Als ik maandagmorgen van mijn rondje joggen terug ben heeft mijn lover net bericht van UPS gekregen. Het pakket met de lagers is aangekomen bij de garage. 👍 Na het ontbijt gaan we dus gelijk op pad om de camper af te leveren voor de reparatie. We leggen nog maar eens duidelijk uit dat dit ons huis is en we nu ook in tijdnood zitten omdat aanstaande vrijdag de camper in de haven van Baltimore ingeleverd moet worden. Het Coronavirus regeert. 😪 We merken het aan alles om ons heen: restaurants en winkels zijn dicht en ondanks dat de supermarkten hun best doen om te bevoorraden blijven ze er continue geplunderd uitzien. De stranden zijn dicht en ik moet zeggen: de Amerikanen doen dit rigoureus want ze sluiten ook direct de aangrenzende parkeerplaatsen en toegangswegen. In de stad is het stil, net als op de camping waar we steeds meer mensen zien vertrekken. 😬 De monteur begrijpt ons. Ik blijf echter sceptisch want we hebben al zo vaak meegemaakt dat de garages ons lieten stikken. Op de fiets rijden we terug naar de camping waar Erna en Harry begonnen zijn met het uitruimen van hun camper. Een van de vereisten voor de overtocht van de camper is dat die zoveel mogelijk schoon is (geen modder in de wielkasten), er geen etenswaren aan boord zijn en alles in de camper goed opgeborgen is. Zelfs de fietsen moeten moddervrij zijn.
Een vriendelijke buurman komt hen twee mondkapjes brengen die hij over heeft. Ik vrees dat hij daar nu wel spijt van heeft….
We volgen steeds vaker het Nederlandse nieuws maar dat heeft nog wel wat voeten in aarde omdat de uitzendingen voor landen buiten Europa geblokkeerd worden, zal wel een rechtenkwestie zijn, komt bij dat de VPN ook niet altijd werkt. Gelukkig heb ik een handige vent met verstand van elektronica. 😍
De natuur blijft de natuur en klein wild komt af en toe even om de hoek kijken. Geen idee wat voor een insect dit is.
Maar ook iets gevaarlijkere beesten glijden zomaar over de camping.
Hij zou niet giftig zijn deze slang, maar toch! 😳 Na het zien van het laatste nieuws uit Nederland, met de toenemende ontwikkelingen van het Coronavirus in Amerika, nemen we weer een ander besluit. ‘Het is deze week wel de alles is anders show!’ grapt mijn vent. Omdat de garage zeer positief was en hij echt gelooft dat de camper vanmiddag klaar is belt ie het reisbureau om onze tickets op 1 april definitief om te boeken naar dezelfde vlucht (28 maart) als die van onze vrienden. We moeten echt zo snel mogelijk weg uit Amerika! Op mijn vraag wat te doen als de camper onverhoopt toch niet klaar is heeft hij resoluut een antwoord; ‘Dan gaat het ding maar in de storage, we gaan retour nu het nog kan!’ Rond 14.00 uur is de camper gelukkig gefikst. 👍Dus terug op de camping beginnen ook wij met opruimen. Natuurlijk hoort bij een reis een begin en een einde maar nu voelt het raar om op deze manier te vertrekken. Aan de éne kant ben ik opgelucht want we gaan terug maar aan de andere kant voel ik nu al het gemis van ons leven hier. Rond negen uur rijden we de volgende morgen weg van de camping. Deze heeft inmiddels steeds meer maatregelen genomen. Naast dat het zwembad is gesloten, er geen nieuwe gasten meer mogen komen, is nu ook de receptie in een soort onneembare plastic vestiging veranderd. 🥶
Op de weg is het, behalve een file door een aanrijding, rustig en kunnen we lekker doorrijden. Dat Amerika zich meer en meer bewust wordt van de ernst van deze situatie is ook te merken aan de waarschuwingsborden langs de weg.
Net zo opvallend zijn de vele vrachtwagens met klapbanden en de hoeveelheden rubber op de rijbanen en vluchtstroken die we zien. Misschien zoeken de bandenboeren hier extra werk en strooien ze spijkers. 😜
We hebben twee dagen om de ongeveer 1400 kilometer naar Baltimore weg te trappen. Maar als we St. Augustine naderen gaan we toch even van de highway voor een quick look (vanuit de rijdende camper 😊) in dit eerste en oudste Amerikaanse plaatsje. 
Rond 19.00 uur schieten we in Santee de parkeerplaats bij de Cracker Barell op. Deze keten van restaurants heeft heel veel filialen waar camperaars gratis mogen overnachten en je kan er voor weinig geld prima eten. 👍 Voor de hectiek van het Coronavirus stonden we bij een filiaal in Florida waar het zoeken was voor een plek. Nu is de parkeerplaats op twee campers na uitgestorven en de lichten in het restaurant zijn uit. Wel hangt er een briefje op het raam dat take-away maaltijden mogelijk zijn. Het is hier al een stuk kouder en als het ook nog begint te regenen is onze treurnis bijna compleet….😪
Lichtpuntje is dat we vanmiddag bij een hardware store nog een verpakking mondkapjes konden scoren.
Of die dingen echt helpen weten we niet en de meningen erover zijn verschillend maar vooruit: hebben is hebben! 😇 De benzineprijzen zijn door de omstandigheden tot een absoluut minimum gedaald: 1 dollar en 69 cent voor 3.8 (!) liter. Omgerekend is dit 41 eurocent per liter! En nog steeds klagen de Amerikanen over de brandstofprijzen. 😂
Eind van de woensdagmiddag komen we aan op de KOA camping in Baltimore, een van de weinige campingketens die nog geopend zijn. Ook hier is de impact van het virus duidelijk, de receptie is alleen telefonisch te bereiken en er staan slechts enkele campers op deze prachtige plek in de bossen.
Ook in Amerika zijn de kapsalons noodgedwongen dicht. Voor Harry en Erna geen probleem, alles is te leren en te doen! 👍
Met elkaar maken we een samengestelde maaltijd want de komende twee dagen moeten alle restjes op en steken we de kachel aan.
Het is hier zeker twintig graden kouder dan in Florida. 🥶 Eigenlijk komt dat prima uit want we zijn door alle omstandigheden iets vergeten! De gasflessen moet namelijk leeg zijn als de camper aan boord van het schip komt te staan maar 1 fles is nog zo goed als vol ! 😬 Donderdagmorgen is het dan zover: we melden ons bij expediteur Pride, die moet zorgen dat onze papieren in orde komen. Ook dit keer heeft de firma Seabridge (waar we onze overtocht hebben geboekt) de zaakjes weer prima in orde. 
Alle paperassen liggen al klaar en binnen een klein half uur staan we buiten. Voordat de campers morgen ingeleverd kunnen worden moeten we nog een aantal dingen regelen. Eén daarvan is een haven-escort. Die hebben we nodig om met de hut op het haventerrein te komen. Het bedrijfje zit een paar kilometer verderop maar een afspraak maken is niet mogelijk. Het is first come first served. 🤭 Oeps, dat gaat dan een vroegertje worden want ze beginnen om 07.45 uur en vanaf de camping naar hier is het een klein uur rijden. ☹️ Op de terugweg naar de camping stoppen we bij Hertz en terwijl wij een auto huren boeken Harry en Erna vast een hotel in Washington. De rest van de dag brengen we door met opruimen, draaien nog een was en pakken in wat nu echt mee naar Nederland moet. 
De rest komt later met de camper wel. Ook vanavond is het ‘restjes avond’. Hoe gek is het dat je bepaalde gerechten normaal nooit met elkaar zou combineren maar nu smaakt het allemaal heerlijk! 🤔 Of komt het misschien door de tropische temperaturen…. want de gasfles is nog niet leeg en zitten we dus met de kachel hoog en de ramen open. 😂 Na een onrustige nacht zijn we lang voordat de wekker gaat al wakker. Voor ons ligt een spannende dag met vragen zoals: blijft de haven wel open zodat onze camper verscheept kan worden en gaat onze vlucht morgen nog door? Wat doen we als de camper in de haven staat en wij niet kunnen vliegen? Echt, we proberen met ons vieren het hoofd koel te houden maar het is een dingetje! 😞 In een kleine colonne, twee campers en ik in de huurauto, 
rijden we naar de haven van Baltimore en melden ons bij de dame van de haven-escort. Je kan zien dat ze ervaring heeft want binnen een paar minuten zijn de papieren klaar en krijgen we een jongeman aangewezen die de campers gaat begeleiden.
Rest ons alleen nog de laatste tip: de stoelen met plastic afdekken om vlekken te voorkomen. De chauffeurs die later de campers aan boord gaan rijden zijn berucht om hun ketelpakken met olievlekken.
Omdat er slechts 1 persoon per camper het haventerrein op mag blijven Erna en ik in de auto wachten. Wat is het raar om de campers weg te zien wegrijden.
Met gemengde gevoelens kijk ik ons rijdende huis na. Met een aantal onderbrekingen heeft ie ons in 2 ½ jaar en 74.000 kilometer overal in Amerika, Canada en Alaska heen gebracht. ❤️ Heel vaak is het nog steeds niet te bevatten: wat hebben we super veel meegemaakt, gezien en beleefd! En niet onbelangrijk: ook al hebben de wanden van de hut heus wel eens bol gestaan, we zijn nog steeds happy together! 😍
Niemand heeft het ons ooit keihard verteld maar het schijnt dat je maar maximaal 1 jaar een buitenlands voertuig in Amerika mag hebben. Is dat jaar een aaneengesloten periode dan is er geen probleem. We zijn op tijd Canada in en uit gegaan. Is dat jaar de gehele periode dan zouden we een probleem kunnen hebben want de camper is totaal wel langer in Amerika geweest. 🤔 Na een uurtje zijn de heren terug. De douane blijkt niet geïnteresseerd in wat eruit gaat. ‘Echt zo raar, hij stempelde de papieren en vroeg verder helemaal niets.’ Elkaar aanvullend vertellen ze de gebeurtenissen van net. Met name mijn lover is opgelucht want hij heeft er de afgelopen nachten wel eens wakker van gelegen. 😊
We rijden een rondje door het centrum van Baltimore. Dit ligt er net als de haven verlaten bij. Wat een stilte in de straten, ondanks het zonnetje maakt het allemaal een trieste indruk.
‘Draai de snelweg maar op, eens kijken hoe het in Washington is.’ zegt mijn lover. Ik rij en hij navigeert….dat is soms wel eens een dingetje want in plaats dat hij zegt; ‘Ga hier links of rechts.’, gebaart hij met zijn hand min of meer in de richting. Eigenlijk heel irritant en onoverzichtelijk als je aan het rijden bent. 😡
Harry en Erna waren niet eerder in Washington. Echter mijn lover en ik wel dus hebben we een paar toeristische highlights zoals het Witte Huis, Lincoln Memorial en Arlington National Cemetry bedacht. Al snel blijkt dit niet eenvoudig want grote delen van de stad zijn totaal afgesloten en worden door politie en militairen bewaakt.
Wow, wat is dit! 😳 Arlington is afgesloten. De bewaker die ons wegstuurt heeft nog wel een tip; ‘Ga naar het Airforce-monument op de heuvel dan heb je toch een overzicht op de begraafplaats.’
Bij het Pentagon wordt nog wel gewerkt, in deze situatie heel logisch denk ik.
We kunnen ook nog naar het Iwo Jima monument en het Nederlandse Carillon, dat momenteel in de steigers staat. De klokken worden trouwens in Nederland opnieuw gestemd.
Wat is dit zonde voor onze vrienden die zich zo verheugd hadden om toch nog iets van deze bijzondere stad te kunnen zien. 😕 Maar mijn lover geeft niet zo snel op! Na wat puzzelen op zijn navigator blijkt dat niet alles afgesloten is, met name achter het Witte Huis. Zo komen we even later gewoon op Constitution Avenue en kunnen zelfs de huurauto parkeren. We informeren bij de agenten, die ons verzekeren dat het geen probleem is als we vanaf deze kant de National Mall inlopen.
Het is alleen aan drie kanten afgesloten omdat het, net als op de Nederlandse stranden, het afgelopen weekend veel te druk was. Zo kunnen we in alle stilte toch een aantal bezienswaardigheden zien. 
De bewoners van het pand aan de Pennsylvania avenue 1600 hebben een nieuwe overbuurman. Het zal waarschijnlijk niet voor lang zijn….😉
De Reflecting pool was half leeg met doodstil water en geeft een bijzondere aanblik. Heel passend in deze vreemde tijd.
Ook bij het Lincoln Memorial nauwelijks bezoekers 
en overal Corona waarschuwingen.
Wederom bekijk ik met bewondering de beelden bij het Korea-monument (1950-1953) die prachtig weergeven onder welke bizarre weersomstandigheden de soldaten hun strijd leverden.
Het Vietnam Memorial met de tienduizenden ingegraveerde namen van de gesneuvelden.
Bij een restaurantje in Georgetown, normaal een hele gezellige uitgaansbuurt maar nu alleen take-away’s, scoren we een lekker broodje voor de lunch wat we buiten in het zonnetje opeten. 
De afgelopen dagen op de camping hebben we natuurlijk meegekregen wat er allemaal gaande is maar nu worden we keihard met onze neus op de feiten gedrukt. Er is bijna geen winkel of restaurant open en de parkeerplaatsen zijn min of meer verlaten. Aan het eind van de middag rijden we naar het Holiday Inn hotel. Het is een vrij groot hotel maar nu staan er op de parkeerplaats slechts iets van acht auto’s. De receptionist vertelt dat er vannacht in totaal zo’n dertig gasten zullen zijn terwijl hij 130 kamers heeft. Uiteraard zijn hier het restaurant en de bar ook gesloten, wel kunnen we gebruik maken van de roomservice. ‘Laten we eerst de spullen opbergen en een wijntje doen, dan zien we verder.’ beslissen we. Maar echt veel verder komen we niet want nadat we onder de douche vandaan komen vallen we op bed in slaap. Het is de tol van de afgelopen vermoeiende en onzekere dagen. Het echtpaar naast ons heeft waarschijnlijk hetzelfde want we horen elkaar pas de volgende morgen weer. 😊 Rond negen uur gaan we naar beneden voor het ontbijt en ook hier wordt de situatie ons weer pijnlijk duidelijk. Er is even verwarring want de keuken is dicht. Omdat wij inclusief ontbijt geboekt hebben wordt er een uitzondering gemaakt. ‘Only take-away!’ beslist de receptionist. Terwijl we wachten gaan we in het restaurantgedeelte aan een tafeltje zitten maar daar komt de kerel weer aanzetten, ‘It’s not possible to wait here!’ zegt ie kordaat en verwijst ons naar de lobby, ‘Ga daar maar wachten, that’s okay.’ 😬
Harry en Erna pakken een stoel van hun kamer en met zijn vieren eten we ons laatste ontbijtje op de hotelkamer.
