Categorie: Deel 1

Op dinsdagochtend zijn we vroeg wakker in het Algonquin Provincial Park, we hebben ’s nachts allerlei geluiden bij de camper gehoord en Roel heeft nog naar buiten geloerd in de hoop dat de beren onze camper kwamen bezoeken maar helaas we hebben niets gezien.

Op weg naar de uitgang van het park speuren we nog goed de omgeving af of we beren of ander wild zien. Maar ondanks dat het nog vroeg is is het al erg warm en we hebben geen geluk. In Huntsville stoppen we in verband met een probleem met ons internet en Roel verdwijnt in de Bell shop. Ik snap daar toch niets van, en in dat soort winkels staan nooit “vermoeide vrouwenbankjes” zoals in kledingzaken wel “vermoeide mannenbankjes” staan, dus ik loop een rondje door het winkelcentra. Zie een leuke modezaak en spontaan krijg ik vreselijke jeukende handen….ik weet dit gaat alleen over als ik naar binnen ga en iets koop. Dus ik kwel mezelf niet, laat mijn lover weten waar ik ben en ga de zaak in. Ik snuffel in de rekken en een vriendelijke verkoopster vraagt of ze me kan helpen en samen zoeken we wat leuke spulletjes uit. En daar gaan we weer….de verkoopster begint te babbelen en al snel weet ik hoe ze heet, waar ze woont, dat ze is getrouwd en nou ja, noem maar op. En dit kost allemaal best veel tijd dit gebabbel. Super leuk maar dit kennen wij toch in het Nederlandse niet?! En nee, ik heb niet voor honderden dollars gekocht! ? Ik sta in het hokje te passen en hoor Roel de winkel binnenkomen en neerploffen op een vermoeid mannenbankje tegenover de hokjes. ‘Oh, zegt Bev (want zo heet de verkoopster) je zoekt je vrouw. Ze is hier in het pashokje en wat ze aantrekt, alles staat haar! And by the way, my name is Bev!’ En dan hoor ik mijn lover; ‘ja, zelfs een vuilniszak zou haar goed staan maar ik zie haar het liefst zonder kleren.’ En dat gaat nog maar dan komt het volgende….’jeetje, hoe zei je, dat je naam is….Bev, nou, je wilt niet weten wat dat in Dutch means….’? Goed, dat was de kledingzaak en mijn Roel. Bev, lieten we in totale ontreddering achter.
Op naar de supermarkt en ik weet niet hoe het andere camperaars in Canada vergaat maar bij ons vergt dat gewoon veel tijd. Zien mensen het aan onze neuzen, doen wij zo raar, ik heb geen idee maar praatje hier, praatje daar en het duurt gewoon lang voordat we klaar zijn. En steeds de vraag; ‘waar komen jullie vandaan?’ Ja, en dan ligt het misschien wel aan ons want wij vragen dan altijd….’can you guess?’ En dat geeft hilarische antwoorden bijvoorbeeld: ‘Germany’ En dan zeggen wij….’close by’ en dan is het echt gebeurd dat ze zeggen ; ‘oh echt wat leuk, daar hebben we nog nooit van gehoord, hoe is het om daar te wonen!’  Wanneer ze het niet raden gaan we hints geven, zoals de: mooiste koningin van de wereld (vinden Roel en ik ?) grootste haven van Europa, wooden shoes, tulips, ….  Ja, en eigenlijk roepen we het wel over ons zelf af want we kunnen ook gewoon zeggen Holland! Maar goed, zo brachten we weer een middag door in de kledingzaak, supermarkt en de LCBO (staats monopoly Gall en Gall) voor een flesje rode druiventinctuur en hadden weer gezellige praatjes maar we moesten naar Toronto!

Uiteindelijk kwamen we pas rond 19.00 uur in Toronto aan en zoals altijd kwam er van ons vooraf gemaakte plan niets terecht. Eigenlijk hebben we geen plan….we rijden en ondertussen nemen we de plannen door. Maar omdat we allebei heel veel praten zeggen we later tegen elkaar ; oh jee, hebben we dat gezegd ….tsja, en dan weten we het dus niet meer….We komen dus in de late drukke avondspits in Toronto en zoeken een Walmart op. Op de parkeerplaats staan overduidelijke bordjes met “geen overnachting anders wordt u weggesleept”. Toronto is een grote stad dus meerdere Walmarts. Op de TomTom nuttige plaats: winkelcentrum ingetikt en rijden met die hut. De volgende Walmart zelfde bord op de parkeerplaats. We besluiten daar wel even te eten want het is inmiddels al rond 20.30 uur en dan wordt mijn humeur, er zonder voer, niet vrolijker op. Een uurtje later zijn we met de TomTom als ondersteuning weer op pad naar de volgende Walmart die is zo duister, qua ligging en types, dat we na twee ronden over de parkeerplaats maar direct wegrijden. We zien ook helemaal geen andere campers op de weg! Op naar de volgende Walmart en als dat niets is dan nemen we een hotel. We rijden weer langs de drukke stad en komen uiteindelijk bij een Walmart met een vrij uitgestrekte parkeerplaats. En laat ik nu eerst even voorop zetten dat wij geen bange types zijn, hooguit voorzichtig door ons werk, maar zeker niet bang! We komen daar dus aanrijden, kijken elkaar aan en dan zie ik hij voelt hetzelfde, thank you Lord! Met een lach zegt Roel; ‘goeie plek, denk ik!’ Mijn antwoord; ‘Nou, als we vriendschap sluiten met alle losers die hier lopen wel, dan gaat het gezellig worden, rijden maar….Hilton here we come!’ Kortom er is dus geen parkeerplaats door ons gevonden in Toronto bij de Walmart! Inmiddels was het rond 23.00 uur en mijn lover en ik begrepen elkaar niet meer zo. Want het hotel was van de baan, hij ging het internet aanzetten en ging verder zoeken….we waren nu toch al laat!
We reden voorbij de lokkende lichtjes van het Hilton en Holiday Inn en ik voelde al zo’n zacht bedje maar nee, mijn lover zette de muziek een tandje harder en zong vrolijk mee. Hij had namelijk een camping 50 kilometer buiten Toronto gevonden! Hij draaide de snelweg op, keek op de TomTom en zei opgewekt, zo nog maar 48 te gaan! ?
We kwamen op de camping in Bronte National Park en voordat we stonden lag ik op bed! De volgende morgen had de receptie een mooie tip: zet de camper neer bij het treinstation (GO) van Bronte en neem de trein naar Union Station in Toronto. Dat hebben we gedaan en heel makkelijk! De parkeerplaats van Bronte GO is groot en veilig (camerabewaking), je mag er overnachten en met de trein ben je in 45 minuten voor 6,00 euro per persoon enkele reis in Toronto. De trein heeft een regelmatig dienstschema, zelfs tot laat in de avond en ’s nachts worden er bussen ingezet. Kaartje is snel en makkelijk gekocht.

We sprinten naar het perron en vragen aan een kerel; ‘Hebben we het juiste perron?’ Dat hebben we….en daar is ie weer….waar komen jullie vandaan? En weer een leuk gesprek hebben we: hij is op weg naar kantoor en vind het jammer dat hij vanmiddag geen vrij kan nemen anders zou hij ons rondleiden door de stad! Geeft ons nog heel veel tips en we nemen afscheid. Het is druk en warm in Toronto en we gaan eerst maar naar de CN tower, de hoogste toren van het westelijk halfrond.

Waaghalzen lopen aan een touw gezekerd rond de toren.

Geweldig uitzicht; de sky pod, de lunch in het restaurant, glazen platform, het is prachtig! Roel is hier eerder geweest en krijgt er geen genoeg van om te zien hoeveel er veranderd is. Onder de toren ligt een oude spoorwegremise en die is leuk verbouwd tot horeca.

We trekken verder door de stad richting Chinatown. Slenteren langs alle kraampjes, ik vind deze wijk zo heerlijk, sweet memories aan Hong Kong!

Verder naar Kensington Market met zijn exotische multiculturele mix en het trendy Queen West, waar we eten in een gezellige bistro.

Nog even langs het wereldberoemde stadhuis van Toronto.

Slenteren terug naar de CN Tower, we vermoedden vanmorgen al dat ze onze tickets niet goed gescanned hadden door een wisseling van personeel terwijl we de poortjes doorliepen en dat blijkt ook. We gaan gratis nog eens omhoog om Toronto by night te zien.

Met vermoeide voeten zitten we rond 22.30 uur in de trein retour naar Bronte GO en besluiten daar maar te overnachten.

Het nadeel van de parkeerplaats is dat er geen schaduw is dus de volgende ochtend zijn we al vroeg wakker door de warmte. Wat doen we: nog een dag Toronto of Niagara? Niagara!
We komen langs St.Catherines en het Wellandkanaal met zijn bijzondere al lang geleden gebouwde sluizensysteem. Gebouwd om het scheepvaartverkeer om de Niagara watervallen heen te leiden. (1 schip probeerde eens de watervallen af te varen door een motorstoring en dat wrak ligt nog steeds net voor de afgrond).

Door het leuke plaatsje Niagara on the Lake

komen we uiteindelijk in Niagara Falls. En wat een drukte is het hier! Allemachtig wat een gekrioel van mensen door elkaar heen. Allerlei nationaliteiten dwalen over straat waar kermisattracties je naar binnen lokken. Ik ben nog nooit in Las Vegas geweest maar Roel stelt….Vegas in het klein of Niagara Disney.

 

Het is één hele lange straat (Clifton Hill) met wat zijstraten en dan aan het eind de watervallen (Canadian Horseshoe Falls en de American Falls). Eerst de camper maar eens kwijt zien te raken!
En ook hier is het niet makkelijk want de Walmart wenst geen “overnightstays”. Het is echt heel warm en we zijn moe van de dag in Toronto dus gelijk op naar een camping.
Uitpuffen en dan op de fietsen naar de watervallen, dat is maar 5 kilometer.
Maar wat een hitte, ik moet toch even in de schaduw bijkomen, het is gauw dertig graden.
We zijn in Zuid Amerika geweest en hebben Foz de Iguazu mogen bewonderen maar de Niagara is ook heel mooi! Roel is hier nu voor de vijfde keer maar ook voor hem is het weer opnieuw genieten.

Het is al snel laat en we besluiten in de stad te eten. Roel wil avondfoto’s maken van de verlichte watervallen en om 22.00 uur is er ook vuurwerk. Op zoek naar een restaurant zien we onze favoriet; the Keg. Die zit in de kelder bij het Marriott hotel en zodoende hebben we geen idee wat er buiten gebeurd. Maar zodra we na het eten de fietsen pakken zien we donkere wolken boven ons….Roel checkt buienradar en die geeft aan dat er geen buien komen. We hebben nog een uurtje te gaan tot het vuurwerk dus maar een rondje over de mega kermis. We komen daar net aan en boem…. een harde onweersklap en gelijk vallen grote druppels neer.

Iedereen rent uit elkaar en gaat schuilen, ook wij. Gekleed in korte broek met shirtje en niets anders bij ons. Jaloers kijken we naar de mensen die vanaf de watervallen komen en bij de boottrip zo’n plastic jasje hebben gekregen. Roel zegt; ‘als het blijft regenen dan ga ik zo’n jas kopen van iemand.’ ? Maar goed, het bleef bliksemen en regenen en de lokkende straat met kermisattracties was veranderd in een lachwekkend waterparadijs met krijsende kinderen. Zodra het even iets droger werd stopten wij razendsnel de camera’s in mijn fietstassen en sprongen op de fietsen voor 5 kilometer tijdrijden! We waren de straat nog niet uit of grote bliksemflitsen schoten boven ons hoofd….en als ik ergens bang voor ben….dan is het buiten zijn in onweer! En het begon ook weer te regenen en gelukkig niet zo zachtjes. ? Ik was echt bang en zat kermend op mijn fiets, continue bliksem boven ons hoofd, keiharde regen en het water stroomde inmiddels over de weg. Wat was ik blij met de steun van mijn lover want die bleef kalm en bracht me veilig bij de camper. Kletsnat kwamen we bij de camper aan en oh shit, vergeten het zonnescherm in te draaien toen we weggingen! Er stond een hele bups water in maar gelukkig was het scherm nog heel. Wat een avond…. maar de nacht moest nog komen want de hele nacht ging het onweer en de regen door! We waren meer wakker dan dat we sliepen en de volgende ochtend….regende het nog!

Dan nog maar een dag blijven, doen we gelijk wassen en alles qua stroom ook opladen. Dus op naar de receptie voor een plek met elektriciteit. En dat is dan zo bijzonder….in het weekend zijn de plekken ineens duurder! Nou goed, we kozen een andere plek en hadden een klusdag. En buiten? Buiten bleef het onweren en regenen en de camping veranderde langzaam in klein Venetië. ’s Avonds was het enigszins droog maar ik wilde toch mooi met de camper naar de watervallen voor de avondfoto’s en het vuurwerk.
De camper konden we snel kwijt op een bewaakte parkeerplaats voor 10,00 dollar.
En de verlichte watervallen met het vuurwerk….één woord: Amazing! ?

De zaterdag breekt aan en op de camping zijn veel mensen al bezig om de waterschade op te nemen. Om ons heen liggen flinke plassen water en kinderen fietsen er met plezier doorheen. Vandaag willen we lopend over de Rainbow Bridge naar de Amerikaanse kant van de watervallen. Deze brug ligt over de kloof die tussen Canada en Amerika loopt. We verlaten de camping en gaan naar de parkeerplaats van gisteravond. Hé, die is in het weekend ook ineens duurder….kost nu 20 dollar! Nou, dan kijken we een straatje naar achteren nog eens. Ja, daar is er één voor 15 en één voor 10. We pakken die voor 10 dollar. Roel gaat betalen en komt terug met zijn kaartje en echt waar in nog geen 5 minuten zijn de prijzen weer omhoog gegaan! Als we van het terrein weglopen is het ook al 20 hier en aan het eind van de middag zijn de prijzen nog eens omhoog gegaan: 30 dollar! ?

