkig weet Esther na de lunch waar ze een lekkere Bombardino hebben en zo sluiten we dag goed af. 
We hebben het leuk met elkaar, vieren de verjaardag van Esther met fondue,
skiën door het gehele gebied,
de dames vinden de skyway to (7th) heaven, 
en we spelen ‘s-avonds een spelletje klaverjassen. Ik ken haar echt al heel lang (ong. 35 jaar) en tijdens het kaarten halen we gekke herinneringen op aan mijn vadertje met wie we altijd zo’n lol hadden tijdens het spel omdat hij meestal een andere kijk op de kaarten had en durfde aannemen met 1 of hooguit 2 troeven in de hand. 😊 Kortom de dagen vliegen voorbij maar aan alles komt een eind en zo vertrekt het stel op zondagmorgen richting huis. Wij blijven die dag nog hier want ik ben sinds gisteren snipverkouden en niet echt lekker. Omdat skiën mij nu niet verstandig lijkt wandelen mijn lover en ik nog maar eens door het gezellige dorp waar ik trouwens de afgelopen dagen nog een nieuwe ski zonnebril scoor omdat van ‘het ‘ouwetje’ een pootje is gebroken. Toch zeker 15 jaar mee gefietst en geskied, thanks Oakley voor de prima kwaliteit! 😊 Terug gaat het langs de rivier. Boven de bergen wordt de bewolking dikker en dikker, heel af en toe valt er een sneeuwvlokje. 
Het is geen straf om de rest van de dag met een dekentje op de bank binnen te blijven. 😊
The point of no return
Na een paar dagen in dit glamping park maken we de balans op. Caravanpark Sexten is meer dan caravan en campers. Denk aan een hotel, luxe lodges en appartementen. 
Het heeft alles, daar waren we al snel achter. We ontdekken dat er behalve het te dure restaurant ook een taverne is waar je kan eten maar ook afhalen, ze hebben heerlijke pizza’s en spare ribs en de prijzen zijn normaal. 😊 
Het toppunt van decadentie is wel deze overdekte plek om water te lozen en te vullen voor de campers/caravans. 
Hier staat ook een geavanceerde Kärcher om auto’s enz te wassen. Echt aan alles is gedacht! Behalve helaas aan een kapsalon….en bij het zien van een smal grijs luizenpaadje krijg ik het benauwd en zoek op Google naar een kapsalon. De Italianen hebben hier de middagsluiting. Lekker dan, van 12.00 uur tot 14.30 uur is alles dicht. De gevonden kapsalon in Sexten heeft woensdagmiddag tijd om 16.30 uur. Prima, al was het midden in de nacht geweest! 🤣 Terwijl mijn vent in de hut blijft neem ik de bus naar de kapsalon. Sexten ligt zo’n 6 kilometer vanaf de camping.
Jullie weten intussen wel dat ik iets met schoenen heb. Hier blijkt: als Sia niet naar de schoenen kan, dan moeten de schoenen naar Sia. Twee of drie keer in de week komen er op de camping twee busjes vol met schoenen, met grote korting. ‘Ja, ja, eerst er 100% bijtellen en dan 25% korting eraf!’ zegt mijn vent altijd. 🤨
Goed, terug naar de balans over het park en het gebied. Volgens de informatie ski je vanaf de camping over een bospad van ongeveer twee kilometer zo naar de liften bij Signaue, waar aan twee kanten gondels omhoog het gebied in gaan. 
Met de skischoenen aan en de skies in de hand lopen we het kleine stukje vanaf onze plek over een bruggetje naar het pad. 
Mijn lover, in de veronderstelling dat het makkelijk is, heeft nonchalant de skies aangeklikt, schoenen los en met de broekspijpen nog hoog lijkt het alsof ie een knickerbocker aan heeft. 🤣
Bij een kruising twijfelen we, links of rechts? 
We kiezen voor links want daar staat tenminste een wegwijzer heen. Het pad gaat al snel over in een bospad en gaat omhoog en omlaag. Zoals altijd lijkt het meer omhoog dan omlaag te gaan. Dus skies aan, skies uit en gymnastieken maar! 🤣 Afgelopen nacht heeft het flink gesneeuwd en de sneeuw is vast en plakkerig. Daar gaan mijn vent en ik door het bos over het verdomde pad naar de liften. Hij zucht terwijl ie puffend zegt; ‘We gaan maar door want the point of no return zijn we vast al voorbij.’ 😫 In de eerste instantie vind ik het wel vermakelijk dat skiën tussen de bomen door maar het lachen vergaat me want door de verse sneeuw en het steeds aan en uitklikken zit mijn skischoen niet helemaal vast. In een lichte afdaling schiet het ding los. Geloof me met 1 ski aan en 1 schoen, dat ga je niet houden en een gekneusde duim is het resultaat. 😫 Eindelijk zijn we dan bij de liften! 
