Maand: mei 2018

Koffie lijkt een hype in Amerika. In geen enkel ander land heb ik zoveel koffiezaken gezien als hier. Kleine zelfstandigen en de grote ketens zoals Starbucks en Mr. Bean.

Ook zijn er heel veel drive thru’s zodat je niet eens hoeft uit te stappen. Er zijn er zelfs die bij drukte iemand buiten hebben lopen die de bestelling bij de auto komt opnemen, doorgeeft aan het loket zodat als je daar bent de bestelling klaar staat. ?

Of je geeft de bestelling telefonisch door om het daarna op te halen bij de pick up corner.

Mijn lover is geen koffiedrinker, die houdt het bij een kop thee, gewone normal black tea. ‘Met mijn ADHD, daar moet je geen koffie ingooien!’ ? roept ie altijd. Ik ben een koffiedrinker en dan het liefst zo’n klein kopje zwarte espresso, enkel of dubbel: dat is voor mij koffie en genieten! Hier in the States raak ik het spoor bijster want de Amerikaan heeft zoveel koffievarianten. ? Warm of koud, de hoeveelheid in ounches, wat voor soort melk (in bepaalde staten waar het is toegestaan is er zelfs melk gemaakt met marihuana , hemp),

welke suiker, hoeveel shots koffie, smaakje erin, slagroom erop, caramel of chocosnippers….en volgens mij heb ik het dan wel. Helaas geen likeurtje erbij. ? En ik moet bekennen dat ik er aan mee doe: mijn zwarte koffietje, zoals ik die lekker vind, maak ik zelf in de camper, maar voor een ‘koffiebeleving’ ? ga ik naar een koffiezaak.

Zomaar een ochtend in Cannon Beach: mijn lover en ik parkeren de hut en gaan het centrum in, het is Memorial Day en gezellig druk. ‘Eerst een lekker koffietje.’ zeg ik als we een leuke zaak zien. Wow, wat een mensen, de rij staat buiten!

We sluiten aan en raken in gesprek met een mevrouw voor ons die vertelt wat wij al vermoeden: ze verkopen hier the best coffee in town. Er komt een tafeltje vrij, ‘Ga zitten dan bestel ik!’ zegt mijn lover. Dat is lief van hem maar nu komt het: ik moet mijn niet koffiedrinkende schat uit gaan leggen wat ik hebben wil. ? ‘Voor mij een kleine moccha met cream on the top.’ zeg ik en ga snel zitten. OMG, de helft vergeten te zeggen, ik let op en wanneer hij aan de beurt is zit ik alert om hem te souffleren.

‘One small normal black tea and one small moccha with cream on the top.’ zegt hij.
Het meisje kijkt hem aan en vraagt; ‘Normal black tea, cold or hot?’ Dat is één maar dan komt het….’Brown or white moccha?’ Mijn lover draait zich naar mij om en ik roep; ‘White!’ Hij denkt dat ik ‘Wat?’ roep….? ‘Brown or white?’ roept ie weer. ‘Wit!!!!’ roep ik alsof ik op de markt sta. ‘Do you want normal milk or another taste?’ Hij kijkt weer om en ik zie hem staan: mijn theedrinker in deze verwarrende koffiewereld. ‘Doe maar kokosmelk!’ roep ik weer door de zaak. ‘How many shots coffee you want?’ ‘You want also caramelcrispy on the top or only cream?’ Mijn lover houdt zich dapper staande, heeft zijn naam opgegeven, betaald en staat nu bij de barista te wachten tot de bekers met Roel erop klaar zijn. ‘Allemachtig zeg, ben ik blij dat ik thee drink dat is tenminste altijd hetzelfde!’ zegt ie en gaat zitten. Ik kan hem geen ongelijk geven en als ik mijn ‘small size white moccha with two shots coffee, cocosmilk, cream on the top and no caramels or chocolat’ op heb kan ik echt niet zeggen of deze calorieënbom nou de beste koffieboontjes in town bevat. Het is gewoon een soort lekkere ‘kinderkoffie’ zeg maar….want echte koffie blijft voor mij toch een kleine sterke espresso. ?

Het is super leuk om hier in Amerika met onze camper rond te rijden en we voelen ons dan ook heel bevoorrecht dat we dit kunnen doen. Maar soms zijn er gebeurtenissen in Nederland die maken dat we heel even terug zouden willen zijn. Dat gevoel is heel sterk als we donderdagochtend rond 07.00 uur ontwaken. Het is in Nederland nu 16.00 uur en we weten dat Roel zijn beste vriend Dirk Jan zich klaar maakt om naar de uitvaartplechtigheid van zijn vader te gaan. In gedachten zijn we bij hem en zijn familie. ? Ja, dat zijn van die momenten dat we stil zijn en vrienden en familie missen.
Onze rit vandaag gaat naar Reno, na Las Vegas, de tweede gokstad van Nevada. Maar eerst komen we door de hoofdstad van Nevada: Carson city. Wat blijkt, hier zit ook een bakker Schat! Het is Paul, een zoon van Erick Schat uit Bishop. We stoppen en doen koffie/thee met iets lekkers en kopen gelijk een brood. Het Amerikaanse brood is best te eten maar een boterhammetje zoals wij gewend zijn kennen ze hier alleen bij de Nederlandse bakker Schat! ?

De rit gaat verder en het gebied waarin we komen is die van de mijnen: Silver City en Gold Hill. Het zijn kleine plaatsjes die er wat verlaten uitzien met hier en daar een duidelijk zichtbare mijnschacht maar we vragen ons af of die nog in gebruik zijn.

Dan volgt Virginia City, dit is toeristisch en waarschijnlijk in het hoogseizoen bomvol. Ik heb de vergelijking al eens eerder gemaakt bij het plaatsje Keystone (Mount Rushmore): ook hier krijg ik een beetje Valkenburg gevoel. ? Zeker leuk maar heel veel winkeltjes die dezelfde prullaria verkopen: special for tourists. ?

Vanaf hier is het nog een paar keer gas geven en dan dalen we via een bochtige weg af naar Reno.

Het mag niet maar dat zag ik pas te laat….?

De wegen om Reno zijn een verschrikking, heel erg druk, en ik ben blij dat Roel rijdt. Vanuit de verte zien we de grote casino’s zoals Harrah’s, Golden Nugget en Circus Circus al verschijnen. We slaan de snelweg af richting het centrum maar dat valt tegen want er zijn wegomleidingen.

Wat blijkt: dit weekend is er een special event van oldtimers en daarom is het centrum gedeeltelijk afgesloten. Bij Circus Circus zou een RV park zijn maar daar staan nu allemaal grote trucks verzameld. We stoppen zodra het kan en zoeken op internet waar we dan heen kunnen. Het stikt van de zwervers in het centrum en de deurknoppen doen we maar even dicht….? Allemachtig wat een triestheid is dat hier op straat, er liggen, staan of waggelen zwervers, alleen of met elkaar.

‘Als Vegas je heeft uitgekotst kom je hier!’ zucht ik. We zijn best iets gewend maar dit is erg. Het volgende RV park is vlakbij het centrum en als we voor het stoplicht staan te wachten heb ik flinke bedenkingen: wat een buurt, moeten we hier de camper stallen?! We rijden langs en het ding heeft een bord met ‘full’ staan. Thank you Lord, want wat ik zie staan aan campers en zooi geeft me kippenvel. We moeten meerijden met de verkeersdrukte dus doen weer een rondje door het grotendeels dichte centrum. ‘Wat mij betreft ben ik er klaar mee!’ zegt mijn lover. Ik deel zijn mening maar was ondertussen toch nog aan het zoeken en heb iets gevonden buiten het centrum. Het Grand Sierra Resort and Casino heeft een RV park met goeie recensies. Het hele complex is super groot, ziet er prima uit en ze hebben nog plaats dus we boeken één nacht. We besluiten om in het resort te gaan eten maar doen eerst bij de camper een wijntje. Dit resort heeft ook weer alles: zwembaden, weddingchapel (er is net een trouwerij), spa, casino en restaurants.

Wij kiezen voor het ‘all you can eat/buffet’ restaurant. Het is druk en na even wachten krijgen we een tafeltje. Het concept is eenvoudig: er zijn een aantal counters met thema’s uit verschillende landen. Je eet tot je erbij neervalt….wat de Amerikanen heel vaak is aan te zien. ?

Alle frisdrank en water is bij de prijs inbegrepen echter wijn, bier en sterke drank niet. De kelner komt vragen wat we willen drinken en we bestellen twee wijn. Zijn antwoord; ‘Ok, maar dan moet ik met uw geld naar de bar in het casino en een wijntje is elf dollar per stuk. Als u straks naar het casino gaat zou ik het dan nemen want als u speelt is het gratis!’ En dat vind ik altijd zo’n moment van verwondering. ? Hij kijkt weifelend naar mij alsof ie denkt ; ‘Nou, die Bonny van de lage landen gaat echt geen frisdrank bij het eten bestellen….’ ? Met vaste stem zonder haperen zeg ik; ‘Oh, that’s very kind of you, I’ll take some water!’ ?? Ik schreef het al eerder: als je speelt in de casino’s is alle drank gratis en geef je alleen een fooi voor de bediening. In de restaurants is het verschillend, men hanteert een happy hour formule (2 voor de prijs van 1), een kortingsbedrag of gewoon het volle pond. De restaurants, nightclub en bars zijn allemaal in het casino gevestigd, hoe je ook loopt je moet langs speeltafels en machines. Na het eten hoppen wij dus zo van tafel in het gokparadijs, mijn lover gaat naar de machines, ik zoek een speeltafel en denk; ‘We vinden elkaar nooit meer terug, zo groot is het!’ ? Er is een tafel met een lege plek op de laatste kruk. Altijd leuk voor de discussie want de praktijk leert dat de overige spelers vaak commentaar op de laatste hebben want dan komt het erop aan wat voor kaarten de croupier gaat krijgen. Net als ik bij de croupier mijn dollars voor fiches heb omgewisseld staat er al een serveerster naast me; ‘Hey honey, do you want something from the bar?’ Ik bestel een Tequila sunrise, let’s get ready to rumble: kom maar op met die kaarten! Als ze mijn drankje brengt geef ik haar een fooitje en ze is helemaal happy. ‘Thank you beauty, I’ll take care for you tonight!’ En dat doet ze want na een kwartier staat ze al weer op mijn schouder te tikken of ik er nog één wil. De tablemanager (die op de spelregels, croupiers en gasten let) wil weten waar ik vandaan kom, ‘I like your accent.’ ? Nou ik heb inmiddels al drie Tequila sunrise van mijn nieuwe vriendin gekregen als dit zo doorgaat spreek ik straks alle talen. ? Gelukkig is mijn lover uitgespeeld en ik zie hem lopen: zwaai, zwaai, hier ben ik, red me van deze tafel! We lopen door het casino en komen langs de weddingchapel. Buiten tegen de muur zit de bruidegom, het is hem waarschijnlijk allemaal teveel geworden! ? Een barman in Vegas zei het ons al eens; ‘Zijn het niet de speeltafels dan is het de drank wel, somehow the Gamblingcity is going to kill you.’
Terug in de camper zijn we net op tijd binnen want het begint te regenen. Als ik in bed lig kijk ik naar het plafond boven me. Ligt het aan de drank of is het tapijt wat tegen het plafond zit echt een andere kleur bij het luik? ? Met mijn hand wrijf ik erover en jakkes, het is nat! ‘Roel, volgens mij hebben we lekkage!’ roep ik naar mijn lover die zich beneden staat uit te kleden. Hij klimt het trapje op en kijkt mij vol ongeloof aan terwijl hij roept; ‘Wat nu dan weer!’ Ok, ik heb iets teveel gedronken maar ik zie en voel het toch echt….Hij voelt ook en begint dan te vloeken. ‘Ik ga het dak op om te kijken wat er loos is.’ De plek waar wij slapen is zeg maar cosy: 1.60 bij 2.00 meter met een hoogte van ongeveer 60 centimeter op het hoogste punt. Het is midden in de nacht, buiten regent het lekker door en mijn lover probeert zich door het luik te wringen om te kijken wat er mis is. Het is een gek gezicht want hij past er absoluut niet door.

