Het is dat we de rit naar Portugal maken voor een reden want na een paar dagen hebben we het gezien. Het is er, zoals te verwachten aan de Atlantische kant, vies vochtig en minder warm dan in Spanje. Wie weet hebben we net pech! Maar dat veel hier gesloten is en de afwezigheid van toeristen maakt het voor ons ook saai. Echt, dit heb ik hier zo nog niet meegemaakt en we zijn er dus snel klaar mee. 😳 
Omdat we half december thuis willen zijn hebben we nog even. Na de laatste miscommunicatie over de route hebben we besloten (voor zo lang als dat duurt 😉) om samen te overleggen. Zo bekijken we de weer-app en de routes die we naar Nederland kunnen nemen. ‘Ik ben er snel uit’, zegt mijn lover, ‘Ik wil gewoon naar Benihome.’ 🤔 Ik weet ik ben ‘kunstmatig’ blond maar moet toch even nadenken want waar ligt Benihome? Hij heeft inmiddels een afwachtend gezicht, zo’n gezicht dat ie ook trekt als ik zijn grapjes niet begrijp. ‘Snap je het niet? Benihome is Benidorm!’ en hij moet zelf heel hard grinniken om zijn woordgrapje. 🤣 Op mijn vraag of hij dat nou echt meent, knikt ie, ‘Ja, gewoon even lekker de zon, boulevard, sangria en de gekheid van Benidorm!’ De communicatie tussen ons is over want hij heeft de route, aantal kilometers en de overnachtingen onderweg al in kaart. ‘Als jij nou even een camping/camperplaats zoekt dan zijn we morgen weg!’ 🤨 Zelf ziet ie intussen op Facebook een oproep van een vriendin voorbijkomen over een figurant die lijk moet spelen in een film. Een vereiste: hij moet groot geschapen zijn. En tussen 40 en 50. Nou is hij die leeftijd al een tijd voorbij maar hij doet toch maar een sollicitatie met foto. Nog niks op gehoord. Het bericht is intussen door facebook verwijderd. Ach, een dag niet gelachen…. 🤣
Ik ben nog niet helemaal om maar zijn uitleg over de route naar huis via Benidorm is helder dus…. Juist, ik ga puzzelen of er in Benihome nog ergens een plaatsje te vinden is. Via de camper-app kom ik op camping Armanello in Benidorm.
Deze ligt bijna direct tegen de grote parkeerplaats waar op woensdag en zondag ook de markt is. Op hun website is de mogelijkheid om whatsapp aan te klikken. Zo kom ik er lekker snel achter dat ze nog slechts 1 plek vrij hebben. Snel overleggen met mijn lover, opzoeken of de ligging goed is en hupsakee: betaald! 😊 ‘Leuk toch, moet je die ‘oudjes’ straks zien als we ineens voor hun neus staan!’ Mijn vent heeft er nu al lol van en bedenkt een plan om ze naar de boulevard te lokken en te verrassen. En dat is mijn vent, het moet dan ook gelijk kloppen dus hij pakt zijn phone en belt met moeders;‘Luister, die kerel (Hans) waar we laatst waren in Finestrat heeft nog wat oude foto’s en krantenknipsels gevonden die hij aan mij wil geven. Komt ie even bij jullie brengen, dan kunnen jullie het mee naar huis nemen.’ Het is geen vraag, het is een vaststelling. 🤣 De oudjes zitten vaak bij hotel Brisa omdat daar zo’n fijn zonnig terras is, de keuze voor de afspraak is daarom snel gemaakt. Arme Hans is dus een beetje misbruikt want om het echt te laten lijken stuurt mijn vent een foto van hem, ‘Zo ziet ie eruit, hij heeft ook een foto van jullie.’ 😊 Moeders is niet helemaal gek en vraagt of we toch niet bezig zijn met een woning in het gebouw van Hans. 😳 ‘Ik denk dat ie papieren van een appartement komt brengen, maar ja, wie ben ik.’ zegt ze later in het gesprek tegen mij. Maandagmorgen verlaten we Quarteira, ik toch wel met gemengde gevoelens hoor. 
Toevallig heb ik vandaag op Facebook bij mijn herinneringen dat ik acht jaar geleden samen met mijn ouders ook voor een weekje in Portugal bij Ina op bezoek was. 😪 De route die we nemen is vrijwel gelijk aan toen we hierheen kwamen. Het plan is om rond Granada te stoppen en te overnachten. Alles zit lekker mee dus we besluiten om verder tot Baza te rijden. Zo staan we rond 18.30 uur op dezelfde camperplaats als een kleine 2 weken geleden. Fijn dat we zo’n eind zijn gekomen want nu blijven er morgen nog maar ongeveer 300 kilometer over. Rond 14.00 uur zijn we er, eerst gas tanken want 1 fles is leeg. Bij het tankstation halen we gelijk een stofzuiger door de hut en de buitenkant spuiten we even schoon. 