Wat hadden we hier weken geleden andere voorstellingen van gehad. Namelijk: een echt ‘schransontbijt’ in een Amerikaanse toko. Zo een met gebakken eieren, spek, witte bonen in tomatensaus, gebakken aardappelen en worstjes.
Iedereen die reist kent het waarschijnlijk wel: de stress voor een grote en drukke luchthaven met vragen als; waar vind ik de autoverhuur, welke incheckbalie moet ik hebben en hoe druk is het bij de ’tassen en zakkencontrole’. 🤨 Na een laatste stop bij de Starbucks, natuurlijk ook take-away, met een enorme wachtrij eromheen, 
rijden we naar Washington Dulles International airport. Ik noem de naam expres voluit om aan te geven wat een grote luchthaven dit is. De toegangswegen zijn stil. De winkelcentra waar we langs komen zijn uitgestorven.
(een enkele winkelier heeft toch nog goede hoop….)
net als de autoverhuur waar we de auto inleveren en de mondkapjes opzetten
om daarna als enigen ! in de shuttlebus te zitten die ons naar de vertrekhal brengt. 😳
Het voelt een soort scarey deze akelige stilte. Binnen kijken we om ons heen en duurt het even voordat we van de verbazing zijn bekomen. Allemachtig, hoe is het mogelijk! Er staat geen mens bij de incheckbalie, 
geen rij bij de verdere controles en de douanebeambte bekijkt zwijgend, zonder mondkapje, onze paspoorten. Ook de TSA mensen die de handbagage controleren hebben alleen handschoenen.
Bij de pier waar vandaan we vertrekken zoeken we een plek in de uiterste hoek. Zo lang het niet nodig is willen we ver van anderen vandaan blijven. Een klein vliegtuig (ongeveer 100 personen) brengt ons naar het JFK International airport in New York.
Mijn gedachten gaan terug naar een paar jaar geleden, hoe opgewonden was ik toen om voor het eerst deze wereldstad te bezoeken! Nu ben ik er benauwd voor want de beelden die ons de laatste dagen via de nieuwszenders heeft bereikt laten tragische beelden zien: een stad die zeer zwaar getroffen is door het virus en nu te boek staat als de brandhaard van Amerika. 😪
Ik wil mezelf niet gek maken maar door mijn koppie spoken toch dingen als; ‘Wat voor mensen gaan er aan boord, waar komen ze vandaan en waar hebben ze gezeten….’ Onze bagage wordt doorgelabeld, wij hoeven alleen maar een ticket uit te laten printen. Mijn vent gaat hiervoor in de rij en terwijl Harry en ik koffie/thee gaan halen blijft Erna op de overige bagage letten. Het is bomvol in de vertrekhal, wat een hoop mensen (sommige heel bijzonder 😜) gaan er mee op deze vlucht! 
Logisch wel want bijna alle vluchten gaan nu via New York. Ook onze rechtstreekse vlucht vanuit Washington naar Amsterdam vliegt nu via the Big Apple. Als het teken wordt gegeven dat we gaan boarden staan veel passagiers al geruime tijd dicht op elkaar in de rij. Met afschuw bekijken we het tafereel,
kijken deze mensen allemaal geen nieuws?! 🤔 Pas wanneer de grootste drukte voorbij is pakken we onze spullen en gaan het vliegtuig in. Om zo min mogelijk contactmomenten te hebben moet je zelf je instapkaart scannen. Zonder verdere controle of vragen krijgen we van een medewerkster een mondkapje uitgereikt met de vraag om die vooral op te zetten. Niet alleen voor eigen veiligheid maar ook voor de andere passagiers en de bemanning. Mijn eerste stap in de blauwe vogel (KLM) is er een van opluchting. We hebben het gered en vliegen terug naar Nederland! Mijn figuurlijke tweede stap is minder want ik kom regelrecht terecht in het scenario dat we gisteren besproken hebben. Namelijk: ‘Wat doe je als je naast iemand komt te zitten die zit te hoesten en dan niet een kuchje maar echt hoesten?’ 🤔 Eigenlijk was het een onzinvraag want we waren er alle vier van overtuigd dat er vooraf zeker een controle zou plaatsvinden. Jullie voelen het al aankomen….😬 Gelukkig heeft het reisbureau nog twee stoelen (op een rij van drie) bij de nooduitgang kunnen reserveren. Top, want die 80,00 euro extra per persoon is het ons waard voor de beenruimte. Aangekomen bij de plaatsen wordt mijn buurman op deze vlucht net door de stewardess aangesproken, ‘Sorry meneer maar ik moet u er wéér op wijzen dat u in uw elleboog moet hoesten!!’ zegt ze ernstig in het Engels. Het is een Amerikaan en gezien zijn uiterlijk, Redneck, een duidelijke Trump liefhebber. 😳
WTF, ik probeer het angstige gevoel wat opkomt bij haar woordje ‘weer’ weg te duwen en zeg hem vriendelijk gedag. Hij mompelt een korte norse groet terug en hoest dan hard….wel in zijn hand dit keer. 🥶 Tegenover mij staat de stewardess te controleren of iedereen zijn stoel kan vinden. Als door een wesp gestoken kijkt ze onze kant op, haar gezicht op onweer. 😡 ‘Hatsie, hatsieeeee!’ doet de kerel weer terwijl ie opstaat en zijn rugtas uit het bagageluik pakt. Met een medicijndoosje in zijn hand gaat ie weer zitten en neemt er wat pillen uit. De alerte stewardess staat direct voor hem en dan ontstaat een bijzonder gesprek, want waar zij allervriendelijkst informeert waarom hij de pillen neemt wordt de kerel geagiteerd en weigert haar te antwoorden. 🤭 De stewardess blijft correct en voordat ze naar haar collega loopt voor overleg zegt ze tegen me, ‘We zitten helemaal vol maar ik ga toch kijken of ik andere stoelen voor jullie heb!’ 🙏🏻 Mij kunnen ze inmiddels opvegen, ja echt, door de spanning van de afgelopen dagen staat het huilen me ineens nader want ik zie me al zitten! Acht uur lang naast deze galbak die misschien ook nog wel iets onder de leden heeft. 😭 ‘Kom maar, laten we ruilen, ga op mijn stoel zitten.’ oppert mijn lover. Maar ik ben er helemaal klaar mee en sis terug, ‘Laat ik het zo stellen, als er niets anders vrij is dan ga ik eruit want ik blijf absoluut niet naast die griezel zitten!’ 😡 In spanning wacht ik af en net voordat we vertrekken komt de stewardess terug, ‘Ik heb twee andere stoelen voor jullie.’ We overleggen kort en mijn vent vindt het geen oplossing. Het is namelijk in het midden van het vliegtuig op een rij van vier waar je veel minder beenruimte hebt. Mij maakt het allemaal niet meer uit, al moet ik staan!
‘Is je vrouw bang?’ vraagt de Redneck dan aan Roel als ie mij met de stewardess ziet weglopen. Het antwoord van mijn lover is te raden! 🤫 Dan blijkt de kerel toch iets van inlevingsvermogen te hebben en vertelt dat hij door zijn verleden als oud militair last heeft van angststoornissen. Daarom slikt hij valium waardoor ie dan weer gaat hoesten. ‘Had dat lekker eerder gezegd in plaats van zo vreemd op alles en iedereen te reageren.’ is het antwoord van mijn lover. 💪💪 Op mijn nieuwe plek kom ik eigenlijk van de regen in de drup want ook hier is het hoesten en proesten om me heen. Nadat we opgestegen zijn trekt het cabinepersoneel zich voor de rest van de reis terug.
Dit is om hen te beschermen. Ook mogen ze geen service zoals eten en drinken aanbieden. In plaats daarvan is er voor iedereen voor binnenkomst een plastic tas op de stoel gelegd. Hier zitten twee boterhammen, flesjes water, wat fruit, en een chocoladereep in. Alle begrip hiervoor! 😊 Onze stewardess was trouwens net bevallen en New York is haar eerste trip na haar zwangerschapsverlof. 😳 Wat ik niet begrijp is het gedrag van mensen. Zodra we geland zijn staat het gros van de passagiers direct op en begint het graaien in het bagageluik naar de handbagage. Met ongeloof zit ik naar de mierenhoop te kijken. Ze stoten elkaar aan, een vrouw hoest zonder hand voor de mond hard voor zich uit. Gadverdamme, ik ril van alles, wat een imbecielen! 😡
Bij het naar buiten lopen kijk ik in het rond. Overal liggen de open gescheurde plastic zakken, soms is de inhoud opgegeten maar her en der liggen ook voerresten, bananenschillen en lege flesjes water verspreid. Mensen zeggen wel eens iets van dieren maar die gedragen zich netter dan wat ik nu om me heen zie. 😡 Met zijn vieren lopen we onder de indruk van de afgelopen vlucht door een stil Schiphol naar de bagageband.
Ook Harry en Erna hadden een bijzondere ervaring met achterburen die totaal het nut niet inzagen van de mondkapjes en zelfs weigerden om ze op te zetten. 😬 Bij de bagageband houdt iedereen in tegenstelling tot de nieuwsberichten van vorige week wel afstand. Bij het douanegedeelte staat niemand en dan staan we onwennig buiten in een vrijwel lege aankomsthal. In Amerika is het nog geen issue om 1 ½ meter afstand te bewaren maar hier wel. Terwijl we opgetogen ‘We zijn er!’ tegen elkaar roepen komt er direct een beveiliger op de fiets aan en zegt op niet al te vriendelijke toon dat we afstand van elkaar moeten houden. We kunnen alleen maar knikken want hij doet zijn werk. Weet hij veel dat we net acht uur lang met 300 mensen op elkaar hebben gezeten. 🤨 De directeur van de KLM weet dit trouwens ook niet want die verkondigde diezelfde ochtend in een tv-programma dat op de vluchten ook de 1 ½ meter ruimte in acht genomen wordt. 🤭 Om anderen in onze omgeving te beschermen hebben we ons voorgenomen om de eerste twee weken volledig in quarantaine te gaan. We hebben bedrijf aan huis maar onze fotografen en secretaresse werkten inmiddels toch al vanaf huis. Om deze reden hebben we ook alle lieve aanbiedingen om ons op te halen afgewimpeld en stappen in de trein. Als enigen staan we op het perron, het openbaar vervoer is toch nog wel aan het rijden? De dienstregeling is natuurlijk aangepast maar na 2 ½ uur maken we uitgeput dan eindelijk de voordeur open. We made it! Home sweet home! ❤️ Nog onder de indruk van alles beslis ik, ‘Kleding uittrekken want ik gooi direct alles in de wasmachine. Spring maar vast onder de shower!’ Nu maar hopen dat we niets opgelopen hebben. ‘s-Avonds in bed kijken we CNN en verbazen ons wederom over Trump en de verschrikkelijke ontwikkelingen in Amerika en met name in New York. We zijn inmiddels een kleine week thuis en ik ben snipverkouden. Maar echt druk maak ik me er niet om want deze kwaal heb ik altijd na het vliegen. Het AD hangt aan de lijn om te vragen hoe het ons is vergaan tijdens de terugreis en een dag later staat er een stukje op de site. 
Dit is voor een lange tijd onze laatste blog. Eerst moet de oude camper terugkomen. Het schip heeft al drie keer een andere vertrekdatum gekregen en daarna gaat de vraag worden wanneer we de camper in de haven van Antwerpen mogen en kúnnen ophalen. 🤔 Als we de hut dan hebben moeten we reparaties laten uitvoeren en de verkoop starten. Hoe het met de nieuwe camper staat en of die dit jaar nog afgeleverd wordt weten we niet. De telefoonbeantwoorder van het bedrijf geeft de boodschap, ‘Wegens het Coronavirus gesloten.’ Tsja…what else! ☹️ We kunnen ons er wel druk om maken maar dat lost niets op. Het is een een vreemde onzekere tijd en de enige troost is dat we er allemaal in zitten. We wensen al onze honderden volgers vooral veel gezondheid en hoewel nu elk reisplan van iedereen verplicht de koelkast in moet zal er in 2021 vast wel weer een mogelijkheid komen! Rest mij als laatste: wees niet alleen erg zuinig op elkaar maar ook heel lief want de statistieken wijzen uit dat er na deze akelige periode een golf aan geboorten of echtscheidingen gaat komen! 😉 Stay Safe !
Omdat we het toch niet kunnen laten en ook omdat dit ons boek wordt, hieronder nog een paar van de beste internetgrappen die we verzameld hebben want behalve gezond blijven kan alleen humor ons redden.
Onderweg naar hen toe zijn we al begonnen met om ons heen kijken naar een overnachtingsplek cq. camping. Helaas vinden we niets. Alles is vol en een aantal mooie plekjes langs het water hebben een bord met ‘no overnight stay’. 😬 In de hoop daar meer geluk te hebben rijden we dus maar door naar de volgende plaats, Tampa. Langs de weg ligt een mega grote camperdealer waar ook een camping bij hoort, het Lazydays RV resort. 