‘Schei daar nou mee uit, straks zit je nog vast!’ zeg ik. Het is een soort vrij worstelen en de camper staat op zijn wielen te schudden. ? Hij ziet gelukkig zelf in dat dit niet gaat lukken en komt dan met plan B: vanaf de buitenkant het dak op. Daar gaat ie, klimt via de ladder aan de achterkant omhoog en loopt (lees: stampt ?) over het dak. Hij heeft het luik met tape afgeplakt en komt weer binnen. ‘Dat #*#*#ding, als het zo doorgaat dan rij ik naar Halifax en flikker hem zo op de boot!’ zegt ie en trekt nijdig zijn kleren uit. Waarschijnlijk dat deze lekkage nog voortkomt uit de schade die de camper vorig jaar heeft opgelopen aan boord van het schip. We mopperen er met en tegen elkaar nog even vrolijk op los en gaan dan maar slapen. ‘Denk jij dat ik een zwemvest aan moet want misschien drijf ik vannacht wel uit bed?’ hik ik van de lach maar ik krijg geen antwoord want hij kan er niet meer om lachen. ? De volgende morgen schijnt de zon, de lekkage is niet erger geworden en mijn handyman gaat bij daglicht het dak inspecteren. De kit bij de randen is vrij dun en hij smeert er een nieuwe laag op. ‘Dit moet het voorlopig houden.’ Vandaag rijden we naar Lake Tahoe, een kort erg mooi stuk met waarschuwingsborden voor een ‘icy road’ en ‘beren’.

Net voor South Lake Tahoe doen we wat inkopen en dan zie ik langs de weg een bord Nevada Beach Campground. Het is nog maar half twee en een middagje easy is wel lekker. De weersverwachting is beter dan voorspelt en een klein zonnetje schijnt. De campground ligt in het bos en ook direct aan het meer. Het is te fris voor het strand dus maken we wandeling door het bos. Donkere wolken komen boven het meer en mijn lover hoopt op een stevige onweersbui om te fotograferen. Maar helaas voor hem, de bui waait over. Na het eten genieten we van de zonsondergang op het strand en wandelen bevroren terug want het is echt koud geworden.

Er loopt een weg om het gehele meer die wij de volgende dag vanaf de onderkant gaan volgen met eerst South Lake Tahoe. Deze plaats ligt op de staatsgrens van Nevada en Californië, de éne kant casino’s en de andere kant hotels.

Mijn lover heeft hier in de winter wel eens geskied, het geheel ziet er indrukwekkend maar ook ‘Nevada toeristisch’ uit: casino’s en weddingschapels. ? ‘Het blijft romantisch al die weddingchapels.’ zeg ik tegen mijn lover. Hij kijkt opzij en grinnikt; ‘Ik heb totaal niets met die gekkigheid!’ En daar zit ie dan achter het stuur, mijn handsome die niets heeft met chapels terwijl hij meezingt met een liedje op de radio: ‘God only knows what I’d be without you’. ?

Als fan van de film the Godfather wil ik graag het huis (waar Michael afrekent met het verraad van zijn broer Fredo en hem op het meer laat doodschieten) zien uit deel twee.

Het is oorspronkelijk in 1938 gebouwd in opdracht van Henry Kaiser (één van de bouwers van de Hoover Dam) als zomerverblijf. Na de filmopnamen is het geheel omgebouwd tot 22 luxe woningen genaamd Fleur du Lac Estates. En dat het luxe is mag je wel zeggen want één van de woningen (drie slaapkamers en vier badkamers) is laatst verkocht voor 3.75 miljoen dollar! Het staat aan de westkant van het meer en we vervolgen de drukke weg (zaterdag: veel toeristen en dagjesmensen) met af en toe een stop voor een fotomoment want ook hier is het heel erg mooi! Baaien en watervallen. Heel druk, geen parkeerplaats vrij dus we prakken hem even illegaal op de campground neer.

Ineens in een bocht zien we het huis liggen maar er is eigenlijk geen plek om te stoppen. Naast het complex is een weggetje wat naar de waterkant gaat, daar stap ik uit en loop een steiger op om een foto te maken.

Echt binnen één minuut komt er een security op een jetski aan. Ik glimlach mijn liefste lach, steek mijn hand op en zeg gedag. Een stukje verderop blijft hij wachten wat ik ga doen….Wat denkt zo’n man zelf, dat ik ga zwemmen om bij de woningen te komen? ? Ik maak de foto’s en film en ren terug naar mijn wachtende lover in de camper. We zijn kort hiervoor Californië weer in gereden en zetten koers naar Lassen Volcanic National Park. De dag loopt ten einde en er zijn geen tot weinig campgrounds of plekken waar we kunnen overnachten. We zien er één die ligt pal aan de weg en ziet er niet uit, veel oude campers en caravans en ‘vaste’ bewoners. ‘Ik krijg er geen harde plasser van!’ ? roept mijn lover en we rijden door. Net als we denken dat dit wel eens een lange avond kan gaan worden, want er komt niets meer, zie ik verderop tussen de bomen een tent staan. Het is een campground, Warner Creek, die pas volgende week officieel open gaat maar je mag er nu al overnachten. Gratis! Er staan nog meer tenten en we zoeken een mooi plekje in het bos. Deze campground ligt aan een stille weg die uiteindelijk na een paar kilometer in het Lassen Volcanic National Park zal uitkomen.

Door het dichte donkere bos rijden we de volgende morgen als na een tijdje het asfalt overgaat in een onverhard stuk. ‘Dat klopt, ik heb het gezien op de kaart.’ zegt mijn lover. Het pad wordt slechter en slechter, het is nu gewoon een breed bospad met steile stukken waar onze hut best moeite mee heeft. ?

‘Toch gek dat hier campers mogen rijden….er stond wel trailers not advised’ zeg ik vol verwondering. Mijn lover vind het ook vreemd te meer daar hij op de TomTom ziet dat dit doodlopend is maar keren is hier niet meer mogelijk. We hobbelen verder over het pad en komen uiteindelijk bij een woning van de ranger: nobody home.

Verderop is een parkeerplaats waar een paar auto’s staan. En dan gebeurd het want mevrouw dom dom (TomTom) roept; ‘Probeer om te keren!’ Het pad gaat over in een smaller pad wat steil omhoog loopt. Gelukkig kunnen we hier wel keren en net wanneer we dat gedaan hebben komt er een echtpaar in een 4×4 jeep aanrijden. Vol verbazing kijken ze naar onze hut in het bos, de ramen worden opengedraaid en ‘How did you come here??’ , roept de kerel vol verbazing. Ze hebben een huis iets terug in het bos en in vijftig jaar hebben ze deze weg niet zo slecht gezien. Roel vertelt waar we heen willen en de kerel legt uit hoe we hadden moeten rijden want we hebben nu de achteringang van het park….? ‘Oh, by the way, we saw a bear a few meters back.’ Daar gaan we weer terug hobbelend over het pad en nu ook op zoek naar de beer. Yes!! En dat is niet eenvoudig: mijn lover stuurt en ik als bijrijder kijk mee maar moet ondertussen ook de camera’s, lenzen en statief pakken voor de beer. Bonk, bonk, gaat de hut over het pad met diepe geulen waar mijn lover behendig omheen stuurt terwijl hij lachend roept; ‘Wij hebben weer wat!’ ? Ik zit naast hem de camera’s in bedwang te houden en denk; ‘Nou, maak het iets kleiner want eigenlijk heb jij weer wat, jij hebt dit pad gekozen op de kaart!’ ? Ineens ziet hij de beer, die in een boom klimt, aan mijn kant vlak naast de weg! We zijn gelijk een team: hij pakt de camera, ik druk het raam naar beneden, mijn hoofd naar achter en voor mij langs gaat de camera klik, klik, klik naast mijn oor.

Het dier is zich bewust dat er iets is en komt de boom uit, kijkt onze kant op maar scharrelt dan op het gemakkie verder. Heel stil gaan we de camper uit en genieten van dit bijzondere moment: wij en de beer helemaal alleen in het grote dichte bos.

‘Om je heen blijven kijken want het is best een kleintje, misschien loopt moeders ook nog ergens rond!’ sist mijn lover. Natuurlijk ben ik op mijn hoede want in mijn fantasie zie ik het gebeuren: de beer grijpt me en het enige wat mijn lover dan denkt: ‘Zal ik de foto in kleur of zwart/wit maken!’ ? Als we eindelijk weer asfalt onder de wielen hebben zoeken we op de kaart de route (via Chester) die het echtpaar in het bos ons net heeft opgegeven om bij de hoofdingang van het park te komen. Ik zie mijn handsome kijken en dan komt het; ‘Oeps, het was net toch niet de goeie weg die we hebben genomen, het moest die ernaast zijn!’ Ik kijk hem verbijsterd aan, zeg niets en denk alleen maar….wij?? ? Vlak voor de hoofdingang staat dat het park vanwege ‘winterconditions’ dicht is. Bij de ingang waar een ranger zit krijgen we meer informatie: er ligt nog teveel sneeuw en het park is maar beperkt toegankelijk, tot net voorbij het visitor centre. Het is koud hierboven, de omgeving doet ons aan Yellowstone denken met geisers en dampende modderpoeltjes.

