Categorie: Deel 7

Wat een dag gisteren! Het avontuur met de vissers en de vermoeiende dag waarop we een hoop hebben gezien maar ook een hoop kilometers hebben gemaakt heen en weer naar Kaap de Goede Hoop. We zagen trouwens heel ver uit de kust nog walvissen zwemmen! Vandaag, donderdag, hebben we een rustige start. ‘s Middags rijden we richting Stellenbosch en lunchen bij Wine-estate Glen Carlou.  Vandaar rijden we door naar het centrum van Stellenbosch. Maar alsof de duvel ermee speelt, ook nu begint het te regenen. ‘Het is ons niet gegund om hier te shoppen.’ grap ik tegen moeders terwijl we een koffieshop in vluchten. Terug in de B&B doen we nog een drankje met Ronnie, Thelma en haar broer die over is uit Engeland. De volgende dag bezoeken we Robbeneiland. Vanuit de haven van Kaapstad bij Waterfront varen we er naar toe. Het lijkt zo dichtbij maar we zitten toch zo’n drie kwartier aan boord. Wij waren er eerder maar voor mijn moeder is het de eerste keer. Het is en blijft zeer indrukwekkend! Onze gids, zelf een oud gevangene op Robbeneiland,  vertelt een hoop, zeer interessant allemaal maar iets korter had van ons ook gemogen….😊 Onderweg zien we de Sinfonia uitvaren naar Walvisbaai in Namibie. Korte Cruise van maar 3 dagen. Terug bij de Waterfront lopen we door Victoria Wharf shoppingcentrum enontdekken we ook hier een Spurs Steak Ranches. (Dit is een keten zoals wij bijvoorbeeld de Beren hebben.) Net als bij hun restaurant in shoppingcentre Canal Walk  is het prima maar veel te veel! Kerstavond brengen we traditioneel door met het kijken naar ‘All you need is love’. 1e Kerstdag gaan we na het ontbijt richting Blouberg. Dit ligt aan de kust, niet zo heel ver van Kaapstad vandaan. Verrassend genoeg zijn vele restaurants open en op een terrasje genieten we van het uitzicht op zee. Volgens de informatie van Ronnie en Thelma zou er niet veel te doen zijn met kerst maar als we later bij Waterfront aankomen weten we niet wat we zien.  Wat een drukte en gezelligheid op straat! Bij alle restaurants staan lange wachtrijen om binnen te komen. Onze keus valt op restaurant den Anker, het terras is hier geweldig. De wachttijd valt mee: ongeveer een half uurtje. Fijne plek om deze eerste kerst zonder mijn vader door te brengen!  Dan is het op 2e kerstdag toch echt tijd om na zes weken richting huis te gaan. We hebben een nachtvlucht en Thelma is zo vriendelijk dat we de kamer vandaag helemaal gratis nog mogen gebruiken. We pakken de koffers in, blijft altijd een gedoe 🤣, en gaan dan richting Paarl waar we onze laatste dag afsluiten met een lunch bij Nederburg Wines. Echt, dit is een geweldige keuze! We hebben niet gereserveerd maar al snel komt er een tafeltje vrij, het eten en de wijn zijn perfect! We maken de balans op van zes mooie weken waarin we heel veel hebben gezien, veel indrukken hebben opgedaan en nieuwe mensen hebben leren kennen. Met veel mooie herinneringen leveren we de auto in en vliegen we weg van Kaapstad. De blauwe vogel brengt ons in een rustige vlucht  naar Nederland. We moeten eerlijk bekennen dat de service aan boord  na de Covid minder is geworden. De keuze uit eten en drank is nihil. Zonde KLM want ondanks dat ons ticket meeviel zijn de prijzen toch aanzienlijk. Rond 11.00 uur landen we dan op Schiphol en gaan op zoek naar bagageband 16 waar onze koffers zullen komen. Daar aangekomen zien we een bomvolle band met koffers van vluchten uit Amerika. De koffers draaien vrolijk rondjes maar de passagiers zijn nog niet door de paspoort controle heen. Er komt een Schiphol medewerker die de koffers van de band gaat halen en ze netjes naast de band op de grond zet. Mijn lover ziet dit en besluit de kerel te gaan helpen. Al snel komt er ook van een paar andere reizigers hulp en is de chaos op de band verholpen. Met onze koffers lopen we richting de uitgang als er een (grond)stewardess van de KLM aan komt rennen, ‘Meneer, meneer, spreekt u Nederlands?’ roept ze vragend aan mijn lover. Echt, lieve lezers, ik dacht serieus, ‘Die gaat mijn vent bedanken voor de hulp met de koffers!’  Maar helaas, op zijn bevestigende antwoord steekt ze van wal en krijgt hij op zijn kop, ‘Hoe durft u de koffers van anderen mensen aan te raken, waar zit u verstand?’ en zo foetert ze nog even door. Mijn vent haalt zijn schouders op, geeft aan dat er een medewerker van Schiphol bij was en sluit af met; ‘Als jullie je werk niet doen dan zal ik het zelf moeten doen!’ 😡 Precies dat! Welkom in Nederland! 😊 Wij nemen de trein terwijl moeders en alle bagage in de auto gaan bij onze vriend Peet Verhoef. Home sweet home….voor zo lang als het duurt want op de oprit staat de camper. Maar eens opzoeken hoe het inmiddels met de sneeuw in de Alpen is….😉

Met de vol bepakte huurauto rijden we naar Stellenbosch. Hier hebben we 2 overnachtingen gereserveerd in Lovane Boutique Wine Estate. Het is altijd afwachten wat je via booking.com boekt maar al direct als we de oprijlaan indraaien zijn we aangenaam verrast. Wat een mooie ligging! Na een maand in de prima maar niet al te ruime cabin op de Sinfonia voelt de geboekte kamer hier aan als een balzaal. 🤣 De weersvoorspelling voor vandaag is niet best, namelijk regen. Nu is het nog droog en we rijden naar het centrum van Stellenbosch voor een lunch. Een vriendelijke serveerster neemt onze bestelling op en waarschuwt gelijk dat de stroom zo uit kan vallen. 😳 In verband met de verdeling van de stroom over de verschillende wijken is hier een blackout tussen 12.00 uur en 14.00 uur. En inderdaad iets na 12.00 uur zitten we in het donker! Dit restaurant heeft gelukkig een generator dus even later floept het licht weer aan. We zullen dit fenomeen de komende dagen nog meer mee gaan maken. Winkels hebben soms zo’n herriemaker voor de deur staan. Het is inmiddels gaan regenen dus we besluiten Stellenbosch maar even te laten voor wat het is. Eind van de middag rijden we naar het grootste winkelcentrum op het zuidelijke halfrond (Canal Walk) waar we wat shoppen, mijn husband naar de kapper gaat en we gelijk iets eten in een prima restaurant van Spurs Steak Ranches. De volgende dag rijden we een gedeelte van de wijnroute waar de streek hier bekend om staat. We maken een korte stop bij Boschendal. De ligging van deze wijnboerderij is prachtig maar het restaurant is erg groot. Ze doen ook bruiloften, feesten en partijen. We rijden door naar Simonsig. Hier waren mijn vent en ik een paar jaar geleden maar helaas heeft deze wijnboerderij besloten zijn restaurant te sluiten toen de covid kwam. We zijn dus een beetje teleurgesteld maar een dame bij de receptie van Simonsig verwijst ons naar Delheim. Wine Estate. Wow, daar aangekomen is de teleurstelling snel weg want eigenlijk is dit ook nog eens veel mooier en beter! 😍 Zelf gebakken brood. Fish and chips.Het toetje was Pinot Grigio ijs.  ‘s Avonds terug op ons logeeradres spelen we nog een spelletje rummikub, we moeten het tenslotte niet verleren! 🤣 Dan is het alweer zondag en vandaag staat Franschhoek op het programma. Dit plaatsje is kleiner dan Stellenbosch maar zeker ook leuk! Er is een markt en bij een dame die servetringen van kraaltjes maakt kan ik het niet laten en koop er een paar. Het stellen verschillende dieren voor en ik zie ze al op mijn tafel liggen bij een BBQ….😊 Na Franschhoek rijden we de prachtige route door de bergen af en komen in Somerset west uit. Daar bezoeken we de lokale shoppingmall en uiteraard kopen we weer het één en ander, ik een paar schoenen die ik volgens mij never aan ga doen, teveel bling bling, maar je weet het nooit! Vervolgens rijden we terug naar Lovane waar we al hebben uitgecheckt (helaas had ik hier maar 2 nachten geboekt) en de koffers ophalen. Op naar Kaapstad of eigenlijk: weer terug naar Kaapstad! Ook bij deze geboekte accommodatie haal ik opgelucht adem, het is top. Eerder zaten mijn vent en ik in Camps Bay maar voor een week, en na de al schitterende cruise, vinden we dit te duur. Mijn keuze is dus Atlantic Breeze in Milnerton geworden. Met de auto zijn we in hooguit 20 minuten in Kaapstad en het ligt 100 meter van het strand met uitzicht op de Tafelberg en Robbeneiland. Het is een B&B waar de Engelse Thelma en de Zuid Afrikaanse Ronnie de scepter zwaaien. Het is er meer dan leuk, zij zijn super gastvrij, hun personeel maakt de lekkerste ontbijtjes en doggie Elly is so cute! 😍 Vorig jaar hebben ze dit overgenomen en eerlijk, ik zou het zo van ze kopen! 😊 De finale van het WK zien we bij Fancy Frank’s Sunset Beach terwijl we gelijk een hapje eten. De keuze op de kaart is beperkt want ook hier is de stroombeperking en vandaag is tussen 18.00 uur en 20.00 uur de stroom eraf. De generator wordt ingezet voor de televisieschermen! 😊 De komende dagen merken we dat dit steeds verschillend is, het kan zowel overdag, ‘s avonds als ‘s nachts gebeuren. Meestal is het maar twee uur.

