Maand: oktober 2018

Vrijdagmiddag rond twaalf uur komen we aan bij het RV park van hotel Circus Circus, dit ligt goed centraal tussen Fremont street (oude Vegas) en het nieuwe gedeelte op the Strip. Het is even een moment van verbazing want het park is compleet vol, aldus de nukkige receptioniste.

Wij kennen inmiddels de planning van de Amerikanen en laten ons niet afschepen. Vanuit de camper belt mijn lover met de centrale receptie in het hotel en er is gewoon plaats. ?

De volgende dag zoeken we de manager op om ons verhaal te doen want door iedereen weg te sturen verdienen ze niets. Het blijkt dat de receptioniste vroeg naar huis wilde en er geen zin meer in had. Ter compensatie krijgen we een gratis etentje in het buffetrestaurant. ?
Las Vegas again: even twijfel ik wat er deze vierde keer nog te vermelden is over deze stad die zoveel haat-liefde verhoudingen kent: you love it or you hate it. ?
De weddingchapels, de casino’s, de mega hotels, de toeristen, de zwervers en dit alles onder de brandende zon midden in de woestijn van Nevada.
Zie voor ultieme Vegas gekheid ook https://www.siaenroelopreis.nl/voorzichtig-op-weg-naar-het-noorden/.
Ik gooi er deze keer dus gewoon wat fragmenten in, laat je verbeelding spreken, vergelijk het eens met de sfeer in ons kikkerlandje en de foto’s van mijn topfotograaf doen de rest. ?
We boeken drie nachten Vegas op het RV park maar blijven uiteindelijk zeven nachten want ook dit keer is er weer van alles te doen; Gay Pride in Fremont street met een bonte mengeling van allerlei types, soms dronken of stoned maar alles in een heel relaxed sfeer.

De zwervers, strippers en dansers waarmee je voor een paar dollar op de foto kan.

 

Voor een enkeling is dit soms net allemaal even te veel….?

Zoals altijd de flinke wachttijden (ruim één uur) bij onze favoriete restaurants Tony Roma (Fremont street) en Mon Ami Gabi bij Hotel Paris,

die we doorbrengen in het bijbehorende casino waar je reserveringsnummer gewoon afgeroepen wordt.
De ongedwongen sfeer in de stad: na een etentje op het terras bij Paris

lopen we binnendoor in het hotel nog wat door de wonderlijk nagemaakte lichtstad. Bij de pianobar spelen twee pianisten met elkaar en de stemming zit er goed in. Terwijl we staan te kijken zwaait een vrouw vanuit een geopend raam naar me. ‘Hey lovely, how are you?’ Ik begin een praatje met de Amerikaanse die met een groep advocaten hier is voor een conferentie. ‘Can I buy you a drink, join us!’ Ik denk dat het de volgende dag een rustige bijeenkomst met de collega’s is geweest. ? Net als voor ons want brachten we de vorige keren dag en nacht in the city door,  nu doen we dat alleen de avonden en hangen overdag bij het zwembad.

Twee dagen laten we ons verleiden om toch op pad te gaan: zaterdag is het heel helder weer, gaan we de Stratosphere op en genieten van het mooie uitzicht en de duizelingwekkende attracties.

Als we aan de bar een drankje doen vertelt de barkeeper dat de toegangskaarten de gehele dag geldig zijn, ‘You can come back tonight and join me for the happy hour!’ zegt ie met een glimlach. Dus na een bezoek aan de winkel van Victoria’s secret ? in Caesars Palace en een kopje echte Franse uiensoep op het terras van Paris met uitzicht op de fontein van Bellagio

haasten we ons en zijn net voor de zonsondergang terug bij de barkeeper en een verlicht Vegas. ?

De andere dag, dinsdag, gaan we naar Valley of Fire. Dit National Park ligt ongeveer een uurtje rijden van Vegas en is zeker de moeite waard. Het is er onwijs warm en af en toe wagen we ons uit de camper om te genieten van de omgeving. In de hitte bonkt mijn hoofd en ik voel me ongelukkig: de casino’s en het late uitgaan eisen hun tol. ?

Op de terugweg stoppen we bij een Walmart en mijn lover stelt voor om vanavond gewoon een keer thuis te blijven en in de camper te eten. Eigenwijs wil ik er eerst niets van weten maar net voor we de winkel uit lopen bedenk ik me. ‘Laten we vanavond dan maar niets doen en voor de camper hangen!’ piep ik vermoeid. We nemen een gegrilde kip en sla mee en hebben een heerlijke rustige avond.

Rond 22.00 uur oppert ie om nog even naar het casino hier in Circus Circus te lopen maar ik heb er geen puf voor en lig kort daarna in bed. ?
Natuurlijk zijn er weer de casino’s! Zodra ik zo’n zaal binnenstap gebeurd er iets magisch met me, ik had croupier moeten worden. ? Het getingel van de machines, het roepen van de croupiers aan de roulette en Black Jack tafels: I love it! ❤️ Soms speel ik niet eens maar doe aan de bar een computerspelletje,

drink iets en babbel met de barman of andere gasten. Een terugkerend twistpunt tussen mijn lover en mij is: winst of verlies. ‘Jij rekent jezelf rijk maar het casino wint altijd!’ zegt ie. Natuurlijk is dat zo maar ik bekijk het van de positieve kant: het glas is half vol of half leeg. Reken maar mee: ik zet zestig dollar in aan tafel, drink vier drankjes à 12,50 dollar en ga met twintig dollar van tafel. Mijn lover stelt, ‘Je hebt veertig dollar verlies!’ Nu mijn stelling; ‘Ik heb tien dollar winst….want ik tel mijn gratis drankjes ook als winst! ? ‘Je bent een goeie om bij een bank te werken!’ roept ie wanhopig uit als we het casino verlaten en verder slenteren door een altijd bruisend Vegas wat geen dag en nacht kent. Ik zit met een kerel aan tafel en vroeg hem; ‘Do you like Vegas?’ Zijn antwoord was helder en herkenbaar; ‘Now I do but don’t ask me that in the morning.’ ?

We hebben een leuke ontmoeting met Suus en Neomi, twee stoere knappe meiden die met hun lieverd Puck op reis zijn. Ze hebben een bus gekocht, die super handig en creatief ingericht inclusief potkachel, verscheept naar Canada en rijden nu rond met het plan om naar Zuid Amerika te gaan. We brengen een avond met elkaar door en hebben goeie gesprekken over het keerpunt waarop we een beslissing durfden en konden nemen om op reis te gaan, wat dat met ons doet en bovenal wat een rijkdom het is om dit te kunnen doen!

Op vrijdag, na een vermoeiende week Vegas, nemen we afscheid van dit geweldige inspirerende stel en zetten koers richting de Grand Canyon. Zij ook en wie weet zien we elkaar nog! ❤️ De plannen zijn weer gewijzigd, we hebben nog drie weken voordat we naar huis gaan en na een week zwembad liggen in Vegas willen we weer iets ondernemen. De Grand Canyon, North en South Rim, hebben we vorig jaar met mijn ouders bezocht maar Hermits Road (wat alleen toegankelijk is voor pendelbussen, fietsers en voetgangers) hebben we nog niet gezien. De Canyon heeft afgelopen dagen sneeuw gehad maar de verwachtingen zijn nu weer goed: overdag rond de 25 graden, in de nacht wel kans op lichte vorst. Na een overnachting in het toeristische Williams

gaan we na koffie/thee op pad voor het laatste stuk naar Tusayan waar we het Nationale Park in gaan en op Mather campground twee overnachtingen boeken. Deze is groot (320 plekken) maar toch cosy en ligt midden in het bos.

Er is geen internetbereik maar de herten lopen zo langs onze camper, hoe leuk! ? Op zaterdag fietsen we de route,

we lopen een klein stukje van een pad dat naar de bodem loopt,

genieten van de mooie zonsondergang

en worden verrast door de snel invallende duisternis waardoor we in het aardedonker de weg terug naar de camping moeten vinden. ? De volgende dag zetten we de fietsen bij de bushalte bij de Village en springen op de rode lijn van de pendelbus waar we halverwege uitstappen en de rest langs de Canyon wandelen.

