Na een korte nacht worden we zaterdagmorgen een beetje kregelig wakker en kijken terug op een gekke avond in Agde. 😊 Op de agenda vandaag staat de Camargue. Ook hier waren we vorig jaar al maar het is er zo leuk, althans vinden wij. Op de camperplaats vlakbij Saint Marie de la Mer vinden we weer een prima plek en we staan. 
De middag brengen we door op het strand. Dat is gelijk achter de camperplaats. ‘Ik voel me niet helemaal lekker.’ stelt mijn vent en we besluiten om bij de camper te eten. Hij hangt een beetje futloos voor de hut terwijl ie mompelt; ‘Ik weet niet wat ik heb….’ 🤨 De volgende dag schijnt de zon weer uitbundig en gaan we op de fiets richting het centrum. Ook nu loopt mijn energieke vent tam naast me en af en toe zucht ie maar wat. ‘Ik ga straks een uurtje naar het strand, doe jij lekker rustig aan in de schaduw, wie weet knap je er van op!’ zeg ik hem. Althans ik vind dat ik het zeg maar hij vindt dat ik het beveel….🤣 ‘s Avonds gaan we uit eten bij een van de vele restaurantjes maar het is geen succes.
Vroeg naar bed maar weer! 🤔 Het gaat ééntonig worden maar ook de volgende dag is het niet veel en slaat het futloze gevoel ook op mij over. We hebben allebei zo onze vermoedens en zeggen tegen elkaar; ‘Het zal toch zeker niet!’ ☹️ We hebben nog een week en willen verder langs de kust richting Monaco om vanaf daar via Lac de Annecy en Genève naar huis te rijden. Over de autoroute trappen we zo’n 300 kilometer weg naar het plaatsje Le Lavandou. Ook dit keer weer gelazer bij de tolpoorten maar langzaam beginnen we te begrijpen wat het zijn kan. Onze hut is 3.30 meter hoog en valt met deze hoogte in klasse 3. De tol-badge die we hebben is door de Fransen echter op klasse 2 (meest gangbare voor campers tot een hoogte van 3.00 meter) gezet. Iets wat wij prima vinden want die klasse is goedkoper. Als we een poort naderen en een ticket moeten trekken gaat het probleemloos. Echter iedere keer als we een betaalpoort naderen wordt automatisch de hoogte gemeten en de fout gesignaleerd. We drukken dan maar steeds op de knop voor assistentie, roepen dat we een tolbadge hebben en we niet weten waarom het ding niet werkt. In de meeste gevallen komen we met deze uitleg weg, drukt de beambte de klasse weer op 2 en gaat de slagboom omhoog. Soms hoor je alleen maar piep, ziet de klasse veranderen en ploep gaat de slagboom open. ‘Daar heb je er weer een….’ 🤭 Via een videosysteem kunnen ze namelijk alles bij de slagbomen zien dus scannen zo ons kenteken waarop ze de verdere gegevens voor de badge krijgen. Ze zíen ook dat we een camper hebben en meestal is dan een (schotel) antenne op het dak de foutieve trigger voor de hoogtemeting, die telt namelijk níet mee. Maar dit kan natuurlijk niet goed blijven gaan en uiteraard tref ík de beambte die voor de prijs ‘overijverige medewerker’ gaat. 😤 De dame is gelukkig wel zo bijdehand om boven ons wegdek gelijk het rode kruis aan te zetten (misschien bedacht ze zelf al dat dit wel even kon gaan duren) zodat er niemand achter ons komt staan. Ik roep dus dat we een badge hebben maar ze krast terug; ‘You are to long!’ (Ze zal bedoelen to high). In mijn beste Frans probeer ik het uit te leggen maar dat gaat helemaal mis. Ze wil de badge zien en die moet ik voor de video houden. Het is warm, ik ben niet echt lekker dus zeker niet op mijn best. Welk videovenster bedoelt dat mens?! Ik kan er niet bij, de autogordel moet af, haal mijn voet van de rem, reik nog eens en daar rijden we achteruit. In gedachten zie ik haar zuchten bij de camerabeelden. Eindelijk heb ik de badge voor het scherm en roept ze ‘Closer, closer, closerrrrr!’ Nou het ding zit er al helemaal tegen aangeplakt dus helaas voor haar. ‘Not possible!’ roep ik dus maar terug. Het duurt en dan roept ze in het Engels dat we de verkeerde klasse hebben. ‘You need 3 not 2!’ 😫 Dan blijft het stil en wij wachten ook. ‘Is ze nou weg?’ vraagt mijn vent. Ik druk maar weer eens op de assistentie knop en dan blijkt aan de schelle pieptoon dat ze er nog is. ‘What now??’ roept mijn kerel inmiddels ook iets geïrriteerd. Haar antwoord is helder; ‘Pay!’ Zo dan, daar kunnen we iets mee. 🤣 Het is geen pratertje en we moeten de woorden uit haar trekken. We mogen niet met de tol-badge betalen en op de vraag hoe dan wel tettert ze de volzin; ‘Card.’ Echt, het is dat mijn vent dan zo verstandig is want ik had er nu nog gestaan. ‘Betaal nou maar gewoon met de card dan zijn we er van af.’ 😡 We vrezen wel dat het nu over is met de pret en we vanaf heden voor klasse 3 moeten gaan betalen. 😪 Voordat we de camping opzoeken doen we wat boodschappen en Roel sprint een apotheek binnen. ‘Gewoon voor de zekerheid even een Covid zelftest gekocht!’ 😳 Ik heb grote campings gezien maar Camp du Domaine slaat alles! Zoals het op zo’n camping gaat is er voor ieder wat wils qua plekken en ligging. Mijn vent is hier eerder geweest en ontpopt zich als een heuse gids waar ie wil gaan staan. Helaas zijn de plaatsen aan het strand allemaal bezet. Iets wat ik niet heel erg vind want nu in het seizoen staan ze daar wel erg dicht op en in elkaar. Wij vinden een plek net twee terrassen hoger met uitzicht op zee en privacy. Over de prijs van deze camping gaan we het maar niet hebben. 🤣 We boeken 2 nachten en rijden dan het mega terrein op. Om onze plek te bereiken moeten we door een lang laantje wat bij de plek hoort. Het gaat ook hier maar allemaal net goed met laaghangende takken en opstaande stenen randen. 
Als we staan komt mijn vent erachter dat ie vanaf de receptie zijn leesbril nog op heeft! ‘Ik dacht al, zie ik het nou zo rottig!’ zegt ie lachend. 🤣
‘Even de stoelen neerzetten en een uurtje naar het strand?’ vraag ik hem. 
Het is inmiddels rond vieren en nog steeds erg warm. ‘En testen.’ oppert hij en zit aandachtig de beschrijving van de zelftest te lezen. Het is griezelig om het zelf te doen want hoe ver moet dat stokje erin? Als ik er uiteindelijk van moet niezen lijkt het me ver genoeg. Roel gaat met de testen aan de slag en al snel hebben we resultaat. Positief! WTF, zijn we al die tijd zo voorzichtig geweest en nu dit. 
Tuurlijk hebben we een vermoeden waar we het opgelopen hebben maar daar kopen we niets voor. Verslagen kijken we elkaar aan en hopen dat we geluk hebben en de klachten hierbij blijven. We zijn niet lekker maar aan de andere kant zijn we van een flinke verkoudheid wel eens beroerder geweest. Daar zitten we op de top camping aan zee bij de camper! Gelukkig hebben we een plek met privacy. Om ons heen horen we genoeg gekuch dus we zullen met ons hoestje niet echt opvallen. 
Dinsdag lig ik de meeste tijd op bed en Roel hangt op de bank, we zijn doodmoe en lusteloos. Het mooie sanitair van de camping laten we voor wat het is en douchen in de camper want we willen niemand besmetten. Woensdag zijn we best opgeknapt en zetten de terugreis naar huis in. Wat een ander einde dan we verwacht hadden. Het valt sowieso tegen: eerder naar huis in verband met de zaak en nu de Covid, bah, bah. ☹️Onderweg zien we plotseling tientallen Tour de France auto’s rijden en wat blijkt: we zitten nog geen tien kilometer van de start van de touretappe van vandaag af.
