Op vrijdag 19 april, houden we het voor gezien in Javea. We zijn nu precies 35 nachten onderweg. Onze volgende stop weten we niet echt. In ieder geval naar het zuiden richting Gibraltar. Een soort per ongeluk komen we in Calpe terecht. Gewoon even een quick scan en we nemen de afslag. Over een mooie boulevard rijden we richting het strand. ‘Toch maar even stoppen stel ik voor.’ oppert mijn lover. Via de app campercontact zien we een parkeerplaats voor de hut en gaan staan. Het is gratis, ook overnachten is toegestaan maar er zijn geen voorzieningen.
Onze korte indruk is dat het vrij uitgestrekt is dus we gaan lekker op de fiets verkennen. Zie een foto van Calpe en je ziet deze rots. Het is de Pēnon de Ifach, de 332 meter hoge beschermer van deze stad. 
We laten de fietsen achter en klimmen er een klein stukje op.
Aan beide kanten van de rots is een boulevard met strand. Al gelijk bij het zien van de oude haven zijn we weg van Calpe! Het is leuk! Een lange brede boulevard met winkels, restaurants, bars en terrassen,
een mooi pittoresk oud centrum met smalle straatjes
en een opvallend moderne kerk. 
Veel is omhoog en omlaag, goed voor de beenspieren. 
Onze bedoeling om verder te rijden laten we los nadat we weer ergens op een terras in de happy hour zijn beland. Komt ook bij dat hier morgen een vrij grote markt schijnt te zijn. Zo fietsen we zaterdagmorgen in een stralend zonnetje naar de markt. Oh ja, nog even over die zon, ik kreeg wat reacties over het weer van mensen die hier ook rondreizen. ‘Het is helemaal niet zo slecht met het weer als jij schrijft!!’ 
Nee, dat klopt ook! Het weer is inderdaad prima, alleen vinden mijn lover en ik de temperatuur van 20 graden tegenvallen. Onze verwachtingen (25 graden) zijn gewoon te hoog geweest en het is tenslotte nog maar april. 
Terug naar de markt in Calpe!
Natuurlijk zie ik weer een paar schoenen die ik echt niet kan laten staan. 
‘Je kan ze kopen maar dan gooi je een ander paar weg!’ roept mijn vent. Serieus, die man is niet goed! Hoe grappig dat twee Nederlandse dames zich ermee gaan bemoeien, ze denken dat mijn vent het meent. ‘Jullie geloven het niet maar ze heeft een inloopschoenenkast in de camper!’ roept ie quasi wanhopig uit. Na de markt gaan we naar het strand, eens proberen of het warm genoeg is want er staat een flinke wind. 
Het gaat eentonig worden maar we belanden vervolgens weer ergens op een terras in de happy hour,
waar we in gesprek raken met een Nederlands stel en tsja, we blijven dus nog een nacht in Calpe! En dat is zo fijn om met de camper te reizen: alles mag en niets moet! ‘Voorlopig laat ik de drank maar eens staan.’ verzucht ik de volgende morgen. ‘Tuurlijk, moet je doen!’ zegt mijn lover bemoedigend. Hij kent me! 
Trouwens we zien ook hier weer bijzondere mensen zoals deze kerel met tepelpiercings die hij graag laat zien. 
Het is zondag, we doen rustig aan, tanken de hut weer even voor onmogelijk lage prijzen vol
en rijden dan naar Albir waar we veel nieuwbouw appartementjes zien met leuke architectuur. Er wordt heel veel gebouwd.
We waren hier zo’n zeven jaar geleden bij mijn ouders die aan het overwinteren waren. Vriendin Coby, een vriendin van mijn moeder waar we ook een aantal keren mee op cruise waren,
is nu in L’Alfàs del Pi (ligt tegen Albir) aan het oppassen op het huis en hondje Toby 
van een vriendin van haar. Er zijn verschillende opties hier: camperplaatsen en campings. Wij proberen als eerste camperpark Orange Grove (14 euro per nacht inclusief zwembad) en hebben geluk. 
Er zijn 35 plekken en plekje 18 is nog vrij. Het geheel ziet er prima uit midden tussen de sinaasappel en citroenboomgaarden. 
Heel landelijk en slechts een paar kilometer van het centrum en strand van Albir. We maken een rondje door het centrum maar helaas begint het te spetteren. De Chinese winkel heeft binnen no time een grote bak paraplu’s bij de ingang staan, normaal 5 euro en nu 7 euro ! 
Handige handelaren die gasten. 