Zondagavond zitten we uitgeput in de camper met een wijntje, het was een sportief weekend: veertig kilometer gefietst en tien kilometer gewandeld!
De kachel staat aan want nadat het zonnetje is verdwenen wordt het gelijk koud, mijn lover staat in onze mini keuken een maaltijd te maken en ik stoei met de filmpjes die ik opgenomen heb. Mijn gedachten dwalen terug naar afgelopen week: de ontmoeting met Suus en Naomi waarin we zoveel herkenbare situaties hadden en naar de andere bijzondere mensen die we inmiddels ontmoet hebben op onze reis!
Rest mij alleen nog maar één dingetje ….?

Nou, bijna alles dan….

 

(En voor de liefhebbers een klein experimentje: een kort filmpje van de afgelopen dagen: Klik hieronder)

 

muziek: bens ound,com

De rustdagen in Bishop zijn zoals altijd: wassen, opruimen, een kleine reparatie aan het dakluik

en Roel werkt een hoop zakelijke mails weg met het snelle internet op de camping. Die ligt in het centrum naast de bakkerij van Erick Schat en ‘s-ochtends gaat mijn lover erop uit voor een versgebakken brood. ?

In de middag krijgen we nieuwe buren en dan blijkt dat de plekken op de uit 1950 stammende camping niet helemaal berekend zijn op de moderne grote Amerikaanse ‘bakbeesten’. Als de buurman de slide-out uit doet wordt de stoel van mijn lover, die gelukkig net binnen een wijntje aan het pakken is, geraakt en valt om.?

Zondag trakteren we ons zelf op gebak bij Schat,

kopen een brood en oliebollen

en zijn klaar voor vertrek. Het gedeelte Californië/Nevada dat we gaan rijden hebben we eerder gehad. Ook deze weg vanuit Bishop richting Death Valley maar het valt ons nu pas op dat er een aantal verlaten gebouwen verderop in het dal staan. Het blijkt het Manzanar War Relocation Center te zijn wat gedurende de Tweede Wereldoorlog één van de tien interneringskampen voor Japanse Amerikanen was.

‘Ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig naar deze geschiedenis, laten we eens kijken.’ stelt mijn lover dus ik draai de parkeerplaats op. Uit de tentoonstelling blijkt de rare move van de Amerikaanse regering in de tijd na de Japanse aanval op Pearl Harbor op Hawaï .  120.000 voor het grootste deel genaturaliseerde (!) Amerikanen van Japanse afkomst uit de westelijke delen van Amerika werden staatsgevaarlijk bestempeld en in tien over de westkust verspreidde concentratiekampen gestopt om te voorkomen dat ze zouden spioneren. Hun eigendommen werden vaak verbeurd verklaard.

De federale wetten bleken dus plotseling niet voor elke Amerikaan te tellen en talloze protesten in het land en opstanden in de kampen waren het gevolg. Van voorstanders kwamen weer racistische tegenuitingen.

Pas toen de gevangenen na enkele jaren detentie een verklaring ondertekenden dat ze zich niet met oorlogshandelingen zouden bezig houden werden groepen vrijgelaten, anderen die weg mochten wilden niet omdat ze zich door de vijandige houding van ‘autochtone’ Amerikanen buiten het kamp niet veilig voelden. Eind 1945 werden alle kampen gesloten.

Best onder de indruk rijden we verder naar Death Valley, halen voor de ingang van het park bij een visitorcentre wat informatie en gaan het park in. We waren hier vorig jaar met mijn ouders ook en vinden de natuur en vooral de leegte heel indrukwekkend.

De temperatuur zo aan het eind van de middag met een harde wind valt mee. Via een flink stuk onverharde weg (dat was korter ?) komen we bij campground Wildrose waar we de hut parkeren voor de nacht. Deze camping ligt aan een doodlopende weg en is echt de moeite waard….al was het alleen maar omdat ie gratis is. ?

De camper staat wat scheef aan de rand en mijn lover doet de blokken onder de voorwielen. We kijken een nieuwe serie en ik ga vroeg naar bed want voel me niet lekker: zere keel en neus. Midden in de nacht schrik ik op want wat gaat die hut tekeer, een harde wind blaast ons alle kanten op. Ik kijk naast me en zie voeten? Onze slaapplek is een beetje cosy zeg maar en ik tuur in het donker naast me: het zijn de voeten van mijn lover maar waar is zijn hoofd? Hij ligt helemaal gedraaid met zijn hoofd bij mijn voeten. ? Ik tik hem wakker, ‘We worden toch niet van die blokken geblazen met die wind? Trouwens wat ben jij raar gaan liggen of is het een stille hint!’ ? In het donker sist ie terug; ‘Maak er maar grapjes over maar wat kan jij tekeer gaan, het was afschuwelijk!’ Wees niet ongerust dit gaat geen versie voor rode oortjes worden want wat hij bedoelde was mijn gesnurk! ? Ik snurk normaal al en nu met de verkoudheid gaan de bomen extra om. Uit wanhoop was hij maar gedraaid om het minder te horen. Het is een vreemde nacht, gebroken staan we de volgende dag op en vervolgen de weg door Death Valley naar Pahrump. Als we bij Stovepipe Wells Village pauze nemen voor koffie/thee,  met een oliebolletje van bakker Schat uit Bishop ?,

komt er een camper met Duits kenteken naast ons staan. We maken een praatje met het stel en wisselen ervaringen en reisschema uit: zij gaan onze richting uit dus wie weet komen we elkaar nog een keer tegen.

Een aantal malen stoppen we en lopen stukken omhoog om van de uitzichten te genieten maar of dat gezien de bordjes nou zo verstandig is….?

We proberen een wandeling te maken naar Golden Canyon maar het is zo heet dat we het na een half uur opgeven en omkeren.

De duurste benzine van Amerika koop je in Death Valley….

Het laagste punt van Amerika is Badwater, 82 meter onder de zeespiegel.

Eind van de middag arriveren we weer op Lakeside RV park in Pahrump, zie ons eerdere bezoek https://www.siaenroelopreis.nl/na-de-liefde-in-vegas-werd-het-ineens-ijzig-koud/ en het eerst wat opvalt is dat het zwembad leeg staat. ‘Nou, dat is balen, ik had me zo verheugd op een paar dagen niets doen aan het zwembad!’ mopper ik tegen mijn lover. De receptie is al gesloten maar op een informatiebord staan lege plekken genoteerd voor de ‘laatkomers’. We rijden een rondje, kiezen een plaats en gaan eten in het restaurant van het bijbehorende casino waar ze een prima hap eten voor een bijzonder schappelijk bedrag serveren.

Als we over het park terug wandelen voel ik me rillerig en in de camper kruip ik met een dekbed op de bank. Mijn voorstel om daar vannacht te slapen wordt door mijn lover opgelucht ontvangen, ‘Nou, dat geeft rust boven!’ grinnikt ie. De volgende morgen melden we ons bij de receptie waar dit keer een vriendelijke dame zit die uitlegt dat het zwembad gerenoveerd wordt. Verder blijkt weer eens dat de prijzen met Booking.com of hier direct boeken enorm kan verschillen. Waardoor is onduidelijk maar onze reservering via Booking is niet doorgekomen en dit keer blijkt dat rechtstreeks boeken op de camping juist goedkoper is. ? We hebben een easy dag op dit mooie park en zitten buiten in het zonnetje. ‘s-Avonds begin ik het steeds benauwder te krijgen: mijn hele hoofd lijkt vol met watten. De zoektocht naar verlichtende middelen zoals neusspray wordt gestart maar in geen van de camperkastjes vinden we iets. ‘Ik maak een zoutoplossing, dat helpt echt!’ zegt mijn lover en gaat behulpzaam aan de slag. Het geeft even lucht maar uiteindelijk rijden we rond 22.30 uur van de camping af op weg naar een apotheek. Wat een heerlijkheid is het toch dat veel winkels hier gewoon 24/7 open zijn! Hoe wanhopig ik ben blijkt wel uit mijn kleding: in een joggingsbroek, slaapshirt en slippers loopt deze Cheryl in de Walmart langs de schappen op zoek naar medicijnen. ? De volgende morgen zegt onze Amerikaanse buurman; ‘Wij hoorden jullie gisteravond wegrijden, zeker nog even naar een casino in het centrum! Als jullie vanavond hier zijn, join us for a Margaritha.’ ?

