We waren nog niet eerder in de stad Alicante dus dat moet er nu maar eens van komen. Vanaf de camping fietsen we het kleine stukje naar het strand en de boulevard waar we op kunnen stappen. Een hele handige en makkelijke verbinding. Een weetje: in de tram koop je een kaartje uit de automaat, er is geen controle op. Als we het station van Alicante willen verlaten blijkt dat je de uit-poortjes alleen met een geldig plaatsbewijs kan openen. Vermakelijk is het dus om te zien dat een aantal toeristen uit het Oostblok, die bij ons in de tram staan, er maling aan hebben en geen kaartje kopen. Op het station wurmen ze zich met moeite tussen de poortjes door. 🤣We starten op de markt, die is leuk met heel veel verse groenten, vlees en vis.
De bestuurder van deze bolide heeft een zeer groot probleem met zijn ego (klein piemeltje 🤣) of het gaspedaal is kapot want wat een kabaal maakt ie! Het is gewoon lachwekkend en eigenlijk ook wel triest….🤔
Wat zien we verder in Alicante? De mooie brede boulevard met prachtige palmbomen en enorme grote ficusbomen.
De jachthaven,
bijzondere toeristen
en vele winkels, restaurants en terrassen. Natuurlijk lunchen we er op eentje, doen nog een sangria op de volgende. Ook doen we alvast wat huiswerk voor over een paar dagen want dan vliegen we voor een weekje naar huis. Op het centraal station vinden we alle informatie, je kan het maar hebben! Zo belanden we uiteindelijk in de bus retour naar de camperplaats. Je kan de bus of de tram nemen. Leuk is het met de bus omdat we nu meer van de stad Alicante zien. De tram gaat namelijk ook gedeelten onder de grond in tunnels.
Op vrijdagavond hebben we met Charl en Evelien afgesproken om ergens te gaan eten. Eerst fietsen we naar hun huis voor een drankje. We bewonderen het huis, de tuin en het zwembad. We snappen dat ze gekozen hebben om hier te wonen en blijven ons tijdens de rondleiding verbazen hoe prachtig en groot het is! 😊
Na de borrel fietsen we met elkaar naar de boulevard van El Campello,
kiezen uit de verschillende restaurants, uiteraard is het restaurant met de klinkende naam Titi meer iets voor mijn liefhebber 😜 maar Pipo gaat het worden.
Het eten is prima, een soort steengrillen. Na een hele gezellige avond nemen we afscheid van elkaar.
Het is inmiddels zaterdag 12 oktober, een Nationale feestdag in Spanje. Dat is te merken want overal is het goed druk en de camperplaats is inmiddels vol. Deze avond slaat mijn vent zelf een keer aan het kokkerellen, kan die prima hoor! 👍
We zijn nu ongeveer een week hier en willen morgen verder naar Albir rijden, daar heb ik een plek besproken op camperpark Costa Blanca. Deze is van een Nederlands echtpaar en zij vinden het goed als de camper daar blijft in de week dat wij naar huis vliegen. Het zijn slechts zo’n 40 kilometer die we moeten rijden. Als we Benidorm naderen stuur ik moeders en Jan deze foto. Vast een beetje voorpret voor die twee want over een week vliegen ze hiernaar toe om te overwinteren.
Onze nieuwe plek is niet echt ruim maar de eigenaren zijn aardig, het sanitair top en dat allemaal op 10 minuten fietsen van het centrum en strand van Albir. Je hoort ons niet klagen!
Het is nog steeds erg lekker weer dus we gaan naar het strand. Als we de fietsen op slot zetten zie ik het….’kiezelstrand’. 😳
Gadver, helemaal vergeten en nu liggen de waterschoentjes in de camper. Wat een gedoe is dat dan, het gestrompel over de kiezel om in de zee te komen. De zee uit is helemaal een crime! 😟 Net als we beginnen te wennen aan de rustige dagen in Albir gaat het natuurlijk weer fout. Het is dinsdag en Jan is jarig. Mijn moeder gaat hem verrassen met een nachtje op het SS Rotterdam. Nieuwsgierig of ‘de oudjes’ mooi weer hebben kijk ik op de camera thuis. Hé, wat is dat nou? Daar ligt een jas bij onze voordeur. Ik kijk de beelden terug hoe die jas daar gekomen is. Dan zie ik een jongeman rennen, schichtig naar de camera’s kijken, die ontwijken en bij de voordeur gooit ie de jas neer. Vervolgens rent hij weg en trekt zijn capuchon op, ieeeeuuuwww, wat is dit in vredesnaam? Mijn vent zit te bellen en ongeduldig blijf ik wachten. ‘Kijk nou wat ik zie!!!!’ roep ik direct nadat hij het gesprek heeft beëindigd. ‘Dit is niet pluis, waarschijnlijk als die jas er vanavond nog ligt dan gaat ie inbreken!’ Nieuwe variant van ‘een papiertje tussen de deurpost ?’ We bekijken de beelden nog eens een keer en kunnen niet anders bedenken dan dat deze jongeman aankomende nacht ons huis een bezoekje gaat brengen. Zoals al vaker is gebleken zijn we een lekker team en snel is er een stappenplan. De buurvrouw wordt gebeld met de vraag of ze de jas weg wil halen en deze op een paaltje buiten onze voortuin wil hangen. Daarna de alarmcentrale met de mededeling dat als vannacht het alarm af gaat zij gelijk de politie moeten inschakelen. Dan een belletje naar de politie met de vraag of zij dit verhaal met de jas eerder hebben gehoord en vervolgens bellen we naar een achterbuurman of hij zijn auto vannacht bij ons op de oprit wil zetten. Pfffff, we zuchten er van en zijn er absoluut niet gerust op. Echt, dit is niet prettig. 😟 Ook spreken we door wie wat doet als we vannacht het alarm horen (die gaat namelijk ook op onze telefoons) en wat als er daadwerkelijk ingebroken wordt…. gaan we dan naar huis? 🤔 Dan schiet mijn vent ineens te binnen dat de zoon van onze buren bij de recherche zit. ‘Ik ga hem toch eens bellen, wie weet heeft hij nog tips of weet ie iets.’ zegt ie. We besluiten dat dit het laatste is wat we doen en dan houden we erover op want we kunnen toch niets meer doen. Even later belt de zoon van de buren terug, wat blijkt: vanmorgen was er in de buurt een incident met een voortvluchtige. Laat die nou voldoen aan het signalement van de jongeman. Waarschijnlijk is hij bij ons de tuin in gevlucht, heeft zijn jas uitgedaan zodat hij niet meer zou voldoen aan het signalement en verdwenen. Na het horen van het verhaal bekijken we de beelden nog eens en het zou inderdaad zo kunnen zijn want we zien nu ook dat het erop lijkt dat hij de zakken van zijn jas leeg maakt.
We zijn reuze opgelucht en gelukkig blijft het ’s nachts, op het onweer na, heel stil. ☺️
We hebben besloten dat we de aankomende dagen in Albir niet veel gaan doen. In de ochtend rustig aan, ’s middags naar het strand en oh ja, naar de fietsenmaker want mijn vent is door een kuil gereden en heeft nu een flinke slag in zijn wiel! 😳
Omdat we ons uiteindelijk op het strand toch vervelen gaan we een dagje naar Altea.
Laten ze er nou een Oostenrijks restaurant hebben dus kom maar door met die curryworsten. Eerlijk is eerlijk: het smaakt toch niet zo lekker als op de skipiste.
Als we terugkomen op de camperplaats zitten de ‘bewoners’ allemaal bij elkaar in een kringetje. Oeps, we hebben iets gemist. De eigenaar en zijn vrouw vieren hun verjaardag. We pakken snel de stoelen en hebben nog een gezellig uurtje. 🙂
Verder is het een week van snacken en drank.
Soms met resultaat dat we weer zo gezellig zitten, de tijd vergeten en slingerend op de fiets retour naar de camper gaan. 🤣
Zaterdagmorgen gaan we naar het appartement dat moeders en Jan hebben gehuurd van de Nederlander Erwin. Ze hebben een late avondvlucht en we brengen vast wat boodschappen zodat zij iets in huis hebben. Echt, we komen binnen en wow, dit is leuk! 😍 Wel hoog want het ligt op de 31e verdieping! We drukken Erwin op het hart dat als hij gaat verkopen hij eerst ons moet bellen.
De volgende morgen fietsen we naar ‘de oudjes’ en slenteren over de zondagmarkt in Benidorm.
Heel veel kramen en heel veel hetzelfde maar dat mag de pret niet drukken voor mijn vent want die ziet weer veel gekkigheid rond lopen. 🤣
Op de boulevard zit een gezellig Spaans restaurant waar mijn vent en ik gisteren ook hebben gegeten, daar gaan we naar toe voor de lunch. Met de paella en een glas sangria proosten we op mijn vadertje die vandaag jarig had geweest. 😥 Het blijft een gemis maar het leven gaat zoals het gaat en daar moet je het beste van maken! 😀
Don Quichot
Op weg naar Toledo stoppen we bij een centro commercial. Langs de weg hebben we hiervoor een reclamebord zien staan. Met een grote Carrefour, Mercadona en zelfs Mediamarkt is er wellicht ook een kapsalon. Ik heb geluk want die is er! Met boodschappen en geverfde haren gaan we daarna verder. In Toledo is er een grote parkeerplaats waar je met de camper mag blijven overnachten. Geen voorzieningen en geen kosten. Naast een aantal andere campers die er al staan zetten we onze hut neer en lopen naar het centrum. ‘Dat gaat weer klimmen worden want het ligt helemaal daar boven.’ zucht mijn vent. 😫 Ook in deze stad loopt menig toerist in het rond, een aantal stapt net uit een touringcar en worden door de reisleidster mee naar de zijkant genomen. Wat blijkt: daar zijn roltrappen!
Dank u Toledo voor deze prima oplossing. 😊 Het heeft wat weg van de Mid-levels Escalator in Hong Kong, ook wel de Great Escalator genoemd en met recht want dat is de langste roltrap ter wereld. Deze kleine versie in Toledo brengt ons ook prima boven en zo staan we in het historische centrum. We vinden wederom smalle straatjes, pleinen, een kerk en wat leuke winkeltjes.