De dagen in Kaapstad vullen we met: Kaap de Goede Hoop, de koddige pinguïns in Simon’s Town, (Vreemd trouwens, ze discrimineren als de neten, wij moeten vier keer zoveel betalen als een ‘Afrikaner’.)de gekleurde huisjes bij Muizenbergen rijden de waanzinnig mooie route langs de kust van Kaap de Goede Hoop terug naar Kaapstad. Daar struinen we door het centrum,over de Green Market, Camps Bay, de Tafelberg en the Waterfront, Signal Hill en Lions Head. Voor ons is het bekend terrein maar moeders is doodop na een paar dagen en roept; ‘Ik trek dit niet meer!’ 😫 Na een etentje in Camps Bay parkeren we haar op een muurtje en gaan de auto halen. Vooruit voor deze éne keer komen we haar oppikken en hoeft ze niet meer te lopen! 😉 Laten we ook restaurant Dixie’s niet vergeten. Ons aanbevolen door Thelma. Het ligt op de weg richting Simon’s Town en is in handen van een familie Nederlanders. De oude eigenaar is inmiddels overleden maar zijn kinderen zetten de traditie voort. Zo vinden wij op het menu: kroketten, Hollandse biefstuk met brood, erwtensoep en bitterballen. 😊 De kerstmutsen worden op verschillende locaties gefotografeerd want alles voor de leukste kerstkaart! 😉

Natuurlijk had mijn lover deze dagen ook weer iets geks, alhoewel ik de aanstichtster was….🤫 Terwijl we langs de kust richting Simon’s Town rijden zie ik een visser met een hele gebogen hengel staan en nog een vent spartelend in zee. ‘Zagen jullie dat? Daar is iets aan de hand, keeeeerrrreeenn!!’ roep ik en waar het kan draait mijn vent de auto. Nu is er een verschil in het hoofd van mijn vent met ‘waar het kan’ of ‘waar hij vind dat het kan’ dus een scherpe bocht van 180 graden en we rijden ineens op de andere rijbaan en duiken zo, bonk, bonk, het pad naar het strand op. Resultaat van het jarenlang rijden als persfotograaf zullen we maar zeggen! 🤣 Het zijn 2 vissers en de 1 heeft iets heel groots aan de haak. De ander worstelt in de golven om het op het droge te krijgen. We lopen dichterbij en Wow, het is een super grote stingray! 😳  ‘Can you help us?’ vraagt de vent met de hengel terwijl ie het ding aan mijn lover geeft en direct naar de zee gaat om zijn maat te helpen. Vervolgens komt hij even later weer proestend terug rennen om zijn telefoon en portemonnee te geven voordat die zeiknat worden. Terwijl de beide mannen in zee spartelen hanteert mijn lover de hengel, viert de lijn en haalt weer in. Wat een klus! Het is absoluut niet gemakkelijk want de stingray is gevaarlijk door het gif in zijn staart. Maar dan eindelijk lukt het! Mijn lover heeft zijn handen nog (de vislijn was super scherp) en de andere twee zijn totaal doorweekt maar het dier ligt op het droge. Moeders en ik zijn bang voor wat er komen gaat: gaan ze de vis nu doden?! 😪 Maar ze stellen ons gerust, ze gaan hem opmeten en dan gaat ie retour het water in, de vrijheid tegemoet. Oh ja, het geschatte gewicht….zo’n 180 kg! 😊

We zijn dus op weg vanaf le Réunion naar Durban in Zuid Afrika. De Sinfonia zal hier 3 dagen over gaan doen. Op deze zeedagen merken we dat hoe langer deze reis duurt hoe meer men zich thuis gaat voelen aan boord. 😉 Je gaat gewoon lekker op een bank liggen slapen, legt in het restaurant je voeten met schoenen aan op een andere stoel, reserveert voor de hele dag een tafel bij het zwembad door middel van handdoeken op de stoelen te leggen en zodat het ook echt duidelijk is: je schrijft je naam op een briefje en legt dit erbij en je wasje aan dek drogen is ook een optie. 🤣 Nee, we zeggen er niets meer van want zoals al eerder geschreven, de stelling bij MSC is: de klant is koning! 🤮

De klok is vannacht een uur teruggegaan, ik ben vroeg op (07.00 uur) en besluit een rondje over het dek te maken. Bij het zwembad zie ik tot mijn verbazing dat echt alle ligbedden in de schaduw al bezet zijn. Althans er liggen handdoeken maar bijna geen mensen! 😳 Wat is dit voor rariteit aan het worden! Uiteindelijk vind ik de heer die toezicht moet houden bij het zwembad. Hij stelt dat er zoveel mogelijk aan gedaan wordt maar dat hij dit gedrag moeilijk kan tegenhouden. En zoals altijd als je er op gaat letten valt het ons gedurende de dag op dat men soms maar een uurtje op zo’n gereserveerd bed doorbrengt. Er zijn zelfs stellen die ieder een bed in de schaduw hebben maar ook in de zon! 🤨 Zo ook een Italiaans stel naast mijn husband. Als hij er op een gegeven moment (het is dan al 14.00 uur en is er nog niemand op de bedjes geweest!) genoeg van heeft en de 2 bedjes naast hem in de schaduw weggeeft breekt er bijna een oorlog uit. Er zijn wat omstanders die vinden dat hij dit niet kan maken….😳 Hij pakt dus de handdoeken van de gereserveerde schaduwbedden en legt die op de gereserveerde bedden in de zon. ‘Kom maar zitten hoor!’ zegt ie tegen de 2 andere passagiers die een bedje in de schaduw zoeken. Rond 15.00 uur verschijnt dan eindelijk het Italiaanse stel voor het eerst en wordt door een andere passagier op de hoogte gebracht van het wangedrag van mijn lover! Ja, lieve lezers het is soms echt een omgekeerde wereld. 🤣 Maar, we hebben de bedjes-Italiaan beloofd: we make you famous. Bij deze.Durban is de eerst haven in Zuid Afrika die we aandoen. Daarom moet iedereen van boord om zich te melden bij de douane. Ook de bemanning, dit geeft een grote wachtrij. Omdat we geen plannen hebben doen we rustig aan en als rond tienen de rij weg is gaan we van boord. Nog even snel en onverwacht een formulier voor de douane invullen. Waarom dit gisteren niet al uitgedeeld….Door voor ons onbekende reden heeft de Sinfonia vannacht zo’n 2 uur vertraging opgelopen. De wildste verhalen doen hierover de ronde maar de leukste wil ik jullie niet onthouden: het schip is op een zandbank gelopen en is door een helikopter los getrokken! Zo dan! In het kader van goed verhaal lekker kort ook! 🤣 Het horen van het geluid van de helikopter klopt trouwens wel want daarmee is de loods aan boord gekomen. Goed, wij lopen dus na de paspoortcontrole naar een bushalte iets verderop. Daar komen we een ander Nederlands stel tegen waarmee we aan boord ook wel eens een praatje maken. Zij zijn eerder in Durban geweest en gaan naar de Victoria markt. Volgens hen een aanrader omdat het echt een Afrikaanse markt is en geen toeristische. Omdat wij toch geen plan hebben sluiten we aan. Het is even overstappen en puzzelen welke bus maar dan staan we bij de markt. Een gedeelte is overdekt, deze is ook best toeristisch. Maar als we langs de kramen buiten lopen dan zijn er behalve ons geen toeristen te bekennen. Volgens ons zijn dit slangenonderdelen. Het is een beleving en we hadden het absoluut niet willen missen. Net als de rit met dit kleine taxibusje retour naar het schip. Het busje stopt om de haverklap en mensen komen in en uit. Zit je achterin dan geef je het geld voor de rit door aan de overige passagiers tot het bij de chauffeur is. Als we later aan boord andere Nederlanders spreken dan horen we dat het erg gevaarlijk is wat we gedaan hebben omdat dit gedeelte van Durban een hoog risico op berovingen heeft. Wij hebben er niets van gemerkt en ons ook geen moment onveilig gevoeld. Een aantal malen krijg ik tijdens het lopen wel een waarschuwing om op mijn telefoon te letten, zelfs uit langsrijdende auto’s. Die zou zomaar uit mijn handen gegrist kunnen worden terwijl ik foto’s maak….😳 Ook kregen we de avond ervoor een waarschuwingsbrief van de MSC over Durban. Het zou zo zijn dat passagiers van een vorig cruiseschip overvallen zijn. En als de MSC niet waarschuwt….genoeg Amerikanen aan boord. Zit vast ook een advocaat tussen. 🤔

We lopen daarna nog even van boord naar het strand maar het is gaan miezeren.

‘s Avonds staat alles aan boord in teken van Afrika. In het theater zien we een wervelende show en aansluitend is er in de Manhattan een geweldig optreden van alle artiesten en een boel personeel aan boord.😊 De Italiaan spreken we overdag bij het zwembad maar hij laat zich ‘s avonds niet meer in de Manhattan zien. Zoals eerder gezegd: een nieuwe kaartkampioen in wording! 🤣 Na Durban hebben we nog 2 dagen op zee, die staan in het teken van: veel wind, afscheid nemen, e-mail adressen uitwisselen, inpakken, drankje doen, nog een laatste keer in het bubbelbad,de kerstman komt aan boord, we maken een foto om Loes te bedanken voor haar kerstkaart, in het restaurant een afscheidsdiner inclusief servetten zwaaien op muziek,ja Ruud, ook jij hebt je plekje in de blog, en er zijn nog vele spelletjes bij het zwembad die uitmonden in een polonaise, ach een mens moet iets doen! 🤣 ‘s Avonds de gebruikelijke dingen zoals een spelletje rummikub, casino, theater en de Manhattan. Dan eindelijk op vrijdag 16 december komen we in Kaapstad! Zoals altijd is er ook nu de hectiek bij het ontschepen. Wij hebben vrij snel de huurauto en zetten eerst koers naar Stellenbosch voor een paar dagen. Bye, Bye, Sinfonia het was een belevenis om een maand bij je aan boord te verblijven! 😍

