Als ik maandagmorgen van mijn rondje joggen terug ben heeft mijn lover net bericht van UPS gekregen. Het pakket met de lagers is aangekomen bij de garage. 👍 Na het ontbijt gaan we dus gelijk op pad om de camper af te leveren voor de reparatie. We leggen nog maar eens duidelijk uit dat dit ons huis is en we nu ook in tijdnood zitten omdat aanstaande vrijdag de camper in de haven van Baltimore ingeleverd moet worden. Het Coronavirus regeert. 😪 We merken het aan alles om ons heen: restaurants en winkels zijn dicht en ondanks dat de supermarkten hun best doen om te bevoorraden blijven ze er continue geplunderd uitzien. De stranden zijn dicht en ik moet zeggen: de Amerikanen doen dit rigoureus want ze sluiten ook direct de aangrenzende parkeerplaatsen en toegangswegen. In de stad is het stil, net als op de camping waar we steeds meer mensen zien vertrekken. 😬 De monteur begrijpt ons. Ik blijf echter sceptisch want we hebben al zo vaak meegemaakt dat de garages ons lieten stikken. Op de fiets rijden we terug naar de camping waar Erna en Harry begonnen zijn met het uitruimen van hun camper. Een van de vereisten voor de overtocht van de camper is dat die zoveel mogelijk schoon is (geen modder in de wielkasten), er geen etenswaren aan boord zijn en alles in de camper goed opgeborgen is. Zelfs de fietsen moeten moddervrij zijn.Een vriendelijke buurman komt hen twee mondkapjes brengen die hij over heeft. Ik vrees dat hij daar nu wel spijt van heeft….
We volgen steeds vaker het Nederlandse nieuws maar dat heeft nog wel wat voeten in aarde omdat de uitzendingen voor landen buiten Europa geblokkeerd worden, zal wel een rechtenkwestie zijn, komt bij dat de VPN ook niet altijd werkt. Gelukkig heb ik een handige vent met verstand van elektronica. 😍
De natuur blijft de natuur en klein wild komt af en toe even om de hoek kijken. Geen idee wat voor een insect dit is.
Maar ook iets gevaarlijkere beesten glijden zomaar over de camping.
Hij zou niet giftig zijn deze slang, maar toch! 😳 Na het zien van het laatste nieuws uit Nederland, met de toenemende ontwikkelingen van het Coronavirus in Amerika, nemen we weer een ander besluit. ‘Het is deze week wel de alles is anders show!’ grapt mijn vent. Omdat de garage zeer positief was en hij echt gelooft dat de camper vanmiddag klaar is belt ie het reisbureau om onze tickets op 1 april definitief om te boeken naar dezelfde vlucht (28 maart) als die van onze vrienden. We moeten echt zo snel mogelijk weg uit Amerika! Op mijn vraag wat te doen als de camper onverhoopt toch niet klaar is heeft hij resoluut een antwoord; ‘Dan gaat het ding maar in de storage, we gaan retour nu het nog kan!’ Rond 14.00 uur is de camper gelukkig gefikst. 👍Dus terug op de camping beginnen ook wij met opruimen. Natuurlijk hoort bij een reis een begin en een einde maar nu voelt het raar om op deze manier te vertrekken. Aan de éne kant ben ik opgelucht want we gaan terug maar aan de andere kant voel ik nu al het gemis van ons leven hier. Rond negen uur rijden we de volgende morgen weg van de camping. Deze heeft inmiddels steeds meer maatregelen genomen. Naast dat het zwembad is gesloten, er geen nieuwe gasten meer mogen komen, is nu ook de receptie in een soort onneembare plastic vestiging veranderd. 🥶
Op de weg is het, behalve een file door een aanrijding, rustig en kunnen we lekker doorrijden. Dat Amerika zich meer en meer bewust wordt van de ernst van deze situatie is ook te merken aan de waarschuwingsborden langs de weg.
