‘We vertrekken gewoon!’ Het is zo’n simpele zin maar voor iemand met een eigen bedrijf is de praktijk anders. 🤨 Natuurlijk, voor het corona tijdperk, in Amerika, deden we het ook gewoon. Maar corona heeft toch een aantal dingen veranderd, zo ook wat betreft het werk. Het fotografeerwerk liep sterk terug maar des te drukker was het met de boeken ‘vanuit de wolken’. Inmiddels zijn Rotterdam, Rijnmond en Dordrecht uit, komt Het Haagsche Land begin november uit en is Almere in de maak. Voor deze laatste versie mocht Roel zelf de lucht weer in want hier komen foto’s van toen en nu naast elkaar.
Eindelijk konden we een BBQ organiseren voor een ieder (met partner) die aan de boeken heeft meegewerkt. Die organisatie viel trouwens wel mee dit keer want onze cateraar Ivo heeft voor hetere vuren gestaan. Van normaal 130 tot 170 gasten in de tuin stonden er nu ‘slechts’ 26. 🤣 
Roel moest in de zomermaanden volop bijspringen op de zaak want onze 3 fotografen willen ook wel eens op vakantie. Althans 2 want 1 was al een langere tijd ziek. Net toen we een prima, door de ARBO goedgekeurd, re-integratie plan voor hem hadden opgesteld gaf hij te kennen dat ie per direct ontslag ging nemen. 🤔 We kunnen ons er over verbazen maar ach, het is net als met trouwen, je hoeft niet voor eeuwig aan elkaar vast te zitten. 😉 Tussen dit alles door knapte ik, met hulp van de aannemer, een woning voor de verhuur op. Begin september was de caravansalon in Düsseldorf, de grootste camperbeurs in de wereld. Niet dat we er persé heen moesten want de camper die we nu hebben bevalt uitstekend maar onze vrienden Wilma en Piet wilden er ook eens kijken. Komt bij dat Piet en Roel beiden gadget freaks zijn dus….op naar Duitsland voor een lang weekend.
Kwam er daarna nog van alles op ons pad wat ik vast vergeet, of niet wil noemen 🤣, en bam, ineens is het maandag 4 oktober en sta ik de camper in te pakken. Eigenlijk zou dit al de dag van vertrek zijn maar ja….soms gaan dingen wel eens anders.😞 Mijn ouders zitten al bij ons in huis en woensdagavond zegt mijn moeder; ‘Nou als jullie nog langer blijven dan gaan we morgen maar weer naar ons eigen huis hoor!’ 🤣 De volgende morgen is het dan eindelijk zover en rijden we de hut van zijn plekkie voor de deur. Onze uiteindelijke bestemming gaat Spanje worden. Maar hoe lang is allemaal onduidelijk. Komt bij dat mijn vent 4 november een belangrijke copyright rechtszaak heeft waar hij echt bij moet zijn. Wellicht vliegt hij alleen even retour of gaan we samen en laten de camper in Spanje: we gaan het zien. En door dat ‘we gaan het zien’ lieve lezers gaat het ook wel eens mis. 😳 De route naar het zuiden kan over vele wegen, wij beperkten de keuze tot 3. Echt deze donderdagmorgen beslissen we nog: we maken 2 lange rijdagen, nemen de tolwegen en gaan niet over Parijs maar door Luxemburg (voor de goedkope diesel). 
Wellicht herkenbaar maar Lyon is een drama, net als bijvoorbeeld Bazel en München. ‘Beter er straks na het avondeten nog door dan morgenochtend in de spits.’ beslissen we met als resultaat dat we de hut eindelijk na een lange dag rond 22.30 uur voorbij Lyon op een volle camperplaats manoeuvreren. Bij een wijntje nemen we de rit voor morgen door en dan blijken we ineens ieder een ander script te hebben. ‘Morgen de laatste kilometers naar Cap d’Agde en we staan!’ zegt mijn vent. Ik kijk hem niet begrijpend aan; ‘We zouden dat toch niet doen, die gaan volgende week dicht, ik heb toch vanaf zaterdag die camping in Spanje gereserveerd!’ 😤 ‘Lekker dan, dat hadden we verdomme over Parijs gekund en niet over Luxemburg!!!’ 😡 briest mijn lover. Dan gaan we los: Tinie en Lau are in town! We hijsen de witte vlag voor de wapenstilstand en gaan slapen. De volgende morgen begint goed met een mooie woordenwisseling en hierna gaan we op pad. Spanje it will be! 💪💪 Bij de afslag Agde zegt mijn vent toch nog een paar keer; ‘We kunnen er nog af.’ Maar ik hou mijn voet stevig op het gaspedaal! 