Ja, bij de Burger King, is dit nou Cola met oesters….? 🤣
Nu we er toch zijn mag een sangria op een typisch Spaans terras niet ontbreken en vooruit geef ook maar wat tapas om te snavelen erbij.
We lopen nog iets verder omhoog naar Parque del Alcázar van waar we een mooi uitzicht op Castillo San Serfando hebben.
Daarna wandelen we helemaal terug naar beneden. ‘s Avonds bewonderen we de verlichte stad vanuit de hut op de parkeerplaats.
De volgende morgen rijden we met de camper naar het Mirador del Valle en hebben vanaf de andere kant een prachtig uitzicht op de kloof en Toledo! In ieder geval schijnt het zonnetje nu.😍
We zijn inmiddels weer richting het zuiden van Spanje
en volgens mijn verzamelde gegevens is in de streek Castilie-La Mancha het stadje Consuerga nu een logische keuze op onze route. De streek die Miguel de Cervantes als decor koos voor zijn roman Don Quichot. Na een kleine 65 kilometer staan we dus in Consuerga, een slaperig klein dorp (ong. 10.500 inwoners) met gelegen op een heuvelrug de elf Molinos de Consuegra en een zeer oud kasteel. Onderaan het pad naar de windmolens is een parkeerplaats annex camperplaats zonder voorzieningen.
Het is toeristisch maar het uitzicht op de molens en de weidsheid van de omgeving is fantastisch! We wandelen omhoog naar de molens. Er staat een harde wind maar het is toch warmer dan we dachten dus het vestje/jasje blijft uit. De molens zijn prachtig om te zien, mijn vent kan niet stoppen om ze vanuit allerlei hoeken te fotograferen. In het gezelschap van een aantal Aziaten. Steeds bij een volgende plek steken ze hun duim naar hem op en roepen; ‘You good, you good!’ 🤣
Rond elke molen staan lampen opgesteld, zouden die vanavond gaan branden? Terug bij de hut zijn er inmiddels meerdere campers komen staan. We maken iets te eten en mijn vent haalt de fietsen vast tevoorschijn. Het is best een eind omhoog en 1 keer naar boven lopen is genoeg. 😉 Op de fiets is de klim snel gemaakt en dan is het wachten. Als er rond 21.00 uur nog geen lamp aan is geven we het op. 😫
Net voordat we beneden zijn loopt een wandelaar met zijn hond. In ons beste Spaans begrijpen we dat de verlichting alleen in het weekend of met feestdagen aan is. 😟 Helaas en het is niet anders. Terug bij de camper is deze dame met hond komen staan. Ze is in een klein bestelbusje dat ze heeft afgedekt met doeken, waarschijnlijk gaat ze er in slapen. Alles kan en mag maar serieus als ze zo naast haar auto zit te piesen kan ik het niet laten en zeg er wat van. Het is een Spaanse dame en ze doet alsof ze me niet begrijpt, ja, ja, natuurlijk. Mijn hartgrondig ‘ Gadver, vies mens!!’ in het Nederlands maakt hopelijk meer duidelijk dan mijn gebrekkige Spaans. 😡 Met stoom uit mijn oren stap ik onze hut weer in. Mijn lover moet er om lachen, ‘Bemoei je toch niet overal mee.’ giert ie van de lach. Maar helaas that’s me! 😊
‘Wil jij nog een kop thee?’ vraag ik hem terwijl ik voor mezelf een koffietje zet. Maar als ik het gas aan wil steken gebeurt er niets. Geen vlam, geen ontsteking, helemaal niets! Nu hebben we natuurlijk laatst problemen met de verdeler van de gasflessen gehad dus de schrik slaat ons om het hart. Het zal toch zeker niet weer! 😟 Ik check het lampje voor het gas op het dashboard en dat is rood….tsja, dan weten we genoeg. We zijn tenslotte ook al vier weken onderweg. De flessen zijn leeg, niet helemaal goed opgelet….😳 Wat nu? In het donker deze berg af en de smalle straatjes van het dorp door? Met de kans dat het tankstation gesloten is…. Of gewoon blijven staan en morgenochtend op pad. 🤔 Gelukkig zit er niet veel in de vriezer en als we deze en de koelkast dichthouden dan moet het te doen zijn. We kiezen de laatste optie en zo rijden we de volgende morgen als eerste naar het tankstation. Die blijkt dichterbij dan gedacht en het ding is 24/7 geopend. Beide gasflessen zijn leeg. Na het vullen zoeken we in de richting van onze volgende stop in Campo di Criptana eerst naar een camperplaats met voorzieningen want het is ondertussen ook wel weer tijd om te lozen en vullen. Echt, in een dorp van niets, met de klinkende naam Camuñas, ligt een schitterende nieuwe camperplaats met plek voor drie campers, voorzieningen en ook nog gratis! 😊 Er staat niemand, mooie start van de dag: ontbijtje, krantje, douchen en de camper verzorgen. Als we klaar zijn tikken we Campo di Criptana in. Ook hier staan de molinos.
Het is niet zo’n mooie plek als in Consuerga maar zeker ook de moeite waard. Met name omdat deze molens ‘s avonds wel verlicht zijn.