De camping in Javea was bijzonder maar hier….laat ik het netjes houden en zeggen dat het hier bijzonder met een hoofdletter B is en er vele burgemeesters zijn. De bui is van korte duur en voordat we naar Coby gaan draai ik een was. Als de tijd bijna om is loop ik terug naar de machine en wacht daar. Ik kijk nog even bij het zwembad, loop langs het sanitair en dan is de was klaar. Hup, terug naar de hut met een geleend wasrek van de camping. Een waslijn spannen mag niet dus prima oplossing die wasrekken. Tegenover ons staat een camper met Duits kenteken en de kerel kijkt me heel vuil aan. ‘Zeker met het verkeerde been uit bed gestapt.’ denk ik. Wat blijkt later: ik heb over zijn plaatsje gelopen! We fietsen terug naar Albir, wel goed oppassen bij sommige tunnels, 
waar we in een gezellig zaakje op de boulevard hebben afgesproken met Coby. Eind van de middag zijn we terug bij de hut. Terwijl ik aan de slag ga met de droge was zegt mijn vent: ‘Even een foto maken van de pool voordat we het vergeten!’ Hier hebben ze eind van de middag ook een soort happy hour bij het zwembad. Alleen neemt iedereen zijn/ haar eigen drankje en hapje mee.
Mijn lover beent weg en ineens hoor ik een geschreeuw! De Duitse (ze staat precies naast het pad naar het zwembad) is vanuit haar camperdeur aan het briesen tegen hem dat ie weg moet wezen, hij mag niet op haar plaatsje staan om een foto van onze hut te nemen. ‘Je vrouw was er vanmorgen al en nu jij! Anders kom ik zo ook bij jou staan!!!’ klinkt het luid. Mijn vent haalt zijn schouders op, loopt weg en roept: ‘Welkom, we zien je wel.’ Maar het is nog niet klaar want samen met haar man stapt ze uit de camper, serieus! Die van mij zit inmiddels in onze hut en ik sta buiten nog de was te vouwen. De stem van de ouwe tang schalt over de camperplaats. Ik spreek en versta Duits maar waarom zou ik? Rustig zeg ik: ‘Mevrouw, ik heb hier geen zin in, wanneer u Nederlands zou spreken ook niet dus ga naar binnen en hou je mond.’ 
Okay, alsof ik een vlieg wegsla wuif ik ook met mijn hand naar haar maar het is effectief. ‘Wat zijn dat voor dwazen!’ gieren we het samen uit. Binnen in de hut hoor, dat wel! De gezellige vragen van de buren over de kinderen , klein- en achterkleinkinderen sla ik maar over in dit blog maar die waren weer volop aanwezig! De volgende morgen ben ik vroeg wakker en ga naar het sanitair om mijn haren te wassen. Er is net een dame klaar met douchen die het allemaal nog even droog maakt met een soort mop. Goed onthouden want moet ik ook doen! Dan stap ik binnen, ieuuuuuuww, wat een klein hok, als ik de douchecabine sluit pas ik er net in. Wel heel schoon allemaal, warm water en een harde straal dus niet zeuren maar wassen. Doordat het klein is past het allemaal net en onhandig stoot ik met afdrogen een paar keer tegen het scherm. Oh ja, er hangt een briefje dat je na het douchen dat scherm af moet spoelen dus weer terug in de bak om die wand af te sproeien. Voor het beeld: als een soort Tokkie (zegt mijn vent) draag ik een badjas naar de douche. 
In de jas met aan mijn voeten glitterslippers, de plastic doucheslippers in de ene hand en de tas met handdoek etc in de andere wurm ik me uiteindelijk uit dat hok. Ik zie niet veel want om mijn hoofd zit zo’n lekkere makkelijke haarhanddoek, die je ook bij de Chinese winkels kan kopen, maar het fluoriserende groene ding is half afgezakt door al het gehannes. Nu alles neerzetten, doek goed op mijn hoofd doen en de mop zoeken. Echt, het eerste wat ik zie als mijn ogen vrij zijn is een heel groot vrouwmens, Wow, die is groot! Dan schrik ik want is dat nu die Duitse van gisteren?! Ze kijkt alsof mijn laatste uur geslagen is en zegt dan op boze toon: ‘You do have to dry the floor!!!’ Gelukkig dit is niet de Duitse maar haar valse Engelse dikke zus. Voordat ik iets kan uitleggen gaat ze door met praten en wijst naar de mop in de hoek. Ze zal me wel eens even laten zien hoe ik dit allemaal moet doen. En daar komt bij, ik moet een handdoekje meenemen om mijn schoenen op te zetten! Eigenlijk snap ik sowieso niet hoe zij in dat douchehokje is gekomen maar goed. Als ze ademhaalt kijkt ze me met vurige ogen aan, echt als ze aan mijn oor had gedraaid had ik het niet gek gevonden, wat een bitch. ‘Het spijt me, ik spreek geen Engels, ik weet niet wat u zegt.’ zeg ik in het Nederlands. Want echt, waarom moet ik me steeds aanpassen?! 
Dat had ik beter niet kunnen doen want alsof ze het tegen een doofstomme heeft gaat ze met handen en voeten alles nog een keer uitleggen. Om het mens te pesten zeg ik vervolgens met een onnozel gezicht dat ik het nog niet snap waarop ze boos wegloopt. Bye bye bitchie! glimlach ik naar de spiegel! ‘Hoe was de douche?’ vraagt mijn vent terwijl ie een koffietje voor me neerzet. ‘Top, je moet de groeten hebben van de Engelse burgemeester!’ zeg ik en vertel de story. ‘Doe nou net als ik, gewoon hier in de camper douchen, lekker makkelijk!’ is zijn advies. Misschien gaan we toch wel op de overwinteraars lijken want worden we niet blij van een Aldi of Lidl, wel van deze twee supermarkten in Albir: Jumbo en de Buren met hun Nederlandse producten. 