Wat een drama zeg, volgende keer de bus! Als we de dag erop gaan wandelen zien we bij de kruising dat we het verkeerde pad hebben gekozen. Het pad zonder wegwijzer is de juiste.
En zelfs met wandelen ga ik onderuit als ik in één keer diep in de sneeuw weg zak.
We hadden gewoon rechtdoor moeten gaan, Onze troost is wel dat we niet de enigen zijn want we spreken meer mensen die zo hebben geploeterd! 😊 Mijn vent kan het niet laten en zet een paar dagen later met een dikke viltstift de juiste aanwijzing er bij. 😉 
Dan het skigebied: 115 kilometer aan pistes voor een dagpas van 69,00 euro! Best wel duur voor wat je krijgt….🤔 Helaas zijn deze kilometers niet aaneengesloten en moet je de bus nemen of een bospad voor aansluiting met de andere kleinere gebieden. Wat overblijft is het grootste gebied, dat van Sexten. In ons geval ook nog klein want alleen de hellingen aan de noordzijde zijn te doen. Die aan de zuidzijde zijn door de warme weersomstandigheden slecht. Nog geen idee hoe en wat beginnen we aan de noordzijde en na de lunch nemen we de lift naar de zuidzijde voor een mooie lange rode piste helemaal terug naar beneden. Wellicht herkenbaar: je zit in de lift en ziet niemand op de piste onder je….🤨 en wie je ziet gaat langzaam glibberend en soms vallend naar beneden. De man bij de lift steekt zijn duim op als we uitstappen. Na de eerst bocht snap ik waarom, het lijkt wel een ijsbaan! Er is weinig grip en voor de 2e keer vandaag ga ik onderuit. Het is niet eens vallen maar gewoon wegglijden. Mijn vent staat een stukje lager en spreekt de fameuze woorden maar weer eens uit, ‘En door! We zijn the point of no return al voorbij!’ 😊 
Ieder nadeel heeft een voordeel: we hebben de piste wel bijna voor ons alleen! Zonder verdere brokken te maken komen we beneden en echt, we hebben geen reden nodig voor een drankje hoor! 😊 Grappig nog om te vermelden: nadat er afgelopen dagen in het nieuws bekend werd dat 1 op de 5 mensen wel eens sex in de skilift heeft kijkt mijn lover verheerlijkt als ik me in de cabine voorover buig….😊 Helaas Roel, resultaten uit het verleden zijn geen garantie voor de toekomst….mijn skischoen moest gewoon iets vaster! 😊
Om terug naar de camping te komen moeten we wederom over een bospad. Het is schitterend mooi met die verse sneeuw op de bomen, soms lijkt het net poedersuiker. Ik kijk en kijk om me heen, let niet op en bam, daar ga ik voor de 3e keer onderuit, dit is echt my lucky day! 😊 Beiden vinden we het skigebied aardig voor deze paar dagen maar niet voor herhaling. Er zijn leuke restaurantjes op de piste 
en doordat het niet groot is komen we al snel andere campinggasten tegen die we inmiddels kennen, dat maakt ook de gezelligheid. 
We boeken nog een paar nachten bij, simpel om het feit dat de camping, de wellness en de omgeving prachtig zijn. Er zijn vele wandelingen uitgezet, helaas nu nog wel over ijzig geworden bospaadjes. Maar zoals te zien: de sneeuw smelt met de dag en er komt steeds meer groen zichtbaar. Het lijkt alsof de lente al komt.
Sexten in de Dolomieten gaat in ieder geval wel voor de zomer op de lijst om wederom te bezoeken!
Van boerencamping naar glamping
Na de enerverende start in Söll doen we het rustig aan. Door de dokter is het mijn vent afgeraden om te gaan skiën, een paar dagen rust 
en dan mag ie weer op de latten. ‘Ga jij dan!’ zegt hij maar ik vind het prima om ook niet te gaan. We hebben de tijd en daar komt bij dat het veel te warm is waardoor de pistes verslechteren. We wandelen door het bos 
naar het kleine centrum van het dorp waar de apfelstrudel zoals gewoonlijk weer veel te groot is. 
