Californië heeft ons in de (reparatie)greep.

De monteur in Bishop kijkt dus naar de radiateur en is niet bekend met ons Europees model. ‘Wat voor type is dit?’ vraagt hij. ‘Een Fiat’ is het antwoord van mijn lover. Van een afstand volg ik het gesprek en de hoop zakt in mijn glittersandaaltjes. ? Beiden gaan op de grond liggen en constateren waar het gat zit. En dan is de conclusie snel door hem gemaakt: er moet een nieuwe radiateur in want deze is van aluminium/plastic en kan niet gelast worden. Hij heeft dit type niet dus de nieuwe moet uit Nederland komen. Voor de zekerheid belt hij nog een andere garage voor advies maar helaas het is zoals het is. ? Ook wij hebben hier al over nagedacht en verschillende scenario’s doorlopen. Roel belt direct met de garage in Nederland (negen uur tijdsverschil speelt dan helaas weer een rol) en legt het allemaal uit, de radiateur wordt vast besteld. Ik heb geen goed gevoel over de monteur hier in Bishop. Stel dat de radiateur binnen is en hij kan de Europese niet plaatsen….We zitten ongeveer 500 kilometer van Temecula en zetten wat feiten op een rij: A. De garage daar kent onze camper en heeft de eerdere reparaties gedaan. B. We weten dat de onderdelen op dat adres aankomen. C. Lieve vriend Han woont er vlakbij. ? We besluiten om terug te rijden. ?
‘Jij doet ook alles om je haar door Han te laten doen, ik begin toch aan sabotage te denken!’ ; grapt mijn lover. Ik moet er wel om lachen maar vind het ook doodeng want 500 kilometer te gaan met een camper die een kapotte radiateur heeft. We kopen nog een ‘vezelbom’ bij de monteur voor als ie weer mocht gaan lekken. Het is warm, de airco kan nu absoluut niet aan en voor de zekerheid moet de verwarming hoog. Daar rijden we: buiten is het rond de 35 graden, verwarming hoogste stand, ramen open en a long way to go! ? De Highway 395 is lang en saai, af en toe stoppen we om te controleren of we lekkage hebben maar de radiateur houdt zich prima.

Met nog zo’n anderhalf uur rijden te gaan komen we bij Victorville. Mijn lover heeft eens op Google Earth een ‘vliegtuigkerkhof’ gezien (ruim 4000 vliegtuigen) en volgens hem is dat hier. En zo slaan we de Highway af op zoek naar het ‘kerkhof’. ?
Er is hier inderdaad een flink vliegveld maar daar worden vliegtuigen gerepareerd.

Het ‘kerkhof’ blijkt bij Tucson te liggen en blijft dus op de planning staan. Rond 15.00 uur rijden we het ons bekende terrein van de garage weer op en ook hier is de diagnose: radiateur kapot en nieuwe bestellen. Vanavond onze tijd 23.00 uur gaan we de garage in Nederland bellen om te checken of alles goed gegaan is. De dieselpomp ging, door een fout van de garage, met de verkeerde koerier en toen hadden we flinke vertraging….? De radiateur is inderdaad besteld en komt met DHL rechtstreeks naar de garage in Temecula. De volgende ochtend als we wakker worden is er al bericht: uw pakket is verzonden en zal donderdagmiddag geleverd worden op het afgesproken adres! Met de garage spreken we af dat de camper vrijdag voor de reparatie komt….so far, so good! We staan weer op het erf bij Han en het is alsof we niet weggeweest zijn. ? Het worden een paar ‘wachtdagen’ en we vermaken ons hier prima. Roel heeft werk liggen en gaat daarmee aan de slag. Han en ik gaan shoppen, winkels genoeg in Temecula en hij sleept deze Cheryl als een echte Yari overal mee naar toe.

We hebben gekke momenten en gieren het uit van de lach, zeker wanneer hij zelf een paar schoenen heeft gevonden en ik ze super leuk vind….’Ja lieverd, de schoenen die jij aanwijst en zo leuk vind heb ik de hele middag al aan, het zijn juist de anderen die ik ga kopen.’ We nemen pauze en doen een waanzinnig lekker koffietje in een nieuwe koffiezaak.