We hebben mazzel, planten de hut neer en duiken in het zwembad. Dat helemaal in de stijl van deze streek met muggengaas is overdekt. 🤨 
Als we op de kant zitten met een cocktail zwaait er van de overkant een kerel naar ons. ‘Hé, kijk nou dat zijn Bob en Pam!’ zeg ik tegen mijn husband. We hebben hen eerder ontmoet op de KOA Lion Country Safari campground in Palm Beach. Hoe klein is de wereld! Wat in de huidige situatie overigens ook een enorm nadeel blijkt te zijn. 😬
Natuurlijk komt het gesprek op het coronavirus. Onze terugvlucht staat op 1 april maar het is een onzekere tijd. Bob hoort ons aan, ‘Ik snap dat het voor jullie lastig is maar weet dat je altijd bij ons terecht kan!’ Hij geeft een kaartje met zijn adres en komt ‘s-avonds nog een keer langs om het te benadrukken. Zo aardig en lief dit soort gebaren. Net als de berichten vanuit Nederland die ik krijg 
(of van mijn moeder hoor) dat er schatten zijn die aanbieden of ze iets voor mijn ouders kunnen betekenen! 😍
en gaan daarna op weg naar Titusville nabij Orlando. Hier hebben we onze laatste stop voordat we naar Baltimore reizen om de camper in te leveren bij de haven. Althans als dit allemaal volgens plan gaat verlopen….eigenlijk hebben we ons inmiddels voorgenomen om ons plan nu per dag te bekijken. 🤔 Op Manatee Hammock Campground (waar we aan het begin van deze reis ook hebben gestaan) hebben we drie nachten geboekt. 
Het is rustig op de wegen rondom Orlando, de reden is dat Disney met ingang van morgen al zijn attracties heeft gesloten. Ons uitje naar Disney Epcot zal dus niet meer gaan lukken. De camping daarentegen is met de naderende Springbreak (voorjaarsvakantie) volgeboekt. Dit is ook het tegenstrijdige van alles want waar het éne moment corona overheerst hebben we ‘s-ochtends een lancering op het programma staan die helaas met een enorm kabaal wordt afgebroken (hier zijn nog geen meldingen van de overheid dat je 1.5 meter afstand moet houden) 
en liggen we de volgende dag op het strand. 🤭 We sluiten onze ogen er niet voor maar de berichten over Florida die we horen zijn allemaal positief. Californië en New York hebben het zwaar te verduren maar hier schijnt de zon en heeft Trump stevig de vinger aan de pols. 🤫 Afgelopen oktober hebben we in Las Vegas een Nederlands stel, Erna en Harry, ontmoet die ook met hun eigen camper in Amerika reizen. Via social media hebben we contact gehouden en zo zitten we zondagavond gezellig weer bij elkaar. 
Er is een hoop bij te praten maar waar het vooral over gaat: het coronavirus. 😬 Alle vier zijn we benauwd voor de vliegmaatregelen. Zeker als we het laatste nieuws uit Nederland horen. 🤔 Vreemd is dat alles ook ineens heel snel lijkt te gaan. In Nederland houden premier Rutte en de Koning een toespraak. 
Is de horeca vrij abrupt gesloten en moet men zoveel mogelijk binnen blijven. Mensen die dat kunnen werken vanuit huis. De zorg en alle mensen in beroepen die maken dat Nederland draaiende blijft krijgen op dinsdagavond 20.00 uur vanaf balkons, straten, pleinen en vanuit tuinen een daverend applaus. Vrijdagochtend spreekt Europa af om om 09.45 uur gezamenlijk ‘You’ll never walk alone’ uit de radio te laten schallen. Wij leven op een afstand met iedereen mee en vergaren zoveel mogelijk nieuws. 
Het voelt raar als wij op maandag gaan shoppen en dinsdagmiddag op het strand liggen. Het zullen de laatste activiteiten zijn want dan ziet Trump eindelijk de ernst van de situatie in en gaat het hier ook los. De stranden, 
toeristische bezienswaardigheden,
restaurants, barretjes, warenhuizen gaan allemaal dicht. 
Alleen de take-away en supermarkten blijven open, de laatste vaak totaal leeg geplunderd met aangepaste openingstijden (geen 24/7 meer) zodat het personeel in de nachtelijke uren met volle kracht kan bijvullen. Bij binnenkomst wordt je winkelwagentje gedesinfecteerd door de greeter.
We begrijpen wel waarom dit in de uitverkoop gaat. Daar wil je niet mee gezien worden. De Amerikaanse collega van Youp van ’t Hek zal er de laatste doodsteek wel aan geven. 😂 
Het is tragisch om te zien wat mensen inslaan en ook in Florida staat het wc papier op nummer 1. Hoe kan je in vredesnaam acht grote verpakkingen pleepapier kopen en wat moet je ermee want een ding hoort níet tot de verschijnselen van Corona en dat is reeskak. 🤭 Het leuke is wel weer dat de dame spontaan een pak aan ons gaf toen wij misgrepen. Gelukkig want wij hadden nog maar 1 rolletje op voorraad.
Wij hebben er ondertussen nog een probleem bij….! Tijdens het rijden naar het strand klonk er onder de camper een vreemd geluid. Roel en Harry halen op de camping het wiel eraf en vermoeden dat het de lagers zijn. 
WTF, wat nu! We kennen de garages hier en vrezen het ergste! In de eerste garage die ze aandoen worden ze vakkundig en goed geholpen. De hut gaat niet alleen op de brug maar de monteur gaat ook een stukje rijden. Conclusie: het zijn de achterwiellagers. 😩 
Mijn vent gaat direct met de garage in Nederland aan de slag en regelt dat de onderdelen naar de garage hier worden gestuurd. Als alles volgens plan loopt zijn ze er maandagmorgen en kan de monteur aan de slag. Volgens het reisbureau gaat onze geplande vlucht op 1 april nog steeds door. Met zijn vieren nemen we veelvuldig alle scenario’s door: wanneer kunnen we naar huis, wanneer vliegen ze nog meer, willen we wel in een vliegtuig en op een vliegveld zitten, hoe gaat dat thuis want we kunnen geen familie en vrienden zien en zullen minimaal twee weken in quarantaine moeten. Onze hoofden lopen over en de plannen wijzigen soms met de minuut. Ook wordt er door Erna en mij wel een traantje gelaten want verdomme, we weten het ook niet meer! Dit is zo’n heel ander einde dan we ons voor hadden gesteld. Zeker voor hen want zij zouden hier nog een paar maanden blijven. Maar de berichten die nu steeds meer komen zijn niet goed en we vrezen dat als men zich het hier eindelijk bewust is dat er dan hele extreme dingen gaan gebeuren. Er speelt bij veel Amerikanen ook een politiek gedeelte mee. 😳 ‘Het is een hetze tegen Trump zodat ie de verkiezingen niet kan gaan winnen!’ 🤨🤮 Je zal het maar denken….
De camping is inmiddels leeg aan het raken. Zeker nu de grens met Canada ook dicht is gegaan. De receptioniste blijft echter volhouden dat dit weekend in verband met de vakantie alles gereserveerd is. 
Wij, en ook Erna en Harry, moeten verkassen want onze plekken zijn dus gereserveerd. 
Het bomt ons niet want we zijn al blij dat we een plaats hebben. Mijn vent en Harry boeken gelijk voor de zekerheid tot 4 april. Als ik later op gepaste afstand vraag welke plek ze vrij heeft buigt ze helemaal naar mij toe. 😬 ‘Domme doos, ga zitten en blijf op afstand!’ denk ik boos bij mezelf. Echt, er zijn hier zoveel mensen die er totaal geen acht op slaan en het vreemd vinden dat wij afstand houden. Dit moet op korte termijn echt helemaal uit de klauwen gaan lopen. 😡 We hopen dat de reparatie aan onze camper dinsdag klaar is zodat we samen met Harry en Erna richting Baltimore kunnen rijden. Zij breken de reis door de situatie vroegtijdig af en zetten de camper met veel pijn in het hart ook op de boot retour. Natuurlijk hebben we aan een storage gedacht maar hoelang gaat dit allemaal duren! Wij vrezen nog heel erg lang en wanneer kunnen we dan terug naar Amerika? 😬 Net kwam de receptionist dit stencil bij alle campers langs brengen:
Er mogen geen nieuwe reserveringen meer aangenomen worden. Voor nu kunnen we blijven staan tot het eind van onze reservering maar dit kan allemaal zomaar veranderen. Met vragen kan je alleen maar bellen naar de receptie want die is met onmiddellijke ingang afgesloten. De arme kerel wist het ook allemaal niet. Zeker niet toen hij een echtpaar met een huurcamper moest wegsturen. Het onfortuinlijke stel had 1 nacht gereserveerd en net de bevestiging ontvangen voor de terugvlucht over een paar dagen. Hier nog een paar nachten bijboeken mocht niet. Raar om ze weg te zien rijden. Op de vraag van mijn lover of dit nou niet anders kon stamelde de receptionist, ‘It’s the policy and the law….’ 🥶 Het rare is wel dat daardoor iedereen de weg op gaat om andere plekken te zoeken terwijl dat soort bewegingen juist heel ongewenst zijn. Maar, de stand van zaken is nu dat onze beide campers vrijdag in de haven afgeleverd worden en wij zo snel mogelijk (zaterdag 28 maart of 1 april) naar huis vliegen. We maken het alle vier goed, houden er de moed in met koken, eten, klaverjassen, de blog tikken 
Ik jog nog gewoon mijn rondjes terwijl mijn vent mee fietst
en tsja….dit mag natuurlijk ook niet ontbreken! 😂 
Fingers crossed voor maandag: de onderdelen en de reparatie. 😊
Maar eerst stoppen we buiten Miami in Homestead voor een bezoek aan de Aldi. Het blijft gek maar wat een genot is dat hier toch! Lekkere spullen zoals bijvoorbeeld rauwe ham en kaasjes hebben ze in overvloed. 😊 Eind van de middag zijn we bij het Larry en Penny Thompson Memorial park and campground, 
bij toeval ontdekt toen we vorige week Miami Everglades RV park verlieten. Beiden liggen qua afstand vlak bij elkaar echter in de prijs is er een groot verschil. De campground van Larry en Penny is een gemeentecamping en vraagt ‘maar’ 30 dollar per nacht. Iets wat voor Florida heel goedkoop is! Het is een grote camping in een park met een meer. Prima plekken met full hook-up en ook zijn hier weer veel snowbirds. De volgende ochtend ga ik eerst mijn ‘discipline rondje’ lopen. Om de dag loop ik een half uur. Twee weken geleden ben ik weer begonnen en het is heel bizar maar de eerste keer kon ik gewoon 30 minuten achter elkaar joggen! 🤔 Amerika is een bijzonder land want ondanks de vele mensen met overgewicht zie je toch bijzonder veel wandelaars, joggers en fietsers. Ook nu op deze dinsdagmorgen rond 08.00 uur is het druk en lijkt het alsof ik in een soort prestatieloop terecht gekomen ben. 😂 De hitte maakt dat je vroeg op pad moet gaan. Na een half uurtje ben ik terug, spring onder de douche en schuif dan aan voor het ontbijt. 😍 Vervolgens rijden we via de Starbucks naar Miami Beach. Afgelopen keer waren we er in het weekend en het is nu beduidend rustiger. De hut parkeren we weer op dezelfde plek en stappen dan op de fiets. Mijn husband wil namelijk het centrum van Miami bezoeken. ‘Gewoon even de brug over en kijken!’ zegt ie. Ik heb het niet zo op fietsen in een big city en zeker niet met die vent van mij die heel snel afgeleid is en continue om zich heen kijkt waardoor ie dan de hele weghelft nodig heeft. 😬 Op momenten als deze, wanneer ik mijn husband toespreek, vraag ik me wel eens af wanneer ik zo ‘zeurderig’ ben geworden. 🤨 ‘Niet door rood licht rijden, goed rechts houden en voor je kijken! Als je dat allemaal vergeet dan ga ik direct terug naar de camper!’ foeter ik. Na zijn antwoord, ‘Ja mam!’ is de toon gezet 😂 en in een temperatuur van zo’n dertig graden draaien we de pedalen rond. De eerste straat rijdt hij uiteraard al tegen het verkeer in….😡
Nee, Sia werd niet staande gehouden, we stonden gewoon in de laserbaan van een politieagent. Er zullen wel een paar hardrijders voordeel van gehad hebben. 😊
Het centrum van Miami is niet zoals we gedacht hadden, winkels liggen ver uit elkaar en er zijn veel kantoren. De haven daarentegen is erg leuk met kleine shops, barretjes en restaurants. 