Natuurlijk is er zoiets als karma want als ik bij het tolpoortje sta te wachten gaat de slagboom niet open. We hebben sinds kort een Bip&Go badge voor de raam. Heel handig voor de tolwegen: geen kaartjes meer trekken en betalen gaat automatisch van je rekening. Maar nu even niet! Ik moet achteruit maar inmiddels staat er al iemand achter me. Heel vaak is de heer in het verkeer een dame en ook nu. De persoon achter me ziet niet dat ik achteruit wil dus ik ga uitstappen om het te melden. ‘Gewoon in zijn achteruit zetten en gassen!!’ moppert mijn vent, ‘Dat snap je toch zelf ook wel!’ 😡 Echt, dit zijn van die opmerkingen dan leer je zwijgen, ik kijk dus maar eens om me heen en zie dat er een algemene storing moet zijn want niemand kan er door. 🤣 Uiteindelijk drukken we maar op de rode knop en opent iemand, in naam van oranje, de poort. Een stuk verder denderen we dan de Spaanse grens over, hier is sinds kort de tol op een aantal autoroutes opgeheven. De poortjes staan er echter nog wel. Verwarring bij degene die dit nog niet weten en ondanks alle waarschuwingen “niet stoppen” gewoon stil blijven staan. 🤨 
Mijn vent is niet vaak met de auto in Spanje geweest maar ik des te meer. Mijn ouders gingen al naar Spanje toen ik een jaar of 4 was. Fiat 500, twee kindjes (mijn broer 2 en ik 4) op de achterbank, vader achter het stuur en moeders had op haar plekje (wegens plaatsgebrek) de koffer onder zich. Wie kent niet het fragment van Youp van t Hek over de periferique ?! 🤣 Dus nu ook de keuze voor Spanje want hoe leuk is het om jaren later hier weer eens te kijken! Cambrils was steevast de plek waar mijn ouders met ons heen gingen. Wij gaan nu naar het iets verder gelegen Hospitalet L’Infant, hier is namelijk een nudistencamping (na Cap d’Agde zijn we best wel om voor deze keuze). 😊 Het zal tegen zessen ‘s avonds zijn op deze tweede rijdag als ik vraag; ‘Zoek jij in de camperapp eens op waar we kunnen overnachten, er stond een leuke bij Rosas?’ Maar volgens mijn lover is het een bevel. 🤨 ‘Hoe weet ik al die plaatsen, jij bent hier geweest maar ik niet!!’ 😡 Oeps, daar zit nog wat zeer over het niet aandoen van Cap d’Agde. 🤔 ‘Google dan wat anders!’ bries ik terug. Vergeten is de rit vandaag waarin we gezamenlijk kerstliederen meezingend hierna toe reden. Het is aan ons beiden te merken dat de afgelopen weken stressvol waren want de lontjes zijn kort zullen we maar zeggen. Vlakbij de kust in een stil en bijna verlaten Begur vinden we een camperplaats. Het is hier echt te merken dat het naseizoen is. De vele appartementen, bungalows en hotels ogen verlaten en de restaurants zijn dicht. Na een prima nachtrust rijden we zaterdagmorgen in de regen langs Barcelona 
en andere bekende badplaatsen zoals Sitges, Blanes en Salou onze bestemming op: camping El Templo del Sol. De camping doet zijn naam eer aan want de zon gaat schijnen. Gelukkig spreekt de dame achter de receptie Nederlands en na haar uitleg gaan we op zoek naar een plek. Dat valt niet mee want het is hier nog steeds goed druk. De camping is tot 1 november open en staat nu vol met ouderen die straks nog verder afzakken richting het zuiden, de snowbirds zoals ze in Amerika genoemd worden. De plaatsen zijn vrij krap en dan merken we weer dat onze hut best groot en voornamelijk hoog (3.30 meter plus diverse antennes) is. De plek die we uitgekozen hebben kan maar voor 2 nachten, daarna moeten we verkassen. Na een grondige inspectie van de plek weten we hoe ie moet staan. Enkele ouderen in ons laantje komen uit hun stoel en een Duitse dame zegt; ‘Ach, das Fernsehen geht anfangen!’ De show begint …. Zeker de leukste thuis denk ik en manoeuvreer mijn vent precies tussen de bomen en campers door, ‘Lach maar oude muts maar mijn vent kan rijden!’ 💪💪 Dat hebben we goed gedaan, we zijn weer een team! Totdat ik in wil stappen en de zijdeur in de struiken blijkt te zitten….🤔 Breng dan maar eens bespreekbaar dat we dus andersom moeten staan! 🤣 Kortom we rijden terug door het laantje, langs de oude Duitse muts en haar gezelschap, terwijl de takken weer langs de bovenkant van de camper zwiepen. Nemen een nieuwe aanloop maar nu in zijn achteruit. Echt, dan ben ik zo trots op die vent van mij want als een volleerd chauffeur zet ie de hut nu met de deur aan de juiste kant op zijn plek. Mocht Hans Klok nog een nieuwe assistente zoeken: hier ben ik! Al gaat het allemaal mis: mijn glimlach blijft….al krijg ik pijn in de kaken! 🤣 We staan prima met uitzicht op zee! 