Net zo opvallend zijn de vele vrachtwagens met klapbanden en de hoeveelheden rubber op de rijbanen en vluchtstroken die we zien. Misschien zoeken de bandenboeren hier extra werk en strooien ze spijkers. 😜
We hebben twee dagen om de ongeveer 1400 kilometer naar Baltimore weg te trappen. Maar als we St. Augustine naderen gaan we toch even van de highway voor een quick look (vanuit de rijdende camper 😊) in dit eerste en oudste Amerikaanse plaatsje.
Rond 19.00 uur schieten we in Santee de parkeerplaats bij de Cracker Barell op. Deze keten van restaurants heeft heel veel filialen waar camperaars gratis mogen overnachten en je kan er voor weinig geld prima eten. 👍 Voor de hectiek van het Coronavirus stonden we bij een filiaal in Florida waar het zoeken was voor een plek. Nu is de parkeerplaats op twee campers na uitgestorven en de lichten in het restaurant zijn uit. Wel hangt er een briefje op het raam dat take-away maaltijden mogelijk zijn. Het is hier al een stuk kouder en als het ook nog begint te regenen is onze treurnis bijna compleet….😪
Lichtpuntje is dat we vanmiddag bij een hardware store nog een verpakking mondkapjes konden scoren.
Of die dingen echt helpen weten we niet en de meningen erover zijn verschillend maar vooruit: hebben is hebben! 😇 De benzineprijzen zijn door de omstandigheden tot een absoluut minimum gedaald: 1 dollar en 69 cent voor 3.8 (!) liter. Omgerekend is dit 41 eurocent per liter! En nog steeds klagen de Amerikanen over de brandstofprijzen. 😂
Eind van de woensdagmiddag komen we aan op de KOA camping in Baltimore, een van de weinige campingketens die nog geopend zijn. Ook hier is de impact van het virus duidelijk, de receptie is alleen telefonisch te bereiken en er staan slechts enkele campers op deze prachtige plek in de bossen.
Ook in Amerika zijn de kapsalons noodgedwongen dicht. Voor Harry en Erna geen probleem, alles is te leren en te doen! 👍
Met elkaar maken we een samengestelde maaltijd want de komende twee dagen moeten alle restjes op en steken we de kachel aan.
Het is hier zeker twintig graden kouder dan in Florida. 🥶 Eigenlijk komt dat prima uit want we zijn door alle omstandigheden iets vergeten! De gasflessen moet namelijk leeg zijn als de camper aan boord van het schip komt te staan maar 1 fles is nog zo goed als vol ! 😬 Donderdagmorgen is het dan zover: we melden ons bij expediteur Pride, die moet zorgen dat onze papieren in orde komen. Ook dit keer heeft de firma Seabridge (waar we onze overtocht hebben geboekt) de zaakjes weer prima in orde.
Alle paperassen liggen al klaar en binnen een klein half uur staan we buiten. Voordat de campers morgen ingeleverd kunnen worden moeten we nog een aantal dingen regelen. Eén daarvan is een haven-escort. Die hebben we nodig om met de hut op het haventerrein te komen. Het bedrijfje zit een paar kilometer verderop maar een afspraak maken is niet mogelijk. Het is first come first served. 🤭 Oeps, dat gaat dan een vroegertje worden want ze beginnen om 07.45 uur en vanaf de camping naar hier is het een klein uur rijden. ☹️ Op de terugweg naar de camping stoppen we bij Hertz en terwijl wij een auto huren boeken Harry en Erna vast een hotel in Washington. De rest van de dag brengen we door met opruimen, draaien nog een was en pakken in wat nu echt mee naar Nederland moet.
