Tijdens het ontbijt op zondagmorgen zegt mijn lover; ‘Ik heb een idee, we boeken hier nog een nacht bij en gaan vandaag naar Seattle!’ ?
Het is inderdaad een goed plan want deze campground in Bellevue ligt dichterbij de stad dan die in Kent waar we later in de week een reservering hebben. Met een Uber gaan we naar the city. Het is onze eerste Uberervaring en wat een uitvinding! Je hebt razendsnel een taxi en kan het bedrag van te voren uitrekenen. 
Rond 11.00 uur zet chauffeur Riyad ons af bij Pike Place Public Market. 
Het is al knap warm in Seattle maar we klagen niet op deze zonnige dag want de stad staat immers bekend als de natste van Noord Amerika. ? Binnen in de overdekte hal genieten we van de markt met diverse kramen en het visgooien van de marktlui.
Het blijft verbazend hoe ze de vissen van best grote afstanden naar elkaar gooien en behendig vangen. In een van de vele restaurantjes eten we bij een BBQ-kraam een broodje. Het was de bedoeling om iets kleins te lunchen maar ook hier zijn de porties enorm en ik krijg mijn broodje kip niet eens op! ? Omdat we al een paar keer eerder in Seattle waren hebben we alle grote bezienswaardigheden wel gezien. Op het gemak slenteren we naar het reuzenrad bij de haven. Die deden we nog niet eerder!
Vanuit het reuzenrad zien we hoe de skyline van Seattle aan het veranderen is. De dubbeldeks snelweg, tientallen jaren zo kenmerkend voor deze stad is grotendeels afgebroken.
Hiervoor in de plaats is een tunnel gekomen. Na het reuzenrad slenteren we door het centrum. Wat zijn hier toch een hoop daklozen! Iedere grote stad heeft ze maar hier is het extreem. Neemt niet weg dat Seattle een onwijs leuke stad is waar wij ons absoluut niet onveilig voelen. Met zere voeten en een bezweet lijf keren we eind van de middag met een ritje Uber terug naar de camper. Die lijkt op een sauna want de camping heeft geen schaduw en het ding heeft lekker in de zon staan te bakken, zucht. ? De laatste dagen schieten ineens zo snel voorbij: we rijden de volgende dag met de camper terug naar Seattle zodat mijn lover foto’s kan maken van de skyline.
Het is weer een dingetje want ik rij en hij geeft, hangend en fotograferend uit het raam, aanwijzingen wat ie wil zien. Wat ook hier weer opvalt zijn de enorme hoeveelheden zwervers die met tentjes bivakkeren naast de snelwegen.
Dan terug naar Lake Keechelus waar het, in tegenstelling tot zaterdag, heel rustig is. We zoeken een plekkie waar we later weer verkassen omdat er een engerd in een personenauto bij ons komt staan. We zijn niet bang uitgevallen, deze (voormalig) opsporingsambtenaar en persfotograaf, maar dit type geeft ons beiden een onbehagelijk gevoel. ? Opvallend is dat het heertje na ons vertrek ook meteen weg reed….? Op de KOA camping in Kent ontmoeten we Peter en Jennifer met hun tweeling weer. Zij vliegen vrijdag door naar New York waar de tweeling hun achtste verjaardag gaat vieren. De jongetjes zijn al helemaal opgewonden door dit vooruitzicht! Roel gaat met ze aan de slag om een brood te bakken. Na bijna een jaar rond de wereld te hebben gereisd geniet het viertal de volgende morgen van een lekker gewoon Nederlands bammetje. Verder is onze dagindeling die laatste dagen heel easy: in de ochtend cleanen we de hut, liggen ‘s-middags bij het zwembad en filosoferen aan het eind van de dag met Peter en Jennifer over het reizende leven. ?Vrijdag is het dan toch echt zover: ons huis gaat naar de storage, wij een nacht in een hotel om dan morgen terug te vliegen naar Nederland. Na het ontbijt ruimen we de laatste dingen op en verlaten rond 09.30 uur al de camping. ‘Eerst maar naar het hotel om de bagage af te leveren, want wat sleep je nou allemaal mee!!’ roept mijn verwonderde lover. Eerlijk gezegd heb ik op zulke momenten wel eens bewondering voor zijn incasseringsvermogen. ?
We hebben afgelopen week nog een grote tas gekocht want met twee koffers gaan we het niet redden. Dat ik daar ook weer een super mooie handtas scoorde nam ie gelukkig sportief op! ?
Veel te vroeg arriveren we in het hotel maar de kamer is bijna klaar dus nadat we ingecheckt hebben kunnen we er gelijk in! Via een laatste stop bij mijn inmiddels bekende koffietentje komen we bij de storage. Toen we vorig jaar vanuit Seattle een cruise naar Alaska hebben gemaakt heeft de camper ook hier gestaan, een prima omheind bewaakt terrein. Het is vreemd om hem achter te laten. ‘Je hebt goed je best gedaan dit keer en ons niet in de steek gelaten! zeg ik en klop op de zijkant van ons huis waar we nu al vele maanden in rondtrekken. ? Met een Uber rijden we terug naar het hotel waar we zeker een half uur onder de shower staan. Na al die weken zuinig douchen in de camper is dit wel zo’n luxe….gewoon stromend warm water zolang als je wilt! ?Natuurlijk kunnen we op campings ook douchen maar dat vind ik altijd zo’n gedoe. Shampoo, handdoek en wat al niet meer mee slepen naar zo’n hok en dan maar hopen dat het een beetje proper is zodat je erin durft….? 
Het hotel ligt vlakbij de luchthaven en heeft een shuttlebus rijden waarmee we eind van de middag naar de metro gaan die ons vervolgens in het centrum brengt. Je kan toch moeilijk zo’n laatste avond op je hotelkamer blijven! ? We slenteren door de straatjes bij de Market, ploffen neer op een terras om iets te drinken en uiteindelijk ook te eten want het is wel heel gezellig zodat we de tijd een beetje vergeten….?
Met een Margarita zitten we mijmerend aan tafel. De drie maanden zijn voorbij gevlogen: we hebben oude vrienden ontmoet en nieuwe gemaakt, adembenemende momenten gehad en wonderschone natuur gezien, benarde situaties meegemaakt, elkaar heel erg lief gehad maar ons ook een enkele keer gedragen als Tinie en Lou. ? Er is nog geen retourdatum naar Amerika want er staan de komende maanden een aantal leuke dingen hier in Nederland op de agenda dus kortom: wij maken ons op voor een zomer in het Nederlandse! ? Lieve volgers (inmiddels rond de 500!) super leuk dat jullie hebben willen meegenieten van onze reis de afgelopen maanden. Het blog met alle belevenissen maken we voor onze herinnering maar hoe geweldig is het dat er zoveel mensen met ons mee leven/reizen! Thanks, thanks, thanks and we keep in touch! ?
Het is met recht een ‘vlooienmarkt’. ? Net voor Anacortes staat casino Swinomis, misschien een overnachtingsplek voor vanavond? Er is een heus RV park (gratis) maar alles is bezet. Ook de andere campings in en om Anacortes zijn vol. WTF, is dat balen! Het is weekend en al rond 13.00 uur maar dit hadden we niet verwacht. Richting Oak Harbor ligt het Deception Pass State park. Daar maar eens proberen. De brug die we over gaan is van duizelingwekkende hoogte en beneden in het water zien we zeehonden spelen. ? 
Helaas heeft het park geen enkele vrije plek meer. ‘Laten we het zoeken staken en van de middag genieten.’ stel ik voor en we rijden naar het centrum van Anacortes waar we de hut parkeren. 
We kunnen altijd weer terug rijden naar het casino van vannacht, daar was plek genoeg. ? Het zit mijn lover toch niet lekker en als ie een visitorcenter ziet zegt hij; ‘We kunnen het allicht vragen toch….!’ en stapt naar binnen. Het wordt gerund door een vriendelijk echtpaar die misschien een oplossing hebben. Bij de jachthaven, genaamd Cape Sante Maria, zijn ook camperplaatsen. Zij belt naar de receptie en we hebben geluk, er is nog een laatste plek. 
Het blijkt dat het dit weekend ‘crabweekend’ is. Wat is te vergelijken met vlaggetjesdag bij ons als de haring binnenkomt. Dus vandaar de grote drukte! ? De plek bij de jachthaven is prima, wel flink op elkaar. We staan tussen twee Amerikaanse campers. Ik heb zo’n hekel aan die dingen met die donkere ramen….je ziet niemand zitten maar ik krijg altijd het idee dat ze ons wel zien. ? Vanaf de jachthaven ben je binnen een paar minuten in het centrum waar we een drankje doen in de rooftop bar van het Majestic Inn. 
Dit hotel is gebouwd ergens in 1800 en begin 1900 is het hele hotel in stukken verplaatst naar de huidige locatie. 
Aan de jachthaven ligt restaurant Anthony’s en het is er gezellig druk. Even vragen of ze nog een tafeltje hebben kan altijd….? Er is er net een vrij aan het raam! Ondanks het crabweekend staat er geen krab op de kaart dus neemt mijn lover een vissie en ik de mosselen. 
Zondag fietsen we naar de haven waar de ferry’s liggen, ongeveer zeven kilometer, en nemen die naar Friday Harbor op de San Juan Islands vaart. Het is even goed puzzelen want er zijn meerdere eilanden en tijden, niet elke ferry doet ieder eiland aan. 
De tocht duurt ruim een uur en ondanks dat hier in de wateren ook orca’s en walvissen zitten zien we helaas, behalve zeehonden, niets. Friday Harbor is erg leuk en heel toeristisch. 
We parkeren de fietsen en wandelen langs de vele winkeltjes die heel slim hun prijzen hebben aangepast aan de hordes dagjesmensen. 
Ik zie in een boetiek een jurkje hangen voor 280 dollar….zo’n stofje wat je ook bij de Turk op de markt kan kopen….tsja. ? We lunchen bij een prima restaurant met uitzicht op de haven 
en dan is het tijd om terug naar Anacortes te gaan. 
Ook dit keer zien we niets in het water waar we onze stoel voor uit komen. De volgende morgen trek ik mijn loopschoenen weer aan. Mijn lover fietst een stukje mee en gaat dan door naar de Safeway om croissantjes te halen. Na het douchen, ontbijt en een belletje naar mijn ouders vertrekken we precies om 11.00 uur (de tijd dat je van je plekkie af moet zijn ?) richting Wenatchee National Forest. De laatste paar dagen is echt de vaart eruit. Of het komt door ons naderend vertrek naar Nederland, we don’t know. ? Dit blijft een beetje tussen ons in hangen. Ik vond de acht maanden van vorig jaar erg lang en mijn voorstel was om dit keer korter te gaan. Ik zei het al in mijn vorige blogs: Nederland mis ik niet maar wel familie en vrienden! Het is echt dubbel want terwijl ik hier ben mis ik mijn leven in Nederland en daar mis ik mijn vrije leventje hier. ? Dat daar ook wat zakelijke dingen bij kwamen waardoor we eind juli naar Nederland retour vliegen is mijn handsome spontaan vergeten want, ‘Ja, jij wilde maar drie maanden!’ ligt steeds op het puntje van zijn tong. ? Als we net voor Skykomish een bord met campground Money Creek zien zegt hij; ‘Dat is wat voor jou, een camping met zo’n klinkende naam!’ ? ‘Wat mij betreft draai je eraf en gaan we staan!’ Ik kijk, het is net 15.00 uur en zeg; ‘Nou Dijks, dit was weer een bijzondere zware etappe van zeker tachtig kilometer!’ ? Het is een prima plek in een vreselijk dicht bos aan een riviertje. Mijn lover zet enthousiast de stoeltjes buiten. 
Als ik binnen een wijntje inschenk moet gewoon het licht aan zo donker is het in de hut door de bomen! We BBQ’en, net als het vlees klaar is en we buiten aan tafel zitten begint het te plenzen. ? 
Ook de volgende ochtend vertrekken we laat. De laatste dagen rij ik en navigeert hij omdat gebleken is dat ik een bijzonder richtingsgevoel heb wat volgens mijn lover wil zeggen dat ik géén gevoel voor richting heb. ? In Skykomisch zien we een reclamebord voor een koffiebar. Mijn lover zet iedere ochtend een prima bakkie voor me maar een koffietje in een echte koffietent is niet te versmaden. ? Ik parkeer de hut en zie vier mannen voor de koffiebar zitten die met open mond staren. Ik krijg dan altijd zo’n gevoel van: WTF, heb ik een paaltje geraakt of erger….? Er staat er een op die naar ons toe komt lopen. ‘Jullie zijn een eind van huis, hebben jullie deze verscheept?’ vraagt ie in het Engels met een Iers accent. Het zijn vier piloten van Air Lingus. Gisteren hebben ze een vlucht naar Seattle gehad en zijn nu een paar dagen vrij. Met elkaar hebben ze een auto gehuurd om de omgeving hier te verkennen. Na de koffie/thee en het gezellige babbeltje met de heren rijden we verder langs watervallen 
en de Stevens Pass in het Cascade gebergte om uiteindelijk via een mooie afdaling bij Lake Wenatchee uit te komen. De natuur is geweldig mooi en genietend rij ik op de muziek van Belle Perez naar beneden. Herkenbaar toch, dat je op goeie muziek net altijd iets anders gaat rijden….? ‘Wat mij betreft mag je een stuk langzamer want ik vind dat je wel erg hard gaat!’ corrigeert mijn lover naast me. Op een van de campgrounds vinden we een heerlijke plek aan een kleine rivier. 
Het zonnetje schijnt en we besluiten om naar het verderop gelegen meer te fietsen. 
Daar zitten we (ik noem ons altijd gekscherend): me and my shadowman. Want waar ik van het zonnetje hou ligt mijn handsome meestal in de schaduw. ? 
Als ik de volgende ochtend na een kop thee en een banaan weer mijn loopschoenen aantrek zegt ie; ‘Succes en kijk uit voor de beren!’ Tsja, dat is iets hier in de bossen. Ik heb ze nog niet gezien maar het zal je gebeuren! ? Terug bij de camper ben ik weer trots op mezelf. Ik blijf het volhouden en merk nu pas dat ik het gemist heb. Het alleen zijn in de natuur, de stilte, de eekhorentjes die voor me langs schieten en de zonnestralen die door de bomen glinsteren! Mijn lover is druk in de keuken, hij heeft koffie en bakt een eitje voor me. Met dit alles zit ik genietend buiten in de zon terwijl ik de mail van een lieve vriendin, Carla, lees. Iedere week stuurt ze een gezellig bericht over haar belevenissen. ? Vanaf hier rijden we naar Leavenworth. Nadat in de tweede helft van de twintigste eeuw de lokale industrie van hout en mijnbouw stilviel bedachten de inwoners een nieuwe bron van inkomsten en bouwden hun dorp om tot een echte Beierse stad, ‘Bavarian Village’. Het is gelukt want terwijl we door de straten lopen wanen we ons echt in de Alpen. 
Het is zeer toeristisch maar als je daar doorheen prikt is het genieten. Vanaf hier rijden we door tot Wenatchee. Deze stad is in tweeën verdeeld en van beiden krijgen we geen vibraties. Veel troosteloze straten met vreemde types. We gaan niet eens de hut uit en keren terug richting Leavenworth om een camping te zoeken. Dat het toeristisch is merken we als een aantal campings vol zijn. Echter bij Cashmere hebben we geluk. Het valt op dat in dit gedeelte van de staat Washington heel weinig Europese toeristen zijn. Het is te begrijpen want het Wenatchee National Forest ligt niet op een voor de hand liggende route. De afgelopen dagen hebben we dit al gehad en ook nu komen, zodra we de hut hebben neergezet, van alle kanten nieuwsgierigen op ons af. Ze bekijken de kaarten op de camper aandachtig en kunnen zich slecht voorstellen dat je in Nederland echt niet iedereen kent. ? Het is super leuk dat mensen zo geïnteresseerd zijn maar soms is het ook vermoeiend. Terwijl we net zijn aangekomen en mijn lover buiten alles installeert komen de eerste al op hem af. Ik hoor ze vragen, hem babbelen en denk ‘Nu even niet!’ dus blijf binnen mijn ding doen. Even later stapt ie in de hut en zegt; ‘Ik had jou ook nog wel buiten verwacht, hoorde je me niet praten?!’ ? ‘Tuurlijk hoorde ik je babbelen maar ik wist niet of je de kleine of grote introductie deed waarbij ik ook op moest treden!’ 
Maar eerlijk, we krijgen soms zoveel mensen binnen die willen kijken hoe we wonen dat ik er af en toe over nadenk om entree te vragen. ? Maar het heeft ook een positieve kant want ook hier krijgen we van de buurtjes een uitnodiging om iets te komen drinken. Na het eten slepen we stoelen en drankjes mee en schuiven gezellig aan. Net naast de camping is een golfbaan waar we de volgende ochtend een balletje gaan slaan. Het is een flink heuvelachtig terrein met fruitbomen. 