Op donderdag bezoek ik weer eens een kapsalon voor een verfbeurt. De kapster begrijpt dat het om de uitgroei gaat, alhoewel mijn lover die er bij staat enige verwarring schept als hij lachend uitlegt dat we dit in Nederland ‘een luizenpaadje’ noemen. Zij kijkt verschrikt en legt uit dat ik met beestjes op mijn hoofd echt niet welkom ben….? De volgende dag zijn we er klaar voor: Las Vegas here we come again! Het is een korte rit van zo’n 100 kilometer en voor het eerst sinds al die maanden zien we twee ongelukken, een net buiten de camping

en een op de highway en daardoor komen we in de file. ‘Zal ik gelijk overnemen om het laatste stuk over the Strip te rijden?’ stelt mijn lover voor.
Even twijfel ik want ik weet wat er komt, namelijk een chaotische drukte door het centrum van Las Vegas, maar dan schud ik mijn hoofd, ‘Ga jij maar fotograferen dan rij ik dit keer!’ ?? Uit de speakers dreunt Van Halen met het nummer ‘Jump’ en ik ben er klaar voor!
Met een soort euforisch gevoel draai ik bij het vliegveld de drukte in, passeer het oude Las Vegas monument en krijg weer een lichte huivering bij Mandalay Bay waar vorig jaar de schietpartij plaatsvond. Natuurlijk is het druk maar het is hier altijd druk en rustig rijden we op de rechterbaan met het verkeer mee terwijl mijn lover als een soort Willem Alexander naar de kijkende mensen terug zwaait.

‘Goed zo toppert van me! Als we zo voor het stoplicht staan spring ik eruit voor foto’s!’ roept hij…. ? Aarzelend vraag ik; ‘En als je dan niet op tijd terug bent en ik moet gaan rijden?’ ? Hij kijkt me aan en schiet in de lach, ‘Waarom zou ik niet op tijd zijn?!’ Geloof me bij deze vent heeft tegensputteren geen zin en ik kan alleen maar duimen dat het licht groen blijft! Helaas het is rood en daar springt ie eruit, rent tussen auto’s door en fotografeert van alle kanten de hut op the Strip.

Ik had deze herhaling kunnen verwachten en zucht maar wat. ‘Kijk dan hier, lachen!’ roept ie en zwaait met zijn camera. ‘Where are you from?’ roepen een paar dames en opgetogen roept ie ‘Holland!’ Terug op zijn plekkie oppert ie dat we volgende keer een Nederlandse vlag moeten hebben om die uit het raam te hangen. ? Maar ik geef toe: het heeft echt iets om met je Nederlandse kenteken in Vegas te rijden. Bij hotel Circus Circus draaien we het bijbehorende RV park op. We zijn terug in de gambling jungle van Sin City Las Vegas en boeken voorlopig drie nachten. We zien wel: ‘Gillend naar huis of nooit meer gevonden!’ ? Hopelijk gaat dit blog vanavond de lucht in (als het tenminste lukt want het internet is hier vreselijk ?) en hebben we nog maar een paar nachten bijgeboekt! ?

Nadat we bij de garage de onderhoudsafspraak hebben gemaakt voor woensdag rijden we langs Salish Seaside RV aan de haven en reserveren een plek voor morgenavond. We hebben een aantal tips voor Vancouver Island gekregen: vanaf Victoria een rondje maken: Port Renfrew, Duncan en terug naar Victoria: overnachten op campground Jordan River waar je, aldus Marianne en Gert die gister bij ons op visite waren, gelijk aan het water met spelende zeeotters staat en de wandeling naar Botanical Beach in het Juan de Fuca National park. Dit strand komt bij laag water droog te staan en in de achtergebleven poeltjes is er dan kans om een variatie aan waterflora, zoals zeesterren, te zien. De afstand die we afleggen is niet echt groot, rond de 90 kilometer tot Jordan River maar door de smalle bochtige weg is snelheid maken geen optie. Na het plaatsje Sooke komen er ook nog een aantal single lane bruggen waarbij we het tegemoetkomend verkeer voorrang moeten geven. Rond een uur of drie vinden we een plek op de campground, inderdaad een geweldige locatie met een mooie zonsondergang. Amerika is aan de overkant van het water.

De volgende morgen rijden we eerst naar Botanical Beach want volgens de getijdentabel is het rond 11.00 uur laag water. Vanaf de parkeerplaats volgt een korte leuke wandeling door het bos maar bij het strand eindigt het pad op de rotsen.

De poeltjes liggen hierin verscholen dus we klimmen en klauteren er over heen. We zoeken uitgebreid in het water maar zien niets wat heel bijzonder is. Mijn lover probeert een foto te maken van de omslaande golven, ‘Als er grotere golven aankomen dan moet je roepen!’ zegt ie. Ik sta paraat en zie een joekel van een golf onze kant opkomen. ‘Wegwezen nu!!’ roep ik naar mijn mister eigenwijs die denkt dat het allemaal wel meevalt. ? Gelukkig blijft de camera droog maar wel natte schoenen en een scheur in zijn broek doordat ie snel van de rotsen af moest.

Als het vloed wordt klauteren we van de rotsen af en wandelen terug naar de camper. In Port Renfrew is alleen een prima pub met WiFi ? , het is niet eens een dorp. Tijd om te lunchen voor deze internetverslaafden want aan deze kant van het eiland is telefoon en internet een crime. Begin van de avond zijn we terug in Victoria en stallen de camper op de gereserveerde plek. Je kan merken dat Vancouver Island populair is onder Nederlanders want er staan verschillende huurcampers met landgenoten op de campground.

Onze buurtjes, een stel uit Den Haag, komen na het eten gezellig een wijntje doen.
Woensdagmorgen melden we ons bij de garage,

laten de camper achter en wandelen naar het centrum waar we om te beginnen bij Starbucks (razendsnel internet) een koffie/thee doen. Vandaar lopen we door de Chinese wijk en genieten van de ‘duistere’ winkeltjes waar van alles te koop is. Bij een eetzaakje eten we de lekkerste wonton soep ever en laten ons door de trotse eigenaresse vertellen dat de zaak al 25 jaar bestaat! ?

We slenteren verder langs de winkels en mijn lover koopt een nieuwe spijkerbroek wat voor een raadsel zorgt want hij koopt dezelfde maat Levi 501 als hij aan heeft maar bij het passen is de broek toch korter. ?

Op de terugweg naar de garage zien we een echte Franse patisserie en schieten nog snel naar binnen voor wat lekkers.

De remmen van de camper zijn vervangen en hij heeft een kleine beurt gehad. Helaas zijn de banden pas vrijdag binnen en van de prijs schrikken we: twee voorbanden voor de prijs van vier in Amerika. ? We lieten ze in Seattle al eerder vervangen voor de grote trip naar Alaska en besluiten om het nu weer daar te doen. De laatste avond op Salish Seaside RV komen de Haagse buurtjes met een fles wijn vertellen wat ze vandaag op walvisexcursie gezien hebben en ineens is het laat! ?
‘s-Morgens realiseren we ons weer eens wat een luxe het is om alle tijd te hebben maar het is voor nu wel handig om uit te zoeken hoe laat de ferry gaat.
Op de terminal blijkt er plaats op de boot van half drie te zijn, we stallen de camper in de bestemde rij en kopen de tickets. Er is nog genoeg tijd en we wandelen naar de stad om te lunchen.