In onze laatste winkel probeer ik nog een bloesje te scoren maar helaas het is het allemaal net niet: ik kijk in de spiegel en ieuuuuw, ik moet echt lijnen want in alles wat ik aantrek lijk ik Patty Brard wel. ? ‘Kind, ik wou het niet zeggen….!’ ; giert Han. We stoppen ermee voordat we de winkel uitgezet worden en gaan met onze inkopen terug naar Roel. Amerikanen hebben wel smetvrees trouwens. In de supermarkten staan vaak dozen met tissues en de daarbij behorende afvalbakken om…. de handgrepen van winkelwagentjes te ontsmetten….

Roel heeft intussen de BBQ aangestoken, het enige wat deze shoppers hoeven te doen is de mais en groenten.

Ik doe mijn best maar zo handig als Han ga ik niet worden….’Dat komt omdat je geen huishoudschool hebt gehad, arme Roel!’ ; zegt Han met een smile. De volgende dag ga ik met mijn lover op pad voor een nieuw stukje tapijt in de camper. Bij Home Depot (soort Gamma) slagen we al snel en dan wordt het even rekenen geblazen hoeveel we nodig hebben want wij hebben metrisch (centimeters en meters) en hier in Amerika imperial (inches, foot en yards).

Deze week is het knap warm in Californië (boven de 30 graden) en niet echt lekker om te klussen maar als een volleerd stoffeerder gaat mijn lover aan de slag.

En het ziet er weer top uit! Soms verbaas ik me weleens dat we al weer de camper opruimen, boodschappen of andere klussen zoals de was moeten doen. Maar als ik erover nadenk is het ook de tijd die we in de hut doorbrengen. Het is geen vier weken vakantie en inmiddels zijn we al, weliswaar met een onderbreking, ruim acht maanden aan het rond trekken in ons huis van ongeveer tien vierkante meter.

Vrijdagochtend om 08.00 uur melden we ons bij de garage en ze gaan aan de slag. Zelf wandelen we naar het dichtstbijzijnde winkelcentra en gaan eerst koffie/thee doen. Het is ongelofelijk hoe druk het al is op dit tijdstip? Is er in Nederland een zaak waar je voor negen uur ’s ochtends in de rij staat voor koffie?

We zitten net als de garage een bericht stuurt: het gaat vandaag niet lukken, morgen is de monteur vrij dus op zijn vroegst wordt het maandagavond. ? Het is dat mijn lover veterschoenen aan heeft anders had ie er uitgeschoten. ‘Wat krijgen we nu grr$@#%& weer, ik ben hier zo klaar mee!’ roept hij en voordat ik kan antwoorden is hij de garage in Nederland aan het bellen om te informeren hoe lang een reparatie als deze zou kunnen duren. ‘Koffie op? Dan gaan we nu naar die gasten terug, ik pik dit niet!’ briest ie verder en daar gaan we terug naar de garage. De praktijk heeft het al geleerd: het gaat hier niet helemaal zoals bij ons: je hebt een afspraak voor vandaag maar dat wil niet zeggen dat ie dan ook klaar is. De planning is chaotisch. De monteurs doen zeker hun best maar er is geen schema en ze worden van de éné auto naar de andere gestuurd. Wij lopen het terrein op en de planner schrikt als mijn lover ineens in zijn kantoor komt. Er volgt een discussie: we moesten hier om 08.00 uur zijn en de camper zou, zeker omdat het ons huis is, vandaag klaar zijn. Dat we bij Han kunnen logeren gaan we ze niet vertellen! Uiteindelijk gaat de planner naar zijn baas om te overleggen. ‘We gaan ons best doen om het vandaag af te krijgen en anders moet de monteur morgen overwerken….’ is het antwoord dan. Het is nu rond tien uur en er is nog niemand aan de camper begonnen. ? Dit gaat nog wel een tijdje duren dus we gaan een auto huren, wat winkelen en een hamburger eten in Old Town bij Mad Madeline’s. Eindelijk iets voor vijven komt het verlossende bericht: de camper is klaar! Ik zet mijn lover af bij de garage en ga de huurauto inleveren. Meer iets voor hem om met de garage te praten over de reparatie want die is toch net iets aardiger dan ik. ? Alles is gefixt en retour naar Han, terwijl we daar de zandweg opdraaien vraagt mijn lover zich hardop af; ‘Zal ik voor of achter het huis langs rijden….’ ? In een reflex geeft hij minder tot geen gas en we staan stil. Langzaam zakt de zware camper in het mulle zand en het ding gaat niet meer voor of achteruit!

