Eindelijk het visum voor Saoedi Arabië is binnen! 😊
Oeps, een nieuw avontuur maar voor dat het zover is eerst snel nog een korte terugblik naar de afgelopen periode. Aansluitend op het laatste blog ben ik terug in Nijkerk waar we een aantal zeer warme dagen eind augustus hebben. We doen dus ook niets, hebben zelfs geen foto genomen! De voorspelde regen op vrijdag is niet meer dan een beetje miezer maar genoeg om ons op weg naar de volgende camping in Lettele bij tuincentrum Fonteyn in Uddel te doen stoppen. Serieus, dit is een tuincentrum met een grote T! Wat een ruimte en keuze, bovenal is heel veel gewoon op voorraad. De jacuzzi en BBQ die we thuis hebben zijn kinderspel vergeleken met wat we hier zien!
Natuurlijk kunnen we het niet laten en kopen twee leuke stoelen voor bij de buiten haard. 😊 
Na dit avontuur shoppen we gelijk maar verder in een supermarkt en zien dit bijzondere gerecht: vegetarische kippensoep?! 🤨 Tsja, zeg het maar! 🤣 De kíp was vegetarisch zullen we maar denken….
Vanaf camperplaats de Brandkoele
in Lettele verkennen we op de fiets Deventer
en omgeving, onder andere Kasteel de Haere en de IJssellinie (uiterst geheime waterlinie uit de Koude Oorlog) met ingegraven tanks. Dat ‘onder water zetten’ geen oplossing was wisten we na de Tweede Wereldoorlog al, de Duitsers vlogen er zo overheen, maar dat wilden we in de jaren 60 toch nog een keer proberen tegen de Russen. 
Dat het een zonnige droge zomer is is ook hier aan de natuur goed te merken.
We bezoeken net buiten Lettele nog een uiterst gecamoufleerde plek waar de Duitsers in WW2 V1’s afvuurden richting Engeland. Dan komt de vergelijking met Rusland-Oekraine toch ook wel weer dichtbij.
We verkassen onze hut naar Holten.
vanaf waar we op de fiets de Holterberg
beklimmen nadat we ‘s morgens eerst stil staan bij de oorlogsslachtoffers op de Canadese begraafplaats.
Net als wij er zijn is er een kleine delegatie die een herdenking heeft. De vredige rust wordt echter wreed verstoord door een schoolklas kinderen met een juffrouw die óf geen orde kan houden óf zelf geen opvoeding heeft gehad want de kinderen gaan koprollend en rennend langs de graven. ‘Ik had er verdomme wat van moeten zeggen!’ foetert mijn vent als we terug zijn bij de fietsen. Ik geef hem groot gelijk maar ben ook blij dat ie zijn mond heeft weten te houden….🤫 Woensdag hebben we afgesproken met Bob. Hij is de oudste neef van mijn moeder en woont in Velp. De vorige keer hebben mijn moeder en ik met hem in Maison du Steeg geluncht en ook dit keer zien we elkaar daar. Het blijft ongelofelijk hoe ze hier voor een acceptabel bedrag zo’n heerlijke lunch serveren.
De dag daarop gaan we naar Claudia en Roy, de zus en zwager van Roel. Zij wonen sinds kort in Eerbeek.
We bewonderen hun vorderingen in huis en stappen vervolgens op de fiets naar Apeldoorn. Wat is dit een leuke stad! Wellicht spelen het zonnige weer en de vele terrassen ook mee. We drinken een biertje en bekijken een aantal verschillende street-art tekeningen. Claudia gaat met de dolfijn spelen. 
Op de terugweg stoppen we voor diner in Loenen. Na het eten zoek ik overal naar mijn fietssleutel maar kan deze nergens vinden. ‘Het zal toch niet!’ denk ik bij mezelf en snel naar buiten. Daar vind ik het sleuteltje gewoon in het slot. Snel stop ik het in mijn tas en loop naar de anderen terug. ‘Gevonden!! Zat gewoon in mijn tas!!’ 🤫 Helaas trappen ze er niet in. 🤣Voor de boeken ‘Vanuit de wolken’ staan intussen Zeeland en Twente op de rol. Roel moet hiervoor de lucht in om foto’s te maken van de húidige situatie. Nu we toch in buurt zijn en het weer er ook goed uit ziet is vliegveld Teuge een prima optie om de foto’s van Twente en omgeving te maken. Hij belt met de schrijver en op vrijdagmorgen rijden we naar het vliegveld waar we de camper parkeren. De piloot komt vanuit Hilversum gevlogen, landt op Teuge en Marco, de schrijver van dit boek, en mijn husband stappen in.
Zelf fiets ik naar Twello waar ik geluk heb want toevallig dit weekend is er een leuke braderie en ik slenter langs de kraampjes. Met een nieuw truitje, een paar oorbellen en een leuk tasje fiets ik retour naar het vliegveld. Teuge is best een bedrijvig vliegveld. Er worden veel parachute sprongen gemaakt, ik schat dat er ieder half uur wel een vliegtuig met waaghalzen de lucht in gaat. Ook de reclamevliegtuigjes vliegen af en aan. Vanaf het bijbehorende terras sla ik het allemaal gade. ‘Ping’ doet mijn telefoon en ik krijg een berichtje van Roel dat ze zojuist geland zijn. Als ik de mannen het terras zie naderen kijk ik verschrikt naar de schrijver, ‘Zag die kerel er eerder op de ochtend nou ook al zo slecht uit. Hij ziet namelijk helemaal grauw! 😳 ‘Hij is niet helemaal lekker geworden.’ zegt Roel met een grijns. Ja, die heeft makkelijk praten met zijn ‘sterke’ maag. Het blijkt inderdaad een ruige tocht van bijna drie uur te zijn geweest waarbij het vliegtuigje niet alleen maar rechtuit is gegaan maar veelvuldig rondjes draaide voor de juiste positie van de foto.
Na een kop thee en wat koekjes is de ongelukkige weer opgeknapt en vertrekt huiswaarts. Wij rijden terug naar Claudia en Roy waar we in de tuin een lekkere BBQ hebben en daarna wat darten in Roy zijn mancave.
Maandag roept de plicht op kantoor weer dus op zaterdag gaan we retour naar Vlaardingen. We hebben net een week en zullen dan naar Noorwegen vertrekken. Van mijn moeder hebben Roel en ik deze cruise cadeau gekregen voor de hulp bij het overlijden van mijn vader. Zelf gaat ze ook mee met haar goeie vriendin Coby. Door de lage waterstanden hebben we geluk en vertrekt het MS Rotterdam niet vanuit Amsterdam maar Rotterdam. Dank Jan Booister voor de mooie foto vanuit jouw fantastische appartement !
De zoon van Coby werkt op de watertaxi en heeft als verrassing zijn zus en verdere familie aan boord, luid toeterend varen ze ons vele malen voorbij!
Wat is het leuk om weer aan boord te zijn. Het MS Rotterdam is splinternieuw en we genieten van alle prachtige dingen. Mijn moeder, die een paar weken geleden ook al aan boord was met een andere vriendin, maakt ons wegwijs.
Op een zeedag: beetje zwemmen, niets doen en
rond 16.00 uur naar de high tea.
We verkennen Noorwegen: Eidfjord
Ålesund
Bergen
en het wonderschone Geirangerfjord.
15 centimeter sneeuw🤣
‘s Avonds na het diner zingen we mee met de liedjes in de pianobar, gaan vervolgens de voeten van de vloer en zetten we de BB King, 1 van de twee dancings van de Rotterdam, op de kop. 
Door het stormachtige weer is dit af en toe heel letterlijk als het schip op de hoge golven haar eigen dans uitvoert! 🤣 Natuurlijk gebeuren er ook weer allerlei gekke dingen met ons vieren, eigenlijk met de twee dames kan ik beter zeggen….😉 Onze hutten zijn op dezelfde gang vlakbij elkaar maar de hut van de dames ligt precies onder de Rolling Stones Rock Room en de herrie is vreselijk! 
Na een gebroken nacht melden ze zich bij de receptie en krijgen het advies om die avond te bellen als de overlast weer zo erg is. Dan komt er iemand luisteren of het echt niet te harden is. De volgende ochtend zijn we de dames kwijt, geen gehoor in de hut en de telefoon wordt niet beantwoord. 😳 ‘Die zijn vast al gaan ontbijten.’ stelt mijn vent en in het restaurant gaan we op zoek. ‘Waar zaten jullie nou, je zou toch kloppen bij ons!’ vraag ik verbaasd. En echt dan komen de genen want mijn moeder zegt; ‘Hèhhhhhh?’ En het is alsof ik mezelf hoor. 🤣 Ik vraag het nogmaals iets dwingender en de dames gieren het uit. ‘We hebben zo’n leuke nacht gehad want we hebben gebeld voor de herrie en toen kwam er zo’n aardige vent die ons een andere hut gaf. Gewoon in onze ochtendjas met behulp van de ‘Tippies’ (zonder bijbedoelingen maar ik noem de hutbedienden altijd met een grapje Tippi Wan zoals in de serie Gooische vrouwen) gingen we door de gangen om 02.00 uur vannacht.’ zegt mijn moeder. En nee, ze hebben er geen erg in gehad om ons dit eerder vanmorgen te melden, ‘Kind, ik kan toch nergens heen, doe niet zo raar!’ 🤣 Trouwens een prima service van de Holland America Line want de dames krijgen een grotere hut en daarbij ook nog eens 90 dollar retour voor de slapeloze nacht. 👍 Het bleef oppassen hoor met die twee: ze zitten heerlijk in de bar of hebben sjans met de Italiaanse zanger.
En wij? Natuurlijk heel braaf en maar heel soms 😉 in het casino. 
We varen heel dicht tussen booreilanden door.
En genieten van alles aan boord.
Grappig moment is als we ineens Lambert en Sylvia (kennissen) tegen komen die ook aan boord zitten.
De laatste avond is ‘Orange night’
en zo sluiten we deze super leuke week af en varen 18 september, de verjaardag van mijn vent, de haven van Rotterdam weer binnen. 😍
Maar nu het visum voor Saoedi Arabië, wat gaan we doen?! Mijn moeder ziet best wel op tegen de Kerstdagen zonder mijn vader, ‘Ik wil het liefst niet thuis zijn.’ 😪 Voor mezelf hoeft het dit jaar ook niet echt want Kerst zonder kalkoen van mijn vader is een dingetje. Dus we besluiten op reis te gaan. Maar waar heen? Naar de zon of naar de sneeuw maar het laatste is helaas niets voor mijn moeder want ze denkt dat het heel erg koud is. 🤨 Samen met mijn ouders zouden wij 15 oktober aanstaande met de Holland America Line de oversteek van Rotterdam naar New York maken met het MS Rotterdam. Deze oversteek is bijzonder omdat het dan precies 150 jaar geleden is dat de HAL deze voor het eerst maakte. Mijn vader zou tijdens de trip ook zijn tachtigste verjaardag vieren. Helaas is dit nu allemaal anders en hebben we de reis geannuleerd. ‘Ik heb nu een aanbieding gezien!’ roept mijn moeder enkele weken geleden opgetogen en mailt ons de gegevens. Wow, dat ziet er absoluut goed uit. 😊 Met de MSC Sinfonia, vanuit Venetië naar Kaapstad! Welke landen we allemaal doen? Ik durf het bijna niet te vermelden….oa. Egypte, Saoedi Arabië, Seychellen, Reunion en Mauritius. En echt, voor een mooie prijs, zeker nu met de huidige energieprijzen is thuisblijven zelfs duurder! 😉 Wordt half november vervolgd….