Hmm, toch maar verder rijden want om nou een heel peloton te besmetten. 🤭 Een lief berichtje van mijn moeder zorgt echter voor nog een positief bericht: Roel en ik krijgen een mailtje met daarin een virtuele cadeaubon voor een cruise naar Noorwegen omdat we haar de afgelopen maanden zo geholpen hebben na het overlijden van mijn vader. Ze heeft het allemaal al geregeld met het reisbureau en onze secretaresse… dus wie zijn wij om daar tegen in te gaan! 😍 We stoppen voor de nacht in Charavines, een leuk plaatsje aan een meer met gezellige terrassen maar wij blijven uit de buurt van alles.
De volgende ochtend weer verder. Ontelbare velden zonnebloemen komen ons tegemoet.
Onderweg halen we in Luxemburg nog een portie sushi dat we opeten in de camper. De eetlust komt terug, het gaat de goede kant op!
Vrijdag aan het eind van de middag parkeren we de hut op de oprit. Ons huis is weer thuis, home sweet home. ❤️
en ook nog een zwembad erbij! 
Donderdag is het hier een feestdag en vieren de Spanjaarden de terugkeer van de zomer. Noche de San Juan: men gaat met familie en vrienden erop uit om te eten in restaurants of picknicken op het strand. Als de schemer komt worden er vuren gemaakt en uiteindelijk is er rond middernacht vuurwerk. Het is een happening waar we de hele week al over horen en de camping in Rosas vult zich met Spanjaarden die een lang weekend vrij hebben. Dit en vrienden van ons die met hun camper vanuit zuid Spanje langs de kust omhoog rijden maken dat we hier een paar dagen blijven. Er staat iedere dag een harde wind zodat op het strand liggen alleen voor de echte zandhappers is. 
We proberen het een middag maar het is niet te doen. Komt bij dat je de zee niet in mag met die wind en strandwachten dit continue in de gaten houden. 😳 
Rosas en omgeving ontdekken we al fietsend of wandelend. Superfitte gasten voeren trucs uit op de boulevard.
De (echt top) wijnen in de supermarkt zijn lekker goedkoop maar dan wel per vat. Geen idee waar we dat moeten stouwen. 
Ook heb ik een afspraak bij een kapsalon want het grijs op mijn haar is aan het overwinnen. 😉 De kapster, een oudere dame, gaat zo vakkundig aan de slag dat ik het aan durf om haar ook een stuk eraf te laten knippen want het is veel te warm met die lange pruik. 😊 Met mooi gekapte haren fiets ik door de smalle straatjes terug naar de camper. De klappen vuurwerk die her en der al klinken geven echt zo’n Oud en Nieuw gevoel. Later op die avond springen we op de fiets naar het centrum. Wow, wat is het druk! Overal op het strand en de boulevard zitten mensen. We verkennen de boel, wachten tot de optocht met poppen voorbij is 
en ploffen dan neer bij een barretje voor een cocktail. 
Volgens de mensen om ons heen hebben we hier vanaf het strand het beste uitzicht. Een aardige Spaanse kerel legt uit dat het om 23.00 uur los gaat. ‘Dan komt er een groot vuurwerk!’ vertelt hij trots maar de eerste pijl vliegt nu al in de lucht.
De boulevard vult zich nog steeds met mensen en de vent wijst naar het strand. We lopen dus maar met hem en zijn familie mee. 
Dan is daar de 2e vuurpijl! En de derde…. De Spanjaarden worden gek, ze fluiten en joelen! En dan,….dan komt er niets meer! Zo dan, dat is nog eens een vuurwerk! 🤣 De Spaanse kerel gebaart dat we moeten wachten. 
Nou goed, uiteindelijk wachten we een uur en dan blijkt dat er een technische storing is waardoor het vuurwerk niet doorgaat. 🤨 De mensen inclusief wij druipen allemaal teleurgesteld af. Wat jammer van het feest! 
Dan is het al weer vrijdag en zullen Esther en Marc eind van de middag arriveren. We doen wat inkopen voor de BBQ van vanavond en hangen een uurtje bij het zwembad tot ze er zijn. 