De rest komt later met de camper wel. Ook vanavond is het ‘restjes avond’. Hoe gek is het dat je bepaalde gerechten normaal nooit met elkaar zou combineren maar nu smaakt het allemaal heerlijk! 🤔 Of komt het misschien door de tropische temperaturen…. want de gasfles is nog niet leeg en zitten we dus met de kachel hoog en de ramen open. 😂 Na een onrustige nacht zijn we lang voordat de wekker gaat al wakker. Voor ons ligt een spannende dag met vragen zoals: blijft de haven wel open zodat onze camper verscheept kan worden en gaat onze vlucht morgen nog door? Wat doen we als de camper in de haven staat en wij niet kunnen vliegen? Echt, we proberen met ons vieren het hoofd koel te houden maar het is een dingetje! 😞 In een kleine colonne, twee campers en ik in de huurauto,
rijden we naar de haven van Baltimore en melden ons bij de dame van de haven-escort. Je kan zien dat ze ervaring heeft want binnen een paar minuten zijn de papieren klaar en krijgen we een jongeman aangewezen die de campers gaat begeleiden.
Rest ons alleen nog de laatste tip: de stoelen met plastic afdekken om vlekken te voorkomen. De chauffeurs die later de campers aan boord gaan rijden zijn berucht om hun ketelpakken met olievlekken.
Omdat er slechts 1 persoon per camper het haventerrein op mag blijven Erna en ik in de auto wachten. Wat is het raar om de campers weg te zien wegrijden.
Met gemengde gevoelens kijk ik ons rijdende huis na. Met een aantal onderbrekingen heeft ie ons in 2 ½ jaar en 74.000 kilometer overal in Amerika, Canada en Alaska heen gebracht. ❤️ Heel vaak is het nog steeds niet te bevatten: wat hebben we super veel meegemaakt, gezien en beleefd! En niet onbelangrijk: ook al hebben de wanden van de hut heus wel eens bol gestaan, we zijn nog steeds happy together! 😍
Niemand heeft het ons ooit keihard verteld maar het schijnt dat je maar maximaal 1 jaar een buitenlands voertuig in Amerika mag hebben. Is dat jaar een aaneengesloten periode dan is er geen probleem. We zijn op tijd Canada in en uit gegaan. Is dat jaar de gehele periode dan zouden we een probleem kunnen hebben want de camper is totaal wel langer in Amerika geweest. 🤔 Na een uurtje zijn de heren terug. De douane blijkt niet geïnteresseerd in wat eruit gaat. ‘Echt zo raar, hij stempelde de papieren en vroeg verder helemaal niets.’ Elkaar aanvullend vertellen ze de gebeurtenissen van net. Met name mijn lover is opgelucht want hij heeft er de afgelopen nachten wel eens wakker van gelegen. 😊We rijden een rondje door het centrum van Baltimore. Dit ligt er net als de haven verlaten bij. Wat een stilte in de straten, ondanks het zonnetje maakt het allemaal een trieste indruk.
‘Draai de snelweg maar op, eens kijken hoe het in Washington is.’ zegt mijn lover. Ik rij en hij navigeert….dat is soms wel eens een dingetje want in plaats dat hij zegt; ‘Ga hier links of rechts.’, gebaart hij met zijn hand min of meer in de richting. Eigenlijk heel irritant en onoverzichtelijk als je aan het rijden bent. 😡
Harry en Erna waren niet eerder in Washington. Echter mijn lover en ik wel dus hebben we een paar toeristische highlights zoals het Witte Huis, Lincoln Memorial en Arlington National Cemetry bedacht. Al snel blijkt dit niet eenvoudig want grote delen van de stad zijn totaal afgesloten en worden door politie en militairen bewaakt.
Wow, wat is dit! 😳 Arlington is afgesloten. De bewaker die ons wegstuurt heeft nog wel een tip; ‘Ga naar het Airforce-monument op de heuvel dan heb je toch een overzicht op de begraafplaats.’
Bij het Pentagon wordt nog wel gewerkt, in deze situatie heel logisch denk ik.
We kunnen ook nog naar het Iwo Jima monument en het Nederlandse Carillon, dat momenteel in de steigers staat. De klokken worden trouwens in Nederland opnieuw gestemd.
Wat is dit zonde voor onze vrienden die zich zo verheugd hadden om toch nog iets van deze bijzondere stad te kunnen zien. 😕 Maar mijn lover geeft niet zo snel op! Na wat puzzelen op zijn navigator blijkt dat niet alles afgesloten is, met name achter het Witte Huis. Zo komen we even later gewoon op Constitution Avenue en kunnen zelfs de huurauto parkeren. We informeren bij de agenten, die ons verzekeren dat het geen probleem is als we vanaf deze kant de National Mall inlopen.
