Het was passen en meten maar we zijn er nog even tussenuit voordat de hectiek los barst! Nadat Roel tijdens de afgelopen wintersport wederom in het ziekenhuis terecht kwam voor zijn rikketik kwamen we tot de conclusie dat we nu toch echt eens een besluit over de zaak moesten nemen. ‘Na 47 jaar een stress job te hebben gehad is het mooi geweest!’ zei hij gelukkig zelf ook. Het lange proces in het kort: de zaak (het fotowerk) en het personeel worden overgenomen en de nieuwe eigenaren Cees en Ilse willen ook graag ons kantoor huren. Dat betekent wel dat we een verbouwing moeten gaan doen om het woonhuis van het kantoor te scheiden. De architect, die het huis ooit heeft ontworpen, werd ingeschakeld net als de aannemer die het gebouwd heeft. ‘Als we dan toch gaan verbouwen wil ik graag een iets grotere keuken door de bijkeuken bij de keuken te betrekken.’ opperde ik voorzichtig….🤔 
Er kwamen dus weer nieuwe tekeningen en echt, ik heb de afgelopen periode drie vrienden gehad, namelijk: een meetlat, de architect en de aannemer.😉 En natuurlijk mijn lover die een pracht van een maquette voor me maakte, zodat ik wat ruimtelijk inzicht kreeg zullen we maar zeggen. 🤣 
Na drie ‘keukenboeren’ 
met allemaal andere kleuren, materialen en prijzen namen we ook hierin een beslissing en zoals de planning nu is gaat de zaak 1 september over op de nieuwe eigenaren, stopt mijn vent met werken, maar blijft wel leuke dingen doen zoals mooie boeken maken van de oude luchtfoto’s en uiteraard nog veel reisfotografie. Midden september gaat dan de verbouwing van start.🙏🏻 Tussen dit alles door gingen we aan de slag om al flink wat op te ruimen. De verbouwing betekent oa.: deuren en ramen maken in de achtergevel en bijkeuken. In de vide van de studio, waar de miljoenen negatieven van Roel en wat ie heeft aangekocht staan, komt een plafond. Dus ook een constructeur mocht aan het denken. Natuurlijk moet het leeg dus alles ‘mag’ eruit. We wilden eerst een container huren om het tijdelijk op de slaan maar voorlopig past het merendeel in de garage, de schuur en op de overloop.
In de voortuin moest zelfs de plek van de jacuzzi er aan geloven
en ‘ontspullen’ werd ons nieuwe woord. Al hoewel er ook bestaande spullen door mij een nieuw verfje kregen, zoals deze plantenbak, vogeldrinkbak en stoelen. 😊
Ook vierden we nog de 80 jarige verjaardag mijn moeder 
die sinds kort een vriend heeft. 
Jan is een leuke gezellige vent, een gepassioneerd én gepensioneerd roeier, een oud collega van mijn vader. De planning om donderdag 20 juli in de camper te stappen en koers te zetten naar Zuid Frankrijk is gelukt en zo rijden we tegen de avond Toul binnen voor de eerste overnachting. De camperplaats net buiten het centrum is vol maar even verderop bij de andere is gelukkig nog plek zat want er staat niemand. Hoe vreemd is het dan toch dat deze mensen pal naast ons komen staan! Zeker bang in het donker.🤣 
We hebben vanaf zaterdag op de camping gereserveerd dus kunnen het rustig aan doen en dat is maar goed want het is erg druk op de wegen. 
De meeste kilometers maken we op de autoroute maar zelfs dat is file rijden. Het voordeel van het terugkomen op dezelfde camping is dat ik de vorige keren ‘mijn huiswerk’ heb gedaan en het gezeur over welke plek ik wil (niet te dicht bij een sanitairgebouw, niet bij een vuilnisbak, in de schaduw en bij het strand 🤣) dus al heb kunnen beslissen en reserveren. Zo rijden we zaterdag rond de middag plekje 43 op, die alles heeft wat ik kan wensen. 😊 
Iets met Rotterdam en Amsterdam….
‘Ik heb een cruise gezien en helemaal niet duur!’ riep mijn moeder een paar weken geleden toen wij nog op de wintersport waren. Om te vervolgen, ‘Ik ga met Coby. Is het ook niet iets voor jullie, vertrek uit Amsterdam met de Rotterdam.’ Het is te raden natuurlijk: op zaterdag 3 juni stappen ook wij aan boord. 14 Dagen voor dit mooie reisschema, een rondje Oostzee.
De dames gaan met vervoer op maat, of zoals moeders het zegt ‘het busje’, naar de big city en mijn vent en ik met de trein. 
Toen we de week ervoor ook in Amsterdam waren hebben we gelijk even een kijkje bij de cruiseterminal genomen.
Alles gaat daardoor vlot en zo staan we lekker op tijd in de hal van de terminal. 
