Auteur: Sia du Buf

Gewoon eens een stukje proza over een mega bedrijf….de Walmart!
Het bedrijf is opgericht door Sam Walton in 1962 en is inmiddels het grootste detailhandelsconcern ter wereld: 8500 winkels in 15 landen met 55 verschillende namen.
Ik kan me voorstellen dat je denkt: hoe groot is een Walmart? Dit is moeilijk te schatten en we houden een gemiddelde aan van ongeveer 20.000 vierkante meter (exclusief magazijn).  Ze zijn er in verschillende maten.       Dit is de rij kassa’s.

Wat er hier in de States meestal bij zit is: Subway, Starbucks, MacDonald, slijterij, opticien (helpt alleen op doktersrecept, Roel had een kras op zijn glas maar moest eerst een recept bij de dokter halen voor de sterkte van het glas ?) apotheek (ook alleen op doktersrecept), drogisterij, nagelstudio, kapsalon, stomerij, geldwissel annex sigarettenshop. Als je binnenkomt staat er een “greeter”, dit is meestal een oudere man/vrouw die je opgewekt begroet en een prettig verblijf wenst in de winkel, je helpt met het vinden van een winkelwagen of mandje en de ingang van de winkel wijst. Er zijn ook scootmobiels met mandjes aanwezig!

De winkel zelf is ruim, overzichtelijk en verkoopt van alles: food en non-food. Eigenlijk kan je stellen dat ze er vrijwel alles hebben:…nieuwe banden voor de auto, je nagels en haar laten doen, boodschappen, sportspullen, een geweer, een tent, speelgoed voor kinderen, huishoudelijke apparaten, kleding en zo kan ik nog even doorgaan. De levensmiddelen zijn stuk voor stuk verpakt in super grote verpakkingen! Wat voor onze kleine camperkoelkast best wel eens voor een probleem zorgt….want waar laten wij zo’n verpakking boter of jus d’orange? Gewoon zo maar wat foto’s….

Fruitsalade

Groentesnackje voor tussendoor….

Supersize pizza… met z’n tweeën net genoeg….

Ketel Een, Schiedamse jenever/wodka. In 2 literflessen.

Limburgse kaas.

Munitie in diverse kalibers. Net naast de eieren.

Die namen ook soms. ?

Portie kippentenen…..

Kaasbolletjes voor bij de tv…

1 Gallon mayonaise, 3.6 liter !

Gehakt gaat per 20 lb ( pond) = net geen 10 kg.

En het bekendste merk koffie heet ‘Keurig Hot’.

IJs verkopen ze hier in emmers van 10 liter! De laatste keer dat ik met zo’n emmer liep te slepen was toen er een kamer moest worden gewit! ?
De keuze is reuze roept onze Nederlandse super altijd….het is maar goed dat hij de keuze hier niet heeft gezien want dan zou hij het uit schaamte niet meer durven roepen!

Dit is het pad met cornflakes,  pakweg 300 soorten.

De boodschappen worden door de cassière allemaal ingepakt in (gratis) plastic tasjes. Bij het verlaten van de winkel begroet de “greeter” je weer en vraagt of je alles hebt kunnen vinden. Als je je winkelwagen al kwijt wil dan helpt hij/zij daarmee en anders laat je die gewoon op de parkeerplaats staan bij je auto! Daar komt dan weer iemand anders voor….? Nou Nederlandse supermarkten er is nog een hoop werk voor u aan de winkel…..! Oh ja, …..de sluitingstijden…..de meeste winkels zijn 24 – 7 open. ?

En Cheryl heeft geconstateerd: het supermarktvoer doet een mens goed in Amerika.

Maar sommige dingen wil je niet zien. ?

Zaterdag gaan we eerst inkopen doen en gelijk voor het hele weekend want aanstaande maandag is het Labour Day. De Amerikanen hebben een lang weekend vrij en het is onduidelijk welke winkels wel of niet open zijn. We nemen eens iets anders dan de Walmart en stappen een grote Safeway binnen. En ook hier is de collectie waanzinnig! Dat wordt straks echt afkicken thuis bij de AH en Bas. Ik koop gelijk een “koffietje” bij de Starbucks en ja, ik doe een “koffietje” en vergeleken bij de Amerikanen helemaal. Die drinken van die enorme hoeveelheden. En ook hier moet ik de vriendelijke dame tweemaal uitleggen dat ik een kleine koffie wil. Ze laat het bekertje nog een keer zien en vraagt; ‘are you sure honey, just a small normal black coffee?’ Daarna gaan we op zoek naar een belwinkel want meneer T-Mobile heeft nog niet overal een telefoonpaaltje geslagen en er zijn de afgelopen dagen plekken geweest dat mijn lover en ik geen bereik hadden met ons netwerk….Niets voor ons dus we gaan nu voor de Mifi een simkaart kopen zodat we bij een andere provider de lucht in kunnen als T-Mobile het af laat weten. Dit klinkt eenvoudig maar vergt wat geduld want het is druk en Roel heeft elf wachtenden voor zich…..Alles gelukt en dan op pad naar Deadwood: the cowboy en gambling city …the place to be! Net voor de afslag Deadwood zien we naar links de stad Lead met bovenop een hele groot bouwwerk, het lijkt een mijn. Eerst daar maar eens kijken wat het is. Het blijkt een afgegraven goudmijn te zijn en net als we binnenkomen staat er een excursiebusje op punt te vertrekken.

Het gaat één uur duren en ik begrijp niet precies wat je allemaal gaat zien maar het heeft niet direct mijn interesse. Maar ik kijk naast mij en zie het hoofd van mijn lover enthousiast knikken. ‘Juist, dat gaat bussen worden’; denk ik…. ‘Zullen we dat gaan doen, dat heb ik nou altijd wel eens willen zien! Ja, maar alleen als jij het ook wil..’; ratelt hij. Dus daar gingen we in de bus, we kregen ook nog een helm mee voor ergens als we er uit moesten…..? En een hele overdreven vrolijke mevrouw die onze gids was en zo snel sprak dat ik er geen hout van begreep.

Roel zoog alle informatie op en genoot….en ik luisterde met een half oor want ik kon de croupiers in Deadwood al bijna horen…..We vonden daarna een RV parking net buiten het centrum van Deadwood voor de camper, fietsen eraf en hup naar the city! We kwamen in Mainstreet en pang, pang, daar werd iemand neergeschoten! De laatste cowboy van de middagshow ging neer en de show was over….dat hadden we nou net gemist!

Wild Bill Hickok werd in 1876 in the Nuttal & Mann’s Saloon tijdens het pokeren in zijn rug doodgeschoten. Deze scène wordt dagelijks voor toeristen nagespeeld en er zijn Saloons met de tekst: “hier at Bill zijn laatste diner”, “hier dronk Bill zijn laatste bier” , ” hier had Bill z’n laatste wip” ? en ga zo maar door….alles om de klanten binnen te lokken. Onze stalen rossen bonden we aan een paal bij zo’n Saloon…. het was even een Andy en Melissa momentje welke! ? En het is altijd….wanneer wij er heel veel van verwachten dan is er dus geen klap aan! Deadwood deed zijn naam eer aan die middag….doods, doods, doods. ? Misschien was het de hitte, misschien waren wij het, maar van alles hetzelfde: Saloons, souvenirswinkels en gokhuizen.

Er was één winkel die sprong eruit met de naam “Glitter en Beer”. ‘Naar binnen, dat is wat voor jou, een hoop bling, bling.’; zei Roel. Dus winkel in en sommige dingen moet je zien: een bar in een kledingzaak waar “dames” flessen bier drinken en ja, er werd ook nog kleding met glitter verkocht…. Prima zaak voor mijn wachtende lover want ik stond zo weer buiten! ? Amerika het is een gek land!
Dan maar een casino in….totaal geen sfeer….dus casino weer uit. Terug naar de fietsen en we waren klaar met Deadwood! ’s Avonds bleven we lekker onderuit gezakt een filmpie kijken in de camper! De volgende morgen: easy sundaymorning en de route opgezocht naar Devils Tower want daar gingen we naar toe. De weg bracht ons eerst door Sturgis, een slaperig stadje met ongeveer 6500 inwoners. In de eerste volle week van augustus veranderd dit stadje in een walhalla voor motorrijders en trekt ongeveer een half miljoen! bezoekers. Wat in 1938 heel klein begon is nu uitgegegroeid tot één van werelds grootste motorevents.

Mijn lover had hier al over gelezen en dit graag gezien….het staat nu voor volgend jaar op de planning….ik zeg; ‘een Harley huren, veel plezier en na een week kom ik je weer ophalen!’ ? Voor de liefhebbers….Google het maar eens! We hadden de camper geparkeerd en terwijl hij foto’s stond te maken en zich een indruk probeerde te vormen hoe het allemaal zou zijn met al die bikers schoot ik een klein juwelierswinkeltje binnen van een echtpaar zo weggelopen uit de hippie tijd. Je begrijpt het al….we raken aan de praat en ik krijg allerlei tips. Roel komt inmiddels binnen om mij te zoeken en we blijven nog langer babbelen. Met een A4 papier vol adressen en informatie zitten we later in de camper en ik bedenk me dat ik helemaal niet meer naar de sieraden heb gekeken….? Dit land doet echt gekke dingen met me….: ik loop op slippers door een supermarkt met een beker koffie, er zijn dagen dat ik geen make-up gebruik, ik overweeg om te gaan paardrijden (ik ben als de dood voor die dieren) maar ik zie mezelf best over zo’n prairie in galop….lees sjokken ?,

ik begin mijn gesprekken ook met ‘hello, how are you, how was your day?’ …..oeps, ik begin dit land echt leuk te vinden….don’t worry thuisfront we gaan hier niet wonen, dat nou ook weer niet….?
Terug naar zondagochtend in de camper, we verlaten Sturgis en komen in de staat Wyoming.

Onderweg hebben we al gemerkt dat het vreselijk heiig weer is. We kunnen de horizon niet goed zien en de paar keer dat we onderweg zijn gestopt om foto’s te maken hebben we beiden ook wat last van onze ogen gekregen.

We zien een bord met informatiecentrum en gaan eens informeren wat er precies in Wyoming te doen is. Hier wordt ons ook duidelijk wat er aan de hand is: er zijn heel veel bosbranden in Californië, Oregon en Montana. Allemaal ver bij ons vandaan maar door de wind hebben wij hier last van de rook….vandaar ook de lucht!
Met een tas vol informatie, gekregen van een enthousiaste medewerkster, gaan we even later verder richting Devils Tower.

De wegen zijn lang en de weinige bewoners die we zien zijn koeien en herten….daar naderen we weer een plaats….hmmm, plaatsje….want met 15 inwoners is Aladdin echt super klein. Het heeft een General Store die 118 jaar oud is en echt hier verkopen ze van alles, zeg maar gerust een winkel van Sinkel! Deze ligt namelijk op de doorgaande route dus iedereen kwam en komt er langs. ?

Eindelijk doemt die dan voor ons op….Devils Tower en het is een indrukwekkend natuurverschijnsel. Een monoliet van 386 meter hoog. In 1977 speelde Devils Tower een belangrijke rol in de film Close Encounters of the Third Kind.

Als we de wandeling om de Tower maken zien we een aantal klimmers omhoog en naar beneden gaan, de rots is zeer geliefd bij klimmers. Overnachten doen we op de campground aan de voet van de Tower.

De volgende dag op Labour Day is het uitgestorven overal op straat! We rijden richting Casper en passeren in Gillette het Campbell County Rocpile museum. Het is gratis dus Nederlands als we zijn gaan we naar binnen en het gaat terug naar het Amerika van vroeger: “met de huifkar over de prairie”. Best leuk om te zien maar met een half uurtje zijn we klaar….ik zei het al eerder…. we zijn soms niet zo best in cultuur. ? De rit naar Casper is op zich niet lang qua kilometers maar doet je beseffen hoe groot dit land is en hoe zwaar de pioniers met de huifkarren het gehad moeten hebben.