Omdat we in de buurt van de Nederlandse supermarkt Costa Blanca (Jumbo) in Alfaz zijn kopen we gelijk filet American, karnemelk en chocolademelk. 😊 Dan door naar camping Armanello, die ligt precies zoals de reviews beschrijven: een verborgen parel tussen de grote campings Benisol en Villasol. Wat een leuke plek is dit! 😍 Het is weer een dingetje voordat we staan want de toegewezen plaats is door een grote boom te krap voor de hoogte van de hut. Dat gaat dus niet lukken, terug naar de balie. De vriendelijke Nederlandse receptioniste puzzelt wat in de systemen en we krijgen deze hoekplek. 😊 
Vanaf onze plek kijken we zo richting de hoge woontoren waar de oudjes zitten. Ik bel moeders en vraag hoe het weer bij hun is. Oppassen dat ik me niet verspreek! ‘Ik bel morgen als we die man hebben gezien!’ sluit ze af. 😉 Omdat ik toch nog meer was heb dan verwacht vul ik een wasmachine terwijl mijn lover een lekker maaltje kookt. De was hangt aan de draaimolen en we zijn in Benihome! Wie doet ons wat? Nou, het weer! Later op de avond krijgen we een regenbui. Helaas is het de volgende morgen ook nog wisselvallig, het is koud met af en toe regen. ‘Hebben wij weer!’ lacht mijn vent. 🤣 We fietsen eerst naar de Mercadona voor boodschappen. Het is nu duidelijk te merken dat we echt heel dichtbij het centrum zitten. Heerlijk! We zetten intussen thuis de grote kerstboom in de tuin aan. Leuk die Hue verlichting.
Dan is het tijd om naar hotel Brisa te gaan waar de oudjes rond 13.30 uur de zogenaamde afspraak met Hans hebben. Het terras ligt er door de regen verloren bij dus we zoeken binnen een plekje waar we ze goed kunnen zien maar toch verscholen zitten. ‘Daar zijn ze!’ roept mijn vent. Jan ziet ons als eerste als we langzaam tevoorschijn komen richting hun tafeltje. Wat een leuk weerzien, ze hadden helemaal niets door! 
De volgende dag hebben ze een afspraak met Coby, haar broer en schoonzus. Ze gaan lunchen op de boulevard. Nou, dat laten we ons geen twee keer zeggen dus we schuiven aan! 
Zo gaan de dagen voorbij in Benihome: vrijdag fietsen mijn vent en ik naar het oude gedeelte. 
Eerst een koffie/thee met iets lekkers bij Café Paris. Het is warm vandaag en eigenlijk hebben we iets te veel aan. 
Lunchen doen we in een Spaans restaurantje, uiteraard met een glaasje sangria erbij. En Roel laat zich heel risicovol knippen door een jongen die vandaag begint.
Zaterdag gaan we lunchen met Hans en hoe meer zielen hoe meer vreugd, we vragen Coby, moeders en Jan ook mee. We gaan naar Yoake Wang (all you can eat) in Finestrat. 
Hier waren we al eerder met Hans. Ook dit keer is het eten weer heerlijk! Hans nodigt ons uit bij hem thuis. De oudjes zijn onder de indruk van zijn woning. ‘Prachtig Hans, ik begrijp dat je hier zo naar je zin woont!’ roepen ze keer op keer. Omdat hij de sleutel heeft van het appartement waar ik zo weg van ben, maar dat volgens Roel helaas een kamer te weinig heeft, bekijken we ook dat nog een keer. Ik kan het niet laten en zeg; ‘We gaan niet verhuizen naar Spanje maar als we het zouden doen is dit wat mij betreft echt zo’n kanshebber!’ 😊 
We zijn met de taxi heen gegaan en Hans brengt ons retour. Hij laat zich graag uitnodigen om het appartement van de oudjes te bekijken. Hij vind het mooi maar wel ontzettend hoog! We doen gezellig nog een drankje en zo eindigt een hele leuke middag! 😍 
Omdat we nu dicht bij het centrum zitten moeten we natuurlijk onderzoeken hoe het nachtleven in Benidorm is! Op de vooral op Engelsen gerichte facebooksite ‘Your Benidorm Guide’ zie ik veel berichten voorbij komen over wat er zoal te doen is. De site heeft uitgebreide informatie over van alles, bijvoorbeeld: vermiste of gevonden personen, verloren bezittingen en ook de agenda’s van de artiesten die optreden.
Op het fietsje gaan we dus op pad naar de Engelse straat (zo genoemd omdat er veel Engelse zaken zitten). Bij Morgans Tavern staan de scootmobiels voor de deur geparkeerd. 
We moeten er verschrikkelijk om lachen. Aan de blik van de portier kunnen we zien dat ie het niet begrijpt en gewend is aan de scootmobiels want hij snapt niet waarom we lachen. Onze stalen rossen zetten we er netjes naast en we gaan naar binnen. Iedere bar heeft elke avond een denderend programma en de vele artiesten hoppen van de ene naar de andere bar voor een optreden. We dwalen naar verschillende bars, genieten van de artiesten en de dronken Engelsen. De leeftijd is gemixt en de sfeer overal prima! Soms erg amicaal want deze dame springt op Roel af. 