(en dat voor die prijs…..Jumbo….) maar dat nemen we op de koop toe! 
Het pand waar de Jumbo zit is trouwens ooit door de tuinman van RTL, Rob van der Linden, gestart als AH. En zo zit mijn lover de volgende morgen te genieten van een boterhammetje met filet American. 
Wat we hier verder doen? Met de metro/tram naar het nabij gelegen Villajoyosa. 
De stad die oa. bekend staat om de hangende huizen en de vissershuisjes die in allerlei gekleurde pasteltinten prachtig om te zien zijn. 
Zowel de rit met de metro/tram (45 min.) als Villajoyosa: wij vinden het de moeite waard! 
Ondanks de vele burgemeesters op de camperplaats staan we hier prima en het is een goeie uitvalbasis dus we boeken nog bij.
Het fietsen is overigens wel een dingetje. Er zijn fietspaden, maar ze beginnen spontaan ergens, stoppen tegen een stoeprand, je wordt van de ene kant van de weg dwars over de straat naar de andere kant gedwongen en soms liggen fietspaden gewoon in het midden van de weg. Desondanks zijn automobilisten heel voorzichtig als ze bij fietsers langskomen. Verwarrend blijft het! 
Benidorm is zo’n 20 min. trappen en we wagen het erop. Voor een dag is het geweldig vermaak: al die verschillende types, het strand ziet er top uit, de restaurants, bars en terrassen op de zeker 4 km lange boulevard willen je allemaal graag binnenhalen, het oude centrum met de tapasbarretjes is super leuk, heel veel hoge wolkenkrabbers (5 miljoen bezoekers per jaar) en het Canfali uitkijkpunt wat de scheiding is tussen de stranden Levante en Poniente.
Een mooi weetje: Benidorm bezit na Parijs het grootste aantal hotelbedden van Europa! Althans dat stelt Google. Wat wij vaststellen is dat hier met stip de grootste populatie rolstoelen en scootmobielen is. 
Ze zijn er in vele en verschillende uitvoeringen. 
Op de dag dat wij er zijn is er ook markt, natuurlijk kan ik het niet laten en scoor weer een paar schoenen. Nee, niet deze Crocs! 
Huur ik bijna een scootmobiel maar mijn vent wil er niet in. ‘Kijk nou Dijks, wat is er handiger dan zo lekker op mij te kunnen wachten?’ 
wijs ik hem op de wachtende heren terwijl hun dames over de markt hobbelen. 
Het is ook maar of je de humor ziet want terwijl we lunchen op de boulevard en de vele scootmobielen met bejaarden aan ons voorbij trekken 
schalt de stem van Mouse T luid uit de boxen, ‘All night long, I’m horny, horny, horny. 
Achter ons zit een Nederlandse bejaarde heer, ‘Zo’n leuk deuntje is dit!’ zegt ie tegen zijn vrouw terwijl hij het refrein steeds meezingt. Ach, laten we hopen dat ie weet waar het over gaat! Ik heb er een filmpje van maar dat is lastig uploaden via deze site dus probeer je een voorstelling te maken….of juist niet! Kunnen we verder iets over Benidorm zeggen? Bekijk de foto’s en oordeel zelf maar! Ik ben er al zo vaak geweest en blijf het een leuke beleving vinden maar niet zo leuk als de eerste keer dat ik hier als 18 jarige kwam. 
Waarschuwing bij de oversteek speciaal voor de Engelsen! Verder ook vrijgezellenfeestjes en heel veel vlees zullen we maar zeggen….
Dan is het alweer donderdag. We moeten maar weer eens verder. Van de buurtjes krijgen we een mooie tip over een vrije camperplaats, genaamd Parking Urbanova, aan het strand bij Alicante. Het klinkt allemaal goed en we besluiten daar te beslissen wat we doen. De plek ziet er goed uit, een soort parkeerplaats, geen voorzieningen, en direct aan het strand. 
Verderop ligt een leuke boulevard met een paar restaurantjes 
en een kleine supermarkt. We blijven dus en brengen de middag door op het strand en achter de camper voor de wind.
Eind van de dag stroomt de plek vol en naast ons schuift een camper met Nederlands kenteken. Als we net klaar zijn met eten en ik de afwas doe, kijk ik door het keukenraampje naar buiten en zie een kerel uit die camper komen. Buiten staat ie aan zijn broekriem te sjorren. Volgens mijn lover ben ik nieuwsgierig maar dit is toch gewoon bijzonder…. ‘Wat staat hij nou te doen?’ vraag ik aan mijn vent. Die kijkt verstrooid op van zijn tijdschrift en mompelt ‘Denk dat ie gaat pissen!’ Geloof het of niet, de vent gaat inderdaad tegen zijn band aan pissen! 
