Het is dat we de rit naar Portugal maken voor een reden want na een paar dagen hebben we het gezien. Het is er, zoals te verwachten aan de Atlantische kant, vies vochtig en minder warm dan in Spanje. Wie weet hebben we net pech! Maar dat veel hier gesloten is en de afwezigheid van toeristen maakt het voor ons ook saai. Echt, dit heb ik hier zo nog niet meegemaakt en we zijn er dus snel klaar mee. 😳 
Omdat we half december thuis willen zijn hebben we nog even. Na de laatste miscommunicatie over de route hebben we besloten (voor zo lang als dat duurt 😉) om samen te overleggen. Zo bekijken we de weer-app en de routes die we naar Nederland kunnen nemen. ‘Ik ben er snel uit’, zegt mijn lover, ‘Ik wil gewoon naar Benihome.’ 🤔 Ik weet ik ben ‘kunstmatig’ blond maar moet toch even nadenken want waar ligt Benihome? Hij heeft inmiddels een afwachtend gezicht, zo’n gezicht dat ie ook trekt als ik zijn grapjes niet begrijp. ‘Snap je het niet? Benihome is Benidorm!’ en hij moet zelf heel hard grinniken om zijn woordgrapje. 🤣 Op mijn vraag of hij dat nou echt meent, knikt ie, ‘Ja, gewoon even lekker de zon, boulevard, sangria en de gekheid van Benidorm!’ De communicatie tussen ons is over want hij heeft de route, aantal kilometers en de overnachtingen onderweg al in kaart. ‘Als jij nou even een camping/camperplaats zoekt dan zijn we morgen weg!’ 🤨 Zelf ziet ie intussen op Facebook een oproep van een vriendin voorbijkomen over een figurant die lijk moet spelen in een film. Een vereiste: hij moet groot geschapen zijn. En tussen 40 en 50. Nou is hij die leeftijd al een tijd voorbij maar hij doet toch maar een sollicitatie met foto. Nog niks op gehoord. Het bericht is intussen door facebook verwijderd. Ach, een dag niet gelachen…. 🤣
Ik ben nog niet helemaal om maar zijn uitleg over de route naar huis via Benidorm is helder dus…. Juist, ik ga puzzelen of er in Benihome nog ergens een plaatsje te vinden is. Via de camper-app kom ik op camping Armanello in Benidorm.
Deze ligt bijna direct tegen de grote parkeerplaats waar op woensdag en zondag ook de markt is. Op hun website is de mogelijkheid om whatsapp aan te klikken. Zo kom ik er lekker snel achter dat ze nog slechts 1 plek vrij hebben. Snel overleggen met mijn lover, opzoeken of de ligging goed is en hupsakee: betaald! 😊 ‘Leuk toch, moet je die ‘oudjes’ straks zien als we ineens voor hun neus staan!’ Mijn vent heeft er nu al lol van en bedenkt een plan om ze naar de boulevard te lokken en te verrassen. En dat is mijn vent, het moet dan ook gelijk kloppen dus hij pakt zijn phone en belt met moeders;‘Luister, die kerel (Hans) waar we laatst waren in Finestrat heeft nog wat oude foto’s en krantenknipsels gevonden die hij aan mij wil geven. Komt ie even bij jullie brengen, dan kunnen jullie het mee naar huis nemen.’ Het is geen vraag, het is een vaststelling. 🤣 De oudjes zitten vaak bij hotel Brisa omdat daar zo’n fijn zonnig terras is, de keuze voor de afspraak is daarom snel gemaakt. Arme Hans is dus een beetje misbruikt want om het echt te laten lijken stuurt mijn vent een foto van hem, ‘Zo ziet ie eruit, hij heeft ook een foto van jullie.’ 😊 Moeders is niet helemaal gek en vraagt of we toch niet bezig zijn met een woning in het gebouw van Hans. 😳 ‘Ik denk dat ie papieren van een appartement komt brengen, maar ja, wie ben ik.’ zegt ze later in het gesprek tegen mij. Maandagmorgen verlaten we Quarteira, ik toch wel met gemengde gevoelens hoor. 
Toevallig heb ik vandaag op Facebook bij mijn herinneringen dat ik acht jaar geleden samen met mijn ouders ook voor een weekje in Portugal bij Ina op bezoek was. 😪 De route die we nemen is vrijwel gelijk aan toen we hierheen kwamen. Het plan is om rond Granada te stoppen en te overnachten. Alles zit lekker mee dus we besluiten om verder tot Baza te rijden. Zo staan we rond 18.30 uur op dezelfde camperplaats als een kleine 2 weken geleden. Fijn dat we zo’n eind zijn gekomen want nu blijven er morgen nog maar ongeveer 300 kilometer over. Rond 14.00 uur zijn we er, eerst gas tanken want 1 fles is leeg. Bij het tankstation halen we gelijk een stofzuiger door de hut en de buitenkant spuiten we even schoon. 
Omdat we in de buurt van de Nederlandse supermarkt Costa Blanca (Jumbo) in Alfaz zijn kopen we gelijk filet American, karnemelk en chocolademelk. 😊 Dan door naar camping Armanello, die ligt precies zoals de reviews beschrijven: een verborgen parel tussen de grote campings Benisol en Villasol. Wat een leuke plek is dit! 😍 Het is weer een dingetje voordat we staan want de toegewezen plaats is door een grote boom te krap voor de hoogte van de hut. Dat gaat dus niet lukken, terug naar de balie. De vriendelijke Nederlandse receptioniste puzzelt wat in de systemen en we krijgen deze hoekplek. 😊 
Vanaf onze plek kijken we zo richting de hoge woontoren waar de oudjes zitten. Ik bel moeders en vraag hoe het weer bij hun is. Oppassen dat ik me niet verspreek! ‘Ik bel morgen als we die man hebben gezien!’ sluit ze af. 😉 Omdat ik toch nog meer was heb dan verwacht vul ik een wasmachine terwijl mijn lover een lekker maaltje kookt. De was hangt aan de draaimolen en we zijn in Benihome! Wie doet ons wat? Nou, het weer! Later op de avond krijgen we een regenbui. Helaas is het de volgende morgen ook nog wisselvallig, het is koud met af en toe regen. ‘Hebben wij weer!’ lacht mijn vent. 🤣 We fietsen eerst naar de Mercadona voor boodschappen. Het is nu duidelijk te merken dat we echt heel dichtbij het centrum zitten. Heerlijk! We zetten intussen thuis de grote kerstboom in de tuin aan. Leuk die Hue verlichting.
Dan is het tijd om naar hotel Brisa te gaan waar de oudjes rond 13.30 uur de zogenaamde afspraak met Hans hebben. Het terras ligt er door de regen verloren bij dus we zoeken binnen een plekje waar we ze goed kunnen zien maar toch verscholen zitten. ‘Daar zijn ze!’ roept mijn vent. Jan ziet ons als eerste als we langzaam tevoorschijn komen richting hun tafeltje. Wat een leuk weerzien, ze hadden helemaal niets door! 
De volgende dag hebben ze een afspraak met Coby, haar broer en schoonzus. Ze gaan lunchen op de boulevard. Nou, dat laten we ons geen twee keer zeggen dus we schuiven aan! 
Zo gaan de dagen voorbij in Benihome: vrijdag fietsen mijn vent en ik naar het oude gedeelte. 
Eerst een koffie/thee met iets lekkers bij Café Paris. Het is warm vandaag en eigenlijk hebben we iets te veel aan. 
Lunchen doen we in een Spaans restaurantje, uiteraard met een glaasje sangria erbij. En Roel laat zich heel risicovol knippen door een jongen die vandaag begint.
Zaterdag gaan we lunchen met Hans en hoe meer zielen hoe meer vreugd, we vragen Coby, moeders en Jan ook mee. We gaan naar Yoake Wang (all you can eat) in Finestrat. 
Hier waren we al eerder met Hans. Ook dit keer is het eten weer heerlijk! Hans nodigt ons uit bij hem thuis. De oudjes zijn onder de indruk van zijn woning. ‘Prachtig Hans, ik begrijp dat je hier zo naar je zin woont!’ roepen ze keer op keer. Omdat hij de sleutel heeft van het appartement waar ik zo weg van ben, maar dat volgens Roel helaas een kamer te weinig heeft, bekijken we ook dat nog een keer. Ik kan het niet laten en zeg; ‘We gaan niet verhuizen naar Spanje maar als we het zouden doen is dit wat mij betreft echt zo’n kanshebber!’ 😊 
We zijn met de taxi heen gegaan en Hans brengt ons retour. Hij laat zich graag uitnodigen om het appartement van de oudjes te bekijken. Hij vind het mooi maar wel ontzettend hoog! We doen gezellig nog een drankje en zo eindigt een hele leuke middag! 😍 
Omdat we nu dicht bij het centrum zitten moeten we natuurlijk onderzoeken hoe het nachtleven in Benidorm is! Op de vooral op Engelsen gerichte facebooksite ‘Your Benidorm Guide’ zie ik veel berichten voorbij komen over wat er zoal te doen is. De site heeft uitgebreide informatie over van alles, bijvoorbeeld: vermiste of gevonden personen, verloren bezittingen en ook de agenda’s van de artiesten die optreden.
Op het fietsje gaan we dus op pad naar de Engelse straat (zo genoemd omdat er veel Engelse zaken zitten). Bij Morgans Tavern staan de scootmobiels voor de deur geparkeerd. 
We moeten er verschrikkelijk om lachen. Aan de blik van de portier kunnen we zien dat ie het niet begrijpt en gewend is aan de scootmobiels want hij snapt niet waarom we lachen. Onze stalen rossen zetten we er netjes naast en we gaan naar binnen. Iedere bar heeft elke avond een denderend programma en de vele artiesten hoppen van de ene naar de andere bar voor een optreden. We dwalen naar verschillende bars, genieten van de artiesten en de dronken Engelsen. De leeftijd is gemixt en de sfeer overal prima! Soms erg amicaal want deze dame springt op Roel af. 
Het is weer hilarisch want ze is met haar vriend en nog een stel. Er ontstaat een gesprek in het Engels, voor zover we elkaar door de muziek en de juichende menigte kunnen verstaan. En de dame nog kan praten want ze heeft al een aardige slok op 😉, uiteindelijk vraag ik aan haar vriendin waar ze vandaan komen dan zegt die; ‘The Netherlands.’ Juist dat dus! 🤣 Ze vertrekken naar de volgende bar en gebaren dat we mee moeten maar wij geloven het wel even. Ze zijn aardig maar laten we het erop houden dat ze een beetje té bijzonder zijn. 😳 Wij gaan door naar the New Artist, een van de Nederlandse bars in de buurt van de Engelse straat. Echt, je hebt treurig en treurig maar dit hier is heel treurig! Een stel bejaarden vult de dansvloer terwijl een duo (zij zingt, hij zingt en speelt keybord) de gezelligheid er in brengt. 
Het mag gezegd: ze spelen goed en de dansvloer is vol met krakkemikkige botten die swingen op de muziek. Het is niet netjes maar ik moet zo lachen, ‘Stil nou, ze kunnen je vast horen!’ sist mijn vent. ‘Hallo schoonheid, wat gaan we drinken?’ vraagt er een kerel naast me in het Nederlands. Al snel kom ik erachter dat hij de eigenaar is, hoe gezellig! We nemen een wijntje (trouwens de prijzen zijn geweldig, in de meeste zaken 2,50 voor een wijntje) en gaan aan een tafeltje zitten.
Het is alsof we in de Jordaan zijn! Aan de bar een dame met een hondje in een kinderwagen, alles zo lekker kneuterig. De muziek is voornamelijk Nederlandstalig. Hier hou ik van, handen in de lucht en meezingen dus! Mijn lover zit naar me te kijken, ‘Hebbie te veel gedronken?’ vraagt ie. Ik moet erom lachen want dat zegt hij vaak als ik gek doe. De kerel zet een nieuw deuntje in, Proud Mary van Tina Turner, en de zangeres loopt de zaal in.
Ik volg haar want als ze bij mij in de buurt komt dan is ze van mij, althans de microfoon. Alsof het mens het voelt draait ze weg bij deze gek die zo uit volle borst(en) 🤣 zit mee te gillen. Als mijn vent het de volgende dag aan moeders vertelt voelt ze helemaal met hem mee. ‘Ik weet het jongen, je hebt geluk gehad want ik was er een keer in Portugal bij dat ze naar voren liep en gewoon naast de zanger mee ging zingen!’ 😳 Het verhaal van moeders klopt maar met de kanttekening dat ik pas naast de zanger ging staan nadat hij had gezegd dat hij ‘Proud Mary’ eigenlijk met een vrouw naast zich moest zingen. 😊 Nou goed, terug naar de bejaarden, het zangduo en de jolige eigenaar. We houden het voor gezien, rekenen af en terwijl we bij de fietsen staan zegt mijn vent; ‘Weet je wat ik nog het ergste vond? Dat jij al die teksten gewoon kent!’ en hij kijkt er echt niet vrolijk bij. 🤣 We fietsen terug naar de bars in de Engelse straat en bij Hotel California, waar de muziek hard naar buiten schettert, stoppen we. Binnen speelt een band de sterren van de hemel. 
Zoals het zo vaak gaat…. ineens is het laat of vroeg net hoe je dat wil zeggen. 😉 Het definitieve plan is om maandag echt te vertrekken. We hebben dan een kleine week om thuis te komen. Zo gaan we zondagavond op uitnodiging van Jan en moeders mee uit eten, lekker Nederlands bij de Blauwe Walvis. Na een prima maaltijd lopen we over de boulevard richting het appartement van de oudjes. Er zijn duidelijk minder mensen dan een paar weken terug maar nog steeds is het gezellig druk. ‘Laten we eens door de Engelse straat lopen, als het zo gezellig is als jullie zeggen dan wil ik het wel eens zien.’ stelt Jan voor. Even later staan we aan het begin van de straat en schieten Morgans Tavern in. We komen op een goed moment want een look a like van Tom Jones zet de hele zaak op stelten. Nog voor we goed en wel binnen zijn staan de oudjes al te dansen.
Dat was te verwachten want Jan is net Foxy Foxtrot, als ie muziek hoort gaat hij dansen! 😊 Eigenlijk wilden mijn lover en ik een keer vroeg naar bed maar ik gok dat we wel even zullen blijven dus ga maar naar de bar voor drankjes. Ook vanavond is het een gekkenhuis, een vrouw omarmt de oudjes terwijl ze complimentjes maakt over hun danskunsten.
‘Ken jij die vrouw, heb je die van de week al gezien?’ vragen ze mij als de dame samen met haar vriendinnen terugkomt. Nee, ik heb geen idee wie dat is! Welkom in het gekkenhuis dat Benihome heet! 🤣
Het bleef nog lang onrustig en we gaan er verder niets meer over zeggen; What happens in Benihome stays in Benihome! 😉 Maandag aan het eind van de ochtend rijden we richting Nederland. 
