Cap d’Agde! Moet ik het afschrijven als de hoofdstad van de louche seksuele perversie, of is het eigenlijk gewoon een bolwerk van vrijheid en blijheid. 🤔 Natuurlijk waren we niet helemaal onwetend toen we er naar toe gingen. Een mens moet alles minstens 1 keer in het leven hebben gezien of meegemaakt voordat je mag oordelen is ons motto. Ik vind mensen die klakkeloos dingen voor waarheid aannemen die ze van anderen hebben gehoord ronduit stuitend, eigenlijk meer roddelaars. 😤
Na de afslag Cap d’Agde zetten we de hut neer bij een bakkertje voor koffie/thee met iets lekkers. Eerst nog maar even Google raadplegen en al snel raken we verward in alle informatie! ‘Nou, het enige dat ik zeker weet is dat het uit de kleren is!’ grap ik tegen mijn lover en lees hem het volgende stukje tekst voor: ‘Cap d’Agde heeft het grootste erkende naaktstrand, Heliopolis, en de grootste nudistengemeenschap ter wereld. Het schijnt dat er hier zomers vele tienduizenden mensen in hun nakie rond lopen. Het naturistenterrein van Cap d’ Agde is een enclave op zich en van alle gemakken voorzien. Het is rond 1950 ontstaan als ontmoetingsplaats voor naturisten en twee decennia later stroomde het vol met nudisten, naturisten en swingers uit heel Europa.’ 🤭 ‘Oh, er zijn ook 9 textielcampings!’ lees ik hardop verder en moet grinniken om het woord, ‘textielcampings’. 🤣 ‘Nou, het huiswerk is gedaan, let’s go!’ zegt mijn vent. We kiezen ervoor om binnen het dorp te gaan verblijven ondanks dat de recensies over de daar aanwezige camping met de klinkende naam Centre Naturiste René Oltra erg uiteenlopend en niet altijd positief zijn.
Voordat je de enclave op kan ga je een hek door en moet er entree betaald worden. Het is vandaag druk en warm. Gelukkig zien we een lege parkeerplek voor de hut en gaan in de rij bij de kassa’s staan. Althans, ik sprint weer terug want mondkapje vergeten (het is trouwens in Frankrijk weer wennen want de mondkapjes zijn hier nog steeds verplicht) en sprint nog een keer terug want de dame aan de kassa wil ook een paspoort zien. Met het betaalbewijs rijden we langs de securité en zijn binnen. ‘Oh, kijk dan, daar staat er al eentje naakt!’ roep ik tegen mijn lover en moet om mezelf lachen want ik klink alsof ik in Afrika op safari ben en eindelijk na vijf dagen een leeuw ontdek. 🤣
Foto’s maken is hier verboden dus jullie moeten het deze aflevering helaas doen met mijn beschrijving en slechts een enkele foto. 😇
Als we bij de camping parkeren kijken we elkaar aan, moeten we nu al naakt? ‘Kijk, kijk, daar loopt nog iemand in textiel !’ grapt mijn vent dus we besluiten om aangekleed naar de receptie te lopen waar een wachtrij buiten staat. De een naakt, de ander gekleed, maar 1 ding hebben we allemaal gemeen: de mondkap! 😉 Aan de vriendelijke baliemedewerker vertel ik mijn eisen: graag een plek niet in de buurt van een wc-gebouw, in de schaduw en dicht bij het strand. Hij knikt en knikt en schrijft vervolgens een nummer op een plattegrondje. ‘Als deze niet bevalt dan zijn de witte vrije vakken ook een optie.’ Bij de aangewezen plek zie ik direct een grote vuilcontainer. ‘ IEeeeeuw, dat is niets! Rij maar verder!’ sis ik tegen mijn vent. We weten allebei: dit gaat moeilijk worden want ik ben niet makkelijk. De volgende is leuk maar met 7.30 meter is parkeren daar totaal onmogelijk. Na de derde poging en nog meer geknakte takken in de heg geven we het op. Maar, het mag gezegd worden, na het bezoeken van zo’n 12 andere plekken vind ik toch al vrij snel een geschikte. 😊 We zijn inmiddels een uur verder want de camping is reuze groot (zeker 2500 plaatsen), verdeeld in lange lanen met klinkende Griekse namen. Luna nummer 14 is onze stek de komende nachten. Nog steeds gekleed in mijn roze jurk fiets ik weer terug naar de receptie, WTF, weer die mondkap vergeten 😡, om door te geven wat de keuze is geworden. Ik wil niet opzichtig om me heen kijken maar doe het toch en kom tot de conclusie dat ik wel heel erg opval in mijn kleding. Gelukkig staan er ook nu bij de receptie wat nieuwkomers in textiel. Voordeel van het zoeken naar een plek is wel dat we zo de halve camping al verkend hebben. 🤣
