Categorie: Deel 2

Om de Grand Canyon uit te komen kiezen we de uitgang bij Cameron om vandaar naar Flagstaff te rijden. Onderweg stoppen we bij verschillende uitzichtpunten

maar als ik bij Moran Point uitstap ruik ik diesel! Omdat ik de camper parkeer op een ‘vieze’ plek denkt mijn lover dat het olie of zo van vorige auto’s is geweest. Het zit me toch niet lekker en bij het volgende punt snuffel ik om de camper heen terwijl hij de canyon fotografeert. ‘Wat doe je nou, ruik je echt iets?’ vraagt ie maar ik weet het niet zeker dus de motorkap gaat open en Wow, een aantal dieselleidingen zijn zeiknat. WTF is dit nu weer? ? ‘Start jij de motor eens dan kijk ik wat er gebeurd.’ beslist mijn lover en ik start. ‘Stoppen, stoppen!’ klinkt al direct zijn kreet want vanuit een van de leidingen, die ook los ligt, spuit via een minuscuul gaatje diesel! ? We zijn inmiddels best handig na alles wat we al hebben gehad en bedenken een oplossing. De boel met papier droog vegen, stukje rubber van een oude fietsband op het gaatje en dat met een tie-wrap vastzetten. Deze simpele bush-fix werkt! ?? Bij Flagstaff komen we weer op Route 66 en mijn lover begint spontaan ‘Get your kicks on Route 66’ te zingen….iets wat ie iedere keer doet als we op deze route rijden. ?
Camping Woody Mountain ziet er verlaten uit, het blijkt dat ie nog maar twee dagen open is en 1 november sluit omdat het seizoen afgelopen is.

De volgende morgen rijden we door het lang gestrekte dorp en krijgen er beiden geen vibraties van. Er zit een Chrysler garage die ook het Fiat logo voert, we wagen de gok en vragen of er tijd is om even naar de leiding te kijken. Het is weer hetzelfde liedje: men wil of kan ons niet helpen met dit Europese model. ? ‘Kom aanstaande woensdag maar dan heeft een van de monteurs mogelijk tijd om er naar te kijken.’ zegt de chef. Omdat onze reparatie er vanmorgen nog prima uitzag laten we het hierbij en verlaten de bereidwillige service gerichte kerel. ? Via een zeer bochtige weg komen we in Coconino National Forest. Het lijkt wel een schilderij: hoge rode rotsen en bomen in alle herfsttinten. Helaas miezert het zodat we geen zin hebben om uit te stappen.

We zien een stuk of vier campings in dit park die allemaal al ‘closed for the season’ zijn en rijden door tot Sedona. Daar is het druk en toeristisch, overal betaalde parkings en heel veel spirituele winkeltjes waar allerlei soorten edelstenen met heilzame werkingen wachten op verkoop zodat ze iemand kunnen healen. Er zitten bijzonder mooie sieraden bij en ik koop een veel te dure armband die door Indianen is gemaakt: hopelijk wel met de juiste healende steen! ?

In het dorp is een camping maar na een quick scan houden we het voor gezien, de plaatsen zijn somber in een donker bos. Komt bij dat de receptioniste ook de vriendelijkste niet is….? Ongeveer 10 km buiten het centrum op de vreselijk mooie Red Rock loop road

vinden we campground Avalon, deze spirituele camping is een voormalig retraite centrum en bijzonder mooi gelegen in de bergen.

Als de eigenaar later in de middag een praatje komt maken zien we in de verte bliksemschichten en de donder laat zich horen.

‘Heb ik toch de verkeerde steen gekocht of deed ik mijn oefeningen niet goed….?’ ? Mijn lover gaat opgewonden al zijn apparatuur pakken om het onweer te fotograferen maar helaas voor hem drijft het over. In een stralende zon rijden we de volgende dag terug naar Sedona om vanaf daar een stuk terug in het Coconino Forest te rijden.

Als we bij een uitzichtpunt koffie/thee doen staan ineens Bart en Manon, die we op de camping in Vegas hebben ontmoet, voor onze neus. Zij hebben overnacht op de camping in het centrum en geloven dat ze daar ook de camper van Suus en Neomi hebben gezien. ? We rijden een stuk het Forest in (ik achter het stuur met een lover die met camera uit de raam hangt) maar op de een of andere manier waren de kleuren gisteren in de regen veel mooier dus we keren want onze route gaat de andere kant op richting Prescott. In Sedona kijken we nog even bij een rotskerk maar daar zijn ze niet erg campervriendelijk. Verboden in te rijden en onmogelijk er te parkeren.

We hebben verder niet echt een plan en besluiten eerst om langs Montezuma Castle te gaan. Dit zijn hele oude (jaar 1400) indrukwekkende klifwoningen gebouwd door de Sinagua Indianen.

Een maquette geeft weer hoe men daar ooit leefde.

Vervolgens rijden we door de bergen over een zeer kronkelende weg naar ghosttown Jerome waar we eind van de middag arriveren en niet ontdekken waar deze plaats zijn naam aan dankt want we zien een centrum met leuke winkeltjes en restaurants. ? Het museum met uitleg over de stad gaat bijna dicht dus we zullen best iets gemist hebben over dit spookstadje. Wat we niet missen is de camper van Suus en Neomi die net voor het centrum staat geparkeerd. Hond Puck zit achter het stuur en de meiden zijn ’thuis’, leuk dat we elkaar weer treffen! Bij Prescott houden we het voor gezien, schieten campground Point Rocks op en gaan de stad in. Het is Halloween en overal waar we komen lopen verklede mensen rond, zelfs in restaurant Prescott station, waar we eten, zitten verklede mensen aan tafel. Bij ons in Nederland is Halloween toch een tikkie anders dan hier waar men het groots aanpakt.

Het eigenaardig uitziende menu, ribeye met fire butter geserveerd op een oud legerbord, was overigens heerlijk.

Lui komen we de volgende morgen uit bed en boeken nog een nacht op deze prima plek. Mijn privé mecanicien probeert intussen zijn noodreparatie met twee componentenlijm nog wat te verstevigen. Het gaatje lijkt door slijtage te zijn ontstaan maar als het een paar voortanden van een beest zijn zou het me ook niet verbazen.

Ook lopen we nog even door het plaatsje.

‘s-Avonds pakken we de kaart er eens bij om de route te bekijken: gaan we via Lake Havasu of langs de Mexicaanse grens. We kiezen voor de laatste optie omdat we de weg naar Lake Havasu al twee keer hebben gereden. Mexico blijft nog steeds onduidelijk voor ons, we horen verschillende verhalen over criminaliteit en dan vooral over de grensovergang bij Tijuana. We hebben een aantal landen in Zuid Amerika gedaan, met slechte ervaringen in de grote steden, maar blijven nieuwsgierig naar Mexico. Via een scenic route zetten we koers richting Blythe in Californië. Het zijn lange, rechte en stille wegen in de brandende zon van Arizona. Opvallend is het aantal nog lege campgrounds wat we zien,

de een na de andere schiet voorbij in de droge gebieden waar alleen maar grote cactussen schijnen te groeien. Als we stilstaan om deze te fotograferen zien we dat vogels de cactus uithollen en erin kruipen, maken ze een nestje of eten ze iets van de cactus op….?

Omdat er onderweg hele verlaten stukken zijn is het verstandig om waar het kan te tanken en bij het benzinestation in Quartzsite valt de hitte op ons neer, het is 32 graden. ‘Niet klagen zeg ik want hier doen we het voor!’ roept mijn lover vrolijk. Vanachter het stuur knik ik naar hem, soms zitten wij niet echt op één lijn zeg maar. ? ‘Rij eens een stuk door het dorp!’ oppert ie. Weer passeren we vele campings die allemaal in de brandende zon liggen, geen schaduw hebben maar wel lachwekkende prijzen:18 dollar per nacht inclusief full hook-up.

Op goed geluk kiezen we er één uit en raken aan de praat met de receptioniste die uitlegt dat deze plaats the place to be is voor snowbirds (overwinteraars) waarvan velen stenen (oa. fossielen en mineralen) zoeken als hobby hebben, sinds 1960 is dit een paradijs voor ‘stenenzoekers’. Zomers kunnen de temperaturen oplopen tot wel 54 graden en trekken de meeste inwoners weg om in november terug te keren. De maanden november tot en met maart zijn ideaal: rond de 30 graden! ? In januari is werelds grootste openlucht markt, voor wat betreft stenen, hier een aantal dagen te vinden en wordt deze plaats overspoeld door duizenden toeristen. De ouderen trekken er veelal met elkaar op quads uit om in de desert naar stenen te zoeken. Bijzonder feitje is dat het verhuurbedrijf voor scootmobielen hier mobiels met speciale dikke banden voor in het zand verhuurt! ?
In de plaatselijke supermarkt doen we wat boodschappen en terug op de camping zijn we een bezienswaardigheid: onze camper is zeer in trek en mijn lover heeft met de andere mannelijke camperaars diepzinnige gesprekken over het verbruik en gebruik van de campers.

In de morgen branden we al vroeg de hut uit, wat is het heet! Rond negen uur geeft de thermometer al 26 graden aan, ‘Je zal hier toch maar een maand staan!’ mopper ik tegen mijn lover die het niet helemaal begrijpt en eigenlijk nog een nachtje wil bijboeken….? Na een bezoek aan een aantal ‘stenenwinkels’

waar mijn lover zijn hart ophaalt, want vroeger verzamelde hij ook stenen, rijden we weg uit het mineralen mekka maar niet voordat ik een geode heb open gekraakt! ?

Ook nu is de weg die we volgen saai en rechtuit, aan de kant zien we veel herdenkingsplekjes van mensen die het niet gehaald hebben. Ik tuur voor me uit en kan me goed voorstellen hoe makkelijk je hier in slaap kan dommelen: de warmte van de zon en de ééntonige weg. Als we de stad Yuma naderen veranderd de natuur. Deze plaats en omgeving staan bekend als de ’tuin-en groenten streek’. Hele velden met allerlei gewassen trekken aan ons voorbij, in de hitte staan installaties continue te sproeien.

We rijden nu langs de Mexicaanse grens en zien de muur, eigenlijk een heel hoog hek. Voor het hek een regelmatig gladgemaakte strook zand waardoor men aan de voetstappen kan zien of er ontsnappingen zijn geweest.

We zagen het al eerder maar het blijft me verbazen. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik een land niet in mocht of kon. Roel is begin jaren 80 enkele malen in Berlijn geweest toen de muur er nog was en stond zelfs letterlijk óp de muur op 9 november 1989 om te fotograferen hoe deze uiteindelijk omviel. Mijn ervaring op dit gebied is het heftigst in Zuid Amerika geweest waar men niet onvriendelijk was maar wel zeer gecontroleerd en langzaam. ? We houden een korte pauze in Yuma en ik zie alleen maar Mexicanen, werkend op het land of in de winkels. Trump en zijn aanhangers kunnen wel willen dat de Mexicanen weggaan maar wie doet dan het werk….? We tanken, wisselen weer van stuur als ik voor stel om tot San Diego te gaan, het is nog wel een eindje trappen (250 kilometer) maar ik voel me prima. ‘Ik probeer daar de KOA camping te reserveren want je weet van de vorige keer dat na 19.00 uur het hek op slot gaat.’ zegt mijn lover. Hij puzzelt en puzzelt maar de reservering lukt niet dus tijd voor plan B ? en op de speciale app zoeken we hier in de buurt een overnachtingsplek. We rijden door grote vlakken zandduinen waar quads met hoge snelheden door het zand scheuren. Grote mannen zijn net kinderen soms.

Vlakbij in de plaats El Centro zit een Walmart waar overnachten is toegestaan. We halen eerst wat boodschappen en er vallen ons twee dingen op: alles is tweetalig hier zo dicht bij de grens

en men maakt zich op voor Thanksgiving. ?

Dit is trouwens de prijs per pond vermoeden we. Op de parkeerplaats staat één camper, ik zet die van ons er naast en een kerel komt naar buiten. Roel vraagt of ie hier blijft overnachten en of het inderdaad is toegestaan. De kerel, genaamd Luc, reageert enthousiast, hij is een Canadees uit het Franse gedeelte en onderweg naar Mexico. Daar heeft de kleine blonde look a like van Rod Stewart ineens onze aandacht! Hij is al meerdere keren bij Tijuana de grens overgegaan en heeft nooit problemen gehad. Deze grensovergang is juist prettig omdat het een snelweg is. Het gevaar zit hem in de stad waar je moet stoppen want dan ben je kwetsbaar stelt ie. ‘Eénmaal in Baja Californië dan waan je je in een paradijs!’ ratelt ie opgewonden door en als een Fransman schiet ie van de hak op de tak. Als wij voorzichtig aangeven wat we gehoord hebben zegt hij lachend; ‘Reizen begint bij het zelf ondervinden en niet alles geloven wat men zegt!’ Daar heeft ie een punt want we hebben al vaker meegemaakt dat de vooroordelen niet kloppen. Misschien zit het in mensen, gelijk negatief oordelen zonder precies te weten hoe het zit. ? Inmiddels hebben mijn lover en ik al veel verschillende landen bezocht en echt: het is hoe je jezelf opstelt! Luc vertrekt morgenochtend vroeg en als we mee willen….dan kunnen we samen reizen. Het klinkt wel aanlokkelijk maar gezien de twee weken tijd die we nog maar hebben besluiten we het toch niet te doen. Na een warme en korte nacht, de klok gaat bij ons dit weekend een uur terug, rijden we zondagmorgen naar Calexico. Deze plaats is zo genoemd omdat het gelegen is op de grens van de Amerikaanse staat Californië en het land Mexico. We zijn benieuwd hoe de muur hier loopt, zou die dwars door de stad gaan? ? Om het zekere voor het onzekere te nemen rij ik, let mijn lover op de borden en de kaart zodat we niet per ongeluk verkeerd rijden en toch de grens overschieten want ik ben niet zo’n kaartlezertje….?

Het is nog maar net 09.30 uur en redelijk stil als we door het centrum rijden, de meeste inwoners die op straat lopen zien er Mexicaans uit. Daar doemt ie weer voor ons op: de muur! Het is ook hier een ijzeren hek maar zeker tien meter hoog en dwars door de stad, langs huizen, door een rivier, langs een busstation en winkelcentra.

Om de paar honderd meter auto’s van de borderpatrol .

Daar rijden wij in een camper met Nederlands kenteken door de straten. ? Door het hek heen zie ik rijen auto’s staan die Amerika in willen komen, kooplui met allerlei verschillende waar lopen al roepend langs de auto’s in de hoop iets te verkopen. Terwijl ik rij dwalen mijn gedachten alle kanten op want het is bijzonder indrukwekkend. ‘Stop daar verderop eens dan ga ik proberen om een praatje te maken met zo’n kerel van de borderpatrol.’ zegt mijn lover. Ik parkeer, hij loopt naar de beambte en vraagt of hij wat vragen mag stellen. De kerel vind het best, ze hebben ons al zien rijden en hij wil weten waar we vandaan komen.