De volgende dag is er markt in het dorp. Al struinend lopen we tussen de veelal nep merkschoenen, lingerie, nep tassen, groenten en fruit door.
‘Laten we na de markt gelijk even over de camping fietsen voor een andere plek.’ Ik wil dit maar geregeld hebben voor morgen als we moeten verkassen. Lang leve de Nederlandse ouderen die hier al vele jaren komen want in 1 van de laantjes rijden we in een gezellige koffiekring. Zoiets als in het programma ‘We zijn er bijna’ maar dan naakt. ‘Zoeken jullie een plek?’ vraagt een nieuwsgierig vrouwtje. Aangekleed en met de fietstassen vol boodschappen leggen we uit dat we inderdaad moeten verkassen. En dan komt het: de beste plek van dit laantje, precies aan zee, zoals we verderop ook staan, blijkt vrij te komen! 😊 ‘Ja toch Piet, Alie gaat toch plotseling weg?’ roept ze ongeduldig naar haar man en vervolgens; ‘Jaaaa, precies die Alie, die moet weg voor haar broer die zo ziek is en haar neef ook al dood!’ ratelt Sjaan Jordaan nog door en binnen een paar minuten weten we alles. 😳 Maakt niet uit: die plek moeten we hebben. 😊 Snel naar de receptie om alles te regelen en verkassen maar! 👍 Nu een paar dagen uitrusten en niets doen! 😊
Oeps. Vergeten….
De tijd vliegt voorbij en ineens besef ik me, als ik de camper opnieuw aan het inpakken ben, dat het laatste blog van de afgelopen vakantie er helemaal bij in is geschoten! 😳 Precies op 1 augustus kwamen we terug in Vlaardingen, sliepen nog een nachtje op de oprit om af te kicken en hielpen vervolgens mijn ouders de volgende dag terug naar hun woning. Als wij er niet zijn dan zijn zij de ‘bewakers’ van het pand hier. En omdat ik de volgende ochtend 2 augustus een vroege afspraak had in Spijkenisse parkeerden we de hut ook op de camperplaats vlakbij de Spijkenissebrug. Toch handig zo’n mobiel home! 😊 Nog een nachtje extra….
Na Cap d’Agde zetten we koers naar de Camargue. In het begin lijkt het helemaal niet zoals ik me het had voorgesteld. Het is vlak en de moerassen kan ik nog niet ontdekken.
Ook zien we geen witte wilde paarden waar deze streek bekend om staat. Het super leuke toeristische stadje Saint Marie de la Mer met de Notre Dame is een populair bedevaartsoord. Schattige kleine straatjes lopen rondom het kerkplein.
Hier vlakbij is een camperplaats. Het zijn afgebakende plekken met een loos en laadplek voor water en wc.
Er is geen schaduw en je staat best op elkaar maar 20 meter lopen en je hebt strand en zee!
Dit alles voor een bedragje van 13 euro per nacht. Uiteindelijk staan we hier een week omdat het zo heerlijk relaxed is. Het stadje is leuk, het strand en de zee zeer aangenaam (wel even wennen dat we weer aangekleed naar het strand moeten) en we vermaken ons prima. Er is veel te ondernemen: de zoutmijnen in Salin de Giraud,
het natuurreservaat Parc Ornithologique du Pont du Gau,
een spectaculair optreden van de paarden op het marktplein
en het vestingstadje Aigues -Mortes met zijn stadswallen.