We maken een kleine wandeling met snel wat foto’s en film en back to the camper. Via Red Bluff komen we in Redding, dit is niet echt een grote plaats maar toch zien we veel zwervers rondlopen. Na wat inkopen bij de Walmart gaan we op zoek naar een plek om te overnachten. Net over de brug ligt een RV park, het ziet er een beetje shabby uit maar we zijn moe dus toch proberen. De office blijkt gesloten en ik zie geen bord waar we ons dan moeten melden. Ineens springt er een klein hondje kwispelend tegen me aan en daar komt zijn baas ook aangelopen. Voor het beeld: een kerel met ontbloot bovenlijf en een trainingsbroek. Ik vraag hem naar de eigenaar van de camping want de office is dicht. Hij kijkt me aan met een blik alsof ik net heb gezegd; ‘Ik ben Melanie Trump en Donald zit in de camper te wachten’ en vraagt dan; ‘Hey, do you know what day it is, saterday or sunday?’ Hij bazelt nog dat ie al twee jaar hier woont en geen idee heeft wat het kost. Nou wat die voor paddo’s heeft geslikt, geen idee, maar met hem kom ik niet verder. We rijden een rondje over het park en besluiten weg te gaan want het lijkt alsof zijn halve familie hier zit, wat een malloten. ? Het volgende RV park heeft een groot bord bij de office staan: ‘We don’t want overnight stays for one night!’ Er staan wat bewoners buiten die ons echt onvriendelijk aankijken dus move that bus en next stop! Ook daar is de office dicht en op de deur hangt een papier ‘Full’. We rijden over het park heen en zien de helft leeg staan ?….het zal wel! Uiteindelijk rond 18.00 uur rijden we een stukje terug langs de rivier en vinden JGW RV Park. Deze ziet er goed uit maar is inmiddels ook al dicht. Gelukkig hebben ze een systeem met betaalenveloppen voor ‘late night arrivals’. De temperatuur is hier een stuk warmer dan de afgelopen dagen en we kunnen eindelijk weer lekker buiten eten.

Eigenlijk zijn we wel toe aan een rustdag maar doordat we met de radiateur tijd hebben verloren moeten we toch wat gas op de plank houden om in Alaska te komen. Het is maandag, een nieuwe week, en we gaan er fris tegen aan met een rit naar Eureka wat aan de kust ligt. We hopen daar een mooie plek te vinden om een rustdag in te plannen. Over de scenic by-way 299 met de Trinity rivier naast ons rijden we de mooie rit door de bergen.

Het is jammer maar hoe dichter we bij de kust komen hoe slechter het weer gaat worden. We vertrokken vanmorgen met een heerlijk zonnetje en dertig graden, de temperatuur doet het nu voor de helft! ? In Eureka aangekomen rijden we wat rond en ook hier valt ons op dat er grote groepen zwervers zijn. Dit gedeelte van Californië vinden wij heel anders: de mensen zijn er veel minder vriendelijk, het is een hoog gehalte van ‘eigen volk eerst’. Zowel Redding als Eureka heeft een gevangenis en we vragen ons af of dit iets te maken heeft met het grote aantal daklozen die we zien. Stel je komt uit de gevangenis blijf je dan wellicht hangen in deze stad? ? De winkeliers en restaurants worden omringd door zwervers, ze staan, hangen of liggen dronken in bloemperken. We rijden er langs en het is zo vreemd om te zien dat we er zelfs geen foto’s van hebben gemaakt. Archimedes riep ooit ‘Eureka’ (ik heb het gevonden) toen hij de naar hem genoemde wet ontdekte, een gevoel dat wij een campground hier gaan vinden krijgen we niet bij Eureka. ? Op de kaart zie ik de Arcata Bay, je kan er omheen rijden en er zijn plaatsen met grappige namen als Samoa en Manila. Het weer is niet al te best maar we geven het een kans. ‘Het is net alsof we op de Maasvlakte rijden.’ ; zegt mijn lover en ik kan hem geen ongelijk geven.

We rijden rond het binnenwater maar zien niets waar we voor willen stoppen. Langs de kust, met steile kliffen en stranden, gaan we verder. Roel is hier 30 jaar terug al eens geweest en slaakt een herkenningskreet. De oude foto wordt erbij gezocht en er is inderdaad wel wat verschil. ?

1987 boven en onder hoe het vandaag is.

We rijden verder door de plaatsjes Clam Beach en Trinidad om uiteindelijk bij Patricks Point een campground te vinden.

We staan op een klif en vanaf de zee horen we de zeehonden luid roepen. De korte broek verruilen we voor een lange en gaan kijken of we bij de zee kunnen komen. Door de ligging is het niet mogelijk om naar beneden te lopen echter bij een B&B mogen we op het terras komen staan en zo kunnen we in de diepte de diertjes zien.

Dit is de tijd dat ze jongen hebben gekregen en daarom maken ze zo’n herrie wordt ons uitgelegd. Vanaf zee is er een mist op komen zetten die het ijzig koud maakt en terug in de camper gaat de kachel weer aan. Na een koud nachtje heeft het zonnetje er de volgende morgen best zin in, helaas de temperatuur niet echt. ? We rijden naar de grote bomen in Redwood National and State Parks (het National Park vormt met drie State Parks één geheel). Via de Highway 101, die door de drie State Parks loopt, komen we erin bij Prairie Creek State Park en zien gelijk een grote groep Elk’s staan waar we stoppen.

Er staat een VW busje uit 1968 met een Argentijns kenteken, we raken aan de praat met het stel, dat ook onderweg naar Alaska is, en wisselen onze kaartjes uit.

Bij het visitor centre halen we informatie over de wandelroutes. Het is indrukwekkend hier met de imposante kustmammoetbomen, de hoogste bomen die op aarde voorkomen, en we wandelen (hier noemen ze dat hiken ?) ruim twee uur.

Terug in de camper eten we een boterhammetje en krijgen ineens een kleine indringer binnen! ? Roel vangt de deugniet en zet hem buiten waar moedervogel luid zit te roepen.

Vervolgens rijden we verder door de parken tot we in de kustplaats Crescent City komen. Hier maar eens kijken voor een overnachting en dan het liefst aan zee. Het enige RV park aan zee staat naast een vuurtoren waaruit om de minuut een misthoorn klinkt als een rinkelende telefoon ? : geen optie. Nog maar eens een rondje door het centrum en alsof het zo moet zijn zien we een groot reclamebord ‘Elk Casino Valley’. Zoals altijd: kijken kan geen kwaad! ? De parkeerplaats ziet er prima uit en er staat nog een camper. Maar eigenlijk hebben we nog geen zin om al te gaan staan, het is vet bewolkt en net half vijf. Nou heb ik in het centrum een kapper gezien en stuur mijn lover daar naar toe. De kapper is altijd een ding tussen hem en mij: na veel aandringen gaat ie dan eindelijk na weken eens…zucht. Gelukkig heeft miss Saigon tijd voor mijn tijger ?  en hij gaat gedwee zitten.

We parkeren de hut daarna aan de zeekant (helaas een bord met: no overnight stays) waar we eten en rijden rond 20.00 uur terug naar het casino. Dit heeft zijn zaakjes goed geregeld: wij komen binnen en zoals altijd vragen we netjes of we hier kunnen blijven overnachten met de camper. Twee vriendelijke portiers vertellen dat er achter het parkeerterrein een gratis RV terrein is met verlichting en camera’s. Ze noteren ons kenteken en de éne portier laat ons daarna het casino zien. Top geregeld! ??
Op woensdag is het dan zover: we rijden ’s morgens de volgende staat in: Oregon. Daar is ‘Wie is de Mol 2017’ opgenomen. Veel mooie beelden kwamen toen voorbij en we zijn benieuwd wat deze staat te bieden heeft. De Highway 101 brengt ons langs de afwisselende kust: ook hier veel steile kliffen, duinen en strand. Het weer is niet best, dikke bewolking en het is koud. Er zijn heel veel State parken met campgrounds en we rijden tot in Bandon. Dit is een leuk rustig kustplaatsje met een aantal kleine visrestaurants. Campground Coquilles ligt net buiten het centrum, we boeken voor één nacht en gaan terug naar het centrum voor een lekker vissie. ? De specialiteit hier is krab en kreeft maar het ‘slachten’ vinden we zo’n gedoe dus we bestellen een stukje kabeljauw van de grill.

We raken ook hier in gesprek met een paar Amerikanen, ineens gaat het over politiek en Roel merkt op; ‘In Europa hoor je heel veel dat ze Trump een joker vinden….’ De éne man kijkt ons bozig aan en zegt dan snibbig; ‘Trump is een prima kerel en een goed leider! Als wij jullie niet gered hadden in the war dan hadden jullie nu nog oorlog gehad!’ Zijn vrouw hoor ik zachtjes tegen hem sissen dat ie op moet houden. Mijn lover en ik kijken elkaar aan: oeps, laten we het hier maar bij laten want het type in zijn camouflagepak is bijzonder. ? Het is weer een koude avond, de kachel gaat aan en we kijken een film die we haast niet durven te vermelden: Saturday Night Fever. ?
Als we de volgende morgen de gordijnen open doen ziet de lucht er iets beter uit. Hopelijk komt de zon vandaag weer eens terug en trekt de bewolking weg. Ons plan is om langs de kust richting Portland te rijden en dat is nog zo’n 400 kilometer.  Fantastische duinlandschappen en oude geklonken bruggen van ver voor de oorlog (brug op de foto is de Coos Bay Bridge uit 1936).

We rijden door Charleston en Coos Bay, daar eten we in een piepklein restaurant op het water een vissoep.

Echt overal zie je trouwens Tsunami waarschuwingen.  Officiële én onofficiële.?