Het is alleen aan drie kanten afgesloten omdat het, net als op de Nederlandse stranden, het afgelopen weekend veel te druk was. Zo kunnen we in alle stilte toch een aantal bezienswaardigheden zien.
De bewoners van het pand aan de Pennsylvania avenue 1600 hebben een nieuwe overbuurman. Het zal waarschijnlijk niet voor lang zijn….😉
De Reflecting pool was half leeg met doodstil water en geeft een bijzondere aanblik. Heel passend in deze vreemde tijd.
Ook bij het Lincoln Memorial nauwelijks bezoekers
en overal Corona waarschuwingen.
Wederom bekijk ik met bewondering de beelden bij het Korea-monument (1950-1953) die prachtig weergeven onder welke bizarre weersomstandigheden de soldaten hun strijd leverden.
Het Vietnam Memorial met de tienduizenden ingegraveerde namen van de gesneuvelden.
Bij een restaurantje in Georgetown, normaal een hele gezellige uitgaansbuurt maar nu alleen take-away’s, scoren we een lekker broodje voor de lunch wat we buiten in het zonnetje opeten.
De afgelopen dagen op de camping hebben we natuurlijk meegekregen wat er allemaal gaande is maar nu worden we keihard met onze neus op de feiten gedrukt. Er is bijna geen winkel of restaurant open en de parkeerplaatsen zijn min of meer verlaten. Aan het eind van de middag rijden we naar het Holiday Inn hotel. Het is een vrij groot hotel maar nu staan er op de parkeerplaats slechts iets van acht auto’s. De receptionist vertelt dat er vannacht in totaal zo’n dertig gasten zullen zijn terwijl hij 130 kamers heeft. Uiteraard zijn hier het restaurant en de bar ook gesloten, wel kunnen we gebruik maken van de roomservice. ‘Laten we eerst de spullen opbergen en een wijntje doen, dan zien we verder.’ beslissen we. Maar echt veel verder komen we niet want nadat we onder de douche vandaan komen vallen we op bed in slaap. Het is de tol van de afgelopen vermoeiende en onzekere dagen. Het echtpaar naast ons heeft waarschijnlijk hetzelfde want we horen elkaar pas de volgende morgen weer. 😊 Rond negen uur gaan we naar beneden voor het ontbijt en ook hier wordt de situatie ons weer pijnlijk duidelijk. Er is even verwarring want de keuken is dicht. Omdat wij inclusief ontbijt geboekt hebben wordt er een uitzondering gemaakt. ‘Only take-away!’ beslist de receptionist. Terwijl we wachten gaan we in het restaurantgedeelte aan een tafeltje zitten maar daar komt de kerel weer aanzetten, ‘It’s not possible to wait here!’ zegt ie kordaat en verwijst ons naar de lobby, ‘Ga daar maar wachten, that’s okay.’ 😬
Harry en Erna pakken een stoel van hun kamer en met zijn vieren eten we ons laatste ontbijtje op de hotelkamer.
Wat hadden we hier weken geleden andere voorstellingen van gehad. Namelijk: een echt ‘schransontbijt’ in een Amerikaanse toko. Zo een met gebakken eieren, spek, witte bonen in tomatensaus, gebakken aardappelen en worstjes.
Iedereen die reist kent het waarschijnlijk wel: de stress voor een grote en drukke luchthaven met vragen als; waar vind ik de autoverhuur, welke incheckbalie moet ik hebben en hoe druk is het bij de ’tassen en zakkencontrole’. 🤨 Na een laatste stop bij de Starbucks, natuurlijk ook take-away, met een enorme wachtrij eromheen, rijden we naar Washington Dulles International airport. Ik noem de naam expres voluit om aan te geven wat een grote luchthaven dit is. De toegangswegen zijn stil. De winkelcentra waar we langs komen zijn uitgestorven.
