Campingleven in de regen

Na weer een onrustige nacht waarin we tegen elkaar ophoesten verlaten we het RV park met het golfveld op weg naar onze volgende bestemming: Banff National Park. In de eerste plaats die we na wat (foto)oponthoud tegenkomen, Village Radium Hot Springs, doen we een paar inkopen bij de plaatselijke super. Bij het oversteken zien we een camper met Oostenrijks kenteken waarvan de bewoners net aan komen lopen. We maken een praatje en wisselen over en weer tips uit. Zij zijn gisteren vanuit Banff gekomen en het was daar een gekkenhuis, zo druk! Geen camping had meer plek. ? We hadden er al rekening mee gehouden dat dit weekend erg druk zou zijn in verband met Canada Day aanstaande maandag. Na het verhaal van de Oostenrijkers slaat de twijfel extra toe en gaan we eerst het plaatselijke visitorcenter binnen. Als we de jongedame van onze plannen vertellen lacht ze en geeft als advies; ‘Als het kan stel de trip uit en ga pas op maandag rijden, hopelijk is de ergste drukte dan voorbij.’ ? Na kort overleg zijn we eruit en rijden terug naar het RV park met het golfveld. Gelukkig is onze plek nog niet bezet. We zijn hangerig maar willen toch iets doen dus rijden terug naar Village Radium Hot Springs om vandaar over de 93 een stuk het Kootenay National Park in te gaan. Wie weet zien we beren! Wat zo maar zou kunnen want volgens de informatie vanuit het visitorcenter zijn ze volop aanwezig in het park waardoor een aantal wandelingen zelfs afgesloten zijn voor publiek. De eerste stop is bij de Hot Springs waar het stikt van de mensen, iedereen wil met zijn gat in de hete baden zitten. We rijden tot aan Kootenay Valley Viewpoint en keren daar. Er is geen beer te bekennen….? Tsja, de natuur doet wat ie wil. We kiezen een eenvoudige wandeling van ongeveer vijf kilometer: Redstreak Creek. Op de parkeerplaats staan geen andere auto’s geparkeerd en met mijn wapenwandelstok ? gaan we het stille donkere bos in. Gelijk gaat het pad omhoog en moeizaam door de verkoudheid loop ik te puffen. ‘Nou als dit makkelijk is dan wil ik die moeilijke paden wel eens zien!’ foeter ik. ‘Sssssttt!, doe even rustig!’ sist mijn lover achter mij. ‘Je jaagt de beren weg!’ In de volgende bocht ligt poep, ik heb er geen verstand van maar volgens mij van een beer. Mijn lover buigt voorover zoals ik in Afrika zo’n gids tijdens een safari vaak heb zien doen. Hij kijkt, knikt en zegt dan; ‘Dit ziet er vrij vers uit!’ ? Hij wuift met zijn hand dat ik verder moet lopen. Daar loop ik op het smalle pad en staar de donkere bossen in. Oeps, daar ligt alweer poep! Achter me voel ik zijn hand duwen terwijl ie sist; ‘Lopen!’ Natuurlijk weet ik inmiddels dat beren banger voor ons zijn dan wij voor hen. Maar ook dat ze schrikken van geluid dus bij de volgende bocht die ik om moet krijg ik spontaan een hoestbui. ? Dit is echt niet mijn idee van een ontspannen wandeling. Het pad wordt steeds smaller en de bossen dichter. Mijn lover kan me wat en om toch wat geluid te maken tik ik af en toe met de wandelstok tegen de bomen. ‘Niemand weet dat we hier zijn, straks worden we opgevreten en nooit meer gevonden! We hebben niet eens telefoonbereik!’ sis ik. Hij stopt abrupt en zegt; ‘Zo heb ik er geen zin in, je jaagt ze allemaal weg bangerik!’ Kortom na een half uur wandelen keren we om en gaan terug. ? Op het RV park duik ik het medicijnkastje eens in en vind nog tabletten die moeten helpen bij griep….vannacht maar eens innemen want wat ben ik benauwd. De volgende ochtend voel ik me iets beter maar het hoesten blijft. Het is zondag en we doen rustig aan. Hij beantwoord wat werkmails en ik ruim de hut op. ‘s-Middags lopen we naar de golfbaan en spelen weer 9 holes. Helaas moet ik het na een prima begin toch weer afleggen tegen mijn lover. ? Als we na afloop bij de camper een wijntje doen krijgen we gezelschap van Bentley, de hond van de eigenaars van de camping. Het jonge dier wil heel de tijd met de bal spelen en weet van geen ophouden. ? Het voornemen is om morgenochtend vroeg naar Banff te rijden. Via internet heb ik geprobeerd om een campground te boeken maar alles is vol of ‘first come first served’. Dat vroeg vertrekken is iets wat niet altijd wil lukken bij ons. We merken dat hoe langer we reizen hoe makkelijker we worden. Vaak rijden we pas rond 11.00 uur weg. Voor de zekerheid zet ik dus mijn wekker en rond 08.00 uur zijn we op pad! ?? Over de 93 door het Kootenay National Park de ongeveer 135 kilometers naar Banff. De Hot Springs zijn op dit tijdstip nog leeg. Het eerste stuk hebben we gisteren gereden maar wat daarna volgt is ook super mooi. Voor de digi-verslaafden is er aan het begin al een waarschuwing….? Helaas gunnen we ons niet veel tijd om te stoppen. De bosbrandschade van de afgelopen twee jaar is wel heftig.Toen wij elkaar net kenden zijn we gaan skiën in Whistler, Lake Louise en Banff. Het is een moment van sweet memories als we het laatst genoemde stadje inrijden. ? Dit moment duurt heel even want wow, wat is het druk. Banff maakt zich op voor Canada Day! Net buiten het centrum ligt campground Tunnel Mountain Village I en II, samen goed voor zo’n 1400 plaatsen. Bij de ingang staat een bord ‘full’. ? Mijn lover stuurt de hut toch tot de ingang en wat blijkt: er heeft net iemand geannuleerd dus we hebben geluk en boeken gelijk drie nachten. Ondanks dat deze campings heel groot zijn merk je er niet veel van. De plekken liggen aan beide kanten van lange lanen. En niet onbelangrijk: er zijn beren gesignaleerd! ? De festiviteiten in Banff starten met een parade. Op de fiets gaan we naar het centrum, daar wachten we met koffie/thee tot die begint. De weersvoorspelling voor vandaag was regen maar tot nu toe schijnt de zon uitbundig! We bewonderen de bonte stoet, slenteren door het centrum,en het park met optredens, lunchen op een terras met Canada’s nationale gerechten doen wat drankjes. ? Het is te vergelijken met Koningsdag bij ons. ? Er is zelfs een afvaardiging uit Vulcan, inclusief Docter Spock. Zoals gezegd zijn we hier ‘s-winters geweest, tijd om het nu in de zomer te ontdekken en we maken een programma voor de aankomende dagen. We fietsen en wandelen in en om Banff, bezoeken de botanische tuinen en hotel Fairmont (ja, die waar de All you Need Kerstspecial is opgenomen). De volgende dag gaan we via de 1a naar Lake Louise en Lake Moraine. Deze meren zijn bijzonder mooi en daarom ook razend populair. Als we om 08.30 uur arriveren zijn de parkeerplaatsen boven al vol. Het is een mega verkeerschaos.We rijden terug naar de Village beneden en vinden nog net een parkeerplek achter het benzinestation. Met de shuttlebus komen we boven. Tussen de beide meren rijden ook shuttle bussen. In het kort: het was een mooie lange vermoeiende dag. We wandelen bij Lake Louise, drinken koffie/thee in het Fairmont, wachten heel lang op de shuttle naar Moraine Lake waar we vervolgens ook weer een wandeling langs het meer maken. Bij een kanoverhuur verbazen we ons over de prijzen van de kano’s: 120 Canadese dollar (80 euro) voor 1 uur! ? Er lagen minstens twintig van die dingen in het water, ook stond er al een nieuwe wachtrij dus big business! Terwijl we daar op het terras aan een warme choco tegen de kou zitten zegt mijn lover; ‘Wat heb ik een spijt dat we niet op de fiets zijn gegaan.’ Ik weet het zo net niet want de weg gaat flink omhoog en is bomvol auto’s, campers en bussen. Om daar nu tussen door te moeten fietsen. ? Voor degene op ons blog uit het Canadaforum: ik heb op die site een aantal tips en trucs om deze meren te bezoeken gezet. ?