Dan vertelt hij over de muur: hier is het niet veranderd sinds Trump er is want deze muur was er al, hooguit is de controle verscherpt. Als kind woonde hij al in deze stad en zijn tante heeft wel eens een mes op de keel gehad van een ontsnapte Mexicaan die bij haar in de auto sprong. Dagelijks klimmen er mensen over het hek, het aangeharkte zand maakt het makkelijker om dit te zien. Als ze opgepakt zijn dan worden vingerafdrukken en gegevens nagekeken en doorgegeven aan Mexico waarop de persoon weer over de grens gezet wordt. Hij en zijn collega’s zijn bewapend en dragen kogelwerende vesten. Wat me kort op het wapenbeleid in Amerika brengt dat totaal verschillend is met wat wij kennen in Nederland. In gesprekken met de Amerikanen vragen we er vaak naar en zijn er verhalen variërend over schietincidenten op scholen en in winkelcentra maar ook over de verlaten gebieden waar geen politie is of wel een agent maar die heeft een gebied van 400 kilometer te behappen….dan heeft 911 bellen soms geen zin. ? Terug naar de beambte en zijn verhaal, hij poseert voor de foto maar wil niet herkenbaar zijn.

We bedanken de vriendelijke kerel voor de vele informatie en rijden nog eens door het centrum waar het inmiddels drukker is zodat het nu helemaal goed opletten is welke baan we kiezen om niet in Mexico terecht te komen. Net naast de muur ligt een grote hypermoderne outlet mall waar we wat shoppen

(nee, deze werd het niet) en genieten van de lekkere Mexicaanse invloeden zoals deze zoete snack bij de koffie/thee.

Met een temperatuur van 30 graden op de meter verlaten we Calexico en zetten koers naar San Diego. We rijden weer door een bergachtig landschap en de camper houdt zich gelukkig goed op de vele hellingen. Voor het geval dat staan er om de paar honderd meter waterbakken. En die zijn nodig ook want er staan op 10 kilometer drie campers met kokende motor.

En plotseling, gewoon op de snelweg, een controlepost van de bordercontrol. Als er een illegale Mexicaan al Amerika in is gekomen wordt ie er hier waarschijnlijk nog uitgevist. Over etnisch profileren gesproken, wij worden snel doorgezwaaid, bij iedereen die er Hispanic uitziet moet alles open.

Na San Diego verlaten we de snelweg en haal ik opgelucht adem: zeven banen in en zeven banen uit deze drukke stad dat vergt best wat concentratie achter het stuur. ? Langs de kust rijden we tot de campground aan het strand in Encinitas. Helaas zijn er geen plekken aan zee meer beschikbaar dus rijden we door tot die in Carlsbad waar we wel geluk hebben. Het is zondagavond, de camper staat aan zee en met een Margarita genieten we van het geluid van de golven: mijn lover en ik.

Na zeven maanden zijn we terug waar we de plannen voor deze periode begonnen. De reis naar het verre stille Noorden waar ik best schrik van had en we uiteindelijk drie maanden bleven zo mooi was het! ❤️ ‘Dijks, nog even over mijn B&B, die gaat toch maar aan zee staan in plaats van de Yukon!’ mijmer ik. Hij schiet hard in de lach, ‘Lieve schat, je hebt nou al zoveel plaatsen genoemd, ik zou een hele keten beginnen!’ ? Maandagochtend pak ik mijn nieuwe aanwinst er maar eens bij en ga aan de slag met mijn body. Wat een luxe: een beetje aan zo’n touw trekken terwijl de pelikanen boven mijn hoofd vliegen, de surfers hun spel met de golven spelen en mijn lover een koffietje voor me zet. Nog twee hele weken te gaan….?

 

Vrijdagmiddag rond twaalf uur komen we aan bij het RV park van hotel Circus Circus, dit ligt goed centraal tussen Fremont street (oude Vegas) en het nieuwe gedeelte op the Strip. Het is even een moment van verbazing want het park is compleet vol, aldus de nukkige receptioniste.

Wij kennen inmiddels de planning van de Amerikanen en laten ons niet afschepen. Vanuit de camper belt mijn lover met de centrale receptie in het hotel en er is gewoon plaats. ?

De volgende dag zoeken we de manager op om ons verhaal te doen want door iedereen weg te sturen verdienen ze niets. Het blijkt dat de receptioniste vroeg naar huis wilde en er geen zin meer in had. Ter compensatie krijgen we een gratis etentje in het buffetrestaurant. ?
Las Vegas again: even twijfel ik wat er deze vierde keer nog te vermelden is over deze stad die zoveel haat-liefde verhoudingen kent: you love it or you hate it. ?
De weddingchapels, de casino’s, de mega hotels, de toeristen, de zwervers en dit alles onder de brandende zon midden in de woestijn van Nevada.
Zie voor ultieme Vegas gekheid ook https://www.siaenroelopreis.nl/voorzichtig-op-weg-naar-het-noorden/.
Ik gooi er deze keer dus gewoon wat fragmenten in, laat je verbeelding spreken, vergelijk het eens met de sfeer in ons kikkerlandje en de foto’s van mijn topfotograaf doen de rest. ?
We boeken drie nachten Vegas op het RV park maar blijven uiteindelijk zeven nachten want ook dit keer is er weer van alles te doen; Gay Pride in Fremont street met een bonte mengeling van allerlei types, soms dronken of stoned maar alles in een heel relaxed sfeer.

De zwervers, strippers en dansers waarmee je voor een paar dollar op de foto kan.

 

Voor een enkeling is dit soms net allemaal even te veel….?

Zoals altijd de flinke wachttijden (ruim één uur) bij onze favoriete restaurants Tony Roma (Fremont street) en Mon Ami Gabi bij Hotel Paris,

die we doorbrengen in het bijbehorende casino waar je reserveringsnummer gewoon afgeroepen wordt.
De ongedwongen sfeer in de stad: na een etentje op het terras bij Paris

lopen we binnendoor in het hotel nog wat door de wonderlijk nagemaakte lichtstad. Bij de pianobar spelen twee pianisten met elkaar en de stemming zit er goed in. Terwijl we staan te kijken zwaait een vrouw vanuit een geopend raam naar me. ‘Hey lovely, how are you?’ Ik begin een praatje met de Amerikaanse die met een groep advocaten hier is voor een conferentie. ‘Can I buy you a drink, join us!’ Ik denk dat het de volgende dag een rustige bijeenkomst met de collega’s is geweest. ? Net als voor ons want brachten we de vorige keren dag en nacht in the city door,  nu doen we dat alleen de avonden en hangen overdag bij het zwembad.

Twee dagen laten we ons verleiden om toch op pad te gaan: zaterdag is het heel helder weer, gaan we de Stratosphere op en genieten van het mooie uitzicht en de duizelingwekkende attracties.

Als we aan de bar een drankje doen vertelt de barkeeper dat de toegangskaarten de gehele dag geldig zijn, ‘You can come back tonight and join me for the happy hour!’ zegt ie met een glimlach. Dus na een bezoek aan de winkel van Victoria’s secret ? in Caesars Palace en een kopje echte Franse uiensoep op het terras van Paris met uitzicht op de fontein van Bellagio

haasten we ons en zijn net voor de zonsondergang terug bij de barkeeper en een verlicht Vegas. ?

De andere dag, dinsdag, gaan we naar Valley of Fire. Dit National Park ligt ongeveer een uurtje rijden van Vegas en is zeker de moeite waard. Het is er onwijs warm en af en toe wagen we ons uit de camper om te genieten van de omgeving. In de hitte bonkt mijn hoofd en ik voel me ongelukkig: de casino’s en het late uitgaan eisen hun tol. ?

Op de terugweg stoppen we bij een Walmart en mijn lover stelt voor om vanavond gewoon een keer thuis te blijven en in de camper te eten. Eigenwijs wil ik er eerst niets van weten maar net voor we de winkel uit lopen bedenk ik me. ‘Laten we vanavond dan maar niets doen en voor de camper hangen!’ piep ik vermoeid. We nemen een gegrilde kip en sla mee en hebben een heerlijke rustige avond.

Rond 22.00 uur oppert ie om nog even naar het casino hier in Circus Circus te lopen maar ik heb er geen puf voor en lig kort daarna in bed. ?
Natuurlijk zijn er weer de casino’s! Zodra ik zo’n zaal binnenstap gebeurd er iets magisch met me, ik had croupier moeten worden. ? Het getingel van de machines, het roepen van de croupiers aan de roulette en Black Jack tafels: I love it! ❤️ Soms speel ik niet eens maar doe aan de bar een computerspelletje,

drink iets en babbel met de barman of andere gasten. Een terugkerend twistpunt tussen mijn lover en mij is: winst of verlies. ‘Jij rekent jezelf rijk maar het casino wint altijd!’ zegt ie. Natuurlijk is dat zo maar ik bekijk het van de positieve kant: het glas is half vol of half leeg. Reken maar mee: ik zet zestig dollar in aan tafel, drink vier drankjes à 12,50 dollar en ga met twintig dollar van tafel. Mijn lover stelt, ‘Je hebt veertig dollar verlies!’ Nu mijn stelling; ‘Ik heb tien dollar winst….want ik tel mijn gratis drankjes ook als winst! ? ‘Je bent een goeie om bij een bank te werken!’ roept ie wanhopig uit als we het casino verlaten en verder slenteren door een altijd bruisend Vegas wat geen dag en nacht kent. Ik zit met een kerel aan tafel en vroeg hem; ‘Do you like Vegas?’ Zijn antwoord was helder en herkenbaar; ‘Now I do but don’t ask me that in the morning.’ ?

We hebben een leuke ontmoeting met Suus en Neomi, twee stoere knappe meiden die met hun lieverd Puck op reis zijn. Ze hebben een bus gekocht, die super handig en creatief ingericht inclusief potkachel, verscheept naar Canada en rijden nu rond met het plan om naar Zuid Amerika te gaan. We brengen een avond met elkaar door en hebben goeie gesprekken over het keerpunt waarop we een beslissing durfden en konden nemen om op reis te gaan, wat dat met ons doet en bovenal wat een rijkdom het is om dit te kunnen doen!

Op vrijdag, na een vermoeiende week Vegas, nemen we afscheid van dit geweldige inspirerende stel en zetten koers richting de Grand Canyon. Zij ook en wie weet zien we elkaar nog! ❤️ De plannen zijn weer gewijzigd, we hebben nog drie weken voordat we naar huis gaan en na een week zwembad liggen in Vegas willen we weer iets ondernemen. De Grand Canyon, North en South Rim, hebben we vorig jaar met mijn ouders bezocht maar Hermits Road (wat alleen toegankelijk is voor pendelbussen, fietsers en voetgangers) hebben we nog niet gezien. De Canyon heeft afgelopen dagen sneeuw gehad maar de verwachtingen zijn nu weer goed: overdag rond de 25 graden, in de nacht wel kans op lichte vorst. Na een overnachting in het toeristische Williams

gaan we na koffie/thee op pad voor het laatste stuk naar Tusayan waar we het Nationale Park in gaan en op Mather campground twee overnachtingen boeken. Deze is groot (320 plekken) maar toch cosy en ligt midden in het bos.

Er is geen internetbereik maar de herten lopen zo langs onze camper, hoe leuk! ? Op zaterdag fietsen we de route,

we lopen een klein stukje van een pad dat naar de bodem loopt,

genieten van de mooie zonsondergang

en worden verrast door de snel invallende duisternis waardoor we in het aardedonker de weg terug naar de camping moeten vinden. ? De volgende dag zetten we de fietsen bij de bushalte bij de Village en springen op de rode lijn van de pendelbus waar we halverwege uitstappen en de rest langs de Canyon wandelen.

Zondagavond zitten we uitgeput in de camper met een wijntje, het was een sportief weekend: veertig kilometer gefietst en tien kilometer gewandeld!
De kachel staat aan want nadat het zonnetje is verdwenen wordt het gelijk koud, mijn lover staat in onze mini keuken een maaltijd te maken en ik stoei met de filmpjes die ik opgenomen heb. Mijn gedachten dwalen terug naar afgelopen week: de ontmoeting met Suus en Naomi waarin we zoveel herkenbare situaties hadden en naar de andere bijzondere mensen die we inmiddels ontmoet hebben op onze reis!
Rest mij alleen nog maar één dingetje ….?

Nou, bijna alles dan….

 

(En voor de liefhebbers een klein experimentje: een kort filmpje van de afgelopen dagen: Klik hieronder)

 

muziek: bens ound,com

De rustdagen in Bishop zijn zoals altijd: wassen, opruimen, een kleine reparatie aan het dakluik

en Roel werkt een hoop zakelijke mails weg met het snelle internet op de camping. Die ligt in het centrum naast de bakkerij van Erick Schat en ‘s-ochtends gaat mijn lover erop uit voor een versgebakken brood. ?

In de middag krijgen we nieuwe buren en dan blijkt dat de plekken op de uit 1950 stammende camping niet helemaal berekend zijn op de moderne grote Amerikaanse ‘bakbeesten’. Als de buurman de slide-out uit doet wordt de stoel van mijn lover, die gelukkig net binnen een wijntje aan het pakken is, geraakt en valt om.?

Zondag trakteren we ons zelf op gebak bij Schat,

kopen een brood en oliebollen

en zijn klaar voor vertrek. Het gedeelte Californië/Nevada dat we gaan rijden hebben we eerder gehad. Ook deze weg vanuit Bishop richting Death Valley maar het valt ons nu pas op dat er een aantal verlaten gebouwen verderop in het dal staan. Het blijkt het Manzanar War Relocation Center te zijn wat gedurende de Tweede Wereldoorlog één van de tien interneringskampen voor Japanse Amerikanen was.

‘Ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig naar deze geschiedenis, laten we eens kijken.’ stelt mijn lover dus ik draai de parkeerplaats op. Uit de tentoonstelling blijkt de rare move van de Amerikaanse regering in de tijd na de Japanse aanval op Pearl Harbor op Hawaï .  120.000 voor het grootste deel genaturaliseerde (!) Amerikanen van Japanse afkomst uit de westelijke delen van Amerika werden staatsgevaarlijk bestempeld en in tien over de westkust verspreidde concentratiekampen gestopt om te voorkomen dat ze zouden spioneren. Hun eigendommen werden vaak verbeurd verklaard.

De federale wetten bleken dus plotseling niet voor elke Amerikaan te tellen en talloze protesten in het land en opstanden in de kampen waren het gevolg. Van voorstanders kwamen weer racistische tegenuitingen.

Pas toen de gevangenen na enkele jaren detentie een verklaring ondertekenden dat ze zich niet met oorlogshandelingen zouden bezig houden werden groepen vrijgelaten, anderen die weg mochten wilden niet omdat ze zich door de vijandige houding van ‘autochtone’ Amerikanen buiten het kamp niet veilig voelden. Eind 1945 werden alle kampen gesloten.