Dan is het toch echt tijd om richting huis te gaan rijden. We gaan via Arles, slenteren langs de waterkant en bekijken oude Romeinse gebouwen.
Hier moet je echt overal de corona-app laten zien. En terecht. 
Het is warm maar na een lichte lunch besluiten we toch om de Arena te bezichtigen, klimmen en klauteren over de stenen banken en kijken in de diepte waar in het verleden veel spektakel moet zijn geweest.
Terug in het centrum brengt een ijsje verkoeling en als laatste rijden we nog langs het bruggetje van van Gogh.
We berekenen de terugreis en besluiten dat een dag extra in de buurt bij Pont du Gard moet kunnen. Daarom valt onze, lees mijn, keuze op camping la Sousta. Deze camping ligt direct naast het enorme aquaduct, gebouwd door de Romeinen, aan de rivier de Gardon.
Met voor mij als doorslag: een zwembad! Bij aankomst is het even vervelend want de receptioniste neemt geen genoegen met het gele vaccinatieboekje. Ze wil de app op onze telefoons zien. Mijn vent heeft dit al geregeld maar ik dus niet en sprint terug naar de camper voor mijn phone. 🤣 Gelijk als we de camping oprijden zien we het, het stikt van de Nederlanders! Waar we ook kijken we zien gele kentekenplaten. ☹️ Naast deze flinkerd krijgen we een plek, een hele grote Luxemburger (en ook een gele plaat),
maken een praatje met de buren en slenteren dan in de hitte naar het zwembad voor een verkoelende duik. Althans dat is de bedoeling maar net als we uit het voetenbad door de ingang komen klinkt er een stevig fluitsignaal en komt de badmeester op ons af. Wat blijkt mijn lover mag er met zijn zwembroek niet in! Serieus, het is waar! Hij heeft een soort boxershort en dat is verboden. De badmeester legt uit wat voor een zwembroek hij bedoelt en mijn lover moppert er op los; ‘Voordat ik met zo’n achterlijk strak ding ga lopen, ze bekijken het maar!’ 😡 Daar gaan we, terug door het voetenbadje naar de uitgang van het zwembad. We besluiten om dan maar naar de rivier te gaan en wandelen over de camping er naar toe. Daar aangekomen zitten er een flink wat mensen. Het is flauw maar het zijn wel typetjes hoor die er zitten.
Een beetje veel tokkies zeg maar. 🤭 Grote koelboxen, stoeltjes, gillende kinderen en nog luider gillende ouders met flessen drank in de hand. ‘Hup Holland Hup’ op zijn mooist zullen we maar zeggen….🤣 Het moet gezegd: voor zoveel drukte op de dag is het rond 21.00 uur verbazend stil op de camping. Omdat het de volgende dag een warme dag beloofd te worden springen we al vroeg op de fiets naar Pont du Gard. We fietsen onder het imposante bouwwerk door en genieten van de taferelen op het water. Kinderen springen van torenhoge rotsen de rivier in, brrrrr. 😳 Vervolgens zetten we de fietsen neer en lopen naar de overkant.
Het is prachtig, imposant maar ook heel warm! Terug naar de camping en de zwemspullen bij elkaar zoeken. Om heel dwars te zijn wil Roel eigenlijk met een bikinibroekje van mij aan terug naar het zwembad. Maar ik ‘win’ de woordenwisseling en we gaan wederom voor verkoeling naar de rivier. 😊 De volgende dag moeten we toch echt kilometers gaan maken en om de vaart erin te krijgen nemen we de tolwegen. In Toul vinden we een leuke camperplaats met nog net 1 lege plek.
Het is een leuk klein stadje en op het terras van een kleine bistro eten we een prima steak. De serveerster wijst ons op een plein verderop waar een band speelt en mensen dansen….hoezo corona? 😳
Na het inkopen van drank in Luxemburg (scheelt echt in de ping ping!) en een laatste overnachting in Maastricht
parkeren we de hut weer op zijn plekkie voor de deur. We zijn thuis maar of we daar blij mee zijn is de vraag want voor ons liggen een paar drukke weken. ☹️