We verlaten Sexten na lozen en vullen
op een zonnige koude zaterdagmorgen en zetten koers naar camping Colfosco. Deze ligt ongeveer 75 kilometer verderop in de Dolomieten tussen de 2 plaatsen Corvara en Colfosco, midden in het gebied van de Sella Ronda. Naar men zegt één van de mooiste skitochten van Italië en al heel lang op mijn ‘to do lijst’. Het maakt niet uit van welke pistes je onderweg afdaalt of in welke lift je op dat moment zit, de uitzichten zijn keer op keer spectaculair. Daarom is het ook niet voor niets dat deze route zo populair is en bij veel wintersporters hoog op het to-dolijstje staat. De Sella Ronda is 40 km lang en neemt je door vier verschillende dalen en drie provincies mee rondom het imposante Sellamassief. Omdat niet overal gas is te krijgen tanken we in Toblach nog maar even ondanks dat we niet leeg zijn en rijden nog langs het meer en de camping in dit kleine dorp waar ik voorheen met het mountainbiken dus kwam. 
Verder doen we inkopen bij een grote Interspar in Sankt Lorenzen. Ze hebben verse sushi dus wat te eten voor de lunch is snel besloten. 
De rit is qua kilometers niet lang maar door de bochtige smalle wegen duurt het toch nog lang. Op zich maakt het niet uit want de camping heeft ook de middagsluiting en gaat pas om 14.30 uur open. Vergeleken bij de camping in Sexten is het even slikken maar vooruit ondanks dat het meer basic is toch allemaal goed te doen. 
Behalve de was! Wasmachine en droger kosten per beurt 10,00 euro per stuk. 😊 Op mijn verbaasde blik zegt de dame van de receptie; ‘Ja maar, het is wel een Miele en zeep is inclusief!’ Duur wasje dus deze week. Oh ja, mochten er trouwens bepaalde amoureuze ontmoetingen ontstaan op de campground….aan alles is gedacht! 😊
We verkennen de omgeving (de camping ligt bijna direct aan de piste en de skilift komt er zelfs over) en informeren bij de ticketverkoop naar de mogelijkheden voor de Sella Ronda. Ik heb al wat huiswerk gedaan en weet dat de ronde op 2 manieren te doen is: de groene en de rode. Allebei zijn ze gelijk, even lang en qua moeilijkheidsgraad hetzelfde. Linksom, of rechtsom. We besluiten om morgen maar gelijk te gaan. Zo staan we zondagmorgen rond 10.00 uur in de rij voor de skipas. Let op: je hebt de ‘grote’ skipas voor het hele gebied nodig. Wij kiezen voor de groene route en al snel komen we erachter dat deze perfect aangegeven staat. Het weer en de sneeuw zijn goed en het is genieten! 
De Dolomieten staan op de UNESCO-Werelderfgoedlijst. Deze wereldberoemde bergketen is onderdeel van de zuidelijke Kalk-alpen en staat bekend om de steile, puntige rotswanden. Elke berg is anders en allemaal zijn ze het bekijken waard. Het hoogste punt is de 3151 meter hoge Piz Boè. Echt, we raken niet uitgekeken zo mooi zijn de uitzichten! De route op zich is voor de gemiddelde skiër goed te doen en bestaat veelal uit blauwe en rode afdalingen. Een vaak gehoord iets over deze ronde is dat je veel in de liften zit. 
Dat klopt maar er is ruimte genoeg om afdalingen extra te maken. Wij skiën de ronde, ondanks de vele fotomomenten en een uitgebreide lunch, ruim binnen de tijd. 
Wel jammer dat het te warm is en daardoor de sneeuwconditie in de lage afdalingen snel slechter. Après ski kennen ze hier niet echt maar op de laatste afdaling vinden we een prima barretje en nemen daar het zo populair smerig lekkere drankje genaamd Bombardino. 