Nou heb ik normaal al de angst dat ik niet genoeg kleding mee heb 
(zo betaal ik als we vliegen graag voor een extra koffer) maar vandaag is het helemaal bal met 3 koffers. Ze worden gelukkig naar de cabin gebracht.
De leeftijd van mijn moeder misbruiken we om eerder in te checken en voor de lunch staat deze dame, ik dus, met een glaasje bubbels op het achterdek: Roel met zijn harem. 
Welkom back op het MS Rotterdam! 
De zon schijnt uitbundig en rond vijven varen we weg uit de haven van Amsterdam,
passeren de sluizen bij IJmuiden
en het strand van Wijk aan zee onder de rook van Tata Steel
om vervolgens koers te zetten richting Kopenhagen. We waren al eerder met zijn vieren op reis, dat was erg gezellig, ook nu zit de stemming er op de eerste zeedag al snel in.
Ik heb bij een feestartikelen winkel twee fluitjes gekocht zodat mijn vent en ik de aandacht van de dames kunnen trekken. Want serieus, je kijkt even niet en ze lopen totaal een foute richting op of gaan staan/zitten op een geheel andere plek dan afgesproken. Het houdt ons in ieder geval scherp! Ook is er op deze eerste zeedag een lunch voor alleenstaanden en solo reizigers.
Om door een ringetje te halen gaan moeders en Coby er naar toe. ‘Totaal niets bij voor ons!’ gieren ze bij terugkomst uit. Na het aanhoren van hun verhalen weet ik het bijna zeker….het zal niet meevallen voor de heer die een gokje waagt bij deze twee. Een gokje wagen doen mijn vent en ik natuurlijk in het casino. Er zijn veel Amerikanen aan boord en dat is te merken in het gokparadijs, het is er gezellig druk en ik heb al snel een aantal ‘casinovrienden’ van de Black Jack tafel erbij. Vorig jaar waren we ook op dit schip en helaas merken we nu dat de HAL aan het bezuinigen is. De service is nog steeds top maar de kwantiteit is minder aan het worden. Met name voor wat betreft de service in de hut. Wat voorheen standaard was is nu een kwestie van aanvragen bij de cabin steward, door mij bijgenaamd Tippi (naar Tippi Wan van Gooische vrouwen). Bijvoorbeeld een emmertje ijsblokjes, chocolaatjes en meer van deze kleine dingen die het cruisen net extra en verrassend maken is er helaas af. Ook het entertainment laat dit keer te wensen over. Gingen afgelopen december op de Sinfonia van de MSC (van Venetië naar Kaapstad) iedere avond de dansschoenen aan, hier op de Rotterdam gaan de oordoppen in want de bands in de Rolling Stones en BB King (muziekbars) spelen prima maar het geluid is zo ongelofelijk hard dat het bijna niet te doen is. Bijzonder is dit toch wel want het gros op deze reis is toch zeker boven de gemiddelde leeftijd van 70 jaar….
We kunnen alleen maar de conclusie trekken dat het gehoor bij hen het niet meer zo goed doet. 
De eerste stop is Kopenhagen. De aanlegplek is helaas niet in het centrum maar, zoals later blijkt in alle havens, buiten de stad op een saai haventerrein. Scheelt de maatschappij in de kosten….
Het beeld van Hans Christian Andersen.
Ook hier zwervers,
het Tivolo pretpark.
De ronde Toren en
veel Hop on Hop off bussen.
De ontelbare terrassen in Nyhavn ( Nieuwe Haven)
en het hooguit 1 meter hoge beeldje van de Kleine Zeemeermin.
We zien het wisselen van de Koninklijke wacht
en veel kerken.
Versleten komen we terug bij het schip.
Het eten aan boord is zoals gewoonlijk weer heerlijk
maar er is wel een dingetje. We hebben twee gasten aan boord die niemand wil ontmoeten! Meneer Noro en mevrouw Corona. 
Om die reden is het handen wassen, handen wassen en handen wassen! Bij binnenkomst van de restaurants staat personeel je roepend op te wachten, ‘Wash your hands please!’ en dirigeren je in de richting van de kraan en wasbak. Verder krijg je in het buffetrestaurant echt alles aangereikt, zelfs zout en pepervaatjes mag je niet aanraken! Waarom we in de Main Dining Room ‘s avonds echter wel vrij met peper en zout mogen strooien is mij een raadsel. 
Dat het een serieus probleem is blijkt als we een aantal dagen later de mededeling krijgen dat het schip in Helsinki extra gedesinfecteerd gaat worden!
Het mag niet baten want ook door deze grote schoonmaak laat meneer Noro zich niet verjagen en blijft hardnekkig. Het zou zo maar eens kunnen zijn dat deze twee geheel geklede mensen in het zwembad er mee te maken hebben. ‘Het is uit geloofsovertuiging, dus wel toegestaan denken we….’ peinst de bemanning hierover. Het stel doucht trouwens niet voor het te water gaan. Niet allemaal even fris, ieeeeeuuuuuwwww!
