Einde van deel twee
Al weer twee weken terug in Nederland en de mallemolen, ook wel agenda genoemd ?, stond iedere dag vol met afspraken. Vandaag op deze regenachtige zondag staat er niets dus hebben we tijd voor een korte terugblik van de laatste week:
De dagen aan het strand vliegen voorbij met fietsen en wandelen. Overdag is de temperatuur prima maar de avonden zijn fris. Wat tegenvalt is dat het rond 17.00 uur al donker is….winter is coming. ?
Het valt weer op dat de Amerikanen niet kunnen plannen want we moeten ons om de dag komen melden bij de receptie van de camping met de vraag of we op dezelfde plek kunnen blijven staan. Wij hebben namelijk niet gereserveerd en kunnen dat ook niet omdat het computersysteem geen buitenlanders toelaat….Buitenlandse postcodes en telefoonnummers passen niet in het reserveringssysteem. Tja, zeg het maar! ? Dus begeven we ons iedere morgen trouw naar de receptie en staan in één week tijd op drie verschillende plekken. Het klinkt omslachtig en dat is het ook, zeker als je weet dat de campground absoluut niet vol was. Moet ik wel bij zeggen dat ik ook niet makkelijk ben want ik wil bijvoorbeeld niet naast een groep met kleine schreeuwertjes of in de buurt van de toiletten staan. ?
Op zaterdag vertrekken we van de kust en na een lunchstop in Oceanside zijn we eind van de middag in het dorp Pala, oorspronkelijk van de Indianen, klein en bekend door zijn mega casino resort. Van de vorige keer weten we dat je hier op de grote bewaakte parkeerplaats kan overnachten en ook nu vinden we een prima plek. Het is druk in het casino en de reden wordt ons snel duidelijk: morgen is het Veterans Day. De jaarlijkse gedenkdag, 11 november, waarop Amerika eer betoont aan iedereen die gediend heeft in de strijdkrachten. In het casino en de restaurants zijn verschillende aanbiedingen voor de militairen die in groten getale aanwezig zijn. Het duurt dan ook even voor er een tafeltje vrij komt in het restaurant en wij aan de beurt zijn. Zondagmorgen rijden we de korte maar zeer bochtige weg van Pala naar Temecula, doen daar wat boodschappen en trappen dan het gaspedaal in voor de laatste kilometers naar Han in Aguanga. Die hoort ons al aankomen en opent het hek, de hondjes Saar en Betsy springen in het rond, kater Hanky komt kopjes geven en in de verte kukelen de hanen: home sweet Californië. ?
En nu effe in bad.
Het huis van Han staat links onderin, onze camper een stukje daarboven. Leuk dat google earth ;-) En toevallig dat die satelliet net over kwam toen wij er waren. Big brother is watching you.
Zondagavond speelt er altijd een band in het plaatselijke restaurant de Stagecoach en rond 17.00 uur vertrekken we erheen want een mens moet toch ergens eten. ?
Komt een vaste klant van het restaurant op ons af en vraagt: komen jullie uit Nederland.
Nou, strak in 1 keer geraden natuurlijk maar dan willen we ook gelijk weten hoe ie dat weet. ‘I have a friend in the Netherlands. In Vlaardingen. I recognize the language’. WTF. Wij zeggen gelijk ‘Dat is onze stad. Wie is het dan ?’ ‘Yeh, a guy that sailed once in his boat over the ocean and never came further than Vlaardingen’. Oh zegt Roel, dan weet ik het wel. ‘Tim ó Connor’, big black hat, playing guitar and making poems ?’ Ja, die dus. De wereld is klein…
Als we maandagmorgen wakker worden is het besef daar: dit is de laatste week want zondag vliegen we naar huis. Onze gevoelens zijn verschillend want waar ik het super leuk vind om naar huis te gaan vindt mijn lover het afschuwelijk. Ik geef hem het advies om het niet telkens te herhalen want echt in één uur zegt hij wel zes keer; ‘Vreselijk, voor mij hoeft het niet!’ ? Ik begrijp hem wel want doordat één van onze fotografen voor drie maanden naar Nieuw Zeeland gaat moet ‘de baas’ zelf aan de slag. We zijn acht maanden onderweg geweest, acht maanden van ‘niets hoeft en alles kan’ en dat gaat nu veranderen. De agenda stroomt vol met afspraken die de meiden op kantoor bijhouden. ? Maar zover zijn we nog niet want voor nu moeten er inkopen gedaan worden dus Han en ik gaan op pad. Voor mijn moeder een sprei, dat geeft wat hilariteit als we in de winkel gaan bellen welke kleur ze mooier vindt en geen erg in het tijdverschil hebben, de arme mensen lagen al op één oortje. ?
Nu kan ik de verleiding ook niet weerstaan en koop de (on)nodige kerstspullen.
Met een lading tassen komen we terug en nuchter merkt mijn lover op; ‘Dat gaat weer een koffer extra worden….’
De volgende dag gaan we nog even naar de Aldi en ook hier blijkt weer hoeveel zonderlingen er op de aarde rondlopen. Een Indiaase of Pakistaanse man loopt met een pop in een winkelwagentje waar hij tegen babbelt in zo’n ‘Moeder wat is het heet’-accent (als iemand die tv serie nog kent) door de winkel. Zeker zijn vriendin….?
En uiteraard wordt er nog een heel foute kersttrui aangeschaft.