Het advies van de vriendelijke receptioniste om een golfkar te huren sla ik in de wind. We moeten bewegen! ? We lopen negen holes, lang genoeg op een grote baan met mijn handicap. Bij hole 3 heb ik al spijt dat we geen karretje hebben genomen. Naast me loopt mijn opgewekte lover. ‘Zwaar toch?’ piep ik maar hij heeft nergens last van. ? We rijden nadat we nog een pondje kersen plukken 
retour naar Leavenworth waar we nog wat shoppen en lunchen. 
Nog nooit stonden we zo lang voor een curryworst in de rij! ? 
Over de 97 zetten we koers naar Cle Elum. Onderweg kijken we voor een overnachtingsplek en soms zit dat niet mee. Die camping is te duur, die ligt in de schaduw, die is vervallen….Uiteindelijk komen we op campground Cle Elum river waar we met een wijntje genieten in het zonnetje.
‘s-Avonds kijken we naar het leven van de familie Holleeder in de serie Judas. Mijn handsome wordt altijd wat flauw als we het over ‘mijn vriend Willem’ ? hebben en vraagt melig; ‘Hoe noem je grappen over Holleeder?’ Om vervolgens lachend te antwoorden; ‘Bij de neus nemen!’ Als ik ‘s-morgens een rondje ga joggen zie ik verderop een stuk grond bij de rivier waar we gratis konden staan….ach, we kunnen ook niet altijd geluk hebben. Na het internet-loze ontbijt 
doen we in Cle Elum een koffiestop en rijden dan richting Seattle waar we dinsdag in Kent een plek voor drie dagen op de KOA camping hebben gereserveerd. Zo hebben we mooi de tijd om de hut schoon te maken en alle rotzooi van de afgelopen tijd te verzamelen. Vrijdag gaat ie dan naar de stalling en wij in een hotel. Zaterdag vliegen we naar huis….en daar komt mijn verwarde vakantiebrein om de hoek want als ik met mijn moedertje bel kom ik erachter dat we niet op zaterdag thuiskomen maar op zondag! Het arme mensje begreep al niet wat ik bedoelde, ‘Hoe kan het nou dat je zaterdagmiddag vliegt en ook hier aankomt!’ vroeg ze waarop ik geduldig nog eens het tijdsverschil ging uitleggen tot ik zelf hoorde dat mijn verhaal niet klopte….? Als we over de Highway richting Seattle rijden zie ik in de verte campers bij een meer staan. We nemen de afslag naar Lake Keechelus waar blijkt dat je hier vrij mag staan. 
Hoe leuk is dit! Onze achterbuurman vertelt dat deze grond in de winter helemaal onder water staat, het meer is dan tig keer groter. Nu komen er vooral locals weekend vieren met hun camper, caravan, boot of hanggliders. Omdat we water moeten vullen en lozen verlaten we na een nacht deze geweldige plek. Het is zaterdag en druk op de wegen rondom Seattle. Nergens een dump of waterkraan en de campings waar we vragen zijn vol. Bah, de laatste dagen zit het niet mee, het is te merken dat we rond een grote stad zitten. Als we een bord zien met Snoqualmie Falls rijden we die kant op. Het is een prachtig park met een indrukwekkende waterval 
waar we een wandeling maken. In de plaats Bellevue op RV park Trailer Inns vinden we een plek. Eigenlijk is het niets want deze camping ligt pal aan de snelweg en de campers/caravans staan heel dicht op elkaar maar we hebben met deze drukte weinig keus. ‘Willen jullie een plaats met of zonder gelegenheid om buiten te zitten?’ ?vraagt de vriendelijke dame achter de balie. Het is inmiddels zo’n 25 graden dus gooien we er nog drie dollar (de prijs voor de extra ruimte) tegen om buiten te kunnen zitten.
‘Ik denk dat we morgen nog maar een nachtje terugrijden naar het meer van vannacht!’ oppert mijn lover. Nog een week, waarin het leven heel simpel is, te gaan! ?
Over de 22A passeren we bij Montrose de grens en zijn weer terug in Amerika. Die grens blijft altijd een ding en ook dit keer zijn we benieuwd wat ze gaan controleren….we hebben tenslotte een camper met Nederlands kenteken. Ik rij en zoals afgesproken doet de bestuurder dan ook het woord. ? ‘Goodmorning’ zegt de beambte stroef. Ik zet de motor uit, zonnebrilletje af en zeg, ‘Goodmorning sir.’ Hij loopt om de camper heen en als ie terug bij mijn raam is vraagt ie waar we vandaan komen. Met de paspoorten in zijn hand verdwijnt hij in een loket. ‘Zijn jullie met het vliegtuig Canada binnengekomen?’ ? Ik antwoord dat we afgelopen 27 april in Los Angeles zijn geland. ‘Okay, nu zie ik het staan, ik moest even zoeken.’ zegt ie en vraagt vervolgens ‘Waar gaan jullie nu heen?’ Ik vertel dat we eind juli vanuit Seattle naar Amsterdam retour vliegen. Hij luistert en vind het bijzonder dat we zo rondreizen, ‘Wow, good for you!’ ? Ik sluit mijn relaas af met ‘Yes, I thank the Lord every day!’ (Doet het altijd goed bij de Amerikanen.) ? Via Northport rijden we langs de Columbia rivier het Lake Roosevelt National Recreation gebied in. Met een temperatuur die inmiddels 30 graden is zitten we te puffen in onze lange broek. Als we een bord zien met Evans campground slaan we af en rijden over de camping op zoek naar een plaats. Precies aan het meer, plaats 12, 
echt één van de mooiste plekken is vrij! 
Als de hut staat geparkeerd zetten we de stoelen buiten, bikini/zwembroek aan, drankje erbij en genieten! Het is zelfs zo warm dat ik me in het ijskoude water waag en op mijn manier zwem….eigenlijk is dat niets meer dan snel onder en er weer uit! ? 
Hier hebben we ook buren die ons ‘s-avonds uitnodigen voor een drankje en dit is weer een bijzonder gezelschap: twee zussen met hun man en een aantal honden. De dames hebben al aardig wat op en gieren het continue uit, de mannen daarentegen zitten er zuur bij, zeker die waarvan de vrouw steeds bij Roel gaat zitten. Met wat enkele Nederlandse woorden maken we elkaar snel duidelijk: een smoes verzinnen want time to go! ? De volgende morgen rijden we eerst naar Kettle falls. In dit dun bevolkte gebied is het opletten waar winkels zijn om wat inkopen te doen. Hier in de supermarkt valt het ons weer op dat in sommige delen van Amerika bijzonder publiek woont. Het zijn aannames maar het lijkt alsof de helft op elkaar lijkt en ook die paar hersencellen verdeeld heeft….? Zoiets van: het is je dochter maar ook je zus….? De dame achter de kassa bekijkt ons argwanend en op de parkeerplaats is de camper een bezienswaardigheid. We besluiten de route om het meer verder af te rijden. 
Doen koffie/thee met iets lekkers bij een mooi uitzichtpunt en rijden door naar Fort Spokane, een indianenreservaat. Het is een super groot meer waar de weg zich omheen slingert, soms ligt het water diep beneden ons en dan weer rijden we er vlak langs. Nu we eindelijk zon hebben besluiten we er ook van te genieten, zeker bij het zien van Hawk Creek campground. Rotsen omringen dit gedeelte van het meer 
en verderop is een waterval. 
Op het water dobberen wat bootjes met vissers erin. Het is een totaal ander beeld. Hadden we gisteren speedboten en waterscooters, hier zitten de recreanten met hun hengels. Het is geen grote camping, ongeveer 20 plaatsen en wat er staat zijn locals. 
Ze komen een praatje maken en hebben nog nooit iemand uit een ander land dan Amerika gezien. ? Is het de zon of zijn het de dikke dames
om mij heen (opa Flodder is er ook ?) maar ineens weet ik het, ga naar binnen en gekleed in bij elkaar gezochte sportkleding sta ik buiten voor mijn lover. ‘Wat heb jij nou aan, die broek!’ giert ie van het lachen. Op mijn mededeling dat ik ga hardlopen zegt ie; ‘Ga toch zitten mens en doe niet zo dwaas met dit weer!’ Ik laat hem kletsen nu ik ineens ‘het licht’ heb gezien en met stevige pas wandel ik de camping af. Het is altijd even zoeken in een vreemde omgeving waar je naar toe kan maar ik vind een mooi pad langs het meer, helaas gaat het wel hoog en laag. ? 
Daar jog (lees sjok) ik dan: zij die ooit zo sportief was want ik deed mountainbikewedstrijden onder andere in de Alpenlanden, liep de marathon van Rotterdam en bij de vierdaagse van Nijmegen deed ik de ‘mannenafstand’ van 50 kilometer per dag. Na een héle lange tijd niets doen laten mijn benen me niet in de steek want die willen wel maar mijn hart en longen schrikken zich rot! ? Als ik na een half uur terug ben klop ik mezelf denkbeeldig op de schouder: nu volhouden en uitbreiden! Hoe heerlijk deze plek ook is; we rijden de volgende morgen na nog een korte wandeling langs het meer 
verder over de Miles Creston weg naar Grand Coulee dam. Een waterkracht-stuwdam aan de Columbia rivier gebouwd door Henry J. Kaiser. Samen met de Hoover Dam is het een van de meest beroemde dammen in Amerika. Het reservoir bij de dam is genoemd naar de toenmalige president, Franklin Delano Roosevelt, die bij dit project de leiding had. We lunchen met uitzicht op dit immens grote bouwwerk 
en rijden dan verder over de 155 naar Omak en Okanogan. Kleine stadjes waar weinig te beleven is en nergens zien we een plek waar we kunnen overnachten. ? Net wanneer we ons er bij neer hebben gelegd dat we nog wel even zullen moeten zoeken, misschien wel tot de volgende plaats Winthrop, is daar ineens een bord met camping. We krijgen wel een onverhard weggetje maar het is het waard! We komen bij een verscholen meertje met daarom heen een kleine camping met niet meer voorzieningen dan een wc.
Geen water en elektra maar nog wel één vrije plek! Hoe we moeten betalen is onduidelijk, op een bord staat: ‘Melden via internet.’ Maar hoe doe je dat als er geen bereik is. ? Bij een andere kampeerder vragen we het na. Die legt uit dat het gaat om een pas voor de staatsparken in Washington. Hij heeft ook geen idee hoe we dit zonder internet moeten regelen. ‘Eigenlijk heb ik hier nog nooit controle gehad.’ verzekerd hij ons lachend. We wagen het er op, mocht er controle komen dan zien we wel. ? Als we na het eten buiten een koffie/thee doen rijden er vier motorrijders langs, nog op zoek naar een vrije plek. De plaatsen zijn allemaal erg groot en zeker die van ons. ‘Zijn dit er soms twee?’ vraagt een van de mannen aan ons. ‘Nee, dit is één plek maar alles is vol dus kom er gewoon bij staan.’ roept mijn lover. De mannen overleggen kort en rijden dan de motoren in de hoek van onze plaats. 
Het zijn twee broers, één met zijn zoon en een zwager. Ze zijn op een ‘mannenweekje’ en wonen in Vancouver. Als de hangmatten tussen de bomen zijn opgehangen maken ze wat te eten en vragen ons voor een drankje. ? Ze verontschuldigen zich vast dat ze misschien snurken vannacht. ‘Dan heb je mijn vrouw nog niet gehoord, want ik weet niet of iemand daar bovenuit komt!’ grinnikt mijn lover. Na een rustige nacht trek ik de volgende ochtend mijn sportkleding weer aan en verdwijn sjokkend in de bossen. Later hoor ik van de mannen dat ook hier beren kunnen zitten….WTF! ? De weg naar Winthrop is stil en als we een zaak zien met koffie dan is die voor mij! Het blijkt er zo een te zijn waar ze organische koffie schenken. Dat vind ik toch zo’n jeuk woord….organisch. Alsof ze normaal koffie in een chemische fabriek maken. ? 
Het trekt ook altijd een bepaald slag mensen maar goed, ik wíl koffie dus! Terwijl ik in de rij sta stalt mijn lover zijn paard . ?
Daar komen we de motorrijders ook weer tegen. Al met al is het inmiddels 14.00 uur en zijn we nog niet veel opgeschoten. ‘We hebben toch geen haast, zullen we hier een camping zoeken?’ stelt mijn lover voor. We rijden dus het centrum uit naar Pearrygin Lake Statepark, een tip van de motorrijders, en zo komt het dat we vroeg in de middag op een perfecte plek 
weer in het zonnetje zitten. Ik zelfs op mijn eigen privéstrand! ? 
Nieuwsgierige eenden komen op de kant in het rond scharrelen en verderop zitten drie zwaluwjonkies op een laaghangende tak van een boom. De ouders vliegen af en aan om ze te voeren, wat een geweldig schouwspel zo precies voor onze neus! ? 
Helaas vinden de muggen dat ‘s-avonds ook en we vluchten naar binnen. Over de 20 rijden we de volgende dag door het North Cascades National park. Helaas is het slecht weer in de bergen 
en we rijden in flinke regenbuien Burlington binnen. 
Heel zonde want we hebben weinig gezien van de gletsjers waar dit park bekend om is. Voorbij Burlington belanden we in Bayview op een camping in het gelijknamige Statepark wat aan een binnenwater van de Salish Sea ligt. 
Tussen de buien door wandelen we nog naar het strand. De rest van de avond zitten we voor de buis en kijken een nieuwe serie uit de verzameling. ? Op de verlanglijst van mijn lover staat al heel lang een bezoek aan de Boeing fabrieken in Mukilteo. ‘Zullen we er vandaag naar toe gaan?’ vraagt ie de volgende ochtend. ‘Het is ongeveer een klein uurtje rijden en op onze route.’ Omdat het buiten nog steeds regent lijkt het ons een goed plan. Tijdens het ontbijt gaat ie dus het internet op en boekt twee kaartjes voor de rondleiding om 15.00 uur. ‘Ik denk dat ik ga lopen nu we toch de tijd hebben.’ besluit ik als de regen even stopt. ?? ‘Je lijkt wel gek met dit weer!’ roept mijn husband maar ik heb mijn schoenen al aan. Natuurlijk ben ik net op de helft als de regen weer begint. Eerst zachtjes maar dan keihard. ‘Lekker zeg, ben ik eindelijk niet meer verkouden heb ik dit!’ mopper ik voor me uit. Lang duurt het mopperen niet want wat is het heerlijk om weer iets te doen: ik geniet van het water waar ik langs loop en verderop in een tuin staat een hert met haar jong. ❤️ Dat ik met mijn gehijg zo een sexfilm kan nasynchroniseren mag de pret niet drukken. ? Drijfnat nader ik de camping en zie daar mijn lover met een knalgele regenjas over zijn hoofd aan komen lopen. Wat doet hij nou? Als ie me ziet begint ie te blazen, ‘Je lijkt wel gek met dit weer, net ziek geweest en dan zo achterlijk doen!’ Vervolgens gooit hij de regenjas over me heen. ‘Gelijk onder de hete douche!’ maant ie me als we de camper instappen….hoe schattig! ? Na de douche krijg ik mijn dagelijkse koffietje van hem wat ik genietend opdrink. Als we alles hebben opgeruimd, afgewassen
en water hebben bijgevuld, gaan we op pad. We rijden via Anacortes, een erg leuk havenplaatsje waar we eigenlijk langer willen blijven maar we moeten verder want de tickets voor Boeing zijn geboekt. ‘Hebben wij weer, daarom hou ik niet van vooruit plannen!’ klaagt mijn lover. Ik zeg niets want gelukkig heeft ie zelf geboekt! ? 
De rondleiding van anderhalf uur bij Boeing is bijzonder interessant, de gids vertelt zeer onderhoudend en met heel veel cijfers. Boeing is wereldwijd de grootste producent van vliegtuigen en de hallen die we bezoeken zijn super groot. Er staan vijf Boeings 747 achter elkaar in één loods! ? Helaas mochten er tijdens de rondleiding geen foto’s genomen worden. Het was zelfs verboden om iets mee naar binnen nemen. Geen telefoon, geen fototoestel, geen tas, geen drank of voedsel….echt helemaal niets. ☹️ 
De controle hierop is streng en bij de ingang zijn voldoende kluisjes om spullen op te bergen. Na afloop rijden we naar het centrum van Everett waar we een camping zoeken. Helaas vinden we niets waar we vrolijk van worden. De RV parken zijn bewoond door mensen die daar permanent wonen en niet bepaald de types waar we vrolijk van worden. ? Everett is een grote stad tegen Seattle aan en dat is te merken aan de zwervers die er rondhangen. Als we bij een Walmart parkeren om snel wat boodschappen te halen komen er gelijk twee langs de hut geschuifeld. ‘Gadverdamme, daar kan ik niet tegen, lamzakken!’ foetert mijn lover en twijfelt of ie naar binnen zal gaan. ‘Hij staat toch op alarm!’ sus ik. Het is inmiddels al rond 19.00 uur, we hebben geen zin meer om te koken en als ik een leuk Mexicaans restaurantje zie zijn we snel om. ? We bestellen ieder een Margarita en krijgen een wel heel bizar groot glas!
