Happy Holidays!

We zijn ruim één week thuis en nee: we kunnen het nog steeds niet wennen! Misschien doen we ons best er ook niet voor….iedere avond als we in bed liggen en elkaar welterusten wensen zegt mijn lover; ‘en weer één dag dichter naar 14 februari!’ En dan bedoelt de romanticus niet Valentijnsdag, maar op die dag vliegen we terug naar Los Angeles. ?
We zijn van Amerika gaan houden en hebben er het afgelopen half jaar met veel plezier doorgebracht!  Ons reisblog heeft nu even ‘pauze’ en gaat in februari weer van start. Het is super leuk om te doen en op die manier onze belevenissen met jullie te mogen delen.  Het scheelt ook een hoop bijpraten nu we thuis zijn. ? Nogmaals thanks voor de leuke enthousiaste reacties op onze verhalen en als ik de bijbehorende grafiek mag geloven dan wordt ie veelvuldig gelezen! Top!  Van alles mis ik het zonnetje in Californië het minst. Want ik hou van een kerst met kou en sneeuw….? Het laatste blog van dit jaar ga ik dan ook afsluiten met de voor mij meest romantische ‘wintersong’ ever: ‘It may be winter outside’, speciaal voor mijn fotograaf ? die jullie heeft laten meegenieten van alle mooie beelden.

Have a wonderful Christmas and a happy 2018!

De finish van de eerste etappe

Zijn de nachten korter in Vegas en de dagen langer of maken wij de nachten langer en de dagen korter? ? Hoe dan ook, niet echt uitgeslapen worden we zaterdagochtend wakker en komen langzaam op gang. Mijn handsome schiet wat aan en gaat beneden in het hotel bij één van de vele restaurantjes een ontbijt voor ons halen. Verder is het plan om vandaag zeker naar de hotels Bellagio en Flamingo te gaan want daar waren we nog niet eerder en verder zien we wel.  Eerst rijden we nog even door het oude Las Vegas. Rond Fremontstreet wordt echt veel gesloopt maar die ouderwetse blauwe kleuren en neonreclames wil Roel nog wel vastleggen voor het allemaal verdwenen is.

Je merkt dat in veel staten marihuana tegenwoordig legaal is.

Daarna gaan we naar het Bellagio ( het Excalibur behoort tot dezelfde keten als het Bellagio dus je kan je parkeerkaart ook daar gebruiken). Binnen in het gebouw is het groot en vooral chique. Er zitten veel dure winkels en er is nu een super mooie kerstshow.

Zij hebben tevens een chocoladefontein die acht meter hoog is en waarmee ze in het Guinness book of records zijn beland. ?

We slenteren door het casino maar spelen doen we niet want de inzetten zijn ons te hoog….of is ons hoofd na de ‘chapeldag’ van gisteren nog niet helder genoeg….? Dan eerst maar naar het Paris aan de overkant voor een kop soep, we ploffen op het terras bij Mon Ami Gabi, wat een heerlijke plek is dit toch met uitzicht op de strip en de fontein bij Bellagio.

Door naar de Flamingo en nog een aantal andere casino’s want het is weer zover: ik kan geen speeltafel vinden die aan mijn eisen voldoet. ? Wat zijn we daarna blij dat de auto bij het Bellagio staat want instappen en terugrijden is heerlijk, het scheelt een hele wandeling! We zijn best moe en blijven ’s avonds ’thuis’ in het Excalibur, eten bij the ‘All you can eat’ die prima en uitgebreid is. Het is onze laatste avond hier dus nog maar een rondje casino. ? Ik vind dit keer vrij snel een tafel en Roel verdwijnt naar zijn éénarmige vrienden. En dan eist Vegas zijn tol: Roel komt naar mij toe lopen en zegt ; ‘ik heb geen zin meer en ga naar boven, blijf jij nog maar lekker zitten.’ En daar gaat ie om 21.30 uur naar de hotelkamer. Ik bestel nog een drankje en wanneer de croupiers wisselen hou ik het ook voor gezien. Als ik boven kom ligt mijn lover op zijn laptop te werken! Onvoorspelbaar die vent van mij. ? De volgende dag vertrekken we uit Vegas, de stad van onze liefde….maar genoeg daarover….