De Seychellen bestaan uit verschillende eilanden, wij varen de haven van Victoria op het hoofdeiland Mahé binnen. De temperatuur is hoog en opvallend en de luchtvochtigheid hier: we zijn echt op een tropisch eiland! 😊 In plaats van 10.00 uur gaan we rond 16.00 uur pas aan wal waar we worden ontvangen door een band met danseressen. We hebben een auto gehuurd maar door de vertraging loopt alles anders. Uiteraard is het verhuurbedrijf door ons op de hoogte gebracht. De medewerker is er al wel maar de auto moet nog komen. Een uur lang vertelt de kerel ons, ‘It’s coming!’ 😡 Dan kunnen we eindelijk op pad. Ze rijden hier links en de wegen zijn smal. Met daarnaast diepe geulen waar het regenwater na een tropische bui weg kan stromen. Het is goed uitkijken en gelukkig is de max snelheid veelal maar 40 km. Omdat we niet in het donker willen rijden maken we voor nu een kleine ronde met als laatste stop het toeristische strand Beau Vallon Beach. Er is een leuke strandtent waar we een drankje doen. Terug aan boord gaan we boven ‘buffetten’ want we zijn te laat voor het diner. Het blijft wennen qua tijd zo’n eerste en tweede zitting. Het eten is overal goed dus we klagen zeker niet! 😊 Op dek 11 in de buitenlucht is het nog zweten, de temperatuur is hier dag en nacht bijna gelijk: tussen 26 en 28 graden!  De Sinfonia blijft een nacht over op de Seychellen en aangezien we morgen vroeg op pad willen gaat het geen latertje worden. Het eiland is niet heel groot en we rijden het helemaal rond. Om van oost naar west te komen nemen we de wegen door het dicht beboste binnenland. Verdwalen is volgens ons niet echt mogelijk. Aan de kust staan vooral veel en hele grote resorts. Is er veel over Mahé te vertellen? Het is prachtig met hagelwitte stranden, diepblauwe zee, palmbomen en een overweldigende groene natuur. Onderweg een tropisch buitje om het groen te houden, afschrikwekkende prijzen zoals 3 thee voor 20 euro, maar een heerlijke vis met een enorme portie frites en drie drankjes als lunch voor ook 20 euro, zwemmen in de Indische oceaan, weer een drankje onder een palmboom en een marktje met groenten, fruit en prullaria. Opvallend is het enorme aantal drankwinkels op dit eiland! 🤔 Men geniet op deze zondagavond met elkaar van het buitenleven maar misschien doen ze dit ook wel iedere dag, we hebben geen idee! Gebeurde er dan vandaag echt niets geks? Ja zeker wel! We zijn op een verlaten stralend wit strand in zee, moeders blijft voorzichtig uit de buurt van de hoge golven maar mijn lover en ik springen er door heen. Echt een hele hoge golf slaat ons ondersteboven. Proestend komen we boven, ‘Ik ben mijn bril kwijt!’ roept mijn vent. 😳 Voordat ik iets kan antwoorden komt de volgende aan en verdwijnen we weer helemaal onder. Als we staan en elkaar zien kijkt hij hulpeloos in het rond, ‘Mijn bril, mijn bril!’ Om vervolgens te roepen; ‘ Volgens mij heb ik hem, ik voel hem!!’ Hij gaat onder en komt boven met de bril! Wat een mazzel kan een mens hebben! 😊 Als we terug het strand oplopen zijn er voorbereidingen voor een bruiloft aan de gang. Bij ons aan boord zijn ook drie stelletjes die op de Seychellen zijn getrouwd. Door de vertraging had dit nog wel wat voeten in de aarde maar gelukkig bleef meneer pastoor op ze wachten. De kerst wordt ook al voorbereid. Gek hoor, bij 28 graden. De volgende haven voor twee nachten is op het eiland Mauritius, Port Louis. Apart is deze brief met informatie die we in de hut krijgen. 🤔 Ook hier hebben we een auto gehuurd en ook nu is het weer een dingetje om deze te krijgen. De autoverhuur is ongeveer 4 kilometer verderop in het centrum. Natuurlijk op Mauritius ook de gebruikelijke verwelkoming. Hier staan gewoon airconditioners op het haventerrein. Hoezo wij energie besparen thuis, maar toch wel lekker: even de oksels drogen…. 🤣We lopen eerst van het haventerrein af en dan krijg je de taxi’s. Omdat het erg warm is en best ver lopen besluiten we om er 1 te nemen. Mijn vent gaat dus onderhandelen over de prijs. Het is lastig dit keer want veel chauffeurs bieden dagtochten aan en hebben geen zin in een korte rit. Uiteindelijk na even heen en weer vragen is er 1 die toch besluit het te doen. Bij de verhuur staan wat wrakken. Het verkeer schijnt hier toch wel anders te zijn. Gelukkig hebben we alles goed verzekerd. 😉Mauritius is een stuk groter met erg drukke wegen (men rijdt ook links) en veel files. We hebben geen internet, er is geen telecomwinkel te bekennen waar we een simmetje kunnen kopen en borden met plaatsnamen ontbreken dus we gokken de richting aan de hand van een papieren kaartje van het eiland. Hoe deden we dit vroeger? 🤨 Op internet heb ik een aantal bezienswaardigheden gevonden. We beginnen in het binnenland en wel de theevelden van Bois Cheri. Er is een theemuseum, theefabriek en een restaurant waar we, tegen een acceptabel bedrag, een heerlijke lunch hebben. Vandaar rijden we door naar het meer van Grand Bassin, een heilige plek voor Hindoeïstische pelgrims voorzien van tempels en twee enorme beelden van Hindoegoden. Helaas is het weer wat omgeslagen en rijden we op deze hoogte in de bewolking. De volgende stop is bij de Alexandra Falls. Als we op de parkeerplaats bij de waterval de auto uitstappen spotten we gelijk deze aapjes. De kleine rakkertjes zitten in de bomen en wagen zich af en toe watervlug op het gras om vervolgens weer de bomen in te vluchten. Het binnenland van Mauritius is ruig en groen en bestaat uit bergen met Jurassic park-achtige begroeiing, dit is vooral hier in het Black River Gorges National park goed te zien. Via Chamarel komen we terug bij het strand van Le Morne in het zuiden. We rijden langs de kust omhoog tot het strand van Flic en Flac. Men zegt dat de zonsondergang hier het mooist is. Ook hier aan de kust zijn weer veel grote resorts te vinden. De auto wordt geparkeerd en als we op zoek gaan naar een terras om iets te drinken zien we Jolanda en wat vrienden van haar zitten. Hoe toevallig is het dat je elkaar ook hier weer tegenkomt. Zij hebben een dagexcursie gedaan en wachten ook op de zonsondergang. 😊 De volgende dag doen we de andere kant van het eiland, het noorden. Grand Baie is een grote toeristische plaats met net buiten het centrum een flink shoppingcentre in kerstsfeer. Het is aardig om wat rond te kijken maar we krijgen nog geen wow-gevoel van dit eiland. De stranden zijn in vergelijking met de Seychellen een stuk minder mooi. Weinig zandstrand en het zeewater ziet er niet echt aantrekkelijk uit. Op een terrasje aan het water drinken we wat en rijden dan terug naar Port Louis. Moeders brengen we eerst aan boord en rijden dan de auto terug naar het verhuurbedrijf. Mijn vent en ik lopen de ongeveer 4 kilometer terug naar de haven. Het is ontzettend warm maar wat een beleving om in de hectische drukte terug te wandelen. We lopen langs wat Hindoe tempels.    Net voordat we het haventerrein op lopen zien we dat er op een groot sportveld weer een healing aan de gang is. Gisteravond was er ook al een. Rond 18.00 uur varen we weg en maken ons op voor de White night party. Helaas vergeten foto’s te maken want het viel echt tegen! 😪   Zo druk en goed het entertainment in het begin was zo saai is het nu aan het worden. Wellicht ligt het ook aan de duur van de reis en zijn mensen moe van de dagen aan de wal maar er is ‘s avonds steeds minder volk op de been. Wij vermaken ons toch wel: hebben ons praatje tijdens het diner met de twee andere Nederlandse stellen en eindigen meestal in de Manhattan of het casino. En daar is ook híj weer te vinden: de Italiaan. De eerste avond na zijn quarantaine zitten we als vanouds naast elkaar aan de Black Jack tafel. ‘Where is your husband?’ vraagt hij en ik leg uit dat die ergens ‘rondzwerft’. Het heerlijke van cruisen vind ik dat er voor een ieder iets is. Overdag ligt mijn vent in de schaduw en moeders en ik wisselen zon en schaduw af. We gebruiken de maaltijden gezamenlijk. Maar daarna kan het zomaar gebeuren dat hij en ik ook niet de hele avond bij elkaar zitten. De Italiaan kijkt me wat meewarig aan, ‘So my darling, he left you all alone.’ In het kort: de casanova denkt zijn kans te zien en als een gentleman ontfermt hij zich over de, naar zijn mening,  desperate housewife die zo alleen gelaten is door haar husband. De doos met trucjes gaat open en hij probeert me gewoon te versieren! 😳 Als we later op de avond in de Manhattan de dansvloer aflopen en hij me op een barkruk hijst zegt ie met donkere stem; ‘Come to my room darling!’ Op dat moment verschijnt mijn husband dan eindelijk op het toneel. De korte versie voor het blog: we hebben de casanova een beetje geplaagd en op weg terug naar het casino een aanbod gedaan, zeg maar een ‘an offer he can’t refuse’: We gaan gewoon allebei mee to the room….🤭 Laten we het maar op een misverstand wegens de taalbarrière (we spreken Engels en Duits door elkaar) houden maar hij herinnerde zich ineens dat hij met vrienden had afgesproken, ‘I forgot, I promiss to play cards with my friends….’ En weg was ie. Hij liep zo snel op zijn Italiaanse stappers dat het vuur bijna uit het tapijt kwam.🤣  Mijn lover en ik hebben hem de volgende avond uitgelegd dat we hem een beetje geplaagd hebben. Het is een aardige vent en hij ziet er nu de humor wel van in maar blijft toch volhouden, ‘For you my darling, I even learn Dutch!’. Grappig want als hij ons ziet dan roept ie in zijn beste Nederlands de eerst geleerde zin; ‘Mij niet appen!’ 😉 Het blijven dus nog spannende dagen op weg naar Kaapstad! Persoonlijk denken wij dat Italië er een nieuwe kaartkampioen bij gaat krijgen. 🤣

Dan het volgende eiland, Réunion. Het is een Frans eiland, EU dus dank zij Neelie Smit-Kroes eindelijk weer internet zonder krankzinnig hoge kosten! Moeders gaat niet mee vandaag, ze is moe en wil het rustig aan doen. Mijn vent en ik gaan dus alleen op pad. De Sinfonia ligt in de haven van La Possession. We hebben weer een auto gehuurd en kunnen die ophalen in Le Port, zo’n 7 kilometer verderop. Ook nu is het lastig een taxi te krijgen. Zeker omdat er maar twee staan en men ook hier hoopt meer te verdienen dan een kort ritje. De chauffeur weigert om ons mee te nemen. De MSC heeft een shuttlebus rijden maar dat is helaas geen optie want die gaat richting het strand. Aan een agent die bij zijn motor staat vraag mijn vent hoe we bij de autoverhuur kunnen komen. ‘Take a taxi!’ zegt de agent laconiek. Roel vertelt dat de chauffeur weigert en dan legt de agent uit dat dit niet de bedoeling is omdat het niet mag. Hij gebaart dat we achter hem aan moeten lopen terug naar de taxi. Jullie snappen het waarschijnlijk al: het is allemaal een misverstand van de chauffeur, natuurlijk kunnen we instappen en brengt hij ons graag naar de autoverhuur! 🤣 Het eiland Réunion is prachtig! Het heeft drie cirques die ooit gevormd zijn door instorting van de vulkaan Piton des Neiges. Deze cirques vormen nu spectaculaire berggebieden met ruige pieken en hoge passen. Wij rijden via een 25 kilometer lange smalle kronkelige weg met zeker 148 haarspeldbochten (we hebben ze geteld 😊) naar Cirque de Cilaos bij het gelijknamige plaatsje Cilaos. Dit gebied staat bekend om zijn vele wandelmogelijkheden. We lunchen in het kleine stadje en rijden dan via dezelfde bochtige weg terug naar beneden. ‘Wat mij betreft hadden ze er op Mauritius 1 dag van kunnen maken en hier 2!’ verzucht mijn vent. Ik ben het helemaal met hem eens! Er is veel te ontdekken op dit best wel grote eiland. Door tijdgebrek en de afstand laten we Piton de la Fournaise, één van de meest actieve vulkanen ter wereld en de bekendste bezienswaardigheid van Réunion, voor wat het is. We komen hier vast nog eens terug! Via de kustplaatsen St. Giles les Bains en Saint Paul rijden we terug naar Le Port. Samen met nog een ander stel, dat ook een auto heeft gehuurd, krijgen we een lift van een medewerkster van het autoverhuurbedrijf naar de haven, weliswaar tegen een kleine betaling maar het scheelt weer een onderhandeling met een taxichauffeur. 😉 Vanuit de shuttlebus bel ik moeders maar even dat we er aan komen. Lekker dat Europese gratis bellen.De Sinfonia zet koers naar Durban, we hebben drie zeedagen in het verschiet. 😊 Ik doe de deur van de cabin open en schrik me rot. Tippie heeft een krokodil neergelegd met een ijsemmer tussen z’n kaken….