Zoals gezegd, we hebben vier dagen voor de ongeveer 2000 kilometer uitgetrokken. De diesel en benzineprijzen gaan we wel missen.
Bij Valencia zien we nog de resten van de storm Dana van een maand terug. Duizenden autowrakken.
Donderdagmiddag parkeren we de hut weer op de oprit, we zijn thuis! Tijd om de komende dagen snel wat kerstspullen tevoorschijn te halen.🤔
Inmiddels in de kerstsfeer kijken we terug op een bijzonder leuk en aangenaam verblijf in Spanje. Voor nu: allemaal hele fijne dagen, genieten en op naar een mooi en vooral gezond 2025! 😘
Mijn vent en ik waren op dat moment in Amerika. Nou was het zo dat Ina na het overlijden van haar man Freek aan een Portugees was blijven hangen. Hij was ongeveer 15 jaar jonger en zijn naam….juist : Charla Tan. 
ze kookte nooit en ging voor alle maaltijden buiten de deur eten, ‘s avonds zat ze altijd in het casino (ja, dat gokken heb ik van haar 🤣). Maar goed, Charla Tan belde in mei 2019 mijn ouders dat ze was overleden en zei in zijn beste Engels; ‘Je zus is overleden, send me money en anders vertel ik niets.’ 😳 Waarschijnlijk had ie net een slechte misdaad film gezien. Toen mijn ouders weigerden geld te betalen was Charla Tan niet meer te bereiken. Mijn arme moeder wist niet eens wat er met haar zus was gebeurd en waar ze was gebleven. 😡 Gelukkig waren moeders en ik een paar maanden daarvoor nog bij Ina geweest. 
Eerlijk is het om te zeggen dat Ina ook nooit ergens van wilde weten. Mijn moeder heeft heel vaak gevraagd waar ze begraven wilde worden, in Portugal of Nederland en of ze iets geregeld had. Dat alles werd door Ina met een lolletje afgedaan (oeps, heb ik waarschijnlijk ook van haar 😳). Om te voorkomen dat over een aantal jaar de burgemeester van Vilamoura op de stoep bij Ina zou staan met een bos bloemen, omdat zij de oudste inwoner éver van Portugal is, hebben we de instanties in Nederland ingelicht zodat de pensioenen en AOW stopgezet werden. Onze notaris ging aan de slag om te kijken of er in Nederland of Portugal een testament was. Helaas niets aanwezig en kinderen had Ina niet. We zouden naar Portugal moeten omdat zij daar gestorven is en het Portugees recht dus van toepassing zou zijn. Dit in het kort maar in het echt is het veel langer want de SVB kwam ook nog verhaal halen bij mijn ouders. Waarom? Omdat de sufferds daar vergeten waren om na ons telefoontje de uitkering stop te zetten…. Er waren dus nog gewoon betalingen gedaan waarmee Charla Tan waarschijnlijk aan de haal is gegaan want die had haar bankpassen. 
We besluiten om er een paar dagen over te doen en Córdoba, Sevilla en Jerez de la Frontera mee te pakken. Onze eerste stop is na zo’n 300 kilometer in de plaats Baza. Een zeer oude stad in Andalusië op een hoogte van 844 meter! De thermometer schiet naar beneden en de kachel moet zelfs aan! 😳 
‘s Avonds blijkt dat communiceren toch een ding is want als mijn vent vraagt wat de volgende stop is en ik wederom mijn planning opnoem verschiet ie van kleur en roept vol ongeloof; ‘Hoezo, morgen Córdoba, dan naar Jerez de la Frontera en dan Sevilla!! Dat ligt toch helemaal niet logisch wat je nu opnoemt!!’ 😡 Het bekende man-vrouw verhaal zullen we maar zeggen. Misschien eens meekijken naar de route want heel de week roep ik dit al en nu wordt meneer wakker! 😞 Zwijgen is de beste remedie, komt bij dat door de kou het toch al ijzig in de camper is zullen we maar zeggen. 🤣 De volgende morgen buigen we ons dus gezamenlijk over de kaart, mijn vent laat er zelfs zijn phone even voor liggen 😉, schrappen we Córdoba en zetten koers naar Jerez de la Frontera. Een gedeelte van de 360 kilometer kennen we want we gaan via Guadix en Granada, hier waren we in het voorjaar. Maakt allemaal niet uit want het is nog steeds een prachtige omgeving waar we doorheen rijden. In de buurt van de plaats Campillos op de A384 zien we een bord met de tekst ‘Atención linces en 19 km’.
‘Wat was dat een vreemd bord.’ zeggen we tegelijkertijd. Het was geen officieel bord maar wat is het? ‘Er zitten hier toch geen lynxen?’ vraagt mijn vent. Ik heb geen idee maar Google is je beste vriend dus ga ik het opzoeken. Net voordat ik dat kan doen moeten we een aangereden ‘iets’ op de weg ontwijken. ‘Nou dat is echt een lynx!’ stelt mijn vent. Ik weet het niet zeker want heb ook een beetje weggekeken van de narigheid op het wegdek. Maar het was wel iets met een hele lichte kleur vacht. 
Dan moet de camper camera het hebben opgenomen. Waar het kan stoppen we en bekijken de beelden, checken Google voor info en constateren dat het inderdaad een lynx is geweest. Arm dier. 😪 
Volgens de camper-app zijn er in Jerez een aantal camperplaatsen. Wij kiezen voor CamperAndVan. Deze ligt bij een groot winkelcentrum, Luz Shopping, en ook dicht bij de oude stadskern. Prima! We stallen de hut en gaan een rondje langs de shops. Even de benen strekken. Het zijn veel dezelfde ketens die wij ook kennen maar dan zie ik deze winkel, Variety Jerez, met kerstspullen. Uiteraard gaan we naar binnen, Wow, dit is ongelofelijk! 
De Walmart in Amerika heeft veel maar hier kunnen ze er ook wat van! Mijn lover is er sneller klaar mee dan ik en wacht geduldig af. Maar echt, het is zoveel dat ik besluit om morgen nog maar even terug te gaan. Kan mijn vent in de camper wachten. In de foodcourt van het winkelcentrum eten we wat lekkers bij een Kebab restaurantje. Iets lijkend op een broodje shoarma en iets met de klinkende naam ‘Kapsalon’ het smaakt niet als bij ons maar zeker ook prima te doen. 
Terug bij de hut zijn we ingebouwd door een groep Spanjaarden. Het blijkt dat ze met een paar campers zijn en die naast ons als hun basiskamp hebben gekozen. De luifel is ver uitgedraaid en tikt net de hut van ons niet aan, onder het ding kakelt een groep ouderen. Het moet gezegd, rond 00.30 uur is het rustig en zijn ze uitgekakeld. 🤣 Maar rust is er niet op deze plek want het is weekend en de jeugd heeft vannacht besloten om de parkeerplaats als een racebaan te gebruiken, grrrrr. 😡 De volgende morgen gaan we op de fiets naar Jerez. Dit weekend is het eerste weekend van de Zambombas. Hoe dit uit te leggen? Zie het als een soort flamenco vol zang en dans op straat in de weekenden voorafgaand aan kerstmis. Resultaat: een gezellige drukte in het centrum. 
We parkeren de fietsen en bezoeken eerst het Moorse fort Alcazar. Van de oorspronkelijke islamitische vesting zijn enkele deuren bewaard gebleven alsmede de moskee, de Arabische baden, de achthoekige toren en de patio van Doña Blanca. 
Na al deze pracht dwalen we door de straten van het centrum. Als er een tafeltje vrij komt op een terras ploffen we neer. Tijd voor de lunch! 
Eind van de middag zijn we terug op de camperplaats. Oh ja, vergeet ik te vertellen. We moesten vanmorgen water bijvullen in de camper. Terwijl we naar de laad/los plek op de camperplaats rijden pikken de vrienden van onze Spaans buren ons plekje in.😳 Als we terugkomen verontschuldigen ze zich en we mogen weer gaan staan maar er is aan de overkant een andere plek vrijgekomen dus gaan we daar staan. We zijn wel even klaar met de luidruchtige Spaanse kakelaars. 😊 Mijn vent ploft op de bank en ik…. ik ga nog een keer naar de winkel met kerstprullaria. Hoe ik het voor elkaar krijg weet ik niet maar ik kom retour met weer een aantal kleine dingetjes én een zwart broekpak. Dat zag ik ineens in een andere winkel hangen. 🤣 ‘Ik ben ook nog even weg!’ zegt mijn vent om lachend te vervolgen, ‘effe een aanhanger scoren voor al die zooi die je maar blijft kopen!’ 🤨 ‘s-Avonds hangen we voor de tv en kijken een nieuwe serie. Buiten is het lekker rustig. Nog wel! De wind trekt aan en ergens achter ons bij de KFC, we staan aan de zijkant tegen een hek dat de KFC omheind, klinkt door de wind om de paar seconden een keiharde bonk. ‘Het lijkt alsof een klep van een vuilnisbak niet goed dicht zit.’ peins ik. Mijn vent heeft geen idee en we besluiten maar naar bed te gaan. Het is afschuwelijk, in de harde wind blijft het gebonk maar gaan en gaan. Gebroken staan we de volgende morgen op. Wat een waardeloze camperplaats is dit, vreselijk. ‘Ik ga eens bij de KFC kijken.’ zegt mijn vent en beent weg. Even later is ie terug, ‘Opgelost met een stuk gaffertape , dit was de boosdoener!’ Op een halve meter van de achterkant van onze camper. Van onze kant was er niks van te zien. 
Het blijkt een loszittende voorkant van een reclamebord te zijn geweest. ‘Hoe kwam jij nou achter dat hek bij die KFC, was dat open?’ vraag ik hem. Hij kijkt me verbaasd aan, ‘Hoezo open, dat is een openbare weg die is altijd open!’ 😳 Op mijn vraag waarom hij dan gisteravond of vannacht niet is gaan kijken heeft hij een logisch antwoord; ‘Ja, als je niets vraagt dan weet ik ook niet wat je bedoeld!’ 🤨 Even serieus: communiceren is echt een ding tussen ons. De reden dat we naar Jerez zijn gegaan, althans dat ik erheen wilde, zijn de sherry bodega’s. Zo heb ik voor vandaag een sherry proeverij geboekt. Om 13.00 uur melden we ons bij Cayetano del Pino. 
Een niet zo’n grote bodega, al zeker honderd jaar in bezit van een familie en waar kwaliteit in plaats van kwantiteit voorop staat (zeggen ze zelf 😊). Onze groep bestaat uit een aantal Spanjaarden en een paar Europeanen. Ik heb geprobeerd om net zo te gaan staan als deze Engelse dame maar dat lukt dus niet. 😳 En echt, ze ging elke keer zo staan als ze stilstond. Wel stabieler. Zou ze al ingedronken hebben? 🤔
In het Spaans en Engels legt de vrouwelijke gids uit hoe sherry wordt gemaakt, welke soorten en de geschiedenis van de bodega. Dit alles duurt en duurt. Is het in het begin interessant na een tijd is het vreselijk saai en langdradig. Met name ook omdat de gids meer in het Spaans dan in het Engels uitlegt. De hele familiegeschiedenis van de bodega had ze wat ons betreft kunnen skippen of in kunnen korten.
De sherry proeverij is leuk, vier soorten sherry, chips en lekkere nootjes. 
De conclusie na de proeverij is dat we er niet van houden. De enige die lekker is is de cream sherry. Ik besluit een fles te kopen maar hoe jammer, ze hebben alleen nog maar de grote dure flessen, de kleine zijn ‘helaas’ uitverkocht. 🤨 Misschien hebben ze wel camera’s hangen want waar iedereen nog aan de sherry zat te nippen om te proeven had deze Bonnie de glaasjes al leeg. 🤣 Ik moet eerlijk bekennen dat ik het ook pas door had toen mijn lover mij erop wees….😊 We kopen de te grote dure fles niet want ergens anders zal er ook best cream sherry te koop zijn. 
De laatste nacht op de camperplaats is rustig en de volgende morgen rijden we door naar Sevilla. We waren een paar jaar geleden eerder in deze stad maar toen was het vreselijk warm, zo’n 40 graden. Niet te doen! Bij het naderen van de stad zien we hoe vreselijk veel ook hier gebouwd gaat worden.
We kiezen voor dezelfde camperplaats als de vorige keer. Eigenlijk is het gewoon een grote parkeerplaats zonder voorzieningen waar ook vrachtwagens, bussen en auto’s staan. Maar, dag en nacht bewaakt, naast het trein-busstation en op fietsafstand van het centrum. Dan is 20,00 euro echt niet te duur vinden wij. De parkeerwachter zegt dat we aan de rechterkant van het terrein moeten gaan staan. Op gepaste afstand van een camper die er al staat zetten wij de hut neer. Even koffie/thee en dan gaan we. Bij de ingang zien we nog een camper aankomen, waar gaat ie staan? Precies op de plek die wij zo netjes hebben open gehouden, op een 300 meter lange verder vrijwel lege parkeerplaats. Hij wringt zich ertussen en komt er dan achter dat ze hun deur aan onze kant niet kunnen openen. Inmiddels komt bij mij dan het stoom al uit de oren want serieus, wie doet zoiets?! Mijn vent krijgt het allemaal niet mee want die zit op de wc te stomen zeg maar, thank you for sharing. 🤣 Het is een ouder echtpaar en als ze aan de andere kant uit de deur zijn gekropen ga ik naar buiten.
Frans kenteken dus ‘Bonjour monsieur.’ Op mijn vraag of hij ook vindt dat we heel dicht op elkaar staan antwoordt ie heel vriendelijk dat het geen probleem is. Zoals hij het brengt lijkt het alsof juist wij zo dicht naast hem zijn gaan staan. 😡 ‘Laat gaan.’ zegt mijn vent, als we straks terugkomen gaan we ergens anders staan. Ook een oplossing! 😊 Zoals gezegd, we waren eerder in Sevilla maar hebben toen het Koninklijk paleis en het Plaza de España niet bezocht. Dus nemen we nu de bus en ongeveer bij het paleis stappen we uit. Er is veel politie en ME op de been. 
Wat is hier nou aan de hand? De hekken bij het paleis zijn dicht en we kunnen er niet in. We vragen het aan andere omstanders maar niemand weet het. ‘Ik ga het aan die politieagent daar vragen.’ en weg loopt mijn vent. ‘Nou, die weet ook niets, hij zegt dat de paleistuin voor de winter gesloten wordt.’ We vinden het vreemd en jammer. Op de hoek zien we een terras, dan maar eerst een koffie/thee doen. De serveerster weet ons meer te vertellen, namelijk: de koning is vandaag op bezoek! 😊 De vriendelijke dame legt ons uit bij welke ingang we toch kunnen proberen om op het Plaza de España te komen. Als we de politieagent passeren kan mijn vent het niet laten om te zeggen: ‘Doe de groeten aan de koning.’ 🤨 ‘Hoe flauw is dat toch.’ zeg ik. Maar goed, hij is zoals hij is. De informatie van de serveerster klopt en zo staan we even later op het plein. Hier mogen we wel komen, het paleis zelf is deze dag gesloten. Het plein met de omliggende tuinen is prachtig! De grote fontein en de gracht met de vele schattige bruggetjes. Bijzonder zijn de 52 bankjes met mozaïek tegeltjes (meer dan 7000). Ze beelden de 52 Spaanse provincies uit. De tegeltjes zijn typisch voor Andalusië en worden azulejo’s genoemd.