Over mevrouw Corona horen we minder maar we weten dat er een aantal mensen voor 6 dagen in quarantaine zitten. De kapitein zegt tegen Roel, als hij naast ons komt zitten, dat het komt omdat zo veel passagiers (350) van de voorgaande cruise naar Noorwegen zijn blijven zitten op deze reis, en er zelfs 450 van deze cruise blijven voor de volgende. Hij zegt dat de enige manier om er echt vanaf te komen is: iedereen van boord, mega ontsmetten en dan maar een weekje stil liggen en nieuwe passagiers. Wij ontspringen de dans alhoewel mijn vent midden in de nacht toch een prima actie heeft. Hij stoot zijn hoofd aan het handdoekenrek boven de wc. Hoe dan? Nou, na de plas bukt hij zich voorover en drukt op de knop om door te trekken, komt dan omhoog en knalt met zijn voorhoofd tegen een punt van het rek. Dizzy gaat ie op de wc zitten en valt dan flauw. Ja lieve lezers, zeg niet dat mijn leven saai is! Ik schrik me te pletter door de klap, ren naar de badkamer waar hij languit op de vloer ligt. Zijn hoofd zit onder het bloed. Na een potje vrij worstelen heb ik hem overeind en hijs hem weer op de wc. Door het gebruik van bloedverdunners zit alles onder het bloed en nog een dingetje: ze hebben witte handdoeken aan boord, inmiddels nu ook een paar rode! Boven zijn oog zit een flinke snee. Volgens mijn inschatting heeft een pleister geen zin en moet het gehecht worden maar mijn eigenwijze vent vind de medische dienst niet nodig.
Zelfs niet nadat ie nogmaals tegen de vlakte gaat. Ik ga maar geen discussie aan en plak er pleisters op, breng hem naar bed en ruim de troep zo goed mogelijk op. Met een hartslag van 200 lig ik vervolgens in bed. Wat een nacht! Vroeg in de ochtend maakt ie me wakker, ‘Volgens mij lekt de wond door.’ 
Zijn hoofdkussen zit onder het bloed. Nadat ik de wond verschoond heb ga ik maar douchen en aankleden. Slapen gaat me niet meer lukken dus op naar de koffie! Maar eerst op zoek naar Tippi om te vertellen dat we de hut vannacht lichtelijk verbouwd hebben en excuus maken. De vriendelijke man schrikt, ‘Oh, oh, is mister Roeland okay? He must go to medical.’ zegt ie vastberaden in het Engels met zo’n grappig Indiaas accent. Ik leg uit dat mister Roeland erg eigenwijs is, maak nogmaals mijn excuses en ga dan naar het Lido voor een kop koffie. Thank you Lord, dat deze dag wederom een zeedag is! Overigens horen we later van iemand die ook gehecht moest worden dat de scheepsdokter 1100 US dollar berekende. Dat is ook wel weer snel bespaard dan. Maar goed, samen met de dames hang ik deze dag bij het zwembad
en mijn vent waagt zich ook voor een paar uurtjes bij ons. Het weer is fantastisch en het dak van het zwembad op de Rotterdam schuift voorzichtig open. Als Roel terug naar de hut is en de dames ook weggaan om zich op tutten voor het diner heb ik mijn rustmoment! In gezelschap van een Tequila Sunrise geniet ik op het achterdek,
‘Mij even niet appen!’ Of het aan de dressy code voor vanavond ligt of aan mijn vent weet ik niet maar hij blijft in de hut en slaat het diner een keertje over. ‘Laat mij maar liggen, het gaat wel maar ik voel me niet helemaal top om aan het diner te gaan zitten.’ Arme vent, het was me een klap hoor vannacht!
De volgende morgen is ie gelukkig opgeknapt. We hebben echt mazzel met het weer en iedere keer als we aan land gaan voor een nieuwe bestemming is het genieten. De volgende stop na Kopenhagen is Warnemunde. Wij zijn er in 2016 al eens met de camper geweest en het is nog steeds zo gezellig. Tot 1989 lag het achter IJzeren gordijn en daar was lachen streng verboden. Nou ja, er was ook niks om te lachen. Alles grauw en grijs. Dat is nu wel beter.
Vermoeide mannenbankjes, heel handig!
‘s-Avonds komen er Duitse muzikanten aan boord voor een Duitse avond.
De bemanning heeft echt aan alles gedacht maar de sfeer komt er helaas niet echt in. Wij vermaken ons prima samen met Bianca en Brenda (die ook in Spijkenisse wonen)
en na het meezingen van een aantal liedjes verdwijnen we maar voordat we verwijderd worden. 
Even later scheurt ook de loodsboot weer terug naar de kant.
Ook deze gasten in het theater zijn leuk, vier zangers een soort il Divo maar dan anders.
De volgende stop is Rønne op het Deense eiland Bornholm.
Na het veel te foute ontbijt (van Roel) gaan we op pad.
De volgende dag is de hoofdstad van de Baltische staat Estland: Tallin aan de beurt. Een oude Hansestad die ook bijna 80 jaar achter het IJzeren gordijn verstopt heeft gezeten. Met veel EU geld opgeknapt na jaren verwaarlozing. 
En dan komen de dames de leden van de band aan boord tegen.
Het monument ter nagedachtenis van de ramp met de Estonia, de veerboot die in 1994 zonk met 852 doden de grootste scheepsramp in de regio.
Terug bij het schip zien we ook de andere kant: de bemanning moet enorme hoeveelheden afval afvoeren. Keurig gescheiden. En niks overboord.
Na een nachtje varen, nee, dobberen want het is maar 80 kilometer, komen we in Helsinki. Ook hier weer met de Hop on Hop Off bus door de stad.
De ondergrondse kerk.
Het Sibeliusmonument voor de Finse componist Sibelius.
Plotseling een gezellige hangplek op het dak van een winkelcentrum.
De Dom van Helsinki,
waar uitgerekend vandaag het Brazilian Carnaval wordt gevierd. 
De haven met een drijvend zwembad.
De vroegere overdekte markt is tegenwoordig een overdekt foodcourt, allemaal kleine restaurantjes.
In Visby op Gotland hebben we een misser.
Hier staat het huis van Pippi Langkous.
We nemen vanuit de haven een taxi om er te komen, het is ongeveer 5 kilometer. De chauffeur zegt er niets over maar als we aankomen blijkt het huis op zondag pas om 11.00 uur open te gaan. We zullen dus een uur moeten wachten. Komt bij dat het rond de 32,00 euro per persoon is. Het huis maakt namelijk deel uit van een groot pretpark dus vandaar deze prijs. Gaan we niet doen. Dan maar een foto door het hek ! De dames zijn vandaag niet mee van boord gegaan en we zijn in gezelschap van een leuk stel uit de Achterhoek. De taxichauffeur heeft ons zijn kaartje gegeven voor de terugweg maar we voelen ons een beetje genept door de kerel dus laten de receptie van het pretpark een taxi bellen. De bestelde taxi komt niet en de bus gaat 1 keer per uur. Blijft maar 1 optie over: terug naar het centrum wandelen!
Even een kaarsje opsteken….
Dan komt de Zweedse hoofdstad Stockholm. De Rotterdam ligt hier ook weer een heel eind uit het centrum. Maar Roel leest dat vlakbij voor een habbekrats een van de vele voetgangerspontjes aanlandt. Dat is een stuk goedkoper dan de Hop on Hop off en nog veel leuker ook.
Met gratis koffie aan boord.
Een driemaster komt ons tegemoet
en we worden achtervolgd door een groot cruiseschip.
Even later varen we langs Gröna Lund, een enorm pretpark, waar nog geen week na onze terugkomst een achtbaan crashte met 1 dode en vele gewonden.
Gamla Stan, de oude stad.
Het kleinste standbeeld ter wereld….
Met de metro gaan we weer richting het pontje
die ons op 50 meter van de Rotterdam afzet.
Een ding is nog wel vermeldenswaard. Er hangt en staat hele leuke kunst in de hallen en trappenhuizen van het schip.
Na een dagje in de Duitse stad Kiel, in de Tweede Wereldoorlog geheel platgegooid door de Engelsen, 
(Een bezorgrobot in een restaurantje)
gaan we op weg naar de laatste stop in Denemarken: Arhus.
Terug aan boord maken we ons gereed voor de Oranje avond. Alles staat vanavond in het teken van Nederland. Er zijn oliebollen, kroketten, haring, poffertjes, kaassouflé’s en zelfs aan kapsalon is gedacht!
Dan breekt toch echt de laatste dag aan, we luieren nog wat bij het zwembad, pakken de koffers, wisselen telefoonnummers uit en nemen afscheid van de leuke mensen die we tijdens deze reis ontmoet hebben. Zaterdagmorgen komen we dan aan in Amsterdam, het is erg druk op de terminal.
Eigenlijk is dit zoals het altijd gaat: een kleine chaos van mensen en koffers. Op naar de trein 
met heel veel mooie herinneringen na een fijne gezellige reis! We kunnen er weer tegen aan en dat zullen we nodig hebben de komende weken want de enerverende weken zijn nog niet voorbij en er zal nog het nodige op ons pad komen! Hoe druk we het dan wel hebben en waarmee….? De blog is niet voor niets twee weken te laat gepost zullen we maar zeggen!