Ik had al een zakje met afval staan voor het vuilnis en razend snel pak ik het, schuif in de slippers en sprint naar buiten. Terwijl ik voorbij loop roep ik: ‘Zo is uw WC kapot?’ De kerel zegt heel nors ‘ Ja.’ en gaat dan weer naar binnen. ‘Wat een viezerik is dat zeg, ga gewoon op je wc!’ mopper ik om te vervolgen ‘En weet je wat ik verderop ook zag op weg naar het vuil, deze fles met pis! 
Gadver de gadver, wat slecht! 
Het is toch smerig dat mensen dit soort dingen doen op een gratis plaats zonder voorzieningen. Doe even gewoon dan blijft het netjes!’ Lachend zegt mijn vent: ‘We make you famous in the Netherlands!’ en laat de foto met die vent erop zien. Het is een rustige nacht op de parkeerplaats en de volgende morgen lopen we over de boulevard. Tellen de vliegtuigen die vanuit Alicante recht over komen. 
Wij vinden het absoluut niet storend maar dat komt wellicht omdat we zelf onder de aanvliegroute van Rotterdam wonen. Terug bij de camper gaan we op het strand zitten maar als de lucht betrekt besluiten we toch om verder te trekken. En dat bedoel ik dus: we hebben geen rust in de kont! We zijn nu in de buurt waar mijn ouders na de pensionering van mijn vader hebben gewoond. Mijn vader was roeier bij de KRVE en mocht al met 57 1/2 jaar met pensioen. Samen met een aantal andere collega’s hebben zij vele jaren plezier in Spanje gehad. En ik uiteraard ook als ik ze ging opzoeken! 
Het gaat dus een soort sweet memories worden. Wel even puzzelen hoe en wat want de verschillende plaatsen die ik wil bezoeken liggen allemaal niet echt ver uit elkaar en we gaan het zoveel mogelijk op de fiets doen dus dat maakt het net even lastiger. Te beginnen met restaurant Charlot in Benejuzar. Een typisch Spaans restaurant met super lekkere gerechten. Hun paella is geweldig! Ik vind op campercontact in de buurt een camperplaats met de klinkende naam Parking Poolvilla Solar in Daya Nueva. Nou, hoe we ook proberen, we vinden het niet! Ongelofelijk maar het is waar. De weg er naar toe is midden tussen sinaasappelgaarden maar loopt steeds tot niets. Na vier pogingen door het kleine dorp geven we het op en zoeken naar een andere in de buurt van het restaurant. Zo komen we uiteindelijk bij La Fabrica Dolores in Dolores terecht. 
Het is een beetje een ‘hippie camping’ net buiten het centrum. 
Het dorp telt maar zo’n 1750 inwoners. Wij treffen het want 1 daarvan is jarig en viert dat met een hoop luide muziek, geschreeuw en vuurwerk! Niet onbelangrijk: het huis waar dit plaats vind ligt naast de camperplaats. Meer zeg ik niet maar om 03.00 uur liggen we nog te stuiteren in ons bed. De zaterdag, de dag dat de Koning jarig is, begint dus goed voor ons! We zijn wel klaar met deze camperplaats want ook onze Spaanse buren waren nog laat luidruchtig. ‘We gaan niet met de fiets maar gewoon met de camper naar het restaurant en zien wel.’ oppert mijn lover. Goed plan en we vinden daar tegenover de plaatselijke supermarkt een ruime en veilige parkeerplek. Ik weet uit het verleden dat het heel druk is bij Charlot en dat je er op tijd moet zijn. 13.00 Uur gaan ze open, nou zorg maar dat je er bent of je hebt pech. Natuurlijk wel Google gecheckt of ze er nog zitten enz. maar niet gezien dat je tegenwoordig kan reserveren. Zo lopen we al bijtijds door het dorpje, zien een bruiloft en een muziek optocht.
‘Laten we vast even bij het restaurant kijken.’ zegt mijn lover. Het is net rond 12.00 uur en de deur staat open. 
Een vriendelijke serveerster vertelt dat ze vanmiddag helemaal vol zitten, allemaal reserveringen. Voor vanavond heeft ze nog wel plaats. Wat jammer nou! 
‘Zeg het maar, wil je vanavond terug?’ vraagt mijn vent. Ik kan niet beslissen want weet het nog niet, ‘Misschien, laten we maar eerst naar Benijofar gaan waar mijn ouders hebben gewoond.’ stel ik voor. Na een korte rit van zo’n 10 kilometer rijden we daar binnen. Mijn ouders zijn in 2009 terug naar Nederland gekomen. Dat is ook het laatste jaar geweest dat ik er was. Nu al die jaren later herken ik het bijna niet! Een grote rotonde voordat we ‘het dorp’ binnen rijden. 
En overal waar ik kijk nieuwbouw. 
‘Waar woonden je ouders dan?’ vraagt mijn vent. Uit de rijdende camper kijk ik om me heen maar was het nou dit gebouw, of toch dat? De grote, toen rustige hoofdstraat waar zij woonden is veranderd in een drukke weg met zelfs een Mac Donald. ‘Ik geef het op, gaat veel te snel, we gaan straks wandelen en dan zoeken.’ zeg ik dus maar. In de verte zie ik, richting Rojales (waar collega’s van mijn vader woonden), het kleine winkelcentrum met ‘de Wok Chinees’ en restaurant Los Dos. ‘Daar, daar, moet je heen!’ roep ik opgetogen omdat ik iets herken. 