We zetten koers naar Lake Havasu City. Deze tip kregen we van een medewerkster van de garage. Het plaatsje is aardig maar op deze koude zondagmiddag vrij stil. In de weekenden, feestdagen en vakanties trekken hordes toeristen en watersporters naar dit meer om te varen, jetskiën en zeilen. De London Bridge, men kocht een oude vervallen brug uit Londen op, brak ‘m af, nummerde alle stenen en bouwde hem hier weer op, is prominent aanwezig en ‘s-avonds zo net voor kerst sierlijk verlicht.

Nu zien sommigen hotels er verlaten uit en we twijfelen welke we zullen nemen. Inmiddels is er ook een harde wind gekomen. Dit zijn we niet meer gewend en we lopen te klappertanden. We pakken internet erbij en het wordt een betonnen ‘kolos’ aan het meer. Bij goed weer (wat het hier meestal is) zal het hier vast stikdruk zijn maar nu zijn we met nog 4 andere auto’s op de parkeerplaats de enige gasten. Het is prima dat de receptioniste iedereen bij elkaar zet maar oei,oei, wat een gehorige kamers….?
’s Avonds gaan we naar het centrum en vinden naast de plaatselijke danszaal, waar bejaarden een kerstbal hebben ?, een goed restaurant met uitzicht op de verlichte London Bridge en haasten dan terug naar het hotel want het lijkt winter! De volgende dag is Roel verkouden, hij heeft het koud dan weer warm. ‘Zal wel van de airco komen in het casino.’; zegt hij. Buiten staat er nog steeds een straffe wind en we besluiten een stukje te gaan rijden. Wat is het koud, vreselijk! We zetten de kachel in de auto op warm en rijden wat rond. Er is echt geen klap te beleven hier, niemand waagt zich buiten. ? Ik haal een lekker winterkoffietje bij de Starbucks en bij Walmart een soort antigriep tabletten voor mijn lover en we gaan terug naar het hotel. Daar kruipt ie onder de wol en we kijken een film op de laptop. Veel foto’s hebben we hier niet gemaakt!
De volgende ochtend is hij iets opgeknapt en rijden we op het gemak weer terug naar Joshua Tree National park. De lucht is helder en mooier dan vorige week. We moesten trouwens vorige week een entreekaart kopen want we hadden de jaarpas voor alle Nationale Parken (80 dollar per jaar, koopje….) in de camper laten liggen. ?  Dan is 25 dollar voor een week toch effe zonde als je al betaald hebt. Het is zeven graden en dat zijn wij al heel lang niet meer gewend. ? Het weer is ineens omgeslagen en ik heb niet veel warme spullen ingepakt. We stappen af en toe even uit de auto maar kunnen niet echt genieten van al het moois.Het waait echt hard.