Na Jeddah volgen er vijf dagen op zee. Toen ik thuis de planning van de route door nam heb ik me niet helemaal gerealiseerd dat we ook in wateren zouden komen die onveilig zijn. Op maandag, de eerste zeedag, komt er ‘s middags een snel klein scheepje naast de Sinfonia varen en bewapende mannen stappen aan boord. Dit gebeurde vrij vlot en weinig passagiers hebben dit gezien, wij helaas ook niet. Er zijn 16 zwaar bewapende Israëlische kerels gekomen om ons tegen piraten te beschermen. De Sinfonia zal op weg naar de Seychellen langs Jemen en Somalië varen. De doorgang tussen die twee ‘schurkenstaten’ is maar enkele kilometers. De dekken waarover je buiten helemaal kan rond wandelen, dek 6 en dek 12, worden daarom nu na 19.00 uur afgesloten. Wij zitten op dek 7 en als we die avond naar bed gaan en uit het raam naar beneden kijken blijkt ook het buitenlicht uit te blijven. Het is vreemd om te weten dat beneden ons bewapende kerels de wacht houden. De volgende dag is er overdag ook security op dek 12. Zij scannen de omgeving af en staan in verbinding met de bewapende eenheid op dek 6. Mijn lover en ik lopen een rondje over het bovenste dek en omdat de security vriendelijk gedag zegt spreek ik hem aan. ‘Can I ask you something?’ In het gesprekje dat volgt krijgen we te horen dat er hier enkele dagen terug nog een poging was om een schip te enteren. De piraten komen met vier tot vijf bootjes, zijn vaak razendsnel en proberen aan boord te komen om passagiers te gijzelen en zodoende hun eisen kenbaar te maken: losgeld. Voor nu hebben we geluk want er staat een super harde wind met flinke golven, dat maakt het voor de kleine piratenbootjes extra moeilijk.
De eerste twee zeedagen verlopen rustig en warm. Overdag hangen we bij het zwembad om ons ‘s avonds op de dansvloer bij Manhattan, in het casino of het theater te vertonen, zoals eerder gezegd: vervelen hoeft echt niet! 😊 Maar het kan met ons niet anders of er is wel weer wat! 😳 Moeders is nog steeds verkouden en ik ben dinsdagavond ineens niet zo lekker. In de nacht een paar keer wakker en woensdagmorgen heb ik overal spierpijn en een barstende hoofdpijn, mijn keel voelt ook raar. WTF, wat is dit? Een migraine aanval of heb ik toch covid van de Italiaan gekregen? Mijn lover en moeders gaan alleen naar het ontbijt terwijl ik in bed blijf. Alleen voor het pakken van een covidtest kom ik er even uit. Terug in de hut helpt mijn lover met de test en gaat dan retour naar boven om in het restaurant een theetje voor me te halen. ‘Ik hoor het zo!’ roept ie. Moeders blijft even bij mij in de hut wachten op de uitslag. De covidtester ligt op mijn nachtkastje en vanuit bed kijk ik er met een scheef oog naar. Vijftien minuten wachten is best lang. Maar zie ik daar nou al rode streepjes? Waar is mijn bril?? Ik kan het ding zo snel niet vinden en pak de tester, ‘Gloeiende, gloeiende, ik heb covid!!!’ piep ik tegen moeders. ‘Ga direct naar Roel, hij moet nu terugkomen!!’ 😪 Even later zwaait de deur open en daar staan ze, het koppel dat ik waarschijnlijk 5 dagen niet ga zien want ik zal in quarantaine moeten! 😳 Ik laat mijn lover de tester zien. Dan kijkt hij mij vervolgens met ongeloof aan en foetert; ‘Die test is negatief, zet eerst je bril op dombo voordat je kijkt dan zie je tenminste hoeveel streepjes er staan!!!’ 😡Oeps, ik zeg maar even niets meer! 🤣 ‘s Middags ben ik redelijk opgeknapt, trek de stoute schoenen aan en ga naar het zwembad: even kijken of mijn husband en moeders alweer met me willen praten! 🤨
De Sinfonia doet ook deze dagen van alles om het de gasten naar de zin te maken, zo is er de éne middag een groot fruit- (en taart)buffet dan weer komt Neptunus aan boord omdat we de evenaar passeren. 😊 Eerst een pets water over je hoofd bij Neptunus, daarna een (echte) octopus kussen….Vervolgens krijg je een scheut vanillevla over je heen,   en om het af te maken een hand chocoladepoeder. En lekker in je haar wrijven. De kapper zal wel commissie moeten betalen….en wíllen betalen….Gelukkig wordt het zwembad door zes man daarna gelijk weer geleegd, schoongemaakt en opnieuw gevuld. En dan blijkt met de GPS dat we nog meer dan 4 graden (=twaalf uur varen) van de evenaar zitten.Natuurlijk is het ook een groot ‘mensen kijken’ gebeuren. Met verbazing spotten we iedere keer weer wat er allemaal voorbij schuift. Want serieus, je kan toch wel iets aantrekken als je voor het ontbijt of de lunch naar het restaurant gaat, ook al is het een buffet…. En het zijn precies altijd de types die het niet kunnen hebben! 🤮 Het maakt me niet uit of je dik of dun bent, lelijk of knap maar WTF waarom zonder shirt of in slechte bikini/badpak waarin je borsten op je buik hangen naar het buffet. Denk even om de gevoelens van de medemens! 🤣 Dan zijn er ook ‘de zwemmers’ (zo noem ik ze maar even) want die lopen direct na het zwemmen op natte blote voeten zo het buffet binnen. Soms een handdoek achter zich aan slepend waar ze zich een soort van mee afdrogen. Voordeel: de vloer is gelijk weer schoon en droog.😉 Er iets tegen het personeel van zeggen helpt niet want ook hier: de klant is koning. 🤨 Er is wel 1 keer iemand op de gala-avond uit de Manhattan verwijderd. De beste man liep in een voetbalbroek, chauffeurshemd en crocs in het rond te springen. Echt, het lijkt alsof het veel mensen steeds minder en minder kan schelen hoe ze eruit zien. De verwassen, niet bij elkaar passend en te kleine bikini’s en badpakken zijn niet te tellen, zo slecht. Ik geef gelijk toe dat ik een zeikerd ben maar even serieus, op jezelf letten en een beetje trots zijn hoeft echt niet altijd duur te zijn. Gelukkig hebben we ook nog een aantal bijzondere aparte types aan boord: deze dame bijvoorbeeld. Ik ben slecht in schatten dus geen idee hoe oud ze is, een Française die alleen reist en op Instagram bijna 60.000 volgers heeft (nu plus 1, jullie kennen mijn vent). Overdag paradeert ze in een string met daarboven een vrije invulling voor een bovenstuk. Ook langs het buffet, alhoewel dan draagt ze een doorschijnende pareo over een bilpartij waar Bertha 23 jaloers op is. Dit draagt ze ook met aerobics en een aantal keren is de AED er bijna bij moeten komen om de rikketik van de aanwezige toeschouwende bejaarde heren te stabiliseren. 😉 ‘s Avonds laat ze op de dansvloer alles lekker schudden in een te krappe zoveel mogelijk onthullende jurk. Dit is ook zo’n man-vrouw ding want waar ik denk; ‘Arm kind, waarom gedraag je je zo? Wat is er mis in je bovenkamertje?’ 🤔 Zit mijn husband toch nog steeds als een soort hijgend hert te kijken als ze voorbij dendert. Moet wel gezegd: hij is een van de weinigen die een praatje met haar durft te maken. Gelukkig is zijn rikketik na 2 operaties in orde. 😉 Van de Française naar deze twee vrolijke Japanse dametjes. Iedere avond bij het diner een ander hoedje op en zodra ze aan hun tafel zitten komt er een grote IPad waarop ze foto’s van zichzelf bekijken. Op de dansvloer zijn ze elkaar continue aan het filmen terwijl ze gekke danspasjes maken. Wat gebeurde er nog meer de afgelopen dagen op zee richting de Seychellen? Dagelijks weer allerlei figuren van handdoeken op je bed: Gezellige etentjes met nieuwe vrienden: Jolanda.Kikkerbillen op het menu? Alles moet je een keer proberen. Smaakt gewoon naar kip overigens.Moe van het niks doen, hoewel de blog ons ook wel elke keer weer een dag werk oplevert. Stevige ontbijtjes. Vast ongezonde lunches.Zorgvuldig opgemaakte toetjes. De kerstsfeer komt ook al aan boord.Maar eerst nog een Italiaans feestje waarbij het bedienend personeel op de tonen van de WK voetbalsong ‘Magic in the air’ en het lijflied van de Sinfonia in optocht door de eetzaal komt met grote taarten. En de gasten enthousiast terug zwaaien.   De Italiaan kwam na 5 dagen vrij uit de covid gevangenis. Het is een apart gedeelte van de negende verdieping. Je mag je kamer alleen uit om een klein stukje op de gang te lopen. Iedere dag ‘s morgens testen, extra vitamine shot, eten en drinken wat je wilt, balkonhut en niet onbelangrijk: het internet is er (in tegenstelling tot de rest van het schip) perfect. Volgens zijn info zitten er nu nog maar drie vast hoewel het kuchen, hoesten en proesten aan boord nog steeds een lieve lust is. Het is echter niet verplicht om te testen dus wie weet hoeveel passagiers het hebben zonder het te (willen) weten….😳Mijn husband, voetbalhater nota bene, ging uit zijn dak toen Duitsland verloor met het voetbal. Iedere Duitser aan boord moest zijn gezang horen met drie rondjes om de ontbijttafel: ‘Schade Deutsland, alles ist vorbei, alles ist vorbei !!’ Hij probeerde zelfs om de kapitein over te halen door te vragen of de beste man het door de luidspreker zou willen omroepen?! 🤣 Moeders en ik gingen naar de kapsalon want de haren hadden een verfje nodig. 😊 Door uiteenlopende oorzaken komen we waarschijnlijk 6 uur later op de Seychellen aan. De officiële aankondiging is dat de vertraging in Jeddah is ontstaan door een probleem met het tanken van de brandstof. Het onofficiële bericht: er zijn 2 personen aan boord overleden die in Jeddah vanuit het boordmortuarium naar hun thuisland zijn vervoerd. Ook hier geldt: het is net als met een massage. Niet altijd een happy-end. 🤭 Onze geverfde haren hebben dat gelukkig wel want stel je voor dat je met zó’n kleur de rest van de tijd aan boord in het rond loopt. 🤣