Dichterbij gekomen zien we een grote oranje menigte. Het kleine winkelcentrum is er nog maar flink uitgebreid en nu op Koningsdag het episch centrum van de Nederlandse bevolking die hier in de buurt verblijft/woont. Echt, het is zo druk, niet normaal meer! We vinden een parkeerplek waar de camper veilig staat, ‘Als we willen dan kunnen we hier zelfs overnachten!’ stelt mijn lover voor. Maar dat is voor later. Eerst lopen we in een optocht naar het Oranje feest.
Bij de plaatselijke Chinees (ja, daar is ie weer) scoren we iets van Oranje. 
In een grote tent wisselen een DJ, zanger en zangeres elkaar in rap tempo af, wat een sfeer en gezelligheid! De plaatselijke Nederlandse bakker heeft oliebollen en appelflappen gebakken, de horeca draait op volle toeren razendsnel, hamburgers en saté ruiken volop en de dansvloer is een grote deinende zingende menigte. Heerlijk, zo’n feestje! We raken in gesprek met andere Nederlanders, ‘Kom bij ons zitten, gezellig!’
roepen ze. Stoelen erbij, de kring wordt groter gemaakt en vele verhalen van deze net gepensioneerden die nog maar een klein jaar hier wonen. Eind van de middag zijn we er even klaar mee, kleine pauze! We wandelen door Benijofar en ik vind het appartement waar mijn ouders woonden. 
Helaas komt er niemand naar buiten dus ziet Roel alleen de buitenkant en niet het mooie zwembad in het midden van het gebouw. De muziek lokt ons terug naar het feest. Daar is net een kleine vechtpartij geweest en een kerel zit met een bloedend hoofd. Politie en ambulance zijn al ter plaatse. Ach, hoort er op zo’n dag ook bij zullen we maar zeggen. ‘We gaan eten bij de Chinees daar, die is goed, daar gingen we altijd!’ zeg ik en wijs naar de overkant. Natuurlijk is het er druk dus even zoeken naar een lege tafel. ‘Kom hier zitten, schuif maar aan!’roept een vrouw uit de hoek. Ze zit in een grote groep die veel lawaai maakt, ‘Waar is dat feestje?’ Hier is dat feestje!’ klinkt het vrij continue. Daar komt ze, een oranje glitterwolk op kittige hakken, en hangt aan de arm van mijn lover. Gelukkig wijst de Chinees net een tafeltje aan voor ons dus ik trek mijn vent de andere kant op. ‘Jammer, was toch gezellig geweest!’ zegt mijn lover. Ik vind het wel even best, eerst snavelen! Het eten is weer lekker en de menu’s hebben nog steeds prima prijzen. 
Dat is gelukkig niet veranderd! Na afloop moeten we langs de nog steeds luidruchtige groep. De arme Chinees loopt daar zijn beentjes uit het lijf. Je begrijpt wij komen er dit keer niet vanaf of deden we ons best niet?! Hoe dan ook, het bleef nog lang onrustig in Benijofar/Rojales. Terug op de inmiddels bijna lege parkeerplaats staat onze hut. We blijven hier heel verstandig maar overnachten. 
Wat een mooie dag was het: de vele herinneringen en het onverwachte Oranjefeest met de gezelligheid. Deze Koningsdag gaat voor nu als beste in de boeken!!
Een camperplaats vinden we niet in Javea, je zou wel gewoon langs de straat of op een parkeerplaats mogen staan….
Vervolgens langs de boulevard en het strand met de klinkende naam l’Arenal komen we bij de centraal gelegen camping. 
Er is nog plaats en gewapend met een plattegrond lopen we de camping over op zoek naar een geschikte plek. Ze hebben verschillende afmetingen dus even kijken waar we gaan staan. ‘Er staan wel heel veel Nederlanders hier, zie je dat?!’ stelt mijn vent. Omdat het vandaag erg warm is en de voorspellingen goed zijn besluiten we toch te blijven want het zwembad ziet er heel aanlokkelijk uit. 
Zo zetten we de hut neer op nummer 65. In het midden van een gemengd Nederlands-Engels laantje. 
Terwijl mijn vent de luifel een beetje uit draait ga ik het sanitair inspecteren. Op de terugweg zegt de Nederlandse buurvrouw, die met haar man voor de tent zit: ‘Mooi hier allemaal, toch?!’ Ik beaam het en ze gaat los dat ze hier aan het overwinteren zijn. ‘Komen jullie van noord of zuid?’ vraagt haar man. 
De dame bevestigt dat het lopend prima te doen is en sluit dan jubelend af met ‘Weet je wat ook zo heerlijk is hier, ze hebben de Aldi op loopafstand!!’ 
en een kleine doch voedzame lunch langs het strand. 
Deze tijd van het jaar maakt dat veel gepensioneerden de zon hebben opgezocht en de afgelopen weken zagen we er al velen 
maar hoe meer we nu naar het zuiden rijden hoe meer we er tegenkomen. In Amerika hebben deze zon-zoekers de vrolijke naam : ‘Snowbirds’ . In dit blog val ik wellicht in herhaling, zie ons blog: 
naar de boulevard om een drankje te doen. 