Het is weer hilarisch want ze is met haar vriend en nog een stel. Er ontstaat een gesprek in het Engels, voor zover we elkaar door de muziek en de juichende menigte kunnen verstaan. En de dame nog kan praten want ze heeft al een aardige slok op 😉, uiteindelijk vraag ik aan haar vriendin waar ze vandaan komen dan zegt die; ‘The Netherlands.’ Juist dat dus! 🤣 Ze vertrekken naar de volgende bar en gebaren dat we mee moeten maar wij geloven het wel even. Ze zijn aardig maar laten we het erop houden dat ze een beetje té bijzonder zijn. 😳 Wij gaan door naar the New Artist, een van de Nederlandse bars in de buurt van de Engelse straat. Echt, je hebt treurig en treurig maar dit hier is heel treurig! Een stel bejaarden vult de dansvloer terwijl een duo (zij zingt, hij zingt en speelt keybord) de gezelligheid er in brengt. 
Het mag gezegd: ze spelen goed en de dansvloer is vol met krakkemikkige botten die swingen op de muziek. Het is niet netjes maar ik moet zo lachen, ‘Stil nou, ze kunnen je vast horen!’ sist mijn vent. ‘Hallo schoonheid, wat gaan we drinken?’ vraagt er een kerel naast me in het Nederlands. Al snel kom ik erachter dat hij de eigenaar is, hoe gezellig! We nemen een wijntje (trouwens de prijzen zijn geweldig, in de meeste zaken 2,50 voor een wijntje) en gaan aan een tafeltje zitten.
Het is alsof we in de Jordaan zijn! Aan de bar een dame met een hondje in een kinderwagen, alles zo lekker kneuterig. De muziek is voornamelijk Nederlandstalig. Hier hou ik van, handen in de lucht en meezingen dus! Mijn lover zit naar me te kijken, ‘Hebbie te veel gedronken?’ vraagt ie. Ik moet erom lachen want dat zegt hij vaak als ik gek doe. De kerel zet een nieuw deuntje in, Proud Mary van Tina Turner, en de zangeres loopt de zaal in.
Ik volg haar want als ze bij mij in de buurt komt dan is ze van mij, althans de microfoon. Alsof het mens het voelt draait ze weg bij deze gek die zo uit volle borst(en) 🤣 zit mee te gillen. Als mijn vent het de volgende dag aan moeders vertelt voelt ze helemaal met hem mee. ‘Ik weet het jongen, je hebt geluk gehad want ik was er een keer in Portugal bij dat ze naar voren liep en gewoon naast de zanger mee ging zingen!’ 😳 Het verhaal van moeders klopt maar met de kanttekening dat ik pas naast de zanger ging staan nadat hij had gezegd dat hij ‘Proud Mary’ eigenlijk met een vrouw naast zich moest zingen. 😊 Nou goed, terug naar de bejaarden, het zangduo en de jolige eigenaar. We houden het voor gezien, rekenen af en terwijl we bij de fietsen staan zegt mijn vent; ‘Weet je wat ik nog het ergste vond? Dat jij al die teksten gewoon kent!’ en hij kijkt er echt niet vrolijk bij. 🤣 We fietsen terug naar de bars in de Engelse straat en bij Hotel California, waar de muziek hard naar buiten schettert, stoppen we. Binnen speelt een band de sterren van de hemel. 
Zoals het zo vaak gaat…. ineens is het laat of vroeg net hoe je dat wil zeggen. 😉 Het definitieve plan is om maandag echt te vertrekken. We hebben dan een kleine week om thuis te komen. Zo gaan we zondagavond op uitnodiging van Jan en moeders mee uit eten, lekker Nederlands bij de Blauwe Walvis. Na een prima maaltijd lopen we over de boulevard richting het appartement van de oudjes. Er zijn duidelijk minder mensen dan een paar weken terug maar nog steeds is het gezellig druk. ‘Laten we eens door de Engelse straat lopen, als het zo gezellig is als jullie zeggen dan wil ik het wel eens zien.’ stelt Jan voor. Even later staan we aan het begin van de straat en schieten Morgans Tavern in. We komen op een goed moment want een look a like van Tom Jones zet de hele zaak op stelten. Nog voor we goed en wel binnen zijn staan de oudjes al te dansen.
Dat was te verwachten want Jan is net Foxy Foxtrot, als ie muziek hoort gaat hij dansen! 😊 Eigenlijk wilden mijn lover en ik een keer vroeg naar bed maar ik gok dat we wel even zullen blijven dus ga maar naar de bar voor drankjes. Ook vanavond is het een gekkenhuis, een vrouw omarmt de oudjes terwijl ze complimentjes maakt over hun danskunsten.
‘Ken jij die vrouw, heb je die van de week al gezien?’ vragen ze mij als de dame samen met haar vriendinnen terugkomt. Nee, ik heb geen idee wie dat is! Welkom in het gekkenhuis dat Benihome heet! 🤣
Het bleef nog lang onrustig en we gaan er verder niets meer over zeggen; What happens in Benihome stays in Benihome! 😉 Maandag aan het eind van de ochtend rijden we richting Nederland. 
Zoals gezegd, we hebben vier dagen voor de ongeveer 2000 kilometer uitgetrokken. De diesel en benzineprijzen gaan we wel missen.
Bij Valencia zien we nog de resten van de storm Dana van een maand terug. Duizenden autowrakken.