(een enkele winkelier heeft toch nog goede hoop….)
net als de autoverhuur waar we de auto inleveren en de mondkapjes opzetten
om daarna als enigen ! in de shuttlebus te zitten die ons naar de vertrekhal brengt. 😳
Het voelt een soort scarey deze akelige stilte. Binnen kijken we om ons heen en duurt het even voordat we van de verbazing zijn bekomen. Allemachtig, hoe is het mogelijk! Er staat geen mens bij de incheckbalie,
geen rij bij de verdere controles en de douanebeambte bekijkt zwijgend, zonder mondkapje, onze paspoorten. Ook de TSA mensen die de handbagage controleren hebben alleen handschoenen.
Bij de pier waar vandaan we vertrekken zoeken we een plek in de uiterste hoek. Zo lang het niet nodig is willen we ver van anderen vandaan blijven. Een klein vliegtuig (ongeveer 100 personen) brengt ons naar het JFK International airport in New York.
Mijn gedachten gaan terug naar een paar jaar geleden, hoe opgewonden was ik toen om voor het eerst deze wereldstad te bezoeken! Nu ben ik er benauwd voor want de beelden die ons de laatste dagen via de nieuwszenders heeft bereikt laten tragische beelden zien: een stad die zeer zwaar getroffen is door het virus en nu te boek staat als de brandhaard van Amerika. 😪
Ik wil mezelf niet gek maken maar door mijn koppie spoken toch dingen als; ‘Wat voor mensen gaan er aan boord, waar komen ze vandaan en waar hebben ze gezeten….’ Onze bagage wordt doorgelabeld, wij hoeven alleen maar een ticket uit te laten printen. Mijn vent gaat hiervoor in de rij en terwijl Harry en ik koffie/thee gaan halen blijft Erna op de overige bagage letten. Het is bomvol in de vertrekhal, wat een hoop mensen (sommige heel bijzonder 😜) gaan er mee op deze vlucht!
Logisch wel want bijna alle vluchten gaan nu via New York. Ook onze rechtstreekse vlucht vanuit Washington naar Amsterdam vliegt nu via the Big Apple. Als het teken wordt gegeven dat we gaan boarden staan veel passagiers al geruime tijd dicht op elkaar in de rij. Met afschuw bekijken we het tafereel,
kijken deze mensen allemaal geen nieuws?! 🤔 Pas wanneer de grootste drukte voorbij is pakken we onze spullen en gaan het vliegtuig in. Om zo min mogelijk contactmomenten te hebben moet je zelf je instapkaart scannen. Zonder verdere controle of vragen krijgen we van een medewerkster een mondkapje uitgereikt met de vraag om die vooral op te zetten. Niet alleen voor eigen veiligheid maar ook voor de andere passagiers en de bemanning. Mijn eerste stap in de blauwe vogel (KLM) is er een van opluchting. We hebben het gered en vliegen terug naar Nederland! Mijn figuurlijke tweede stap is minder want ik kom regelrecht terecht in het scenario dat we gisteren besproken hebben. Namelijk: ‘Wat doe je als je naast iemand komt te zitten die zit te hoesten en dan niet een kuchje maar echt hoesten?’ 🤔 Eigenlijk was het een onzinvraag want we waren er alle vier van overtuigd dat er vooraf zeker een controle zou plaatsvinden. Jullie voelen het al aankomen….😬 Gelukkig heeft het reisbureau nog twee stoelen (op een rij van drie) bij de nooduitgang kunnen reserveren. Top, want die 80,00 euro extra per persoon is het ons waard voor de beenruimte. Aangekomen bij de plaatsen wordt mijn buurman op deze vlucht net door de stewardess aangesproken, ‘Sorry meneer maar ik moet u er wéér op wijzen dat u in uw elleboog moet hoesten!!’ zegt ze ernstig in het Engels. Het is een Amerikaan en gezien zijn uiterlijk, Redneck, een duidelijke Trump liefhebber. 😳