Wat een gezelligheid en drukte, dat zal ook komen doordat het weekend is, maar we genieten! 
Mijn vent noemt dit ook wel gekscherend, ‘Even naar de Happy Hooker’. Er zit nog niemand en er komt ook vrijwel niemand want de overwinteraars hier houden de hand op de knip en blijven bij de camper of caravan. ‘Veel te duur!’ zegt een ander Engelstalig buurtje, zo zonde want bij de Lidl heb ik een hele fles voor dat geld! 
Weet iemand wanneer dat begonnen is dat we dat ding niet meer aan ons oor houden maar gewoon in het wilde weg gaan zitten tetteren?? 
heeft haar kleinzoon en laat hem naar opa zwaaien. ‘And this lady is our lovely neighbour.’ ratelt ze verder en bam, daar zit dat ding voor mijn neus. Vanaf het scherm staart een puistig jong me aan. ‘Hai!’ roep ik en steek mijn hand op. Gauw terug naar de hut want allemachies wat een vertoning! Daar hoor ik haar stem nog, het jong heeft net zijn tanden gepoetst. ‘Oh, my little boy, you did it all by yourself?!’ Nou, laten we hopen dat er inmiddels een jonger gezinslid aan de phone is gekomen want de knul die ik zag was zeker 12! 
slenteren over de markt, 
sjokken door de straatjes,
vinden voor de verandering weer eens een markthal, 
draaien maar weer eens een was, maken de camper weer fris, 
lunchen in kleine Spaanse restaurantjes, nuttigen een verse Apfelstrudel mit Sahne bij café ‘Wien’, 
doen wat boodschappen
en gaan dan ‘uitbuiken’ bij het zwembad indien het zonnetje er is. Heel stabiel is het weer echt nog niet maar alles beter dan in Nederland begrijpen we. 
Nog 1 gek ding dat er gebeurde in deze bron van vermaak, namelijk: er was een dief! 
Want dat boek ligt in onze camper! 
Hoe dat komt? Met fris gewassen haren stapte ik uit het douchehok en zie bij het verlaten van het gebouw dit boek bij de wastafels liggen. ‘Kijk wat ik vind bij de douche een mooi boek, er zit nog wel een bladwijzer in, waarschijnlijk vond iemand het niet goed.’ zei ik nog tegen mijn lover. 
Het toegewezen plekje ligt tegenover de bar en het restaurant. Alsof de receptioniste het wist! 
De prijs kwaliteit is prima: het sanitair is verouderd maar schoon, een lekker zwembad en een leuk restaurant met terras en dagmenu. De laantjes zijn wel krap dus goed oppassen maar dat laat ik aan mijn vent over. Die manoeuvreert de hut, na het vullen en lozen van water, met gemak tussen de heggetjes. 
Ook deze keer zijn we weer heel blij met de hydraulische stelpoten onder de camper. Een druk op de knop en het waterpas zetten gaat vanzelf. ‘Dit is echt zo’n geweldig cadeau dat ik van je heb gekregen!’ roept ie iedere keer weer uit. 
Hij heeft gelijk, het was een uitgave maar wat een gemak om geen gedoe meer met plastic blokken te hebben. 
en bekijken met thee/koffie de foto’s die we van thuis krijgen. Jan is nu ook aan de voortuin begonnen en de tegels worden schitterend! 
Wow, wat is dit leuk! In de verte zien we de oude stad van Peñiscola, het ligt op een rots en centraal in de oude stad op het hoogste punt ligt het Kasteel Peniscola. 
Vanaf daar gaan we lopen want wat een drukte! Het is een wirwar van straatjes en pleintjes met huizen die wit geschilderd zijn met blauwe kozijnen. En het heeft best wel veel weg van Mont st. Michel in Frankrijk.
Vaak zijn de balkons al plaatjes op zich! 
Hebben ze hier nou ook nog een straatje naar me vernoemd? 
Natuurlijk zijn er ook hier weer gezellige restaurants, terrasjes, barretjes en winkels. 
Wat zien de gasten er stuk voor stuk mooi uit, mooie jurken en pakken, prachtig! Oeps, zie de bestrating en de dames op hakken, bewondering. 
In de kerk heb je de keuze tussen CO2 uitstoten met echte kaarsen en milieuvriendelijk bezig zijn met ledlampjes. Ik kies voor de echte kaarsjes al is het vijf keer zo duur. 
We lunchen op een terras met uitzicht op het strand van Peñiscola. 
Om het allemaal compleet te maken komt de zon ook nog even door! Zondagochtend worden we wakker, buiten is het bewolkt en er staat een fris windje. ‘Zullen we gaan fietsen? Eerst naar Benicarlo en vandaar naar Vinaròs.’ stelt mijn vent voor (zo’n 20 km). Wat ie dan weer in Vinaròs moet….
dus komen we weer bij de eeuwige Chinese toko uit.
Het is een leuke fietsroute langs het strand, wel af en toe even zoeken als het fietspad ineens ophoudt. 