Een mix van advocaat en brandy, dat even warm gemaakt en slagroom erop. 😊 De volgende dag wandelen we door het bos naar Corvara. Het is een langgerekt dorp met wat winkels en diverse restaurantjes. Aardig maar we krijgen er geen vibraties van. 😊
De weersverwachting voorspelt sneeuw en inderdaad later op de avond gaat het sneeuwen. De volgende morgen sneeuwt het nog! Vrienden van ons, Esther en JP, zitten deze week in Livigno en hebben gevraagd of we ook die richting opkomen. Livigno is een belastingvrij paradijs en in de winter alleen via Zwitserland te bereiken omdat de pas in Italië veelal is afgesloten. We bestuderen de route en besluiten vanwege het slechte weer om dan maar gelijk vandaag te gaan rijden. De rest van de week is de voorspelling namelijk top! Het is jammer van de te korte tijd in de Dolomieten want echt, dit vinden we beiden het mooiste skigebied ever! 😊 In de sneeuw verlaten we de camping en rijden over verschillende (wel geopende) bergpassen richting Zwitserland. 
Bij de grensovergang informeren we naar de tol voor onze hut. Twee allervriendelijkste douaniers leggen uit hoe het werkt. We moeten voor 35,00 euro een formulier kopen met tien lege vakjes en elke dag dat we in Zwitserland zijn moeten we in een leeg vakje de datum invullen. Gewoon 3.50 euro per dag. Zoiets als de oude 60 dagen kaart zoals die in Nederland vroeger bestond. Stukken goedkoper trouwens dan het Oostenrijkse tarief. De laatste hindernis om Livigno in te komen is de Munt-la-Schera tunnel. 
Deze eenbaanstunnel ligt in het Zwitserse Graubunden onder het massief van de Munt la Schera. De zuidelijke tunnelmond ligt op 600 meter van de Italiaanse grens. De tunnel werd voltooid in 1965 en is 3.385 meter lang, 3,6 meter hoog en minimum 2,5 meter breed. Een half uur gaat de éne richting en het volgende half uur de andere richting en zo verder en verder. Als we aankomen hebben we geluk want na een kleine tien minuten wachten gaan we rijden. 
Als we de tunnel verlaten zien we dit: een stuwmeer onder de sneeuw dat surrealistisch aandoet. 
Heel bijzonder en mooi! Livigno ligt op ongeveer 1820 meter en de sneeuwvlokken zijn hier inmiddels veranderd in een sneeuwstorm. ‘Dit wordt haast maken naar de camping voordat we vast zitten.’ stelt mijn lover. We maken nog even een quick stop om te tanken, dit zijn prima prijzen, daar worden we vrolijk van! 
Langzaam gaat het verder naar camping Pemont, net iets buiten het centrum, want het zicht is inmiddels echt slecht. De vriendelijke eigenaar zegt; ‘ Zoek maar gauw een plekje.’ Inmiddels heeft Esther een bericht gestuurd of we komen eten, hierbij zit een locatie van het restaurant. ‘Is dit ver?’ vragen we aan de kerel. Hij kijkt ons lachend verwonderd aan, ‘Hier net aan de overkant, in de hoofdstraat!’ 😊 Door de erge sneeuwval is er dus totaal niets te zien van de omgeving. Het neerzetten van de camper was wel weer een dingetje: communiceren blijft lastig in een man-vrouw verhouding. Op Facebook zet mijn vent deze foto neer met de tekst: vrouw rijdt….🤨Geloof me lieve lezers, it was not me achter het stuur. 
Maar okay, wel een gevalletje welke plek ík wil gaan staan. Laten we ook hier de sneeuwval maar de schuld geven! 😊 Ook deze camping is iets primitief, met name de douche: 4 minuten voor 1 euro. 😊 Maar de locatie en de fles wijn van de eigenaar maken het allemaal goed. Esther en JP zijn naar ons toe gewandeld en gezamenlijk lopen we naar het centrum waar we een hapje eten. Daarna zien we een avondshow op de ski-piste. Inclusief stunten, vuurwerk en para’s. 
Dan Livigno: het belastingvrije dorp is zeer verrassend, een leuke drukke winkelstraat met vele cafe’s en restaurants. 