Er zijn inmiddels best wat kuchende, proestende en verkouden mensen aan boord. Op de negende verdieping is een gedeelte voor covid patiënten die in quarantaine moeten. Daar ligt ook de Italiaan heb ik vernomen via vrienden van hem. Hij is er niet al te beroerd aan toe maar positief is positief! Wat ik begrijp is de verzorging prima maar je mag je hut niet uit. Je eten wordt nog wel gebracht.Uiteraard ben ik nieuwsgierig hoe dit verder allemaal geregeld is. Mooi verhaal voor het blog! De Italiaan heb ik beterschap gewenst via een, onder de deur door geschoven, briefje. 😊 Moeders is ook vreselijk aan het hoesten maar een zelftest wijst uit dat zij negatief is. Inmiddels  is het zaterdag 26 november en we hebben een zeedag. Na de drie drukke dagen in Egypte is het lekker bijkomen. We zoeken een mooi plekje op 1 van de vele ligbedden. In het begin leek het mee te vallen maar nu we meer en meer in de hitte komen zijn de bedjes in de schaduw al snel bezet. Althans, er liggen handdoeken op maar de eigenaar is ‘even’ weg. 😡 We komen om 09.00 uur en echt alles is al bezet ‘gereserveerd’. Voor moeders en mij maakt het niet zo uit, wij schuiven wat in de zon heen en weer maar mijn vent baalt en als hij daar ineens de kapitein ziet lopen snelt hij op de man af. De kapitein is trouwens erg aardig en snel in voor een praatje. De man begrijpt het probleem maar het gedrag van mensen is lastig te veranderen. Hij regelt met een poolboy dat mijn lover door wat verschuivingen toch een bed in de schaduw heeft. 😊 Daarna maar even ontbijten. De Sinfonia vaart ons vandaag naar Saudi Arabië, Jeddah om precies te zijn, waar we morgenochtend zullen aanmeren. Voor ons is dit een van de hoogtepunten op deze reis. Dit land heeft zijn grenzen nog niet zo heel lang opengesteld voor toeristen. Pas vanaf januari van dit jaar. Dat is te merken bij het aanvragen van het visum. Het is totaal onduidelijk, er zijn verschillende varianten en prijzen. Uiteindelijk krijgen we twee maanden voor ons vertrek een visum voor de prijs van 195,00 euro pp. Voor een dag Jeddah erg duur maar we zijn het erover eens: we willen het zien! Ik krijg nog een telefoontje van de ambassade met een aantal regels hoe te kleden en te gedragen. Plus de opmerking dat we niet naar Mekka of Medina mogen reizen. Bijzonder om te weten is dat gehuwden op straat geen affectie naar elkaar mogen tonen, dus don’t kiss or hug. 🤨 Er werd eerst gezegd dat we het visum vooraf moesten regelen maar nu blijkt toch ook weer dat het op het schip ook lukt en nog veel goedkoper ook. Misschien zijn we opgelicht, we hebben door de slechte MSC informatie in ieder geval teveel betaald maar we hebben wel de zekerheid aan land te kunnen. Er vormt zich gelijk een rij. Het gaat mateloos traag . Die staan nog wel even. Voorafgaand aan de reis en ook na het plaatsen van alvast wat foto’s op Facebook zijn er verschillende meningen en oordelen over het bezoek aan Saudi gekomen. Laat ik voorop stellen dat ik echt wel lees over hoe de mensenrechten en de man-vrouw verhoudingen hier zijn. Of wij wel of niet aan land gaan: het zal er niet door veranderen. Dat ik als vrouw een aantal regels in acht moet nemen deert me niet. Ik pas me sowieso aan aan de regels van het land dat we bezoeken. Kan of wil je dit niet dan is er altijd de keuze om, in dit geval, aan boord te blijven. En om het ook maar gelijk te vermelden: de Sinfonia mag tijdens het gehele verblijf in de wateren en haven van Jeddah geen alcohol aan boord schenken, zelfs de minibar’s in alle hutten zijn leeggehaald! Kom maar op met het commentaar! 😉 De volgende morgen na het ontbijt lopen we rond 10 uur de gangway af en zetten voet aan land in Saudi. Aan boord is de eerste check op het paspoort en visum geweest. Vervolgens stappen we in een shuttlebus die ons naar de volgende check brengt. Daar is het druk, rijen wachtende mensen worden adequaat gecheckt op papieren, foto’s en er worden vingerafdrukken gemaakt. Een van de eerste dingen die opvallen is dat er ook vrouwen in uniform werken met mooi opgemaakte gezichten omlijst door een hoofddoek. Dan staan we buiten en de hitte valt op ons. Er zijn georganiseerde tours van de MSC maar wat ik erover gelezen heb worden deze allemaal afgeraden. Je zou hier namelijk de stad gemakkelijk op eigen houtje kunnen verkennen. We hebben daarom alleen een transfer geboekt. Die brengt ons naar Al Balad (oude stad). Het is hier enkele dagen terug heel ongebruikelijk noodweer geweest en dat is nog goed zichtbaar. De chauffeur en de gids spreken weinig Engels dus het is even gissen wat de bustijden voor de terugreis zijn. 🤣 Internet werkt hier ook niet dus op Google maps kijken waar we heen moeten gaat niet lukken. De eerste indrukken zijn: vele verschillende winkels, etalages boordevol goud, vrouwen alleen op straat, met of zonder hoofddoek, heel veel zwerfkatten, dominerend in de verte een moskee en bij ons bijna uit het straatbeeld verdwenen: geldwisselkantoren. Het voelt niet vervelend en nadat onze hoofddoeken een aantal keren zijn afgezakt laten we ze voorlopig voor wat ze zijn. Dan zie ik een klein soort warenhuis met een etalage vol mooie stoffen. ‘Kom, we gaan even kijken!’ beslis ik. Voordat we naar binnen gaan doen we de hoofddoek weer om. Het is een oud pand met vier verdiepingen. Ik neem de steile trappen helemaal naar boven terwijl moeders en Roel beneden blijven rondkijken. Wow, wat een mooie collectie kleding en sjaals! 😍 Een medewerker begroet me, ‘Salam’. Ik begrijp dat hij vraagt of hij me kan helpen dus ik wijs op de sjaals. Hij wenkt me mee naar een toonbank en pakt wat sjaals. De ekster in mij wordt wakker en ik vraag; ‘Do you speak English?’ Het kleine hoofd van het Arabische heertje gaat schuddend heen en weer, hij spreekt het niet. Dan tikt ie op zijn borst en zegt; ‘Ali.’ ‘Bling, bling, bling!’ doet deze Cheryl en wijst op de sjaal die voor me ligt. Inmiddels is mijn eigen hoofddoek afgezakt en Ali en nog een andere aangesnelde Arabier kijken schichtig naar mijn blonde pruik. In mijn fantasie staan er nog een paar rovers achter de coulissen en wordt er nooit meer iets van me vernomen. 🤣 Maar in de werkelijkheid gaat Ali los en pakt achter hem een aantal doeken met glitters. Hij heeft een rekenmachine, zo’n hele grote uit 1900 zeg maar, en zijn vingers rekenen het bedrag van Saudi Riyals om in Dollars. Ik gebaar of dit wel klopt en Ali knikt van ja. Zijn hoofdje valt bijna van zijn romp en een glimlach laat zien dat de tandarts niet veel bezocht wordt. Mijn lover en moeders hebben mij beneden op een camera gespot en komen ook boven. We kopen verschillende mooie omslagdoeken en dat allemaal voor een prijsje zo laag. Na een uitgebreid afscheid staan we weer op straat. We wandelen verder door de oude stad. We hebben een leuk gesprek met een Syrier.We zien wat kunst…. In iedere winkel waar we komen worden we, ondanks de taalbarrière, heel vriendelijk geholpen. Moeders koopt een paar gouden oorbellen en wij nog wat souvenirs. Men had ons gewaarschuwd om niet te fotograferen maar na het vragen is dit geen probleem. De agent gebruikt Google translate om ons te helpen, winkeliers poseren voor hun shop en nodigen je heel rustig  uit om binnen te komen. Niet opdringerig zoals vaak in soeks….  Dan spot ik deze winkelende dames met een aangekleed aapje op 1 van de dames haar arm. Ik vind het walgelijk om te zien en zo zielig maar als ze mij ziet kijken en oogcontact maakt schakel ik mijn gevoel uit. Wie weet willen ze op de foto! 😊 I’m sorry, but dou you speak English?’ vraag ik. Ze knikt bevestigend en begint een gesprekje over het 3 maanden oude aapje, dat is haar kind! Ja, koekoek! Ik hoor het jullie denken maar ík heb een husband die fotograaf is dus….’Can my husband take a picture of you?’ Ze kijkt, overlegt met de andere dames en knikt dan dat het goed is. 😊 In de verte klinkt dan de oproep voor de moskee en van alle kanten snellen mannen er naar binnen. Als laatst bezoeken we een oude Arabische woning die is opengesteld voor toeristen. Bij binnenkomst worden we eerst met een soort wierook uitgerookt waarna we kunnen ronddwalen.  We duiken snel nog even een winkelcentrum in m.Terug in de bus zakken we verhit en uitgeput neer: wat een geweldige ervaring en belevenis was dit! Op naar het schip.Ik zie een mega vlag hangen.De Sinfonia heeft 6 uur vertraging voordat we kunnen vertrekken uit Jeddah dus ook tijdens het diner blijft het bij een fles water in plaats van wijn. Echt alle alcohol zit achter slot en grendel. 😳 Later op de avond zijn we happy als de bar open mag. Kom maar op barman: de ladies are back on board! 😉 Ook Sylvia is van de partij. Terwijl we op de muziek van ‘Hej Mambo!’ de dansvloer bij het zwembad onveilig maken worden de lichtjes van Saudi Arabië steeds kleiner en kleiner. Wij hadden het bezoek aan dit land absoluut niet willen missen! 😊