Net als we de hut geparkeerd hebben krijg ik een belletje van het gordijnen-atelier. De bestelde gordijnen voor de camper zijn klaar! Er zitten gordijnen in maar die vind ik afschuwelijk dus vandaar de nieuwe. Omdat we nog niet echt een planning hebben besluiten we om die morgen op de fiets te gaan halen. De winkel zit namelijk in Hoogvliet-Zalmplaat dus een mooie rit. De zon komt voorzichtig te voorschijn als we op de pont naar de overkant staan. 
Het belooft vandaag alweer een warme dag te worden. De Turkse eigenaar van het atelier is net terug van vakantie en laat trots de gordijnen zien. Maar WTF dit heb ik niet besteld! 😡 Het dreigt even lastig te worden maar al snel begrijpt hij dat de fout bij de dame die hem heeft vervangen ligt. ‘Alles fout bij haar, ik niet goed worden, zij fout op fout!’ roept ie terwijl zijn armen door de lucht maaien. ‘Ik maak goed voor jou, nog mooier dan je kunt dromen.’ Laten we het er maar op houden dat mijn Turks net zo slecht is als de dame haar Nederlands. Het woordje “dubbel” heeft de dame opgevat als zijnde de gordijnen dubbel stikken en niet als de stof dubbel nemen zodat er mooie plooien ontstaan. Het was sowieso al hilarisch want het woord ‘zoom’ sprak ze uit als ‘zoon’, dat maakte het al lastig want ik dacht steeds; ‘Wat moet haar zoon er mee….’ 🤣 Vlakbij de Beneluxtunnel krijgt Roel een telefoontje met wat vragen van kantoor. Vooruit, we zijn toch in de buurt dus fietsen gewoon even langs huis/kantoor. De fotografen zijn met het testen van een shoot bezig en dat zit niet mee. Er moet namelijk gebruik gemaakt worden van een achtergronddoek. Helaas is dit helemaal gekreukt bij ons afgeleverd en dat maakt het werken erg lastig. Ik zal jullie het verhaal besparen maar eindelijk rond 17.30 uur fietsen we door het Maassluisse centrum terug naar de camper. 
Helaas is de kwestie met het gekreukte doek nog niet opgelost. Om ons zelf te trakteren gaan we naar restaurant het Hoofd, vlakbij de camperplaats. 
We schuiven hier nu voor de derde keer deze week aan tafel. 🤭 In de camper zetten we het wekkertje want de Queen Mary 2 komt morgenochtend vroeg voorbij. Volgens de informatie op de site van Marine traffic zal zij rond 04.15 uur langs varen. Onze buren zijn ook speciaal voor deze dame gekomen. Volgens hen loopt het niet zo’n vaart en de wekker wordt daar pas om 06.00 uur gezet. Je begrijpt: we staan vroeg in de ochtend alleen aan de kade terwijl de eigenwijze buren nog op 1 oor liggen. 😉 
Woensdagmorgen rijden we wederom de oprit bij ons huis op en worden er nog wat zaken geregeld. Ieder nadeel heeft een voordeel want we zien nu later op de avond de Queen Mary 2 ook weer richting zee vertrekken. 
Donderdagochtend heeft Roel nog een bespreking met een klant in Delft. Aansluitend doen Fred en Roel ook daar een testshoot met het doek en het is bijna zo goed als dat ze eigenlijk willen. 
Ja, het lijkt onscherp maar dat is ook de bedoeling. Eindelijk vertrekken we rond het middaguur dan toch! Alkmaar it will be! We vinden een super leuke camperplek, sinds een week geopend, bij een veeboerderij in Zuid-Scharwoude. 
Op de fiets rijden we door de mooie omgeving de kleine vijf kilometer naar het centrum van Alkmaar! 😊 Het is druk in de stad, veel toeristen slenteren door de straatjes. Morgen zal het waarschijnlijk nog drukker worden want dan is de kaasmarkt en ook start de kermis. De volgende ochtend dus vroeg op en rond 09.00 uur fietsen we naar de kaasmarkt, 
het is warm en hordes toeschouwers zitten of staan al langs de kant om naar de kaasdragers te kijken. 
Om 10.00 uur gaat het spektakel los en het is vermakelijk om te zien. 
Na afloop verkennen we nogmaals de smalle straatjes, 
lunchen ergens en doen later op een terras bij de kermis nog een wijntje. 
Volgens de allervriendelijkste boerin van de camperplaats mogen we morgen de jaarmarkt in Broek op Lange dijk niet overslaan. Zo komt het dat we zaterdagmorgen in de hitte puffend langs de kraampjes met veelal troep lopen. Na een portie poffertjes fietsen we door om Bergen te bezoeken. 
Het is een leuke plaats maar we hadden er een andere voorstelling van, groter in ieder geval. Aan het eind van de middag ploffen we neer bij de camper en besluiten niets meer te doen dan alleen op de kaart een nieuwe bestemming te prikken. 😊 Hoewel, Roel wil toch nog even z’n drone uitlaten. 
Wormerveer is de bestemming die mijn vent de volgende dag intikt op de TomTom. Want net als de kaasmarkt in Alkmaar heb ik de Zaanse Schans nog nooit bezocht. 😳 Mijn vent zijn laatste bezoek hier was tijdens Maxima haar kennismakingstour met Nederland.
Na het legen van vuil water en de wc cassette, vullen we de schoon watertank en zijn klaar voor de rit. Ik draai het erf af en stop voor het rode verkeerslicht om rechtsaf te slaan. Bam klinkt dan ineens een doffe dreun en de camper staat licht te schudden. ‘Lekker dan, er is iemand achterop gereden!’ roept mijn vent uit en we springen tegelijk uit de camper. 
Een jong meisje met grote Bambi-oogjes stapt uit haar auto en lispelt; ‘Waarom kwam u nou achteruit gereden??’ En heel eerlijk, in een seconde twijfel ik heel even maar zeg dan resoluut; ‘Ik kwam niet achteruit, absoluut niet, want ik stond te wachten voor het stoplicht met mijn voet op de rem!’ 😡 Wat gaan we nu beleven, wat een type! Ik sein naar Roel dat hij Bambi moet afleiden van haar auto, ‘Kijk jij waar we een schadeformulier hebben.’ en terwijl ze weglopen werp ik een blik in haar auto. Op de bijrijdersstoel staat haar make-up tas geopend en ook ligt daar haar phone te midden van nog veel meer troep. Ze weet niet hoe ze het formulier in moet vullen en belt haar vriend of die kan komen. Ondertussen zijn we naar de overkant gereden zodat de weg vrij is. ‘Kom maar in de camper, dan vullen we daar alles in.’ oppert mijn vent. ‘Zij kwamen achteruit.’ lispelt ze tegen haar vriend zodra ze hem ziet. Natuurlijk heeft ie medelijden met haar en vraagt of ze niets heeft. Ze schudt elegant haar kleine hoofdje en bevestigd dat er gelukkig geen gewonden zijn gevallen. Ik neem haar eens goed op, het is allemaal teveel: de lucht van haar parfum, de lipgloss en ondertussen pingt haar phone er ook nog lustig op los. ‘Die heeft hele andere dingen zitten doen dan autorijden.’ schiet het door mijn hoofd. Gelukkig hebben we een achteruitrijcamera en mijn vent zoekt het fragment op. Wat dan volgt is wel triest voor de jongedame want als we inzoomen is duidelijk te zien dat ze inderdaad druk is met van alles wat op de bijrijdersstoel ligt en absoluut niet op de weg let. 😡 
Dan komt ze met het volgende: kunnen we het buiten de verzekering om regelen want ze heeft al eerder schade gereden….🤭 Ik doe er maar het zwijgen toe en laat het aan Roel over. Die wisselt gegevens en het filmpje uit en drukt haar op het hart om voortaan beter uit te kijken en zeker geen onzin uit te kramen dat de schuld bij een ander ligt. De schade aan de camper valt mee, het is de bumper die gescheurd is. Verder gaan we het gewoon via de verzekering regelen, ze kan ons wat! 😡
Het is echt leuk dit toerist zijn in eigen land! 😍 Nu we toch in dit gedeelte van Nederland zijn mag Volendam niet ontbreken en zo brengt de hut ons de volgende dag naar het dorp van de palingsound. Bij de Simonehoeve in Katwoude is een parkeerplaats waar je met de camper gratis mag overnachten. In de hoeve zit een klompen en kaasmakerij. Leuk om er door te wandelen maar uiteraard ook special voor toeristen. 😊 Waarschijnlijk ook doordat hotel van der Valk er pal naast ligt is het er een komen en gaan. Ook nu is de fiets een prima vervoermiddel en zo trappen we aan het eind van deze zonnige maandagmorgen naar Volendam. Onderaan de dijk parkeren we de fietsen en sluiten dan aan in de polonaise van mensen die heen en weer schuifelen. 
Je kan op de foto in Volendamse klederdracht maar helaas zijn het alleen maar ‘truttige’ statieportretten dus we laten dit onderdeel gauw schieten. Het onderdeel ‘vis eten’ doen we aan het water om vervolgens weer in de polonaise aan te sluiten en over de dijk weer terug te wandelen. In een klein zijstraatje van de dijk zie ik een kledingwinkel, de jurkjes die buiten hangen zien er veelbelovend uit. ‘Even daar naar binnen!’ beslis ik en trek mijn kerel mee. In de winkel staat een grote tafel met wat stoelen, ‘Voor mij is ook gezorgd, de vermoeide mannenbank.’ grapt mijn vent. De eigenaresse zit daar met nog twee mannen iets te eten. ‘Het is een beetje zooitje hoor maar gisteren hadden we feest!’ zegt ze. Ik begin een gesprek met haar over het feest en dan blijkt dat heel Volendam gisteren op zijn kop stond van de festiviteiten. De kerel naast haar bemoeit zich steeds met ons gesprek en kijkt me dan doordringend aan. Het is zo’n foute gladjanus, zo’n type die je uit de weg moet gaan. 🤭 De andere vent staat op en laat ons op zijn telefoon een filmpje zien, ‘Zie je dat mop, hoe gezellig het was!’ 🤨 Nou wat ik zie vind ik niets maar ik knik dat ik het prachtig vind. ‘De drie J’s stonden daar en Jantje Smit daar, het was ouderwets gezellig, gelachen joh!’ Terwijl ik de winkel nog wat rondkijk zegt de gladjanus; ‘Als je kan moet je morgen terugkomen dan hebben we nieuwe spulletjes binnen.’ Ik knik en roep net zo populair; ‘Doei, doei, veel plezier nog met opruimen, je ziet me morgen!!’ 🤣 Buiten zegt Roel; ‘Ik ken die vent! Zag jij niet wie dat was?!’ 🤔 ‘Ik niet’, zeg ik, ‘Ik vond die gladjanus een stoorzender. Steeds als ik in gesprek was met die vrouw kwam hij er tussen en me maar zo aankijken of ik hem wel zag, bah, wat een kwal!’ mopper ik. Op een terras zakken we neer voor een wijntje, ‘Ik weet het, het is Frank Masmeijer!!’ roept mijn vent plots uit en laat zijn phone zien. Het is toch om te gieren, dat hebben wij weer! 🤣 Arme Frank, wisten wij niet wie hij was! 