Anderhalf uur voor vertrek moeten we in de camper op de terminal zijn omdat hier de Amerikaanse douane al langs alle voertuigen komt. We zitten net als een beambte op het raam tikt. Hij bekijkt de paspoorten en vraagt wanneer we voor het laatst in Amerika zijn geweest. Dat wordt nadenken want we zijn de afgelopen weken zo vaak de grens over gegaan. Zeker in Hyder (USA) en Stewart (Canada) waar we dagelijks de grens over moesten om bij de beren te komen. ‘Waarom staat er een stempel van entering USA in Vancouver?’ vraagt ie terwijl hij de paspoorten doorbladert. We leggen hem uit dat de camper in reparatie stond, de onderdelen uit Nederland moesten komen en wij een week naar Los Angeles zijn gevlogen.
Even een korte uitleg: de luchthaven van Vancouver is nog één van de weinige maar sterk groeiend aantal buitenlandse luchthavens waar je vooraf aan je vlucht naar de USA al de controle krijgt. Eénmaal door de controle blijf je in een apart gedeelte van de luchthaven: dit is dan al Amerikaans grondgebied. In Los Angeles liepen we daarna zonder verdere controle zo met het koffertje naar buiten. ? We hebben een visum voor tien jaar echter mogen maar een half jaar aaneengesloten in Amerika zijn en deze termijn is net twee dagen verlopen. We zijn Amerika uit geweest maar wanneer gaat het nieuwe half jaar nu weer in? ?
Inmiddels hebben we al zoveel verhalen (variërend van een weekend tot een maand) hierover gehoord en onze ervaring is dat eigenlijk niemand het precies weet. Ook nu is het verrassend: de beambte ziet dat de termijn verlopen is en we moeten mee naar een kantoor. ‘Hebben jullie al een retourticket?’ vraagt ie. We leggen hem uit dat we 18 november vanuit San Diego naar Amsterdam vliegen. ‘Okay, jullie krijgen weer een nieuw half jaar.’ zegt hij zonder verdere vragen. We willen nu toch wel eens weten hoe het zit en ik merk voorzichtig op dat we dus eigenlijk iedere keer gewoon een nieuw half jaar kunnen krijgen. Hij vind het goed opgemerkt en komt met dit antwoord; ‘We bekijken per persoon de situatie en in jullie geval zie ik een stel dat zelf voor hun onderhoud zorgt, geen baan zoekt en alleen op vakantie in Amerika wil komen dus geen probleem.’ ?

Even later varen we tussen de landende watervliegtuigen de haven uit.

Met anderhalf uur zijn we terug in Port Angeles waar we midden juni de trip naar het hoge noorden zijn gestart. We rijden langs een beambte en moeten aan de kant gaan staan. Er is een algehele controle op campers! ? Als we aan de beurt zijn krijgen we de bekende vragen wat we in Amerika komen doen en dan komt de beambte in onze hut. Hij ziet de schaal met fruit en neemt de appels en mandarijnen in beslag….de bananen mogen na onderzoek blijven. ‘Wat hebben jullie nog meer?’ vraagt hij. Ik denk; ‘Man, je moest eens weten, want onder de vloerbedekking waar je staat zit het luik van de kelder vol met levensmiddelen!’ ? Maar dat zeggen we natuurlijk niet! Op zijn verzoek opent mijn lover de koelkast en dan gaat ie los. Hij bekijkt alles alsof er vreselijke beesten in zouden kunnen zitten: de boter, de kaas, beleg, vlees, het pak jus d’orange en zo verder. Uiteindelijk mag alles blijven maar een paar aardappels, uien en knoflook die op een plank liggen worden in beslag genomen omdat ze uit de originele verpakking zijn. Hij stopt alles in zijn jaszak en wenst ons dan een fijne avond. Mijn lover kijkt en zegt; ‘Yes, you too and enjoy your meal tonight!’ ? Ik hou mijn adem in want vind dit niet echt een slimme opmerking maar de beambte kan erom lachen en zegt dat ie echt alles weg moet gooien.
In de regen gaan we op zoek naar een overnachtingsplek. De enige camping die we tegenkomen ligt pal aan de weg. Iets verder zien we een bord met ‘7 Cedars Casino’. Er is een aparte RV parking bij waar je gratis kan overnachten. Na het eten gaan we maar eens binnen kijken nu we er toch zijn! ? Het is een super groot casino met heel veel gokkasten waar mijn lover er één van kiest. Ik wandel wat rond en ga zitten bij een Black Jack tafel waar nog één kruk vrij is. Het is wel een beste tafel die ik heb gekozen, allemaal mannen en al snel heb ik in de gaten dat de kerel naast me flink aangeschoten is. Luid toeterend in mijn oor vraagt ie; ‘Where the hell are you from?’ ? Het is geen onaardige kerel dus ik speel mijn raadspelletje maar weer eens. De andere mannen aan de tafel bemoeien zich er ook mee maar ze raden het niet….Welcome in America!
Het is echt zo: de Amerikaan kent alleen in zijn eigen land en geschiedenis maar de rest van de wereld is vaak een duister iets. We kaarten verder en het is tenenkrommend en verbazend hoe mijn aangeschoten buurman zit te spelen. Hij speelt met flinke inzet op twee plekken aan de tafel en heeft veel geluk. Op een gegeven moment schiet ik hem te hulp want met 18 punten nog een kaart vragen is wel heel erg! Als de croupier verliest en hij zijn winst krijgt slaat ie hard op mijn schouders, ‘Het is dat mijn vrouw hier ergens rond loopt anders zou ik jou nemen!’ zegt ie schuddend van de lach. Ach, moet je zo’n man uitleggen dat er daar twee voor nodig zijn! ? Het zit me niet mee vanavond en als ik mijn laatste fiches ook kwijt ben sta ik op en wil weggaan. Mijn buurman legt een stapeltje van hem bij mij neer, ‘Sit down woman and play with me!’ ? OMG, ik bedank hem, geef ze terug en neem afscheid. Hij draait op zijn kruk en zwaait uitbundig. ‘Die flikkert er zo vanzelf af!’ zegt mijn lover die net aan komt lopen lachend.
De volgende morgen gaan we verder naar Kent waar we bij Les Schwab Tire Center twee nieuwe voorbanden bestellen die hopelijk morgen rond de middag binnen zijn. Het regent pijpenstelen en we schieten de Fred Meyer in om wat te winkelen. Halloween en kerstmis zijn in aantocht, dat is goed te merken aan alle artikelen en natuurlijk kan ik de verleiding niet weerstaan en doe wat inkopen. ?

Op de KOA camping in Tacoma, die al helemaal in Halloween sfeer is, zetten we de hut neer.

De regen blijft de hele avond en nacht vallen en als we ‘s-morgens ontwaken zit de stemming er gelijk goed in als ik uit de douche mijn knie stoot tegen de koelkast. ‘Wat een ??#*??*#?! mopper ik er lustig op los. Dit zijn van die momenten dat ik naar mijn eigen badkamer, die nog groter is dan deze heel camper, verlang. ? ‘Kusje erop?’ vraagt mijn lover lachend maar meer dan het snauwende woord ‘Sexist!!’ krijgt ie niet van me. ?? Tegen de middag zijn we bij de garage en gelukkig de banden zijn binnen. In de koffiecorner wachten we en met een kleine anderhalf uur is het karwei gefixt. Na een etentje bij een prima Mexicaans restaurant

en een gratis overnachting op hun parkeerplaats zetten we de volgende ochtend koers naar Mount Rainier, een vulkaan van 4392 meter hoog en twee vulkanische kraters met elk een diameter van 300 meter in het gelijknamige National Park.

Met 26 grote gletsjers is dit de berg met de meeste gletsjers in geheel Noord Amerika. ‘Het zal hier vast prachtig zijn met mooi weer maar nu even niet!’ zucht mijn lover naast me. Als we naar de top rijden gaat de regen over in sneeuw! Boven is alles gesloten en planken zijn voor de ramen geplaatst.

Het zal hier inderdaad flink spoken’s winters! Op weg naar beneden wordt het droger: tijd voor een korte wandeling! ? Het pad loopt omhoog en door de laaghangende bewolking is geen klap te zien, hoe jammer is dit.

