Bijzondere ontmoetingen!

Maandagochtend worden we wakker en voor het eerst hoeft de kachel ‘s-morgens niet aan. Hier op Vancouver Island is de temperatuur hoger dan we de afgelopen weken gehad hebben. We ontbijten met uitzicht op de baai en naast ons, bij Marjon en Jos, is ook al leven. Na het ontbijt staan we buiten en leggen hen uit hoe ze op camping Thunderbird in Campbell River komen als de buren van de andere kant aan komen lopen. ‘Wat bijzonder campers met een Nederlands kenteken!’ zegt de kerel met een Gelders accent. Ze komen uit Nijmegen en hebben hier een camper gehuurd. Drie Nederlandse stellen op een rij. ?

We zetten koers naar Campbell River, daar hebben we woensdag bij Eagle Eye Adventures een grizzly tour geboekt. We waren al eerder op campground Thunderbird en vinden ook nu een plek met uitzicht op het water. Als je geluk hebt zie je vanuit de camper zo de walvissen, eagles en zeehonden….in ieder geval de cruiseschepen!

Dinsdag schijnt de zon en de voorspelling voor de hele week is ook goed! We komen langzaam op gang en doen niet veel: een bezoek aan de wasmachines, koffie drinken met de buurtjes, wat sleutelen aan de camper

en ‘s-avonds gaan we gezellig uit eten met Rentia en Jos, de eigenaren van Eagle Eye Adventures.

Terug in de camper pakken we de rugzakken in en zetten twee wekkers want we moeten ons morgenochtend om 07.30 uur melden voor de tour. Alleen Marjon gaat met ons mee, gisteren heb ik nog eens aangeboden om op te passen maar Jos blijft bij Tinka.

Ik had het graag willen doen maar mee naar de beren is ook wel heel spannend. Na een onrustige nacht zit ik al om 05.00 uur aan de thee, het voelt net als een soort schoolreisje! We gaan dit keer niet met een rhib maar met een dichte boot, het gezelschap (elf personen) is gevarieerd: Nederlanders, Belgen en Canadezen. Vrij snel zien we Humpback whales en iedereen snelt naar het kleine achterdek om ze te bewonderen.

Dan gaat het gas er weer op en suizen we verder langs allerlei kleine eilanden met ontelbare bossen waar af en toe een huis staat. Na zeker twee uur varen zijn we bij Toba Inlet en worden verwelkomd door een plaatselijke gids.

Dit eiland is van de ‘first nations’ Klahoose indianen en alleen met toestemming (en tegen betaling) mag je hier komen. Per dag laten ze maar rond de 32 gasten toe om grizzly’s te kijken. Er staat een busje voor ons klaar en nu gaat het speurwerk naar de beren beginnen. We rijden eerst naar een brug waar we wachten….en wachten….en wachten maar er komt niets.

Dan naar een uitkijktoren, vervolgens weer terug naar de brug en nog een andere uitkijktoren maar we hebben behalve een grote vogel geen geluk.

Eindelijk na lang wachten verschijnt daar dan een grizzly!

Het dier slentert door het water en loopt van ons af naar de verderop gelegen brug. Iedereen klimt snel weer in de bus maar éénmaal daar zien we nog net de kont van de beer die de kant op klimt en in de bossen verdwijnt. Mijn lover en ik zijn de afgelopen weken verwend met alles wat we hebben gezien. Er zit nog een eagle in een boom en een aantal mensen in de groep zuchten van geluk bij het zien van deze grote vogel. Wij echter kijken elkaar aan en mijn lover mompelt, ‘Ik ga er niet eens een foto van maken, die zit veel te ver weg!
Ik heb ze veel beter gehad!’ ? We hadden ons hier veel meer van voorgesteld want de afgelopen dagen hebben we op de site van Eagle Eye Adventures zoveel mooie foto’s en verhalen over de grizzly’s gezien. Niemand begrijpt het maar de natuur laat zich niet sturen. Een beetje teleurgesteld nemen we weer plaats in de boot en varen terug naar Campbell River. Het is een saaie tocht van zeker drie uur met af en toe een ruige golfslag door de stroming. Terug op de camping gaan we met zijn vieren een lekker vissie eten bij de haven. In de vroege ochtend wordt ik wakker en denk, ‘Snel naar de wc en dan weer terug in mijn warme bedje.’ Ik zet één voet op de ladder en voel het ding weg glijden.

Mijn been schiet tussen de treden en ik klap met mijn schouder en rug tegen de zijkant van het hout. In een reflex grijp ik me met mijn armen vast aan het bed. Mijn rechter arm krijgt het weer te verduren en ik laat los….touch down. ? Mijn lover schrikt zich een ongeluk, ‘Wat doe jij nou?!’ Dan volgt een korte Bassie en Adriaan act want hij kan er niet uit zonder laddertje maar als een soort Spider-Man klimt ie uit bed en controleert of ik nog heel ben. ?
Een paar uur later zit ik bont en blauw zielig te zijn aan mijn koffie

en ben blij dat we geen plannen hebben voor vandaag. Omdat de camper nieuwe voorbanden nodig heeft is dat een mooie klus en we gaan op zoek naar een garage. Het is zoals altijd weer hetzelfde lied: ze zijn huiverig om aan een Europees model te sleutelen en na drie garages geven we het op. Met een week zijn we in een grotere stad, daar moet het lukken! ‘s-Avonds schuiven we aan bij Marjon en Jos die heerlijk hebben gekookt en mijn lover maakt zijn bekende nagerecht: ijs met gebakken banaan en Grand Marnier….?