Veel politie overal….
Een blonde juf maakt selfies.
Hierna lopen we door naar de oude stadskern, drinken op een terras een sangria en slenteren door de straatjes terug naar de bushalte.
Een straatartiest hangt heel lang in een bijzonder moeilijke positie. We geven hem een euro en hij draait zich halverwege ook nog eens om! Echt heel knap, hoe doet ie dit? Waarschijnlijk zit ergens in zijn broek een stang…. oeps wat zeg ik nou weer….🤣
Bij de camper aangekomen verplaatsen we die. Wederom op gepaste afstand van een andere camper. Als we later op de avond het geronk van een motor horen kijk ik nieuwsgierig naar buiten. Het zal toch niet! ‘Nou, dat is toch niet te geloven, wij trekken het aan. Nu wurmt er zich weer iemand tussen ons in!’ mopper ik tegen mijn lover. 😡 Ik ben al in de badjas maar dat maakt me niet uit. Zo glip ik dus naar buiten om te kijken of de parkeerplaats nou vol is of niet. Wat is dat? Het is een Frans kenteken! WTF, dat zijn dezelfde lui als vanmorgen!🤣 
Om verder een rustige avond te hebben, ‘Je hebt het nou al vier keer herhaald dat ze er weer staan!’ start mijn vent de camper en verplaatst hem weer. ‘Ik denk dat ze gewoon bang zijn om alleen te staan.’ is zijn logische conclusie. Dat is voor mij te makkelijk, ik blijf dan altijd denken: wat, waarom en waarvoor? Zoals, wat zouden die mensen nou zeggen; ‘We stonden in Sevilla naast zo’n raar Nederlands stel. Zij kwam ‘s middags eerst heel bazig vragen waarom we naast hun gingen staan en later op de avond liep ze in een badjas over het parkeerterrein te dwalen en foto’s te nemen….c’est une femme trés étrange. 🤣 Na dit avontuur rijden we de volgende morgen weg uit Sevilla richting Portugal.
Net over de Portugese grens moeten voertuigen met een buitenlands kenteken zich registreren voor de tolwegen. Ook voor Portugal hebben wij een Bip&go maar wat het is met die dingen weten we niet maar ook hier werkt het niet. We registreren ons dus maar opnieuw bij de tolpoortjes. 
Bij Tavira gaan we de weg af, we hebben er voor vandaag genoeg van. Daar komt bij : het is rond 15.00 uur dus een prima tijd om te stoppen. Later blijkt dat we helemaal vroeg zijn want in Portugal gaat de tijd een uur terug. 🤣 We hebben de laatste plek op Algarve Motorhome Park Tavira. Echt heel krap naast een dikke boom. 
Het park heeft twee nadelen: 1. Het ligt pal aan een spoorbaan en 2: ook aan een moeras dus het stikt van de muggen. De trein komt niet heel vaak voorbij en de laatste om 22.00 uur maar de eerste keer dat ie komt schrikken we ons de tandjes. De hut staat te schudden, niet mooi meer! 🤣
We hebben besloten om twee nachten te blijven en omdat deze plek eigenlijk wat krap voor ons is kunnen we morgen verhuizen naar een plek die dan vrij komt. Die is gelukkig verder van de spoorrails af. 😊 Tavira is leuk maar aan het eind van het seizoen en dat is te merken. 
Het is stil en de veerpont die naar een landtong/strand vaart gaat nog maar een enkele keer. Dat slaan we dus over want we weten niet zo goed wat we daar bijna drie uur moeten doen. Zo fietsen we wat door het slaperige stadje, lunchen ergens en op de terugweg maken we een stop bij een groot winkelcentrum in de buurt van de camperplaats. Zo in de aanloop naar Black Friday is het lekker shoppen en ik scoor een paar mooie zwarte laarsjes. 😉Donderdagmorgen rijden we door naar Albufeira waar we ‘s middags een afspraak met de Nederlandse advocaat hebben. De hut parkeren we op camping Albufeira. Het is soms vreemd hoe de prijzen lopen. Hier staan we voor slechts 13.50 euro per nacht! Op een mooie camping met zwembad! 😊 
Op de fiets gaan we naar de advocaat. De beste man heeft ons uitleg gedaan over erfrecht in Portugal en that’s it. We zijn zeker iets wijzer geworden maar het was een vreemde vent. Laten we het erop houden dat hij vooral zichzelf heel goed vind. Zo’n type dat ‘s morgens voor de spiegel staat, naar zichzelf wijst en roept; ‘Jij bent de beste die er is!’ 🤣 Het is in ieder geval wel duidelijk geworden welke stappen we verder moeten ondernemen. We fietsen door naar het centrum van Albufeira. 
In de zomer een bruisend jongerenoord, nu totaal verlaten op een paar dronken Noren en wat ouderen, waaronder mijn vent en ik, na. 🤣 Op een van de nog geopende terrasjes waar het enigszins druk is zakken we neer en net nadat de serveerster onze cocktails neerzet haalt ze de menukaarten al op en gaat vast opruimen. Hoezo gezellig zitten?! 🤨 De volgende morgen fietsen we nog een keer naar Albufeira, wandelen door de straatjes en gelukkig is het nu overdag drukker dan gister aan het eind van de middag. 
Na de lunch op een lekker toeristisch terras met prima eten en een hele aardige bediening 
gaan we terug naar de hut waar we nog een tijdje in het zonnetje zitten. ‘Jammer toch dat het zo stil is, dat had ik niet verwacht.’ Mijn vent kijkt me aan; ‘Als je dat nou nog een keer zegt dan rij ik zo terug naar Benidorm!’ 😳 Onzin natuurlijk want we zijn hier nog niet klaar. We hebben moeders beloofd om uit te zoeken waar haar zus Ina begraven ligt. We weten echt helemaal niets want hebben Charla-Tan nooit meer kunnen bereiken. Rond Vilamoura zijn drie begraafplaatsen. Als eerste rijden we naar die van Quarteira. Ja, ga hier maar eens zoeken! 
In de verte loopt een kerel, het blijkt de beheerder te zijn. Of hoe noem je zo iemand? 🤔 Hij spreekt geen Engels dus we gebruiken Google translate. Misschien is het zijn leeftijd maar hij weet niet zo goed hoe dat werkt. Ik durf niet te lachen maar voor het beeld: zie mijn vent staan met de iPhone voor het gezicht van de beheerder terwijl hij hem aanspoort om tegen de phone te praten. Als mijn vent het voordoet en zijn Nederlandse zin in het Portugees klinkt dan begrijpt de man het. Hij wijst dat we mee moeten komen naar zijn kantoortje. 
Daar pakt ie een groot boek en dan is het zoeken. 
Opeens roept ie opgetogen en wijst met zijn vinger. Verdomd, daar staat haar naam !! 
Opgetogen geeft mijn lover de kerel een stevige hand terwijl ie uitroept; ‘Thank you, thank you !!!’ 😍 De kerel kijkt naar mij maar echt, ik ga geen hand geven, dus ik vouw eerbiedig mijn handen 🙏🏻, tover mijn grootste glimlach tevoorschijn en leg daarna mijn handen op mijn hart. Mooi toch! 😊 We moeten weer achter de man aanlopen want hij zal ons wijzen waar het is. 
Ach, daar ligt ze dan, mijn tante Ina. 😪 Voordat de man weg kan lopen geeft mijn lover hem weer een stevige hand, ‘Thank you again !!’ We staan even stil bij het graf en besluiten morgen terug te komen om het wat op ‘te pimpen’ en een bloemetje neer te leggen. De hut staat buiten de begraafplaats en als we in zijn gestapt zeg ik; ‘Ga je handen wassen Dijks, zo vies!’ 😳 Ik zie hem kijken, ‘Echt, je denkt toch niet dat die man zelf aan het graven was! Nou snap ik waarom jij hem geen hand gaf!’ 🤣 Iets verderop is een camperplaats waar we gaan staan. We komen langs de camping waar we een paar jaar geleden stonden, ‘Die is niet meer!’ stelt mijn lover. 
Daar hoef je geen helderziende voor te zijn. De camperplaats is op het grote parkeerterrein waar ook altijd de markt van Quarteira is. Op woensdag mag je hier daarom niet staan. Maakt voor ons nu niet uit want het is weekend. 
De fietsen worden uitgeladen en we rijden naar de boulevard. Ik ben hier nu zo’n vijf jaar niet geweest en er is een hoop veranderd. Quarteira en Vilamoura liggen inmiddels bijna aan elkaar vast en grote hotels verrijzen aan het strand. Ook hier is het stil en kunnen we merken dat het seizoen voorbij is.
Zelfs bij de jachthaven van Vilamoura zijn nog maar enkele restaurants en terrasjes open. Na deze enerverende ochtend kunnen we een drankje gebruiken. Ze hebben hier wel een hele grote collectie cocktails dus laten we eens gek doen! Die van mij heeft de klinkende naam: Screaming Orgasm. 😉 Echt, ik verzin dit niet hoor en wie het toch niet gelooft, google het maar eens!
Later op de foto zien we de grappige combinatie van de Screaming Orgasm en de loempiaatjes. 🤣 De volgende dag is het al weer zondag, weer een week voorbij. Alles wat we nodig hebben gaat op de fiets mee naar de begraafplaats. We kunnen er nog niet over uit dat we Ina gisteren zo snel hebben gevonden en ook moeders is reuze blij met ons telefoontje. Bij het graf halen we wat onkruid weg, leggen bloemen neer, plaatsen een bordje met haar naam en als laatste een brandend kaarsje. Met een goed gevoel nemen we afscheid en als we weglopen dan komt ineens de zon weer tevoorschijn. Nou zeg dan maar eens dat er niet meer is tussen hemel en aarde. 🙏🏻
Het is zo een mooie afsluiting geworden, nu eerst een koffie/thee want het is toch best een soort van emotioneel. 😪 We rijden weg op de fiets en komen richting de boulevard van Quarteira bijna in een optocht van motoren. Ook op de boulevard zelf is het druk want daar is de kerstman al op bezoek.
Na hier koffie/thee te hebben gedaan fietsen we naar Vilamoura waar we op hetzelfde terras als gisteren neerploffen. Ergens zal het tijd voor alcohol zijn! De cocktails laten we nog even staan, eerst maar beginnen met een wijntje. We proosten op Ina en het leven! 😍
Ook rijden we met ‘de oudjes’ naar Altea voor een paar gezellige uurtjes en mijn lover en ik gaan een aantal keren naar het strand waar het wel steeds stiller aan het worden is. De temperatuur is nog prima maar het zonnetje verliest kracht. Omdat we de auto toch nog hebben rijden we nog eens kris kras door Finestrat en bekijken de huizen/appartementen in de buurt. Al met al brengt dit ons steeds meer tot de conclusie dat we zeer tevreden zijn met de situatie zoals die nu is: een prachtige vrijstaande woning in Vlaardingen en een camper. Roel heeft in 1997 per toeval een stuk grond kunnen kopen waar vervolgens een architect en aannemer aan de slag zijn gegaan. Inmiddels is deze na de laatste verbouwingen vorig jaar helemaal af en naar ons zin. Als we nu verkopen vinden we in Nederland nooit meer zo’n ruim, van alle gemakken, voorzien pand met tuin ( 700 m²) voor het bedrag dat we nu betalen. Met op de oprit de camper waarmee we kunnen reizen waarheen en wanneer we maar willen. 😊 Is het plan helemaal van de baan? Geen idee! 😊 In het oude centrum van Benidorm doen we voorafgaand aan een processie alvast een fotosessie voor de kerstkaart van moeders en Jan. 
Vervolgens zakken we ergens op de route neer op een terras. Het is weer hilarisch Spaans want de tijden veranderen van 17.00 uur naar een uur later, nog een uur later en nog een uur later. 
Uiteindelijk houden we het rond 18.30 uur voor gezien. 🤣 Er komen deze week nog meer processies, nu eerst wat eten! Door de feestende en wachtende menigte lopen we naar de auto en rijden naar Chinees restaurant Puente de Oro in Albir. Ook hier moeten we weer lachen om de prijzen want met zijn vieren zijn we 50,00 euro kwijt (inclusief drank en tip). 😊 
Dat gaan we bij ons in Vlaardingen bij China garden al lang niet meer redden! De weersvoorspellingen zijn de aankomende dagen niet al te best. Het gewijzigde plan is om te blijven tot na de festiviteiten en dan vrijdag verder te trekken. Echter op dinsdag komt er wederom een waarschuwing van de Spaanse weerdienst AEMET. Zware regenval en stormachtige omstandigheden voor de provincie’s Valencia en Malaga. De laatste is juist de richting die wij op willen. 😳 We twijfelen, zeker omdat we hier in Albir de dans weer ontspringen. Wel vallen er ook nu een aantal flinke buien en de wind is keihard maar daar blijft het bij. We zien deze foto’s voorbij komen uit Malaga….Het is vreemd hoe mensen denken dat ze zo hun auto kunnen beschermen. 😳 
Als de voorspellingen op de weer-app voor het gebied waar we heen willen op woensdag nog slecht blijven besluiten we in Albir te blijven staan. Zo verlengen we wederom op de camperplaats. We moeten wel verkassen want onze plek is niet langer meer vrij. Ons best, wat we er voor terug krijgen is een prima plek. Eigenlijk beter dan we hadden en we hebben nu zelfs een soort zeezicht! 🤣 
Woensdagmiddag gaan we wederom naar het oude centrum. Om 18.00 uur is daar de grote finale optocht. Op terras Rico vinden we nog net een lege tafel en we zitten mooi vooraan. 
Ook moeders neef Sjakie komt voorbij met zijn vriendin. Ze horen niet bij de optocht hoor. 🤣
Omdat we vrezen dat het dit keer ook allemaal weer gaat uitlopen nemen we iets te eten. Een geweldig plan want het eten en de optocht komt tegelijkertijd. 
🤣 Het is super leuk om te zien maar we komen niet helemaal achter de betekenis van dit alles. Voornamelijk kinderen zitten op de praalwagens en gooien snoep en confetti in het publiek. Het publiek op hun beurt rent als gekken in het rond om de snoepjes te verzamelen. 🤔 
Zwarte Piet mag bij ons niet meer, hier doen ze er niet moeilijk over. 