We houden het voor gezien en lopen versteend terug naar de camper. ‘Ik zet deze wel op het lijstje voor volgend jaar!’ zegt Roel terwijl ie de kachel hoog draait. Zelfs ik heb het koud en dat wil wat zeggen! ? Later wordt de top weer zichtbaar.

Eind van de middag vinden we bij Mossy Rock een campground aan het meer.

Als we daar maandagmorgen ontwaken en naar buiten staren zien we een dichte mist over het water. ‘Ik ben er zo klaar mee, wat een takkeweer!’ moppert mijn lover. Wie 28 jaar terug de hier vlakbij opgenomen televisieserie Twin Peaks heeft gezien zal het begrijpen.

We pakken de kaart er nog maar eens bij en checken het weerbericht: alleen maar regen! De route wordt aangepast en de parken Mount St Helens en Mount Hood gaan op de ’things to do’ lijst. ? Voor nu is het met een vaart richting de zon.

In de stromende regen rijden we tot voorbij Bend (350 kilometer) en bij La Pine vinden we een campground. Die is al closed for the season maar er staan nog wat campers dus we schuiven gewoon aan! ?

De volgende dag bij een gezellig zonnetje doe ik buiten maar weer eens wat oefeningen met mijn arm en besluiten we Crater Lake wel mee te pakken omdat dit op de aangepaste route ligt. Dit meer is ongeveer 7700 jaar geleden ontstaan bij een grote vulkanische uitbarsting van Mount Mazama. Tijdens deze uitbarsting werd de bovenste 1500 meter bij een zware explosie weggevaagd. De caldera ligt 2471 meter boven de zeespiegel, heeft een diameter van rond de 10 kilometer, is 647 meter diep en één van ’s werelds bekendste kratermeren. Deze uitbarsting was wel 42 keer zwaarder dan die van Mount St Helens in 1980 en behoort tot ’s werelds zwaarste drie uitbarstingen in de laatste 10.000 jaar. We hebben inmiddels meerdere Nationale parken gezien en ook hier is de natuur weer schitterend.

Terwijl ik rij draait mijn lover op zijn stoel heen en weer om te fotograferen. Bij verschillende uitzichtpunten stappen we uit, trotseren de harde wind (kracht 9) en genieten van de uitzichten op het meer.

Bij de supergrote Walmart in Klamath Falls doen we boodschappen en scoor ik weer wat kerstprullaria. Het is een 24 uurs Walmart en overnight stay is toegestaan. ‘Als je vannacht wakker wordt kan je zo naar de Walmart voor kerstspullen! Ik denk trouwens dat we maar vast een koffer extra moeten boeken want zie het al weer mis gaan!’ grapt mijn lover. ?

Binnenkort zijn er trouwens lokale verkiezingen en dan staan er duizenden borden langs de kant van de weg. En terwijl in de hele staat Oregon jointjes legaal zijn, niet in Klamath Falls en daar is het dan echt een verkiezingsthema.

Gambling city Reno in Nevada is ons volgende doel. We rijden nu wel een groot gedeelte dezelfde weg maar nemen dit voor lief omdat het de snelste route is. In de verte zien we meer van de grote slapende vulkanen die de westkust rijk is.

In Reno waren we eerder en kwamen er toen achter dat deze stad ontzettend veel zwervers heeft. https://www.siaenroelopreis.nl/de-mooie-kust-van-oregon/ . Een geschikte plek om te overnachten is dus een pré. Onze keuze valt weer op het RV park van Grand Sierra Resort. Iets buiten het centrum maar dit resort heeft alles: verschillende restaurants, groot casino en een aantal zwembaden.

We doen een wijntje en besluiten in het casino te gaan eten. Het is druk in de restaurants, na het bekijken van de menukaarten gaan we voor de beste optie: de ‘all you can eat vreetschuur’. ?Het moet gezegd: dit is echt super gevarieerd met lekkere gerechten. In de rij raken we in gesprek met een Amerikaans echtpaar die een voucher ’twee voor de prijs van één’ heeft. Natuurlijk, we kennen het concept, gewoon lid worden van het casino voor de voordelen, maar hebben er nu en vorige keer geen erg in gehad. We gaan dus uit de rij en op zoek naar de informatiebalie. Een vriendelijke kerel legt uit dat we als niet-inwoner van Amerika ons paspoort moeten laten zien. ‘Zitten die niet in je tas?’ vraagt mijn lover en hij begint tegen de kerel te vertellen dat vrouwen altijd zoveel meeslepen in een tas. ‘En vooral die van mij lijkt Mary Poppins wel, ze tovert er nog net niet een staande schemerlamp uit!’ ? Ik kijk vlug in de tas maar geen paspoorten te zien. ‘Ik heb ze niet, ze liggen in de kluis in de camper.’ zucht ik. Die staat dan wel vlakbij de ingang van het casino maar alleen dat gebouw doorwandelen is al een halve marathon. Mijn lover duikt in de kluis terwijl ik buiten wacht, ‘Ik zie ze niet liggen!’ roept ie hard. ? Ik stap naar binnen en duw hem opzij, ‘Ik zal wel even zoeken ouwe speurneus van me!’ Het hele kluisje haal ik leeg maar geen paspoorten….? ‘Jij hebt ze het laatst gehad in Port Angeles, waar heb je ze opgeborgen?’ vraagt ie. De schrik slaat me om het hart want waar heb ik ze nou toch! We babbelen het hele traject nog eens door en ik moet ze hebben! ‘Je bent altijd alles zoek: telefoon, sleutels, tas en nu dit weer!’ ? Hij heeft gelijk die vent van mij, ik ken mezelf. Hij kijkt in mijn tas en slaakt dan een kreet….ze zitten gewoon in een klein vakje waar ik niet heb gekeken. ? Ik opgelucht en hij mopperend lopen we terug naar het casino. Als de kerel het verhaal hoort moet ie erg lachen, maar goed: we zijn lid en alles voor de korting! ‘s-Morgens pakken we de kaart er nog eens bij en puzzelen de route verder uit: Bishop voor het lekkere brood van de Nederlandse bakker Erick Schat,

door Death Valley naar Pahrump en dan again Las Vegas! Van Reno naar Bishop is rond de 350 kilometer en we hebben deze weg al twee keer eerder gehad. Ook hier weer een Agricultural checkpoint waar ze dit keer niks in beslag nemen.

De voor ons ietwat saaie rit wordt abrupt verstoord als het dakraampje boven het bed open vliegt. ‘Oeps, waarschijnlijk heb ik het niet goed dicht gedaan.’ zeg ik en minder wat vaart terwijl mijn lover op de bank klimt om het dicht te doen. ? Het scherm van het raam is echter niet meer compleet want door de plotselinge opening is een gedeelte naar buiten gezogen….? Heel vreemd maar het gebeurde ook nog bijna op de plek waar we vorige keer de lekke radiateur kregen. ?

De eigenaren van camping Diamond in Bishop herkennen ons, ‘Hoe is het met jullie, did you make it to Alaska?’ willen ze weten. We bespreken gelijk drie nachten want de afgelopen dagen hebben we het eerder gemerkt: we zijn even aan een pauze toe, hoe gek het ook klinkt we zijn een soort reismoe. ?Als je ziet wat we de afgelopen zeseneenhalve maand hebben afgelegd dan wordt het wel duidelijk. Het ligt niet alleen aan de afstand maar ook alle indrukken die we onderweg op doen. Eigenlijk iets voor een blog: wat statistieken….

 

Sinds het reizen met de camper door Noord Amerika ben ik lid geworden van een aantal Facebookgroepen. Niets handiger en makkelijker om door middel van vraag en antwoord allerlei informatie over Amerika en Canada met elkaar te delen in een besloten groep.