Als de camper geïnstalleerd is trekken we de kleding uit. ‘Zullen we op de fiets de camping verder verkennen en kijken waar het strand is?’ stel ik voor. Even later huiver ik als ik naakt op het zadel ga zitten, ‘Jakkes, wat een raar gevoel.’ Even fitst de meest irritante tv-reclame van 2021 voorbij: ‘Heeft u last van uw intieme zone….’ 🤣 We fietsen de camping over en eerlijk is eerlijk we voelen ons erbij horen! Vrijheid is blijheid! 😊 Terug bij de camper staan we weer voor een dilemma. We willen in het dorp gaan eten maar doe je dat ook naakt? Iets verderop staan Nederlanders en we stappen op hen af. Het vriendelijke stel is hier al vaker geweest, ‘Het is wat jezelf prettig vind, aangekleed of naakt, ga in ieder geval op een terras zitten, kijk om je heen en geniet!’ 😊 Met verder nuttige tips over onder andere de prima campingdouches en hoe het centrum in elkaar zit verlaten we het gezellige stel. Bij de douches krab ik even achter mijn oor want er is geen man/vrouw gedeelte maar ook geen deur, geen gordijn, helemaal niets. 😳 Eigenlijk wel heel easy zo allemaal want geen waaiend vies douchegordijn, geen klamme deur en geen vallende kleren op een natte vloer. Toch maar een soort aankleden en dan gaan we op weg naar het centrum. Het is niet moeilijk te vinden want er gaan er meer die kant op. We passeren op de korte wandeling hotels, appartementen en bungalowparken. Het grootste gedeelte van het centrum is overdekt en bestaat uit restaurants, clubs, bars en winkels die oa. sexy en fetisj kleding verkopen. Het is een bonte verzameling. Zwepen, riemen en ballen voor in de mond hangen tussen sieraden, schoenen, lingerie, mooie doorzichtige jurken en lapjes stof die voor jurk door moeten gaan. Amsterdam en zelfs Las Vegas vallen in het niet bij dit alles. Op een groot terras aan de jachthaven waar een band ‘All night long’ speelt (er mag niet gedanst worden ivm corona maatregelen) zakken we neer. Althans eerst even een handdoekje uit de tas want ik ga niet met mijn blote billen op zo’n stoel zitten. Geen idee wie er voor me heeft gezeten. 😳 Mijn husband heeft een korte broek aan maar ik alleen een tuniek. Daar zit ik met mijn platte slippers en hij met zijn ANWB sandalen en voel me een plattelandsvrouw die samen met haar man voor het eerst in de grote stad is. Naast me zit een vrouw met grote nep borsten met daarin tepelringen en blond geverfd haar, haar man heeft een hanekam en zit onder de tattoo’s. De mop van Roel (Ik heb het vroeger eens met een papegaai gedaan dus dit kan mijn zoon zijn) gaat hier niet op want het stel is ver in de zeventig! 😳 Mijn motto nu is: alleen drank kan me redden dus: take it away bartender! Eerlijk is eerlijk, het is onze eerste avond in Cap d’Agde en we kijken onze ogen uit! De vreemdste combinaties trekken aan ons voorbij. Mooi opgemaakte dames in doorzichtige jurken op stilleto’s zo hoog, vergezeld van een man zonder smaak, slechts gekleed in een voetbalbroekje op Adidasslippers (had ze hem ook niet even moeten oppimpen ?). Aan de andere kant : gelukkig voor sommige vrouwen hébben ze een man bij zich want oh,oh, het lopen op zulke hoge hakken valt voor velen niet mee. 🤨 Een echtpaar met heel duidelijk overgewicht, samen ruim 300 kilo, in een op elkaar afgestemd leren outfit (daar zijn minstens 2 koeien voor geslacht 🤣) , schommelt voorbij. Om niet per ongeluk bij een andere boer in de wei te komen heeft zij een halsband om waarmee hij haar voortrekt. Er lopen twee schaars geklede schoolmeisjes, althans zo zijn zij en hij verkleed! Zal je toch gebeuren dat je vent zegt, ‘Joh, ik heb altijd al de wens gehad om met jou samen als vriendinnetjes over straat te gaan!’ Kittig loopt de boomlange vreemdeling op zijn hakjes terwijl zijn klokkenspel, bim, bam, bim, onder de rok te zien is. Alsof dat nog niet opvallend genoeg is heeft ie er een flinke ring om gehangen. Ik kijk naar mijn pols waar zoiets niet zou misstaan. 😊 Het is te veel en de afwisseling te groot! Daar loopt een oudere dame met een permanentje en een bloemetjesjurk aan de hand van een donkere vent die minstens 30 jaar jonger is. Onwillekeurig denk ik, zou hij de keuze gehad hebben: of in Ghana blijven of mee naar Frankrijk? 🤔