? Daar staan we dan, Han is in Los Angeles en heeft zijn jeep mee. Mijn handige lover haalt een schep en plankjes en begint te graven. Planken gaan onder de wielen en dan zachtjes gas geven maar het werkt niet. We doen voorzichtig nog een aantal pogingen maar zitten vast. Ineens zie ik buurman Kenny in zijn pick up aan komen rijden, die wil vast helpen! De mannen graven het zand nog meer weg, plankjes er opnieuw onder en de pick up gaat trekken! Ook dit mislukt en hij belt een vriend die een 4×4 heeft. Die overziet het allemaal, veranderd nog wat aan de plankjes en trekt vervolgens zo hard de camper eruit dat het lijkt alsof die vliegt! ?

‘Hoe komt het toch dat wij altijd van die gekke dingen meemaken, ligt dat nou aan jou of aan mij?’ ;vraagt mijn handsome. Ik kijk om me heen en geniet van de heerlijke plek waar Han woont: er zijn momenten dat zwijgen het beste antwoord is. ?
In de Stagecoach is iedere zondag live muziek, prima reden om er heen te gaan en we hebben een gezellig etentje. Ook nu verbazen we ons over de goeie band die optreedt.

De volgende ochtend maken we ons klaar voor vertrek en doen met Han nog een lekker bakkie koffie/thee in het nieuwe zaakje in Temecula. Precies een week geleden begon het gedonder met de radiateur. De planning is retour naar Bishop en vandaar onze oorspronkelijke route weer oppakken naar Lake Tahoe en Reno. 500 Kilometer te gaan over die saaie lange weg. Eind van de middag arriveren we op dezelfde campground in Bishop naast bakker Schat. Het is druk en we staan tamelijk ingebouwd. Onze buurman komt een praatje maken en ik wijs op de kaart aan waar we allemaal geweest zijn. Mijn lover zit in de camper en zorgt ondertussen dat het internet gaat werken want één minuut zonder en we zijn hopeloos verloren! ? Na het praatje stap ik binnen en vind hem voor de computer terwijl hij lachend zegt; ‘Ik moet zo lachen om jou, je zegt steeds: you know, hoor!’ ? ‘Ja Roel, je kan de Rotterdamse wel uit Rotterdam halen maar Rotterdam niet uit de Rotterdamse!’ ? Na een rustdag rijden we woensdagochtend weg uit Bishop op weg naar Lake Tahoe en Reno.

De volgorde is nog niet helemaal duidelijk want de weersverwachting is slecht in de bergen. Onze ‘campingburen’ kwamen uit deze richting en het was bar en boos: veel regen, onweer en erg koud. De Highway 395 brengt ons terug naar Mono Lake, één van de oudste meren van Noord Amerika, waar de radiateur ons in de steek liet. Het visitor centre heeft een mooie tentoonstelling over het meer en de tufa’s, deze kalksteenformaties zijn ontstaan door de samenstelling van het water in het meer. Dit is namelijk heel alkalisch en acht keer zo zout als zeewater. Er leeft een grote verscheidenheid aan vogelsoorten die zich voeden met de kleine zwarte vliegjes (alkali flies) en bruine garnaaltjes (brine shrimp). De tufa’s zijn heel goed te bewonderen in de South Tufa area. Het is genieten: de besneeuwde bergen op de achtergrond en de tufa’s.