Best onder de indruk rijden we verder naar Death Valley, halen voor de ingang van het park bij een visitorcentre wat informatie en gaan het park in. We waren hier vorig jaar met mijn ouders ook en vinden de natuur en vooral de leegte heel indrukwekkend.

De temperatuur zo aan het eind van de middag met een harde wind valt mee. Via een flink stuk onverharde weg (dat was korter ?) komen we bij campground Wildrose waar we de hut parkeren voor de nacht. Deze camping ligt aan een doodlopende weg en is echt de moeite waard….al was het alleen maar omdat ie gratis is. ?

De camper staat wat scheef aan de rand en mijn lover doet de blokken onder de voorwielen. We kijken een nieuwe serie en ik ga vroeg naar bed want voel me niet lekker: zere keel en neus. Midden in de nacht schrik ik op want wat gaat die hut tekeer, een harde wind blaast ons alle kanten op. Ik kijk naast me en zie voeten? Onze slaapplek is een beetje cosy zeg maar en ik tuur in het donker naast me: het zijn de voeten van mijn lover maar waar is zijn hoofd? Hij ligt helemaal gedraaid met zijn hoofd bij mijn voeten. ? Ik tik hem wakker, ‘We worden toch niet van die blokken geblazen met die wind? Trouwens wat ben jij raar gaan liggen of is het een stille hint!’ ? In het donker sist ie terug; ‘Maak er maar grapjes over maar wat kan jij tekeer gaan, het was afschuwelijk!’ Wees niet ongerust dit gaat geen versie voor rode oortjes worden want wat hij bedoelde was mijn gesnurk! ? Ik snurk normaal al en nu met de verkoudheid gaan de bomen extra om. Uit wanhoop was hij maar gedraaid om het minder te horen. Het is een vreemde nacht, gebroken staan we de volgende dag op en vervolgen de weg door Death Valley naar Pahrump. Als we bij Stovepipe Wells Village pauze nemen voor koffie/thee,  met een oliebolletje van bakker Schat uit Bishop ?,

komt er een camper met Duits kenteken naast ons staan. We maken een praatje met het stel en wisselen ervaringen en reisschema uit: zij gaan onze richting uit dus wie weet komen we elkaar nog een keer tegen.

Een aantal malen stoppen we en lopen stukken omhoog om van de uitzichten te genieten maar of dat gezien de bordjes nou zo verstandig is….?

We proberen een wandeling te maken naar Golden Canyon maar het is zo heet dat we het na een half uur opgeven en omkeren.

De duurste benzine van Amerika koop je in Death Valley….

Het laagste punt van Amerika is Badwater, 82 meter onder de zeespiegel.

Eind van de middag arriveren we weer op Lakeside RV park in Pahrump, zie ons eerdere bezoek https://www.siaenroelopreis.nl/na-de-liefde-in-vegas-werd-het-ineens-ijzig-koud/ en het eerst wat opvalt is dat het zwembad leeg staat. ‘Nou, dat is balen, ik had me zo verheugd op een paar dagen niets doen aan het zwembad!’ mopper ik tegen mijn lover. De receptie is al gesloten maar op een informatiebord staan lege plekken genoteerd voor de ‘laatkomers’. We rijden een rondje, kiezen een plaats en gaan eten in het restaurant van het bijbehorende casino waar ze een prima hap eten voor een bijzonder schappelijk bedrag serveren.

Als we over het park terug wandelen voel ik me rillerig en in de camper kruip ik met een dekbed op de bank. Mijn voorstel om daar vannacht te slapen wordt door mijn lover opgelucht ontvangen, ‘Nou, dat geeft rust boven!’ grinnikt ie. De volgende morgen melden we ons bij de receptie waar dit keer een vriendelijke dame zit die uitlegt dat het zwembad gerenoveerd wordt. Verder blijkt weer eens dat de prijzen met Booking.com of hier direct boeken enorm kan verschillen. Waardoor is onduidelijk maar onze reservering via Booking is niet doorgekomen en dit keer blijkt dat rechtstreeks boeken op de camping juist goedkoper is. ? We hebben een easy dag op dit mooie park en zitten buiten in het zonnetje. ‘s-Avonds begin ik het steeds benauwder te krijgen: mijn hele hoofd lijkt vol met watten. De zoektocht naar verlichtende middelen zoals neusspray wordt gestart maar in geen van de camperkastjes vinden we iets. ‘Ik maak een zoutoplossing, dat helpt echt!’ zegt mijn lover en gaat behulpzaam aan de slag. Het geeft even lucht maar uiteindelijk rijden we rond 22.30 uur van de camping af op weg naar een apotheek. Wat een heerlijkheid is het toch dat veel winkels hier gewoon 24/7 open zijn! Hoe wanhopig ik ben blijkt wel uit mijn kleding: in een joggingsbroek, slaapshirt en slippers loopt deze Cheryl in de Walmart langs de schappen op zoek naar medicijnen. ? De volgende morgen zegt onze Amerikaanse buurman; ‘Wij hoorden jullie gisteravond wegrijden, zeker nog even naar een casino in het centrum! Als jullie vanavond hier zijn, join us for a Margaritha.’ ?

Op donderdag bezoek ik weer eens een kapsalon voor een verfbeurt. De kapster begrijpt dat het om de uitgroei gaat, alhoewel mijn lover die er bij staat enige verwarring schept als hij lachend uitlegt dat we dit in Nederland ‘een luizenpaadje’ noemen. Zij kijkt verschrikt en legt uit dat ik met beestjes op mijn hoofd echt niet welkom ben….? De volgende dag zijn we er klaar voor: Las Vegas here we come again! Het is een korte rit van zo’n 100 kilometer en voor het eerst sinds al die maanden zien we twee ongelukken, een net buiten de camping

en een op de highway en daardoor komen we in de file. ‘Zal ik gelijk overnemen om het laatste stuk over the Strip te rijden?’ stelt mijn lover voor.
Even twijfel ik want ik weet wat er komt, namelijk een chaotische drukte door het centrum van Las Vegas, maar dan schud ik mijn hoofd, ‘Ga jij maar fotograferen dan rij ik dit keer!’ ?? Uit de speakers dreunt Van Halen met het nummer ‘Jump’ en ik ben er klaar voor!
Met een soort euforisch gevoel draai ik bij het vliegveld de drukte in, passeer het oude Las Vegas monument en krijg weer een lichte huivering bij Mandalay Bay waar vorig jaar de schietpartij plaatsvond. Natuurlijk is het druk maar het is hier altijd druk en rustig rijden we op de rechterbaan met het verkeer mee terwijl mijn lover als een soort Willem Alexander naar de kijkende mensen terug zwaait.

‘Goed zo toppert van me! Als we zo voor het stoplicht staan spring ik eruit voor foto’s!’ roept hij…. ? Aarzelend vraag ik; ‘En als je dan niet op tijd terug bent en ik moet gaan rijden?’ ? Hij kijkt me aan en schiet in de lach, ‘Waarom zou ik niet op tijd zijn?!’ Geloof me bij deze vent heeft tegensputteren geen zin en ik kan alleen maar duimen dat het licht groen blijft! Helaas het is rood en daar springt ie eruit, rent tussen auto’s door en fotografeert van alle kanten de hut op the Strip.

Ik had deze herhaling kunnen verwachten en zucht maar wat. ‘Kijk dan hier, lachen!’ roept ie en zwaait met zijn camera. ‘Where are you from?’ roepen een paar dames en opgetogen roept ie ‘Holland!’ Terug op zijn plekkie oppert ie dat we volgende keer een Nederlandse vlag moeten hebben om die uit het raam te hangen. ? Maar ik geef toe: het heeft echt iets om met je Nederlandse kenteken in Vegas te rijden. Bij hotel Circus Circus draaien we het bijbehorende RV park op. We zijn terug in de gambling jungle van Sin City Las Vegas en boeken voorlopig drie nachten. We zien wel: ‘Gillend naar huis of nooit meer gevonden!’ ? Hopelijk gaat dit blog vanavond de lucht in (als het tenminste lukt want het internet is hier vreselijk ?) en hebben we nog maar een paar nachten bijgeboekt! ?

Nadat we bij de garage de onderhoudsafspraak hebben gemaakt voor woensdag rijden we langs Salish Seaside RV aan de haven en reserveren een plek voor morgenavond. We hebben een aantal tips voor Vancouver Island gekregen: vanaf Victoria een rondje maken: Port Renfrew, Duncan en terug naar Victoria: overnachten op campground Jordan River waar je, aldus Marianne en Gert die gister bij ons op visite waren, gelijk aan het water met spelende zeeotters staat en de wandeling naar Botanical Beach in het Juan de Fuca National park. Dit strand komt bij laag water droog te staan en in de achtergebleven poeltjes is er dan kans om een variatie aan waterflora, zoals zeesterren, te zien. De afstand die we afleggen is niet echt groot, rond de 90 kilometer tot Jordan River maar door de smalle bochtige weg is snelheid maken geen optie. Na het plaatsje Sooke komen er ook nog een aantal single lane bruggen waarbij we het tegemoetkomend verkeer voorrang moeten geven. Rond een uur of drie vinden we een plek op de campground, inderdaad een geweldige locatie met een mooie zonsondergang. Amerika is aan de overkant van het water.

De volgende morgen rijden we eerst naar Botanical Beach want volgens de getijdentabel is het rond 11.00 uur laag water. Vanaf de parkeerplaats volgt een korte leuke wandeling door het bos maar bij het strand eindigt het pad op de rotsen.

De poeltjes liggen hierin verscholen dus we klimmen en klauteren er over heen. We zoeken uitgebreid in het water maar zien niets wat heel bijzonder is. Mijn lover probeert een foto te maken van de omslaande golven, ‘Als er grotere golven aankomen dan moet je roepen!’ zegt ie. Ik sta paraat en zie een joekel van een golf onze kant opkomen. ‘Wegwezen nu!!’ roep ik naar mijn mister eigenwijs die denkt dat het allemaal wel meevalt. ? Gelukkig blijft de camera droog maar wel natte schoenen en een scheur in zijn broek doordat ie snel van de rotsen af moest.

Als het vloed wordt klauteren we van de rotsen af en wandelen terug naar de camper. In Port Renfrew is alleen een prima pub met WiFi ? , het is niet eens een dorp. Tijd om te lunchen voor deze internetverslaafden want aan deze kant van het eiland is telefoon en internet een crime. Begin van de avond zijn we terug in Victoria en stallen de camper op de gereserveerde plek. Je kan merken dat Vancouver Island populair is onder Nederlanders want er staan verschillende huurcampers met landgenoten op de campground.

Onze buurtjes, een stel uit Den Haag, komen na het eten gezellig een wijntje doen.
Woensdagmorgen melden we ons bij de garage,

laten de camper achter en wandelen naar het centrum waar we om te beginnen bij Starbucks (razendsnel internet) een koffie/thee doen. Vandaar lopen we door de Chinese wijk en genieten van de ‘duistere’ winkeltjes waar van alles te koop is. Bij een eetzaakje eten we de lekkerste wonton soep ever en laten ons door de trotse eigenaresse vertellen dat de zaak al 25 jaar bestaat! ?

We slenteren verder langs de winkels en mijn lover koopt een nieuwe spijkerbroek wat voor een raadsel zorgt want hij koopt dezelfde maat Levi 501 als hij aan heeft maar bij het passen is de broek toch korter. ?

Op de terugweg naar de garage zien we een echte Franse patisserie en schieten nog snel naar binnen voor wat lekkers.

De remmen van de camper zijn vervangen en hij heeft een kleine beurt gehad. Helaas zijn de banden pas vrijdag binnen en van de prijs schrikken we: twee voorbanden voor de prijs van vier in Amerika. ? We lieten ze in Seattle al eerder vervangen voor de grote trip naar Alaska en besluiten om het nu weer daar te doen. De laatste avond op Salish Seaside RV komen de Haagse buurtjes met een fles wijn vertellen wat ze vandaag op walvisexcursie gezien hebben en ineens is het laat! ?
‘s-Morgens realiseren we ons weer eens wat een luxe het is om alle tijd te hebben maar het is voor nu wel handig om uit te zoeken hoe laat de ferry gaat.
Op de terminal blijkt er plaats op de boot van half drie te zijn, we stallen de camper in de bestemde rij en kopen de tickets. Er is nog genoeg tijd en we wandelen naar de stad om te lunchen.

Anderhalf uur voor vertrek moeten we in de camper op de terminal zijn omdat hier de Amerikaanse douane al langs alle voertuigen komt. We zitten net als een beambte op het raam tikt. Hij bekijkt de paspoorten en vraagt wanneer we voor het laatst in Amerika zijn geweest. Dat wordt nadenken want we zijn de afgelopen weken zo vaak de grens over gegaan. Zeker in Hyder (USA) en Stewart (Canada) waar we dagelijks de grens over moesten om bij de beren te komen. ‘Waarom staat er een stempel van entering USA in Vancouver?’ vraagt ie terwijl hij de paspoorten doorbladert. We leggen hem uit dat de camper in reparatie stond, de onderdelen uit Nederland moesten komen en wij een week naar Los Angeles zijn gevlogen.
Even een korte uitleg: de luchthaven van Vancouver is nog één van de weinige maar sterk groeiend aantal buitenlandse luchthavens waar je vooraf aan je vlucht naar de USA al de controle krijgt. Eénmaal door de controle blijf je in een apart gedeelte van de luchthaven: dit is dan al Amerikaans grondgebied. In Los Angeles liepen we daarna zonder verdere controle zo met het koffertje naar buiten. ? We hebben een visum voor tien jaar echter mogen maar een half jaar aaneengesloten in Amerika zijn en deze termijn is net twee dagen verlopen. We zijn Amerika uit geweest maar wanneer gaat het nieuwe half jaar nu weer in? ?
Inmiddels hebben we al zoveel verhalen (variërend van een weekend tot een maand) hierover gehoord en onze ervaring is dat eigenlijk niemand het precies weet. Ook nu is het verrassend: de beambte ziet dat de termijn verlopen is en we moeten mee naar een kantoor. ‘Hebben jullie al een retourticket?’ vraagt ie. We leggen hem uit dat we 18 november vanuit San Diego naar Amsterdam vliegen. ‘Okay, jullie krijgen weer een nieuw half jaar.’ zegt hij zonder verdere vragen. We willen nu toch wel eens weten hoe het zit en ik merk voorzichtig op dat we dus eigenlijk iedere keer gewoon een nieuw half jaar kunnen krijgen. Hij vind het goed opgemerkt en komt met dit antwoord; ‘We bekijken per persoon de situatie en in jullie geval zie ik een stel dat zelf voor hun onderhoud zorgt, geen baan zoekt en alleen op vakantie in Amerika wil komen dus geen probleem.’ ?