Uiteraard kijk ik ook met de nodige zelfspot naar dit alles want terwijl er vier paar lekkere mannenbilletjes hand in hand langs me heen lopen zit ik zo onopvallend mogelijk de tafel en onze handen te desinfecteren met een onderin de tas gevonden, naar citroen geurend, doekje van het Rotterdamse kippencrematorium Koolmees. Ja mensen, ‘Tina Truttig’ is in town. 🤣 Het zijn veel te veel indrukken op een avond en we verlaten het terras. Om ons morgenavond meer op het gemak te voelen scoren we in een van de vele winkels voor Roel een wit doorzichtig overhemd. Maar wat zal ik nu eens nemen? ‘Deze is leuk!’ roept mijn vent uitgelaten en houdt een rood iets omhoog. Ik zie geen verschil met de voor en achterkant in de wirwar van draden. 🤨 ‘Schei uit, ik lijk net een rollade als ik die aantrek!’ Mijn oog valt op een witte lange jurk van doorzichtig kant en ik vraag de verkoopster waar ik kan passen. ‘Hier!’ zegt ze zonder lach en wijst in het rond. OMG, ook dat nog! Ik trek mijn tuniek uit en sta naakt in de shop. 🤣Gelukkig is de jurk precies wat ik zoek en snel schiet ik mijn tuniek weer aan. Onderweg naar de camping zien we ook weer een bonte stoet voorbij schuifelen, een naakte vrouw met een rollator, een vent op plateauzolen met een broek met de gulp open, het hele zakie hangt er uit. Terug bij de camper bonkt de muziek van een tegenoverliggend zwembad ons om de oren, later ontdekken we dat daar schuim poolparty’s zijn. Ieder nadeel heeft een voordeel, want door corona sluit het hier rond 00.30 uur. Op de camping zijn ook diverse restaurants en een bakkertje. Net uit bed stap ik op de fiets en sjees door de lange lanen voor verse broodjes. Wow, dit is echt heerlijk, geen kleding, geen make up, slechts gekleed met een mondkapje op pad. Er staat een flinke rij dus het duurt even voor ik aan de beurt ben. Met de broodjes en twee gebakjes stap ik op mijn fiets en ga dan vervolgens als een soort Boney M over de camping want als ik ga zitten kom ik erachter dat het ding in de zon stond dus het plastic zadel is lekker heet geworden! ☹️ Na het ontbijt smeren we elkaar goed in en gaan bepakt naar het strand. Het is even wennen net alsof je iets vergeet en ook wel lachwekkend want Roel wil geen slippers aan dus ook nu draagt hij de ANWB sandalen! 🤣 We besluiten te gaan lopen maar dat valt tegen. Het is een flinke wandeling zo met parasol, stoel en strandtas waar zoals gewoonlijk weer veel te veel in zit, een iPad, tijdschriften, drankjes en zonnecreme. In de bloedhitte bereiken we eindelijk zwetend het strand. Morgen maar met de fiets! Tijd om veel om ons heen te kijken nemen we niet want allemachies wat is dat zand heet! ☹️ ‘Snel, snel naar de waterkant! roept mijn vent en beent direct met ferme passen en opspattend zand naar het water. Het mag gezegd: hij valt wel op! 🤨 Ik steek her en der mijn hand maar verontschuldigend op als men zich bevrijd van het opwaaiende zand. Er is zelfs 1 man die met zijn slipper naar Roel slaat terwijl ie schreeuwt: ‘Verdammt noch mal, Scheissleute !!’ 🤭 ‘De stoom komt van mijn schoenen.’ grinnikt ie staand in het water als ik hem bereik. ‘Doe ze lekker uit’, probeer ik maar de sandalen flatsen al weer verder, nu door de zee. Ik schop mijn slippertjes uit met een boog zodat ik ze kan vangen, dat scheelt weer bukken in mijn nakie. 😉 Waar het water opspettert zie ik hem stappen. ‘Echt hè, die heeft ook niets door.’ foeter ik in mezelf. De situatie is compleet als ik achter een verkoopster van badlakens kom te lopen, ze blaast op een fluitje en roept hard, ‘Allez, allez, serviettes de plage!’ Met de uitpuilende strandtas over mijn schouder lijken we wel bij elkaar te horen. 🤣 Eindelijk ben ik bij mijn vent en we kijken of er nog ergens hier in de drukte een vrij plekje is. Op mijn handdoek kijk ik om me heen, iedereen is naakt, zelfs de ijsverkopers die met hun vaste karretjes langs de waterkant staan. 
