Yes, yes, yes, we reizen weer! 😊 Onze ‘echte’ laatste reis door Amerika en de, door de Covid, hectische terugvlucht via New York is zo lang geleden. De nieuwe camper nu al over de oceaan zetten vinden we nog veel te onzeker (Covid en Oekraïne).
Na het Spanje avontuur vorig jaar september waren er zeker nog genoeg tripjes met de hut, o.a. naar de sneeuw
en weekenden in Nederland. Ook stonden we een aantal keren op de camperplaats in Spijkenisse.
Dit omdat het niet goed ging met mijn vadertje. De kankerplekken op zijn hoofd moesten weer behandeld worden en hij had erg veel pijn en heftige nabloedingen na iedere behandeling. Het was dan wel zo makkelijk als wij dicht bij mijn ouders in de buurt waren. Op een late vrijdagavond reed ik weer in volle vaart met ‘vaders’ naar het Erasmus ziekenhuis. Natuurlijk lucky me: ik word geflitst wegens te hard rijden! 😡 Uiteraard hiertegen in beroep gegaan want als een agent mij staande had gehouden dan had ie ons absoluut zeker een escorte met toeters en bellen naar het hospitaal gegeven. Mijn vader zat namelijk met een theedoek tegen zijn hoofd gedrukt en het bloed gutste eruit. Zijn jas en overhemd zaten al helemaal onder en hij zag eruit of hij onder een bus had gelegen. Helaas mochten de behandelingen niet baten en op 5 februari is mijn vader in ons bijzijn rustig ingeslapen. Bloedvergiftiging is hem uiteindelijk fataal geworden. Het is allemaal zo snel gegaan en nog steeds moeilijk te bevatten. De uitvaart was heel mooi en precies zoals mijn vader het gewild zou hebben met leuke anekdotes en mooie herinneringen. Het gekst was ook wel weer dat 1 dag voor de uitvaart Roel en de uitvaartverzorger de hele boel moesten verbouwen in het zaaltje waar de dienst gehouden zou worden omdat deze perfectionist, ik dus, het allemaal precies goed wilde hebben. 🤣
Ik had nog beloofd om terug te komen op het Spanje avontuur maar dat hou ik kort: het was super leuk en ondanks de vele jaren geleden was het toch heel herkenbaar. 
De camping uit mijn kinderjaren is inmiddels een mega terrein en heet geen camping meer maar resort. 😳
Onze vrienden Wilma en Piet hebben ook dit jaar weer een camper gehuurd. Het plan was om samen drie weken Oost Duitsland te doen. Daarna zouden Roel en ik doorgaan naar Polen, Oekraïne en Tsjechië. Nou jullie begrijpen het, dat is nu geen slim plan. Alhoewel ik mijn vent een aantal keren heb moeten afremmen om niet naar Oekraïne af te reizen. ‘Je loopt niet meer zo hard Dijks, laat het maar aan de jongeren over.’ 😉 Dus er kwam een wijziging: Frankrijk en Noord Spanje it will be! Afgelopen vrijdag, 20 mei, ontmoeten wij elkaar op de eerste stop in het Belgische Ieper. De stad lag in de 1e WO midden in het slagveld, werd volledig verwoest en er kwamen bijna driehonderdduizend soldaten aan hun einde. De hele stad is daarna opnieuw opgebouwd in de oude stijl die, vinden wij, ietwat Disney-achtig aan doet. Maar ja, wat was er eerst, Ieper of Disney.😉 Indrukwekkend is het er zeker met vele begraafplaatsen, monumenten en overblijfselen uit de oorlog. Om exact 20.00 uur is er in het centrum bij de Menenpoort een ceremonie waarbij al bijna 100 jaar elke dag (!) door leden van het brandweerkorps de ‘Last post’ wordt gespeeld. 
In de Menenpoort staan de namen van pakweg 50.000 soldaten gegraveerd waar nooit meer iets van is teruggevonden.
Op voorhand had ik er niet veel mee om naar Ieper toe te gaan (vond het echt zo’n ‘oorlogs-mannending’) maar ik herzie mijn mening, het is de moeite waard en heel indrukwekkend. 
De stad is opgebouwd tussen oude stadswallen.
In de Lakenhal is een indrukwekkend museum opgebouwd.
Er zijn zelfs nog wat gerestaureerde loopgraven te bezichtigen op Hill 62.
Vanuit Ieper gaat het richting Normandië waar we het toeristische Honfleur verkennen. 
Omdat het weer niet al te best is trekken we de volgende dag verder. Mijn lover en ik waren reeds eerder in deze streek en gidsen Wilma en Piet door de afschuwelijke invasie taferelen van de 2e WO heen. Om in de sfeer te komen kijken we eerst nog de film ‘De langste dag’. 
We hadden op de camperplaats bij het naar buiten kijken weer even het gevoel van ‘Pluskat’ uit de film. In de baai bij Arromanches liggen nog steeds de resten van de ‘oorlogshaven’. 
We bezoeken de landingsstranden, Pointe du Hoc en de (pop van) soldaat John Steel die bij de luchtlandingen in Sainte Mère Eglise aan de kerktoren bleef hangen. 
Ook hier in Normandië, net als in Ieper, weer de ontelbare rijen witte kruizen op de graven die herinneren aan hen die vochten voor de vrijheid. 😪 Het zijn natuurlijk niet alleen oorlogsrestanten hier die toeristen aantrekken maar ook de kust met zijn vele leuke dorpjes en de zee die zorgt voor al het lekkers in de restaurants. Via een vriend kreeg ik nog een leuke tip: er bestaan zelfs “oesterfebo’s”. (Frans, nogmaals thanks, ondanks dat ik die dingen niet lust! 😘) 
Soms vallen afstanden tegen maar de rit naar Mont Saint Michel valt mee en zo staan we na een dag met vele indrukken op een nieuwe, hele grote camperplaats. Dat was nog wel een dingetje want toen wij hier ongeveer 10 jaar geleden waren kon je met de camper vlakbij het schouwspel gaan staan. 
Wel erg hebben in het grote eb en vloed verschil. Nu is er een nieuwe toegangsweg waarover pendelbussen je naar het spektakel brengen. 
Of je moet kiezen voor de wandeling (ongeveer een half uur) of zoals wij op de fiets. Met de auto kan je er niet meer bij komen. Op een bepaald ogenblik zien we veel mensen naar boven kijken. Wat blijkt: boven ons loopt de 28 jarige Franse koorddanser Nathan Paulin over een slackline van maar liefst 2200 meter lengte die was gespannen van een kraan op het vasteland tot de klokkentoren in de abdij. Hij startte in de late namiddag en wandelde meer dan twee uur lang op blote voeten op het amper 2 centimeter brede koord, op een hoogte van 100 meter en vestigde een nieuw wereldrecord.
In een zeer frisse wind wachten we tot de zon onder is en dat levert mooie beelden op.
Daarna gaan we min of meer bevroren ons bedje in want de temperatuur is nog niet veel: morgen een nieuwe dag! 😊