Ik moet bekennen dat het fijn is op de fiets want je ziet veel meer en kan sneller en veiliger stoppen dan met de camper. Terug rijden we over de boulevard van Miami Beach,
eigenlijk op het pad tussen de boulevard en het strand, speciaal bestemd voor wandelaars en fietsers. We passeren een paar hotels waar luide muziek laat horen dat er poolparty’s aan de gang zijn. Bij één worden we door een beveiliger naar binnen gewenkt, ‘Kom binnen and join us!’ roept ie joviaal. Mijn lover is gestopt en kijkt langs de kerel heen, ‘Gezellig zeg, laten we gaan zitten. Prima ligbedden, een drankje en jouw muziek!’ roept ie opgetogen naar me. Ik kijk langs hem heen en zie wat weelderige dames in het zwembad een wilde act opvoeren. 😉 ‘Er zijn geen parasols, dat is niets voor jou dan ben jij zo een tomaat!’ zeg ik bitch. Het is zo’n moment dat een ‘Tiny en Lau kerstmis act’ tussen ons op de loer ligt. Ik stap weer op de fiets, rij weg en hoor mijn vent, ‘Maybe later!’ naar de beveiliger roepen. 😳 Iets verderop stallen we in de zinderende hitte de fietsen en sjokken over het strand. Dit is Miami: zien en gezien worden. Maar op het strand geen één strandtent waar je kunt liggen en iets drinken. Bij een houten keetje, waarvan ik denk dat dit het domein is van de verhuurder van de strandbedden en parasols, verkopen ze drankjes. Een glas wijn in een kartonnen bekertje is 16 dollar! Mijn humeur daalt naar het absolute nulpunt waar zelfs tropisch Miami niets aan kan veranderen. Geagiteerd roep ik uit; ‘WTF, dat is toch niet normaal, 16 dollar voor een glas, zijn ze besodemieterd!’ 😡 Nou goed, we ploffen uiteindelijk wel neer op het strand maar het wordt een kort bezoek. Wanneer mijn vent voorstelt om terug naar de poolparty te fietsen voor een drankje krijgt ie de wind van voren. Als ik even adem haal zegt hij snel voordat ik verder ga, ‘Jij ziet er echt tien jaar ouder uit als je zo boos kijkt!’ 😫 I love that man! ❤️ We laten Miami voor wat het is en rijden terug naar de camping. Mijn lover bakt een steak op de BBQ en een wijntje doet de rest. De volgende ochtend verlaten we Miami. We hebben geen verdere campings meer gereserveerd op de weg langs de westkant van Florida. Als we helemaal niets kunnen vinden dan is er altijd nog de Walmart! 👍 Over de 41 rijden we door de Everglades. Een lange weg met af en toe aan weerszijden kleine bedrijven die alligator tours aanbieden,
iets wat we een paar jaar geleden al gedaan hebben. Samen met mijn ouders hebben we toen een cruise gemaakt door het Caribisch gebied/Panama kanaal met vertrek en eindpunt Fort Lauderdale. De alligators liggen lui op de kant en zijn vanuit de camper zo te zien! 😬 Bij Shark Valley visitor center stoppen we en dan blijkt dat je vanuit hier een gedeelte van de Everglades in kan met een soort treinwagentje, 
lopend of op de fiets. Er is een route van totaal 15 mijl naar een uitkijktoren. Ook vandaag is het weer erg warm maar enthousiast besluiten we gewoon te gaan. We zijn 2 1/2 uur onderweg. Dit is inclusief het fietsen, het bezoek aan de uitkijktoren en de stops die we maken voor maar liefst 48 alligators! 😊
Net voor het eindpunt zie ik een vrouw van achteren bij een alligator bukken, met haar hand aait ze zogenaamd het beest terwijl haar vent aanwijzingen krijgt voor de foto. Van verbazing kan ik niets uitbrengen, mijn mond gaat open en dicht. Ik kijk achterom en zie Roel foto’s maken van een alligator in het water. ‘Kijk, die vrouw!’ stamel ik. De domme doos is inmiddels weer gaan staan en bekijkt, zonder acht op het gevaar te slaan, de foto’s. ‘Ja, ik zie er goed uit!’ zegt ze vervolgens in het Duits….(ik heb iets met die taal deze week 😉). Op de vraag van mijn vent of ze wel weet hoe gevaarlijk deze dieren kunnen zijn haalt ze haar schouders op en zegt; ‘Ach, het zal zo’n vaart niet lopen, ze zijn best groot dus waarschijnlijk niet vlug….’ 😳 Ze was helaas wel te snel weg want Roel had alleen de alligator op de kiek. 
Bezweet komen we terug bij het visitor center. Een kerel die ook net van zijn fiets stapt gooit een fles water over zich zelf heen. 
Wij puffen uit met een ijsje voordat we de fietsen op de camper zetten. Een paar kilometer later zien we een kleine camping. 
De vriendelijk camphost heeft nog precies 1 plek! ‘Are we lucky, die is voor ons!’ roepen we tegelijk uit. Wat een bijzonder leuke en goedkope plek (30,00 dollar) is dit zo rondom een meertje….dat echter wel gevuld is met alligators! 
Vanmiddag hadden we al flink wat muggen dus ik vraag aan de camphost of ze hier ook zitten. Zijn antwoord; ‘We are in the Everglades, you have mosquitos but now we have no see’ums.’ stelt ons gerust. 😊 Na een quick shower zitten we buiten, doen een wijntje en terwijl we terugkijken op een leuke dag doe ik een nieuw lakje op de nagels. 😊
Eigenlijk ben ik wel wat benauwd voor het buiten eten straks want wie weet komen die beesten op de kant als het donker wordt. Ik hoef er niet over in te zitten want zodra de zon weg is komen de muggen en we vluchten naar binnen. ‘Die vent zei toch, no see’ums oftewel ze zijn niet gezien!’ mopper ik terwijl mijn lover het elektrische raket tevoorschijn haalt. Het hele plafond ziet in een paar minuten zwart van de kleine beestjes, jakkes! 😡 We doen zoveel mogelijk alles dicht want het lijkt of de kleine rakkers door het gaas heen kruipen. De volgende dag komt de camphost voorbij lopen, ‘Goodmorning, nog last van de no see’ums gehad?’ 🤔 Het is een kleine spraakverwarring want no see’ums zijn dus hele kleine muggen die door elke hor heen kruipen . Wij dachten dat de kerel met een dialect sprak, zo van: ‘No seen some….’ 😂 
Vanuit de Everglades komen we naadloos in het Big National Preserve. Ik rij als naast me mijn lover hard ‘Stoppen, stoppen!’ roept. Langs de weg in het water, niet meer dan een sloot, liggen wel 25 alligators! 
En vlak erbij twee kruizen….🤔 Waren die te nieuwsgierig….
Hij springt eruit en ik kan niet anders dan de hut op een veilige plek parkeren….en afwachten of ie terugkomt en niet opgevreten is. 🤨 
Het zijn allemaal mangrovebossen hier.
Natuurlijk komt ie terug, ‘Rijden maar toppert!’ en we gaan door om bij het Oasis Visitor center te kijken. Hier is een soort houten vlonder over het water gemaakt en beneden ons zien we echt super veel alligators liggen. 
Sommigen bijna op de weg.
‘OMG, dat hoedje! Van wie zou die zijn geweest!?’ grap ik flauw als ik het ding in het water zie liggen. 🤣 
Op de route zijn er nog een aantal stops en met verbazing raken we de tel kwijt want het stikt hier echt van de alligators! Die samen met onder andere schildpadden, veel mooie vogels en ontelbare muggen in dit gebied leven. 😬 We naderen Naples en zien dat er een KOA camping is. Ook nu hebben we de laatste plek. Het is weer een dure (86,00 dollar). 
We doen het want het is net 15.00 uur dus we kunnen lekker van het zwembad genieten. Terwijl we zwemmen draait de wasmachine een was: perfect geregeld! In de uitlopers van de Everglades stikt het nog steeds van de muggen die komen zodra de zon verdwijnt waardoor buiten blijven zitten geen optie is. ☹️ Hoewel de buurman met vrij luide muziek echt een volhouder is.
‘s-Morgens is het rumoerig rondom de camper. We kijken naar buiten en zien een aantal snowbirds spullen zoals houten borden neerzetten. Het blijkt dat ze hun jaarlijkse spelletjesdag hebben. 
Die is uitgerekend vandaag en op het veldje naast onze plek! Rond 09.00 uur gaan zo’n 50 snowbirds het gevecht met elkaar aan! 😂 Ze vragen wel netjes of we het niet erg vinden en of we mee willen doen! We hadden graag nog een nacht hier gebleven maar er is helaas geen plek meer vrij. 😕 Eerst rijden we naar Marco Island waar ook hier weer de stranden allemaal ingepikt zijn door hotelketens en je vrijwel nergens bij het water kan komen.
Ook van de muggen zijn ze niet verlost hier want de huizen hebben allemaal verdiepingen hoge horren aangebouwd.
Ook het hoge aantal huizen met zuilen voor de deur valt op. 
De volgende stop is de pier van Naples. 
Er vliegen enorme partijen pelikanen waarvan er ook prompt een aan de hengel van een sportvisser komt te hangen. Tja, samen op zoek naar dezelfde buit…. 
Handig wordt ie uit het water gevist en van de haak bevrijdt. Goed werk van die vissers! 
Bij de jachthaven met een flink aantal winkels en restaurants heerst een gezellige sfeer.
Een overnachting hebben we nog niet kunnen vinden, ook hier zit alles vol en de hut langs de kust zetten is onmogelijk gezien alle waarschuwingsborden. Vlakbij restaurant Olive garden ligt een Walmart waar overnachten is toegestaan. Na een prima Italiaanse maaltijd zetten we de hut dus op camping Walmart. 😉 De volgende morgen vroeg rijden we naar het strand waar het nog heerlijk koel en rustig is. Ik loop mijn meters langs de zee terwijl mijn lover het ontbijt verzorgt. Hierna rijden we nog een rondje door het dorp
en gaan in een lange file naar Fort Myers Beach. We doen een koffie/thee op het strand en zien in zee de dolfijnen heen en weer springen! 😍 
Het bevalt ons hier dus bij een camping aan het strand vragen we of we een nacht kunnen boeken. Ze hebben nog net een plaats vrij maar wel snel beslissen! Kosten 145,00 dollar per nacht, 3e rij en totaal ingebouwd. We nemen een kijkje maar wat een treurnis. Men staat zo dicht op elkaar dat we de ramen waarschijnlijk niet open kunnen zetten. Wel staat er op het terrein van de plaatselijke Walmart een camper. Er zit iemand in dus mijn vent gaat vragen of overnachten is toegestaan. De kerel knikt instemmend, hij heeft hier vannacht gestaan en doet dat aankomende nacht ook weer. 👍 Goed, als we dus niets kunnen vinden is dit een optie! We rijden vanuit Fort Meyers over de brug door naar Sanibel Island. 
Dit eiland staat bekend om zijn vele schelpen. Gekscherend noemt men de schelpenzoekers hier ‘Bend-overs’ omdat ze de hele tijd gebukt langs het strand gaan. 😜 De enige camping op dit eiland is totaal volgeboekt. We kunnen voor 40,00 dollar wel voor de ingang naast de slagboom parkeren. Die weten hun prijzen voor een nacht ook wel! Het is druk en ook weer heel lastig om bij het strand te komen. 
Alles is privé bezit. Uiteindelijk vinden we een parkeerplaats, ga ik ‘bend-over’ 
op het strand en verzamel de mooiste schelpen. 
Die ik helaas niet mee naar Nederland mag nemen van mijn voormalige werkgever. ☹️ De rest van de middag brengen we door op een stukje strand naast de brug. 
Doordat het vlakbij de brug ligt is het minder populair dan de schelpenstranden. Na de BBQ en een mooie zonsondergang 
rijden we terug naar Walmart. De camper van vanmorgen is weg! Er staan wel twee anderen. In de buurt van een flink bakbeest met een speedboot erachter parkeren we en gaan een rondje Walmart doen. Onderweg spreekt een camperaar ons aan en zegt dat er vanmorgen hier campers zijn weggestuurd met de mededeling ‘No overnight stay!’ 😳 Dit is dus waar we zo’n hekel aan hebben, dat je niet weet of je vannacht uit je bed geklopt wordt om te vertrekken. We wagen de gok en hebben een rustige nacht. Als we de volgende morgen wakker worden is het gelukkig iets frisser. De wind is gedraaid en er is meer bewolking gekomen. We rijden naar het centrum van Fort Meyers beach, maken een wandeling over de pier en worstelen door het zand. 
Het is gezellig druk met veel restaurantjes en barretjes vlak aan het strand. Bij één daarvan doen we koffie/thee met wat lekkers: 
het is tenslotte zondag! 😉 Vervolgens rijden we langs de kust verder omhoog. Bij enkele campings waar we voorbij rijden checken we of er plaats is maar we hebben geen geluk. De Walmart’s die we passeren hebben allemaal borden met ‘No overnight stay’ op de parkeerplaats hangen. Florida is prachtig maar in deze periode van het jaar een verschrikking met de drukte van alle snowbirds. 😡 Als we reclame zien voor een mega grote ‘vlooienmarkt’ laten we het maar even en draaien het parkeerterrein op. Het ding is inderdaad heel groot en onder verdeeld in kleuren zodat je niet easy kan verdwalen. 😬Jammer genoeg is het geen markt met veel ‘oude spullen’ zoals wij gehoopt hadden. We vergeten de tijd en ineens is het laat. Komt ook bij dat hier vandaag de zomertijd al is ingegaan. Terug in de camper speuren we op internet nog eens alles door en mijn lover gaat maar weer een rondje bellen. De laatste camping, Myakka River State Park, heeft nog twee plaatsen vrij! Eind van de middag komen we aan, checken in en gaan op weg naar ons plaats, nummer 19. 
De camping is opgebouwd uit cirkels met plekken. Helemaal achteraan moeten wij zijn bij het boothuis annex restaurant. Terwijl we over een brug rijden zien we een aantal mensen naar het water staan kijken. Wat blijkt: een alligator komt uit het water. De vissers zijn voorzichtig als het dier pal voor een stoel en de kist met vis gaat liggen. 😂 
De alligator naar het water lokken met andere vis heeft geen zin want het dier beweegt geen meter! Er moet uiteindelijk een ranger aan te pas komen. Die loopt op het beest af, zwaait wat met zijn armen en geeft het als laatste zetje een schop onder de staart. 😳 
Het dier schiet met kabaal het water in en zwemt weg. 
Wow, dit had ik niet verwacht, ik dacht echt dat die vent opgevreten zou worden. 😬 Inmiddels is het donker dus we haasten ons verder. ‘Kijk nou, er staat iemand op onze plek!’ roep ik uit bij het zien van een tentje op nummer 19. Een lang verhaal kort maken: nadat de camphost en de ranger het hebben uitgezocht blijkt dat de tent op nummer 18 moet staan. Die heeft zich vergist! Om de knul te besparen dat ie zijn hele hebben en houwen moet afbouwen bieden wij aan te ruilen van plek. Hij blijft maar 1 nacht, dan verkassen wij morgen gewoon. De ranger en de camphost doen hier erg moeilijk over: iedereen moet staan waar die moet staan! 😬 Dus de tent wordt bij elkaar gegraaid en in het donker verkast. Zoals zo vaak verbazen wij ons over het idiote reserveringssysteem hier in Amerika. 🤭 Het Myakka park is mooi en beschikt over vele fiets-en wandelpaden langs plekken met uiteenlopende dieren. 
10 cm doorsnede !
We trekken er met de fiets op uit naar een tree-top walk
en aan het einde middag ga ik een rondje joggen. Wel onder begeleiding van mijn vent want gadver die alligators liggen echt dichtbij. 😳 Tijdens het lopen merkt mijn lover heel grappig op, ‘Door het lopen in gebieden met beren en alligators zou ik toch denken dat je harder liep!’ 🤣 
Bij het park hoort een afgesloten ‘deep hole’, eigenlijk een grote put met water dat opdroogt waardoor de alligators steeds dichter bij elkaar komen te liggen. Het is een beschermd gebied waar per dag maar 30 bezoekers in mogen. Om 08.00 uur in de morgen moet je je melden voor tickets. ‘Kom vroeg want een half uur van te voren begint er al een rij te vormen!’ waarschuwt de ranger. Nou dat zal dan zeker maar alleen vandaag als wij er staan even niet! 😉 
Rond tienen lopen we het gebied in voor een wandeling van ongeveer drie kilometer naar de put. Wow, we zien ze al van verre op de kant liggen. Uiteindelijk tellen we er 85….althans die we kunnen zien! 