Mijn vent voert ondertussen een ware paaldansact uit om de parasol goed in het zand te krijgen, dit al nog met de sandalen aan onder het deinende klokkenspel. ‘Misschien moet je iets door je knieën want zo voorover sta je wel heel erg raar!’ sis ik hem toe. Verstoord kijkt ie op, geen idee waar ik het over heb. Grappig eigenlijk hoe snel je went zonder kleren.
Mijn vent voert ondertussen een ware paaldansact uit om de parasol goed in het zand te krijgen, dit al nog met de sandalen aan onder het deinende klokkenspel. ‘Misschien moet je iets door je knieën want zo voorover sta je wel heel erg raar!’ sis ik hem toe. Verstoord kijkt ie op, geen idee waar ik het over heb. Grappig eigenlijk hoe snel je went zonder kleren.Strandclub Paralia is volgens internet de grens tussen naakt en naakt met extra’s en het is even onduidelijk waar we nu zitten want is het links of rechts van de strandclub? 🤔 Bij ijsverkoper Pierre (zijn naam staat op zijn karretje) met de mooie bruine billen koop ik 2 ijsjes. Bij het teruglopen zie ik verderop allemaal mensen in een kring staan. ‘Zou daar iemand onwel geworden zijn?’ vraag ik mijn vent. De ijsjes zijn op en de groep is nog groter geworden. ‘Dat ziet er niet best uit, misschien landt die zo wel hier.’ zeg ik en wijs naar een naderende helikopter in de lucht. Een Belg naast me schiet in de lach, ‘Nee mevrouwke, het is niets, het is juist een madame die een zeester heeft gevonden en die aan iedereen wil laten zien!’ 😳 Het begint ons te dagen, we zitten op het verkeerde of goeie (net hoe je het bekijkt) gedeelte van het strand. Het bloot met de extra’s om maar zo te zeggen! Nou zijn we toch benieuwd wat er verderop gaande is en lopen erop af. Wat we vanaf de handdoek niet zagen zien we nu, een gehurkte dame met een grote kring mannen om haar heen. Wie van de mannen wil testen of er geluid uit zijn fluit komt kan er door haar op laten blazen. 😉 Terug op de plek grinnikt de Belg en wijst ons op de vrouw die zojuist uit de kring is gestapt en naar zee dartelt terwijl een enkele heer uit de kring haar bedenkelijk nakijkt, ‘Allez zeg, het is niet eens een madame met een zeester maar met een zeepaling.’ Ik moet goed kijken maar onder de lange haren en mooie borsten is het inderdaad toch echt een man! 🤣 ‘Voor het eerst hier zekers!’ vraagt de Belg lachend en waarschuwt ons quasi nonchalant, ‘Meneer, mevrouw, u gaat verschieten als u wist wat hier allemaal kan gebeuren, maar allez, echt alles zonder dwang want u bent er zelf bij.’ 😊 Het is niet voor te stellen en als ik het ga beschrijven klinkt het vast banaal dus het is aan een ieder zijn fantasie. Maar de ‘bewegingen als zijnde getrouwd’ zien we naar mate de dag vordert veelvuldig om ons heen. Als je je daar aan stoort dan moet je op het strand aan de andere kant van strandclub Paralia gaan zitten. Ons bevalt het, gewoon omdat er altijd wel iets geks gebeurd, niemand je lastig valt en het leven easy, tijdloos en de mens hier zonder oordeel is. Ik kan je verzekeren dat overal waar ‘TE’ voor staat niet goed is want we betrappen ons erop dat we op dag 3 ook gewoon doorlezen of praten zonder bij het zien of horen van bepaalde handelingen te verblikken of verblozen. Ook gaan we het beroep van gynaecoloog of uroloog anders zien want hoe meer ‘zeesterren en zeeslangen’ je ziet, hoe minder ze je opvallen. 😉 ‘Je kent toch dat mopje van Sneeuwwitje en de zeven dwergen?’ vraagt mijn lover als er rond een stel waarvan de heer zich als een heuse ‘mosselblazer’ ontpopt een groep wordt gevormd met kijkers. Het moet gezegd: het zijn veelal mannen en of ze bang zijn om te vallen weet ik niet maar ze houden zich zelf in ieder geval stevig aan hun stok vast. 🤣 Het is vermakelijk om te zien en soms rennen de heren van gebeurtenis naar gebeurtenis. De een met een rugzakje om, de ander met een stoeltje om erbij te gaan zitten en weer een ander met de stok al in de hand.