Even later varen we tussen de landende watervliegtuigen de haven uit.

Met anderhalf uur zijn we terug in Port Angeles waar we midden juni de trip naar het hoge noorden zijn gestart. We rijden langs een beambte en moeten aan de kant gaan staan. Er is een algehele controle op campers! ? Als we aan de beurt zijn krijgen we de bekende vragen wat we in Amerika komen doen en dan komt de beambte in onze hut. Hij ziet de schaal met fruit en neemt de appels en mandarijnen in beslag….de bananen mogen na onderzoek blijven. ‘Wat hebben jullie nog meer?’ vraagt hij. Ik denk; ‘Man, je moest eens weten, want onder de vloerbedekking waar je staat zit het luik van de kelder vol met levensmiddelen!’ ? Maar dat zeggen we natuurlijk niet! Op zijn verzoek opent mijn lover de koelkast en dan gaat ie los. Hij bekijkt alles alsof er vreselijke beesten in zouden kunnen zitten: de boter, de kaas, beleg, vlees, het pak jus d’orange en zo verder. Uiteindelijk mag alles blijven maar een paar aardappels, uien en knoflook die op een plank liggen worden in beslag genomen omdat ze uit de originele verpakking zijn. Hij stopt alles in zijn jaszak en wenst ons dan een fijne avond. Mijn lover kijkt en zegt; ‘Yes, you too and enjoy your meal tonight!’ ? Ik hou mijn adem in want vind dit niet echt een slimme opmerking maar de beambte kan erom lachen en zegt dat ie echt alles weg moet gooien.
In de regen gaan we op zoek naar een overnachtingsplek. De enige camping die we tegenkomen ligt pal aan de weg. Iets verder zien we een bord met ‘7 Cedars Casino’. Er is een aparte RV parking bij waar je gratis kan overnachten. Na het eten gaan we maar eens binnen kijken nu we er toch zijn! ? Het is een super groot casino met heel veel gokkasten waar mijn lover er één van kiest. Ik wandel wat rond en ga zitten bij een Black Jack tafel waar nog één kruk vrij is. Het is wel een beste tafel die ik heb gekozen, allemaal mannen en al snel heb ik in de gaten dat de kerel naast me flink aangeschoten is. Luid toeterend in mijn oor vraagt ie; ‘Where the hell are you from?’ ? Het is geen onaardige kerel dus ik speel mijn raadspelletje maar weer eens. De andere mannen aan de tafel bemoeien zich er ook mee maar ze raden het niet….Welcome in America!
Het is echt zo: de Amerikaan kent alleen in zijn eigen land en geschiedenis maar de rest van de wereld is vaak een duister iets. We kaarten verder en het is tenenkrommend en verbazend hoe mijn aangeschoten buurman zit te spelen. Hij speelt met flinke inzet op twee plekken aan de tafel en heeft veel geluk. Op een gegeven moment schiet ik hem te hulp want met 18 punten nog een kaart vragen is wel heel erg! Als de croupier verliest en hij zijn winst krijgt slaat ie hard op mijn schouders, ‘Het is dat mijn vrouw hier ergens rond loopt anders zou ik jou nemen!’ zegt ie schuddend van de lach. Ach, moet je zo’n man uitleggen dat er daar twee voor nodig zijn! ? Het zit me niet mee vanavond en als ik mijn laatste fiches ook kwijt ben sta ik op en wil weggaan. Mijn buurman legt een stapeltje van hem bij mij neer, ‘Sit down woman and play with me!’ ? OMG, ik bedank hem, geef ze terug en neem afscheid. Hij draait op zijn kruk en zwaait uitbundig. ‘Die flikkert er zo vanzelf af!’ zegt mijn lover die net aan komt lopen lachend.
De volgende morgen gaan we verder naar Kent waar we bij Les Schwab Tire Center twee nieuwe voorbanden bestellen die hopelijk morgen rond de middag binnen zijn. Het regent pijpenstelen en we schieten de Fred Meyer in om wat te winkelen. Halloween en kerstmis zijn in aantocht, dat is goed te merken aan alle artikelen en natuurlijk kan ik de verleiding niet weerstaan en doe wat inkopen. ?

Op de KOA camping in Tacoma, die al helemaal in Halloween sfeer is, zetten we de hut neer.

De regen blijft de hele avond en nacht vallen en als we ‘s-morgens ontwaken zit de stemming er gelijk goed in als ik uit de douche mijn knie stoot tegen de koelkast. ‘Wat een ??#*??*#?! mopper ik er lustig op los. Dit zijn van die momenten dat ik naar mijn eigen badkamer, die nog groter is dan deze heel camper, verlang. ? ‘Kusje erop?’ vraagt mijn lover lachend maar meer dan het snauwende woord ‘Sexist!!’ krijgt ie niet van me. ?? Tegen de middag zijn we bij de garage en gelukkig de banden zijn binnen. In de koffiecorner wachten we en met een kleine anderhalf uur is het karwei gefixt. Na een etentje bij een prima Mexicaans restaurant

en een gratis overnachting op hun parkeerplaats zetten we de volgende ochtend koers naar Mount Rainier, een vulkaan van 4392 meter hoog en twee vulkanische kraters met elk een diameter van 300 meter in het gelijknamige National Park.

Met 26 grote gletsjers is dit de berg met de meeste gletsjers in geheel Noord Amerika. ‘Het zal hier vast prachtig zijn met mooi weer maar nu even niet!’ zucht mijn lover naast me. Als we naar de top rijden gaat de regen over in sneeuw! Boven is alles gesloten en planken zijn voor de ramen geplaatst.

Het zal hier inderdaad flink spoken’s winters! Op weg naar beneden wordt het droger: tijd voor een korte wandeling! ? Het pad loopt omhoog en door de laaghangende bewolking is geen klap te zien, hoe jammer is dit.

We houden het voor gezien en lopen versteend terug naar de camper. ‘Ik zet deze wel op het lijstje voor volgend jaar!’ zegt Roel terwijl ie de kachel hoog draait. Zelfs ik heb het koud en dat wil wat zeggen! ? Later wordt de top weer zichtbaar.

Eind van de middag vinden we bij Mossy Rock een campground aan het meer.

Als we daar maandagmorgen ontwaken en naar buiten staren zien we een dichte mist over het water. ‘Ik ben er zo klaar mee, wat een takkeweer!’ moppert mijn lover. Wie 28 jaar terug de hier vlakbij opgenomen televisieserie Twin Peaks heeft gezien zal het begrijpen.

We pakken de kaart er nog maar eens bij en checken het weerbericht: alleen maar regen! De route wordt aangepast en de parken Mount St Helens en Mount Hood gaan op de ’things to do’ lijst. ? Voor nu is het met een vaart richting de zon.

In de stromende regen rijden we tot voorbij Bend (350 kilometer) en bij La Pine vinden we een campground. Die is al closed for the season maar er staan nog wat campers dus we schuiven gewoon aan! ?

De volgende dag bij een gezellig zonnetje doe ik buiten maar weer eens wat oefeningen met mijn arm en besluiten we Crater Lake wel mee te pakken omdat dit op de aangepaste route ligt. Dit meer is ongeveer 7700 jaar geleden ontstaan bij een grote vulkanische uitbarsting van Mount Mazama. Tijdens deze uitbarsting werd de bovenste 1500 meter bij een zware explosie weggevaagd. De caldera ligt 2471 meter boven de zeespiegel, heeft een diameter van rond de 10 kilometer, is 647 meter diep en één van ’s werelds bekendste kratermeren. Deze uitbarsting was wel 42 keer zwaarder dan die van Mount St Helens in 1980 en behoort tot ’s werelds zwaarste drie uitbarstingen in de laatste 10.000 jaar. We hebben inmiddels meerdere Nationale parken gezien en ook hier is de natuur weer schitterend.

Terwijl ik rij draait mijn lover op zijn stoel heen en weer om te fotograferen. Bij verschillende uitzichtpunten stappen we uit, trotseren de harde wind (kracht 9) en genieten van de uitzichten op het meer.

Bij de supergrote Walmart in Klamath Falls doen we boodschappen en scoor ik weer wat kerstprullaria. Het is een 24 uurs Walmart en overnight stay is toegestaan. ‘Als je vannacht wakker wordt kan je zo naar de Walmart voor kerstspullen! Ik denk trouwens dat we maar vast een koffer extra moeten boeken want zie het al weer mis gaan!’ grapt mijn lover. ?

Binnenkort zijn er trouwens lokale verkiezingen en dan staan er duizenden borden langs de kant van de weg. En terwijl in de hele staat Oregon jointjes legaal zijn, niet in Klamath Falls en daar is het dan echt een verkiezingsthema.

Gambling city Reno in Nevada is ons volgende doel. We rijden nu wel een groot gedeelte dezelfde weg maar nemen dit voor lief omdat het de snelste route is. In de verte zien we meer van de grote slapende vulkanen die de westkust rijk is.

In Reno waren we eerder en kwamen er toen achter dat deze stad ontzettend veel zwervers heeft. https://www.siaenroelopreis.nl/de-mooie-kust-van-oregon/ . Een geschikte plek om te overnachten is dus een pré. Onze keuze valt weer op het RV park van Grand Sierra Resort. Iets buiten het centrum maar dit resort heeft alles: verschillende restaurants, groot casino en een aantal zwembaden.

We doen een wijntje en besluiten in het casino te gaan eten. Het is druk in de restaurants, na het bekijken van de menukaarten gaan we voor de beste optie: de ‘all you can eat vreetschuur’. ?Het moet gezegd: dit is echt super gevarieerd met lekkere gerechten. In de rij raken we in gesprek met een Amerikaans echtpaar die een voucher ’twee voor de prijs van één’ heeft. Natuurlijk, we kennen het concept, gewoon lid worden van het casino voor de voordelen, maar hebben er nu en vorige keer geen erg in gehad. We gaan dus uit de rij en op zoek naar de informatiebalie. Een vriendelijke kerel legt uit dat we als niet-inwoner van Amerika ons paspoort moeten laten zien. ‘Zitten die niet in je tas?’ vraagt mijn lover en hij begint tegen de kerel te vertellen dat vrouwen altijd zoveel meeslepen in een tas. ‘En vooral die van mij lijkt Mary Poppins wel, ze tovert er nog net niet een staande schemerlamp uit!’ ? Ik kijk vlug in de tas maar geen paspoorten te zien. ‘Ik heb ze niet, ze liggen in de kluis in de camper.’ zucht ik. Die staat dan wel vlakbij de ingang van het casino maar alleen dat gebouw doorwandelen is al een halve marathon. Mijn lover duikt in de kluis terwijl ik buiten wacht, ‘Ik zie ze niet liggen!’ roept ie hard. ? Ik stap naar binnen en duw hem opzij, ‘Ik zal wel even zoeken ouwe speurneus van me!’ Het hele kluisje haal ik leeg maar geen paspoorten….? ‘Jij hebt ze het laatst gehad in Port Angeles, waar heb je ze opgeborgen?’ vraagt ie. De schrik slaat me om het hart want waar heb ik ze nou toch! We babbelen het hele traject nog eens door en ik moet ze hebben! ‘Je bent altijd alles zoek: telefoon, sleutels, tas en nu dit weer!’ ? Hij heeft gelijk die vent van mij, ik ken mezelf. Hij kijkt in mijn tas en slaakt dan een kreet….ze zitten gewoon in een klein vakje waar ik niet heb gekeken. ? Ik opgelucht en hij mopperend lopen we terug naar het casino. Als de kerel het verhaal hoort moet ie erg lachen, maar goed: we zijn lid en alles voor de korting! ‘s-Morgens pakken we de kaart er nog eens bij en puzzelen de route verder uit: Bishop voor het lekkere brood van de Nederlandse bakker Erick Schat,

door Death Valley naar Pahrump en dan again Las Vegas! Van Reno naar Bishop is rond de 350 kilometer en we hebben deze weg al twee keer eerder gehad. Ook hier weer een Agricultural checkpoint waar ze dit keer niks in beslag nemen.

De voor ons ietwat saaie rit wordt abrupt verstoord als het dakraampje boven het bed open vliegt. ‘Oeps, waarschijnlijk heb ik het niet goed dicht gedaan.’ zeg ik en minder wat vaart terwijl mijn lover op de bank klimt om het dicht te doen. ? Het scherm van het raam is echter niet meer compleet want door de plotselinge opening is een gedeelte naar buiten gezogen….? Heel vreemd maar het gebeurde ook nog bijna op de plek waar we vorige keer de lekke radiateur kregen. ?

De eigenaren van camping Diamond in Bishop herkennen ons, ‘Hoe is het met jullie, did you make it to Alaska?’ willen ze weten. We bespreken gelijk drie nachten want de afgelopen dagen hebben we het eerder gemerkt: we zijn even aan een pauze toe, hoe gek het ook klinkt we zijn een soort reismoe. ?Als je ziet wat we de afgelopen zeseneenhalve maand hebben afgelegd dan wordt het wel duidelijk. Het ligt niet alleen aan de afstand maar ook alle indrukken die we onderweg op doen. Eigenlijk iets voor een blog: wat statistieken….

 

Sinds het reizen met de camper door Noord Amerika ben ik lid geworden van een aantal Facebookgroepen. Niets handiger en makkelijker om door middel van vraag en antwoord allerlei informatie over Amerika en Canada met elkaar te delen in een besloten groep.

Af en toe zijn er vragen en antwoorden dat ik denk; ‘Waarom blijf ik in vredesnaam lid?’ ? Een bepaalde nieuwsgierigheid en lekker ergeren maakt dat ik dapper, zonder te reageren, door de vragen en antwoorden heen scroll. Maar soms kan ik me echt niet bedwingen en zegt een ondeugend opstandig poppetje op mijn rechter schouder; ‘Let’s get ready to rumble, je gaat NU een reactie geven!’ ?? Het geeft in ieder geval weer voer genoeg voor een blog-item. ? Onder het motto ‘Verbaas je slechts en verwonder je niet!’ een kleine compilatie.

Advies van een groepslid: Wat te doen met alle plastictasjes die je hier krijgt in de supermarkt? Wij hebben een goeie tip: gebruik ze als vuilzakjes!
Eén van de antwoorden: Wij verbazen ons ook altijd over al die tasjes en gebruiken ze als vuilzakjes! Misschien is dít ook een tip voor jullie! ?
Dan val ik uit de bus en kan alleen maar denken; ‘Koekoek, lezen! Er is als tip al neergezet dat de zakjes daarvoor gebruikt worden!

Dan was deze kerel in Seattle een stuk creatiever met een  plastic tasje op zijn hoofd tegen de vogelpoep!

Vraag: Wij vertrekken binnenkort naar San Francisco. Aangezien het mijn eerste keer verder weg is weet ik nog niet alles van reizen! Mijn vraag is hoe pak je je koffer in? Antwoord: Neem ook ‘snoetenpoetsers’ mee, zo handig! Snoetenpoetsers ? Alsof je naar donker Afrika  vertrekt en er geen water en zeep zou zijn!