Mijn lover heeft menig herinnering en verbazing want ook hier is de tijd niet stil blijven staan na de laatste keer dat we er in de winter van 2014 waren. Ik moet lachen om zijn kreten, ‘Hé, dit restaurant was er nog niet, hier was geen lift!’ 
Als hij er niet uitkomt dan appt ie zijn zus of zij het herinnert. Zij is hier lange tijd skilerares geweest. Dan komt op zaterdag eindelijk de voorspelde sneeuw en ook zondag blijven de vlokken neer dwarrelen. Het is prachtig in het bos maar de pistes zijn niet te zien. Als we maandag naar buiten kijken is het nog steeds vet bewolkt en zijn de bergen verborgen in dichte wolken. Eigenlijk zijn we wel uitgewandeld, hebben genoeg niets gedaan (er was zelfs tijd voor de kapper die de oorharen wel heel bijzonder weghaalde: de fik erin 🤣)
en ook het belangrijke doel waarom we hier naar toe wilden is volbracht. Namelijk: de as van Roel zijn moeder hier uitgestrooien. Door de corona en andere verplichtingen is dit er nog niet van gekomen. Bij het kapelletje naast de skilift waar ook de as van Roel zijn vader ligt hebben we haar uitgestrooid. 
‘Ik doe ma een stukje verder dan pa want dan kunnen ze geen ruzie maken, niet te dicht bij elkaar.’ grapt mijn vent op dit toch verdrietige moment. 😪 ‘s-Avonds worstelen we met twee enorme Schweinehaxe in een van de plaatselijke restaurantjes. 🤣
Ondanks dat we hier dit keer nog niet hebben geskied besluiten we toch om maandag verder te reizen want de weersverwachting voor de komende dagen wordt namelijk top. Vrienden van ons zitten, als het goed is, met hun vrienden in een appartement in Wagrain. Dat is ongeveer 125 kilometer vanaf Söll. We bellen eerst met Frans en Mirjam die het helemaal te gek vinden, dan de camping in Kleinarl, die heeft nog plaats en we zijn weg! 
Beiden waren we nog niet eerder in het gebied Flachau-Wagrain-Kleinarl. De camping in Kleinarl is wel een schrik….het is bij een boerderij op een dik besneeuwd weiland. 
De boer is er even niet maar we kunnen de hut gewoon neerzetten stelt zijn vrouw. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan en al snel staan we vast in de diepe sneeuw. 
Nou ja, staan is staan zullen we maar zeggen! 🤣 Mijn handige lover stelt de camper nog wat door een poot uit te draaien, de krik erbij en dan staan we redelijk recht. 
En dat allemaal onder het toeziend oog van deze dames. 🤣 
Het uitzicht is super, de pistes in de verte, de besneeuwde bergen en bossen! 
In de boerderij zijn ook appartementen, deze zijn allemaal verhuurd, het sanitair is prima en er is zelfs een sauna. 😊 Mirjam komt langs voor een choco met slagroom, Frans is de piste onveilig aan het maken. Ik ken hem van heel lang geleden (we weten niet eens meer hoe lang 🤣) van het mountainbiken. Samen fietsten we heel wat gezamenlijke kilometers in de Ardennen en trainden ook in de Dolomieten en bij het Gardameer voor één van de zwaarste mountainbikewedstrijden in de Dolomieten: de Dolomiti Superbike. We spreken af dat mijn lover en ik morgen naar Wagrain komen. 
We kunnen dit met de bus doen maar er is ook een gloednieuwe lift gekomen waardoor een snelle verbinding tussen de gebieden is gekomen. 
In de praktijk vinden wij deze verbinding iets tegenvallen, het is namelijk veel en lang in liften zitten. De bus is, ondanks dat deze maar 1 keer per uur gaat, een prima andere optie. 
Omdat Mirjam wat huiverig is over haar skikunsten biedt Roel aan om haar wat ‘bij te spijkeren’. Zo vliegen de dagen in Wagrain voorbij! De pistes liggen er ondanks de warme temperaturen goed bij. 