WTF, ik probeer het angstige gevoel wat opkomt bij haar woordje ‘weer’ weg te duwen en zeg hem vriendelijk gedag. Hij mompelt een korte norse groet terug en hoest dan hard….wel in zijn hand dit keer. 🥶 Tegenover mij staat de stewardess te controleren of iedereen zijn stoel kan vinden. Als door een wesp gestoken kijkt ze onze kant op, haar gezicht op onweer. 😡 ‘Hatsie, hatsieeeee!’ doet de kerel weer terwijl ie opstaat en zijn rugtas uit het bagageluik pakt. Met een medicijndoosje in zijn hand gaat ie weer zitten en neemt er wat pillen uit. De alerte stewardess staat direct voor hem en dan ontstaat een bijzonder gesprek, want waar zij allervriendelijkst informeert waarom hij de pillen neemt wordt de kerel geagiteerd en weigert haar te antwoorden. 🤭 De stewardess blijft correct en voordat ze naar haar collega loopt voor overleg zegt ze tegen me, ‘We zitten helemaal vol maar ik ga toch kijken of ik andere stoelen voor jullie heb!’ 🙏🏻 Mij kunnen ze inmiddels opvegen, ja echt, door de spanning van de afgelopen dagen staat het huilen me ineens nader want ik zie me al zitten! Acht uur lang naast deze galbak die misschien ook nog wel iets onder de leden heeft. 😭 ‘Kom maar, laten we ruilen, ga op mijn stoel zitten.’ oppert mijn lover. Maar ik ben er helemaal klaar mee en sis terug, ‘Laat ik het zo stellen, als er niets anders vrij is dan ga ik eruit want ik blijf absoluut niet naast die griezel zitten!’ 😡 In spanning wacht ik af en net voordat we vertrekken komt de stewardess terug, ‘Ik heb twee andere stoelen voor jullie.’ We overleggen kort en mijn vent vindt het geen oplossing. Het is namelijk in het midden van het vliegtuig op een rij van vier waar je veel minder beenruimte hebt. Mij maakt het allemaal niet meer uit, al moet ik staan!
‘Is je vrouw bang?’ vraagt de Redneck dan aan Roel als ie mij met de stewardess ziet weglopen. Het antwoord van mijn lover is te raden! 🤫 Dan blijkt de kerel toch iets van inlevingsvermogen te hebben en vertelt dat hij door zijn verleden als oud militair last heeft van angststoornissen. Daarom slikt hij valium waardoor ie dan weer gaat hoesten. ‘Had dat lekker eerder gezegd in plaats van zo vreemd op alles en iedereen te reageren.’ is het antwoord van mijn lover. 💪💪 Op mijn nieuwe plek kom ik eigenlijk van de regen in de drup want ook hier is het hoesten en proesten om me heen. Nadat we opgestegen zijn trekt het cabinepersoneel zich voor de rest van de reis terug.
Dit is om hen te beschermen. Ook mogen ze geen service zoals eten en drinken aanbieden. In plaats daarvan is er voor iedereen voor binnenkomst een plastic tas op de stoel gelegd. Hier zitten twee boterhammen, flesjes water, wat fruit, en een chocoladereep in. Alle begrip hiervoor! 😊 Onze stewardess was trouwens net bevallen en New York is haar eerste trip na haar zwangerschapsverlof. 😳 Wat ik niet begrijp is het gedrag van mensen. Zodra we geland zijn staat het gros van de passagiers direct op en begint het graaien in het bagageluik naar de handbagage. Met ongeloof zit ik naar de mierenhoop te kijken. Ze stoten elkaar aan, een vrouw hoest zonder hand voor de mond hard voor zich uit. Gadverdamme, ik ril van alles, wat een imbecielen! 😡
Bij het naar buiten lopen kijk ik in het rond. Overal liggen de open gescheurde plastic zakken, soms is de inhoud opgegeten maar her en der liggen ook voerresten, bananenschillen en lege flesjes water verspreid. Mensen zeggen wel eens iets van dieren maar die gedragen zich netter dan wat ik nu om me heen zie. 😡 Met zijn vieren lopen we onder de indruk van de afgelopen vlucht door een stil Schiphol naar de bagageband.