De streek is schitterend en doet ons denken aan de kust bij Normandië. We stoppen vaak om te genieten van de uitzichten en wandelen over het strand. Aanstaande maandag is het Memorial Day (op deze dag herdenkt men de gevallen Amerikaanse militairen maar het wordt ook gezien als het onofficiële begin van de zomer) en de Amerikanen hebben een lang vrij weekend voor de boeg. Afgelopen weken was er in de winkels al volop ‘Amerikaanse prullaria’ te koop variërend van papieren bordjes, vlaggetjes, gebak/koekjes en zelfs een limited edition van Smirnoff. ?

De voorspelling is dat het vanavond al heel druk op de wegen zal zijn dus als we bij de jachthaven in Winchester Bay een RV parking zien met vrije plaatsen dan zijn we met maar 75 kilometer op de teller uitgereden voor vandaag. We nemen een wijntje en genieten buiten van het zonnetje. Klokslag 06.00 uur gaat de volgende morgen de generator van de buren aan. ? Heel veel Amerikanen gebruiken zo’n ding om stroom op te wekken voor hun camper of caravan. Wij vinden het vreselijk die pokkenherrie maar de Amerikaan lijkt er niets van te hebben.

Gelukkig mogen ze tussen 22.00 uur en 06.00 uur niet aan. Het is wederom bewolkt en zodra we klaar zijn verdwijnen we uit de herrie. In het dorp doen we een lekkere koffie/thee, altijd weer die Hollanders overal,

en rijden dan verder langs de kust.

Ineens komt het zonnetje door, in Newport zien we een leuke campground, Beverly Beach, met een bord ‘vacancy’. We krijgen een plek vlakbij zee dus we are lucky! Ondanks de zon is het erg fris maar met een jas aan prima strandweer!

Het was een week van wisselende temperaturen, een aantal lange dagen en fingers cross for the camper. ?

 

De monteur in Bishop kijkt dus naar de radiateur en is niet bekend met ons Europees model. ‘Wat voor type is dit?’ vraagt hij. ‘Een Fiat’ is het antwoord van mijn lover. Van een afstand volg ik het gesprek en de hoop zakt in mijn glittersandaaltjes. ? Beiden gaan op de grond liggen en constateren waar het gat zit. En dan is de conclusie snel door hem gemaakt: er moet een nieuwe radiateur in want deze is van aluminium/plastic en kan niet gelast worden. Hij heeft dit type niet dus de nieuwe moet uit Nederland komen. Voor de zekerheid belt hij nog een andere garage voor advies maar helaas het is zoals het is. ? Ook wij hebben hier al over nagedacht en verschillende scenario’s doorlopen. Roel belt direct met de garage in Nederland (negen uur tijdsverschil speelt dan helaas weer een rol) en legt het allemaal uit, de radiateur wordt vast besteld. Ik heb geen goed gevoel over de monteur hier in Bishop. Stel dat de radiateur binnen is en hij kan de Europese niet plaatsen….We zitten ongeveer 500 kilometer van Temecula en zetten wat feiten op een rij: A. De garage daar kent onze camper en heeft de eerdere reparaties gedaan. B. We weten dat de onderdelen op dat adres aankomen. C. Lieve vriend Han woont er vlakbij. ? We besluiten om terug te rijden. ?
‘Jij doet ook alles om je haar door Han te laten doen, ik begin toch aan sabotage te denken!’ ; grapt mijn lover. Ik moet er wel om lachen maar vind het ook doodeng want 500 kilometer te gaan met een camper die een kapotte radiateur heeft. We kopen nog een ‘vezelbom’ bij de monteur voor als ie weer mocht gaan lekken. Het is warm, de airco kan nu absoluut niet aan en voor de zekerheid moet de verwarming hoog. Daar rijden we: buiten is het rond de 35 graden, verwarming hoogste stand, ramen open en a long way to go! ? De Highway 395 is lang en saai, af en toe stoppen we om te controleren of we lekkage hebben maar de radiateur houdt zich prima.

Met nog zo’n anderhalf uur rijden te gaan komen we bij Victorville. Mijn lover heeft eens op Google Earth een ‘vliegtuigkerkhof’ gezien (ruim 4000 vliegtuigen) en volgens hem is dat hier. En zo slaan we de Highway af op zoek naar het ‘kerkhof’. ?
Er is hier inderdaad een flink vliegveld maar daar worden vliegtuigen gerepareerd.

Het ‘kerkhof’ blijkt bij Tucson te liggen en blijft dus op de planning staan. Rond 15.00 uur rijden we het ons bekende terrein van de garage weer op en ook hier is de diagnose: radiateur kapot en nieuwe bestellen. Vanavond onze tijd 23.00 uur gaan we de garage in Nederland bellen om te checken of alles goed gegaan is. De dieselpomp ging, door een fout van de garage, met de verkeerde koerier en toen hadden we flinke vertraging….? De radiateur is inderdaad besteld en komt met DHL rechtstreeks naar de garage in Temecula. De volgende ochtend als we wakker worden is er al bericht: uw pakket is verzonden en zal donderdagmiddag geleverd worden op het afgesproken adres! Met de garage spreken we af dat de camper vrijdag voor de reparatie komt….so far, so good! We staan weer op het erf bij Han en het is alsof we niet weggeweest zijn. ? Het worden een paar ‘wachtdagen’ en we vermaken ons hier prima. Roel heeft werk liggen en gaat daarmee aan de slag. Han en ik gaan shoppen, winkels genoeg in Temecula en hij sleept deze Cheryl als een echte Yari overal mee naar toe.

We hebben gekke momenten en gieren het uit van de lach, zeker wanneer hij zelf een paar schoenen heeft gevonden en ik ze super leuk vind….’Ja lieverd, de schoenen die jij aanwijst en zo leuk vind heb ik de hele middag al aan, het zijn juist de anderen die ik ga kopen.’ We nemen pauze en doen een waanzinnig lekker koffietje in een nieuwe koffiezaak.

In onze laatste winkel probeer ik nog een bloesje te scoren maar helaas het is het allemaal net niet: ik kijk in de spiegel en ieuuuuw, ik moet echt lijnen want in alles wat ik aantrek lijk ik Patty Brard wel. ? ‘Kind, ik wou het niet zeggen….!’ ; giert Han. We stoppen ermee voordat we de winkel uitgezet worden en gaan met onze inkopen terug naar Roel. Amerikanen hebben wel smetvrees trouwens. In de supermarkten staan vaak dozen met tissues en de daarbij behorende afvalbakken om…. de handgrepen van winkelwagentjes te ontsmetten….

Roel heeft intussen de BBQ aangestoken, het enige wat deze shoppers hoeven te doen is de mais en groenten.

Ik doe mijn best maar zo handig als Han ga ik niet worden….’Dat komt omdat je geen huishoudschool hebt gehad, arme Roel!’ ; zegt Han met een smile. De volgende dag ga ik met mijn lover op pad voor een nieuw stukje tapijt in de camper. Bij Home Depot (soort Gamma) slagen we al snel en dan wordt het even rekenen geblazen hoeveel we nodig hebben want wij hebben metrisch (centimeters en meters) en hier in Amerika imperial (inches, foot en yards).

Deze week is het knap warm in Californië (boven de 30 graden) en niet echt lekker om te klussen maar als een volleerd stoffeerder gaat mijn lover aan de slag.

En het ziet er weer top uit! Soms verbaas ik me weleens dat we al weer de camper opruimen, boodschappen of andere klussen zoals de was moeten doen. Maar als ik erover nadenk is het ook de tijd die we in de hut doorbrengen. Het is geen vier weken vakantie en inmiddels zijn we al, weliswaar met een onderbreking, ruim acht maanden aan het rond trekken in ons huis van ongeveer tien vierkante meter.

Vrijdagochtend om 08.00 uur melden we ons bij de garage en ze gaan aan de slag. Zelf wandelen we naar het dichtstbijzijnde winkelcentra en gaan eerst koffie/thee doen. Het is ongelofelijk hoe druk het al is op dit tijdstip? Is er in Nederland een zaak waar je voor negen uur ’s ochtends in de rij staat voor koffie?

We zitten net als de garage een bericht stuurt: het gaat vandaag niet lukken, morgen is de monteur vrij dus op zijn vroegst wordt het maandagavond. ? Het is dat mijn lover veterschoenen aan heeft anders had ie er uitgeschoten. ‘Wat krijgen we nu grr$@#%& weer, ik ben hier zo klaar mee!’ roept hij en voordat ik kan antwoorden is hij de garage in Nederland aan het bellen om te informeren hoe lang een reparatie als deze zou kunnen duren. ‘Koffie op? Dan gaan we nu naar die gasten terug, ik pik dit niet!’ briest ie verder en daar gaan we terug naar de garage. De praktijk heeft het al geleerd: het gaat hier niet helemaal zoals bij ons: je hebt een afspraak voor vandaag maar dat wil niet zeggen dat ie dan ook klaar is. De planning is chaotisch. De monteurs doen zeker hun best maar er is geen schema en ze worden van de éné auto naar de andere gestuurd. Wij lopen het terrein op en de planner schrikt als mijn lover ineens in zijn kantoor komt. Er volgt een discussie: we moesten hier om 08.00 uur zijn en de camper zou, zeker omdat het ons huis is, vandaag klaar zijn. Dat we bij Han kunnen logeren gaan we ze niet vertellen! Uiteindelijk gaat de planner naar zijn baas om te overleggen. ‘We gaan ons best doen om het vandaag af te krijgen en anders moet de monteur morgen overwerken….’ is het antwoord dan. Het is nu rond tien uur en er is nog niemand aan de camper begonnen. ? Dit gaat nog wel een tijdje duren dus we gaan een auto huren, wat winkelen en een hamburger eten in Old Town bij Mad Madeline’s. Eindelijk iets voor vijven komt het verlossende bericht: de camper is klaar! Ik zet mijn lover af bij de garage en ga de huurauto inleveren. Meer iets voor hem om met de garage te praten over de reparatie want die is toch net iets aardiger dan ik. ? Alles is gefixt en retour naar Han, terwijl we daar de zandweg opdraaien vraagt mijn lover zich hardop af; ‘Zal ik voor of achter het huis langs rijden….’ ? In een reflex geeft hij minder tot geen gas en we staan stil. Langzaam zakt de zware camper in het mulle zand en het ding gaat niet meer voor of achteruit!