We fietsen met een omweg via Edam 
terug naar de camperplaats waar nog steeds busladingen vol toeristen de boerderij met klompen en kaas binnengaan.
en terug fietsen we over de dijk die dit schiereiland tegenwoordig verbind met het vasteland. Het is een leuke warme tocht met stops voor koffie en appelpunt en een verkoelend drankje. Gezien de weersverwachting besluiten we om woensdag en donderdag niets te doen en een plek aan het water op te zoeken. De camperplaats direct aan het water in Nijkerk (waar we eerder stonden) is vol maar iets verderop ligt een camping waar ook bungalows en een camperplaats bij horen. We proberen het en kunnen er gelukkig terecht. Het zijn prima ruime plekken en net de dijk over is het water. Helaas is er, net als in vele wateren, blauwalg geconstateerd. Het mag de pret niet drukken want wat willen we nog meer: we zijn onverwachts met de camper op pad, de zon schijnt, we hebben elkaar en…. Frank Masmeijer ontmoet! 🤣 Oh ja, ik ben niet meer terug geweest naar de kledingwinkel dus geen idee wat voor leuke spulletjes Frank heeft binnen gekregen. Hopelijk geen foute witte zendingen want dan loopt het weer verkeerd met hem af. 😉
De middag brengen we door op het strand. Dat is gelijk achter de camperplaats. ‘Ik voel me niet helemaal lekker.’ stelt mijn vent en we besluiten om bij de camper te eten. Hij hangt een beetje futloos voor de hut terwijl ie mompelt; ‘Ik weet niet wat ik heb….’ 🤨 De volgende dag schijnt de zon weer uitbundig en gaan we op de fiets richting het centrum. Ook nu loopt mijn energieke vent tam naast me en af en toe zucht ie maar wat. ‘Ik ga straks een uurtje naar het strand, doe jij lekker rustig aan in de schaduw, wie weet knap je er van op!’ zeg ik hem. Althans ik vind dat ik het zeg maar hij vindt dat ik het beveel….🤣 ‘s Avonds gaan we uit eten bij een van de vele restaurantjes maar het is geen succes.
Vroeg naar bed maar weer! 🤔 Het gaat ééntonig worden maar ook de volgende dag is het niet veel en slaat het futloze gevoel ook op mij over. We hebben allebei zo onze vermoedens en zeggen tegen elkaar; ‘Het zal toch zeker niet!’ ☹️ We hebben nog een week en willen verder langs de kust richting Monaco om vanaf daar via Lac de Annecy en Genève naar huis te rijden. Over de autoroute trappen we zo’n 300 kilometer weg naar het plaatsje Le Lavandou. Ook dit keer weer gelazer bij de tolpoorten maar langzaam beginnen we te begrijpen wat het zijn kan. Onze hut is 3.30 meter hoog en valt met deze hoogte in klasse 3. De tol-badge die we hebben is door de Fransen echter op klasse 2 (meest gangbare voor campers tot een hoogte van 3.00 meter) gezet. Iets wat wij prima vinden want die klasse is goedkoper. Als we een poort naderen en een ticket moeten trekken gaat het probleemloos. Echter iedere keer als we een betaalpoort naderen wordt automatisch de hoogte gemeten en de fout gesignaleerd. We drukken dan maar steeds op de knop voor assistentie, roepen dat we een tolbadge hebben en we niet weten waarom het ding niet werkt. In de meeste gevallen komen we met deze uitleg weg, drukt de beambte de klasse weer op 2 en gaat de slagboom omhoog. Soms hoor je alleen maar piep, ziet de klasse veranderen en ploep gaat de slagboom open. ‘Daar heb je er weer een….’ 🤭 Via een videosysteem kunnen ze namelijk alles bij de slagbomen zien dus scannen zo ons kenteken waarop ze de verdere gegevens voor de badge krijgen. Ze zíen ook dat we een camper hebben en meestal is dan een (schotel) antenne op het dak de foutieve trigger voor de hoogtemeting, die telt namelijk níet mee. Maar dit kan natuurlijk niet goed blijven gaan en uiteraard tref ík de beambte die voor de prijs ‘overijverige medewerker’ gaat. 😤 De dame is gelukkig wel zo bijdehand om boven ons wegdek gelijk het rode kruis aan te zetten (misschien bedacht ze zelf al dat dit wel even kon gaan duren) zodat er niemand achter ons komt staan. Ik roep dus dat we een badge hebben maar ze krast terug; ‘You are to long!’ (Ze zal bedoelen to high). In mijn beste Frans probeer ik het uit te leggen maar dat gaat helemaal mis. Ze wil de badge zien en die moet ik voor de video houden. Het is warm, ik ben niet echt lekker dus zeker niet op mijn best. Welk videovenster bedoelt dat mens?! Ik kan er niet bij, de autogordel moet af, haal mijn voet van de rem, reik nog eens en daar rijden we achteruit. In gedachten zie ik haar zuchten bij de camerabeelden. Eindelijk heb ik de badge voor het scherm en roept ze ‘Closer, closer, closerrrrr!’ Nou het ding zit er al helemaal tegen aangeplakt dus helaas voor haar. ‘Not possible!’ roep ik dus maar terug. Het duurt en dan roept ze in het Engels dat we de verkeerde klasse hebben. ‘You need 3 not 2!’ 😫 Dan blijft het stil en wij wachten ook. ‘Is ze nou weg?’ vraagt mijn vent. Ik druk maar weer eens op de assistentie knop en dan blijkt aan de schelle pieptoon dat ze er nog is. ‘What now??’ roept mijn kerel inmiddels ook iets geïrriteerd. Haar antwoord is helder; ‘Pay!’ Zo dan, daar kunnen we iets mee. 🤣 Het is geen pratertje en we moeten de woorden uit haar trekken. We mogen niet met de tol-badge betalen en op de vraag hoe dan wel tettert ze de volzin; ‘Card.’ Echt, het is dat mijn vent dan zo verstandig is want ik had er nu nog gestaan. ‘Betaal nou maar gewoon met de card dan zijn we er van af.’ 😡 We vrezen wel dat het nu over is met de pret en we vanaf heden voor klasse 3 moeten gaan betalen. 😪 Voordat we de camping opzoeken doen we wat boodschappen en Roel sprint een apotheek binnen. ‘Gewoon voor de zekerheid even een Covid zelftest gekocht!’ 😳 Ik heb grote campings gezien maar Camp du Domaine slaat alles! Zoals het op zo’n camping gaat is er voor ieder wat wils qua plekken en ligging. Mijn vent is hier eerder geweest en ontpopt zich als een heuse gids waar ie wil gaan staan. Helaas zijn de plaatsen aan het strand allemaal bezet. Iets wat ik niet heel erg vind want nu in het seizoen staan ze daar wel erg dicht op en in elkaar. Wij vinden een plek net twee terrassen hoger met uitzicht op zee en privacy. Over de prijs van deze camping gaan we het maar niet hebben. 🤣 We boeken 2 nachten en rijden dan het mega terrein op. Om onze plek te bereiken moeten we door een lang laantje wat bij de plek hoort. Het gaat ook hier maar allemaal net goed met laaghangende takken en opstaande stenen randen. 
Als we staan komt mijn vent erachter dat ie vanaf de receptie zijn leesbril nog op heeft! ‘Ik dacht al, zie ik het nou zo rottig!’ zegt ie lachend. 🤣
‘Even de stoelen neerzetten en een uurtje naar het strand?’ vraag ik hem. 
Het is inmiddels rond vieren en nog steeds erg warm. ‘En testen.’ oppert hij en zit aandachtig de beschrijving van de zelftest te lezen. Het is griezelig om het zelf te doen want hoe ver moet dat stokje erin? Als ik er uiteindelijk van moet niezen lijkt het me ver genoeg. Roel gaat met de testen aan de slag en al snel hebben we resultaat. Positief! WTF, zijn we al die tijd zo voorzichtig geweest en nu dit. 
Tuurlijk hebben we een vermoeden waar we het opgelopen hebben maar daar kopen we niets voor. Verslagen kijken we elkaar aan en hopen dat we geluk hebben en de klachten hierbij blijven. We zijn niet lekker maar aan de andere kant zijn we van een flinke verkoudheid wel eens beroerder geweest. Daar zitten we op de top camping aan zee bij de camper! Gelukkig hebben we een plek met privacy. Om ons heen horen we genoeg gekuch dus we zullen met ons hoestje niet echt opvallen. 
Dinsdag lig ik de meeste tijd op bed en Roel hangt op de bank, we zijn doodmoe en lusteloos. Het mooie sanitair van de camping laten we voor wat het is en douchen in de camper want we willen niemand besmetten. Woensdag zijn we best opgeknapt en zetten de terugreis naar huis in. Wat een ander einde dan we verwacht hadden. Het valt sowieso tegen: eerder naar huis in verband met de zaak en nu de Covid, bah, bah. ☹️Onderweg zien we plotseling tientallen Tour de France auto’s rijden en wat blijkt: we zitten nog geen tien kilometer van de start van de touretappe van vandaag af.
Hmm, toch maar verder rijden want om nou een heel peloton te besmetten. 🤭 Een lief berichtje van mijn moeder zorgt echter voor nog een positief bericht: Roel en ik krijgen een mailtje met daarin een virtuele cadeaubon voor een cruise naar Noorwegen omdat we haar de afgelopen maanden zo geholpen hebben na het overlijden van mijn vader. Ze heeft het allemaal al geregeld met het reisbureau en onze secretaresse… dus wie zijn wij om daar tegen in te gaan! 😍 We stoppen voor de nacht in Charavines, een leuk plaatsje aan een meer met gezellige terrassen maar wij blijven uit de buurt van alles.
De volgende ochtend weer verder. Ontelbare velden zonnebloemen komen ons tegemoet.
Onderweg halen we in Luxemburg nog een portie sushi dat we opeten in de camper. De eetlust komt terug, het gaat de goede kant op!
Vrijdag aan het eind van de middag parkeren we de hut op de oprit. Ons huis is weer thuis, home sweet home. ❤️
en ook nog een zwembad erbij! 
Donderdag is het hier een feestdag en vieren de Spanjaarden de terugkeer van de zomer. Noche de San Juan: men gaat met familie en vrienden erop uit om te eten in restaurants of picknicken op het strand. Als de schemer komt worden er vuren gemaakt en uiteindelijk is er rond middernacht vuurwerk. Het is een happening waar we de hele week al over horen en de camping in Rosas vult zich met Spanjaarden die een lang weekend vrij hebben. Dit en vrienden van ons die met hun camper vanuit zuid Spanje langs de kust omhoog rijden maken dat we hier een paar dagen blijven. Er staat iedere dag een harde wind zodat op het strand liggen alleen voor de echte zandhappers is. 