Dan is het donderdag! Lekker belangrijk zul je denken maar deze donderdag is bijzonder in Benidorm, het is namelijk 14 november, de tweede donderdag in november oftewel: Benidorm Fancy Dress Party. Deze grote verkleedpartij waar hoofdzakelijk Britse toeristen op afkomen wordt dit jaar voor de 34e keer gehouden! Het hele gebeuren speelt zich voornamelijk af in de Engelse wijk Rincon de Loix. Daar start rond 14.00 uur een parade waarna het feest losbarst. Ik heb er wel iets over gelezen maar dat het zo vreselijk groot is, oeps! 😳 Op de fiets gaan we naar moeders en Jan. Op hun balkon klinkt van beneden luide muziek en het wemelt van de mensen. Okay, ergens las ik dat er rond de 40.000 mensen op af zouden komen….😳 Ik dacht dat dit wel mee zou vallen en een tikkie overdreven was om reclame voor de optocht te maken. Nou niet dus! In een grote hossende verklede menigte wurmen we ons door de straten. 
Echt, het publiek ziet er allemaal zo fantastisch uit, wat een werk hebben ze er van gemaakt! 😍 Als ik dit had geweten dan hadden we ons zeker ook verkleed. Na de optocht lopen we door naar de boulevard voor een drankje en vervolgens een hapje bij de Blauwe Walvis. De gekkigheid gaat ook hier gewoon door.
Vanuit de Engelse wijk klinken keiharde beats schallend over de boulevard. ‘Laten we gaan kijken waar die muziek vandaan komt!’ stelt Jan voor. 😊 Ik weet niet hoe ik het moet beschrijven maar het is één groot mega feest met een geweldige sfeer! 
Verder zeggen we er niets over want ook hier geldt: what happens in Benidorm stays in Benidorm. Maar het was nog lang onrustig zullen we maar zeggen. 🤣 Gisteravond heb ik van een Engelsman de tip gekregen om op de fb site ‘Your Benidorm Guide’ te kijken voor informatie voor volgend jaar. Wow, als je deze dames zo ziet dan moet daar toch een voorbereiding aan vooraf gegaan zijn, zo leuk!
Het is niet zo maar een ‘lullig’ verkleedpartijtje. Op deze site zie ik trouwens nu ook al aanbiedingen voor volgend jaar, namelijk: vijf nachten voor een 4* hotel inclusief vlucht Glasgow-Alicante en transfers voor 549 Engelse ponden. Wat ik kan zien stromen de aanmeldingen binnen! Hoe het dus leeft onder de Engelsen! 😊 Zo vliegen de dagen hier aan de Costa voorbij met allerlei activiteiten. Zaterdagmorgen gaan moeders en ik samen met Coby (die ook hier in Benidorm is) naar een modeshow bij Dutch cafe La Dulce Vida. 
Het is leuk om te zien maar we kopen niets want de meeste mode is net als het publiek en de zanger: van het soort ‘bij ons in de Jordaan!’ 🤣 
We hebben er onze lol en bovenal: ze hebben Hollandse snacks zoals bitterballen en bamihapjes! Heerlijk! 😊 Om in de sfeer te blijven gaan we ‘s avonds maar weer eens een keer naar restaurant de Blauwe Walvis op de boulevard. Ze hebben hier iedere dag een ander dagmenu. Afgelopen donderdag, zoals je op de foto ziet, waren het spareribs. Deze zaterdag is het een varkenshaasje. Hebben we maar geen foto van want anders worden we echt familie ‘ vreet ‘. 🤣
Echt, we blijven onze best doen met de Spaanse taal maar gewoon eens lekker in het Nederlands kunnen bestellen heeft ook wel wat! Zo is het weer weekend, mooi de tijd om eens na te denken wanneer we verder willen trekken! 😊
en na een korte vlucht van ruim twee uur landen we rond 22.30 uur op Rotterdam waar vriend Peet Verhoef op ons wacht. Gelukkig hebben we alleen handbagage bij ons dus het gaat allemaal lekker snel. Thuis kijk ik de donkere tuin in, jakkes, zo te zien is er weer werk genoeg. 😳 Gelukkig heb ik al met Ed (tuinman) afgesproken dat ze vrijdag komen. In de dagen die volgen halen we af en toe adem en doen verder een race tegen de klok. 🤣 Voor de beleving een korte schets: woensdagmorgen heb ik al vroeg een afspraak bij de kapper terwijl mijn vent een interview heeft voor Andere Tijden over zijn reis in 1988 naar Palestina. Hij ging toen met een groep Vlaardingse gemeenteraadsleden mee die eens wilden kijken hoe de familie van de toen 1800 Vlaardingse Palestijnen werd behandeld. (Wie het interesseert: uitzending gemist: 11-11-2024 22.20 uur op Nederland 2 NTR). Bij thuiskomst van de kapsalon vind ik een complete cameraploeg in huis. 
Ondertussen is er ook een monteur van de garage geweest omdat de auto niet wil starten. Dat gedoe heb je dus met die moderne hybride dingen, accu leeg na een aantal weken stilstand….😡 Tijd om een planning te maken wie doet wat hebben we niet want mijn vent gaat gelijk in het volgende interview, dit keer telefonisch, voor de boekoverhandiging van morgen. Eind van de middag met de leenauto naar de garage racen want de monteur heeft onze auto voor een check meegenomen. Ondertussen ademhalen 😉, shoarma bestellen en alles voor morgen klaarleggen want we moeten vroeg op pad. De boekoverhandiging is super leuk, alles goed georganiseerd 
en een korte signeersessie met de schrijver Marco Krijnsen bij de grootste boekhandel van de regio: Broekhuizen.
Het etentje na afloop bij een Indiaas restaurant was meer dan top. Over de lange reis heen en weer van Vlaardingen naar Enschede gaan we het niet hebben.😟 We ploffen ons bed in, zetten de wekker want de tuinmannen zullen morgenochtend rond 08.00 uur op de stoep staan. 
Voordat we vrijdagavond bij onze vrienden Toke en Jan aanschuiven voor een heerlijke maaltijd rijden we eerst langs de huisarts voor de griepprik. Tevens krijg ik de pneumokokken vaccinatie. Waar ik een paar dagen later in Spanje erge uitslag en jeuk van krijg, bah, bah. 😟 
Het weekend vliegt verder voorbij met gezellige etentjes en allerlei zaken. Maandag corona vaccinatie halen, visite van onze achterburen die in Griekenland zijn gaan wonen, koffer inpakken want we hebben wat ‘rotzooi’ om mee terug te nemen. Ja, ja, voornamelijk spullen van mijn vent om brood te bakken, o.a. broodverbeteraar, veel wit poeder.
De weersvoorspellingen in Spanje zijn slecht. We hebben met moeders en Jan afgesproken dat we in de logeerkamer blijven slapen als het vanavond erg hard regent. Het slechte weer hangt boven Valencia en we vliegen daardoor een heel eind om. Normaal vliegt ie recht over Valencia. 
De groene ‘Transaviavogel’ heeft moeite in de lucht. 
Terwijl we een wijntje en tapasschotel nuttigen schudden we heftig heen en weer. 😟
Behalve de regen is er een snoeiharde wind maar uiteindelijk is het touchdown en zijn we geland. Zo’n landing waarbij je maar hoopt dat de piloot weet wat ie doet. 😳 Buenas tardes Alicante! Als we de luchthaven inlopen zien we Evelien, zij staat op haar tante te wachten die ook bij ons op de vlucht zat. Vrij snel vinden we de halte voor de bus. Hilarisch is het als zij en Charl later luid toeterend voorbij rijden en wij het niet direct in de gaten hebben. Iedereen bij de bushalte en op straat kijkt behalve wij. 🤣 Een klein uur later rijden we Benidorm binnen. Het regent niet maar de vreselijke wind maakt dat het fris en stil is in de straten. We lopen het kleine kwartier van de bushalte naar het appartement en komen alleen een dronken kerel tegen die op een bankje voor een half lege karaokebar neer zakt. Wonderlijk dat Benidorm zo rustig kan zijn. Maar ja, het is me ook een weertje!
De volgende dag is de zon er weer en fietsen we retour naar de camper. De beelden die we inmiddels van Valencia zien zijn huiveringwekkend en vreselijk. 😪 Hierbij nogmaals bedankt voor alle berichtjes die we mochten ontvangen of het met ons allemaal in orde was. Het kaartje laat zien dat er links en rechts van ons veel ellende is geweest maar dat wij de dans zijn ontsprongen. 🙏🏻
We hebben voor deze week een auto gehuurd, pikken vervolgens moeders en Jan op en gaan eerst boodschappen doen. Ook moet Roel zijn fiets voor de slag in zijn wiel naar de fietsenmaker in Albir. Vooruit dan maar gelijk wat lunchen hier op de boulevard. Na het boodschappen uitladen is het tijd voor de oliebollen, lekker!
Mijn lover en ik waren met Koningsdag in Benijofar dat toen oranje kleurde. Nu op donderdag rijden we wederom naar Benijofar omdat mijn ouders daar een aantal jaar hebben gewoond. Leuk voor mijn moeder om haar huis weer te zien maar verder is ze verbaasd hoe Benijofar en omgeving volgebouwd is. 
Bij de plaatselijke Chinees, waar ze vroeger altijd kwamen, eten we en het is zoals het altijd was: geweldig! 😊
Op zaterdag bezoeken we de markt in Xalo. Ook hier waren we in het voorjaar maar deze markt blijft leuk omdat het meer een soort rommelmarkt is, zeg maar een lange openlucht kringloopwinkel.
De Spaanse makelaar die bij ons thuis in Vlaardingen is geweest heeft het advies gegeven om toch eens door het binnenland te rijden om te kijken wat we er van vinden. De huizen zijn daar goedkoper. We zien mooie grote woningen maar na de prachtige rit terug vanuit Xalo zijn we absoluut niet overtuigd dat het iets voor ons is. We blijven erbij: we moeten zo op de fiets naar de boulevard kunnen! We hebben geen zin om iedere keer een hele rit door de bergen te maken omdat we een wijntje in de bewoonde wereld willen gaan doen. 😊
Zondag zet mijn lover mij af bij moeders en trekken zij en ik over de markt in Benidorm terwijl hij bij een kennis in Finestrat langs gaat. Hans werkte bij de politie en is een aantal jaren geleden in Spanje gaan wonen. Eind van de middag verzamelen we bij moeders en rijden naar het oude centrum van Benidorm waar we op een terrasje genieten van tapas en sangria. 
De lucht die de hele middag al donker kleurt verandert heel snel in zwart en stortbuien vallen neer. Gadsie, dit was niet voorspeld! Het zou bewolkt maar droog blijven. Echt, het is niet te geloven hoe snel de straten vol met water staan. Roel rent naar de parkeergarage terwijl wij wachten. Later bedenken we hoe de mensen in Valencia zo verrast zijn, het blijft een ongelofelijke ramp daar. 😪 Er zijn trouwens drie dagen van Nationale rouw afgekondigd maar hier in Benidorm en omgeving is daar niets van te merken….Alles voor het toerisme en life go’s on. 😳
Na een kletsnatte rit door Benidorm rent Jan bij het appartement naar buiten om het hek van de parkeerplaats te openen waar een rivier water onderdoor komt. Op de spekgladde tegels gaat ie onderuit. Au, au, plat op zijn lijf en kletsnat van de straat. Hevige pijn op de ribben, die zullen gekneusd zijn. 😟
Een uur later sluit de heftige regen in Benidorm af met een mooie regenboog.
Mijn motto: een dag niet gestift is een dag niet geleefd! 🤣
Terwijl de buurman op zijn dak bezig is ziet hij dat bij ons de pijp van de oven af is. 
Waarschijnlijk is dit door de harde storm en regen gekomen. Vlakbij in Calpe zit een camperwinkel waar we een nieuwe scoren (op de foto is het pijpje van de buren trouwens). Op de terugweg nemen we de afslag naar Altea Hills, 
een grote buitenwijk met schitterende huizen maar….juist…., ook weer te ver van de bewoonde wereld naar onze mening. 🤨 We zien dat de stranden veel te lijden hebben gehad onder de hevige buien van gisteravond. Zowel in Benidorm als Albir zijn ze helemaal gesplitst door diepe geulen.
Omdat Hans heel veel emigratietips met Roel heeft meegegeven, ook over zijn prachtig appartement, spreken we woensdag met z’n drieën af. Na het bezichtigen van het complex met het gemeenschappelijke zwembad en de fitnessruimte bekijken we een leegstaand appartement op de bovenste verdieping waar hij toevallig de sleutel van heeft. Ik ben zeer onder de indruk van het appartement met de lichte muren, grijze vloer en mooie keuken maar mijn vent vind het 1 kamer te weinig hebben. Maar echt, ik vind het super en zie me al staan koken met dit uitzicht! 😊 
Over de grote terrassen met buitenkeuken ga ik het maar niet hebben. Vervolgens gaan we naar een wokrestaurant in Finestrat waar het geweldig eten is…. alweer een pluspunt voor het appartement. 😉 Komt bij dat het weliswaar op een heuvel ligt maar op loopafstand van grote shoppingcentra, het strand met de boulevard en het bruisende Benidorm. Dus op het fietsie zouden we zo overal naar toe kunnen rijden.
Vanwege personeelstekorten hier ook robotbediening. 😉
Zo vliegen de dagen voorbij: met heel veel en eigenlijk ook weer niet, maar het is alsof we het heel druk hebben. Leuk om te doen is El Cisne. Een grote rommelmarkt tussen Albir en Benidorm, alleen geopend op donderdag, zaterdag en zondag. Er zijn ook een aantal restaurantjes bij met live muziek. Echt een aanrader vinden wij.
Veel rommel, gekke dingen zoals deze zonnebrillen 
en heel vreemd weer : de ‘Adolf dingen’ die hier gewoon te koop aangeboden worden. 😳
In de avonden maken we Benidorm onveilig 
en testen of Tony Roma net zo lekker smaakt als in Amerika. 😊 Het eten is er prima! 
We zijn er op de avond na de verkiezingen en hebben er een wijntje extra genomen want OMG wat gaan de vier jaar met de clown brengen. 😟
We lopen achter met het blog maar de dagen zijn soms te kort …. of zijn de avonden te lang. 😉 We hebben er nog geen antwoord op maar weten wel dat we óm zijn, en Benidorm reuze gezellig zijn gaan vinden! 😊 Oh ja, de neef van mijn moeder, Jacques, en zijn vriendin komen we er ook tegen. Nou, we hebben geen reden nodig om paella te gaan eten! 😊
Wel triest dat mijn sandaaltje het in Benijofar heeft begeven maar wie doet je wat met deze prijzen in de schoenenwinkels! 🤣
Alsof de duvel er mee speelt was er weer een vreemdeling in onze Vlaardingse tuin. Opnieuw iemand die ditmaal onze achtertuin als vluchtroute gebruikte. Het moet allemaal niet gekker worden maar gelukkig had ook deze gast geen belangstelling voor onze woning zagen we op de camera’s.