Behalve de dalafdalingen, die zijn een crime. Hard en ijzig! Niet mijn ding en ik denk eigenlijk van niemand. 🤔 We hebben een hoop plezier met elkaar en het is te flauw om allemaal te vermelden omdat de situaties vaak alleen maar leuk zijn als je erbij bent. Mijn sjans met een gekke oude skileraar, Mirjam haar rake opmerkingen, ‘Niet zo brommen Roel!’ en de maffe opmerking van mijn lover tegen een dame met skischoenen aan, ‘En jij, jij skiet helemaal niet?’ 😳 Okay, dat laatste was bij de après ski dus vooruit! 🤣 
Onverwachte etentjes en de super gastvrije uitnodiging van de vrienden van Mirjam en Frans om bij hen te blijven eten. Op zaterdag vertrekt het hele stel en wij maken die dag de pistes nog eens onveilig. Gek hoe stil het dan ineens is om met zijn tweeën te skiën. Het is vandaag rustiger nu de voorjaarsvakantie afgelopen is, alhoewel we geen last van de drukte hebben gehad. Ook zijn we wederom verbaasd wat een bijzonder mooi en groot gebied dit is. Zondag houden wij het hier ook voor gezien en breken op. Dan komt hetgeen wat we vrezen: kan de hut uit de sneeuw rijden. De boer is van de week al een keer komen kijken en ziet geen probleem. Zijn tractor kan ons er zo uit trekken. 
Op zulke momenten laat ik mijn vent het werk maar doen. Die heeft meer ervaring met een camper in de sneeuw dan ik. Langzaam gas geven en we bewegen een beetje….en nog een beetje en zijn los! 👏 
Om wat vaart erin te houden nemen we de snelweg. Kunnen we gelijk uitproberen of het hiervoor gekochte verplichte kastje werkt want voor alle snelwegen heb je tegenwoordig een tolkastje nodig. 
En ja, als we onder tolpoortjes doorrijden klinkt iedere keer een mooi piepje, die doet het! Nog tanken want de diesel is in Italië 30 cent per liter duurder. Laten ze nu ook een wasstraat hebben. Even het grofste vuil eraf.
Na een mooie rit door onder andere een aantal lange tunnels 
rijden we Italië binnen. 
Ik heb een camping in Sexten gevonden met uitzicht op de Drei Zinnen. Drie indrukwekkende bergtoppen op de grens tussen de Italiaans regio’s Trentino-Zuid Tirol en Veneto. Ik ken het dus van de zomer maar ben er nooit in de winter geweest. Ook voor mijn lover is dit onbekend terrein. Caravan Park Sexten ligt op ongeveer 1500 meter. Direct bij aankomst zijn we al verrast. 
Wow, dit ziet er goed uit! Op internet zeggen ze over zichzelf: ‘Glamping is a State of mind’ . Nou, ze doen wat ze beloven want echt, het is hier meer dan super! Ze hebben verschillende sanitairblokken en ieder met een ander thema. 
Een klasse restaurant, een uitgebreide supermarkt, een prachtig ontworpen wellness en zelfs aan de viervoeters is gedacht. Je kan een hondenhok huren en er is zelfs een hondenoppas te regelen. 
Kortom we raken er niet over uitgepraat en dit alles voor de prijs van 44,00 euro per nacht. De afgelopen weken in Oostenrijk betaalden we veel meer, prijzen van 65,00 euro waren daar heel normaal. Het enige wat prijzig is is het restaurant op de camping. Hele kleine porties tegen mega prijzen. Maar, dat moet gezegd worden, wel heel lekker. 😊
En heel decadent: het toetje is belegd met eetbaar goud. 😉
Als we de volgende ochtend de gordijnen openen vallen er fijne sneeuwvlokken. ‘Prima dag om de was te doen en naar de wellness te gaan! 😊
Het ziekenhuis….
Maandag 20 februari en ik ben jarig! 59 Jaar al weer, waar blijft de tijd! 😊 Gisteravond heb ik even zitten googelen op het skigebied hier verderop, Hochgurgl en Obergurgl. Het ziet er fantastisch uit en heeft prima recensies. 
Met de bus is het vanuit Sölden slechts een kleine 15 minuten. Omdat ik jarig ben mag ik beslissen, dus let’s go! Het mag gezegd: wat een bijzonder mooi gebied! Vanaf boven bij het restaurant met de klinkende naam Top Mountain Star kijk je, bij helder weer zoals nu, helemaal tot aan de Dolomieten in Italië. 