We proberen het een middag maar het is niet te doen. Komt bij dat je de zee niet in mag met die wind en strandwachten dit continue in de gaten houden. 😳 
Rosas en omgeving ontdekken we al fietsend of wandelend. Superfitte gasten voeren trucs uit op de boulevard.
De (echt top) wijnen in de supermarkt zijn lekker goedkoop maar dan wel per vat. Geen idee waar we dat moeten stouwen. 
Ook heb ik een afspraak bij een kapsalon want het grijs op mijn haar is aan het overwinnen. 😉 De kapster, een oudere dame, gaat zo vakkundig aan de slag dat ik het aan durf om haar ook een stuk eraf te laten knippen want het is veel te warm met die lange pruik. 😊 Met mooi gekapte haren fiets ik door de smalle straatjes terug naar de camper. De klappen vuurwerk die her en der al klinken geven echt zo’n Oud en Nieuw gevoel. Later op die avond springen we op de fiets naar het centrum. Wow, wat is het druk! Overal op het strand en de boulevard zitten mensen. We verkennen de boel, wachten tot de optocht met poppen voorbij is 
en ploffen dan neer bij een barretje voor een cocktail. 
Volgens de mensen om ons heen hebben we hier vanaf het strand het beste uitzicht. Een aardige Spaanse kerel legt uit dat het om 23.00 uur los gaat. ‘Dan komt er een groot vuurwerk!’ vertelt hij trots maar de eerste pijl vliegt nu al in de lucht.
De boulevard vult zich nog steeds met mensen en de vent wijst naar het strand. We lopen dus maar met hem en zijn familie mee. 
Dan is daar de 2e vuurpijl! En de derde…. De Spanjaarden worden gek, ze fluiten en joelen! En dan,….dan komt er niets meer! Zo dan, dat is nog eens een vuurwerk! 🤣 De Spaanse kerel gebaart dat we moeten wachten. 
Nou goed, uiteindelijk wachten we een uur en dan blijkt dat er een technische storing is waardoor het vuurwerk niet doorgaat. 🤨 De mensen inclusief wij druipen allemaal teleurgesteld af. Wat jammer van het feest! 
Dan is het al weer vrijdag en zullen Esther en Marc eind van de middag arriveren. We doen wat inkopen voor de BBQ van vanavond en hangen een uurtje bij het zwembad tot ze er zijn. 
Na een gezellige avond gaan we de volgende dag naar Empuriabrava. Dit stadje ligt zo’n 8 kilometer verderop en heeft op zaterdag een mega markt. Het is er druk en erg warm en de navigator stuurt ons gewoon de snelweg op. Het blijkt een doorgaande vierbaans weg waar je gewoon mag (moet) fietsen op anderhalve meter vluchtstrook terwijl het verkeer met 80 km/uur langs je raast. 
Tussen de menigte banen we ons een weg langs kleding, tassen, ondergoed, schoenen en nog meer van dit al. Ook deze markt heeft weer veel van hetzelfde maar dat mag de pret niet drukken. 
Esther slaagt voor kleding en ik scoor een handig tasje voor mijn phone. De verkoper laat ik geïrriteerd achter omdat ik vier keer van kleur verander. Zelfs in de opmerking van Roel dat hij geluk heeft gehad met slechts vier keer ziet ie geen humor meer. 🤣 Er is vast een Nederlander definitief terug naar huis gegaan. Z’n halve boekenkast ligt bij de tweedehands…. We laten het daar ook maar. 
Met onze gezamenlijke buit zakken we neer op een terras bij het strand voor de lunch. 
Het dorpje heeft veel kenmerken van Fort Lauderdale in Florida. Er ligt voor vele miljoenen euro’s aan niet onaardige bootjes bij huizen die allemaal een aanlegplaats bij de appartementen en super-de-luxe villa’s hebben. De prijzen zijn soms betaalbaar maar nog steeds: wij hebben slechts geld voor óf een boot óf een huis. 
Op de terugweg moeten we weer een stukje over die autoweg maar we vinden voor de laatste kilometers gelukkig een ander pad.
Op de camping gaan we gelijk maar het zwembad in want : wat een temperaturen. 😫 We sluiten de dag af met een gezellig diner in een van de vele restaurants van Rosas 
en genieten daarna op een terras van de voorbij wandelende mensen en kijken nog naar iets wat op volksdansen moet lijken. 
De volgende morgen zwaaien we Esther en Marc uit, zij trekken verder richting Zuid Frankrijk. Ik stort me op deze warme zondag maar eens op de was (voor wie niet een hobby?😉) met als beloning ‘s avonds een ijsje op de boulevard. Nadat mijn kerel maandagmorgen een inbreukrechtszaak via Skype heeft gedaan verlaten we Rosas en rijden ook richting Zuid Frankrijk. Nog even ‘goedkoop’ tanken in Spanje 
en dan verder. 
Net over de grens zijn we er klaar mee en vinden een prima overnachtingsplek. In een grote Carrefour doen we de volgende ochtend onze boodschappen. Het plan was om via de kust richting Monaco te rijden maar de afgelopen dagen is het erg druk op kantoor geweest en de 3 fotografen rennen zich rot. Voor de komende maand staat de agenda ook al flink vol en na overleg met onze secretaresse Veronika besluiten we 3 weken eerder naar huis te gaan. Het is jammer maar we zijn reuze blij dat het werk na de stille corona tijd weer zo aantrekt. Normaal zijn de zomermaanden stil maar daar is tot nu gelukkig niet veel van te merken! 😊 Door dit al blijven we in Frankrijk hangen en is Cap d’Agde onze volgende bestemming. Vorig jaar stonden we hier bij Centre Naturiste René Oltra (voor wie het verhaal niet kent, zie de aflevering ‘Seks on the beach’) en hebben niets van de stad zelf gezien. In de herkansing dus en op een van de mega campings aan zee vinden we een plek. Bij het verlaten van de receptie krijgen we een stencil met activiteiten mee. ‘Leuk morgenavond is het Tropical evening!’ zeg ik tegen mijn vent. Lachend antwoord hij; ‘Tebbie dan, want je klinkt net als Richard Groenendijk, zoals jij “troppikkol” uitspreekt!’ 🤨 Eerst maar eens naar de jachthaven van Cap d’Agde. 
Die is leuk met winkels, restaurants en vele terrassen. Het doet me aan Vilamoura in Portugal denken waar mijn tante heeft gewoond. Na een veel te uitgebreide lunch gaan we terug naar de camper die lekker koel is gebleven door de airco, dat blijft toch zo’n luxe! We verzamelen de strandspullen en gaan dan bepakt op pad voor een middag strand. ‘Even kleur opdoen voor de tropical avond vanavond!’ grap ik tegen mijn vent. Rond 21.00 uur fietsen we, ja zo groot is de camping, naar het centrale plein waar het feestgebeuren is. In de verte horen we de tropische klanken al, ik kan daar helemaal blij van worden! 😊 Daar aangekomen zit er een grote groep overwegend bejaarden rond de dansvloer. Er staan wat rollators geparkeerd en loopkrukken hangen aan de stoelleuning, kortom: het feest is flink aan de gang. 🤣 De band bestaat uit 3 man die een prima deuntje spelen. En echt, het lijkt alsof we in een slechte scène van Groenendijk zijn sketch Tropical zitten (Google maar eens als je het niet kent) want het thema tropical heb ook ik overschat. Mijn vent is gekleed in een korte spijkerbroek met bontgekleurd tropisch hemd en ik draag een soort tropisch gordijn als jurk. 😳 Ken je dat gevoel als je aankomt fietsen, iedereen kijkt om en je ziet ze denken, WTF?! Goed, we waren er dus op gekleed zeg maar! 🤣 ‘Do you like reggae?’ vraagt de zanger en mijn vent roept misschien iets te enthousiast ‘Yes!!!’ want ik zie wat bejaarden wakker schrikken. Maar goed, we zitten precies drie nummers uit en dan ben ik er klaar mee. De dansvloer is continue bezet door een jong stel dat vreselijk goed kan dansen en het idee hebben dat ze aan het afdansen zijn want de hele vloer is voor hun. De bejaarden toeschouwers steken nog net geen bordjes met cijfers op! 😉 Nergens op de camping is verder iets te doen, bij de jachthaven is het ook een saaie boel en de avond is nog maar net begonnen! Uiteindelijk fietsen we door naar het Centre Naturiste van René. Wie weet is daar wat te beleven! In het centrum binden we de fietsen aan een lantaarnpaal en maken een foto waar ze staan. Dat scheelt een hoop zoeken hoor mochten we een glaasje teveel op hebben en niet meer weten waar ze geparkeerd staan en hebben we gelijk bewijs dat ze nog heel waren toen we ze wegzetten. Automobilisten prakken hun heilige koe overal neer, ook op de fietsparkeerplaats. 🤫 
Het is druk op straat. Bij het grote terras op de hoek komt net een tafel vrij, die is voor ons! ‘Wat zien jullie er leuk uit!’ roept een stel opgetogen naast ons en wijst op onze tropische bontgekleurde kleding. ‘Staat dit overhemd mij wel?’ vraagt mijn lover en ik stel hem gerust. ‘Je ziet er uit om op te eten zo met al dat fruit op je shirt!’ 🤣 Met een sangria erbij komen we wat los en genieten weer van de bijzondere verzameling mensen die aan ons voorbij trekt. Ik ga het niet allemaal opnieuw beschrijven want heel veel anders dan vorige keer is het niet. Ook nu zijn er de volledige naaktlopers, degenen die hun lijf in lakleer verhullen, sexy pakjes, jurken als visnetten en stelletjes die bang zijn elkaar kwijt te raken en zodoende elkaar een riem om doen. 😉 Wat het zo mooi maakt is dat niemand hier veroordeeld wordt en kan aantrekken wat zij/hij wil. 😊 Als er een fris windje opsteekt met een onweersklap een paar kilometer verder 