Zo komt er van lijnen helemaal niets! Al vroeg klim ik, zo beweeglijk als een roestige robot, met een pijnstiller in bed en controleer het laddertje. Geen idee hoe die vannacht is losgeraakt maar dat gebeurt me geen tweede keer. ?
Mijn lover zet weer twee wekkers want we gaan morgen nogmaals op berentour, nu met Jos. Vroeg lopen we weer met zijn vieren en met Tinka naar de steiger, ditmaal uitgezwaaid door Marjon. Na een klein uur worden er in de verte orka’s gesignaleerd. Dichterbij gekomen zwemmen ze links en rechts van ons. Het is nog vroeg, er zijn weinig boten op het water en in de stilte kan je ze horen blazen en spuiten.

Ik kijk om me heen, zie iedereen ademloos kijken en het enige geluid is het klikken van de camera’s. Dan komt ineens een soort hoog gepiep vanaf het water. Wat is dat dan? Ruben, de schipper, die zijn best doet om de wettelijk verplichte 200 meter afstand in acht te nemen vertelt; ‘Het is waarschijnlijk een moeder met haar pasgeboren jong.’ We turen allemaal ingespannen naar het water, daar is ze weer, komt boven en inderdaad het kleintje zwemt naast haar. Wow, wat is dit mooi!

Moeder en kind ‘zingen’ naar elkaar terwijl ze samen in en uit het water bewegen. Voor mij is dit één van mijn mooiste momenten van de hele reis, zo puur. ? Ik heb niet veel met water en vissen maar dit is de eerste keer dat ik denk, ‘Ik zou hier een hele dag met een eigen bootje willen blijven liggen dobberen.’ Door de plotseling opkomende dichte mist

varen we verder naar Toba Inlet waar we weer worden begroet door een indiaan van de Klahoose stam. Met de bus door naar de brug waar het wachten begint. Na ongeveer een uur worden we beloond, een grizzly komt uit de struiken, loopt het water in en grijpt een vis.

Met zijn allen staan we in de uitkijktoren en kijken gespannen toe als er nóg een beer aan komt waggelen.

Na ruim drie uur en vijf beren varen we terug. Onderweg zien we nog meer orka’s, humpback whales, vogels en zeehonden.

Moe maar voldaan stappen we aan de kant. ? Op de campground wacht Marjon ons al op met zelfgemaakte soep en praten we na over de afgelopen gezellige dagen en onze aankomende routes. Zaterdagmorgen rijden we achter elkaar aan naar de Starbucks waar we nog een laatste koffie/thee doen en nemen dan afscheid van elkaar. Lieve Marjon, Jos en Tinka stay safe en geniet op jullie trip! ?

Gisteren hebben we gehoord dat hier bij de hatchery zwarte beren zitten, we geven het een kans en gaan kijken. Er staan wat mensen te wachten en we sluiten aan. Net als we met een Nederlands echtpaar aan de praat zijn zie ik vanuit mijn ooghoek een zwarte gedaante uit de struiken komen.

Het is een beer die zich totaal niet bewust is van de mensen aan de overkant. Op z’n gemakje loopt ie de rivier in en probeert een vis te pakken. Als het niet lukt waggelt de slimmerik naar de wier, een blokkade in de rivier om de vissen tegen te houden, waar ze voor op het oprapen liggen.

Uitgegeten loopt ie daarna terug de struiken in en verdwijnt. Wij rijden door naar de Elk fall, deze waterval ligt in het Elk Falls National Forest en de wandeling komt langs het indrukwekkende John Hart Power Project. Deze waterkrachtcentrale is al van net na de Tweede Wereldoorlog en het water er naar toe loopt door drie kilometers lange houten (!) pijpleidingen, ongeveer gemaakt als oude Hollandse haringvaten. Doorsnede: bijna vier meter.