Vraag: Wij hebben een koelbox gekocht voor onderweg, onze reis zit erop. Wie wil hem hebben?
Antwoord: Kan je hem niet mee naar huis nemen? Gewoon als handbagage, je rugzak erin doen en in het bagagevak boven je hoofd zetten. Doen wij ook altijd! ?
‘Zo is het, lekker besparen en zuinig zijn, we blijven Nederlanders!’ zegt de slechte helft in mij en ik zie die mensen al lopen met de box op het vliegveld. Die in mijn fantasie dan ook nog snel gevuld is met belegde broodjes en blikjes fris. ?

Vraag: Ik ga zeven dagen naar New York en heb nu een heel goedkoop vliegticket gevonden gebaseerd op alleen maar handbagage. Een koffer bijboeken vind ik te duur, wat denken jullie: zeven dagen met alleen handbagage zou dat lukken?
Ik vind zo’n besparing heel bijzonder want zou er niet aan moeten denken om kleding voor zeven dagen in een handbagagetas te proppen…. eerlijk gezegd zou ik dan niet eens gaan! Er was zelfs een antwoord van een stel dat drie weken! met alleen maar handbagage had gedaan. ? Door deze bepaalde denkwijze snap ik trouwens wel waarom er tegenwoordig zo ergerlijk veel grote handbagage mee gaat in de cabine. Maar dat staat hier niet ter discussie. ?

Vraag: Zijn er meer mensen net als ik die even geen geld hebben om naar Amerika te gaan maar ook zo genieten van alle ingestuurde foto’s op deze site?
Antwoord: Wij zijn net terug van twee weken Florida en gaan over vier weken weer. Wij hebben een eigen huis daar en willen niet dat het lang leeg staat! ?
Ik heb de dame geantwoord; ‘Het antwoord dat je geeft slaat niet op de vraag maar brengt me wel op een idee: Misschien kan je de vrager in je huis laten zodat hij alleen een ticket hoeft te kopen en toch naar Amerika kan!’ ?
Zíj vond het helaas geen goed idee! ?

Vraag: Wie is er in las Vegas geweest? In welk hotel verbleven jullie? Wat was er goed aan en wat viel tegen. Wij gaan naar Excalibur voor 1 nacht. Nog 1 nacht staat open, wij willen dan graag een leuk hotel, een beleving waar veel te zien is en gunstig ligging. Wij gaan met 2 kleine kinderen (5-8 jaar).
Bij zo’n onzinnige vraag kan ik me niet bedwingen want denkt deze persoon dat Hotel Excalibur een gesticht of een strafkamp is? Met een beetje huiswerk zou ze trouwens weten dat dit hotel voor kids super leuk is want alles is met het thema van ridders en draken.

En by the way voor de kenners, echt een drama in Vegas: het in-en uitchecken bij hotels, de wachtrijen zijn groot, groter en oneindig! ? Haar antwoord op mijn opmerking; ‘Ik ben nog nooit in Vegas geweest en neem je tip mee….?

Vraag: Hoe kom ik goedkoop naar Amerika?
Hier had mijn lover geantwoord: zwemmend! ? Zijn antwoord was echter niet grappig vond de beheerder en hij mocht een tijdje niet meer mee doen in de groep! ?

Vraag: Welke taxi is het handigst om te nemen met vijf personen? Zonder verdere informatie over waar, wanneer en waar heen! ? OMG, dat kan alle kanten op want bedoel je in Nederland, Amerika of weet ik veel waar….

Vraag: Ik wil graag de verpakte kaasplakken van Aldi meenemen want dan heb ik geen kaasschaaf nodig. Mag dit?
Antwoord: Wij hebben in juni kaas vacuüm verpakt in een plastic tas tussen 2 handdoeken meegenomen .
Ik heb de dame in kwestie maar laten weten dat er in Amerika gewoon kaas te koop is in alle supermarkten, ook Gouda kaas. In heel Californië zijn er zelfs filialen van de Aldi! ?

Een bijzondere bonte verzameling:

Net geboekt met iceland air geen bagage erbij. Waar kunnen we dat het beste doen en hoeveel kost het, we hebben ook een tussenstop?

Wij gaan met de camper en wie weet wat voor boter ik het best kan kopen om te bakken? Het liefst iets wat op blue band lijkt want dat is de lekkerste!
(Lieve vraagstelster mijn excuses ?maar ik vond deze voor mijn onderwerp zo passend.)

Wie weet er een goed restaurant in New York?

Wie kan ons helpen, wij willen een camper huren en drie weken rondrijden in Amerika. Hebben jullie een indicatie wat dit ons aan camperhuur en zakgeld gaat kosten?

Kan je in Amerika gewoon pinnen met je pinpas?

Wie weet een goeie provider voor internet in Canada of Amerika?

Is de benzine in Amerika heel erg duur?

Welke walvisexcursie is het best op Vancouver Island en hoe laat zien we de walvissen precies?

Deze vragen worden vaker gesteld en de antwoorden kunnen opgezocht worden want er zijn goede antwoorden gepost, maar nee, iedere keer worden ze weer opnieuw gesteld. En echt, soms leveren ze wel rond de honderd antwoorden op waarvan de helft al niet meer gaat over de vraag maar vooral kritiek is op elkaar en de gegeven antwoorden. Of men zet erbij; ‘Ik volg.’ ? Zo’n “jeukopmerking” waarmee men dan aangeeft ook interesse in dit onderwerp te hebben.

Mijn echte ergernis: de vakantie-afteller! Kom op zeg, zit er echt iemand te wachten op dit soort onzinnige informatie dat jij op vakantie gaat over 104 dagen, 15 uur, 51 minuten en 37 seconden?

En nu ik toch op dreef ben: Een foto van een vliegtuig of de geplande route plaatsen en er boven zetten; ‘Zo’n zin in!’ Dat lijkt me vrij logisch anders zou je thuis blijven toch….?

Afgelopen week kwam er op Facebook een bericht voorbij met een aantal ‘voorgestelde groepen’, één daarvan was de groep Camper Vrouwen.
‘Waarom niet!’ dacht ik en drukte op de knop om lid te worden. Net als bij de andere groepen moest ik een aantal vragen beantwoorden en werd geaccepteerd. That was easy! ?
Nieuwsgierig ging ik vervolgens rondneuzen op de site en Wow, de geplaatste opmerkingen waren vooral van ‘stoere’ vrouwen die alleen, of met hun huisdier, in de camper op pad gingen. Gelukkig stonden er ook vrouwen in bezit van een man op dus ik besloot te blijven.

Eén van de vragen is om jezelf als nieuw lid even voor te stellen, ik ging aan de slag en plop, mijn profiel kwam on-line en de andere 462 dames in de groep maakten kennis met mij. ? Er kwamen leuke reacties terug maar één kon ik niet plaatsen, namelijk:  ‘Campervrouw???’

Er waren nog twee dames die het niet snapten en in een reactie om uitleg vroegen. Ik was allang blij want begreep het ook niet, de groep heet toch Campervrouw? Voor degene die niet bekend zijn met groepen: de leden onderling zien alle reacties van elkaar.
Ik vroeg mijn lover of ik het verkeerd zag, die keek op de site en schoot hard in de lach, ‘WTF, waar ben je nou lid van geworden, gooi je bh weg, koop een milieu vriendelijk gerecycled broekpak, trek geitenwollen sokken aan en ga met deinende tieten door het leven!’ ?
De volgende morgen open ik mijn Facebook en zie een nieuwe reactie op het niet begrepen antwoord ‘Campervrouw???’
Daar was ze, mijn redster in nood met de sprankelende naam Dorotique die helder antwoord gaf; ‘Ja, ik snap het wel; het is erg onduidelijk, ik heb het helemaal gehad met dat ‘we’: geen bijrijders aub want de beste stuurlui staan aan wal en dat zijn de bijrijders die nog nooit het stuur hebben aangeraakt behalve het schoon poetsen.’?

Net uit bed met een koffietje voor mijn neus lees ik dit antwoord nog eens over en denk; WTF die opmerking:

Eens opzoeken wat voor type boswachter dit is want deze Cheryl wil niet gelijk onaardig reageren. Op haar profiel zie ik een vrouw van boven de zestig met een bloemenkrans in haar pluizenbossie, zo blijven hangen in het tijdperk film ‘Hair’. Door het eerder geschetste beeld van mijn lover zie ik haar dansen door het gras in een wijd jute broekpak met slingerende tieten, niet bepaald erotisch. ? Ik tik dus een antwoord naar Dorotique Erotiek ? en vraag waarop haar oordeel is gebaseerd. Helaas zal ik nooit een reactie terug ontvangen omdat zij door de beheerster uit de groep is gezet want ook hier geldt: niet onaardig tegen elkaar doen! Jammer het begon juist leuk te worden en van mij mag iedereen zijn mening geven mits het tenminste onderbouwd is.
Maar hoe dan ook bovenstaande kleine willekeurige verzameling uit de groepen, berust (helaas) volledig op waarheid en zijn niet door mij gebruikt om iemand te kwetsen. ?
Want om maar zelf met de billetjes bloot te gaan: toen wij in april terug naar the States vlogen hadden we ook een volle koffer met Nederlandse boodschappen bij ons….waaronder KAAS! ? Ja, inderdaad dezelfde kaas als die we later bij de Aldi in Californië kochten waar die ook nog goedkoper was dan de meegebrachte Nederlandse versie!

Blijft de vraag: waarom ben en blijf ik lid van al deze Facebookgroepen? ?  Nadat ik afgelopen week ook nog lid ben geworden van ‘Kerst en winter creatief’

en ‘Freubels en gezelligheid’ heb ik denkelijk een antwoord: Het is gewoon een guilty pleasure van me! ?

Maandagochtend worden we wakker en voor het eerst hoeft de kachel ‘s-morgens niet aan. Hier op Vancouver Island is de temperatuur hoger dan we de afgelopen weken gehad hebben. We ontbijten met uitzicht op de baai en naast ons, bij Marjon en Jos, is ook al leven. Na het ontbijt staan we buiten en leggen hen uit hoe ze op camping Thunderbird in Campbell River komen als de buren van de andere kant aan komen lopen. ‘Wat bijzonder campers met een Nederlands kenteken!’ zegt de kerel met een Gelders accent. Ze komen uit Nijmegen en hebben hier een camper gehuurd. Drie Nederlandse stellen op een rij. ?

We zetten koers naar Campbell River, daar hebben we woensdag bij Eagle Eye Adventures een grizzly tour geboekt. We waren al eerder op campground Thunderbird en vinden ook nu een plek met uitzicht op het water. Als je geluk hebt zie je vanuit de camper zo de walvissen, eagles en zeehonden….in ieder geval de cruiseschepen!

Dinsdag schijnt de zon en de voorspelling voor de hele week is ook goed! We komen langzaam op gang en doen niet veel: een bezoek aan de wasmachines, koffie drinken met de buurtjes, wat sleutelen aan de camper

en ‘s-avonds gaan we gezellig uit eten met Rentia en Jos, de eigenaren van Eagle Eye Adventures.

Terug in de camper pakken we de rugzakken in en zetten twee wekkers want we moeten ons morgenochtend om 07.30 uur melden voor de tour. Alleen Marjon gaat met ons mee, gisteren heb ik nog eens aangeboden om op te passen maar Jos blijft bij Tinka.

Ik had het graag willen doen maar mee naar de beren is ook wel heel spannend. Na een onrustige nacht zit ik al om 05.00 uur aan de thee, het voelt net als een soort schoolreisje! We gaan dit keer niet met een rhib maar met een dichte boot, het gezelschap (elf personen) is gevarieerd: Nederlanders, Belgen en Canadezen. Vrij snel zien we Humpback whales en iedereen snelt naar het kleine achterdek om ze te bewonderen.

Dan gaat het gas er weer op en suizen we verder langs allerlei kleine eilanden met ontelbare bossen waar af en toe een huis staat. Na zeker twee uur varen zijn we bij Toba Inlet en worden verwelkomd door een plaatselijke gids.

Dit eiland is van de ‘first nations’ Klahoose indianen en alleen met toestemming (en tegen betaling) mag je hier komen. Per dag laten ze maar rond de 32 gasten toe om grizzly’s te kijken. Er staat een busje voor ons klaar en nu gaat het speurwerk naar de beren beginnen. We rijden eerst naar een brug waar we wachten….en wachten….en wachten maar er komt niets.

Dan naar een uitkijktoren, vervolgens weer terug naar de brug en nog een andere uitkijktoren maar we hebben behalve een grote vogel geen geluk.

Eindelijk na lang wachten verschijnt daar dan een grizzly!

Het dier slentert door het water en loopt van ons af naar de verderop gelegen brug. Iedereen klimt snel weer in de bus maar éénmaal daar zien we nog net de kont van de beer die de kant op klimt en in de bossen verdwijnt. Mijn lover en ik zijn de afgelopen weken verwend met alles wat we hebben gezien. Er zit nog een eagle in een boom en een aantal mensen in de groep zuchten van geluk bij het zien van deze grote vogel. Wij echter kijken elkaar aan en mijn lover mompelt, ‘Ik ga er niet eens een foto van maken, die zit veel te ver weg!
Ik heb ze veel beter gehad!’ ? We hadden ons hier veel meer van voorgesteld want de afgelopen dagen hebben we op de site van Eagle Eye Adventures zoveel mooie foto’s en verhalen over de grizzly’s gezien. Niemand begrijpt het maar de natuur laat zich niet sturen. Een beetje teleurgesteld nemen we weer plaats in de boot en varen terug naar Campbell River. Het is een saaie tocht van zeker drie uur met af en toe een ruige golfslag door de stroming. Terug op de camping gaan we met zijn vieren een lekker vissie eten bij de haven. In de vroege ochtend wordt ik wakker en denk, ‘Snel naar de wc en dan weer terug in mijn warme bedje.’ Ik zet één voet op de ladder en voel het ding weg glijden.

Mijn been schiet tussen de treden en ik klap met mijn schouder en rug tegen de zijkant van het hout. In een reflex grijp ik me met mijn armen vast aan het bed. Mijn rechter arm krijgt het weer te verduren en ik laat los….touch down. ? Mijn lover schrikt zich een ongeluk, ‘Wat doe jij nou?!’ Dan volgt een korte Bassie en Adriaan act want hij kan er niet uit zonder laddertje maar als een soort Spider-Man klimt ie uit bed en controleert of ik nog heel ben. ?
Een paar uur later zit ik bont en blauw zielig te zijn aan mijn koffie

en ben blij dat we geen plannen hebben voor vandaag. Omdat de camper nieuwe voorbanden nodig heeft is dat een mooie klus en we gaan op zoek naar een garage. Het is zoals altijd weer hetzelfde lied: ze zijn huiverig om aan een Europees model te sleutelen en na drie garages geven we het op. Met een week zijn we in een grotere stad, daar moet het lukken! ‘s-Avonds schuiven we aan bij Marjon en Jos die heerlijk hebben gekookt en mijn lover maakt zijn bekende nagerecht: ijs met gebakken banaan en Grand Marnier….?