Terug naar de mop van Sneeuwwitje. De zeven dwergen staan in een rij naar haar en de prins te gluren terwijl de een aan de ander vertelt wat ie ziet. En zo ziet het er hier ook uit. ‘Kijk die kleine, die kruipt zelfs tussen de benen van anderen door om toch iets te zien.’ wijs ik op een klein kereltje dat door het zand tijgert. Dit allemaal zonder phone want fotograferen is echt streng verboden. Dat hier strikt op wordt gelet merken we op een avond. Op het terras waar we zitten rent een vent voorbij met daar achter twee mannen. De kerel wordt vast gegrepen en al snel is de beveiliging (die in grote getale aanwezig is) erbij. Zelfs mijn vent haalt het niet in zijn hoofd om toch stiekem even een foto te maken….en dat wil iets zeggen! 😊 Opvallend is het ook dat er weinig telefoons te zien zijn want ja, waar moet je die opbergen? 😉
We boeken nog een dag bij en besluiten om morgen, na 5 dagen, te vertrekken. We willen tenslotte nog meer van Frankrijk zien. Op de ochtend van vertrek staan we beiden te worstelen met onze kleding, bah, wat knelt alles. Het zal echt weer wennen worden. We nemen afscheid van onze Nederlandse buurtjes en rijden het terrein af. Bye, bye, Cap d’Agde. We zijn blij dat we deze camping hebben gekozen want het is er geweldig! Ambiance, vrolijkheid, easy en vooral respect zijn woorden die passen bij deze plek (en bij de gehele enclave). Net als vriendelijk personeel, bewaking/controle bij de ingangen om de camping op te komen en schoon mooi sanitair! 👍 En voor de rest is het net als in Las Vegas: what happens in Cap d’Agde stays in Cap d’Agde maar ik kan wel verklappen dat onze sex on the Beach voornamelijk een cocktail was. 😉
We hebben in ieder geval deze speciale stickers nodig, die aangeven
Alsof iemand op een fiets dit zal opmerken in zijn laatste levende seconde..! 🤔 Er gaan al verhalen om het maar weer af te schaffen. Bij de tolweg gaat het om de hoogte en met een hoogte van 3.30 (zonder antennes en airco) zullen we in klasse 3 komen. Dus we besluiten om eerst maar eens binnendoor te rijden en de tolwegen te vermijden. Nou dat weten we! Laat ik voorop stellen dat het een super mooie rit is maar ook heel heel erg lang. 
We eten iets makkelijks als avondeten en daarna is het weer gas op de plank want de tijd snelt voorbij maar de kilometers niet. Net voorbij Limoges zet ik de hut neer op een camperplaats, het is inmiddels 22.30 uur! In het donker zoeken we een plek maar hij is helemaal vol. Aan de zijkant bij het naastliggende restaurant zien we nog licht. ‘Ik ga vragen of we daar kunnen staan.’ roept mijn vent en sprint naar binnen. Al snel komt ie terug, ‘Het mag, ze vinden het goed!’ 😊 ‘Kon je je redden in het Frans, begrepen ze je?’ vraag ik belangstellend. ‘Natuurlijk!’ zegt ie, ‘Ik vroeg gewoon, do you speak English?’ 🤣
De volgende dag trappen we de laatste 300 kilometers weg en arriveren eindelijk in Pezuls. Het zijn gezellige dagen bij Jan en Toke. 