Na een gezellige avond gaan we de volgende dag naar Empuriabrava. Dit stadje ligt zo’n 8 kilometer verderop en heeft op zaterdag een mega markt. Het is er druk en erg warm en de navigator stuurt ons gewoon de snelweg op. Het blijkt een doorgaande vierbaans weg waar je gewoon mag (moet) fietsen op anderhalve meter vluchtstrook terwijl het verkeer met 80 km/uur langs je raast. 
Tussen de menigte banen we ons een weg langs kleding, tassen, ondergoed, schoenen en nog meer van dit al. Ook deze markt heeft weer veel van hetzelfde maar dat mag de pret niet drukken. 
Esther slaagt voor kleding en ik scoor een handig tasje voor mijn phone. De verkoper laat ik geïrriteerd achter omdat ik vier keer van kleur verander. Zelfs in de opmerking van Roel dat hij geluk heeft gehad met slechts vier keer ziet ie geen humor meer. 🤣 Er is vast een Nederlander definitief terug naar huis gegaan. Z’n halve boekenkast ligt bij de tweedehands…. We laten het daar ook maar. 
Met onze gezamenlijke buit zakken we neer op een terras bij het strand voor de lunch. 
Het dorpje heeft veel kenmerken van Fort Lauderdale in Florida. Er ligt voor vele miljoenen euro’s aan niet onaardige bootjes bij huizen die allemaal een aanlegplaats bij de appartementen en super-de-luxe villa’s hebben. De prijzen zijn soms betaalbaar maar nog steeds: wij hebben slechts geld voor óf een boot óf een huis. 
Op de terugweg moeten we weer een stukje over die autoweg maar we vinden voor de laatste kilometers gelukkig een ander pad.
Op de camping gaan we gelijk maar het zwembad in want : wat een temperaturen. 😫 We sluiten de dag af met een gezellig diner in een van de vele restaurants van Rosas 
en genieten daarna op een terras van de voorbij wandelende mensen en kijken nog naar iets wat op volksdansen moet lijken. 
De volgende morgen zwaaien we Esther en Marc uit, zij trekken verder richting Zuid Frankrijk. Ik stort me op deze warme zondag maar eens op de was (voor wie niet een hobby?😉) met als beloning ‘s avonds een ijsje op de boulevard. Nadat mijn kerel maandagmorgen een inbreukrechtszaak via Skype heeft gedaan verlaten we Rosas en rijden ook richting Zuid Frankrijk. Nog even ‘goedkoop’ tanken in Spanje 
en dan verder. 
Net over de grens zijn we er klaar mee en vinden een prima overnachtingsplek. In een grote Carrefour doen we de volgende ochtend onze boodschappen. Het plan was om via de kust richting Monaco te rijden maar de afgelopen dagen is het erg druk op kantoor geweest en de 3 fotografen rennen zich rot. Voor de komende maand staat de agenda ook al flink vol en na overleg met onze secretaresse Veronika besluiten we 3 weken eerder naar huis te gaan. Het is jammer maar we zijn reuze blij dat het werk na de stille corona tijd weer zo aantrekt. Normaal zijn de zomermaanden stil maar daar is tot nu gelukkig niet veel van te merken! 😊 Door dit al blijven we in Frankrijk hangen en is Cap d’Agde onze volgende bestemming. Vorig jaar stonden we hier bij Centre Naturiste René Oltra (voor wie het verhaal niet kent, zie de aflevering ‘Seks on the beach’) en hebben niets van de stad zelf gezien. In de herkansing dus en op een van de mega campings aan zee vinden we een plek. Bij het verlaten van de receptie krijgen we een stencil met activiteiten mee. ‘Leuk morgenavond is het Tropical evening!’ zeg ik tegen mijn vent. Lachend antwoord hij; ‘Tebbie dan, want je klinkt net als Richard Groenendijk, zoals jij “troppikkol” uitspreekt!’ 🤨 Eerst maar eens naar de jachthaven van Cap d’Agde. 