De pistes hier zijn ook nu tijdens de voorjaarsvakantie rustig en dat kan van Sölden niet helemaal gezegd worden. Ondanks de hoge temperaturen, 
ook vandaag schijnt de zon weer uitbundig, blijft de sneeuw goed.
Dit gebied ligt iets hoger dan Sölden, aan het eind van het dal. We hebben een mooie dag in de sneeuw en komen zeker nog een keer terug. We doen vervolgens een kort rondje sauna en gaan dan uit eten in restaurant La Fondue waar we een tafeltje hebben gereserveerd. En wat eten we? Natuurlijk kaasfondue! 
En die is geweldig, veel te veel maar prima van smaak en een super aardige bediening. Ook wel prettig is dat het een klein half uurtje lopen is vanaf de camping dus we verbranden gelijk de calorieën weer. 🤣 
De volgende dag rijden we door naar Söll in het Wilderkaiser skigebied. Hier komt mijn vent al sinds zijn kinderjaren en het blijft leuk. Camping Franzlhof ligt net buiten het centrum en de piste is iets verder weg maar de bushalte voor de deur. 
Ook deze camping heeft een renovatie ondergaan en bezit inmiddels mooi sanitair. Als we de hut hebben geïnstalleerd wandelen we naar het centrum. Mijn vent heeft al een paar dagen last van een vreselijke verkoudheid en heel vreemd maar af en toe slaat zijn rikketik ook een slagje over. Volgens mij is het de combinatie van stress de afgelopen tijd en de hoogte van Sölden dat hij zo kortademig is maar hé, ik ben geen dokter! 😊 We lopen dus in het centrum van Söll als mijn vent een artsenpraktijk ziet, ‘Ik loop toch even naar binnen want met de voorgeschiedenis van mijn rikketik ben ik er echt niet gerust op.’ zucht ie. In de praktijk zijn mondkapjes nog verplicht en gelukkig verkrijgbaar. 🤨 Lang verhaal kort: ze doen een aantal testen met hem zoals ECG en bloedafname, dan komt de dokter terug, en zegt in het Duits; ‘Ik ga u doorsturen naar het ziekenhuis want ik wil dat u nader onderzocht gaat worden. Ik vertrouw het namelijk niet helemaal.’ Op de vraag hoe we naar het ziekenhuis kunnen gaan kijkt ze ons verwonderd aan en stelt; ‘ U mag niet zelf, ik heb een ambulance voor u geregeld!’ 😳 Ze brengt alvast voor de zekerheid een infuus aan en kort daarop komen de broeders met een brancard binnen. ‘Ik ga niet op dat ding liggen!’ zegt mijn vent stellig maar er is geen ontkomen aan, hij moet er op!
Grappig is dat de deuren nu niet dicht kunnen, zijn benen zijn te lang. 🤣 Hij moet dus iets rechtop gaan zitten. Ik mag gelukkig ook mee. En echt, ik maak foto’s omdat mijn vent dat vraagt maar het is absoluut onaangenaam. Wat gaan ze nu weer vinden met zijn rikketik? 😪 Mijn lover probeert me moed in te spreken maar ik maak me ondertussen grote zorgen. Ik heb ook helemaal niets bij me. Alleen mijn telefoon, bril en oh ja, een lippenstift! 🤣 We rijden naar het ziekenhuis in Kufstein en daar moet ik in de wachtkamer gaan zitten. Rond 16.00 uur begonnen we bij de huisarts en het is inmiddels 17.30 uur. Af en toe stuurt hij een appje wat ze met hem gaan doen: foto van de longen, een echo enz. Eindelijk om 20.30 uur stuurt hij een bericht; ‘Ik kom er zo aan, mag naar huis!’. 🙏🏻 Jammer genoeg heb ik al enige ervaringen met mijn lover en ziekenhuizen in het buitenland dus ik heb reeds verschillende noodscenario’s bedacht. Nou die kunnen dit keer gelukkig de prullenbak in want de ongelukkige mag mee retour naar de camper. Zijn rikketik is in orde maar wel heeft hij een stevige luchtweginfectie en moet het echt een paar dagen rustig aan doen. Prima dokter, maar heeft u een touw om mijn vent vast te binden….😉 We bestellen een taxi en laten ons afzetten bij de pizzeria naast de camping. 
Terug in de hut gaat de pizza er aan en vooruit, voor de schrik een wijntje erbij….Na deze spannende uren zijn we hier wel aan toe. Wat een begin van onze week in Söll! 😊