We bezoeken de markt in Issigeac 
en Le Bugue 
en liggen bij het zwembad. Op de camping is het rustig, je kan merken dat er toch veel Nederlanders vakantie houden in eigen land.
Als de zon plaats maakt voor regen besluiten we na een paar dagen verder te trekken. 
We hebben geen plan en stippelen we een globale route uit: 
waar de wind heen waait en de zon schijnt. Zo komen we op 14 juli, de Nationale feestdag van Frankrijk in Albi, een oude Bisschopsstad aan de rivier de Tarn. 
De stad staat op Unesco-werelderfgoedlijst en is zeker een bezichtiging waard! 
Evenals Carcasonne dat we de volgende dag bezoeken. Deze Middeleeuwse stad is bijna volledig bewaard gebleven en is na Parijs en Mont-Saint-Michel de grootste trekpleister van Frankrijk. 
Op de zwaar bewapende militairen na (het is een garnizoensstad) doet het ons aan Valkenburg denken met zijn vele terrassen en toeristen. Hoe anders zal het er daar nu uit zien! Met afschuw en medeleven volgen we de beelden op televisie en worden stil van zoveel natuurgeweld. Ook het bericht dat Peter R. de Vries is overleden doet ons huiveren. 😪 Het voelt onwerkelijk dat wij vakantie vieren in dit gedeelte van Europa terwijl er zoveel om ons heen gaande is. Terwijl wij ‘s avonds in de camper tv kijken zingt een zanger op de naast gelegen camping de longen uit zijn lijf om de gasten te vermaken. That’s life.
Vanaf Béziers besluiten we langs de kust te gaan rijden. Mijn stuurmanskunst wordt op de proef gesteld met de vele bochten, klimmen en dalen. Maar alles beter dan dat ik navigeer! 🤣 De airco blaast de hitte uit de hut als er op de borden Cap d’Agde opdoemt. ‘Ook leuk!’ roept mijn vent en begint te zingen, ‘Het hele zakie liep in zijn nakie aan de Middellandse zee!’ 🤣 Ik graai een nootje uit het zakje en zeg ‘Why nut!’ 😉 , doe het knipperlicht uit naar rechts en neem de afslag: Cap d’ Agde maak u op voor deze witte billetjes op het strand! 🤭 Het laatste stukje richting Cap ‘d Agde voert ons over de peage. Degenen die vaker over de tolwegen in Frankrijk rijden herkennen waarschijnlijk wat er nu komt: het trekken of betalen van het ticket. Veel rijbanen met knipperende lichten met daarop een <T> erboven. What the fuck, welke moeten wij hebben?! 😳 ‘Achter die vrachtwagen gaan staan!!’ beveelt mijn lover en ik schuif drie banen op. Steek verontschuldigend mijn hand op naar een boze chauffeur maar alles is beter dan in de verkeerde rij staan en achteruit moeten rijden. 🤣 We tikken 3,10 euro voor 19 kilometer af. Voor al het gemak en gerief dat dit grote bakbeest geeft is het ons meer dan waard.
Op deze heerlijke zonnige dag hebben we namelijk Schiermonnikoog bezocht.
‘Ik ben doodop en toe aan schoenen uit en een biertje in de hand’ zucht Piet. Mijn eigen lover ziet zich ook al zitten en het voorstel van ons dames om bij de haven nog op een terras te blijven gaat verloren in de wind. Uitgeput ploffen ze bij de campers in een stoel en zijn al snel verdiept in hun phone. Daar klinkt ineens een meisjesstem; ‘Meneer, we willen het gas in ons camperbusje aansteken maar dat lukt niet, de knop van de gasfles zit helemaal vast. Als door een wesp gestoken springen 2 paar vermoeide mannenbenen het meisje te hulp. Toch wel nieuwsgierig kijk ik even om de hoek en ach gossie, daar staan 3 jongedames. Ze dartelen om hun campingbusje en de heren heen. ‘Nee, geen u tegen mij zeggen hoor, dan voel ik me zo oud!’ grapt mijn lover en de meisjes schateren hard. Van vermoeidheid blijkt geen sprake meer als hij energiek terug sprint om gereedschap te pakken. Eindelijk is de gasfles open! ‘Wie gaat er zo eten halen bij het restaurant?’ vragen Wilma en ik als ze terugkomen. De heren kijken ons vreemd aan, ‘Ja, ik niet hoor, ik ben blij dat ik even zit!’ roepen ze in koor. 🤨 Zo gaat het, helaas zijn Wilma en ik geen dartelende jonge meiden van 20 meer dus….! 🤣 We zijn twee weken vrij en sinds afgelopen zaterdagmorgen met de camper op pad. Via Dokkum
waar we oude vrienden bezochten zijn we zondag in Lauwersoog beland.