We wandelen over de brug naar Amerika, de uitzichten op de watervallen zijn vanaf hier ook mooi maar het weer valt tegen want de zon laat het afweten en af en toe regent het ook weer. Het mooie van Amerika is ook dat ons telefoonabonnement van t-mobile hier gaat werken (onbeperkt bellen) dus ik bel mijn ouders voor een praatje. De wachtrij bij de Douane om Amerika in te komen is lang en dan zijn we aan de beurt. ‘Wat is de reden van ons bezoek?’ En nog een aantal vragen worden op ons afgevuurd. Gelukkig hebben we een visum, we moeten nu nog wel (éénmalig) 6 dollar administratiekosten per persoon betalen en mogen in Amerika verblijven tot 4 februari 2018 (zoals we al wisten ondanks het visum maximaal een half jaar). Verder hebben we een verrassend leuk gesprek met de beambte die ontdooit als hij hoort dat wij voor een lange periode op reis zijn en ik een oud collega van hem ben. We zijn nu officieel geregistreerd in de USA en hopen dat als we binnenkort met de camper de grens overgaan dit hierdoor eenvoudiger zal gaan. De watervallen van deze kant zijn minder indrukwekkend en wij vinden de Canadese kant mooier.

Al met al zijn we toch weer de hele dag aan de wandel. Terug op Canadese bodem kunnen we het niet laten en schieten het casino …(Dr. Rossi zei nog; ‘blijf van de drank af en uit de buurt van het casino’ ? ) …het walhalla voor de goklustigen in! En hier geldt mijn mooie regel: “what happens in the casino stays in the casino!” ?

Daarna een rondje over de kermis waar Roel en ik in het reuzenrad gaan. Ik vind dat altijd leuk die stelletjes die verliefd zitten te zoenen in zo’n bakje. Niet als je met een fotograaf zit….want mijn handsome zit om zich heen te fotograferen en hupt van de éne naar de andere hoek zodat het bakje heen en weer wiebelt….

En hoe grappig hij vindt  later ook nog een nieuwe vriend voor me! ?

We gaan maar terug naar de camper voordat het uit de hand loopt en zetten koers naar St. Catherines want daar is een fietsenzaak en hij heeft een probleem met zijn fiets. Uiteraard is de zaak al dicht maar we kunnen hem maar vast gevonden hebben en op zondag is die open. Vlakbij is een Walmart daar gaan we staan en even later komt er nog een camper bij, mooi. Het is wel aan een drukke weg dus echt rustig staan we niet….Bij de plaats Welland (sluizen) hadden we een pracht plek gezien en dat was vlakbij dus we konden altijd nog daarnaar toe als we zin hadden. Na het eten komt er ineens een raar type om de camper heen lopen en gaat druk pratend naast ons op de weg zitten, trekt handschoenen en sokken uit en kijkt boos onze kant op. Ik maak een grapje; ‘zo, die is niet goed!’ Roel houdt hem in de gaten en ziet dat ie bij de andere camper ook stampij maakt en daarna wegrent.
Nou staan we in een hoek dus we verkassen naar het midden van de parkeerplaats vlakbij de andere camper….zo, dat voelt beter. Rond twaalf uur net als we alles dicht hebben gedaan horen we iets om de camper….ieuw, wat is dat? Ik sta net mijn nachtponnetje over mijn hoofd aan te doen en Roel doet het gordijn omhoog en kijkt recht tegen het hoofd van een soort magere Hein met capuchon die terugstaart en dan schichtig wegloopt. ‘Nou, ben ik er klaar mee!’ zegt hij. ‘We gaan ergens anders staan.’ Dus daar gingen we om middernacht weg van de Walmart naar de sluizen bij Welland. We moesten er wel om lachen en reden eerst nog over de grote parkeerplaats of we die knul nog zouden zien maar die was nergens meer te bekennen. Bij de sluizen was het heerlijk rustig, dit hadden we veel eerder moeten doen! Het is daar ook een recreatiegebied en ’s morgens zien we al veel fietsers en hardlopers. Het begint al weer warm te worden en ik zeg; ‘Roel, laten we de camper wat meer in de schaduw bij de bomen neerzetten.’ Zo gezegd, zo gedaan! Nou had ik al een paar dagen het idee dat ik diesel rook….en nu dus weer! Roel naar buiten en hij kijkt onder de camper, doet zijn vingers over de grond en vraagt; ‘wat voor kleur is dit?’ (voor degene die het niet weten….mijn lover is kleurenblind) ‘Nou, dat is bruin….’ zeg ik. Vorig jaar in Noorwegen hebben we ook problemen gehad met het dieselfilter, dat zat los, en we vermoeden dat het nu weer zoiets is. We hebben reserve onderdelen bij ons en Roel slaat aan het sleutelen. Met hulp via internet en vrienden ( Jan Oorthuis: bedankt !)  denkt hij dat het opgelost is maar voor de zekerheid gaan we morgen toch maar even langs de garage.

Dat gaat morgen een drukke dag worden, fiets naar de fietsenmaker, camper naar de garage, zucht….soms zit het even tegen. Gelukkig hebben we een prima plek om te blijven staan en hebben we net “water geleegd en gevuld” dus wie doet ons wat. Er komt een schip in de sluizen en de fotograaf gaat aan de slag, als hij terugkomt bakt hij een lekker eitje voor me. Alle ramen staan open in de camper en dan komt echt het meest gekke van onze reis, tot nu toe…..Wij staan dus op een parkeerplaats bij een recreatiegebied en ineens komen er mensen naar het openstaande raam van onze camper; ‘are you selling something?’ ? Wij zitten ons eitje te eten en ????, ze denken dat we een soort foodtruck zijn, OMG, dit is echt het gekste wat we mee hebben gemaakt!

Roel gaat naar buiten en maakt een praatje maar ik kan niet meer, ik lig op de grond van het lachen. Wat ook raar is want dat horen die mensen. Dus die blijven excuus maken tot ik uit de camper ben en dan moet ik weer lachen….je ziet die mensen denken….’die is koekkoek!’ Ze maken nogmaals excuses en ik ga de camper maar in want ik kan echt niet meer van het lachen. Wat een gekke middag weer en we zijn pas zes weken van huis! ?

 

De tijd gaat soms zo hard voorbij, we zijn nu vier weken in Canada. Ik heb deze dinsdagmorgen in Montréal eerst het mailtje beantwoord van Frits en Anneke. Zij gaan binnenkort ook met hun camper op pad door de States. We hebben hen en nog een ander stel (Johan en Loes) leren kennen via de Canadasite. Een paar maanden geleden hebben we bij ons thuis met elkaar afgesproken om plannen en ervaringen uit te wisselen….dit lijkt inmiddels eeuwen geleden. De parkeerplaats van de Walmart ziet er somber uit, de regen is gestopt en de campers die er stonden zijn al vertrokken.

We zijn niet eens laat maar niet vooruit te branden. Hebben we zin om de stad te verkennen? Niet echt dus we besluiten om te volstaan met het uitzichtpunt boven de stad en dan richting Saint Jerome te gaan waar de camperzaak zit die ons hopelijk aan een keukenkraantje kan helpen. Om bij het uitzichtpunt te komen maak je een wandeling door een prachtig park dus beweging voor deze ochtend hebben we al weer gehad. Hier en daar een eekhoorn ( squirrel) en we hebben ook nog wild gezien. De zon komt voorzichtig door en we genieten van het uitzicht, alhoewel wij Montréal niet echt een mooie skyline vinden hebben zoals andere steden.

 

Vervolgens maken we maar weer eens een selfie. Het is grappig hoeveel mensen dan aanbieden of ze een foto van ons moeten maken. Waarop wij dan uitleggen dat het juist de bedoeling is dat we overal een gekke selfie maken….hoe flauw kunnen we zijn! ?
Door naar de camperzaak en die kan ons helpen aan een kraan! Maar….er is misschien een probleem want het systeem in Europa werkt iets anders dan in Amerika. Er komen 3 monteurs bij kijken en men test de kraan en het gaat werken! Dus inbouwen maar….ondertussen zijn we in gesprek geraakt met één monteur en de eigenaar.

En waar het aan ligt, aan onze open blik of zij vertellen graag alles….maar binnen een korte tijd weten we weer veel….De monteur heeft 28 jaar in dienst gezeten waarvan een aantal jaren in Germany en hij schakelde over in het Duits, heeft nog ex-schoonfamilie in Kleef wonen. De eigenaar is van plan om naar de Caravansalon in Düsseldorf te gaan dit najaar, dus we bleven babbelen. Er kwamen nog twee monteurs bij en Roel maakte een “uitdeelrondje” met onze souveniers namelijk; de sleutelhangers met de Delftsblauwe klompjes.

De monteur, die in Duitsland in dienst had gezeten, zei dat deze hem aan de blauw/witte flessen met jenever deden denken en kon zich ook het bier met the redstar (Heineken) nog heel goed herinneren! ?
En omdat we er toch waren namen we ook maar eens een kijkje in zo’n mega grote caravan en camper. Voor de prijs hoef je het niet te laten want ze zijn aanzienlijk goedkoper dan bij ons, alleen zouden wij er in Nederland niet mee mogen rijden want dan hebben we eerst een groot rijbewijs nodig. Komt nog bij dat de inrichting wel heel erg kitsch en donker is van die dingen!

‘Waar gaan jullie nu heen’ vroeg de eigenaar? En gek, ik denk dan altijd gelijk aan eten en heb visioenen dat zo’n man ons bij hem thuis gaat uitnodigen. ? Dus wij vertelden dat we onderweg naar Ottawa waren. ‘Ok, ga dan naar Mont Tremblant, dat is min of meer op de route en bijzonder mooi, in de bergen’ zei hij. En daar zijn we nu en het is zeker prachtig! In de winter wordt hier geskied en het is dat de bergen niet hoog genoeg zijn anders zou ik zeggen….we zijn in de Zwitserse of Franse Alpen. Het is een Nationaal Park en we staan op één van de campgrounds (L’Ours) middenin het park. Kampvuur, wijntje met wat lekkers en mijn handsome gaat zo de BBQ aansteken….je hoort mij niet klagen!

Met de muggen valt het mee en we kunnen de hele avond buiten zitten en genieten van het vuur. Het is echt stikdonker in het bos en de volgende ochtend schrikken we rond 09.00 uur pas wakker! Omdat de koelkast ook eens leeg moet heeft Roel zich vanmorgen wel erg uitgesloofd met het ontbijt!

Dat doet ie goed want we hebben vandaag een actieve dag. Eerst willen we naar de waterval in het park. We zijn gisteren pas laat in de namiddag hier aangekomen en nu we het park overdag zien valt het ons direct op dat het erg toeristisch is, de éne na de andere camping doemt voor ons op. Jeetje, dit is wel erg! Heel veel fietsers en wandelaars op de paden. De wandeling naar de waterval is mooi maar voor Roel toch wel wat zwaar, veel hoogteverschil en hij doet het rustig aan.

(effe fotografisch geintje bij de onderste -roel)

Hij loopt wat te mopperen dat hij net een oude vent is maar ik zeg ‘niet zaniken Dijkie, voorlopig loop je hier nog en dat had vorig jaar heel anders af kunnen lopen!’ We willen nog een nacht blijven maar het gekke is dat je dan terug moet naar de ingang van het park (het is niet zo groot ongeveer 10 bij 20 kilometer) om opnieuw entreegeld voor het park (dit is per dag per persoon) te betalen en weer een campground te bespreken.  En een kop koffie met taart langs een meertje.

We kwamen weer op dezelfde campground uit want de anderen waar me met onze camper konden staan waren vol. Helemaal top want daar was het ons prima bevallen! We namen gelijk een stapel hout mee voor het vuur vanavond en installeerden de camper. Roel was best moe dus wilde verder rustig aan doen maar ik besloot om nog een stuk te wandelen en liep terug naar het meer. Na anderhalf uur was ik weer bij de camper waar mijn lover lekker buiten zat met de kaarsjes aan. Ik zeg ‘wat romantisch!’ ‘Nou, dat doe ik tegen de muggen!’ zei mijn romanticus. ? We deden een wijntje met alles erop en eraan en de muggen kwamen dus vuur moest er komen. Dat wilde niet echt zo vlotten en wat dan….Laat ik voorop stellen dat ik alleen maar aanwijzingen geef, ik zit in een stoel en roep wat hij doen moet; dan zeg ik ‘wapperen met een boekje’ of ‘kleine stukjes hout erbij’. Roel doet dat dan maar uiteindelijk als het allemaal niet werkt dan heeft hij zo’n kleine rode jerrycan en gooit een scheutje benzine erbij en pfffoefff “fire in the hole”!

Een soort Gold Rush momentje voor de mensen die deze serie kennen….’Zo, geen mug meer te bekennen’ zegt mijn lover dan met een smile. Ik kan alleen maar kijken of mijn schoenen niet gesmolten zijn en of ik mijn broekspijpen nog heb want bij dit soort acties is er geen waarschuwing van zijn kant. Maar een kleinigheidje moet kunnen, zou mijn broer zeggen, en uiteindelijk bleef het vuur branden en we hadden een prima avond. De camper stond achteruit geparkeerd op de plek en best wel schuin….maar zolang je er niet in zit heb je dat niet in de gaten. Pas toen we naar bed gingen viel het mij op dat we wel erg schuin stonden…..Ik vond het niets maar Roel verzekerde me dat er niets kon gebeuren, hij had de camper op blokken gezet, nog extra keggen bij de achterwielen en nog een grote steen erbij. Handrem aangetrokken….klaar! En toch….ik vond het niets. ‘Zeg dat dan eerder’ zei mijn lover met een kleine (terechte want het was al rond 23.00 uur) ergenis in zijn stem. Hij ging alles nog eens controleren en het was safe dus ik vertrouwde hem en we gingen weer liggen. Later in de nacht begon het te regenen en daardoor kwam het zijraampje bij onze voeten met een klap dicht, nou we schrokken ons rot en dachten even aan de rem…. Ik zag die hele hut al door het bos hobbelen….?
’s Ochtends toch eerst maar op de parkeerplaats recht gaan staan en daar ontbijt en douche voordat we koers zetten naar Ottawa. Daar staan we nu voor de verandering weer bij de Walmart. Want het moet gezegd, in de grote steden is dit gewoon de beste oplossing! Morgen eens de city bekijken en zien of de hoofdstad van Canada inderdaad gelijkenis vertoont met de hoofdstad van Engeland. ?