Vooral op mij maakt het grote indruk, we stoppen een aantal keer en als je dan voor je kijkt en niets maar dan ook niets ziet in de verte….wat een wilskracht moeten die mensen hebben gehad. In Casper genieten we nog even van een laat middagzonnetje op de camping met het plan om morgenochtend eerst meer informatie te vinden over de pioniers en hun routes. Dat pakt anders uit want Roel ziet het nieuws en “Irma” raast over Sint Maarten. 22 Jaar geleden eenzelfde situatie en hij was erbij….ik merk aan zijn internetgedrag dat hij druk in de weer is….’je waagt het niet hoor Dijkstra!’ ; zeg ik hem. ‘Hé wat, tuurlijk niet…..’ mompelt hij afwezig.

Ik zie later een bericht van hem op Facebook voorbij komen en hou mijn hartje vast….vele opties schieten door mijn hoofd: zal ik hem vastbinden, dronken voeren, maar het loopt gelukkig met een sisser af…. Dus we gaan alsnog op pad naar het museum. ? We komen er achter dat er verschillende routes waren: California Trail, Oregon Trail (was bij Wie is de Mol) Mormon Pioneer Trail en de Pony Express.

Allemaal stuk voor stuk erg indrukwekkend. Ze kwamen uit verschillende richtingen uit het Oosten in Casper bij elkaar want daar moesten ze de rivier oversteken en gingen de routes gezamenlijk over één pad verder tot aan Independence Rock waar de wegen dan weer uit elkaar gingen.
Onze route ging naar Lander en wij passeerden een paar keer de trails en stopten ook even bij Independence Rock waar ze vaak hun naam in de rotsen hakten. En weer waren we onder indruk van de afstanden die de pioniers moesten afleggen….op weg naar hun toekomst in het Westen!

Onderweg zien we niet meer dan olievelden, koeien, herten en een enkel klein dorp.

Uiteindelijk komen we in Lander en rijden door naar het Sinks Canyon State Park waar we een prima plek vinden. Maar oeps, het was fris in de nacht want de campground ligt op 2100 meter.

De volgende ochtend schijnt het zonnetje en de omgeving is prachtig, de rivier en de bergen….wandelschoenen aan en let’s go! ’s Middags door naar Thermopolis naar de Hot Spring baden (heetwaterbronnen).

We vinden een campground die zelf van die baden heeft, zetten de hut neer en daar gaan we….de zwemmertjes! ?

Maar of het nou verkwikkend werkt die baden….’je bent er wel erger door gaan snurken’ ….; moppert mijn lover de volgende ochtend. Ooit heel lang geleden leefden er hier dinosaurussen type T-rex en dieren waarvan hier nu fossielen worden gevonden . Er is vlakbij een museum en daar gaan we naar toe.

Een nest jonkies.

Haal de film van Jurassic park voor je en zie dan wat wij hier in het museum voor onze ogen zagen….brrrrr, je moet er niet aan denken dat je deze griezels in het echt tegen zou komen. Aan de andere kant we kunnen ons goed voorstellen hoe ze hier eeuwen terug rond stampten. Hierna bezichtigen we nog even kort de Hot Springs,

laten de handrem nakijken bij een garage

en gaan dan naar Cody….de city van Buffalo Bill, één van de kleurrijkste figuren uit het Wilde Westen….maar daarover in ons volgende blog meer! Wat je trouwens allemaal tegenkomt onderweg…..10 meter breed of zo!

En net kijkt mijn lover op internet en zegt; ‘ moet je nou toch horen….ze kunnen gewoon geen foto’s maken op Sint Maarten zeggen ze….wat een onzin! Zie je, ik had gewoon moeten gaan…..’?? En dan denk ik op zijn Amerikaans….’hai honey, how was your day….?’ En doe er verder maar het zwijgen toe….?

Donderdag vertrekken we uit Chicago en zetten koers naar Mount Rushmore. Met als uiteindelijke doel Jackson Hole, Wyoming. Daar komen mijn ouders eind september aan en zij gaan dan een maand met ons meereizen. Ik heb het goed in mijn agenda gezet want je weet het nooit met dat chaotische hoofd van mij! ? Het is druk om Chicago uit te komen en het duurt dus even voordat we echt gas kunnen geven.

Nog moe van het museumbezoek gisteren en de afgelopen week besluiten we niet te veel kilometers te gaan maken. We zien op onze route Lake Kegonza liggen en gaan bij deze afslag de Interstate af. We zijn nu in de staat Wisconsin. Er liggen drie campings bij dit meer maar geen van allen hebben een wasmachine/droger….en als we nu iets hard nodig hebben is het dat! Dus helaas maar we gaan verder. Iets boven Lake Kegonza ligt nog een meer, Lake Mendota. Maar hebben die wel een camping met alles wat wij willen hebben?
Dan schiet Roel iets te binnen, wij hebben een KOA campinggids (nog bedankt Johan en Loes voor het meebrengen) ? en we zoeken of er een camping in de buurt is en die is er: in Madison. Daar gaan we naar toe en hebben een nuttige dag. Roel gaat zijn administratie bijwerken en ik ga aan de slag met het huishouden….??

De KOA campings zijn niet onze favoriet: ze zijn vrij commercieel en daardoor knap aan de prijs maar hebben wel alles: prima wasmachines en drogers, een kampwinkel, buitenzwembad, de sanitaire voorzieningen (waar wij geen gebruik van maken) zien er goed uit. Het grote nadeel vinden wij dat de sta-plekken meestal zo dicht op elkaar zijn. Zaterdagochtend voelt Roel zich weer iets beter en hij merkt iedere dag vooruitgang, mooi! Het regent een beetje en we besluiten om wat kilometers weg te trappen. Ik heb gisteren op de kaart zitten puzzelen en we kunnen tot La Crosse gaan, dat ligt aan de Mississippi.

Het is niet zo’n lange rit en rond half twee zijn we er, doen wat inkopen en de regen is er nog. Roel stelt voor om door te rijden, het is geen lekker weer en dan hebben we alvast weer wat kilometers gehad.
Hij is inmiddels zover hersteld dat hij ook weer kan rijden dus kruipt achter het stuur.  En mazzel of niet maar bij hem geeft de TomTom wel een hele makkelijke route aan….?

Over duizend kilometer rechtsaf. Eind van de middag naderen we Albert Lea, in de staat Minnesota, en gaan daar op zoek naar een camping. We kiezen voor het Statepark Myre-Big Island, nemen de afslag en moeten nog een paar kilometer over een rustige weg. Als we langs een breed water rijden zien we in een flits iets staan….wat staan daar voor witte vogels? Roel trapt op de rem en keert….zijn het ooievaars of wat? We naderen ze weer maar nu van de andere kant….het zijn pelikanen!

Een hele grote groep staat/zwemt rustig in het water….alhoewel, als wij aan komen rijden worden ze wel wat onrustig maar blijven uiteindelijk toch op hun plek, prachtig!

Zondagochtend verlaten we het Statepark en pakken het asfalt weer op van de Interstate West 90 richting Mount Rushmore. Het is één rechte weg en het landschap is vrij saai. Veel gras en prairie….we stellen ons zo voor hoe het eeuwen geleden moet zijn geweest om met paard en wagen door dit immens grote land te trekken.

Rond half vijf komen we in Mitchell, inmiddels zijn we in de staat South Dakota, en vinden een camping aan het gelijknamige meer. Het is niet heel druk op de camping en we hebben geluk want in het kader van “gewoon vragen”, vraag ik aan de eigenaar; ‘heeft u toevallig nog een plek aan het meer?’ En kijk eens aan wat een mazzel!

En dan is er alweer een week voorbij en is het maandagmorgen. Terwijl we aan het ontbijt zitten bedenk ik me wat een geluksvogel ik eigenlijk ben dat ik hier gewoon in Amerika zit. ? Vandaag nog ongeveer 450 kilometer prairielandschap met nu toch heel verrassend veel zonnebloemvelden.

En dan zijn we in Badlands National Park. Het plan is om in deze regio een paar dagen te blijven zodat we een aantal dingen kunnen bezichtigen onder andere: Mount Rushmore (de vier presidenten: Washington, Jefferson, Roosevelt en Lincoln), Minuteman Missile, het bijzondere plaatsje Deadwood (cowboy/gok stad), Crazy horse memorial en alles wat op ons pad komt want we rijden het park in en wat is het mooi hier!

Maar toch ook wat voorzichtig lopen en niet door het gras.

Vanaf de ingang tot de campground is het ongeveer 7 km en we stoppen echt wel vier keer om te kijken, fotograferen en te filmen. Het is genieten zo mooi maar ook heel warm….Want als we rond half vier aankomen is het nog 40 graden….zucht! We zijn vanmiddag ergens in de staat South Dakota ook weer een tijdsgrens gepasseerd en houden nu de mountain time aan, dat wil zeggen dat wij onze klok een uur terug zetten. We verschillen nu inmiddels acht uur (vroeger) met Nederland. We verzamelen alle informatie en kopen een jaarpas voor de parken (zijn we voordeliger mee uit dan per park een pas) en gaan dan op zoek naar een campground. Volgens de ranger bij de poort koelt het hier vanavond af tot een aangename temperatuur rond de 18 graden. Als we de Cedar Pass campground zien dan hopen we het want deze ligt vol in het zonnetje en heeft heel weinig schaduw.

Roel besluit vandaag weer een wijntje mee te doen en tsja….hij is het niet meer gewoon dus bij een hoestbui gaat het glas met inhoud over zijn broek. ‘Zonde van mijn wijntje!’; roept hij en gaat zijn benen afspoelen. Vervolgens loopt hij met een teiltje met sop naar buiten om zijn vieze broek in te doen….ik gooi hem een schone broek toe….en ja hoor, goed gemikt! Zo op het restje wijn wat nog in het omgevallen glas stond. ? Dijkstra en du Buf binnen een paar minuten een ravage!

De omgeving hier deed ons vanmorgen al denken aan Namibië, oneindige vlakten met als enige verschil dat we hier meer verkeer zien. En zodra wij het Badlands National Park in kwamen zeiden we tegelijk; ‘Twijfelfontein en Sossusvlei!’ Wegens tijdgebrek besloten we destijds in Twijfelfontein toch midden op de dag maar de wandeling te maken langs allerlei rotstekeningen maar wat was het daar heet! We kwamen daar dus ’s middags aan en de gids vroeg; ‘Willen jullie een lange, korte, of vrij korte wandeling in verband met de hitte?’ Waarop wij zeiden….; ‘doe maar ultra, ultra kort!’ ? Ja, mijn lover en ik zijn soms ook wel een beetje cultuurbarbaren, dat durf ik rustig te zeggen!
Nog even terug naar vanmiddag, we maakten een lunchstop in het plaatsje Oacoma. Zo’n plaatsje toch wel een beetje speciaal voor toeristen met een Saloon, een supermarkt en een hele grote Western Wear. Even snel door de supermarkt gelopen en daar stond een cassière, een oud dametje van 82 jaar (Roel vroeg hoe oud ze was….) nog met plezier haar werk te doen!

Toen naar de Western Wear en wow, je hebt cowboylaarzen en cowboylaarzen maar hier hebben ze er heel veel!

We raken in gesprek met de verkoopster en het blijkt dat zij voor de liefde helemaal naar hier is gekomen. Zij was naaste medewerkster van Joe Biden (vice president van de USA 2009 – 2017), nu werkt ze in de zaak van haar man Ray, 7 dagen per week, geen vakantie/geen vrije uren want dat kan niet. Ze hebben namelijk ook een grote ranch met heel veel koeien….Even later zijn we weer op pad en terwijl ik stuur en luister naar Diana Ross met “you can’t hurry love”…. kijk ik naar de eindeloze vlakten met koeien en denk terug aan de verkoopster en wat zij allemaal heeft opgegeven voor haar love….?
Op de campground zetten we de camper neer en gooien alle ramen open….het is vreselijk die hitte! Gelukkig geeft die hut ons schaduw dus buiten zitten we iets koeler.
En dan ineens ’s avonds gaat het waaien, het zonnetje verdwijnt en inderdaad….de temperatuur gaat omlaag en het wordt aangenaam. Voor het eerst sinds lange tijd haalt Roel de BBQ weer eens tevoorschijn.

Het wordt best snel donker maar geen muggen of andere insecten en we genieten nog lekker lang buiten. En lang leve de moderne tijd want met de speciale app op mijn lover zijn phone kijken we naar de sterren….niet moeilijk doen van….’weet jij waar de grote beer of kleine beer staat?’
Nee, je houdt de phone omhoog en die laat het allemaal zien….hmmm, ik weet eerlijk gezegd niet wat ik leuker vind!??
De volgende ochtend zijn we vroeg wakker….net als thuis met het verzetten van de klok is er altijd wel een “vergeten klokje”. Bij ons is het dit keer het klokje bij het bed. Het is geen half acht maar half zeven….Nou vooruit, dan hebben we iets aan de dag en het begint al weer knap warm te worden. Let’s go! We gaan een paar kilometer terug want het licht is nu mooier dan gisteren en Roel maakt zijn foto’s over.

Dan naar de andere kant van het park maar het schiet niet op….om 11.00 uur hebben we geloof ik nog geen 10 kilometer gereden: stoppen, kijken, fotograferen, wandelen, rijden, stoppen en zo gaan we langzaam verder.

Ergens op mijn schouder is een heel vervelend poppetje gekropen en die roept steeds “koffie”. Wanneer dit poppetje niet meer te negeren valt zetten we de hut maar neer en ga ik koffie zetten. En daar staan we dan: mooi uitzicht, mijn lover en ik zitten in het kleine beetje schaduw van de camper, ik kijk tevreden naar de wereld voor mij en zie wat prairiehondjes en hij speelt een spelletje candy crush ?….ons leven is niet zo moeilijk…. en we genieten van de stilte. Dan klinkt een sissend remmend geluid en een bus met ongeveer zestig kakelende Amerikanen stopt vlakbij onze camper. En hoera, die trekt meer bekijks dan het natuurschoon….weg moment van stilte….welkom babbelaars! Soms voel ik me net een attractie ? the show must go on….dus we doen ons raadspelletje weer waar we vandaan komen …. en het wordt steeds hilarischer, want als Roel zegt dat onze koningin uit Argentinië komt denken ze dat wij uit Argentinië komen….nou goed, het zal de hitte wel zijn want de temperatuur ligt inmiddels al rond de 35 graden! We go on ….het volgende uitzichtpunt is een paar kilometer verder en daar gaan we weer….Daar klinken twee stemmen; ‘komen jullie uit Nederland?’ Hé, lekker gewoon Nederlands….althans met een Belgisch accent. ‘Ja zeker’; roep ik. Het zijn twee Belgische dames op rondreis door de States, we hebben een gezellig praatje. We hopen elkaar in het volgende plaatsje, Wall, nog tegen te komen maar helaas we hebben ze niet meer gezien. Ja, het plaatsje Wall….we hebben zeker 400 kilometer (ik schrijf nog steeds kilometer terwijl hier alles in miles staat) voor dit plaatsje langs de kant van de Interstate al reclame hiervoor gezien.

We zijn dan ook reuze benieuwd wat het nou uiteindelijk is! Het verhaal wat we gehoord hebben is als volgt: er was een apotheker die de plaatselijke drugstore overnam. Op een dag zat zijn vrouw met hun zoontje naast de winkel en hoorde hoeveel auto’s er voorbij kwamen (het was 1931!) zij kreeg het plan om ijswater weg te geven met de hoop dat ze ook hun andere inkopen bij hun zouden doen. Van het één kwam het ander en het is nu een heel imperium met een restaurant waar 500 mensen kunnen eten. Het ijswater is trouwens nog steeds gratis! Een aantal kledingzaken, shops waar je souvenirs kunt kopen, kinderparadijs, outdoorwinkel ….teveel om op te noemen. Wij rijden het stadje in rond lunchtijd en het is echt bloedheet. Je ziet de weinige mensen op straat sjokkend en puffend vooruit bewegen. Geen schaduwplek te bekennen voor de camper, dus vol in de zon dan maar met die hut. ? We gaan eerst naar het restaurant en terwijl we binnenstappen voelen we de airco….heerlijk. Maar er is nog iets wat ons opvalt en tegelijkertijd doet uitroepen; ‘Simonis in Scheveningen!’ Want het is één grote “vreetschuur”, je bestelling geef je op en dan wordt je nummer omgeroepen als het klaar is. We kennen de Amerikaanse porties inmiddels en bestellen met zijn tweeën 1 portie en nemen er een salade bij.

’s Avonds om half acht zitten we nog vol! ? Daarna lopen we door de Mainstreet en vergaap ik me weer aan de cowboylaarzen. Ik wil mijn lover om advies vragen maar ben hem zoek….even de winkel uit en daar zit de casanova. ? Hij vraagt zich echt af of ik die dingen thuis aan ga trekken….Maar mijn hemel wat zijn ze mooi, een hoop glitter en kraaltjes en ik ben er weg van! Maar eerlijk is eerlijk, ik weet inderdaad niet of ik ze thuis aan zal gaan trekken. We lopen dus maar door, het lijkt wel alsof je met je kleren aan in een sauna bent. We komen bij de camper en zoals te verwachten….die is ook vreselijk warm! En dat is altijd even een dingetje: want wij komen dan aan mijn handsome en ik, hij opent de deur en heel galant mag ik als eerste die hut in. Dan volgt hij en trekt dan de deur dicht! Zie ons dan in die bakoven van ongeveer 40 graden en dan vraagt hij; ‘waar zullen we nu naar toe gaan, wat wil jij?’

En ja, dan ben ik absoluut niet aardig want het enige wat ik roep en als ik eerlijk ben dan snauw ik; ‘ja, rijden nou maar met dat ding want het is bloedheet, we zien zo wel waar we heen gaan!’ Ja, dat is de darkside of me….zeg maar! ? En hoe mooi, hij wordt niet boos, start de motor, doet de ramen open en pakt de kaart en vraagt het nogmaals….that’s my baby! ❤️
Minuteman Missile Delta 9 is te bezoeken, een 30 meter lange raket (vroeger met een atoomkop) in een ondergrondse silo. Ze hadden er ooit 1000 hier in de wijde omgeving staan. Door de afspraken over vermindering van de atoomkoppen zijn er intussen 400 weggehaald en de silo’s vernietigd. Deze ene is nog speciaal voor toeristen. Wel ontmanteld uiteraard. Daar gaan we naar toe, het is heel indrukwekkend.

Het idee was ooit dat als de Rus in 1 keer zou proberen om Amerika te vernietigen ze 1000 atoombommen precies op die silo’s zouden moeten gooien en dat er altijd wel een paar zouden overblijven en Amerika in ieder geval nog wat atoombommen naar Moskou terug zou kunnen sturen….Vooropgesteld dat dat gesprek met die rode telefoon zou mislukken.

We praten een tijdje met een ranger die daar voorlichting geeft en je mag dan toch maar hopen dat de wereldleiders verstandige beslissingen nemen….hoewel, met die gek in Noord Korea weet je het maar nooit.

We houden het voor gezien vandaag en gaan een camping opzoeken. Rapid City is de dichtstbijzijnde plaats met een camping en geheel tegen onze principes nemen we een KOA camping omdat we zin hebben om te zwemmen. We moeten nog een kleine 60 kilometer rijden en redden dit net door ieder de helft te doen…..door de hitte zijn we gewoon doodop. ?
Zodra de camper staat trekken we de zwembroek en bikini aan en plonzen in het zwembad….we zijn ineens fan van de KOA camping!

En net als gisteren koelt het ’s avonds af en sterren….die hebben we hier vanavond niet veel want de camping ligt boven het centrum van Rapid City met teveel lichtjes….want deze stad beloofd het ook allemaal: neon-reclame’s: kom dansen, kom eten, kom zuipen, kom gokken….
En dan eindelijk Mount Rushmore! Waarschijnlijk de meest bekende bezienswaardigheid van South Dakota: de vier presidenten uitgehakt in de rotsen.
Maar eerst nog even terug, we verlaten Rapid City en vrij snel zien we het landschap veranderen in bossen, we komen in de Black Hills. Zo’n gebied waarin ik altijd zin krijg om te gaan skiën. ? De temperatuur wordt ook aangenamer maar hé, “geen service” geeft onze telefoon aan….dat is bij beiden wel een schrikmomentje. ? Dan naderen we via een vrij bochtige steile weg het plaatsje Keystone. ‘Ik heb zo het idee dat dit een beetje Valkenburg in Amerika is’ ; zeg ik tegen Roel. Overal langs de weg reclameborden, zoveel dat je niet eens weet welke je zou moeten bekijken….en ja, we rijden het dorp in en het is één grote “kermis”. Eerst maar naar de presidenten kijken, nog een bocht door en wow, daar zijn ze! En wat een werk moet dat geweest zijn! We stoppen om te fotograferen en filmen en dan komt Roel; ‘ik heb een plan, jij gaat met de camper omhoog en komt dan terugrijden, dan fotografeer ik de camper met de presidenten op de achtergrond!’ Zijn enthousiaste toon werkt aanstekelijk dus hup, ik ga omhoog. Maar boven is het een fuik waar je in komt rijden want uiteraard moet je betalen. Dus ik overtreed een aantal verkeersregels en kom vrolijk terugrijden….en daar staat ie : mijn eigen fotograaf.

Ik parkeer aan de zijkant, rij volgens hem weer veel te ver door, mopper, mopper….maar de foto is top! Dan weer naar boven naar de parkeerplaats die kost 10 dollar en dan mag je het hele jaar parkeren?! Ok, daar heb je wat aan….niet dus! De meeste mensen zijn er 1 dag. ? Het is indrukwekkend om te zien, zeker met de vlaggen van alle Staten erbij waar je tussendoor loopt.

Vandaar gaan we door naar het Crazy Horse Memorial, hier is het entreegeld 22 dollar (11 per persoon) maar dit geld wordt gebruikt om de bouw voor het beeld te financieren, het wordt in een stichting beheerd door de familie van beeldhouwer Ziólkowski. Die startte in 1948 de bouw en is inmiddels overleden. Het beeld is ter ere van de Lakotaleider Crazy Horse en als het af is dan zal het 195 meter lang en 172 hoog zijn: Crazy Horse in galop op zijn paard. Zijn hoofd inclusief haren en verentooi zullen dan groter dan de vier presidenten samen zijn.

Met een bus en gids kom je dichter bij het bouwwerk en het is niet verboden om stenen mee te nemen van de bouwplaats….dus Roel zocht een mooie voor op de plankjes thuis. ?

In de Black Hills ligt ook het Custer State Park Wildlife, waar bizons leven. We overleggen wat te doen, terug naar Keystone of door naar Custer en daar een campground zoeken. We besluiten het laatste te doen. Voor het Custer State park betaal je ook weer apart entree (20 dollar) en de ranger aan de poort geeft ons weinig hoop op een campground, alles is op reservering. Nou goed, we gaan het zien, er zijn best veel campgrounds in het park. Er is een “wildlifeloop” en daar zijn de bizons gespot. Het park is super mooi, veel bossen en we zien gelijk al veel herten, een das en ook ezels….die ezels kunnen we niet helemaal plaatsen.

Met de bizons is het vrij stil….we zien ze wel maar in de verte. Jammer eerst dan maar een campground gaan regelen want het is inmiddels al eind van de middag….In de verte zien we auto’s stil staan…..allemachtig, een hele grote groep bizons staat bij een waterplas te drinken! Roel zet de camper neer, mensen die hem kennen zien hem dat doen ?, hij pakt zijn camera’s en voorzichtig nadert hij de bizons.

‘Nou, hij heeft wel zijn ongeluksoverhemd aan’ ; denk ik terwijl ik hem zie sluipen…. (Leg ik even uit: 1e keer dragen macaronisaus erover heen, 2e keer dragen kwam hij in het ziekenhuis ?) Maar hij heeft wel voor hetere vuren gestaan dus ik vertrouw hem. Toen op zoek naar een campground en we hadden geluk en vonden na een beetje puzzelen en bellen een prima stek.

De volgende ochtend wakker met een paar harde onweersklappen en wat regen. Maar al snel kwam het zonnetje en we reden de “wildlifeloop” nog eens om vervolgens de route verder door het Custer State Park te rijden tot aan Keystone. Eerst zien we een hele grote groep Elk’s (grootste hertensoort).

Vervolgens hebben we weer geluk….de bizons! Dit keer steken ze zo voor ons de weg over, super moment!

De weg die we terugnemen naar Keystone is bochtig en vrij smal en heeft een aantal tunnels (waarvan enkele met waanzinnig uitzicht) dus het is goed uitkijken hoe hoog en breed je bent met de camper.

We zijn weer in Keystone, en zoals ik eerder al aanhaalde het is echt toeristisch en vooruit dat mag ook! We genieten van de prullaria en alles wat daarbij komt kijken en zien dan een fotostudio waar je jezelf in westernlook kan laten fotograferen.

We kijken even binnen en dat lijkt ons wel iets maar dan wel echt “fout”… De fotograaf is een jonge vent en wij vertellen hem wat we willen. Hij vind het hilarisch en zorgt dat ons decor van drank en gokken helemaal klopt. De nette foto plaatsen we hier….voor de minder nette foto’s geldt hetzelfde motto als die van het casino….what happens…..precies vul de rest maar in! ?

Dan terug naar Rapid City naar de KOA campground want ik heb mezelf morgen een rustdag beloofd omdat ik dringend aan de site wil gaan werken. Het zou 32 graden worden dus waar kan ik dat beter doen dan aan het zwembad?! Maar eerst ga ik mijn handsome cowboy ? vanavond mee uitnemen naar de Firehouse Brew Pub in Rapid City. Dit is een originele brandweerkazerne en naar het schijnt kun je er onwijs lekker eten. Iedere donderdagavond is er ook “summerevening” in the city en spelen er overal bandjes op straat.

Na een gezellig avondje met prima eten, is het vandaag lekker uitrusten en de website doen en morgen zet de camper koers richting de volgende city van gokken en vermaak….Deadwood! ?

 

Om maar in het Amerikaans te beginnen: awesome en very amazing! En gewoon lekker in het Nederlands: onwijs super bedankt iedereen voor alle reacties! ?
De laatste keer met onze “traditieBBQ” waren wij weer verbaasd toen we de uitnodigingen gingen maken….kennen wij echt zoveel mensen?
Tijdens de voorbereidingen bleven we puzzelen en ook de cateraar zei; ….’het zijn er weer meer dan de vorige keer….’ Uiteindelijk resultaat: 170 gasten in onze tuin. ?
Onze reiswebsite is de afgelopen dagen over de 200 keer bekeken, ongeveer 165 reacties op het bericht op fb en dan ook nog de vele mails, appjes en telefoontjes!
We vrezen dan ook de volgende BBQ als we deze cijfers zien! ? Maar serieus, nogmaals super bedankt voor jullie steun en medeleven met ons in Chicago en….
He is back on the street again….still going strong!

MRI heeft aangetoond dat er 1 (grote) of 2 (kleine) galstenen zijn maar die zitten niet bekneld. Voor nu kan een operatie uitgesteld worden. De infectie is grotendeels weg, evenals de pijn. Dus ontslag uit het ziekenhuis met een “medicijnentas” en volgende week retour voor controle.

Maandagmorgen zijn we vroeg bij de fietsenmaker maar die is nog dicht, dan maar eerst naar de garage. Want zowel de camper als de fiets van Roel moeten nagekeken worden. De volgorde maakt niet uit en beiden zaken zitten dicht bij elkaar in de buurt. Bij de garage worden we met ballonnen verwelkomd….wat nu weer?!

Het blijkt vandaag, maandag 7 augustus, een feestdag te zijn in Canada. De showroom van de garage is open maar de werkplaats niet. Na het gezellige praatje adviseren ze ons om naar de Amerikaanse kant te gaan en daar een garage te zoeken. Voor de fietsenmaker geldt hetzelfde verhaal. We besluiten naar de overkant te gaan, naar Buffalo.
Dan moeten we dus wel met de camper de grens over! We checken de inhoud van de koelkast op vlees en gooien wat spek en worstjes weg waarvan we vermoeden dat die niet ingevoerd mogen worden. Verder was ons plan toch al om deze week naar Amerika te gaan en we waren er bij het inkopen al rekening mee aan het houden. Bij Fort Erie gaan we de grens over, het is best druk en de wachtrij is lang.

Ineens gaat naast ons een extra loket open, Roel schuift behendig een baantje op en wij zijn aan de beurt. We zijn benieuwd want nu gaat het dus echt gebeuren….onze camper gaat Amerika in! De meest wilde verhalen hebben we gehoord uitéénlopend van allerlei onderzoeken in de camper tot zelfs het vragen van de inlogcode voor je computer en Facebook. We komen dus voor het loket en geven de paspoorten af aan de beambte. Die bekijkt ze en de enige vragen die we krijgen zijn: uit welk land wij oorspronkelijk komen (stomme vraag want hij heeft ons paspoort in zijn hand….) en wat wij in Amerika binnenbrengen qua goederen.
Onze antwoorden; Nederland en wat boodschappen in de koelkast. En echt…..binnen 30 seconden zijn wij en de camper binnen in Amerika. Natuurlijk waren wij zaterdag al lopend over de Rainbow Bridge Amerika binnen gegaan en dus geregistreerd. Maar toch, er is niet in de camper gekeken, geen kenteken gecontroleerd, geen chassisnummer, echt helemaal niets. That was easy….Roel is er vrij laconiek onder maar mij geeft het een vreemd gevoel. Beroepshalve ga ik in gedachten na wat wij als “boefjes” fout hadden kunnen doen….en dat is heel wat….en ook best beangstigend. ‘Ophouden nu’ zegt Roel, ‘we zijn de grens over en het is niet anders!’
Zowel de fietsenmaker als de garage zijn zeer behulpzaam maar kunnen ons niet echt helpen. Het onderdeel van de camper moet in Nederland besteld worden en voorlopig kunnen we gewoon verder rijden dus geen probleem. De fiets is een ander verhaal…..wordt vervolgd! We zijn rond een uur of 14.00 uur klaar in Buffalo en besluiten terug te gaan naar Niagara en daar nog een nachtje door te brengen.
We gaan Canada weer in over de drukke Rainbow Bridge.

De controle aan de Canadese kant is iets strenger, we moeten beiden de auto uit en ons melden in een loket. Maar ook hier zijn we vrij snel klaar als we uit leggen dat we naar een garage in Buffalo zijn geweest. Er wordt verder niets meer gevraagd. We mogen verder en komen daarna gelijk in drukte van Clifton Hill, zeg maar ’the Strip’ van Niagara. En hoe grappig we parkeren waar we eerder stonden op zaterdag voor 10,00 dollar en moeten daar nu het dubbele betalen omdat we met een camper zijn. Wij proberen nog uit te leggen aan de kerel dat zijn collega van de week dat niet rekende maar dat helpt niet, dus hup dan maar gewoon naar de volgende parkeerplaats. Voor degenen die er ook heen gaan: Er zijn echt enorm veel parkeerplaatsen dus betaal niet teveel en rij nog een blokje om! Het regent en het is nog wat vroeg dus wat gaan we doen….rondje winkelcentrum Fallsview, want daar zijn we nog niet geweest. Het is aan het eind bij de watervallen en er zit ook een casino.
De regen stopt en we kijken ook nog bij de watervallen, het blijft een indrukwekkend schouwspel al dat water. Vandaar lopen we terug het winkelcentrum in en gaan een al you can eat “vreetschuur” in waar alleen maar Chinezen zitten te eten.

Het is buffetvorm en alles staat in het chinees geschreven….op de tast kiezen we wat: het is super lekker! Daarna is het playing time en duiken we het casino in. En ok, mijn regel is ‘what happens in the casino stays there’ …maar vooruit een kijkje in het leven van deze gokverslaafden! Mijn lover en ik zijn beiden gek op het casino.

Hij speelt op van die fruitautomaten en ik aan de blackjack tafels. Thuis in Nederland spelen we eigenlijk nooit maar zijn we op cruise dan spelen we iedere avond en in het buitenland….ja, dan ook wel vaak. (Even een opmerking van Roel: 100 euro en als het op is ben ik weg hoor:-) ? Nou, wij komen nu rond 18.00 uur al binnen en ik krijg geld van mijn lover (voor mijn eigen veiligheid), het is nog net niet zo dat hij alles afneemt en ik in mijn nakie aan zo’n tafel zit maar hij is voorzichtig. ? Dan nemen wij afscheid en spreken een tijd af waar we elkaar weer zien en gaan ieder een kant op. Ik slenter dan langs de blackjack tafels en bekijk de spelers en waar het goed voelt daar ga ik zitten. Meestal bij een leuke croupier….je gaat er toch een tijdje mee spelen. ? Wat is het druk in dit casino, er is geen plaats vrij. Bij de tafels met de hogere inzetten wel maar daar zitten veel Chinezen en ik blijf even kijken maar er wordt heel grof gespeeld….dat gaat me iets te ver. Ik vind het een leuk spel en heb tijdens een cruise met de HAL eens het geluk gehad om naast een kerel uit het Oostblok te zitten die mij wat trucs en tips heeft gegeven maar echt grof gokken doe ik niet snel. Ik kijk even bij Roel die aan de gokkast zit, loop terug en heb geluk….er komt een plekkie vrij en ik zit! Let’s get ready to rumble! En lekker gaat ie….Roel is klaar met zijn éénarmige vriend en komt me opzoeken; ‘Zo, die gaat best!’ zegt hij. ‘Je kent me’ lach ik….en gelijk heeft de bank 21, shit.? Maar het is mooi geweest, ik stop! De croupier ruilt mijn fiches en dat vind ik altijd zo leuk klinken als de croupier dan roept ‘colours on the table’, (wat wil zeggen dat je kleinere fiches inruilt voor grotere) nog een fooitje voor de croupier en langs de kassa om mijn fiches in te ruilen voor dollars en bye, bye, casino, het was weer super leuk! We rijden naar onze bekende stek bij de sluizen in Welland en overnachten daar voor de derde nacht.
De volgende ochtend heeft Roel bericht van de fietsenwinkel uit Nederland en die stellen dat we het best terug kunnen naar Toronto, daar zit een Giant fietsenwinkel die zijn fiets kunnen repareren. Het gaat om de display van zijn fiets, er zit een draadje los en nu doet de electrische trapondersteuning het niet meer en zonder is echt heel zwaar fietsen. Vanuit Nederland gaan ze ook een nieuwe display opsturen. Wij gaan op pad naar Toronto. Het is ongeveer 100 kilometer en we rijden het vrij snel aan maar helaas de fietsenzaak kan ons niet helpen omdat er een groot bikefestival is in Whistler en daar zijn alle monteurs heen. ?
Zij geven de tip: laat de display naar Chicago opsturen want daar zit ook een Giantdealer. Top! Want dat is op onze route. Wat nu te doen? Toronto….want we zien toch weer leuke gedeelten in deze stad of verder rijden? Maar we voelen een lichte tijdsdruk dus trekken verder. We willen ook nog naar Kitchener-Waterloo, de concentratie van de Mennonieten (Amish), een Duitstalige religieuze sekte, die de verworvenheden van de moderne tijd verwerpt. De leden verplaatsen zich in rijtuigjes (ook over de doorgaande wegen, wel over de vluchtstrook) en dragen zelfgemaakte traditionele kleding.

Alhoewel….wij hebben ze ook bij de Walmart aan zien komen in auto’s.

De boerderijen zijn zeer herkenbaar in het landschap en zouden zonder elektriciteit zijn maar ook hier hebben wij onze twijfels over. Vaak lopen er toch palen met draden heen. In Amerika hebben we de Amish gezien en die zijn veel schuwer.
We rijden op de weg net buiten het dorpje Elmira en daar is een ongeluk gebeurd met een koets….paard en koets zijn van de weg afgeraakt en in de sloot terecht gekomen. Het paard en het gezinnetje staan al op het droge maar de koets is redelijk onder water. De politie en de ambulance zijn erbij. Wij draaien op de parkeerplaats en fotograferen en filmen zo onopvallend mogelijk het ongeval.

Het valt ons op dat ze geen hulp aannemen van anderen maar alleen van “eigen soort”. We lunchen op een plek bij de rivier in St. Jacobs en berekenen dan nog eens aan de hand van de TomTom wat de afstand is die we nog af moeten leggen. Eind september moeten we namelijk in Wyoming zijn want dan komen mijn ouders een maand met ons meereizen. De TomTom geeft aan ongeveer 3000 kilometer en we hebben nog 6 weken….’Die moeten we af gaan bellen’ zegt Roel met een lach ‘of nu dag en nacht met gas op de plank gaan!’ Ik heb vandaag toch al niet mijn dag (gisteren een lange autodag en vannacht bij de Walmart onrustig geslapen door de hitte) dus ik kan er om lachen als een boer met kiespijn. ? Maar mijn lover zou mijn lover niet zijn als hij met zijn gekkigheid geen glimlach op mijn gezicht kan krijgen. We zetten koers naar Detroit en daar vrolijkt hij me mee op want wat is daar gevestigd….het museum van de Motown muziek….yes! Eind van de middag komen we in Windsor aan en we blijven aan deze kant van de Detroit rivier. We rijden door het centrum en zien Detroit aan de overkant liggen.

De grens gaan we morgen wel over. Volgens zeggen is hier één van de drukste grensovergangen van de wereld….ze zijn namelijk verbonden met twee bruggen en een tunnel. We weten niet zeker of wij met de camper (met gasflessen) door de tunnel heen mogen en buiten dat, het uitzicht vanaf de brug lijkt ons veel mooier.
De temperatuur ligt nu nog rond de dertig graden en we besluiten een camping op te zoeken en lekker te relaxen. En zelfs het mega casino Caesars in Windsor kan mij vanavond niet verleiden…(mijn handsome deed nog een poging en reed er voorbij ?)…..maar ik wil gewoon buiten zitten met een wijntje!

De volgende ochtend starten we very slow, rond 10.00 uur geeft de thermometer al rond de 28 graden aan….zucht. Roel vult de route op de kaart aan

en we hebben contact met Nederland en dat is wat ik wel eens mis….de contacten.
Thuis zijn wij in het gelukkige bezit van een drukke sociale agenda. En nu zo ver weg gebeuren daar dingen dat ik denk…..ik zou best even thuis willen zijn en mee willen kijken, meegenieten met happy feelings en meeleven met slecht nieuws.
Mijn jongste neef is op mijn rode monster gaan passen (mijn arme baby ?), lieve vrienden die binnenkort gaan trouwen, een nichtje van Roel die net heeft gehoord dat haar moedertje (dus Roel zijn tante) erg ziek is en niet meer beter wordt. Maar social media is er en daar zijn we heel blij mee, zeker nu we in de States zijn want daar hebben we een prima mobielabonnement afgesloten, maar nu ga ik te snel dus terug naar vanmorgen.
We verlaten de camping en rijden door Windsor, ‘wil je echt niet naar het casino?’ vraagt mijn lover lachend. Ik heb gisteren het casino eens opgezocht op Google en het ziet er indrukwekkend uit. Maar vooruit, het is 12.00 uur, wat had Dr. Rossi ook al weer gezegd….nee, ik doe het niet! Ik kan toch niet midden op de dag in een casino Blackjack gaan zitten spelen. ? Dus gauw gas op de plank en voorbij het lonkende speelhol en op naar Detroit! Las Vegas komt ook nog. We naderen de Ambassador Bridge,

gaan hierover en dan is het aansluiten in de wachtrij voor de Douane om Amerika in te komen. We staan in de rij met campers en we zien dat de camper voor ons bezoek krijgt van de Douane.

Oeps, wat hebben wij ook al weer allemaal in de koelkast? We praten nog even snel door wat we gisteren nog gekocht hebben en besluiten om de Douane zelf maar te laten beslissen wat wel of niet mag, veel is het in ieder geval niet.
Wij zijn aan de beurt en een hevig kauwgum kauwende beambte ontvangt ons vriendelijk zoals alleen de Amerikaanse Douane dat kan….;’motor af!!!’ zegt hij.
We geven de paspoorten en het spel kan beginnen. De beambte heet Kitchen zie ik op zijn naamplaatje….en gelijk denkt mijn verknipte brein…..’stel dat ik, absoluut geen keukenprinses, daar mee zou trouwen!’ ? De gebruikelijke vragen worden op ons afgevuurd maar deze beambte heeft er meer op zijn lijst, hij wil ook weten hoeveel cash we bij ons hebben en dan komt het….’wat zit er in de koelkast?’ En dan gaan we los en het gaat een soort spel worden van boter, kaas en eieren en beambte Kitchen is er klaar mee. ‘Ok, open the door, I come in!’ En daar is ie, the Amerikaanse law in onze camper. Hij kijkt in de koelkast en de tomaten en paprika’s worden gearresteerd die mogen de States niet in, zij zijn een gevaar! Nou, afgelopen maandag had een collega van deze beambte niet zo goed opgelet en toen zijn wij met de “gevaarlijke stoffen” de grens gewoon over gegaan naar Buffalo. De bloemkool, champignons, salami en eieren mogen in de koelkast blijven. ‘Wat is daar?’ vraagt Kitchen en wijst op de douche. ‘Open it!’ Dus deur open en douche laten zien waarop mijn lover enthousiast roept; ‘yes, the best shower I can get, beam me up Scotty!’ En dat moet ik even uitleggen, we hebben een ronde douchedeur die helemaal dicht om je heen gaat: net Dr.Spock uit Startrek. Beambte Kitchen staat ons aan te kijken en om ook wat geluid te produceren roep ik veel te hard in de kleine ruimte; ‘we sleep upstairs and here is the kitchen….’ Hij kijkt snel opzij en ik zie hem denken….roept ze nou m’n naam?!
Het begint een beetje raar toneelstuk te worden. Met tomaten en paprika ging hij naar buiten en wij gingen op onze plaats voorin zitten. Kitchen ging bellen en sprak rap in de telefoon dat hij een camper met Nederlands kenteken had. Vervolgens kwam hij naar ons toe en vertelde dat hij dit eigenlijk nog nooit had gehad en dat hij ook onder de motorkap moest kijken of het chassisnummer klopte. ‘Chapeau Kitchen!’ dacht ik. Goed bezig, die man doet zijn werk! Hij vroeg Roel uit de auto te komen en checkte het. Uiteindelijk was dat alles, hij had nog wat vragen over onze route en we konden Detroit in. En toen gingen we doen waarvoor we naar Detroit waren gekomen…namelijk het Motown museum! Het was genieten en we kregen een hele rondleiding.

Geweldig om in de studio te staan waar zoveel bekende sterren hun muziek hebben ingezongen….Four Tops: Reach out I’ll be there, the Supremes: Baby love en ik kan nog ontelbare goeie artiesten en nummers op gaan noemen…. Kippenvelmomentjes. ?
Helaas mochten er binnen geen opnamen gemaakt worden (we hebben het ook niet geprobeerd want overal hingen camera’s) maar wat een mooie verzameling foto’s hebben ze daar,  geweldig gewoon! Verder is er over Detroit niet veel te vertellen, de stad heeft een hoge werkeloosheid en dat is terug te zien op straat. Ook deze stad heeft Roel lang geleden bezocht en hij wilde toch nog wat foto’s maken. We hebben een aantal wijken doorgereden en klik, klik, klik deed de camera. Uiteindelijk was mijn lover er tevreden mee en lieten we Detroit achter ons en zetten koers richting Holland-Michigan. Nu staan we op een campground net buiten de plaats New Hudson en hebben net een uitnodiging gehad van onze buurtjes om straks bij het kampvuur wat te komen drinken. Nice! ?

Op dinsdagochtend zijn we vroeg wakker in het Algonquin Provincial Park, we hebben ’s nachts allerlei geluiden bij de camper gehoord en Roel heeft nog naar buiten geloerd in de hoop dat de beren onze camper kwamen bezoeken maar helaas we hebben niets gezien.

Op weg naar de uitgang van het park speuren we nog goed de omgeving af of we beren of ander wild zien. Maar ondanks dat het nog vroeg is is het al erg warm en we hebben geen geluk. In Huntsville stoppen we in verband met een probleem met ons internet en Roel verdwijnt in de Bell shop. Ik snap daar toch niets van, en in dat soort winkels staan nooit “vermoeide vrouwenbankjes” zoals in kledingzaken wel “vermoeide mannenbankjes” staan, dus ik loop een rondje door het winkelcentra. Zie een leuke modezaak en spontaan krijg ik vreselijke jeukende handen….ik weet dit gaat alleen over als ik naar binnen ga en iets koop. Dus ik kwel mezelf niet, laat mijn lover weten waar ik ben en ga de zaak in. Ik snuffel in de rekken en een vriendelijke verkoopster vraagt of ze me kan helpen en samen zoeken we wat leuke spulletjes uit. En daar gaan we weer….de verkoopster begint te babbelen en al snel weet ik hoe ze heet, waar ze woont, dat ze is getrouwd en nou ja, noem maar op. En dit kost allemaal best veel tijd dit gebabbel. Super leuk maar dit kennen wij toch in het Nederlandse niet?! En nee, ik heb niet voor honderden dollars gekocht! ? Ik sta in het hokje te passen en hoor Roel de winkel binnenkomen en neerploffen op een vermoeid mannenbankje tegenover de hokjes. ‘Oh, zegt Bev (want zo heet de verkoopster) je zoekt je vrouw. Ze is hier in het pashokje en wat ze aantrekt, alles staat haar! And by the way, my name is Bev!’ En dan hoor ik mijn lover; ‘ja, zelfs een vuilniszak zou haar goed staan maar ik zie haar het liefst zonder kleren.’ En dat gaat nog maar dan komt het volgende….’jeetje, hoe zei je, dat je naam is….Bev, nou, je wilt niet weten wat dat in Dutch means….’? Goed, dat was de kledingzaak en mijn Roel. Bev, lieten we in totale ontreddering achter.
Op naar de supermarkt en ik weet niet hoe het andere camperaars in Canada vergaat maar bij ons vergt dat gewoon veel tijd. Zien mensen het aan onze neuzen, doen wij zo raar, ik heb geen idee maar praatje hier, praatje daar en het duurt gewoon lang voordat we klaar zijn. En steeds de vraag; ‘waar komen jullie vandaan?’ Ja, en dan ligt het misschien wel aan ons want wij vragen dan altijd….’can you guess?’ En dat geeft hilarische antwoorden bijvoorbeeld: ‘Germany’ En dan zeggen wij….’close by’ en dan is het echt gebeurd dat ze zeggen ; ‘oh echt wat leuk, daar hebben we nog nooit van gehoord, hoe is het om daar te wonen!’  Wanneer ze het niet raden gaan we hints geven, zoals de: mooiste koningin van de wereld (vinden Roel en ik ?) grootste haven van Europa, wooden shoes, tulips, ….  Ja, en eigenlijk roepen we het wel over ons zelf af want we kunnen ook gewoon zeggen Holland! Maar goed, zo brachten we weer een middag door in de kledingzaak, supermarkt en de LCBO (staats monopoly Gall en Gall) voor een flesje rode druiventinctuur en hadden weer gezellige praatjes maar we moesten naar Toronto!

Uiteindelijk kwamen we pas rond 19.00 uur in Toronto aan en zoals altijd kwam er van ons vooraf gemaakte plan niets terecht. Eigenlijk hebben we geen plan….we rijden en ondertussen nemen we de plannen door. Maar omdat we allebei heel veel praten zeggen we later tegen elkaar ; oh jee, hebben we dat gezegd ….tsja, en dan weten we het dus niet meer….We komen dus in de late drukke avondspits in Toronto en zoeken een Walmart op. Op de parkeerplaats staan overduidelijke bordjes met “geen overnachting anders wordt u weggesleept”. Toronto is een grote stad dus meerdere Walmarts. Op de TomTom nuttige plaats: winkelcentrum ingetikt en rijden met die hut. De volgende Walmart zelfde bord op de parkeerplaats. We besluiten daar wel even te eten want het is inmiddels al rond 20.30 uur en dan wordt mijn humeur, er zonder voer, niet vrolijker op. Een uurtje later zijn we met de TomTom als ondersteuning weer op pad naar de volgende Walmart die is zo duister, qua ligging en types, dat we na twee ronden over de parkeerplaats maar direct wegrijden. We zien ook helemaal geen andere campers op de weg! Op naar de volgende Walmart en als dat niets is dan nemen we een hotel. We rijden weer langs de drukke stad en komen uiteindelijk bij een Walmart met een vrij uitgestrekte parkeerplaats. En laat ik nu eerst even voorop zetten dat wij geen bange types zijn, hooguit voorzichtig door ons werk, maar zeker niet bang! We komen daar dus aanrijden, kijken elkaar aan en dan zie ik hij voelt hetzelfde, thank you Lord! Met een lach zegt Roel; ‘goeie plek, denk ik!’ Mijn antwoord; ‘Nou, als we vriendschap sluiten met alle losers die hier lopen wel, dan gaat het gezellig worden, rijden maar….Hilton here we come!’ Kortom er is dus geen parkeerplaats door ons gevonden in Toronto bij de Walmart! Inmiddels was het rond 23.00 uur en mijn lover en ik begrepen elkaar niet meer zo. Want het hotel was van de baan, hij ging het internet aanzetten en ging verder zoeken….we waren nu toch al laat!
We reden voorbij de lokkende lichtjes van het Hilton en Holiday Inn en ik voelde al zo’n zacht bedje maar nee, mijn lover zette de muziek een tandje harder en zong vrolijk mee. Hij had namelijk een camping 50 kilometer buiten Toronto gevonden! Hij draaide de snelweg op, keek op de TomTom en zei opgewekt, zo nog maar 48 te gaan! ?
We kwamen op de camping in Bronte National Park en voordat we stonden lag ik op bed! De volgende morgen had de receptie een mooie tip: zet de camper neer bij het treinstation (GO) van Bronte en neem de trein naar Union Station in Toronto. Dat hebben we gedaan en heel makkelijk! De parkeerplaats van Bronte GO is groot en veilig (camerabewaking), je mag er overnachten en met de trein ben je in 45 minuten voor 6,00 euro per persoon enkele reis in Toronto. De trein heeft een regelmatig dienstschema, zelfs tot laat in de avond en ’s nachts worden er bussen ingezet. Kaartje is snel en makkelijk gekocht.

We sprinten naar het perron en vragen aan een kerel; ‘Hebben we het juiste perron?’ Dat hebben we….en daar is ie weer….waar komen jullie vandaan? En weer een leuk gesprek hebben we: hij is op weg naar kantoor en vind het jammer dat hij vanmiddag geen vrij kan nemen anders zou hij ons rondleiden door de stad! Geeft ons nog heel veel tips en we nemen afscheid. Het is druk en warm in Toronto en we gaan eerst maar naar de CN tower, de hoogste toren van het westelijk halfrond.

Waaghalzen lopen aan een touw gezekerd rond de toren.

Geweldig uitzicht; de sky pod, de lunch in het restaurant, glazen platform, het is prachtig! Roel is hier eerder geweest en krijgt er geen genoeg van om te zien hoeveel er veranderd is. Onder de toren ligt een oude spoorwegremise en die is leuk verbouwd tot horeca.

We trekken verder door de stad richting Chinatown. Slenteren langs alle kraampjes, ik vind deze wijk zo heerlijk, sweet memories aan Hong Kong!

Verder naar Kensington Market met zijn exotische multiculturele mix en het trendy Queen West, waar we eten in een gezellige bistro.

Nog even langs het wereldberoemde stadhuis van Toronto.

Slenteren terug naar de CN Tower, we vermoedden vanmorgen al dat ze onze tickets niet goed gescanned hadden door een wisseling van personeel terwijl we de poortjes doorliepen en dat blijkt ook. We gaan gratis nog eens omhoog om Toronto by night te zien.

Met vermoeide voeten zitten we rond 22.30 uur in de trein retour naar Bronte GO en besluiten daar maar te overnachten.

Het nadeel van de parkeerplaats is dat er geen schaduw is dus de volgende ochtend zijn we al vroeg wakker door de warmte. Wat doen we: nog een dag Toronto of Niagara? Niagara!
We komen langs St.Catherines en het Wellandkanaal met zijn bijzondere al lang geleden gebouwde sluizensysteem. Gebouwd om het scheepvaartverkeer om de Niagara watervallen heen te leiden. (1 schip probeerde eens de watervallen af te varen door een motorstoring en dat wrak ligt nog steeds net voor de afgrond).

Door het leuke plaatsje Niagara on the Lake

komen we uiteindelijk in Niagara Falls. En wat een drukte is het hier! Allemachtig wat een gekrioel van mensen door elkaar heen. Allerlei nationaliteiten dwalen over straat waar kermisattracties je naar binnen lokken. Ik ben nog nooit in Las Vegas geweest maar Roel stelt….Vegas in het klein of Niagara Disney.

 

Het is één hele lange straat (Clifton Hill) met wat zijstraten en dan aan het eind de watervallen (Canadian Horseshoe Falls en de American Falls). Eerst de camper maar eens kwijt zien te raken!
En ook hier is het niet makkelijk want de Walmart wenst geen “overnightstays”. Het is echt heel warm en we zijn moe van de dag in Toronto dus gelijk op naar een camping.
Uitpuffen en dan op de fietsen naar de watervallen, dat is maar 5 kilometer.
Maar wat een hitte, ik moet toch even in de schaduw bijkomen, het is gauw dertig graden.
We zijn in Zuid Amerika geweest en hebben Foz de Iguazu mogen bewonderen maar de Niagara is ook heel mooi! Roel is hier nu voor de vijfde keer maar ook voor hem is het weer opnieuw genieten.

Het is al snel laat en we besluiten in de stad te eten. Roel wil avondfoto’s maken van de verlichte watervallen en om 22.00 uur is er ook vuurwerk. Op zoek naar een restaurant zien we onze favoriet; the Keg. Die zit in de kelder bij het Marriott hotel en zodoende hebben we geen idee wat er buiten gebeurd. Maar zodra we na het eten de fietsen pakken zien we donkere wolken boven ons….Roel checkt buienradar en die geeft aan dat er geen buien komen. We hebben nog een uurtje te gaan tot het vuurwerk dus maar een rondje over de mega kermis. We komen daar net aan en boem…. een harde onweersklap en gelijk vallen grote druppels neer.

Iedereen rent uit elkaar en gaat schuilen, ook wij. Gekleed in korte broek met shirtje en niets anders bij ons. Jaloers kijken we naar de mensen die vanaf de watervallen komen en bij de boottrip zo’n plastic jasje hebben gekregen. Roel zegt; ‘als het blijft regenen dan ga ik zo’n jas kopen van iemand.’ ? Maar goed, het bleef bliksemen en regenen en de lokkende straat met kermisattracties was veranderd in een lachwekkend waterparadijs met krijsende kinderen. Zodra het even iets droger werd stopten wij razendsnel de camera’s in mijn fietstassen en sprongen op de fietsen voor 5 kilometer tijdrijden! We waren de straat nog niet uit of grote bliksemflitsen schoten boven ons hoofd….en als ik ergens bang voor ben….dan is het buiten zijn in onweer! En het begon ook weer te regenen en gelukkig niet zo zachtjes. ? Ik was echt bang en zat kermend op mijn fiets, continue bliksem boven ons hoofd, keiharde regen en het water stroomde inmiddels over de weg. Wat was ik blij met de steun van mijn lover want die bleef kalm en bracht me veilig bij de camper. Kletsnat kwamen we bij de camper aan en oh shit, vergeten het zonnescherm in te draaien toen we weggingen! Er stond een hele bups water in maar gelukkig was het scherm nog heel. Wat een avond…. maar de nacht moest nog komen want de hele nacht ging het onweer en de regen door! We waren meer wakker dan dat we sliepen en de volgende ochtend….regende het nog!

Dan nog maar een dag blijven, doen we gelijk wassen en alles qua stroom ook opladen. Dus op naar de receptie voor een plek met elektriciteit. En dat is dan zo bijzonder….in het weekend zijn de plekken ineens duurder! Nou goed, we kozen een andere plek en hadden een klusdag. En buiten? Buiten bleef het onweren en regenen en de camping veranderde langzaam in klein Venetië. ’s Avonds was het enigszins droog maar ik wilde toch mooi met de camper naar de watervallen voor de avondfoto’s en het vuurwerk.
De camper konden we snel kwijt op een bewaakte parkeerplaats voor 10,00 dollar.
En de verlichte watervallen met het vuurwerk….één woord: Amazing! ?

De zaterdag breekt aan en op de camping zijn veel mensen al bezig om de waterschade op te nemen. Om ons heen liggen flinke plassen water en kinderen fietsen er met plezier doorheen. Vandaag willen we lopend over de Rainbow Bridge naar de Amerikaanse kant van de watervallen. Deze brug ligt over de kloof die tussen Canada en Amerika loopt. We verlaten de camping en gaan naar de parkeerplaats van gisteravond. Hé, die is in het weekend ook ineens duurder….kost nu 20 dollar! Nou, dan kijken we een straatje naar achteren nog eens. Ja, daar is er één voor 15 en één voor 10. We pakken die voor 10 dollar. Roel gaat betalen en komt terug met zijn kaartje en echt waar in nog geen 5 minuten zijn de prijzen weer omhoog gegaan! Als we van het terrein weglopen is het ook al 20 hier en aan het eind van de middag zijn de prijzen nog eens omhoog gegaan: 30 dollar! ?

We wandelen over de brug naar Amerika, de uitzichten op de watervallen zijn vanaf hier ook mooi maar het weer valt tegen want de zon laat het afweten en af en toe regent het ook weer. Het mooie van Amerika is ook dat ons telefoonabonnement van t-mobile hier gaat werken (onbeperkt bellen) dus ik bel mijn ouders voor een praatje. De wachtrij bij de Douane om Amerika in te komen is lang en dan zijn we aan de beurt. ‘Wat is de reden van ons bezoek?’ En nog een aantal vragen worden op ons afgevuurd. Gelukkig hebben we een visum, we moeten nu nog wel (éénmalig) 6 dollar administratiekosten per persoon betalen en mogen in Amerika verblijven tot 4 februari 2018 (zoals we al wisten ondanks het visum maximaal een half jaar). Verder hebben we een verrassend leuk gesprek met de beambte die ontdooit als hij hoort dat wij voor een lange periode op reis zijn en ik een oud collega van hem ben. We zijn nu officieel geregistreerd in de USA en hopen dat als we binnenkort met de camper de grens overgaan dit hierdoor eenvoudiger zal gaan. De watervallen van deze kant zijn minder indrukwekkend en wij vinden de Canadese kant mooier.

Al met al zijn we toch weer de hele dag aan de wandel. Terug op Canadese bodem kunnen we het niet laten en schieten het casino …(Dr. Rossi zei nog; ‘blijf van de drank af en uit de buurt van het casino’ ? ) …het walhalla voor de goklustigen in! En hier geldt mijn mooie regel: “what happens in the casino stays in the casino!” ?

Daarna een rondje over de kermis waar Roel en ik in het reuzenrad gaan. Ik vind dat altijd leuk die stelletjes die verliefd zitten te zoenen in zo’n bakje. Niet als je met een fotograaf zit….want mijn handsome zit om zich heen te fotograferen en hupt van de éne naar de andere hoek zodat het bakje heen en weer wiebelt….

En hoe grappig hij vindt  later ook nog een nieuwe vriend voor me! ?

We gaan maar terug naar de camper voordat het uit de hand loopt en zetten koers naar St. Catherines want daar is een fietsenzaak en hij heeft een probleem met zijn fiets. Uiteraard is de zaak al dicht maar we kunnen hem maar vast gevonden hebben en op zondag is die open. Vlakbij is een Walmart daar gaan we staan en even later komt er nog een camper bij, mooi. Het is wel aan een drukke weg dus echt rustig staan we niet….Bij de plaats Welland (sluizen) hadden we een pracht plek gezien en dat was vlakbij dus we konden altijd nog daarnaar toe als we zin hadden. Na het eten komt er ineens een raar type om de camper heen lopen en gaat druk pratend naast ons op de weg zitten, trekt handschoenen en sokken uit en kijkt boos onze kant op. Ik maak een grapje; ‘zo, die is niet goed!’ Roel houdt hem in de gaten en ziet dat ie bij de andere camper ook stampij maakt en daarna wegrent.
Nou staan we in een hoek dus we verkassen naar het midden van de parkeerplaats vlakbij de andere camper….zo, dat voelt beter. Rond twaalf uur net als we alles dicht hebben gedaan horen we iets om de camper….ieuw, wat is dat? Ik sta net mijn nachtponnetje over mijn hoofd aan te doen en Roel doet het gordijn omhoog en kijkt recht tegen het hoofd van een soort magere Hein met capuchon die terugstaart en dan schichtig wegloopt. ‘Nou, ben ik er klaar mee!’ zegt hij. ‘We gaan ergens anders staan.’ Dus daar gingen we om middernacht weg van de Walmart naar de sluizen bij Welland. We moesten er wel om lachen en reden eerst nog over de grote parkeerplaats of we die knul nog zouden zien maar die was nergens meer te bekennen. Bij de sluizen was het heerlijk rustig, dit hadden we veel eerder moeten doen! Het is daar ook een recreatiegebied en ’s morgens zien we al veel fietsers en hardlopers. Het begint al weer warm te worden en ik zeg; ‘Roel, laten we de camper wat meer in de schaduw bij de bomen neerzetten.’ Zo gezegd, zo gedaan! Nou had ik al een paar dagen het idee dat ik diesel rook….en nu dus weer! Roel naar buiten en hij kijkt onder de camper, doet zijn vingers over de grond en vraagt; ‘wat voor kleur is dit?’ (voor degene die het niet weten….mijn lover is kleurenblind) ‘Nou, dat is bruin….’ zeg ik. Vorig jaar in Noorwegen hebben we ook problemen gehad met het dieselfilter, dat zat los, en we vermoeden dat het nu weer zoiets is. We hebben reserve onderdelen bij ons en Roel slaat aan het sleutelen. Met hulp via internet en vrienden ( Jan Oorthuis: bedankt !)  denkt hij dat het opgelost is maar voor de zekerheid gaan we morgen toch maar even langs de garage.

Dat gaat morgen een drukke dag worden, fiets naar de fietsenmaker, camper naar de garage, zucht….soms zit het even tegen. Gelukkig hebben we een prima plek om te blijven staan en hebben we net “water geleegd en gevuld” dus wie doet ons wat. Er komt een schip in de sluizen en de fotograaf gaat aan de slag, als hij terugkomt bakt hij een lekker eitje voor me. Alle ramen staan open in de camper en dan komt echt het meest gekke van onze reis, tot nu toe…..Wij staan dus op een parkeerplaats bij een recreatiegebied en ineens komen er mensen naar het openstaande raam van onze camper; ‘are you selling something?’ ? Wij zitten ons eitje te eten en ????, ze denken dat we een soort foodtruck zijn, OMG, dit is echt het gekste wat we mee hebben gemaakt!

Roel gaat naar buiten en maakt een praatje maar ik kan niet meer, ik lig op de grond van het lachen. Wat ook raar is want dat horen die mensen. Dus die blijven excuus maken tot ik uit de camper ben en dan moet ik weer lachen….je ziet die mensen denken….’die is koekkoek!’ Ze maken nogmaals excuses en ik ga de camper maar in want ik kan echt niet meer van het lachen. Wat een gekke middag weer en we zijn pas zes weken van huis! ?

 

De tijd gaat soms zo hard voorbij, we zijn nu vier weken in Canada. Ik heb deze dinsdagmorgen in Montréal eerst het mailtje beantwoord van Frits en Anneke. Zij gaan binnenkort ook met hun camper op pad door de States. We hebben hen en nog een ander stel (Johan en Loes) leren kennen via de Canadasite. Een paar maanden geleden hebben we bij ons thuis met elkaar afgesproken om plannen en ervaringen uit te wisselen….dit lijkt inmiddels eeuwen geleden. De parkeerplaats van de Walmart ziet er somber uit, de regen is gestopt en de campers die er stonden zijn al vertrokken.

We zijn niet eens laat maar niet vooruit te branden. Hebben we zin om de stad te verkennen? Niet echt dus we besluiten om te volstaan met het uitzichtpunt boven de stad en dan richting Saint Jerome te gaan waar de camperzaak zit die ons hopelijk aan een keukenkraantje kan helpen. Om bij het uitzichtpunt te komen maak je een wandeling door een prachtig park dus beweging voor deze ochtend hebben we al weer gehad. Hier en daar een eekhoorn ( squirrel) en we hebben ook nog wild gezien. De zon komt voorzichtig door en we genieten van het uitzicht, alhoewel wij Montréal niet echt een mooie skyline vinden hebben zoals andere steden.

 

Vervolgens maken we maar weer eens een selfie. Het is grappig hoeveel mensen dan aanbieden of ze een foto van ons moeten maken. Waarop wij dan uitleggen dat het juist de bedoeling is dat we overal een gekke selfie maken….hoe flauw kunnen we zijn! ?
Door naar de camperzaak en die kan ons helpen aan een kraan! Maar….er is misschien een probleem want het systeem in Europa werkt iets anders dan in Amerika. Er komen 3 monteurs bij kijken en men test de kraan en het gaat werken! Dus inbouwen maar….ondertussen zijn we in gesprek geraakt met één monteur en de eigenaar.

En waar het aan ligt, aan onze open blik of zij vertellen graag alles….maar binnen een korte tijd weten we weer veel….De monteur heeft 28 jaar in dienst gezeten waarvan een aantal jaren in Germany en hij schakelde over in het Duits, heeft nog ex-schoonfamilie in Kleef wonen. De eigenaar is van plan om naar de Caravansalon in Düsseldorf te gaan dit najaar, dus we bleven babbelen. Er kwamen nog twee monteurs bij en Roel maakte een “uitdeelrondje” met onze souveniers namelijk; de sleutelhangers met de Delftsblauwe klompjes.

De monteur, die in Duitsland in dienst had gezeten, zei dat deze hem aan de blauw/witte flessen met jenever deden denken en kon zich ook het bier met the redstar (Heineken) nog heel goed herinneren! ?
En omdat we er toch waren namen we ook maar eens een kijkje in zo’n mega grote caravan en camper. Voor de prijs hoef je het niet te laten want ze zijn aanzienlijk goedkoper dan bij ons, alleen zouden wij er in Nederland niet mee mogen rijden want dan hebben we eerst een groot rijbewijs nodig. Komt nog bij dat de inrichting wel heel erg kitsch en donker is van die dingen!

‘Waar gaan jullie nu heen’ vroeg de eigenaar? En gek, ik denk dan altijd gelijk aan eten en heb visioenen dat zo’n man ons bij hem thuis gaat uitnodigen. ? Dus wij vertelden dat we onderweg naar Ottawa waren. ‘Ok, ga dan naar Mont Tremblant, dat is min of meer op de route en bijzonder mooi, in de bergen’ zei hij. En daar zijn we nu en het is zeker prachtig! In de winter wordt hier geskied en het is dat de bergen niet hoog genoeg zijn anders zou ik zeggen….we zijn in de Zwitserse of Franse Alpen. Het is een Nationaal Park en we staan op één van de campgrounds (L’Ours) middenin het park. Kampvuur, wijntje met wat lekkers en mijn handsome gaat zo de BBQ aansteken….je hoort mij niet klagen!

Met de muggen valt het mee en we kunnen de hele avond buiten zitten en genieten van het vuur. Het is echt stikdonker in het bos en de volgende ochtend schrikken we rond 09.00 uur pas wakker! Omdat de koelkast ook eens leeg moet heeft Roel zich vanmorgen wel erg uitgesloofd met het ontbijt!

Dat doet ie goed want we hebben vandaag een actieve dag. Eerst willen we naar de waterval in het park. We zijn gisteren pas laat in de namiddag hier aangekomen en nu we het park overdag zien valt het ons direct op dat het erg toeristisch is, de éne na de andere camping doemt voor ons op. Jeetje, dit is wel erg! Heel veel fietsers en wandelaars op de paden. De wandeling naar de waterval is mooi maar voor Roel toch wel wat zwaar, veel hoogteverschil en hij doet het rustig aan.

(effe fotografisch geintje bij de onderste -roel)

Hij loopt wat te mopperen dat hij net een oude vent is maar ik zeg ‘niet zaniken Dijkie, voorlopig loop je hier nog en dat had vorig jaar heel anders af kunnen lopen!’ We willen nog een nacht blijven maar het gekke is dat je dan terug moet naar de ingang van het park (het is niet zo groot ongeveer 10 bij 20 kilometer) om opnieuw entreegeld voor het park (dit is per dag per persoon) te betalen en weer een campground te bespreken.  En een kop koffie met taart langs een meertje.

We kwamen weer op dezelfde campground uit want de anderen waar me met onze camper konden staan waren vol. Helemaal top want daar was het ons prima bevallen! We namen gelijk een stapel hout mee voor het vuur vanavond en installeerden de camper. Roel was best moe dus wilde verder rustig aan doen maar ik besloot om nog een stuk te wandelen en liep terug naar het meer. Na anderhalf uur was ik weer bij de camper waar mijn lover lekker buiten zat met de kaarsjes aan. Ik zeg ‘wat romantisch!’ ‘Nou, dat doe ik tegen de muggen!’ zei mijn romanticus. ? We deden een wijntje met alles erop en eraan en de muggen kwamen dus vuur moest er komen. Dat wilde niet echt zo vlotten en wat dan….Laat ik voorop stellen dat ik alleen maar aanwijzingen geef, ik zit in een stoel en roep wat hij doen moet; dan zeg ik ‘wapperen met een boekje’ of ‘kleine stukjes hout erbij’. Roel doet dat dan maar uiteindelijk als het allemaal niet werkt dan heeft hij zo’n kleine rode jerrycan en gooit een scheutje benzine erbij en pfffoefff “fire in the hole”!

Een soort Gold Rush momentje voor de mensen die deze serie kennen….’Zo, geen mug meer te bekennen’ zegt mijn lover dan met een smile. Ik kan alleen maar kijken of mijn schoenen niet gesmolten zijn en of ik mijn broekspijpen nog heb want bij dit soort acties is er geen waarschuwing van zijn kant. Maar een kleinigheidje moet kunnen, zou mijn broer zeggen, en uiteindelijk bleef het vuur branden en we hadden een prima avond. De camper stond achteruit geparkeerd op de plek en best wel schuin….maar zolang je er niet in zit heb je dat niet in de gaten. Pas toen we naar bed gingen viel het mij op dat we wel erg schuin stonden…..Ik vond het niets maar Roel verzekerde me dat er niets kon gebeuren, hij had de camper op blokken gezet, nog extra keggen bij de achterwielen en nog een grote steen erbij. Handrem aangetrokken….klaar! En toch….ik vond het niets. ‘Zeg dat dan eerder’ zei mijn lover met een kleine (terechte want het was al rond 23.00 uur) ergenis in zijn stem. Hij ging alles nog eens controleren en het was safe dus ik vertrouwde hem en we gingen weer liggen. Later in de nacht begon het te regenen en daardoor kwam het zijraampje bij onze voeten met een klap dicht, nou we schrokken ons rot en dachten even aan de rem…. Ik zag die hele hut al door het bos hobbelen….?
’s Ochtends toch eerst maar op de parkeerplaats recht gaan staan en daar ontbijt en douche voordat we koers zetten naar Ottawa. Daar staan we nu voor de verandering weer bij de Walmart. Want het moet gezegd, in de grote steden is dit gewoon de beste oplossing! Morgen eens de city bekijken en zien of de hoofdstad van Canada inderdaad gelijkenis vertoont met de hoofdstad van Engeland. ?

Het Saguenay fjord, er zijn verschillende dingen over te melden maar laat ik zeggen het is prachtig! Het hoogteverschil is indrukwekkend en het stikt er op bepaalde plekken, door de stroming, van de walvissen, dolfijnen, zeehonden en beluga’s.
En hier moet je geluk mee hebben maar dat is de natuur….helaas werkt die niet op bestelling. En geloof het of niet maar ik heb mensen serieus aan parkwachten horen vragen hoe laat dat de Beluga’s kwamen….? Op woensdag regende het en hebben we vanuit Saguenay de ronde langs het fjord afgemaakt (totale afstand rond het fjord ongeveer 300 km) en zijn terug gegaan naar ons stekkie op het strand bij de Lawrence baai in Tadoussac.

Daar kwamen we eind van de middag aan en vreemd genoeg zaten er niet veel mensen buiten….hmmm, wat bleek na de regen waren er allemaal steekvliegen gekomen! Na de muggen in New Brunswick hadden we nu de vliegen hier. Ik heb in Zuid Afrika en Namibië nog nooit zoveel van die rotbeesten gezien. De volgende dag zouden we een soort rust/stranddag houden maar we konden niet naar buiten door de vliegen ?. Dus op pad naar Pointe Noire om de Beluga’s nog eens te spotten want Roel had eigenlijk nog geen goeie foto naar zijn zin. We vonden een mooie plek vlakbij het water en toen maar wachten. En iedere vrouw of man van een fotograaf/fotografe zal dit herkennen….het is wachten en wachten (bijvoorbeeld; dan is er net geen zon, dan is het licht niet mooi) en eigenlijk vind je het niet erg want je hebt het voor hem/haar over. Dus ik zit heerlijk in een stoel, die daar stond, te genieten en over het water te staren of ik al wat zie zodat mijn lover eindelijk zijn foto kan maken. Ik kijk opzij en wat zit hij te doen ….te Candycrushen! Ik zit me suf te turen over die brede rivier en hij zit een spelletje te spelen. ? ‘Ja, maar ik let wel op hoor’, zegt hij. ‘Yep, right’, dacht ik. En ineens net wanneer er dus bijna een “Andy en Melissa” momentje zou kunnen ontstaan….was daar een minky whale….en hoe dichtbij!

En onder ging die weer om een paar tellen later iets verderop weer boven te komen. Wij zaten daar met zijn twee en in het water vlakbij die minky whale die ook nog eens een poosje rustig in de buurt bleef. Super! We hebben verder de hele middag daar nog gezeten en ook met de beluga’s hadden we geluk! De jongen zijn nog niet wit maar grijs.

In een lekkere onweersbui terug naar ons plekkie bij het strand gereden en de planning voor de volgende dag gemaakt want Québec city ging het worden hadden we besloten!
De volgende ochtend waren de vliegen redelijk weg dus naar het strand afgedaald.

Roel zijn drone mee en ik mocht ook een poging doen….nou een gevalletje “even Apeldoorn bellen” bleef uit, maar lastig is het zeker! Daarna even snel een koffie/thee doen, Roel neemt een snoepje en een akelige krak klinkt uit zijn mond…. Wat blijkt : zijn kroon is van de implantaat af gebroken, het klinkt erger dan het is maar wel even een tandarts opzoeken. Op weg naar Québec komen we door Baie Saint Paul en wat is het daar gezellig, er is één of ander festival!

We rijden door het centrum op zoek naar een parkeerplaats en zien een tandarts. Helaas heeft de tandarts geen tijd….of zin….het is al vrijdagmiddag….en het is echt alleen maar even lijmen en vast zit de kroon weer….Het is trouwens wel te merken dat we in het Franse gedeelte van Canada zijn, ze hebben echt wat vervelende trekjes van de Fransen overgenomen….zoals het volhardend spreken in hun eigen taal. Nou moest mijn lover ook nog naar de kapper en daar was een kapperszaak. Dus naar binnen en de zaak werd gerund door twee schattige kapsters die zijn haar wel wilden doen. Ok, de spraakverwarring kwam met de tondeuse….de kapster vroeg: ‘welke stand, 2,3,4?’ En ik vertaal dan voor Roel want mijn Frans is beter en zeg dan ‘hij wordt graag op standje 4 genomen’ …..blijft lastig dat Frans!? We hadden een gezellig half uurtje in de kapsalon.

Even lunchen en door naar Québec. Daar was het ook al zo druk, doordat het dit weekend Regatta was. Er waren allerlei zeil- en marineschepen en door het bestaan van 150 jaar Canada werd dit ook nog eens extra groots gevierd.

Nou dat hebben we geweten want er was geen doorkomen aan in het centrum! ‘Ik heb een plan’ zei Roel….’de Walmart!’ Nou wij waren niet de eersten die zo dachten want de parkeerplaats van de Walmart, die wij hadden uitgezocht, was veranderd in een kleine minicamping. En dit keer kwam het mij goed uit want in de Walmart zit altijd een kapsalon en aangezien ik al weer een paar grijze haren had ontdekt was ik het helemaal met Roel eens….de Walmart ging het worden. Dus vrijdagavond nog een afspraak gemaakt voor zaterdagochtend. Roel was al de Walmart in voor boodschappen, ik zoek hem op en zeg ‘ik ben zo blij, ik kan morgenochtend gelijk terecht’ als een aap zoekt hij in mijn haar en dan hoor ik hem zeggen ‘nou, ik zie niets, waar maak je je druk om!’ En als ik ergens een hekel aan heb is dat het, want ik zie het dus wel! Maar dat zijn de verschillen tussen mijn lover en mij en die komen vanzelf goed. Hij weet inmiddels ook dat Louboutin geen stad in Frankrijk is maar dat het hele mooie schoenen zijn, een Gucci (en dan expres Gukki uitspreken) handtas is geen plastic tasje, een Porsche Cayenne is geen bestelauto en zo zijn er nog wel wat dingen op te noemen waarin we van mening verschillen en elkaar niet altijd begrijpen…..?Na de kapper wilden wij naar het centrum, de camper parkeerden we in Lévis, aan de overkant van Québec, en vandaar namen we de veerpont naar de overkant. Wat een vreselijke drukte, we stonden wel een uur in de rij voordat we aan boord konden gaan.

Ook in het centrum was er geen doorkomen aan en alle restaurants en terrassen waren bezet met lange wachtrijen. Québec is een leuke stad, met Franse invloeden, en bovenop duidelijk aanwezig het hotel Fairmont le Château Frontenac.

We worstelden ons door de mensenmassa heen en hielpen de economie een handje door wat uitgaven te doen.

 

Op een gegeven moment zie ik een leeg tafeltje en even snel oogcontact met de kelner….ik zit! Roel is 30 jaar geleden in Québec geweest en gaat op zijn telefoon zijn oude foto’s zitten kijken (hij kan via internet op zijn website al zijn foto’s in de databank opzoeken) en komt erachter dat hij het terras waar we nu zitten ook op de foto heeft staan. Een foto gemaakt op precies dezelfde plek zoals het nu is. De kelner vond het geweldig leuk om de oude foto’s van toen te zien.

 

 

De nacht brachten we weer door op de minicamping van de Walmart. ? Zondag zijn we naar Parc de la chute Montmorency gegaan. Op ongeveer 7 km van Québec stad en het is de beroemdste waterval van héél Québec. Hij is zelfs hoger dan de Niagara falls. En dit is echt de moeite waard! Met de cabine omhoog en daarna wandel je door een park naar beneden. In het park bevinden zich ook een restaurant, hangbrug, klimwand en tokkelbaan.

Tip: Er staan bij de parkeerplaats diverse “combitickets” om te kopen. Niet doen! Koop alleen de parkeerkaart en de tickets voor de kabelcabine binnen bij de kassa, dan kan je zelf de keuze maken enkele reis of retour en je bent voordeliger uit.
En je bent Nederlander of niet….de polsbandjes (toegangsbewijzen) die we hadden gekregen hebben we voorzichtig afgedaan en aan andere mensen gegeven….nee, niet verkocht….maar weggegeven!
Toen door richting Montréal maar we vergissen ons altijd in de afstand en de tijd en uiteindelijk gingen we dat niet halen dus kwamen we ergens op de helft terecht in de plaats Louiseville. Daar een camping genomen want er moest weer gewassen worden dus een wasmachine en droger was wel nuttig. De camping was een kleine camping met allemaal vaste plaatsen. Wij kwamen er echt als vreemden aan maar werden vriendelijk ontvangen.

Hele leuke plek aan het water, camper neergezet en onze buurman die buiten zat vriendelijk bonjour gezegd. Deze camping heeft alleen maar full hookup plaatsen dus Roel kon zich helemaal uitleven met water- en afvoerslang en elektriciteit. Want zoals al eerder vermeld wij zijn volledig selfsupporting. Zodra we op de plek stonden ging hij opgewonden aan de slag, alles werd uit de camper geladen en aangesloten. Hij kon ook voor het eerst de 110 volt omvormer proberen die perfect bleek te werken. Binnen gewoon 220 volt uit de stopcontacten. Ik stond met de gesorteerde was klaar en oh ja, hij zou meegaan dus camper op slot en we lopen naar het sanitair, kopen ook nog wat hout bij de receptie om ’s avonds een vuurtje te stoken en lopen op t gemakkie terug naar de camper.
En dan komt er een vrije vertaling van Roel, zijn woorden kan ik hier niet plaatsen, hij was vergeten de waterkraan dicht te draaien toen we wegliepen, dus pieppp…..piepppp, onze hele plaats en die van de buren was ondergelopen! Als onze watertank namelijk vol is dan loopt het overige water gewoon eruit…in dit geval dus bij ons en bij de buren. Roel schaamde zich en ging op zoek naar de buurman, die was nergens meer te bekennen. Ik hoorde Roel aan de éne kant van de camper op zichzelf mopperen en ik zat aan de andere kant en het is heel kinderachtig maar ik kon niet meer van het lachen. Hij kijkt om de hoek en ik zeg: ‘je bent toch op zoek naar de buurman, nou die kwam net voorbij gezwommen!” ? Roel kon er niet om lachen….
Verder deden we die avond wassen, drogen en mijn nieuwe Canadese strijkijzer uittesten op 110 volt ….zucht!

Nog een leuk detail was dat het echt wel een camping voor deze Cheryl was want iedereen had bling-bling lichtjes in de tuin en een enkeling zelfs een verlichte gekleurde kitsch palmboom!
Maandag bracht regen dus in plaats van nog een dag op de camping te blijven hangen veranderden we onze plannen en trokken verder voor de laatste kilometers naar Montréal. Reden binnendoor en maakten een tandartsstop voor Roel zijn kroon en die kan inmiddels ook weer lekker van zich afbijten! Nu in Montréal op de parkeerplaats bij…..de Walmart….ik begin er aan te wennen!
Het is vrij onduidelijk in het centrum van Montréal waar je nu wel of niet mag staan bij de Walmart. Er staan borden met daarop een wegsleepverordening. Op de website Motorhome-Canada.com staat aangegeven dat je bij het Casino Montréal ook zou kunnen parkeren.
Dat was onze eerste optie maar op weg daar naar toe zagen we deze Walmart (Boulevard Décarie) en hier stonden campers geparkeerd. Het Casino was nog een half uurtje rijden met de onzekerheid of we daar wel mochten staan….wel jammer want een avondje in zo’n speelparadijs is ook niet gek!

De Atlantic Cartier is gearriveerd en ligt aan de kade van de haven in Halifax….we gaan ervan uit dat onze camper aan boord staat!