Op dinsdag heeft Han een ziekenhuisafspraak en pas ik op de dieren terwijl we ondertussen de spullen maar gaan verzamelen en opruimen. Bij het inpakken blijkt dat we inderdaad nog een koffer nodig hebben met als resultaat drie koffers vol kerstspullen. ? We vliegen vanaf San Diego naar huis en omdat we een vroege vlucht hebben gaan we zaterdag alvast richting het vliegveld. De laatste avond brengen we in Old Town door waar een gezellige sfeer hangt….
misschien iets te gezellig want de volgende ochtend worden we beiden met een klein katertje wakker. ‘Dat doen we goed zo op de laatste avond.’ mompelen we tegen elkaar.
Na het inleveren van de huurauto brengt de pendelbus ons naar de vertrekhal en checken we de koffers in: we zijn er klaar voor!
Via Salt Lake City vliegen we met Delta Airlines naar Amsterdam. Eigenlijk zijn we voor de rechtstreekse vluchten met de blauwe vogel maar die was in deze periode meer dan het dubbele tarief. We hebben nu een retourtje voor 530,00 euro. ? Een retour….? Yep, want dat was de enige manier om mijn lover mee naar huis te lokken want half maart vliegen we terug naar the States. De overstap in Salt Lake is kort: ons vliegtuig was al met vertraging uit San Diego vertrokken en nu is er een medepassagier die de vloerbedekking van de gate saai vindt en er wat eigen fantasie op spuugt….? Nadat de troep is opgeruimd kunnen wij erdoor en rennen naar de gate waar het toestel naar Amsterdam al aan het boarden is. De bagage is doorgelabeld en ik hoop maar dat mijn kerstspullen niet zoek raken. Uiteindelijk zijn we ook nog bijna de eersten die het vliegtuig in gaan, weer stress voor niets.
We hebben een rustige vlucht en als mijn lover het on-board internet ontdekt is het nog rustiger. ?
Oke, voor mij was er een mini casino in de stoel van m’n voorganger. ?
Maandagmorgen rond 08.00 uur zegt ons eigen kikkerlandje in een mistige koude lucht; ‘Goedemorgen!’ Met de verzameling koffers verlaten we de aankomsthal waar geen Douane zit, helemaal nobody te zien….misschien was het net koffiepauze. ? Net door de schuifdeuren gelopen zie ik mijn ouders staan. Wat een leuke verrassing want zo op de vroege morgen hadden we niemand verwacht! We schieten een restaurantje op Schiphol in: eerst een koffie/thee op Nederlandse bodem en thuis kan nog wel even wachten. ?
Als laatste nog wat zinnige en onzinnige feitjes:
We waren 14 maanden onderweg (met een onderbreking eind 2017-begin 2018), hebben totaal 45.000 km gereden en 6 banden versleten.
Ik ging 14 x naar de kapper waarvan 4 x bij Han.
Roel bezocht 2 ziekenhuizen voor totaal 55.000 dollar (gelukkig verzekerd en geen galstenen meer) en 1 tandarts voor een afgebroken kroon.
45.000 kilometer met een gemiddelde van 1 op 7,7 = 5844 liter diesel. Plus 4 liter benzine om de BBQ aan te steken en 200 liter propaan voor de kachel en het warme water.
Garagebezoeken waren er (te) veel: maar liefst 9. Men heeft 2 voorlagers, 1 dieselpomp, remblokken en -schijven, olie- lucht- en dieselfilters vervangen en grote en kleine beurten uitgevoerd.
We hadden oneindig slechte wegen waarvan zelfs 700 km onverhard.
Lieten ons 2 x door sneeuw en vorst overvallen maar géén keer door de boeven.
Wildlife hebben we heel veel gezien: 35 grizzly’s, minstens evenveel zwarte beren, 3 lynxen, 1 wolf, ontelbare eagles, walvissen, zeehonden en beluga’s. Plus nog wat otters en ander klein grut.
Bij Starbucks heb ik denkelijk wel zo’n 325 koppen koffie op, Victoria’s Secret plunderde ik 5 keer en verder werden er 12 paar schoenen en 4 handtassen geshopt.
De supermarkten zijn waanzinnig groot met bijzondere klanten en we scoorden iets van 1263 plastic tasjes en aan voedsel aten we: 1 varken, 1/2 koe en een halve kippenren.
We aten maar drie keer het Amerikaanse volksvoedsel: hamburgers.
Roel bakte zeker 25 keer z’n eigen brood maar de uitkomst was niet altijd dezelfde. Amerikaans meel is heel anders.
15 x passeerden we de grens Canada – Amerika en v.v. Soms werd er hierbij wel eens iets in beslag genomen: Verboden groenten als tomaten, appels, knoflook, uien, aardappels en citrusfruit.
Vijf koffers was het hoogste aantal wat we 1 keer op een vlucht bij ons hadden en totaal vervoerden we minimaal 20 kilo aan kerstspullen.
Het meest gebruikte WiFi password onderweg was: Driftwood. Roel zijn eerste taak op de plek van bestemming was internet verzorgen voor deze verslaafde….gelukkig kan hij er zelf makkelijk buiten!
Honden zitten gewoon achterin een pick-up bak of hangen uit het raam. Je went eraan maar soms durfde ik niet te kijken uit angst dat het mis zou gaan.
Bezochten we rond de 50 verschillende casino’s, was er maar 1 aanzoek en 1 Weddingchapel.
De mop van Roel ‘over de brug naar Halifax via IJsland’ : minstens 400 x verteld.
Roel maakte 36.000 (1e helft) en 49.000 foto’s tijdens het tweede stuk. Daar worden er wel een paar als onbruikbaar van gedelete.
2 x kochten we een Amerikaanse National Parkpass. De Canadese was gratis vanwege het 150 jarig bestaan van Canada.
Boven dit alles staat: we hebben heel veel super leuke bijzondere ontmoetingen gehad, leerden elkaar goed kennen en zijn nog steeds happy together. ❤️