Af en toe zijn er vragen en antwoorden dat ik denk; ‘Waarom blijf ik in vredesnaam lid?’ ? Een bepaalde nieuwsgierigheid en lekker ergeren maakt dat ik dapper, zonder te reageren, door de vragen en antwoorden heen scroll. Maar soms kan ik me echt niet bedwingen en zegt een ondeugend opstandig poppetje op mijn rechter schouder; ‘Let’s get ready to rumble, je gaat NU een reactie geven!’ ?? Het geeft in ieder geval weer voer genoeg voor een blog-item. ? Onder het motto ‘Verbaas je slechts en verwonder je niet!’ een kleine compilatie.

Advies van een groepslid: Wat te doen met alle plastictasjes die je hier krijgt in de supermarkt? Wij hebben een goeie tip: gebruik ze als vuilzakjes!
Eén van de antwoorden: Wij verbazen ons ook altijd over al die tasjes en gebruiken ze als vuilzakjes! Misschien is dít ook een tip voor jullie! ?
Dan val ik uit de bus en kan alleen maar denken; ‘Koekoek, lezen! Er is als tip al neergezet dat de zakjes daarvoor gebruikt worden!

Dan was deze kerel in Seattle een stuk creatiever met een  plastic tasje op zijn hoofd tegen de vogelpoep!

Vraag: Wij vertrekken binnenkort naar San Francisco. Aangezien het mijn eerste keer verder weg is weet ik nog niet alles van reizen! Mijn vraag is hoe pak je je koffer in? Antwoord: Neem ook ‘snoetenpoetsers’ mee, zo handig! Snoetenpoetsers ? Alsof je naar donker Afrika  vertrekt en er geen water en zeep zou zijn!

Vraag: Wij hebben een koelbox gekocht voor onderweg, onze reis zit erop. Wie wil hem hebben?
Antwoord: Kan je hem niet mee naar huis nemen? Gewoon als handbagage, je rugzak erin doen en in het bagagevak boven je hoofd zetten. Doen wij ook altijd! ?
‘Zo is het, lekker besparen en zuinig zijn, we blijven Nederlanders!’ zegt de slechte helft in mij en ik zie die mensen al lopen met de box op het vliegveld. Die in mijn fantasie dan ook nog snel gevuld is met belegde broodjes en blikjes fris. ?

Vraag: Ik ga zeven dagen naar New York en heb nu een heel goedkoop vliegticket gevonden gebaseerd op alleen maar handbagage. Een koffer bijboeken vind ik te duur, wat denken jullie: zeven dagen met alleen handbagage zou dat lukken?
Ik vind zo’n besparing heel bijzonder want zou er niet aan moeten denken om kleding voor zeven dagen in een handbagagetas te proppen…. eerlijk gezegd zou ik dan niet eens gaan! Er was zelfs een antwoord van een stel dat drie weken! met alleen maar handbagage had gedaan. ? Door deze bepaalde denkwijze snap ik trouwens wel waarom er tegenwoordig zo ergerlijk veel grote handbagage mee gaat in de cabine. Maar dat staat hier niet ter discussie. ?

Vraag: Zijn er meer mensen net als ik die even geen geld hebben om naar Amerika te gaan maar ook zo genieten van alle ingestuurde foto’s op deze site?
Antwoord: Wij zijn net terug van twee weken Florida en gaan over vier weken weer. Wij hebben een eigen huis daar en willen niet dat het lang leeg staat! ?
Ik heb de dame geantwoord; ‘Het antwoord dat je geeft slaat niet op de vraag maar brengt me wel op een idee: Misschien kan je de vrager in je huis laten zodat hij alleen een ticket hoeft te kopen en toch naar Amerika kan!’ ?
Zíj vond het helaas geen goed idee! ?

Vraag: Wie is er in las Vegas geweest? In welk hotel verbleven jullie? Wat was er goed aan en wat viel tegen. Wij gaan naar Excalibur voor 1 nacht. Nog 1 nacht staat open, wij willen dan graag een leuk hotel, een beleving waar veel te zien is en gunstig ligging. Wij gaan met 2 kleine kinderen (5-8 jaar).
Bij zo’n onzinnige vraag kan ik me niet bedwingen want denkt deze persoon dat Hotel Excalibur een gesticht of een strafkamp is? Met een beetje huiswerk zou ze trouwens weten dat dit hotel voor kids super leuk is want alles is met het thema van ridders en draken.

En by the way voor de kenners, echt een drama in Vegas: het in-en uitchecken bij hotels, de wachtrijen zijn groot, groter en oneindig! ? Haar antwoord op mijn opmerking; ‘Ik ben nog nooit in Vegas geweest en neem je tip mee….?

Vraag: Hoe kom ik goedkoop naar Amerika?
Hier had mijn lover geantwoord: zwemmend! ? Zijn antwoord was echter niet grappig vond de beheerder en hij mocht een tijdje niet meer mee doen in de groep! ?

Vraag: Welke taxi is het handigst om te nemen met vijf personen? Zonder verdere informatie over waar, wanneer en waar heen! ? OMG, dat kan alle kanten op want bedoel je in Nederland, Amerika of weet ik veel waar….

Vraag: Ik wil graag de verpakte kaasplakken van Aldi meenemen want dan heb ik geen kaasschaaf nodig. Mag dit?
Antwoord: Wij hebben in juni kaas vacuüm verpakt in een plastic tas tussen 2 handdoeken meegenomen .
Ik heb de dame in kwestie maar laten weten dat er in Amerika gewoon kaas te koop is in alle supermarkten, ook Gouda kaas. In heel Californië zijn er zelfs filialen van de Aldi! ?

Een bijzondere bonte verzameling:

Net geboekt met iceland air geen bagage erbij. Waar kunnen we dat het beste doen en hoeveel kost het, we hebben ook een tussenstop?

Wij gaan met de camper en wie weet wat voor boter ik het best kan kopen om te bakken? Het liefst iets wat op blue band lijkt want dat is de lekkerste!
(Lieve vraagstelster mijn excuses ?maar ik vond deze voor mijn onderwerp zo passend.)

Wie weet er een goed restaurant in New York?

Wie kan ons helpen, wij willen een camper huren en drie weken rondrijden in Amerika. Hebben jullie een indicatie wat dit ons aan camperhuur en zakgeld gaat kosten?

Kan je in Amerika gewoon pinnen met je pinpas?

Wie weet een goeie provider voor internet in Canada of Amerika?

Is de benzine in Amerika heel erg duur?

Welke walvisexcursie is het best op Vancouver Island en hoe laat zien we de walvissen precies?

Deze vragen worden vaker gesteld en de antwoorden kunnen opgezocht worden want er zijn goede antwoorden gepost, maar nee, iedere keer worden ze weer opnieuw gesteld. En echt, soms leveren ze wel rond de honderd antwoorden op waarvan de helft al niet meer gaat over de vraag maar vooral kritiek is op elkaar en de gegeven antwoorden. Of men zet erbij; ‘Ik volg.’ ? Zo’n “jeukopmerking” waarmee men dan aangeeft ook interesse in dit onderwerp te hebben.

Mijn echte ergernis: de vakantie-afteller! Kom op zeg, zit er echt iemand te wachten op dit soort onzinnige informatie dat jij op vakantie gaat over 104 dagen, 15 uur, 51 minuten en 37 seconden?

En nu ik toch op dreef ben: Een foto van een vliegtuig of de geplande route plaatsen en er boven zetten; ‘Zo’n zin in!’ Dat lijkt me vrij logisch anders zou je thuis blijven toch….?

Afgelopen week kwam er op Facebook een bericht voorbij met een aantal ‘voorgestelde groepen’, één daarvan was de groep Camper Vrouwen.
‘Waarom niet!’ dacht ik en drukte op de knop om lid te worden. Net als bij de andere groepen moest ik een aantal vragen beantwoorden en werd geaccepteerd. That was easy! ?
Nieuwsgierig ging ik vervolgens rondneuzen op de site en Wow, de geplaatste opmerkingen waren vooral van ‘stoere’ vrouwen die alleen, of met hun huisdier, in de camper op pad gingen. Gelukkig stonden er ook vrouwen in bezit van een man op dus ik besloot te blijven.