Donderdagmiddag parkeren we de hut weer op de oprit, we zijn thuis! Tijd om de komende dagen snel wat kerstspullen tevoorschijn te halen.🤔
Inmiddels in de kerstsfeer kijken we terug op een bijzonder leuk en aangenaam verblijf in Spanje. Voor nu: allemaal hele fijne dagen, genieten en op naar een mooi en vooral gezond 2025! 😘
Mijn vent en ik waren op dat moment in Amerika. Nou was het zo dat Ina na het overlijden van haar man Freek aan een Portugees was blijven hangen. Hij was ongeveer 15 jaar jonger en zijn naam….juist : Charla Tan. 
ze kookte nooit en ging voor alle maaltijden buiten de deur eten, ‘s avonds zat ze altijd in het casino (ja, dat gokken heb ik van haar 🤣). Maar goed, Charla Tan belde in mei 2019 mijn ouders dat ze was overleden en zei in zijn beste Engels; ‘Je zus is overleden, send me money en anders vertel ik niets.’ 😳 Waarschijnlijk had ie net een slechte misdaad film gezien. Toen mijn ouders weigerden geld te betalen was Charla Tan niet meer te bereiken. Mijn arme moeder wist niet eens wat er met haar zus was gebeurd en waar ze was gebleven. 😡 Gelukkig waren moeders en ik een paar maanden daarvoor nog bij Ina geweest. 
Eerlijk is het om te zeggen dat Ina ook nooit ergens van wilde weten. Mijn moeder heeft heel vaak gevraagd waar ze begraven wilde worden, in Portugal of Nederland en of ze iets geregeld had. Dat alles werd door Ina met een lolletje afgedaan (oeps, heb ik waarschijnlijk ook van haar 😳). Om te voorkomen dat over een aantal jaar de burgemeester van Vilamoura op de stoep bij Ina zou staan met een bos bloemen, omdat zij de oudste inwoner éver van Portugal is, hebben we de instanties in Nederland ingelicht zodat de pensioenen en AOW stopgezet werden. Onze notaris ging aan de slag om te kijken of er in Nederland of Portugal een testament was. Helaas niets aanwezig en kinderen had Ina niet. We zouden naar Portugal moeten omdat zij daar gestorven is en het Portugees recht dus van toepassing zou zijn. Dit in het kort maar in het echt is het veel langer want de SVB kwam ook nog verhaal halen bij mijn ouders. Waarom? Omdat de sufferds daar vergeten waren om na ons telefoontje de uitkering stop te zetten…. Er waren dus nog gewoon betalingen gedaan waarmee Charla Tan waarschijnlijk aan de haal is gegaan want die had haar bankpassen. 
We besluiten om er een paar dagen over te doen en Córdoba, Sevilla en Jerez de la Frontera mee te pakken. Onze eerste stop is na zo’n 300 kilometer in de plaats Baza. Een zeer oude stad in Andalusië op een hoogte van 844 meter! De thermometer schiet naar beneden en de kachel moet zelfs aan! 😳 
‘s Avonds blijkt dat communiceren toch een ding is want als mijn vent vraagt wat de volgende stop is en ik wederom mijn planning opnoem verschiet ie van kleur en roept vol ongeloof; ‘Hoezo, morgen Córdoba, dan naar Jerez de la Frontera en dan Sevilla!! Dat ligt toch helemaal niet logisch wat je nu opnoemt!!’ 😡 Het bekende man-vrouw verhaal zullen we maar zeggen. Misschien eens meekijken naar de route want heel de week roep ik dit al en nu wordt meneer wakker! 😞 Zwijgen is de beste remedie, komt bij dat door de kou het toch al ijzig in de camper is zullen we maar zeggen. 🤣 De volgende morgen buigen we ons dus gezamenlijk over de kaart, mijn vent laat er zelfs zijn phone even voor liggen 😉, schrappen we Córdoba en zetten koers naar Jerez de la Frontera. Een gedeelte van de 360 kilometer kennen we want we gaan via Guadix en Granada, hier waren we in het voorjaar. Maakt allemaal niet uit want het is nog steeds een prachtige omgeving waar we doorheen rijden. In de buurt van de plaats Campillos op de A384 zien we een bord met de tekst ‘Atención linces en 19 km’.
‘Wat was dat een vreemd bord.’ zeggen we tegelijkertijd. Het was geen officieel bord maar wat is het? ‘Er zitten hier toch geen lynxen?’ vraagt mijn vent. Ik heb geen idee maar Google is je beste vriend dus ga ik het opzoeken. Net voordat ik dat kan doen moeten we een aangereden ‘iets’ op de weg ontwijken. ‘Nou dat is echt een lynx!’ stelt mijn vent. Ik weet het niet zeker want heb ook een beetje weggekeken van de narigheid op het wegdek. Maar het was wel iets met een hele lichte kleur vacht. 
Dan moet de camper camera het hebben opgenomen. Waar het kan stoppen we en bekijken de beelden, checken Google voor info en constateren dat het inderdaad een lynx is geweest. Arm dier. 😪 
Volgens de camper-app zijn er in Jerez een aantal camperplaatsen. Wij kiezen voor CamperAndVan. Deze ligt bij een groot winkelcentrum, Luz Shopping, en ook dicht bij de oude stadskern. Prima! We stallen de hut en gaan een rondje langs de shops. Even de benen strekken. Het zijn veel dezelfde ketens die wij ook kennen maar dan zie ik deze winkel, Variety Jerez, met kerstspullen. Uiteraard gaan we naar binnen, Wow, dit is ongelofelijk! 