Hoe bijzonder is dit! 😍 In de brandende zon lopen we weer terug, het is een warme trip maar de moeite zeker waard! 
Wel elke dag mams even bellen. 🤫
Via de 41 rijden we langs de kust en komen in Siesta Beach. Naar zeggen is dit één van de mooiste stranden van Florida. 🤔 Wij zijn er niet achter gekomen want het is een grote chaos. Nergens valt te parkeren en een lange file maakt dat we stapvoets door het centrum van Sarasota gaan. Het is dinsdag, de Springbreak (vakantie) moet hier nog beginnen, ongelofelijk wat een drukte! Verderop in Bradenton parkeren we bij de Walmart, eerst maar boodschappen doen en misschien heeft de kapper tijd! Mijn husband gaat onder het mes 😜 en ik in de verf. 
Aan de vele verbodsborden op het terrein te zien heeft mister Walmart het niet op overnachters. De kapster weet wel dat hier verderop een Cracker Barrel zit. Deze restaurantketen heeft het wel op overnachters en je kunt er ook prima eten voor een schappelijk bedrag. ‘Het is maar een paar mijl verder!’ We worden laconiek en ook kriebelig door het zoeken naar overnachtingsmogelijkheden en rijden fris gekapt eerst maar naar het strand. Bradenton Beach gaat naadloos over in Holmes Beach en ik kan het niet nalaten om bij het zien van deze naam een schunnige opmerking over de man te maken, ‘Big John zullen we hier niet meer tegenkomen op het strand!’ 
grinnik ik van het lachen. Voor wie hem niet kent….er is Google. 😊 Op de flinke parkeerplaats die zo aan het eind van de middag wel plaats heeft planten we de hut. Gelijk aan het begin staat een groot bord dat je niet mag overnachten dus helaas. ☹️ Er zit één leuke strandtent waar een kerel de longen uit zijn lijf zingt met het nummer ‘Sex on the Beach’ terwijl de snowbirds uitbundig met elkaar dansen. Het is een vrolijke boel en na een Margarita is mijn husband niet meer te houden en gaat volop mee in het line-dancen. 👍 
De dames draaien om hem heen en zwaaien opgetogen als ie gaat zitten, ‘Bye sweetie, see you later!’ Het is natuurlijk zo’n dingetje waar je niet over praat en wat je niet wilt weten maar de oudjes zijn zeker nog ondeugend. Terwijl ik naar mijn dansende lover kijk hoor ik een gesprek tussen twee bejaarde heren. Het gaat over een dame van hun leeftijd die heupwiegend op de dansvloer staat, ‘She is really hot, I know!’ 😳 De rest van het verhaal zal ik jullie besparen maar het was vermakelijk en zou in een tv programma met een hoop gepiep uitgezonden moeten worden. 😜 Op korte afstanden vinden we inderdaad een Cracker Barrel en nog beter, er staan meer campers. Het eten is prima maar helaas schenken ze geen alcohol. 😂 Als we ‘s-morgens opstaan besluiten we nog een nacht te blijven. In alle vroegte rijden we naar Holmes Beach waar we de hut onder een grote boom parkeren. Op het strand vermaken we ons 
en belanden aan het eind van de middag weer in de strandtent waar dit keer een band jazz-muziek speelt. Wederom is de sfeer super leuk. Ze begrijpen het wel: ‘levende’ muziek, een leuke bar en een goed restaurant met schappelijke prijzen….het ding is afgeladen! Na de zonsondergang rijden we uiteindelijk rond 21.00 uur terug naar de Cracker Barrel en kijken een tv serie. ‘Piep, piep’ doen onze telefoons ineens en we lezen met ongeloof het bericht. Trump heeft besloten alle vluchten van en naar Europa met ingang van aanstaande zaterdag te weren. 😳 
WTF, dit is ernstig aan het worden. Tot op heden hebben we hier niets gemerkt van het Corona. In Nederland ligt iedereen al te slapen dus we maken een checklist wat we misschien allemaal moeten gaan regelen. Ondertussen ontploffen de Amerika en Canada Facebook sites van de vele reacties. Dan stelt CNN het bericht bij: het betreft alleen alle vluchten vanuit Europa! Dan zouden wij op 1 april toch terug naar Nederland kunnen vliegen….🤔 Het is volkomen onduidelijk, we slapen er onrustig door en zijn vroeg wakker. We bellen met kantoor en het thuisfront die het nieuws inmiddels ook al hebben gehoord en zelf al veel langer in de ban van Corona zijn. Meer dan goed contact houden kunnen we niet blijven doen. Trots zijn we op ons top team want ze laten zich niet gek maken en houden de zaak draaiende! Ook mijn ouders behouden gelukkig hun nuchterheid en gaan niet mee in de massahysterie. 😍 Benieuwd of er hier bij de winkels al iets te merken is rijden we naar de winkels en zien mensen groots inslaan. Hele schappen met voornamelijk hygiëne artikelen zijn leeg en totaal uitverkocht. 😳 
Echt, we hebben de afgelopen weken niet onder een steen geleefd en alles over Corona op de voet gevolgd maar er hier totaal niets van gemerkt. 🤔 Echter na de toespraak gisteravond van Donald is het ook in Florida losgebarsten. Terwijl we in de rij voor de kassa staan zeg ik; ‘Ik loop vast naar de FamilyDollar aan overkant. Misschien hebben ze daar nog van die hygiënedoekjes.’
Momenteel is er nog geen duidelijkheid over onze terugvlucht. Wel hebben we een aantal ‘nood scenario’s’ bedacht voor als we hier ‘vast komen te zitten’ want nu beginnen de sluitingen ook: onder andere State Parks, campings, Disney en scholen. Inmiddels heeft Trump na al het handenschudden nu ook de noodtoestand afgekondigd, leren we hoe we onze handen moeten wassen, zijn er een heleboel landen die hun grenzen sluiten, gaan mensen in Nederland hamsteren en draaien de kanjers in de gezondheidszorg op volle toeren! 💪💪
De 205 kilometer lange Overseas Highway (het begin van US Highway 1)verbindt alle bewoonde Keys en het vasteland met elkaar. Een groot deel van de weg is gebouwd op restanten van de Overseas Railroad die in 1935 door een orkaan werd vernield. Er zijn nieuwe 2 baans bruggen naast gebouwd maar de spoorbruggen liggen er nog, voor zover ze niet zijn ingestort of weggerot. 
Sommige bruggen zijn opgeknapt en toegankelijk voor fietsers, wandelaars en vissers.
Oorspronkelijk waren de Calusa Indianen de bewoners op de eilanden. Tot de Spaanse veroveraar Ponce de León ze als eerste ‘blanke’ ontdekt. Maar door de strategische ligging kwamen er ook volop piraten. In 1820 eist Amerika de eilanden op waardoor gelukzoekers uit het noorden afdaalden. Ze beproefden hun geluk met plantages voor citroenen en ananas. Starten een haaienfabriek waar onder andere het leer van de dieren werd verwerkt tot schuurpapier, doken naar sponzen en bewerkten hardhout. Cubaanse immigranten waren druk met het opzetten van sigarenfabrieken. 
De mix van culturen is nog steeds sterk aanwezig. 
Het spel ging nog even door want tevens verklaarde zij de oorlog aan Amerika, om vervolgens te capituleren en om hulp bij de wederopbouw van het land te vragen. Dit gebeuren gaf de republiek een zekere populariteit en de grenspost werd toch opgeheven. Op 23 april wordt nog altijd onafhankelijkheidsdag gevierd ondanks dat de republiek maar 1 dag heeft bestaan. D
Het is warm en het eerste wat me opvalt is de snoeiharde wind. De palmbomen zwiepen alle kanten op. Op sommige plekken is het eiland zo smal en meet nog geen 100 meter breed. Key Largo is de eerste plaats die opdoemt en mijn droombeeld van de Keys ebt iets weg….😬 
De restaurants zijn van de keten Wendy’s en MacDonalds. Ieuuwww, wat is dit? 🤮 Mijn vent is hier eerder geweest, hij kijkt om zich heen en zegt dan, ‘Ja, het is wel zoals ik me herinner.’ 😞 Dat zijn van die momenten dat ik denk; ‘Had dat dan gezegd….’ 😬 Soms zitten we niet op één lijn….hij en ik. 😉 E
Inhalen is niet echt aan te raden. Voor ons rijdt een oudere heer die waarschijnlijk voor zijn pensionering begrafenisauto’s heeft gereden. Hierdoor hebben we wel alle tijd om ons heen te kijken. 
Als we op de zoveelste brug rijden doemt links onderin onze camping op. 
We worden er vrolijk van want het ziet er top uit. Een jachthaven, de campingplaats met een klein hotel en bovenop 1 van de lage gebouwen glinstert een zwembad! Vergeten is de te dure prijs en het vervelende reserveren. 😊’Sorry, jullie zullen in deze week vier keer moeten verkassen.’ zegt de vriendelijke receptioniste. Nou het kan ons niet bommen als we maar een plek hebben! We rijden naar nummer 80 voor de eerste twee nachten. ‘Haaaaaaiiiii neighbours, welcome in your new neighbourhood!!!’ roept een heel nest snowbirds van onder de luifel van een mega camper. We zijn warm en bezweet, het plan om gelijk te gaan zwemmen laten we maar even want het hele laantje komt ons begroeten. Ze hebben er met elkaar al een uurtje Happy Hour opzitten en dat is te merken! 🤣 Het geluk is met ons want ineens stuiven ze uit elkaar, ‘OMG, I’m so sorry, but it’s Bingo tonight!’ Een weldadige rust daalt neer, we zetten de camper goed 
en trekken zwemspullen aan. 
Het zwembad is boven het clubgebouw waar de bingo is….het is hilarisch om te horen hoe hard de snowbirds kakelen en daarom ook verbazend dat het om 22.00 uur muisstil is op de camping. Een enorme sterrenhemel verschijnt boven ons.
Het schouwspel is leuk maar het niet zien en alleen maar luisteren met je ogen dicht is meer dan bijzonder. ‘Spread you legssss and put the wokkel betweennnn,’ lispelt ze op een bepaald moment in de microfoon. ‘Zo die hebben er in ieder geval al wat tussen gehad!’ grapt mijn husband. 😂 Door zijn lach kom ik weer terug in de werkelijkheid want mijn verknipte brein was op hol geslagen en ik hoorde haar zomaar een slechte Duitse porno nasynchroniseren, ‘Ach Günther leg dich hin, ich leck dir die Eier.’ 🤫Ja, de snowbirds, ik kan er melig van worden want ik heb ze nu een paar weken in hun omgeving bestudeerd: zet mensen bij elkaar in een groep en er ontstaan wonderlijke dingen. Zo zijn er de dames met hun knokige lijven in een wedstrijd badpak al knagend op een wortel, de modieuze dames die met glitter badpak en bijpassende hoed het water in gaan en de te dikke dames die het liefst uit de buurt van de wortelknager blijven want anders wordt hen de les gelezen. Ja echt hoor! Vorige week nog was er een dik echtpaar die aan de rand van het zwembad chips zat te eten (nee, wij waren het niet! 🤣). Ik zag de wortelknager als door een wesp gestoken kijken om vervolgens als een Ada Kok door het water te gaan en bij de twee terecht te komen, ‘Het is heel slecht voor je hart en bloedvaten!’ begon ze en hief haar vinger op. Het ergste vond ik nog dat de zak chips schuldig werd opgeborgen….😬 De snowbirds zijn vaak zoals de zogenaamde ANWB stellen die op elkaar lijken en alles samen doen. Sommigen gaan zover in hun rol dat ze samen de camping bewaken….althans doen alsof de camping van hen is en spreken andere echtparen aan. Mijn lover en ik waren ook de pineut want om de puntige kiezels op de camping te ontwijken waren we een klein stuk over de boardwalk gefietst. Het identiek geklede echtpaar riep ons vanaf hun stoeltjes voor de camper toe, ‘Niet fietsen op de boardwalk, dat is verboden, it’s the law!’ 🤨 Nog even een laatste grappig weetje: let eens op hoe echtparen het zwembad betreden! 🤔 Is de vrouw overtuigd van haar vent dan loopt zij voorop op zoek naar een plek. Is ze echter niet al te zeker van haar casanova dan moet híj voorop zodat ze precies kan zien naar wie zijn blik afdwaalt….😉Dit nog niet zo ervaren en voor de snowbirds vrij jonge echtpaar heeft ook op de Keys een easy leven: we liggen aan het zwembad, 
slenteren door de straten van Key West, 
we scoren echte Mexicaanse kroketten en nachos,
bezoeken daar Sloppy Joe, de bar waar Hemingway altijd kwam,
lopen langs het haventje waar een cruiseboot ligt
en genieten, ondanks de frisse wind, van de ondergaande zon. 
Die naar men zegt de mooiste van heel Florida is. 
Helaas is de opbrengst nihil. 😞
We liggen lui niks te doen op een van de weinige openbare strandjes,
en bezoeken de plaatselijke rommelmarkt in Big Pine. Het Corona heeft hier nog niet toegeslagen hoewel tandenborstels met die naam niet echt meer verkoopbaar ziin. Flesjes met ontsmettingsmiddel hebben hier nog een heel normale prijs….Wel aten we gisteravond bij een Chinees restaurant in Key West. 😳
Maar zonder gekheid, het virus gaat min of meer aan ons voorbij. Inmiddels is er in Florida waarschijnlijk een Corona slachtoffer en heeft de KLM een mail gestuurd dat we kosteloos onze tickets kunnen veranderen als we nu niet willen vliegen….
Of het waar is maar….we hoorden dat het Corona light overigens allemaal minder erg is….😜
Ik heb overigens genoeg mondkapjes bij me, we twijfelen of de gaten klein genoeg zijn. 