Eén van de vragen is om jezelf als nieuw lid even voor te stellen, ik ging aan de slag en plop, mijn profiel kwam on-line en de andere 462 dames in de groep maakten kennis met mij. ? Er kwamen leuke reacties terug maar één kon ik niet plaatsen, namelijk:  ‘Campervrouw???’

Er waren nog twee dames die het niet snapten en in een reactie om uitleg vroegen. Ik was allang blij want begreep het ook niet, de groep heet toch Campervrouw? Voor degene die niet bekend zijn met groepen: de leden onderling zien alle reacties van elkaar.
Ik vroeg mijn lover of ik het verkeerd zag, die keek op de site en schoot hard in de lach, ‘WTF, waar ben je nou lid van geworden, gooi je bh weg, koop een milieu vriendelijk gerecycled broekpak, trek geitenwollen sokken aan en ga met deinende tieten door het leven!’ ?
De volgende morgen open ik mijn Facebook en zie een nieuwe reactie op het niet begrepen antwoord ‘Campervrouw???’
Daar was ze, mijn redster in nood met de sprankelende naam Dorotique die helder antwoord gaf; ‘Ja, ik snap het wel; het is erg onduidelijk, ik heb het helemaal gehad met dat ‘we’: geen bijrijders aub want de beste stuurlui staan aan wal en dat zijn de bijrijders die nog nooit het stuur hebben aangeraakt behalve het schoon poetsen.’?

Net uit bed met een koffietje voor mijn neus lees ik dit antwoord nog eens over en denk; WTF die opmerking:

Eens opzoeken wat voor type boswachter dit is want deze Cheryl wil niet gelijk onaardig reageren. Op haar profiel zie ik een vrouw van boven de zestig met een bloemenkrans in haar pluizenbossie, zo blijven hangen in het tijdperk film ‘Hair’. Door het eerder geschetste beeld van mijn lover zie ik haar dansen door het gras in een wijd jute broekpak met slingerende tieten, niet bepaald erotisch. ? Ik tik dus een antwoord naar Dorotique Erotiek ? en vraag waarop haar oordeel is gebaseerd. Helaas zal ik nooit een reactie terug ontvangen omdat zij door de beheerster uit de groep is gezet want ook hier geldt: niet onaardig tegen elkaar doen! Jammer het begon juist leuk te worden en van mij mag iedereen zijn mening geven mits het tenminste onderbouwd is.
Maar hoe dan ook bovenstaande kleine willekeurige verzameling uit de groepen, berust (helaas) volledig op waarheid en zijn niet door mij gebruikt om iemand te kwetsen. ?
Want om maar zelf met de billetjes bloot te gaan: toen wij in april terug naar the States vlogen hadden we ook een volle koffer met Nederlandse boodschappen bij ons….waaronder KAAS! ? Ja, inderdaad dezelfde kaas als die we later bij de Aldi in Californië kochten waar die ook nog goedkoper was dan de meegebrachte Nederlandse versie!

Blijft de vraag: waarom ben en blijf ik lid van al deze Facebookgroepen? ?  Nadat ik afgelopen week ook nog lid ben geworden van ‘Kerst en winter creatief’

en ‘Freubels en gezelligheid’ heb ik denkelijk een antwoord: Het is gewoon een guilty pleasure van me! ?

Maandagochtend worden we wakker en voor het eerst hoeft de kachel ‘s-morgens niet aan. Hier op Vancouver Island is de temperatuur hoger dan we de afgelopen weken gehad hebben. We ontbijten met uitzicht op de baai en naast ons, bij Marjon en Jos, is ook al leven. Na het ontbijt staan we buiten en leggen hen uit hoe ze op camping Thunderbird in Campbell River komen als de buren van de andere kant aan komen lopen. ‘Wat bijzonder campers met een Nederlands kenteken!’ zegt de kerel met een Gelders accent. Ze komen uit Nijmegen en hebben hier een camper gehuurd. Drie Nederlandse stellen op een rij. ?

We zetten koers naar Campbell River, daar hebben we woensdag bij Eagle Eye Adventures een grizzly tour geboekt. We waren al eerder op campground Thunderbird en vinden ook nu een plek met uitzicht op het water. Als je geluk hebt zie je vanuit de camper zo de walvissen, eagles en zeehonden….in ieder geval de cruiseschepen!

Dinsdag schijnt de zon en de voorspelling voor de hele week is ook goed! We komen langzaam op gang en doen niet veel: een bezoek aan de wasmachines, koffie drinken met de buurtjes, wat sleutelen aan de camper

en ‘s-avonds gaan we gezellig uit eten met Rentia en Jos, de eigenaren van Eagle Eye Adventures.

Terug in de camper pakken we de rugzakken in en zetten twee wekkers want we moeten ons morgenochtend om 07.30 uur melden voor de tour. Alleen Marjon gaat met ons mee, gisteren heb ik nog eens aangeboden om op te passen maar Jos blijft bij Tinka.

Ik had het graag willen doen maar mee naar de beren is ook wel heel spannend. Na een onrustige nacht zit ik al om 05.00 uur aan de thee, het voelt net als een soort schoolreisje! We gaan dit keer niet met een rhib maar met een dichte boot, het gezelschap (elf personen) is gevarieerd: Nederlanders, Belgen en Canadezen. Vrij snel zien we Humpback whales en iedereen snelt naar het kleine achterdek om ze te bewonderen.

Dan gaat het gas er weer op en suizen we verder langs allerlei kleine eilanden met ontelbare bossen waar af en toe een huis staat. Na zeker twee uur varen zijn we bij Toba Inlet en worden verwelkomd door een plaatselijke gids.

Dit eiland is van de ‘first nations’ Klahoose indianen en alleen met toestemming (en tegen betaling) mag je hier komen. Per dag laten ze maar rond de 32 gasten toe om grizzly’s te kijken. Er staat een busje voor ons klaar en nu gaat het speurwerk naar de beren beginnen. We rijden eerst naar een brug waar we wachten….en wachten….en wachten maar er komt niets.

Dan naar een uitkijktoren, vervolgens weer terug naar de brug en nog een andere uitkijktoren maar we hebben behalve een grote vogel geen geluk.

Eindelijk na lang wachten verschijnt daar dan een grizzly!

Het dier slentert door het water en loopt van ons af naar de verderop gelegen brug. Iedereen klimt snel weer in de bus maar éénmaal daar zien we nog net de kont van de beer die de kant op klimt en in de bossen verdwijnt. Mijn lover en ik zijn de afgelopen weken verwend met alles wat we hebben gezien. Er zit nog een eagle in een boom en een aantal mensen in de groep zuchten van geluk bij het zien van deze grote vogel. Wij echter kijken elkaar aan en mijn lover mompelt, ‘Ik ga er niet eens een foto van maken, die zit veel te ver weg!
Ik heb ze veel beter gehad!’ ? We hadden ons hier veel meer van voorgesteld want de afgelopen dagen hebben we op de site van Eagle Eye Adventures zoveel mooie foto’s en verhalen over de grizzly’s gezien. Niemand begrijpt het maar de natuur laat zich niet sturen. Een beetje teleurgesteld nemen we weer plaats in de boot en varen terug naar Campbell River. Het is een saaie tocht van zeker drie uur met af en toe een ruige golfslag door de stroming. Terug op de camping gaan we met zijn vieren een lekker vissie eten bij de haven. In de vroege ochtend wordt ik wakker en denk, ‘Snel naar de wc en dan weer terug in mijn warme bedje.’ Ik zet één voet op de ladder en voel het ding weg glijden.