‘Ze herkennen jou zeker, Bonnie van de lage landen!’ grinnikt mijn lover. ? Tijdens het eten plannen we wat we nu nog willen zien want over twee weken vliegen we vanuit Seattle terug naar Nederland. Voor hoe lang is niet helemaal duidelijk. Het plan om een nieuwe camper te kopen staat nog steeds en eind augustus is de Caravansalon in Düsseldorf. Dit is echt een van de grootste camperbeurzen. We waren hier al vaker en willen die nu zeker bezoeken. Ook op de zaak bij ons is het een en ander gebeurt: één van de fotografen had plotseling ander werk waar ie vrij snel aan de slag moest (opleiding) en nam prompt ontslag. ? Dat wíj met gemak weg kunnen blijkt wel uit het feit dat de rest van de club al op zoek is gegaan naar een nieuwe fotograaf. Ze hebben sollicitatiegesprekken gevoerd en er is ook al iemand aangenomen! ? ‘Eigenlijk hebben ze ons niet meer nodig!’ oppert mijn lover trots. Dat mag ie ook zeker zijn want hij runt ‘de tent’ al ruim veertig jaar naar volle tevredenheid van zijn opdrachtgevers maar had dit nooit kunnen doen zonder goeie werknemers! ? ‘Gek toch, dat je hier had kunnen wonen!’ zegt hij vervolgens. Ik knik van yes want inderdaad, 31 jaar geleden vertrok mijn toenmalige voetballende vriendje naar Seattle om in Amerika te gaan spelen. Nu we het erover hebben gaat ie rekenen en dan blijkt dat hij in die periode, met zijn eerste vriendin, ook in Seattle was. Hoe gek kunnen levens lopen….? Door al dit gebabbel vergeten we bijna dat we nog geen plek voor vannacht hebben. ‘Je weet toch het casino net buiten het centrum dat we zagen, is dat iets?’ stel ik voor. Uit ervaring weten we dat je bij zo’n gokparadijs wel mag overnachten, het zijn niet de leukste plekken maar veelal gratis! ? Inderdaad ook hier bij het Tulalip casino resort is het toegestaan. 
Ze hebben zelfs een apart gedeelte voor campers. Tussen die er al staan zoeken we een lege plek. ‘Nu we er toch zijn kunnen we ook wel even binnen kijken!’ stelt mijn lover voor. Eigenlijk ben ik moe en wil niets meer dan onderuit gezakt op de bank hangen maar vooruit let’s go. Ook nu heeft het gokpaleis een magische invloed op mijn gestel. Ik moet er zelf om lachen want zodra ik de deur van zo’n tent binnenloop en het geluid van de machines hoor denk ik; ‘Honey, I’m home! ? Hij verdwijnt op zoek naar zijn éénarmige vrienden en ik naar een speeltafel. Als snel vind ik iets en ga zitten op de laatste vrije kruk. De croupier heet William en ik leg mijn geld op tafel. Soms vraag ik me af wat ik zo leuk vind aan dit alles: het spel of het roepen van de croupiers? Want terwijl hij de dollars pakt roept ie naar de supervisor; ‘60 Dollar is on the table and coming in!!!’ ? Hoe laat we terug naar de camper lopen weet ik niet: gezelligheid kent geen tijd. ? Ergens in de nacht schrik ik wakker. Wat is dit, het hele bed trilt! Ik tuur naar mijn handsome die muisstil ligt en geen beweging veroorzaakt. WTF, weer voel ik een trilling door de camper die nu staat te schudden. Het lijkt wel een aardbeving zoals ik ook al twee keer bij Han in Californië heb gevoeld. ? Als ik het gevoel een paar uur later bij het ontbijt aan mijn lover uitleg kijkt ie me aan en geeft als commentaar; ‘Jij drinkt echt teveel!’ ? Rondom het casino zitten verschillende winkelcentra en we besluiten een shoppingdag te houden. Als ik het raam van de camper openzet staat onze Amerikaanse buurvrouw in haar deuropening, ‘Hebben jullie vannacht ook de aardbeving gevoeld, het was net op het nieuws!’ roept ze. Terwijl ik met haar praat kijk ik triomfantelijk opzij naar mijn lover….’Wat nou met dat teveel drinken!’ ? 
We slenteren door de verschillende winkels, kopen hier wat, kopen daar wat 
en blijven ons verbazen wat er in sommige winkels gewoon verkocht mag worden! 
Ook de smaak van de Amerikanen is soms foeilelijk en loopt jaren achter….? Bij de keukenboer rennen we gillend naar buiten.
Grappig voorval is als Roel wat kleding koopt en dit staat af te rekenen. De cassière vraagt, ‘Bent u militair of oud-militair?’ Hij knikt bevestigend die vent van me want hij heeft in dienst gezeten. Okay, ooit long time ago, drie dagen, en dat is op zich ook weer een bijzondere story maar nu niet voor het blog. ? Wat blijkt: deze outdoor winkel geeft discount aan militairen. Blij met zijn korting van 5 % verlaat ie de winkel. 
Even later vraagt ie zich af of hij nu dan ook op zo’n parkeerplek kan gaan staan….? 
Ik heb het hem maar afgeraden! ? Eind van de middag zoeken we met vermoeide voeten een laundry op en doen de was. Na deze zware dag ? trakteren we ons zelf maar op een lekker etentje bij een Italiaan. Waar we hebben overnacht? Ach, we waren toch nog in de buurt van het casino dus…. what else? ?
tegenkomen, Village Radium Hot Springs, doen we een paar inkopen bij de plaatselijke super. Bij het oversteken zien we een camper met Oostenrijks kenteken waarvan de bewoners net aan komen lopen. We maken een praatje en wisselen over en weer tips uit. Zij zijn gisteren vanuit Banff gekomen en het was daar een gekkenhuis, zo druk! Geen camping had meer plek. ? We hadden er al rekening mee gehouden dat dit weekend erg druk zou zijn in verband met Canada Day aanstaande maandag. Na het verhaal van de Oostenrijkers slaat de twijfel extra toe en gaan we eerst het plaatselijke visitorcenter binnen. Als we de jongedame van onze plannen vertellen lacht ze en geeft als advies; ‘Als het kan stel de trip uit en ga pas op maandag rijden, hopelijk is de ergste drukte dan voorbij.’ ? Na kort overleg zijn we eruit en rijden terug naar het RV park met het golfveld. Gelukkig is onze plek nog niet bezet. 
We zijn hangerig maar willen toch iets doen dus rijden terug naar Village Radium Hot Springs om vandaar over de 93 een stuk het Kootenay National Park in te gaan. Wie weet zien we beren! Wat zo maar zou kunnen want volgens de informatie vanuit het visitorcenter zijn ze volop aanwezig in het park waardoor een aantal wandelingen zelfs afgesloten zijn voor publiek. De eerste stop is bij de Hot Springs waar het stikt van de mensen, iedereen wil met zijn gat in de hete baden zitten. We rijden tot aan Kootenay Valley Viewpoint en keren daar. Er is geen beer te bekennen….? Tsja, de natuur doet wat ie wil. We kiezen een eenvoudige wandeling van ongeveer vijf kilometer: Redstreak Creek. Op de parkeerplaats staan geen andere auto’s geparkeerd en met mijn wapenwandelstok ? gaan we het stille donkere bos in. 
Gelijk gaat het pad omhoog en moeizaam door de verkoudheid loop ik te puffen. ‘Nou als dit makkelijk is dan wil ik die moeilijke paden wel eens zien!’ foeter ik. ‘Sssssttt!, doe even rustig!’ sist mijn lover achter mij. ‘Je jaagt de beren weg!’ In de volgende bocht ligt poep, ik heb er geen verstand van maar volgens mij van een beer. 
Mijn lover buigt voorover zoals ik in Afrika zo’n gids tijdens een safari vaak heb zien doen. Hij kijkt, knikt en zegt dan; ‘Dit ziet er vrij vers uit!’ ? Hij wuift met zijn hand dat ik verder moet lopen. Daar loop ik op het smalle pad en staar de donkere bossen in. Oeps, daar ligt alweer poep! Achter me voel ik zijn hand duwen terwijl ie sist; ‘Lopen!’ Natuurlijk weet ik inmiddels dat beren banger voor ons zijn dan wij voor hen. Maar ook dat ze schrikken van geluid dus bij de volgende bocht die ik om moet krijg ik spontaan een hoestbui. ? Dit is echt niet mijn idee van een ontspannen wandeling. Het pad wordt steeds smaller en de bossen dichter. Mijn lover kan me wat en om toch wat geluid te maken tik ik af en toe met de wandelstok tegen de bomen. ‘Niemand weet dat we hier zijn, straks worden we opgevreten en nooit meer gevonden! We hebben niet eens telefoonbereik!’ sis ik. Hij stopt abrupt en zegt; ‘Zo heb ik er geen zin in, je jaagt ze allemaal weg bangerik!’ Kortom na een half uur wandelen keren we om en gaan terug. ? Op het RV park duik ik het medicijnkastje eens in en vind nog tabletten die moeten helpen bij griep….vannacht maar eens innemen want wat ben ik benauwd. De volgende ochtend voel ik me iets beter maar het hoesten blijft. 
Het is zondag en we doen rustig aan. Hij beantwoord wat werkmails en ik ruim de hut op. ‘s-Middags lopen we naar de golfbaan en spelen weer 9 holes. 
Helaas moet ik het na een prima begin toch weer afleggen tegen mijn lover. ? Als we na afloop bij de camper een wijntje doen krijgen we gezelschap van Bentley, de hond van de eigenaars van de camping. 
Het jonge dier wil heel de tijd met de bal spelen en weet van geen ophouden. ? 
Het voornemen is om morgenochtend vroeg naar Banff te rijden. Via internet heb ik geprobeerd om een campground te boeken maar alles is vol of ‘first come first served’. Dat vroeg vertrekken is iets wat niet altijd wil lukken bij ons. We merken dat hoe langer we reizen hoe makkelijker we worden. Vaak rijden we pas rond 11.00 uur weg. Voor de zekerheid zet ik dus mijn wekker en rond 08.00 uur zijn we op pad! ?? Over de 93 door het Kootenay National Park de ongeveer 135 kilometers naar Banff. De Hot Springs zijn op dit tijdstip nog leeg. 
Het eerste stuk hebben we gisteren gereden maar wat daarna volgt is ook super mooi. Voor de digi-verslaafden is er aan het begin al een waarschuwing….?
Helaas gunnen we ons niet veel tijd om te stoppen. De bosbrandschade van de afgelopen twee jaar is wel heftig.
Toen wij elkaar net kenden zijn we gaan skiën in Whistler, Lake Louise en Banff. Het is een moment van sweet memories als we het laatst genoemde stadje inrijden. ? Dit moment duurt heel even want wow, wat is het druk. Banff maakt zich op voor Canada Day! Net buiten het centrum ligt campground Tunnel Mountain Village I en II, samen goed voor zo’n 1400 plaatsen. 
Bij de ingang staat een bord ‘full’. ? Mijn lover stuurt de hut toch tot de ingang en wat blijkt: er heeft net iemand geannuleerd dus we hebben geluk en boeken gelijk drie nachten. Ondanks dat deze campings heel groot zijn merk je er niet veel van. De plekken liggen aan beide kanten van lange lanen. 
En niet onbelangrijk: er zijn beren gesignaleerd! ? De festiviteiten in Banff starten met een parade. Op de fiets gaan we naar het centrum, daar wachten we met koffie/thee tot die begint. 
De weersvoorspelling voor vandaag was regen maar tot nu toe schijnt de zon uitbundig! We bewonderen de bonte stoet,
slenteren door het centrum,
en het park met optredens,
lunchen op een terras met Canada’s nationale gerecht
en doen wat drankjes. ? 
Het is te vergelijken met Koningsdag bij ons. ? Er is zelfs een afvaardiging uit Vulcan, inclusief Docter Spock. 
Zoals gezegd zijn we hier ‘s-winters geweest, tijd om het nu in de zomer te ontdekken en we maken een programma voor de aankomende dagen. We fietsen en wandelen in en om Banff, bezoeken de botanische tuinen 
en hotel Fairmont (ja, die waar de All you Need Kerstspecial is opgenomen). 
De volgende dag gaan we via de 1a
naar Lake Louise en Lake Moraine. Deze meren zijn bijzonder mooi en daarom ook razend populair. Als we om 08.30 uur arriveren zijn de parkeerplaatsen boven al vol. Het is een mega verkeerschaos.
We rijden terug naar de Village beneden en vinden nog net een parkeerplek achter het benzinestation. Met de shuttlebus komen we boven. Tussen de beide meren rijden ook shuttle bussen. In het kort: het was een mooie lange vermoeiende dag. We wandelen bij Lake Louise, 
drinken koffie/thee in het Fairmont, 
wachten heel lang op de shuttle naar Moraine Lake 
waar we vervolgens ook weer een wandeling langs het meer maken. 
Bij een kanoverhuur verbazen we ons over de prijzen van de kano’s: 120 Canadese dollar (80 euro) voor 1 uur! ? 
Er lagen minstens twintig van die dingen in het water, ook stond er al een nieuwe wachtrij dus big business! Terwijl we daar op het terras aan een warme choco tegen de kou zitten zegt mijn lover; ‘Wat heb ik een spijt dat we niet op de fiets zijn gegaan.’ Ik weet het zo net niet want de weg gaat flink omhoog en is bomvol auto’s, campers en bussen.
Om daar nu tussen door te moeten fietsen. ? Voor degene op ons blog uit het Canadaforum: ik heb op die site een aantal tips en trucs om deze meren te bezoeken gezet. ?
Doodmoe komen we terug in Banff, parkeren de hut en gaan op zoek naar een restaurant. Er is keuze genoeg maar wij kunnen lastig beslissen: Bij de één krijgen we een rottafeltje in de loop naar de wc’s, in steak heb ík geen trek, de ander heeft geen plaats….? ‘Hé, de Chinees op het hoekje die we gisteren zagen, is dat iets?’ vraag ik. We lopen er naar toe en het is top! De zaak zit vol met Chinezen en het eten erg lekker! Ik geef het een Nederlands tintje met mijn bier. ? 
Als de eigenaresse hoort dat we uit Nederland komen dan roept ze dat ze er ook is geweest. ‘I was in big city with all small rivers and other city was like this, like this!’ en ze zwaait met haar armen in het rond. ‘Amsterdam en Kinderdijk!’ roepen wij in koor waarop ze hard giechelend piept; ‘Yes, yes, yes, so nice, so nice.’ ? Door de regen en diep weggedoken in de jassen lopen we terug naar de parkeerplaats. Het is akelig koud. 
Terug op de camping staat het bord met ‘full’ nog steeds. ? Nieuwsgierig als we zijn rijden we over het terrein en echt, we zien zeker nog zo’n veertig lege plekken. 
‘Als ik twintig jaar jonger was dan ging ik in Noord Amerika een organisatie- en planningbureau beginnen.’ opper ik tegen mijn lover. Als de camper weer op zijn plek staat en water en elektra zijn geïnstalleerd (met slecht weer nemen we dit omdat de zonnecellen weinig kunnen laden) zetten we de kachel hoog en kruipen met een dekentje op de bank voor een aflevering van ‘Weekend Millioniars’….ja, alles is te downloaden. ? ‘s-Nachts word ik een paar keer wakker en hoor de regen op het dak kletteren. De kachel hebben we zacht aan laten staan, het is lekker warm in de hut. Ik gluur naar buiten en heb medelijden met een tent die schuin tegenover ons staat. In de harde wind en regen staat het ding heen en weer te schudden. De volgende ochtend regent het nog steeds en de weersverwachting is ronduit slecht te noemen: tot eind volgende week blijft het zo. 
We nemen de route nog eens door, willen we echt nog hier blijven en zelfs nog hoger gaan? We zitten inmiddels bijna twee weken in de kou en regen. ? ‘Ik ben er klaar mee!’ hakt mijn lover de knoop door. Omdat we eind van deze maand naar huis vliegen vanaf Seattle besluiten we richting Oregon te gaan. Volgens de weerapp is het daar in ieder geval beter. We gaan zeker nog eens terug naar dit gedeelte van Canada want het is hier ronduit schitterend….maar wel met droog weer. ? Vanaf de camping rijden we langs de bosrand maar zien helaas ook nu geen beren. In het centrum van Banff is het file rijden en een bonte verzameling regenjassen schuifelt door de straten, wat een kloteweer! 
