The Million Dollar Highway.

Moe van een lange dag in het Arches National Park gaan we vrijdagavond uit eten bij een Mexicaans restaurantje in de hoofdstraat van Moab. Zoals gewoon in Amerika zijn de porties ook hier onwijs groot en de bediening super snel. Het is geen gezellig lang uit eten gaan zoals we bij ons in Nederland gewend zijn. ? De volgende morgen brengen we door met het verkennen van de winkels in Moab en scoor ik wat kleine prullaria. De camper staat geparkeerd bij de supermarkt en net als we terug in de camper stappen staat er een jongetje van een jaar of zeven voor de deur die in het Nederlands vraagt; ‘Waar wonen jullie in Nederland?’ Dan begint het kereltje te vertellen dat hij en zijn tweelingbroer samen met hun ouders op wereldreis zijn. Ze hebben al heel wat landen gehad en zijn nu voor drie maanden met een huurcamper in Amerika. Wow, wat een onderneming! ‘Als je zo lang van huis bent lusten jullie zeker wel een stroopwafel?’ vraagt mijn lover waarop de jongens enthousiast reageren. Als de ouders er ook bij komen wisselen we tips en ervaringen uit.Onze routes gaan beiden naar Page en wie weet zien we elkaar daar weer. ?

Het andere Nationale park bij Moab is Canyonlands. Dit bestaat uit vier afzonderlijke gedeelten: Island in the Sky, the Needles, de Maze en het gebied waar de rivieren Colorado en de Green samen komen. Voor ons met de camper is het makkelijk kiezen want omdat de andere gebieden veel onverharde wegen hebben blijft alleen Island in the Sky over. Soms even een Ansel Adams momentje.Een van de stops is Mesa Arch waar je na een wandeling van 400 meter bij een natural bridge komt. Deze boog hangt ongeveer tegen de loodrechte helling aangeplakt. Je mocht er niet over heen lopen. Gelukkig maar. Zoals het er uit ziet kan hij elk ogenblik afbreken en honderden meters naar beneden vallen. ? We brengen de middag door in dit bijzondere park en vervolgens maak ik op één van de vele uitzichtpunten iets te eten in de camper. We willen hier namelijk wachten tot de zon onder is want het is vanavond volle maan. Helaas is het vrij bewolkt maar toch is er ineens een verrassend moment als de maan zich groot laat zien. ?Door de aanhoudende straffe wind is de temperatuur naar beneden gekelderd en verkleumd rijden we terug naar campground Horsethief.Deze is prima maar helaas zonder voorzieningen zoals water, dump en elektriciteit. Het sanitair  bestaat alleen uit wc’s. Voor ons geen probleem omdat we zelfvoorzienend zijn met douche, wc en zonnepanelen. ? Zondagmorgen kijken we uit het raam: eigenlijk was het plan om vandaag een jeep te huren en de canyon off- road te verkennen maar het is vet bewolkt met laaghangende bewolking. ?Rustig starten we en mijn lover bakt een eitje met spek voor me, ik probeer heldhaftig wat te lijnen ? , maar dat begrijpt ie niet. ‘Je snapt het gewoon niet, mannen houden graag wat vast!’ roept ie ook nu weer. ? We wijzigen de plannen en laten het ‘jeep idee’ voor wat het is….We hebben geen reden nodig om hier nog eens terug te komen.  ‘Eerst tanken!’ beslist mijn lover dan en we zetten koers naar het centrum van Moab. Allemachies, wat een file de andere kant op om het dorp uit te komen. ?Het staat hier bekend om zijn vele buitensportactiviteiten zoals mountainbiken, rijden met een jeep of paard, wandelen, raften en bergbeklimmen. Het doet mij aan de Ardennen denken: doordeweeks best rustig maar in de weekenden bomvol. We parkeren de hut, lopen nog een stuk door de hoofdstraat waar we in één van de vele koffiezaakjes gaan zitten voor thee/koffie met wat lekkers. Onze route is als volgt: we zetten eerst koers naar La Sal, van Moab naar La Sal liggen trouwens nog vele RV parken langs de weg, dan door tot Naturita waar we de 145 opschieten richting Ouray. Dan zullen we in de staat Colorado komen, daar hebben we vrijdag in Mesa Verde met onze vrienden Piet en Wilma afgesproken. Zij komen vanuit Denver waar ze een camper gehuurd hebben. Als we op de rotonde borden zien met ski-area van de dorpen Telluride en het aaneengesloten Mountain Village verlaten we even de route. Wat lichte sneeuw valt naar beneden en de plaatsjes zien er stil uit, duidelijk is te merken dat het seizoen ondanks de nog volop aanwezige sneeuw toch voorbij is. De liften draaien niet meer en veel huizen zien er verlaten uit. Het is best een flink skigebied met zo’n 93 kilometer piste waarvan het grootste gedeelte (41 kilometer) zwart is. Telluride heeft een lange Mainstreet met veel winkels, restaurants en barretjes. Mountain Village doet ons aan de wijk Zonnedael uit de serie Flodder denken. Veel grote statige huizen waar de liften en pistes tussendoor lopen.Langs de weg grazen brutale herten, als we stoppen om ze te fotograferen zijn ze toch heel alert en zetten het op een rennen.  In Ouray schieten we de eerste de beste camping, een KOA, op.Het is genoeg voor vandaag want het laatste stuk naar Silverton en Durango gaat over een pas, de Million Dollar Highway en daar hebben we al verschillende verhalen over gehoord. ? De KOA campings zijn meestal goed uitgerust dus terwijl mijn lover gaat koken loop ik naar de wasmachines. ‘Wees voorzichtig want er is een black bear rond de campground!’ roept de eigenaar. Na het zien van al die beren vorig jaar in Alaska ben ik niet zo bang maar ik merk dat ik in de schemer toch sneller loop dan anders. ?Het regent de hele avond en nacht door en ‘s-morgens ligt er verse sneeuw op de toppen van de bergen. Net als we de campground afrijden gaat de regen ook hier beneden over in sneeuw, daarom stoppen we bij het Visitor centre voor extra informatie over de conditie van de pas. Achter de balie zitten twee dames die ons en elkaar verbaasd aankijken, ‘You want to go with your RV over road 550, the Million Dollar Highway to Silverton?’ ? Dapper knikken we van yes en vertellen dat we op winterbanden rijden en ook sneeuwkettingen bij ons hebben. ?? Terwijl zij de computer raadplegen voor verkeersinformatie kijk ik naar buiten en zie de vlokken dikker worden. ‘Misschien is het toch niet zo’n goed plan.’ opper ik. De éne dame is inmiddels met mijn husband druk in een gesprek wat helemaal niet meer over het weer maar over de oorlog gaat. Haar opa was vliegenier in de Tweede Wereldoorlog en neergehaald door de Duitsers. Gelukkig voor hem kwam hij in zee terecht en werd daar opgepikt door een schip met Nederlandse bemanning. Ongeduldig luister ik, ‘Wat doen we nou met die weg?’ sis ik. ‘Joh, dat zien we toch straks, eerst doen we koffie/thee.’ zegt ie opgewekt en uitgezwaaid door de dames gaan we terug naar de camper. Op de parkeerplaats loopt een echtpaar, de vrouw draagt sandalen en een korte broek. ? Net als wij is ze ook niet voorbereid op dit weer, wat voor deze tijd in het jaar nog heel gewoon is, aldus de dames van het Visitor centre. Als we door Mainstreet rijden zien we in de verte een sneeuwschuiver omhoog richting de pas gaan. ‘We gaan lekker een tv dag houden.’ beslist mijn lover en draait de zijstraat in waar RV park 4J+1+1 (echt een naam hoor ) ligt.De sneeuw valt nu gestaag naar beneden en kleurt alles wit. Het is net alsof iemand poedersuiker over de bomen strooit. Vraag me niet waarom de sneeuw hier fijner is dan in de Alpenlanden maar wie wel eens in Amerika of Canada heeft geskied weet wel wat ik bedoel. ? ’Wacht tot morgenochtend een uur of elf en neem dan de pas.’ geeft de vriendelijke receptioniste als advies wanneer zij ons incheckt. Na het avondeten stopt de sneeuw en maken we een rondje door het dorp.‘Zullen we de winterjassen aantrekken?’  vraagt mijn lover. Ik heb geen idee waar ik die opgeborgen heb dus om de discussie ‘jij bent altijd alles kwijt’ uit de weg te gaan zeg ik, Welnee, het is niet koud doe maar gewoon een vest aan, brrrrr. ? Net van de camping af zie ik een vosje rennen dat voor een woning braaf blijft zitten. Als een moment later de bewoonster naar buiten komt en een bakje voer neerzet snappen we het. ?De volgende morgen ontwaken we in een witte wereld en sneeuwt het nog steeds. Onze vrienden sturen een bericht dat ze in Denver zijn geland, het is er 1 graad en sneeuw: welkom in Colorado. ? En dan ineens is daar de zon! Het sneeuwen stopt, de bewolking wordt minder en er zijn zelfs stukken blauwe lucht te zien. Het is rond 10.30 uur als we na de gebruikelijke klussen, zoals water tanken en dumpen, het RV park verlaten. De receptioniste had helemaal gelijk!  ‘Rij jij dan fotografeer ik.’ stelt mijn lover voor en ietwat aarzelend kruip ik achter het stuur. ? Gelijk vanuit de hoofdstraat begint ie: de Million Dollar Highway, die bij de Amerikanen bekend staat als één van de gevaarlijkste wegen. ? De Highway 550 heeft hier tussen Ouray en Silverton een gedeelte van 40 kilometer dat verraderlijk en smal is en waar de vangrail ontbreekt. De weg brengt je tot een hoogte van ruim 3500 meter en is gebouwd in 1926 voor de werknemers van de zilvermijnen waar dit gebied bekend om staat. Over het waarom deze the Million Dollar Highway heet zijn verschillende verhalen. Een ervan is dat dit stuk weg inderdaad een million dollar heeft gekost.  Het is rustig in het dorp, ik doe mijn zonnebril op, zet de volumeknop harder en terwijl Peter Frampton toepasselijk ‘Show me the way’ zingt draai ik de eerste haarspeldbocht in. Direct zoeft het raam naar beneden en mijn lover hangt uit het raam, klik, klik, klik doet zijn camera. Wow, wat we zien is zo super mooi dat ik even vergeet adem te halen. ? Besneeuwde bergen, dennenbomen, open vlakten en alles wit, gewoon witter dan wit! De weg is te doen, het is zeker goed opletten want soms is ie smal en door het ontbreken van de vangrail zou je direct naar beneden kunnen storten maar wij Europeanen zijn wel iets gewend in de Alpen. ‘Voor mij is het net alsof ik richting Saas Fee omhoog rij.’ zeg ik tegen de rug van mijn wederhelft die steeds uit het raam hangt.Boven op de pas begint het te sneeuwen en met de wind die om ons heen waait kan ik me voorstellen dat deze weg een reputatie heeft gevaarlijk te zijn. Wij hebben het ervaren als prima te doen, gewoon heel goed opletten en snelheid aanpassen. Ik ben niet uit zijn eerste versnelling geweest….grapje natuurlijk! ?In sneeuwbuien dalen we af naar Silverton, een klein stadje met name bekend door de Silverton-Durango railroad. Dit gebeurt met een heuse ouderwetse stoomlocomotief die in ruim 3 1/2 uur door het San Juan gebergte trekt en dagelijks vele toeristen vermaakt. De hoogtebegrippen hier zijn trouwens voor ons soms lastig te bevatten want neem bijvoorbeeld Silverton, dit ligt in een dal (!) en nog op ongeveer 2800 meter!  ? Tijdens het dalen zien we langs de kant van de weg af en toe een marmot, net uit de winterslaap, die nieuwsgierig zijn koppie omhoog steekt.Dit bord met runaway truck ramp (uitwijkstrook voor vrachtwagens) stond ook langs de kant van de weg. Dan hoop je als chauffeur van een op hol geslagen vrachtwagen dat je die anderhalve kilometer nog gaat redden. ? Wat schetste onze verbazing, er volgden nog vier flinke haarspeldbochten voordat de redding nabij was…. In het centrum is het druk, ik parkeer de hut tegenover een koffiezaakje en we rennen in de dwarrelende sneeuw snel naar binnen. Ik moet toch eens gaan nadenken waar die winterjassen nou zijn gebleven….? Plots horen we een stoomfluit: , er is net een trein aangekomen en nu wemelt het van de toeristen. Na Silverton verkend te hebben rijden we in ruim een uurtje door naar Durango waar we het eind van maandagmiddag op campground Lightner Creek belanden nadat we eerst flink ingekocht hebben bij de Walmart.Een paar plekken naast ons komt een caravan, echt zo’n grote Amerikaanse hut. De vrouw stapt uit en in de stromende regen staat ze daar terwijl haar vent pogingen doet om de caravan te parkeren en geen boom te raken. Het zegt waarschijnlijk veel over mijn leedvermaak maar ik klok hoe laat ze starten en eerlijk: het duurt twintig minuten! ? Al die tijd staat zij daar en doet eigenlijk niets, ze staat ook nog eens achter de caravan zodat ze totaal niet te zien is door haar man. Als een extra handicap springt er ook een baldadig kind uit de auto dat continue achter de caravan langs rent.‘WTF, ik weet niet voor wie ik meer bewondering heb!’ roep ik verbaasd tegen mijn lover die in de keuken wat lekkers maakt. Even serieus; als ik die vrouw was had ik mezelf opgegeven voor een paar rijlessen want ik zie me al staan, ik zou na vijf minuten al zo klaar zijn met zo’n kerel! ? Later op de avond gaat de regen over in sneeuw en kleurt alles weer helemaal wit. We hoeven pas vrijdag in Mesa Verde te zijn en willen de paar dagen die ons nu rest wat klusjes doen zoals een bezoek aan de kapper, camper opruimen en kleine reparaties, wellicht is de winterjassen zoeken ook geen slecht idee. ?Gezamenlijk zitten we woensdagmorgen bij de kapper en shoppen vervolgens in Durango, deze grote plaats heeft een flink aantal winkels. Vlakbij het centrum ligt United campground waar we een plek vinden met uitzicht op de rivier en de Silverton-Durango railroad. Morgen naar Mesa Verde en lucky us: de weersverwachting is goed! ?