Op de terugweg stoppen we in Benicarlo en lunchen op een terras dat vol met Spanjaarden zit. Terug in Peñiscola rijden we nog wat door het stadje en stoppen voor wat boodschapjes bij de super, dan houden we het voor gezien. ‘s Avonds maakt mijn lover een salade want we hebben vanmiddag te veel gegeten, 
en slenteren nog maar eens door het oude centrum. Op dinsdag staat er een stevige wind die maakt dat vele terrassen gesloten blijven, hoe ongezellig ziet het er hier dan uit! 
We vinden in het centrum op een klein, bijna windvrij, terras dat het tijd is voor….juist, een sangria met iets lekkers erbij. 
Terug op de camping gebruik ik de wind om de was te drogen, goed bezig voor het milieu! 
‘Zullen we nog blijven of vandaag verder rijden?’ vraag ik de volgende morgen terwijl we smikkelen van het lekkers dat mijn lover gebakken heeft. 
Met de kaart en de gegevens die ik thuis heb uitgestippeld puzzelen we een route. We willen uiteindelijk ooit in Gibraltar uitkomen. Zo rijden we op deze woensdag na het tanken van schoon water en legen van vuil water en wc de camping af. Mijn vent wil graag in het Natural del Desert de les Palmes kijken en dit natuurreservaat ligt toch op onze route. Het is een prachtige zeer bochtige route door het park met mooie vergezichten maar oh, oh, de weg is hier en daar ook vrij smal! 
We wisselen van plaats want echt, ik vind het doodeng om hier te rijden! Als we weer beneden zijn dan tikken we op de TomTom de plaats Denia in. Dat is de richting die we op willen maar we hebben nog geen idee waar we gaan stoppen. 
Voor 10 euro per nacht met voorzieningen zoals water lozen en vullen een prima plekkie. Hoe Gandia verder is? Geen idee, we zijn er de volgende morgen weggereden zonder er vibraties van te krijgen. 
Niet bijzonder maar het voordeel is dat je direct naast het centrum en het strand staat. 
Deze stad ca. 50 km ten noorden van Benidorm was een paar eeuwen v.Chr. onderdeel van Griekenland. In de jaren die volgden waren er Romeinse en Islamitische overheersers. De invloeden van deze periodes zie je in het centrum nog zeker terug! Het heeft alles wat je van een Spaans stadje mag verwachten; veel pleintjes, terrassen en gezelligheid. 
Het meest bekende plein is Place de la Constitution met rondom tal van restaurantjes. Onder het kasteel ligt een tunnel die in de Spaanse burgeroorlog werd gebruikt als schuilkelder. 
Uiteraard is er een markthal.
in het gebouw met de naam de Pòsit zit de visafslag, en ook is er een moderne jachthaven waar flinke jachten liggen. Vanuit Denia vertrekken de ferryschepen naar de Balearen. 
Het Castillo de Dénia kijkt over de stad uit. Dit kasteel is gebouwd tussen de 11e en 12e eeuw toen er Islamitische overheersers zaten. Dit zie je ook terug in de stijl, samen met wat renaissance invloeden uit latere periodes. De klim naar het kasteel is leuk, door smalle straatjes 
komen we boven. Betalen de entree van slechts 3 euro ( voor Roel maar 2, bejaardenkorting
De kogelgaten zitten er nog in.
In hét Tapasstraatje genaamd Calle Loreta hebben we een heerlijke lunch uiteraard met een glaasje sangria. 
Echt, ik eet hier tot nu toe de lekkerste chipirones fritas (gefrituurde kleine inktvisjes). 
Na een siësta gaan we ‘s avonds nog eens terug naar het centrum en snavelen hier 
nog wat lekkers. Denia je hebt ons aangenaam verrast! Het is inmiddels al weer vrijdagmorgen, we zijn vandaag 4 weken onderweg. 
en staat dus oa. bekend om die markt. Er is een camperplaats met voorzieningen voor slechts 5 euro waar we gaan staan. 
Wat kan ik over de markt zeggen? Die is inderdaad groot met bijzondere voorwerpen. 
Van heinde en ver komen de bezoekers naar deze attractie, het zorgt voor drukte en een gezellige sfeer. Vele restaurantjes en terrassen hebben live muziek. 
File? Waar dan? 
Trouwens, hoe meer we naar het zuiden rijden hoe beter het weer! De korte broek kan inmiddels aan bij mijn vent. 
Bij een wijnkelder halen we nog een flesje.
Helaas zijn er nu door het warme en droge weer bosbranden ontstaan. 
Het is niet heel dichtbij ons maar toch dichtbij genoeg om rekening mee te houden. In het volgende blog meer over Javea waar we nu vertoeven. 
Tot er ‘s middags een Spaans gezin tegenover ons komt staan….het is gedaan met het uitzicht
en ze zetten de ingang precies zo dat we lekker bij elkaar naar binnen gluren. 
Zo stappen we na een klein kwartier het station van Reus op, lopen de straat uit en staan bij de markt. Op zo’n typisch Spaans terras doen we eerst maar koffie/thee en slenteren dan over de markt en door de markthal. 
Het is de zaterdag voor Pasen en erg druk met mensen die allerlei lekkernijen in huis halen. Vooral bij de bakkers staan lange rijen. Dit is met een reden, namelijk:
Wij vinden Reus erg leuk, met name de smalle straatjes en het grote plein met terrassen in het oude centrum. 
Eind van de middag zijn we terug in Tarragona en fietsen retour naar de camping. Om daar in het restaurant te eten vinden we te koud (tafels staan allemaal buiten), van zee komt een ijzige wind opzetten en ook de lucht kleurt donker. 
We nemen een pizza mee naar de hut en zijn net voor de bui binnen. Zondag en maandag is het weer ook wisselend. Prima om wat klusjes te doen zoals: opruimen, de was, mijn vent bakt een boterkoek 
en ik ga een uurtje naar het strand met mijn nieuwe strandbed. 
De weersvoorspelling voor komende week is beter en dinsdag als we de camping verlaten schijnt de zon. Voordat we koers zetten naar Amposta in de Ebro vallei stoppen we, net buiten het centrum van Tarragona, bij het Romeinse aquaduct les Ferreres. 
Wow, wat een werk moet dit geweest zijn. Het geheel ligt in een mooi park, echt de moeite waard! 
Beetje zoeken en we wurmen ons nog ergens tussen. 
Na al die dagen op campings heeft dit ook wel wat! We zijn in 
met rijstvelden, natuurstranden, zoutvelden en heel veel vogels, oa. de flamingo’s, 
zwarte ibissen 
en steltkluten. 
Voordat het donker wordt doen we nog een kleine ronde op de fiets en zien al veel moois! Na een prima nachtrust is het alweer woensdag. Ik vind het altijd verrassend op zo’n camperplaats dat het ondanks de drukte en het dicht op elkaar staan zo rustig en stil in de avond en nacht is. De zon schijnt vanmorgen echt uitbundig en we besluiten de korte broek aan te doen! Als dat maar goed gaat. 
Soms is het landschap zo gelijk aan Florida dat we ieder moment een alligator verwachten. 
Wat we begrijpen wordt dit land (22.000 hectares) in april onder water gezet en de rijst geplant. 
In het plaatsje La Ràpita 
doen we koffie/thee en gaat mijn vent naar de barbershop. De kapper komt uit de Dominicaanse republiek. 
Hij maakt er een heel werk van met verschillende tondeuses en scharen. Het resultaat is prima en over de prijs van 12 euro hebben we het al helemaal niet! 
het montuur is gebroken vandaar dat het glas los kwam. Gelukkig heeft ie zijn normale bril in de tas bij zich en in de camper ligt nog een reserve zonnebril. 
Door het dorpje lopen gigantische stormdrains. Er moet kennelijk veel water afgevoerd worden bij een regenbuitje.
Noemen we nog deze brug 
met een punt om selfies te maken ( je zet je telefoon in een soort vast statief) 
en een winkelstraat met een bakkertje waar we koffie/thee doen en dat is dan Amposta. 
La Ràpita is leuker! Zin om de ongeveer 35 kilometer naar Vinarós te rijden hebben we niet meer. Met name omdat we vrezen dat ook daar de camperplekken allemaal al bezet zullen zijn. Bij de hut aangekomen balen we want naast ons heeft een Zweed zich ertussen gewurmd, zijn maat staat aan de andere kant van ons. Dat is trouwens niet eens een echte plek maar de nooduitgang. Het groepje van zo’n acht mensen heeft stoelen en tafels neergezet op het naastgelegen bruggetje 
en zitten daar luid te babbelen. En daar komt mijn steeds terugkerende vraag; ‘Kan iemand mij vertellen waarom mannen op leeftijd met een hele dikke buik denken dat ze in bijzijn van iedereen hun shirt uit moeten laten?!’ 
Dat is dan weer een nadeel van een gratis camperplaats. Grappig is dat de Zweed op een gegeven moment aan de zijkant van zijn camper moet zijn maar daar ligt mijn vent in de schaduw. ‘Is he sleeping?’ brult de man tegen mij. Heel verbaasd kijk ik op van mijn tijdschrift en zeg; ‘I think so.’ 
Hij ligt direct bij het centrum en kijkt uit over de boulevard en het strand. 
Geen verkeerde locatie! Nu zijn we slimmer en zetten de hut zo neer dat er aan beide kanten genoeg ruimte over is en blijft! Eigenlijk zijn we een beetje asociaal bezig maar hé, wie doet ons wat! 
en de overdekte markthal. 
De plaats is vooral bekend om zijn garnalen. De beroemde “Fiesta del Langostino” garnalen. 
Na de lunch (deze toast met zalm kost slechts 3 euro! ) 
gaan we terug naar de hut, de bewolking heeft de zon verjaagt en het is fris geworden. We doen net als de Spanjaarden en houden siësta. ‘s Avonds slenteren we nogmaals door het stadje, doen een drankje en eten wat lekkers op een terras. Het was weer een mooie dag! Morgen staat er wederom een lange rit op het programma, namelijk: 20 kilometer