Ook Harry en Erna hadden een bijzondere ervaring met achterburen die totaal het nut niet inzagen van de mondkapjes en zelfs weigerden om ze op te zetten. 😬 Bij de bagageband houdt iedereen in tegenstelling tot de nieuwsberichten van vorige week wel afstand. Bij het douanegedeelte staat niemand en dan staan we onwennig buiten in een vrijwel lege aankomsthal. In Amerika is het nog geen issue om 1 ½ meter afstand te bewaren maar hier wel. Terwijl we opgetogen ‘We zijn er!’ tegen elkaar roepen komt er direct een beveiliger op de fiets aan en zegt op niet al te vriendelijke toon dat we afstand van elkaar moeten houden. We kunnen alleen maar knikken want hij doet zijn werk. Weet hij veel dat we net acht uur lang met 300 mensen op elkaar hebben gezeten. 🤨 De directeur van de KLM weet dit trouwens ook niet want die verkondigde diezelfde ochtend in een tv-programma dat op de vluchten ook de 1 ½ meter ruimte in acht genomen wordt. 🤭 Om anderen in onze omgeving te beschermen hebben we ons voorgenomen om de eerste twee weken volledig in quarantaine te gaan. We hebben bedrijf aan huis maar onze fotografen en secretaresse werkten inmiddels toch al vanaf huis. Om deze reden hebben we ook alle lieve aanbiedingen om ons op te halen afgewimpeld en stappen in de trein. Als enigen staan we op het perron, het openbaar vervoer is toch nog wel aan het rijden? De dienstregeling is natuurlijk aangepast maar na 2 ½ uur maken we uitgeput dan eindelijk de voordeur open. We made it! Home sweet home! ❤️ Nog onder de indruk van alles beslis ik, ‘Kleding uittrekken want ik gooi direct alles in de wasmachine. Spring maar vast onder de shower!’ Nu maar hopen dat we niets opgelopen hebben. ‘s-Avonds in bed kijken we CNN en verbazen ons wederom over Trump en de verschrikkelijke ontwikkelingen in Amerika en met name in New York. We zijn inmiddels een kleine week thuis en ik ben snipverkouden. Maar echt druk maak ik me er niet om want deze kwaal heb ik altijd na het vliegen. Het AD hangt aan de lijn om te vragen hoe het ons is vergaan tijdens de terugreis en een dag later staat er een stukje op de site.
Dit is voor een lange tijd onze laatste blog. Eerst moet de oude camper terugkomen. Het schip heeft al drie keer een andere vertrekdatum gekregen en daarna gaat de vraag worden wanneer we de camper in de haven van Antwerpen mogen en kúnnen ophalen. 🤔 Als we de hut dan hebben moeten we reparaties laten uitvoeren en de verkoop starten. Hoe het met de nieuwe camper staat en of die dit jaar nog afgeleverd wordt weten we niet. De telefoonbeantwoorder van het bedrijf geeft de boodschap, ‘Wegens het Coronavirus gesloten.’ Tsja…what else! ☹️ We kunnen ons er wel druk om maken maar dat lost niets op. Het is een een vreemde onzekere tijd en de enige troost is dat we er allemaal in zitten. We wensen al onze honderden volgers vooral veel gezondheid en hoewel nu elk reisplan van iedereen verplicht de koelkast in moet zal er in 2021 vast wel weer een mogelijkheid komen! Rest mij als laatste: wees niet alleen erg zuinig op elkaar maar ook heel lief want de statistieken wijzen uit dat er na deze akelige periode een golf aan geboorten of echtscheidingen gaat komen! 😉 Stay Safe !
Omdat we het toch niet kunnen laten en ook omdat dit ons boek wordt, hieronder nog een paar van de beste internetgrappen die we verzameld hebben want behalve gezond blijven kan alleen humor ons redden.