Het Saguenay fjord, er zijn verschillende dingen over te melden maar laat ik zeggen het is prachtig! Het hoogteverschil is indrukwekkend en het stikt er op bepaalde plekken, door de stroming, van de walvissen, dolfijnen, zeehonden en beluga’s.
En hier moet je geluk mee hebben maar dat is de natuur….helaas werkt die niet op bestelling. En geloof het of niet maar ik heb mensen serieus aan parkwachten horen vragen hoe laat dat de Beluga’s kwamen….? Op woensdag regende het en hebben we vanuit Saguenay de ronde langs het fjord afgemaakt (totale afstand rond het fjord ongeveer 300 km) en zijn terug gegaan naar ons stekkie op het strand bij de Lawrence baai in Tadoussac.

Daar kwamen we eind van de middag aan en vreemd genoeg zaten er niet veel mensen buiten….hmmm, wat bleek na de regen waren er allemaal steekvliegen gekomen! Na de muggen in New Brunswick hadden we nu de vliegen hier. Ik heb in Zuid Afrika en Namibië nog nooit zoveel van die rotbeesten gezien. De volgende dag zouden we een soort rust/stranddag houden maar we konden niet naar buiten door de vliegen ?. Dus op pad naar Pointe Noire om de Beluga’s nog eens te spotten want Roel had eigenlijk nog geen goeie foto naar zijn zin. We vonden een mooie plek vlakbij het water en toen maar wachten. En iedere vrouw of man van een fotograaf/fotografe zal dit herkennen….het is wachten en wachten (bijvoorbeeld; dan is er net geen zon, dan is het licht niet mooi) en eigenlijk vind je het niet erg want je hebt het voor hem/haar over. Dus ik zit heerlijk in een stoel, die daar stond, te genieten en over het water te staren of ik al wat zie zodat mijn lover eindelijk zijn foto kan maken. Ik kijk opzij en wat zit hij te doen ….te Candycrushen! Ik zit me suf te turen over die brede rivier en hij zit een spelletje te spelen. ? ‘Ja, maar ik let wel op hoor’, zegt hij. ‘Yep, right’, dacht ik. En ineens net wanneer er dus bijna een “Andy en Melissa” momentje zou kunnen ontstaan….was daar een minky whale….en hoe dichtbij!

En onder ging die weer om een paar tellen later iets verderop weer boven te komen. Wij zaten daar met zijn twee en in het water vlakbij die minky whale die ook nog eens een poosje rustig in de buurt bleef. Super! We hebben verder de hele middag daar nog gezeten en ook met de beluga’s hadden we geluk! De jongen zijn nog niet wit maar grijs.

In een lekkere onweersbui terug naar ons plekkie bij het strand gereden en de planning voor de volgende dag gemaakt want Québec city ging het worden hadden we besloten!
De volgende ochtend waren de vliegen redelijk weg dus naar het strand afgedaald.

Roel zijn drone mee en ik mocht ook een poging doen….nou een gevalletje “even Apeldoorn bellen” bleef uit, maar lastig is het zeker! Daarna even snel een koffie/thee doen, Roel neemt een snoepje en een akelige krak klinkt uit zijn mond…. Wat blijkt : zijn kroon is van de implantaat af gebroken, het klinkt erger dan het is maar wel even een tandarts opzoeken. Op weg naar Québec komen we door Baie Saint Paul en wat is het daar gezellig, er is één of ander festival!

We rijden door het centrum op zoek naar een parkeerplaats en zien een tandarts. Helaas heeft de tandarts geen tijd….of zin….het is al vrijdagmiddag….en het is echt alleen maar even lijmen en vast zit de kroon weer….Het is trouwens wel te merken dat we in het Franse gedeelte van Canada zijn, ze hebben echt wat vervelende trekjes van de Fransen overgenomen….zoals het volhardend spreken in hun eigen taal. Nou moest mijn lover ook nog naar de kapper en daar was een kapperszaak. Dus naar binnen en de zaak werd gerund door twee schattige kapsters die zijn haar wel wilden doen. Ok, de spraakverwarring kwam met de tondeuse….de kapster vroeg: ‘welke stand, 2,3,4?’ En ik vertaal dan voor Roel want mijn Frans is beter en zeg dan ‘hij wordt graag op standje 4 genomen’ …..blijft lastig dat Frans!? We hadden een gezellig half uurtje in de kapsalon.

Even lunchen en door naar Québec. Daar was het ook al zo druk, doordat het dit weekend Regatta was. Er waren allerlei zeil- en marineschepen en door het bestaan van 150 jaar Canada werd dit ook nog eens extra groots gevierd.

Nou dat hebben we geweten want er was geen doorkomen aan in het centrum! ‘Ik heb een plan’ zei Roel….’de Walmart!’ Nou wij waren niet de eersten die zo dachten want de parkeerplaats van de Walmart, die wij hadden uitgezocht, was veranderd in een kleine minicamping. En dit keer kwam het mij goed uit want in de Walmart zit altijd een kapsalon en aangezien ik al weer een paar grijze haren had ontdekt was ik het helemaal met Roel eens….de Walmart ging het worden. Dus vrijdagavond nog een afspraak gemaakt voor zaterdagochtend. Roel was al de Walmart in voor boodschappen, ik zoek hem op en zeg ‘ik ben zo blij, ik kan morgenochtend gelijk terecht’ als een aap zoekt hij in mijn haar en dan hoor ik hem zeggen ‘nou, ik zie niets, waar maak je je druk om!’ En als ik ergens een hekel aan heb is dat het, want ik zie het dus wel! Maar dat zijn de verschillen tussen mijn lover en mij en die komen vanzelf goed. Hij weet inmiddels ook dat Louboutin geen stad in Frankrijk is maar dat het hele mooie schoenen zijn, een Gucci (en dan expres Gukki uitspreken) handtas is geen plastic tasje, een Porsche Cayenne is geen bestelauto en zo zijn er nog wel wat dingen op te noemen waarin we van mening verschillen en elkaar niet altijd begrijpen…..?Na de kapper wilden wij naar het centrum, de camper parkeerden we in Lévis, aan de overkant van Québec, en vandaar namen we de veerpont naar de overkant. Wat een vreselijke drukte, we stonden wel een uur in de rij voordat we aan boord konden gaan.

Ook in het centrum was er geen doorkomen aan en alle restaurants en terrassen waren bezet met lange wachtrijen. Québec is een leuke stad, met Franse invloeden, en bovenop duidelijk aanwezig het hotel Fairmont le Château Frontenac.

We worstelden ons door de mensenmassa heen en hielpen de economie een handje door wat uitgaven te doen.

 

Op een gegeven moment zie ik een leeg tafeltje en even snel oogcontact met de kelner….ik zit! Roel is 30 jaar geleden in Québec geweest en gaat op zijn telefoon zijn oude foto’s zitten kijken (hij kan via internet op zijn website al zijn foto’s in de databank opzoeken) en komt erachter dat hij het terras waar we nu zitten ook op de foto heeft staan. Een foto gemaakt op precies dezelfde plek zoals het nu is. De kelner vond het geweldig leuk om de oude foto’s van toen te zien.

 

 

De nacht brachten we weer door op de minicamping van de Walmart. ? Zondag zijn we naar Parc de la chute Montmorency gegaan. Op ongeveer 7 km van Québec stad en het is de beroemdste waterval van héél Québec. Hij is zelfs hoger dan de Niagara falls. En dit is echt de moeite waard! Met de cabine omhoog en daarna wandel je door een park naar beneden. In het park bevinden zich ook een restaurant, hangbrug, klimwand en tokkelbaan.

Tip: Er staan bij de parkeerplaats diverse “combitickets” om te kopen. Niet doen! Koop alleen de parkeerkaart en de tickets voor de kabelcabine binnen bij de kassa, dan kan je zelf de keuze maken enkele reis of retour en je bent voordeliger uit.
En je bent Nederlander of niet….de polsbandjes (toegangsbewijzen) die we hadden gekregen hebben we voorzichtig afgedaan en aan andere mensen gegeven….nee, niet verkocht….maar weggegeven!
Toen door richting Montréal maar we vergissen ons altijd in de afstand en de tijd en uiteindelijk gingen we dat niet halen dus kwamen we ergens op de helft terecht in de plaats Louiseville. Daar een camping genomen want er moest weer gewassen worden dus een wasmachine en droger was wel nuttig. De camping was een kleine camping met allemaal vaste plaatsen. Wij kwamen er echt als vreemden aan maar werden vriendelijk ontvangen.

Hele leuke plek aan het water, camper neergezet en onze buurman die buiten zat vriendelijk bonjour gezegd. Deze camping heeft alleen maar full hookup plaatsen dus Roel kon zich helemaal uitleven met water- en afvoerslang en elektriciteit. Want zoals al eerder vermeld wij zijn volledig selfsupporting. Zodra we op de plek stonden ging hij opgewonden aan de slag, alles werd uit de camper geladen en aangesloten. Hij kon ook voor het eerst de 110 volt omvormer proberen die perfect bleek te werken. Binnen gewoon 220 volt uit de stopcontacten. Ik stond met de gesorteerde was klaar en oh ja, hij zou meegaan dus camper op slot en we lopen naar het sanitair, kopen ook nog wat hout bij de receptie om ’s avonds een vuurtje te stoken en lopen op t gemakkie terug naar de camper.
En dan komt er een vrije vertaling van Roel, zijn woorden kan ik hier niet plaatsen, hij was vergeten de waterkraan dicht te draaien toen we wegliepen, dus pieppp…..piepppp, onze hele plaats en die van de buren was ondergelopen! Als onze watertank namelijk vol is dan loopt het overige water gewoon eruit…in dit geval dus bij ons en bij de buren. Roel schaamde zich en ging op zoek naar de buurman, die was nergens meer te bekennen. Ik hoorde Roel aan de éne kant van de camper op zichzelf mopperen en ik zat aan de andere kant en het is heel kinderachtig maar ik kon niet meer van het lachen. Hij kijkt om de hoek en ik zeg: ‘je bent toch op zoek naar de buurman, nou die kwam net voorbij gezwommen!” ? Roel kon er niet om lachen….
Verder deden we die avond wassen, drogen en mijn nieuwe Canadese strijkijzer uittesten op 110 volt ….zucht!

Nog een leuk detail was dat het echt wel een camping voor deze Cheryl was want iedereen had bling-bling lichtjes in de tuin en een enkeling zelfs een verlichte gekleurde kitsch palmboom!
Maandag bracht regen dus in plaats van nog een dag op de camping te blijven hangen veranderden we onze plannen en trokken verder voor de laatste kilometers naar Montréal. Reden binnendoor en maakten een tandartsstop voor Roel zijn kroon en die kan inmiddels ook weer lekker van zich afbijten! Nu in Montréal op de parkeerplaats bij…..de Walmart….ik begin er aan te wennen!
Het is vrij onduidelijk in het centrum van Montréal waar je nu wel of niet mag staan bij de Walmart. Er staan borden met daarop een wegsleepverordening. Op de website Motorhome-Canada.com staat aangegeven dat je bij het Casino Montréal ook zou kunnen parkeren.
Dat was onze eerste optie maar op weg daar naar toe zagen we deze Walmart (Boulevard Décarie) en hier stonden campers geparkeerd. Het Casino was nog een half uurtje rijden met de onzekerheid of we daar wel mochten staan….wel jammer want een avondje in zo’n speelparadijs is ook niet gek!

Op vrijdagmorgen rijden we weg vanaf de camping in Saint John, het zonnetje schijnt weer na de regendag van gisteren en we hebben besloten om richting de Franstalige provincie Québec te gaan. Maar eerst gaan we via what’s app naar Nederland bellen en lang zal ze leven voor Sia haar moeder zingen want die is vandaag, 14 juli, jarig! De WiFi verbinding op de camping is niet echt snel en de verbinding wordt een paar keer verbroken en iedere keer zetten we opnieuw ‘lang zal ze leven’ in….of zou moeders de lijn verbreken omdat het aan onze zangkunst ligt….Afijn, het lukt uiteindelijk en kort daarop vertrekken we. Saint John heeft nog één bezienswaardigheid die we zeker willen zien, the reversing falls, en daar gaan we eerst naar toe.

Heel bijzonder om te zien hoe de natuur hier werkt .We moeten echt even nadenken want het water gaat bij vloed stroomopwaarts door een kloof uit zee een rivier op en bij eb komt er dusdanig veel water terug dat er daardoor een waterval ontstaat. We vragen aan een mevrouw (we schatten haar rond de 70 jaar) om een foto van ons te maken en raken in gesprek, het blijkt dat haar vader uit Nederland komt en inderdaad ze heeft een hele Nederlandse achternaam, namelijk de Wit! Vandaar zetten we koers naar de Transcanadian Highway 2 want we willen vandaag wat kilometers gaan maken. Het plan is om naar Riviere Du Loup te gaan en vandaar de ferry naar Saint Simeon te nemen. Of we dat vandaag gaan halen betwijfelen we maar we zien wel. Op de Highway rijdt het prima door, we gaan er een keer af voor een korte lunch en wisselen elkaar af met sturen. Net als Sia aan het rijden is zien we ineens een bord met “langste overdekte brug ter wereld” volgende afslag Hartland. Wie rijdt beslist ….dus we gaan eraf, kris kras, door Hartland en komen bij de brug, heel leuk!

Doen daar gelijk nog wat boodschappen bij de plaatselijk super waar de zus van Dolly Parton werkt en gaan weer verder de Highway op. Dan volgt er weer een bord met waterfalls, dus Sia er weer af. Het is inmiddels al rond 17.00 uur en misschien moeten we ook maar eens gaan stoppen want onze planning gaan we toch niet halen vandaag. We rijden door het plaatsje Grant Falls en het kleine centrum ziet er gezellig uit met een paar leuke restaurantjes. We besluiten dat als we hier blijven overnachten dan gaan we vanavond uit eten. Vlakbij het centrum is ook een kleine camping maar die is vol, de eigenaar wil ons wel verder helpen met zoeken maar we kijken zelf nog even wat we doen. Eerst maar naar de waterval, die is aardig maar we hebben het snel gezien, er is een parkeerplaats bij en we bedenken of we hier zullen blijven staan….maar nee.