De Walmart in Amerika heeft veel maar hier kunnen ze er ook wat van! Mijn lover is er sneller klaar mee dan ik en wacht geduldig af. Maar echt, het is zoveel dat ik besluit om morgen nog maar even terug te gaan. Kan mijn vent in de camper wachten. In de foodcourt van het winkelcentrum eten we wat lekkers bij een Kebab restaurantje. Iets lijkend op een broodje shoarma en iets met de klinkende naam ‘Kapsalon’ het smaakt niet als bij ons maar zeker ook prima te doen. 
Terug bij de hut zijn we ingebouwd door een groep Spanjaarden. Het blijkt dat ze met een paar campers zijn en die naast ons als hun basiskamp hebben gekozen. De luifel is ver uitgedraaid en tikt net de hut van ons niet aan, onder het ding kakelt een groep ouderen. Het moet gezegd, rond 00.30 uur is het rustig en zijn ze uitgekakeld. 🤣 Maar rust is er niet op deze plek want het is weekend en de jeugd heeft vannacht besloten om de parkeerplaats als een racebaan te gebruiken, grrrrr. 😡 De volgende morgen gaan we op de fiets naar Jerez. Dit weekend is het eerste weekend van de Zambombas. Hoe dit uit te leggen? Zie het als een soort flamenco vol zang en dans op straat in de weekenden voorafgaand aan kerstmis. Resultaat: een gezellige drukte in het centrum. 
We parkeren de fietsen en bezoeken eerst het Moorse fort Alcazar. Van de oorspronkelijke islamitische vesting zijn enkele deuren bewaard gebleven alsmede de moskee, de Arabische baden, de achthoekige toren en de patio van Doña Blanca. 
Na al deze pracht dwalen we door de straten van het centrum. Als er een tafeltje vrij komt op een terras ploffen we neer. Tijd voor de lunch! 
Eind van de middag zijn we terug op de camperplaats. Oh ja, vergeet ik te vertellen. We moesten vanmorgen water bijvullen in de camper. Terwijl we naar de laad/los plek op de camperplaats rijden pikken de vrienden van onze Spaans buren ons plekje in.😳 Als we terugkomen verontschuldigen ze zich en we mogen weer gaan staan maar er is aan de overkant een andere plek vrijgekomen dus gaan we daar staan. We zijn wel even klaar met de luidruchtige Spaanse kakelaars. 😊 Mijn vent ploft op de bank en ik…. ik ga nog een keer naar de winkel met kerstprullaria. Hoe ik het voor elkaar krijg weet ik niet maar ik kom retour met weer een aantal kleine dingetjes én een zwart broekpak. Dat zag ik ineens in een andere winkel hangen. 🤣 ‘Ik ben ook nog even weg!’ zegt mijn vent om lachend te vervolgen, ‘effe een aanhanger scoren voor al die zooi die je maar blijft kopen!’ 🤨 ‘s-Avonds hangen we voor de tv en kijken een nieuwe serie. Buiten is het lekker rustig. Nog wel! De wind trekt aan en ergens achter ons bij de KFC, we staan aan de zijkant tegen een hek dat de KFC omheind, klinkt door de wind om de paar seconden een keiharde bonk. ‘Het lijkt alsof een klep van een vuilnisbak niet goed dicht zit.’ peins ik. Mijn vent heeft geen idee en we besluiten maar naar bed te gaan. Het is afschuwelijk, in de harde wind blijft het gebonk maar gaan en gaan. Gebroken staan we de volgende morgen op. Wat een waardeloze camperplaats is dit, vreselijk. ‘Ik ga eens bij de KFC kijken.’ zegt mijn vent en beent weg. Even later is ie terug, ‘Opgelost met een stuk gaffertape , dit was de boosdoener!’ Op een halve meter van de achterkant van onze camper. Van onze kant was er niks van te zien. 
Het blijkt een loszittende voorkant van een reclamebord te zijn geweest. ‘Hoe kwam jij nou achter dat hek bij die KFC, was dat open?’ vraag ik hem. Hij kijkt me verbaasd aan, ‘Hoezo open, dat is een openbare weg die is altijd open!’ 😳 Op mijn vraag waarom hij dan gisteravond of vannacht niet is gaan kijken heeft hij een logisch antwoord; ‘Ja, als je niets vraagt dan weet ik ook niet wat je bedoeld!’ 🤨 Even serieus: communiceren is echt een ding tussen ons. De reden dat we naar Jerez zijn gegaan, althans dat ik erheen wilde, zijn de sherry bodega’s. Zo heb ik voor vandaag een sherry proeverij geboekt. Om 13.00 uur melden we ons bij Cayetano del Pino. 