De musjes waren niet bang en pikten zoals op elk terras ter wereld de kruimels op.Doodmoe komen we terug in Banff, parkeren de hut en gaan op zoek naar een restaurant. Er is keuze genoeg maar wij kunnen lastig beslissen: Bij de één krijgen we een rottafeltje in de loop naar de wc’s, in steak heb ík geen trek, de ander heeft geen plaats….? ‘Hé, de Chinees op het hoekje die we gisteren zagen, is dat iets?’ vraag ik. We lopen er naar toe en het is top! De zaak zit vol met Chinezen en het eten erg lekker! Ik geef het een Nederlands tintje met mijn bier. ? Als de eigenaresse hoort dat we uit Nederland komen dan roept ze dat ze er ook is geweest. ‘I was in big city with all small rivers and other city was like this, like this!’ en ze zwaait met haar armen in het rond. ‘Amsterdam en Kinderdijk!’ roepen wij in koor waarop ze hard giechelend piept; ‘Yes, yes, yes, so nice, so nice.’ ? Door de regen en diep weggedoken in de jassen lopen we terug naar de parkeerplaats. Het is akelig koud. Terug op de camping staat het bord met ‘full’ nog steeds. ? Nieuwsgierig als we zijn rijden we over het terrein en echt, we zien zeker nog zo’n veertig lege plekken. ‘Als ik twintig jaar jonger was dan ging ik in Noord Amerika een organisatie- en planningbureau beginnen.’ opper ik tegen mijn lover. Als de camper weer op zijn plek staat en water en elektra zijn geïnstalleerd (met slecht weer nemen we dit omdat de zonnecellen weinig kunnen laden) zetten we de kachel hoog en kruipen met een dekentje op de bank voor een aflevering van ‘Weekend Millioniars’….ja, alles is te downloaden. ? ‘s-Nachts word ik een paar keer wakker en hoor de regen op het dak kletteren. De kachel hebben we zacht aan laten staan, het is lekker warm in de hut. Ik gluur naar buiten en heb medelijden met een tent die schuin tegenover ons staat. In de harde wind en regen staat het ding heen en weer te schudden. De volgende ochtend regent het nog steeds en de weersverwachting is ronduit slecht te noemen: tot eind volgende week blijft het zo. We nemen de route nog eens door, willen we echt nog hier blijven en zelfs nog hoger gaan? We zitten inmiddels bijna twee weken in de kou en regen. ? ‘Ik ben er klaar mee!’ hakt mijn lover de knoop door. Omdat we eind van deze maand naar huis vliegen vanaf Seattle besluiten we richting Oregon te gaan. Volgens de weerapp is het daar in ieder geval beter. We gaan zeker nog eens terug naar dit gedeelte van Canada want het is hier ronduit schitterend….maar wel met droog weer. ? Vanaf de camping rijden we langs de bosrand maar zien helaas ook nu geen beren. In het centrum van Banff is het file rijden en een bonte verzameling regenjassen schuifelt door de straten, wat een kloteweer! Over de Highway 1 komen we in Revelstoke. Daar gaan we op zoek naar het hotel waar we een paar jaar geleden hebben geslapen. Grappig detail is dat toen wij hier in 2012 waren, en de serveerster hoorde dat wij uit Nederland kwamen, zij vertelde dat Koning Willem Alexander hier ook was geweest om te heliskiën. Bij de Save on Foods doen we wat boodschappen en terwijl mijn lover alles opbergt pak ik mijn tas van bed. Ik trek hem naar beneden en zie niet dat er een fototoestel op ligt. Met een klap valt het toestel op de grond. ? We kijken elkaar aan, hij moppert en ik sputter maar eigenlijk zijn we te moe om ruzie te maken. Het was vandaag een lange inspannende rit in de regen en om verdere brokken te voorkomen zoeken we een camping op. De eerste die we tegenkomen is Lightlamper campground net buiten het dorp. Het zijn grasplekken en enigszins doorweekt. ‘Zal je zien dat we er morgen niet uitkomen!’ mompelt mijn lover wat bozig voor zich uit. Ik zeg maar niets en ga een was in de machine gooien. Want door al die lagen kleding die we nu met deze kou aantrekken stapelt dit zich veel sneller op. Een korte broek met shirt is wel so easy. ? Na het eten doen we de gordijnen al vroeg dicht en sluiten zo de regen buiten. Wat een troosteloze pestzooi buiten. Het enige wat ons opvrolijkt is dat de camping razendsnel internet heeft. Zo hadden we niet eerder! De volgende morgen zitten we aan ons ontbijtje en ik staar naar buiten waar de regen nog steeds met bakken naar beneden komt. Gisteren spraken we met de campingeigenaar over het weer, die was blij dat het regende want dan komen er voorlopig geen bosbranden….tsja. ? ‘Dit zal ook wel weer een lange rijdag worden, laten we maar zoveel kilometers wegtrappen.’ zegt mijn lover en ik knik. Na het gebruikelijke bakkie bij de Starbucks verlaten we Revelstoke. Omdat we geen zin hebben om weer alleen Highway te doen, nemen we weg 23 binnendoor richting de Amerikaanse grens. Mijn lover rijdt en ik kijk naar de immense bossen, ‘Stop, stop, kijk op rechts daar loopt een beer!’ roep ik hard en wijs met mijn vinger in de richting. Uit ervaring weet ik dat het woord ‘beer’ een magisch effect heeft op hem. Hij trapt op de rem, grist zijn camera en weg is ie….Bye, bye lover of my life. ? Ik schuif naar de bestuurderskant, hou het verkeer, mijn lover en de beer in de gaten. ? Die schuifelt op het gemakkie het bos in. Zo wonderlijk want kijk je vijf minuten later dan zie je dus helemaal niets! Na zo’n 45 kilometer komen we bij een enorme veerpont die ons gratis van Shelterbay naar Galenabay aan de andere kant vaart. Als we stilstaan is er altijd veel belangstelling voor de wereldkaarten aan beide kanten van de camper.Bij Nakusp zien we een leuk stuk strand en omdat een voorzichtig zonnetje schijnt besluiten we daar te lunchen. Terwijl ik de soep opwarm staat er plots een meneer bij de deur. ‘Komen jullie uit Nederland?’ vraagt ie met een licht accent. Hij is 40 jaar geleden naar Canada geëmigreerd en komt oorspronkelijk uit Rotterdam. ? Terwijl we met hem praten klinkt in de verte gedonder. ‘Er komt heel slecht weer aan!’ zegt de oude baas en vertrekt naar huis. Een lichtflits knettert door de lucht die ineens helemaal donker is geworden. De wind blaast de deur van de camper met een klap dicht. Wow, wat is dit? ‘Ik ga toch nog even proberen het onweer te fotograferen!’ roept mijn lover uitgelaten, grist de spullen die hij nodig heeft en rent naar het strandje. Vanuit de camper zie ik hem staan en denk….? eigenlijk weet ik niet wat ik denk want ik ben het gewend. Terwijl ik mijn soep eet hoor ik de eerste druppels op het dak vallen en net op tijd is mijn fotograaf weer terug in de hut. ‘Is de soep al warm?’ vraagt ie. Ik wijs op zijn soepkom waar ik maar een bordje op heb gelegd….het stond er al een tijdje. ? Via de plaatsjes New Denver en Silverton komen we in Castlegar. Daar houden we het voor gezien, het is inmiddels rond 16.30 uur als we op Pass Creek campground voor slechts 17 dollar een plekkie vinden. Eigenlijk is het vol maar de vriendelijke dame heeft nog een groepsveld over waar we kunnen gaan staan. ‘Kijk maar of jullie het iets vinden, er staan nog een paar campers.’ zegt ze. We rijden naar het veld dat een beetje onoverzichtelijk is. Voor een camper zit een grote groep ouderen die naar ons zwaait. ‘Links of rechts?’  vraag ik terwijl ik het gras oprij. ? Dat is een ding tussen mannen en vrouwen of misschien alleen tussen mijn husband en mij maar we draaien wel drie keer op het veld terwijl de ouderen zwaaien en toekijken. Uiteindelijk staan we maar kan ik de deur niet uit omdat ik pal naast de picknicktafel heb geparkeerd. ? De ouderen zijn opgestaan en gaan zich ermee bemoeien, de tafel wordt verschoven, de hut moet verplaatst worden en we krijgen een uitnodiging voor het vuur vanavond. Er komt nog een koppeltje bij met een tent, weer gaan de oudjes uit de stoel en binnen no time staat het tentje. De tokkies, wat dat zijn het wel een beetje, maken een groot vuur en zetten muziek op, gelukkig onze muzieksoort: het leven op de camping is zo slecht niet! ?