Ook mogen we er met de camper overnachten. Dan is het alweer zaterdag en na het bekijken van de route besluiten we richting de stad met de klinkende bijnaam ‘ het Adelaarsnest’ oftewel Cuenca te gaan. Het is ongeveer 150 kilometer en we zien wel hoe ver we komen. Het landschap waar we door heen rijden is vreemd. Heel leeg en dor afgewisseld met grote velden waar olijfbomen en druivenstruiken in allerlei maten en soorten staan.
En heel veel uitgebloeide zonnebloemen.
Sneller dan verwacht hebben we de kilometers weggetrapt en zo staan we aan het eind van de zaterdagmorgen middenin de stad. Net buiten het centrum is een parkeerplaats waar we ook mogen overnachten. Een vriendelijke parkeerwachter dirigeert ons naar een vrije plek. Cuenca dankt haar bijnaam door de ligging aan de kloof van de rivier Huecar. Door deze bijzondere ligging zijn er vele ‘ hangende’ huizen.
Met als gevolg dat we wederom flink naar boven klimmen want daar ligt het historisch centrum. 😟
Het is even doorzetten maar wat is het uitzicht prachtig!
Naast de kerk ligt een plein met in de hoek een terras van zo’n typisch Spaans restaurant.
De ouders zitten aan tafels luidruchtig met elkaar te praten en kinderen rennen met een bal op het plein. Daar vinden we een leeg tafeltje. We vragen ons af of de Spaanse etenstijden (lunch 15.00 uur) ooit gaan wennen. 😳 De specialiteit van het huis is een mixed grill. We denken niet na over wat voor vlees we allemaal gegeten hebben maar het was heerlijk!
Met volle maagjes wandelen we helemaal naar beneden waar we in de winkelstraten terecht komen in een feestelijke optocht.
Terug bij de camper schoppen we de schoenen uit, het was een mooie warme vermoeiende dag. ‘Even pauze en dan gaan we vanavond weer omhoog voor de avondfoto’s.’ zegt mijn vent. 😳 Echt, die kerel is niet goed, maar vooruit. Tegen de tijd dat het donker wordt en hij weer naar boven gaat loop ik toch maar met hem mee. En we zijn niet de enigen die van de verlichte stad gaan genieten.
Maar wanneer mijn vent ook nog een drankje wil gaan doen protesteer ik want dat is weer verder omhoog klimmen. Nee, dank u, ik sla dit keer over! 🤣 De volgende morgen overdenken we ons plan nog maar eens. Zoals zo vaak gezegd: geen plan is het beste plan! Ook nu komen er aanpassingen. We zijn namelijk klaar met rijden en willen een paar dagen ‘niksen’. ‘Vanaf hier kunnen we rechtstreeks naar Alicante, daar waar we eerder aan het strand hebben gestaan.’ oppert mijn lover. Ik vind het een prima plan maar daar het toch nog zo’n 330 kilometer rijden is zoek ik onderweg ongeveer op de helft een camperplaats. Mijn oog valt op Bodegas Neleman in het gehucht Casa del Rey. Het is een wijnboerderij, nou dat is altijd leuk zullen we maar zeggen 😊 met een camperplaats voor 4 campers. Om de spieren nog eens te activeren lopen we nogmaals omhoog om het uitzicht op de stad Cuenca en haar kloof te fotograferen. ‘Het licht is nu anders en mooier dan gisteren.’ is het commentaar van mijn lover.
Terug op de parkeerplaats komt er net een camper met een Spaans kenteken aanrijden. De blonde vrouw die eruit is gestapt vraagt in het Nederlands welke kant het op is voor het uitzicht. Nou, dat weten wij want we zijn al drie keer omhoog geweest. 🤣 We hebben een gezellig praatje en het blijkt dat deze Nederlanders in Spanje zijn gaan wonen in de buurt van Alicante. Zij raden ons aan om een camperplaats in El Campello te doen. Leuke boulevard, mooie stranden en makkelijk met de tram of bus naar Alicante. Omdat zij daar vlakbij wonen wisselen we adreskaartjes uit. Zo rijden we de parkeerplaats af, gaan de weg langs de kloof nog een keer met de camper omhoog om de omliggende natuur van Cuenca te bewonderen
en trappen dan de kilometers richting de bodega weg. Maar dan! 😳 ‘Wist jij dat het in de middle of nowhere in het binnenland ligt?’ vraagt mijn vent als mevrouw DomDom ons de snelweg af stuurt. Oeps, dat had ik even niet goed gelezen. 😟 Mopperend zit hij achter het stuur terwijl het holderdebolder gaat over de smalle wegen. ‘Tsjonge, als je nog eens iets weet!’ 🤨 Ik zwijg want niets zeggen is dan soms de beste oplossing. Ineens zijn we er! Naast een groot gebouw is inderdaad een camperplaats waar nu 1 camper staat. Ik zie dat mijn vent het niets vind. Er staat een harde wind en in de weide omtrek is het verder leeg. Eerlijk gezegd ben ik het met hem eens maar vooruit, het is maar voor 1 nachtje en we kunnen een wijnproeverij doen bedenk ik hoopvol. De andere camper heeft een Nederlands kenteken en het stel komt net aanfietsen. ‘Weten jullie hoe we hier water kunnen vullen en lozen?’ vraagt mijn vent. Want alle voorzieningen zijn afgesloten. Het andere stel heeft de eigenaar al gesproken en het blijkt dat die eerst alles heeft aangelegd en nu de vergunningen nog moet krijgen. We staan hier dus in de rimboe, kunnen niet lozen en vullen en ook niet onbelangrijk: de wc legen! 😳 ‘Als je nog eens iets uitzoekt!’ klinkt het naast me. Eerlijk, ik vind het nu ook minder en minder worden. Over de toegangsweg komt een andere camper aan rijden. We kijken en hoe is het mogelijk?! Het is het Nederlandse stel (Charl en Evelien) van vanmorgen die we op de parkeerplaats spraken! Hoe toevallig want we hebben niets over deze stop gezegd! We begroeten elkaar hartelijk en vertellen dat we in dubio staan om te blijven omdat de voorzieningen afgesloten zijn. Charl stelt voor om eerst een kijkje in de boerderij te nemen.