Hoe het nu met de huizenjacht in Spanje staat? Dat wisselt van dag tot dag maar niets hoeft en alles mag. We hebben de stelling: het moet wel echt aan alle eisen voldoen voordat we er aan beginnen. 😊
We starten op de markt, die is leuk met heel veel verse groenten, vlees en vis.
De bestuurder van deze bolide heeft een zeer groot probleem met zijn ego (klein piemeltje 🤣) of het gaspedaal is kapot want wat een kabaal maakt ie! Het is gewoon lachwekkend en eigenlijk ook wel triest….🤔
Wat zien we verder in Alicante? De mooie brede boulevard met prachtige palmbomen en enorme grote ficusbomen.
De jachthaven,
bijzondere toeristen
en vele winkels, restaurants en terrassen. Natuurlijk lunchen we er op eentje, doen nog een sangria op de volgende. Ook doen we alvast wat huiswerk voor over een paar dagen want dan vliegen we voor een weekje naar huis. Op het centraal station vinden we alle informatie, je kan het maar hebben! Zo belanden we uiteindelijk in de bus retour naar de camperplaats. Je kan de bus of de tram nemen. Leuk is het met de bus omdat we nu meer van de stad Alicante zien. De tram gaat namelijk ook gedeelten onder de grond in tunnels.
Op vrijdagavond hebben we met Charl en Evelien afgesproken om ergens te gaan eten. Eerst fietsen we naar hun huis voor een drankje. We bewonderen het huis, de tuin en het zwembad. We snappen dat ze gekozen hebben om hier te wonen en blijven ons tijdens de rondleiding verbazen hoe prachtig en groot het is! 😊
Na de borrel fietsen we met elkaar naar de boulevard van El Campello,
kiezen uit de verschillende restaurants, uiteraard is het restaurant met de klinkende naam Titi meer iets voor mijn liefhebber 😜 maar Pipo gaat het worden.
Het eten is prima, een soort steengrillen. Na een hele gezellige avond nemen we afscheid van elkaar.
Het is inmiddels zaterdag 12 oktober, een Nationale feestdag in Spanje. Dat is te merken want overal is het goed druk en de camperplaats is inmiddels vol. Deze avond slaat mijn vent zelf een keer aan het kokkerellen, kan die prima hoor! 👍
We zijn nu ongeveer een week hier en willen morgen verder naar Albir rijden, daar heb ik een plek besproken op camperpark Costa Blanca. Deze is van een Nederlands echtpaar en zij vinden het goed als de camper daar blijft in de week dat wij naar huis vliegen. Het zijn slechts zo’n 40 kilometer die we moeten rijden. Als we Benidorm naderen stuur ik moeders en Jan deze foto. Vast een beetje voorpret voor die twee want over een week vliegen ze hiernaar toe om te overwinteren.
Onze nieuwe plek is niet echt ruim maar de eigenaren zijn aardig, het sanitair top en dat allemaal op 10 minuten fietsen van het centrum en strand van Albir. Je hoort ons niet klagen!
Het is nog steeds erg lekker weer dus we gaan naar het strand. Als we de fietsen op slot zetten zie ik het….’kiezelstrand’. 😳
Gadver, helemaal vergeten en nu liggen de waterschoentjes in de camper. Wat een gedoe is dat dan, het gestrompel over de kiezel om in de zee te komen. De zee uit is helemaal een crime! 😟 Net als we beginnen te wennen aan de rustige dagen in Albir gaat het natuurlijk weer fout. Het is dinsdag en Jan is jarig. Mijn moeder gaat hem verrassen met een nachtje op het SS Rotterdam. Nieuwsgierig of ‘de oudjes’ mooi weer hebben kijk ik op de camera thuis. Hé, wat is dat nou? Daar ligt een jas bij onze voordeur. Ik kijk de beelden terug hoe die jas daar gekomen is. Dan zie ik een jongeman rennen, schichtig naar de camera’s kijken, die ontwijken en bij de voordeur gooit ie de jas neer. Vervolgens rent hij weg en trekt zijn capuchon op, ieeeeuuuwww, wat is dit in vredesnaam? Mijn vent zit te bellen en ongeduldig blijf ik wachten. ‘Kijk nou wat ik zie!!!!’ roep ik direct nadat hij het gesprek heeft beëindigd. ‘Dit is niet pluis, waarschijnlijk als die jas er vanavond nog ligt dan gaat ie inbreken!’ Nieuwe variant van ‘een papiertje tussen de deurpost ?’ We bekijken de beelden nog eens een keer en kunnen niet anders bedenken dan dat deze jongeman aankomende nacht ons huis een bezoekje gaat brengen. Zoals al vaker is gebleken zijn we een lekker team en snel is er een stappenplan. De buurvrouw wordt gebeld met de vraag of ze de jas weg wil halen en deze op een paaltje buiten onze voortuin wil hangen. Daarna de alarmcentrale met de mededeling dat als vannacht het alarm af gaat zij gelijk de politie moeten inschakelen. Dan een belletje naar de politie met de vraag of zij dit verhaal met de jas eerder hebben gehoord en vervolgens bellen we naar een achterbuurman of hij zijn auto vannacht bij ons op de oprit wil zetten. Pfffff, we zuchten er van en zijn er absoluut niet gerust op. Echt, dit is niet prettig. 😟 Ook spreken we door wie wat doet als we vannacht het alarm horen (die gaat namelijk ook op onze telefoons) en wat als er daadwerkelijk ingebroken wordt…. gaan we dan naar huis? 🤔 Dan schiet mijn vent ineens te binnen dat de zoon van onze buren bij de recherche zit. ‘Ik ga hem toch eens bellen, wie weet heeft hij nog tips of weet ie iets.’ zegt ie. We besluiten dat dit het laatste is wat we doen en dan houden we erover op want we kunnen toch niets meer doen. Even later belt de zoon van de buren terug, wat blijkt: vanmorgen was er in de buurt een incident met een voortvluchtige. Laat die nou voldoen aan het signalement van de jongeman. Waarschijnlijk is hij bij ons de tuin in gevlucht, heeft zijn jas uitgedaan zodat hij niet meer zou voldoen aan het signalement en verdwenen. Na het horen van het verhaal bekijken we de beelden nog eens en het zou inderdaad zo kunnen zijn want we zien nu ook dat het erop lijkt dat hij de zakken van zijn jas leeg maakt. 
We zijn reuze opgelucht en gelukkig blijft het ’s nachts, op het onweer na, heel stil. ☺️
We hebben besloten dat we de aankomende dagen in Albir niet veel gaan doen. In de ochtend rustig aan, ’s middags naar het strand en oh ja, naar de fietsenmaker want mijn vent is door een kuil gereden en heeft nu een flinke slag in zijn wiel! 😳
Omdat we ons uiteindelijk op het strand toch vervelen gaan we een dagje naar Altea. 
Laten ze er nou een Oostenrijks restaurant hebben dus kom maar door met die curryworsten. Eerlijk is eerlijk: het smaakt toch niet zo lekker als op de skipiste.
Als we terugkomen op de camperplaats zitten de ‘bewoners’ allemaal bij elkaar in een kringetje. Oeps, we hebben iets gemist. De eigenaar en zijn vrouw vieren hun verjaardag. We pakken snel de stoelen en hebben nog een gezellig uurtje. 🙂
Verder is het een week van snacken en drank. 
Soms met resultaat dat we weer zo gezellig zitten, de tijd vergeten en slingerend op de fiets retour naar de camper gaan. 🤣
Zaterdagmorgen gaan we naar het appartement dat moeders en Jan hebben gehuurd van de Nederlander Erwin. Ze hebben een late avondvlucht en we brengen vast wat boodschappen zodat zij iets in huis hebben. Echt, we komen binnen en wow, dit is leuk! 😍 Wel hoog want het ligt op de 31e verdieping! We drukken Erwin op het hart dat als hij gaat verkopen hij eerst ons moet bellen.
De volgende morgen fietsen we naar ‘de oudjes’ en slenteren over de zondagmarkt in Benidorm. 
Heel veel kramen en heel veel hetzelfde maar dat mag de pret niet drukken voor mijn vent want die ziet weer veel gekkigheid rond lopen. 🤣
Op de boulevard zit een gezellig Spaans restaurant waar mijn vent en ik gisteren ook hebben gegeten, daar gaan we naar toe voor de lunch. Met de paella en een glas sangria proosten we op mijn vadertje die vandaag jarig had geweest. 😥 Het blijft een gemis maar het leven gaat zoals het gaat en daar moet je het beste van maken! 😀
Geen voorzieningen en geen kosten. Naast een aantal andere campers die er al staan zetten we onze hut neer en lopen naar het centrum. ‘Dat gaat weer klimmen worden want het ligt helemaal daar boven.’ zucht mijn vent. 😫 Ook in deze stad loopt menig toerist in het rond, een aantal stapt net uit een touringcar en worden door de reisleidster mee naar de zijkant genomen. Wat blijkt: daar zijn roltrappen! 
Dank u Toledo voor deze prima oplossing. 😊 Het heeft wat weg van de Mid-levels Escalator in Hong Kong, ook wel de Great Escalator genoemd en met recht want dat is de langste roltrap ter wereld. Deze kleine versie in Toledo brengt ons ook prima boven en zo staan we in het historische centrum. We vinden wederom smalle straatjes, pleinen, een kerk en wat leuke winkeltjes. 
Ja, bij de Burger King, is dit nou Cola met oesters….? 🤣
Nu we er toch zijn mag een sangria op een typisch Spaans terras niet ontbreken en vooruit geef ook maar wat tapas om te snavelen erbij. 
We lopen nog iets verder omhoog naar Parque del Alcázar van waar we een mooi uitzicht op Castillo San Serfando hebben. 
Daarna wandelen we helemaal terug naar beneden. ‘s Avonds bewonderen we de verlichte stad vanuit de hut op de parkeerplaats.
De volgende morgen rijden we met de camper naar het Mirador del Valle en hebben vanaf de andere kant een prachtig uitzicht op de kloof en Toledo! In ieder geval schijnt het zonnetje nu.😍
We zijn inmiddels weer richting het zuiden van Spanje 
en volgens mijn verzamelde gegevens is in de streek Castilie-La Mancha het stadje Consuerga nu een logische keuze op onze route. De streek die Miguel de Cervantes als decor koos voor zijn roman Don Quichot. Na een kleine 65 kilometer staan we dus in Consuerga, een slaperig klein dorp (ong. 10.500 inwoners) met gelegen op een heuvelrug de elf Molinos de Consuegra en een zeer oud kasteel. Onderaan het pad naar de windmolens is een parkeerplaats annex camperplaats zonder voorzieningen. 
Het is toeristisch maar het uitzicht op de molens en de weidsheid van de omgeving is fantastisch! We wandelen omhoog naar de molens. Er staat een harde wind maar het is toch warmer dan we dachten dus het vestje/jasje blijft uit. De molens zijn prachtig om te zien, mijn vent kan niet stoppen om ze vanuit allerlei hoeken te fotograferen. In het gezelschap van een aantal Aziaten. Steeds bij een volgende plek steken ze hun duim naar hem op en roepen; ‘You good, you good!’ 🤣 
Rond elke molen staan lampen opgesteld, zouden die vanavond gaan branden? Terug bij de hut zijn er inmiddels meerdere campers komen staan. We maken iets te eten en mijn vent haalt de fietsen vast tevoorschijn. Het is best een eind omhoog en 1 keer naar boven lopen is genoeg. 😉 Op de fiets is de klim snel gemaakt en dan is het wachten. Als er rond 21.00 uur nog geen lamp aan is geven we het op. 😫 
Net voordat we beneden zijn loopt een wandelaar met zijn hond. In ons beste Spaans begrijpen we dat de verlichting alleen in het weekend of met feestdagen aan is. 😟 Helaas en het is niet anders. Terug bij de camper is deze dame met hond komen staan. Ze is in een klein bestelbusje dat ze heeft afgedekt met doeken, waarschijnlijk gaat ze er in slapen. Alles kan en mag maar serieus als ze zo naast haar auto zit te piesen kan ik het niet laten en zeg er wat van. Het is een Spaanse dame en ze doet alsof ze me niet begrijpt, ja, ja, natuurlijk. Mijn hartgrondig ‘ Gadver, vies mens!!’ in het Nederlands maakt hopelijk meer duidelijk dan mijn gebrekkige Spaans. 😡 Met stoom uit mijn oren stap ik onze hut weer in. Mijn lover moet er om lachen, ‘Bemoei je toch niet overal mee.’ giert ie van de lach. Maar helaas that’s me! 😊
‘Wil jij nog een kop thee?’ vraag ik hem terwijl ik voor mezelf een koffietje zet. Maar als ik het gas aan wil steken gebeurt er niets. Geen vlam, geen ontsteking, helemaal niets! Nu hebben we natuurlijk laatst problemen met de verdeler van de gasflessen gehad dus de schrik slaat ons om het hart. Het zal toch zeker niet weer! 😟 Ik check het lampje voor het gas op het dashboard en dat is rood….tsja, dan weten we genoeg. We zijn tenslotte ook al vier weken onderweg. De flessen zijn leeg, niet helemaal goed opgelet….😳 Wat nu? In het donker deze berg af en de smalle straatjes van het dorp door? Met de kans dat het tankstation gesloten is…. Of gewoon blijven staan en morgenochtend op pad. 🤔 Gelukkig zit er niet veel in de vriezer en als we deze en de koelkast dichthouden dan moet het te doen zijn. We kiezen de laatste optie en zo rijden we de volgende morgen als eerste naar het tankstation. Die blijkt dichterbij dan gedacht en het ding is 24/7 geopend. Beide gasflessen zijn leeg. Na het vullen zoeken we in de richting van onze volgende stop in Campo di Criptana eerst naar een camperplaats met voorzieningen want het is ondertussen ook wel weer tijd om te lozen en vullen. Echt, in een dorp van niets, met de klinkende naam Camuñas, ligt een schitterende nieuwe camperplaats met plek voor drie campers, voorzieningen en ook nog gratis! 😊 Er staat niemand, mooie start van de dag: ontbijtje, krantje, douchen en de camper verzorgen. Als we klaar zijn tikken we Campo di Criptana in. Ook hier staan de molinos. 
Het is niet zo’n mooie plek als in Consuerga maar zeker ook de moeite waard. Met name omdat deze molens ‘s avonds wel verlicht zijn.
Ook mogen we er met de camper overnachten. Dan is het alweer zaterdag en na het bekijken van de route besluiten we richting de stad met de klinkende bijnaam ‘ het Adelaarsnest’ oftewel Cuenca te gaan. Het is ongeveer 150 kilometer en we zien wel hoe ver we komen. Het landschap waar we door heen rijden is vreemd. Heel leeg en dor afgewisseld met grote velden waar olijfbomen en druivenstruiken in allerlei maten en soorten staan. 
En heel veel uitgebloeide zonnebloemen.