De prijzen zijn bijzonder aangenaam! De pistes zijn mooi, veelal erg breed en hoog. Het dorp zelf ligt hoog en je skiet al snel rond de 2500 tot 3000 meter. De eerste dag dat we hier met elkaar op de skies staan valt tegen want het is die dag vreselijk koud! Het is echt heel lang geleden dat ik het zo koud heb gehad. Ik denk in Saas Fee, toen gingen de skiliften zelfs even niet omdat je niet meer omhoog mocht vanwege de temperatuur. 😊 Een keiharde wind blaast over de pistes veel sneeuw weg en op de ijzige pistes is het meer schaatsen dan skiën. 
Wel goed om mijn scheldwoorden weer eens op te vijzelen. 😊 Gelukkig weet Esther na de lunch waar ze een lekkere Bombardino hebben en zo sluiten we dag goed af. 
We hebben het leuk met elkaar, vieren de verjaardag van Esther met fondue,
skiën door het gehele gebied,
de dames vinden de skyway to (7th) heaven, 
en we spelen ‘s-avonds een spelletje klaverjassen. Ik ken haar echt al heel lang (ong. 35 jaar) en tijdens het kaarten halen we gekke herinneringen op aan mijn vadertje met wie we altijd zo’n lol hadden tijdens het spel omdat hij meestal een andere kijk op de kaarten had en durfde aannemen met 1 of hooguit 2 troeven in de hand. 😊 Kortom de dagen vliegen voorbij maar aan alles komt een eind en zo vertrekt het stel op zondagmorgen richting huis. Wij blijven die dag nog hier want ik ben sinds gisteren snipverkouden en niet echt lekker. Omdat skiën mij nu niet verstandig lijkt wandelen mijn lover en ik nog maar eens door het gezellige dorp waar ik trouwens de afgelopen dagen nog een nieuwe ski zonnebril scoor omdat van ‘het ‘ouwetje’ een pootje is gebroken. Toch zeker 15 jaar mee gefietst en geskied, thanks Oakley voor de prima kwaliteit! 😊 Terug gaat het langs de rivier. Boven de bergen wordt de bewolking dikker en dikker, heel af en toe valt er een sneeuwvlokje. 
Het is geen straf om de rest van de dag met een dekentje op de bank binnen te blijven. 😊
Het heeft alles, daar waren we al snel achter. We ontdekken dat er behalve het te dure restaurant ook een taverne is waar je kan eten maar ook afhalen, ze hebben heerlijke pizza’s en spare ribs en de prijzen zijn normaal. 😊 
Het toppunt van decadentie is wel deze overdekte plek om water te lozen en te vullen voor de campers/caravans. 
Hier staat ook een geavanceerde Kärcher om auto’s enz te wassen. Echt aan alles is gedacht! Behalve helaas aan een kapsalon….en bij het zien van een smal grijs luizenpaadje krijg ik het benauwd en zoek op Google naar een kapsalon. De Italianen hebben hier de middagsluiting. Lekker dan, van 12.00 uur tot 14.30 uur is alles dicht. De gevonden kapsalon in Sexten heeft woensdagmiddag tijd om 16.30 uur. Prima, al was het midden in de nacht geweest! 🤣 Terwijl mijn vent in de hut blijft neem ik de bus naar de kapsalon. Sexten ligt zo’n 6 kilometer vanaf de camping.
Jullie weten intussen wel dat ik iets met schoenen heb. Hier blijkt: als Sia niet naar de schoenen kan, dan moeten de schoenen naar Sia. Twee of drie keer in de week komen er op de camping twee busjes vol met schoenen, met grote korting. ‘Ja, ja, eerst er 100% bijtellen en dan 25% korting eraf!’ zegt mijn vent altijd. 🤨
Met de skischoenen aan en de skies in de hand lopen we het kleine stukje vanaf onze plek over een bruggetje naar het pad. 
Mijn lover, in de veronderstelling dat het makkelijk is, heeft nonchalant de skies aangeklikt, schoenen los en met de broekspijpen nog hoog lijkt het alsof ie een knickerbocker aan heeft. 🤣
Bij een kruising twijfelen we, links of rechts? 