Over de Highway 1 komen we in Revelstoke. Daar gaan we op zoek naar het hotel waar we een paar jaar geleden hebben geslapen. Grappig detail is dat toen wij hier in 2012 waren, en de serveerster hoorde dat wij uit Nederland kwamen, zij vertelde dat Koning Willem Alexander hier ook was geweest om te heliskiën. Bij de Save on Foods doen we wat boodschappen en terwijl mijn lover alles opbergt pak ik mijn tas van bed. Ik trek hem naar beneden en zie niet dat er een fototoestel op ligt. Met een klap valt het toestel op de grond. ? We kijken elkaar aan, hij moppert en ik sputter maar eigenlijk zijn we te moe om ruzie te maken. Het was vandaag een lange inspannende rit in de regen en om verdere brokken te voorkomen zoeken we een camping op. De eerste die we tegenkomen is Lightlamper campground net buiten het dorp. Het zijn grasplekken en enigszins doorweekt. ‘Zal je zien dat we er morgen niet uitkomen!’ mompelt mijn lover wat bozig voor zich uit. Ik zeg maar niets en ga een was in de machine gooien. Want door al die lagen kleding die we nu met deze kou aantrekken stapelt dit zich veel sneller op. Een korte broek met shirt is wel so easy. ? Na het eten doen we de gordijnen al vroeg dicht en sluiten zo de regen buiten. Wat een troosteloze pestzooi buiten. Het enige wat ons opvrolijkt is dat de camping razendsnel internet heeft. Zo hadden we niet eerder! De volgende morgen zitten we aan ons ontbijtje en ik staar naar buiten waar de regen nog steeds met bakken naar beneden komt. Gisteren spraken we met de campingeigenaar over het weer, die was blij dat het regende want dan komen er voorlopig geen bosbranden….tsja. ? ‘Dit zal ook wel weer een lange rijdag worden, laten we maar zoveel kilometers wegtrappen.’ zegt mijn lover en ik knik. Na het gebruikelijke bakkie bij de Starbucks verlaten we Revelstoke. Omdat we geen zin hebben om weer alleen Highway te doen, nemen we weg 23 binnendoor richting de Amerikaanse grens. Mijn lover rijdt en ik kijk naar de immense bossen, ‘Stop, stop, kijk op rechts daar loopt een beer!’ roep ik hard en wijs met mijn vinger in de richting. Uit ervaring weet ik dat het woord ‘beer’ een magisch effect heeft op hem. 
Hij trapt op de rem, grist zijn camera en weg is ie….Bye, bye lover of my life. ? Ik schuif naar de bestuurderskant, hou het verkeer, mijn lover en de beer in de gaten. ? Die schuifelt op het gemakkie het bos in. Zo wonderlijk want kijk je vijf minuten later dan zie je dus helemaal niets! Na zo’n 45 kilometer komen we bij een enorme veerpont die ons gratis van Shelterbay naar Galenabay aan de andere kant vaart. 
Als we stilstaan is er altijd veel belangstelling voor de wereldkaarten aan beide kanten van de camper.
Bij Nakusp zien we een leuk stuk strand en omdat een voorzichtig zonnetje schijnt besluiten we daar te lunchen. Terwijl ik de soep opwarm staat er plots een meneer bij de deur. ‘Komen jullie uit Nederland?’ vraagt ie met een licht accent. Hij is 40 jaar geleden naar Canada geëmigreerd en komt oorspronkelijk uit Rotterdam. ? Terwijl we met hem praten klinkt in de verte gedonder. ‘Er komt heel slecht weer aan!’ zegt de oude baas en vertrekt naar huis. Een lichtflits knettert door de lucht die ineens helemaal donker is geworden. 
De wind blaast de deur van de camper met een klap dicht. Wow, wat is dit? ‘Ik ga toch nog even proberen het onweer te fotograferen!’ roept mijn lover uitgelaten, grist de spullen die hij nodig heeft en rent naar het strandje. Vanuit de camper zie ik hem staan en denk….? eigenlijk weet ik niet wat ik denk want ik ben het gewend. Terwijl ik mijn soep eet hoor ik de eerste druppels op het dak vallen en net op tijd is mijn fotograaf weer terug in de hut. ‘Is de soep al warm?’ vraagt ie. Ik wijs op zijn soepkom waar ik maar een bordje op heb gelegd….het stond er al een tijdje. ? 
Via de plaatsjes New Denver en Silverton komen we in Castlegar. Daar houden we het voor gezien, het is inmiddels rond 16.30 uur als we op Pass Creek campground voor slechts 17 dollar een plekkie vinden. Eigenlijk is het vol maar de vriendelijke dame heeft nog een groepsveld over waar we kunnen gaan staan. ‘Kijk maar of jullie het iets vinden, er staan nog een paar campers.’ zegt ze. We rijden naar het veld dat een beetje onoverzichtelijk is. Voor een camper zit een grote groep ouderen die naar ons zwaait. ‘Links of rechts?’ vraag ik terwijl ik het gras oprij. ? Dat is een ding tussen mannen en vrouwen of misschien alleen tussen mijn husband en mij maar we draaien wel drie keer op het veld terwijl de ouderen zwaaien en toekijken. Uiteindelijk staan we maar kan ik de deur niet uit omdat ik pal naast de picknicktafel heb geparkeerd. ? 
De ouderen zijn opgestaan en gaan zich ermee bemoeien, de tafel wordt verschoven, de hut moet verplaatst worden en we krijgen een uitnodiging voor het vuur vanavond. Er komt nog een koppeltje bij met een tent, weer gaan de oudjes uit de stoel en binnen no time staat het tentje. De tokkies, wat dat zijn het wel een beetje, maken een groot vuur en zetten muziek op, gelukkig onze muzieksoort: het leven op de camping is zo slecht niet! ?
Heel verrassend trouwens want een tube tegen spierpijn zoals bijvoorbeeld Midalgan kan je alleen krijgen met een doktersrecept en deze hoestdrank, 10% alcohol, koop je voor nog geen zes dollar in de supermarkt. ‘Neem het niet overdag in want je valt zo in slaap!’ gaf de verkoopster als tip. 
Ik maak een praatje met de kerel die vertelt dat ie vanavond helemaal leeg verkocht is. Er zijn hier veel Trump ‘gelovigen’. Auto’s die voorbij rijden toeteren en geloof me….dat was niet voor mij ? maar als aanmoediging naar de kerel en zijn kraam. Tsja, ik heb zeker wel een oordeel over Trump maar daar is dit blog niet voor, don’t talk about politics. ? Na een koffiestop bij een mobiele shop (I love it!) gaat het verder langs de ingang van West Glacier park en de plek waar we eergisteren de lekke band kregen. Of het toeval is weet ik niet maar als we daar voorbij zijn stopt het ineens met regenen. ? Het is trouwens best puzzelen met een RV om dit park in te mogen want een aantal wegen zijn verboden omdat ze te smal zouden zijn voor campers. Het staat onduidelijk aangegeven. In het mistroostige oord Browning tanken we. Dit is de hoofdplaats van het gebied van de Blackfeet Indianen en hier bevindt zich ook hun museum. In een brochure heb ik er over gelezen maar bij het zien van de mistroostige gebouwen en de verveelde rondhangende locale bevolking laten we dit gehucht snel achter ons. Wij vonden het de stop niet waard. 
Laat ik voorop stellen dat ik ervan overtuigd ben dat de Indianen veel onrecht is aangedaan maar het is inmiddels 2019 en het grote gedeelte wat ik hier zie rondhangen heeft dit echt niet zelf meegemaakt. Get alive, doe iets want verveeld dronken heen en weer slenteren en de stad laten verpauperen lost niets op. ? Via een super mooie scenic weg 
komen we in St. Mary waar we het Glacier Park weer in gaan, dit is nog steeds aan de Amerikaanse kant. Met de camper mogen we ook hier maar een klein gedeelte van de weg rijden, het alternatief is met de gratis tourbus. 
Net in het park ligt de St. Mary campground waar we, ondanks het bord full, toch nog een plek vinden. 
Reserveringssystemen van campings in Amerika zijn pet, zo erg dat ik er maar eens een apart verhaal over ga schrijven. ? Het weer is de afgelopen dagen echt omgeslagen, met de kaart erbij checken we de route en de weervoorspelling. We worden er niet vrolijk van! Zondagochtend ontwaken we en het is vies koud, bah, bah, het lijkt wel herfst. In de harde wind staat de hut te schudden en de keiharde regen doet de rest. ? Tijdens het ontbijt wijzigen we de plannen weer! Via Chief Mountain gaan we de grens met Canada over, 
wat ook nu weer verrassend snel gaat. De vriendelijke beambte bekijkt de paspoorten en vraagt naar onze reisplannen. Ook wil ze weten of we brandhout (wat niet mag vanwege de Dutch Elm ziekte), 
wapens of grote hoeveelheden alcohol bij ons hebben. Nadat we hier ontkennend op hebben geantwoord mogen we verder. Opvallend trouwens: in het Engels hebben veel negatieve dingen het voorvoegsel Dutch. Double Dutch ( uit je nek lullen), Going Dutch (ieder betaald voor zichzelf) , a Dutch treat ( nog erger: je denkt dat je getrakteerd wordt maar men verwacht van jou dat jij alles betaald) en a Dutch Agreement (een afspraak tussen twee dronken gasten waar de volgende ochtend niemand zich meer iets van kan herinneren.
In Waterton vinden we een plek op Crooked Creek campground net buiten het centrum. 
Mijn lover gaat een tv serie kijken en ik kruip hoestend en proestend in bed. Eind van de middag zegt ie; ‘Ik ben er klaar mee met die kou en ga nu eerst op zoek naar de winterjassen!’ ? Heerlijk warm aangekleed lopen we daarna door het dorp 
waar we in een prima restaurant een gezellig etentje hebben. 
(Uit statistieken blijkt dat veel klachten in restaurants over koud eten komen doordat de borden eerst uitgebreid gefotografeerd worden. ?)
De volgende dag is het droog en zelfs de zon komt af en toe tevoorschijn. We boeken een nacht bij (we moeten wel van plaats veranderen terwijl later blijkt dat ons oude plekje gewoon onbezet blijft ?),
maken een kleine wandeling,
trakteren ons zelf op een ijsje (dit is de kleinste die er was! ?)
en ‘s-avonds nog maar eens op een etentje in het zelfde restaurant van gisteren. ? Dinsdag gaan we eerst naar hotel Prince of Wales op de landtong boven het dorp voor een bak koffie/thee en wat foto’s van het uitzicht. 
Daarna komen we via Pincher op de Crowsnest Pass in het stadje Frank waar we deze bizar indrukwekkende aardverschuiving, genaamd the Frank Slide, zien. 
In het gelijknamige bezoekerscentrum horen we over de geschiedenis van de dodelijkste aardverschuiving van Canada. In de vroege ochtend van 29 april 1903 werd een deel van de bedrijvige mijnwerkersstad bedolven onder miljoenen tonnen kalksteen die vanaf de top van Turtle Mountain omlaag raasden en waarbij meer dan 90 mensen begraven onder het puin de dood vonden. Waardoor dit plaatsvond is onduidelijk en kan komen door meerdere factoren: mijnbouwactiviteiten die mogelijk de interne structuur van de berg hebben verzwakt of misschien de extreem natte winter in combinatie met het koude weer in de nacht van ramp. ? De spoorlijn die onder de berg liep werd binnen drie weken gerepareerd en de mijn kon opnieuw open. Een gedeelte van de stad werd verplaatst en bloeide weer op tot de mijn in 1917 voorgoed gesloten werd. Maar de plaats van de ramp bleef onveranderd, werd aangewezen als Provincial Historic Site van Alberta en trekt jaarlijks meer dan 100.000 bezoekers. Als we over de kronkelpaadjes door de verwoestende steenmassa lopen ervaren we de ontzagwekkende kracht van de natuur. 
Het bizarre is: het zou met het resterende deel van de berg zo weer kunnen gebeuren. Onder de indruk van wat we gezien hebben rijden we verder over de pas en komen in Sparwood. Gelijk als we de plaats binnen rijden zien we een bord ‘Largest truck in the World’. En daar op een plein staat ie: de Terex 33-19 Titan! Dit prototype off-highway, ultra klasse, drie-assige, dieseltruck werd ontworpen door de Terex Division van General Motors in 1973. Ik zie hem zo bij Tony Beets in Goldrush rijden. ? Er is er slechts één geproduceerd en het was ruim 25 jaar de grootste truck van de wereld. 
De Titan werd eerst ingezet in een ijzermijn in Californië, later in Sparwoord bij de Kaiser Steel mijn. Hij kende veel mechanische problemen waardoor ie vaak niet inzetbaar was. Reserve onderdelen waren er niet en moesten met de hand gemaakt worden. Na 18 jaar dienst is hij gerestaureerd en een toeristische attractie geworden maar rijden kan hij niet meer: z’n turbo is opgeblazen en reparatie was te duur. ? Nu we in Canada zijn zien we ook weer eens andere supermarkten zoals Save on Foods waar we gelijk wat inkopen doen. Het is wel even uitkijken met de prijs want het is geen Walmart en ze weten de prijzen wel: 6,00 Canadese dollar voor een bloemkooltje. ? We besluiten nog een stukje te rijden zodat we in ieder geval de pas over zijn en houden het in Fernie voor gezien. Deze wintersportplaats heeft een lange hoofdstraat met winkeltjes en restaurants. Leuk om morgen eens te gaan bekijken. Iets buiten het centrum tegenover de golfbaan ligt Fernie RV resort 
waar we tot we gaan eten nog genieten in het zonnetje. We hebben gelukkig geen direct naaste buren want het hoesten lijkt alleen maar erger te worden. ? De volgende dag ziet het weer er goed uit. We boeken nog een nacht bij en stappen daarna op de fiets. 
Er zijn vele wandel en fietspaden hier en we fietsen langs het meer en de rivier naar het centrum. Daar bekijken we wat winkeltjes, 
mijn lover bezoekt een kapper 
(voor mij hadden ze helaas geen tijd ?) en later op de camping kan de BBQ eindelijk weer eens aan. Als we na het eten nog steeds buiten zitten en een wijntje doen begint het te spetteren: het is toch weer een dag droog geweest! ? Het leven op een camping als het regent heeft altijd iets triest. Dat ervaar ik ook weer als ik de volgende morgen de rolgordijnen omhoog doe en de ‘verzopen’ tenten zie staan. OMG, het water stroomt inmiddels gestaag over de voetpaden. ? Het uitzicht op de bergen is totaal weg, dikke bewolking hangt boven ons. We verlaten de camping, doen bij de Starbucks een koffie/thee en zoeken de richting weer op die we te gaan hebben, namelijk de Nationale Parken Banff en Jasper. Na zo’n 100 kilometer komen we in Cranbrook. Wow, dit is best een grote stad! Bij een groot shopping plein parkeren we de hut en doen wat boodschappen voor de lunch. ‘Daar zit een kapsalon, misschien hebben die tijd voor je grijze haren!’ zegt mijn lover als ie er een op de hoek ziet. Het geluk is met me want ik kan gelijk terecht! Ik raak eraan gewend want ook hier mag (lees: moet) ik weer een formulier ondertekenen dat ik de kapster niet aansprakelijk stel als de haarkleur niet is wat ik ervan had gedacht….? Het blijft een bijzonder iets wat wij in Nederland niet kennen. Net als het feit dat hier de kapsters/kappers keihard doorwerken. De meesten huren een stoel in een salon en krijgen dus per klant betaald. Met prima geverfde en geföhnde haren loop ik de salon na anderhalf uur weer naar buiten en in de zeikende regen ren ik terug naar de camper. Dit is echt niet normaal meer, een donkere pikzwarte lucht en onweer klinkt in de verte. ‘Tsjonge, tsjonge en dan te bedenken dat ze thuis in Nederland van die hoge temperaturen hebben!’ mopper ik er vrolijk op los. Na overleg besluiten we de dichtstbijzijnde camping op te zoeken. Mount Baker RV park bereiken we na zo’n vier keer gas geven ? en ze hebben nog plaats ook! 
‘Eens kijken hoeveel kilometer we vandaag op de teller gaan krijgen!’ grapt mijn lover als we Cranbrook de volgende morgen verlaten. We hebben de 93/95 richting Banff/Lake Louise gekozen, prima weg en we genieten van de uitzichten. 
Bossen en heel veel golfbanen schieten aan ons voorbij. Net voorbij Fairmont Hotsprings staat een groot reclamebord voor een RV park met golfbaan. Het is nog maar 13.00 uur maar mijn lover draait de weg in, ‘Met het oog op dit drukke weekend in verband met Canada day kunnen we niet vroeg genoeg gaan staan!’ zegt ie met een knipoog. Een slingerend weggetje brengt ons door een bos bij de 9 holes golfbaan met camping. 
Super leuk….alleen de naam RV park is met hooguit zes plaatsen iets te hoog gegrepen. Wij zouden dit bij ons ‘kamperen bij de boer’ noemen. Niets mis mee want het ziet er prima uit en voor 25 Canadese dollars hebben we ook nog stroom en WiFi. ? Eindelijk na een jaar spelen we weer eens een spelletje golf. Vorig jaar had ik veel last van mijn gebroken elleboog en kon helaas niet spelen. Ik moet zeggen: het viel niet tegen. 