 

Heel veel stenen dildo’s.

Zondagochtend na het ontbijt bel ik eerst mijn moeder en wens haar: een Happy Mothersday! ? Na een gezellig babbeltje nemen we afscheid en het is altijd grappig hoe vaak mijn moeder ‘Dag, dag, dag, dag, dag, dag!’ zegt. ? Als we ons klaar maken voor vertrek tingelt mijn phone weer: moeders again, die is vast iets vergeten te vertellen. Als ik opneem hoor ik even niets maar dan zegt ze huilend, ‘Mijn zus is net overleden.’ Ach gossie toch, haar zuster Ina, mijn tante die in Portugal woont, is op 93 jarige leeftijd in haar slaap overleden. ? Gelukkig zijn we samen nog niet zo lang geleden een paar dagen naar haar toe geweest. En dan stel ik de meest domme vraag ever, ‘Hoe weet je dat, heeft ze je gebeld?’ Mijn lover moet dit uiteraard weer horen, kijkt me aan en zegt droog; ‘Nou dat zal toch niet!’  ? Of moeders het heeft gehoord….I don’t know. Het is nog onduidelijk wat er allemaal moet gebeuren en zij beloofd ons op de hoogte te houden. Ik haal nog maar eens aan dat zowel Roel als ik verslaafd zijn aan internet maar thank you Lord wat ben ik blij met die handige vent van me die altijd zorgt voor bereik. Het T-mobile abonnement wat we hebben is 16 Gb, onbeperkt bellen en sms en dat voor slechts 23,00 euro per maand (moet er wel bereik zijn van T-mobile). Hoe waardevol is het op dit soort momenten dat je iemand even tot steun kan zijn. ?