We wisselen maar weer eens van plek en daar gaan we weer, blijven nu wel binnendoor rijden want als we een leuke plek zien om te overnachten hebben we zo meer kans dan op de Highway. We rijden inmiddels richting Edmundston en tevens in de buurt van de grens want aan de andere kant van de rivier zien we gewoon de USA liggen. Roel rijdt er vrij dicht heen want hij wil een foto maken van de rivier om straks te vergelijken met de Mexicaanse grens maar er zijn teveel grensposten. Dit kunnen we beter niet doen, die Amerikanen zijn een beetje paranoia tegenwoordig. We zien een motel met een zwembad in het zonnetje, Roel zegt; ‘zin om te zwemmen dan nemen we gewoon een kamer!’?
Maar we rijden door en door en ineens ziet Roel een bord met camping, je moet goed kijken want het hangt tussen de bomen maar het is iets! We keren en draaien het terrein op. Er is helemaal niemand….een spookcamping!

Er is een huis bij en dat ziet er bewoond uit, we rijden over de camping en ineens ziet Sia iets bewegen, een oud baasje komt aangelopen. We vragen of we kunnen overnachten of dat het vol is (grapje)…..we kunnen blijven maar de toiletten en douches zijn out of order dus die kunnen we niet gebruiken. Komt goed uit want dat waren we toch niet plan. Kosten: omgerekend 18,00 euro en waarschijnlijk zo in de zak van t oude baasje, maar leven en laten leven en wij hebben een prima plek, want wie heeft er een hele camping voor 18,00 euro!

De volgende ochtend eerst in Edmundston naar de Walmart want het is zaterdag en Roel wil even de kranten downloaden…..en tuurlijk doen we ook boodschappen! Bij de Walmart kunnen we op de WiFi en die is best snel. Terwijl Roel zijn krantje doet, doet Sia haar fb, appjes en mailtjes. Het is super leuk om steeds wat te lezen uit Nederland dus bij deze lieve familie en vrienden ?? voor alle berichtjes die we van jullie krijgen! De Highway weer op voor de overige kilometers naar Riviere Du Loup, onderweg een tankstop en daar zit ook een VVV, we informeren naar de tijden van de ferry en het blijkt dat deze maar een vier keer per dag vaart en het best is ook nog om een uur van te voren aanwezig te zijn.
Wij rekenen uit dat we op het gemak die van 14.45 uur kunnen gaan halen. We hebben alleen geen idee hoe druk het zal zijn en of we moeten reserveren. We komen aan bij de boot en kunnen gelukkig mee, krijgen een bonnetje met de lengte van de camper. Met dit briefje betaal je later aan boord voor de overtocht en krijg je een afrijkaart. Het is dan 13.45 uur en we hebben dus nog een uur voordat de boot gaat….we sluiten de camper af, lopen een rondje door het haventje, maken wat foto’s, lopen terug want de boot zal zo wel komen…..Roel kijkt op zijn phone en verhip…is het een uur vroeger??!! Wat blijkt ..we zijn een tijdsgrens gepasseerd toen we de provincie Québec in kwamen, zonder dat we dit wisten of gezien hadden. Nou dan hebben we nog even voordat de boot komt!

 

De overtocht is leuk en doet ons denken aan Noorwegen waar we precies een jaar geleden waren. Je sluit de auto af en kan dan aan boord wat eten en drinken of boven aan dek genieten van het uitzicht.

Na ongeveer anderhalf uur zijn we aan de andere kant in Saint Simeon en kunnen verder, het is nog een kleine veertig kilometer tot de volgende ferry en dat willen we ook maar gelijk doen, zeker omdat we niet weten of we daar met de camper op mogen.
Het is leuk hier in de provincie Québec, we rijden langs de kust en de natuur is prachtig. Dan komen we in het plaatsje Sainte Catharine, het is een vrij klein plaatsje met een grote VVV en vanuit hier vertrekken veel georganiseerde boottochten om walvissen te spotten. Je kan er ook met een helikopter mee om walvissen spotten. Tevens vertrekt hier de ferry naar de Tadoussac. Aangezien we nog geen overnachtingsplek hebben gevonden besluiten we de overtocht maar gelijk te maken. De ferry vaart af en aan (totaal 3 boten) en is gratis.

We komen aan de overkant en zijn eigenlijk gelijk in Tadoussac, een druk en toeristisch en vooral Frans plaatsje.

Nou dan maar kijken waar we gaan staan, we moeten er zelf om lachen want het is al weer later dan gepland. We hebben weer te lang doorgereden…Roel maakt er een grapje over….’dat gaat ruzie worden als ik niet uitkijk’…. We schieten het drukke centrum uit, langs de golfbaan en een camping, rijden langs wat huizen en ineens…en dat is echt steeds wanneer we denken, nu komt er niets meer…..is er een hoog plateau met een uitzicht over de Lawrence rivier zo mooi…

Er staan nog een paar campers, echt zo’n WoW moment! (Voor de mensen van de Canadasite die op onze reissite kijken, door het dorp rijden en dan golfbaan en camping aanhouden, die komen links, dan de weg als maar blijven volgen nog zo’n 2 km) We parkeren de camper ergens tussen een paar andere waar nog een plekje is, stappen uit, kijken links en rechts wie onze buren zijn, éne kant Canadezen en de andere kant een Frans kenteken. Dat is grappig , eens even een praatje maken. Het is een Frans gezin; vader en moeder en twee kinderen (7 en 9), ze zijn ook anderhalf jaar op reis, hun camper ook verscheept door Seabridge, Antwerpen – Halifax! De eerste die we dus tegenkomen, hoe toevallig!

Zij gaan nog door naar Zuid Amerika onderwijl geeft de moeder de kinderen les tijdens de reis. We wisselen onze ervaringen en visitekaartjes uit! De volgende ochtend is het lekker wakker worden aan het water….Sia weet het nu zeker, ooit gaat het een huis aan het strand worden in Camps Bay in Cape Town ?. We krijgen nog wat tips van onze Franse buren en gaan op pad naar Cap de bon Desir, daar is een uitzichtpunt bij het water om walvissen te spotten. Wat blijkt, via een korte wandeling door een bos, kom je bij rotsen, hier klauter je over heen (vrij gemakkelijk) en dan sta je direct aan de Lawrence rivier. Er zitten nog meer mensen op de rotsen op de uitkijk.

Er lopen parkwachten in het rond die ons vertellen dat er vanmorgen al wat minky whales, beluga’s, dolfijnen en zeehondjes gespot zijn. We gaan ook zitten en wachten en zien de nieuwsgierige kopjes van zeehonden boven water komen en ineens ….dolfijnen en hoe mooi…het zijn er een paar en sommigen zwemmen twee aan twee. De parkwachter legt uit dat het moeders met hun jong zijn, als ze boven komen dan heeft het jong de gelegenheid om te drinken. Heel mooi! Ze zwemmen heen en weer en wij zitten daar gewoon. Uit het niets komt er een minky whale uit het water, WoW, zo dichtbij en weer onder water….afwachten waar ie weer boven komt.

Dat kan honderden meters verder zijn maar z’n tweede ademteug doet ie twintig meter verder. De nieuwsgierige zeehond blijft gewoon in het rond zwemmen en duiken, de kleine rakker! We zitten zeker twee uur lang op de rotsen te kijken naar het schouwspel in het water. De dolfijnen komen weer langs en ook de minky whale laat zich weer zien, het is grandioos om zo dichtbij te kunnen zitten, wat een super plek! Vervolgens wandelen we weer terug naar de camper. We willen terug naar onze overnachtingsplek van afgelopen nacht maar we moeten nog wel water en diesel scoren. Dat lukt bij een benzinestation, we zijn weer gered! We rijden terug naar Tadoussac en besluiten nog een keer naar de overkant te gaan want daar zijn ook beluga’s gesignaleerd. We staan op de ferry en zo voor de boot uit zwemmen ze. We zien de witte ruggen uit het water komen, Wat een bijzondere dag!

We rijden de ferry af, parkeren de camper en rennen naar de waterkant en zien ze nog zwemmen….het zijn er veel en het lijkt alsof ze spelen in de golfen van de ferryboten. Geweldig leuk om te zien, zelfs de ferry’s varen ook een stukje om zodat de mensen op de boot goed uitzicht hebben.

Uiteindelijk zwemmen ze toch verder maar als we over de reling geleund staan op de veerboot terug zwemt een beluga zo maar naast de boot. Tja, die lange telelens verwisselen voor een groothoek duurde te lang. En onder duikt die weer! Nou, deze ferry is toch gratis dus…we gaan gewoon nog een keer als voetganger terug….maar helaas dit keer hebben we geen geluk meer en er is niets meer te zien. Drs. P zong het al in zijn lied over de veerpont ….heen en weer…heen en weer… In Tadoussac kijken of we ergens een wijntje zullen doen maar parkeren is lastig hier met de camper.

Dan maar terug naar de overnachtingsplek en een wijntje van ons zelf met het beste uitzicht wat we ons kunnen wensen! De volgende ochtend zijn we vroeg wakker want vanaf het punt waar wij staan springen een aantal mannen met parapente naar beneden.

We raken in gesprek en op een gegeven moment biedt de instructeur aan dat Sia mee kan met een duosprong….de grappenmaker! Afijn, het is allemaal vrij tam want er is niet heel veel wind. Roel laat z’n drone nog even uit en daarna maar weer terug naar de ferry. We willen nog eens naar de beluga’s gaan kijken want wie weet zijn ze er. In het centrum van Tadoussac zien we een heerlijk Frans cafeetje mét parkeerplaats : eerst maar koffie en thee met wat lekkers.

Aan de overkant bij Pointe Noire is een mooi uitkijkpunt met verschillende plateaus. Daar gaan we kijken en hebben geduld en net wanneer we weg willen gaan….’een minky whale’ roept een parkwacht. Wat een geluk! Dus wachten en kijken waar ie weer op gaat duiken en bam, daar is ie weer. Ineens komt er ook een beluga voorbij, het ranke witte lijfje komt half uit het water, prachtig! En nog één, en nog één en nog meer!

Het zijn er wel heel veel! Het water is zo helder dat we ze ook onder water kunnen volgen, hoe mooi is dit! En dan nog een minky whale, we komen ogen tekort zoveel gebeurd er ineens in een korte tijd. Sommigen zitten zo geconcentreerd een kant heen te kijken dat ze niet zien wat er aan de andere kant van de boot gebeurd ;-)

De Lawrence rivier staat er om bekend dat er veel voedsel zit en daarom veel dolfijnen, beluga’s, walvissen en zeehonden aantrekt. In Afrika wilde dieren spotten vinden we geweldig maar dit is ook zo bijzonder! Roel heeft al vaker walvissen en orka’s gezien, met name op Hawaï waar hij er zoveel voor zijn camera kreeg dat hij van gekkigheid niet wist waar te beginnen. Voor Sia levert het sprakeloze momenten op….en dat wil wat zeggen … ze had niet gedacht dat ze het allemaal zo mooi en indrukwekkend zou vinden! Inmiddels is het 13.30 uur geworden, hoe snel gaat de tijd weer! Terug naar de overkant, ze herkennen ons al op de ferry, en rijden richting Sainte Marguerite. Via een vreselijk steil weggetje komen we in het piepkleine plaatsje Anse de Roche, er is plaats voor de camper aan het haventje en Roel stelt voor om hier te overnachten.

De wind komt over het fjord en is vrij hard en de camper staat te schudden….Sia is er al snel klaar mee dus we nemen een korte pauze en gaan verder. Roel rijdt en ja, wie rijdt beslist….en wat dan volgt….een onverharde weg die steil omhoog gaat. Voorzichtig vragen van Sia: ‘ Roel, gaat deze weg ergens heen?’ heeft geen nut, want zijn antwoord is….’ ik rij nog tot de volgende bocht en als het dan niets is dan keer ik….’ Yep! Er zullen genoeg lezers zijn die dit herkennen….Op een gegeven moment is de weg zo steil dat we ook in de eerste versnelling niet meer boven komen…., het was al warm maar Sia krijgt het nog warmer! ‘Dan gaan we maar terug!’ zei Roel en het klonk echt alsof hij het jammer vond!

Maar goed, dezelfde weg retour dus weer die onverharde rotweg heen en weer schudden…..grote stofwolk achter ons…..maar we kwamen er door! En waar die weg nou naar toe ging….nobody knows…. maar dat is juist zo leuk, aldus Roel! Wij kwamen weer op de verharde weg en niet ver van ons plekkie waar we al 2 nachten hadden gestaan dus daar maar weer naar toe. Het leven kan zo easy zijn: zonnetje, wijntje, BBQ, lovers en weer een perfecte dag achter ons! ❤️ Dan is het is al weer dinsdag….’s Ochtends heeft Roel wat leuks bedacht met de drone, Sia moet de camper rijden en Roel gaat de drone de camper laten volgen. Bij het strand hebben we een parkeerplaats waar we dit kunnen oefenen en we gaan aan de slag maar het wil niet echt lukken.

De drone blijft wel hangen maar volgt niet, waarschijnlijk op een rechte weg wel, later nog maar eens verder oefenen. Eerst naar het Nationaal park Fjord du Saguenay, ze hebben daar ook een hotspot voor Beluga’s. Een wandeling door het bos van drie kilometer heen.