Wie weet heeft men daar de oplossing voor de afgesloten voorzieningen. 🤔 Terwijl we er naartoe lopen zie ik een reclamebord voor ecologische wijnen, hopelijk blijft dat ongezien voor mijn lover want die heeft daar niets mee. De eigenaar is er niet op zondag en de enige aanwezige is een werknemer die ons niet kan helpen. Hij kan ons wel een glaasje wijn laten proeven maar geen rondleiding geven. De wijn is niet te drinken en als dan ook nog aan het licht komt dat het bio-ecologisch is zijn de rapen gaar. ‘Ik hou het voor gezien, ik heb op de app al een andere camperplek met voorzieningen gevonden. Een kleine 60 kilometer verderop.’ zegt mijn vent stellig. Charl en Evelien vinden dat ook een prima optie en zo staan we, na wederom een rit door de prachtige omgeving, korte tijd later in Jalance.
Na het verzorgen van de camper pakken we de stoeltjes, wijn en hapjes en babbelen gezellig met elkaar. Wat leuk is dit om deze mensen te ontmoeten die al in Spanje wonen en waar we met vele vragen terecht kunnen. Rond 20.00 uur lopen we naar het kleine centrum en eten daar allerlei lekkere tapas op een terras. 😊
Vanaf hier rijden we naar camperplaats Area 7 in El Campello.
Het ding staat vol maar gelukkig is er voor ons nog een plek. Niet de beste want vlakbij de weg en het toegangsgebouw maar vooruit, staan is staan. We merken aan alles dat de overwinteraars op pad zijn want de campers zijn niet meer om te tellen! ‘Ik doe voorlopig een hele tijd niets!’ zegt mijn vent. Of hij dat gaat volhouden? Wordt vervolgd! 😊
De camper-hoer
De beslissing voor Burgos is gevallen omdat we nog niet zo lang geleden al een kleine week in Bilbao zijn geweest. Daar we nog steeds van oost naar west reizen willen we dus iets anders zien. In dit boek lees ik over Burgos waar de rivier Arlazón door heen stroomt, de kathedraal (op die van Sevilla en Toledo na) de grootste van Spanje is, het een belangrijke pelgrimsstad op de route van Santiago de Compostela is en dat allemaal op een hoogte van zo’n 860 meter…. Je begrijpt deze stad krijgt een kans. 😊 Oh ja, er is natuurlijk ook een camperplaats met plek voor 25 campers! Door de regen rijden we de 230 kilometer over de autoroute. Uiteraard is er een weg door de bergen maar met dit rotweer zitten we daar niet op te wachten. Burgos is een grote stad en mevrouw DomDom (TomTom) brengt ons netjes naar de camperplaats. We zijn hier rond 15.00 uur en zijn niet de enigen met het plan om deze stad te bezoeken. De officiële camperplaats (gratis en met voorzieningen) staat reeds vol en de camperaars hebben ook de nabij gelegen parkeerplaats ingenomen. ‘Nergens staat dat we hier niet mogen overnachten dus laten we ook gaan staan.’ stelt mijn vent. Ik rij en wat ik vaak heb bij het zien van een aantal vrije plekken, ik krijg keuze stress. 🤣 Net als bijvoorbeeld bij het zien van veel schoenen…. Welke zal ik kopen?! ‘Alsjeblieft, zet hem gewoon ergens neer!’ tettert het naast me met schorre stem. Nou vooruit dan deze maar en we staan. Of de foto het goed weergeeft weet ik niet maar strak langs de stoeprand gezet.
Trots op mezelf! Altijd aan de eventuele medecamperaar denken die ook op zoek is naar een plaats om te gaan staan. Want er zijn er die hebben hun mobiele huis een soort van neergekwakt. Neem deze Duitser. Kijk hoeveel vakken hij in beslag neemt. Je kan er links niet naast en rechts niet naast.
Hij heeft ook nog een aanhanger met een motor in de vakken tegenover hem geparkeerd. De regen is overgegaan in miezer, de wind waait hard om de camper en de thermometer geeft slechts 12 graden aan.