Zo komt er van lijnen helemaal niets! Al vroeg klim ik, zo beweeglijk als een roestige robot, met een pijnstiller in bed en controleer het laddertje. Geen idee hoe die vannacht is losgeraakt maar dat gebeurt me geen tweede keer. ?
Mijn lover zet weer twee wekkers want we gaan morgen nogmaals op berentour, nu met Jos. Vroeg lopen we weer met zijn vieren en met Tinka naar de steiger, ditmaal uitgezwaaid door Marjon. Na een klein uur worden er in de verte orka’s gesignaleerd. Dichterbij gekomen zwemmen ze links en rechts van ons. Het is nog vroeg, er zijn weinig boten op het water en in de stilte kan je ze horen blazen en spuiten.

Ik kijk om me heen, zie iedereen ademloos kijken en het enige geluid is het klikken van de camera’s. Dan komt ineens een soort hoog gepiep vanaf het water. Wat is dat dan? Ruben, de schipper, die zijn best doet om de wettelijk verplichte 200 meter afstand in acht te nemen vertelt; ‘Het is waarschijnlijk een moeder met haar pasgeboren jong.’ We turen allemaal ingespannen naar het water, daar is ze weer, komt boven en inderdaad het kleintje zwemt naast haar. Wow, wat is dit mooi!

Moeder en kind ‘zingen’ naar elkaar terwijl ze samen in en uit het water bewegen. Voor mij is dit één van mijn mooiste momenten van de hele reis, zo puur. ? Ik heb niet veel met water en vissen maar dit is de eerste keer dat ik denk, ‘Ik zou hier een hele dag met een eigen bootje willen blijven liggen dobberen.’ Door de plotseling opkomende dichte mist

varen we verder naar Toba Inlet waar we weer worden begroet door een indiaan van de Klahoose stam. Met de bus door naar de brug waar het wachten begint. Na ongeveer een uur worden we beloond, een grizzly komt uit de struiken, loopt het water in en grijpt een vis.

Met zijn allen staan we in de uitkijktoren en kijken gespannen toe als er nóg een beer aan komt waggelen.

Na ruim drie uur en vijf beren varen we terug. Onderweg zien we nog meer orka’s, humpback whales, vogels en zeehonden.

Moe maar voldaan stappen we aan de kant. ? Op de campground wacht Marjon ons al op met zelfgemaakte soep en praten we na over de afgelopen gezellige dagen en onze aankomende routes. Zaterdagmorgen rijden we achter elkaar aan naar de Starbucks waar we nog een laatste koffie/thee doen en nemen dan afscheid van elkaar. Lieve Marjon, Jos en Tinka stay safe en geniet op jullie trip! ?

Gisteren hebben we gehoord dat hier bij de hatchery zwarte beren zitten, we geven het een kans en gaan kijken. Er staan wat mensen te wachten en we sluiten aan. Net als we met een Nederlands echtpaar aan de praat zijn zie ik vanuit mijn ooghoek een zwarte gedaante uit de struiken komen.

Het is een beer die zich totaal niet bewust is van de mensen aan de overkant. Op z’n gemakje loopt ie de rivier in en probeert een vis te pakken. Als het niet lukt waggelt de slimmerik naar de wier, een blokkade in de rivier om de vissen tegen te houden, waar ze voor op het oprapen liggen.

Uitgegeten loopt ie daarna terug de struiken in en verdwijnt. Wij rijden door naar de Elk fall, deze waterval ligt in het Elk Falls National Forest en de wandeling komt langs het indrukwekkende John Hart Power Project. Deze waterkrachtcentrale is al van net na de Tweede Wereldoorlog en het water er naar toe loopt door drie kilometers lange houten (!) pijpleidingen, ongeveer gemaakt als oude Hollandse haringvaten. Doorsnede: bijna vier meter.

Er is ook een campground, mooi verscholen in de bossen, maar aangezien we vandaag toch nog wat kilometers willen maken gaan we na een quickscan langs de kampeerplekken terug naar de waterkant waar we afscheid van Rentia nemen. Jos is aan het varen maar we zullen elkaar zeker in januari zien als zij voor de vakantiebeurs naar Nederland komen. In Victoria zit een garage die ons eerder heel goed heeft geholpen met de in Temecula slecht gemonteerde dieselpomp. Onze hoop is op hen gevestigd voor de nieuwe voorbanden en dan gelijk de remmen waar de garage in Whitehorse niet aan toe kwam. Dit was geen echte nood maar moet uiteindelijk wel gebeuren. Bij Fanny Bay gaan we camping Lighthouse op waar we al eerder waren. Behalve wat ‘vaste’ bewoners, zoals de visserman die nog nooit in de grote stad was geweest, staan er nu geen passanten. (Zie verslag: Pure eenvoud!) Het is gaan regenen en buiten ziet het er mistroostig uit. We doen lekker vroeg de gordijnen dicht, kaarsjes aan, wijntje erbij en kijken een aflevering Flikken Rotterdam. De hele nacht regent het door en tikken druppels op het dak. Ik word wakker en draai me om naar mijn lover, ‘WTF is het tapijt wat tegen het plafond zit nou nat?!’ ? Inderdaad, we hebben weer lekkage op de oude bekende plek. ‘Als het droog is maar opnieuw kitten!’ zucht mijn lover.
Voor nu plakt ie een groot stuk keukenrol met gaffer tape tegen het plafond. ? In de stromende regen verlaten we Fanny Bay en schieten de snelweg op naar Victoria. Bij de plaats Duncan zien we een winkelcentrum waar we wat door heen struinen en een paar boodschappen halen. Eind van de middag rijden we het centrum van Victoria in, bij Salish Seaside RV is helaas geen plaats meer. De receptionist geeft de tip om het bij Fort Victoria campground te proberen. Deze ligt net iets buiten het centrum en heeft inderdaad nog wat plekken vrij. De regen is gestopt en na het eten lopen we een rondje over de mega camping. Bij de douches komt een stel ons tegemoet, ‘Jullie zijn vast Nederlanders, die herken ik van een afstand!’ zegt de vrouw lachend. We maken een praatje met het stel uit Friesland dat op weg naar de douches is. ‘Kom straks maar voor een glaasje naar plaats nummer zes, de camper met Nederlands kenteken, anders staan we hier morgen nog!’ grinnikt mijn lover. We hebben een gezellige avond met Marianne en Gert die ons, zo blijkt, ook al kennen van het Canada forum. Ze vertrekken overmorgen naar huis en hebben een tas met overgebleven etenswaren, een soort: ‘help Roel en Sia de winter door!’ ? ‘s-Nachts wordt ik een paar keer wakker, door mijn val doet alles zeer, zowel op links als rechts liggen is pijnlijk en op mijn rug liggen is verboden want dan snurk ik, aldus mijn lover. Komt bij dat ik ook een rare kiespijn voel opkomen. ? Mijn maandagmorgen is compleet als ik met mijn hoofd tegen een kastje loop, ‘Sorry, vergeten dicht te doen.’ zegt mijn lover wel tien keer maar mijn humeur is even tot het vriespunt gezakt. Bij de garage worden we enthousiast door de monteurs begroet en na het kort vertellen van de belevenissen van onze reis wordt de agenda erbij gepakt. Aanstaande woensdag hebben ze tijd en nu maar hopen dat de bestelde banden dan binnen zijn! ?

Vorige keer dat we op de Highway 37 reden hebben we veel wild gezien. Vandaag is het echter rustig met de dieren en ondanks dat het zonnetje uitbundig schijnt blijft de temperatuur rond het vriespunt hangen. Bij Dease Lake moeten we tanken en ik haal gelijk een koffietje. Terwijl ik die opdrink check ik mijn phone: totaal geen telefoonbereik en zelfs geen internet. ? De 37 is ook rustig met verkeer op deze zondagmorgen, af en toe een passerende auto met wat mannen erin, waarschijnlijk jagers want in de achterbak van een pick-up zie ik een paar keer een gewei uitsteken. ? Ik zei het al eerder, ik begin aan het jagen en vissen te wennen maar het zal nooit mijn ding worden. Leuk weetje: 96% van de bewoners van Alaska vindt dat de zalm bij hun levenswijze hoort.
We besluiten vandaag flink wat kilometers te maken en wisselen elkaar een paar keer af met sturen. Het is vermoeiend rijden en steeds opletten op deze weg die soms aanvoelt als een kermisattractie en maar weinig stukken vangrail heeft. Zo’n 150 kilometer voor Kitwanga krijgen we de afslag 37 A.

Deze (doodlopende) weg gaat naar Stewart (Canada) en Hyder (Alaska) om te eindigen bij de Salmon Glacier en staat op onze lijst om beren te kunnen zien. Of we de gletsjer gaan bekijken weten we nog niet want de laatste 30 kilometer ernaar toe zijn onverhard.
‘Wat doen we, naar de beren of niet?’ vraagt mijn lover. Het is maar een kleine omweg dus we zijn er snel uit en we moeten toch ergens overnachten. We komen eerst nog langs de Bear Glacier

en snel daarna in Stewart. De hoofdstraat lijkt uitgestorven en behalve twee buurtsupers is wat er aan winkels zit dicht, ‘Closed for the season’.

Het visitor centre is helaas ook dicht zodat we verder geen informatie kunnen vragen. Links van ons ligt een soort boardwalk door het gras langs het water, zouden hier dan beren kunnen zitten? ?

We speuren de omgeving af, zien ineens een beweging en daar loopt een zwarte beer. Misschien schrikt ie van onze motor want het dier rent hard weg. Te snel om op de foto te zetten. Door naar Hyder, we passeren een grenspost. Moeten we ons hier nu melden of niet….? Er komt een beambte aan die uitlegt dat we vanuit Stewart naar Hyder geen controle hebben maar andersom wel. De reden: het is een doodlopende weg dus men kan niet anders dan terugkeren.

De hoofdstraat van Hyder is één grote treurigheid: de gebouwen zijn vervallen of ingestort en bijna alles is dicht.

In een kleine souvenirwinkel neuzen we wat rond en maken een praatje met de verkoopster die vertelt dat het hier in de zomermaanden wel druk is maar dat het seizoen nu afgelopen is. Ze kijkt naar onze camper, ‘The campground here in Hyder is already closed!’

We kijken verwonderd in het rond, ‘Je zal hier wonen!’ zeg ik hardop. Terwijl ik het zeg denk ik ‘OMG, een inkopper….’ En inderdaad mijn lover schiet in de lach terwijl ie roept; ‘Nou er staan genoeg panden voor je B&B!’ ?

We besluiten terug naar Stewart te rijden want daar is nog een campground open. Met deze temperaturen staan we liever full hook-up want als de accu leeg is stopt de fan van de gaskachel ook.
Even een situatieschets: Stewart met ongeveer 550 inwoners (Canada) en Hyder met ongeveer 100 inwoners (Amerika/Alaska).

De plaatsjes liggen aanééngesloten en Hyder is alleen via Stewart te bereiken, gebruikt geen Alaska Time zone maar houdt de Canadese tijd aan, evenals de munteenheid. Alleen in het kleine postkantoor moet je met US dollars betalen, er is trouwens geen ATM in het dorp. De buurtsuper is closed for the season. Kinderen gaan naar een Canadese school en ze houden de Canadese feest-en vakantiedagen aan. Ze presenteren zich als het meest vriendelijke spookstadje ter wereld. We komen bij de grens, die door de Canadezen bewaakt wordt, en wachten.

Uit een klein gebouw komt een beambte naar ons toe. Het kenteken wordt genoteerd en ze kijkt in de paspoorten terwijl ze de gebruikelijke vragen stelt; ‘Wat is ons thuisland, waar gaan we heen, hoe lang blijven we in Canada. (Hallo…. een half uur terug kwamen we over de andere weghelft vanuit Canada en de weg houdt  een kilometer of wat verder op….) Hebben we sigaretten, drank, wapens of bearspray bij ons?’ (Bearspray is niet verboden maar moet wel genoteerd worden). Dan komt de meest vreemde vraag; ‘Hebben jullie nu meer bij je dan je hebt uitgevoerd?’ ? En die begrijpen we niet! Dus mijn lover vraagt wat ze bedoelt. Ze herhaalt eerst vriendelijk de vraag en legt dan uit dat we misschien drank hebben gekocht of meer dan 10.000 dollar in valuta bij ons hebben….? (nou, als we dat al hadden, dan hadden we dat een half uur terug ook al in de auto….) ‘You know there are no shops open en there is no ATM in Hyder?’ vraagt mijn lover, ‘And it is a dead-end road.’ Je kan hier alleen maar komen dóór Canada. Dan zegt ze glimlachend; ‘It’s okay!’ ? en we kunnen doorrijden. We krijgen toch even het idee dat het een soort strafkamp is  voor foute Canadese douaniers. ? We komen op campground Bearview, ze hebben WiFi en iedere gast krijgt een uur gratis, daarna moet er voor betaald worden. Gelukkig voor ons, en de rest van de gasten die dit ook doorhebben, staan de instellingen niet goed en hebben we gewoon doorlopend internet. Wel iedere keer na een uur even opnieuw inloggen….?

De volgende morgen als ik de gordijnen open zie ik de Canadese buurman druk in de weer met emmers en gereedschap. Als we later een praatje maken blijkt dat zijn watertank bevroren is. Als hij hoort dat je bij deze temperaturen de verwarming aan moet laten kijkt hij ons verbaasd aan en vraagt; ‘Hebben jullie er dan geen last van?’ Ze hebben de camper pas gekocht en zijn er nog niet zo bekend mee….?

‘s-Morgens rijden we nog eens door de plaatsjes, maken een wandeling over de boardwalk

maken een foto van een plaatselijk grapje

en bezoeken de Fish Creek Wildlife area in Hyder. Waar naar zeggen grizzly’s zitten. We stappen uit en ruiken een super smerige lucht. WTF is dat? Als we op de houten vlonder lopen en naar het water kijken dan zien we het: tientallen dode zalmen liggen te verrotten. Ze zijn terug gekomen naar de plek waar ze zijn geboren, hebben hom en kuit vermengd en zijn gestorven. ? Het is de natuur en ik zag het al vaker maar het blijft een akelig gezicht die rond vliegende naar kadavers pikkende meeuwen. Positief met zoveel zalm is dat er ook beren moeten zijn!

Er staan wat camera’s opgesteld en een groepje mensen praat met elkaar, één ervan kennen we want die hebben we ook in Haines ontmoet bij de beren. De houten vlonder slingert tussen het water door en we lopen wat heen en weer. Er is een paar uur geleden een grizzly geweest die in het water naar vis stond te grijpen. Nu is er niets dan het geschreeuw van de meeuwen. En dan wordt het wachten….?