Het plan voor vandaag is door Zion heen over de Mt. Carmel Highway en de tunnel om bij de East entrance het park te verlaten en door te rijden tot in Bryce Canyon National Park. De lucht is deze morgen strakblauw met hoge witte ‘indianenwolken’, zoals wij ze noemen. ?
Terwijl ik rij hangt mijn lover uit het raam om te fotograferen. De éne na de andere bocht volgt omhoog en dan zijn we bij de tunnel. En dat is en blijft een vreemd iets want zoals ik in het vorige blog al vertelde, ze meten hoe breed de camper is en bij een breedte van meer dan 2,4 meter betaal je 15 dollar voor de tunnel. Men stelt namelijk dat je dan ‘bijzonder transport’ bent en brengt het alsof de tunnel speciaal stilgelegd moet worden. Niets is minder waar want het verkeer gáát al om en om dus er zijn sowieso geen tegenliggers in de toch redelijk brede tweebaans tunnel. Naar onze mening dus gewoon een vorm van geldklopperij. ?
Net buiten het park stop ik want door het openstaande raam ruik ik diesel. Mijn lover springt eruit, ‘Gooi de motorkap open!!’ roept ie alsof we in brand staan. Omdat ik zo moet lachen trek ik aan de verkeerde hendel en schiet het stuur omhoog. ? ‘Trekkennnnnn!’ roept mijn handsome tegen de voorruit. Het is weer zover: Bassie en Adriana zijn in town. ? ‘Ruik dan, ik ruik helemaal niets!!!’ Hij ligt half in de motorkap te snuiven en eerlijk, ik doe moeite om niet te lachen en beheers me. Ik ruik nu ook niets, ‘Zit die noodreparatie aan de dieselslang nog goed?’ vraag ik hem. Dan gaat ie los en legt uit wat er allemaal onder de motorkap zit en wat met wat verbonden is…. ? Ik knik zeer aandachtig, uiteindelijk kijkt ie op en zegt; ‘Laat maar, want ik zie dat je er geen bal van snapt!’ ? Hij morrelt wat aan de slangen en merkt dat er een wat los zit. Vastdrukken helpt. We hebben duidelijk teveel gerammeld op die Alaskawegen vorig jaar.
Langs de kant van de weg zien we een reclamebord voor Duitse bakker Förscher, ‘Zo dan, een lekker stukkie apfelstudel zou er wel in gaan!’ roepen we tegen elkaar.
Met in ons hoofd de Nederlandse bakker in Bishop gaan we opgetogen naar binnen….Gadver, het ziet er hier absoluut niet vers uit en van de prijs schrikken we helemaal! Vijf dollar voor een klein stukje cheesecake. ? We besluiten een koffiebroodje te nemen, dat ziet er nog het meest vers uit. De koffie is redelijk maar het theewater is nog niet eens lauw. Ben je in de buurt: doorrijden want het is de stop niet waard!
Over de Scenic Byway 12, een van de mooiste wegen van Amerika, rijden we verder. Deze 200 kilometer lange weg slingert zich dwars door bossen, rode rotsen en kale maanlandschappen met diepe kloven. Er zijn acht bezienswaardigheden en vanaf onze kant starten we met de tunnel bij Red Canyon.
Net voor de ingang van Bryce (tevens  de tweede bezienswaardigheid) komen we in Bryce Canyon city waar we op Ruby’s Inn RV park een plaats vinden. Het is een dure want 40 dollar voor dry camping (zonder voorzieningen) is stevig aan de prijs maar zoals zo vaak hebben die wel de mooiste plekken, in dit geval vlak aan een meertje.
De overige hook-up plekken (ongeveer 200) liggen zij aan zij en bieden weinig privacy. Als we na een wandeling een bundel brandhout kopen zien we bij de kampwinkel een waarschuwingsbord met de tekst ‘Vannacht nachtvorst, sluit uw watertank af!’ ? Dat belooft wat. Tegen mijn zuchtende lover, want het nylon net snijdt in zijn vingers zeg ik, ‘Kom maar op, aansteller!’ en neem de bundel van hem over: doet ie dat nou express of….?
Het hout laten we ‘s-avonds trouwens voor wat het is want nadat de zon onder is kruipen we in de camper met een dekentje op de bank en gaat de kachel aan. Wij vinden het na de hoge  temperaturen van afgelopen week heel koud! Daar kan dat vuurtje niets aan verbeteren.
Zelfs in de nacht laten we de kachel zacht branden omdat we toch wel een beetje bang zijn dat de watertank zonder isolatieplaat gaat bevriezen.
Bij het inchecken op de camping hebben we allerlei informatie ontvangen over de shuttle bussen. Het rijden met campers in het park wordt ook hier tegengewerkt. Dat blijkt tevens bij de ingang van het park als de dame ons een formulier geeft waarop staat op welke parkeerplaatsen we met een camper niet welkom zijn. In 2017 waren we hier ook met mijn ouders en nu verbazen we ons wederom over de schoonheid.
We rijden eerst helemaal door naar het einde bij Rainbow Point. Bij het oprijden van de parkeerplaats zien we een Mercedesbus met Nederlands kenteken staan. Buiten komen we in contact met de bewoners: Dirk, Monique en hun lieve Roemeense straathond die ook al geruime tijd onderweg zijn, in Panama gestart en nu op weg richting Alaska.
Onder het genot van koffie/thee en stroopwafels wisselen we ervaringen en tips uit en geven het stel nog wat Nederlandse drop mee voor onderweg. ? Vanaf hier gaan we terug naar Bryce Canyon city en stoppen bij de andere mooie bezienswaardigheden oa. de Ponderosa Canyon en Natural Bridge waar we genieten van de uitzichten. ‘Wil je hier nogmaals overnachten?’ vraagt mijn lover als we het RV park voorbij rijden maar nog zo’n koude nacht heeft weinig aanlokkelijks dus draaien we weg 12 weer op richting Escalante met uiteindelijke bestemming Moab.
Ik zei het al eens eerder: het leven met een fotograaf is onafgebroken opletten. Zoals meestal rij ik op de ‘mooie’ wegen zodat mijn lover vanuit het raam foto’s kan maken. Dacht ik in het begin dat hij niet lekker werd als ie riep; ‘Stoppen, stoppen!!’ nu weet ik dat er dan iets moois is wat ie wil fotograferen en zet de hut stil….al is het midden op de weg. ?
Net voor het plaatsje Escalante ligt een State park en ik draai van de weg af. Het is rond 16.00 uur, mooie tijd om te stoppen met deze hitte. De campground is full maar we kunnen op de ‘overflow’ staan. Dit zijn plaatsen aan een meer en zien er perfect uit.
De rest van de plekken op het State park liggen tussen de bomen. Terwijl ik wat met de Frans-Canadese buurtjes babbel bakt mijn lover een brood. De volgende morgen als we Escalante inrijden zien we nog enkele RV parken maar dit zijn van die betonnen parkeerplaatsen met weinig privacy. ?
In 1879 toen de Byway 12 nog niet was gebouwd ontstond hier de Hole-in-the-Rock-Trail. Een groep mormonen kregen van hun leider uit Salt Lake City de opdracht om een bepaald stuk land (later Capitol Reef door hen genoemd) in Zuid-Oost Utah te gaan ontwikkelen. Met huifkarren trokken zij voort over de vrijwel onbegaanbare bergruggen. Het doet ons denken aan de trails in Casper.
Terwijl ik naar de horizon kijk kan ik me ook hier moeilijk voor stellen wat een moed, kracht en doorzetting deze mensen gehad moeten hebben.
Via Boulder Town komen we door het Dixie Forest. Wow, de weg kronkelt hoger en hoger langs berken, sparren en kleine beekjes met af en toe een groepje herten, de hoogtemeter geeft zelfs 2776 meter aan!
Wat voor kleumende effecten zorgt want we vertrokken vanmorgen in korte broek met slippers en komen onverwachts in de sneeuw. Als we bovenop aan de koffie/thee zitten stopt er achter ons een busje, ‘Allez, ik kom eens effekes kijken of de papieren van die Hollanders wel in orde zijn.’ In de deuropening staat de Belgische look-a-like van Chris Zeegers die met zijn Amerikaanse vriendin op pad is. We hebben een vrolijk babbeltje en ook hij wordt van stroopwafels en dropjes heel blij. We moeten beloven dat als we in de buurt van Zundert zijn we een pintje met hem gaan drinken. Via de nog steeds slingerende weg komen we in Torrey waar we bij het Visitor centre voor informatie naar binnen gaan. De vele tips die we krijgen begint met het afgelegen Capitol Reef National park. Dit is minder bekend maar wat een bijzonder adembenemend landschap met hoge rotsformaties met klinkende namen als Chimney Rock, Golden Throne, Egyptian Temple en Castle.
In de hoge kliffen zijn ook eeuwenoude rotstekeningen te ontdekken.
 