Een niet zo’n grote bodega, al zeker honderd jaar in bezit van een familie en waar kwaliteit in plaats van kwantiteit voorop staat (zeggen ze zelf 😊). Onze groep bestaat uit een aantal Spanjaarden en een paar Europeanen. Ik heb geprobeerd om net zo te gaan staan als deze Engelse dame maar dat lukt dus niet. 😳 En echt, ze ging elke keer zo staan als ze stilstond. Wel stabieler. Zou ze al ingedronken hebben? 🤔
In het Spaans en Engels legt de vrouwelijke gids uit hoe sherry wordt gemaakt, welke soorten en de geschiedenis van de bodega. Dit alles duurt en duurt. Is het in het begin interessant na een tijd is het vreselijk saai en langdradig. Met name ook omdat de gids meer in het Spaans dan in het Engels uitlegt. De hele familiegeschiedenis van de bodega had ze wat ons betreft kunnen skippen of in kunnen korten.
De sherry proeverij is leuk, vier soorten sherry, chips en lekkere nootjes. 
De conclusie na de proeverij is dat we er niet van houden. De enige die lekker is is de cream sherry. Ik besluit een fles te kopen maar hoe jammer, ze hebben alleen nog maar de grote dure flessen, de kleine zijn ‘helaas’ uitverkocht. 🤨 Misschien hebben ze wel camera’s hangen want waar iedereen nog aan de sherry zat te nippen om te proeven had deze Bonnie de glaasjes al leeg. 🤣 Ik moet eerlijk bekennen dat ik het ook pas door had toen mijn lover mij erop wees….😊 We kopen de te grote dure fles niet want ergens anders zal er ook best cream sherry te koop zijn. 
De laatste nacht op de camperplaats is rustig en de volgende morgen rijden we door naar Sevilla. We waren een paar jaar geleden eerder in deze stad maar toen was het vreselijk warm, zo’n 40 graden. Niet te doen! Bij het naderen van de stad zien we hoe vreselijk veel ook hier gebouwd gaat worden.
We kiezen voor dezelfde camperplaats als de vorige keer. Eigenlijk is het gewoon een grote parkeerplaats zonder voorzieningen waar ook vrachtwagens, bussen en auto’s staan. Maar, dag en nacht bewaakt, naast het trein-busstation en op fietsafstand van het centrum. Dan is 20,00 euro echt niet te duur vinden wij. De parkeerwachter zegt dat we aan de rechterkant van het terrein moeten gaan staan. Op gepaste afstand van een camper die er al staat zetten wij de hut neer. Even koffie/thee en dan gaan we. Bij de ingang zien we nog een camper aankomen, waar gaat ie staan? Precies op de plek die wij zo netjes hebben open gehouden, op een 300 meter lange verder vrijwel lege parkeerplaats. Hij wringt zich ertussen en komt er dan achter dat ze hun deur aan onze kant niet kunnen openen. Inmiddels komt bij mij dan het stoom al uit de oren want serieus, wie doet zoiets?! Mijn vent krijgt het allemaal niet mee want die zit op de wc te stomen zeg maar, thank you for sharing. 🤣 Het is een ouder echtpaar en als ze aan de andere kant uit de deur zijn gekropen ga ik naar buiten.
Frans kenteken dus ‘Bonjour monsieur.’ Op mijn vraag of hij ook vindt dat we heel dicht op elkaar staan antwoordt ie heel vriendelijk dat het geen probleem is. Zoals hij het brengt lijkt het alsof juist wij zo dicht naast hem zijn gaan staan. 😡 ‘Laat gaan.’ zegt mijn vent, als we straks terugkomen gaan we ergens anders staan. Ook een oplossing! 😊 Zoals gezegd, we waren eerder in Sevilla maar hebben toen het Koninklijk paleis en het Plaza de España niet bezocht. Dus nemen we nu de bus en ongeveer bij het paleis stappen we uit. Er is veel politie en ME op de been. 
Wat is hier nou aan de hand? De hekken bij het paleis zijn dicht en we kunnen er niet in. We vragen het aan andere omstanders maar niemand weet het. ‘Ik ga het aan die politieagent daar vragen.’ en weg loopt mijn vent. ‘Nou, die weet ook niets, hij zegt dat de paleistuin voor de winter gesloten wordt.’ We vinden het vreemd en jammer. Op de hoek zien we een terras, dan maar eerst een koffie/thee doen. De serveerster weet ons meer te vertellen, namelijk: de koning is vandaag op bezoek! 😊 De vriendelijke dame legt ons uit bij welke ingang we toch kunnen proberen om op het Plaza de España te komen. Als we de politieagent passeren kan mijn vent het niet laten om te zeggen: ‘Doe de groeten aan de koning.’ 🤨 ‘Hoe flauw is dat toch.’ zeg ik. Maar goed, hij is zoals hij is. De informatie van de serveerster klopt en zo staan we even later op het plein. Hier mogen we wel komen, het paleis zelf is deze dag gesloten. Het plein met de omliggende tuinen is prachtig! De grote fontein en de gracht met de vele schattige bruggetjes. Bijzonder zijn de 52 bankjes met mozaïek tegeltjes (meer dan 7000). Ze beelden de 52 Spaanse provincies uit. De tegeltjes zijn typisch voor Andalusië en worden azulejo’s genoemd.
Veel politie overal….
Een blonde juf maakt selfies.