Op Key West lopen trouwens een grote hoeveelheid wilde kippen en hanen rond. Wees er voorzichtig mee want mocht er door jouw schuld een komen te overlijden: het kost je 500 dollar boete. 🤔
gevolgd door later in de week een koude super harde wind die over de eilanden waait en de ramen van de camper er bijna uitblaast. 
Maandagmorgen rijden we weg van de campground en zetten koers terug naar Miami. Laat ik voorop stellen dat het een belevenis is om op de Keys te zijn. Het water met zijn vele kleuren blauw en groen. De wuivende palmbomen en de statige huizen. 
Het heldere gezang van de vele vogels en de brutale pelikanen die de vissers lastig vallen terwijl ze vis schoonmaken. 
Ik zag helaas geen verborgen strandjes maar mega resorts en campings die alles in the pocket hebben en alleen toegankelijk zijn voor hun bezoekers. 
Een beetje groot restaurant annex café langs de kust heeft live muziek en een privé stukje strand. Er zijn een aantal openbare stranden op de Keys, wij bezochten er twee, Sombrero Beach in Marathon en Higgs Beach in Key West. Ze waren leuk en qua drukte goed te doen. Key West is heel toeristisch maar wij houden daar van. Ook hier zorgt de live muziek bij de vele gezellige barretjes en restaurantjes voor een prima sfeer. De prijzen zijn wat je er zelf van maakt. De Key lime pie moet je geproefd hebben. 😊 
Net voordat we de Keys verlaten ontdekken we in Key Largo een klein restaurant met de klinkende naam Hiddenout. 
Zittend op het terrasje aan het water lunchen we en overdenken de afgelopen dagen. De Keys waren een beetje een desillusie maar misschien moet ik het anders bekijken en waren mijn verwachtingen gewoon te hoog….🤔
Deze camping is een onverwachts pareltje: aan de Indian River en te midden van veel bomen. Het is een gemeentecamping met zeer schappelijke prijzen, zeker voor Florida! : 26 dollar voor full hook-up. We hebben een plaats aan het einde van een laan, onze buren zijn een vriendelijke kerel uit Alaska en zijn hond Ray. Alaska en de raketlancering van afgelopen morgen leveren genoeg stof voor een lang gesprek op. 😊 De volgende morgen maken we na het ontbijt een wandelingetje over de boardwalk. 
Enorme bijen zien we hier.
Daarna vertrekken we naar Kennedy Space Center. Vlak voor de ingang beslist mijn lover; ‘Stap hier snel uit en neem de camper rijdend op de foto met het Space Center op de voorgrond!’ 😬 Ik baal altijd van dit soort opdrachten want meestal gebeurt er iets geks. 
Nu dus ook want ik ben nog geen vijf tellen uit de camper of een schreeuw vanuit een van de talrijke loketten klinkt; ‘Get in the car, NOW! De vrouw is uit haar hokje gekomen en staat te gillen en te zwaaien. ‘Don’t you hear me!! Get in the car!!’ roept ze nog harder. Ondertussen zijn de andere automobilisten gestopt en kijken naar dat stomme mens, ik dus, die hier uit de auto durft te gaan. 😂 Instappen wil ik wel maar dat kan niet want mijn vent is al doorgereden en staat inmiddels bij de schreeuwende vrouw. Het is echt een gek iets want met hem kan ze wel geanimeerd babbelen. 🤔 Als ik in de brandende zon aan kom rennen zegt mijn lover tegen haar; ‘Nou, daar is ze dan eindelijk, ik denk dat ze je niet gehoord heeft!’ 😡 ‘I don’t care, honey!’ lacht ze terug terwijl ze zijn arm pakt. 🤨 Het Cape Canaveral Air Force Station werd in 1949 onder President Harry S. Truman in gebruik genomen. Het is ongeveer 55 bij 10 kilometer groot, bijna 56.600 hectare. Even voor het beeld: te vergelijken met de oppervlakte van de provincie Flevoland. Dit is inclusief een groot deel natuurgebied, strand en duinen, onder andere ook de stranden en het gebied, Canaveral National Wildlife refuge / Merrit Island, waar we gisteren waren. De lanceerbasis en het ruimtevaartcomplex van NASA zijn er gevestigd. Wie kent niet de beelden van de Apollo-vluchten die vanaf hier werden voorbereid en gelanceerd. Na de moord op John F. Kennedy werd het complex officieel hernoemd tot het John F. Kennedy Space Center. I
Het was wel heel krap voor die drie astronauten. Even passen.
De korte informatieve voorstellingen/films zijn zeer goed en begrijpelijk in elkaar gezet. 
Voor de 3D film uiteraard een 3D bril, na afloop alles in de wasmachine. Stel je voor dat je hoofdluis hebt. 
Vanaf het visitor center rij je met een bus een gedeelte over het terrein en zie je de launchplatformen. Dat geeft, zeker na het zien van de twee lanceringen afgelopen week, een helder beeld. Ook kom je langs het Vehicle Assembly Building. 
Hier worden de raketten en shuttles in elkaar gezet om van daar op een verrijdbaar platform naar het lanceerplatform gebracht te worden. Een klus die even tijd kost want alleen al het opentrekken van de 139 meter! hoge deuren duurt 45 minuten! Dit enorme gebouw heeft een lengte van 218 meter, een breedte van 158 meter, een hoogte van 160 meter en is het grootste in de wereld qua volume in één enkele ruimte! 😳 Ik vond vooral de geschilderde Amerikaanse vlag met het NASA logo op het gebouw zeer indrukwekkend: 64 meter hoog, 34 meter breed. (Jammer, staat niet op de foto want we zaten aan de verkeerde kant in de bus) Elke ster is 1,85 meter breed en elke streep 2,74! Entree voor ons was 50,00 dollar per persoon (we kregen 5,00 dollar senior korting vanaf 55 jaar 😊), het is het allemaal dubbel en dwars waard! 
Grotere lading, grotere raketten. 😉
Een foto in de ruimte maken was nog niet zo gemakkelijk trouwens.
De wc, met afzuiging want alles is gewichtsloos en je wil niet dat de poep om je oren vliegt. Je moet jezelf er ook op vastbinden anders zweef je weg.
De originele locatie van de begeleiding van de lanceringen van de Apollo raketten.
Als we aan het eind van de middag warm en moe het park verlaten piept mijn telefoon. ‘Kan je direct naar huis bellen!’ lees ik met enige schrik het bericht (het is in Nederland al 23.00 uur). Afgelopen winter heeft mijn vadertje namelijk een nieuwe knie gekregen en ook is ie weer opgenomen geweest voor zijn rikketik….🤔 ‘Nee joh, niets aan de hand maar we hebben een probleem: ‘De oppassers zijn de laatste ronde voor de nacht aan het maken en nu sluit de garagedeur ineens niet meer!’ grapt mijn moeder aan de telefoon. 🤣 Dit is nu zo’n typisch technisch mannending dus ik geef mijn lover de phone die met mijn vader overlegt en al snel is het opgelost. We rijden terug naar de gemeentecamping Manatee Hammock voor nog een overnachting. De volgende morgen gaat de rit naar Palm Beach. Daar hebben we ook twee nachten geboekt. We komen langs een surfshop die 24 uur per dag open is. Rare jongens die Amerikanen. Alsof je om drie uur ‘s-nachts bij jezelf denkt: ik moet nog een nieuwe wetsuit hebben, laat ik eens even gaan shoppen. 🤔
We zijn nog geen 2 kilometer op weg als we een ‘vlooienmarkt’ zien. ‘Even stoppen maar!’ beslist mijn handsome en gooit de hut aan de kant. Het is altijd leuk om tussen al die rommel te snuffelen, we maken her en der een praatje en uiteraard kopen we iets. Zoals ik op Facebook ook al bij deze foto heb gezet: don’t talk about politics dus wat je er ook van vindt: oogjes dicht en snaveltje toe ! 😜 
De goede man vond dat we in zo’n mooi land woonden, met al die Falls and Fjords….tsja. 🤣
Via de kust rijden we naar de KOA camping, Lion country Safari, in de buurt van Palm Beach. Deze ligt niet aan de kust maar in het binnenland. Zoals de naam al doet vermoeden is er een safaripark bij, een soort Beekse Bergen. Ondanks de lovende berichten hierover hebben wij dat, mede door tijdgebrek en de hitte, geen bezoek gebracht. Eind van de middag arriveren we dus op deze mega camping (groot door oppervlakte want maar 203 plaatsen) en pakken de fiets om naar het zwembad te gaan! Onze plek is helemaal tegen de rand van het safaripark aan en zodra het donker wordt beginnen de leeuwen brullen. 😍 ‘Het lijkt wel of we in Namibië of Zuid Afrika zitten.’ zeggen we tegen elkaar. 
Voordat we naar bed gaan zetten we onze telefoons op stil want morgen, in Nederland al over een uurtje, tel ik er weer een jaartje bij. 😊 Mijn lover maakt een ontbijtje voor mijn verjaardag (eigenlijk niet bijzonder want dat doet ie iedere dag), 
heb ik het druk met alle felicitaties en is het niet erg om hier 56 jaar te worden. 😍 
Omdat er geen restaurant in de buurt zit stellen we het verjaardagsetentje maar even uit en gaat mijn vent met de BBQ aan de slag.
De vrijdag begint vet bewolkt al snel gevolgd door een plensbui. Eerst langs de supermarkt waar ze zowaar…. kroketten verkopen. Helaas nog een beetje te vroeg. Amerikanen daarentegen eten alles, op elk tijdstip.🤣
In de regen rijden we naar Palm Beach, een van de places to be voor de rich and famous. Er is zelfs een McLaren dealer. Dan is autopoetsen wel kicken….
Tussen alle villa’s staat het monumentale gebouw Mar-a-Lago. Het is rond 1927 gebouwd in opdracht van Marjorie Merriweather Post met de bedoeling dat de president van Amerika in de winter het koude Washington zou verruilen voor de warmte in Florida. Niet alle presidenten wilden dit. Er waren er zelfs die het weigerden om er te verblijven. Uiteindelijk werd het complex (126 kamers) in 1985 gekocht door Donald Trump. 
Die er, door architect Jim Fazio, een prestigieuze golfbaan naast liet aanleggen. Deze staat met een Five-Star Diamond Award als beste van Florida in de boeken. Met de benoeming van Trump tot president was de cirkel rond en heeft het huis weer de functie waar het ooit voor gebouwd is: het winter Whitehouse. Tevens is de zeer exclusieve club Mar-a-Lago hier gevestigd waar je alleen maar binnenkomt indien je lid bent….iets wat je niet zo maar wordt. 😉 De winkelstraten, met veelal hele dure winkels, liggen er in de regen verlaten bij. Wij hebben het wel gezien, houden gas op het pedaal en gaan naar onze volgende bestemming: Miami. Om hier een camping te vinden was een crime, simpelweg omdat er bijna geen is. ☹️ Op het Miami Everglades RV park, één van de weinigen, hebben we nog net de laatste plaats kunnen reserveren voor drie nachten. Het park behoort tot de keten Encore Resorts die een soort all inclusive formule hanteren. Je mag namelijk voor alle sporten, zoals midget golf, tennis, beach volley en nog meer, gratis gebruik maken van het materiaal en benodigdheden. De prijs is er dan ook wel naar want we betalen net geen 90,00 dollar per nacht. 😳 Natuurlijk zijn er zoals op alle parken, die we tot nu hier in Florida gehad hebben, allerlei andere activiteiten: aqua-aerobics, yoga, wandelen, kaarten, line-dancing en bingo. Het ligt ongeveer 40 kilometer buiten Miami en staat voor de éne helft vol met huurcampers van mensen die vanuit Miami hun reis beginnen of eindigen. De andere helft is bezet door snowbirds zoals onze buurtjes. Zij hebben hun plekje voor het 28ste jaar weer zes maanden omgetoverd tot een klein lichtparadijs! 😊 
Door de regen is de temperatuur flink gedaald, zaten we gisteren nog te zweten nu doen we een trui/vest aan als we een spelletje midgetgolf gaan spelen. 
‘s-Avonds is het ‘bankhangen’ en beginnen we met een nieuwe tv-serie. De kachel hoeft net niet aan maar ik pak toch een dekentje voor de benen…okay, ik zit wel in een korte broek maar kom op, dit is Florida! 😉 Miami is een leuke drukke stad. Het echte centrum zijn we nog niet aan toe gekomen, dat doen we volgende week op de terugweg van de Keys. 
Over de brug naar Miami Beach zien we trouwens 10 ! cruiseschepen liggen.
Nu wandelen we over de boulevard en het strand in South Beach, ontdekken Little Havanna en zijn Mojito’s en bewonderen de pastelkleurige gebouwen in het Art Deco District. 
Vooral de Cubaanse sigaren zijn in trek.
De ijsjes komen uit een oude Fiat 500. Apart maar niet echt goedkoop, tussen de 8 en 10 dollar voor twee bolletjes. 😕
Zie ik ineens een mooi verjaardagscadeau….😜
‘Allemachtig, je hebt minstens 12 bikini’s bij je!’ roept mijn husband wanhopig uit. 🤫 Maar even een quick scan kan geen kwaad. 😊 
Zo te zien heeft mijn vent zich niet verveeld tijdens het wachten.
Een travestietenshow trekt hier gigantisch publiek en het enige dat ‘het’ deed was op en neer springen, playbacken en tip vangen.
Je gaat naar Victoria Secret en vergeet je daarna weer aan te kleden. 😂
Hmmm, doe mij maar eens een zandkleurige auto….
Bijzonder hoor: aan komen rijden, Valet parking jongen met een grote boog wat tip toegooien en de sleutels erachteraan. Even navraag levert op dat het om een huurauto ging à 1500 dollar per dag….😉
‘Kijk dan: boulevardbank-hangers!’ grapt mijn lover. Tsja….het is mijn vent. 😂
Voor mijn ‘white moccha with cream on the top’ sta ik graag in de rij maar hier in Miami duurt het zeker twintig minuten….Maar OMG het is weer lekker! 😍
Cubaanse sigaren mogen officieel niet verkocht worden, boycot. Maar ja, alles wat niet mag….