 ‘s Zomers is het hier erg heet en droog, langs de Fremont rivier zijn af en toe oases te vinden van groepjes bomen. Als slot maken we een wandeling naar de Hickman bridge en dit alles bij een temperatuur van zo’n 34 graden. ?
Verbazend is dat mijn handsome hier geen last van zijn handen heeft….maar goed zo’n rots heeft geen netje van nylon om zich heen. ? Met een gevoel als een gekookte kreeft gaan deze twee op zoek naar een overnachtingsplek, wat hier in dit gedeelte van Utah overal vrij is toegestaan, tenzij vermeld dat het verboden is. Het is al eind van de middag en we zien verschillende campers en caravans op het zogenoemde BLM land staan. ‘Er is totaal geen bereik hier!’ zucht mijn lover terwijl ie zijn phone in allerlei richtingen houdt. In het gehucht Caineville ligt een mistroostige campground maar waarom daar betaald gaan staan als het overal mag? ‘Laten wij ook eens zuinig zijn!’ zeg ik waarop mijn lover mij vreemd aankijkt en opmerkt, ‘Het is wel een week met gekke uitspraken van jou!’.  ? Enkele kilometers verder zien we in the bush een paar caravans en een grote camper van CruiseAmerica staan, nou als die er kan komen moet het ons ook lukken dus sla ik het zanderige weggetje, wat overigens keihard is, in en stuur de hut er rustig overheen. ‘Netjes hoor!’ roept mijn lover keurend alsof ik rij-examen aan het doen ben. ? Het zand gaat ineens over in een stuk asfalt waarop we een plek zoeken.
‘Kijk nou, het lijkt wel een soort landingsbaan!’ opper ik maar omdat het deze week mijn gekke uitsprakenweek schijnt te zijn word ik niet geloofd. ? Wat een prachtplek: we drinken een wijntje, mijn lover bakt garnalen, het uitzicht is super en we maken een gezellig praatje met ‘de buurtjes’ die uit Nieuw Zeeland komen. Wat kan je nog meer willen? Tsja, deze twee verslaafden weten het wel want onze telefoons geven links bovenin ‘geen service’ met andere woorden: er is geen internet! Terwijl we buiten genieten van de natuur vertel ik mijn lover, die uit gewoonte nog steeds met zijn phone in de hand zit , dat ik op Facebook wel eens van die advertenties voorbij zie komen ‘Zou je een maand op een onbewoond eiland kunnen zitten zonder internet en nog wat ontberingen. Na afloop krijg je dan een flinke som geld.’ ? Hij kijkt me aan en zegt; ‘Jij zou dat totaal niet kunnen want mijn eerste taak als we ergens komen is internet voor jou verzorgen! Ik wel hoor, een makkie….als ze tenminste Zimra Geurts ook mee sturen!’ ?
We kijken een film en gaan vroeg naar bed om ‘s-morgens uitgeslapen wakker te worden. Mijn lover zet een theetje en dan hoor ik hem met allerlei dingen rommelen, ‘Ik ga eens met mijn drone vliegen!’ roept ie en even later hoor ik het ding door de lucht zoeven.
Net als ik onder de douche sta komt ie binnen en roept; ‘Weet je wat ik ontdekt heb, dit ís een oude landingsbaan! ? Gelukkig geen Boeing geland vannacht…..’

Geloof me, soms is zwijgen gewoon het best. ? Het voordeel van geen internet hebben is dat we, voor ons doen, heel vroeg op pad zijn. Wat een rust is het hier, af en toe een huis en verder niets dan bergen en natuur. Ik begin over mijn eeuwige droom: een B&B. Mijn lover schatert het uit; ‘Lieve schat, je hebt straks een hele keten want op iedere plek die jij leuk vindt wil je iets beginnen!’  Natuurlijk moet ie me weer plagen door wat vervallen pandjes op de foto te zetten.
Als we het dorpje Hanksville inrijden klinken er allerlei piepjes uit onze phones, we hebben weer bereik, Yes! In de kleine plaatselijke supermarkt scoren we gelijk wat boodschappen.
Over de Highway 24 rijden we naar het vrij onbekende Little Wild Horse and Bell canyons en Goblin Valley State Park. In de laatste staan duizenden bizar gevormde pieken en balancerende rotsen, hoodoos genaamd, die door erosie in het zachte roodbruine zandsteen zijn ontstaan. Er is een kleine campground met 23 plaatsen waar we rond 11.00 uur arriveren en geluk hebben want er is nog maar 1 plek vrij.
De toegang tot het park is 15 dollar, dit valt niet onder de parkenpas omdat het een State en geen National park is. De overnachting kost slechts 15 dollar meer. In het andere park hebben Dirk en Monique (die we in Bryce hebben ontmoet) een wandeling gedaan die zeer de moeite waard is, Little Wild Horse trail. Deze ligt net buiten het Goblin park en we besluiten eerst het kleine stukje terug te rijden om te gaan wandelen. Ze noemen het hier hiken maar dat weiger ik…. ? Het is een pittige maar zeer mooie wandeling tussen hoge rotsen door waar je maar nauwelijks door heen kan zo smal.
De hele trail is ongeveer 14 kilometer en neemt vier tot zes uur in beslag. Wij keren na een uur om en lopen terug want met deze warmte vinden we twee uur wandelen en klauteren mooi genoeg. Terug bij onze camper staat een huilend kind, de vader legt uit dat ze dacht dat het een ijscokar was….?
We rijden retour naar het Goblin park en verbazen ons daar over de gek gevormde hoodoos.
‘Het lijkt wel op het Chinese terracotta leger.’ zegt mijn lover en we kijken peinzend en vol verwondering om ons heen terwijl we er tussen door sjokken. In de eerste instantie vind ik het een groot champignonbos. Ligt het aan de temperatuur van zo’n veertig graden of aan de keiharde wind die opsteekt maar ik kijk tussen de zandstormen door naar al die hoodoos en mijn dirty mind slaat op hol. ‘WTF, het lijkt wel alsof ik in een hele grote Amsterdamse sexwinkel loop met al die dildo’s die ik hier zie!’ ? schater ik tegen mijn lover die alleen maar reageert met, ‘Heb je haar weer!’
Op de campground komt de snoeiharde wind en daarmee ook het zand van alle kanten. De ramen dicht houden met deze hitte is onmogelijk waardoor de binnenkant van de hut al snel van een dunne laag zand is voorzien. Gelukkig koelt het later wel af. Echter de volgende ochtend is het al weer snel boven de 30 graden. Via de Interstate 70 rijden we naar Moab, waar het met twee Nationale parken, Arches en Canyonlands, erg druk kan zijn. We nemen dus uit voorzorg zo’n twintig kilometer ervoor de weg richting Dead Horse Point State park. Aan deze weg ligt campground Horsethief waar we een prima plekkie scoren.
Vaak vraagt men; ‘Wat vinden jullie nou het mooist wat je hebt gezien?’ ? Zo’n vraag waar je eigenlijk geen goed antwoord op kan geven. Betoverend Arches met het grootste aantal natuurlijke zandsteenbogen ter wereld komt erbij op onze lijst. Door de gunstige ligging, geologie en watererosie ontstaan er voortdurend nieuwe bogen. Twee dagen brengen we in dit park door en maken wandelingen. Ik kan er zoveel over vertellen maar volgens mij kunnen de foto’s dit veel beter overbrengen.
De harde wind en het striemende zand zorgt voor dagenlang tandenknarsen.
 
En nee, ik heb niets aan mijn lijf en leden maar sprak van de week een vrouw die door een ratelslang in haar voet was gebeten. Uit voorzorg heb ik deze stok gekocht om de ‘wilde’ beesten van me af te slaan.
Rest mij nog een leuk detail: de steile wandeling naar de Delicate Arch (dé bezienswaardigheid van dit park).  Boven gekomen pak ik braaf mijn rugzak uit, ‘Wil jij water en een energiereep?’ vraag ik mijn lover. Dan pakt hij zijn tasje uit en vraagt; ‘Of heb jij liever een wijntje en een stukje kaas!’
That’s my baby. ?

Zion!

Vroeg in de morgen en totaal niet uitgeslapen branden we de camper uit en besluiten nog een nacht in Palm Springs te blijven.

Ik was vergeten hoe warm het hier is, rond 10.00 uur geeft de temperatuur al 30 graden aan. ? We houden een rustdag, mijn lover blijft heel slim in de schaduw bij de camper maar deze optimist gaat in de zon. Echt, ik lig net een kwartier als hij iets te drinken komt brengen, ‘Je weet ik ben kleurenblind maar volgens mij ben je knalrood!’ zegt ie waarop hij er achteraan giert, ‘Probeer je vet weg te smelten….’ ? Serieus, I love that man. ? Als goedmakertje stelt ie voor om naar het centrum te fietsen voor een ijsje of een Margarita maar niets kan me verleiden, het is mij te warm, ik blijf in de buurt van het zwembad.

Zaterdag 4 mei verlaten we Palm Springs nadat we eerst om 20.00 uur (onze tijd 11.00 uur) twee minuten samen met Nederland stil zijn. Net als vorig jaar blijft het een indrukwekkend moment en als het Wilhelmus klinkt zitten we beiden met kippenvel.