zegt mijn vent; ‘We lopen nog even een rondje en dan maar op de fiets retour!’ Ons vorige bezoek hier was in het corona tijdperk, veel was toen dicht en dansen mocht niet. Maar nu is daar niets meer van te merken. We passeren een grote club waar onder dreunende muziektonen een schuimparty aan de gang is. Mijn vent wil wel eens kijken maar de praktische kant van mij vind het zonde van onze tropische kleding. ‘Doorlopen Dijks, wie weet wat voor bleekzooi er in dat schuim zit!’ Hij kijkt me verbaasd aan, ‘Het is hier toch ook in je nakie dan doe ik mijn shirt uit! Denk jij echt dat iemand dít overhemd zal pikken?!’ 🤨 Even komt deze Bonnie in de verleiding als ik zie dat een schaars geklede zogenaamde badmeester met behulp van een soort super soaker een flinke fles champagne leeg spuit over de gasten. 🤭 Op een hoek verderop schalt de muziek ons ook tegemoet, binnen is het vol met een dansende menigte en geen schuim dus kijken kan geen kwaad. Met name omdat je geen entree hoeft te betalen ga ik overstag…. 🤣 Dit soort dingen doen je dan beseffen dat je oud wordt want je spreekt dus niet meer van disco maar van een club. Er is niet echt een dansvloer maar je danst waar je wilt, verder zijn er podia met danspalen erop, het barpersoneel blaast om de haverklappen op van die schelle fluitjes en de DJ gaat helemaal los met keiharde muziek. Ik zie een verzameling bijzonder geklede mensen van alle leeftijden dansen of wat daarvoor door moet gaan. Velen met de armen helemaal zwaaiend omhoog waarop ik dan altijd ga kijken wat er te zien is. 🤣 Terwijl ik even moet wennen staat mijn vent alsof ie er wekelijks komt. ‘Wat een pokkenherrie!’ schreeuw ik in zijn oor. ‘Leuk toch, ik vind het wel meevallen!’ roept ie terug. Echt, ik heb wel vaker het idee dat hij wat dovig aan het worden is. 🤨 Na de sangria op het terras kan ik hier nog wel een klein drankje gebruiken en mijn vent wurmt zich dansend, ook met de armen omhoog door de menigte naar de bar. Een schaars geklede kerel stoot me aan en gebaart driftig dat ik ook moet bewegen. Misschien denkt ie dat ik een standbeeld ben want ik sta enigszins stokstijf op mijn lover te wachten. 🤨 Even acclimatiseren was mijn bedoeling maar vooruit hij heeft gelijk dus ik gooi de sandaaltjes ook maar los op de vloer. 😊 De muziek gaat nog harder (hoe is het mogelijk) en de DJ roept van alles door de microfoon terwijl een vreselijk groot wit zoeklicht over de juichende menigte dwaalt. In de verte zie ik het bontgekleurde tropische hemd zoeken waar ik ben. ‘Hier ben ik!’ roep ik maar dat hoort natuurlijk geen mens. 🤣 Dus steek ik mijn hand op en zwaai naar het bontgekleurde hemd maar die ziet niets. Nog maar eens zwaaien en dan sta ik volop in het zoeklicht terwijl de DJ uitgelaten roept; ‘ La voilà, la quartième dame de numéro de pole dance!’ 😳 Door de de dansende menigte heen word ik naar een podium geduwd waar vier paaldans stokken staan, drie bezet. Ineens wel snel van begrip, begrijp ik dat de laatste lege paal voor mij is! Daar sta ik dan in mijn tropical outfit en tuur van achter de paal een beetje kippig in het rond en 1 ding is zeker: ook hier ben ik niet op gekleed! 🤣 Mijn vent is inmiddels bij het podium en staat met moeizame handgebaren (hij heeft twee glazen vast) te vragen wat ik daar doe. Vanuit mijn positie is zijn act een mix tussen Boney M en doventolk Irma. 🤣 De DJ gaat los met lichten, switcht van muziek en thank you lord, het is in ieder geval een herkenbaar nummer voor mij. ‘I like to move it, move it!’ schalt de hiphop muziek uit de boxen. Nou vooruit dan maar en the floor, oftewel de paal, is mine en als een soort Epke Zonderland zwaai ik heen en weer. De vrouw naast me is vrij snel van haar plek. Door mijn wapperende tropical outfit kan ik niet zien of ze vrijwillig gegaan is of dat ík haar van het podium heb gemept. Het publiek juicht me inmiddels toe dus als toegift zwaai ik nog eens rond tot de muziek wisselt, dan verlaat ik de paal en kom dansend bij mijn lover. ‘Ik heb nooit geweten dat jij dat kan!!’ roept ie ongelovig uit. Ik neem een slokje van mijn caipirinha en zeg met een knipoog; ‘Hèhhhhhh????’ 🤣😉🤣
Hadden we in Frankrijk moeite met de badge Bip&Go (bij het inrijden van de poort werd onze badge niet herkend en moesten we steeds via de intercom uitleg geven) hier in Spanje werkt het perfect! 😊 
Even voor degenen die het niet weten: de Bip&Go badge monteer je bovenaan de binnenkant van de voorruit. Bij de tolpoort nader je langzaam, de badge wordt gescand en de slagboom gaat open. De rekening van dit automatische gebeuren volgt vanzelf. Reuze handig want je hoeft ter plekke geen ticket te trekken en niets af te rekenen. Hoe meer we Zaragoza naderen hoe warmer het wordt. 
Ook hier is een camperplaats net buiten het centrum. Iets verderop ligt een grote supermarkt en de tramhalte is vlakbij. Wij stappen sportief op de fiets. Puffend van de warmte trap ik in het rond, wat een temperatuur hier! 😕 Mijn vent heeft de telefoon als navigator en kriskras rijden we zo naar de oude stadskern genaamd Tubo, de ene na de andere rotonde schieten we over en dan ineens op de brug zien we de kathedraal waar Zaragoza zo beroemd om is: El Pilar. 
Wow, wat is die mooi zeg! 😊 
Nadat we de fietsen achter hebben gelaten op het gelijknamige plein gaan we de kathedraal binnen. Ik heb er velen gezien maar deze is wel heel groot en bijzonder mooi!
Ik laat me toch weer verleiden om in een automaat wat geld te werpen en een paar elektronische ledkaarsjes op te steken en net voor ik naar buiten loop zie ik dit! Het is een apparaat waar je munten in moet gooien zodat je op bepaalde plekken het licht bovenin het plafond van de kerk kan laten branden. 😳
Als we buitenkomen gier ik het uit; ‘Dit is de laatste keer dat ik geld geef aan de kerk, mijn vader had gelijk, oplichters zijn het, ze vragen overal geld voor!’ 🤣 Op een terras tegenover het imposante bouwwerk ploffen we neer en gaan maar weer eens voor een sangria. Hierna slenteren we door de binnenstad. Het is leuk maar veel is dicht. Zelfs de restaurants en tapasbarretjes zijn hier tijdens de siësta gesloten en gaan pas om 20.00 uur open! 
We hebben geen zin om zo lang te wachten en besluiten terug naar de camper te rijden. We maken wel iets makkelijks, een salade of zo. Op de brug knalt mijn vent al fietsend nog even snel de stoep op om een foto te maken van El Pilar. Ik kan me daar zo mateloos over opwinden want hoe slecht is dat hard op en afrijden voor je band. ‘Doe dat nou niet, hoe vaak moet ik dat herhalen!’ 😡 Ik lijk wel gek om als een papegaai achter hem te blijven tetteren. Alsof ik niets heb geroepen gaat ie verderop weer door een kuil en dan gaat het mis! ‘Ssssttttt’ doet de sissende gemartelde achterband en is gelijk plat. Ik hou mijn mond want wat kan je nog zeggen. 🤨 Mijn vent kijkt naar de band en zegt dan de mooie woorden; ‘Gelukkig is het niet ver meer naar de camper. We zijn al over de helft.’ Het zweet staat ons op de rug terwijl we zeulend verder lopen met de fietsen. Bij de grote supermarkt, Mercadona, vlak bij de camperplaats, schieten we snel naar binnen om iets makkelijks te kopen voor het eten. Mijn kerel kijkt opgetogen in het rond, ‘Zo, wat een grote keuze, lekker alle rijen maar door lopen stel ik zo!’ Serieus die man is niet goed! 😡 Ik mopper dat ik er geen zin in heb, ‘Het is warm, inmiddels 19.30 uur, ik heb dorst en wil terrruuuugggg naar de camper!’ Dat is zo mooi aan Roel, hij kijkt me verbaasd aan en ik zie aan zijn blik dat ie mijn reactie vreemd vind. 🤣 ‘Ga jij dan vast, ik kom zo!’ Terwijl ik wegloop hoor ik hem nog roepen; ‘Zet de oven maar aan, ik neem wel wat lekkers mee!’ Terug in de camper zet ik alle ramen open, ‘Wat een pesthitte!’ foeter ik hardop. Even later zie ik in de verte mijn vent aan komen stappen, de fiets gaat naast de camper neer, de boodschappen in de hut en dan; ‘Zo, het is prima te doen hier, al lekker afgekoeld!’ roept ie blij. 😤 Ik blijf erbij: er is echt verschil tussen mannen en vrouwen hoor! 😊 
Na een onrustige warme nacht zitten we ‘s morgens aan een ontbijtje. ‘Wat mij betreft skippen we Lleida en rijden direct door naar de kust.’ opper ik. Mijn lover vind het meer dan prima en zo trappen we op deze zonnige vrijdag de ongeveer 230 kilometers weg naar L’ Hospitalet de l’Infant net onder Cambrils. Hier waren we vorig jaar september ook en voor mij blijft de Spaanse Costa jeugdsentiment uit de tijd dat ik er met mijn ouders op vakantie ging. We passeren een vreemde boog. Het blijkt de Nul Meridiaan. We gaan van het westelijk naar het oostelijk halfrond.
Bij de plaatselijke fietsenmaker in Hospitalet laten we de fiets van Roel achter, ‘Kom eind van de middag maar terug dan is de reparatie gedaan.’ zegt de kerel. Zo gezegd zo gedaan en wij rijden door naar camping El Templo del Sol. Gelukkig zijn er nog plaatsen vrij en, in tegenstelling tot vorig jaar, gaan we nu voor een plek in de schaduw van bomen want de weersverwachting voor Spanje is deze week erg hoog. 
De airco in de camper maakt trouwens de hele week overuren maar ondanks dat zweten we ‘s nachts ons bed nog uit. 🤨 Eind van de middag gaan we retour naar de fietsenmaker. We wisselen elkaar af op mijn fiets, als ik wandel dan trapt hij en andersom want echt, mij krijg je bergafwaarts niet achterop bij mijn vent! 🤣 Bij de fietsenmaker staat zijn fiets al klaar en bezweet fietsen we terug naar de camping. 
Het is inmiddels rond 19.00 uur en nog niets afgekoeld. We maken ons op voor een rustige week! Maar zondag gaan we ondanks de bloedhitte toch naar de wekelijkse markt en kopen allebei een paar ‘waterschoenen’. 
Het stuk strand aan de waterkant ligt dit jaar bezaaid met steentjes. 
Om in en uit het water te komen is een hele toer, het lijkt een beetje alsof je 2 flessen wijn op hebt en dan recht probeert te lopen. 😉 Ik moet eerlijk bekennen dat we hier ook profijt van hebben want de sangria in de strandtent is wel heel erg sterk! 🤣 
Terug zwalken we naar de handdoek en plonzen in zee, het valt niet op, we lopen niet onhandiger dan de andere badgasten. 😉 Het is dus een rustige week met voor mij een rondje joggen, fietsen we naar Miami Platja voor een koffietje/thee en hangen op het strand of bij het zwembad. Bij de plaatselijke Chinese winkel struinen we ook nog even rond.
Het zijn voornamelijk ouderen (overwinteraars) die nu een aantal maanden op de camping vertoeven. Veel campings langs de Spaanse kust hebben speciale tarieven voor gepensioneerden. Jullie begrijpen: wij zijn ineens ook gepensioneerd. Alles voor de korting! 😉 De meesten kennen elkaar omdat ze ieder jaar hier terug keren. Het lijkt alsof ze ook hetzelfde ritme hebben want zo slepen de heren op zondag met de porta potti naar de wc dump, lopen de dames op maandag naar de wasserij. Wat ze verder op bepaalde dagen doen willen we niet weten! 😉 Op de laatste dag krijgen we nieuwe buren, het is gelukkig een stel van onze leeftijd en ze blijken ook nog uit Rotterdam te komen! Zo vliegt de laatste avond gezellig voorbij. Zaterdag nemen we afscheid van de buurtjes en El Templo del Sol: het was weer een prima week! 😊 Om de jeugdherinneringen compleet te maken gaan we door naar Cambrils. Camping Masia Blanca, waar ik vroeger met mijn ouders altijd kwam, heet nu Camping Joan en is uitgebreid met bungalows. We kunnen voor een paar dagen terecht en ook hier is de prijs (22,00 per nacht) prima. 