De eerste plaats in Egypte waar we aan land gaan is Sokhna. Vanaf hier is het ongeveer twee uur rijden naar Caïro. De haven van Sokhna heeft nog niet veel cruiseschepen gehad, naar men zegt zijn wij het tweede schip sinds 2011. Dat is te merken! Het is een chaos. Eigenlijk begon dit Egyptische avontuur al met het aanvragen van een visum. Omdat er over dit visum en het visum van Saudi Arabië veel onduidelijk was heb ik wel zeker 30 telefoontjes hierover gepleegd met het reisbureau en de MSC. Maar volgens hen was dit toch echt onze eigen verantwoording om het zelf te regelen . Dus heb ik het gedaan: 49,50 euro per persoon. Nu blijkt het onnodig te zijn geweest want het wordt aan boord geregeld. De paspoorten moesten dagen van te voren allemaal ingeleverd worden en we krijgen ze (gratis) voorzien van een Egyptisch stempel terug. Bye, bye, 3 x 49,50! 😡 Jullie begrijpen, er gaat nog een klacht hierover richting het reisbureau en de MSC. De excursie vandaag naar Caïro hebben we geboekt via een Amerikaanse dame, Karen, die op Facebook een forum MSC Venetië – Kaapstad is gestart. Zij heeft een Egyptische touroperator benaderd. Met een groep van 26 mensen gaan we naar de piramides, het museum, een papyrusfabriek en krijgen ondertussen ook een lunch in een traditioneel Egyptisch restaurant aan de Nijl. Niet onbelangrijk: het is goedkoper dan via de MSC. Alhoewel de prijzen hiervoor in vergelijking met de HAL ook redelijk zijn. Om 06.15 uur verzamelen we op de afgesproken plek aan boord. Maar al snel blijkt dat we er niet af mogen. De Egyptische autoriteiten geven namelijk nog geen toestemming! Omdat alle excursies vandaag vroeg vertrekken is er inmiddels een flinke wachtende mensenmassa in de gangen ontstaan. 😳 Een Amerikaanse vrouw uit onze groep pikt het niet meer. Ze wil het afzetlint openmaken en zegt bazig tegen het bemanningslid, dat ervoor staat, ‘We are going off the ship!’ 🤔 Zoals het vaak gaat in een massa, er zijn voor en tegenstanders. Het blijft allemaal redelijk maar de arme bemanning krijgt er van langs. Terwijl die er ook niets aan kan doen. Mijn lover legt de bazige Amerikaanse uit dat ze niet zomaar van het schip kan maar ze gelooft hem niet. Dit schepsel is sowieso bijzonder want ze loopt alle dagen aan boord met kaplaarzen aan. Langs het zwembad, in het restaurant en wie weet ook in bed! 🤣 Ik heb haar al eens gevraagd of ze slecht weer verwacht of moeilijke voeten heeft….🤫 Vervolgens kreeg ik een demonstratie over hoe gemakkelijk dit soort laarsjes zijn! 🤣 Maar goed, terug naar de gang, ruim een uur later mogen we van boord. De stoet mensen komt echter maar heel langzaam in beweging. Wat blijkt: de controle is bizar! Allemaal worden we meerdere malen gecontroleerd, tassen moeten open, brillen en petten af en dit alles wordt geëist zonder een glimlach. Het voelt echt ongemakkelijk. De paspoorten worden langdurig bekeken en doorgebladerd. Buiten aangekomen staan er vele bewapende militairen, politie en beveiliging. We worden naar onze bus gedirigeerd en de vriendelijke Egyptische gids legt de procedure uit. We moeten wachten tot alle bussen gereed zijn om het haventerrein te verlaten. We zullen dan in een bewapende colonne richting Caïro rijden. Buiten de gids en chauffeur krijgen wij ook 2 beveiligers in de bus. En echt, de onze heeft een enorm groot pistool bij zich! Het lijkt me dat het flinke gaten in je lijf schiet. 😳 Dit alles zou zijn voortgekomen na diverse terroristische aanslagen oa. die in de badplaats Hurghada in 2017. Het verkeer is chaotisch maar niet zo erg als we verwacht hadden. Men loopt gewoon over de snelweg en gebruikt niet de overpasses , de taxibusjes stoppen overal op de afritten of de rijbanen. De gids, een gezellige babbelaar met veel informatie, legt lachend uit dat de strepen op de weg slechts voor decoratie dienen. Verder zijn de regels: goed uitkijken en flink toeteren! De piramides zijn prachtig om te zien. Hier liggen, net naast een piramide, de botten van een walvis. Er ontstond bij de kamelendrijvers nog een opstootje en er werd iemand afgevoerd door de enorm aanwezige politie. De drukte en de verkopers zorgen voor een hectiek die hoort bij een toeristische attractie. Wij ondervinden het absoluut niet als storend. Al de tijd lopen de beveiligers met ons mee. Ook als mijn lover foto’s van net een andere kant wil maken gaat de beveiliger mee. Jullie begrijpen dat hij heel wat meters achter mijn sprintende fotograferende kerel heeft afgelegd. 🤣 De demonstratie van het papyrus maken en het Egyptisch museum zijn interessant. Zeker het graf van Toetanchamon. Maar die mocht dan weer niet op de foto. Ik had me voorgenomen om de traditionele Egyptische lunch te laten voor wat het is en een sultana kaakje te knabbelen maar waag toch een poging. Het potje met groenten in saus is echt bijzonder lekker! De onvrijwillige en plotselinge afslank kuur, waar ik bang voor was, is gelukkig uitgebleven! 🤣 Na deze lange dag rijden we terug naar het schip. Het was vermoeiend en warm met heel veel indrukken. Rond 19.30 uur stappen we stoffig en bezweet de gangway op, eten nog iets in het buffetrestaurant en verdwijnen vervolgens naar onze hut. Douchen en nog 2 dagen Egypte te gaan! 😊 Sharm El Sheikh is de volgende stop. Ook hier weer veel moeite om van boord af te komen doordat men alles veelvuldig wil controleren. Buiten het haventerrein staan taxi’s te wachten. Omdat het warm is en voor moeders te ver lopen nemen we een taxi. Dan begint het! Hetgeen waar ik zo’n hekel aan heb, namelijk: het onderhandelen. Moeders en ik houden ons afzijdig terwijl Roel zijn best doet. ‘Kom, kom, het is gelukt’! roept ie ons. ‘Ik heb 10 euro afgesproken.’ We stappen in en de kerel brengt ons naar het centrum. Daar aangekomen is de rit ineens duurder! Natuurlijk: welkom in het land van oplichters! In gebrekkig Engels legt de chauffeur uit dat het 3 x 10 is. 🤮 Mijn lover blijft onverstoorbaar zitten en blijft bij de 10 euro. Het rotte is dat we geen gepast geld hebben en de chauffeur inmiddels een briefje van 20 van ons heeft. ‘It’s good, you can pay me 10 less.’ zegt ie ook nog met gulle lach. Ik zie inmiddels wat stoom uit de oren van mijn lover komen, oeps als dat maar goed gaat! 🤨 Resoluut zegt die; ‘I give you just one chance to give me 10 euro back! 😡 De chauffeur sputtert nog wat maar geeft dan het geld terug. Zo staan we even later in het midden van Old Market met als middelpunt de Al Mustafa moskee.  Het is toeristisch en de verkopers proberen je te verleiden om binnen te komen. Natuurlijk doen we dat en kopen wat kleine souvenirs en strandjurkjes. Zeg nou zelf: een jurkje voor 5 euro kan je toch niet laten hangen! 😊 Het internet is ook hier ronduit pet en als we een koffiebar zien met een groot bord WIFI snellen we naar binnen. Even contact met de wereld! 🤣 Na dit avontuur gaan we terug naar de Sinfonia en liggen in de schaduw bij het zwembad. Want terwijl men thuis in de kou zit, puffen wij hier van de hitte en schijnt de zon ongenadig op ons. De laatste stop in Egypte is Safaga. Met de shuttlebus van de MSC komen we vanaf hier na een uurtje in Hurghada. Wat kan ik erover vertellen? Ik heb echt nagedacht maar kan niet veel positiefs bedenken. De winkels zijn veelal dicht of leeg, de stranden vragen allemaal entree en weer een moskee bekijken is het ook niet.  Ik geloof zeker dat als je van duiken of snorkelen houdt het hier geweldig is. De stranden zijn ondanks dat je er voor moet betalen niet echt proper en vol met Russen…. zeg het maar! We zijn blij dat de shuttlebus ons weer komt ophalen. Moet nog worden  vermeld dat ook op dag 3 de controles om van en aan boord te komen weer zeer streng zijn. Egypte: een bijzondere ervaring die we zeker niet hadden willen missen. ‘s Avonds zet de Sinfonia koers richting Saudi Arabië. Morgen weer een zeedag, lekker bijkomen van alle indrukken. Ondertussen hou ik angstvallig ieder kuchje van mezelf in de gaten want de Italiaan heeft laten weten dat ie covid heeft en in quarantaine moet….😳

Er is best veel te vertellen en mede omdat het internet ronduit pet is springen de blogs soms van hot naar her! We zijn inmiddels in Egypte. Het land dat voor mijn lover zijn honderdste land is dat hij bezoekt. Leuk om te doen: landenverzamelaar.nl. De Sinfonia is dus gestart in Venetië en vandaar naar Split in Kroatië gevaren. Wat een super leuke stad is dit! We zien het paleis van Diocletianus, de markt met vis, vlees en groenten, de tempel van Jupiter en wandelen door de smalle straatjes. Eén ervan zo smal dat je elkaar echt niet kan passeren. Daarom is er ooit een voorrangsregel afgesproken: de persoon die het eerst ‘Let me pass’ roept heeft voorrang. Na een koffietje op een van de vele sfeervolle terrassen op de Ria boulevard gaan we terug richting het schip. 😊 De volgende dag is een rustige zeedag. We zijn op weg naar Griekenland. Katakolon om precies te zijn. We waren hier al eens eerder op een vorige reis met de HAL. Het is een kleine plaats en de uitvalbasis voor Olympia. Wij blijven in het plaatsje,  lopen over de kade met vissersbootjes, bekijken de winkels vol met Griekse prullaria en zakken neer op een terras. De rest van de dag brengen we bij het zwembad door. Het leven is easy op deze cruise want de volgende dag is wederom een dag op zee. Okay, ik doe mee met aerobics, volg een dansles en doe niets anders dan liggen in het zonnetje met een glaasje. Later op de dag, rond 18.00 uur naderen we het 193 kilometer lange Suez kanaal ontworpen en uitgevoerd door Ing. Ferdinand de Lesseps. De verbinding tussen Port Saïd aan de Middellandse Zee en Suez aan de Rode Zee, de scheiding tussen Afrika en Azië. Helaas is het al donker. Wel zien we de vele lichtjes van schepen om ons heen. Er zijn geen sluizen omdat er geen hoogteverschil overwonnen hoeft te worden. Er is een noordelijk en zuidelijk deel die door een groot meer met elkaar verbonden zijn. Het belang van het kanaal is heel groot, 17.000 schepen varen per jaar de elf tot zestien uur durende tocht. Het is eenrichtingsverkeer en we moeten wachten tot de tegemoetkomende schepen er allemaal uit zijn. Inmiddels ontstaat aan onze kant een rij met wachtende schepen. In mijn baan bij de Douane hadden we ook te maken met schepen die door het Suez gingen. Zij hadden hiervoor extra sigaretten aan boord. Een soort omkopen voor de eerste plek vooraan in de rij zeg maar. Terwijl we hier liggen begin ik dit te begrijpen. De geschiedenis van het kanaal is bijzonder. Neem bijvoorbeeld het geplande beeld van de indrukwekkende vuurtoren bij de ingang. Het werd wegens financiële redenen afgekeurd door de toenmalige Pasja van Egypte. Het beeld werd toch gemaakt en uiteindelijk door Frankrijk aan Amerika geschonken ter herinnering aan het eeuwfeest van de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring en de vriendschap tussen de beide landen: het staat nu bekend als het Vrijheidsbeeld van New York.