Degene die het spel kennen weten het: het is met name concentreren….en dat valt soms niet mee! ? Terug bij de camper zien we dat er nieuwe buren naast ons komen staan. Ze hebben een bizar grote caravan, noemen ze hier trouwens fifth wheel, die eindelijk na tig keer steken goed staat. Het hele gezin (zes personen) zet ook nog een tent op en dan vertrekken pa en ma met de auto en laten kids en honden achter. In de caravan zit een klein keffertje die continue blaft. ? Terwijl ik eten sta te bakken hoor ik de stem van de eigenaresse roepen, ‘Die hond moet zijn mond dichthouden en ruim jullie speelgoed op, ik wil een rustig schoon RV park!!!!’ ? ‘Zo dan, die is niet misselijk!’ denk ik, wat een overdreven mens met dat geschreeuw naar die kinderen. Op zich is het wel vreemd want de ouders blijven bijna drie uur weg en laten de kinderen van ongeveer zes en acht gewoon alleen. Eindelijk rond half acht komen ze aanrijden. ‘Let op, nou komt die eigenaresse!’ zeg ik tegen mijn lover en ja eerlijk, ik beken het direct: ik ga in mijn gluurhoek zitten. ? Wat dan volgt is rigoureus: ze worden weggestuurd! Geen waarschuwing maar gewoon vertrekken, de familie kan alles waar ze zo lang mee bezig waren weer inpakken! ? Naast mij hoest mijn lover alsof hij uit zijn schoenen geschoten wordt, ‘Rustig straks komt die heks nog zeggen dat je niet zo hard mag hoesten!’ gier ik van het lachen waardoor ook ik weer vreselijk moet hoesten. Als ze kijkt zwaai ik vriendelijk naar haar, ‘Enjoy your evening, bitchie!’ Dat laatste woord uiteraard op fluistertoon….?
‘Oh nee, kijk nou toch! Heel anders dan gisteren!’ roept ie uit als we in de verte de tempel van de Mormonen zien liggen. Na al die jaren weet ik wel wat er komt: het gaat om het licht. ? Nu staat de zon hoger of lager en valt de schaduw anders, ik kan er een hele theorie over oplepelen maar het resultaat is dat we eerst terug naar de tempel gaan en hij een aantal foto’s van gisteren overmaakt. Ik zoek een bankje in de schaduw en bel met het thuisfront. ? Bij terugkomst pakt ie me stevig vast; ‘Ik ben toch zo blij met je, helemaal top dat ik de foto’s over heb kunnen doen!’ Ik ben ook blij met hem want doordat hij bezig was heb ik ongestoord kunnen bellen….? We wandelen nog een uurtje door het centrum 
en dan vertrekken we. 
Over een slingerende super mooie weg klimmen we omhoog naar het plaatsje Solitude. De sneeuw is maar net aan het verdwijnen en de campgrounds die we tegenkomen zijn allemaal nog gesloten. 
Vanuit het dorp krijgen we een goed beeld van de pistes. Mijn lover tuurt omhoog en zucht; ‘Ik kan me toch echt niet herinneren dat ik hier heb geskied….’? Voor Park City geldt hetzelfde, ook hier is de sneeuw nog aanwezig en kijkt mijn vent met lichte verbazing omhoog naar de pistes. Als ik vraag hoe lang het dan geleden is denkt ie diep na en zegt dan; ‘22 Jaar geleden, er zou best het een en ander veranderd kunnen zijn.’ ? We rijden de weg een stuk naar beneden terug en het is genieten, in de verte hoge bergen met besneeuwde toppen en oneindige bossen. Bij het bord Jordanelle Statepark/campground slaan we af. Wow, deze ligt heel mooi aan een meer! De aardige receptioniste geeft ons een prima plek met uitzicht op het water waar we genieten van de late middagzon. ? 
De volgende dag verlaten we Salt Lake City. De weg voert ons verder door een lang dal naar beneden waar we de volgende staat in zullen rijden: Idaho, de aardappelstreek. Het is een lange warme rijdag met als enige onderbreking een lunch aan een vijver waar moedereend met haar kuikens totaal geen angst kent. 
Net voor Burley draai ik de snelweg af om te tanken. Achter het tankstation blijkt een campground te liggen. Het is een Good Sam die meestal wat duurder zijn. ? De prijs valt echter niet tegen en er zijn veel schaduwplekken. Helaas komen er ‘s-avonds muggen zodat we naar binnen vluchten. Spray tegen deze irritante stekertjes gaat direct op het boodschappenlijstje! Het landschap waar we de volgende morgen doorheen rijden is overwegend landbouw met heel veel sproei installaties en veeteelt: koeien. 
Rond een uur of 15.00 uur komen we bij Craters of the Moon National monument aan. Dit is een park dat bestaat uit een vulkanisch landschap met voormalige lavastromen en kraters. 
Leuk weetje: NASA trainde hier astronauten omdat men dacht dat het maanlandschap er ongeveer zo uit zou zien. ? Na een bezoekje aan het visitor center rijden we, op vertoon van de Nationale parkenpas, het park in. Rechts ligt gelijk een first come first served campground dus we zoeken eerst naar een vrije plaats, gewoon langs het pad. 
Mijn lover stopt het betaalbewijs onder het klemmetje, stoelen op de plek en de enveloppe met dollars in de deposit bus: ready! Ik keer ondertussen de camper. Door het park loopt een elf kilometer lange weg met verschillende uitkijkpunten waar we langs rijden. 
Bij enkele durven we in de hitte de korte wandelingen die erbij horen te maken. Zelfs bij Inferno Cone klimmen we omhoog en genieten van het uitzicht! 
Hoe meer de lava verkruimeld is hoe ouder ze is. Deze hier is minstens 15.000 jaar! ? Het duurt ook honderden jaren voor er sowieso iets op wil groeien. 
Amerikanen die we onderweg spraken hebben ons aangeraden om naar het Sawtooth National Forest te gaan omdat dit bijzonder mooi is. Na onze overnachting op het lava van Craters of the Moon rijden we via Hailey en Ketchum het gebied in. Men heeft niets teveel gezegd: het ís super mooi hier! Het doet ons denken aan de hoge Alpen: grillige bergen, oneindige bossen, riviertjes en weiden vol gras en bloemen. Langs de kant staat een bord met Clarendon Hot Springs. ‘Zag je dat, misschien wel lekker om te zwemmen!’ roept mijn lover terwijl we er in volle vaart voorbij rijden. We besluiten te keren en wat dan volgt is altijd een beetje rare actie. Het zal wel een man-vrouw verschil zijn en bij ons geeft het meestal wat onenigheid. Ik stop niet snel genoeg, ik draai te langzaam en zo geeft mijn handsome nog tal van opmerkingen. ? Uit mij komt niet meer dan dat ie zijn mond moet houden….vul de vrije vertaling zelf maar in. ? Na het keren blijkt dat we een onverhard pad op moeten. ‘Dat zouden we toch niet meer doen?’ vraag ik twijfelend. ‘Rijden maar, dat gaat goed komen!’ beslist hij. 
Daar gaan we bonkend over het pad, ik omzeil stenen, modderplassen en takken terwijl hij met zijn armen naar de richting zwaait waar ik volgens hem heen moet. Het is een dingetje maar we komen bij de Hot Springs. De vriendelijke beheerder laat ons een kijkje nemen en vertelt dat er ook een campground op het weggetje is. Inmiddels is het zonnetje verdwenen en er valt wat lichte regen. Nou zijn wij beiden toch niet van die zwemmertjes en zeker niet met dit weer dus….juist, we keren om en nemen de hobbelige weg terug. ? Eigenlijk heb ik veel meer zin om te wandelen en bij de Galena Loge grijp ik mijn kans. ‘Kijk dan, heel veel wandelroutes en een prima parkeerplaats om de hut te parkeren.’ roep ik enthousiast. 
Naast mij knikt mijn lover bedachtzaam. Heel vreemd maar die vent van mij loopt de zolen van zijn schoenen in Vegas maar in het bos ziet ie het dan niet zitten. ‘Ik moet altijd een doel hebben!’ is zijn excuus. De regen is gestopt en het zonnetje is terug. We trekken de wandelschoenen aan, ik vul een rugzakje en we kiezen een route. 
De wandeling gaat dwars door bossen met kleine beekjes. ? 
Terug bij de camper drinken we iets en gaan dan een plekkie voor de nacht zoeken. Het is ons opgevallen dat je hier bijna overal ‘vrij’ mag staan. Echter na de wandeling lijkt het alsof wij het park uitrijden en in meer bewoond gebied komen waar je verplicht wordt om op een camping te gaan staan. De eerste waar we stoppen durft voor dry camping 45,00 dollar te vragen. ? We zijn er snel klaar mee en rijden door tot we een bordje zien met Statepark. Wat volgt is weer een hobbelige weg van een aantal kilometer. ‘Waarom heb ik altijd de pech dat ik dan net achter het stuur zit?’ vraag ik mezelf af. Aan het eind van het weggetje ligt een meer, het Pettit Lake, voor ons met daarbij een kleine eenvoudige camping (13 plekken). Dit is zo’n onverwachts cadeau waarbij je stil moet gaan staan om het te bevatten. Er komt een vrouw op ons afgelopen, ‘Hey I’m Rachel the camphost, how are you?’ vraagt ze lachend en het paradijs is compleet. ❤️ Want eerlijk dit is een van de leukste plekken die we ooit gehad hebben. Op nummer 1 blijft toch wel South Beach in Oregon staan, daar zwommen de walvissen zo voorbij. Rachel heeft nog wat plekken over, we gaan staan en lopen naar haar camper om te betalen. 
Prijs: 16 dollar. Al babbelend lopen we terug en ineens zie ik iets razendsnel bewegen op de grond, ‘Kijk uit, een slang!’ roep ik en trek mijn lover achteruit. Bijna had ie met zijn maat 45 op de slang gestapt. ? Het is zo’n zelfde exemplaar als ik van de week in het Great Basin National Park ook heb gezien. Brrrr, ze schijnen niet giftig te zijn maar het blijft schrikken als je zo’n ding ineens voorbij ziet schieten. Na het eten maken we een wandeling langs het meer, wat een rust is het hier. ‘Je denkt zeker weer aan een B&B.’ merkt mijn lover op. Dat doe ik zeker maar wie vindt me hier in the middle van niets….? Er is niet eens internet! Als Rachel ‘s-avonds langs loopt nodigen we haar uit voor een wijntje en horen haar verrassende verhaal. Zij is 29 jaar en komt uit Idaho. Zij is zeer gelovig volgens de leer van de mormonen opgevoed. Op haar vijftiende kreeg zij kanker. Toen zij deze ziekte overwon en herstelde is ze anders over het hele leven gaan denken. Op haar achttiende zei zij het geloof vaarwel, kocht een camper en trok de wijde wereld in. Dit is haar eerste seizoen als camphost op deze camping. Met haar familie heeft ze nog wel contact maar dit verloopt moeizaam. Je kan het vergelijken met de Jehova’s bij ons: zeg je het geloof op dan zeg je je familie op. ? Voordat we de volgende ochtend vertrekken nemen we afscheid van deze bijzondere Amerikaanse en hobbelen dan, ik rij weer ?, terug naar de hoofdweg. Het landschap wat volgt is zo bijzonder schilderachtig mooi en verbaast ons wederom. In de verte zien we Bald Mountain (wintersportgebied) en beneden ons stroomt de Salmonriver. 
In Stanley doen we een koffie/thee en wat inkopen. Net buiten het dorp begint de rivier wilder te stromen en zien we een tweetal rafts gaan. ‘Wow, dat moeten wij ook eens doen!’ roept mijn lover uit terwijl ie me aanstoot. We stoppen om naar de boten te kijken en terwijl hij fotografeert denk ik na over de reden waarom ik er zo huiverig voor ben. 
Een voormalige collega van mij heeft zijn meissie verloren bij het raften. In het wilde water sloeg zij overboord, hij (schipper bij de douane) wilde haar nog redden maar volgens de gids kwam het allemaal goed en zou ze wel door de boot na hen opgepikt worden. Zij is later dood gevonden. Altijd als ik een raft zie moet ik aan hem denken. ? Misschien moet ik me er eens overheen zetten want het is wel heel gaaf hoe die boten tekeer gaan! Net voor Clayton, als we over een brug rijden, zien we links beneden een paar kampeerplekken. Onze ervaring is dat ze het hier in Idaho begrijpen want er is voor iedereen wat wils, namelijk RV parken met full hook-up, kleine eenvoudige campgrounds en heel veel plekken waar je vrij mag staan. Ook niet onbelangrijk: er zijn genoeg plekken waar je kan dumpen en vers water tanken. Dat laatste is met deze hoge temperaturen heerlijk want we staan soms twee keer per dag onder de douche. Eigenlijk is het nog wel vroeg om te stoppen maar de plek is zo mooi dat we, ondanks dat er weer geen internet is, gaan staan. Er zijn vijf plekken en nobody there dus wij nemen de beste! 
We zetten de camper zo neer dat we vanaf de weg niet te zien zijn en brengen de middag in ons nakie door….kom maar op met jullie commentaar! ? Het is al weer zaterdag als we de volgende ochtend wakker worden. Soms gaan die weken zo snel! De volgende plaats waar we door heen rijden is Challes.
In het centrum is het vrij druk: de wekelijkse farmersmarket en een Endurance hardloopwedstrijd. Na een rondje over de vrij kleine markt en het aanmoedingen van de atleten rijden we door. 
De weg slingert zich weer tussen de bergwand en de rivier heen. Plots komt er een pick-up brandweerauto met sirene voorbij. ‘Oh jee, die gaat vast ergens heen!’ stelt mijn lover. Misschien een kilometer verder staat de pick-up dwars op de weg en krijgen we een stopteken. ‘Dat zal net gebeurd zijn denk ik.’ mompelt mijn lover weer en ik knik. Van de andere kant, de plek van het gebeuren, komt een ambulance zonder sirenes. We krijgen het teken doorrijden en in de verte zien we een auto in de berm staan, verderop nog een en een paar mensen lopen heen en weer. Mijn lover zit achter het stuur en ik kijk. Ik weet het, ‘niet kijken’ maar iets trekt mijn aandacht. In de berm ligt een motor met daarnaast de motorrijder. Alleen zijn benen en laarzen zijn zichtbaar, de rest ligt onder een wit laken: hij is overleden. ? Ontdaan staar ik naar buiten terwijl mijn lover naast me moppert, ‘Ik zei het toch, niet kijken!!’ Daar zal binnen afzienbare tijd wel zo’n kruisje staan zoals we er al zoveel gezien hebben langs de weg. In Nederland wil Rijkswaterstaat deze monumentjes niet langs de weg omdat het zou afleiden. Ik denk: zou het wel helpen om voorzichtiger te gaan rijden….? 
Net voor het plaatsje Salmon schieten we een camping op, ook deze is weer heel leuk, klein en maar vijf dollar. 
Ik schenk mezelf een wijntje in voor de schrik en denk aan de onfortuinlijke motorrijder. Er waren voor zover wij zagen geen andere voertuigen bij betrokken, misschien uit de bocht gevlogen….? ‘Je kan van alles verzinnen maar we weten het niet.’ stelt mijn lover die al vele ongelukken voor zijn lens heeft gehad en er daardoor net iets anders in staat. ? We komen steeds meer in het noorden en rijden de volgende dag vanuit Idaho over een mooie maar saaie weg Montana in. De eerste grote plaats die we tegenkomen is Missoula. Het is weer even wennen die drukte. Links en rechts schieten auto’s voorbij. Als we een bord zien met KOA campground is die voor ons. Mijn lover voelt zich met een zere keel niet helemaal fit dus we hebben een easy middagje bij het zwembad terwijl de laundrymachine een was voor ons draait. ? 
Na een paar dagen zonder voorzieningen is stroom weer handig en terwijl ik de was opruim gaat hij aan de slag met de mixer zodat we morgen bij het ontbijt een verse boterham hebben. Als we ‘s-morgens opstaan is mijn lover niet lekker….’een mannenverkoudheid’ ?, hij klinkt helemaal schor alsof ie een feestje heeft gehad. We starten rustig en rijden voor wat boodschappen naar het centrum. Er zijn ook hier weer winkels die we niet kennen en met een koffietje slenter ik op m’n gemakkie in het rond. 
Uiteindelijk gaan we pas ver na de lunch op pad. Hij zit als een zielige vogel naast me te hoesten en proesten. Afgelopen week zijn we qua kilometers nog niet veel opgeschoten en soms moet je de dingen nemen zoals ze gaan. Idaho was verrassend mooi en dat maakt dat we weer goed beseffen hoe luxe het is om de tijd aan ons zelf te hebben. Ook nu in Montana rijden we langs meren die bijvoorbeeld op Lake Tahoe lijken. Als we dus na zo’n 100 km een bord zien met Big Arm Statepark sla ik deze weg in. We vinden een mooie plek 
en ‘s-avonds maakt mijn lover een vuur. 