Hierna lopen we door naar de oude stadskern, drinken op een terras een sangria en slenteren door de straatjes terug naar de bushalte.
Een straatartiest hangt heel lang in een bijzonder moeilijke positie. We geven hem een euro en hij draait zich halverwege ook nog eens om! Echt heel knap, hoe doet ie dit? Waarschijnlijk zit ergens in zijn broek een stang…. oeps wat zeg ik nou weer….🤣
Bij de camper aangekomen verplaatsen we die. Wederom op gepaste afstand van een andere camper. Als we later op de avond het geronk van een motor horen kijk ik nieuwsgierig naar buiten. Het zal toch niet! ‘Nou, dat is toch niet te geloven, wij trekken het aan. Nu wurmt er zich weer iemand tussen ons in!’ mopper ik tegen mijn lover. 😡 Ik ben al in de badjas maar dat maakt me niet uit. Zo glip ik dus naar buiten om te kijken of de parkeerplaats nou vol is of niet. Wat is dat? Het is een Frans kenteken! WTF, dat zijn dezelfde lui als vanmorgen!🤣 
Om verder een rustige avond te hebben, ‘Je hebt het nou al vier keer herhaald dat ze er weer staan!’ start mijn vent de camper en verplaatst hem weer. ‘Ik denk dat ze gewoon bang zijn om alleen te staan.’ is zijn logische conclusie. Dat is voor mij te makkelijk, ik blijf dan altijd denken: wat, waarom en waarvoor? Zoals, wat zouden die mensen nou zeggen; ‘We stonden in Sevilla naast zo’n raar Nederlands stel. Zij kwam ‘s middags eerst heel bazig vragen waarom we naast hun gingen staan en later op de avond liep ze in een badjas over het parkeerterrein te dwalen en foto’s te nemen….c’est une femme trés étrange. 🤣 Na dit avontuur rijden we de volgende morgen weg uit Sevilla richting Portugal.
Net over de Portugese grens moeten voertuigen met een buitenlands kenteken zich registreren voor de tolwegen. Ook voor Portugal hebben wij een Bip&go maar wat het is met die dingen weten we niet maar ook hier werkt het niet. We registreren ons dus maar opnieuw bij de tolpoortjes. 
Bij Tavira gaan we de weg af, we hebben er voor vandaag genoeg van. Daar komt bij : het is rond 15.00 uur dus een prima tijd om te stoppen. Later blijkt dat we helemaal vroeg zijn want in Portugal gaat de tijd een uur terug. 🤣 We hebben de laatste plek op Algarve Motorhome Park Tavira. Echt heel krap naast een dikke boom. 
Het park heeft twee nadelen: 1. Het ligt pal aan een spoorbaan en 2: ook aan een moeras dus het stikt van de muggen. De trein komt niet heel vaak voorbij en de laatste om 22.00 uur maar de eerste keer dat ie komt schrikken we ons de tandjes. De hut staat te schudden, niet mooi meer! 🤣
We hebben besloten om twee nachten te blijven en omdat deze plek eigenlijk wat krap voor ons is kunnen we morgen verhuizen naar een plek die dan vrij komt. Die is gelukkig verder van de spoorrails af. 😊 Tavira is leuk maar aan het eind van het seizoen en dat is te merken. 
Het is stil en de veerpont die naar een landtong/strand vaart gaat nog maar een enkele keer. Dat slaan we dus over want we weten niet zo goed wat we daar bijna drie uur moeten doen. Zo fietsen we wat door het slaperige stadje, lunchen ergens en op de terugweg maken we een stop bij een groot winkelcentrum in de buurt van de camperplaats. Zo in de aanloop naar Black Friday is het lekker shoppen en ik scoor een paar mooie zwarte laarsjes. 😉Donderdagmorgen rijden we door naar Albufeira waar we ‘s middags een afspraak met de Nederlandse advocaat hebben. De hut parkeren we op camping Albufeira. Het is soms vreemd hoe de prijzen lopen. Hier staan we voor slechts 13.50 euro per nacht! Op een mooie camping met zwembad! 😊 
Op de fiets gaan we naar de advocaat. De beste man heeft ons uitleg gedaan over erfrecht in Portugal en that’s it. We zijn zeker iets wijzer geworden maar het was een vreemde vent. Laten we het erop houden dat hij vooral zichzelf heel goed vind. Zo’n type dat ‘s morgens voor de spiegel staat, naar zichzelf wijst en roept; ‘Jij bent de beste die er is!’ 🤣 Het is in ieder geval wel duidelijk geworden welke stappen we verder moeten ondernemen. We fietsen door naar het centrum van Albufeira. 
In de zomer een bruisend jongerenoord, nu totaal verlaten op een paar dronken Noren en wat ouderen, waaronder mijn vent en ik, na. 🤣 Op een van de nog geopende terrasjes waar het enigszins druk is zakken we neer en net nadat de serveerster onze cocktails neerzet haalt ze de menukaarten al op en gaat vast opruimen. Hoezo gezellig zitten?! 🤨 De volgende morgen fietsen we nog een keer naar Albufeira, wandelen door de straatjes en gelukkig is het nu overdag drukker dan gister aan het eind van de middag. 