We zullen achter elkaar aan varen met sleepboten ertussen. Althans dat valt nog te bezien want het containerschip Ever Given vaart met ons mee in dezelfde richting. Je weet wel , het containerschip dat begin 2021 overdwars kwam te liggen in het kanaal. Na 6 dagen werd ie door, uiteraard Nederlandse bedrijven, weer losgetrokken. En nu zit uitgerekend dit schip áchter ons. Dat is trouwens ook wel weer een voordeel. Beter dan vóór ons.😊 Voor nu zijn we voor anker gegaan om vannacht rond 04.00 uur verder te varen. In de morgen rond zessen schrikt mijn vent wakker, ‘We varen!’ roept ie terwijl hij naar buiten kijkt. Schiet vervolgens zijn kleren aan en sprint dan naar boven om vanaf het hoogste dek alles te fotografen. Ik doe het iets rustiger aan, vanuit bed is het prima te zien. Als moeders en ik rond achten boven komen varen we net onder de Peacebrug over het kanaal. De brug die nooit gebruikt werd omdat Israël en Egypte elkaar niet vertrouwen. De VN heeft er nu toezicht op. Deze brug is voor velen een fotomoment. Ook de bemanning neemt snel even de tijd hiervoor. Langs het kanaal, het eerste stuk zou trouwens gezien het landschap ook zo maar het kanaal door Voorne kunnen zijn, zien we veel restanten van na de zesdaagse oorlog in 1967. Israël werd door Egypte en Jordanië aangevallen maar die sloeg hard terug en dreef Egypte helemaal uit de Sinaïwoestijn terug naar de oever van het kanaal. Israël is intussen weer terug naar de oude grenzen maar er liggen om de paar kilometer wel Baileybruggen te wachten om aan elkaar gemonteerd te worden en snel met militairen het kanaal over te steken. Er zijn ook gewoon veerponten trouwens want nu worden beide oevers weer door Egypte gecontroleerd. Zijn ze die Baileybruggen gewoon vergeten of vrezen ze toch weer oorlog ? We passeren een nooit gebruikte spoorbrug want de rails werd nooit aangelegd.De Ever Given komt steeds meer uit de smog.Er wordt door o.a. van Oordt en nog wat bedrijven keihard gewerkt om het kanaal op diepte te houden én te verdubbelen. Nadat de loodsen van boord zijn gegaan verlaten we het kanaal en komen in de Rode Zee. ’s Avonds maken we ons weer op voor het diner. We hebben inmiddels een andere tafel met 2 Nederlandse echtparen. Daarna is het kijken waar we zin in hebben. Een show in het theater of een spelletje rummikub bij de gitarist om uiteindelijk rond 21.30 uur in de Manhattan te belanden. Hier speelt een band en er is iedere avond een ander thema. Als moeders naar bed is doen we dan nog een rondje casino. En daar aan de Black Jack table ontmoet ik hem: de Italiaan! 😉 Mijn vent speelt op de éénarmige bandieten maar heeft er genoeg van, ‘Ik loop nog een rondje over dek 11 om te kijken of het groepje er zit.’ zegt ie in het voorbij gaan. Hij heeft wat mensen leren kennen die iedere avond een drankje en babbeltje doen bij het zwembad op dek 11. Ik heb geluk vanavond, inmiddels mijn speelgeld verdubbeld, dus blijf zitten. De Italiaan naast me ook en volgens hem komt dat omdat we elkaar geluk brengen. 🤣 Hij woont in de Dolemieten en spreekt Engels zoals de Italianen dat doen. ‘I like you!’ zegt ie met een zangerige accent als ik uiteindelijk de tafel verlaat. ‘Bye, bye, beautiful!’ De volgende dag staan we toevallig naast elkaar in de rij voor de excursie naar Caïro. Ik stel hem mijn lover en moeder voor. ‘It’s nice to meet the family. You make nice product mama!’ 😳 Soms klinkt het in een andere taal toch echt anders. Wij zouden gekscherend zeggen, ‘Je hebt goed je best gedaan!’ Voor nu ben ik een product. 🤣 Roel vraagt waar ie vandaan komt. ‘Dolomieten, Süd Tirol, Ich spreche auch Deutsch.’ zegt de kerel om vervolgens in het Duits met mijn lover verder te babbelen. Hij zit niet bij onze excursie maar daarover later meer. Want Egypte is een ding hoor! Strenge beveiliging, vele wegcontroles en roadblocks. We slaan de excursie (in het volgende blog verslag van 3 dagen Egypte) nu even over en belanden na een tweede dag Egypte weer aan boord voor een avond met het thema: Tropical Night! Omdat ik ongeveer wist wat voor thema’s we konden verwachten heb ik voor mijn vent zijn ‘lievelingsoverhemd’ met de ananassen ingepakt. Toen hij het kocht wisten we nog niet wat de betekenis achter deze vrucht is. Ook niet op de hoogte? Google maar eens. 😉 Ik heb ook een tropische outfit, een felgekleurde lange tuniek. Moeders maakt de look af met een jurk vol bloemen. Rond 22.00 uur kijken we eens bij de Manhattan. Daar zit Sylvia al een tafeltje bezet te houden. Op de heenreis zat zij bij ons in het vliegtuig. Een vrolijke charmante vrijgezelle dame van achter in de zestig. We slaan lekker aan het roddelen over iedereen en mijn vent vlucht naar het casino. Ik probeer de beide dames steeds te koppelen aan de alleenstaande mannen die we tegenkomen. Als ze het niets vinden dan roepen ze in koor; ‘Mij niet appen!’ 🤣 Daar komt de Italiaan aangelopen, ‘Bueno Sera!’ roept ie, gaat dan naast me op de bank zitten en legt zijn arm achter mij op de rugleuning. Voor jullie beeld, ik heb z’n foto even gepikt bij de fotogalerij.Het lijkt een scène uit de Godfather, daar zit ik met mijn chaperonnes. Ik frunnik wat aan mijn schoenen om aan de arm te ontsnappen en blijf dan heel ongemakkelijk voorover gebogen zitten. ‘You said also Bueno Sera, parli Italiano?’ vraagt ie. Melig door het eerdere gesprek met de dames knik ik bevestigend, ‘Si, si, si, macaroni, spaghetti, una giornata particolare, Pavarotti en broekie broekie pantalone.’ 🤣 Helaas ben ik de enige die het leuk vind. De chaperonnes tegenover ons verstaan niets door de muziek en de Italiaan  begrijpt het niet zo. ’It’s a little joke.’, leg ik uit als ik uitgelachen ben. Maar om hem aan te kijken moet ik draaien en zit weer in de houdgreep. Ik besluit dus om te gaan dansen maar de Italiaan gaat mee. Echt, hij is wel leuk hoor en zeker charmant! 🤫 Na de dans brengt ie me terug en hup daar komt de arm weer. ‘Waar blijft Roel verdorie!’ sis ik tegen de dames. Die gieren het uit en roepen in koor, ‘Het is gelukkig een leukerd om te zien!’ Hij heet trouwens Péter. Welke Italiaan heet nou zo?! 🤣 Hij vraagt wat voor type hut ik heb en vertelt dan dat hij een suite heeft. Ondertussen wenkt hij de kelner. Voordat ie kan vragen wat ik wil drinken zegt de kelner tegen mij ‘For you another Tequila Sunrise!’ 😳Ach, het kan maar duidelijk zijn voor de Italiaan, hij heeft de Nederlandse Bonnie ontmoet! 🤣 Zelf neemt hij een gin tonic en staat erop voor mij te betalen, ‘For you only the best is good enough.’ zegt de charmeur en zijn arm gaat nog steviger om me heen. In de verte zie ik een wandelende ananas aankomen, daar is mijn redding! Maar wat zal hij denken dat ik zo met die vent zit? 🤨 Hopelijk niets want je vind zo een paardenhoofd in je bed! 🤣 Roel ploft aan de andere kant van mij neer. ‘Ik heb geen succes met mijn shirt, niemand zegt er iets van!’ 🤨 Om vervolgens de Italiaan hartelijk te begroeten. ‘Kijk hoe die vent zit!’ sis ik tegen mijn lover. Heb ik al eens eerder gezegd dat hij soms wat doof is? Zeker ook nu met die tropische discomuziek. ‘Lekker doen!’ is namelijk zijn antwoord. 😳 Voorheen ging ik het dan nog eens uitleggen maar tegenwoordig laat ik het maar zo. ‘Ik ben nog even gokken!’ roept ie als hij zijn glas leeg heeft en loopt richting casino. 😡 De dames komen terug van het dansen. ‘Zit je nou alleen met hem?’ vraagt mijn moeder, ‘Jullie zitten wel dicht op elkaar!’ 🤣 Vervolgens gaan ze weer de dansvloer op terwijl ze gieren, ‘Ons niet appen, we helpen je niet!’ De Italiaan vraagt wat er zo leuk is, ‘They like you, and they are single.’ vertel ik hem. Hij kijkt me aan en serieus dan komt het; ‘I like you, most beautiful woman on the ship!’ Hij kijkt me doordringend aan, staat dan op en zegt; ‘My room is 1061! I hope to see you!’ 🤭 Ach, het kan maar duidelijk zijn, een soort van: ‘I make you an offer you can’t refuse!’ Hoe het verder is afgelopen? Er zijn drie delen van the Godfather, dus to be continued. 😜

Dit jaar wilden we niet thuis zijn met de kerstdagen. Zo’n eerste kerst zonder mijn vader trok ons niet. We gingen dus op zoek naar een reis, het liefst een cruise naar de zon. De reizen met de Holland America Line (HAL) waren voor mijn moeder echt duur. Zij betaalde in haar eentje aan eenkamer-toeslag bijna net zoveel als Roel en ik samen. Dan maar eens kijken bij een andere maatschappij. De MSC is heel schappelijk voor alleenstaanden, zij vragen slechts 300 euro toeslag als je alleen reist. De route is ook heel aangenaam: vanaf Venetië via Kroatië, Griekenland, Suez kanaal, Egypte, Saudie Arabië, Seychellen, Mauritius, Réunion om te eindigen in Zuid Afrika. Eindbestemming Kaapstad. Totaal 31 dagen cruise en we boekten nog 10 dagen Kaapstad erbij. Mijn moeder is vroeger wel eens met de MSC geweest maar mijn lover en ik nog nooit. Wel hebben we eens een uitnodiging van hen gehad om een dag als pers mee aan boord te gaan op hun toenmalige nieuwste schip dat Rotterdam aandeed. We zijn dus erg benieuwd hoe het zal gaan en ik moet bekennen dat deze HAL-snob ook zeer sceptisch is. Op Facebook zit ik op een MSC forum van deze reis en dat geeft me af en toe wel wat zorgen want er schijnt veel mis te zijn….
Het is nu zondag en terwijl we op weg zijn naar het Suez kanaal maak ik de balans van de afgelopen dagen maar eens op. De communicatie bij de MSC is ronduit slecht. Zowel vooraf als aan boord bij de receptie is het een crime! Veel passagiers hebben door miscommunicatie wel een excursie naar Jeddah geboekt maar geen visum voor Saudi Arabië aangevraagd. Dit levert al flink wat leuke gesprekken op als men hoort dat wij wel een visum hebben. 😉 Het schip, de Sinfonia is een oud schip. De hutten zijn klein en de algehele inrichting is iets gedateerd. Maar alles is brandschoon. De bemanning is stuk voor stuk heel vriendelijk en behulpzaam. Het eten is goed, minder keuze dan op de HAL, maar van prima kwaliteit. Zeg MSC en je krijgt Italië. Dat merk je vooral in het entertainment. Dat is stukken beter dan op de HAL. Zowel overdag als ‘s avonds staat er een heel animatieteam klaar. Het kan niet op: ‘s morgens vroeg starten met aerobics, dansles, een quiz spelen, een balspel in het zwembad, karaoke, voorstellingen, het is allemaal teveel om op te noemen en stuk voor stuk leuk! Je hoeft hier natuurlijk niet aan mee te doen. Het zwembad is geweldig met heel veel ligbedden en obers die continue drankjes (tegen betaling) en hapjes (gratis) rondbrengen. Tel daar een gezellig muziekje bij op en je hebt een perfect holiday gevoel. ‘s Avonds is er in de verschillende bars overal live muziek. Verder: casino, theater, Italiaanse koffiebarretjes, een gym en wat shops. Is er ook een nadeel? Ja zeker, namelijk: de tijden in het restaurant. Het ontbijt en de lunch zijn vrij qua tijd en tafelkeuze maar vervelend is dat je ‘s avonds niet kan kiezen. Je hebt de vroege zitting (18.15 uur), die hebben wij, of de late (20.30 uur). Ook heb je in het restaurant iedere avond dezelfde tafelindeling. Als alternatief heb je het buffet. Dit vinden wij op de HAL beter geregeld. Daar is het ‘s avonds: diner vrij tot zeker 21.00 uur en tafels to share. Zo spreek je ook weer eens iemand anders.
Er is dus veel positiefs over het schip. De eerste avond aan boord was vreselijk hectisch. We hebben nog niet veel van de avond activiteiten ontdekt. Na het diner op de tweede avond wandelen we naar de koffiebar voor een lekker bakkie. We overleggen wat we zullen gaan doen. ‘Ik maak het niet te laat!’ stelt mijn vent. ‘Ik ben nog doodop!’ 😞 Voor de gezelligheid loopt ie na de koffie even mee naar de Shelagh’s pub waar een kerel met een gitaar en achtergrond muziek de hele dansvloer vol krijgt. Als hij pauze heeft lopen we door naar de Manhattan. Hier speelt een band en ook hier is de dansvloer propvol. Er zijn veel Engelsen en Italianen aan boord en het mag gezegd: die houden van gezelligheid en dansen. We hebben inmiddels wat mensen leren kennen en met elkaar lopen we rond 23.30 uur naar de Pasha disco club op het bovenste dek. Mijn vent die zo vermoeid was huppelt nog steeds vrolijk mee. Lang verhaal kort: iets na twaalven 😉 dwalen we samen met moeders door de gangen op zoek naar de hut. En zo gaat het iedere avond, het lijkt wel een party schip! De vierde avond gaat, ondanks dat we overdag een dutje doen, het licht uit bij ons alle drie. Het zijn niet alleen de late uurtjes maar ook de drankenkaart die uitnodigt om een glaasje extra te nemen. 🤣 De conclusie tot nu: de communicatie bij de MSC is pet maar voor de rest….een dikke 10!