 

Op de plek aangekomen vertelt de parkwachter dat er vanmorgen wel beluga’s waren maar nu is het stil. We wachten en wachten en rond half twee zijn we uitgewacht….die Beluga’s komen niet meer! We wandelen drie kilometer terug en zijn net voor een stortbui terug in de camper. Lunch en dan op pad naar Saguenay. Het is een vrij bochtige weg en het gaat hoog en laag. Achter ons kleeft een autobus en daarachter een paar auto’s zien we in de achteruitkijkcamera. Nou, als ze ons in willen halen dan doen ze dat maar. Sia rijdt gewoon een lekker tempo en echt niet als een slak en op een gegeven moment krijgt de weg een inhaalstrook en daar gaan ze ons voorbij. Bye,bye, denken wij, probleem opgelost! We krijgen eerst nog een klein plaatsje Sainte Rose du Nord. ‘Ga eraf’ zegt Roel, ‘wie weet is het leuk daar!’ We rijden het plaatsje in en het is klein met smalle straatjes en een ieniemienie haventje en oei, daar kunnen we niet parkeren want geen plaats dus keren maar. Sia weet even niet hoe en hé, daar is de bus die net heel de tijd achter ons hing. De chauffeur komt naar ons toegelopen, hij kijkt niet vrolijk….Sia heeft het raam al open en zegt Bonjour! Hij vraagt met norse stem waar we vandaan komen. Iets doet Sia vermoeden dat het land noemen niet de oplossing op zijn vraag zal zijn dus ze vraagt ‘waarom?’ En eerlijk waar wat zegt de beste man zonder het antwoord af te wachten….in gebroken Engels met een Frans accent; ‘because, you drive crazy, you are danger on the road’! Zo dan….. de toon is gezet. De bovenkamer van Sia gaat razendsnel aan de slag en geeft twee opties door: Barbie met de knipperoogjes (maar ik heb mijn zonnebril op) of : vraag hem waarom hij dat vindt. Het laatste gaat het worden….en wat blijkt….onze remlichten schijnen het niet doen, aldus de beste man. Hij heeft dus achter ons gezeten en ja, dan snap ik dat hij dacht dat ik een soort Verstappen was want als je mij in geen ene bocht hebt zien remmen zal je best gedacht hebben OMG! Ik heb de beste man vriendelijk bedankt terwijl Roel het ging checken en toen zag ik iets aan Roel dat ik dacht….hmmm, jij weet hier meer van….Ik ken hem inmiddels iets langer dan vandaag. Iets verderop was een parkeerplaats en daar maar gestopt want zonder remlichten is best gevaarlijk. We checkten alles en het ging om de remlichten van de fietsendrager. De rest deed het gewoon maar wel lastig te zien door de fietsendrager. Nieuwe zekering erin maar dat hielp niet, patsch gelijk kapot. Helaas hadden we ook geen nieuwe meer om te proberen dus waren snel klaar en toen kwam het…. want hij zegt namelijk….’ja, ik heb toch die originele kentekenplaat weer op de fietsendrager opgehangen toen we de camper net hadden opgehaald in Halifax, nou misschien heb ik toen door een draad heen geboord….Ja, zou kunnen hoor, ik weet het niet….’ En dan weet Sia genoeg want dan is er natúúrlijk door de draad heen geboord door de handyman! Hij zou thuis eens op zaterdag eind van de middag een extra camera ophangen, de hondjes leefden toen nog en die hadden zo’n hekel aan boren dus ik met de diertjes even een blokje om. Roel zegt meten is weten en dat doet hij dus ook! Ik loop aan t eind van de straat en hoor het alarm afgaan! Ja, precies een afwijking in de kabel waar de camera moest komen en dwars door de bedrading geboord. Ik zie de jongen van het beveiligingsbedrijf nog komen rond een uur of 19.00 uur, ‘ ik hoop niet dat het lang duurt meneer, want ik zou vanavond uit met mijn meisje.’ ‘Gaat goed komen jongen, het is zo klaar!’ zei Roel nog….Rond 23.00 uur vertrok de jongen bij ons thuis en was het karwei gefixt…. We stonden nu dus op de parkeerplaats met een camper waarvan de remlichten het slecht deden, Roel had mevrouw dom dom ( TomTom ) om een garage in Saguenay gevraagd en dat was nog een kleine 45 kilometer. Daar aangekomen ging ie net dicht. Op naar de automaterialenzaak want Roel ging het zelf fixen, hij kocht nieuwe zekeringen en we zetten hem neer bij de Walmart. Lekkere plek om te sleutelen!

De fietsendrager wordt gedemonteerd en het klopt, er is een gaatje geboord door de bedrading. Alles wordt gefixt, de tweede broek van Roel sneuvelt deze week, gisteren één met een scheur erin en vandaag weer één met een gat erin, maar de remverlichting doet het! ‘Zullen we eens bij de Walmart blijven overnachten’, zegt Roel. En hoe leuk, het zal wel een mannending zijn maar hij vind dit dus echt leuk met de camper bij de Walmart staan. We zijn maar even naar de pizzeria geweest om te eten en staan nu dus bij de Walmart, die aan een doorgaande weg is gelegen, en waar het een vreselijke pokkenherrie is van jongens die met auto’s met knallende uitlaten voorbij racen. Ik vind het helemaal niets maar mijn handsome gaat om mij op mijn gemak te stellen met een doekje langs de camera’s aan de buitenkant van de camper om ze op te poetsen (die dingen heeft hij speciaal voor mij laten monteren) ….dan kan ik het zien als er vannacht iets geks gebeurd. Maar als ik nu ergens anders heen wil dan moet ik het gewoon zeggen….thank you Lord, voor deze vent! We hebben de nacht maar aan de achterkant van de Walmart doorgebracht daar was minder herrie en er stonden nog een paar campers. Rond 07.00 uur rijdt Roel weer terug naar de voorkant ‘als die opengaat ga ik verse croissantjes halen voor mijn meissie.’ We kunnen op de Walmart WiFi dus zijn meissie is ook al weer blij en plannen onze route verder en werken aan de reissite….en om 08.00 uur croissants met koffie !

Op maandagochtend rijden we dan eindelijk weer richting Truro. Het is vandaag 10 juli en we zijn aanstaande woensdag twee weken in Canada. Voor ons gevoel is het al veel langer…en dat bedoelen we positief! We hebben Cape Breton gedaan en via Truro gaan we onze route oppakken naar Fundy National Park, dat is het volgende wat we graag willen zien want daar is namelijk ook een heel hoog eb en vloed verschil. In Truro moeten we ook nog langs onze vrienden van de garage want….we hebben, afgelopen zaterdag tijdens de regenbuien, nóg een lekkage geconstateerd. We hebben op het dak, en een gedeelte in het plafond, een kleine airco en waarschijnlijk heeft die ook een tikkie gekregen van de klap want daar druppelde het dus naar binnen. Eerder in de week is de keukenkraan afgebroken (ook dat nog…) en in Truro hebben we een aantal campershops gezien dus wie weet hebben ze toevallig een Europees kraantje voor ons anders moeten we er één gaan bestellen en laten opsturen. Er is geen haast bij want we kunnen ons nu ook redden, we hebben er nog twee in het badkamertje maar het zou handig zijn. We rijden twee campershops af maar ze kunnen ons niet aan een kraan helpen, wel hebben ze adressen waar de kranen waarschijnlijk te krijgen zijn.
Dat zal toch in de grote steden gaan worden, nou daar gaan we ook nog naar toe later in de maand dus dat komt wel goed. En ook nu merken we weer hoe behulpzaam en vriendelijk de mensen hier zijn. Dan even snel naar de Walmart voor internet….oh nee, voor boodschappen ?en door naar de garage.

De eigenaar Marty schrikt…’ er is toch niets aan de hand?’ ‘Nee Marty, we misten je!’ Vertellen hem het probleem en hij laat een monteur er naar kijken, de monteur gaat het dak van de camper op, Roel schroeft de binnenkant van de airco open.

Het probleem wordt voor nu verholpen en na een klein uurtje zijn we weer op pad….de kosten zijn omgerekend ongeveer 50 euro voor deze noodreparatie.
Zoals gezegd we willen dus naar Fundy National Park.

Even met de kaart van Canada erbij en hoe hebben wij onze keuze gemaakt om waar naar toe te gaan…. we zijn thuis gestart met lezen en plakkertjes in boeken gestopt maar dat ging niet echt werken want op een gegeven moment waren de boeken vol met plakkers dus dat gaf ook geen overzicht meer. Informatie van internet gehaald (Canadasite), vakantiebeurs en de voor ons belangrijkste boeken (Capitool reisgids en ANWB Wereldreisgids) meegenomen op reis. Tijdens de trip houden we bij waar we zitten en waar we heen gaan en proberen vooruit te lezen wat er te doen is. Zo hebben we nu besloten dat Newfoundland, Labrador en Prins Edwardeiland afvallen voor ons, je moet er met een Ferry heen en veel wat we over de bezienswaardigheden lezen hebben we tot nu toe ook allemaal hier gevonden. Nu zijn wij beiden geen echte vogelspotters dus wie weet zouden die juist die eilanden wel aan doen omdat daar bijvoorbeeld bijzondere vogels zitten. Maar goed het blijft altijd puzzelen….eigenlijk veel lezen en natuurlijk hopen dat je de boekjes wel bij je hebt want ach, we hebben ons toch verbaasd dat we de reisboekjes bij ons hebben want we zijn ze ook vaak vergeten en een heel land doorgetrokken om dan later bij thuiskomst nog maar eens te lezen wat we nog hadden kunnen/moeten zien…
Vanuit Truro rijden we via de snelweg richting Fundy en om het ons makkelijk te maken hebben we “mevrouw dom dom” maar eens gevraagd om dit via de kortste route te doen want het is al rond 13.30 uur en volgens onze inschatting was het nog wel even rijden.
De route die ze aangeeft gaat langs de kust en geeft een aankomsttijd van rond 17.30 uur dus let’s go! Gezien ons lichamelijk gewicht en de tijd slaan we de lunch eens over en nuttigen wat druiven tijdens het rijden maar ja, daar kan een mens niet op leven dus helaas is er ook een zak Doritos gesneuveld….maar goed, de route! Die ging dus langs de kust en was ook toevallig een bezienswaardigheid; zo’n route die uitgestippeld is en aangegeven met een bord, in dit geval een bordje met een vuurtoren, net alsof je een uitgezette speurtocht aan het rijden bent.

Helemaal leuk en deze klopte ook nog!
In het plaatsje Memramcook, net voordat je het kleine centrum in schiet, krijg je rechts zelfs een camperstation om te vullen en te lozen dus daar hadden wij een snelle pitstop…zo snel dat we daarna beiden het vuurtorenbordje verschillend zagen (de één zegt links en de ander zegt rechts) en drie rondjes om de kerk moesten om de route weer op te pikken….maar we waren weer ‘ en route!’ Eind van de middag naderen we steeds meer reclameborden van Fundy National Park, St. John en Hopewell Rocks. We merken dat dit gedeelte veel meer toeristen trekt en het is hier veel drukker dan op Cape Breton. We rijden eerst naar het park van Hopewell Rocks, hier is het eb en vloed verschil heel goed te zien doordat je tot aan het water kan komen. Het is een leuke wandeling door een bos van ongeveer een kwartier en dan ben je op het strand. Bij eb wandel je dan helemaal tussen de rotsen door en vergaap je je aan deze bijzondere rotsen die bij vloed voor een groot gedeelte onder water komen te staan. De tijden van eb en vloed staan bij de kassa aangegeven en je ticket is twee dagen geldig zodat je zowel de eb als de vloed mee kan maken, tevens lopen er op het park parkwachters rond die vertellen over het park. Wij zijn er rond 17.30 uur en het is eb, we besluiten gelijk maar te gaan kijken en wat is dit mooi! Het is jammer van de bewolking maar het is prachtig allemaal om te zien!
Het park gaat om 20.00 uur dicht en wij moeten ook terug want we hebben nog geen slaapplek voor de nacht en moeten nog iets eten….net buiten het park zit een restaurant annex motel met een parkeerplaats en….ja,ja, WiFi! Het is het proberen waard! Dus wij naar binnen en gevraagd of wij kunnen eten en daarna onze camper op de parkeerplaats mogen laten staan voor de nacht…. en dan merk je dat het hier echt meer toeristisch is want het antwoord is : ‘ nee, verderop is een camping en daar kunnen jullie gaan staan.’ En daar stonden we….zo’n situatie dat Sia als vrouw denkt ‘dit ga ik verliezen, daar gaat mijn maaltijd’ ….want mijn lover draaide zich gewoon om en zei:
‘Ok, als we hier niet mogen staan dan ga ik hier ook niet zitten eten’ en liep de zaak uit.
We stapten de camper weer in, althans Roel zat al en ik moest nog komen…, en dat is zo mooi aan hem hij blijft dus altijd opgewekt, en zegt…ik rij wel even naar die camping en als het wat is dan zet ik hem daar neer en ga lekker eten voor je maken, kip uit de oven! En daar is ze dan ineens die akelige stiefzus van me: ‘ ik wil helemaal geen kip uit de oven….dat duurt minstens een uur en trouwens ik heb de kookbeurt en ik heb er geen zin in, ik wil niets meer koken maar gewoon zitten….ik wil naar een restaurant!!’
Wij rijden naar de camping en dat blijkt een drukke mega camping te zijn dus verder dan de poort gaan we niet want we vinden het niets. Omkeren maar….en de andere kant weer op daar was ook nog een camping….we rijden weer langs het restaurant waar we niet mochten staan….Roel kan het niet laten om er weer om te lachen, Sia kan er de humor niet van zien….uiteindelijk komen we na 10 kilometer bij de volgende camping met de bijzondere naam the Chocolat River en ze hebben alles; kleine camping, motel, huisjes, restaurant en WiFi….thank you Lord! We zetten de camper neer en lopen naar het restaurant en hebben een gezellige avond. Alhoewel er mensen om ons heen gezeten zullen hebben die daar anders over dachten want zie ons zitten ieder met een iPad en iPhone….maar éénmaal met het bordje voor ons neus dan babbelen we wel met elkaar hoor! ?

Hele aardige campingeigenaar trouwens want wij hadden op onze plek (standaard) net geen WiFi ontvangst en toen mochten we verhuizen naar een andere plek, dit was een full hookup plek (water aansluiting en rioolafvoer) en die gebruiken wij niet, bij het restaurant met WiFi ontvangst….ja, welkom in het land van de internetverslaafden! En dan is het weer even wennen aan het tijdsverschil en oeps, daar had Sia van de week een paar keer geen erg in dus daar gingen een paar appjes de oceaan over en piep, piep, in Nederlandse slaapkamers….sorry, sorry!
De volgende ochtend regent het een beetje dus we doen het rustig aan, we hoeven ook pas rond 14.45 uur bij Hopewell Rocks te zijn want dan is het vloed. Rond 10.00 uur stappen we toch weer door het bos naar het strand want we willen nog een keer het schouwspel bij eb zien, wederom is het prachtig, misschien nog mooier dan gisteren omdat het regenen is gestopt en het inmiddels wat lichter is geworden.