? Daar staan we dan, Han is in Los Angeles en heeft zijn jeep mee. Mijn handige lover haalt een schep en plankjes en begint te graven. Planken gaan onder de wielen en dan zachtjes gas geven maar het werkt niet. We doen voorzichtig nog een aantal pogingen maar zitten vast. Ineens zie ik buurman Kenny in zijn pick up aan komen rijden, die wil vast helpen! De mannen graven het zand nog meer weg, plankjes er opnieuw onder en de pick up gaat trekken! Ook dit mislukt en hij belt een vriend die een 4×4 heeft. Die overziet het allemaal, veranderd nog wat aan de plankjes en trekt vervolgens zo hard de camper eruit dat het lijkt alsof die vliegt! ?

‘Hoe komt het toch dat wij altijd van die gekke dingen meemaken, ligt dat nou aan jou of aan mij?’ ;vraagt mijn handsome. Ik kijk om me heen en geniet van de heerlijke plek waar Han woont: er zijn momenten dat zwijgen het beste antwoord is. ?
In de Stagecoach is iedere zondag live muziek, prima reden om er heen te gaan en we hebben een gezellig etentje. Ook nu verbazen we ons over de goeie band die optreedt.

De volgende ochtend maken we ons klaar voor vertrek en doen met Han nog een lekker bakkie koffie/thee in het nieuwe zaakje in Temecula. Precies een week geleden begon het gedonder met de radiateur. De planning is retour naar Bishop en vandaar onze oorspronkelijke route weer oppakken naar Lake Tahoe en Reno. 500 Kilometer te gaan over die saaie lange weg. Eind van de middag arriveren we op dezelfde campground in Bishop naast bakker Schat. Het is druk en we staan tamelijk ingebouwd. Onze buurman komt een praatje maken en ik wijs op de kaart aan waar we allemaal geweest zijn. Mijn lover zit in de camper en zorgt ondertussen dat het internet gaat werken want één minuut zonder en we zijn hopeloos verloren! ? Na het praatje stap ik binnen en vind hem voor de computer terwijl hij lachend zegt; ‘Ik moet zo lachen om jou, je zegt steeds: you know, hoor!’ ? ‘Ja Roel, je kan de Rotterdamse wel uit Rotterdam halen maar Rotterdam niet uit de Rotterdamse!’ ? Na een rustdag rijden we woensdagochtend weg uit Bishop op weg naar Lake Tahoe en Reno.

De volgorde is nog niet helemaal duidelijk want de weersverwachting is slecht in de bergen. Onze ‘campingburen’ kwamen uit deze richting en het was bar en boos: veel regen, onweer en erg koud. De Highway 395 brengt ons terug naar Mono Lake, één van de oudste meren van Noord Amerika, waar de radiateur ons in de steek liet. Het visitor centre heeft een mooie tentoonstelling over het meer en de tufa’s, deze kalksteenformaties zijn ontstaan door de samenstelling van het water in het meer. Dit is namelijk heel alkalisch en acht keer zo zout als zeewater. Er leeft een grote verscheidenheid aan vogelsoorten die zich voeden met de kleine zwarte vliegjes (alkali flies) en bruine garnaaltjes (brine shrimp). De tufa’s zijn heel goed te bewonderen in de South Tufa area. Het is genieten: de besneeuwde bergen op de achtergrond en de tufa’s.

Na dit heel bijzondere schouwspel vervolgen we ons weg richting Reno. Er rijdt een politieauto achter ons en waar het mogelijk is komt ie naast ons rijden, raampje gaat open en hij gebaart naar ons. Wat is dit, is hij geïnteresseerd in onze camper of hebben we iets fout gedaan? ?’Er hangt iets onder de camper!’ ; roept de agent zo hard hij kan. Mijn lover stuurt de camper naar de kant en moppert; ‘Wat is het nu weer met dat ding!’ (Zeg maar een vrije vertaling van wat hij echt zei….) Hij kijkt samen met de agent onder de camper en het blijkt dat de afvoerbuis van de vuilwatertank is losgeschoten. Het ding wordt weer vastgezet door mijn handige handsome en de weg is weer voor ons. ? Als we de staatsgrens over gaan en van Californië weer in Nevada (Spaans voor besneeuwd) komen schitteren de lichtjes van de casino’s langs de kant ons tegemoet. Zo’n 15 kilometer voor Carson city staat een groot reclamebord voor het Carson Valley Inn Casino. ‘Ach, even kijken of we daar kunnen overnachten kan geen kwaad’ ; zeg ik en mijn hand begint al te kriebelen….? Roel draait de parkeerplaats op en er staat nog een camper waar mensen inzitten. Hij gaat het navragen en je mag hier staan, top! Bij het wegrijden om een mooi plekkie te zoeken maken we een flauwe bocht en horen een schrapend geluid onder de camper. ? ‘Het kolereding valt aan alle kanten uit elkaar!’ ; roept hij, springt de camper uit en gaat languit op de grond liggen om te kijken wat er nu weer loos is. Ik ben inmiddels ook zuchtend uitgestapt en vraag de meest intelligente vraag; ‘Zie je wat?’ Mijn lover komt overeind en ziet mij afkeurend naar hem kijken ; ‘Ja, ga nou niet lopen zaniken dat ik vies ben want lekker belangrijk!’ Ik zwijg maar het lijkt alsof hij een schoorsteen heeft geveegd….? Het blijkt een euvel dat we al eerder hebben laten repareren vorig jaar in Yellowstone: namelijk de isolatiebak van de vuilwatertank. Die was toen losgeschoten en met ty-rap’s weer vastgezet. Hij hangt nu weer los en schuift over de weg, dit verklaart waarschijnlijk ook waarom de afvoerbuis los hing! Dag casino, hallo garage! Nu eerst kijken wie dit kan verhelpen. En waarschijnlijk is dit herkenbaar voor stellen maar wij hebben allebei een andere zoekwijze. Ik ben degene die bij een benzinestation vraagt of zij een garage weten maar mijn lover is de ‘doe-het-zelver’ en gaat gewoon kris kras rijden. ? Ik laat hem maar na het dorp voor de tweede keer uitgereden te zijn ben ik wat kribbig ; ‘Vraag het nou gewoon bij dat benzinestation!!!’ Alsof hij het voor het eerst hoort zegt hij; ‘Goed plan, ik ben zo terug.’ ? Samen met een kerel komt ie naar buiten en wat blijkt die gaat ons naar de garage brengen, hoe aardig! Daar aangekomen blijkt dat de camper niet op de brug kan maar hun andere vestiging zit een kilometer terug en daar is wel de mogelijkheid voor campers. ‘Geef die kerel een sleutelhanger met klompje!’ roept mijn lover en ik ren naar de aardige vent die ons hier heeft gebracht en geef het klompje. ‘Wow, how nice, thank you!’ zegt ie luid. Ik wil hem een hand geven maar dat gaat niet door want terwijl hij roept ; ‘I’m a hugger!’ zit ik al in zijn omhelzing. Daar sta ik dan met mijn 54 jaar en hoop maar dat ik geen rood hoofd krijg want het is een leukerd hoor! ? Mister good looking loopt daarna op Roel af en ook die krijgt een omhelzing. Op naar de andere garage en daar wordt de half loszittende plaat, gratis als service van de zaak, eronder vandaan getrokken.

We kunnen deze plaat missen maar moeten nu wel opletten dat de vuilwatertank bij erge kou sneller kan bevriezen. Het is te gek voor woorden hoeveel pech we hebben. ‘Straks hebben we geen volgers meer omdat iedereen denkt dat we het expres doen!’ zeggen we met een lach en rijden terug naar de overnachtingsplek bij het casino. Ik moet ineens denken aan de reclame van Nespresso: ‘What else?’ En inderdaad dit is Nevada, de staat waar het gokken sinds 1931 legaal is! ‘Casino, what else do I need: ?….hmmm, 21 puntjes op mijn kaarten….dat dan wel weer! ?

Je hebt het wel eens van die dagen dat je niet vooruit te branden bent: wij hebben dit dinsdagmorgen als we wakker worden bij het casino en het buiten vet bewolkt is.

In de verte bij de bergen waar Yosemite ligt is het nog erger. Ik wil eigenlijk het blog plaatsen en bij het casino is een snelle internetverbinding dus the place to be. Het bakkertje daar heeft lekkere gebakjes, we halen een koffie/thee erbij en nestelen ons in de hotellobby grenzend aan het casino. Met het thuisfront wordt er ook gelijk geappt/gemaild en de blog gaat online. Het is inmiddels al rond twaalf en buiten regent het nu zachtjes. Ons besluit is snel genomen, we rijden even naar Oakhurst, de dichtstbijzijnde plaats, doen wat boodschappen en gaan retour naar het casino. Natuurlijk niet voor het gokken maar het buffet is er zo geweldig! Vanavond is het thema BBQ en ja, dat pakken de Amerikanen ook groots aan. ?

En echt ik probeer langs de speeltafels te lopen maar zie de croupier van gisteravond. Hij steekt zijn hand op; ‘Hi, how are you? Do you join me tonight?’ Je kan zo’n aardige man toch niet laten staan dus ik ga zitten en mijn lover zoekt een ‘éénarmige machinevriend’. Aan tafel zitten nog vier spelers en ik wens iedereen geluk. En het geluk is wederom met me. ? Na een half uurtje spelen gaat de croupier wisselen met een collega, tijd om te stoppen en terwijl ik mijn fiches naar hem toe schuif denk ik; ‘Kom maar op baby, talk to me!’ En dat doet ie: ‘Colours on the table!’ Fooitje voor hem en dan op naar de kassier om mijn dollars te innen en dat zijn er best wat vanavond, lucky me! Mijn lover vind ik snel en hij blijkt ook winst te hebben: de gokkers kunnen met een gerust gevoel retour naar de camper! Soms zijn er die niet eens met een gerust gevoel naar de wc durven…. ?