Sneller dan verwacht hebben we de kilometers weggetrapt en zo staan we aan het eind van de zaterdagmorgen middenin de stad. Net buiten het centrum is een parkeerplaats waar we ook mogen overnachten. Een vriendelijke parkeerwachter dirigeert ons naar een vrije plek. Cuenca dankt haar bijnaam door de ligging aan de kloof van de rivier Huecar. Door deze bijzondere ligging zijn er vele ‘ hangende’ huizen. 
Met als gevolg dat we wederom flink naar boven klimmen want daar ligt het historisch centrum. 😟 
Het is even doorzetten maar wat is het uitzicht prachtig! 
Naast de kerk ligt een plein met in de hoek een terras van zo’n typisch Spaans restaurant. 
De ouders zitten aan tafels luidruchtig met elkaar te praten en kinderen rennen met een bal op het plein. Daar vinden we een leeg tafeltje. We vragen ons af of de Spaanse etenstijden (lunch 15.00 uur) ooit gaan wennen. 😳 De specialiteit van het huis is een mixed grill. We denken niet na over wat voor vlees we allemaal gegeten hebben maar het was heerlijk! 
Met volle maagjes wandelen we helemaal naar beneden waar we in de winkelstraten terecht komen in een feestelijke optocht. 
Terug bij de camper schoppen we de schoenen uit, het was een mooie warme vermoeiende dag. ‘Even pauze en dan gaan we vanavond weer omhoog voor de avondfoto’s.’ zegt mijn vent. 😳 Echt, die kerel is niet goed, maar vooruit. Tegen de tijd dat het donker wordt en hij weer naar boven gaat loop ik toch maar met hem mee. En we zijn niet de enigen die van de verlichte stad gaan genieten. 
Maar wanneer mijn vent ook nog een drankje wil gaan doen protesteer ik want dat is weer verder omhoog klimmen. Nee, dank u, ik sla dit keer over! 🤣 De volgende morgen overdenken we ons plan nog maar eens. Zoals zo vaak gezegd: geen plan is het beste plan! Ook nu komen er aanpassingen. We zijn namelijk klaar met rijden en willen een paar dagen ‘niksen’. ‘Vanaf hier kunnen we rechtstreeks naar Alicante, daar waar we eerder aan het strand hebben gestaan.’ oppert mijn lover. Ik vind het een prima plan maar daar het toch nog zo’n 330 kilometer rijden is zoek ik onderweg ongeveer op de helft een camperplaats. Mijn oog valt op Bodegas Neleman in het gehucht Casa del Rey. Het is een wijnboerderij, nou dat is altijd leuk zullen we maar zeggen 😊 met een camperplaats voor 4 campers. Om de spieren nog eens te activeren lopen we nogmaals omhoog om het uitzicht op de stad Cuenca en haar kloof te fotograferen. ‘Het licht is nu anders en mooier dan gisteren.’ is het commentaar van mijn lover. 
Terug op de parkeerplaats komt er net een camper met een Spaans kenteken aanrijden. De blonde vrouw die eruit is gestapt vraagt in het Nederlands welke kant het op is voor het uitzicht. Nou, dat weten wij want we zijn al drie keer omhoog geweest. 🤣 We hebben een gezellig praatje en het blijkt dat deze Nederlanders in Spanje zijn gaan wonen in de buurt van Alicante. Zij raden ons aan om een camperplaats in El Campello te doen. Leuke boulevard, mooie stranden en makkelijk met de tram of bus naar Alicante. Omdat zij daar vlakbij wonen wisselen we adreskaartjes uit. Zo rijden we de parkeerplaats af, gaan de weg langs de kloof nog een keer met de camper omhoog om de omliggende natuur van Cuenca te bewonderen
en trappen dan de kilometers richting de bodega weg. Maar dan! 😳 ‘Wist jij dat het in de middle of nowhere in het binnenland ligt?’ vraagt mijn vent als mevrouw DomDom ons de snelweg af stuurt. Oeps, dat had ik even niet goed gelezen. 😟 Mopperend zit hij achter het stuur terwijl het holderdebolder gaat over de smalle wegen. ‘Tsjonge, als je nog eens iets weet!’ 🤨 Ik zwijg want niets zeggen is dan soms de beste oplossing. Ineens zijn we er! Naast een groot gebouw is inderdaad een camperplaats waar nu 1 camper staat. Ik zie dat mijn vent het niets vind. Er staat een harde wind en in de weide omtrek is het verder leeg. Eerlijk gezegd ben ik het met hem eens maar vooruit, het is maar voor 1 nachtje en we kunnen een wijnproeverij doen bedenk ik hoopvol. De andere camper heeft een Nederlands kenteken en het stel komt net aanfietsen. ‘Weten jullie hoe we hier water kunnen vullen en lozen?’ vraagt mijn vent. Want alle voorzieningen zijn afgesloten. Het andere stel heeft de eigenaar al gesproken en het blijkt dat die eerst alles heeft aangelegd en nu de vergunningen nog moet krijgen. We staan hier dus in de rimboe, kunnen niet lozen en vullen en ook niet onbelangrijk: de wc legen! 😳 ‘Als je nog eens iets uitzoekt!’ klinkt het naast me. Eerlijk, ik vind het nu ook minder en minder worden. Over de toegangsweg komt een andere camper aan rijden. We kijken en hoe is het mogelijk?! Het is het Nederlandse stel (Charl en Evelien) van vanmorgen die we op de parkeerplaats spraken! Hoe toevallig want we hebben niets over deze stop gezegd! We begroeten elkaar hartelijk en vertellen dat we in dubio staan om te blijven omdat de voorzieningen afgesloten zijn. Charl stelt voor om eerst een kijkje in de boerderij te nemen. 
Wie weet heeft men daar de oplossing voor de afgesloten voorzieningen. 🤔 Terwijl we er naartoe lopen zie ik een reclamebord voor ecologische wijnen, hopelijk blijft dat ongezien voor mijn lover want die heeft daar niets mee. De eigenaar is er niet op zondag en de enige aanwezige is een werknemer die ons niet kan helpen. Hij kan ons wel een glaasje wijn laten proeven maar geen rondleiding geven. De wijn is niet te drinken en als dan ook nog aan het licht komt dat het bio-ecologisch is zijn de rapen gaar. ‘Ik hou het voor gezien, ik heb op de app al een andere camperplek met voorzieningen gevonden. Een kleine 60 kilometer verderop.’ zegt mijn vent stellig. Charl en Evelien vinden dat ook een prima optie en zo staan we, na wederom een rit door de prachtige omgeving, korte tijd later in Jalance. 
Na het verzorgen van de camper pakken we de stoeltjes, wijn en hapjes en babbelen gezellig met elkaar. Wat leuk is dit om deze mensen te ontmoeten die al in Spanje wonen en waar we met vele vragen terecht kunnen. Rond 20.00 uur lopen we naar het kleine centrum en eten daar allerlei lekkere tapas op een terras. 😊 
Vanaf hier rijden we naar camperplaats Area 7 in El Campello. 
Het ding staat vol maar gelukkig is er voor ons nog een plek. Niet de beste want vlakbij de weg en het toegangsgebouw maar vooruit, staan is staan. We merken aan alles dat de overwinteraars op pad zijn want de campers zijn niet meer om te tellen! ‘Ik doe voorlopig een hele tijd niets!’ zegt mijn vent. Of hij dat gaat volhouden? Wordt vervolgd! 😊
lees ik over Burgos waar de rivier Arlazón door heen stroomt, de kathedraal (op die van Sevilla en Toledo na) de grootste van Spanje is, het een belangrijke pelgrimsstad op de route van Santiago de Compostela is en dat allemaal op een hoogte van zo’n 860 meter…. Je begrijpt deze stad krijgt een kans. 😊 Oh ja, er is natuurlijk ook een camperplaats met plek voor 25 campers! Door de regen rijden we de 230 kilometer over de autoroute. Uiteraard is er een weg door de bergen maar met dit rotweer zitten we daar niet op te wachten. Burgos is een grote stad en mevrouw DomDom (TomTom) brengt ons netjes naar de camperplaats. We zijn hier rond 15.00 uur en zijn niet de enigen met het plan om deze stad te bezoeken. De officiële camperplaats (gratis en met voorzieningen) staat reeds vol en de camperaars hebben ook de nabij gelegen parkeerplaats ingenomen. ‘Nergens staat dat we hier niet mogen overnachten dus laten we ook gaan staan.’ stelt mijn vent. Ik rij en wat ik vaak heb bij het zien van een aantal vrije plekken, ik krijg keuze stress. 🤣 Net als bijvoorbeeld bij het zien van veel schoenen…. Welke zal ik kopen?! ‘Alsjeblieft, zet hem gewoon ergens neer!’ tettert het naast me met schorre stem. Nou vooruit dan deze maar en we staan. Of de foto het goed weergeeft weet ik niet maar strak langs de stoeprand gezet. 
Trots op mezelf! Altijd aan de eventuele medecamperaar denken die ook op zoek is naar een plaats om te gaan staan. Want er zijn er die hebben hun mobiele huis een soort van neergekwakt. Neem deze Duitser. Kijk hoeveel vakken hij in beslag neemt. Je kan er links niet naast en rechts niet naast.
Hij heeft ook nog een aanhanger met een motor in de vakken tegenover hem geparkeerd. De regen is overgegaan in miezer, de wind waait hard om de camper en de thermometer geeft slechts 12 graden aan. 
De eerste indruk van Burgos is niet best. 😳 We hebben geen zin om eruit te gaan maar na het eten wagen we ons ‘s avonds toch even buiten voor een rondje en tellen zo’n 70 campers! De volgende ochtend is het half bewolkt, de zon doet een gevecht met regenbuien en de temperatuur is gelukkig iets beter dan gisteren. 🤣 
Nou heeft deze Tina Truttig overal aan gedacht en ik graaf de jassen uit. Ondertussen haalt mijn lover de fietsen tevoorschijn en zo rijden we naar het oude centrum van de stad. Verkleumd staan we een klein kwartier later op het Placa de España. 
Daar laten we de fietsen achter en gaan eerst op zoek naar een tentje om koffie/thee te doen en warm te worden. 
Nou vooruit, dan ook maar iets lekkers erbij. 😊 De stad zal met mooi weer vast heel leuk zijn maar nu zien we het niet. 
Souvenirwinkels, lege terrassen, verregende wandelaars met rugzakken op weg naar Santiago en een trieste markthal. De kathedraal is prachtig, 
We zien maar een klein gedeelte want om de rest van de pracht en praal te zien vraagt men 9 euro p.p. 
‘De kerk is rijk zat, ik betaal niets!’ zegt mijn vent stellig. 💪 Ik heb ook genoeg gezien, bovendien hangt er in de kerk een vreselijke zware wierooklucht dus we snellen naar buiten en halen opgelucht adem. Daar is de regen weer begonnen, tijd om terug naar de hut te gaan! Misschien ook eens een serieus momentje om over de route na te gaan denken. De weer-app geeft zeer lage temperaturen aan voor de Picos, zelfs een keer al nachtvorst….😳 Nou wil ik best helemaal daar heen rijden maar om vervolgens alleen met de snuit tegen de ramen te zitten en naar buiten te staren…. dank u, laat dan maar zitten!
Maakt ons niet uit, hopelijk hebben zij geen last van ons gekuch. Voordat we we ons serieus over de kaart buigen is er buiten een klein opstootje. Een ander echtpaar in een camper met Spaans kenteken heeft al diverse rondjes gereden en kan nergens meer terecht. Ze zien de geparkeerde Duitser die negen vakken in beslag neemt. Altijd leuk, dit gaat wat worden….😉 De woordenwisseling gaat gebrekkig en hard met als resultaat dat de Duitser nijdig zijn camper start en verzet. ‘ Net goed, wat een asociaal die vent! Het is dat die Spanjaard het voor elkaar heeft anders had ik erop af gegaan.’ Dat dat geen bluf is lieve mensen blijkt uit het feit dat mijn lover al met de schoenen aan staat. Gelukkig dat ie niets heeft gezegd want waar staan we een paar dagen later op de camperplaats in Madrid schuin tegenover? Juist, die Duitser. 🤣 Terug naar de kaart en de route! Na wat gepuzzel en gepraat zijn we het erover eens: we hebben geen zin om in de kou te zitten dus de Picos de Europa gaat op een zijspoor. Wellicht volgend jaar maar dan in de zomer. Wat nu? De lijst die ik thuis heb gemaakt wordt aangepast. De volgende morgen vertrekken we met een temperatuur van 11 graden uit Burgos. Onze volgende stop is Avila met eerst een tussenstop bij het aquaduct van Segovia. Beide steden zijn ook nog wel op hoogte (rond 110 meter) en uit de Romeinse tijd. ‘Het aquaduct moet heel bijzonder zijn. Het wordt beschouwd als het best bewaarde voorbeeld van Romeinse architectuur, staat ook symbool voor Segovia en afgebeeld op hun stadswapen.’ babbel ik tegen mijn vent terwijl we door een mooi maar eentonig stuk Spanje rijden. Dan is daar in de verte de stad en het bouwwerk. Wow, dit is niet zo maar even stoppen en een bouwwerk fotograferen. We komen in de drukte van zaterdag aanrijden, over diverse rotondes, langs het aquaduct en weer door! 
Want nergens een parkeerplaats te vinden en zeker niet voor ons. Mijn vent start de navigatie. ‘Hier de straat in en omhoog.’ stelt ie naast me. Echt, ik vind het niets, ‘Nou hier ga ik niet vrolijk van worden Dijks!’ mopper ik. 😡 Allemachies, ik heb alles nodig om door de smalle straten met hoge bomen te laveren. We rijden de stad weer uit. ‘Keer maar om, we gaan het nog een keer proberen want ik denk dat ik wat heb gevonden.’ zegt mijn vent. Daar ga ik weer met het zweet op mijn ruggetje. Maar dit keer hebben we geluk en vinden een parkeerplaats waar we kunnen parkeren en zelfs overnachten. 😊 
We lopen langs de oude muren naar het historische centrum. 
Wat een gezelligheid is het hier. Op een terras komt net een tafeltje vrij dus we schuiven snel aan. Kom maar op met de lunchkaart en alvast 2 sangria! Hierna wandelen we omhoog verder naar het kasteel. 
De zon komt door en het wordt zowaar lekker. Op de terugweg blijkt er ook nog een folklore optreden bij het aquaduct te zijn. 
Wat een onverwachtse heerlijke middag. Avila kan wachten, dat doen we morgen! Terug bij de hut heeft die gezelschap gekregen want er zijn vele campers bij gekomen. Dit is trouwens zo’n overnachtingsplek waar we dubbel blij zijn met de ‘ poten’ want alle plekken zijn vreselijk schuin. 
De voorwielen zijn helemaal omhoog! 🤣 Na een rustige nacht rijden we door naar Avila. Het landschap is nog steeds mooi maar eentonig, veel bossen en veeteelt. Koeien en schapen grazen op de omliggende velden. 