We kiezen voor links want daar staat tenminste een wegwijzer heen. Het pad gaat al snel over in een bospad en gaat omhoog en omlaag. Zoals altijd lijkt het meer omhoog dan omlaag te gaan. Dus skies aan, skies uit en gymnastieken maar! 🤣 Afgelopen nacht heeft het flink gesneeuwd en de sneeuw is vast en plakkerig. Daar gaan mijn vent en ik door het bos over het verdomde pad naar de liften. Hij zucht terwijl ie puffend zegt; ‘We gaan maar door want the point of no return zijn we vast al voorbij.’ 😫 In de eerste instantie vind ik het wel vermakelijk dat skiën tussen de bomen door maar het lachen vergaat me want door de verse sneeuw en het steeds aan en uitklikken zit mijn skischoen niet helemaal vast. In een lichte afdaling schiet het ding los. Geloof me met 1 ski aan en 1 schoen, dat ga je niet houden en een gekneusde duim is het resultaat. 😫 Eindelijk zijn we dan bij de liften! 
Wat een drama zeg, volgende keer de bus! Als we de dag erop gaan wandelen zien we bij de kruising dat we het verkeerde pad hebben gekozen. Het pad zonder wegwijzer is de juiste.
En zelfs met wandelen ga ik onderuit als ik in één keer diep in de sneeuw weg zak.
We hadden gewoon rechtdoor moeten gaan, Onze troost is wel dat we niet de enigen zijn want we spreken meer mensen die zo hebben geploeterd! 😊 Mijn vent kan het niet laten en zet een paar dagen later met een dikke viltstift de juiste aanwijzing er bij. 😉 
Dan het skigebied: 115 kilometer aan pistes voor een dagpas van 69,00 euro! Best wel duur voor wat je krijgt….🤔 Helaas zijn deze kilometers niet aaneengesloten en moet je de bus nemen of een bospad voor aansluiting met de andere kleinere gebieden. Wat overblijft is het grootste gebied, dat van Sexten. In ons geval ook nog klein want alleen de hellingen aan de noordzijde zijn te doen. Die aan de zuidzijde zijn door de warme weersomstandigheden slecht. Nog geen idee hoe en wat beginnen we aan de noordzijde en na de lunch nemen we de lift naar de zuidzijde voor een mooie lange rode piste helemaal terug naar beneden. Wellicht herkenbaar: je zit in de lift en ziet niemand op de piste onder je….🤨 en wie je ziet gaat langzaam glibberend en soms vallend naar beneden. De man bij de lift steekt zijn duim op als we uitstappen. Na de eerst bocht snap ik waarom, het lijkt wel een ijsbaan! Er is weinig grip en voor de 2e keer vandaag ga ik onderuit. Het is niet eens vallen maar gewoon wegglijden. Mijn vent staat een stukje lager en spreekt de fameuze woorden maar weer eens uit, ‘En door! We zijn the point of no return al voorbij!’ 😊 
Ieder nadeel heeft een voordeel: we hebben de piste wel bijna voor ons alleen! Zonder verdere brokken te maken komen we beneden en echt, we hebben geen reden nodig voor een drankje hoor! 😊 Grappig nog om te vermelden: nadat er afgelopen dagen in het nieuws bekend werd dat 1 op de 5 mensen wel eens sex in de skilift heeft kijkt mijn lover verheerlijkt als ik me in de cabine voorover buig….😊 Helaas Roel, resultaten uit het verleden zijn geen garantie voor de toekomst….mijn skischoen moest gewoon iets vaster! 😊
Om terug naar de camping te komen moeten we wederom over een bospad. Het is schitterend mooi met die verse sneeuw op de bomen, soms lijkt het net poedersuiker. Ik kijk en kijk om me heen, let niet op en bam, daar ga ik voor de 3e keer onderuit, dit is echt my lucky day! 😊 Beiden vinden we het skigebied aardig voor deze paar dagen maar niet voor herhaling. Er zijn leuke restaurantjes op de piste 
en doordat het niet groot is komen we al snel andere campinggasten tegen die we inmiddels kennen, dat maakt ook de gezelligheid. 
We boeken nog een paar nachten bij, simpel om het feit dat de camping, de wellness en de omgeving prachtig zijn. Er zijn vele wandelingen uitgezet, helaas nu nog wel over ijzig geworden bospaadjes. Maar zoals te zien: de sneeuw smelt met de dag en er komt steeds meer groen zichtbaar. Het lijkt alsof de lente al komt.
Sexten in de Dolomieten gaat in ieder geval wel voor de zomer op de lijst om wederom te bezoeken!
en dan mag ie weer op de latten. ‘Ga jij dan!’ zegt hij maar ik vind het prima om ook niet te gaan. We hebben de tijd en daar komt bij dat het veel te warm is waardoor de pistes verslechteren. We wandelen door het bos 
naar het kleine centrum van het dorp waar de apfelstrudel zoals gewoonlijk weer veel te groot is. 
Mijn lover heeft menig herinnering en verbazing want ook hier is de tijd niet stil blijven staan na de laatste keer dat we er in de winter van 2014 waren. Ik moet lachen om zijn kreten, ‘Hé, dit restaurant was er nog niet, hier was geen lift!’ 
Als hij er niet uitkomt dan appt ie zijn zus of zij het herinnert. Zij is hier lange tijd skilerares geweest. Dan komt op zaterdag eindelijk de voorspelde sneeuw en ook zondag blijven de vlokken neer dwarrelen. Het is prachtig in het bos maar de pistes zijn niet te zien. Als we maandag naar buiten kijken is het nog steeds vet bewolkt en zijn de bergen verborgen in dichte wolken. Eigenlijk zijn we wel uitgewandeld, hebben genoeg niets gedaan (er was zelfs tijd voor de kapper die de oorharen wel heel bijzonder weghaalde: de fik erin 🤣)
en ook het belangrijke doel waarom we hier naar toe wilden is volbracht. Namelijk: de as van Roel zijn moeder hier uitgestrooien. Door de corona en andere verplichtingen is dit er nog niet van gekomen. Bij het kapelletje naast de skilift waar ook de as van Roel zijn vader ligt hebben we haar uitgestrooid. 
‘Ik doe ma een stukje verder dan pa want dan kunnen ze geen ruzie maken, niet te dicht bij elkaar.’ grapt mijn vent op dit toch verdrietige moment. 😪 ‘s-Avonds worstelen we met twee enorme Schweinehaxe in een van de plaatselijke restaurantjes. 🤣
Ondanks dat we hier dit keer nog niet hebben geskied besluiten we toch om maandag verder te reizen want de weersverwachting voor de komende dagen wordt namelijk top. Vrienden van ons zitten, als het goed is, met hun vrienden in een appartement in Wagrain. Dat is ongeveer 125 kilometer vanaf Söll. We bellen eerst met Frans en Mirjam die het helemaal te gek vinden, dan de camping in Kleinarl, die heeft nog plaats en we zijn weg! 
Beiden waren we nog niet eerder in het gebied Flachau-Wagrain-Kleinarl. De camping in Kleinarl is wel een schrik….het is bij een boerderij op een dik besneeuwd weiland. 
De boer is er even niet maar we kunnen de hut gewoon neerzetten stelt zijn vrouw. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan en al snel staan we vast in de diepe sneeuw. 
Nou ja, staan is staan zullen we maar zeggen! 🤣 Mijn handige lover stelt de camper nog wat door een poot uit te draaien, de krik erbij en dan staan we redelijk recht. 
En dat allemaal onder het toeziend oog van deze dames. 🤣 
Het uitzicht is super, de pistes in de verte, de besneeuwde bergen en bossen! 
In de boerderij zijn ook appartementen, deze zijn allemaal verhuurd, het sanitair is prima en er is zelfs een sauna. 😊 Mirjam komt langs voor een choco met slagroom, Frans is de piste onveilig aan het maken. Ik ken hem van heel lang geleden (we weten niet eens meer hoe lang 🤣) van het mountainbiken. Samen fietsten we heel wat gezamenlijke kilometers in de Ardennen en trainden ook in de Dolomieten en bij het Gardameer voor één van de zwaarste mountainbikewedstrijden in de Dolomieten: de Dolomiti Superbike. We spreken af dat mijn lover en ik morgen naar Wagrain komen. 
We kunnen dit met de bus doen maar er is ook een gloednieuwe lift gekomen waardoor een snelle verbinding tussen de gebieden is gekomen. 
In de praktijk vinden wij deze verbinding iets tegenvallen, het is namelijk veel en lang in liften zitten. De bus is, ondanks dat deze maar 1 keer per uur gaat, een prima andere optie. 
Omdat Mirjam wat huiverig is over haar skikunsten biedt Roel aan om haar wat ‘bij te spijkeren’. Zo vliegen de dagen in Wagrain voorbij! De pistes liggen er ondanks de warme temperaturen goed bij. 
Behalve de dalafdalingen, die zijn een crime. Hard en ijzig! Niet mijn ding en ik denk eigenlijk van niemand. 🤔 We hebben een hoop plezier met elkaar en het is te flauw om allemaal te vermelden omdat de situaties vaak alleen maar leuk zijn als je erbij bent. Mijn sjans met een gekke oude skileraar, Mirjam haar rake opmerkingen, ‘Niet zo brommen Roel!’ en de maffe opmerking van mijn lover tegen een dame met skischoenen aan, ‘En jij, jij skiet helemaal niet?’ 😳 Okay, dat laatste was bij de après ski dus vooruit! 🤣 
Onverwachte etentjes en de super gastvrije uitnodiging van de vrienden van Mirjam en Frans om bij hen te blijven eten. Op zaterdag vertrekt het hele stel en wij maken die dag de pistes nog eens onveilig. Gek hoe stil het dan ineens is om met zijn tweeën te skiën. Het is vandaag rustiger nu de voorjaarsvakantie afgelopen is, alhoewel we geen last van de drukte hebben gehad. Ook zijn we wederom verbaasd wat een bijzonder mooi en groot gebied dit is. Zondag houden wij het hier ook voor gezien en breken op. Dan komt hetgeen wat we vrezen: kan de hut uit de sneeuw rijden. De boer is van de week al een keer komen kijken en ziet geen probleem. Zijn tractor kan ons er zo uit trekken. 
Op zulke momenten laat ik mijn vent het werk maar doen. Die heeft meer ervaring met een camper in de sneeuw dan ik. Langzaam gas geven en we bewegen een beetje….en nog een beetje en zijn los! 👏 
Om wat vaart erin te houden nemen we de snelweg. Kunnen we gelijk uitproberen of het hiervoor gekochte verplichte kastje werkt want voor alle snelwegen heb je tegenwoordig een tolkastje nodig. 
En ja, als we onder tolpoortjes doorrijden klinkt iedere keer een mooi piepje, die doet het! Nog tanken want de diesel is in Italië 30 cent per liter duurder. Laten ze nu ook een wasstraat hebben. Even het grofste vuil eraf.
Na een mooie rit door onder andere een aantal lange tunnels 
rijden we Italië binnen. 
Ik heb een camping in Sexten gevonden met uitzicht op de Drei Zinnen. Drie indrukwekkende bergtoppen op de grens tussen de Italiaans regio’s Trentino-Zuid Tirol en Veneto. Ik ken het dus van de zomer maar ben er nooit in de winter geweest. Ook voor mijn lover is dit onbekend terrein. Caravan Park Sexten ligt op ongeveer 1500 meter. Direct bij aankomst zijn we al verrast. 
Wow, dit ziet er goed uit! Op internet zeggen ze over zichzelf: ‘Glamping is a State of mind’ . Nou, ze doen wat ze beloven want echt, het is hier meer dan super! Ze hebben verschillende sanitairblokken en ieder met een ander thema. 
Een klasse restaurant, een uitgebreide supermarkt, een prachtig ontworpen wellness en zelfs aan de viervoeters is gedacht. Je kan een hondenhok huren en er is zelfs een hondenoppas te regelen. 
Kortom we raken er niet over uitgepraat en dit alles voor de prijs van 44,00 euro per nacht. De afgelopen weken in Oostenrijk betaalden we veel meer, prijzen van 65,00 euro waren daar heel normaal. Het enige wat prijzig is is het restaurant op de camping. Hele kleine porties tegen mega prijzen. Maar, dat moet gezegd worden, wel heel lekker. 😊
En heel decadent: het toetje is belegd met eetbaar goud. 😉
Als we de volgende ochtend de gordijnen openen vallen er fijne sneeuwvlokken. ‘Prima dag om de was te doen en naar de wellness te gaan! 😊