Omdat we binnenkort Canada in zullen rijden branden we nu al het stookhout maar op, anders moeten we het inleveren. Als we s-avonds naar bed willen is het behelpen want her en der staan plastic tasjes met de aankopen die we gedaan hebben. ‘Ik heb geen idee waar we alles moeten laten. Misschien alvast een doos met troep naar huis sturen….’ peinst mijn handsome. Wanneer we de volgende ochtend dus langs een postoffice rijden stoppen we voor informatie. De doos die we nodig hebben is ongeveer net zo duur als een extra koffer, rond de 100 dollar en zal er een kleine twee weken over doen. Met de doos verlaten we het kantoor: die kan gevuld worden! We bekijken de kaart en als we nog zo’n 80 kilometer rijden zijn we in Kalispell. Dan kunnen we daar mooi de doos inpakken en ondertussen is mijn keeltje ook zeer gaan doen….? Kalispell is groot en heeft een leuke hoofdstraat met winkeltjes en restaurants. Omdat we ergens moeten staan schieten we de eerste de beste campground op, Rocky Mountain Hi, die we zien. We zitten buiten wat lusteloos in de schaduw bij de camper en hoesten tegen elkaar op. ? Thuis beroerd zijn is niets maar hier in zo’n kleine ruimte is het extra balen. 
Na een onrustige nacht rijden we naar het postkantoor waar de doos op transport naar Nederland gaat. 
Wij rijden door naar Glacier National Park en komen via de westzijde bij Apgar binnen. 
Bij de ingang vertelt een ranger dat een groot stuk van het park nog dicht is vanwege de sneeuw waardoor de ‘Going to the sun road’ maar gedeeltelijk te rijden is. Op het gedeelte wat wel toegankelijk is zijn twee campgrounds open en beiden hebben nog plek. Het regent als we het park in rijden. We rijden tussen dichte bossen door, af en toe zien we een glimp van een meer. Deze weg staat bekend als één van de mooiste van Amerika maar wij zien het even niet. 
Is het omdat we verwend zijn, zijn het de zere keeltjes….we don’t know maar het kan ons niet bekoren want we hebben inmiddels veel mooiere dingen gezien. ? De eerste camping, Apgar, slaan we over maar bij campground Sprague Creek gaan we erop. Bij de ingang staat een bord ‘forbidden for RV’s longer than 21 foot’. ‘Wij zijn net boven de 20 maar zeker geen 21 dus kunnen gewoon hier staan.’ zegt mijn lover, gaat een envelop met dollars vullen en plakt het betaalbewijs op de paal. Het zeikt van de regen, we doen een theetje en als de lucht wat opklaart besluiten we toch nog een stukje te rijden. Ik moet nog snel een plas en net als ik zit wordt er geklopt en mijn lover doet open. Het is de camphost die vertelt dat hij denkt dat we langer dan 21 foot zijn maar….omdat hij het goed vind mogen we vannacht blijven staan. Maar alleen omdat hij het goed vind! ? Ik stik van de lach want dit ga je toch niet geloven: daar krijgen we een standje van één of andere verdwaalde laaf die doet alsof we met zijn gratie hier mogen blijven staan. Nu die op dreef is gaat ie verder met wat we wel en niet mogen doen en legt uit dat er beren op de camping zijn en hoe we ons dan moeten gedragen. ‘We zijn in Alaska geweest dus weten wel wat te doen als er beren komen.’ zegt Roel. Dat had ie niet moeten zeggen want de laaf briest; ‘You don’t know nothingggg about bearssssss!!!’ ? ‘Zak, ga grassprieten tellen!’ sis ik, trek mijn broek op en zie nog net hoe ie weg scharrelt. We gieren het uit van de lach, wat een ##*??*## was dat! We rijden tot aan het punt waar de weg gesloten is,
stoppen op de terugweg waar mogelijk 
en maken een kleine wandeling. Snuf en snuitje zijn nog niet optimaal dus doen het rustig aan en rijden terug naar de camping. Tegenover onze plek staat een pick-up en daartegen hangen de laaf en een ranger. ? ‘Oh jeetje, das niet goed….’mompel ik. We parkeren de hut, stappen uit en daar komt ie aan gelopen: de ranger. Geloof me, er zijn mannen die compenseren dat ze een kleine pik hebben. De een doet het door met veel geluid in een hele snelle veel te dure auto rondjes te rijden door een druk centrum. De ander doet het door een beroep te kiezen met een uniform en een wapen. Natuurlijk heb ik het echt niet over alle mannen en is dit nergens op gebaseerd….alhoewel mijn eigen waarneming…. ? Ik had er ook één in mijn team. Je gaf die knul een uniform met een wapen en hij veranderde in een soort terminator. Hij werd in zijn privé tijd rijdend met een telefoon in de hand betrapt en kreeg een bekeuring. Meneer reed naar huis, trok zijn douane uniform aan en ging terug naar het politiebureau om verhaal te halen….oeps, dat ging helaas voor deze (un)lucky luck niet werken. ? Terug naar de ranger, gebruik nu allemaal even je fantasie en zie hem: de kerel die net niet goed genoeg was voor de Chippendales, geen geld had voor een dure auto en dus maar een uniform aantrok. Het type uit de sportschool die ‘s-ochtends in de spiegel kijkt, zijn hand over zijn edele deeltje haalt terwijl ie hardop zegt; ‘Man, man, wat zie jij er toch verdomd lekker sexy uit!’ Die komt dus breedgeschouderd op ons afgelopen terwijl we net uitgestapt zijn en begint zonder introductie zijn verhaal af te draaien. 
Hij wacht geen antwoord af maar loopt naar zijn auto en komt terug met een centimeter. ? ‘De camper is langer dan 21 feet en ik ga het bewijzen!’ zegt ie hooghartig. Hij wil gaan meten maar het ding komt teruggerold dus moet mijn lover helpen. Dan gaat het verhaal een rare wending krijgen want als de ranger ziet dat hij het gaat verliezen rekent ie ook ineens de voorbumper mee! ‘Zo dan, de camper is te lang!’ Ik wist het: deze kerel weet vast ook het verschil niet tussen 10 of 20 centimeter. ? We hebben een probleem want Ko de boswachter is nog niet klaar met ons. Hij wil Roel zijn paspoort zien. We krijgen nu een waarschuwing maar de volgende keer als we weer ondeugend zijn dan volgt een bekeuring! Mij is ie al lang kwijt want ik denk; ‘Koekkoek lekkere groene dauwtrapper, we zijn niet van hier, we zijn toeristen en komen hier waarschijnlijk maar once in a lifetime!’ ? Met het paspoort loopt ie naar zijn auto en blijft heel lang weg. Ondertussen mogen deze twee verdachten ? met elkaar overleggen en we besluiten om ons geld terug te vragen en een andere camping op te zoeken. Althans, dat is het besluit van mijn lover, dat van mij is iets rigoreuze. ? Ko de boswachter komt terug en herhaalt alles wat ie heeft gezegd terwijl mijn lover zijn paspoort terug krijgt. ‘Als je mij mijn geld terug geeft zoek ik zonder probleem een andere camping op hoor’ stelt ie voor. Ko kijkt, schudt zijn hoofd en zegt dan; ‘Nee, voor deze keer zie ik het door de vingers maar remember! OMG, je kan echt mensen die je niet kent spontaan gaan haten! 
Maar ja, die krik ligt niet zomaar voor het grijpen. In de stromende regen gaat mijn lover aan de slag. Hij proest en kucht en is binnen een paar tellen zeiknat. ‘Waar is mijn regenjas?’ roept ie. ? Hij wacht gelukkig het antwoord niet af want hoe kan ik uitleggen dat ik die weer helemaal achterin heb opgeborgen. Daar staan we, op een parkeerplaats met de hut die een platte band heeft. Veel spullen moeten eruit voordat we de krik hebben en nog meer moet eruit voordat we de reserveband hebben. ? Uit het niets is daar ineens een kerel die vraagt of ie kan helpen. Hij werkt op het RV park en zag ons staan. Als Roel uitlegt wat het probleem is en dat de krik er nu niet meer onder kan heeft de kerel een prima plan. Rij voorzichtig op een paar planken en daarna moet het lukken met de krik. De planken gaan eronder, ik rij erop en verhip, het werkt!
Als we de kerel willen bedanken met een flesje wijn neemt ie het niet aan. Terwijl hij zijn handen vouwt wijst hij naar boven en zegt dat drinken niet mag van God. 
Vlakbij de garage vinden we Glacier Peak RV park, daar gaan we staan. Het is een leuke plek maar door de miezer kunnen we niet buiten zitten. Ik draai nog een was en mijn lover begint met het uitzoeken van de foto’s voor het blog. Na het eten kijken we een tv serie en we hebben een rustige avond. ‘Ik ga zo naar bed want ik voel me echt beroerd.’ piep ik met zere keel. Roel gaat verder aan het blog om de foto’s bij het verhaal te voegen. Want soms blijkt dat we een foto hebben waar ik het verhaal bij vergeten ben. Of andersom. Onderuit gezakt ligt ie op zijn bank. Ik doe mijn IPad aan de stroom, pak mijn telefoon om op te bergen, wat dan volgt is een waanzinnige klap, een flits, mijn oren beginnen te piepen en ik voel dat er iets van vloeistof in mijn ogen komt. In de camper sist er iets….Ik vlucht naar het keukentje waar ik mijn ogen uitspoel want ik zie niets. Mijn lover staat bij de kraan in de badkamer. ‘Ben je okay?’ vragen we elkaar. ‘De brandblusser!’ roept hij. ? Wat is er gebeurd? ? De brandblusser is ontploft en met waanzinnige kracht uit zijn houder van de muur gekomen. Als uit een katapult geschoten is het ding door de camper gegaan. Twee liter blusmiddel over de computer, de telefoons op tafel, in de gordijnen, aan het plafond, over de banken, overal nat schuim. ? Zelf zijn we ook doornat. We checken elkaar, spoelen ogen uit en gaan de slag: met handdoeken alles droogmaken. Roel zijn telefoon en computer hebben de volle laag gehad. Die zijn overleden. ?
Hopelijk doen ze nog iets als ze droog zijn want al zijn gegevens staan erop. Dan bekijken we de restanten van de blusser en krijgen wat lichte bibbers want WTF, als die scherven iets naar links waren gegaan had ie ze dwars door z’n nek gehad. Doordat ie onderuit gezakt lag heeft het ding, wat boven Roel in de hoek hangt, hem gemist en kwam mijn richting uit waar ik net weggelopen was. ? Roel appt met mijn phone naar zijn vriend Dirk-Jan, die heeft bij de brandweer gewerkt, wat de gevolgen kunnen zijn. Is de stof schadelijk om in te ademen, wat doet het op je huid en ogen? DJ belt gelijk op en stelt ons gerust, douchen en spoelen is het belangrijkst. Dat hebben we inmiddels allebei gedaan. Het is middernacht als de ravage min of meer is opgeruimd. We zetten ondanks de kou veel ramen open, de verwarming laten we zachtjes aan en gaan naar bed. In de camper hangt een vreemde lucht, een soort desinfecterende zeepsop lucht. Na een onrustige nacht bekijken we bij daglicht de schade en Roel stuurt een mail naar de verzekering. Dirk-Jan belt hoe het is en we hebben geen idee hoe het ding heeft kunnen ontploffen. Hij is niet over de houdbaarheidsdatum en niet overmatig heet of koel geworden. ? Ik ben niet gelovig maar soms in situaties als deze….want nogmaals: wat hebben wij allebei een ontzettend geluk gehad!
en kijk aan: are we lucky this morning! ? 
Gelukkig hebben we een strandtas bij ons want plastic tasjes kosten 10 dollarcent en dat is toch zonde van onze winst….? Vegas, thanks want je was weer geweldig!
We genieten van de rust na de hectiek van de afgelopen dagen. Hij steekt de BBQ aan 
en we plannen een easy avondje. ‘Ik ga vanavond vroeg naar bed!’ geeuw ik. Maar niemand die mij hoort want mijn lover zit ingespannen naar de overkant te kijken waar twee huurcampers zijn gaan staan. Twee mannen proberen de vuurplaats op hun plekkie om te toveren tot een BBQ. Er gaan kooltjes op, de vlam gaat erin en daar komt al een jongen met een rooster vol vlees. Er is weinig vlam en veel rook te zien maar ze schuiven het toch direct erop. In gedachten zie ik ze denken; ‘Zo nu eerst een Bavaria!’ ? Om een lang verhaal kort te maken: mijn lover loopt er naar toe, het blijken Fransen te zijn, en biedt onze gas-BBQ aan want hun ding gaat het voorlopig niet worden. De halve familie komt de BBQ ophalen en bedankt ons heel hartelijk. We moeten beloven om straks nog een borrel te komen halen want ze hebben een jarige en er is taart. Ach, ik heb geen excuus nodig en daar gaat mijn voornemen om vroeg naar bed te gaan. ? Het is een gezellig uurtje 
en met name grappig als we het over hun route hebben die ook naar Monument Valley gaat. De Fransen blijken zich goed voorbereid te hebben want na wat gelach verdwijnen de heren in hun camper. Om even later zo verkleed weer naar buiten te komen.
‘Run Forest Run!!!’ roept het hele gezelschap. ?
Over de 18 gaat het via Enterprise en het Dixie Forest. Opgevolgd door de 56 naar Panaca. Een kleine stop bij Cathedral Gorge
en net hier voorbij vinden we een eenvoudige campground op BLM land waar je gratis mag staan. Het is er op twee caravans na verlaten en een prima overnachtingsplek. 
In de wijde omgeving is niets te zien dan alleen de weg die zich door het landschap kronkelt. ‘s-Morgens worden we eindelijk eens uitgerust wakker en als we op de splitsing komen met de 93 besluiten we om die te nemen naar het Great Basin National Park. ‘Ze hebben daar ook grotten!’ zegt mijn lover enthousiast. ?
Vanaf de camping wandel je over een pad langs de rivier naar bergweiden met ontelbare bloemen omhoog tot in de bossen. Mijn lover heeft af en toe last van de grote hoogte dus ik besluit de wandeling maar alleen te maken. Onderweg kom ik twee herten, verschillende eekhoorntjes en een dunne glimmende slang tegen die pijlsnel voor me in de bosjes schiet. 
Volgens een ranger, waar we het navragen, is het een gartherslang. ? Men zegt dat doordat de nachten hier heel donker zijn je ontelbare sterren kan zien. Helaas voor ons komt er tegen de avond bewolking opzetten en is het niet zo spectaculair als we gehoopt hadden.
Door een kunstmatig aangelegde tunnel komen we binnen, klimmen en klauteren af en toe door smalle lage gangen 
en bezichtigen de verschillende ruimten. 
Kleurschakeringen tussen beige en oker geven de wanden, die glinsteren van de druipsteen, een magisch effect. Uit de grond en het plafond vormen zich allerlei pilaren en zuilen. De kleine lijken soms gewoon te schitteren! 
Ik die zo van bling bling hou vind het zeer indrukwekkend, met name ook door het lichtspel wat het op een sprookjeswereld doet lijken. ? Na anderhalf uur staan we weer buiten en knipperen met onze ogen tegen het felle zonlicht. Wow, hoe mooi was dit! Helaas is de Wheeler Peak Scenic Drive, 
een 19 kilometer lange slingerweg met flinke rotspartijen, verschillende bomen met onder andere de eeuwenoude Bristlecone trees na een paar kilometer voor verkeer afgesloten vanwege de sneeuw. ?
Deze gebieden op hoogte zijn altijd wel een dingetje tussen ons doordat het veel koeler is. Waar hij snel bibbert van de kou heb ik dat zelden. Hoe heerlijk is het om in een ‘frisse’ camper te slapen. Mijn missie voordat we gaan slapen is dus stiekem een raam openzetten. Ook deze morgen wordt mijn lover mopperend wakker dat het vreselijk koud is. Hij klimt snel het laddertje af, zet de kachel hoog en kruipt weer in bed. ‘Het is verdorie 2 graden in de hut!’ zegt ie. Ik trek het verduisteringsgordijn bij ons hoofd iets verder naar beneden zodat ie niet ziet dat het raam wagenwijd openstaat….? Na het ontbijt bestuderen we de kaart, we moeten hetzelfde stuk over de 93 terug tot aan Ely. Net buiten het park komen we in Baker, een ieniemienie plaats met ongeveer 30 inwoners, in een heuse demonstratie terecht. ? We vragen het na bij een paar locals. Het blijkt dat ze demonstreren omdat men een mega waterpijp wil gaan aanleggen naar Las Vegas en dit gaat hier ten koste van de grondwatervoorraad. 
Na zo’n 100 kilometer zijn we in Ely, een saai westernachtig stadje met weinig leven in de brouwerij, waar net buiten het centrum de 50 begint. 
Die staat bekend als ‘the loneliest road in America’. 
Ik vraag me af hoe die nog eenzamer kan zijn dan de wegen die we de afgelopen dagen gehad hebben. ? Natuurlijk hebben we de verhalen over dit gedeelte van Amerika gehoord maar het valt mij toch tegen, zeker ook omdat het landschap weinig afwisseling kent. We wisselen nog maar eens van stuur want het is slaapverwekkend. ? 
In Ruth is mijn lover ineens heel alert, hier is iets wat een aantrekking op hem heeft, namelijk een mijn! En niet zo maar een: de grootste ‘open pit’ kopermijn van de wereld. 
Hij draait dus de weg af en we rijden het dorp in. Het ene na het andere lege huis of gebouw staat hier. 