Ondanks de vele negatieve berichten over de hoge tarieven hebben wij dit nog niet meegemaakt. Het is nu natuurlijk nog voorseizoen. Ook dit maal zijn de plekken ruim maar wel met vele hoge dichte bomen. Voor onze hut, die zeker 3.30 meter hoog meet, is dit een extra belemmering. Na enig manoeuvreren, en vele goed bedoelde aanwijzingen in verschillende talen van behulpzame buren, staan we zonder schade te hebben gereden. 
De camping is vooral bij Spanjaarden in trek en dat merken we dit weekend. Het is tot ‘s avonds laat rumoerig maar zeker gezellig op de camping. Kinderen fietsen tot ver na 23.00 uur door de laantjes, honden blaffen, BBQ’s roken en overal klinkt wel lawaai om ons heen. Een prima plek om een paar dagen te genieten maar dan zijn we er ook wel klaar mee. 😊 Ik ga een rondje over het park maken en de herinneringen komen terug. Wat was het altijd leuk hier! Natuurlijk is de camping flink veranderd maar toch zijn de winkel en de bar ondanks dat nog te herkennen. 
Vanaf de camping loop je nog steeds zo het strand op. 
Wel staat er in tegenstelling met vroeger een hek en heb je een toegangspas nodig. Ik tuur naar het strand en zie mijn vader weer gaan: vanuit Nederland nam hij altijd een grote binnenband van een vrachtwagen mee, in Spanje bij de benzinepomp even op laten pompen, groot stuk tape op het ventiel (zodat je er met je lijf niet aan bleef hangen) en dan in zee! Ieder kind wilde vriendjes met ons worden want zo’n grote band was het einde op de golven! 😍 Hier vier ik deze 3e zondag in juni voor het eerst vaderdag zonder mijn vader. 😪 Het is gek maar ik ben blij dat ik in Cambrils zit met mooie herinneringen. Alsof het zo moet zijn is de zee vandaag best ruw en de golven komen rollend op het strand. Dobberend lig ik topless op mijn luchtbed in zee, het is geen binnenband van een vrachtwagen maar het gevoel is er niet minder om! Als mijn vader me nu eens zag: vroeger wilde ik als kind absoluut een bikinihesje aan, ‘Kind laat uit, je ziet toch nog geen voor of achterkant aan je lijf. Ga gewoon in zee, schiet op!!’ riep ie dan. Stampvoetend koos ik dan uiteindelijk eieren voor mijn geld en ging het water in, boos dat ik het hesje niet aan mocht. Dat ik het met hem eens was en het ding onhandig om mijn lijfje slingerde dat gaf ik natuurlijk niet toe! 🤣 Net te laat voor een grote golf ga ik ondersteboven om proestend weer boven te komen. Het blijft leuk dit spel met de golven! 😍 Duitsers zijn ook in grote getale hier. Maar altijd gemakkelijk te herkennen. 🤣 
Cambrils is uiteraard niet meer het Cambrils uit mijn kinderjaren maar tegenwoordig een grote toeristische trekpleister. Gelukkig heeft het wel de gezelligheid behouden. Prima restaurants, 
leuke terrassen, de vissershaven en vele winkeltjes geven het nog steeds een bijzonder aangename sfeer. 😍 En zolang ze maar ‘vermoeide mannenbankjes’ hebben voor Roel kan ik m’n gang gaan.
Op maandag is het flink bewolkt en fietsen we over de mooie boulevard naar Salou waar de wekelijkse markt is. Vroeger waren Cambrils en Salou aparte plaatsen maar tegenwoordig zijn ze helemaal aan elkaar gegroeid. 
De markt is eigenlijk hetzelfde als in Hospitalet met veel ‘troep’ zoals tassen van diverse namaak merken, schoenen van ‘real plastico’, kleding en andere prullaria. Verder struinen we door de winkelstraten en vinden het hier net een soort Las Vegas in het klein. Vrouwen en ook mannen in kleding die het net niet is. 😳 Okay, het is mijn mening, maar serieus dames, iets zal er op het hangertje best mooi uitzien maar als je het aantrekt en je ziet eruit als een rollade…. : niet doen! 🤣 Wat mooi is is voor iedereen verschillend en ik probeer dit ook altijd zo te zien maar oh, oh, hier gaat me dat tussen de vele Nederlandse en Engelse toeristen niet lukken. Het heeft allemaal niet veel om het lijf zullen we maar zeggen! Natuurlijk je bent aan zee maar om dan je 100 kilo in een bikini te wurmen en zo te gaan winkelen. Oei, dan hoop ik toch maar dat je een strandjurk vergeten bent en nu naarstig op zoek gaat naar een leuke outfit. Maar vlak de heren ook niet uit want hier lijkt zo’n foute voetbalbroek, badslippers en blote body helemaal de trend. Natuurlijk ben ik wel een beetje hypocriet want zou het een lekkere bink zijn die dit doet dan hoor je mij er niet over! 😉 Terug op de camping eten we in de strandbar, we bestellen een gerechtje wat we niet kennen
en tsja….spoelen het weg met een glas sangria. 
Achter ons zit een leuk Engels stel dat naar het zuiden van Spanje is geëmigreerd. We hebben een gezellig praatje met Bob en Maggie over het ‘camperen’ en het wonen in een ander land. Zij zijn op de terugweg naar het warme zuiden en Cambrils is een mooie tussenstop. Dan pingt mijn telefoon en krijg ik een berichtje van Nathalie. Zij is de dochter van een goeie vriendin van mijn moeder en staat hier iets verderop langs de kust op een camping. ‘Zijn jullie rond 16.30 uur op jullie plek dan fietsen we even langs?’ Dat is over een half uur dus we nemen afscheid van de Engelsen, kopen in de kampwinkel wat bier, ruimen de inkopen van de markt op en wachten dan Nathalie, Marcel en hun twee doggies op bij de poort. De vader van Nathalie is vorig jaar overleden en was een collega van mijn vader. We halen herinneringen op aan onze vaders en hun streken en maken een selfie voor de moeders thuis in Nederland. 
Ineens vliegen er twee vlinders in het rond waarop Nathalie zegt; ‘Kijk onze vaders komen ook even kijken.’ Het maakt de tijd in Cambrils met herinneringen compleet. ❤️
Over de bochtige steile weg stuur ik omhoog terwijl mijn lover navigeert. Wat een klim maar het uitzicht is het meer dan waard. Bij aankomst wordt het ons duidelijk dat je hier maar 2 nachten aansluitend mag staan. 
Vervolgens moet je een nacht ergens anders heen en dan kan je weer terugkomen. Het is een grote camperplaats met de bushalte vlakbij. We installeren wat nodig is en nemen dan bus 58 voor 1,35 euro naar het centrum. In de buurt van het oude centrum stappen we uit en wandelen door de smalle straatjes. 
De siësta is net voorbij en bij de winkeltjes gaan de rolluiken weer omhoog. Volgens Google is de Santiagokathedraal een must see. We gaan niet verder dan de grote ingang want de entree is 6 euro per persoon. Vrij prijzig om een kaarsje op te steken en in gedachten hoor ik mijn vader zeggen; ‘Kind, schei toch uit, ga een borrel kopen voor dat geld!’ 🤣 
Dus zo gezegd zo gedaan en op het terras schuin tegenover de kerk nemen we een glas sangria op mijn vader. 😊 Daarna struinen we verder en bij een typisch Spaans restaurant gaan we naar binnen. Een hele aardige ober helpt ons door de kaart. Het is grappig om te zien als je je best doet om een beetje Spaans te spreken hoe enthousiast ze worden. Mijn paella is super en ook met de entrecote van Roel is niets mis. 
Op de terugweg naar de bushalte komt de bus ineens aan dus we zetten het op een rennen want anders is het 20 minuten wachten. Eénmaal bij de camper retour breekt een hevig onweer boven ons los, gevolgd door vreselijke regenbuien. 
Hebben wij mazzel of niet, net op tijd binnen! 😊 Zaterdagmorgen gaan we naar de overdekte markthal (2 verdiepingen) die, vinden wij, iets tegenvalt. 
Vervolgens verkennen we het gedeelte met de grotere winkels zoals El Corte Inglés. 
Het is warm drukkend in de stad 
en puffend lopen we door naar het museum Guggenheim. We besluiten er toch niet naar binnen te gaan. Er is een autotentoonstelling, niet onze grootste interesse. De Guernica van Picasso, die Roel graag zou zien, hangt niet hier maar in Madrid en verder doen deze cultuurbarbaren het met het genieten van de buitenkant. 😊
Langs de rivier slenteren we terug
naar de overdekte markthal waar we in een tapasbar maar weer eens een keuze uit de vele pinchos maken. 
Na een vermoeiende warme dag puffen we naast de camper uit met een prachtig uitzicht op deze geweldige stad. Vrijdagmorgen verlaten we de camperplek en zetten koers naar Sopelana. Dit plaatsje ligt zo’n 20 km vanaf Bilbao en heeft een camping. Eigenlijk vinden we de prijs van 40 euro te duur maar er is niet heel veel keuze rond Bilbao. 
We lassen dus een soort pauze-dag in met een bezoek aan de supermarkt voor boodschappen, de Decathlon voor nieuwe golfschoenen want ik kan mijn anderen nergens meer vinden (vreemd toch al die schoenen die worden vergeten of kwijt zijn….🤨), ruimen de camper een beetje op en rusten wat uit in het zonnetje voor de aankomende dagen die we weer in de hoofdstad van de provincie Biskaje zullen doorbrengen. Zaterdag rond 09.00 uur zijn we terug bij de camperplaats, die blijkt dan al vol te zijn. De dame herkent ons gelukkig en gaat nog eens stoeien met de boekingen. Dit zijn dan van die rare dingen: eerst is er niets meer vrij en dan krijgen we een plek op de voorste rij met het beste uitzicht. Snap je het nog?! 🤔 
Ons plan is om vandaag het oude centrum nog een keer te bezoeken en zo dwalen we opnieuw door de smalle straatjes, vinden andere mooie gedeelten in de stad en gaan ook weer voor de pinchos en sangria. Pas als onze voeten echt protesteren gaan we terug naar de camper. ‘s Avonds hangen we voor de tv en kijken een serie. Maar wat is dat voor lawaai buiten? Vanaf beneden in het centrum klinkt harde muziek. Het lijkt op een openlucht discotheek. In bed klinkt het boem boem boem lekker door en verbaasd luister ik naar de ademhaling van mijn vent die gewoon in slaap valt! Van mijn gesnurk ligt hij nachten wakker, stelt ie zelf, en bij deze pokkenherrie valt hij gewoon in slaap! 😤 De volgende dag moppert iedereen over het lawaai maar niemand kan vertellen wat en waar het nou precies geweest is. Zelfs de receptioniste van de camperplaats niet! Nou ja, het heeft gelukkig maar tot ‘s morgens 06.00 uur geduurd met rond 03.00 uur ook nog een flink vuurwerk! 🤣 Zondag nemen we de metro om bij de Vizcayabrug te komen. Het openbaar vervoer is hier perfect geregeld. 