We wandelen op het gemak terug en kopen nog wat kitsch souvenirs voor onze verzamelplankjes thuis, gaan naar de camper, lezen wat, eten en drinken wat, Roel bakt een brood…en dit allemaal op de parkeerplaats tussen de andere campers terwijl we wachten tot het tijd is om terug te wandelen voor de vloed en de zon komt inmiddels ook weer terug. Als het vloed is wandelen we terug naar het uitkijkpunt en inderdaad het is verbazend wat een verschil en wederom is het prachtig!

Al met al heeft dit weer een dag geduurd en nu op naar Fundy National Park voor onze volgende overnachting, dit is ongeveer 40 kilometer rijden. We pakken de route met het vuurtorenbordje weer op en gaan op pad, het is een mooie stille weg langs de kust en na ongeveer 20 kilometer zien we ineens een bord langs de kant met “free camping”. We stoppen want willen het noteren voor de NKC camperplaatsen, overleggen of we hier zullen gaan staan maar we zijn net onderweg…Verderop over de weg komen twee vrouwen aangelopen en spreken ons aan, zij zien ons kenteken en de één herkent het Nederlands kenteken, zelf komt ze uit Zuid Afrika, Kaapstad. Ze staan ook op de free camping, ‘kom ook’ roept ze ‘we kunnen praten over mijn mooie land’. We weten het nog niet, verderop is een vuurtoren daar willen we nog even kijken, we rijden er naar toe maar bij de vuurtoren mag je niet komen en bij het iets lager gelegen strand zijn te veel stenen en er is geen goeie plek te vinden om te staan….terug naar de Zuid Afrikaanse op de free camping dan maar want een avondje babbelen over Zuid Afrika, het land waar we beiden graag komen zien we wel zitten.
We melden ons bij de eigenaar, Don, van het terrein die aan de overkant woont met zijn hond, de labrador Sally, en zetten de camper neer, wat een grappige plek! Don vertelt dat de camping vrij is maar een bijdrage altijd welkom, hij heeft een heel groot grasveld met in het midden een plek waar je vuur kan maken met daarom heen een aantal schommelbanken en een overkapping, allemaal erg leuk maar kneuterig.

Het lijkt ons dat Don wat eenzaam is en op deze manier heeft hij aanspraak want hij wandelt gezellig met een glas wijn en hond Sally heen en weer en komt bij iedereen zitten.
Een groot nadeel van de provincie New Brunswick is dat het stikt van de muggen, veel bossen met waterpoeltjes, veel moerasachtige grond en wellicht het grote eb en vloed verschil dat hier mee te maken heeft. Het terrein van Don ligt aan het water….

Op een gegeven moment zien we een groepje buiten zitten bij het vuur waaronder de Zuid Afrikaanse dus wij op naar het kampvuur voor een gezellig avondje….we komen daar aan en worden echt letterlijk besprongen door de muggen…echt met recht een what the fuck (excuses ?) moment maar het was vreselijk!
Roel gaf het na, zoals hij zelf zegt, letterlijk één minuut al op en rende terug achtervolgt door en in een grote zwerm muggen. De overgebleven muggen hadden nu de keus uit een Zuid Afrikaanse, een Duitser, een Zweed, een Canadese, de oude Don en de Nederlandse….raden wie ze uitkozen….niet moeilijk toch?! Het grote vuur in het midden en daarom heen liepen de verschillende nationaliteiten een soort stoelendans samen met hond Sally en de enige die was gaan zitten was Don en die zag echt helemaal zwart van de muggen! In het voorbij gaan vroeg ik hem of hij er geen last van had. ‘Ja tuurlijk honey, welkom in New Brunswick, maar ik let er maar niet meer op!’
En dan sloeg hij weer uitnodigend op de lege plaats naast zich alsof ik zo levensmoe was dat ik daar zou gaan zitten…de laatste keer dat ik zo vreselijk onder de bulten heb gezeten was geloof ik als kind toen ik waterpokken had. Na een kwart marathon om het vuur vond ik het genoeg en dacht ik ga zo afhaken want ik moet ook nog terug.
Ik ontsnapte uit de kring en rende met een zwerm muggen terug naar de camper maar nu moest ik nog naar binnen….’eerst afkloppen en zwaaien’ riep Roel naar buiten, ‘dat heb ik ook gedaan.’ Gelukkig was het donker want allemachtig het had een hit op you tube kunnen worden maar ik was ze kwijt, Roel deed de deur open en ik sprong naar binnen en safe waren we….de vijanden verslagen. Er was nog één probleem de ramen stonden allemaal open en die moesten nog dicht, oeps. Horren dus omhoog en ramen snel dicht….klinkt simpel, is simpel maar niet als er zeker vijftig muggen voor hangen. Roel wist raad, eerst sprayen! Als persfotograaf vaak met een ME-actie mee geweest dus gelukkig waarschuwt hij vooraf …’spray’ riep hij dus….en dat deed hij!…jammer genoeg krijg je het alleen benauwd van die rommel want als je er high van zou worden dan hadden we een prima nacht gehad. Als een ware terminator trok hij langs de ramen en deur en alles werd gesloten. Zo, het was inmiddels rond 23.00 uur en rond het vuur ging het ook los, de muziek ging harder en de vlammen werden hoger maar wij gingen niet meer naar buiten….no way! Hoe ze binnen waren gekomen geen idee maar ze waren er ineens ….en niet één of twee, nee, heel veel, gelukkig had Roel de spray nog staan dus hup de bus er maar weer bij….en dat werkt prima in een afgesloten ruimte!?
Maar daar gingen we het toch niet mee redden want de aanval werd ingezet, gelukkig hebben we zo’n tennisracket, waar je een batterij in stopt, klap op de mug en geroosterd is ie, bij ons.
Dus als een volleerd tennisster ging mijn lover aan de slag, backhand, forehand, hij speelt een leuk spelletje golf maar deed mij nu verbaasd zitten toe kijken (kan ook de nawerking van de spray zijn geweest) binnen no time had hij serieus waar, zeker vijftig muggen te pakken!
Het was inmiddels na middernacht en we zaten nog steeds met spray en racket in de aanslag en binnen klonk nog steeds muggengezoem….buiten nog steeds harde muziek….we hebben er maar om gelachen want wat moesten we anders! Roel zei;’ als die stoelen niet buiten stonden dan ging ik nu nog weg!’ (De campingstoelen en tafeltje stonden nog buiten) Maar ja, hoe moet je die stoelen pakken….met een laken om misschien… maar we stonden ook nog naast een kerkhof….zie je het voor je, Roel met een laken om die stoelen pakken midden in de nacht naast een kerkhof, dus gewoon blijven staan en drank kon ons redden! De volgende morgen geloof het of niet….bijna geen mug meer te zien! Het regende ook een beetje en het zag er ineens allemaal anders uit, we deden wat in het donatiepotje voor Don en de hond Sally en met Santa Lucia van George Baker uit de speakers gingen we met een klein  muggenkatertje op pad richting Fundy National Park. We pikten onze route met het vuurtorenbordje weer op en kwamen in het plaatsje Alma, hier is ook de ingang van het Nationaal park. Alma zelf is een klein plaatsje met een aantal restaurants, wasserette,(altijd handig om te weten) benzinestation en een klein haventje waar de schepen droog liggen als het eb is, heel bijzonder om te zien.

We houden een pauze en verbazen ons ook hier weer over de snelheid en het hoogteverschil van het water met eb en vloed. Een parkwachter legde kinderen uit wat er allemaal in zee en op het strand  leefde.

Vervolgens rijden we het park in en weer uit….dat ging wel heel snel. Misschien komt het door afgelopen nacht maar we zijn wel een beetje klaar met de muggen en er is een camping in dit park maar die ligt echt middenin het bos en er is vreselijk veel water dus wij vrezen…..
We rijden door en komen in de plaats Saint Martin, een leuk klein plaatsje aan de kust met bijzondere grotten in zee en ook hier weer het verschil in eb en vloed. We vinden twee leuke restaurantjes aan zee en we trakteren ons zelf op een seafood chowder (visssoep) en die is heerlijk!

Helaas merken we dat het echt toeristisch is hier want op het strand staat dat overnachten verboden is. Jammer want wat een prima plek! Verderop is inderdaad een mega camping maar daar hebben we geen zin in. Dan maar door naar de volgende plaats, dat is Saint John, ongeveer nog een 50 kilometer verderop, daar willen we sowieso gaan kijken want dit lijkt ons volgens de informatie een leuk stadje. Bij aankomst is het een grotere stad dan we gedacht hadden met ook veel industrie. Er is één camping en die ligt boven het stadscentrum, het is ook een grote camping maar daar we één dezer dagen ook moeten wassen en een wasmachine/droger nodig hebben besluiten we toch maar op deze camping te gaan staan.
De camping ligt gedeeltelijk in het bos en met name de selfsupporting plekken zijn daar. De full hookup plekken liggen hier stijf naast elkaar, dit in verband met de riool en watersluiting.

Wij maken hier geen gebruik van met onze camper en krijgen een prima plek half in het bos en nu maar hopen dat het mee valt met de muggen!?En dat doet het! We kunnen zelfs buiten eten.

De volgende morgen worden we wakker met regen en dat is het fijne aan het reizen zoals we nu doen….we hoeven helemaal niets! De planning was om vandaag naar het centrum van Saint John te gaan maar zolang het regent blijven we binnen en doen helemaal niets….? Rond 13.00 uur regent het nog en we besluiten om er toch maar op uit te gaan, volgens onze verzamelde informatie moet er hier een grote overdekte market  square zijn met allemaal winkeltjes dus shopping time. Vanaf de camping moet het aan te lopen zijn maar met dit weer hebben we hier geen zin in dus we nemen de camper mee en gaan op pad. Het centrum van Saint John oogt mistroostig met regen…welk centrum niet…. en wanneer het informatieboekje is gedrukt over deze stad weten we niet maar de meeste winkels in het overdekte market square staan leeg! We rijden nog een rondje door het centrum maar kunnen het niet ontdekken, net buiten het centrum liggen inderdaad een aantal grote winkelcentra en daar kopen we ieder nog wat kleding. Buiten gekomen zien we een waterig zonnetje dus retour naar de camping voor een hapje en een drankje en de route plannen want we zijn klaar met Saint John….morgen trekken we verder!

Cape Breton heeft in bepaalde gebieden van het eiland gewoon geen mobiele telefoonverbinding en geen internet, een aantal restaurants en winkels heeft soms dan wel internet maar heel moeizaam en men maakt gebruik van een emergency phone.
En wij, de twee meest verwende verslaafde internet/telefoon personen die er zijn, zijn hier gewoon aan het overleven!
We maakten er deze morgen een grapje over; we gaan een t-shirt laten drukken met de tekst: We survived Cape Breton, no internet, no phone and we had to talk to each other! ? Maar dat is niet helemaal waar want vindingrijk als Roel is vindt hij al snel een openstaand netwerk en met zijn WiFi versterker vangt hij het signaal en zo hebben we hier toch af en toe internet. Of we gaan eten in een restaurant waar ze WiFi hebben onder het motto ….dan hoeven we niet te koken! En daar ligt het gevaar….de echte verslaafden hebben namelijk ook altijd een excuus!
Maar zonder gekheid het is nu donderdag en we hebben drie nachten op het strand gestaan en het wordt tijd om verder te gaan maar wat is dit een heerlijke plek! Vanmorgen een ontbijtje op het het strand met een eigen gebakken brood van Roel.

Het was even experimenteren voor hem, met de in de camper meegesmokkelde ingrediënten en het bakken in de oven, maar het is prima gelukt. We genieten van de zee en de sierlijke Jan van Genten die af en aan vliegen en met een snoekduik dan de golven in gaan op zoek naar hun prooi. Pleasant Bay is echt een schattig klein plaatsje waar iedereen elkaar kent en gisteravond zijn we gaan eten in het plaatselijke restaurant en aangezien kreeft en krab hier in de streek de specialiteit is dacht Sia…het is nu of nooit. Wij hebben het wel eens eerder op maar dat was aan boord van een cruiseschip van de HAL en toen lag het heel netjes uitgeserveerd op ons bord. Roel liet zich niet verleiden en nam de T-bonesteak maar Sia ging ervoor! Er kwam het nodige op tafel, een mandje met gereedschap, een placemat met uitleg “hoe eet ik kreeft”, de super vriendelijke serveerster had de keuken ook al gevraagd om wat grof snijwerk te doen vertelde ze….huh??, het feest kon dus beginnen!

Nou, dat was geen makkie en het is een hele kraakpartij zo’n diertje maar lekker was het zeker en voor sluitingstijd van het restaurant was het nog gefixt….Doet Sia ineens denken aan Bangkok waar we in een restaurant op Koh San road garnalen zaten te eten en door het pellen haar mooie kunstnagel een stukje afbrak, zonde en vervelend! Op de hoek zat een massagesalon met allemaal tekst op de raam dus zij rent alleen even snel naar binnen om een nagelknippertje te vragen voor haar nagel. Ongeveer 1.75 meter valt, bezweet (40 graden) in korte broek met plakkerige shirt en schoenen waarmee je de Himalaya kan beklimmen, de salon binnen en een lieftallige mooie Thaise komt van achter een gordijn en vraagt met zachte stem wat madam wil. I want knip, knip, riep Sia….en wellicht herkenbaar dat als je merkt dat mensen je niet begrijpen je ook harder gaat praten…zeg maar roepen…de Thaise schone begrijpt het niet helemaal en vraagt of Sia happy end of no happy end wil en wijst op het raam….ja, lezen blijf altijd een dingetje ook als je haast hebt, ze heeft uiteindelijk al giechelend wel de nagel van Sia tot een happy end gebracht!
Terug naar Canada….. we besluiten de Cabot Trail verder af te maken, deze is dus ongeveer 300 km lang en we hebben nog maar 1/3 gehad. We zetten koers richting Sydney, de enige echte stad op Cape Breton eiland. Hier vertrekt ook de Ferry naar Newfoundland maar we hebben geen plan om deze oversteek te maken.
Onderweg zien we een eagle in een boom en een andere grote vogel (Ilse, de nicht van Roel, zal vast weten welke) een vis uit het water graaien en oppeuzelen.

Het is vrij relaxed en rustig rijden (mijn lover zit glimlachend te genieten) en af en toe stoppen we voor een pauze of een fotomoment zoals bij het plaatsje Cape North want precies vorig jaar om deze tijd waren we op de Noordkaap.