Hier hebben we afgesproken met Piet (voormalig collega van mij) en zijn meisje Wilma. Zij hebben een camper gehuurd en door corona is Nederland wederom dit jaar hun vakantiebestemming.
Bij de receptie leggen we uit dat onze vrienden morgen pas komen en of we naast elkaar kunnen staan. De vriendelijke dame puzzelt wat en het lukt! Eenmaal geïnstalleerd mijmer ik wat voor me uit. We stonden al vaker naast elkaar maar dat was nog in Amerika, het land dat we eind maart vorig jaar door corona moesten verlaten. Wat waren we blij dat we thuis waren want hoe erg is de situatie in Amerika daarna geworden! 
De maanden zijn voorbij gevlogen en waren zeker niet saai. Het afgelopen jaar in het kort: de verplichte quarantaine van 14 dagen was heel snel voorbij met het uitzoeken van een van Amerikaanse vriend Han gekregen lading kerstspullen die hier in Nederland nog in een loods stonden. 
Roel was druk met de laatste loodjes voor het boek ‘Rotterdam vanuit de wolken’. 
11 Mei 2020 werd tijdens een, door corona bescheiden, bijeenkomst het eerste exemplaar officieel overhandigd aan de voormalig directeur van the Hague Rotterdam airport. 
Met later, nog steeds op gepaste afstand, de overhandiging aan burgemeester Aboutaleb. De camper ophalen in een afgesloten België gaf wat problemen. 
Gelukkig was de douanier ons, lees mij 😉👙, gunstig gezind en daar stond ie, helemaal uit Baltimore en nu in de haven van Antwerpen: onze trouwe hut! 
Er was eindelijk tijd voor achterstallige huis- en tuinkarweitjes. De kapsalons gingen open, dicht
en weer open! 
Met een mondkapje op deden we beiden praktijkexamen voor ons C1 rijbewijs. De oude camper verkochten we aan een alleraardigst Zeeuws stel 
en we werden de trotse bezitters van dit nieuwe exemplaar. 
Deze moest worden opgehaald in Duitsland waar we met de trein heen gingen. 
Het was wel een dingetje want de camperdealer was gevestigd in Warendorf. Daar vlakbij in een vleesfabriek was net een zeer ernstige uitbraak van corona geconstateerd. Ons hotel leek daardoor een onneembare vesting. 😳 De kas in onze tuin bleek in dit vreemde tijdperk niet alleen geschikt voor het fokken van groenten maar ook voor 1 1/2 meter etentjes buiten in de tuin. We lieten er zelfs anderhalve meter aan vast bouwen.
CNN draaide overuren op onze tv want met afschuw zagen we de rellen en klapten luid na de vele spannende dagen van de verkiezingen in Amerika. Er was een vaderdag op net geopende terrassen en zelfs een personeelsetentje (BBQ) bij ons in de tuin. 
De eerste reis met nieuwe hut ging heel spannend naar….. Spijkenisse! 
Waar we een prima camperplek aan het water wisten. Lang leve Facebook want dat zorgde daar voor de nodige aanloop van familie en vrienden die de hut kwamen bewonderen. Bijzonder was ook de brunch met vrienden op een lentezondag: Partyschip Fortuna toerde ons door de mooiste haven van de wereld ❤️.
Een zanger zong er de longen uit zijn lijf en wij als toeschouwers mochten niets dan alleen aan het tafeltje zitten. Uiteraard niet dansen of meezingen. Op anderhalve meter mocht je dan buiten naar het dek om daar van de uitzichten te genieten. 
De reisjes met de camper volgden elkaar op: Maassluis, Friesland en Drenthe. Jos en Marjon, die we in Amerika hebben leren kennen, kwamen gelukkig ook heelhuids retour met hun verscheepte camper uit Midden Amerika. De slaapkamer ging op de schop. Nieuwe vloerbedekking, een kleurtje op de muren en een nieuw bed.
Er was een super grote oogst met appels en peren 
uit de tuin maar ons jaarlijkse ‘schil uitje’ voor familie en vrienden viel in het water want toen zaten we juist weer in een strenge lockdown. 