Dat de verplichting om mondkapjes te dragen in het OV een serieuze zaak is wordt duidelijk als er een jonge vent zonder mondkapje in de metro zonder pardon door een bewaker verzocht wordt om uit te stappen. Dat er in Spanje meer respect is voor de overheid zoals politie en beveiliging is sowieso te merken op straat maar ook nu. De kerel laat zich zonder verzet uit de metro zetten en verlaat het perron. In Gexto stappen we uit en via een stijle weg (om het naar boven lopen te vergemakkelijken is er een slim roltrappen systeem) 
dalen we af naar de rivier Nervión en de zweefbrug. De brug is ontworpen door Alberto Palacio (één van Gustave Eiffel’s leerlingen) en in 1893 in gebruik genomen. De zweefbrug verbind de plaatsen Portugalete en Gexto en verplaatst iedere 4 minuten een gondel met passagiers, fietsers en maximaal 6 auto’s. 
De gondel beweegt tussen de pijlers van de ene naar de andere oever en overbrugt een afstand van zo’n 160 meter. 
Nadat we de boulevard van Gexto zijn afgelopen 
nemen we de gondel. Best snel zoeft het ding over het water en brengt ons naar Portugalete aan de overkant. 
Ondanks dat de winkels op zondag dicht zijn is het vanmiddag druk op straat. Grote families en groepen vrienden halen eten en drank in een van de tapasbarretjes en gaan dan buiten op een bankje zitten. Wij kunnen niet anders dan dit voorbeeld volgen. 😉 
Eigenlijk wilden we over de hoge brug terug naar Gexto lopen maar door de toenemende bewolking ziet mijn vent er van af, ‘Er is toch geen foto te maken zo!’ Dus laten we ons opnieuw in de gondel naar de overkant zweven. Na een beetje puzzelen met de route en wat leeswerk besluiten we om via de kust een stuk terug richting San Sebastián te rijden. Er zijn toch een aantal mooie gemiste highlights. Bijvoorbeeld de kasteelrots San Juan de Gaztelugatxe bij het vissersplaatsje Bermeo. Hier vonden trouwens ook enkele opnamen van de serie Game of Thrones plaats (zijn wij de enigen die nog nooit een aflevering hiervan hebben gezien?!🤔). We hebben geen haast en plannen voor dit alles zo’n dag of vier. Maar helaas de werkelijkheid is anders. Laten we het erop houden dat de kustweg prachtig maar tijdrovend is, eb en vloed niet te plannen zijn en de hut ergens parkeren en verder fietsen gelijk staat aan suïcide. We wandelen wel door Guernica dat in 1937 tijdens de Spaanse Burgeroorlog platgebombardeerd is door de Duitse Luftwaffe als ‘oefening’ voor de Tweede Wereldoorlog. Adolf wilde z’n nieuwe bommenwerpers proberen en Franco vond het best.🤔
Een kopie van Pablo Picasso’s werk Guernica staat hier als muurschildering. 
De eb blijkt om 4 uur ‘s-ochtends en ook dat geven we maar op. Zo komt het dat we al na 2 dagen de hut parkeren net buiten Zauratz op Gran Camping Zarautz, die aan zee ligt maar je moet er wel eerst 467 treden voor overwinnen. 🤣
Natuurlijk laten we ons niet kennen: nemen de trap naar beneden, doen op een terras aan de boulevard een wijntje 
en klimmen vervolgens weer 467 treden terug naar de camper. 
De damesbadmode voor dit jaar is overigens niet verkeerd zegt m’n vent. 🤨
daar laten we ons door de ober zo goed mogelijk uitleggen wat voor lekkers er allemaal is. We begrijpen het een beetje en wagen de gok want wat maakt het uit als je het niet weet: als het maar smaakt! Tussen de Spanjaarden zitten we vervolgens met onze buit en 2 glazen wijn. 
Net wanneer ik een hap van een gerechtje wil nemen steekt een vrouw tegenover me haar duim omhoog en een waterval aan woorden volgt. Het smaakt heerlijk dus ik neem aan dat ze dat wil vertellen. Daar mijn Spaans belabberd is stuur ik haar een duim terug. 🤣 Als de siësta is afgelopen stroomt het centrum weer vol met mensen: locals, toeristen 
en ook zien we veel wandelaars die de route naar Santiago de Compostela lopen. 
Maar bovenal is Pamplona natuurlijk bekend om het stierenrennen die onderdeel zijn van de San Fermin feesten (Las fiestas de San Fermin) half juli. Om 12.00 uur ‘s middags start het feest met een knallende vuurwerkraket, de chupinazo. Honderden flessen champagne sproeien uit over de menigte die dan zingend en schreeuwend de traditionele rode halsdoeken om bindt. Iedere ochtend van de feestweek denderen de stieren door de straten waar met houten balken een soort flipperkast is gemaakt waar de waaghalzen voor de stieren uitrennen. Ik heb er helemaal niets mee en vind het dierenmishandeling maar we zijn in Spanje waar men er anders tegen aan kijkt. 
Terwijl ik erover mijmer zie ik het zomaar gebeuren dat mijn lover gewoon zou blijven fotograferen. Mijn fantasie slaat op hol en met een beetje zelfspot zie ik ons lopen door de straten: deze vluchtende Cheryl met haar shopping aankopen die over het hek wil springen en mijn lover die stug door blijft fotograferen en niet opzij wil gaan voor de naderende stieren. 🤣
Als hij eindelijk begrijpt dat we geen wisselgeld terug willen maar hij het dik verdiend heeft pakt ie een spaarpotje en legt uit dat het geld voor zijn zoontje is. Wat een schattige dankbare man! 😍 En zeg nou zelf: Roel kennende zou het toch zo maar gebeurd kunnen zijn en dan had het echt een gevalletje van ‘Even Apeldoorn bellen!’ geworden! 😊
Het is nog steeds eb en over het zand wandelen we er helemaal om heen.
Bij hoogwater is dit alleen zwemmend te doen, oftewel: snel wegwezen dan! 🤣 Op bepaalde plekken zien we sirenes hangen die waarschuwen wanneer het water opkomt. De vorige keer dat we hier waren hebben we dit gezien en het is inderdaad griezelig om te zien hoe hard dit gaat. Volgens kenners wordt een man op een paard ingehaald door het water. In de smalle straatjes is het druk, toeristen sjokken langs de souvenirwinkels. 
Als we op een terras een lege tafel zien gaan we snel zitten en wachten op de bediening. 
Ook hier valt het op dat de horeca te lijden heeft gehad van de Covid want waar zijn al die medewerkers gebleven?! Het is ook nu weer tenenkrommend hoe we geholpen worden. Begrijp me goed, ze wíllen zeker wel maar hebben het vaak niet in de vingers. 
Terug bij de camper laden we de fietsen in en zetten koers naar Saint Malo waar we op camping D’Alet een plaats vinden. Althans dat heeft ietwat voeten in de aarde want de plekken zijn zo scheef dat we even moeten kijken waar we kunnen staan. Komt bij dat het morgen Hemelvaart is waardoor de camping volgeboekt is. Een nacht gaat net lukken. De camping ligt iets buiten het centrum en op de fiets is dit goed te doen. Saint Malo is een havenstad in Bretagne waar vandaan ook de ferry’s richting Jersey en Guernsey varen. Benieuwd wat de kosten zijn stoppen we op weg naar het centrum bij Condor Ferries. Mijn vent snelt naar binnen voor informatie over tijden en prijzen. Al met al gaat het niets worden: door tijdgebrek is het bedrag van rond de 110,00 euro wel prijzig voor slechts 1 dag op één van de eilanden. Bij het centrum parkeren we de fietsen aan het begin bij de oude stadsmuren en wandelen door een grote poort het stadsdeel binnen. In dit gedeelte, dat men Intra-Muros noemt, liggen vele restaurants, terrassen en winkels. 
Het is gezellig druk in het centrum. Heel optimistisch hebben we de vesten in de fietstas gelaten maar als we op een terras zitten steekt er helaas weer een koude wind op. Zeker op de stadsmuren is het heel fris. 
Maar, elk nadeel heeft een voordeel en in ons geval is het dat de camping hoger ligt dan het centrum en zo trappen we ons op de terugweg weer lekker warm. 😉 Op de camping gaat de BBQ aan en net als we klaar zijn staat er een groepje jongens onze kant op te kijken. Wat blijkt: naast het gedeelte waar wij staan loopt een weggetje en daar is hun auto gestrand. ‘Do you have something to start the car?’ vraagt er een in zijn beste Engels. Roel gaat graven en vindt de startkabels. 
De jonge gasten zijn helemaal blij en toeterend vertrekken ze nadat de auto weer aan de praat is geholpen. 😊 En Roel? Die heeft weer mazzel want laat dit alles nou net gebeuren als we gaan afwassen….🤣 ‘s Avonds nemen we de route nog eens door en besluiten de volgende dag richting la Rochelle te rijden, wat zo’n 320 kilometer is. Heel handig heeft mijn vent er thuis aan gedacht om porto’s mee te nemen maar op weg naar la Rochelle hebben we er geen geluk mee want de batterijen zijn leeg. Oeps, vergeten bij te laden! Het resultaat is dat we elkaar uit het zicht verliezen. Natuurlijk is het allemaal niet zo spannend maar of Ellie Lust met haar ‘etherdiscipline’ dit grappig zou hebben gevonden betwijfel ik. 😳 In Chaillé-les-Marais vinden we een perfecte kleine camperplaats. 
Ik trek mijn hardloopschoenen aan voor een disciplinerondje ‘sjokken’, Wilma en Piet gaan wandelen en Roel laat voor het eerst in een paar jaar zijn drone weer eens de lucht in, wel gelicenseerd nu trouwens. Na een korte uitleg laat Wilma het ding ook de lucht in gaan. 😊
Door het lange vrije weekend laten we la Rochelle maar gaan en op verzoek van Wilma en Piet gaan we naar het eiland Île d’ Oléron. De dingen die zij hierover gelezen hebben klinken goed en aangezien de toegangswegen naar la Rochelle bomvol zijn is het een prima plan. Helaas hebben vele Fransen met ons ditzelfde plan en in één lange file rijden we over de brug het eiland op. We hebben geluk, de camperplaats, aan de rand bij Saint Denis d’Oléron, heeft nog plek en we boeken gelijk voor 2 nachten. Door het plaatsje heen fietsen we naar het strand. 