Na de lunch op een lekker toeristisch terras met prima eten en een hele aardige bediening 
gaan we terug naar de hut waar we nog een tijdje in het zonnetje zitten. ‘Jammer toch dat het zo stil is, dat had ik niet verwacht.’ Mijn vent kijkt me aan; ‘Als je dat nou nog een keer zegt dan rij ik zo terug naar Benidorm!’ 😳 Onzin natuurlijk want we zijn hier nog niet klaar. We hebben moeders beloofd om uit te zoeken waar haar zus Ina begraven ligt. We weten echt helemaal niets want hebben Charla-Tan nooit meer kunnen bereiken. Rond Vilamoura zijn drie begraafplaatsen. Als eerste rijden we naar die van Quarteira. Ja, ga hier maar eens zoeken! 
In de verte loopt een kerel, het blijkt de beheerder te zijn. Of hoe noem je zo iemand? 🤔 Hij spreekt geen Engels dus we gebruiken Google translate. Misschien is het zijn leeftijd maar hij weet niet zo goed hoe dat werkt. Ik durf niet te lachen maar voor het beeld: zie mijn vent staan met de iPhone voor het gezicht van de beheerder terwijl hij hem aanspoort om tegen de phone te praten. Als mijn vent het voordoet en zijn Nederlandse zin in het Portugees klinkt dan begrijpt de man het. Hij wijst dat we mee moeten komen naar zijn kantoortje. 
Daar pakt ie een groot boek en dan is het zoeken. 
Opeens roept ie opgetogen en wijst met zijn vinger. Verdomd, daar staat haar naam !! 
Opgetogen geeft mijn lover de kerel een stevige hand terwijl ie uitroept; ‘Thank you, thank you !!!’ 😍 De kerel kijkt naar mij maar echt, ik ga geen hand geven, dus ik vouw eerbiedig mijn handen 🙏🏻, tover mijn grootste glimlach tevoorschijn en leg daarna mijn handen op mijn hart. Mooi toch! 😊 We moeten weer achter de man aanlopen want hij zal ons wijzen waar het is. 
Ach, daar ligt ze dan, mijn tante Ina. 😪 Voordat de man weg kan lopen geeft mijn lover hem weer een stevige hand, ‘Thank you again !!’ We staan even stil bij het graf en besluiten morgen terug te komen om het wat op ‘te pimpen’ en een bloemetje neer te leggen. De hut staat buiten de begraafplaats en als we in zijn gestapt zeg ik; ‘Ga je handen wassen Dijks, zo vies!’ 😳 Ik zie hem kijken, ‘Echt, je denkt toch niet dat die man zelf aan het graven was! Nou snap ik waarom jij hem geen hand gaf!’ 🤣 Iets verderop is een camperplaats waar we gaan staan. We komen langs de camping waar we een paar jaar geleden stonden, ‘Die is niet meer!’ stelt mijn lover. 
Daar hoef je geen helderziende voor te zijn. De camperplaats is op het grote parkeerterrein waar ook altijd de markt van Quarteira is. Op woensdag mag je hier daarom niet staan. Maakt voor ons nu niet uit want het is weekend. 
De fietsen worden uitgeladen en we rijden naar de boulevard. Ik ben hier nu zo’n vijf jaar niet geweest en er is een hoop veranderd. Quarteira en Vilamoura liggen inmiddels bijna aan elkaar vast en grote hotels verrijzen aan het strand. Ook hier is het stil en kunnen we merken dat het seizoen voorbij is.
Zelfs bij de jachthaven van Vilamoura zijn nog maar enkele restaurants en terrasjes open. Na deze enerverende ochtend kunnen we een drankje gebruiken. Ze hebben hier wel een hele grote collectie cocktails dus laten we eens gek doen! Die van mij heeft de klinkende naam: Screaming Orgasm. 😉 Echt, ik verzin dit niet hoor en wie het toch niet gelooft, google het maar eens!
Later op de foto zien we de grappige combinatie van de Screaming Orgasm en de loempiaatjes. 🤣 De volgende dag is het al weer zondag, weer een week voorbij. Alles wat we nodig hebben gaat op de fiets mee naar de begraafplaats. We kunnen er nog niet over uit dat we Ina gisteren zo snel hebben gevonden en ook moeders is reuze blij met ons telefoontje. Bij het graf halen we wat onkruid weg, leggen bloemen neer, plaatsen een bordje met haar naam en als laatste een brandend kaarsje. Met een goed gevoel nemen we afscheid en als we weglopen dan komt ineens de zon weer tevoorschijn. Nou zeg dan maar eens dat er niet meer is tussen hemel en aarde. 🙏🏻
Het is zo een mooie afsluiting geworden, nu eerst een koffie/thee want het is toch best een soort van emotioneel. 😪 We rijden weg op de fiets en komen richting de boulevard van Quarteira bijna in een optocht van motoren. Ook op de boulevard zelf is het druk want daar is de kerstman al op bezoek.
Na hier koffie/thee te hebben gedaan fietsen we naar Vilamoura waar we op hetzelfde terras als gisteren neerploffen. Ergens zal het tijd voor alcohol zijn! De cocktails laten we nog even staan, eerst maar beginnen met een wijntje. We proosten op Ina en het leven! 😍