Avila heeft geen vrije camperplekken maar wel een camperplaats tegen betaling van 12 euro. 
Helemaal prima, net buiten de stadsmuren en happy me, er is een wasmachine en droger. 😊 Na de was, lunch en weer omkleden, want de temperatuur is omhoog geschoten dus de benen kunnen weer bloot, trekken we erop uit. Dat valt niet mee want alles gaat omhoog over die kleine keitjes. 
Is Avila leuk? Zekers, er is uiteraard zoals in vele Spaanse steden en dorpen een groot plein met hoge bomen en terrasjes. In de straatjes vele restaurants en tapasbarretjes en dit alles omringd door stevige stadsmuren. 
Tegen betaling kan je bovenop de muren helemaal rond wandelen. Wij houden het op de helft voor gezien,
het is warm en beneden ligt een terrasje. Na de sangria en een paar croquetas de jamon gaan we terug naar de hut en genieten ‘s avonds nog van de verlichte stad en zijn muren. 
Ondanks dat het reisschema voor ons doen best rustig is zijn we door al dat snotteren en snuiten wel toe aan een dag helemaal niets. De verkoudheid wil maar slecht over gaan. Helaas is de camperplaats in Avilla voor mij geen optie. Het is prima hoor maar om nou met mijn stoel tussen de campers te zitten, dank u, laat maar zitten. 😞 Zo rijden we maandagmorgen dan maar richting Madrid. De wegen en het landschap zijn nog steeds mooi op deze hoogte. Wel blijft het goed opletten. 
Op weg naar de hoofdstad en tevens grootste stad van Spanje komen we langs Valle de los Caidos (Vallei der gesneuvelden). Het ligt ongeveer 12 kilometer ten noorden van San Lorenzo de El Escorial. Misschien denk je nu, ja dus? Nou de plaatsnaam schept de verwarring tussen mijn lover en mij. Hij tikt dus de plaatsnaam in en zo rijden we ons op deze zonnige morgen bijna klem binnen de stadsmuren. Ach, de week begint goed zullen we maar zeggen. 🤣 Nadat we de juiste bestemming, het adres van de vallei, hebben ingetikt komen we voor een gesloten poort en een bord met de tekst: maandag gesloten. 😞 Het is sowieso een dingetje want het monument verdeelt de Spanjaarden omdat hier ook de laatste rustplaats van burgeroorlog-dictator Franco is. Dwangarbeiders hebben een vreselijke klus gehad om zijn laatste rustplaats te bouwen. Franco liet namelijk een reusachtige basilica in de rotsen bouwen. Het mausoleum is een van de grootste ter wereld. Hij werd hier na zijn dood in 1975 begraven. Met een gigantisch groot kruis op de top van de rots. Maar vandaag voor ons niet te zien.
Dus rijden we verder naar een betaalde camperplaats net buiten de stad Madrid. In de review staat dat je met het openbaar vervoer prima naar het centrum kan. Als we begin van de middag aankomen staat het ding voor de helft vol. 
De vriendelijke oude baas begint een praatje en wat blijkt: hij heeft vroeger bij circus Renz gewerkt, met de tijgers en is ook in Nederland geweest. Zijn phone komt erbij en na zo’n 30 foto’s verder van zijn kant en ooh’s en aaah’s van onze kant kunnen we met goed fatsoen terug naar de hut. Een hele vriendelijke eigenaar maar af en toe even onder de shower zou hem geen kwaad doen. 😉 Verderop zit een Aldi (Ja, ja, we worden echte overwinteraars en op naar de Aldi 🤣). Om het helemaal compleet te maken graven we de boodschappenkar uit. 
Die reist met ons mee voor moeders en Jan in Benidorm, even testen of ie goed is! Gelukkig hebben we hem mee want natuurlijk kopen we weer te veel. Terug bij de hut zetten we de stoelen tussen de campers want het is binnen echt te warm. ‘Nu zit je toch ook tussen de campers.’ zegt mijn vent en kijkt bedenkelijk. ‘Zo kunnen we toch best een rustdag hebben?’ Echt die man is toch niet wijs want dit is leuk voor nu maar verder op een dag niets doen wil ik iets meer comfort. Misschien is het de warmte of mijn verkoudheid maar kattig zeg ik; ‘Jeetje Dijks, alsjeblieft, ik ga echt niet als een soort camperhoer hier zitten tussen die campers, zo triest.’ 😡 En dat is mijn vent, hij ziet er weer de humor van in, ‘Yes baby, talk dirty to me!’ grinnikt ie. 🤣 De volgende morgen gaan we op pad naar het centrum van Madrid. Net iets buiten de camperplaats stopt bus 130, die moeten we hebben tot station Guadeloupe. Daar overstappen op de metro. 
Allemaal heel easy: pinpas voor de automaat in de bus en een 10 rittenkaart voor de metro voor het schokkende bedrag van 8,00 euro. Kom in daar in Rotterdam eens voor. Vervolgens even puzzelen welke lijn en halte. Het metrostelsel ligt onder de grond, in de loop van de dag nemen we de metro nog eens om ons naar de verschillende bezienswaardigheden te verplaatsen en echt, sommige stations liggen zo diep dat je vier roltrappen nodig hebt om beneden of boven te komen. 😳 Bij metrostation Sol gaan we eruit en staan midden in het centrum op het Plaza de San Miguel. 
Het is net rond 11.00 uur en bewolkt maar de weersverwachting geeft verder zon en goed weer op. ‘Eerst naar de Mercado de San Miguel nu je buiten door het ontbreken van de zon niet optimaal kan fotograferen?’ vraag ik. Mijn vent stemt in en onze eerste stop is een feit. De markthal is echt super leuk! 
In het midden hoge tafels en krukken om te zitten of staan en verder allerlei kraampjes met zoveel etenswaar, het is ongelofelijk! 😊 We lopen langs de lekkerste gerechten, bocadillo de calamares (broodje met inktvis) , kabeljauw of garnalen. 
Kleine pinchos met een diversiteit aan lekkers erop, allerlei stokjes met daaraan variaties van olijven, broodjes met de lekkerste soorten ham, worstjes en vele onbekende kazen. We kunnen bijna niet beslissen en dan laat ik de zoetige lekkernijen maar even achterwege. 🤭 Omdat het nog vroeg is nemen we eerst maar een paar pinchos en olijven. Tsja, je gaat daar geen watertje bij drinken dus kom maar door met de sangria. 
Met onze buit schuiven we naar het midden waar we aan een sta-tafel een plek vinden. Naast ons schuift een Engels echtpaar aan. ‘What do you have?’ vraagt mijn vent en wijst op een schaaltje met lekkers. Het blijken kleine kippenpoten in saus te zijn, je begrijpt….even later staan ze ook bij ons op tafel. Samen met nog een pinchos met zo’n heerlijke pimiento de Padron erop want die zag ik ineens liggen. 😊 We laten ons niet verleiden voor nog een sangria en gaan de stad verkennen. Madrid is een geweldig leuke stad waar veel te zien is. We slenteren over pleinen en door smalle straatjes, 
bewonderen allerlei moois zoals het Palacio Real,
onbekende oude gebouwen,
de kathedraal, 
Julie Andrews hangt hier aan de muur als zuster Maria,
en de verschillende beelden die op toegangspoorten en gebouwen staan. 
Je hebt ze over de hele wereld: bedelaars. In principe geef ik niets. Vaak zie ik er zitten waarvan ik denk je zoekt maar een baan. Maar natuurlijk zijn er ook hier in Madrid uitzonderingen zoals deze muzikanten die een prachtig stuk van Bach spelen en de jongeman zonder armen die met zijn tenen op een orgel speelt. 
Na nog meer pleinen, een andere kleinere markthal en vele straten is het tijd om even pauze te nemen in Parque de El Retiro. 
Hé, daar is Julie Andrews weer als Mary Poppins. 🤣
Een oase van rust middenin de stad. Volgens de informatie mogen we de tapaswijk La Latina niet overslaan. We lopen daar langs de vele barretjes en terrasjes maar zien eigenlijk niet iets wat we heel leuk vinden. ‘Zal ik het eens zeggen, ik wil gewoon terug naar de markthal van vanmorgen.’ zegt mijn vent. Ik vind het helemaal best en zo struinen we daar even later weer langs de vele kraampjes met al het lekkers. De keuze van de drank is niet moeilijk: sangria. Maar dan het eten! Dit keer valt de keuze oa. op een broodje met chorizoworst 
en ook nog maar eens een keer de kippenpootjes. Buiten de markthal op het grote Plaza Mayor (129 meter lang en 94 meter breed) 
doen we daarna nog een koffie/thee 
voordat we ons richting de metro op weg naar de camperplaats slepen. Wat een dag, wat een stad! Ondanks dat we dus af en toe de metro namen om ons binnen het grote centrum te verplaatsen geeft de stappenteller 15 kilometer wandelen aan. 😫 Rond 21.00 uur zijn we terug bij de hut en zitten nog tot laat buiten in een heerlijke temperatuur. Wel weer tussen de campers, dat dan wel. 🤣 Hebben we Madrid gezien? Voor nu wel, beiden hebben het gevoel niet iets overgeslagen te hebben en dan, ‘Er is geen reden nodig om nog eens terug te gaan.’ glimlacht mijn vent. Het is inmiddels woensdag en we zijn ruim vier weken onderweg. Al een paar dagen erger ik me aan het grijze paadje op mijn hoofd dus tijd om een kapsalon te zoeken. 😉 Waar we daarna heen gaan? De volgers op facebook weten het al een beetje: we gaan de richting op van Don Quichot! 😊
En deze, het wisselende weer met stortregens waar veel landen in Europa last van hebben.
De eerste stop is bij een grote Carrefour, even boodschappen doen en wat diesel in de tank. We kunnen het niet niet laten en scoren een lekkere sushi schotel. Je ziet 1 stukje heb ik er al uitgepikt! 😉
Het plan is om via de Pyreneeën richting Picos de Europa te gaan. Na een stuk autoroute A9 gaan we er af bij Perpignan en rijden vervolgens over de N116 de Pyreneeën in. Bij het zien van het mooie vestingstadje Villefranche de Conflent besluiten we te stoppen. Naast het station vinden we een camperplek. 
Al slenterend verkennen we het kleine centrum met sfeervolle straatjes en pleintjes. 
Terug bij de camper besluiten we om hier te overnachten. Schuin boven ons zien we de burcht Liberia. Je kan er via een steil pad naar toe wandelen maar allebei zijn we snipverkouden dus dat geloven we wel. 😞 Het leuke van reizen is dat je vaak ook niet weet waar je terecht komt want wat blijkt: het station waar we staan is het beginpunt van ‘de gele kanarie’, de train jaune. Deze trein (geverfd in de kleuren van de Catalaanse vlag geel met een rode streep) rijdt vanaf hier richting Andorra. 
Sommige sporen zijn allang niet meer in gebruik. 
Het schijnt een spectaculaire tocht te zijn want een spoorlijn aanleggen in de Pyreneeën is niet eenvoudig. Omdat onze route al naar Andorra gaat laten we de trein maar eenmaal onderweg zien we de rails zo her en der lopen en hebben stiekem wel een beetje spijt. Maar ook de weg door de smalle vallei is prachtig met na iedere bocht weer een ander uitzicht en verspreid liggen kleine schilderachtige bergdorpen. 
Ineens is de weg vlak, we zijn op een hoogvlakte, de Cerdange. Bij de kruising met de D33 gaan we eraf en rijden naar Llivia. Een Spaanse stad met zo’n 1467 inwoners en volledig omsloten door Frans grondgebied. Een Spaanse exclave en enclave in Frankrijk. Als je dit niet weet dan kunnen we ons voorstellen dat je gewoon door rijdt want voordat je het weet ben je Llivia in en uit. Wij willen toch iets meer zien en parkeren de hut aan het eind van het kleine centrum. 
Lopend over een kleine markt 
komen we in een al even klein centrum. 
Het is leuk om te zien maar daar blijft het bij. De mensen zijn stug en niet echt vriendelijk. In de plaatselijke supermarkt blijft een medewerker ons zelfs volgen om te controleren of we niets pikken. Bij de bakker is de verkoopster toeschietelijker, ze spreekt Engels. We maken haar een compliment dat ze zo goed Engels spreekt en dat veel Spanjaarden dat niet durven en doen. Ze kijkt ons aan en zegt dan; ‘ I am not from S, I am from Catalonië. Het woord Spanje wil ze zelfs niet uitspreken. De problematiek Spanje-Catalonië is te omvangrijk om hier te beschrijven maar dat het zeer leeft merken we iedere keer als we in het noorden van Spanje zijn. Om het mezelf makkelijk te maken hou ik het dus gewoon algemeen en niet tot welk land deze bergketen behoort: de Pyreneeën.😊 De enclave ligt overigens maar anderhalve kilometer van de rest van Spanje af. Volgens de benzine app zou de diesel in Andorra, heel vreemd, dik anderhalve euro zijn en in Spanje 1 euro 34. Dan maar even die anderhalve kilometer naar Spanje.🤔 Vreemd blijft het en later blijkt het ook niet te kloppen. De echte prijs is 1 euro 23 in Andorra. 😟 Je zal denken waar gaat het over maar het is 1) een soort sport en 2) er gaat 80 liter in de tank. En dat terwijl de diesel in Frankrijk waar we net uitkomen rond de 1 euro 53 ligt. Allebei zijn we nog steeds snipverkouden en de regen waarmee Andorra ons verwelkomt is niet aanlokkelijk om eruit te gaan. Komt bij dat we er al eens geweest zijn. De reclames over goedkope drank en parfum rijden we lekker voorbij. We klimmen en dalen, zien verlaten wintersportdorpen met lelijke flatgebouwen en in de verte vele skihellingen. 