Via een rechte weg langs Salton Sea nemen we bij het ogenschijnlijk verlaten plaatsje Niland de afslag en rijden naar Slab City, Salvation Mountain, dit is een land-artkunstwerk, een beschilderde berg (die deels uit constructies van zand, water, klei en stro bestaat) met daarop teksten die bedoeld zijn om mensen te bekeren tot het Christendom. Bovenop de top staat een groot kruis. Er loopt een Yellow Brick Road (gele route) door het geheel om bij de verschillende schilderingen te komen.
Je kan er donaties doen: Potten verf !
De schilder, Leonard Knight, kwam naar deze plek om een weekje te schilderen, uiteindelijk bleef hij 25 jaar. Na zijn overlijden in 2014 hebben vrijwilligers het overgenomen. In een scène van de film ‘Into the wild’ is deze berg te zien. Rondom het kunstwerk wonen veel hippies in campers en caravans die er, zeg maar, bijzonder uitzien. ? Joshua Tree is de volgende stop in ons programma en hiervoor moeten we dezelfde weg terug. Vorig jaar zijn we langs de andere kant van Salton Sea gereden https://www.siaenroelopreis.nl/voorzichtig-op-weg-naar-het-noorden/) maar hier ziet dit zoutmeer er iets ‘vriendelijker’ uit met een aantal campingplaatsen langs de waterkant in plaats van stille dorpjes en verlaten plekken. Maar al met al is er weinig meer te beleven dan natuurschoon. Als we de zuidkant van de ingang van Joshua bereiken is het inmiddels 38 graden en het bord met campgrounds full staat te branden in het zonnetje. ? Aan deze kant net buiten het park is een groot stuk BLM land (bureau of land management) waar je gratis mag staan. Er staan inderdaad al een aantal campers maar om in deze hitte, met nog drie uur te gaan voor de zon ondergaat en geen airco in de hut, ook een plekje te zoeken lijkt ons dit geen goed plan. Omdat we al drie keer eerder in dit park waren besluiten we om de bomen in Joshua nu te laten voor wat ze zijn en rijden terug naar de Highway verder richting Lake Havasu waar we met Jos en Marjon hebben afgesproken. ‘Piep, piep’ doet de phone van Roel, het is een bericht van Marjon: ‘Wij zijn er al!’ Als we doorrijden kunnen we rond 20.00 uur bij hen zijn maar WTF wat is het warm. Het is nog zeker vier uur sturen, niet echt iets om vrolijk van te worden. Als we Quartzsite op de borden zien staan zegt Roel; ‘Draai er hier af dan gaan we naar de camping waar we eerder (begin november 2018) stonden.’ Dus ik geef richting aan en dender in ‘the place to be voor snowbirds’ (overwinteraars) waarvan velen fossielen en mineralen zoeken als hobby hebben. Sinds 1960 is dit een paradijs voor ‘stenengekken’. Zomers kunnen de temperaturen oplopen tot wel 54 graden en trekken de meeste inwoners weg om in november terug te keren. De maanden november tot en met maart zijn ideaal: rond de 30 graden! ? In januari is werelds grootste openluchtmarkt, voor wat betreft de stenen en kristallen, hier een aantal dagen te vinden en wordt deze plaats overspoeld door duizenden toeristen. De ouderen trekken er veelal met elkaar op quads uit om de desert in te rijden. Bijzonder feitje is dat het verhuurbedrijf voor scootmobielen hier types met speciale dikke banden voor in het zand verhuurt! ? De hoofdstraat oogt verlaten en bij veel campgrounds staat een bord met ‘closed for the season’. Ik rij die waar wij eerder hebben gestaan op maar alles is nu verlaten. Ineens komt er een oud baasje met een hond uit een camper gelopen. ‘It’s  closed for the season, everybody is leaving this town in the summer.’ deelt ie ons mede.
Hij weet dat er verderop een camping ligt die het hele jaar geopend is. Op weg daarnaar toe zien we nog een aantal winkels en restaurants, die zijn ook allemaal gesloten. De aangewezen campground is verlaten maar achter het raam hangt een papiertje met de tekst ‘Zoek een plek en betaal 30 dollar.’ Okay, dat is best veel voor een nacht op een camping zonder faciliteiten. Na wat zoeken vinden we een plek op een andere nog niet helemaal verlaten camping en voor 8 dollar mogen we van camphost Paul een plek uitzoeken.
Hij kijkt naar ons alsof hij verkeerde paddo’s heeft geslikt maar ach, met deze hitte kijken wij ook niet al te fris meer. ? Als we staan komt er gelukkig een snoeiharde wind opzetten waardoor de hut binnen korte tijd voorzien is van een fijne laag zand maar ook redelijk afkoelt. Als het donker is zitten we nog lang buiten en kijken naar een hemel vol sterren. Natuurlijk branden we hier de volgende morgen ook de camper uit, ‘Wat een drama met die hitte!’ mopper ik er vrolijk op los en verbaas me over mijn lover die gewoon eieren met spek staat te bakken. ‘Lekker toch, die zon!’ roept ie lachend en zet een ontbijtje voor me neer waarna we koers zetten voor het laatste stuk. Bij Parker maken we een quickstop bij de Walmart, Roel moet het satelliet radio-abonnement verlengen en dat kan niet via ons eigen tmobile-internet want dat geeft een Nederlands IP-adres en die zijn bij siriusxmradio geblokkeerd. Terwijl hij dus op het internet van de supermarkt gaat zit ik achter het stuur wat voor me uit te turen. Een parkeerplaats van de Walmart is altijd bijzonder! ? Daar komt een huurcamper het terrein op en het echtpaar loopt in mijn richting. ‘Mag ik wat vragen, hebben jullie deze verscheept vanuit Nederland?’ vraagt de kerel. Het zijn Nederlanders, we maken een praatje en hoe klein is de wereld als blijkt dat zij in Maassluis (onze buurgemeente) wonen. ?
Op de afgesproken plek in Lake Havasu zien we de camper van Jos en Marjon al van verre staan en wat is het reuze leuk om elkaar weer te ontmoeten! In het centrum ploffen we neer op een terras waar de vernevelaars ook hier bij een hitte van 35 graden voor verkoeling zorgen en kletsen bij. Vervolgens rijden we achter elkaar aan om de campers net buiten het plaatsje in de wildernis te stallen. Ook dit is BLM land waar je gratis mag staan.
Hond Tinka loopt lekker los en heeft het prima naar haar zin, zeker als er een man met zijn hondje voorbij komt waar ze mee kan ravotten. Het tweetal  kleine dingen dan ze ons hadden gevraagd mee te nemen worden overhandigd en het stel duikt als dank hiervoor de keuken in. Even later staat er een heerlijke vismaaltijd op tafel. ? Onze routes lopen min of meer gelijk en als we de volgende morgen afscheid nemen hopen we dat elkaar nog eens zullen treffen. Zoals al eerder gezegd de route die we nu rijden hebben we eerder gedaan en ook de volgende stad is meerdere malen bezocht maar kan zeker niet ontbreken: Sin City Las Vegas! ❤️ Wow, wat een lekker gevoel als de hut bij het vliegveld weer the Strip opdraait.
Maar ook dubbel want bij het Mandalay Bay schieten onze gedachten terug naar 1 oktober 2017, de schietpartij waarbij op het tegenover gelegen evenemententerrein 58 mensen om het leven kwamen en de dader zelfmoord pleegde. Als we het sign ‘Welcome to Las Vegas’ passeren zegt mijn lover; ‘We hebben hier eigenlijk nooit een gekke foto genomen.’ En dat klopt, want toen we hier één week na de aanslag waren vonden we het totaal ongepast om op deze plaats, die toen als herdenkingsplek was ingericht, lachend op de foto te gaan. Het is rustig op the Strip en bij Circus Circus gaan we eraf. Het hele RV park daar is leeg op een paar campers na. ‘Nou die zullen best een plekkie voor ons hebben!’ lacht mijn lover. Op de deur van de receptie hangt een bordje dat het lunchtijd is. We laten de camper achter en gaan maar naar de receptie in het bijbehorende hotel. Een niet al te vriendelijke dame deelt ons mede dat de campground gerenoveerd wordt en nu gesloten is maar morgen misschien weer open gaat. ? Okay, dat snappen we niet en de dame kan of wil ons niet vertellen wat er gerenoveerd wordt. Als mijn lover aangeeft dat we het niet erg vinden om in een eventuele herrie te staan en volhardend blijft volhouden dat hij het wil weten roept zij een andere dame erbij. Die is nog onvriendelijker dan haar collega en blaft ons bijna af, ‘Het RV park is gesloten en waarom dat is voor ons belangrijk en voor jullie niet!!’ zegt ze bits. ? Zo dan, die is lelijk! ? Haar collega heeft nog wel een lijst voor ons met een aantal andere campings maar die liggen buiten het centrum. ‘We zijn hier nu al een aantal keer geweest en iedere keer is het wat met die circusballentent!’ foeter ik naast mijn lover terwijl we het gebouw weer helemaal doorstruinen naar de camper. ‘Weet je wat we doen, we gaan eens kijken bij het RV park naast Fremontstreet.’ oppert ie. Op weg daarnaar toe verbazen we ons over de aftakeling dat op het stuk waar alle Wedding Chapels liggen, tussen Freemontstreet en the Strip, meer en meer lijkt toe te slaan. Ook bij ‘onze’ Chapel is iets aan de hand want rond het parkeerterrein staat een groot hek waardoor het plan om hier samen met de camper op de foto te gaan mislukt. ‘OMG, het verval slaat in de Chapel, als t nou maar niet in onze relatie slaat!’ piep ik. ?
De receptie van RV park Fremont is gevestigd in het dichtbij gelegen Main Street Station hotel, dat aan het eind of begin (net vanaf welke kant je begint) van Fremontstreet ligt. Geloof het of niet maar we waren nimmer in dit casino dat gevestigd is in een bijzonder mooi gebouw! Een zeer vriendelijke receptioniste helpt ons aan een, enigszins schaduwrijke, plaats en voor de somma van slechts 19 dollar hebben we een full hook-up plek en mogen ook nog gebruik maken van het zwembad in het tegenovergelegen hotel Californië. Wat een verschil in service en prijs met het Circus Circus! Wij vinden de ligging helemaal top, met name omdat we gek zijn op het oude Vegas met de historische casino’s en de gekte van Fremontstreet.
 