De volgende morgen rijden we dan echt richting Yosemite dat op de flanken van de Sierra Nevada ligt. We waren hier vorig jaar oktober met mijn ouders, toen was het vreselijk druk en hopelijk is het nu in deze periode rustiger. Onze verwachtingen voor Yosemite zijn best hoog want het is één van de eerste en ook het druk bezochtste National Park in Amerika. Sinds 1984 staat het op de Unesco Werelderfgoedlijst. Onderweg bellen we met lieve vrienden om hen te feliciteren: ze zijn vandaag getrouwd! ? De weg via Wewona naar het park slingert omhoog en is prachtig, we komen bij de ingang van het park en volgens mij gaat het daar mis! ? Een vrolijk gezelschap zit in het hok en uitgelaten klinkt het; ‘Hej, welcome in Yosemite!!!! How is your day today?? What a lovely day!!!’ Het lijkt een beetje op een reclamefilmpje en wanneer de vriendelijke dame verkleed als een beer in het hok had gezeten had ik het niet eens gek gevonden! ? Volgens mijn lover ben ik dan wat sceptisch dus ik hou mijn mond en glimlach. We krijgen alle informatiefolders mee en horen welke campgrounds voor onze camper toegankelijk zijn. Up we go, het grote park in! Het eerste mooie punt is bij Tunnelview, vanaf hier heb je een prachtig uitzicht op Yosemite Valley met de kronkelende Merced rivier, hoge indrukwekkende granieten rotswanden als Half Dome en El Captain, besneeuwde toppen in de verte en watervallen.

Het is druk en we vinden nog net een parkeerplaats. Het uitzicht is super mooi en de lucht heel helder. Om ons heen krioelen de toeristen en zoals zo vaak zien we Aziaten gekke capriolen uithalen als ze zich laten fotograferen. ? We gaan verder en al snel veranderd de weg in een tweebaansweg. Dat wil zeggen twee banen in en twee banen uit het park. ?

De volgende stop is El Captain, een loodrecht uit de grond oprijzende rots waar alleen zeer geoefende klimmers zich kunnen uitleven.

Het is druk op de weg en we vragen ons af of de campgrounds plaats hebben. Ondanks dat het nog heel vroeg in de middag is heeft de opgegeven campground Upper Pines een bord met full staan. Het blijkt dat we ons eerst moeten melden bij de campgroundreservations want vanuit hier wordt alles gecoördineerd. Dit gaat allemaal soepel en we krijgen een plek op de naastgelegen campground North Pines. Even voor een beeld: er zijn verschillende campgrounds (zelfs met huurtenten)

in het park en wij zitten in de hoek richting Mirror Lake op North Pines die samen met Lower Pines en Upper Pines ongeveer 770 plekken totaal heeft!

De plek zelf is best ruim met een picknicktafel en een vuurkorf. Voordat we de plaats oprijden krijgen we uitgebreide informatie van de ranger over de campregels; ‘We bevinden ons middenin het bos met wilde dieren dus kijk goed uit wat je doet!’ En hij drukt ons op het hart om uit te kijken voor de beren! ‘Laat je bord met voedsel niet zo maar op de tafel staan als je even je camper ingaat!’ Nou, nou, spannend! Kom maar op met die beren! ? Onderweg hebben we fietspaden gezien en omdat het zo vreselijk druk is besluiten we te gaan fietsen.

Een ander alternatief is de gratis shuttlebus nemen. Om de paar minuten gaan ze en voor het hoogseizoen staan er al minstens 30 op de parkeerplaats te wachten.

We bezoeken verschillende mooie natuurverschijnselen en overal is het hetzelfde: zodra we de fiets geparkeerd hebben is het aansluiten in de schuifelende mensenmassa. Het is pas voorseizoen en nu al zo druk! Shuttlebussen vol met mensen rijden over de speciale busbanen en passeren auto’s die in de file staan.

We fietsen terug en zien een grote rookontwikkeling boven onze campground. Mij bekruipt dan altijd het gevoel dat ik iets vergeten ben uit te zetten en dat onze camper in de fik staat maar het is de rook van de vuurtjes van onze medekampeerders. ? Zo eind van de middag gaan de vuren aan en helaas zijn onze buren niet de beste stokers en meer de types voor een palingrokerij! Het is een beetje lachwekkend al die mensen op een hoop in campers, tenten en caravans zo middenin het bos. Helaas mister ranger, ik zie die beren echt niet komen hoor! Om 22.00 uur is het echter doodstil: dat moet ook want dat staat in de regels die we hebben gekregen! ? De volgende morgen is het ‘grote bos gevoel’ dan echt in één klap weg als er heel vroeg twee grote vuilniswagens denderend over de campground rijden. Een nieuwe dag een nieuwe kans en we gaan opnieuw proberen het wow gevoel voor Yosemite te krijgen. Ook nu gaan we met de fietsen op pad en maken een koffiestop bij The Majestic Hotel.

De fietstocht is weer prachtig en de natuur doet me aan Wallis in Zwitserland denken. En dit keer is mijn lover het wel met mij eens. ?

 

 

Misschien zijn wij te verwend want terwijl we in een soort polonaise van toeristen, waaronder heel veel Nederlanders en Aziaten, naar de waterval lopen zegt hij lachend; ‘Lekker zeg, met zijn allen in een National Park schuifelen om een waterval te bekijken die je in Zwitserland gewoon zo kan zien langs de kant van de weg!’ ?

Laten we voorop stellen dat Yosemite National Park echt heel mooi is, de natuur heeft zoveel verschillende kleuren, de grillige rotsformaties, hoge bergen, watervallen en de meadows (grasvelden) zijn erg bijzonder. Maar wat de mens ervan heeft gemaakt: vierbaanssnelweg in een park, busbanen, fietspaden en grote campgrounds met winkels maakt dat het voor ons op een groot Kralingse bos lijkt…., we misten alleen nog pannenkoekenhuis ‘de Nachtegaal’. ? En zoals eerder vermeld: alles in dit blog is onze mening en hoe wij het hebben beleefd. Er zullen meer dan genoeg mensen zijn die hier anders over denken.

Vlakbij het visitor centre zit een koffiecorner met een prima internetverbinding waarmee we hopelijk de dodenherdenking op de Dam live kunnen volgen voordat we het park verlaten. Gisteren spraken we er over: ‘Wat doen we, onze tijd 20.00 uur of de Nederlandse tijd aanhouden?’ Hopelijk is het in Nederland om 20.00 uur twee minuten stil en zijn er geen raddraaiers die dit verzieken. En zo zitten mijn lover en ik om 10.30 uur onze tijd (Nederland 19.30 uur) met een thee/koffie in een hoekje van het terras en volgen live de beelden. We zijn stil met Nederland en hebben beiden een kippenvel momentje.

‘Hoe bijzonder om dit hier met jou mee te maken.’; zegt mijn lover. Ik wil het bevestigen met een kus ? maar de romantiek is slechts een moment want vervolgens hoor ik; ‘Even nog snel een spelletje crushen….’ ?
Onze rit vandaag gaat via de Tioga of Sonora pas. Maar eerst alles vullen en legen bij de dump.

Volgens de laatste berichten zou de Tioga toch nog dicht zijn en dat klopt.

Het staat gelukkig al snel aangegeven dus we nemen de Sonora (waarvan we zeker weten dat ie sinds een week open is) en vandaar door naar Mono Lake.

We kunnen maar één ding zeggen: wat een super mooie weg is dit! Afwissende haarspeldbochten, dichte bossen, besneeuwde bergen, hele steile hellingen en diepe ravijnen.

Het klinkt wat hemels maar wow, wat een fantastische rit! ❤ Aan het eind van de middag zo’n twintig kilometer voor de pas zien we een bord met camping. Die is echter nog dicht, we draaien op een verlaten veldje en overleggen of we hier zullen blijven. Het is net een stukje van de weg en niemand die ons ziet. ?

Daar komt een kerel in een Jeep aangereden, die maar eens vragen of hij weet of het mag. Het is een inwoner van één van de dorpjes, met een echte Grocery Barendregt, waar we net doorheen zijn gekomen.

En je weet ook gelijk hoe ze hier winkeldiefstal oplossen.

Hij en zijn hondje komen juist van de Sonora pas en ‘Of course you can stay here overnight!’ We hebben nog een leuk praatje en hij geeft gelijk wat tips over de omgeving. Er zijn beren dus we moeten wel oppassen zegt ie. Ik vind dit soort afgelegen plekken prima….zo lang het licht is. Maar als het donker wordt dan is het niet mijn ding. ? Mijn lover weet dit en wat volgt is altijd hetzelfde ritueel: ik zit dapper met mijn wijntje tot het bedtijd is….Dan sluit ik de gordijnen en deuren, barricadeer de achterdeur met de bezem ? en ga liggen. Hij kijkt het allemaal glimlachend aan en zegt; ‘Als je liever weggaat naar een camping dan gaan we direct!’ En ik weet, hij doet het maar dat vind ik dan weer zo kinderachtig. ‘Nee, natuurlijk niet! We hebben een prima plek!’ , zeg ik vol overtuiging. En hoop dat de wijn zijn werk doet en ik snel in slaap sukkel. Na een verbazend goeie nachtrust laat mijn lover zijn drone weer eens vliegen

en dan door naar de Sonora pas.

Het is een hele klim en we komen in de sneeuw terecht.

Even een testje: we hebben een lowres videobestandje hier onder gezet. Klik op deze link: sonora2

En als het niet werkt zijn hier de foto’s ;-)

Deze pas is sinds een week open en soms rijden we tussen meters hoge sneeuw door. Het is echt vreselijk mooi hier! Bovenop de pas zien we een groepje mannen met sneeuwscooters, ze hebben een klein kamp gebouwd op een parkeerplaats. We stoppen en maken een praatje: de eerste week dat de pas open is komen ze hier om te skiën. Met sneeuwscooters brengen ze elkaar omhoog en dalen dan skiënd af!

Ze vragen of we skies bij ons hebben want willen ons zo naar boven brengen. Oh, wat zonde is dit, het had wel heel bijzonder geweest maar we hebben de latten niet bij ons. Hun sneeuwscooters hebben trouwens een pk van 155….OMG. ? Iets verderop doen we een stop voor koffie/thee en genieten van de rust, ik blijf het herhalen: dit is een geweldig mooie omgeving!

We dalen af tot we bijna bij Mono Lake zijn en stoppen bij een uitzichtpunt. Daar komt een jongen lachend op ons afgelopen, het blijkt een Nederlander en hij is samen met een vriend op rondreis. Ze verbazen zich over onze trip en we raken aan de praat. Ineens zien we onder de motorkap vloeistof druppelen….en flink druppelen!