De eerste indruk van Burgos is niet best. 😳 We hebben geen zin om eruit te gaan maar na het eten wagen we ons ‘s avonds toch even buiten voor een rondje en tellen zo’n 70 campers! De volgende ochtend is het half bewolkt, de zon doet een gevecht met regenbuien en de temperatuur is gelukkig iets beter dan gisteren. 🤣
Nou heeft deze Tina Truttig overal aan gedacht en ik graaf de jassen uit. Ondertussen haalt mijn lover de fietsen tevoorschijn en zo rijden we naar het oude centrum van de stad. Verkleumd staan we een klein kwartier later op het Placa de España.
Daar laten we de fietsen achter en gaan eerst op zoek naar een tentje om koffie/thee te doen en warm te worden.
Nou vooruit, dan ook maar iets lekkers erbij. 😊 De stad zal met mooi weer vast heel leuk zijn maar nu zien we het niet.
Souvenirwinkels, lege terrassen, verregende wandelaars met rugzakken op weg naar Santiago en een trieste markthal. De kathedraal is prachtig,
We zien maar een klein gedeelte want om de rest van de pracht en praal te zien vraagt men 9 euro p.p.
‘De kerk is rijk zat, ik betaal niets!’ zegt mijn vent stellig. 💪 Ik heb ook genoeg gezien, bovendien hangt er in de kerk een vreselijke zware wierooklucht dus we snellen naar buiten en halen opgelucht adem. Daar is de regen weer begonnen, tijd om terug naar de hut te gaan! Misschien ook eens een serieus momentje om over de route na te gaan denken. De weer-app geeft zeer lage temperaturen aan voor de Picos, zelfs een keer al nachtvorst….😳 Nou wil ik best helemaal daar heen rijden maar om vervolgens alleen met de snuit tegen de ramen te zitten en naar buiten te staren…. dank u, laat dan maar zitten!😞 Het is inmiddels drukker geworden met de campers. Wij hebben ook buren gekregen, hun mobiele huis strak staat strak naast ons. Dat heb je met een parkeerplaats. Het is echt komisch om te zien allemaal. Het stel geeft aan dat ze morgenochtend vroeg weg gaan en vraagt of dat problemen geeft.
Maakt ons niet uit, hopelijk hebben zij geen last van ons gekuch. Voordat we we ons serieus over de kaart buigen is er buiten een klein opstootje. Een ander echtpaar in een camper met Spaans kenteken heeft al diverse rondjes gereden en kan nergens meer terecht. Ze zien de geparkeerde Duitser die negen vakken in beslag neemt. Altijd leuk, dit gaat wat worden….😉 De woordenwisseling gaat gebrekkig en hard met als resultaat dat de Duitser nijdig zijn camper start en verzet. ‘ Net goed, wat een asociaal die vent! Het is dat die Spanjaard het voor elkaar heeft anders had ik erop af gegaan.’ Dat dat geen bluf is lieve mensen blijkt uit het feit dat mijn lover al met de schoenen aan staat. Gelukkig dat ie niets heeft gezegd want waar staan we een paar dagen later op de camperplaats in Madrid schuin tegenover? Juist, die Duitser. 🤣 Terug naar de kaart en de route! Na wat gepuzzel en gepraat zijn we het erover eens: we hebben geen zin om in de kou te zitten dus de Picos de Europa gaat op een zijspoor. Wellicht volgend jaar maar dan in de zomer. Wat nu? De lijst die ik thuis heb gemaakt wordt aangepast. De volgende morgen vertrekken we met een temperatuur van 11 graden uit Burgos. Onze volgende stop is Avila met eerst een tussenstop bij het aquaduct van Segovia. Beide steden zijn ook nog wel op hoogte (rond 110 meter) en uit de Romeinse tijd. ‘Het aquaduct moet heel bijzonder zijn. Het wordt beschouwd als het best bewaarde voorbeeld van Romeinse architectuur, staat ook symbool voor Segovia en afgebeeld op hun stadswapen.’ babbel ik tegen mijn vent terwijl we door een mooi maar eentonig stuk Spanje rijden. Dan is daar in de verte de stad en het bouwwerk. Wow, dit is niet zo maar even stoppen en een bouwwerk fotograferen. We komen in de drukte van zaterdag aanrijden, over diverse rotondes, langs het aquaduct en weer door!
Want nergens een parkeerplaats te vinden en zeker niet voor ons. Mijn vent start de navigatie. ‘Hier de straat in en omhoog.’ stelt ie naast me. Echt, ik vind het niets, ‘Nou hier ga ik niet vrolijk van worden Dijks!’ mopper ik. 😡 Allemachies, ik heb alles nodig om door de smalle straten met hoge bomen te laveren. We rijden de stad weer uit. ‘Keer maar om, we gaan het nog een keer proberen want ik denk dat ik wat heb gevonden.’ zegt mijn vent. Daar ga ik weer met het zweet op mijn ruggetje. Maar dit keer hebben we geluk en vinden een parkeerplaats waar we kunnen parkeren en zelfs overnachten. 😊
We lopen langs de oude muren naar het historische centrum.
Wat een gezelligheid is het hier. Op een terras komt net een tafeltje vrij dus we schuiven snel aan. Kom maar op met de lunchkaart en alvast 2 sangria! Hierna wandelen we omhoog verder naar het kasteel.