Dat het niet alleen op the Strip rustig is maar ook hier blijkt als we later op de avond bij Tony Roma gelijk aan tafel kunnen. Vegas heeft en kent geen tijd en iets na middernacht ? zijn we terug in de camper.
Duf zitten we een paar uur later aan het ontbijt als mijn lover roept; ‘Ik heb een plan, we nemen de bus tot het ‘Welcome-sign’ en wandelen vandaar een stuk terug!’ Ik knik bedenkelijk wat ik ken hem: éénmaal de ‘wandelsandalen’ aan en hij blijft gaan. ? Met een tegenvoorstel ‘Eerst een koffietje bij de Starbucks in Fremont en dan gaan we!’ geef ik me gewonnen.
Aangezien alles hier draait om het gokken zit de Starbucks verborgen in het Golden Nugget hotel, wat trouwens met zijn zwembad
niet onder doet voor de moderne ketens op the Strip, dus let’s drink a coffee and play some Black Jack….OMG en het is nog geen 11.00 uur. ?
Bij de Sign gaan we op de foto en hopla, daar tilt mijn onbesuisde wederhelft mij de lucht in.
Het is zo’n zelfde gevoel als wanneer hij me in een zwembad onder water duwt, zo’n gevalletje van: ‘Ik lach wel maar ondertussen….’ ? Want terwijl hij tilt trekt ie mijn jurk ook mee omhoog en verschijnt mijn blauwe glitter Victoria Secrets ook ten tonele. ?
Na het fotomoment wandelen we over the Strip
naar Hotel Paris waar we lunchen, zoals altijd een kop uiensoep, stokbrood en een wijntje.
Dat een lunch om 16.00 uur wat laat is maakt in deze stad waar breakfast, lunch en diner 24 uur per dag genuttigd kunnen worden totaal niets uit. Daar op het terras van Paris, Mon Ami Gabi, met uitzicht op het Bellagio hotel met de mega fontein, babbel ik met mijn lover over wat het toch is met deze stad die jaarlijks zo’n 40 miljoen toeristen trekt. Laatst was er op tv een programma van Ewout Genemans in Las Vegas. Hij liet hierin zien wat wij ook merken: in de casino’s is het overal glitter en glamour, gezelligheid en gratis drank: ‘Kom binnen en vergok je money.’ Niemand praat over verlies maar wel over winst. Er zijn casino’s waar ze zelfs omroepen als ze een lucky bastard hebben die net een prijs heeft maar no way dat ze zullen roepen, ‘Dames en heren, we hebben net weer een onfortuinlijke bij de Black Jack tafels die 500 dollar heeft verloren, give him a big applause!’
Ik denk aan de serveersters die keihard werken voor een paar dollar fooi, de masseuses die voor slechts 2 dollar per uur plus tips zere nekken en schouders masseren aan de speeltafels,
de schoonmaakster die op haar knietjes in de wc de voegen schoonpoetst, de croupiers, de barkeepers en zo kan ik nog meer beroepen opnoemen die allemaal dag en nacht voor een laag loon meehelpen om deze mega stad te doen glinsteren en shinen. Als ik tijdens een babbeltje wel eens voorzichtig vraag wat ze verdienen komt steevast alleen het antwoord, ‘I like my job sooooo much, it’s wonderful to work here!’ ? Neem de gamblers die alles verloren
en nu in ondergrondse tunnels hun intrek hebben genomen. Hoe schrijnend liet Ewout in zijn programma zien dat mensen als ratten in holen leven.
Maar in hoeverre kan je dat stellen want op zijn vraag ‘Zou je hier niet weg willen?’ kwam meestal het antwoord, ‘Ik zou niet weten wat ik in een andere stad zou moeten doen….’
We raken er niet over uitgepraat, Las Vegas: you love it or you hate it!, en wandelen verder over the Strip, door en langs de mega casino’s als ineens een regenbui neervalt. Mooi buitje voor het stof: de stad en wij frissen op.
Hoe moe mijn voeten ook zijn, ik loop een casino in en het lijkt een soort Lourdes want ik ben als herboren. ?  Het resultaat is dat we wederom iets na middernacht ? terug zwalken naar de camper, her en der liggen zwervers op straat te slapen maar toch voelen we ons geen moment onveilig.
‘s-Morgens bel ik naar mijn moeder, vertel haar dat de muizenvallen gelukkig nog steeds leeg zijn en ze vraagt wat onze verdere plannen zijn. Op mijn antwoord; ‘We gaan vandaag weer verder want Vegas is killing!’ lacht ze me uit, ‘Ja, ja, dat heb ik eerder gehoord!’ ? Maar het is dit keer waar, we vertrekken echt.
Na twee lange nachten met weinig slaap zijn we gebroken. De twee uurtjes rijden tot St.George redden we net en daar gaan we, onder het motto rust en een zwembad, de KOA camping op waar we op bijzondere wijze door de escort naar onze plek worden gebracht.
Helaas is het alsof de duivel er mee speelt want op onze rustdag regent het! ? We ruimen wat op, doen een paar klusjes en bestuderen de kaart want we zitten een uur van Zion National park waar we in 2017 met mijn ouders ook waren maar toen was het vreselijk druk zodat we weinig hebben gezien. Dit natuurreservaat dankt zijn naam aan de Mormoonse pioniers. Het heeft buiten een grote verscheidenheid aan planten en dieren een aantal bijzondere natuurlijke verschijnselen met namen als Emerald Pools, the Narrows en Angels Landing. Als we de volgende ochtend voorbij het plaatsje Springdale bijna bij het park zijn bekruipt ons het gevoel dat het nu wederom heel druk zal zijn. Overal staan waarschuwingsborden dat de parkeerplaatsen en campgrounds binnen het park vol zitten maar eigenwijs als we zijn rijden we toch door. De dame bij de ingang meet de breedte van onze camper die gelukkig binnen de toegestane meters (2.4 meter) ligt anders moet er 15 dollar betaald worden om de Mt. Carmel tunnel, die de beide ingangen verbind, door te gaan. Ben je namelijk te breed dan wordt het verkeer in de tunnel tijdelijk stilgelegd en wordt je als een soort ‘zwaar transport’ er doorheen geleid. ‘Draaien, draaien, daar is nog een plekkie!’ roept mijn lover luid als ik de parkeerplaats bij het visitor centre op stuur.
Vanaf hier nemen we de shuttlebus het park in. Boven verwachting gaat deze razendsnel, er zijn negen bezienswaardigheden en je kan overal op en afstappen.
Op de bijbehorende kaart staat wat er bij ieder punt te bezichtigen of te wandelen is. Bij nummer 9 (eindpunt) stappen we uit om de wandeling naar de Narrows te maken.
Helaas is deze maar gedeeltelijk open en is het stuk waar je door het water moet lopen in de Virgin rivier, tot in de canyon waar de bergen aan beide zijden van de kloof elkaar bijna raken en je geen daglicht meer ziet, dicht door de regen van de afgelopen dagen.
Ook vandaag is het bewolkt maar de zon komt af en toe toch te voorschijn. Einde van de middag zijn we terug en gaan op zoek naar een overnachtingsplek. Niet slim, we weten het maar soms gaan dingen zo en ben je veel te laat…. ? De beide campgrounds aan deze kant van het park zitten vol maar er is wel een bepaald stuk BLM land net er buiten waar je kan staan.
Dit zijn echter gemarkeerde en genummerde plekken die, vertelt de dame in het visitor centre, in het weekend heel snel vol staan. Op de parkeerplaats bij onze camper staat een verzameling mensen de hut te bewonderen. Met een ‘Sorry, we hebben haast!’ rijden we helaas rap weg. Het is even puzzelen op de kaart maar dan zien we de weg, het is een kiezelweg die al snel overgaat in een opgedroogd modderpad. ‘Gadver, wat een rotzooi, als het vannacht gaat regenen komen we misschien niet meer weg….’ opper ik voorzichtig maar mijn lover ziet het probleem nog niet echt en stuurt voorzichtig de hut al bonkend door kuilen en gaten. Waar we niet verder kunnen moeten we achteruit en bij het draaien duwt de hut een paaltje om….ach, een kleinigheid moet kunnen! ? Het is allemaal redelijk goed aangegeven maar helaas zijn alle genummerde plekken al bezet. ‘Daar staan er een paar gewoon op een stuk zonder nummer, zullen we erbij gaan staan?’ vraagt mijn lover. En dat is zo leuk: hij vraagt en doet gelijk dus we komen op een verrot stuk land, boem, boem, beukt de hut en we schudden heen en weer. ‘Zeg het maar, is het wat?!’ vraagt ie dan hoopvol. ‘Gaat er vanaf, wat een kolerezooi!’ kan ik alleen maar roepen. Hij draait en daar klinkt een harde klap, ‘WTF is dat?’ Ik doe de deur open en kijk, ‘Volgens mij is het een steen die we in tweeën gekraakt hebben….’ Maar weer op de kiezelweg klinkt er een slepend geluid onder de camper. ? Hij springt eruit, kijkt onder de camper, wrikt en pakt dan iets beet, ‘Kijk nou, de isolatiebodem van de schoonwatertank is er onderuit #?#**#?#!’ Hij gooit de gebroken stukken tussen ons in, ‘Hé, dat lijkt verdacht veel op wat ik net voor een steen aan zag!’ denk ik maar ik zeg het maar niet….? Het is wel asociaal maar op een stuk waar niemand ons ziet flikkeren we de kapotte stukken naar buiten. De bodem van de vuilwatertank zijn we in 2017 al verloren en nu dit weer. ‘Ik ben er zo klaar mee, we rijden wel naar een camping!’ mompelt mijn handsome. Maar echt alle campgrounds in de buurt van Zion zitten vol. ?Uiteindelijk zijn we weer terug op de KOA bij St. George waar we een bericht van Jos en Marjon ontvangen: ze zijn ook in de buurt van Zion en vanmorgen weggegleden op een totaal doorweekt BLM land.  Er moest zelfs een takelwagen aan te pas komen.
Rond 08.30 uur rijden we de volgende dag terug naar Zion en sluiten aan in de wachtrij bij South Campground
waar we na zo’n anderhalf uur wachten worden beloond met een mooie plek! ?
Ik heb het al eens eerder aangegeven: het reserveren in Amerika is een dingetje en absoluut niet zo georganiseerd als bij ons. Op onze plaats stallen we de hut en als mijn lover de fietsen tevoorschijn haalt lopen er een paar herten langs.
In een lekker zonnetje fietsen we door het park tot punt 5 waar we de wandeling naar de Emerald Pool en zijn watervallen maken.
Ze hebben een rare regel voor fietsers hier: Als er een shuttlebus achterop komt dan moet je als fietser stoppen, afstappen en de berm in. Ook al is de weg 10 meter breed, de bus weigert om je te passeren. Tja, in Europa heb je een rijbewijs nodig om een bus te besturen….?
Als we terug zijn bij de camper en genieten van een stukje BBQ vlees zijn we het erover eens: het is hier ondanks de erge drukte toch prachtig en heel indrukwekkend. ?