Die is leuk met winkels, restaurants en vele terrassen. Het doet me aan Vilamoura in Portugal denken waar mijn tante heeft gewoond. Na een veel te uitgebreide lunch gaan we terug naar de camper die lekker koel is gebleven door de airco, dat blijft toch zo’n luxe! We verzamelen de strandspullen en gaan dan bepakt op pad voor een middag strand. ‘Even kleur opdoen voor de tropical avond vanavond!’ grap ik tegen mijn vent. Rond 21.00 uur fietsen we, ja zo groot is de camping, naar het centrale plein waar het feestgebeuren is. In de verte horen we de tropische klanken al, ik kan daar helemaal blij van worden! 😊 Daar aangekomen zit er een grote groep overwegend bejaarden rond de dansvloer. Er staan wat rollators geparkeerd en loopkrukken hangen aan de stoelleuning, kortom: het feest is flink aan de gang. 🤣 De band bestaat uit 3 man die een prima deuntje spelen. En echt, het lijkt alsof we in een slechte scène van Groenendijk zijn sketch Tropical zitten (Google maar eens als je het niet kent) want het thema tropical heb ook ik overschat. Mijn vent is gekleed in een korte spijkerbroek met bontgekleurd tropisch hemd en ik draag een soort tropisch gordijn als jurk. 😳 Ken je dat gevoel als je aankomt fietsen, iedereen kijkt om en je ziet ze denken, WTF?! Goed, we waren er dus op gekleed zeg maar! 🤣 ‘Do you like reggae?’ vraagt de zanger en mijn vent roept misschien iets te enthousiast ‘Yes!!!’ want ik zie wat bejaarden wakker schrikken. Maar goed, we zitten precies drie nummers uit en dan ben ik er klaar mee. De dansvloer is continue bezet door een jong stel dat vreselijk goed kan dansen en het idee hebben dat ze aan het afdansen zijn want de hele vloer is voor hun. De bejaarden toeschouwers steken nog net geen bordjes met cijfers op! 😉 Nergens op de camping is verder iets te doen, bij de jachthaven is het ook een saaie boel en de avond is nog maar net begonnen! Uiteindelijk fietsen we door naar het Centre Naturiste van René. Wie weet is daar wat te beleven! In het centrum binden we de fietsen aan een lantaarnpaal en maken een foto waar ze staan. Dat scheelt een hoop zoeken hoor mochten we een glaasje teveel op hebben en niet meer weten waar ze geparkeerd staan en hebben we gelijk bewijs dat ze nog heel waren toen we ze wegzetten. Automobilisten prakken hun heilige koe overal neer, ook op de fietsparkeerplaats. 🤫 
Het is druk op straat. Bij het grote terras op de hoek komt net een tafel vrij, die is voor ons! ‘Wat zien jullie er leuk uit!’ roept een stel opgetogen naast ons en wijst op onze tropische bontgekleurde kleding. ‘Staat dit overhemd mij wel?’ vraagt mijn lover en ik stel hem gerust. ‘Je ziet er uit om op te eten zo met al dat fruit op je shirt!’ 🤣 Met een sangria erbij komen we wat los en genieten weer van de bijzondere verzameling mensen die aan ons voorbij trekt. Ik ga het niet allemaal opnieuw beschrijven want heel veel anders dan vorige keer is het niet. Ook nu zijn er de volledige naaktlopers, degenen die hun lijf in lakleer verhullen, sexy pakjes, jurken als visnetten en stelletjes die bang zijn elkaar kwijt te raken en zodoende elkaar een riem om doen. 😉 Wat het zo mooi maakt is dat niemand hier veroordeeld wordt en kan aantrekken wat zij/hij wil. 😊 Als er een fris windje opsteekt met een onweersklap een paar kilometer verder 