Er is ook een campground, mooi verscholen in de bossen, maar aangezien we vandaag toch nog wat kilometers willen maken gaan we na een quickscan langs de kampeerplekken terug naar de waterkant waar we afscheid van Rentia nemen. Jos is aan het varen maar we zullen elkaar zeker in januari zien als zij voor de vakantiebeurs naar Nederland komen. In Victoria zit een garage die ons eerder heel goed heeft geholpen met de in Temecula slecht gemonteerde dieselpomp. Onze hoop is op hen gevestigd voor de nieuwe voorbanden en dan gelijk de remmen waar de garage in Whitehorse niet aan toe kwam. Dit was geen echte nood maar moet uiteindelijk wel gebeuren. Bij Fanny Bay gaan we camping Lighthouse op waar we al eerder waren. Behalve wat ‘vaste’ bewoners, zoals de visserman die nog nooit in de grote stad was geweest, staan er nu geen passanten. (Zie verslag: Pure eenvoud!) Het is gaan regenen en buiten ziet het er mistroostig uit. We doen lekker vroeg de gordijnen dicht, kaarsjes aan, wijntje erbij en kijken een aflevering Flikken Rotterdam. De hele nacht regent het door en tikken druppels op het dak. Ik word wakker en draai me om naar mijn lover, ‘WTF is het tapijt wat tegen het plafond zit nou nat?!’ ? Inderdaad, we hebben weer lekkage op de oude bekende plek. ‘Als het droog is maar opnieuw kitten!’ zucht mijn lover.
Voor nu plakt ie een groot stuk keukenrol met gaffer tape tegen het plafond. ? In de stromende regen verlaten we Fanny Bay en schieten de snelweg op naar Victoria. Bij de plaats Duncan zien we een winkelcentrum waar we wat door heen struinen en een paar boodschappen halen. Eind van de middag rijden we het centrum van Victoria in, bij Salish Seaside RV is helaas geen plaats meer. De receptionist geeft de tip om het bij Fort Victoria campground te proberen. Deze ligt net iets buiten het centrum en heeft inderdaad nog wat plekken vrij. De regen is gestopt en na het eten lopen we een rondje over de mega camping. Bij de douches komt een stel ons tegemoet, ‘Jullie zijn vast Nederlanders, die herken ik van een afstand!’ zegt de vrouw lachend. We maken een praatje met het stel uit Friesland dat op weg naar de douches is. ‘Kom straks maar voor een glaasje naar plaats nummer zes, de camper met Nederlands kenteken, anders staan we hier morgen nog!’ grinnikt mijn lover. We hebben een gezellige avond met Marianne en Gert die ons, zo blijkt, ook al kennen van het Canada forum. Ze vertrekken overmorgen naar huis en hebben een tas met overgebleven etenswaren, een soort: ‘help Roel en Sia de winter door!’ ? ‘s-Nachts wordt ik een paar keer wakker, door mijn val doet alles zeer, zowel op links als rechts liggen is pijnlijk en op mijn rug liggen is verboden want dan snurk ik, aldus mijn lover. Komt bij dat ik ook een rare kiespijn voel opkomen. ? Mijn maandagmorgen is compleet als ik met mijn hoofd tegen een kastje loop, ‘Sorry, vergeten dicht te doen.’ zegt mijn lover wel tien keer maar mijn humeur is even tot het vriespunt gezakt. Bij de garage worden we enthousiast door de monteurs begroet en na het kort vertellen van de belevenissen van onze reis wordt de agenda erbij gepakt. Aanstaande woensdag hebben ze tijd en nu maar hopen dat de bestelde banden dan binnen zijn! ?

13 antwoorden op “Bijzondere ontmoetingen!”

  1. Wisten jullie dat er bij Elk falls 2 Nederlanders zijn verongelukt? De ene vrij recent en de handere man een paar jaar geleden.
    Mijn Canadese vriendin uit Campbell R heeft de familie begeleid naar Nederland, zo triest..

    Goeie voortzetting zonder valpartijen….

  2. Wat een reis en wat een aventuur prachtig alleen je been ziet er slecht uit. kijk maar uit. En Roel heeft weer prachtige foto.s gemaakt

  3. Wat een prachtige week weer, walvissen, beren, bold eagle met beer. Wauw! Schitterende foto’s,
    Ik kan me heel goed voorstellen hoeveel pijn je hebt. Hoop dat t snel beter gaat. Veel beterschap.

    1. We lopen altijd een paar dagen achter met het blog en inmiddels gaat het gelukkig beter. Van blauw is het nu zwart gekleurd….?

  4. Prachtige natuurfoto’s! En je hebt het weer mooi verwoord.
    Beterschap!! Neem goed paracetamol dan herstel je sneller! Kus

  5. Oooohhhh Sia wat is het toch weer een genot om alles te lezen! En ik ben niet jaloers hoor ??? Morgen gewoon weer aan het werk…
    De foto’s zijn ook weer schitterend.. niet normaal!
    Plaats je nog een keer weer waar op de forums van Amerika op Facebook? Kan iedereen mee genieten.

    Have fun en sterkte met je been

  6. Weer genoten van jullie verhaal met foto’s, ondanks dat de server er een paar keer uit viel.
    Lieve Sia, je weet toch dat de meeste ongelukken in en rond het huis gebeuren. Sterkte lieverd.
    Ik hoop voor jullie dat de camper weer gauw gefixt is.
    Dikke knuffel en op naar het volgende avontuur ?

  7. Wat een mooi verslag en wat een geweldige foto’s. Ik had al wat bij Jos en Marjon gelezen, maar nu lees ik het met jullie bril.
    Reis ze en geniet

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *