Na Jeddah volgen er vijf dagen op zee.
Toen ik thuis de planning van de route door nam heb ik me niet helemaal gerealiseerd dat we ook in wateren zouden komen die onveilig zijn. Op maandag, de eerste zeedag, komt er ‘s middags een snel klein scheepje naast de Sinfonia varen en bewapende mannen stappen aan boord. Dit gebeurde vrij vlot en weinig passagiers hebben dit gezien, wij helaas ook niet. Er zijn 16 zwaar bewapende Israëlische kerels gekomen om ons tegen piraten te beschermen. De Sinfonia zal op weg naar de Seychellen langs Jemen en Somalië varen. De doorgang tussen die twee ‘schurkenstaten’ is maar enkele kilometers. 
De dekken waarover je buiten helemaal kan rond wandelen, dek 6 en dek 12, worden daarom nu na 19.00 uur afgesloten. 
Wij zitten op dek 7 en als we die avond naar bed gaan en uit het raam naar beneden kijken blijkt ook het buitenlicht uit te blijven. Het is vreemd om te weten dat beneden ons bewapende kerels de wacht houden. De volgende dag is er overdag ook security op dek 12. 
Zij scannen de omgeving af en staan in verbinding met de bewapende eenheid op dek 6. Mijn lover en ik lopen een rondje over het bovenste dek en omdat de security vriendelijk gedag zegt spreek ik hem aan. ‘Can I ask you something?’ 
In het gesprekje dat volgt krijgen we te horen dat er hier enkele dagen terug nog een poging was om een schip te enteren. De piraten komen met vier tot vijf bootjes, zijn vaak razendsnel en proberen aan boord te komen om passagiers te gijzelen en zodoende hun eisen kenbaar te maken: losgeld. Voor nu hebben we geluk want er staat een super harde wind met flinke golven, dat maakt het voor de kleine piratenbootjes extra moeilijk.
De eerste twee zeedagen verlopen rustig en warm. Overdag hangen we bij het zwembad
om ons ‘s avonds op de dansvloer bij Manhattan, in het casino 
of het theater te vertonen,
zoals eerder gezegd: vervelen hoeft echt niet! 😊 Maar het kan met ons niet anders of er is wel weer wat! 😳 Moeders is nog steeds verkouden en ik ben dinsdagavond ineens niet zo lekker. In de nacht een paar keer wakker en woensdagmorgen heb ik overal spierpijn en een barstende hoofdpijn, mijn keel voelt ook raar. WTF, wat is dit? Een migraine aanval of heb ik toch covid van de Italiaan gekregen? Mijn lover en moeders gaan alleen naar het ontbijt terwijl ik in bed blijf. Alleen voor het pakken van een covidtest kom ik er even uit. Terug in de hut helpt mijn lover met de test en gaat dan retour naar boven om in het restaurant een theetje voor me te halen. ‘Ik hoor het zo!’ roept ie. Moeders blijft even bij mij in de hut wachten op de uitslag. De covidtester ligt op mijn nachtkastje en vanuit bed kijk ik er met een scheef oog naar. Vijftien minuten wachten is best lang. Maar zie ik daar nou al rode streepjes? Waar is mijn bril?? Ik kan het ding zo snel niet vinden en pak de tester, ‘Gloeiende, gloeiende, ik heb covid!!!’ piep ik tegen moeders. ‘Ga direct naar Roel, hij moet nu terugkomen!!’ 😪 Even later zwaait de deur open en daar staan ze, het koppel dat ik waarschijnlijk 5 dagen niet ga zien want ik zal in quarantaine moeten! 😳 Ik laat mijn lover de tester zien. Dan kijkt hij mij vervolgens met ongeloof aan en foetert; ‘Die test is negatief, zet eerst je bril op dombo voordat je kijkt dan zie je tenminste hoeveel streepjes er staan!!!’
😡Oeps, ik zeg maar even niets meer! 🤣 ‘s Middags ben ik redelijk opgeknapt, trek de stoute schoenen aan en ga naar het zwembad: even kijken of mijn husband en moeders alweer met me willen praten! 🤨
De Sinfonia doet ook deze dagen van alles om het de gasten naar de zin te maken, zo is er de éne middag een groot fruit- (en taart)buffet 
dan weer komt Neptunus aan boord omdat we de evenaar passeren. 😊 
Eerst een pets water over je hoofd bij Neptunus, daarna een (echte) octopus kussen….
Vervolgens krijg je een scheut vanillevla over je heen, 
en om het af te maken een hand chocoladepoeder. En lekker in je haar wrijven. De kapper zal wel commissie moeten betalen….en wíllen betalen….
Gelukkig wordt het zwembad door zes man daarna gelijk weer geleegd, schoongemaakt en opnieuw gevuld. En dan blijkt met de GPS dat we nog meer dan 4 graden (=twaalf uur varen) van de evenaar zitten.
Natuurlijk is het ook een groot ‘mensen kijken’ gebeuren. Met verbazing spotten we iedere keer weer wat er allemaal voorbij schuift. Want serieus, je kan toch wel iets aantrekken als je voor het ontbijt of de lunch naar het restaurant gaat, ook al is het een buffet….
En het zijn precies altijd de types die het niet kunnen hebben! 🤮 Het maakt me niet uit of je dik of dun bent, lelijk of knap maar WTF waarom zonder shirt of in slechte bikini/badpak waarin je borsten op je buik hangen naar het buffet. Denk even om de gevoelens van de medemens! 🤣 Dan zijn er ook ‘de zwemmers’ (zo noem ik ze maar even) want die lopen direct na het zwemmen op natte blote voeten zo het buffet binnen. Soms een handdoek achter zich aan slepend waar ze zich een soort van mee afdrogen. Voordeel: de vloer is gelijk weer schoon en droog.😉 Er iets tegen het personeel van zeggen helpt niet want ook hier: de klant is koning. 🤨 Er is wel 1 keer iemand op de gala-avond uit de Manhattan verwijderd. De beste man liep in een voetbalbroek, chauffeurshemd en crocs in het rond te springen. Echt, het lijkt alsof het veel mensen steeds minder en minder kan schelen hoe ze eruit zien. De verwassen, niet bij elkaar passend en te kleine bikini’s en badpakken zijn niet te tellen, zo slecht. Ik geef gelijk toe dat ik een zeikerd ben maar even serieus, op jezelf letten en een beetje trots zijn hoeft echt niet altijd duur te zijn. Gelukkig hebben we ook nog een aantal bijzondere aparte types aan boord: deze dame bijvoorbeeld. 
Ik ben slecht in schatten dus geen idee hoe oud ze is, een Française die alleen reist en op Instagram bijna 60.000 volgers heeft (nu plus 1, jullie kennen mijn vent). Overdag paradeert ze in een string met daarboven een vrije invulling voor een bovenstuk. Ook langs het buffet, alhoewel dan draagt ze een doorschijnende pareo over een bilpartij waar Bertha 23 jaloers op is. Dit draagt ze ook met aerobics 
en een aantal keren is de AED er bijna bij moeten komen om de rikketik van de aanwezige toeschouwende bejaarde heren te stabiliseren. 😉 ‘s Avonds laat ze op de dansvloer alles lekker schudden in een te krappe zoveel mogelijk onthullende jurk. Dit is ook zo’n man-vrouw ding want waar ik denk; ‘Arm kind, waarom gedraag je je zo? Wat is er mis in je bovenkamertje?’ 🤔 Zit mijn husband toch nog steeds als een soort hijgend hert te kijken als ze voorbij dendert. Moet wel gezegd: hij is een van de weinigen die een praatje met haar durft te maken. Gelukkig is zijn rikketik na 2 operaties in orde. 😉 Van de Française naar deze twee vrolijke Japanse dametjes.
Iedere avond bij het diner een ander hoedje op en zodra ze aan hun tafel zitten komt er een grote IPad waarop ze foto’s van zichzelf bekijken. Op de dansvloer zijn ze elkaar continue aan het filmen terwijl ze gekke danspasjes maken. Wat gebeurde er nog meer de afgelopen dagen op zee richting de Seychellen? Dagelijks weer allerlei figuren van handdoeken op je bed:
Gezellige etentjes met nieuwe vrienden: Jolanda.
Kikkerbillen op het menu? Alles moet je een keer proberen. Smaakt gewoon naar kip overigens.
Moe van het niks doen, hoewel de blog ons ook wel elke keer weer een dag werk oplevert.
Stevige ontbijtjes. 
Vast ongezonde lunches.
Zorgvuldig opgemaakte toetjes.
De kerstsfeer komt ook al aan boord.
Maar eerst nog een Italiaans feestje waarbij het bedienend personeel op de tonen van de WK voetbalsong ‘Magic in the air’ en het lijflied van de Sinfonia in optocht door de eetzaal komt met grote taarten. En de gasten enthousiast terug zwaaien. 
De Italiaan kwam na 5 dagen vrij uit de covid gevangenis. Het is een apart gedeelte van de negende verdieping. Je mag je kamer alleen uit om een klein stukje op de gang te lopen. Iedere dag ‘s morgens testen, extra vitamine shot, eten en drinken wat je wilt, balkonhut en niet onbelangrijk: het internet is er (in tegenstelling tot de rest van het schip) perfect. Volgens zijn info zitten er nu nog maar drie vast hoewel het kuchen, hoesten en proesten aan boord nog steeds een lieve lust is. Het is echter niet verplicht om te testen dus wie weet hoeveel passagiers het hebben zonder het te (willen) weten….😳Mijn husband, voetbalhater nota bene, ging uit zijn dak toen Duitsland verloor met het voetbal. Iedere Duitser aan boord moest zijn gezang horen met drie rondjes om de ontbijttafel:
‘Schade Deutsland, alles ist vorbei, alles ist vorbei !!’ Hij probeerde zelfs om de kapitein over te halen door te vragen of de beste man het door de luidspreker zou willen omroepen?! 🤣 Moeders en ik gingen naar de kapsalon want de haren hadden een verfje nodig. 😊 
Door uiteenlopende oorzaken komen we waarschijnlijk 6 uur later op de Seychellen aan. De officiële aankondiging is dat de vertraging in Jeddah is ontstaan door een probleem met het tanken van de brandstof. Het onofficiële bericht: er zijn 2 personen aan boord overleden die in Jeddah vanuit het boordmortuarium naar hun thuisland zijn vervoerd. Ook hier geldt: het is net als met een massage. Niet altijd een happy-end. 🤭 Onze geverfde haren hebben dat gelukkig wel want stel je voor dat je met zó’n kleur de rest van de tijd aan boord in het rond loopt. 🤣
MSC versus Holland America line
Dit jaar wilden we niet thuis zijn met de kerstdagen. Zo’n eerste kerst zonder mijn vader trok ons niet. We gingen dus op zoek naar een reis, het liefst een cruise naar de zon. De reizen met de Holland America Line (HAL) waren voor mijn moeder echt duur. Zij betaalde in haar eentje aan eenkamer-toeslag bijna net zoveel als Roel en ik samen. Dan maar eens kijken bij een andere maatschappij. De MSC is heel schappelijk voor alleenstaanden, zij vragen slechts 300 euro toeslag als je alleen reist. De route is ook heel aangenaam: vanaf Venetië via Kroatië, Griekenland, Suez kanaal, Egypte, Saudie Arabië, Seychellen, Mauritius, Réunion om te eindigen in Zuid Afrika. Eindbestemming Kaapstad. Totaal 31 dagen cruise en we boekten nog 10 dagen Kaapstad erbij. Mijn moeder is vroeger wel eens met de MSC geweest maar mijn lover en ik nog nooit. Wel hebben we eens een uitnodiging van hen gehad om een dag als pers mee aan boord te gaan op hun toenmalige nieuwste schip dat Rotterdam aandeed. We zijn dus erg benieuwd hoe het zal gaan en ik moet bekennen dat deze HAL-snob ook zeer sceptisch is. Op Facebook zit ik op een MSC forum van deze reis en dat geeft me af en toe wel wat zorgen want er schijnt veel mis te zijn….
Het is nu zondag en terwijl we op weg zijn naar het Suez kanaal maak ik de balans van de afgelopen dagen maar eens op. De communicatie bij de MSC is ronduit slecht. Zowel vooraf als aan boord bij de receptie is het een crime! Veel passagiers hebben door miscommunicatie wel een excursie naar Jeddah geboekt maar geen visum voor Saudi Arabië aangevraagd. Dit levert al flink wat leuke gesprekken op als men hoort dat wij wel een visum hebben. 😉 Het schip, de Sinfonia is een oud schip. De hutten zijn klein en de algehele inrichting is iets gedateerd. Maar alles is brandschoon. De bemanning is stuk voor stuk heel vriendelijk en behulpzaam. Het eten is goed, minder keuze dan op de HAL, maar van prima kwaliteit. Zeg MSC en je krijgt Italië. Dat merk je vooral in het entertainment. Dat is stukken beter dan op de HAL. Zowel overdag als ‘s avonds staat er een heel animatieteam klaar. Het kan niet op: ‘s morgens vroeg starten met aerobics, dansles, een quiz spelen, een balspel in het zwembad, karaoke, voorstellingen, het is allemaal teveel om op te noemen en stuk voor stuk leuk! Je hoeft hier natuurlijk niet aan mee te doen. Het zwembad is geweldig met heel veel ligbedden en obers die continue drankjes (tegen betaling) en hapjes (gratis) rondbrengen. Tel daar een gezellig muziekje bij op en je hebt een perfect holiday gevoel. ‘s Avonds is er in de verschillende bars overal live muziek. Verder: casino, theater, Italiaanse koffiebarretjes, een gym en wat shops. Is er ook een nadeel? Ja zeker, namelijk: de tijden in het restaurant. Het ontbijt en de lunch zijn vrij qua tijd en tafelkeuze maar vervelend is dat je ‘s avonds niet kan kiezen. Je hebt de vroege zitting (18.15 uur), die hebben wij, of de late (20.30 uur). Ook heb je in het restaurant iedere avond dezelfde tafelindeling. Als alternatief heb je het buffet. Dit vinden wij op de HAL beter geregeld. Daar is het ‘s avonds: diner vrij tot zeker 21.00 uur en tafels to share. Zo spreek je ook weer eens iemand anders.
Er is dus veel positiefs over het schip. De eerste avond aan boord was vreselijk hectisch. We hebben nog niet veel van de avond activiteiten ontdekt. Na het diner op de tweede avond wandelen we naar de koffiebar voor een lekker bakkie. We overleggen wat we zullen gaan doen. ‘Ik maak het niet te laat!’ stelt mijn vent. ‘Ik ben nog doodop!’ 😞 Voor de gezelligheid loopt ie na de koffie even mee naar de Shelagh’s pub waar een kerel met een gitaar en achtergrond muziek de hele dansvloer vol krijgt. Als hij pauze heeft lopen we door naar de Manhattan. Hier speelt een band en ook hier is de dansvloer propvol. Er zijn veel Engelsen en Italianen aan boord en het mag gezegd: die houden van gezelligheid en dansen. We hebben inmiddels wat mensen leren kennen en met elkaar lopen we rond 23.30 uur naar de Pasha disco club op het bovenste dek. Mijn vent die zo vermoeid was huppelt nog steeds vrolijk mee. Lang verhaal kort: iets na twaalven 😉 dwalen we samen met moeders door de gangen op zoek naar de hut. En zo gaat het iedere avond, het lijkt wel een party schip! De vierde avond gaat, ondanks dat we overdag een dutje doen, het licht uit bij ons alle drie. Het zijn niet alleen de late uurtjes maar ook de drankenkaart die uitnodigt om een glaasje extra te nemen. 🤣 De conclusie tot nu: de communicatie bij de MSC is pet maar voor de rest….een dikke 10!
Op weg naar Kaapstad, 31 dagen varen….
Na vele voorbereidingen en onduidelijkheden over visa, antigeen testen en de route is het dan eindelijk zo ver! De koffers zijn gepakt !
De Sinfonia van de MSC zal 16 november vertrekken vanuit Venetië. Vandaar gaat de reis in 31 dagen via Kroatië, Griekenland, Egypte, Saudie Arabië, Seychellen, Mauritius, Réunion naar Zuid Afrika Kaapstad. Er was veel onduidelijk over het visum van Saudi Arabië maar het is me gelukt! Toen kwam de wijziging in de route: Seychellen zou Oman worden en werd toch weer gewijzigd in de Seychellen. Wel of geen antigeen test. Dat werd een wel en ook nog 1 die maar max 48 uur oud is. Zo gaan mijn husband, moeder en ik op dinsdagmiddag naar de teststraat. Toch wel spannend want stel dat 1 van ons positief test….😳 Gelukkig zijn we alle drie negatief en iets opgeluchter gaan we richting Amsterdam voor de volgende hindernis: Schiphol! We hebben morgen een vlucht om 08.40 uur naar Venetië. Maar met de strubbelingen op Schiphol is het better safe than sorry dus een overnachting aldaar en vroeg uit de veren. Vriend Peet Verhoef brengt ons naar hotel Corendon Plaza Schiphol en eet een lekker hapje mee. 
Onze vlucht hebben we ook bij de MSC geboekt, dus wat er ook gebeurt, zij moeten zorgen dat we aan boord komen. Hindernis 1: De rechtstreekse vlucht naar Venetië is veranderd in een vlucht met een overstap in Frankfurt. 
Hopelijk gaat dat goed met de bagage! 
Vier uur later op Italiaanse bodem halen we opgelucht adem als we de koffers (mijn handige lover heeft er ook airtags in gestopt dus we wisten al dat ze aan boord waren) op de band aan zien komen. In de aankomsthal melden we ons bij de stand van de MSC. Na de papierwinkel moeten we in de hal wachten. ‘Just 20 minutes wait.’ Uiteindelijk wachten we ruim een uur voordat we naar de bus lopen die ons naar de cruiseterminal in Venetië brengt. 🤣 Dan gooit men de vaart erin want het is inmiddels 1 uur voor vertrek van het schip. De incheck gaat snel en met een bootje worden we naar de Sinfonia gevaren. 
Op het moment dat we aan boord stappen maakt het schip zich al klaar om de trossen los te gooien.
Wat een hectiek allemaal. Aan boord komen we in een mensenmassa terecht. Een bemanningslid dirigeert ons naar de hut, ‘Quick, quick!’ We moeten daar op de tv de ‘sloepenrol’ gaan bekijken om ons vervolgens te melden bij het muster station. Zodat we in geval van nood weten waar we heen moeten om in de reddingsboten te komen. Bij de hut staat onze tippie voor de komende weken al klaar, een aardige knul. We maken snel een praatje en geven hem alvast de fooi met de sleutelhanger met miniklompjes die ik thuis in elkaar heb gefrutseld. De rest zal ik jullie allemaal besparen maar rond 22.00 uur openen we uitgeput de deur van onze hut pas weer. Wat een gedoe allemaal, een receptie waar we anderhalf uur hebben gewacht op een drankenkaart, snel wat eten en een drankje, we zijn kapot van vermoeidheid en ergernis. 😡 Wat een verschil met de Holland America Line allemaal. Mijn lover komt als eerste in de hut en wat is dat? Er staat slechts 1 koffer! De andere 2 zijn er niet! Mijn moeder heeft wel alle bagage. Daar komt tippie al aangesneld, ‘Everything allright madame Sia?’ We moeten naar de receptie voor de vermiste koffers. Oh nee, weer terug naar die rij! 😡 Gelukkig gaat het dit keer iets vlugger en de koffers zijn snel terecht. De labels met het hutnummer waren eraf geraakt. Terug in de hut passen mijn lover en ik er niet meer in met al die bagage. ‘Ga op bed zitten, ik ruim op.’ beveel ik hem terwijl ik ondertussen foeter op de kleine hut met zo weinig kastruimte. Ik moet het ook niet vergelijken met de HAL want de laatste reis met het MS Rotterdam was totaal anders. Maar ja, dat was een super nieuw schip en de Sinfonia is een oude dame. Het prijskaartje is natuurlijk ook een verschil dus…. 😞 Zodra mijn hoofd even later het kussen raakt ben ik weg om rond 07.00uur wakker te schrikken. We hebben gisteren op advies van een doorgewinterde MSC medepassagiere een drankenkaart gekocht. Volgens haar haal je het er gemakkelijk uit. Het moet gezegd: de prijzen in vergelijk met de HAL zijn aangenaam. Onze pas kon gisteren niet meer aangepast worden omdat de machine kapot was. 😳 Dus wakker geworden trek ik snel wat aan en snel naar de receptie. Hopelijk staat er nu nog geen lange wachtrij! Ik heb geluk en met een kwartier is alles geregeld. We zijn deze morgen ook op de eerste plaats van deze reis, namelijk Split. Maar daar over later meer! 😊 Eerst over het reizen met mijn alleenstaande moeder. 
Dit is de eerste keer dat mijn lover en ik met haar op vakantie zijn zonder pa. Dat het garant zal staan voor grappige scenes blijkt al snel. Het begint al in de aankomsthal van vliegveld Marco Polo. Samen met een flink aantal andere passagiers staan we dus te wachten op transfer naar het schip. Een wat oudere kerel loopt wat rondjes om ons heen en steekt dan zijn hand op naar mij. In het Engels vraagt hij of we ook op de bus van de MSC wachten. Goeie openingszin want we staan in een speciaal vak van de cruise maatschappij! 🤣 Al snel blijkt dat het hem om moeders te doen is en gooit hij zijn hele cv over ons heen. Hij komt uit Denemarken, reist veel, is gezond en heeft geld. Zo dan! 😳 Moeders is niet onder de indruk en vertrekt richting toilet. Als ze terugkomt zegt ze tegen mij, ‘Hij stinkt naar rook, bah. Het is vast een roker!’ De kerel glimlacht wat en heeft geen idee. 🤫 Later aan boord zwaait ie vrolijk terwijl hij roept, ‘See you at the bar!’ So far so good…. De volgende avond komt casanova nummer 2, hij dient zich bij het diner aan. Bij het voorstellen blijkt het een Nederlander te zijn. Bij het eerste glas wijn is hij nog terughoudend maar na het derde glas hangt hij aan mijn moeders arm. Hij geeft haar een vette knipoog en zegt, ‘Wij begrijpen elkaar!’ 🤨 , iieeeeuuww, wat een griezel. Ik hoop niet dat mijn moeder hem leuk vind! Ook deze gooit zijn hele levensverhaal op tafel: een huis van anderhalf miljoen, reizen van minimaal drie maanden en ook niet onbelangrijk….hij heeft geen lichamelijke gebreken! 🤣 ‘Ik heb vandaag in Split nog nieuwe onderbroeken gekocht, van die moderne.’ besluit ie het verhaal. Echt, je kan me wegdragen! 🤣 Moeder zit onverstoorbaar te luisteren, Roel ergert zich kapot en ik zit erbij alsof ik een of ander sex-speeltje ergens heb verstopt want mijn hele lijf trilt van het ingehouden lachen. Het leukste moet nog komen want na een uitgebreid verhaal over een dure reis vertelt hij over een chef-kok met de naam Escoffier. ‘Hebben jullie zijn naam wel eens gehoord, vast niet?!’ stelt ie triomfantelijk vast. En echt, mijn moeder die absoluut niet kan koken knikt en zegt; ‘Ik heb er thuis een kookboek van, Auguste Escoffier. 😳 De kerel grijpt weer haar arm, ‘Ik wist het, jij bent goed in de keuken!’ Ze kunnen me inmiddels wegdragen want echt, mijn moeder kan nog net een ei bakken! Zelfs water kan ze laten aanbranden. 🤣 Dat boek zal vast van mijn vader geweest zijn want díe kon het als de beste. ‘Waarom zou mijn moeder dat boek hebben?’ vraag ik piepend van de lach aan mijn husband. ‘Geen idee, want ze kan totaal niet koken!’ giert ie. Van de andere kant van de tafel kijkt de kerel mij pinnig aan en slijmt dan tegen mijn moeder: ‘Arme vrouw, doet zij altijd zo bazig en lelijk tegen je?’ 🤮 Ik schuif het laatste hapje van mijn dessert naar binnen en sta op. ‘We gaan moeder, opschieten! Op naar de volgende, en door…..!!!!’ Heeft moeder een glaasje teveel op of baalt ze ook van die kerel maar als we weglopen roept ze naar hem, ‘Mij niet appen!’ 🤣🤨🤣
Seks on the beach….
Cap d’Agde! Moet ik het afschrijven als de hoofdstad van de louche seksuele perversie, of is het eigenlijk gewoon een bolwerk van vrijheid en blijheid. 🤔 Natuurlijk waren we niet helemaal onwetend toen we er naar toe gingen. Een mens moet alles minstens 1 keer in het leven hebben gezien of meegemaakt voordat je mag oordelen is ons motto. Ik vind mensen die klakkeloos dingen voor waarheid aannemen die ze van anderen hebben gehoord ronduit stuitend, eigenlijk meer roddelaars. 😤
Na de afslag Cap d’Agde zetten we de hut neer bij een bakkertje voor koffie/thee met iets lekkers. Eerst nog maar even Google raadplegen en al snel raken we verward in alle informatie! ‘Nou, het enige dat ik zeker weet is dat het uit de kleren is!’ grap ik tegen mijn lover en lees hem het volgende stukje tekst voor: ‘Cap d’Agde heeft het grootste erkende naaktstrand, Heliopolis, en de grootste nudistengemeenschap ter wereld. Het schijnt dat er hier zomers vele tienduizenden mensen in hun nakie rond lopen. Het naturistenterrein van Cap d’ Agde is een enclave op zich en van alle gemakken voorzien. Het is rond 1950 ontstaan als ontmoetingsplaats voor naturisten en twee decennia later stroomde het vol met nudisten, naturisten en swingers uit heel Europa.’ 🤭 ‘Oh, er zijn ook 9 textielcampings!’ lees ik hardop verder en moet grinniken om het woord, ‘textielcampings’. 🤣 ‘Nou, het huiswerk is gedaan, let’s go!’ zegt mijn vent. We kiezen ervoor om binnen het dorp te gaan verblijven ondanks dat de recensies over de daar aanwezige camping met de klinkende naam Centre Naturiste René Oltra erg uiteenlopend en niet altijd positief zijn.
Voordat je de enclave op kan ga je een hek door en moet er entree betaald worden. Het is vandaag druk en warm. Gelukkig zien we een lege parkeerplek voor de hut en gaan in de rij bij de kassa’s staan. Althans, ik sprint weer terug want mondkapje vergeten (het is trouwens in Frankrijk weer wennen want de mondkapjes zijn hier nog steeds verplicht) en sprint nog een keer terug want de dame aan de kassa wil ook een paspoort zien. Met het betaalbewijs rijden we langs de securité en zijn binnen. ‘Oh, kijk dan, daar staat er al eentje naakt!’ roep ik tegen mijn lover en moet om mezelf lachen want ik klink alsof ik in Afrika op safari ben en eindelijk na vijf dagen een leeuw ontdek. 🤣
Foto’s maken is hier verboden dus jullie moeten het deze aflevering helaas doen met mijn beschrijving en slechts een enkele foto. 😇
Als we bij de camping parkeren kijken we elkaar aan, moeten we nu al naakt? ‘Kijk, kijk, daar loopt nog iemand in textiel !’ grapt mijn vent dus we besluiten om aangekleed naar de receptie te lopen waar een wachtrij buiten staat. De een naakt, de ander gekleed, maar 1 ding hebben we allemaal gemeen: de mondkap! 😉 Aan de vriendelijke baliemedewerker vertel ik mijn eisen: graag een plek niet in de buurt van een wc-gebouw, in de schaduw en dicht bij het strand. Hij knikt en knikt en schrijft vervolgens een nummer op een plattegrondje. ‘Als deze niet bevalt dan zijn de witte vrije vakken ook een optie.’ Bij de aangewezen plek zie ik direct een grote vuilcontainer. ‘ IEeeeeuw, dat is niets! Rij maar verder!’ sis ik tegen mijn vent. We weten allebei: dit gaat moeilijk worden want ik ben niet makkelijk. De volgende is leuk maar met 7.30 meter is parkeren daar totaal onmogelijk. Na de derde poging en nog meer geknakte takken in de heg geven we het op. Maar, het mag gezegd worden, na het bezoeken van zo’n 12 andere plekken vind ik toch al vrij snel een geschikte. 😊 We zijn inmiddels een uur verder want de camping is reuze groot (zeker 2500 plaatsen), verdeeld in lange lanen met klinkende Griekse namen. Luna nummer 14 is onze stek de komende nachten. Nog steeds gekleed in mijn roze jurk fiets ik weer terug naar de receptie, WTF, weer die mondkap vergeten 😡, om door te geven wat de keuze is geworden. Ik wil niet opzichtig om me heen kijken maar doe het toch en kom tot de conclusie dat ik wel heel erg opval in mijn kleding. Gelukkig staan er ook nu bij de receptie wat nieuwkomers in textiel. Voordeel van het zoeken naar een plek is wel dat we zo de halve camping al verkend hebben. 🤣
Als de camper geïnstalleerd is trekken we de kleding uit. ‘Zullen we op de fiets de camping verder verkennen en kijken waar het strand is?’ stel ik voor. Even later huiver ik als ik naakt op het zadel ga zitten, ‘Jakkes, wat een raar gevoel.’ Even fitst de meest irritante tv-reclame van 2021 voorbij: ‘Heeft u last van uw intieme zone….’ 🤣 We fietsen de camping over en eerlijk is eerlijk we voelen ons erbij horen! Vrijheid is blijheid! 😊 Terug bij de camper staan we weer voor een dilemma. We willen in het dorp gaan eten maar doe je dat ook naakt? Iets verderop staan Nederlanders en we stappen op hen af. Het vriendelijke stel is hier al vaker geweest, ‘Het is wat jezelf prettig vind, aangekleed of naakt, ga in ieder geval op een terras zitten, kijk om je heen en geniet!’ 😊 Met verder nuttige tips over onder andere de prima campingdouches en hoe het centrum in elkaar zit verlaten we het gezellige stel. Bij de douches krab ik even achter mijn oor want er is geen man/vrouw gedeelte maar ook geen deur, geen gordijn, helemaal niets. 😳 Eigenlijk wel heel easy zo allemaal want geen waaiend vies douchegordijn, geen klamme deur en geen vallende kleren op een natte vloer. Toch maar een soort aankleden en dan gaan we op weg naar het centrum. Het is niet moeilijk te vinden want er gaan er meer die kant op. We passeren op de korte wandeling hotels, appartementen en bungalowparken. Het grootste gedeelte van het centrum is overdekt en bestaat uit restaurants, clubs, bars en winkels die oa. sexy en fetisj kleding verkopen. Het is een bonte verzameling. Zwepen, riemen en ballen voor in de mond hangen tussen sieraden, schoenen, lingerie, mooie doorzichtige jurken en lapjes stof die voor jurk door moeten gaan. Amsterdam en zelfs Las Vegas vallen in het niet bij dit alles. Op een groot terras aan de jachthaven waar een band ‘All night long’ speelt (er mag niet gedanst worden ivm corona maatregelen) zakken we neer. Althans eerst even een handdoekje uit de tas want ik ga niet met mijn blote billen op zo’n stoel zitten. Geen idee wie er voor me heeft gezeten. 😳 Mijn husband heeft een korte broek aan maar ik alleen een tuniek. Daar zit ik met mijn platte slippers en hij met zijn ANWB sandalen en voel me een plattelandsvrouw die samen met haar man voor het eerst in de grote stad is. Naast me zit een vrouw met grote nep borsten met daarin tepelringen en blond geverfd haar, haar man heeft een hanekam en zit onder de tattoo’s. De mop van Roel (Ik heb het vroeger eens met een papegaai gedaan dus dit kan mijn zoon zijn) gaat hier niet op want het stel is ver in de zeventig! 😳 Mijn motto nu is: alleen drank kan me redden dus: take it away bartender! Eerlijk is eerlijk, het is onze eerste avond in Cap d’Agde en we kijken onze ogen uit! De vreemdste combinaties trekken aan ons voorbij. Mooi opgemaakte dames in doorzichtige jurken op stilleto’s zo hoog, vergezeld van een man zonder smaak, slechts gekleed in een voetbalbroekje op Adidasslippers (had ze hem ook niet even moeten oppimpen ?). Aan de andere kant : gelukkig voor sommige vrouwen hébben ze een man bij zich want oh,oh, het lopen op zulke hoge hakken valt voor velen niet mee. 🤨 Een echtpaar met heel duidelijk overgewicht, samen ruim 300 kilo, in een op elkaar afgestemd leren outfit (daar zijn minstens 2 koeien voor geslacht 🤣) , schommelt voorbij. Om niet per ongeluk bij een andere boer in de wei te komen heeft zij een halsband om waarmee hij haar voortrekt. Er lopen twee schaars geklede schoolmeisjes, althans zo zijn zij en hij verkleed! Zal je toch gebeuren dat je vent zegt, ‘Joh, ik heb altijd al de wens gehad om met jou samen als vriendinnetjes over straat te gaan!’ Kittig loopt de boomlange vreemdeling op zijn hakjes terwijl zijn klokkenspel, bim, bam, bim, onder de rok te zien is. Alsof dat nog niet opvallend genoeg is heeft ie er een flinke ring om gehangen. Ik kijk naar mijn pols waar zoiets niet zou misstaan. 😊 Het is te veel en de afwisseling te groot! Daar loopt een oudere dame met een permanentje en een bloemetjesjurk aan de hand van een donkere vent die minstens 30 jaar jonger is. Onwillekeurig denk ik, zou hij de keuze gehad hebben: of in Ghana blijven of mee naar Frankrijk? 🤔
Uiteraard kijk ik ook met de nodige zelfspot naar dit alles want terwijl er vier paar lekkere mannenbilletjes hand in hand langs me heen lopen zit ik zo onopvallend mogelijk de tafel en onze handen te desinfecteren met een onderin de tas gevonden, naar citroen geurend, doekje van het Rotterdamse kippencrematorium Koolmees. Ja mensen, ‘Tina Truttig’ is in town. 🤣 Het zijn veel te veel indrukken op een avond en we verlaten het terras. Om ons morgenavond meer op het gemak te voelen scoren we in een van de vele winkels voor Roel een wit doorzichtig overhemd. Maar wat zal ik nu eens nemen? ‘Deze is leuk!’ roept mijn vent uitgelaten en houdt een rood iets omhoog. Ik zie geen verschil met de voor en achterkant in de wirwar van draden. 🤨 ‘Schei uit, ik lijk net een rollade als ik die aantrek!’ Mijn oog valt op een witte lange jurk van doorzichtig kant en ik vraag de verkoopster waar ik kan passen. ‘Hier!’ zegt ze zonder lach en wijst in het rond. OMG, ook dat nog! Ik trek mijn tuniek uit en sta naakt in de shop. 🤣Gelukkig is de jurk precies wat ik zoek en snel schiet ik mijn tuniek weer aan. Onderweg naar de camping zien we ook weer een bonte stoet voorbij schuifelen, een naakte vrouw met een rollator, een vent op plateauzolen met een broek met de gulp open, het hele zakie hangt er uit. Terug bij de camper bonkt de muziek van een tegenoverliggend zwembad ons om de oren, later ontdekken we dat daar schuim poolparty’s zijn. Ieder nadeel heeft een voordeel, want door corona sluit het hier rond 00.30 uur. Op de camping zijn ook diverse restaurants en een bakkertje. Net uit bed stap ik op de fiets en sjees door de lange lanen voor verse broodjes. Wow, dit is echt heerlijk, geen kleding, geen make up, slechts gekleed met een mondkapje op pad. Er staat een flinke rij dus het duurt even voor ik aan de beurt ben. Met de broodjes en twee gebakjes stap ik op mijn fiets en ga dan vervolgens als een soort Boney M over de camping want als ik ga zitten kom ik erachter dat het ding in de zon stond dus het plastic zadel is lekker heet geworden! ☹️ Na het ontbijt smeren we elkaar goed in en gaan bepakt naar het strand. Het is even wennen net alsof je iets vergeet en ook wel lachwekkend want Roel wil geen slippers aan dus ook nu draagt hij de ANWB sandalen! 🤣 We besluiten te gaan lopen maar dat valt tegen. Het is een flinke wandeling zo met parasol, stoel en strandtas waar zoals gewoonlijk weer veel te veel in zit, een iPad, tijdschriften, drankjes en zonnecreme. In de bloedhitte bereiken we eindelijk zwetend het strand. Morgen maar met de fiets! Tijd om veel om ons heen te kijken nemen we niet want allemachies wat is dat zand heet! ☹️ ‘Snel, snel naar de waterkant! roept mijn vent en beent direct met ferme passen en opspattend zand naar het water. Het mag gezegd: hij valt wel op! 🤨 Ik steek her en der mijn hand maar verontschuldigend op als men zich bevrijd van het opwaaiende zand. Er is zelfs 1 man die met zijn slipper naar Roel slaat terwijl ie schreeuwt: ‘Verdammt noch mal, Scheissleute !!’ 🤭 ‘De stoom komt van mijn schoenen.’ grinnikt ie staand in het water als ik hem bereik. ‘Doe ze lekker uit’, probeer ik maar de sandalen flatsen al weer verder, nu door de zee. Ik schop mijn slippertjes uit met een boog zodat ik ze kan vangen, dat scheelt weer bukken in mijn nakie. 😉 Waar het water opspettert zie ik hem stappen. ‘Echt hè, die heeft ook niets door.’ foeter ik in mezelf. De situatie is compleet als ik achter een verkoopster van badlakens kom te lopen, ze blaast op een fluitje en roept hard, ‘Allez, allez, serviettes de plage!’ Met de uitpuilende strandtas over mijn schouder lijken we wel bij elkaar te horen. 🤣 Eindelijk ben ik bij mijn vent en we kijken of er nog ergens hier in de drukte een vrij plekje is. Op mijn handdoek kijk ik om me heen, iedereen is naakt, zelfs de ijsverkopers die met hun vaste karretjes langs de waterkant staan. 
Mijn vent voert ondertussen een ware paaldansact uit om de parasol goed in het zand te krijgen, dit al nog met de sandalen aan onder het deinende klokkenspel. ‘Misschien moet je iets door je knieën want zo voorover sta je wel heel erg raar!’ sis ik hem toe. Verstoord kijkt ie op, geen idee waar ik het over heb. Grappig eigenlijk hoe snel je went zonder kleren.
Mijn vent voert ondertussen een ware paaldansact uit om de parasol goed in het zand te krijgen, dit al nog met de sandalen aan onder het deinende klokkenspel. ‘Misschien moet je iets door je knieën want zo voorover sta je wel heel erg raar!’ sis ik hem toe. Verstoord kijkt ie op, geen idee waar ik het over heb. Grappig eigenlijk hoe snel je went zonder kleren.Strandclub Paralia is volgens internet de grens tussen naakt en naakt met extra’s en het is even onduidelijk waar we nu zitten want is het links of rechts van de strandclub? 🤔 Bij ijsverkoper Pierre (zijn naam staat op zijn karretje) met de mooie bruine billen koop ik 2 ijsjes. Bij het teruglopen zie ik verderop allemaal mensen in een kring staan. ‘Zou daar iemand onwel geworden zijn?’ vraag ik mijn vent. De ijsjes zijn op en de groep is nog groter geworden. ‘Dat ziet er niet best uit, misschien landt die zo wel hier.’ zeg ik en wijs naar een naderende helikopter in de lucht. Een Belg naast me schiet in de lach, ‘Nee mevrouwke, het is niets, het is juist een madame die een zeester heeft gevonden en die aan iedereen wil laten zien!’ 😳 Het begint ons te dagen, we zitten op het verkeerde of goeie (net hoe je het bekijkt) gedeelte van het strand. Het bloot met de extra’s om maar zo te zeggen! Nou zijn we toch benieuwd wat er verderop gaande is en lopen erop af. Wat we vanaf de handdoek niet zagen zien we nu, een gehurkte dame met een grote kring mannen om haar heen. Wie van de mannen wil testen of er geluid uit zijn fluit komt kan er door haar op laten blazen. 😉 Terug op de plek grinnikt de Belg en wijst ons op de vrouw die zojuist uit de kring is gestapt en naar zee dartelt terwijl een enkele heer uit de kring haar bedenkelijk nakijkt, ‘Allez zeg, het is niet eens een madame met een zeester maar met een zeepaling.’ Ik moet goed kijken maar onder de lange haren en mooie borsten is het inderdaad toch echt een man! 🤣 ‘Voor het eerst hier zekers!’ vraagt de Belg lachend en waarschuwt ons quasi nonchalant, ‘Meneer, mevrouw, u gaat verschieten als u wist wat hier allemaal kan gebeuren, maar allez, echt alles zonder dwang want u bent er zelf bij.’ 😊 Het is niet voor te stellen en als ik het ga beschrijven klinkt het vast banaal dus het is aan een ieder zijn fantasie. Maar de ‘bewegingen als zijnde getrouwd’ zien we naar mate de dag vordert veelvuldig om ons heen. Als je je daar aan stoort dan moet je op het strand aan de andere kant van strandclub Paralia gaan zitten. Ons bevalt het, gewoon omdat er altijd wel iets geks gebeurd, niemand je lastig valt en het leven easy, tijdloos en de mens hier zonder oordeel is. Ik kan je verzekeren dat overal waar ‘TE’ voor staat niet goed is want we betrappen ons erop dat we op dag 3 ook gewoon doorlezen of praten zonder bij het zien of horen van bepaalde handelingen te verblikken of verblozen. Ook gaan we het beroep van gynaecoloog of uroloog anders zien want hoe meer ‘zeesterren en zeeslangen’ je ziet, hoe minder ze je opvallen. 😉 ‘Je kent toch dat mopje van Sneeuwwitje en de zeven dwergen?’ vraagt mijn lover als er rond een stel waarvan de heer zich als een heuse ‘mosselblazer’ ontpopt een groep wordt gevormd met kijkers. Het moet gezegd: het zijn veelal mannen en of ze bang zijn om te vallen weet ik niet maar ze houden zich zelf in ieder geval stevig aan hun stok vast. 🤣 Het is vermakelijk om te zien en soms rennen de heren van gebeurtenis naar gebeurtenis. De een met een rugzakje om, de ander met een stoeltje om erbij te gaan zitten en weer een ander met de stok al in de hand.
Terug naar de mop van Sneeuwwitje. De zeven dwergen staan in een rij naar haar en de prins te gluren terwijl de een aan de ander vertelt wat ie ziet. En zo ziet het er hier ook uit. ‘Kijk die kleine, die kruipt zelfs tussen de benen van anderen door om toch iets te zien.’ wijs ik op een klein kereltje dat door het zand tijgert. Dit allemaal zonder phone want fotograferen is echt streng verboden. Dat hier strikt op wordt gelet merken we op een avond. Op het terras waar we zitten rent een vent voorbij met daar achter twee mannen. De kerel wordt vast gegrepen en al snel is de beveiliging (die in grote getale aanwezig is) erbij. Zelfs mijn vent haalt het niet in zijn hoofd om toch stiekem even een foto te maken….en dat wil iets zeggen! 😊 Opvallend is het ook dat er weinig telefoons te zien zijn want ja, waar moet je die opbergen? 😉
We boeken nog een dag bij en besluiten om morgen, na 5 dagen, te vertrekken. We willen tenslotte nog meer van Frankrijk zien. Op de ochtend van vertrek staan we beiden te worstelen met onze kleding, bah, wat knelt alles. Het zal echt weer wennen worden. We nemen afscheid van onze Nederlandse buurtjes en rijden het terrein af. Bye, bye, Cap d’Agde. We zijn blij dat we deze camping hebben gekozen want het is er geweldig! Ambiance, vrolijkheid, easy en vooral respect zijn woorden die passen bij deze plek (en bij de gehele enclave). Net als vriendelijk personeel, bewaking/controle bij de ingangen om de camping op te komen en schoon mooi sanitair! 👍 En voor de rest is het net als in Las Vegas: what happens in Cap d’Agde stays in Cap d’Agde maar ik kan wel verklappen dat onze sex on the Beach voornamelijk een cocktail was. 😉
Door naar de kust
Het is ongeveer 970 km naar Pezuls waar Toke en Jan zitten. Omdat onze nieuwe hut zwaarder is dan 3500 kg zoeken we op internet wat de verkeersregels in Frankrijk daarvoor zijn. 
We hebben in ieder geval deze speciale stickers nodig, die aangeven
‘let op, dode hoek’. 
Alsof iemand op een fiets dit zal opmerken in zijn laatste levende seconde..! 🤔 Er gaan al verhalen om het maar weer af te schaffen. Bij de tolweg gaat het om de hoogte en met een hoogte van 3.30 (zonder antennes en airco) zullen we in klasse 3 komen. Dus we besluiten om eerst maar eens binnendoor te rijden en de tolwegen te vermijden. Nou dat weten we! Laat ik voorop stellen dat het een super mooie rit is maar ook heel heel erg lang. 
We eten iets makkelijks als avondeten en daarna is het weer gas op de plank want de tijd snelt voorbij maar de kilometers niet. Net voorbij Limoges zet ik de hut neer op een camperplaats, het is inmiddels 22.30 uur! In het donker zoeken we een plek maar hij is helemaal vol. Aan de zijkant bij het naastliggende restaurant zien we nog licht. ‘Ik ga vragen of we daar kunnen staan.’ roept mijn vent en sprint naar binnen. Al snel komt ie terug, ‘Het mag, ze vinden het goed!’ 😊 ‘Kon je je redden in het Frans, begrepen ze je?’ vraag ik belangstellend. ‘Natuurlijk!’ zegt ie, ‘Ik vroeg gewoon, do you speak English?’ 🤣
De volgende dag trappen we de laatste 300 kilometers weg en arriveren eindelijk in Pezuls. Het zijn gezellige dagen bij Jan en Toke. 
We bezoeken de markt in Issigeac 
en Le Bugue 
en liggen bij het zwembad. Op de camping is het rustig, je kan merken dat er toch veel Nederlanders vakantie houden in eigen land.
Als de zon plaats maakt voor regen besluiten we na een paar dagen verder te trekken. 
We hebben geen plan en stippelen we een globale route uit: 
waar de wind heen waait en de zon schijnt. Zo komen we op 14 juli, de Nationale feestdag van Frankrijk in Albi, een oude Bisschopsstad aan de rivier de Tarn. 
De stad staat op Unesco-werelderfgoedlijst en is zeker een bezichtiging waard! 
Evenals Carcasonne dat we de volgende dag bezoeken. Deze Middeleeuwse stad is bijna volledig bewaard gebleven en is na Parijs en Mont-Saint-Michel de grootste trekpleister van Frankrijk. 
Op de zwaar bewapende militairen na (het is een garnizoensstad) doet het ons aan Valkenburg denken met zijn vele terrassen en toeristen. Hoe anders zal het er daar nu uit zien! Met afschuw en medeleven volgen we de beelden op televisie en worden stil van zoveel natuurgeweld. Ook het bericht dat Peter R. de Vries is overleden doet ons huiveren. 😪 Het voelt onwerkelijk dat wij vakantie vieren in dit gedeelte van Europa terwijl er zoveel om ons heen gaande is. Terwijl wij ‘s avonds in de camper tv kijken zingt een zanger op de naast gelegen camping de longen uit zijn lijf om de gasten te vermaken. That’s life.
‘Wat denk jij van de Camargue?’ vraag ik de volgende morgen met de kaart voor mijn snufferd aan mijn lover. Dit natuurgebied in Frankrijk staat al zo lang op mijn lijstje om te bezoeken. De route is weer prachtig, vele velden met zonnebloemen en in de verte doemen de bergen op.
Vanaf Béziers besluiten we langs de kust te gaan rijden. Mijn stuurmanskunst wordt op de proef gesteld met de vele bochten, klimmen en dalen. Maar alles beter dan dat ik navigeer! 🤣 De airco blaast de hitte uit de hut als er op de borden Cap d’Agde opdoemt. ‘Ook leuk!’ roept mijn vent en begint te zingen, ‘Het hele zakie liep in zijn nakie aan de Middellandse zee!’ 🤣 Ik graai een nootje uit het zakje en zeg ‘Why nut!’ 😉 , doe het knipperlicht uit naar rechts en neem de afslag: Cap d’ Agde maak u op voor deze witte billetjes op het strand! 🤭 Het laatste stukje richting Cap ‘d Agde voert ons over de peage. Degenen die vaker over de tolwegen in Frankrijk rijden herkennen waarschijnlijk wat er nu komt: het trekken of betalen van het ticket. Veel rijbanen met knipperende lichten met daarop een <T> erboven. What the fuck, welke moeten wij hebben?! 😳 ‘Achter die vrachtwagen gaan staan!!’ beveelt mijn lover en ik schuif drie banen op. Steek verontschuldigend mijn hand op naar een boze chauffeur maar alles is beter dan in de verkeerde rij staan en achteruit moeten rijden. 🤣 We tikken 3,10 euro voor 19 kilometer af. Voor al het gemak en gerief dat dit grote bakbeest geeft is het ons meer dan waard.
Cap d’Agde is een populaire naturistenbestemming. Het heeft een naturistendorp met een keur aan accommodaties, restaurants, winkels, een jachthaven, 2 km lang zandstrand en een 4 sterren camping met de klinkende naam Centre naturiste René Oltra. Ruim 2500 plekken op een terrein van 39 ha. direct aan het strand. Net als in Florida, op het volgens ons enige Amerikaanse naaktstrand: wij willen het een keer meegemaakt hebben! 😊
We bloggen weer
Als mijn vent voor de zoveelste keer roept; ‘Ga nou eindelijk weer eens met het blog aan de slag!’ ga ik overstag. Ik denk er ook wel eens aan want hoe lang zitten we nu al weer thuis in Nederland. 1 Juni, het begin van een maand, lijkt me een mooie dag om te starten. Zeker met het voorval van daarnet, een mannenactie die eigenlijk heel grappig is en voor ons vrouwen uiteraard zeer herkenbaar. 😉 Rood verbrand en verhit fietsen we met Wilma en Piet de pont af die ons terug naar Lauwersoog heeft gebracht.
Op deze heerlijke zonnige dag hebben we namelijk Schiermonnikoog bezocht.
‘Ik ben doodop en toe aan schoenen uit en een biertje in de hand’ zucht Piet. Mijn eigen lover ziet zich ook al zitten en het voorstel van ons dames om bij de haven nog op een terras te blijven gaat verloren in de wind. Uitgeput ploffen ze bij de campers in een stoel en zijn al snel verdiept in hun phone. Daar klinkt ineens een meisjesstem; ‘Meneer, we willen het gas in ons camperbusje aansteken maar dat lukt niet, de knop van de gasfles zit helemaal vast. Als door een wesp gestoken springen 2 paar vermoeide mannenbenen het meisje te hulp. Toch wel nieuwsgierig kijk ik even om de hoek en ach gossie, daar staan 3 jongedames. Ze dartelen om hun campingbusje en de heren heen. ‘Nee, geen u tegen mij zeggen hoor, dan voel ik me zo oud!’ grapt mijn lover en de meisjes schateren hard. Van vermoeidheid blijkt geen sprake meer als hij energiek terug sprint om gereedschap te pakken. Eindelijk is de gasfles open! ‘Wie gaat er zo eten halen bij het restaurant?’ vragen Wilma en ik als ze terugkomen. De heren kijken ons vreemd aan, ‘Ja, ik niet hoor, ik ben blij dat ik even zit!’ roepen ze in koor. 🤨 Zo gaat het, helaas zijn Wilma en ik geen dartelende jonge meiden van 20 meer dus….! 🤣 We zijn twee weken vrij en sinds afgelopen zaterdagmorgen met de camper op pad. Via Dokkum
waar we oude vrienden bezochten zijn we zondag in Lauwersoog beland.
Hier hebben we afgesproken met Piet (voormalig collega van mij) en zijn meisje Wilma. Zij hebben een camper gehuurd en door corona is Nederland wederom dit jaar hun vakantiebestemming.
Camping Siblu is een mega groot gebeuren met chalets, huurcaravans en noem het maar op, prima gelegen aan het Lauwersmeer. 
Bij de receptie leggen we uit dat onze vrienden morgen pas komen en of we naast elkaar kunnen staan. De vriendelijke dame puzzelt wat en het lukt! Eenmaal geïnstalleerd mijmer ik wat voor me uit. We stonden al vaker naast elkaar maar dat was nog in Amerika, het land dat we eind maart vorig jaar door corona moesten verlaten. Wat waren we blij dat we thuis waren want hoe erg is de situatie in Amerika daarna geworden! 
De maanden zijn voorbij gevlogen en waren zeker niet saai. Het afgelopen jaar in het kort: de verplichte quarantaine van 14 dagen was heel snel voorbij met het uitzoeken van een van Amerikaanse vriend Han gekregen lading kerstspullen die hier in Nederland nog in een loods stonden. 
Roel was druk met de laatste loodjes voor het boek ‘Rotterdam vanuit de wolken’. 
11 Mei 2020 werd tijdens een, door corona bescheiden, bijeenkomst het eerste exemplaar officieel overhandigd aan de voormalig directeur van the Hague Rotterdam airport. 
Met later, nog steeds op gepaste afstand, de overhandiging aan burgemeester Aboutaleb. De camper ophalen in een afgesloten België gaf wat problemen. 
Gelukkig was de douanier ons, lees mij 😉👙, gunstig gezind en daar stond ie, helemaal uit Baltimore en nu in de haven van Antwerpen: onze trouwe hut! 
Er was eindelijk tijd voor achterstallige huis- en tuinkarweitjes. De kapsalons gingen open, dicht
en weer open! 
Met een mondkapje op deden we beiden praktijkexamen voor ons C1 rijbewijs. De oude camper verkochten we aan een alleraardigst Zeeuws stel 
en we werden de trotse bezitters van dit nieuwe exemplaar. 
Deze moest worden opgehaald in Duitsland waar we met de trein heen gingen. 
Het was wel een dingetje want de camperdealer was gevestigd in Warendorf. Daar vlakbij in een vleesfabriek was net een zeer ernstige uitbraak van corona geconstateerd. Ons hotel leek daardoor een onneembare vesting. 😳 De kas in onze tuin bleek in dit vreemde tijdperk niet alleen geschikt voor het fokken van groenten maar ook voor 1 1/2 meter etentjes buiten in de tuin. We lieten er zelfs anderhalve meter aan vast bouwen.
CNN draaide overuren op onze tv want met afschuw zagen we de rellen en klapten luid na de vele spannende dagen van de verkiezingen in Amerika. Er was een vaderdag op net geopende terrassen en zelfs een personeelsetentje (BBQ) bij ons in de tuin. 
De eerste reis met nieuwe hut ging heel spannend naar….. Spijkenisse! 
Waar we een prima camperplek aan het water wisten. Lang leve Facebook want dat zorgde daar voor de nodige aanloop van familie en vrienden die de hut kwamen bewonderen. Bijzonder was ook de brunch met vrienden op een lentezondag: Partyschip Fortuna toerde ons door de mooiste haven van de wereld ❤️.
Een zanger zong er de longen uit zijn lijf en wij als toeschouwers mochten niets dan alleen aan het tafeltje zitten. Uiteraard niet dansen of meezingen. Op anderhalve meter mocht je dan buiten naar het dek om daar van de uitzichten te genieten. 
De reisjes met de camper volgden elkaar op: Maassluis, Friesland en Drenthe. Jos en Marjon, die we in Amerika hebben leren kennen, kwamen gelukkig ook heelhuids retour met hun verscheepte camper uit Midden Amerika. De slaapkamer ging op de schop. Nieuwe vloerbedekking, een kleurtje op de muren en een nieuw bed.
Er was een super grote oogst met appels en peren 
uit de tuin maar ons jaarlijkse ‘schil uitje’ voor familie en vrienden viel in het water want toen zaten we juist weer in een strenge lockdown. 
Ook op de zaak was het anders: thuiswerken en fotoshoots, voor bijvoorbeeld de overheid, zoals ‘verjaardag en Sinterklaas in coronatijd’. Ging ik deze kerst extra ‘los’ en bouwde zelfs met behulp van een handige lover mijn eerste kerstdorp. 
Zoals voorgeschreven vierden we kerst met een klein gezelschap, net als oudejaarsavond. En er was sneeuw, best veel sneeuw! 
Ontdekte Roel het kokkerellen: Op naar heel Holland bakt! 
Vierden we in Eersel met een bezorgmaaltijd van een vijfsterren kok (Roel z’n neef Marc) op de camperplaats dat we 10 jaar lief en leed hebben gedeeld! ❤️
Kwamen erachter hoe mooi Nederland is en in de ‘lappenmand’ : ik met mijn slaaptest, migraine en afkicken van mijn medicijnverslaving
en Roel werd zelf nieuws toen hij van zijn fiets werd gereden door een dame uit het Oostblok die hem niet wilde zien toen ze hard de hoek om kwam zetten. 
Roel met de ambu naar het Vlietlandziekenhuis en de gesneuvelde tweewieler naar de fietsendokter van Kortenhof. De avondklok bracht ons samen op pad in Rotterdam voor unieke beelden.
Net als het tweede boek dat vorige week is uitgebracht, iets meer dan twee kilo verzamelde luchtfotopareltjes! Radio Rijnmond kwam over de vloer 
en Gerard ’toen was geluk heel gewoon’ Cox had de eer om het eerste exemplaar in ontvangst te nemen. 
Terug naar Siblu. Waar wij na de Afsluitdijk afscheid nemen van onze vrienden om elkaar over een kleine week weer te treffen. Wij gaan een weekje naar Texel en zij cruisen verder Nederland door. Is het typisch Nederlands, of iets van ons, dat we met gas op de plank door Den Helder racen om de boot te halen. Opzij, opzij mensen want volgens dit slimme duo is het de laatste ferry die ooit naar Texel gaat! 🤣 Terwijl ik rij boekt Roel on-line vast de tickets. Wie mijn vent kent ziet hem zitten en aanwijzingen geven, lees roepen : ‘Neem die linker baan, de linker, de linker!!!’
Texel is verrassend, hoe leuk is het hier! Okay, we hebben alles mee, niet al te druk, heerlijk weer, een mooie plek op de camping,
de terrassen open
en de corona maatregel voor restaurants wordt versoepeld.
Op de fiets verkennen we het eiland, 
spelen een spelletje midget golf, 
shoppen en doen een wedstrijd ’terras zitten’.
Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn want mijn vent is super druk met allerlei werk dat door omstandigheden op zijn pad komt. Het ene belletje wisselt het andere verhitte gesprek af. Er iets van zeggen kan ik zeker maar zwijgen is beter want opmerkingen van mijn kant leveren genoeg voer voor een kleine oorlog. Alhoewel ik hem tijdens een van de vele gesprekken toch hoor zeggen; ‘Ik hou het kort want anders heb ik echtscheiding.’ 😉 Op camping Smokkelpad in Groesbeek ontmoeten we Wilma en Piet weer.
We krijgen een rondleiding van Roel want zijn familie van moederskant komt hier vandaan. In het dagelijks leven douaneman Piet leidt ons op de fiets mee langs ontelbare oude grenspalen, soms zo goed verborgen dat het een hele toer is om er te komen.
Van Groesbeek gaan we met een kleine tussenstop voor de zonsverduistering
naar het Limburgse Noorbeek waar het ook prima vertoeven is. Verder gaat het naar Eersel op Landgoed Duynenwater, 
Ouddorp
en een laatste warme dag op de Brouwersdam! 
Helllppp, een wolk……
Inmiddels hebben we beiden onze twee vaccinaties gehad, 
ons sociale leven komt langzaam weer op gang en het derde boek met de titel ‘Dordrecht en de Drechtsteden vanuit de Wolken’ is ook op de markt. Op uitnodiging van World Ship Society (een vereniging waarvan de leden zich nauw betrokken voelen bij de scheepvaart) breng ik met mijn vadertje een gezellig dag in de Rotterdamse haven door.
Ik heb een van hun bestuursleden ontmoet op een georganiseerde trip van de Havendienst om de maidentrip van het MS Koningsdam in Rotterdam te vieren. Nu varen we op de Smaragd door de havens waar ik geniet van de verhalen van mijn vader en de andere aanwezigen, velen hebben op de grote vaart gevaren, aan boord. Om Roel weer even adem te laten halen na alle drukke werkzaamheden hebben we de camper opgestart en zijn wederom terug in Eersel. Maar Landgoed Duynenwater is in de regen toch echt minder leuk. Na twee kwakkeldagen verkassen we noodgedwongen en ruilen onze grasplek voor een van stenen. Het geeft helaas de nodige sporen in het gras en op de camper. Dan checken we waar de zon wel schijnt en bel ik met mijn vriendinnetje Toke.
Waarom zij? Nou zij en haar man zitten in Frankrijk. We pakken de fiets naar Eindhoven waar ik eerst een paar korte broeken scoor die ik vergeten ben in te pakken, echt hoor! 🤭 Bij de ANWB kopen we een ‘ouderwetse’ wegenkaart en puzzelen een route door Frankrijk. Een paar honderd kilometer asfalt om weg te trappen en kom maar op met die zon! 😊
Disney
Na twee ‘vermoeiende’ dagen ? aan het zwembad lopen we zondagmiddag naar de receptie. We hebben een besluit genomen, de hele aankomende week blijven we hier op de camping staan. Tevens maken we er een reservering voor de camper-opslag en zeggen de andere, die in optie stond bij Metro Storage, af. De receptioniste vertelt dat het park volgend jaar april gesloten gaat worden. Een grote projectontwikkelaar heeft de grond opgekocht om bungalows te bouwen op dit gedeelte bij Lake Whippoorwill. ‘It’s all about the money.’ ?
Net als mijn husband bezig is met een glaasje inschenken spot ik deze rakker die pogingen doet om een veel te grote vis op te puzzelen. Z’n ogen zijn groter dan z’n bek. ? Maandag rijden we naar Disney Springs. Dit is een grote shoppingmall met veel restaurantjes en cafeetjes. Niet onbelangrijk: in deze tijd van het jaar is er een groot kerstparadijs bij! Mijn lover ondergaat zijn lot, ‘Ik zie de bui al hangen!’ roept hij als ie op de plattegrond ziet wat er allemaal zit. ?
Bijzonder grappig is het om te zien hoe de mensen die geen sneeuw gewend zijn verrukt reageren op de witte namaak vlokken. 
Er zijn kerstbomen met verschillende sprookjesthema’s. ?
De naam Disney Springs doet het al vermoeden: veel staat hier in het teken van Disney en ik verbaas me over de hoge prijzen. Natuurlijk kan ik het niet laten en koop toch een veel te dure Mickey Mouse-kerstbal. Bij het ticketinformatiecentrum laten we ons voorlichten over de verschillende parken en kaarten die hiervoor te krijgen zijn en besluiten om Disney Magic Kingdom te doen. Ook deze bedragen zijn erg hoog. ? Omdat ik niet zo’n Disney fan ben, nooit geweest maar iemand kan vooroordelen hebben toch?, krab ik nog eens achter mijn oor want ik heb geen idee of ik het leuk ga vinden. Net als de Efteling en Disney Parijs, absoluut dingen waar ik niet warm voor loop. Mijn lover daarentegen wel, die vind het geweldig. ‘Geloof me, dit moet je gezien hebben, je gaat het zo leuk vinden!’ roept ie blij uit. ?
Nadat we in een van de vele restaurantjes garnalen met een heerlijke sauce gegeten hebben rijden we naar Celebration. Dit iets verderop gelegen plaatsje is ontwikkeld door de Walt Disney Company. Die hadden het doel om hier de perfecte stad te creëren. Jezelf “de buurman van Mickey Mouse” noemen, wie wil dat nou niet? ? Het was oorspronkelijk bedoeld om huisvesting te geven aan medewerkers en bedrijven van het Disney concern maar na de oprichting begon zij de controle over de stad af te stoten. De verbintenis met de Walt Disney World resorts bleef onder andere via één van haar belangrijkste straten, World Drive.
Misschien is het hierdoor dat het stadje er uitziet als in een sprookjesboek. Statige en schilderachtige huizen, een sfeervol plein met een vijver en fontein in het centrum. Dit werkt ook aanstekelijk voor de inwoners want vele huizen zijn versierd met kerstverlichting. In Jeater Bend street hebben buren de hele straat met elkaar omgetoverd in een licht – en geluidsshow die wonderlijk mooi is. Iedere avond is deze van 19.00 uur tot 21.30 uur te bewonderen en er komt heel veel publiek op af. Het is ‘Free of charge’ echter er staat een collectebus van de St. Vincent de Paul thrift store (een soort Leger des Heils) om donaties in te doen voor de homeless people.
Echt, het is zo mooi dat zelfs ík vergeet om te babbelen…. ?
De dagen gaan best snel in deze laatste week. Het is inmiddels dinsdag en na een berichtje van goede vriend Piet over een bepaalde whiskey voor zijn verzameling, gaan we op zoek naar een drankenwinkel die dit verkoopt. Het lukt om te fles te scoren en als we dan toch bezig zijn koop ik ook nog maar een paar kleine kerstversieringen. ?
De volgende dag is het zover: Disney-day! Rond 10.00 uur rijden we de mega grote parkeerplaats op. Een gestroomlijnd team medewerkers zorgt dat we vlot een lege plek inschuiven. Vervolgens brengt een monorail ons naar de ingang van het park. Met de dagpas van 120 ( ! ) dollar per persoon heb je de mogelijkheid om vooraf gratis voor drie attracties een tijd te reserveren zodat je niet in de (eventuele) wachtrij hoeft te staan. Het was even puzzelen maar we hebben uiteindelijk een keuze gemaakt. ?
Disney is zeker niet goedkoop: onderstaand een aantal prijzen. Kaartjes dus rond de 120,00 dollar, een ballon voor 25,00 dollar, een Mickey Mouse diadeem met oren 25,00 dollar, bellenblaas met Disney thema 30,00 dollar en natuurlijk het eten en drinken. Tel daarbij op de souvenirs zoals een t-shirt voor 30,00 dollar en een sweater voor 50,00 dollar en je bent failliet. Ik ben niet gierig en heb het gelukkig niet arm maar weiger om deze bedragen uit te geven aan spullen waarop niet alleen een Disney logo staat maar ook ‘Made in China’. ?
Terug naar Mainstreet waar we terecht komen nadat onze kaartjes zijn gescand. Dat gaat niet helemaal zonder hindernissen want Roel z’n kaart blijkt onleesbaar. ?
Mickey is overigens al 91 jaar oud. Dit is een van Disney’s eerste schetsen.
De winkelstraat is helemaal omgetoverd in kerstsfeer en vol met mensen. Onderstaande beelden spreken voor zich….
De bebouwing in dit gedeelte is erg Amerikaans.
Tja, en achter het paard loopt de poepschepper. Trouwens, Disney is de grootste werkgever in Florida. Wat ze betaald krijgen komen we niet achter.
Futureland laat zien hoe men in de jaren tachtig over de huidige tijd dacht.
Er wordt nog steeds uitgebreid.
In de Caroussel of Progress volg je in 10 minuten een familie gedurende 60 jaar technologische ontwikkeling.
Racen kan er in verschillende vormen….?
Haarkleur ? Maakt niet uit. Niks is te gek. ?
Het centrale plein is voor het kasteel van Cinderella.
Om de paar uur wordt door de hoofdpersonen van Disney’s strips een optreden gegeven op het bordes, het is super leuk om te zien. ❤️ Goede dans en leuke herkenbare muziek. Vele Disneyfiguren komen voorbij maar bij sommige moet ik echt denken wie het zijn. Gisteren had ik mijn moeder aan de telefoon en vertelde haar dat ik niet wist wat ik moest verwachten van Disney. ‘Je vond er als kind al niet veel aan en was een rare daar in. Als andere kinderen het geweldig vonden om naar te kijken zat jij te vragen waarom je daar naar moest kijken….’ ?
Ook de hoofdrolspelers uit Frozen ontbreken niet op het feest van Mickey en Minnie Mouse. Maar ook echte dieren komen onverwacht opduiken. The Magic Kingdom is uiteindelijk in de moerassen van Orlando gebouwd maar het wild laat zich niet verdrijven. Er staan ook hier waarschuwingsbordjes voor krokodillen en slangen. We gaan er maar van uit dat ze door het geluid gevlucht zijn.
Op de terrasjes is altijd wel iets van eten te pikken! ?
Een enorme rij bootjes vaart langs allerlei landen, ondertussen klinkt ‘It’s a small world after all’ over het water. Zo’n liedje waarvan je het refrein de hele verdere dag niet meer kwijt raakt.
Enkele vinden de parade best lang en zijn er lekker bij gaan zitten.
Op het eiland van Tom Sawyer wandelen we over touwbruggen en door donkere tunnels. We zijn het er over eens dat alle attracties geweldig, zelfs met oog voor het kleinste detail, in elkaar zijn gezet. ?
Net als de jungle cruise die je op een boot meeneemt door de wateren van onder andere de Amazone. Een paar jaar geleden waren we in Costa Rica en heel even waan ik me weer terug.
De dieren, ze bewegen ongelofelijk mooi, maar het is allemaal nep.
Natuurlijk moet iedereen het zelf weten maar allemachtig om toch met zo’n diadeem met die oren te gaan lopen! Al kreeg ik geld toe….?
Wat opvalt: er zit een (was?)label aan maar niemand knipt die eraf. ?
En nog een parade in Main street….maar natuurlijk bedoel ik de foto hieronder. ?
Om 21.00 uur barst het vuurwerk lost. Wow, wat een ongelofelijke spectaculaire show met licht en geluid! ?We spreken later een medewerker die vertelt dat er iedere dag zo’n 50.000 bezoekers zijn! En iedereen wacht tot het vuurwerk. De meesten duidelijk bekaf.
Al die mensen moeten naar huis als het park sluit en pas laat zijn we terug op de camping. Het was echt een super dag, het geld meer dan waard en ik heb er absoluut geen spijt van! ?We doen een koffie/thee en nemen de checklist door. 
Koffers inpakken, camper schoon een wasmachine bezoeken en niet onbelangrijk….ook nog even van het zonnetje genieten de laatste dagen. Helaas dendert er binnen een half uur een bizar onweer met heftige windvlagen over ons heen. 
Zaterdagochtend start ook nog met onweer maar rond het middaguur klaart het op. 
Inmiddels hebben we de camper schoon, gestofzuigd en alles gepakt. 
Tijd voor nog een paar uur bij het zwembad. 
‘Ping’ doen onze telefoons. Het is een bericht over de vlucht die een uur later zal vertrekken. ?
We brengen de hut naar de storage en duiken maar een restaurant in. Het is inmiddels rond 18.00 uur en wie weet hoe laat we vanavond nu iets gaan krijgen.
Op het vliegveld van Orlando prijzen we ons gelukkig dat we dit gedaan hebben want de vlucht krijgt nog een uur vertraging.
Dus gaat Roel voor me op jacht naar een white moccha bij de Starbucks. Al mopperend komt ie terug, ‘Wat een ballentent is dat, totaal geen structuur in waar ze mee bezig zijn!’ ?Ik kan hem geen ongelijk geven want inderdaad, iedere keer als we zo’n zaak binnen komen verbazen we ons over de inefficiënte werkwijze.
De kleinste maat heet ‘Groot’ , de middelmaat is ‘Grande’ en de grootste maat is ‘Venti’. ? Nou, wie weet wat het betekent mag het zeggen. 
Uiteindelijk stappen we na ruim drie uur vertraging het vliegtuig in. Op Orlando airport is inmiddels alles gesloten. We krijgen tijdens het wachten wel een watertje, een snack (zakje chips) en een toespraak van de captain waarin hij zich verontschuldigde voor het ongemak. Het vliegtuig had namelijk een technisch mankement met de cabinedruk…. Beter dat ze er hier achter komen dan op 10 kilometer hoogte. ?
Zondagmiddag landen we op een regenachtig Schiphol waar we door mijn ouders begroet worden. Thuis wacht mijn bestelde slagroomtaart en een zelfgemaakte kippensoep van mijn vadertje. Home sweet home! Met mijn moeder bewonder ik alles wat we meegesleept hebben. Háár buit gaat in twee grote tassen mee naar huis….?
Leuk is onderstaand bericht dat later via facebook bij ons binnenkomt! Het is maar weer bewezen: hoe klein is de wereld! Ze hebben ons drie dagen geleden gespot toen we van Disney terug reden naar de camping.
Inmiddels is het alweer woensdagavond en ben ik al dagen druk in de weer met kerstversieringen en opruimen, heeft mijn lover er al weer twee lange vergadersessies opzitten en zucht tegen wie het maar wil horen; ‘Ik had gewoon in Florida moeten blijven!’ ? Het was dit keer een kortere periode maar we hebben weer erg genoten van jullie interesse en reacties op ons blog. Er waren verslagen bij die gewoon door 500 volgers gelezen werden! ❤️ Met plezier maken we dit blog om het later als herinnering in een boekwerk te hebben maar we blijven het bijzonder vinden dat zoveel mensen met ons ‘meereizen’. Thanks! ? Rest ons alleen nog iedereen fijne feestdagen en een geweldig 2020 te wensen! En…. in februari gaan we weer verder.
Feestdagen
Eclipse
Het is donderdag en ik ben het binnen zitten in het ziekenhuis wel even zat dus besluit ’s middags om het centrum van Chicago in te gaan. Mijn lover wil dat ik een taxi neem maar niets is zo lekker om in een vreemde stad in de bus te stappen en dan maar zien waar je terecht komt….uiteraard wel binnen de normale wijken! Ik Google een winkelcentrum, vraag aan de receptioniste in het ziekenhuis welke bus en waar het station is. In ruim dertig graden ga ik op pad en terwijl ik bij de halte in de brandende zon sta te wachten heb ik al spijt.? Er staan nog meer mensen bij de halte maar die staan er onbewogen bij….die zullen de hitte gewend zijn. De bus komt en ik vertel de chauffeur waar ik heen moet en dat ik een kaartje wil. Hij kijkt me aan….en vraagt dan; ‘hello honey, how are you doing, how is your day?’ Oh ja, eerst beleefd, dat doen wij in het Nederlandse niet en ik vraag me af of die man op mijn verhaal zit te wachten dus ik antwoord maar; ‘I’m doing fine, thanks.’ Hij vraagt nogmaals waar ik heen ga en zegt dan dat ik 2,50 dollar contant in het bakje moet stoppen.
Ik zoek een plekkie en ga lekker zitten. We rijden en enkele punten herken ik maar heel veel ook niet. Ik kijk eens om me heen of ik een “stopknop” zie, maar niets. ‘Nou elk nadeel heeft een voordeel’ zei die bekende Amsterdammer, dan heb ik toch gewoon een mooie rit door de city. Een soort hop on hop off bus, alleen ik hop er niet af.
Maar wanneer ik beter oplet zie ik dat je aan een touw moet trekken als je wilt dat de bus stopt. We komen bij de Willis Tower en ik begin weer dingen te herkennen. Net op dat moment stopt de bus bij een halte en roept de chauffeur heel hard dat de white lady naar voren moet komen….Ik kijk de bus rond en oeps, ik ben de enige blanke en op dat moment roept hij me nog een keer en niet al te vriendelijk! Ok, dacht ik….wat kan ik gedaan hebben….bijbetalen, want misschien was ik te ver en nu aan het zwartrijden…. ? En daar zie ik dan zelf de humor van in en moet moeite doen om niet te lachen (Zoals mijn broer altijd zegt; ‘jij lacht al het hardst om je eigen grappen voordat je ze vertelt hebt’).
Maar nee, ik moest hier overstappen op een andere bus. Wat super aardig van de chauffeur! Hij ging het me helemaal uitleggen en ik leer snel dus ik zei ; ‘yeah, aha, yeah, aha.’
Het was druk op straat en ik vind het heerlijk om in de stad te wandelen en overal te kijken dus ik liet de overstap op de andere bus zitten en ging op pad. Uiteindelijk had ik geen voeten meer over en besloot ergens te gaan eten. Maar dan iets zoeken….alles zat vol en ineens zie ik een leuk klein terras maar ook daar geen plaats dus even binnen kijken. Door de draaideur en het was zo’n sportcafé, met overal grote tv schermen, keiharde muziek en super druk.
En voor ik het wist was ik aan een tafel met zo’n hoge kruk neergezet door een type basketbalspeler. Ben ik gewoon moe of ineens heel oud, zucht, maar het is onaangenaam zitten op zo’n hoge kruk, keiharde muziek (lucky me, was het een concert van U2)….Een springerige serveerster komt op me af; ‘hai honey, you’re looking great today, how are you doing, how was your day?
En ook hier denk ik…zal ik jou eens echt vertellen wat ik heb meegemaakt! ?
Maar nee, ik zeg; ‘fine, thank you.’ ?
Ik bestel wat lekkers van de kaart en verwonder me over de mensen die hier zitten met het volume van de muziek en herrie van de tv schermen met verschillende sportwedstrijden: verliefde stelletjes, oudere mensen, zakenlui, groepjes vrienden en vriendinnen en een vader met twee kinderen van een jaar of 6 en 8. En “knipper knipper” gaat zijn oog….ok, is dat tegen mij? ?Schuin kijk ik om me heen en constateer dat ik de lucky lady ben. “Knipper knipper” doet zijn oog iedere keer als ik zijn blik kruis. Heerlijk, vader is op stap en dat tref ik weer! Met suizende oren en een vol maagje laat ik daddy cool een uurtje later knipperend achter in het restaurant en loop naar de bushalte. De belofte aan mijn lover negerend, want ik had hem beloofd om terug een taxi te nemen. Ik wist nu hoe het werkte dus hup in de bus, eerst het beleefdheidspraatje en daarna zei ik; ‘Mercy Hospital, please.’ En hoe dom, ik had geen gepast geld! Alleen maar 1 of 5 dollar en het was 2,50. De chauffeur; ‘ok, you pay me 1 dollar and sit down and Jezus loves you my child.’ Zie je dat bij ons in Nederland gebeuren! ? Nog even bij mijn lover kijken en morgen weer een nieuwe dag.
Het is inmiddels vrijdag en als ik ’s morgens binnenkom is Roel het zat. Er is net weer een groepje doktoren geweest die een maagonderzoek willen gaan doen. Dit om te zien hoe de galblaas functioneert. We praten erover en snappen nu eigenlijk niet meer waar we aan toe zijn. Twee uur later komt er een ander groepje artsen en die constateren dat het beter gaat en dat Roel voorzichtig iets mag gaan eten. De communicatie onderling is echt ronduit slecht. Eind van de middag komen er weer twee andere doktoren langs en die vragen hoe Roel zich voelt nu hij iets gegeten heeft. Uiteindelijk komt het verlossende woord; Roel mag morgen het ziekenhuis verlaten.
We zijn reuze blij want ons plan was om de eclipse te gaan zien. Eigenlijk is het iets wat mijn lover graag wil zien en omdat ik hem dat zo graag gun hadden we besloten om daar naar toe te gaan. Zou het nu toch gaan lukken? We moeten dan ongeveer 500 kilometer rijden en in dit geval betekend het dat ik dit nu alleen zal moeten gaan sturen…. Net voordat ik weg wil gaan wordt Roel niet lekker en het kleine beetje wat hij heeft gegeten komt eruit, hij is vreselijk beroerd. De verpleegster heeft telefonisch overleg met de dokter en de medicatie wordt verhoogd en ook iets tegen de misselijkheid. Arme vent….we appen later nog wat en hij gelooft niet dat hij morgen uit het ziekenhuis mag.
Zaterdag sta ik al om half acht voor zijn neus om hem op te vrolijken, maar hij is ook vroeg en zit al in de stoel met zijn “infuusschaduw” naast zich. Hij voelt zich beter en heeft ontbijt besteld. Dit is de menukaart van het ziekenhuis.
Niets van te voren opgeven, heb je trek dan bel je en bestel je! Ik ga douchen in het ziekenhuis want het water in de camper is bijna op. Ook vertrouwen we de kwaliteit van het water niet meer want de camper staat al een paar dagen in de brandende zon. De doktoren komen en ze vinden het toch goed dat Roel het ziekenhuis verlaat mits hij rustig aan doet en eind volgende week terug komt voor controle. Helemaal top! Als ze weg zijn dan zie ik dat het mijn lover allemaal een beetje teveel wordt….ik ken hem inmiddels. ?En omdat hij altijd voor mij klaar staat besluit ik om hem naar de eclipse te rijden. Dus ik zeg; ‘jij en ik gaan naar de eclipse!’ Dat geeft weer een momentje met emotie. Omdat het zo warm is buiten besluit ik de camper even van plek te wisselen en in de schaduw te zetten….En dat had ik dus beter niet kunnen doen….Ik parkeer en hoor een brekend geluid….oeps, dat klinkt niet goed. Maar het is al te laat, ik heb het achterlicht van de fietsendrager kapot gereden. ?En, ik rij dus bijna nooit schade en nu dit, grrrrrrr. Alle glasstukjes verzameld maar het zijn er echt heel veel.
Ik kom terug bij mijn handsome op de kamer en vertel hem van het achterlicht en het is waar….tegenstellingen liggen dicht bij elkaar want ik verliet de kamer als zijn “eclipse prinses” maar kom terug als “stom varken” ?….klinkt erger dan het is hoor want hij moet er om lachen! Optimistisch als hij is zegt hij; ‘dat plak ik wel even.’
Tot hij het ziet want dit valt echt niet meer te plakken. Ik belde dus maar weer naar mijn moeder en vertelde haar dat ze waarschijnlijk nog iets mee moet nemen als ze volgende maand naar ons toe komt! Ze heeft inmiddels al een aardige lijst! ?
Rond 14.00 uur verlieten we het ziekenhuis na een dikke knuffel en ‘be blessed by the best.’ van verpleegster Vernette en we stapten naar buiten. ‘Wat is het warm!’ zei Roel. Hij had daar in het ziekenhuis met de airco niets van meegekregen. De temperatuur geeft 32 graden aan, zucht….deed ik er wel verstandig aan om hem zo eind mee te nemen? Stil zit ie naast me, TomTom ingetoetst en helpt me mee om Chicago uit te komen. Op de snelweg ging hij lekker op de bank liggen. En warm was het en bleef het! De snelwegen in Amerika zijn breed met daarnaast her en der shoppingmalls, hotels en benzinestations. Ik moest tanken en zag ook een Walmart voor wat boodschappen dus eraf. Roel schrok wakker en zat als een “dood vogeltje” in de hitte voor zich uit te kijken. Ik dacht bij mezelf ‘pokken eclipse, ik heb er toch niets mee….’ Snel de Walmart in en heerlijk koel was het daar door de airco. Hij kwam bij en ik ook want het viel me toch wel tegen. De afgelopen dagen waren best spannend en nu deze rit. We beleven nog een gek moment want bij onze boodschappen zitten ook 2 flessen witte wijn.
De caissière (een jong meisje) slaat alles aan behalve de flessen wijn. Wij denken dat ze die vergeet en waar ben ik zonder mijn wijntje! ? Dan komt het vreemdste antwoord wat wij ooit gehoord hebben; ‘sorry, ik mag dat niet aanslaan want ik ben nog geen 19! Ik heb mijn cheffin al gebeld en die komt eraan.’ ? Roel kijkt haar aan en pakt de fles wijn en zegt; ‘ik ben oud genoeg dus : gescand.’ En haalt de fles over de scanplaat, het meisje kijkt verschrikt en op dat moment komt de cheffin aan….ze is nog een paar meter bij ons vandaan en in gedachten hoor ik de muziek van de film Jaws. Want wow, wat is die vrouw angstaanjagend groot! En haar gezicht staat op onweer….ze heeft duidelijk gezien wat Roel gedaan heeft. De cassière staat er timide bij en weet zich geen houding te geven. En mijn lover en ik schieten op dat moment in de lach!(sorry voor onze ouders want we hebben allebei een prima opvoeding gehad maar op dat moment waren we zo klaar met alles) Zonder iets uit te leggen haalt de cheffin de flessen wijn over de scanplaat en noemt het totaalbedrag. ‘Je mag vast nooit meer bij de Walmart komen’ ; hinnik ik tegen Roel. De cheffin doet alsof ze ons niet hoort en kijkt boos voor zich uit.
We realiseren ons dat het heel flauw is maar het was op dat moment zo stom: een cassière die dus niet oud genoeg is om wijn aan te slaan….dat kan alleen maar in Amerika!
Terug in de camper bekijken we de kaart en ik besloot dat ik Springfield nog wel zou gaan halen (100 km), daar dan in een hotel overnachten en morgen nog de rest, ongeveer 250 km. Roel bleef lekker voorin zitten en we kwamen in Springfield, eerste hotel dat we zagen was het Ramada. ‘Kan me niet schelen wat het kost’; zei mijn lover en we gingen de camper uit. Oh, wat was het heerlijk in de lobby, koele airco lucht kwam ons tegemoet. Maar alle kamers waren volgeboekt! Wat bleek, er was een landbouwbeurs in Springfield. ?
De vriendelijke receptioniste belde nog een aantal hotels af maar alles vol. Dan gaat het de volgende plaats worden….dat is Litchfield, 80 kilometer verderop. Roel vroeg bezorgd; ‘ga je dat nog redden?’ En ik dacht nee….maar….zei ja. ? Ik ben niet zo goed in afstanden inschatten maar dacht, dat is gewoon een ritje Vlaardingen – Amsterdam, 4 keer gas geven en ik ben er….Het was inmiddels donker en al rond 20.00 uur. Roel had zijn humor weer een beetje terug en zei; ‘als we doorrijden dan zijn we voor donker binnen.’ Maar de lange rit eist zijn tol en hij ging toch maar weer even liggen op de bank. Veel kan er niet gebeuren want het is één rechte weg. Muziekie een beetje harder en move that bus. En dan komt er ineens zo’n mooi “fishermanfriendmomentje”: We rijden daar dus en Joe Cocker zingt het nummer “you are so beautiful” en ik weet dat gaat mijn lover meezingen en zachtjes hoor ik hem…. ❤️Eindelijk komt onze afslag en een motel met een lege kamer, yes! En ik weet niet wat de receptioniste denkt maar ze zegt; ‘ja, het is toch geen probleem als het twee queensize bedden zijn?’ Ik denk; ‘mens, al heb je een stapelbed, als je maar airco hebt want het is nog bloedheet!’ We nemen de kamer met twee van die hele grote bedden, heerlijk! Airco hoog, Roel een glaasje jus d’orange en ik een fles wijn….we hadden de avond van ons leven en sliepen binnen een half uur!
De volgende ochtend komen we buiten en bam….tegen een muur van warmte op! Het is 09.00 uur en al weer 28 graden! Gelukkig staat de camper in de zon dus die is al lekker opgewarmd! ? Onderweg zien we heel veel motorrijders en ook bij ons in het motel zaten er een paar. We gaan even van de snelweg af om te zien of we in Staunton bij een camping water kunnen tanken en legen en komen er dan achter dat dit een gedeelte van Route 66 is. De uit vele films beroemde historische Highway van Chicago naar Los Angeles en wie kent niet het nummer: “Get your kicks on Route 66” ?!
Vandaar al die motorrijders! Het wordt al snel warmer en warmer in de camper en onze airco doet zijn best. De thermometer geeft 36 graden aan maar in de lucht zien we vreemde wervelingen verschijnen….zou er onweer komen?
We zijn echt suf van de hitte en ik vraag me weer af of ik er wel goed aan doe, wat een avontuur gaat dit worden….en dat allemaal voor de eclipse.
We gaan verder en naderen St. Louis en om de één of andere reden had ik het idee dat dit een klein stadje zou zijn. ? Roel ligt dus achter op de bank en ik dender met 110 km, met die vier ton wegende hut, over de snelweg op alle borden af terwijl de TomTom me van links naar rechts stuurt; ‘houdt links, houdt rechts, verderop links aanhouden, neem de afslag’ ….. ik dacht bij mezelf: ja, ja, talk to me baby maar niet op die manier! Zes banen die in, om en boven de stad gaan….dat was even iets te veel voor mijn verhitte koppie. ? Gelukkig ziet mijn lover het gebeuren en komt snel naar voren om me te helpen want het was heel verwarrend. Vandaar hebben we nog ongeveer 120 km te gaan tot Sullivan waar we de eclipse willen gaan zien. En waarom daar? Geen idee….heeft Roel opgezocht, uitgekozen en daar is het prima. We komen bij de afslag Sullivan en zijn inmiddels gekookt! En het is dus zo’n afslag met Walmart, hotels/motels, restaurants en benzinestations. Er is één hotel bij de reclamezuil die er uitspringt want op hun bord staat “indoorpool”. ‘Daar gaan we heen, kom op rijden!’ zegt Roel.
Ik zie me al bijna zwemmen….maar helaas alle kamers zijn bezet in verband met de eclipse. ? En natuurlijk is er geen hotelkamer meer te krijgen! We tanken gelijk en komen langs de Walmart, “no overnight stays” zien we op de parkeerplaats staan.
Nou met deze hitte hadden we dat toch niet gedaan! We checken op Booking.com nog de hotels maar inderdaad alles is vol. Dan toch maar een camping….en daar staan we nu, Meramec state park aan de gelijknamige rivier en heerlijk onder de bomen.
Het koelt wat af en we hebben een salade gegeten. Roel heeft de camera’s klaar voor morgen en is helemaal blij dat ie er is! En ondanks dat de campground aan een rivier en midden in het bos ligt kunnen we heel de avond buiten zitten zonder dat we last van de muggen hebben! De volgende morgen vroeg wakker en Roel voelt zich wéér iets beter. We gaan op pad om te kijken waar we een mooie plek kunnen vinden om de eclipse te zien en komen uiteindelijk uit bij de Walmart. Daar hebben zich al veel mensen verzameld en het is leuk om te zien hoe iedereen een plek zoekt. We krijgen van mensen een eclipsebrilletje en Roel zet alles klaar…..Kom maar op met die eclipse!
Eindelijk is het dan zover en ik moet zeggen….het is heel indrukwekkend en ik had het achteraf niet willen missen! En mijn lover….die was druk bezig met zijn camera’s en ik zag hem genieten….en ja….wat is dan 1000 km voor 2,5 minuut eclipse en zijn stralende glimlach! ?
De temperatuur was inmiddels rond de 35 graden en we deden wat inkopen bij de Walmart en besloten terug richting Chicago te gaan. Er waren helaas meer mensen die zo dachten en in een dikke file bereikten we St. Louis. Daar zouden we op de grote RV parking bij Casino Queen overnachten en de volgende dag de stad en de Arch bezoeken.
Maar het was zo warm dat we besloten om alleen te stoppen om iets te eten te maken en daarna zou ik doorrijden tot Litchfield, of misschien nog verder, en dan een hotel scoren en overnachten. We komen rond half negen in Litchfield en ik besluit dat het mooi is geweest, Roel ligt op de bank, we hebben vanmiddag een flinke tijd in de file gereden en net ook weer een heel stuk….ik ben eigenlijk doodop. Hier hebben we op de heenweg ook overnacht dus hopla, uit de camper en kijken of er een hotelkamer is. De parkeerplaats is helemaal vol, wat is het druk….Roel gaat het vragen en we hebben geen geluk. Allemaal mensen die de eclipse hebben gezien en nu ook op de terugweg zijn.
Zucht, hebben wij weer, we moeten er zelf om lachen! Alle hotels vol en wat is onze optie en redding….Walmart! Gelukkig is het flink gaan waaien en onweren dus het koelt af in de hut, we slapen prima. Het is een Walmart die 24 uur open is en midden in de nacht wordt ik wakker van de regen, kijk naar buiten en zie mensen met een winkelwagen over de parkeerplaats rennen. Wie gaat er in vredesnaam om vier uur ’s nachts boodschappen doen? En geloof me, het is best druk ook! Voordeel van de Walmart is dat er ook meestal een kapsalon zit dus om 08.30 uur zit ik bij de kapster met mijn haar in de verf. Roel kan ook terecht voor knippen en we gaan rond het middaguur geknipt en geschoren richting Chicago. ?
Onderweg stoppen we in Springfield, waar Abraham Lincoln in 1837 is gaan wonen en bezoeken zijn huis. Het verhaal gaat dat als je op Monument Avenue waar zijn graf is, van zijn beeld de neus aanraakt, je een goede gezondheid blijft behouden! Nou reken maar dat we dat gedaan hebben!
Vandaar wegen de laatste kilometers (250 km) naar Chicago nog zwaar en Roel neemt het een uurtje over. We boeken onderweg via Booking.com een hotelkamer voor twee nachten en rond negen uur ’s avonds zijn we er dan eindelijk. We hebben weer twee queensize bedden genomen….heerlijk! En een bubbelbad, maar kunnen niet ontdekken hoe dat werkt….
Wat we wel hebben ontdekt is dat onze kamer aan de kant van de the L (metro) ligt en die dendert een paar keer per uur voorbij. ? Woensdagochtend starten we slow, Roel moet wat zakelijke telefoontjes doen en dan stappen we op de fiets naar het hospital voor de nacontrole. We verbazen ons over de gewoonten van de Amerikanen: in de wachtkamer zitten de wachtende mensen gewoon te eten en te drinken, grote bekers koffie en zakken voer van de Mac! Wanneer ze dan opgeroepen worden gaat alles in de zak en die wordt meegenomen. De dokter is tevreden over Roel (hij is wel 6 kg afgevallen) en we nemen afscheid. Dan op de fiets door naar het Museum of Science en Industry. We trappen ongeveer 10 km over de Lakefront Trail (mooie fiets/wandelboulevard) langs het water en komen bij het museum.
Dit is erg groot, leerzaam en leuk. Je kunt er van alles zien over bijvoorbeeld: farmers technieken, een mega trein uit 1934 , de ruimtevaart (vanaf voorbereidingen voor de eerste vlucht naar de maan inclusief Apollo capsule),
de U boat 505 van de Duitsers die is overmeesterd voor de westkust van Afrika in WO II, een vliegtuig van Boeing staat in de hal evenals de Spirit of St. Louis van de gebroeders Wright die als eerste de lucht in gingen met hun zelfgemaakte vliegtuig. En een heel leuke tour door een steenkoolmijn….kortom alles heel interessant maar vermoeiend!
Vandaar fietsen we terug naar het centrum, want toen ik vorige week alleen was had ik zo’n leuk oud fotozaakje gezien en dat wilde ik nu aan mijn lover laten zien.
Nou dat is niet eenvoudig! Want waar was het ook al weer?! Dus showtime….Ik heb toch al geen richtinggevoel en nadat we wat gedronken hadden (Roel een jus d’orange en ik een cocktail, zo één waarvan je denkt….oei,oei, ik kom niet meer thuis) wist ik helemaal niet meer waar het was. ?
Het sportcafé waar ik wat gegeten had vond ik uiteindelijk wel door achter de desbetreffende bus aan te rijden….met daarachter weer Roel die mopperde op mijn chaotische brein! Met als uiteindelijke beloning lekker genieten van het bad wat maar niet wil bubbelen, het brede bed en….mijn eigen kussen! Want dat is ook zo’n ding….ik ben echt een zeur met kussens. Te hard, te zacht, het is altijd wat, ik weet het al als ik een kussen zie….dat gaat het niet worden. Hier op het hotelbed liggen drie kussens en geen van drie zijn goed dus ik liep vanavond met mijn eigen kussen uit de camper door de lobby…. ?En dat is dan ook zo’n mooi verschil tussen mijn lover en mij….ik zeg dan de volgende ochtend; ‘ik ben heerlijk uitgerust!’ Roept hij; ‘mag ook wel voor dat geld!’ En dan denk ik; ‘hmm, het was de Trump Tower nou ook weer niet!’ En hij denkt; ‘we hadden ook de YMCA kunnen nemen!’ ?
En nu op richting Mount Rushmore….en dat zijn nog heel veel kilometers, of zo als ze hier zeggen miles!
Ziekenhuis
Vrijdagochtend worden we wakker na een korte nacht, de buurvrouw had ons uitgenodigd om bij hun kampvuur te komen zitten. Nou gezellig, het is leuk om met Amerikanen te praten over dingen zoals hun sociale stelsel en uiteraard hun nieuwe president Donald Trump.
Terug in de camper gingen we aan de slag met onze reissite, bekeken wat foto’s, deden nog een wijntje en voor we het wisten lagen we om half twee op bed. Het begon ’s nachts ook nog te regenen en oeps, zo’n momentje van….de ramen nog open of niet….nou goed, een onrustige nacht. Bij het wakker worden hadden we allebei het gevoel…..we gaan hier nog één nacht bijboeken en uitrusten! Roel wilde ook aan zijn fiets sleutelen, hij had namelijk telefonisch contact met de fietsenzaak in Nederland gehad en nog wat tips gekregen hoe hij de boel (hopelijk) zelf kon fixen. We moesten wel verkassen want onze plek was al gereserveerd dus bye, bye, buurtjes en wij op naar de andere plek. Hmmm, de nieuwe plek was niet zo,zo, maar de hele camping was vol geboekt dus vooruit. Het is een heel groot terrein met vier meertjes en daarom heen de plekken. Zo’n camping met heel veel vaste plaatsen en de “vaste” reden in golfkarretjes over het terrein en maar zwaaien naar alles en iedereen…echt zo’n hoog gezelligheidgevoel! ? En daar zaten mijn lover en ik tussen en laat ik zeggen….na de korte nacht hadden wij onze dag niet. En al snel kregen we ook nog ons Andy en Melissa moment….
Nou zitten we inmiddels al ruim zeven weken met elkaar samen in de camper en dan met de nadruk op het woord samen. In Nederland hebben wij gewoon ons eigen leventje maar hier doen we alles samen…..en dat is best wel eens wennen en aan de andere kant ook weer niet en zijn we closer dan voorheen….genoeg gezwijmel….? Roel zocht ’s middags alle gereedschap op voor zijn fiets en ging aan de slag en ik ruimde de “woonwagen” eens op. Het was even zweten maar de fiets doet het en daar ging mijn lover een rondje over de camping! Later zochten we de Amerika boeken op, kaarten erbij en stippelden een route uit en besloten vroeg naar bed te gaan. De plekken stonden in een soort rondje bij elkaar en onze overburen (grote vouwwagen met twee uitschuifbare slaapcabines op pootjes) hadden we nog niet gezien….die kwamen terug toen wij naar bed gingen. Need I say more? Het bleek een groep jongelui te zijn, hoera! Grote pick-up auto’s met luide muziek, kampvuur werd gemaakt, hoop drank en helaas hadden de jongeren leren fluisteren in een houtzagerij…..En dan ben ik daar zo snel klaar mee!
Meestal denkt iedereen dat Roel van ons twee degene is die er inspringt maar ik kan er ook wat van. Het was echter net 22.00 uur dus mijn lover zei….’hmmm, dat kan je niet maken, even wachten want het is nu te vroeg om er wat van te zeggen.’ Daar kwam Melissa weer om de hoek…..’ik wil naar bed!’ Een uur later was de bewaking van de camping al een paar keer voorbij gereden met een auto met geel zwaailicht, dan was het even stil maar daarna begon het weer.
Ik naar bed, ramen dicht en liggen! Een uur later (inmiddels al middernacht ?) nog steeds muziek, nog meer gegil en gevloek en wij lagen op bed. Ik zeg tegen Roel;
‘Zijn wij nou de enigen die hier last van hebben of zijn die anderen doof?’ en kijk naar buiten en ongelofelijk er staan wel dertig jongelui te springen rond dat vuur, golfkarretjes erbij en die pick-up maar muziek uitbraken. De bewaker zag ik wel rondrijden met zijn auto met nog steeds knipperende lampen maar die dacht waarschijnlijk…”wat ik niet zie dat is er niet”. Het schuim stond in mijn mondhoeken en mijn haar recht overeind….ik siste tegen Roel; ‘ik ga die camper bij de poort neerzetten, ver weg van hier, wat een pokkenherrie.’ (dit is de nette versie van wat ik zei) ? Nou kent mijn lover mijn temperament dus hij komt zijn bed uit en rijdt zelf de camper naar de poort want ik had de achterkant van onze hut per ongeluk de slaapcabine van de vouwwagen aan laten tikken zodat die was ingestort.. ? Dit was trouwens een klein gedeelte van de rommel….
Volgende ochtend naar de campingeigenaar en wij waren de eersten die kwamen klagen….hij nam het wel serieus op en ging ermee aan de slag! ‘Wilt u nog bijboeken?’ vroeg de beste man….tsja, wat moet je daar op antwoorden?! Je hebt van die reclame’s van beauty arrangementen….”kom een dag ontspannen en voel je 5 jaar jonger”. Deze twee dagen hier op de camping gaf ons een gevoel dat we 5 jaar ouder waren geworden en vermoeid reden we weg richting Chicago. TomTom ingetoetst en go. Na anderhalf uur stopten we en deden koffie/thee en ik nam het stuur over want Roel kreeg een belletje van een collega fotograaf. Ik mijmerde weg over wat te doen als we terugkomen in Nederland. Een soort moment van “wat wil ik worden als ik groot ben” zeg maar. Een tijd zitten er al een aantal ideetjes in mijn hoofd te spoken en nu ik zo ver weg van huis ben kan ik op mijn gemak nadenken. En dat doe ik dus bij voorkeur als ik aan het rijden ben….mijn lover lezend in zijn digitale krant naast me, muziekje aan, de grote oneindige weg, af en toe een zwaaiende vrachtwagenchauffeur en think, think, think….en sommigen van jullie weten het: er is die Finca die te koop staat in Spanje en een B&B starten in Zuid Afrika blijft ook nog lonken….en zo maak ik de kilometers vol en verhip….zie ik nou Holland op de borden staan! ??
Mijn lover zit te lezen en ik te mijmeren….en zie wat er gebeurd!