zegt mijn vent; ‘We lopen nog even een rondje en dan maar op de fiets retour!’ Ons vorige bezoek hier was in het corona tijdperk, veel was toen dicht en dansen mocht niet. Maar nu is daar niets meer van te merken. We passeren een grote club waar onder dreunende muziektonen een schuimparty aan de gang is. Mijn vent wil wel eens kijken maar de praktische kant van mij vind het zonde van onze tropische kleding. ‘Doorlopen Dijks, wie weet wat voor bleekzooi er in dat schuim zit!’ Hij kijkt me verbaasd aan, ‘Het is hier toch ook in je nakie dan doe ik mijn shirt uit! Denk jij echt dat iemand dít overhemd zal pikken?!’ 🤨 Even komt deze Bonnie in de verleiding als ik zie dat een schaars geklede zogenaamde badmeester met behulp van een soort super soaker een flinke fles champagne leeg spuit over de gasten. 🤭 Op een hoek verderop schalt de muziek ons ook tegemoet, binnen is het vol met een dansende menigte en geen schuim dus kijken kan geen kwaad. Met name omdat je geen entree hoeft te betalen ga ik overstag…. 🤣 Dit soort dingen doen je dan beseffen dat je oud wordt want je spreekt dus niet meer van disco maar van een club. Er is niet echt een dansvloer maar je danst waar je wilt, verder zijn er podia met danspalen erop, het barpersoneel blaast om de haverklappen op van die schelle fluitjes en de DJ gaat helemaal los met keiharde muziek. Ik zie een verzameling bijzonder geklede mensen van alle leeftijden dansen of wat daarvoor door moet gaan. Velen met de armen helemaal zwaaiend omhoog waarop ik dan altijd ga kijken wat er te zien is. 🤣 Terwijl ik even moet wennen staat mijn vent alsof ie er wekelijks komt. ‘Wat een pokkenherrie!’ schreeuw ik in zijn oor. ‘Leuk toch, ik vind het wel meevallen!’ roept ie terug. Echt, ik heb wel vaker het idee dat hij wat dovig aan het worden is. 🤨 Na de sangria op het terras kan ik hier nog wel een klein drankje gebruiken en mijn vent wurmt zich dansend, ook met de armen omhoog door de menigte naar de bar. Een schaars geklede kerel stoot me aan en gebaart driftig dat ik ook moet bewegen. Misschien denkt ie dat ik een standbeeld ben want ik sta enigszins stokstijf op mijn lover te wachten. 🤨 Even acclimatiseren was mijn bedoeling maar vooruit hij heeft gelijk dus ik gooi de sandaaltjes ook maar los op de vloer. 😊 De muziek gaat nog harder (hoe is het mogelijk) en de DJ roept van alles door de microfoon terwijl een vreselijk groot wit zoeklicht over de juichende menigte dwaalt. In de verte zie ik het bontgekleurde tropische hemd zoeken waar ik ben. ‘Hier ben ik!’ roep ik maar dat hoort natuurlijk geen mens. 🤣 Dus steek ik mijn hand op en zwaai naar het bontgekleurde hemd maar die ziet niets. Nog maar eens zwaaien en dan sta ik volop in het zoeklicht terwijl de DJ uitgelaten roept; ‘ La voilà, la quartième dame de numéro de pole dance!’ 😳 Door de de dansende menigte heen word ik naar een podium geduwd waar vier paaldans stokken staan, drie bezet. Ineens wel snel van begrip, begrijp ik dat de laatste lege paal voor mij is! Daar sta ik dan in mijn tropical outfit en tuur van achter de paal een beetje kippig in het rond en 1 ding is zeker: ook hier ben ik niet op gekleed! 🤣 Mijn vent is inmiddels bij het podium en staat met moeizame handgebaren (hij heeft twee glazen vast) te vragen wat ik daar doe. Vanuit mijn positie is zijn act een mix tussen Boney M en doventolk Irma. 🤣 De DJ gaat los met lichten, switcht van muziek en thank you lord, het is in ieder geval een herkenbaar nummer voor mij. ‘I like to move it, move it!’ schalt de hiphop muziek uit de boxen. Nou vooruit dan maar en the floor, oftewel de paal, is mine en als een soort Epke Zonderland zwaai ik heen en weer. De vrouw naast me is vrij snel van haar plek. Door mijn wapperende tropical outfit kan ik niet zien of ze vrijwillig gegaan is of dat ík haar van het podium heb gemept. Het publiek juicht me inmiddels toe dus als toegift zwaai ik nog eens rond tot de muziek wisselt, dan verlaat ik de paal en kom dansend bij mijn lover. ‘Ik heb nooit geweten dat jij dat kan!!’ roept ie ongelovig uit. Ik neem een slokje van mijn caipirinha en zeg met een knipoog; ‘Hèhhhhhh????’ 🤣😉🤣