Het lijkt altijd zo’n leuk mazzel moment als je onze foto’s op Facebook, waar we er al een paar plaatsten, ziet.
In het echt brengen mijn lover en ik heel wat uren door met wachten voordat er eens een beer opduikt. Ook nu weer, ‘We wachten nog een kwartier en dan gaan we!’ zegt ie rond half vijf.

De zon is inmiddels weg en het is fris geworden op de steiger. In de camper gaat de kachel aan, wijntje erbij, kaarsjes aan en een gezellige avond ligt voor ons. ? ‘Morgen ben je jarig dan word je’ Ik kan mijn zin niet eens afmaken want mijn lover veert op als door een wesp gestoken, ‘Ja, ja, ik weet het wel, je hoeft niet steeds te zeggen hoe oud ik wordt!’ ?? Het was nog een leuke avond! ? Maar zonder gekheid om middernacht feliciteer ik mijn ‘ouwetje’ en we checken voor het slapen gaan of de phones en IPads echt op stil staan want door het tijdverschil is ie in Nederland al jarig en de ‘piepjes’ klinken reeds vrolijk door de camper. ? De volgende ochtend gaan we naar de plaatselijke bakery voor koffie/thee en iets lekkers voor zijn birthday. Daarna rijden we naar de Fish Creek

in de hoop dat we vandaag beren zien. Dezelfde mensen als gisteren staan er al weer met opgestelde camera’s.

Het wachten begint en geduldig zitten we in het zonnetje. Ineens is ie daar, een grote grizzly! Wow, wat een knappert is dit, het dier zwemt door het water, grijpt vissen en maakt er een heel spektakel van. Een soort wedstrijd vrij worstelen met vis.

‘Mijn verjaardagscadeau naar de beren (zie verslag: once in a lifetime!) was bijzonder maar dit is ook grandioos!’ roept mijn lover uitgelaten. Eind van de middag rijden we terug naar Stewart en passeren weer de verbazende grensovergang.

‘s-Avonds pakken we de kaart er eens bij want wat gaat onze route worden? De Nationale parken Banff en Jasper staan op het lijstje maar daar is al sneeuw gevallen en we zijn wel een beetje klaar met de kou. Er zijn een aantal opties, in ieder geval richting het zuiden, en we spreken af dat we de route per dag bijstellen. Begin december moeten we thuis zijn, Roel moet invallen voor één van onze fotografen die met zijn gezin drie maanden naar Nieuw Zeeland gaat.
Eerst maar een mail naar reisbureau Panta in Rotterdam met de vraag voor tickets. De prijzen zijn zeer wisselend: een retour Los Angeles – Amsterdam met KLM per persoon rond de 1350,00 euro. Een retour SanDiego – Amsterdam met Delta (één overstap in Salt Lake City) per persoon 575,00 euro. ? We vliegen graag rechtstreeks met de blauwe vogel maar dit verschil is extreem groot. Komt bij dat we volgend jaar, als we terug gaan, de sneeuw willen opzoeken en dan is Salt Lake City een prima uitvalsbasis. Het wordt dus Delta.
De volgende morgen vertrekken we en voorlopig gaat het richting Vancouver. Het zullen eerst een paar lange dagen ‘kilometervreten’ worden op de Higway 16 om uit het hoge noorden te komen. Deze weg wordt ook wel de Highway of Tears genoemd want volgens de politie zijn hier achttien vrouwen vermist of vermoord sinds 1969. Volgens de locals gaat het aantal eerder naar vijftig!  De laatste trouwens pas enkele weken geleden. Aan de kant van de weg staan grote borden met de tekst ‘Girls don’t hitchhike on the Highway of Tears! Killer on the Loose!’ en bij sommige hangen foto’s van de vermiste meisjes waarvan velen nooit zijn teruggevonden.

Hoe is het mogelijk denk je nu misschien maar bij het zien van deze lange weg (720 kilometer) die door dichtgegroeide bossen, kleine dorpjes en indianenreservaten gaat krijg ik langzaam een beeld van hoe je hier zomaar zou kunnen verdwijnen. ? Bij Smithers houden we het na zo’n 350 kilometer voor gezien en schieten een camping op. We hebben veel moeite gedaan om te betalen maar de host was onvindbaar.

De volgende dag trappen we 370 kilometer weg en zijn in Prince George waar we net iets buiten het centrum op campground Northern Experience overnachten.

Van beide plaatsen krijgen we na wat sightseeing geen vibraties. Het weer speelt ook niet mee want de regen klettert af en toe naar beneden. De volgende ochtend aan het ontbijtje zegt mijn lover ineens; ‘Heb je de berenfoto’s van Jos gezien? Ik zou er eigenlijk nog wel naar toe willen.’ ? Voor de nieuwkomers op ons blog: Rentia en Jos zijn de eigenaren van Eagle Eye Adventures in Campbell River. Zij verzorgen walvis-en berenexcursies. Eerder gingen wij met hen mee op walvisexcursie en hadden toen een onvergetelijke ervaring (zie verslag: vijftien ongelofelijke minuten!). Ik zie het beeld van mijn teenslippertjes aan het strand langzaam vervagen. ‘We zouden toch richting de zon gaan….’ opper ik. Daar zit mijn lover en laat opgewonden de foto’s zien. Die ik natuurlijk zelf ook al had gezien en inderdaad ze zijn indrukwekkend! ? Hij checkt het weerbericht en de hele aankomende week zal de zon schijnen op Vancouver Island. ‘Eerst de beren en dan jouw twee weken strand in Oceanside?’ vraagt ie en het is net alsof ik bij Miljoenenjacht sta en Linda het kastje open zet en vraagt  “Deal or no deal?”. ? ‘Laten we eerst maar gaan rijden en onderweg beslissen.’ besluit ik. Nooit zo maar toegeven….? Net voor de plaats Quesnel komen we in een file terecht.

Vooraan rijdt een camper en het lijkt wel alsof ik een Nederlands kenteken zie. Het is een tweebaansweg en zodra er een baan bijkomt rijden we met de rij mee om in te halen. Het zijn inderdaad Nederlanders! Mijn lover knippert en toetert en ze seinen terug. ‘Zodra ik kan ga ik stoppen en hoop dat ze dat ook doen!’ roept hij opgewonden. Zo’n situatie is altijd een wat vreemde dimensie tussen ons want het lijkt alsof we boeven moeten gaan vangen en het bazige in me komt naar boven. ? ‘Nu aan de kant, daar kunnen we wachten!’ beveel ik en geloof me of niet maar mijn lover doet het dan ook. We turen in de spiegels en daar zie ik ze, ‘Daar zijn ze, invoegen nu!!’ Uiteindelijk komen we tot stilstand op de parkeerplaats bij een winkelcentrum en gaan met elkaar koffie/thee met wat lekkers doen bij een bakkertje.

Marjon, Jos en hun lieve hond Tinka zijn in mei dit jaar gestart met hun reis en wonen in Schiedam, onze buurgemeente. ? Gezien de routes die we beiden hebben zullen we elkaar nog wel vaker tegen gaan komen. Ook vandaag  verslinden we kilometers en als het ‘s-middags blijft plenzen wisselen we nog eens van plekkie en gaan door want waarom stoppen met dit pokkenweer. In 100 mile house (is echt een plaatsje hoor ?) zien we een Municipal camping, een hele kleine in het bos waar nog één camper staat. We parkeren de hut: eind van weer een rijdag! Het op nog geen 50 meter afstand gelegen ziekenhuis heeft wel razendsnel internet. Zonder password . Morgen nog zo’n 300 kilometer tot Whistler. Hier hebben we in februari 2013 geskied en maakte ik kennis met de populariteit van de skitrui van mijn lover. Heel lang geleden door zijn moedertje gebreid en die hij trots iedere keer weer aantrekt.

Er werd toen zo vaak ‘Nice sweater!’ geroepen dat ik hem ‘Mr. Sweaterman’ ben gaan noemen. ? Inmiddels op de camping in 100 mile house opent mijn lover zijn mail, ‘Moet je nou eens kijken, allemachtig!’ roept ie uit en laat mij foto’s zien van een camper in de greppel. Het is de camper van Diana en haar vader die we ontmoet hebben bij de beren in Haines en onlangs nog in de garage in Whitehorse hebben gezien waar ze ook met pech stonden. Nu zijn ze op de Highway 37 van de weg afgeraakt en in de berm terecht gekomen.

Gelukkig niemand gewond maar de camper is total loss. Wat een pech! ?

De volgende morgen is het erg mistig, ‘Als jij het niet erg vind, rij jij dan.’ vraag ik mijn lover. De 97 is een tweebaansweg met druk verkeer.

Na de afslag met de 99 richting Whistler neem ik het stuur over zodat mijn lover kan fotograferen. Wat is het mooi hier, de mist is opgetrokken en hoge bergen liggen voor ons.

 

Op sommige punten is het heel diep en lijkt de rivier een mini stroompje. Het is hier een stuk rustiger met verkeer en ik kijk genietend om me heen terwijl ik de camera hoor klikken. Soms stoppen we en stapt hij snel uit om foto’s te maken, ik wacht dan met draaiende motor….? Dan wordt de weg serieus: waarschuwingsborden volgen elkaar snel op. Het gaat steil naar boven hier en ik mag aan de slag achter het stuur. Netjes draai ik de bochten terwijl mijn lover meekijkt of er van boven niets aan komt. Dan volgt de afdaling met nog meer waarschuwingen aan de kant van de weg. ‘Remmen, remmen! Je gaat veel te hard! moppert mijn bijrijder. ? Ik heb trouwens geen idee waarom ie dat zegt want heb alles onder controle. Even kijk ik opzij naar hem, zijn handen strak op zijn knieën en de blik vooruit. ‘Voor je kijken!!!’ roept ie me toe. Ik moet er hartelijk om lachen en zeg grinnikend, ‘Je bent toch niet bang!’ Daar gaan we verder in de afdaling en ik moet bekennen, het is best heftig met al die bochten. Eindelijk zijn we beneden en ik slaak een zucht van verlichting, dat heb ik even mooi gedaan. ?? Naast me zit mijn lover nog te sputteren, ‘Je reed als een dwaas naar beneden!’ Voor degene die weten hoe hij zelf rijdt: dit is best een gewaagde opmerking van hem! ? In het centrum van Whistler is het druk maar op één van de grote parkeerplaatsen vinden we al snel een plek. Wat is het leuk om hier terug te zijn, de herinneringen komen omhoog!

Bij de skilift staan een heleboel mountainbikers te wachten tot ze naar boven kunnen en vanaf de top komen veel verschillende paden naar beneden.

‘En zo gek was jij vroeger  ook om dit te doen?! vraagt mijn lover vol verbazing. ? Ik knik bevestigend en antwoord, ‘Maar ik weet niet of ik het nu nog zou durven hoor.’ We lopen een rondje door het centrum, drinken op een terrasje een cocktail

en gaan dan naar restaurant Mongolië. Het concept is hier heel makkelijk, je loopt langs het buffet, schept in een kom wat je wilt eten en laat dit wokken bij de koks. Goed opletten want het wordt gewogen, je betaalt dus het gewicht van de inhoud van je kommetje.

We hebben wel eens mensen gezien die maar bleven opscheppen en bij de kassa zich een ongeluk schrokken! Als we na het eten buiten komen voelt het winters koud. Op het plein speelt een band en er dansen wat mensen. We willen best blijven maar moeten nog een overnachtingsplek regelen! De dichtstbijzijnde, Riverside, is vol. Met het advies om het bij RV Park Whistler te proberen rijden we het dorp uit. Inmiddels is het ook gaan regenen en in slecht zicht rijden we op een slingerende weg omhoog richting de camping waar gelukkig plek is. De receptionist schrikt wat op van onze komst, waarschijnlijk had ie niemand meer verwacht. Bijzonder is zijn vraag of we een plek met uitzicht willen want we blijven maar één nacht en er is niets te zien want het is stik donker! ? Hij heeft het goed met ons voor en we krijgen van hem een plek met uitzicht tegen een lage betaling….de goedkopere plekken waren trouwens allemaal vol. Zondagmorgen worden we wakker in de laaghangende wolken, er is geen klap te zien.

We rijden terug naar het centrum en doen koffie/thee met wat lekkers bij een bijzonder goeie bakkerswinkel waar de mensen buiten in de rij staan te wachten! Daarna shoppen we wat, althans ik shop en mijn lover wacht geduldig tot hij kan gaan sjouwen. ?

Bij het visitor centre halen we wat informatie over wintercampings en horen dat de skiliften door de vroege komst van het winterweer (bovenop de pistes is al sneeuw gevallen) waarschijnlijk al een maand eerder open gaan.  Rond een uur of twee hebben we alles gezien en rijden naar Horseshoe Bay waar we de ferry richting Vancouver Island willen nemen. Inderdaad we hebben een deal, mijn lover en ik gaan naar de beren! Er staat een lange wachtrij bij de boot die net is gearriveerd.

Het is best warm in de wachtende auto, ik druk het raampje naar beneden en stuur een appje naar Rentia met de vraag of er nog plaatsen vrij zijn op de excursie. ‘Dag, spreekt u ook Nederlands?’ hoor ik een mannenstem vragen. Ik kijk opzij en zie Jos (die we een paar dagen geleden ontmoet hebben) staan. Dit is echt grappig! De ferry is groot en ondanks dat zij een heel eind achter ons staan, kunnen ze gelukkig ook mee.

Na anderhalf uur varen zijn we terug op Vancouver Island in Nanaimo.

Het is inmiddels half acht en we besluiten met elkaar naar Living Forest Oceanside RV Park te gaan. Hier waren we een paar maanden geleden al eerder en het is een super mooie plek. We krijgen twee plaatsen  met uitzicht op de baai. Na het eten komen de buurtjes met de hond nog een wijntje doen en we prijzen ons zeer gelukkig want in Nederland is het al maandagmorgen en wij zijn gewoon vrij om te doen wat we willen: geen wekkertje en bijna geen verplichtingen….lucky us! ?

 

Eindelijk een relaas van de afgelopen twee weken die hectisch en een beetje herhaling van zetten waren. ?
Zoals je in ons laatste verslag kon lezen had de camper problemen met de remmen en de wiellagers. Deze moesten besteld worden in Nederland en dat was dit keer dubbel spannend want we zijn in de Yukon! Soort Middle of Nowhere. Nirgendshausen. Nergenshuizen. Het leek bij aanvang van de reis zo simpel: je maakt in Nederland een afspraak met de garage dat waar we ook zijn en wat we ook nodig hebben: per express opsturen! Inmiddels weten we dat het in de praktijk niet zo werkt. ?
Omdat alles minimaal een week kon gaan duren en de weersvoorspelling voor Whitehorse slecht was besloten we naar de zon te gaan.

In verband met Labour day waren maandag alle winkels gesloten en op het vliegveld was, behalve dit kleine vosje,

ook niets te bekennen dus we zochten alvast op internet naar vliegtickets naar het zuiden maar kwamen er niet echt uit. ‘s-Middags bezochten we de SS Klondike en genoten van een niet voorspeld zonnetje.

Dinsdagochtend stapten we binnen bij het plaatselijke reisbureau annex kledingwinkeltje en legden onze wens neer: een kleine week Las Vegas! Het bleek echter niet zo eenvoudig om uit de Yukon te ontsnappen! Via Vancouver en Los Angeles konden we naar Las Vegas, een trip van minimaal vijftien uur! ? Na wat gepuzzel besloten we uiteindelijk te vliegen op Los Angeles en daar een auto te huren. En zoals we van ons zelf gewend zijn werden de dagen direct vol gepland met een bezoek aan Han en Jack (daar kwamen we toch langs), Las Vegas en Palm Springs. ? We regelden dat de camper bij de garage kon blijven en gaven de reservesleutels af zodat, als de onderdelen eerder binnen zouden zijn, de monteurs aan de slag konden. Bij het boodschappen doen kom je toch soms ook weer vreemde dingen tegen.

Dutch recept….

Aan een halve aardappel heb je genoeg voor drie dagen….

De woensdag voor vertrek vloog op de camping voorbij: ik zocht de zomerspullen bij elkaar terwijl mijn lover met hulp van een aardige buurman de bumper repareerde.

 

Het wekkertje ging de volgende morgen heel vroeg, we parkeerden de camper bij de garage waar de taxi ons om 06.00 uur zou oppikken voor de korte rit naar het vliegveld. Net toen we dachten alles te hebben zag mijn lover dat de koelkast niet automatisch op gas was terug geschakeld. De koelkast schakelt automatisch om van 220v (op de camping aan de stroom) naar 12 volt (tijdens het rijden) naar gas (tijdens stilstand). Natuurlijk kwam de taxi net op dit moment aanrijden. ‘Nou dat is lekker, ik vertrouw het niets!’ riep hij, zocht een plastic tas en gooide alle spullen uit de vriezer en de koelkast erin. Met de woorden ‘Handdoek onderin voor het ontdooien en niets meer aan doen!’ deed ie de koelkast uit. De chauffeur had inmiddels de bagage in de taxi gedaan en met een tas vol diepvriesproducten kroop ik achterin. ‘Do you want to keep that bag with you madam?’ vroeg hij terwijl ie nieuwsgierig naar de tas keek. ? Op het vliegveld gooide ik het zwikkie in een prullenbak. Even had ik de twijfel om het aan de taxichauffeur te geven maar de beste man had net verteld waar hij oorspronkelijk vandaan kwam, namelijk een land waar koeien heilig zijn, en om hem dan de biefstukjes te geven….?
Na een lange reisdag (16 uur!) met Air North (Yukon’s eigen maatschappij met een perfecte service),

Air Canada

en de huurauto zaten we rond 22.00 uur bij Han en Jack die om onze komst te vieren een lekker flessie bubbels open trokken! De volgende dag zaten we puffend van de hitte aan de ontbijttafel met fantastisch uitzicht.

Na 2 1/2 maand Alaska en de Yukon waren we deze temperatuur van minimaal 35 graden niet meer gewend. Eindelijk op gang deden we zeer nuttige dingen ?: shoppen (Han en ik),

 

computers checken en updaten en een rondje vliegen met de drone (Jack en Roel)

met de dieren spelen

en ‘s-avonds naar de Stagecoach voor een gezellig avondje.

We lieten het idee om naar Vegas (400 km) te gaan schieten en reden naar Casa Cody in Palm Springs om een paar dagen bij het zwembad te luieren. Afgelopen november waren we hier ook en deze B&B, in 1920 ontdekt door een nicht van Buffalo Bill genaamd Harriet Cody, is een heerlijke plek tegen de bergen van San Jacinto in het midden van het centrum. Men zegt dat Palm Springs de hoofdstad is van homo’s en lesbiennes en misschien is daarom de sfeer wel zo easy. In sommige restaurants is het een zien en gezien worden maar dat maakt het allemaal zo leuk. Vorig jaar ontdekten we dat ze bij Mexicaans restaurant Maracas de beste (lees: sterkste ?) Margarita’s maakten en na de lunch, waarbij we ieder twee glazen dronken, kwam de herinnering ineens terug.

Ik stond namelijk op en dacht; ‘Wow, wat heb ik verende schoenen aan!’ ? In de brandende zon (42 graden) liepen we lacherig terug naar het hotel, ‘Net een uur hier en het ging al mis!’ In de meestal zo rustige tuin en het zwembad was het druk, we plonsden in het water en werden vrijwel direct aangesproken door een kerel; ‘Mijn dochter is hier gisteren getrouwd en we hebben vandaag nog feest! Willen jullie iets drinken?’ Na het bruidspaar gefeliciteerd te hebben kwam de drank uit de koelboxen en was er geen ontsnappen meer mogelijk. ? Uiteindelijk zaten we rond 20.30 uur bij restaurant Kaiser Grille braaf met een tonic op het terras en bestelden iets te eten.

OMG wat was het nog warm, boven ons hoofd hingen vernevelaars die verkoelend moesten werken maar of het hielp! ? De dagen in Palm Springs werden verder gevuld met shoppen, bij het zwembad hangen,

eten, drinken

en een gokje in het casino waar ik door de drank iets overmoedig werd…of was het het spel dat ik niet eerder op deze manier had gespeeld: Spanish Black Jack? ? Eigenlijk het gewone spelletje maar hier mag je altíjd je inzet verdubbelen.

Natuurlijk maakten we ook weer een klein incident mee: een dame was met haar auto tegen onze geparkeerde huurauto aangereden. Ze had netjes een briefje met haar gegevens op de raam geplakt, het bleek een verkoopster van een kleine spirituele winkel te zijn die gelukkig de schade gelijk telefonisch regelde met de verhuurmaatschappij. Vervolgens repareerde mijn lover weer een bumper, die er half bij hing, met gaffer tape. ?? Wel effe in de gaten houden of ik m’n borg terug krijg….

Woensdag vlogen we ‘s-middags vanaf Los Angeles via Vancouver terug naar Whitehorse. Die carpoolbanen zijn toch wel lekker hoor….

Mijn lover en ik hadden een ruime overstaptijd (vier uur) en doken eerst een restaurant in. Terwijl we nog wat winkeltjes inliepen checkte ie snel het beeldscherm; ‘We moeten naar de C pier want vanaf daar vertrekt die kist.’ Daar aangekomen zat er één man te wachten die vroeg; ‘Are you going to Whitehorse?’ en hij keek wat verbaasd naar mijn outfit. ? Okay, die was in Palm Springs helemaal hip maar voor deze bestemming totaal verkeerd. Een beetje lacherig zei ik; ‘Yep, Whitehorse of all places!’ en we gingen bij de kerel zitten die begon te vertellen dat er vanavond eerder nog een vliegtuig ging. Wat bleek : wij zaten bij de verkeerde gate! ‘WTF, je hebt niet goed gekeken!’ riep ik uit en daar gingen we op een draf helemaal terug naar de B pier waar iedereen al in het vliegtuig zat. Wij stapten in en daar zaten naar schatting 48 locals van Whitehorse die ook verbaasd opkeken naar mijn ’tijger Annie’ outfit.?

Tijdens de vlucht, met weer een prima service, gingen de twee stewardessen lekker bij bekenden zitten babbelen: I love it! ? Een taxi bracht ons naar het terrein van de garage waar we net voor middernacht de hut instapten. Oei, wat was het koud in dat ding, in één dag waren waren we zeker 35 graden terug gegaan. De kachel ging hoog en een extra deken op bed….’OMG! Ik wil terug naar de hitte!’ riepen we wel een aantal keer.
Donderdagochtend stonden we om 08.00 uur bij de garage waar de receptionist geen vrolijke mededeling voor ons had: ‘De monteur is ziek en het pakket is nog niet gearriveerd.’ ? De afgelopen dagen had Roel op internet het pakket met onderdelen via het trackingnummer gevolgd en vervolgens ook nog gebeld met DHL omdat ie zag dat het al een paar dagen vast stond in Vancouver. Toen had men verzekerd dat het pakket donderdag in de garage zou zijn. Balend liepen we naar buiten en reden in de stromende regen naar een Starbucks. ‘Wat een ?##*#?#*##zooi !’ zei mijn lover en ging het internet op om uit te zoeken waar de onderdelen waren. En dat klinkt makkelijk maar niet met een internetsnelheid met rooksignalen uit het jaar 1900 zoals hier in de Yukon. Eind van de middag waren de onderdelen gelukkig bij de garage, ‘Ik hoop dat de monteur morgen beter is.’ zei de receptionist. We reden terug naar de camping en waren niet gerust op de dag van morgen: vrijdag en bijna weekend, wat als de monteur nog ziek is…. ? De volgende morgen stonden we weer om 08.00 uur bij de garage.
‘Ik heb jullie net een berichtje gestuurd dat de monteur nog ziek is.’ zei de receptionist. Zie even deze grote garage voor je met de merken: Dodge, Chrysler, Ram, Jeep en Fiat. ‘Nou, dan is er vast wel een andere monteur want wij hadden een afspraak met elkaar.’ stelt mijn lover. ?? Lang verhaal kort maken: we moesten rond 10.00 uur terugkomen dan wist ie meer. Terwijl we daar stonden kroop er op mijn schouder een heel vervelend poppetje die fluisterde; ‘Misschien worden jullie wel in de maling genomen, is de monteur niet ziek maar willen ze bij nader inzien toch de reparatie niet doen omdat ze niet bekend zijn met dit model uit Europa.’ ? Nou had mijn handige lover al wat huiswerk gedaan en we reden naar een volgende garage. Een heel vriendelijke vent die ons zelf niet kon helpen maar wel in de telefoon klom om rond te bellen. Met een lijst aan nieuwe adressen gingen we eerst terug naar de oorspronkelijke garage; ‘Nou, ik weet nog niets, kom om 12.00 uur maar terug dan heb ik waarschijnlijk wel een monteur.’ Mijn lover vroeg het pakket met onderdelen mee, ‘Dan kijk ik alvast of het allemaal klopt….’ en daarmee reden we naar een volgende garage. Na nog drie andere had ik het helemaal gehad: ze konden ons niet helpen want hadden de benodigde apparatuur of het lef om de reparatie te doen niet. Om 12.00 uur waren de monteurs bij de eerste garage lunchen en mijn lover vroeg nu ook de reservesleutels terug….Ik was op verzoek van mijn lover maar in de camper gebleven. ? Verslagen reden we weer naar de Starbucks waar we alle mogelijkheden nog eens bespraken. Daar was nota bene de open haard al aan….

Er was één garage voor vrachtwagens waar de monteur had gezegd; ‘Als je helemaal niemand kan vinden, kom dan terug.’ ? Dat was de enige mogelijkheid nog. De monteur was lunchen en de receptioniste vroeg ons te wachten. ‘Hij kan ieder moment terug zijn.’ Voor de garage gingen we in de camper zitten en echt, het werd me allemaal iets teveel,  al die garages met hun rot smoesjes. Een traan rolde over mijn wang terwijl ik snikte; ‘Straks moet ie op een oplegger naar huis….’ Maar….soms zijn de wonderen de wereld niet uit: de monteur hoorde het verhaal, keek naar de onderdelen en zei; ‘Let’s give it a try!’, en ging gelijk aan de slag.

Hij had zes uur nodig voor het karwei en toen was het gelukt! Super aardig van hem want hij bleef overwerken….het was 20.00 uur toen hij er mee stopte! We reden maar weer naar Steakhouse G&P voor een etentje om dit te vieren. ? Eindelijk reden we zaterdagmorgen uit Whitehorse weg, bij de Starbucks haalde ik nog een koffietje, ‘Are you leaving before the snow is coming?’ vroeg de verkoopster en legde  uit dat als de verse sneeuw op de bergtoppen 48 uur bleef liggen er binnen twee weken een flink pak zou volgen en het wit zou blijven tot in het voorjaar….?

Ik keek naar buiten en geloofde haar direct, afgelopen nacht had het gevroren en de auto’s waren voorzien van een dun laagje ijs. Dit reparatiegrapje had ons twee weken aan tijd gekost. ? Tot zover deze story in de (taalkundig) verleden tijd.

De zon schijnt uitbundig als we Whitehorse achter ons laten en de lange stille weg richting Watson Lake weer opgaan om uiteindelijk de Highway 37 te nemen. De natuur is in een paar dagen weer veranderd, diepere herfstkleuren wisselen elkaar af en in de verte zien we de besneeuwde bergen. De Yukon maakt de afgelopen dagen weer helemaal goed met deze super mooie rit! Bij de kruising met de Highway 37 en Watson Lake tanken we. Ruim twee maanden geleden waren we hier ook en wat een mooie dingen hebben we in die tijd beleefd! Ik loop het tankstation in om te kijken of mijn drietandige vriend aan het werk is. ‘Hey, how you doing, still thinking about a B&B here or leaving the Yukon before the snow is coming?’ roep ie. ? Ja, die sneeuw is hier een dingetje hoor….? We checken of we alles voldoende hebben: gas, diesel, eten en drinken want voor ons ligt de 37: een eenzame weg van ongeveer 750 kilometer, soms bochtig en smal, die ons vanuit de Yukon in Britisch Colombia brengt.

‘Klaar voor dit avontuur, internetverslaafde van me?!’ ? grinnikt mijn lover als we wegrijden. Uit de speakers klinkt net de stem van Hazes ‘Zeg maar niets meer….’ ik zwijg dus maar want we kunnen elkaar een hand geven mijn handsome en ik: wie is er nou verslaafd? ? Bij Jade City (een gehucht met 30 inwoners) zijn we wel heel welkom: Free Coffee, Free RV parking. Het lijkt ons een prima stop voor de nacht, we parkeren de camper en gaan het winkeltje in.

Daar verkopen ze allemaal dingen gemaakt van jade zoals sieraden en beeldjes. De aardige verkoopster babbelt er vrolijk op los. Als ik mijn lover hoor vragen of ze toevallig WiFi heeft denk ik; ‘Hmmm, wie is er nou verslaafd?’ ? Ze geeft de WiFi code en zegt ‘Don’t forget to look for the Northern lights tonight!’ In de camper gaat de kachel hoog, we kijken naar de nieuwe aflevering ‘Flikken Rotterdam’ (alles is te downloaden) en rond middernacht staan we buiten onder ontelbare sterren maar helaas geen Noorderlicht.

De volgende ochtend loopt mijn lover buiten, tikt tegen het raam en roept; ‘Dit ga je niet geloven, ik zal er een foto van maken!’ ? ‘OMG, wat hebben we nu weer?’ denk ik en wacht gespannen tot ie terug is in de hut. In een koude windvlaag stapt ie binnen; ‘Kijk nou, die ijspegels!’

Snel wegwezen hier!