De zon komt door en het wordt zowaar lekker. Op de terugweg blijkt er ook nog een folklore optreden bij het aquaduct te zijn.
Wat een onverwachtse heerlijke middag. Avila kan wachten, dat doen we morgen! Terug bij de hut heeft die gezelschap gekregen want er zijn vele campers bij gekomen. Dit is trouwens zo’n overnachtingsplek waar we dubbel blij zijn met de ‘ poten’ want alle plekken zijn vreselijk schuin.
De voorwielen zijn helemaal omhoog! 🤣 Na een rustige nacht rijden we door naar Avila. Het landschap is nog steeds mooi maar eentonig, veel bossen en veeteelt. Koeien en schapen grazen op de omliggende velden.
Avila heeft geen vrije camperplekken maar wel een camperplaats tegen betaling van 12 euro.
Helemaal prima, net buiten de stadsmuren en happy me, er is een wasmachine en droger. 😊 Na de was, lunch en weer omkleden, want de temperatuur is omhoog geschoten dus de benen kunnen weer bloot, trekken we erop uit. Dat valt niet mee want alles gaat omhoog over die kleine keitjes.
Is Avila leuk? Zekers, er is uiteraard zoals in vele Spaanse steden en dorpen een groot plein met hoge bomen en terrasjes. In de straatjes vele restaurants en tapasbarretjes en dit alles omringd door stevige stadsmuren.
Tegen betaling kan je bovenop de muren helemaal rond wandelen. Wij houden het op de helft voor gezien,
het is warm en beneden ligt een terrasje. Na de sangria en een paar croquetas de jamon gaan we terug naar de hut en genieten ‘s avonds nog van de verlichte stad en zijn muren.
Ondanks dat het reisschema voor ons doen best rustig is zijn we door al dat snotteren en snuiten wel toe aan een dag helemaal niets. De verkoudheid wil maar slecht over gaan. Helaas is de camperplaats in Avilla voor mij geen optie. Het is prima hoor maar om nou met mijn stoel tussen de campers te zitten, dank u, laat maar zitten. 😞 Zo rijden we maandagmorgen dan maar richting Madrid. De wegen en het landschap zijn nog steeds mooi op deze hoogte. Wel blijft het goed opletten.
Op weg naar de hoofdstad en tevens grootste stad van Spanje komen we langs Valle de los Caidos (Vallei der gesneuvelden). Het ligt ongeveer 12 kilometer ten noorden van San Lorenzo de El Escorial. Misschien denk je nu, ja dus? Nou de plaatsnaam schept de verwarring tussen mijn lover en mij. Hij tikt dus de plaatsnaam in en zo rijden we ons op deze zonnige morgen bijna klem binnen de stadsmuren. Ach, de week begint goed zullen we maar zeggen. 🤣 Nadat we de juiste bestemming, het adres van de vallei, hebben ingetikt komen we voor een gesloten poort en een bord met de tekst: maandag gesloten. 😞 Het is sowieso een dingetje want het monument verdeelt de Spanjaarden omdat hier ook de laatste rustplaats van burgeroorlog-dictator Franco is. Dwangarbeiders hebben een vreselijke klus gehad om zijn laatste rustplaats te bouwen. Franco liet namelijk een reusachtige basilica in de rotsen bouwen. Het mausoleum is een van de grootste ter wereld. Hij werd hier na zijn dood in 1975 begraven. Met een gigantisch groot kruis op de top van de rots. Maar vandaag voor ons niet te zien.
Dus rijden we verder naar een betaalde camperplaats net buiten de stad Madrid. In de review staat dat je met het openbaar vervoer prima naar het centrum kan. Als we begin van de middag aankomen staat het ding voor de helft vol.
De vriendelijke oude baas begint een praatje en wat blijkt: hij heeft vroeger bij circus Renz gewerkt, met de tijgers en is ook in Nederland geweest. Zijn phone komt erbij en na zo’n 30 foto’s verder van zijn kant en ooh’s en aaah’s van onze kant kunnen we met goed fatsoen terug naar de hut. Een hele vriendelijke eigenaar maar af en toe even onder de shower zou hem geen kwaad doen. 😉 Verderop zit een Aldi (Ja, ja, we worden echte overwinteraars en op naar de Aldi 🤣). Om het helemaal compleet te maken graven we de boodschappenkar uit.
Die reist met ons mee voor moeders en Jan in Benidorm, even testen of ie goed is! Gelukkig hebben we hem mee want natuurlijk kopen we weer te veel. Terug bij de hut zetten we de stoelen tussen de campers want het is binnen echt te warm. ‘Nu zit je toch ook tussen de campers.’ zegt mijn vent en kijkt bedenkelijk. ‘Zo kunnen we toch best een rustdag hebben?’ Echt die man is toch niet wijs want dit is leuk voor nu maar verder op een dag niets doen wil ik iets meer comfort. Misschien is het de warmte of mijn verkoudheid maar kattig zeg ik; ‘Jeetje Dijks, alsjeblieft, ik ga echt niet als een soort camperhoer hier zitten tussen die campers, zo triest.’ 😡 En dat is mijn vent, hij ziet er weer de humor van in, ‘Yes baby, talk dirty to me!’ grinnikt ie. 🤣 De volgende morgen gaan we op pad naar het centrum van Madrid. Net iets buiten de camperplaats stopt bus 130, die moeten we hebben tot station Guadeloupe. Daar overstappen op de metro.