Na dit heel bijzondere schouwspel vervolgen we ons weg richting Reno. Er rijdt een politieauto achter ons en waar het mogelijk is komt ie naast ons rijden, raampje gaat open en hij gebaart naar ons. Wat is dit, is hij geïnteresseerd in onze camper of hebben we iets fout gedaan? ?’Er hangt iets onder de camper!’ ; roept de agent zo hard hij kan. Mijn lover stuurt de camper naar de kant en moppert; ‘Wat is het nu weer met dat ding!’ (Zeg maar een vrije vertaling van wat hij echt zei….) Hij kijkt samen met de agent onder de camper en het blijkt dat de afvoerbuis van de vuilwatertank is losgeschoten. Het ding wordt weer vastgezet door mijn handige handsome en de weg is weer voor ons. ? Als we de staatsgrens over gaan en van Californië weer in Nevada (Spaans voor besneeuwd) komen schitteren de lichtjes van de casino’s langs de kant ons tegemoet. Zo’n 15 kilometer voor Carson city staat een groot reclamebord voor het Carson Valley Inn Casino. ‘Ach, even kijken of we daar kunnen overnachten kan geen kwaad’ ; zeg ik en mijn hand begint al te kriebelen….? Roel draait de parkeerplaats op en er staat nog een camper waar mensen inzitten. Hij gaat het navragen en je mag hier staan, top! Bij het wegrijden om een mooi plekkie te zoeken maken we een flauwe bocht en horen een schrapend geluid onder de camper. ? ‘Het kolereding valt aan alle kanten uit elkaar!’ ; roept hij, springt de camper uit en gaat languit op de grond liggen om te kijken wat er nu weer loos is. Ik ben inmiddels ook zuchtend uitgestapt en vraag de meest intelligente vraag; ‘Zie je wat?’ Mijn lover komt overeind en ziet mij afkeurend naar hem kijken ; ‘Ja, ga nou niet lopen zaniken dat ik vies ben want lekker belangrijk!’ Ik zwijg maar het lijkt alsof hij een schoorsteen heeft geveegd….? Het blijkt een euvel dat we al eerder hebben laten repareren vorig jaar in Yellowstone: namelijk de isolatiebak van de vuilwatertank. Die was toen losgeschoten en met ty-rap’s weer vastgezet. Hij hangt nu weer los en schuift over de weg, dit verklaart waarschijnlijk ook waarom de afvoerbuis los hing! Dag casino, hallo garage! Nu eerst kijken wie dit kan verhelpen. En waarschijnlijk is dit herkenbaar voor stellen maar wij hebben allebei een andere zoekwijze. Ik ben degene die bij een benzinestation vraagt of zij een garage weten maar mijn lover is de ‘doe-het-zelver’ en gaat gewoon kris kras rijden. ? Ik laat hem maar na het dorp voor de tweede keer uitgereden te zijn ben ik wat kribbig ; ‘Vraag het nou gewoon bij dat benzinestation!!!’ Alsof hij het voor het eerst hoort zegt hij; ‘Goed plan, ik ben zo terug.’ ? Samen met een kerel komt ie naar buiten en wat blijkt die gaat ons naar de garage brengen, hoe aardig! Daar aangekomen blijkt dat de camper niet op de brug kan maar hun andere vestiging zit een kilometer terug en daar is wel de mogelijkheid voor campers. ‘Geef die kerel een sleutelhanger met klompje!’ roept mijn lover en ik ren naar de aardige vent die ons hier heeft gebracht en geef het klompje. ‘Wow, how nice, thank you!’ zegt ie luid. Ik wil hem een hand geven maar dat gaat niet door want terwijl hij roept ; ‘I’m a hugger!’ zit ik al in zijn omhelzing. Daar sta ik dan met mijn 54 jaar en hoop maar dat ik geen rood hoofd krijg want het is een leukerd hoor! ? Mister good looking loopt daarna op Roel af en ook die krijgt een omhelzing. Op naar de andere garage en daar wordt de half loszittende plaat, gratis als service van de zaak, eronder vandaan getrokken.

We kunnen deze plaat missen maar moeten nu wel opletten dat de vuilwatertank bij erge kou sneller kan bevriezen. Het is te gek voor woorden hoeveel pech we hebben. ‘Straks hebben we geen volgers meer omdat iedereen denkt dat we het expres doen!’ zeggen we met een lach en rijden terug naar de overnachtingsplek bij het casino. Ik moet ineens denken aan de reclame van Nespresso: ‘What else?’ En inderdaad dit is Nevada, de staat waar het gokken sinds 1931 legaal is! ‘Casino, what else do I need: ?….hmmm, 21 puntjes op mijn kaarten….dat dan wel weer! ?