Wtf, is dit nu weer?! Roel gaat op de grond liggen en ruikt aan de vloeistof, het is geen diesel maar wat dan? Het blijkt dat de radiateur lekt….en flink ook! We hebben gelukkig alles bij ons en vullen de vloeistof bij. Dan als een haas naar het dal en een garage opzoeken. We komen in de kleine plaats Lee Vining en stoppen bij de Shell, helaas de monteur is er pas maandag weer. Voor nu kunnen ze een soort ‘vezelbom’ erin gooien wat hopelijk de boel dicht. Roel maakt de motorkap open, wil hem vastzetten met de houder maar die breekt af. Al het slechte komt in drieën dus nog one to go….? De ‘vezelbom’ en extra vloeistof worden erin gegooid en ze geven het advies om naar Bishop te rijden omdat daar meer garages zijn. Prima, maar dat is nog ongeveer 100 kilometer te gaan en niet op onze route want die gaat juist de andere kant op richting Reno. In Bishop waren we al eerder en deze plaats is bekend om zijn Nederlandse bakker Erick Schat.

Een lekker vers Nederlands boterhammetje morgenochtend is ook niet verkeerd! ? Die richting dus maar uit en na een aantal kilometer stoppen we om de vloeistof te controleren. De radiateur lekt niet meer, wel gebeurd het derde ongeluk op rij als Roel zijn deur dicht gooit en het extra veiligheidsslot afbreekt. ?

Deze extra sloten zijn binnenin vastgemaakt om te voorkomen dat de auto van buitenaf opengebroken kan worden. Nou ja, hopelijk kunnen ze ook lassen hier. De campground die nog plaats heeft ligt gelijk naast de bakkerij dus morgenochtend een kort wandelingetje voor mijn lover. ? We vinden een adres voor de reparatie en er wordt geregeld dat we maandagmorgen als eerste aan de beurt zijn. ‘Vanavond als troost maar lekker uit eten.’ , zegt mijn lover. Op advies komen we terecht bij Bishop Bowl en Grill.

Het is een bowlingbaan met een restaurant waar het super druk is. Zo’n zaak waar de locals van Bishop komen en veel kennen elkaar. Als we eindelijk een tafeltje hebben komen we gelijk in contact met een Amerikaans stel naast ons en het vraagspel waar we vandaan komen begint weer. ? De buurtjes beginnen te kletsen en echt binnen een kleine tien minuten weten we weer veel van ze. Wat is dat toch met die Amerikanen, ze zijn echt heel vrij om alles te vertellen en zeer gastvrij. Wij zijn toch veel gereserveerder? ? Hij werkt bij de plaatselijke golfclub en ze nodigen ons uit om te komen spelen. ‘Kom morgenochtend gelijk, het ontbijt is er amazing!’ roept zij enthousiast. Roel vertelt dat mijn elleboog gebroken is geweest en dat we het in gedachten houden. Dan komt het op de pech met de radiateur en zij kennen de monteur waar we maandag moeten zijn. Als die het niet kan fixen dan weet onze buurman het niet meer! ? Easy is onze zondag, uiteraard met een lekker boterhammetje van bakker Schat. Mijn handige handsome fixt de houder van de motorkap en werkt wat, ik ruim de camper op en doe de was. Tussendoor slenteren we weer naar de bakker voor een gebakje

en dan zien we aan de overkant een Chinees restaurant die vanavond buffet heeft: het leven kan zo makkelijk zijn. ? Rare cocktailglazen hebben ze hier trouwens. Chinese style….

Het wekkertje zetten we om 07.00 uur want we moeten de volgende morgen vroeg bij de ‘radiateurmeneer’ zijn. Die maakt de motorkap open, kijkt en vraagt; ‘Wat is dit voor merk auto, dit ken ik helemaal niet, it’s not an American car….’ En in een split second kijken mijn lover en ik elkaar aan en denken allebei hetzelfde: dit gaat vast weer een story worden….?

 

We verlaten Vegas op maandagochtend, wat hebben we weer genoten van deze stad: de casino’s met al hun gokspelen, de verscheidenheid aan mensen, de flitsende en flikkerende reclamelichten, de drukte en vooral de gekte op the Strip en Fremont street.

Het was slechts een weekend maar het is mooi geweest, we zijn in een half jaar voor de derde keer hier en hebben ook nu weer weinig verschil gemerkt tussen dag en nacht. ?
De eerste keer hebben we hier een Duits stel ontmoet, die gaven ons de tip om via Pahrump naar Death Valley te gaan. Zij hadden daar op een mooi RV resort gestaan: een oase van rust, zo omschreven zij het. Na Vegas zijn we wel even in voor een pauze en het is op onze route dus let’s go en met de toepasselijke song van Robert Palmer ‘It takes every kind of people’ laten we de gokstad achter ons.

We komen begin van de middag aan en het eerste wat opvalt is het grote reclamebord: er is ook een casino aanwezig!

? De receptioniste is niet echt vriendelijk en de prijzen zijn vrij hoog. ‘Jij zei toch dat het goedkoper was?’ , vraagt mijn lover aan mij. Ik heb inderdaad op internet gezien dat het via booking.com goedkoper is en laat dat op mijn phone aan hem zien. Vervolgens loopt hij weer met alles terug naar de receptioniste. ‘Nou, dan boek je toch via die site.’; antwoordt ze snibbig. Mijn lover vult alles in op de phone en boekt voor drie nachten. ‘It’s done!’, zegt hij vriendelijk tegen het onaardige vrouwmens. Zij kijkt hem aan en haar blik is niet blij; ‘Now, you have to wait for 20 or 30 minutes!’ ? Want volgens haar kan het wel een half uur duren voordat de reservering doorkomt. Ik ben er dan al klaar mee maar helaas is de betaling gedaan dus weggaan is geen optie meer. Mijn lover tovert zijn vriendelijkste lach en zegt; ‘Dan ga ik hier 30 minuten bij je doorbrengen.’ Hij staat tegenover de vrouw en gaat op zijn telefoon iets doen: een spelletje Candy crush, what else?! ? De vrouw treuzelt nog wat maar ineens is het geregeld….mooi toch! Geloof me, mijn kerel is een lieverd maar je wilt hem echt niet wachtend voor je balie hebben. ? Het park ziet er mooi en rustig uit en er staan veel hele grote campers en caravans.

Op onze prima plek raken we in gesprek met de Amerikaanse buurman. Hij en zijn vrouw zijn snowbirds. Dat zijn mensen, veelal gepensioneerden, die geen huis meer hebben en in hun camper of caravan wonen. Het liefst in/naar gebieden waar het zonnetje schijnt en het lekker warm is: de snowbirds ontvluchten de sneeuw. ?Ook is het in Amerika, in tegenstelling tot bij ons, toegestaan om permanent op een camping te wonen. Onze buren betalen per maand 460,00 dollar voor hun plaats. Bij dit RV resort hoort een casino en als je daar speelt krijg je korting, hoe meer je speelt hoe hoger de korting. Onze buren zeggen dat ze er regelmatig spelen en krijgen 200,00 dollar korting. Mooi rekensommetje: ze hebben dus een kast van een caravan, het bijbehorende stukje grond ingericht zoals zij het leuk vinden, spelen in het casino en zijn in totaal 460,00 dollar per maand kwijt voor huur en casino. Alhoewel we natuurlijk niet weten wat ze uiteindelijk vergokken! ?Zij leven al vijf jaar op deze manier.

Als we ’s avonds over het park wandelen

zien we meer ‘aangeklede opgepimpte’ tuintjes.

Het casino valt voor mij wat tegen want ze hebben alleen maar gokmachines. Het bijbehorende restaurant serveert iedere avond een ander all-you can eat menu (zoals lasagne, spareribs of meatballs met alles erop en eraan) voor 8,75 dollar! Dit is dan ook nog inclusief limonade, koffie of thee! We hebben rustige dagen hier, de temperatuur is knap hoog (35 graden) en dan doe je ook niet veel. We ruimen wat in de camper op, doen de was, liggen bij het zwembad,

mijn lover bakt een brood

en knutselt een snoer ledverlichting in het zonnescherm.

Want na het zien van de lichtjes hier kan deze bling bling Cheryl niet achterblijven! ? Op het park heerst een soort serene “ouderen rust”. ‘s-Morgens wandelen wat mensen met honden kwiek rondjes om de vijver waarbij er ongeveer elk rondje eentje afvalt.

Een enkeling waagt zich in de schaduw voor zijn/haar hut en de rest zit binnen met de airco en tv aan. ? Bij het zwembad gaat mijn handsome lekker in de schaduw wat series liggen kijken en ik ga heel stil (zonder spetteren en proesten dat het water zo koud is) het water in. Je durft bijna geen geluid te maken zo stil is het hier. In het water drijft een forse dame op een luchtbed, haar man trekt haar wat voort. Ik schat ze zo rond de 70 jaar, ik zie dat zij geen gebit draagt. ? Daardoor kan ik haar moeilijk verstaan en dat gaat uiteraard mis. Nadat ze heeft gehoord dat we uit the Netherlands komen en nu net uit Vegas, slist ze; ‘Are you going to Duck Valley?’ Ik kijk haar aan en vraag; ‘I don’t know where that is, can you tell me?’ Het ouder echtpaar kijkt me vol ongeloof aan omdat ik niet weet waar dat is en zij slist nog een keer, maar nu hard; ‘Duck Valley!!!’ En ineens heb ik het door en denk; ‘wtf mens, doe een gebit in en zeg gewoon Death Valley!’ Ik zie mijn lover achter zijn scherm liggen lachen: welkom in het land van de snowbirds! ?

Ons plan is om via Death Valley noordwaarts te gaan naar Yosemite maar de Tioga pas is helaas nog dicht door sneeuw. We nemen de route nog eens door, Sequoia en Kings Canyon National Parks willen we ook bezichtigen en we komen er niet helemaal uit.

Besluiten dan om eerst Death Valley (hier waren we al eerder met mijn ouders vorig jaar oktober) te doen en daar verder onze route te bepalen. De Amerikaanse buurman hoort het allemaal aan en heeft net in de krant gelezen dat het gisteren ruim 40 graden was in Death Valley, in de nacht koelt het maar af tot 28….’You must be crazy without airco!’ , zegt ie. Bij ons slaat de twijfel nu ook toe en als hij met een mooie alternatieve route komt dan zijn we snel om. Hij stuurt ons via Shoshone de 127 op naar Baker met eindbestemming Calico Ghost Town. Het is een mooie route maar of het nou minder heet is….?

Als we Baker en de Mojave woestijn uitrijden komen we iets verderop bij een agricultural checkpoint. We zijn deze al vaker gepasseerd maar snappen nog steeds niet wat precies de bedoeling is. Wat mag je wel meenemen en wat niet, er zijn verhalen dat blokken brandhout, groenten en vlees niet mogen maar exact weten doen we het niet. Onze pas gekochte Walmart inkopen willen we echt niet kwijt! Omdat het een lange rit is, en ik op de rechte stukken best kan rijden met mijn arm, zit ik achter het stuur.