Gelukkig zijn er ook houten chalets/gebouwen die ons Amerikaans/Canadees aandoen. ‘Tsja, als we in Spanje gaan wonen dan zullen we hier moeten gaan skiën.’ verzucht mijn vent. Dat snap ik niet helemaal maar vooruit, Andorra en de pistes staan toch nog op mijn lijst. 😊 De reis vordert en de regen blijft. Dan zijn we bij de Spaanse grens. Voor ons staat een touringcar die controle krijgt. Vervolgens komt de Douane beambte naar ons. En echt ze vraagt; ‘Wat komt u in Catalonië doen?’ Uit het korte vraag en antwoord spel blijkt dat ze niets met Spanje heeft. Helaas voor haar draagt ze wel een Spaans uniform. 🤨 Ondanks de regen heeft ze er zin in en de camper moet open. Eerst de luiken aan de buitenkant en dan stapt ze naar binnen. Alles goed en wel en we kunnen door. Ook nu snappen we geen barst van wat ze heeft gedaan. Ze kijkt wel in het ene luik maar niet in het andere. De wc deur is gesloten gebleven, in die ruimte kijkt ze dan ook weer niet. 🤨 Het zal allemaal! Dag Andorra, tot de volgende keer met hopelijk beter weer! 😊 Op de camper-app hebben we ongeveer 42 kilometer verder een camperplaats in Organya gevonden. Nog steeds valt de regen, door het stille dorp komen we bij de camperplaats en zijn blij met de laatste plek. Naast de dump maar daar hoor je mij eens een keer niet over. 🤣
We maken wat lekkers te eten en zakken daarna onderuit en zetten een film op. De hele nacht hoor ik de regen op de camper, bah, wat een shit weer. ‘ Het is bij Gibraltar 28 graden, wat doen we eigenlijk hier?’ vraagt mijn lover de volgende ochtend tussen twee happen croissant door. 🤔 ‘Doorzetten Dijks, het gaat echt wel beter weer worden. We wilden ook eens een ‘ander’ Spanje zien.’ probeer ik, maar ik snap hem wel. We hebben een slow start, doen tussen de buien door snel het vullen en lozen van de camper en rijden dan richting het plaatsje met de klinkende naam La Masieta. Hier start namelijk de wandeling Congost de Mont Rebei. Een adembenemende kloof die duizenden jaren lang uitgesleten is door de Noguera Ribagorzana rivier. We zijn dus onderweg en als de regen stopt zien we de omgeving, die is zo vreselijk indrukwekkend en mooi! Ruige bergwanden en smalle wegen maken opletten noodzakelijk. Als we een kleine parkeerplaats zien dan zetten we de hut neer. Even een broodje en op het gemak genieten van het uitzicht. 
Daar zien we deze vier Nederlanders. 
Ze zijn met hun caravan op pad. De ene dame gaat boven bij de rotsen uit de kleren en poseert dan zo. 
Natuurlijk willen we hier meer van weten. Het blijkt dat ze dit op iedere vakantie 1 keer doet waar dit kan. Weer eens een ander vakantiekiekje dan anders zullen we maar zeggen. 
Zo naderen we het informatiecentrum van de Mont Rebei kloof. Althans we komen er niet bij want mogen met de camper de parkeerplaats niet op. De parkeerwachter kan ons niet doorlaten want de maximale hoogte is 2.30 maar hij geeft wel veel informatie. De wandeling is gratis en je kan gewoon starten wanneer je wilt. Verder is er een kilometer terug een parkeerplaats (die hebben we gezien) en ook nog een stuk land bij de boer waar we kunnen overnachten. Met al deze info ren ik terug, mijn vent keert behendig de hut op de smalle weg en we rijden retour naar het terrein van de boer. Voordat we het grote weiland op gaan bellen we het telefoonnummer dat op een bord staat. De boerin zegt dat we kunnen staan waar we willen en later op de middag komt ze het geld (15 euro) ophalen. Het terrein is groot en drassig dus we houden het snel voor gezien en rijden niet teveel door. 
Als ik de deur open doe zwermen de vliegen lustig om me heen, gadver! 😫 ‘Het is niet anders, zal wel door het natte weiland komen.’ stelt mijn lover. We houden de horren maar goed dicht, althans ik hou ze dicht en mijn vent….’ Oh ja, sorry vergeten, ik doe hem gelijk dicht.’ 🤣 Als we de ramen ‘s avonds dus sluiten duurt het even voordat we de viezeriken weg hebben gemept. De verkoudheid is er nog steeds en vooral mijn vent heeft een akelige harde hoest. We hebben dus wederom een rustige tv-avond en duimen dat we morgen de wandeling kunnen maken. Met name omdat de weersverwachting deze week niet stabiel is en morgen een uitschieter voor mooi weer. 🙏🏻 ‘Volgens mij moet het wel lukken vandaag.’ stelt mijn vent de volgende morgen tijdens het ontbijt. De wandelschoenen gaan aan, proviand in de tas en daar gaan we. Vanaf het weiland weer over de zeer smalle weg en zo parkeren we de hut op de plek die de parkeerwachter heeft aangegeven. Nu is het nog ongeveer een kilometer naar de parkeerplaats La Masieta puente de Montanana bij het infocentrum. Dat doen we op de fiets. 
In het voorjaar liepen we de Caminito del Rey, die was mooi en spectaculair maar dit…..dit is alles in de overtreffende trap! 😊 In tegenstelling tot wat ik gelezen heb zijn er toch verschillende afstanden. Het is inderdaad geen rondje dus je loopt terug vele stukken hetzelfde. Dit is echter geen straf want de route blijft bijzonder. Het pad is smal en bijna overal makkelijk te lopen. 
Soms wat klauteren en klimmen over stenen. Er zijn hoogteverschillen van 390 meter en de canyon heeft afgronden van wel 100 meter diep en rotswanden van zo’n 500 meer hoog. 
Op sommige plekken is het zo smal dat er extra veiligheid is en kan je je vasthouden aan staalkabels die aan de wand bevestigd zijn. De metalen hangbrug is kicken! 
Ook zijn er twee trappen in een steile bergwand maar die hebben wij niet gehad omdat dit vanaf ons startpunt te ver lopen was. Echt, deze wandeling is zo veel meer dan de Caminito del Rey, die is veel te toeristisch. Dit hier is een super belevenis! 😍 Na de wandeling zien we het niet zitten om terug te gaan naar het vliegenparadijs op het boerenweiland. Via de app heb ik een gratis camperplaats gezien 14 kilometer verderop net buiten het plaatsje Viacamp. Als we aankomen staan er twee campers. We nemen de uiterste hoek want echt die hoest van mij en vooral van mijn lover is vreselijk. Helaas wordt het al sneller drukker en krijgen we buren. Het zijn Fransen en ze zijn de tong verloren want zeggen geen boeh of bah tegen ons. Ik zeg ze vriendelijk gedag vanuit de deuropening maar de kaakjes blijven op elkaar. 😟 We merken dat tegenwoordig steeds vaker. Hoe meer camperaars erbij komen, het lijkt dat er ook een ander soort volk bij komt. De stillen die op zichzelf zijn en het vertikken om gedag te zeggen en die lijken te schrikken als je iets zegt. Het maakt allemaal niet uit want als mijn vent al een half uur zit te hoesten starten ze de motor en gaan verderop staan. Prima, au revoir! 🤣 De volgende ochtend bekijken we onze route en besluiten verder te rijden naar Huesca. Waarom Huesca? Geen idee, het ligt op de route, schijnt een leuk stadje te zijn en er is een gratis camperplaats met voorzieningen. En die laatste hebben we na drie dagen zonder vullen en lozen wel een keer nodig. Het gaat saai worden om te vermelden maar wederom is de weg prachtig! We raken er niet over uit gepraat hoe mooi deze kant van de Pyreneeën is. 😍 Als we rond 13.00 uur in Huesca op de camperplaats (17 plekken) aankomen is ie al vol! Ook nu merken we weer hoe veel campers er op pad zijn. Net als we staan te lozen en vullen gaat er in de hoek achter ons een camper aanstalten maken om weg te gaan. Wat een geluk, die plek is voor ons! 
Daar staan we in de hoek met maar aan 1 kant buurtjes dus hopelijk hebben er niet teveel mensen last van ons geblaf. Even een boterham en dan wandelen we op het gemak door het centrum waar helaas niet veel aan is door de siësta. Op de terugweg plunderen we de Mercadona. Dit vind ik toch zo’n heerlijke supermarkt, I love it! Na wederom een rustige avond zijn we de volgende morgen iets beter. Zouden we nu eindelijk van die verkoudheid af zijn….🤔 We gaan door en vertrekken naar Arguedas. Dit ligt zo’n 130 kilometer verderop richting Zaragoza en vandaar door naar de provincie Navarra in het westen. Hier vinden we de Bardenas Reales. Een semi-woestijn met spectaculaire rotsformaties. De beroemdste heten Castildetierra en Pisquerra en worden omringd door bijzondere ravijnen en plateaus die er bijna maanachtig uitzien. In 2000 verklaarde Unesco de Bardenas Reales tot biosfeerreservaat. Ook zijn in deze omgeving de opnamen voor Game of Thrones gemaakt. Het landschap waar we eerst doorheen komen is vanmorgen saai. Het eerste stuk gaat over de autoroute en net na Zaragoza komen we vervolgens op locale wegen met om ons heen wat akkerbouw en veel veeteelt. En dat vind ik altijd zo naar, van die grote varkensfokkerijen en vrachtwagens die daar dan vandaan komen met die diertjes erin. Slachthuizen zien we niet dus denk ik als een struisvogel met de kop in het zand dat de diertjes naar een andere boerderij verplaatst gaan worden…..😞 Bij de ingang van de Bardenas Reales 
nabij Arguedas vinden we een infocentrum. De vriendelijke dame legt de route uit en geeft een map. Het is allemaal niet zo spannend, een grote ( 34 km ongeveer 2 uur) en een kleine ronde en dat in eenrichtingsverkeer. Bij de splitsing kijken we elkaar aan, ‘ Joh, doe eens gek, neem de grote ronde!’ beslis ik. 😊 Zo draaien we naar rechts en holderdebolder gaat de hut over de ruige steentjes want het asfalt is opgehouden. ‘Lekker dan, goeie keuze maar ik ben er nu al klaar mee!’ roept mijn vent al vrij snel. Ik ben blij dat hij me voor is want het is inderdaad een rot pad, vreselijk. Komt bij dat ik vrees dat het landschap mooi is maar ook veel van hetzelfde en dat dan 2 uur lang….’Keer daar dan!’ beslis ik. Zo rijden we de paar kilometer terug, de tegenliggers in verwarring achter laten want zitten zij nou goed of rijden zij tegen de richting in? 🤣 
De keuze om toch de korte ronde te doen is uiteindelijk helemaal prima. Het lijkt soms net alsof we in Amerika zijn met dit landschap dat lijkt op Monument Valley. Just like in the USA. 😊
Zo’n zes kilometer buiten het park ligt in het plaatsje Arguedas een camperplaats. Ook hier is het ding al helemaal vol 
maar op het grote veld ernaast staan ook campers. 
Wij parkeren de hut dus daar, staan is staan. Na een rustige nacht maken we een rondje langs de tegenover ons verlaten grotwoningen, 
lopen over het dorpsplein van Arguedas en doen een koffie/thee met iets lekkers. 
Op de terugweg passeren we een apotheek. ‘Ik ga toch even naar binnen voor nog een hoestdrank.’ zegt mijn vent en stapt de winkel in. Hij heeft in Frankrijk al iets gekocht maar dat is bijna op. De dame in de apotheek hoort hem hoesten en zegt dat hij naar een dokter moet. Die zit aan de overkant van het plein. Let op: we zijn dus in een dorp met hooguit 2320 inwoners…. In de praktijk zitten twee artsen en een mannelijke assistent die Engels spreekt. In de wachtkamer zitten enkele dorpelingen op hun beurt te wachten. Daar zitten wij tussen en worden bekeken want wie zijn die vreemdelingen? 🤨 Dan zijn wij aan de beurt, ‘ Signor Roeland.’ roept de arts. De man spreekt geen Engels maar doet zijn best. Natuurlijk gaat dit niet lukken en starten we de vertaal-app. En dat is zo grappig want mijn vent spreekt in en de vertaal-app geeft de vertaling in het Spaans met een vrouwenstem. Voor de buitenstaanders buiten in de wachtkamer lijkt het alsof ik voortreffelijk Spaans spreek. 🤣 Met een recept voor een antibioticakuur en een hoestdrank lopen we terug naar de apotheek. Opgelost! Het is inmiddels al weer rond het middaguur en we besluiten toch nog een paar kilometers te maken. 
De plek hier is prima maar we hebben het wel gezien. We hebben het gevoel dat we easy onderweg zijn maar toch blijven er heel wat kilometers over voor we aan de noord west kant van Spanje in Picos de Europa zullen aankomen. Zo gaat Burgos de volgende stop worden, Iets verder dan we in gedachten hadden, ongeveer 230 kilometer maar wel over de autoroute. Wat we in Burgos gaan vinden…. dat volgt de volgende keer! 😊
beschikken en de afspraken wisselen elkaar in rap tempo af. De achter en zijkant van de woning worden door de schilders gedaan. 
Daarna gaat de tuinman aan de slag met achterstallig onderhoud zoals her en der verzakte bestrating. Roel oogst z’n aardappels uit de autoband. Helaas maar vijftien krieltjes.
Al met al drukke dagen want deze cateringdame (ik dus) draait wederom op volle toeren voor de schilders en tuinmannen maar heb tevens de schone taak om de tuin onkruidvrij te maken.
En, met de data die de nieuwe digitale elektriciteitsmeter leverde besloot Roel maar eens zonnepanelen te laten leggen. En een thuisbatterij. 
Daar moest wel de hele meterkast nóg verder voor op z’n kop.
laten we het stel achter. 
bijna klaar is en op 24 oktober aanstaande wordt het eerste exemplaar uitgereikt aan oud minister Ank Bijleveld in Enschede. Wij zullen daarvoor terug naar huis vliegen want zoals de planning nu is zijn we dan ergens rond Benidorm. Oh ja, we hebben ook contact, veel contact, met diverse makelaars in Spanje gehad. Dat heeft ons prima informatie gegeven over wat we wel of niet willen. De afspraak is dat we verder contact met elkaar in Spanje zullen hebben om eventueel een aantal projecten te bezoeken. Verder brachten we een paar gezellige dagen bij Roel zijn zus en zwager in Eerbeek door en genoten op de fiets onder andere van de hei die in bloei kwam. 
Bijna zou ik het vergeten maar er was nog een akkefietje met een gaslucht. Terwijl ik langs de camper liep rook ik gas. Lang verhaal kort: de brandweer moest gebeld worden want waar kwam de lucht vandaan? De brandweer kwam met gillende sirenes aan en mannen in speciale pakken 
Gelukkig 
Ook nu zien we geen betere camper dan we al hebben, we blijven erbij: voor ons is onze camper de beste die er is. 
Ook voor de aanwezige caravans wordt het imago omhoog gegooid door hippe bolides ervoor te zetten. Als laatste gaan we het maar niet hebben over de campers. Waar de leverancier nog steeds de informatie geeft dat je met zes personen in een hut kan die leeg 2900… weegt en totaal 3500 kg mag wegen. 
Het zal vast gaan om zes hele magere worteleters want de kilo’s die over blijven zijn echt niet veel als je bedenkt dat er bijvoorbeeld fietsen, tuinstoelen enzovoort meegaan. Of zegt dat meer over wat wij allemaal meeslepen….
waar we na twee overnachtingen op zondagmorgen op deze prima plek aankomen. Leuk was dat de overnachtingen in Nuit Saint Georges, vlakbij Beaune, en Millau voor mij herinneringen ophaalden aan mijn vroegere fietsvakanties.
Voor de zekerheid hebben we gereserveerd op deze camping aan de Middellandse Zee want we willen wel dicht bij het strand staan! Heerlijk even een paar dagen ‘alles mag en niets moet!’