Allemaal heel easy: pinpas voor de automaat in de bus en een 10 rittenkaart voor de metro voor het schokkende bedrag van 8,00 euro. Kom in daar in Rotterdam eens voor. Vervolgens even puzzelen welke lijn en halte. Het metrostelsel ligt onder de grond, in de loop van de dag nemen we de metro nog eens om ons naar de verschillende bezienswaardigheden te verplaatsen en echt, sommige stations liggen zo diep dat je vier roltrappen nodig hebt om beneden of boven te komen. 😳 Bij metrostation Sol gaan we eruit en staan midden in het centrum op het Plaza de San Miguel.
Het is net rond 11.00 uur en bewolkt maar de weersverwachting geeft verder zon en goed weer op. ‘Eerst naar de Mercado de San Miguel nu je buiten door het ontbreken van de zon niet optimaal kan fotograferen?’ vraag ik. Mijn vent stemt in en onze eerste stop is een feit. De markthal is echt super leuk!
In het midden hoge tafels en krukken om te zitten of staan en verder allerlei kraampjes met zoveel etenswaar, het is ongelofelijk! 😊 We lopen langs de lekkerste gerechten, bocadillo de calamares (broodje met inktvis) , kabeljauw of garnalen.
Kleine pinchos met een diversiteit aan lekkers erop, allerlei stokjes met daaraan variaties van olijven, broodjes met de lekkerste soorten ham, worstjes en vele onbekende kazen. We kunnen bijna niet beslissen en dan laat ik de zoetige lekkernijen maar even achterwege. 🤭 Omdat het nog vroeg is nemen we eerst maar een paar pinchos en olijven. Tsja, je gaat daar geen watertje bij drinken dus kom maar door met de sangria.
Met onze buit schuiven we naar het midden waar we aan een sta-tafel een plek vinden. Naast ons schuift een Engels echtpaar aan. ‘What do you have?’ vraagt mijn vent en wijst op een schaaltje met lekkers. Het blijken kleine kippenpoten in saus te zijn, je begrijpt….even later staan ze ook bij ons op tafel. Samen met nog een pinchos met zo’n heerlijke pimiento de Padron erop want die zag ik ineens liggen. 😊 We laten ons niet verleiden voor nog een sangria en gaan de stad verkennen. Madrid is een geweldig leuke stad waar veel te zien is. We slenteren over pleinen en door smalle straatjes,
bewonderen allerlei moois zoals het Palacio Real,
onbekende oude gebouwen,
de kathedraal,
Julie Andrews hangt hier aan de muur als zuster Maria,
en de verschillende beelden die op toegangspoorten en gebouwen staan.
Je hebt ze over de hele wereld: bedelaars. In principe geef ik niets. Vaak zie ik er zitten waarvan ik denk je zoekt maar een baan. Maar natuurlijk zijn er ook hier in Madrid uitzonderingen zoals deze muzikanten die een prachtig stuk van Bach spelen en de jongeman zonder armen die met zijn tenen op een orgel speelt.
Na nog meer pleinen, een andere kleinere markthal en vele straten is het tijd om even pauze te nemen in Parque de El Retiro.
Hé, daar is Julie Andrews weer als Mary Poppins. 🤣
Een oase van rust middenin de stad. Volgens de informatie mogen we de tapaswijk La Latina niet overslaan. We lopen daar langs de vele barretjes en terrasjes maar zien eigenlijk niet iets wat we heel leuk vinden. ‘Zal ik het eens zeggen, ik wil gewoon terug naar de markthal van vanmorgen.’ zegt mijn vent. Ik vind het helemaal best en zo struinen we daar even later weer langs de vele kraampjes met al het lekkers. De keuze van de drank is niet moeilijk: sangria. Maar dan het eten! Dit keer valt de keuze oa. op een broodje met chorizoworst
en ook nog maar eens een keer de kippenpootjes. Buiten de markthal op het grote Plaza Mayor (129 meter lang en 94 meter breed)
doen we daarna nog een koffie/thee
voordat we ons richting de metro op weg naar de camperplaats slepen. Wat een dag, wat een stad! Ondanks dat we dus af en toe de metro namen om ons binnen het grote centrum te verplaatsen geeft de stappenteller 15 kilometer wandelen aan. 😫 Rond 21.00 uur zijn we terug bij de hut en zitten nog tot laat buiten in een heerlijke temperatuur. Wel weer tussen de campers, dat dan wel. 🤣 Hebben we Madrid gezien? Voor nu wel, beiden hebben het gevoel niet iets overgeslagen te hebben en dan, ‘Er is geen reden nodig om nog eens terug te gaan.’ glimlacht mijn vent. Het is inmiddels woensdag en we zijn ruim vier weken onderweg. Al een paar dagen erger ik me aan het grijze paadje op mijn hoofd dus tijd om een kapsalon te zoeken. 😉 Waar we daarna heen gaan? De volgers op facebook weten het al een beetje: we gaan de richting op van Don Quichot! 😊