Maar het klopt: we zijn in het westen van de staat Michigan en daar bevinden zich de steden Holland en Zeeland (voor verdere info zie Wikipedia). Wij gaan naar Holland waar we deze zaterdag op de Farmers Market terecht komen. We wandelen erover heen en maken her en der een praatje met marktkooplieden waarvan vele Nederlandse voorouders hebben.
Vervolgens door naar de drukke winkelstraat met een leuke braderie. We kopen een paar ansichtkaarten om naar huis te sturen en gaan op een terrasje lunchen.
Maar er is nog meer te zien in Holland: het Holland museum
en de Windmill Island Gardens. Dit laatste is een kleine nabootsing van onze Keukenhof en heeft tevens een molen, die we bezichtigen. Deze molen, de Zwaan, werd in 1964 afgebroken in Vinkel (Noord Brabant) getransporteerd en heropgebouwd in Holland-Michigan.
Al het personeel loopt rond in originele Hollandse klederdracht. Ze hebben ook een postkantoor en een winkeltje met allerlei lekkere en leuke hebbedingetjes en het is grappig om zo ver van huis de Delftsblauwe prullaria te zien staan.
Maar hé, ze verkopen ook stroopwafels, drop en hagelslag! Mijn handsome mag dan zogenaamd geen verstand hebben van een ring met een steen….hij weet wel dat ik gek ben op hagelslag en koopt twee pakken voor me. Dat gaat genieten worden bij mijn ontbijt de komende weken! ?
En over een ring met een steen gesproken, er is een bruiloft op het park, alles staat klaar en het wachten is op het bruidspaar!
Onze overnachtingsplek is snel geregeld want we mogen op de grote parkeerplaats blijven staan….nice! De kookbeurt is aan mij vanavond en macaroni staat op het menu. Nou had ik het vorige keer zonder gehakt gemaakt, in het kader van gezond en lijnen. Maar sinds ik heb gehoord dat Sonja Bakker gaat scheiden ben ik heel voorzichtig met gezond en lijnen dus ik gooi er nu wat gehakt in! Dat gaat niet helemaal goed en Roel wordt er beroerd van dus onze derde onrustige nacht op rij dient zich aan…. de arme man heeft het te kwaad. Ik ga uiteindelijk rond middernacht toch maar slapen en schrik rond drie wakker als ik hem hoor fluisteren; ‘ik ga een rondje lopen buiten.’ Hij was dus nog steeds aan het “spoken”. Zondagmorgen is het allemaal wat minder erg, de buikpijn is afgenomen en Roel voelt zich beter. ‘Het is in ieder geval goed voor de lijn’; grapt hij! ? Ik geniet van mijn boterham met hagelslag en de onrustige nacht is vergeten. Voor nu eerst naar de Walmart om te shoppen en dan verder richting Chicago! We rijden een gedeelte via de snelweg naar Chicago maar eigenlijk is het best zonde want we zien zo verder niets dan asfalt. Dus verlaten de snelweg dan ook bij Saugatuck en stoppen hier voor een broodje aan de waterkant, wat een leuk stadje!
Rond 16.00 uur zijn we ongeveer 60 kilometer van Chicago….wat doen we? Hier vlakbij in het Indiana Dunes State park een nacht op een campground doorbrengen of door naar de city die zo bekend is geworden door Al Capone? (We zijn ook weer een tijdsgrens gepasseerd en moeten nu Central Time aanhouden, we gaan één uur terug en zijn nu zeven uur vroeger dan Nederland) We kiezen voor het State park en als we het park inrijden staat dat de campground vol is. Oei, dat is balen! Toch maar even navragen….en we hebben geluk, er zijn nog wat plekken vrij gekomen! Dit park staat aan de rand van het Michiganmeer en er is een groot strand bij. We gaan er lekker op de fiets naar toe en genieten van het heerlijke weer en de vele Spaanstalige mensen die we hier treffen.
Op het strand is een groepje aan het BBQ-en en ze nodigen ons uit om mee te eten. Roel bedankt vriendelijk want hij is blij dat zijn maag/darmen weer enigszins normaal aanvoelen maar ik laat mij overhalen door de sympathieke dame. Het blijkt een gemixt gezelschap uit Zuid Amerika (Colombia, Argentinië, Venezuela, Brazilië) en als ze horen dat wij daar ook geweest zijn dan worden we op de schouders geklopt en vastgepakt….heerlijk wat een “warme” mensen. We hebben een rustige nacht op de campground en de volgende ochtend rijden we dan eindelijk naar Chicago!
Daar komen we rond 11.00 uur aan en parkeren de camper op de bewaakte RV parking McCormick place truck Marshalling Yard (prima ligging nabij het centrum 35,00 US dollar per nacht, geen voorzieningen) en fietsen de city in. Het is bewolkt maar wel al weer warm. We fietsen over een mooie fietsboulevard (Lakefront Trail) en komen langs de Buckingham Fountain.
Waar ik geniet van een echte hotdog….of zoals mijn lover altijd zegt….een hete hond. ?
Zelf neemt hij niets want hij voelt zich nog steeds niet echt 100% . Door naar het Millenniumpark en de Cloud Gate (the Bean), die grappige foto’s oplevert?
In het Millenniumpark zijn de voorbereidingen voor een concert die avond, wat een relaxte sfeer heerst hier overal.
Door naar de bruggen, heen fietsen we boven langs en beneden langs de waterkant terug (Chicago Riverside). Hier stond vroeger een groot beeld van Marilyn Monroe.
Als we een drankje doen zien we dat de lucht openbreekt….we gaan nu de Willis Tower op!
Zoals te verwachten is het druk en er staat een flinke wachtrij maar we hebben het er voor over en als we boven komen….wow, dit is kicken! Er is een uitbouwsel van glas met een glazen vloer!
Daarna fietsen we nog kris kras door de stad want Roel wil wat sfeerfoto’s maken. We zien en horen The L (metro) boven ons hoofd rijden en genieten van de drukte en de mensen. Mijn lover heeft nog steeds niet echt trek maar we gaan toch op zoek naar een leuk restaurant om te eten. We vinden iets aan the Riverside waar het met deze temperatuur heerlijk zitten is.
Ik neem een waanzinnig lekker stukje vlees maar wederom past mijn lover en neemt alleen een kleine salade. Zelfs een glaasje wijn moet ik alleen drinken. ?
Na het eten fietsen we weer wat door de stad en wachten tot het donker genoeg is geworden zodat Roel avondfoto’s kan maken. De temperatuur blijft prima en we drinken op een terrasje aan the Riverside nog een koffie/thee voordat we terug naar de camper gaan.
Rond 22.00 uur komen we daar aan, moe en klam van de warmte. Chicago is een pracht stad en we hebben genoten van al het moois! We puffen nog even uit en ik ga vast naar bed want ik voel migraine opkomen, dus pilletje erin en oogjes toe. ? Rond half twee schrik ik me rot en zit verdwaasd om me heen te kijken; Roel heeft me wakker gemaakt, hij staat in de camper aan mijn hand te schudden en is helemaal nat van het zweet. ‘Ik hou het niet meer van de buikpijn en ga naar het ziekenhuis’; piept hij.
Hij heeft op Google al een ziekenhuis opgezocht en dat blijkt hier vlakbij te zijn. Mijn reactievermogen met een migrainepilletje op is niet zo snel dus het wordt “twee halven maakt één hele” en we maken de camper rijklaar.
Daar gaan we op weg naar het Mercy Hospital, camper voor de deur bij de Emergency neergepoot en Roel strompelt naar binnen. Daar wordt hij in een rolstoel gezet en weg is hij.
Zoals gezegd mijn brein schakelde niet zo snel dus focus nu….camper parkeren, aankleden en dan naar binnen. En wat je ziet op tv over ER series in Amerika….het is waar! En deze Nederlandse kwam daar middenin gelopen…..De regisseur riep; ‘action en draaien maar’ ….Buiten bij de ingang stond het type man waarvan mijn moeder mij altijd had verboden om mee te praten. ? En hij schreeuwde tegen mij; ‘are you talking to me bitch?!’
Had ie de verkeerde tekst gekregen of had ik mijn moeder altijd verkeerd begrepen?
De bewaker had gelukkig de juiste tekst en ik ging naar binnen. ? Ik heb vervolgens in de nacht daar types gezien….ik wist niet dat ze bestonden! ?
Roel was neergelegd in room 13 (ja, daar moet ook iemand in) en kermde van de pijn. Heel lang verhaal kort maken want dit ging uren en uren duren, we zagen vele dokteren en verpleegsters die nacht en de komende dag en wat blijkt; hij heeft een ontstoken galblaas! De artsen denken dat er een steen is geweest die via de natuurlijke weg eruit is gekomen (vandaar de vreselijke pijn afgelopen dagen) en als Roel geen medicatie (bloedverdunners) voor zijn hart had gehad, hadden ze hem geopereerd en de galblaas verwijderd.
Maar dat kan nu dus niet. Momenteel kijken ze of antibiotica en een infuus stabiliseert (niet eten en drinken) en eventueel morfine tegen de pijn. Gelukkig kon hij na ruim 10 uur van de ER 13 (duurde zo lang door alle onderzoeken) en ligt nu rustig op een éénpersoonskamer. Verder nog steeds weinig verbetering en stand van zaken nog steeds: infuus (geen eten en drinken) antibiotica en eventueel morfine tegen de pijn en ze overleggen met Nederland en hun eigen afdeling cardiologie of een operatie zou kunnen/moeten ivm medicatie.
De camper staat op de bewaakte parkeerplaats van het ziekenhuis (dit is overigens een niet betaald parkeren! kunnen ze bij ons nog wat van leren) en ik slaap daarin zolang als het mag duren want gelukkig hadden we net water gevuld en geleegd maar op een gegeven moment is dat ook op….dus dan wordt het hotel, motel, what’s it gonna be….?
Verzekering is geregeld en we voelen ons gesterkt door het groepje mensen thuis die we inmiddels op de hoogte hadden gebracht. Heel lief allemaal en dat geeft ons een goed gevoel! ? Ik zat net met mijn vriendinnetje op de app vraagt ze; ‘verschillen de ziekenhuizen nou met hier?’ Dus we appen wat heen en weer: “communicatie is hetzelfde, langs elkaar heen, die zegt dit, die zegt dat, het is een komen en gaan van doktoren en verpleegsters. Alles wordt in een computer gezet en toch weer niet blijkt achteraf.
Je kan het vijf keer moeten vertellen op een dag. Of hij zijn eigen medicatie wel of niet mag nemen niemand kan het ons vertellen. De Engelse taal is soms lastig met vertalen van ziekten en dan ook wel lachwekkend. Maar dan….de verpleegsters! Laat ik beginnen, ze zijn super aardig. Waar Holland/Nederland ligt….ze hebben geen idee! En toen kwamen wij op het uiterlijk van de verpleegsters en ik beschreef die van vandaag en zij zei; ‘Judeska (typetje van Jandino)’ en inderdaad het gros wat ik hier zie is een combi van Judeska en de Weather girls (Amerikaanse meidengroep)”.
Een kleine impressie: Judeska en de Weather girls staan bij de balie te lachen en te babbelen, ik kom de kamer uit en kijk om de hoek en gelijk vragen ze; ‘what’s up honey?’ Ok, best oplettend! Dus ik vraag of er iemand naar mijn husband kan kijken. Dan komt ze aan waggelen en lacht en doet wat ze moet doen en weg is ze weer. Verder babbelen en lachen. Op een gegeven moment wordt Roel geïrriteerd want er gebeurde weer iets: zie mijn lover liggen in het ziekenhuisbed en boos praten en Vernette (want zo heet de ster vandaag) er tegenover; ‘yeah, yeah, Roel, that’s right’. En haar gemanicuurde handen met nepnagels (inclusief armbanden en ringen) bewegen mee terwijl ze ‘yeah, yeah’, zegt. Nou, 50 Cent (hiphopartiest) had zo binnen komen lopen en mee kunnen doen….ik had het echt niet gek gevonden! ?
Aan het eind van de middag zijn er twee artsen van de cardiologie gekomen en die hebben gekeken naar de hartmedicatie. Stoppen met de bloedverdunners is goed in verband met een eventuele operatie. Ik ga een hapje eten in het ziekenhuisrestaurant en als ik terugkom dan gaat zijn infuus piepen, we schieten in de lach….. er komt niemand! Het duurt en duurt ….niemand. Roel kijkt op het scherm van het infuus en er staat iets over “lucht in het infuus”? Hij belt de verpleging en zegt; ‘hallo, kan iemand komen, mijn infuus staat al 10 minuten te piepen?’ Geen antwoord, men heeft opgehangen! Ok, ze zijn vast gelijk onderweg! Maar nee, er komt niemand en piep, piep, piep, gaat dat ding maar door! Op de gang hoor ik lachen en babbelen en ik ben er zo klaar mee. Ik schiet uit mijn stoel en in de gang staat ineens 1.75 meter ….boos….een Nederlandse furie! En echt in mijn beste Engels riep ik; ‘Hello, is there anybody who can help?’ Nou drie vrouw sterk kwamen aanwaggelen want wat hadden ze verstaan….; ‘hello, there is someone fell.’ Ik kreeg een standje van Vernette want er was nu paniek ontstaan, ze dachten dat er iemand was gevallen. ‘Nou, jullie zijn er en daar gaat het om. Ik zit al een tijd te wachten!’ zegt mijn lover. En het was dat hij de nacht nog in moest met een collega van Vernette maar ik moest zo lachen dat ik eigenlijk wilde zeggen; ‘yeah right Vernette baby, take you to the candy shop.’ (songtekst 50 Cent). We konden niet wachten tot ze weg waren en stikten van de lach….?
De volgende ochtend, inmiddels al weer donderdag, begint met regen. Heerlijk hopelijk een beetje verkoeling want wat is het warm hier. Iedere dag ligt de temperatuur zo rond de dertig graden. Naar een hotel gaan is een optie maar gezien de onzekere situatie rond wat ze nu met Roel gaan doen blijf ik liever dicht in de buurt van het ziekenhuis. In het ziekenhuis draait de airco volop dus aangenaam. Roel is vanmorgen vroeg al voor een MRI scan gehaald. Stand nu is: galsteen is vermoedelijk via de natuurlijke weg eruit gekomen, galblaas flink ontstoken maar geneest door de antibiotica. Nog steeds niets eten en drinken en infuus voor vocht. Pijn is minder aan het worden. En afwachten weer….
We besluiten aan de site te gaan werken en ik sleep alles mee naar zijn kamer. Net als vorig jaar toen Roel met zijn rikketik lag, maken we van de ziekenhuiskamer een “klein Dijkstra kantoor” ! ?
We openen de computer en schrikken van het nieuws over Barcelona….een aanslag….arme mensen….arme slachtoffers en nabestaanden….arme wereld.
En daar sluiten we voor vandaag maar mee af. ? Tot zover. Sia