‘Wat een verlaten treurnis!’ zucht ik. Waar precies de ingang van de mijn is kunnen we niet ontdekken en op straat is nobody aan wie we het kunnen vragen. Eindelijk zien we bij een huis twee vrouwen op het terras. Mijn lover opent zijn raam en de dames reageren verheugd op ons vreemdelingen. ‘Where do you come from?’ Ons gebruikelijke raadspelletje is iets te hoog gegrepen voor hun snappertje dus ik verklap het maar. Ze roepen er nog een man bij die binnen zit en er ontstaat een heel gesprek. We krijgen van alles over het stadje en de mijn te weten. Die kan niet meer bezocht worden door publiek, een paar jaar terug was er een aardverschuiving en voor de veiligheid is het uitzichtspunt gesloten. Doordat de mijnactiviteiten steeds minder menskracht vergen zijn veel bewoners hier weggetrokken. Men hoopt dat Trump herkozen gaat worden want ‘He makes America great again.’ ? 
Wij hebben hier niets op te zeggen want nu kan óns snappertje het niet aan en knikken slechts. ? De afgelopen maanden hebben we geleerd dat het praten over politiek hier een hot item is. Óf Trump is een clown óf ze schieten je bij wijze in je knieën als je niet voor hem bent. ? Tegenover het centrum is een verlaten parkeerplaats waar we de kaart maar weer eens bestuderen. We hebben nu twee opties: de 50 helemaal door tot Reno, nog ruim 300 kilometer te gaan of via Wendover de staat Utah in, dat is maar 200 kilometer. ‘Wat moeten we in Reno?’ vraag ik. We waren er al twee keer eerder, stonden bij een casino wat een prima tussenstop was, maar de stad is verder een gribus. Ik zie mijn lover twijfelen, hij vind het wel iets om de stilste weg van Amerika verder af te rijden. Na wat wikken en wegen kiezen we toch voor de tweede optie. Het komt ook beter uit met de plannen die we afgelopen week kregen om Canada in te gaan. Het is inmiddels nog warmer geworden en we zitten suffig de saaie rit over de 93 tot Wendover uit. Overal langs de kant van de weg zie je trouwens deze waarschuwingsborden staan. ? 
En als je dan hier terecht komt….
In de verte duikt de stad op, dit is de grens tussen Nevada en Utah. Dat is te merken want schitteren in Nevada de lichtreclames van de casino’s, in Utah net aan de andere kant van de weg is het uitgestorven. 
In een hoek op de parkeerplaats bij het Rainbow casino staan meerdere campers en caravans geparkeerd. Sommigen nemen ook hun Smartje mee. 
We gaan erbij staan, prima overnachtingsplek. ? 
Er zijn ook een KOA campground en een RV park bij het Wendover Nugget Hotel. Maar ja, dit is gratis ….? Nadat we in de camper een wijntje hebben gedaan lopen we naar het casino. Tussen de verschillende casino’s rijden shuttlebusjes, hoe handig is dat! 
Terwijl we in een van de casino’s zitten te eten komt het gesprek op Piet en Wilma die overmorgen vanuit Salt Lake City naar huis vliegen. 
‘Jammer dat we ze niet meer zien.’ zeg ik. Mijn lover kijkt me aan, pakt dan zijn phone en belt Piet. Dat is typisch mijn vent, geen overleg maar gewoon doen! ? We blijken maar zo’n 200 kilometer van hen af te zitten. ‘Doen?’ sist ie naar mij en regelt de rest met Piet. ‘Zo, dat is gedaan, Salt Lake City stond toch al op onze planning.’ hij legt de phone weg en eet verder. ? We ‘shuttlen’ langs een aantal casino’s en hebben van alles teveel behalve winst! Na een korte maar zeer rustige nacht op de parkeerplaats zit ik klagend, want ik had maar twee drankjes op, met een klein katertje aan het ontbijt. ‘Dat is nou altijd met jou, je kan gewoon niet tellen!’ grinnikt mijn lover terwijl ie nog maar een koffietje voor me gaat zetten. ? Uitgezwaaid door Will 
verlaten we Wendover en dan slaat mijn dirty mind op hol, ‘Will, don’t bend over in Wendover!’ gier ik van de lach. ? Een volgepropt shuttlebusje op weg naar een casino komt ons voorbij, ook hier gaat het gokken gewoon 24 uur door.
Het originele meer, zoet water maar met veel zouten en mineralen is gedurende honderden eeuwen gekrompen en ingedampt en veranderd in een zoutmeer met toevoerrivieren, maar zonder afvoerrivieren. Het water heeft nu een zoutgehalte van 20 tot 25% maar ook hele grote stukken drooggevallen zoutvlakte. Op dit zoutmeer vindt jaarlijks in augustus de Bonneville Salt Flats speedweek plaats. 
Het is geen gebruikelijke snelheidsrace, het enige doel is om op de zoutvlakte na een aanloop 1 mijl af te leggen met een zo hoog mogelijke snelheid: 400 km per uur is geen uitzondering! ? De meeste auto’s zijn door de eigenaren zelf gebouwd en ontworpen en sommigen hebben een straalmotor als aandrijving. Het hele parcours heeft een lengte van acht tot tien kilometer afhankelijk van de jaarlijkse regenval en welk stuk droog staat. Het record staat momenteel op 622 mijl per uur, 1001 kilometer per uur. ?
Het stel is net klaar met het opruimen van hun hut en ook de koffers staan al min of meer gepakt. Zonde om niet iets te gaan bezichtigen. Salt Lake City is dé stad van de mormonen, laten we dus zeker een kijkje nemen bij hun kerk. Temple Square en de aan het plein gelegen gebouwen zijn (gratis) te bezichtigen. 
De Salt Lake Temple zelf is alleen toegankelijk voor leden van de mormonenkerk. Het heeft zes torens en op de 68 meter hoge hoofdtoren fixeert een slinger het meer dan vier meter hoge, met 22 karaats goud bedekte beeld van de engel Moroni.
Toen wij hier twee jaar geleden met mijn ouders waren was er juist dat weekend een viering (tig jaar bestaan of zoiets). Alle straten waren overvol en er was met geen mogelijkheid in de buurt van het plein te komen. Nu op deze zondagmiddag is het vrij rustig en we wandelen op het gemak in het rond.
symbool van de vreselijk moeilijke reis die de eerste pioniers maakten naar het Westen. 
Meerdere keren worden we aangesproken door de vrijwilligsters die ons behulpzaam alles over hun geloof en hun levenswijze vertellen, zeg maar: willen bekeren. We worden er een beetje melig van. ?
Ze komen uit verschillende landen en zijn 18 maanden vrijwillig hier om de kerk te promoten. Ze moeten geld meenemen, worden zes dagen van de week ingezet en hebben slechts één dag vrij. Deze dag mogen ze besteden aan boodschappen doen, wassen en met het thuisfront contact opnemen. ? Het komt op ons toch wat vreemd over, ze spreken je aan op een bepaalde manier met een serene glimlach die continue op het gezicht blijft. Mij doet het denken aan de dames in Thailand die je met zo’n zelfde glimlach op straat aanspreken en een massage met happy end beloven. ? Bij een van de vele Chinese all you can eat ‘vreetschuren’ in het centrum eten we en dat zonder alcohol want dat wordt niet geschonken hier….aldus de strikte alcoholwetten van de Mormonen.? 
De volgende morgen na het ontbijt gaan de koffers van Piet en Wilma alvast bij ons in de camper en rijden we achter hen aan als ze de huurcamper in gaan leveren. 
Dit gaat allemaal zeer rap dus we hebben nog tijd voor een koffie/thee op een terrasje. Roel stapt nog even een bank binnen want wat we niet wisten: er zijn 2 dollarbiljetten. Je ziet ze nooit in het betalingsverkeer maar hij wil er een hebben. Dat lukt, vijf keer ook. ?
Zij hebben een vliegreis van zeker tien uur voor de boeg. Mijn lover en ik leunen achterover en hij vraagt terwijl ie gas geeft, ‘Wat zullen wij vanmiddag eens gaan doen?’ Heerlijk nog een aantal weken te gaan in de modus ‘Destination unknown’. ?
Waar het aan ligt weet ik niet maar toch slapen we prima. Als ik ‘s-morgens de camper uitstap en op de buitentafel vergeten flessen en glazen zie weet ik het wel: oorzaak drank! ? Volgens het weerbericht gaat Vegas vandaag de 35 graden aantikken. Dat is ook hier te merken want tijdens het ontbijt wordt het al knap warm. ? Tijd om in te pakken en let’s get ready to rumble, Sin City here we come! Mijn lover en ik, dé Vegas lovers, hebben een lijst met highlights voor Piet en Wilma gemaakt. Maar zij hebben ook een eigen plannetje….? Piet heeft namelijk drie bezoeken die hij in Vegas wil doen: een speciale drankenhandel voor zijn favoriete whisky, Rick’s gold & silver Pawnshop (bekend van tv) en…. ‘Als we dan toch in Vegas zijn wil ik samen met Wilma naar de Chapel, dezelfde als waar jullie zijn geweest.’ zei Piet een paar dagen terug ineens. ? Wow, is dat leuk! Onze eerste stop is bij het ‘Welcome-sign’, de campers parkeren we bij het tegenover gelegen Harley Davidson pand. De hitte valt op ons neer als we rond een uurtje of tien uitstappen. Bij het sign krioelt het al van de toeristen, twee bruidsparen, een Elvis look-a-like en de Vegas meiden met veren op hun hoofd en kont. Mijn lover dirigeert onze vrienden naar het sign en schiet wat foto’s. ‘Dan moet het hier maar gebeuren!’ lacht Piet en daar komt het: het momentje waar wij vrouwen op wachten.? Hij gaat op zijn knieën voor Wilma. ❤️ 
Over the Strip rijden we vervolgens 
iets buiten het centrum naar de slijterij. Piet heeft deze tip van een andere ‘whiskykenner’ gekregen en die heeft niets teveel gezegd! 
Wat een ruime, grote en soms ook hele dure sortering drank is hier. Je mag gerust stellen dat als deze zaak het niet verkoopt dan bestaat het niet. 
De prijs is per fles hé…. 
Ach, als we toch binnen zijn scoor ik zelf ook maar wat lekkers. ? Missie geslaagd en op naar de campground van hotel Mainstreet Station bij Fremontstreet. Daar hebben we geluk: twee plekken naast elkaar en ook nog bij de enkele bomen die het terrein rijk is. Rond één uur zitten we onder de bomen puffend wat fruit als lunch te snavelen terwijl we bedenken hoe Wilma aan een jurk kan komen. Uiteindelijk duik ik mijn kledingkast maar eens in want het voorstel van Piet om te gaan shoppen wuiven we weg: veel te warm! Het is even puzzelen voor de veel slankere Wilma, een soort ‘Patty Brard zoekt een outfit voor Doutzen Kroes’ maar het lukt! ? Om bij de Chapel te komen lopen we door de nog vrij rustige Fremontstreet. Op de hoek bij de Ierse pub staat een straatzanger. Daar doen we eerst maar een drankje en de bruidegom zingt een liefdesliedje mee voor zijn bruid. Ik kan zo genieten van dit gedeelte Vegas: Fremontstreet en dan om de hoek waar de Chapels beginnen. Eerst krijg je de Schotse Chapel en iets verderop is ie dan: de Graceland Weddingchapel. ‘Weet je nog, 2 jaar geleden?’ vraag ik romantisch aan mijn lover. Die kijkt me verstrooid aan terwijl hij mompelt; ‘Ja, ja, even wachten want ik ben nu druk met de foto’s!’ ? 
Hoeveel bruidsparen zijn hier al getrouwd en zullen er nog bijkomen? Nu zetten ook Piet en Wilma deze stad als hun city of love op de lijst. ❤️ Iets verderop zit de volgende stop van Piet, de Pawnshop. 
13 procent rente….. per maand ! ?
Deze is bekend van tv en ik denk dáárom flink druk want goedkoop is het hier zeker niet. In de hitte durven we nog tot aan de Stratosphere, de enorme uitzichttoren, te wandelen maar nemen daar dan toch echt de bus naar the Strip. We slenteren door hotel New York, eten een Italiaans ijsje en sleuren Piet en Wilma van het ene bijzonder themahotel naar het andere.
Zou het nou echt ? ? Ja….
Sowieso rare dingen die Amerikaanse toiletten. 
‘Het lijkt alsof het steeds gekker wordt!’ zeggen mijn lover en ik tegen elkaar. Want is het de hitte of worden wij oud maar wat loopt er dit keer allemaal rond! Meiden in minuscule bikini’s met een doorzichtige blouse erover of hele korte broeken met daarop alleen een bh. Of een badpak. ?
De wachttijd bij ons favoriete restaurant in Paris, Mon Ami Gabi, is lang. Al met al moeten we bijna anderhalf uur wachten. Maar het is het waard! We zitten buiten met uitzicht op de Fontein van Bellagio en het eten is prima. 
Vegas is Vegas en we verliezen de tijd zodat we iets na middernacht ? terug zijn bij de campers. Een paar uur later branden we de hut uit en in de schaduw eten we ons laatste ontbijtje met elkaar. Piet en Wilma gaan richting Zion en Bryce. Wij blijven nog een paar dagen afkicken in Vegas. ? Als we het stel hebben uitgezwaaid 
snif, snif,
besluiten we naar het zwembad in hotel Californië te gaan. Je mag gebruik maken van de faciliteiten van dit hotel want het hoort bij het Mainstreet Station hotel waar de campground van is. Top geregeld: leuk zwembad, op de 13e verdieping, met prima ligbedden en gratis handdoeken. 
De foodcourt beneden heeft lekkere snacks voor zeer acceptabele prijzen. ? ‘s-Avonds maken we een rondje over Fremont en eten bij Tony Roma. Het is stil vanavond, het weekend en de drukte zijn voorbij. Maandagmiddag zien we Peter en Jennifer die met hun tweeling ook in Vegas zijn. 
Leuk om elkaar weer te treffen. Zij gaan daarna naar een show in het Mandalay Bay. Wij komen per ongeluk in een pianobar terecht waar het happy hour is….? 
Leuk weetje is dat de happy hour tijden in Vegas ook ‘s-nachts zijn van 01.00 tot 03.00 uur. Rond die tijd zijn wij inmiddels op Fremontstreet beland waar we allebei door de blaren op onze voeten als verdwaalde pinguïns rondzwalken. Langs de verschillende types: dronken, stoned, de toeristen, de zwervers en de bijzondere strippers zoals hij met zijn sexy slip en rollator. 
‘Als we alles vergokt hebben kunnen we zo eindigen. Erg toch!’ grinnik ik tegen mijn lover. 
Verderop speelt een band ‘Sweet home Alabama’. Een vent met een cowboyhoed knipoogt naar me en terwijl ik voorbij loop zeg ik; ‘Vat geen kou boy’! ? Het is een vreselijk flauw woordgrapje, I know en hij begrijpt me natuurlijk niet. Maar zou er iemand op dit tijdstip in Vegas zijn die het allemaal nog wel snapt? Een paar uur later slenteren we niet uitgeslapen maar fris gewassen naar de Starbucks. Als we de weg oversteken zegt mijn lover lachend, ‘Wat liep jij hier gek te doen vannacht!’ Ik reageer heel behoedzaam want is dat zo….? ‘Je liep als een majorette terwijl je keihard ‘Sweet home Alabama!’ zong.
Op mijn vraag; ‘Gaan we nog paardrijden?’ komt een lauwe reactie want Piet en Roel hebben er geen zin. ‘Ik ben me daar gek om 80 dollar neer te tellen voor die Indiaan met zijn paard!’ zegt mijn lover, ‘Maar je moet het zelf weten, je denkt dat je niet durft en een uur is zo voorbij, dan ben je nog op weg naar de Valley beneden!’ ? Natuurlijk heeft ie gelijk het is een belachelijk bedrag. Wilma twijfelt ook nog dus ik besluit het paard en de Indiaan maar te schrappen. Via Kayenta zetten we koers naar de Grand Canyon met een stop bij de Trading Post in Cameron, een super grote souvenirswinkel. Daar doet Wilma deze grappige ontdekking: het tasje is volgens zeggen door de natives gemaakt maar als zij erin kijkt ziet ze het label ‘Made in China’. ?
Maar de ranger had het mis en beide campings zitten vol. ? 
Doordat we inmiddels in Arizona zijn waar de klok een uur terug gaat, hebben we een ‘vroegertje’. Wilma en ik genieten met een wijntje in het zonnetje, Roel werkt aan zijn foto’s en Piet treft voorbereidingen voor zijn zelfgemaakte nasi. 
Ondanks het onweer dat in de verte blijft klinken is de zon gaan schijnen. We wagen het er op en nemen de shuttlebus. Deze stopt op een aantal uitzichtpunten waar je op en af kan stappen wanneer je wilt. Ongeveer op de helft bij Powell Point besluit mijn lover; ‘Hier eruit, dan lopen we langs de Canyon naar het volgende punt.’ Al babbelend wandelen we naar de rand van de Canyon. Bijzonder is dat wij vrouwen de naam hebben maar mannen vaak veel meer kwekken….? De heren fotograferen en wij dames kijken zonder lens in het rond. 