Snel vraag ik; ‘Waar gaan we zeggen dat we vandaan komen, gewoon Pahrump?’ Mijn handsome kijkt me aan; ‘Nee, doe maar Vegas, ik weet ook niet wat ze willen.’ Ik nader de beambte en krijg een stopteken, raampje naar beneden en ‘Hello, how are you, where do you come from?’ En dan komt het: we hebben allebei tegelijk een ander antwoord, ik zeg; ‘Vegas’ en mijn lover roept; ‘Pahrump!’ ? De beambte kijkt ons aan, ik haper en mijn lover zegt; ‘Pahrump near Vegas.’ Dit antwoord is goed genoeg en we mogen door. ‘Nou vraag ik je nog waar we vandaan komen!’; hinnik ik van het lachen….? Eind van de middag komen we aan op een campground die net onder het verlaten stadje ligt.

Wat is het warm, door de hitte hebben we weinig trek en eten niet veel: altijd goed voor de body! Calico is een verlaten stadje met een zilvermijn.

Het is leuk maar ook zeer toeristisch, busladingen Aziaten worden er uitgezet wat wel weer een hilarisch ‘happy Japanner momentje’ oplevert met een groepje dames uit Korea.

Dit flauwe grapje ✌is ontstaan in Chili met Gino (onze computerprogrammeur) en is inmiddels al op veel plekken zo maar opgedoken. ? We doen een koffie/thee met wat lekkers: het is vandaag 27 april, leve de Koning! Helaas geen oranje tompouce dit jaar maar een vers stukje warme appeltaart. ?

Vervolgens bezoeken we de zilvermijn

en probeer ik uit waar ze in de serie Goldrush altijd mee bezig zijn. Veel goud is het niet wat ik uit het water schep maar in zo’n klein glazen flesje past het toch niet om mijn vinger! ?

En volgens Roel is het meeste ook nog pyriet, nepgoud. Na een leuke maar zeer warme ochtend lopen we terug naar de camper en zetten koers naar Sequoia National Park in de Sierra Nevada. Onderweg passeren we grote velden met ontelbare sinaasappel-en olijfbomen.

De plaatsjes worden kleiner en stiller en de omgeving is mooi. Langs de weg staat een reclamebord voor het stadje Tehachapi wat er leuk uitziet dus gaan we die richting maar eens op voor een overnachting. Het is nog vroeg in het seizoen en veel is dicht, we rijden door naar de ingang van Sequoia. De omgeving wordt bergachtig en het lijkt alsof we in de Alpen rijden: dat geeft altijd wat meningsverschil omdat mijn lover vindt; ‘Het is net Oostenrijk of Noorwegen!’ En ik stel; ‘nee joh, typisch Zwitserland!’ ? Bij de ingang van het park horen we van de ranger dat de twee dichtstbijzijnde campgrounds vol zitten. De eerstvolgende is nog anderhalf uur rijden. Het is inmiddels rond 18.30 uur en we besluiten terug te rijden tot Three Rivers (ongeveer 10 minuten), daar is een gelijknamige campground.

Die heeft nog plek en we staan….er is echter wel één probleem: er is geen internet! We lopen terug naar de receptie om te kijken of daar ontvangst is maar helaas: we zijn aan elkander overgeleverd vanavond. ? Bij het teruglopen passeren we een caravan met twee echtparen (Amerikanen) en een paar hondjes. ‘Come in, and have a whiskey!’; roept er één. We stoppen en maken een praatje. Wat een leuke hondjes en ze hebben ook een puppy: Lilly Rose….ik ben verkocht! ?

Ze dringen aan dat we gaan zitten, we willen eerst gaan eten en beloven daarna terug te komen. Naast hen staat een Nederlands stel met kinderen waaraan we ook beloven om later wat te komen drinken. Zo hebben we nog een drukke avond en een gezellige babbel. Met de Amerikanen gaat het uiteraard weer over Trump, dit keer loopt de discussie wat hoog op als de Amerikaanse heren het niet eens worden over het Mexicanen-beleid. Moeten alle Mexicanen het land uitgezet worden of niet? De echtgenote van de één springt er tussen en roept; ‘Don’t talk about politics or you go sit inside!’ ? We geven ze twee sleutelhangers met klompje voor de gastvrijheid en ze zijn reuze blij. ‘Goed, jullie hebben nu twee sleutelhangers en ik neem Lilly Rose!’ roep ik ? maar helaas is dat niet gelukt. Even door naar het Nederlandse stel uit Naarden ernaast en ons gewarmd bij het vuur. Het is te merken dat het hier al hoger is want het koelt goed af: heerlijk na al die hitte. Op zaterdagochtend rijden we dan het park in, we zijn niet alleen want er is een flinke rij met wachtenden.

Er is een aparte doorgang voor jaarpashouders, die wij ook bezitten, dus we hebben geluk en kunnen snel door. Doordat dit park zo hoog ligt (boven de 2100 meter) zijn de campgrounds nog niet allemaal geopend of net (27-4) open gegaan. Hoe hoger we komen hoe kouder het wordt en langs de weg liggen nog stukken sneeuw. Voertuigen vanaf zeven meter (wij meten met de fietsen erbij 6.85) mogen vanaf deze ingang niet voorbij Hospital Rock en dat is maar goed ook! De weg wordt smaller en smaller en elkaar passeren zou problemen op kunnen leveren. Bij het Giant Forest visitor centre wandelen we een rondje maar wat is het koud; snel terug naar de camper en eerst een lange broek en jas zoeken! ?

Een stuk verderop begint een dikke mist waar we doorheen rijden om bij de General Sherman tree te komen.

Deze boom is niet de hoogste maar meet wel de meeste inhoud (grootste hoeveelheid hout) ter wereld. Wow, wat een boom, je voelt je een dwerg!

De map met informatie, die we bij de ingang hebben ontvangen, is up to date en vlakbij is een geopende campground, Lodgepole. Er zijn beren hier die de afgelopen week al drie keer een auto hebben opengebroken aldus het bord. ?

Iedere plek heeft dan ook een zijn eigen ‘berenkast’ om voedsel in op te bergen.

We vinden een mooie plaats aan het water, genieten nog even van het zonnetje en maken een wandeling.

Als de zon weg is wordt het ijzig koud.

Met de kachel aan gaat mijn chefkok in de kitchen aan de slag. Ook hier hebben we geen internet en we voelen ons intussen een soort digitale survivors! ?Gisteren vertelde een ranger dat je het best ’s morgens vroeg in het park op pad kan gaan omdat dan de mist er nog niet is. Dat doen we en zien de Sherman tree in het zonnetje.

Super mooi is ie met het zonlicht er tussendoor. De hele wandeling is kouwelijk genieten en de mist komt weer opzetten. Eénmaal in de camper weer op weg is de mist zo erg dat we nog geen twintig meter zicht hebben. Beiden turen we met ons neus bijna tegen de voorruit, zucht, dit is vermoeiend rijden op de toch al smalle wegen. En dan ineens is de mist weg en het lijkt alsof er na iedere bocht weer een mooier uitzicht is. In de verte nog sneeuw op de bergen en in de diepte zien we de weg en rivier slingeren.

Onze route: bij Three Rivers het Sequoia National Park in, vandaar door naar het Sequoia National Forest. Hier bevindt zich de ingang Big Stump waar voertuigen vanaf zeven meter en langer erin kunnen om bij de Sherman tree te komen. Via de bovenkant van het park gaan we over de Kings Canyon Scenic Byway naar de zijweg richting Hume Lake om bij het meer te kijken.

Vervolgens keren we terug naar de Scenic Byway tot het einde in Kings Canyon: Roads end.

De parken zijn aaneengesloten en ieder mooi in hun eigen schoonheid en meer dan de moeite waard!

In Kings Canyon zijn vier campgrounds waarvan er, nu zo vroeg in het seizoen, nog maar één open is, Sentinel. De eigenlijke weg in dit enorme park is maar 10 kilometer lang, de rest moet je per voet verkennen. Dat doen we en maken een wandeling langs de rivier die heel easy vlak begint maar aan de andere kant over en door rotsen loopt.

Het is inmiddels al eind van de middag en na een hele dag vermoeiend bezig zijn is dit net iets teveel voor mijn lover en hij moppert er op los; ‘Jij altijd met je plannetjes!’ Ik loop vooruit en heb ineens iets aan mijn oren….? Nog even in het zonnetje

en dan wordt het weer erg koud, de maan komt op, er zijn heel veel sterren en binnen doen we de kachel en kaarsjes aan. We eten iets toepasselijk: zuurkool met Poolse worst (lekkerder dan de Hema worst) ?

en babbelen over de afgelopen dagen want voor de 3e avond op rij is er geen internet. De balans: de drie parken zijn bijzonder mooi met een hele oude geschiedenis want er zijn bomen van zeker 3000 jaar oud! In deze periode is het er heerlijk rustig maar er zijn veel grote campgrounds wat eigenlijk wel aangeeft dat het hier zomers in het hoogseizoen flink druk zal zijn. We krijgen vaak de vraag; ‘Wat is het mooist dat jullie tot nu toe op deze reis hebben gezien?’ Hier een antwoord op geven is niet makkelijk omdat we zoveel mooie bijzondere dingen hebben mogen zien en ervaren. Mijn lover en ik zijn beiden gek op berggebieden en dat we hier drie dagen zonder internet hebben doorgebracht zegt wel genoeg: Sequoia en Kings Canyon we love it! ?

Maandagmorgen rijden we genietend het park uit en zetten koers richting Yosemite National Park. Eénmaal op de snelweg gaat het gas op de plank want misschien halen we de ingang van Yosemite. Met nog zo’n 80 kilometer te gaan staat er langs de weg een groot reclamebord van een casino: het Chukchansi resort en casino. Mijn lover knipoogt naar me en zonder iets te zeggen geeft hij richting aan en slaat de weg in. Er staan meer campers op de grote parkeerplaats en overnachten is toegestaan.

Afkicken is best lastig dus we wagen een gokje: ik heb een lucky Black Jack hand en ga met winst van tafel. Het overnachten was hier al gratis, eten en drank heb ik net terug zitten winnen en we krijgen ook nog twee gratis t-shirts: we zijn goed op weg om snowbirds te worden! ?