Mijn been schiet tussen de treden en ik klap met mijn schouder en rug tegen de zijkant van het hout. In een reflex grijp ik me met mijn armen vast aan het bed. Mijn rechter arm krijgt het weer te verduren en ik laat los….touch down. ? Mijn lover schrikt zich een ongeluk, ‘Wat doe jij nou?!’ Dan volgt een korte Bassie en Adriaan act want hij kan er niet uit zonder laddertje maar als een soort Spider-Man klimt ie uit bed en controleert of ik nog heel ben. ?
Een paar uur later zit ik bont en blauw zielig te zijn aan mijn koffie

en ben blij dat we geen plannen hebben voor vandaag. Omdat de camper nieuwe voorbanden nodig heeft is dat een mooie klus en we gaan op zoek naar een garage. Het is zoals altijd weer hetzelfde lied: ze zijn huiverig om aan een Europees model te sleutelen en na drie garages geven we het op. Met een week zijn we in een grotere stad, daar moet het lukken! ‘s-Avonds schuiven we aan bij Marjon en Jos die heerlijk hebben gekookt en mijn lover maakt zijn bekende nagerecht: ijs met gebakken banaan en Grand Marnier….?

Zo komt er van lijnen helemaal niets! Al vroeg klim ik, zo beweeglijk als een roestige robot, met een pijnstiller in bed en controleer het laddertje. Geen idee hoe die vannacht is losgeraakt maar dat gebeurt me geen tweede keer. ?
Mijn lover zet weer twee wekkers want we gaan morgen nogmaals op berentour, nu met Jos. Vroeg lopen we weer met zijn vieren en met Tinka naar de steiger, ditmaal uitgezwaaid door Marjon. Na een klein uur worden er in de verte orka’s gesignaleerd. Dichterbij gekomen zwemmen ze links en rechts van ons. Het is nog vroeg, er zijn weinig boten op het water en in de stilte kan je ze horen blazen en spuiten.

Ik kijk om me heen, zie iedereen ademloos kijken en het enige geluid is het klikken van de camera’s. Dan komt ineens een soort hoog gepiep vanaf het water. Wat is dat dan? Ruben, de schipper, die zijn best doet om de wettelijk verplichte 200 meter afstand in acht te nemen vertelt; ‘Het is waarschijnlijk een moeder met haar pasgeboren jong.’ We turen allemaal ingespannen naar het water, daar is ze weer, komt boven en inderdaad het kleintje zwemt naast haar. Wow, wat is dit mooi!

Moeder en kind ‘zingen’ naar elkaar terwijl ze samen in en uit het water bewegen. Voor mij is dit één van mijn mooiste momenten van de hele reis, zo puur. ? Ik heb niet veel met water en vissen maar dit is de eerste keer dat ik denk, ‘Ik zou hier een hele dag met een eigen bootje willen blijven liggen dobberen.’ Door de plotseling opkomende dichte mist

varen we verder naar Toba Inlet waar we weer worden begroet door een indiaan van de Klahoose stam. Met de bus door naar de brug waar het wachten begint. Na ongeveer een uur worden we beloond, een grizzly komt uit de struiken, loopt het water in en grijpt een vis.

Met zijn allen staan we in de uitkijktoren en kijken gespannen toe als er nóg een beer aan komt waggelen.

Na ruim drie uur en vijf beren varen we terug. Onderweg zien we nog meer orka’s, humpback whales, vogels en zeehonden.

Moe maar voldaan stappen we aan de kant. ? Op de campground wacht Marjon ons al op met zelfgemaakte soep en praten we na over de afgelopen gezellige dagen en onze aankomende routes. Zaterdagmorgen rijden we achter elkaar aan naar de Starbucks waar we nog een laatste koffie/thee doen en nemen dan afscheid van elkaar. Lieve Marjon, Jos en Tinka stay safe en geniet op jullie trip! ?

Gisteren hebben we gehoord dat hier bij de hatchery zwarte beren zitten, we geven het een kans en gaan kijken. Er staan wat mensen te wachten en we sluiten aan. Net als we met een Nederlands echtpaar aan de praat zijn zie ik vanuit mijn ooghoek een zwarte gedaante uit de struiken komen.

Het is een beer die zich totaal niet bewust is van de mensen aan de overkant. Op z’n gemakje loopt ie de rivier in en probeert een vis te pakken. Als het niet lukt waggelt de slimmerik naar de wier, een blokkade in de rivier om de vissen tegen te houden, waar ze voor op het oprapen liggen.

Uitgegeten loopt ie daarna terug de struiken in en verdwijnt. Wij rijden door naar de Elk fall, deze waterval ligt in het Elk Falls National Forest en de wandeling komt langs het indrukwekkende John Hart Power Project. Deze waterkrachtcentrale is al van net na de Tweede Wereldoorlog en het water er naar toe loopt door drie kilometers lange houten (!) pijpleidingen, ongeveer gemaakt als oude Hollandse haringvaten. Doorsnede: bijna vier meter.

Er is ook een campground, mooi verscholen in de bossen, maar aangezien we vandaag toch nog wat kilometers willen maken gaan we na een quickscan langs de kampeerplekken terug naar de waterkant waar we afscheid van Rentia nemen. Jos is aan het varen maar we zullen elkaar zeker in januari zien als zij voor de vakantiebeurs naar Nederland komen. In Victoria zit een garage die ons eerder heel goed heeft geholpen met de in Temecula slecht gemonteerde dieselpomp. Onze hoop is op hen gevestigd voor de nieuwe voorbanden en dan gelijk de remmen waar de garage in Whitehorse niet aan toe kwam. Dit was geen echte nood maar moet uiteindelijk wel gebeuren. Bij Fanny Bay gaan we camping Lighthouse op waar we al eerder waren. Behalve wat ‘vaste’ bewoners, zoals de visserman die nog nooit in de grote stad was geweest, staan er nu geen passanten. (Zie verslag: Pure eenvoud!) Het is gaan regenen en buiten ziet het er mistroostig uit. We doen lekker vroeg de gordijnen dicht, kaarsjes aan, wijntje erbij en kijken een aflevering Flikken Rotterdam. De hele nacht regent het door en tikken druppels op het dak. Ik word wakker en draai me om naar mijn lover, ‘WTF is het tapijt wat tegen het plafond zit nou nat?!’ ? Inderdaad, we hebben weer lekkage op de oude bekende plek. ‘Als het droog is maar opnieuw kitten!’ zucht mijn lover.
Voor nu plakt ie een groot stuk keukenrol met gaffer tape tegen het plafond. ? In de stromende regen verlaten we Fanny Bay en schieten de snelweg op naar Victoria. Bij de plaats Duncan zien we een winkelcentrum waar we wat door heen struinen en een paar boodschappen halen. Eind van de middag rijden we het centrum van Victoria in, bij Salish Seaside RV is helaas geen plaats meer. De receptionist geeft de tip om het bij Fort Victoria campground te proberen. Deze ligt net iets buiten het centrum en heeft inderdaad nog wat plekken vrij. De regen is gestopt en na het eten lopen we een rondje over de mega camping. Bij de douches komt een stel ons tegemoet, ‘Jullie zijn vast Nederlanders, die herken ik van een afstand!’ zegt de vrouw lachend. We maken een praatje met het stel uit Friesland dat op weg naar de douches is. ‘Kom straks maar voor een glaasje naar plaats nummer zes, de camper met Nederlands kenteken, anders staan we hier morgen nog!’ grinnikt mijn lover. We hebben een gezellige avond met Marianne en Gert die ons, zo blijkt, ook al kennen van het Canada forum. Ze vertrekken overmorgen naar huis en hebben een tas met overgebleven etenswaren, een soort: ‘help Roel en Sia de winter door!’ ? ‘s-Nachts wordt ik een paar keer wakker, door mijn val doet alles zeer, zowel op links als rechts liggen is pijnlijk en op mijn rug liggen is verboden want dan snurk ik, aldus mijn lover. Komt bij dat ik ook een rare kiespijn voel opkomen. ? Mijn maandagmorgen is compleet als ik met mijn hoofd tegen een kastje loop, ‘Sorry, vergeten dicht te doen.’ zegt mijn lover wel tien keer maar mijn humeur is even tot het vriespunt gezakt. Bij de garage worden we enthousiast door de monteurs begroet en na het kort vertellen van de belevenissen van onze reis wordt de agenda erbij gepakt. Aanstaande woensdag hebben ze tijd en nu maar hopen dat de bestelde banden dan binnen zijn! ?