Als het echter hard begint te waaien besluiten Piet en Roel dat we terug naar de bushalte moeten en geven instructies wat te doen als het onweer komt. Ik vind het lichtelijk overdreven maar luister braaf. De eerste dikke druppels vallen en WTF de regenjassen zitten in mijn rugzakje.
Onder een boom probeer ik ze snel te pakken, ‘Ga verdorie onder die boom vandaan, ik zeg het net, je luistert echt niet!’ foetert mijn lover direct. Vanuit de kant van het Visitor centre klinken nu ook sirenes, het is eigenlijk best scarey aan het worden! Als er een bus verschijnt trekken we een sprintje maar er zijn er meer die dat doen. Na wat drukken en duwen is de bus vol, doet de chauffeur de deuren dicht en staan wij nog buiten. ? Het onweer hangt nu recht boven ons en de regen is overgegaan in hagel. De bus wil vertrekken maar daar is ie: mijn superman die roept; ‘Die gaat niet weg voordat wij erin zitten!’ ? Terwijl iedereen braaf op de volgende bus staat te wachten doet mijn lover eigenwijs de act ‘last man standing’ voor de bus. ? Eerlijk waar, soms ben ik niet eens verbaasd meer over zijn acties. Net als vroeger met mijn hondjes kan ik roepen wat ik wil maar hij komt niet en met vrees kijk ik naar de beslagen ruiten want als de chauffeur gas geeft….? De redding komt van Wilma die een volgende bus ziet naderen en inmiddels zeiknat rennen we er heen. ‘Hurry, hurry, everybody we are going to evacuate the Rim!’ roept de chauffeur. Alle mensen moeten de bus in en doordat we allemaal kletsnat zijn beslaan gelijk de ramen. 
We worden er lacherig van, ‘Zie je nou dat wij het aantrekken, er is altijd wel iets raars!’ grinnik ik. Terug bij de Village, waar de camper staat, is het een waterballet. De wegen en spoorrails zijn veranderd in kleine snelstromende riviertjes. 
Door het water rennen we terug naar de camper. De hagel klettert zo hard dat we niet veel zien, Piet en Wilma lopen te ver door, ‘Terug, terug, deze kant op naar de camper!’ buldert mijn lover. Omgekleed zitten we even later bij elkaar en besluiten de Canyon te verlaten want de lucht ziet er niet naar uit dat het snel zal opklaren. Wat een avontuur weer: evacuatie in de Canyon, dat krijg je toch niet verzonnen! ?
Een dansje op straat bij terras met live muziek… 
Terug op de campground maken wij dames nog gebruik van de laundry die, thank you Lord, 24 uur open is. Als de was klaar is en we terug lopen is het koud en de hemel vol met sterren, hoe mooi! ? De volgende morgen schijnt de zon uitbundig. Wat jammer, dit weer hadden we gisteren in de Canyon moeten hebben. Over de Route 66 rijden we naar Seligman, een piepkleine toeristentrekker waar alles in het teken staat van deze wereldberoemde weg. 
Ook nu is er weer genoeg grappigs te ontdekken voor een foto.
Terwijl Wilma en ik wat kleding uitzoeken
vindt Piet aansluiting bij het plaatselijk vrouwelijk schoon. ? 
Dan ineens is ie daar: John Wayne! En niet alleen een kartonnen versie
maar ook een real cowboy met twee paarden. ‘Ga er op!’ roepen mijn drie reisgenoten in koor. Daar staat deze Cheryl in een roze korte broek op slippers met een tijgerprint. Of het komt door mijn hoed die mij het gevoel geeft dat ik in het Wilde Westen ben weet ik niet maar ik hoor mezelf zeggen, ‘Ik ga het doen?!’ ? De cowboy helpt me, althans hij helpt het paard om te blijven staan want ik ben niet zo lenig en trek het dier zo wat om. Wow, wat een klim maar ik zit! ?? Voor de foto geeft hij zelfs zijn geweer af en dan gaat het bijna mis. 
‘Nooooo, don’t put your finger on the trigger!!!’ schreeuwt ie. Wat blijkt er zitten gewoon echte kogels in! Dit kan alleen maar in the States. ? Had ik haast als een soort mislukte Buffalo Bill schietend door de straten gegaloppeerd met mijn paard. Na al deze gekkigheid rijden we verder op weg naar de Hooverdam. In Hackberry maken we nog een quick stop om Piet het Douane-embleem te laten zien wat ik hier in 2017 heb achtergelaten. Er hangt heel veel maar die van mij is niet meer te vinden. ?
Puffend lopen we terug naar de parkeerplaats waar de campers staan. Het is eind van de middag als we iets verder bij Lake Mead de campground op rijden. Je kan er full hook-up of dry camping (zonder voorzieningen) staan. Wij kiezen voor het laatste omdat de plekken veel mooier zijn. 
De full hook-up staan zij aan zij en heel dicht op elkaar. ? Met een wijntje mijmer ik later op de avond in de schemer wat voor me uit. Aan de ene kant het donkere meer en aan de andere kant in de verte de lucht die oplicht door de vele lichtjes van de megastad Las Vegas, waar we morgen naar toe gaan, Yes! Afgelopen week hebben mijn lover en ik een aantal bezienswaardigheden dubbel gehad maar nog steeds is het heel erg mooi en genieten. Om deze reden schrijf ik ook niet over het ontstaan van Route 66 en de Hooverdam want dat staat in vorige blogs al beschreven. ‘Over Vegas hoef je ook niet veel te schrijven want daar heb je al boeken over vol!’ grapt mijn lover. Maar dat heeft ie mis want morgen, zaterdag, gaat een bijzondere dag worden in Sin City, the City that never sleeps, the City of love….
Mijn lover stuurt hem een berichtje terug en probeert dan om via messenger te bellen. Als dat gelukt is blijkt al snel dat Piet en ik elkaar verkeerd begrepen hebben. Er zijn meerdere Mesa’s ? net zoals er ook meerdere hondjes Fikkie heten. 
Resultaat is dat we morgen zo’n 230 mijl moeten rijden inclusief ook weer de Million Dollar Highway. ? Als we uitgelachen zijn merkt mijn lover op, ‘Ik begin nu te snappen dat jullie bij de Douane af en toe niets ‘vingen’ want als de communicatie daar ook zo was stonden jullie vast wel eens op de verkeerde boot!’ ? Maar zoals gezegd ieder nadeel heeft een voordeel en als we vrijdagmorgen aan dezelfde weg terug beginnen is het dit keer stralend weer. Een bijna wolkenloze strakblauwe lucht en de sneeuw glinstert zo erg dat zelfs Roel zijn zonnebril op doet. ‘Nu wil ik rijden want jij hebt deze weg dinsdag al gereden!’ beslist ie. Dat betekent dat ik dus met de camera’s aan de slag moet.
In Silverton doen we weer een koffie/thee
en dan gaat het verder omhoog. Maar op het tweede stuk loopt het mis, volgens mijn lover saboteer ik de boel, ‘Je doet net alsof je het niet snapt met die camera, kruip dan maar weer achter het stuur!’ moppert ie. De rit is voorspoedig en rond 16.00 uur zitten we na de gebruikelijke begroeting met borrelnootjes 
met elkaar op de juiste ‘Mesa’ in Gunnison aan een wijntje. ?
Om het mooie verhaal af te sluiten en het weerzien te vieren eten we ‘s-avonds bij de plaatselijke Mexicaan. 
Daar nemen we met elkaar hun lijstje met bezienswaardigheden door, plannen een route en halen ze over om toch de Grand Canyon en Las Vegas te bezoeken. Deze, voor ons favoriete stad, staat gewoon niet op hun lijst! ? Zaterdagmorgen rijden we naar het Black Canyon Gunnison National Park, die een van de diepste, smalste en langste kloven van de wereld heeft. Vanaf de campground is het een rit van ongeveer 100 kilometer, 
met een tussenstop bij de indrukwekkende Crystal stuwdam.
Maar het is niet alleen genieten maar ook ‘werken’ want Piet krijgt tips over fotografie van Roel. 
Na een lange mooie dag steken we ‘s-avonds de BBQ aan waarna mijn lover op zoek gaat naar de speelkaarten die natuurlijk pas na heel wat graafwerk onderin de camper gevonden worden. We komen wel de winterjassen tegen! ? Onder het genot van een wijntje doen we een spelletje klaverjassen en dan blijkt Piet wel heel fanatiek te zijn! ?? Hij en ik spelen tegen Roel en Wilma die na hun verlies gelijk morgenavond revanche willen. De volgende ochtend maken we ons klaar voor een flinke rit: dezelfde die mijn lover en ik nu al twee keer hebben gemaakt: de Million Dollar Highway! ‘Kom maar op met die pas, dit gaat de derde keer worden!’ grap ik tegen mijn lover. Voordat we zover zijn plakken Piet en Roel eerst een grote stikker met een Nederlandse vlag op de motorkap
Aldaar gaat het door tot Ouray waar de pas begint. Het is de afgelopen twee dagen warmer geweest en dat is te merken. De bomen zijn nu ineens groen en de grote hopen sneeuw langs de kant zijn zichtbaar aan het smelten.
In Silverton hopen de heren dat ze de trein Durango-Silverton kunnen spotten en ze hebben geluk want als we de hoofdstraat inrijden staat de trein op punt van vertrekken. Mijn lover zet de hut bij de trein en springt dan met spullen eruit naar Piet die hij aanmaant hetzelfde te doen terwijl ie in het voorbijgaan nog roept; ‘Zet maar vast een theetje, we zijn zo terug!’ 
Terwijl Wilma en ik bezig zijn met thee en een boterhammetje maken komt er een politiewagen mét zwaailicht naast de campers en bromsnor stapt uit. Hij klopt op de deur en ik doe open, ‘Hello sir!’ zeg ik vriendelijk tegen de norse man die de domme vraag stelt, ‘Is this your RV?’ ? Hij sommeert dat de RV’s direct weg moeten anders krijgen we een bekeuring. De reden: we staan te dicht bij de trein geparkeerd en dat mag niet. ?
Als we Silverton uitrijden zien we nog net hoe bromsnor een andere weggebruiker een bekeuring geeft. Over de slingerende weg gaat het verder en ineens staat daar een Moose, hoe mooi! ?
En even later een warmwaterbron die in de loop van de jaren steeds groter wordt. 
In Durango schieten we campground United weer op waar mijn lover twee kapotte lampen repareert die door het schudden op de hobbelige weg los zijn gaan zitten. 
Na het eten komen de kaarten op tafel maar wederom zijn Piet en ik vanavond het winnende koppel. ?? Maandag is het Memorial Day, we doen wat boodschappen en heel Amerikaans kopen we een koffietje tijdens het shoppen. ? 
Dan gaan we eindelijk naar Mesa Verde National Park. Dit is in de geschiedenis bekend geworden door het grote aantal goed bewaarde klifwoningen gebouwd door de Anasazi-indianen in ondiepe grotten in de wanden van het ravijn. Zij waren waarschijnlijk de voorgangers van de Pueblo bevolking, de latere bewoners van deze grotten. Bij Piet en mij is het bekend geworden door de miscommunicatie over het woord Mesa.? Er zijn drie loops wat de totale route door het park op ongeveer 40 kilometer brengt. Wij vonden het zeker interessant maar ook veel van hetzelfde. ?
Vanaf hier rijden we over de Highway 160 
naar Four Corners, het kruispunt waar vier staten (Colorado, Arizona, Utah en New Mexico) elk met een hoek van negentig graden, samenkomen. 
Dit punt is trouwens het enige vierstatenpunt in Amerika en ondanks de afgelegen ligging zeer toeristisch. Het is land van de Indianen en de entreeprijs 10 dollar per auto. De nationale parkenpas is niet geldig. Het weer is inmiddels omgeslagen, donkere wolken hangen boven ons en een keiharde wind laat de camper schudden. Er is gelukkig maar een kleine wachtrij voor het fotomoment op het monument.
Verder staan er nog wat kraampjes met sieraden en andere prullaria zoals kerstballen. Natuurlijk kan ik het niet laten en koop een mooie maar veel te dure voor mijn verzameling. ? Via de smalle en bochtige 162, met verschillende olie ja-knikkers,
komen we in de kleine plaats Bluff (nog geen 400 inwoners) waar op Cadillac Ranch RV park de lichten na een vermoeiende dag vroeg uit gaan. Als we ‘s-morgens wakker worden is het eindelijk na dagen weer eens aangenaam warm zodat we buiten kunnen ontbijten. 
De omgeving hier kenmerkt zich door bijzondere rotsformaties zoals de Twin Rocks. 
Bij het maken van de lijst met bezienswaardigheden kwam Piet met Natural Bridges National Monument. Het was het eerste in de staat Utah. Er komen hier twee canyons samen, de White en de Armstrong en bevat de op één na grootste natuurlijke brug ter wereld, Sipapu Bridge.
Na een wandeling met afdalingen bestaande uit trappen en houten ladders komen we bij het uitzichtpunt.
Daarnaast zijn er nog twee andere natuurlijke bruggen in het park. 
We brengen alleen de ochtend hier door want willen rond een uur of 16.30 uur bij Monument Valley zijn om daar vanavond de zonsondergang te zien. Mijn lover en ik waren hier al eerder (oktober 2017) met mijn ouders. Tijdens de lunch zegt Piet; ‘Ik heb een tip gekregen over de Moki Dugway, dit schijnt een bijzondere weg te zijn en hij begint hier ergens net buiten het park.’ Het wordt op de kaart opgezocht en als blijkt dat het een kortere route is naar Monument Valley zijn de heren om. Bij mij slaat een lichte twijfel toe als ik hoor dat deze weg ook vaak gebruikt is voor reclame filmopnamen van onder andere Audi. ? Waar hebben we het over: de State Route 261, een weg van ongeveer 54 kilometer, het grootste gedeelte is verhard maar er is ook een stuk gravel van zo’n 5 kilometer. Alleen dit gedeelte wordt de Moki Dugway genoemd. In totaal stijgt de weg 335 meter, de maximale hoogte waarop je komt is 1958 meter en er zijn een flink aantal smalle bochten met een hellingspercentage van 10%. We komen aanrijden bij het bord Moki Dugway en alle vier springen we eruit want natuurlijk willen we hier een foto.
Ik poseer met mijn lover en ineens valt mijn oog op deze borden. ?
Op mijn gesputter komt geen reactie en ik geef de sleutels aan mijn lover, ‘Rij jij maar verder want volgens mij is dit niet mijn ding!’ Soms lijkt het alsof hij mij gewoon niet hoort want hij antwoord; ‘Kanjer van me!’ ? Wij gaan voorop, Piet en Wilma volgen.
In een stofwolk komt een groep motorrijders omhoog, na de eerste bocht stoppen we en maken een praatje met ze, één heeft een klein hondje bij zich die in een tas achterop zit, so sweet!
Wat een super uitzicht, in de verte zien we zelfs Monument Valley liggen. De bochten zijn scherp en als er een tegenligger komt sluit ik mijn ogen want OMG het is passen en meten waar je elkaar kan passeren.
Net voor de plaats Mexican Hat zijn we beneden. Zucht, dat hebben we gehad! ‘Super gave weg toch!’ roepen de heren tegen elkaar, Wilma en ik knikken maar wat. ? Als je zoals wij nu vanaf Mexican Hat aankomt dan krijg je bij Monument Valley eerst het stuk weg uit de film van Forest Gump. De plek waarop hij na vele maanden hardlopen ineens stil staat en zich afvraagt waar ie mee bezig is.
Hier is het oppassen geblazen want iedereen wil op de foto, auto’s en campers staan langs de kant geparkeerd en mensen rennen heen en weer. Ook Piet en Wilma worden door mijn lover rennend vastgelegd. ? Iets verderop ligt een KOA campground die gelukkig nog twee plaatsen vrij heeft.
We horen van de eigenaar dat hij de camping in 2018 heeft overgenomen. Het ziet er prima uit met uitzicht op de uit vele cowboyfilms zeer herkenbare rotsen. De hut van Piet en Wilma blijft op de campground achter en met die van ons rijden we het park in, eten in het restaurant
en dan is het wachten tot de zon onder gaat. Wilma en ik gaan bij een Indiaan informeren wat het kost om met een paard de Valley in te rijden. Eigenlijk hou ik helemaal niet van paardrijden maar vooruit het is wel kicken om als een soort John Wayne te gaan draven. ? We schrikken van de prijs want voor één uur betaal je per persoon 80 dollar. Grappig is dat de beste man ons later nog eens opzoekt om een folder in de hand te duwen en vertelt dat ie nu naar huis gaat maar morgen graag met ons op pad wil. Als de zon eindelijk ondergaat is het al zeker 20.30 uur en door de bewolking valt het tegen.
Terug op de camping stoken we de kachel op, nemen een wijntje en maken ons op voor een frisse nacht in de Valley. Net voordat ik in slaap val denk ik ineens; ‘Leuk dat paardrijden maar hoe moet je eigenlijk op zo’n dier komen, zou die Indiaan je een zetje geven of hebben ze een ladder?’ ? To be continued….