Bij een westerntype winkeltje halen we nog wat kleine boodschappen want we hebben geen idee waar we vanavond zullen stoppen en overnachten.
Als we uiteindelijk eind van de middag toch door de hoofdstraat van Sydney rijden zien we een leuk restaurant met een zonnig terras op de 1e verdieping, parkeren de camper op de nabij gelegen grote parkeerplaats aan de haven en daar loopt ook een sheriff naar zijn auto.

Gelijk maar eens vragen of we hier gewoon op de parkeerplaats mogen overnachten. Dat mag, hij legt ons uit dat we in Canada overal mogen overnachten tenzij er staat dat het niet mag. Goed om te weten!
We eten een lekker visje, drinken een wijntje en vooruit we zijn er toch en ze hebben internet….weliswaar heel traag…. dan ook nog maar een dessert, iets lekker zoets uit de oven; warm appelgebak, en raken in gesprek met een kerel naast ons die uit Ottawa komt en een paar dagen hier op familiebezoek is. En dat is het leuke aan deze reis met de camper we zien heel veel, spreken allerlei mensen en leren zo veel over het land en de mensen! We overnachten op de parkeerplaats aan het water en de volgende morgen rijden we westwaarts naar Louisbourg, daar is het imposante Fort Louisbourg, één van de belangrijkste Franse bastions in de Nieuwe Wereld, dit werd tussen 1713 en 1758 gebouwd.

Nu is het het grootste gereconstrueerde militaire complex van Noord Amerika met gekostumeerde gidsen die vertellen over de geschiedenis en zeker een bezoek waard! Vanaf het fort rijden we ongeveer 20 kilometer terug naar Mira River Provincial Park en brengen daar de rest van de middag heerlijk lui in het zonnetje door.
Volgens het weerbericht zou de zaterdag regen geven en inderdaad afgelopen nacht heeft het flink geregend en ook zaterdagmorgen is het niet droog. De camping waar we staan in het Mira Provincial Park is mega groot en omdat Sia haar haar wilde wassen en föhnen zijn we hier beland maar het is niet echt ons ding zo’n grote camping. Je staat echter wel heel rustig hoor en niet hutje mutje zoals op een Europese camping maar op een rustig stukje in het bos. Maar er staan bij dit park totaal toch 250 campers op een groot oppervlakte van een vierkante kilometer. We hebben 100 liter water aan boord van de camper en kunnen hier ongeveer 3 dagen mee doen bij kort gebruik van de douche, koken, afwas en toilet. Voor extra’s zoals een was draaien, langer douchen, Sia haar haar wassen en föhnen nemen we een camping, ook in verband met het voltage. Het is voortdurend nadenken om te voorkomen dat je iets opblaast.
We hebben een föhn gekocht in Canada maar die kan niet in de camper gebruikt worden want hij is alleen 110 volt en teveel ampère. En in de camper hebben we met de omvormer 220 volt van de boordaccu’s maar max 1000 watt. De elektrische tandenborstel van Sia ging dag 2 al kapot dus hier een nieuwe gekocht, alleen 110 volt maar hij vreet gelukkig heel weinig stroom en laden we op met een gekochte 120 watt 110 volt omvormer die in de sigarettenaansteker past . De ladyshave bijvoorbeeld (zoals Roel altijd zegt: de heggenschaar) kan wel met de omvormer, thuis ingebouwd door Herman (zie eerste verslag) gebruikt worden, 110 volt én 220 volt en weinig ampère. En opladers voor camera’s doen het ook zowel op 110 volt als 220 volt.
De stekker zegt zo niks over de spanning. En we kunnen de camper als we een aansluiting op een camping hebben met een verlengsnoer gewoon met 110 volt laden. Als de 12 volt zonnecellen hun werk niet gedaan hebben tenminste. Roel ziet hem regelmatig op 6 ampère laadstroom staan. Maar…. de generator die we voor echte nood bij ons hebben is 220 volt. En als we die op de camper aansluiten en Roel vergeet de omvormer er tussenuit te halen komt er 440 volt uit de stopcontacten…. voortdurend nadenken anders gaat de boel kapot. Iedereen goed opgelet vroeger bij natuurkunde hopen we anders snap je niks van het voorgaande….allemaal nog aan boord? dan gaan we verder!

Na al dit vrouwelijke getut van haar wassen en föhnen vond Roel dat het tijd was voor…..juist internet! En net buiten de camping had hij de vorige dag bij een benzinestation al een restaurant met een bord Free WiFi gezien (mijn handsome spot een WiFi bord als een Navy Seal de vijand ?) dus wij erop af en gelijk maar een tweede ontbijt cq. brunch genomen want ja….we waren er toch en met een volle maag rijden is gewoon prettiger…en… gelijk de kranten van de afgelopen twee dagen gedownload, Roel blijft een nieuwsjunkie. (met zijn tweeën: gebakken ei met spek, toast, gebakken aardappels en onbeperkt koffie en thee voor de prijs van omgerekend 9,00 euro totaal). En druk in die zaak!
Vanaf daar, ongeveer Mira river, zijn we de Marconi Trail gaan volgen tot in Glace Bay waar we het Marconi Nationaal Historic museum bezoeken. Vanaf hier verzond Marconi in 1902 zijn eerste signalen naar de andere kant van de oceaan.

We rijden terug naar Sydney en omdat het nog steeds regent gaan we shoppen bij de Walmart. Wat zijn die winkels ontzettend groot, ze verkopen er echt van alles, van levensmiddelen (allemaal hele grote verpakkingen!) tot huishoudelijke apparaten, kogels voor een geweer tot schoenen, campingartikelen tot speelgoed en we kunnen er uren dwalen. Als we uitgeshopt zijn dan gaan we via de kust weer terug naar de brug/Causeway om Cape Breton af te komen. We komen langs leuke kleine plaatsjes zoals Middle cape, Irish Cove en Johnstown en zien mooie plekken om te overnachten maar het is net 15.30 uur en het weer is pet dus we wisselen elkaar met sturen nog maar eens af en houden gas op de plank. Uiteindelijk zijn we het eiland af en zetten koers richting Truro maar dat is te ver en dat gaan we vandaag niet halen. We nemen afslag 37 richting Tracadie en rijden nog een stukje door tot Bayfield en net wanneer we denken …dit gaat het niet worden, hier is niets meer, zien we een heel klein haventje, er staat nog een camper maar daar zit niemand in. Er liggen wat vissersboten en er staan een paar schattige huisjes, voor één van de huisjes zit een stelletje en we vragen of we hier mogen overnachten. Natuurlijk! roept, zij, als je straks maar wat komt drinken hier, ha,ha, en gelijk de vraag ‘waar komen jullie vandaan’. We parkeren de camper, kijken wat rond en gaan even bij het stelletje kijken, maken een praatje en wandelen terug, maken nog een praatje met een visserman en zijn vrouw die op hun boot bezig zijn en leren daar wat over de vangst van kreeft en krab, het seizoen voor de kreeft is net voorbij en nu volgt de krab. In welke “manden” en met wat voor aas er wordt gevist en wat de vissers de rest van het jaar doen, leuk en leerzaam om te weten! Terwijl Roel het eten in de oven schuift doen we een wijntje en komt het zonnetje ook nog door op deze heerlijke overnachtingsplek waar verschillende mensen wonen en werken en wij voor één avond daar ook deel van uit maken …een bijzondere ervaring weer.

Na een rumoerige nacht want eenzaamheid kan wat doen met een mens merken wij…het is dus een klein haventje met wat vissersboten, een paar speedboten, wat loodsen waar waarschijnlijk vis opgeslagen ligt en een stuk of 8 huizen verspreid tegen de helling. In één huis hebben we gisteravond al een visserman naar binnen zien gaan toen we met het stelletje stonden te praten. Rond middernacht heeft hij het geweldig naar zijn zin en zit luid zingend en klappend met de muziek van Dire Straits aan in zijn tuin mee te lallen….wij hopen dat hij op een gegeven moment vanzelf van de drank om zal vallen….en dat hij in zijn val de stopknop van de muziek zal aanraken…. Ergens in de nacht schrikken we nog een keer wakker en horen hem nog, wij staan gelukkig een eind bij hem vandaan maar over het water klinkt het toch hard…en vals! We hebben een easy zondagochtend en met nog maar 180 km tot Truro te gaan besluiten we rustig langs de kust te rijden. In Truro willen we even langs een camperwinkel die daar zit want we hebben nog een klein probleem met onze keukenkraan maar die zaak is morgen pas open. Als we rond 11.00 uur vertrekken is het bij alle huisjes nog rustig en er is niemand te zien. We hebben een klein stuk snelweg en gaan er bij afrit 34 weer af en komen in de plaats Antigonish. Hier is het vreselijk druk want wat blijkt: the 154th Antigonish Highland Games zijn hier van 2 juli tot en met 9 juli. We zoeken een parkeerplaats maar dat valt niet mee, we rijden heel brutaal maar een parkeerplaats bij een soort winkel op en daar parkeert ook net een kerel gekleed in een Schotse rok met een shirt met achterop de tekst Staff. Die maar eens vragen! Mogen we hier parkeren? Natuurlijk! Zegt hij, en hij vertelt gelijk dat de spelen zijn en wat er allemaal staat te gebeuren vandaag. Vraagt vervolgens of wij er naar toe willen….ja, dat willen we zeker wel eens zien. Hij rent naar zijn auto en komt terug met een vrijkaartje! Hoe super aardig….rest er nog maar één vraag….juist! Wat draagt en Schot nou onder die rok! Hij schiet in de lach en zegt met een knipoog; eigenlijk niets maar ik moet vandaag omhoog met een soort ladder boven het publiek en ja, dan doe ik toch maar iets aan! Have a nice day! We gaan naar binnen en genieten van wat we zien, veel gooi en smijtwerk met hamers door mannen en vrouwen, doedelzakblazen en dansende meisjes, kraampjes met van alles te koop en natuurlijk de nodige foodtrucks en ook hier weer een alcoholverbod!

We raken weer in gesprek met allerlei mensen die ons weer voorstellen aan hun vrienden. Ondertussen gaat de zon steeds meer schijnen en is het drukkend en bloedheet dus we hebben het wel gezien en besluiten verder te gaan.
We rijden een klein half uur verder langs de kust en dan zien we dit leuke haventje in het plaatsje Arisaig en mijn handsome spot weer internet, het is zondag dus we doen het rustig aan, parkeren de camper, houden een theepauze, uiteindelijk nemen we een wijntje en nog één en besluiten dat we Truro vandaag ook niet gaan halen. Er is een klein strandje bij het haventje en is het de wijn of de zon maar Sia besluit te gaan zwemmen maar lang gaat het niet duren want het water stikt van de kwallen.
Roel heeft inmiddels de BBQ opgestookt en omdat de taken echt wel verdeeld zijn doet Sia de afwas ?.

Tijdens het eten komt er nog een Canadees stel dat naar hun boot gaat die vlakbij onze camper in de haven ligt, zij spreekt ons aan met de vraag waar we vandaan komen en het blijkt dat haar ouders uit Overijssel komen, ze spreekt nog gebrekkig Nederlands en vertelt verder dat ze ons vandaag ook op de Highland games heeft gezien…klein wereldje…We genieten van de avond en morgen een nieuwe poging en op naar Truro!

 

Vrijdagavond komen we aan in Five Islands en we hebben via internet (bij de garage) al een plaats gereserveerd in het gelijknamige statepark.We checken even of alles klopt en rijden dan door naar het kleine plaatsje waar volgens de parkguide drie restaurants zitten, bij de eerste zit niemand en het ziet er verlaten uit, de tweede zit bomvol, nog even bij de derde kijken maar daar is het waarschijnlijk ook vol want de parkeerplaats staat helemaal vol met grote pick-up’s….sommigen zijn nog groter dan onze camper!
Zoals eerder gezegd het is de vooravond van een lang vrij feestweekend voor de Canadezen (150 jaar Canada day) en dat vieren ze uitbundig. We besluiten naar restaurant twee terug te gaan en bij binnenkomst blijkt dat daar zo een band gaat spelen, de zaak zit vol met locals die elkaar allemaal kennen en daar komen wij binnen…..de serveerster vraagt of we hebben gereserveerd….nee, dat hebben we niet! En dan merk je het grote verschil met hier of bij ons thuis, namelijk; hier zegt de serveerster: ach, ik ga kijken wat ik kan doen, wacht maar! De mensen aan de tafeltjes gaan zich ook bemoeien waar wij kunnen gaan zitten, iedereen is heel gastvrij en heel snel is er een tafeltje voor the Dutchies geregeld. Bij ons in Nederland zou het waarschijnlijk zijn….nou, dan heeft u pech gehad en jammer want alles is vol! Het is even wennen aan de prijzen op de menukaart want die zijn zonder tax en tip dus die moet je er nog bijtellen (totaal 30%), maar je kan stellen dat het goedkoper is dan bij ons om uit eten te gaan. We hebben een super gezellige avond en voetjes van de vloer…of beter gezegd op de vloer met de band die prima speelt!

Op zaterdag, Canada day, is het slecht weer, veel regen, jammer voor de festiviteiten. We rijden een mooie ronde over het eiland en zien Five Islands en de vuurtoren en ook hier worden we steeds aangesproken als ze onze camper zien.

De rest van de middag en avond blijft het regenen dus we besluiten terug te gaan naar onze plek op het state park en in de camper met een hapje en een drankje een serie te gaan kijken (Roel heeft voor zeker vijf jaar series en films op een harde schijf gezet….oeps) en de kaart te bestuderen waar we morgen heen zullen gaan.

We besluiten richting Cape Breton Island, het grootste eiland van Nova Scotia te gaan. Hier bevindt zich het Cape Breton Highlands National Park dat met zijn landschap tot één van de mooiste van Canada behoort. We hopen hier voor de kust ook walvissen te kunnen zien. Zondagochtend vertrekken we naar Cape Breton, eerst terug richting Truro waar we dan de Highway 2 nemen. We hebben van de monteurs van de garage gehoord dat er in de buurt van Truro een “Dutch enclave” zit en inderdaad we passeren een kaasboerderij genaamd That Dutchman’s en stoppen om te kijken en uiteraard hebben we wat gekocht…; een stuk jonge en oude kaas, stroopwafels, gevulde speculaas en nog iets lekkers voor op een toastje….een mens lijkt wel gek, nog maar slechts een ruime week van huis en nu al dit!