Altijd weer die Nederlanders….
Ieder zijn eigen beleving want, vallen mij de glazen op: groot, groter, grootst!
Mijn lover heeft zijn eigen visie op groot, groter, grootst! 🤣
En echt: iedereen zit dag en nacht naar zo’n telefoon te staren. 😬 
Parkeren is overigens ook een crime. Vier dollar per uur langs de straat en twee dollar voor een plek op een parkeerplaats. Maar alles is dag en nacht vol. We hebben uiteindelijk een redelijk lege parkeerplaats gevonden op de 27e straat. Een gratis shuttle trolley zorgt voor verder vervoer.
Op het strand zien we dit opmerkelijke beeld! Op de quasi grappige vraag, ‘Zijn jullie verdwaald of eruit gezet?’ kijken ze ons niet begrijpend aan. 😳 ‘We do speak Americano not.’ zegt de kerel met een zwaar Russisch accent. ‘Flight home later night.’ 😂
Ook rijden we over de Rickenbacker Causeway richting Key Biscayne voor een mooie skyline van Miami. 
Het zijn twee lange volle dagen en met zere voeten zakken we zondagavond moe maar voldaan neer. We zijn toe aan een paar dagen niets doen op de Keys! 🤣 Maar voordat het zover is laten we eerst maandagmorgen voor de zekerheid de remmen vervangen bij de garage die we gisteren hebben gespot. De eigenaar is een Mexicaan, handig en vlug worden we geholpen. 
Er zat inderdaad niet veel meer op de remvoeringen. De praktijk leert weer dat de ‘merken garage’ niet kunnen tippen aan deze monteurs die keihard werken in hun eigen bedrijf en je met plezier helpen! 😊
Even verder zien we rijdend vanuit de camper de alligators zo in de kreken liggen. Op de kant staan sneeuwwitte ibissen en roze lepelaars te turen naar voedsel in het water. Verderop een paar flamingo’s en grijze reigers. Een schildpad kuiert de weg over en in de verte boven zee vliegen pelikanen: Florida, wat ben je mooi! ❤️
Zomaar een weetje: er zijn hier zeker 500 vogelsoorten, 184 reptielen en amfibieën en natuurlijk heel veel dieren die ik niet allemaal ga benoemen. Welke ik wel nog even wil vermelden en die hier veel voorkomt is de manatee: een zoogdier, eigenlijk mooi van lelijkheid.
Terug naar ons in de camper op zoek naar een plekje om te zonnen op één van de stranden 
Onze nieuwsgierigheid wordt nog groter als daar aangekomen de parkeerplaats helemaal vol staat. Zou het echt hier, in het preutse Amerika? 🤔 Nu willen we het weten ook! Een stuk terug bij boardwalk 12 zijn nog wat lege vakken en we parkeren de hut. De spullen eruit en let’s go….op naar de vaststelling of het hele zakie in zijn nakie loopt. 😉 Terwijl we sjokken met stoeltjes, een parasol en de strandtas beslissen we ‘Als we gaan zitten dan moeten we ook meedoen!’ Na de trap over de duinen zien we de beach en de zee. In tegenstelling tot de andere stranden waar we net keken is het hier vol! Eigenlijk is het meer één groot slagveld waar Greenpeace het spoor bijster zou raken om te beslissen welke walvis het eerst terug naar zee getrokken moet worden. 😂 Ach, in het land der blinden is éénoog koning en ik voel me gelijk een stuk slanker. ‘Daar is nog plaats!’ wijs ik mijn vent. ‘Alles uit, behalve het licht.’ grapt ie en eigenwijs als hij is hoef ik hem niet te smeren….Hij zet zijn stoel onder de parasol en ik ga languit op de handdoek. 
De afdeling sterrenkunde van de lokale universiteit heeft trouwens goed zicht….😉
‘Zo nu ligt er ineens een Braziliaans landingsbaantje naast Cape Canaveral in het zand!’ grinnik ik. 😜 Als kind had ik al iets met zand en zat altijd binnen de kortste keren onder. Hierdoor wilde niemand van de familie naast me zitten. Hoe vaak ik mijn moeder per ongeluk niet onder het zand heb geschopt….I don’t know. 😩 Ook nu krijg ik het binnen een kwartier weer voor elkaar om met mijn ingevette billetjes op het zand terecht te komen. ‘Ik ben even in de zee!’ roep ik terwijl ik de handdoek uitklop waarna mijn vent als een groot zandsculptuur onder de parasol achterblijft. 😳 Ik loop het steenkoude water in, super hoge golven en een mega stroming maken het lastig. ‘Kijk uit dat je niet mee wordt getrokken!’ roept een kerel. ‘Jeetje, dat is leukerd!’ denk ik bij mezelf. 😇 Dan komt het: ken je de filmscenes waarin vrouwen elegant het water uit lopen en een man ze dan tegemoet rent? Ik probeer het maar mijn 74 kilo dendert met ferme pas en creëert een soort autowasstraat waar de leukerd middenin staat. Het is wel een gentleman want hij merkt op, ‘It’s amazing that you can move so much water!’ 😊 Natuurkunde is heel lang geleden. Bedoelt ie nou : waterverplaatsing ? 😳 Terwijl we een praatje maken kijk ik naar twee vrouwen vlakbij die een spelletje met een bal doen. Ik word er melig van want iedere keer als ze bukken kijk ik tegen de grotten van Valkenburg aan. 😂 Voordat ik als een bakvis ga staan giechelen loop ik terug naar mijn lover en plof weer op de handdoek. Ik pak twee flesjes Smirnoff Ice uit de tas en dan zie ik in mijn ooghoek iets wat mijn aandacht trekt. Drie zwarte mannen slenteren langs de waterkant. ‘Eens kijken of het echt waar is wat ze daar over zeggen!’ grinnik ik tegen mijn wederhelft die geen idee heeft waar ik het over heb omdat ie op zijn IPad een aflevering van Goldrush zit te volgen. Helaas, in het geval van deze drie heren is het ook al niet zoals in films….zeg maar! 😉 ‘Daar komt je vriend!’ zegt mijn vent en ik zie de leukerd van daarnet zwaaiend op ons afkomen waarna ie een praatje begint. Na een paar minuten hoor ik in gedachten Ria Valk ‘Worstjes op mijn borstjes….’ zingen. Want kom op zeg; het blijft gek babbelen met een vent die in zijn nakie voor je staat terwijl je zelf op een handdoek zit. 🤣 Als de wind draait en het kouder begint te worden verzamelen we alle spullen en trekken bikini/zwembroek en kleding weer aan. Eigenlijk ook vreemd maar goed er zal toch niemand in zijn nakie naar huis gaan. Of toch wel? 
Op de parkeerplaats staat een bejaard stel de auto in te ruimen….hij met alleen een t-shirt aan en zij alleen een tuniek zie ik als ze bukt. Als we ze gepasseerd zijn begint mijn lover te zingen, ‘Ja, het hele zakie liep in zijn nakie bij ome Sjakie aan de Middellandse zee, hoezee!’ 😂 Men zegt altijd dat de mensen op een naaktstrand vriendelijker zijn en inderdaad dat kunnen we beamen, het was een hele gezellige middag. Als ik later onder de douche vandaan kom giert mijn lover, ‘Je hebt precies twee roodborstjes!’ Het lachen zal hem nog wel vergaan want als ie wegloopt zie ik zijn billen….mooi rood is niet lelijk, die zal vanavond lastig zitten. 😜
Als we maandag bij de camper wat gaan lunchen zet ik de strandtas even op de picknick tafel buiten. Waarom opruimen in de hut als die straks weer nodig is. Terwijl ik me in het keukentje omdraai hoor ik een een klap en flikkert alles op de grond. Zonder verder te kijken zet ik de tas opzij….volgens mij zat er toch niets breekbaars in. 🤔 Later op de dag blijkt dat de computer van mijn vent, die erin zat, heel ongelukkig op de grond is gekomen. Precies op een hoek waardoor het scherm is gebarsten. 😡 Orlando is groot dus we hopen hier een Microsoft shop te vinden zodat ie gerepareerd kan worden. Daarnaast hebben we geen reden nodig om langer te blijven en boeken nog twee nachten bij. 😊 De receptioniste puzzelt in de planning, we hebben geluk en kunnen tot woensdag op deze mooie plek aan het meer blijven staan zonder te verkassen. Helaas is het met de computer niet gelukt en zal mijn lover door de barsten heen op zijn scherm moeten turen. 😩 Het is druk in Florida, de veelal gepensioneerde Amerikanen (snowbirds) zijn massaal naar hier gekomen om te overwinteren. Grote campers en caravans, die men fifth wheel noemt omdat ze met een koppeling achterop een pick-up geklikt worden, staan overal om ons heen. Dat de meesten hier voor lange tijd op dezelfde plek staan blijkt uit de vele naamborden die ze op hun ‘eigen stukkie’ neerzetten. Uiteraard kunnen wij dan niet achterblijven en mijn handige vent gaat aan de slag! 😍 
Dinsdagavond stippelen we een globale route uit en besluiten om langs de oostkust te starten met een bezoek aan het Kennedy Space Centre op Cape Canaveral. Vervolgens de komende weken helemaal door naar de Keys beneden en langs de westkust van Florida omhoog om uiteindelijk in Baltimore te komen waar de camper op een schip naar Nederland retour gaat. We hebben ongeveer acht weken hiervoor, 1 april vliegen we vanuit Washington naar huis….en dat is geen grap. 😉 Woensdag verlaten we Orlando en in de buurt van Titusville oppert mijn lover; ‘Laten we eerst een camping zien te scoren!’ We rijden er net een voorbij dus keren, gaan op zoek naar de receptie en vragen; ‘Do you have a site for two nights for us?’ 🤔 De receptioniste kijkt ons aan en vraagt dan met schelle stem; ‘You must be kidding me!’ Wat blijkt het is een holiday-weekend dus de Amerikaan maakt zich op voor een lang weekend vrij. ‘It’s Valentine on friday, President’s day on monday and sunday the Daytona 500!’ Het mens kijkt echt alsof we gek zijn en schrijft uiteindelijk twee andere opties op. Vreemd is dat de rolverdeling dan ineens weer duidelijk is want omdat ík van de agenda ben had ík dit moeten weten. We lopen terug naar de camper, hij vol ongeloof dat ik het niet wist….alsof mijn handsome weet wanneer het Valentijn is! 😡 Ik zal de korte versie geven maar na 20 pogingen (16 telefoontjes en 4 bezoeken) om een camping te vinden geven we het op! We planten de hut ergens langs de kust waar ik een lunch maak terwijl mijn lover met de KOA in Orlando belt. 
Echt, het is de enige in de hele omgeving die gelukkig, omdat we er eerder al stonden, nog iets voor ons wil regelen. Eind van de middag zijn we terug en springen in het zwembad waar de bejaardensoos zich net heeft verzameld voor de aerobics work-out. 
Ze kijken ons verbaasd aan, ‘Hey you’re back! Lucky you, tonight is my favorite night!’ zegt een krasse zeventiger tegen me. Terwijl ik denk, ‘OMG, ik wil het niet weten!’ snatert ie door, ‘It’s Bingo time at 19.00!’ 🤨 Nadat we de volgende ochtend doorbrengen met plannen en campings reserveren zijn het verder rustige zonnige dagen in het land van de snowbirds met activiteiten als: slapen, lezen, zonnen, zwemmen, eten en drinken. We hadden zeker verwacht dat Florida druk zou zijn maar dit slaat alles! Echt pas na een ochtend bellen en mailen hebben we nu een geboekt reisschema tot 1 maart. Zelfs een kleine week op de Keys is gelukt! Over de prijzen gaan we het niet hebben maar volgens mij was een hotel goedkoper geweest. De meeste campings op de Keys rekenen momenteel in het hoogseizoen zo’n 130,00 dollar per nacht. 😬 Omdat we maandag pas verder trekken besluiten we dit weekend naar Disney Springs (groot winkelcentrum) te gaan. We waren hier reeds eerder met de kerstshow en er is een grote ticket office van Disney. Er zijn namelijk verschillende attractieparken. In december deden we Magic Kingdom en nu lijkt het ons leuk om Epcot te doen. Daar rijden we dan the Dutchies zeg maar the Dommies want het is zaterdagavond en oh ja, ook nog het vergeten holiday-weekend dus mega druk! 😩 Ik moet zeggen, het is strak georganiseerd met veel verkeersregelaars en we hebben redelijk snel een plek. Vandaar lopen we in een grote polonaise naar het winkelcentrum. 
Omdat het Disney is wat de klok slaat stikt het er van ouders met kinderen. Als ik terugdenk aan mijn kindertijd zou ik zeer onder de indruk zijn geweest van al het moois om me heen en ik zal wel heel oud klinken maar wat een pokkenjong heb je er tussen! 😡 Ze krijsen en schreeuwen dat ze iets wel of juist niet willen tegen ouders die zich er weinig van aan lijken te trekken en vaak meer interesse in hun phone hebben. ‘Zullen we weer in dat leuke restaurant eten?’ vraag ik mijn lover en we sluiten aan in de lange wachtrij voor een reservering. De wachttijd voor een tafel is vervolgens ook nog twee uur. 🤣 Vooruit dan maar want het zal overal hetzelfde zijn. Bij de ticket office is een wachttijd van een half uur. Te midden van de andere lotgenoten kijk ik eens om me heen en vraag mijn vent; ‘Is het wel verstandig om morgen te gaan?’ Het blijft ook hier verbazend hoe ouders hun kinderen laten rennen en overal aanzitten. Een kind slaat zijn moeder en het domme mens grinnikt maar wat. 😳 Eindelijk zijn we aan de beurt en na kort overleg zijn we eruit: we doen het niet! Ten eerste staat Epcot gedeeltelijk in de steigers en ten tweede verwacht de medewerker echt extreme drukte dit weekend. We besluiten dus om over een paar weken als we weer terug in Orlando zijn te gaan. 😊 
Figuurlijk lopen we over de hoofden terug naar het restaurant waar we volgens Amerikaanse gebruiken, zelfs op mega drukke dagen als deze, snel en vriendelijk geholpen worden oftewel: met een vol buikje rap weer buiten staan! 😉 Zondag hangen we bij het zwembad, ik draai nog een was en mijn lover checkt wat kleine dingen in de hut. ‘s Avonds barst er een gigantische regenbui los boven Orlando. ‘Zo, wat een mazzel dat we niet naar Epcot zijn gegaan, hadden we nu in de stromende regen in de attracties gezeten!’ roep ik uit. Het mag maar weer eens gezegd: ieder nadeel heeft een voordeel. 👍 De volgende morgen rijden we rond 09.00 uur al weg van de camping. Om 10.00 uur is er namelijk weer een raket lancering. De plaats Titusville (waar we ook onze volgende reservering hebben) ligt recht er tegenover en daar willen we gaan kijken. Wow, wat een drukte langs de wegen, veel mensen zitten en staan er klaar voor. Tussen de menigte zoeken we een plek en dan begint het wachten. 