Ook op de zaak was het anders: thuiswerken en fotoshoots, voor bijvoorbeeld de overheid, zoals ‘verjaardag en Sinterklaas in coronatijd’. Ging ik deze kerst extra ‘los’ en bouwde zelfs met behulp van een handige lover mijn eerste kerstdorp. 
Zoals voorgeschreven vierden we kerst met een klein gezelschap, net als oudejaarsavond. En er was sneeuw, best veel sneeuw! 
Ontdekte Roel het kokkerellen: Op naar heel Holland bakt! 
Vierden we in Eersel met een bezorgmaaltijd van een vijfsterren kok (Roel z’n neef Marc) op de camperplaats dat we 10 jaar lief en leed hebben gedeeld! ❤️
Roel met de ambu naar het Vlietlandziekenhuis en de gesneuvelde tweewieler naar de fietsendokter van Kortenhof. De avondklok bracht ons samen op pad in Rotterdam voor unieke beelden.
Net als het tweede boek dat vorige week is uitgebracht, iets meer dan twee kilo verzamelde luchtfotopareltjes! Radio Rijnmond kwam over de vloer 
en Gerard ’toen was geluk heel gewoon’ Cox had de eer om het eerste exemplaar in ontvangst te nemen. 
Texel is verrassend, hoe leuk is het hier! Okay, we hebben alles mee, niet al te druk, heerlijk weer, een mooie plek op de camping,
de terrassen open
en de corona maatregel voor restaurants wordt versoepeld.
Op de fiets verkennen we het eiland, 
spelen een spelletje midget golf, 
shoppen en doen een wedstrijd ’terras zitten’.
Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn want mijn vent is super druk met allerlei werk dat door omstandigheden op zijn pad komt. Het ene belletje wisselt het andere verhitte gesprek af. Er iets van zeggen kan ik zeker maar zwijgen is beter want opmerkingen van mijn kant leveren genoeg voer voor een kleine oorlog. Alhoewel ik hem tijdens een van de vele gesprekken toch hoor zeggen; ‘Ik hou het kort want anders heb ik echtscheiding.’ 😉 Op camping Smokkelpad in Groesbeek ontmoeten we Wilma en Piet weer.
We krijgen een rondleiding van Roel want zijn familie van moederskant komt hier vandaan. In het dagelijks leven douaneman Piet leidt ons op de fiets mee langs ontelbare oude grenspalen, soms zo goed verborgen dat het een hele toer is om er te komen.
Van Groesbeek gaan we met een kleine tussenstop voor de zonsverduistering
naar het Limburgse Noorbeek waar het ook prima vertoeven is. Verder gaat het naar Eersel op Landgoed Duynenwater, 
Ouddorp
en een laatste warme dag op de Brouwersdam! 
Helllppp, een wolk……
Inmiddels hebben we beiden onze twee vaccinaties gehad, 
ons sociale leven komt langzaam weer op gang en het derde boek met de titel ‘Dordrecht en de Drechtsteden vanuit de Wolken’ is ook op de markt. Op uitnodiging van World Ship Society (een vereniging waarvan de leden zich nauw betrokken voelen bij de scheepvaart) breng ik met mijn vadertje een gezellig dag in de Rotterdamse haven door.
Ik heb een van hun bestuursleden ontmoet op een georganiseerde trip van de Havendienst om de maidentrip van het MS Koningsdam in Rotterdam te vieren. Nu varen we op de Smaragd door de havens waar ik geniet van de verhalen van mijn vader en de andere aanwezigen, velen hebben op de grote vaart gevaren, aan boord. Om Roel weer even adem te laten halen na alle drukke werkzaamheden hebben we de camper opgestart en zijn wederom terug in Eersel. Maar Landgoed Duynenwater is in de regen toch echt minder leuk. Na twee kwakkeldagen verkassen we noodgedwongen en ruilen onze grasplek voor een van stenen. Het geeft helaas de nodige sporen in het gras en op de camper. Dan checken we waar de zon wel schijnt en bel ik met mijn vriendinnetje Toke.
Waarom zij? Nou zij en haar man zitten in Frankrijk. We pakken de fiets naar Eindhoven waar ik eerst een paar korte broeken scoor die ik vergeten ben in te pakken, echt hoor! 🤭 Bij de ANWB kopen we een ‘ouderwetse’ wegenkaart en puzzelen een route door Frankrijk. Een paar honderd kilometer asfalt om weg te trappen en kom maar op met die zon! 😊