Wow, het is echt reuze leuk hier. De boulevard is niet heel groot maar heeft verschillende terrassen. Voor de zekerheid reserveren we op 1 ervan alvast een tafeltje voor vanavond. Dan gaat het verder op de pedalen richting de vuurtoren van het eiland. Hoeveel treden die nou precies heeft komen we niet uit en opnieuw omhoog klimmen….daar heeft niemand zin in! 🤣 
Bij de vuurtoren zijn een aantal winkeltjes en in 1 ervan koop ik verplicht een paar sandalen voor mijn vent. Waarom verplicht? Nou, ik ben namelijk vergeten zijn sandalen in te pakken. Volgens hem heb ik dat expres gedaan omdat ik ze afschuwelijk vind….🤫 ‘s Avonds als we de boulevard op fietsen zijn we blij met de reservering want alle terrassen zitten vol en hebben buiten een bord met de tekst complét staan. We zijn niet alleen blij met de reservering maar ook met de keuze van het restaurant want het eten is meer dan perfect. 😊
De volgende dag, zaterdag, is het zonnig en na een ‘slow start’ fietsen we over het eiland. Er zijn hier prima fiets en wandelmogelijkheden. 
Na de mossel/oester automatiek zien we hier een stokbrood automaat.
Het is trouwens opvallend hoe weinig búitenlandse toeristen dit eiland verkennen want de meeste kentekens die we zien zijn van Fransen. Het van het eiland áf komen is trouwens gemakkelijker gezegd dan gedaan want aan het eind van het ‘jezusheavenflydayweekend‘ (Roel’s benaming voor Hemelvaart 😉) gaat iedereen naar huis en moeten we allemaal over een brug met 1 rijbaan en mateloos veel rotondes en stoplichten op de weg er naar toe. Roel loodst ons vakkundig over wat sluipweggetjes en we halen minstens 2 uur file in. Dan is de rolverdeling perfect: ik rij en hij navigeert. En geloof me, het rijden was een ding daar! Smalle wegen met vele bochten en tegenliggers en daar gaat deze Tina Trucker. 💪 Het is vreemd om van jezelf te zeggen maar ik rij prima. 😊 Hoe vreemd is het dan ook als we ergens komen waar gekeerd of achteruit gereden moet worden mijn lover vaak zegt; ‘Schuif maar op, ik doe dat wel even!’ 😡 Als een soort alfa-mannetje beschermt hij ons dan ineens, of beschermt hij de camper….🤣 Uiteraard schuif ik niet op en blijf stoïcijns zitten ‘Geef maar aanwijzingen!’ Maar eerlijk, soms staat het zweet op mijn ruggetje als het best tricky is. Ik vind sowieso dat er te weinig dames rijden. Bij de meeste campers die wij tegenkomen zit de kerel achter het stuur en hoor ik opmerkingen zoals; ‘Mijn vrouw durft niet te rijden, ik wil er niet naast zitten en niets doen, of nog erger: zij kan het toch niet!’ 🤮 Helaas blijken dit soort antwoorden te kloppen want natuurlijk check ik het ook bij de vrouwen. Jammer dames, gewoon een beetje lef tonen en doen, dat zal jullie ook helpen om duidelijke aanwijzingen te geven bij het parkeren want oh,oh, wat ik dan niet allemaal zie! Soms vraag ik me af of ze een hekel aan elkaar hebben en hij haar dood wil rijden, of zij dood wil, want welk normaal denkend mens gaat pal achter een achteruit rijdende camper staan?! 🤣 Gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel en ken ik ook een aantal dames die zelf achter het stuur kruipen! 😊
Capbreton is onze volgende en laatste stop voor we de grens met Spanje over gaan steken. Roel en ik stonden hier jaren terug al tweemaal eerder en ook nu rijden we richting de camperplaats die aan het strand ligt. Okay, er ligt een rij duinen tussen maar daar overheen geklommen wandel je langs een aantal enorme uit de tweede wereldoorlog achtergebleven en half in de Atlantische oceaan weggezakte bunkers naar de gezellige boulevard. 
Hier eten we en hoe grappig: voor het eerst vragen we een tafeltje met wat schaduw. 
Hoe zuidelijker we komen hoe beter het weer gaat worden. 😊 Om negen uur exact rijdt er een bestelautootje luid toeterend over de parkeerplaats: het is een plaatselijke bakker die wat extra omzet genereert door stokbrood en croissants te verkopen uit z’n kofferbak.
Er staat al snel een lange rij.
Dan gaat het de volgende morgen toch echt richting Spanje. Het plan is om in San Sebastián te belanden. Niet echt veel kilometers maar we doen toch erg lang over de korte rit. Piet heeft op de kaart een vuurtoren gespot bij de Spaanse grens, die wil ie graag bezoeken. Echter mijn lover navigeert een afslag verkeerd en over bochtige wegen bereiken we uiteindelijk de toren waar ook een camping ligt. Die blijkt bij nader inzien niet te zijn wat er van verwacht wordt dus we koersen toch door naar San Sebastián. Zoals vaak het geval: als het tegenzit dan zit ook veel tegen! Zo komen we er ineens achter dat de winkels zondag gesloten zijn maar gelukkig zien we langs de snelweg nog een Aldi die tot 12.30 uur open is. We hebben precies 10 minuten en met zijn vieren sjezen we door de winkel. Ook weer gelukt, we zullen niet verhongeren! 🤣
De rit naar de stad is bochtig met mooie vergezichten. We stappen uit in de buurt bij de overdekte markthal die we eerst bezoeken 
voordat we verder wandelen naar Parque de Urgull waar we beginnen aan een stevige klim naar boven waar een oude burcht staat. 
Piet probeert intussen de sterkte van de muren uit. 
Nog hoger op de top staat een beeld van Jezus. 
Terug in het oude centrum 
bekijken we de indrukwekkende Iglesia de San Vicente alwaar we een kaarsje opsteken voor Roel zijn ouders en mijn vader. De moderne tijd staat ook in de kerk niet stil want voor 50 eurocent steek je voor een half uurtje een elektrisch LED-kaarsje aan. 
We moeten er buiten om lachen want in gedachten horen we de ouders commentaar geven op dit gedoe. 🤣 Vervolgens schieten we een pinchos bar in. De keuze is moeilijk tussen de vele verschillende kunstig opgemaakte stukjes brood maar uiteindelijk is het genieten met natuurlijk een glas sangria erbij. 
Na al dit lekkers lopen we over de boulevard naar de funiculaire die ons aan de andere kant van de stad naar boven brengt. 
Ook hier is het uitzicht weer prachtig. 
Puffend ploffen we aan het eind van de dag neer bij het restaurant op de camping voor het diner.
en weekenden in Nederland. Ook stonden we een aantal keren op de camperplaats in Spijkenisse.
Dit omdat het niet goed ging met mijn vadertje. De kankerplekken op zijn hoofd moesten weer behandeld worden en hij had erg veel pijn en heftige nabloedingen na iedere behandeling. Het was dan wel zo makkelijk als wij dicht bij mijn ouders in de buurt waren. Op een late vrijdagavond reed ik weer in volle vaart met ‘vaders’ naar het Erasmus ziekenhuis. Natuurlijk lucky me: ik word geflitst wegens te hard rijden! 😡 Uiteraard hiertegen in beroep gegaan want als een agent mij staande had gehouden dan had ie ons absoluut zeker een escorte met toeters en bellen naar het hospitaal gegeven. Mijn vader zat namelijk met een theedoek tegen zijn hoofd gedrukt en het bloed gutste eruit. Zijn jas en overhemd zaten al helemaal onder en hij zag eruit of hij onder een bus had gelegen. Helaas mochten de behandelingen niet baten en op 5 februari is mijn vader in ons bijzijn rustig ingeslapen. Bloedvergiftiging is hem uiteindelijk fataal geworden. Het is allemaal zo snel gegaan en nog steeds moeilijk te bevatten. De uitvaart was heel mooi en precies zoals mijn vader het gewild zou hebben met leuke anekdotes en mooie herinneringen. Het gekst was ook wel weer dat 1 dag voor de uitvaart Roel en de uitvaartverzorger de hele boel moesten verbouwen in het zaaltje waar de dienst gehouden zou worden omdat deze perfectionist, ik dus, het allemaal precies goed wilde hebben. 🤣
Ik had nog beloofd om terug te komen op het Spanje avontuur maar dat hou ik kort: het was super leuk en ondanks de vele jaren geleden was het toch heel herkenbaar. 
De camping uit mijn kinderjaren is inmiddels een mega terrein en heet geen camping meer maar resort. 😳
In de Menenpoort staan de namen van pakweg 50.000 soldaten gegraveerd waar nooit meer iets van is teruggevonden.
Op voorhand had ik er niet veel mee om naar Ieper toe te gaan (vond het echt zo’n ‘oorlogs-mannending’) maar ik herzie mijn mening, het is de moeite waard en heel indrukwekkend. 
De stad is opgebouwd tussen oude stadswallen.
In de Lakenhal is een indrukwekkend museum opgebouwd.
Er zijn zelfs nog wat gerestaureerde loopgraven te bezichtigen op Hill 62.
Vanuit Ieper gaat het richting Normandië waar we het toeristische Honfleur verkennen. 
Omdat het weer niet al te best is trekken we de volgende dag verder. Mijn lover en ik waren reeds eerder in deze streek en gidsen Wilma en Piet door de afschuwelijke invasie taferelen van de 2e WO heen. Om in de sfeer te komen kijken we eerst nog de film ‘De langste dag’. 
We hadden op de camperplaats bij het naar buiten kijken weer even het gevoel van ‘Pluskat’ uit de film. In de baai bij Arromanches liggen nog steeds de resten van de ‘oorlogshaven’. 
We bezoeken de landingsstranden, Pointe du Hoc en de (pop van) soldaat John Steel die bij de luchtlandingen in Sainte Mère Eglise aan de kerktoren bleef hangen. 
Ook hier in Normandië, net als in Ieper, weer de ontelbare rijen witte kruizen op de graven die herinneren aan hen die vochten voor de vrijheid. 😪 Het zijn natuurlijk niet alleen oorlogsrestanten hier die toeristen aantrekken maar ook de kust met zijn vele leuke dorpjes en de zee die zorgt voor al het lekkers in de restaurants. Via een vriend kreeg ik nog een leuke tip: er bestaan zelfs “oesterfebo’s”. (Frans, nogmaals thanks, ondanks dat ik die dingen niet lust! 😘) 
Soms vallen afstanden tegen maar de rit naar Mont Saint Michel valt mee en zo staan we na een dag met vele indrukken op een nieuwe, hele grote camperplaats. Dat was nog wel een dingetje want toen wij hier ongeveer 10 jaar geleden waren kon je met de camper vlakbij het schouwspel gaan staan. 
Wel erg hebben in het grote eb en vloed verschil. Nu is er een nieuwe toegangsweg waarover pendelbussen je naar het spektakel brengen. 
Of je moet kiezen voor de wandeling (ongeveer een half uur) of zoals wij op de fiets. Met de auto kan je er niet meer bij komen. Op een bepaald ogenblik zien we veel mensen naar boven kijken. Wat blijkt: boven ons loopt de 28 jarige Franse koorddanser Nathan Paulin over een slackline van maar liefst 2200 meter lengte die was gespannen van een kraan op het vasteland tot de klokkentoren in de abdij. Hij startte in de late namiddag en wandelde meer dan twee uur lang op blote voeten op het amper 2 centimeter brede koord, op een hoogte van 100 meter en vestigde een nieuw wereldrecord.
In een zeer frisse wind wachten we tot de zon onder is en dat levert mooie beelden op.