Na vele voorbereidingen en onduidelijkheden over visa, antigeen testen en de route is het dan eindelijk zo ver! De koffers zijn gepakt ! De Sinfonia van de MSC zal 16 november vertrekken vanuit Venetië. Vandaar gaat de reis in 31 dagen via Kroatië, Griekenland, Egypte, Saudie Arabië, Seychellen, Mauritius, Réunion naar Zuid Afrika Kaapstad. Er was veel onduidelijk over het visum van Saudi Arabië maar het is me gelukt! Toen kwam de wijziging in de route: Seychellen zou Oman worden en werd toch weer gewijzigd in de Seychellen. Wel of geen antigeen test. Dat werd een wel en ook nog 1 die maar max 48 uur oud is. Zo gaan mijn husband, moeder en ik op dinsdagmiddag naar de teststraat. Toch wel spannend want stel dat 1 van ons positief test….😳 Gelukkig zijn we alle drie negatief en iets opgeluchter gaan we richting Amsterdam voor de volgende hindernis: Schiphol! We hebben morgen een vlucht om 08.40 uur naar Venetië. Maar met de strubbelingen op Schiphol is het better safe than sorry dus een overnachting aldaar en vroeg uit de veren. Vriend Peet Verhoef brengt ons naar hotel Corendon Plaza Schiphol en eet een lekker hapje mee. Onze vlucht hebben we ook bij de MSC geboekt, dus wat er ook gebeurt, zij moeten zorgen dat we aan boord komen. Hindernis 1: De rechtstreekse vlucht naar Venetië is veranderd in een vlucht met een overstap in Frankfurt. Hopelijk gaat dat goed met de bagage! Vier uur later op Italiaanse bodem halen we opgelucht adem als we de koffers (mijn handige lover heeft er ook airtags in gestopt dus we wisten al dat ze aan boord waren) op de band aan zien komen. In de aankomsthal melden we ons bij de stand van de MSC. Na de papierwinkel moeten we in de hal wachten. ‘Just 20 minutes wait.’ Uiteindelijk wachten we ruim een uur voordat we naar de bus lopen die ons naar de cruiseterminal in Venetië brengt. 🤣 Dan gooit men de vaart erin want het is inmiddels 1 uur voor vertrek van het schip. De incheck gaat snel en met een bootje worden we naar de Sinfonia gevaren. Op het moment dat we aan boord stappen maakt het schip zich al klaar om de trossen los te gooien.Wat een hectiek allemaal. Aan boord komen we in een mensenmassa terecht. Een bemanningslid dirigeert ons naar de hut, ‘Quick, quick!’ We moeten daar op de tv de ‘sloepenrol’ gaan bekijken om ons vervolgens te melden bij het muster station. Zodat we in geval van nood weten waar we heen moeten om in de reddingsboten te komen. Bij de hut staat onze tippie voor de komende weken al klaar, een aardige knul. We maken snel een praatje en geven hem alvast de fooi met de sleutelhanger met miniklompjes die ik thuis in elkaar heb gefrutseld. De rest zal ik jullie allemaal besparen maar rond 22.00 uur openen we uitgeput de deur van onze hut pas weer. Wat een gedoe allemaal, een receptie waar we anderhalf uur hebben gewacht op een drankenkaart, snel wat eten en een drankje, we zijn kapot van vermoeidheid en ergernis. 😡 Wat een verschil met de Holland America Line allemaal. Mijn lover komt als eerste in de hut en wat is dat? Er staat slechts 1 koffer! De andere 2 zijn er niet! Mijn moeder heeft wel alle bagage. Daar komt tippie al aangesneld, ‘Everything allright madame Sia?’ We moeten naar de receptie voor de vermiste koffers. Oh nee, weer terug naar die rij! 😡 Gelukkig gaat het dit keer iets vlugger en de koffers zijn snel terecht. De labels met het hutnummer waren eraf geraakt.  Terug in de hut passen mijn lover en ik er niet meer in met al die bagage. ‘Ga op bed zitten, ik ruim op.’ beveel ik hem terwijl ik ondertussen foeter op de kleine hut met zo weinig kastruimte. Ik moet het ook niet vergelijken met de HAL want de laatste reis met het MS Rotterdam was totaal anders. Maar ja, dat was een super nieuw schip en de Sinfonia is een oude dame. Het prijskaartje is natuurlijk ook een verschil dus…. 😞 Zodra mijn hoofd even later het kussen raakt ben ik weg om rond 07.00uur wakker te schrikken. We hebben gisteren op advies van een doorgewinterde MSC medepassagiere een drankenkaart gekocht. Volgens haar haal je het er gemakkelijk uit. Het moet gezegd: de prijzen in vergelijk met de HAL zijn aangenaam. Onze pas kon gisteren niet meer aangepast worden omdat de machine kapot was. 😳 Dus wakker geworden trek ik snel wat aan en snel naar de receptie. Hopelijk staat er nu nog geen lange wachtrij! Ik heb geluk en met een kwartier is alles geregeld. We zijn deze morgen ook op de eerste plaats van deze reis, namelijk Split. Maar daar over later meer! 😊 Eerst over het reizen met mijn alleenstaande moeder. Dit is de eerste keer dat mijn lover en ik met haar op vakantie zijn zonder pa. Dat het garant zal staan voor grappige scenes blijkt al snel. Het begint al in de aankomsthal van vliegveld Marco Polo. Samen met een flink aantal andere passagiers staan we dus te wachten op transfer naar het schip. Een wat oudere kerel loopt wat rondjes om ons heen en steekt dan zijn hand op naar mij. In het Engels vraagt hij of we ook op de bus van de MSC wachten. Goeie openingszin want we staan in een speciaal vak van de cruise maatschappij! 🤣 Al snel blijkt dat het hem om moeders te doen is en gooit hij zijn hele cv over ons heen. Hij komt uit Denemarken, reist veel, is gezond en heeft geld. Zo dan! 😳 Moeders is niet onder de indruk en vertrekt richting toilet. Als ze terugkomt zegt ze tegen mij, ‘Hij stinkt naar rook, bah. Het is vast een roker!’ De kerel glimlacht wat en heeft geen idee. 🤫 Later aan boord zwaait ie vrolijk terwijl hij roept, ‘See you at the bar!’ So far so good…. De volgende avond komt casanova nummer 2, hij dient zich bij het diner aan. Bij het voorstellen blijkt het een Nederlander te zijn. Bij het eerste glas wijn is hij nog terughoudend maar na het derde glas hangt hij aan mijn moeders arm. Hij geeft haar een vette knipoog en zegt, ‘Wij begrijpen elkaar!’ 🤨 , iieeeeuuww, wat een griezel. Ik hoop niet dat mijn moeder hem leuk vind! Ook deze gooit zijn hele levensverhaal op tafel: een huis van anderhalf miljoen, reizen van minimaal drie maanden en ook niet onbelangrijk….hij heeft geen lichamelijke gebreken! 🤣 ‘Ik heb vandaag in Split nog nieuwe onderbroeken gekocht, van die moderne.’ besluit ie het verhaal. Echt, je kan me wegdragen! 🤣 Moeder zit onverstoorbaar te luisteren, Roel ergert zich kapot en ik zit erbij alsof ik een of ander sex-speeltje ergens heb verstopt want mijn hele lijf trilt van het ingehouden lachen. Het leukste moet nog komen want na een uitgebreid verhaal over een dure reis vertelt hij over een chef-kok met de naam Escoffier. ‘Hebben jullie zijn naam wel eens gehoord, vast niet?!’ stelt ie triomfantelijk vast. En echt, mijn moeder die absoluut niet kan koken knikt en zegt; ‘Ik heb er thuis een kookboek van, Auguste Escoffier. 😳 De kerel grijpt weer haar arm, ‘Ik wist het, jij bent goed in de keuken!’ Ze kunnen me inmiddels wegdragen want echt, mijn moeder kan nog net een ei bakken! Zelfs water kan ze laten aanbranden. 🤣 Dat boek zal vast van mijn vader geweest zijn want díe kon het als de beste. ‘Waarom zou mijn moeder dat boek hebben?’ vraag ik piepend van de lach aan mijn husband. ‘Geen idee, want ze kan totaal niet koken!’ giert ie. Van de andere kant van de tafel kijkt de kerel mij pinnig aan en slijmt dan tegen mijn moeder:  ‘Arme vrouw, doet zij altijd zo bazig en lelijk tegen je?’ 🤮 Ik schuif het laatste hapje van mijn dessert naar binnen en sta op. ‘We gaan moeder, opschieten! Op naar de volgende, en door…..!!!!’ Heeft moeder een glaasje teveel op of baalt ze ook van die kerel maar als we weglopen roept ze naar hem, ‘Mij niet appen!’ 🤣🤨🤣