Een man dicht bij ons heeft een radiozender opstaan waarop ze aftellen naar het grote moment, ‘10 Seconds from now!’ Bam, daar recht voor ons schiet de raket omhoog! 
Het is de tweede keer dat we dit zien en het blijft bijzonder. 😊 Maar zo bijzonder als de Amerikanen om ons heen reageren….’OMG, I can’t breath!!!’ roept een vrouw erg theatraal uit terwijl ze de armen om haar borst slaat. 😳 Morgen staat dan eindelijk Kennedy Space Center op onze planning en ik ben benieuwd wat ik daar kan verwachten. Iets verderop in een park doen we een koffie/thee en worden met onze camper opgemerkt door een Nederlands gezin waar een praatje mee maken. Ze zijn hier op vakantie en hebben de lancering ook gezien. ‘Verderop zitten alligators in het water.’ vertellen ze. In de brandende zon lopen we naar de waterkant. Mijn lover dichtbij en ik veilig wat meer op afstand. 😉 
Een wandelaar die voorbij komt stopt en begint een praatje met me. Hij woont hier en heeft een aantal tips. Verderop ligt Canaveral/Merrit Island. Het is een National Park met mooie stranden. ‘Go there, it’s so beautiful!’ besluit ie zijn verhaal. We hebben nog de hele middag voor ons, de camping is al besproken dus wie doet ons wat! Op vertoon van de Nationale park pas rijden we het park in. Even verderop staat dit bord 
langs de weg. 🤨 Nieuwsgierig of we daar zijn gaan zitten?….blijf ons volgen! 😇
Daar stond een man, keurig in het pak met een rode roos in zijn hand. De laatste reizigers liepen weg met hun bagage en ‘afhalers’ en hij bleef helemaal alleen achter. Continue kijkend op zijn phone en het scherm met de tijden. Dat is dan zeker een vrouwendingetje want Claudia en mij viel het op terwijl mijn lover lekker doorsmikkelde. ‘Arme man, die wacht waarschijnlijk op een vrouw die hem via internet heeft bedonderd!’ riepen we tegen elkaar. Daar kwam weer een lading reizigers uit de hal gelopen maar voor de man was er ook deze keer niemand bij. Hij ging steeds ongelukkiger kijken en wij kregen meer en meer medelijden met de kerel. Na zeker drie kwartier was ze daar dan ineens: zijn afspraak! Ze liet zich een lange zoen geven en pakte de roos. Hij duwde de bagage…..ze leven hopelijk nog lang en gelukkig! 🤔
Vanaf Amsterdam tot nu hebben we vreselijke turbulentie gehad waardoor even staan en wandelen nauwelijks mogelijk was. Enige voordeel was dat het welkomstdrankje, een champagnecocktail, hierdoor door veel mensen werd afgeslagen….dus kom maar op met die glazen, Bonny is in the house! 😉 Ook dit keer waren we erg laat met boeken waardoor we weinig stoelkeuze meer hadden en zaten in het midden in een rij van drie. Naast mij kwam een meisje, van een jaar of tien, gescheiden van haar moeder en zusje. Die zaten bij het raam. Ik zag mijn kans en vroeg aan de moeder of ze wilde ruilen….Soms komt huilen van ruilen maar in dit geval allemaal blij. Mijn lover en ik samen knus bij het raam en het gezin herenigd. Kwam heel veel eigen belang bij want voor mij was een super grote vrouw neergeploft met een nog grotere man. 😂 
‘Drie, twee, een!’ telt mijn lover naast me en ik blaas mijn adem uit als de wielen de baan raken. 
Bang ben ik niet maar een landing als deze, waarbij het vliegtuig een veertje in de wind lijkt en een aantal mensen hun papieren zak luidruchtig van inhoud voorzien, vind ik geen pretje. 🤮 We zijn de laatste internationale vlucht vanavond en de douane heeft er de vaart in, ‘Hoe lang blijf je, heb je hier een huis, zou je dat willen?’ Onze antwoorden wacht ie niet eens af, stempelt de paspoorten en roept al ‘NEXT!’ naar de volgende wachtenden. De shuttlebus brengt ons naar het Best Western hotel waar we vannacht blijven want na 18.00 uur is de stalling, waar de camper staat, gesloten. Nadat we de dichtst bijzijnde 7-Eleven geplunderd hebben ploffen we ieder neer op ons bedje. Ja zeker, twee queensize bedden, I love it! Hoe ouder ik word hoe meer ik er van overtuigd raak dat een mens gemaakt is om alleen te slapen. 😉 We zijn voor slechts een paar weken terug in Amerika lieve volgers en nemen jullie weer mee op pad. Een reis, gestart juni 2017 in Halifax Canada, die nu bijna op zijn eind gaat lopen want ‘het ouwe beestje’ gaan we terug naar Nederland laten verschepen om daar verkocht te worden. Na al die maanden beseffen we ons nog steeds hoe gelukkig wij zijn dat we dit kunnen, mogen en durven. The business die ‘gewoon’ doorgaat (het lijkt alsof ze het zonder ons zelfs beter doen👍), mijn ouders die zo lief zijn om op ons huis te passen en de ongeveer 500 volgers die meereizen via social media. 😍 Ik zeg het nog maar een keer voor de nieuwkomers op dit blog: verwacht geen uitgebreid reisverslag met precieze details want dáár hebben ze reisgidsen voor uitgevonden. Natuurlijk vind je hier ook tips over campings, routes, winkels en restaurants. Maar meer vind je op ons blog hoe het is om 24/7 op elkaar aangewezen te zijn oftewel de leuke en minder leuke dingen van reizen. Af en toe lekker rooskleurig voor social media, ‘Want we zijn zo blij en happy!’ en soms gewoon lekker op zijn Rotterdams als er bijvoorbeeld weer iets is met de hut, ‘Wat tebbie nou weer kolereding?!’ 🤣 Van de afgelopen verslagen zijn boeken gedrukt zodat we later, als we echt heel oud zijn, de avonturen nog eens terug kunnen lezen (voor de liefhebbers: ze zijn te koop).
Het praktijkexamen staat begin april ingepland en dan is het wachten op de nieuwe hut! ❤️ Het plan is om daarmee dit jaar in Europa te reizen zodat we kunnen wennen en ontdekken wat er nog in en op moet om vervolgens volgend jaar weer de oversteek te maken naar Canada/Amerika.
Koffers uitpakken, water vullen en op naar de Walmart voor inkopen. Een vreemd geluid klinkt als we remmen. Wat is dat? We maken wat extra kilometers om het geluid te traceren. Het blijft maar als ineens het lampje van de ABS aan gaat is het weg. 😳 Op internet zoeken we de garageketen die ons eerder heeft geholpen en nu hopelijk ook kan helpen (Dodge, Chrysler, Ram, Jeep en ook nog Fiat). Er zit er gelukkig een vlakbij want what the hell is dit nu weer? 🤔 Florida heeft maar zes uur tijdsverschil met Nederland en onze garage in Honselersdijk is doordeweeks open tot 22.00 uur. Roel belt onderweg met de monteur die uitlegt dat het waarschijnlijk een ABS sensor is, kabel los laten maken en zolang er geen sneeuw of ijs ligt is er geen probleem. De temperatuur buiten is rond de 28 graden dus dat zal geen punt zijn. 😉 Dan gaat het grote ‘garage circusgebeuren’ weer van start want de Amerikaanse garages zijn een dingetje hoor! Zie een heel groot pand van verschillende merken met verkoop en werkplaats. Zodra je op het terrein komt lopen de verkopers (een grote garage heeft er minimaal zes buiten staan) je al tegemoet en informeren of je interesse hebt in een nieuwe auto. Als je ontkennend antwoord drukken ze toch snel een visitekaartje in je handen, ‘You never know, give me a call!’ Bij de werkplaats aangekomen blijf je in de auto zitten en komt er een greeter naar je toe. Hier staan er vier buiten op hun phone te kijken en één komt er naar ons toe om te vragen wat er loos is. Vervolgens gaat ie een coördinator zoeken die aan de hand van je verhaal beslist of je geholpen kan worden en op zijn beurt op zoek gaat naar een monteur. Snappie hem nog? Soort werkvoorziening. Na de uitleg van Roel denkt de monteur dat hij het kan verhelpen, ‘Come back tomorrow about 10.00 and I’ll fix it for you.’ 👍 We hebben inmiddels al zoveel pech met de hut gehad dat we de moed niet snel laten zakken en duiken terug op de camping het zwembad in maar echt gerust zijn we er toch niet op. 😬 
Mooi was dat er ‘s avonds vanaf de camping de lancering van een raket te zien was. Cape Canaveral is slechts 60 kilometer ver weg.
Interessante manier om je te beschermen tegen zakkenrollers trouwens. Niet dat we overigens ooit hier het gevoel hebben gehad dat die er zijn.
Rond 14.00 uur krijgen we een appje van de garage, ‘All things are great, you can pick up the RV!’ Onze blijdschap maakt daar al snel plaats voor verbazing want de monteur heeft wel de ABS leiding losgemaakt maar de remmen niet nagekeken. ‘Nee, want hier is geen brug waar de camper op past, you know….!’😳😡 Om te vergelijken: je komt in een kledingzaak en ziet de perfecte jurk. ‘Gaat u maar in het pashokje mevrouw en kleed u uit dan ga ik de jurk pakken! Vervolgens als je half in je nakie staat komt de simpele dan terug met de mededeling, ‘Mevrouw, deze jurk is alleen voor de etalage en niet voor de verkoop! 😂 Tsja…. Amerika, het blijft een bijzonder land waar ze je reuze vriendelijk en klantgericht met een kluitje het riet insturen. Want als we wegrijden slaat de ABS toch aan. Roel belt weer met Honselersdijk, duikt onder de camper en al snel blijkt dat ze in de garage de waarschuwingslampjes van de voorremmen hebben losgetrokken in plaats van de ABS sensor. 
Dan blijkt het ook opgelost te kunnen worden door….een zekeringetje te verwijderen. 🤨 ‘s Avonds met een wijntje mijmer ik over het leven in een camper. Want wat maakt nou dat het zo leuk is en iedereen dat toch ook weer anders op zijn/haar eigen manier doet. Er zijn bijvoorbeeld mensen die het heerlijk vinden om een soort terug naar basic te gaan, die nog net geen bessen eten in de natuur…zeg maar. Natuurlijk is hier een mooi woord voor bedacht: bamping! Een compleet gezin in een kleine Volkswagen transporter die hier een half jaar rondreizen. Een mevrouw die de douchecel heeft verbouwd tot een kattenkamer en zich nu wast in het keukentje. De vele mensen die überhaupt de ingebouwde douche en wc niet willen gebruiken en op een vindingrijke manier alleen wat poedelen bij de kraan en al hun behoeften op een emmertje doen die ze legen in de natuur. Die vinden dat ‘vrij staan’ bij het camperen hoort en eens in de zoveel tijd een camping nemen voor de grote lichamelijke poetsbeurt. 😳 Vrouwen die geen föhn of ladyshave mee willen nemen omdat het zo lekker makkelijk zonder is. Ik heb er geen oordeel over maar hier gaat wel mijn wonderlijke kant komen. Want ik ben een verwende reizigster die eigenlijk mijn leventje van thuis in het klein voortzet in de camper oftewel een glamping type! Ik ben humeurig als ik niet elke morgen even snel onder de warme waterstraal met een ruikertje van Rituals kan staan. Hoe blij ben ik met de nieuwe camper die ons meer ruimte geeft en met mijn husband die al druk op zoek is naar een systeem voor voldoende elektriciteit zodat we straks absoluut geen probleem meer hebben met stroom. Eigenlijk hoopt hij ook nog dat ie een kleine afwasmachine voor de hut kan vinden. Wat we dan voor elektrische apparaten aan boord hebben vroeg laatst iemand. Nou heb je even! 🤭 Een föhn, een ladyshave, een krulset, een mixer, elektrische tandenborstel, een tv, opladers voor de elektrische fietsen en opladers voor de camera’s, iPhone en IPad. Wat zelfspot moet kunnen want zou er een kerel zijn die in de camper een colbert en een stropdas bij zich heeft, zeker zes korte broeken, een scala aan overhemden en schoenen en terug naar hier vloog met een koffer vol nieuwe ongelezen tijdschriften. 😂 Om over mezelf maar niet te spreken met een fikse verzameling flesjes nagellak en shampoos in het ieniemienie badkamertje, een half magazijn van Victoria Secret in de opbergkasten en die terugvloog met een koffer vol met onder andere Rituals geurtjes. Geen behelpen met slechts twee kledingsetjes en alleen een paar stevige stappers maar rise and shine! 😇 ‘Diner is ready!’ roept mijn lover, 
‘Steak van de BBQ, frietjes uit de oven en sla met Calvé slasaus uit Nederland (zat zorgvuldig verpakt tussen de tijdschriften)!’ Ik vertel hem waar ik net aan dacht en dat ik het voor mijn blog ga gebruiken. Hikkend van de lach zegt ie; ‘Zet er dan ook gelijk even bij dat we gisteren van de garage met een Uber naar de Target (warenhuis) zijn gegaan omdat je de meegebrachte bikini’s uit Nederland ineens niet mooi vond en je voor een aanzienlijk aantal dollars nieuwe hebt gekocht, snob!’ 🤫