Ondanks de muur van Trump illegalen in de camper!

Eindelijk is het dan zover, op Koningsdag vertrekken we weer voor een paar maanden naar Amerika nadat we door omstandigheden veel langer thuis in Nederland zijn geweest….althans volgens Roel. Ik vind het best meevallen maar begrijp hem wel want met kantoor aan huis is er altijd iets te doen. Eigenlijk stond ons vertrek in maart gepland maar toen had heel Californië te kampen met grote overstromingen. Zo ook Han, onze Nederlandse vriend waar de camper gestald staat.  De toegangsweg naar zijn huis werd weggevaagd door het stromende water. ?

We konden de camper onmogelijk weg krijgen en moesten annuleren. Als troost gingen we nog snel een weekje naar de sneeuw in de Alpen. ?

Op deze vrijdagavond staan we klaar voor vertrek en uitgezwaaid door mijn ouders zeulen we drie koffers, twee rugzakken, een computertas en mijn handtas in de trein.

Relaxed zitten we rond 21.30 uur met een tequila sunrise in het Hyatt Amsterdam Airport; het avontuur is weer begonnen (Voor de nieuwkomers op ons blog: https://www.siaenroelopreis.nl/sia-en-roel-gaan-vanaf-eind-juni-2017-met-hun-eigen-camper-op-reis-door-noord-amerika/ ).

Voordat we naar bed gaan checken we de koffers en de rugzakken, die we vanmiddag weer op het laatst hebben ingepakt ?, nog eens en natuurlijk wordt er wederom iets overgepakt, het lijkt alsof we het nooit zullen leren! ? We checken de vluchtgegevens ook nogmaals en nu blijkt dat er twee plaatsen met extra beenruimte beschikbaar zijn gekomen. Doordat we laat hebben geboekt was er weinig meer te kiezen. Nadat Roel de plaatsen heeft omgezet doen we het licht uit. Midden in de nacht schrik ik wakker van kwaad mompelen naast me, ‘Er zit hier in de kamer naast ons een gestoorde een computerspelletje te spelen met zo’n wezenloos geluid erbij!’ sist mijn lover. ? Ik luister en inderdaad hoor een pieptoon met daarna wat tekst en dat herhaalt zich continue. ‘WTF, dat is het brandalarm!’ roep ik uit en gelijk zijn we wakker. Ik wil de gang op rennen maar oeps, eerst iets aantrekken want mijn pyjamaatje zit al in de koffer. ?  Inmiddels blijft het alarm gaan, op de gang zie ik mensen voorbij lopen en de liften zijn out of order. Ik ga terug naar mijn lover, die nog op bed ligt, plof neer en terwijl ik mijn verhaal doe stopt het alarm. Het blijkt dat er ergens kortsluiting op een kamer was ontstaan. Zoals gezegd ons avontuur was begonnen en de eerste story is net gepasseerd. ? Die avond in de bar had ik juist zitten mijmeren wat nu weer te schrijven omdat onze route de eerste weken in Amerika vrijwel hetzelfde zal zijn.