Eind van de middag komen we aan in het plaatsje Whycocomagh en vinden een vrije camperplek in het statepark….tijd voor een (verboden) wijntje en een stukje kaas want tijdens dit feestweekend geldt op de nationale- en stateparken een algeheel alcoholverbod….tsja….en dan is het toch ineens best lastig verstaan hoor die Engelse taal! :-)

Maandagmorgen vroeg op door het zonnetje wat naar binnen schijnt en we rijden verder het eiland op via een prachtig route genaamd de Cabot Trail Highway die ongeveer 300 km lang is en de enige route die door het Nationaal park gaat waar ook bijna alle bezienswaardigheden aan liggen met maar liefst 24 uitkijkpunten!
Onderweg hebben we op een mooi plekje gestopt voor een lunch gemaakt door camperkok Roel en rond 17.00 uur komen we aan in het plaatsje Pleasant Bay.

Vanuit hier gaan er verschillende boottochten om walvissen te spotten. We besluiten om gelijk maar te informeren, we hebben een aantal folders maar daar worden we niet wijzer van en aangezien het ook niet echt Sia haar ding is hangt sabotage in de lucht….. Er zijn een aantal winkeltjes bij elkaar maar 1 is er open en een kerel vraagt of hij ons kan helpen. Wij vragen of hij morgen vaart en hij legt uit dat er vandaag te veel wind was en morgen waarschijnlijk ook maar dat kan zo maar veranderen. Voor woensdag is de windverwachting prima. Hij weet niet hoe lang we hier zijn maar dat zou een aanrader zijn! We raken in gesprek en Sia legt uit dat het helemaal haar ding niet is, de kerel denkt dat het komt door zeeziekte. Nee, vertelt Sia ( zonder schaamte ) het komt omdat een walvis de boot aan kan vallen …..hij viel bijna om van het lachen en roept “OMG….that woman!” Maar goed, gelukkig vertelde Sia hem niet dat in de film Free Willy, Willy ook mensen aanviel en dat ze dat zelf had gezien want dan had die kerel ons waarschijnlijk buiten gezet en de deur direct op slot gedaan! Op onze vraag waar we konden overnachten had hij een prima oplossing, houden jullie van het geluid van de oceaan in jullie oren? Ga dan aan het strand staan, dat kan hier gewoon….ja, Pleasant Bay….doet zijn naam alle eer aan! We hebben een gezellige avond want op het strand krijgen we gezelschap van een camper met een Canadees kenteken waar een Nederlands stel in zit, Ron en Marian.

Zij zijn inmiddels al 3 weken aan het rondtrekken in dit geweldige land en hebben nog 1 week voordat ze weer retour naar Nederland moeten. Hij spreekt ons aan omdat hij het vreemd vind een Nederlands kenteken te zien. Roel heeft z’n grap al klaar (Sia turft hoe vaak ze hem inmiddels al heeft gehoord de afgelopen weken, ha,ha) …. ‘ Nou,.. ik loop vorige week in Amsterdam en daar help ik een vrouwtje met oversteken. Aan de overkant van de straat zegt ze ‘ Ik ben een goede fee dus je mag een wens doen ‘ . Dus ik zeg ‘ nou heb ik mn hele leven al naar Canada gewild maar ik durf niet te vliegen . Zou je een brug kunnen maken ? ‘ . Zegt ze :’ vraagt u niet een beetje heel veel ? ‘ . Tja zeg ik, nou ja, kan je niet Ajax de Europa League laten winnen ? ‘ Zegt ze, meneer, die brug… moet ie met of zonder verlichting…. ‘ . Laat Ron nou bij Ajax werken…. :-)
De volgende dag begint zonnig maar al snel verdwijnt het zonnetje en de wind trekt flink aan. We zitten net te bedenken of we naar de kerel van de Walvistour zullen wandelen als er een brandweerauto met sirene aan komt rijden. Een meneer klopt op de deur en vraagt of we onze camper zo snel mogelijk willen verplaatsen want er komt zo een EMS helikopter die hier gaat landen. Ok, move that bus! Ergens op de weg is een motorrijder onderuit gegaan en die wordt door de helikopter naar hier gebracht waar de ambulance al staat te wachten om de onfortuinlijke verder naar het ziekenhuis te vervoeren…al met al duurt het zeker nog een uur voordat de heli komt en tijdens het wachten ruimen we de camper maar weer eens op want een juiste indeling voor alle spullen hebben we de afgelopen week nog niet echt kunnen vinden.

Vervolgens gaan we een stuk rijden want de wind is echt hard dus de walvistocht gaat niet door, redelijk vlakbij moet een waterval zijn, daar aangekomen parkeren we de camper, maken weer een praatje met een aantal mensen want bijna iedereen spreekt ons aan als ze onze camper en het kenteken zien.

Bekijken de waterval, maken een boswandeling en keren terug naar Pleasant Bay waar we later op de dag horen dat de motorrijder van vanmorgen is overleden en dat de des betreffende weg voor een aantal uren gestremd is geweest in verband met onderzoek…..hoe snel kan je leventje veranderen…..
We zetten de camper weer neer op dezelfde plek en sluiten de dag dankbaar af in Pleasant Bay met een wijntje op het…nog steeds winderige…strand.
Woensdagochtend zijn we vroeg wakker en….het is windstil! Snel eruit want dan nu vandaag op zoek naar de whales. Onze vriend van de Zodiac tours komt al naar ons toe met de vraag of we om 09.00 uur gelijk mee willen. Aardige vent dat die even aan ons denkt want het is best druk bij alle bedrijven nu ze de afgelopen twee dagen door de wind niet hebben kunnen varen. Voordat we gaan speelt Roel nog even met zijn nieuwe speeltje op het strand.

Als het tijd is gaan we richting het kantoortje van Pleasant Bay Zodiac Tours. Met nog vier Chinezen (twee stelletjes, dames compleet met glitter bril, hoedjes en schoenen. Éen hoedje ging al gelijk af door de wind maar mijn handsome kon hem gelukkig vangen) gaan we aan boord van de rhib en we hebben een super tijd op het water, de zon is er, weinig wind, leuke golven.

 

We zien een aantal Minky whales en zeehonden en ja, die Chinezen….ze blijven zo leuk, lachen overal om, zitten alle vier met een I-phone overal foto’s van te maken en overal naar te wijzen, onze captain Chris raakt er een beetje confuus van want op een gegeven moment wijzen ze zelfs naar de lucht….nice sky, nice cloud, nice pictures…kortom een super start van onze dag!

Vannacht bij de garage overnacht en vanmorgen rond half negen komt de monteur al op de deur kloppen dat we zo aan de beurt zijn, top! Wij zijn er klaar voor, we zitten gedoucht en aangekleed te wachten en hebben inmiddels nog een ontdekking gedaan….we hebben lekkage! Wat blijkt, de klap is echt heel hard geweest en hierdoor is ook de deur van de douchecabine uit zijn rails geschoten en heeft daardoor een gat in de zijkant van de bodem van de douchebak geslagen waar het water nu door wegloopt. We dachten gisteren al te merken dat we een waterspoor achterlieten….dus toch!

 

Hier ook foto’s van gemaakt en direct naar Frans (schade expert) gemaild en de garage gaat er mee aan de slag…we zijn er nu toch. Het regent vandaag en we worden bij de garage binnen gevraagd, ze hebben een lekkere ruimte waar we kunnen zitten met WiFi dus wat willen we nog meer, we hebben contact met thuis, we kijken het Nederlandse journaal, downloaden wat dingen, Roel werkt wat mails weg (sorry Veronika en Maud….ik kon hem niet tegen houden ?), Sia werkt aan de site en we gaan even kijken bij de monteurs en worden daar heel vrolijk van want daar gaat het werk voorspoedig!

Gaan vervolgens nog met een taxi naar de shoppingmall en rond 16.15 uur is de camper klaar en nemen we reuze blij met het eindresultaat afscheid van de monteurs en gaan de camper opnieuw inruimen!

Het plan verder is als volgt; we zijn aangekomen in Halifax, noodgedwongen naar Truro in verband met reparatie aan de camper, vervolgens willen we op het schiereiland Nova Scotia blijven en als de reparatie vandaag klaar is naar Five Islands gaan, dat is anderhalf uur rijden vanaf Truro, dit staat bekend om zijn hoge kliffen en 12 (!) meter eb en vloed verschil. We hebben een boekje met campings in Nationale parken en dit werkt heel eenvoudig van ieder park zit een plattegrond in het boekje en je bespreekt via een website of telefonisch. Dit boekje is gratis te verkrijgen bij de Nationale parken. Betalen doe je heel eenvoudig met je creditcard.
Morgen op 1 juli 2017 is het groot feest in Canada want dan vieren ze 150 jaar Canada day! De Canadezen maken zich op voor een lang weekend en omdat deze feestdag op een zaterdag valt hebben ze de maandag ook vrij, helaas voor de festiviteiten is de weersvoorspelling hier slecht….regen, regen, regen!

 

 

Na het ontbijt alle papieren verzameld en nog eens doorgenomen en we gaan op pad; eerst naar het bedrijf waar Seabridge mee samenwerkt, de ontvanger van ons schip. Daar moeten we papieren laten ondertekenen en betalen, dan met deze papieren weer naar een ander gedeelte van de stad waar de Douane zit en vervolgens dan naar de haven waar we de camper op kunnen halen.

Het is goed dat we een huurauto en een TomTom hebben want dat maakt het een stuk makkelijk….met dank aan Roel….de gadgetman! Alles verloopt op rolletjes en ook bij de Douane geen problemen, zelfs een foto maken van de stempelende beambte is geen bezwaar! Dan naar de haven en we rijden langs het terrein en hé, daar staat ie, zegt Roel….stoppen en uitstappen en fotograferen en filmen! Helemaal happy zijn we want hij…of zij…heeft het maar mooi gehaald naar de overkant….yes! Even voor het beeld: wij staan dus buiten het haventerrein min of meer door het hek naar de camper te kijken en te zwaaien …koekkoek ….daar komt een auto in snelle vaart naar ons toe gereden en een man vraagt wat we doen! Ok, we kijken naar onze camper meneer, want naar dit moment hebben we heel lang uitgekeken! “no pictures” zegt de heer en vertelt hoe we op het terrein kunnen komen en waar ons te melden….zo dan! In het gebouw aangekomen zit dezelfde man met een collega met een verzameling beeldschermen voor zijn neus, ja,ja, die heeft ons zeker gezien, dat kan niet missen….hij kan er nu ook wel om lachen, schrijft ons in en brengt ons daarna waar we zijn moeten. Terwijl we daar staan te wachten kijkt Sia naar buiten en zegt; Roel er zit een hele grote deuk in onze camper aan de bovenkant! Grapje denkt Roel…..maar het is waar!

En niet zo’n kleintje ook. Onze camper is ergens gekaapt door Stevie Wonder en die heeft er een stuk mee gereden! De schade is al bekend en we worden van alle kanten vriendelijk geholpen, schade expert komt na een klein uurtje, is trouwens een Nederlander uit Rotterdam die in Canada is gaan wonen, maar het is een lelijke schade.

We kunnen er mee rijden en de oplossing zal zijn dat de camper uiteindelijk thuis in Nederland gemaakt zal worden want hier hebben ze alle onderdelen niet dus gaat een lang verhaal worden. De noodreparatie zal wel hier moeten gebeuren. We slapen bovenin en zoals het er nu uitziet zal dat geen probleem opleveren, er is alleen wel een kleine scheur op de naad aan de buitenkant en hopelijk geeft dit geen lekkage. Maar zonde is het wel en het is best een klap geweest want zowel het kleine als het grote dakluik zijn uit hun voegen. Nou goed, alles is genoteerd, gefotografeerd en vastgelegd dus meer kunnen we even niet doen. Na een lang oponthoud dan maar op pad voor boodschappen, veel drank, een fles bubbels om het arme schaap straks toch maar te dopen en veilige kilometers toe te wensen, gas en diesel kopen en water scoren en internet kopen. Dit laatste is niet gelukt want het is echt belachelijk duur, pakweg 50 euro voor 2 gb maar… we hebben geen Canadése creditcard dus kunnen geen internet kopen….nu afhankelijk van de Mac, Burgerking enz.
Het verschepen van de camper is easy en er zijn vóóraf veel regels die áchteraf helemaal niet gecheckt worden. We hadden met onze camper met volle gasflessen, een volle dieseltank, een koffer vol medicijnen, een ruim vol verboden plantjes en pilletjes, een grote koffer vol euro’s en etenswaren en drank, oprijplaten mét modder en nog wat kleine zaken die niet mogen zo Canada binnen kunnen komen. De Douane bevindt zich in een heel ander gedeelte van de stad dan de haven en klaart uit zonder de camper gezien te hebben en gelooft ons op onze mooie ogen….ook in de haven is er niemand mét ons in de camper geweest. Het enige wat gecheckt is is of het chassisnummer klopt. Van Frans, de Nederlandse schade expert, krijgen we een adres van een garage waar de schade bekeken kan worden en ook één van een mooi nationaal park daar in de buurt waar we overnachten en om 21.00 uur al in bed liggen want we zijn doodop van deze dag! Leuk detail…wij proosten dus met de champagne op de camper maar in het park was alcohol verboden ….oeps!

 

Het is nu 09.00 uur in de ochtend en we zijn op weg naar de garage met op de kilometerstand 107.200….altijd leuk om bij te houden! Inmiddels zijn we bij de garage het blijkt dat Frans gisteravond al gemaild heeft dat wij er aan komen dus de monteur weet er gelukkig al van. Met zijn tweeën nemen zij de schade op en zoals verwacht was zal het een noodreparatie gaan worden.

Waarschijnlijk eind van de middag of anders morgenochtend vroeg gaan ze beginnen. Wij mogen bij de garage overnachten en hoera, ze hebben hier internet. En ook hier vinden ze het weer geweldig om over onze plannen te horen en verbazen wij ons weer over de aardige Canadezen. Wordt vervolgd!