De vlucht naar Los Angeles verloopt rustig en ook dit keer komen we weer zonder problemen met auto-onderdelen, levensmiddelen zoals kaas, boterkoek voor Han en meel voor Roel zijn eigen gebakken brood door de controle. ?Begin van de avond stappen we binnen bij Han en we zijn versleten. Het vliegen, de rit met de huurauto en de gebroken nacht ervoor eisen hun tol. ‘Willen jullie niet even bij de camper kijken?’ vraagt Han maar we hebben geen puf meer en verdwijnen na het eten naar bed in zijn logeerkamer. Het klinkt gek maar het voelt een soort home sweet home. ? De jetlag maakt dat we om 03:00 uur klaar wakker liggen en verslaafd als we zijn gaan we facebooken. Als ik naar mijn lover toe draai raken we verstrikt in de oplaad snoeren van Iphone en IPad, ‘We lijken wel een stel op de IC zo met al die draden,’ hik ik van de lach. ? Rond 07.00 uur kruip ik uit bed, loop bellend met mijn moeder en een kop thee over het land van Han. Wat een schade is er ontstaan door het water! ?
Het plan is om een paar dagen hier te blijven, dan richting Las Vegas met een tussenstop in de buurt van Lake Havasu waar we Jos en Marjon met hond Tinka, die we tijdens de reis vorig jaar hebben leren kennen, weer gaan ontmoeten en de voor hen meegebrachte spullen afleveren. Vandaar gaat onze trip dan verder omhoog naar Seattle waar vandaan we op 27 juli naar Amsterdam terugvliegen….maar daarover later meer. ? ‘Eerst de afwas en dan ga ik je haren knippen!’ beslist Han na het ontbijt. Roel verdwijnt vast met wat spullen naar de camper. Terwijl wij al babbelend de afwas doen komt mijn lover weer binnen en roept; ‘Nou, hier zijn we klaar mee, muizen in de camper!!’ ? Hij beschrijft wat ie net heeft gezien en we lopen vol ongeloof achter hem aan. In de camper treffen we een ravage aan die vreselijk is, twee dode muizen gelijk in de deuropening, overal keutels en bergen aangevreten wc papier.
WTF, waar hebben ze allemaal gezeten: in bed, in de kasten, tussen de kleding, het linnengoed en de schoenen! Echt het is teveel om op te noemen. Zelfs een berg wcpapiersnippers in de lamp van de douche. ? We hadden vorig jaar bij het verlaten van de camper gelukkig gif gestrooid en de muizenlijkjes liggen her en der verspreid. ‘Alles eruit en schoonmaken!’ beslissen de heren terwijl ik alleen maar zwijgend kan toekijken. Han begrijpt er niets van want ongeveer vier weken geleden was hij nog voor controle in de camper. Roel parkeert de hut bij de waslijnen en daar gaat de hele inhoud eruit. De nieuwe kussens van de banken zijn gelukkig niet aangevreten.
Vervolgens begint mijn lover met de luiken onderin de camper, Han en ik halen de kleding eruit en starten een wasserette. In lekker onvervalst Haags loopt hij te mopperen op me, ‘Wat een t#*#*zooi sleep jij mee, al die jurken en hoeveel overhemden heeft hij wel niet bij zich! Meid, je bent met een camper op pad!’ ? Dat het een verzameling is van de afgelopen acht maanden gaat er bij hem niet in, ‘Weggooien en niet alles bewaren!’ roept ie maar uit. Van buiten klinkt Roel weer, ‘Gadverdamme, weer twee dooien!’ ? Aan het einde van de dag kan ik niet meer en piep; ‘We stoppen en gaan eten bij de Stagecoach (de plaatselijke kroeg in Aguanga)’. Daar maken we de balans op van vandaag: vijf dode en zelfs één levende muis die er door Roel is uitgeslagen, aangevreten dingen zoals overhemden, vesten, etiketten van blikken groente, linnengoed, hoofdkussens en het ergst van alles….twee paar leuke sneakers van mij! ?
‘Het zijn selectieve muizen want ze vreten wel mijn doorstappers op maar niet mijn glittersandaaltjes met hakken!’ lach ik als een boer met kiespijn. ? En de Conimex pakjes babi pangang kruiden lusten ze ook niet. ?
We hebben nog één muizenval kunnen vinden van vorig jaar en die met pindakaas gevuld, ja echt waar daar zijn muizen gek op ?, in de camper geplaatst. Morgen eerst naar de shops om er een aantal bij te kopen. Na een gebroken nacht, door de jetlag en de muizenissen in mijn hoofd, sluipen we de volgende ochtend als een koppel uit de serie Tour of Duty naar de vijand: onze camper die omgetoverd is tot een muizenparadijs. Mijn lover opent de deur, werpt een quickscan naar binnen en ik wacht op zijn teken. Hij vloekt en houdt de val in zijn handen….de slimmeriken hebben de pindakaas opgevreten zonder dat de val is dicht geklapt. ? De gifblokjes zijn ook weer aangevreten en op bed liggen nieuwe keutels….of heb ik die gisteren niet gezien. De vijand is ons te slim afgeweest. ?Han komt met een grote tas waar we al het servies, de pannen en bestek in doen, vervolgens afwassen en weer in de schoongemaakte kasten stoppen. Ondertussen haalt
Roel het tapijt eruit, klopt en veegt de camper verder schoon. ‘s-Middags gaan we naar Temecula, kopen een nieuw stuk tapijt en een aantal muizenvallen die we in de camper plaatsen. Na het eten rolt mijn lover doodmoe zijn bed in maar ik niet, ik heb namelijk een missie: de vijand verslaan! Op internet zoek ik naar het leven van de muis….: ‘Verplaatst u in de huid van de vijand’. Han zit tegenover mij met zijn IPad en af en toe slaak ik een kreet, ‘Weet jij dat ze dit zo doen en dat juist niet!’ Hij kijkt me ongelovig aan, ‘Kind, wat heb je daar nou toch aan!’ ? Ik kan jullie verzekeren lieve lezers en lezeressen: ik weet inmiddels alles van de muis! Als ik in bed kruip hoop ik dat mijn lover wakker wordt zodat ik mijn vergaarde kennis kan delen maar helaas; hij slaapt als een roos. Ben ik dan de enige die dit zo erg vind! ? Na weer een slapeloze nacht sluipen we opnieuw naar het plaats delict en het ritueel herhaalt zich maar nu hebben we geluk! ‘Kijk eens, wat een dikkerd!’ roept mijn wederhelft opgewonden uit en gooit de val met muis langs mij naar buiten. ? OMG, wat vies! ‘Graaf maar even een gat en stop hem erin!’ roept ie erachter aan en ik denk, ‘Are you talking to me….’  ? Natuurlijk graaf ik een kuiltje en als het beest erin ligt schep ik zand erover. Zo dan: one is down, hoeveel nog te gaan? ?? Langzaam verdwijnt de vieze muizenlucht uit de camper die inmiddels door de Dettol en Lysol nu naar een soort mobiel ziekenhuis begint te ruiken. Han heeft een aantal afspraken in Temecula en wij moeten de huurauto retour brengen. Ook weer gezanik want de huurmaatschappij brengt zo maar 60 dollar extra in rekening voor iets wat we niet wilden en niet nodig hebben. De dame van Budget in LA zal wel provisie krijgen. ? Eind van de middag rijden we met zijn drieën terug naar huis. Ik probeer te genieten van al wat ik zie want door de vele regen is het zo groen onderweg: het gras, de bomen en de bergen in de verte zijn prachtig!
Maar op mijn schouder blijft dat vervelende poppetje zitten die fluisterend zegt dat er nog steeds muizen in de camper zitten. Het is echt triest want na het eten duik ik weer het internet op en ontdek wederom bijzondere details over mijn kleine vijanden. ‘Zat je weer op het darkweb van de muizen.’ ? vraagt Roel als ik zachtjes in bed stap en ik denk, ‘Lach maar, de kleine rakkertjes zijn van mij!’ ? Als ik na de vierde slapeloze nacht in de spiegel kijk schrik ik van mezelf, daar staat ze de sprankelende Cheryl veranderd in een muizenterminator met verwarde haren en grote schrikogen met wallen. ? ’Lekker stuk, kom op naar het muizenparadijs,’ roept mijn lover uit en daar aangekomen vinden we er weer één in de val. Helaas is deze ongelukkige niet goed dood en moet nog een klap op zijn koppie krijgen. ? Het is heel tegenstrijdig, ik wil ze niet doden maar moet ze ook niet in de camper. ?  Vandaag is het al woensdag en als alles goed gaat willen we morgen gaan vertrekken. De hele camper is ondersteboven geweest, schoongemaakt, alle kleding en linnengoed hangt en ligt er fris gewassen in. ‘Ik ga nu eerst je haar knippen.’ beslist Han en vrolijkt me op als hij een haarstuk bevestigd. ‘Leuk voor Roel, die houdt toch van lange haren!’ giert ie het uit en laat me zien hoe het werkt. ?
‘s-Middags gaan we shoppen terwijl mijn lover het nieuwe tapijtje gaat leggen en de vijand blijft observeren . ?
Later pikken we hem op en rijden naar het Cahuilla Casino een stuk verderop waar we na een prima maaltijd een gokje wagen….what else?! ?
Ik val bijna in slaap als ik me bedenk dat ik morgenavond in het muizenparadijs moet slapen, gadver! ? ‘Zouden ze er nog zitten?’ sis ik naar mijn lover. ‘Mens, ga slapen of wil je dat ik midden in de nacht nog ga kijken!’ klinkt het heel vriendelijk van zijn kant. ? Maar thank you Lord, een wonder want donderdagmorgen  zijn de vallen leeg en het gif niet meer aangevreten. ? Buurman Kenny komt langs, hij gaat de weg nog een keer goed glad maken met de tractor zodat de camper er hopelijk zonder probleem over heen kan rijden. Als we hem vertellen van de muizen kijkt ie ons aan en zegt dan; ‘They are every where, I have them but I don’t care, it’s nature…. Ik knik instemmend maar denk;  ‘Het is de natuur maar gadverdamme het blijft smerig.’ ?Na het ontbijt zijn we klaar voor vertrek, nemen afscheid van Han en terwijl mijn lover rijdt hou ik mijn vingers gekruist opdat we niet vast komen te zitten op de zanderige weg. Zonder problemen bereiken we gelukkig de asfaltweg. ? In Temecula doen we boodschappen, wassen de buitenkant van de camper
en rijden dan de Highway op. Rond zes mei hebben we met Jos en Marjon afgesproken in Lake Havasu dus we kunnen de komende dagen rustig aan doen. Palm Springs verschijnt op de borden en na kort overleg gaan we eraf. We zijn hier al meerdere keren geweest maar nog niet met de camper….tijd om dat eens te ontdekken! Bij het Visitor Centre vragen we informatie over de campings en de dame vertelt dat er vanavond vanaf 20.00 uur braderie is in het centrum. Op Happy Traveler RV park, een kwartier lopen vanaf het centrum, vinden we een plek
en een zwembad waar we inplonsen (temperatuur hier 30 graden). Als de zon onder is slenteren we door het stadje en trakteren ons zelf op een etentje bij Mexicaans restaurant Maracas waar ze behalve prima gerechten ook echt de lekkerste Margarita’s van Palm Springs serveren. ?
De hele hoofdstraat is intussen afgesloten en er is een kilometer lange braderie waar duizenden bezoekers op afkomen.
De temperatuur is nog hoog en de vernevelaars doen hun best.
Licht aangeschoten zwalken we terug naar de warme camper waar de muizenvalletjes leeg naar ons staan te twinkelen.  ? We kruipen in bed, eigenlijk is het zo dat ik mijn lover in bed help ? en terwijl ik naast hem lig vraag ik me af waarom mannen bij mij altijd gaan drinken. ? De wind waait door de openstaande ramen en ik kijk naar het blote been van mijn lover. ‘Zal ik over zijn been kriebelen als een muis of is dat erg flauw.’  ? Tsja, drank maakt soms meer kapot dan je lief is….