En wat er dan gebeurd: Bij de ingang moesten we uiteraard de weekkaart laten zien en konden gewoon doorrijden. Maar bij het verlaten van het park worden we nog een keer gecontroleerd en blijkt onze pas al 8 dagen oud te zijn en willen ze ons wéér 25 dollar laten betalen. De ranger is een beetje norse vrouw en ik weet wat er gaat gebeuren….mijn lover gaat dit ‘gevecht’ aan en ik kan hem geen ongelijk geven. Als hij met zijn uitleg begint zijn wij de enige….als hij klaar is met zijn pleidooi staan er ongeveer zeven auto’s achter ons, is het ‘opperhoofd van de rangers’ erbij gekomen (ik ben intussen heel langzaam van mijn stoel afgezakt  ‘help, ik kan hier niets aan doen’) en mogen wij gratis doorrijden. Hoe hij het toch altijd flikt?! ?  Don’t ask me! Eind van de middag arriveren we in Yucca Valley, een aantal kilometer (ongeveer twintig) buiten het park.
We zien vrij snel een hotel, dat nemen we en zie ons: Roel gaat weer bibberend naar bed en ik zit in mijn zomerse outfit en zet de kachel hoog….alleen drank kan me redden!
’s Avonds rennen we naar restaurant Sizzler (prima keten en goeie steak) aan de overkant, waar ik van mijn maaltijd geniet en Roel lusteloos iets mee prikt. De volgende ochtend tijdens het ontbijt schrikken we van de beelden op de tv. Veel gebieden rondom Los Angeles staan in brand. We krijgen verontruste berichten uit Nederland hoe het bij ons is maar hier is niets aan de hand. We geven Han een belletje dat we onderweg zijn en vragen hoe het bij hem met de branden is. Dan langs de garage en het is goed te zien dat de camper op de brug staat. Twee monteurs zijn hard aan het werk en ze denken dat ze morgen, donderdag, klaar zijn. We hopen er maar het beste van, het duurt allemaal vreselijk lang, veel langer dan gepland en afgesproken maar we kunnen niet anders dan beleefd blijven. ? De reparatie moet klaar voor we maandag naar huis vliegen! Gelijk ook maar even naar de autoverhuur dat we de auto nog iets langer willen huren, een paar boodschappen halen en naar Han. Aanstaande zondag gaan we al naar Los Angeles en tot die tijd logeren we bij hem thuis. We komen aan en ach de arme man, hij is ook doodziek. Daar zit ik dan met twee patiënten, allebei snip en snipverkouden. ‘De wijkverpleegster gaat eerst voor zichzelf een rosé inschenken en jullie hup naar bed!’; zeg ik. Daar gaat het duo, ze verdwijnen hun slaapkamers in en ik ruim de boodschappen op, drink mijn glaasje en ga wat te eten maken. Rond een uur of 20.00 uur schrikken we van phone alerts over de branden. Han woont hier al een aantal jaar en is de bosbranden gewend maar voor Roel en mij is dit onbekend en ik vind het best griezelig. We bespreken wat er moet gebeuren als er brand is, een soort vluchtplan zeg maar. ? Ik slaap onrustig door het ‘brand idee’ en ook door het hoesten, dat gaat tegen elkaar op, de één hoest nog harder dan de ander.
De volgende dag horen we dat er vannacht branden zijn geweest 23 mijl hier vandaan. We ruiken de rook en helicopters die het vuur bestrijden vliegen over.
De garage stuurt ’s middags een bericht dat de camper pas mórgen klaar is….ook dat nog! ? Han gaat ’s middags naar de dokter in Temecula en als ik buiten met de hondjes loop zie ik in de verte rookwolken! En ja hoor, hij laat weten dat daar brand is maar alles is goed en hij kan gewoon terug komen. Hoe vreemd zo met de zonneschijn lijkt het allemaal onschuldig en vriendelijk maar het is super droog hier en met de keiharde wind kan het vuur ineens alle kanten op slaan. De alerts blijven komen en dan volgt ook het bericht dat de stroom eraf kan gaan. De electriciteitsmaatschappij doet dit uit voorzorg. Wij hebben nog steeds stroom maar het zou kunnen dat….Han heeft de kaarsen al klaar liggen. ? En tot overmaat van ramp voel ik ’s avonds een akelige spierpijn tussen mijn schouderbladen en een kriebel in mijn keel. Straks als ik naar bed ga neem ik maar een anti griep tabletje van Roel. Ik maak een zuurkoolschotel met rookworst.

Hier in Amerika noemen ze dat Poolse worst en lekker dat ie is! Daar kan de Hema worst in Nederland echt niet tegen op. Verder is het een rustig avondje want de patiënten gaan allebei na het eten weer naar bed. Vrijdagochtend bericht de garage dat de camper rond 14.00 uur opgehaald kan worden, yes! Han en Roel gaan na het ontbijt terug naar bed en ik rommel wat met de kerstbomen als er een hevige trilling door de vloer gaat….wat is dit?! Ik heb de wasmachine aan staan, is die het? Een in de verte voorbij rijdende vrachtwagen? Het trillen stopt, de mannen hebben niets gemerkt want slapen weer. Als Han wakker wordt heeft hij een alert gekregen, er is een lichte aardbeving geweest. Wow, we maken hier wel van alles mee zeg! Tegen de middag voelen Roel en Han zich ietsje beter.

Han gaat verder met de kerstbomen en wij gaan naar de garage voor de camper. De reparatie is gelukt en de dieselpomp is vervangen. Omdat we een gereviseerde hebben gekregen moet de oude retour mee naar huis zodat we hier statiegeld voor terug krijgen. Het is best een gewicht, ongeveer een vijf of zes kilo. We hebben zelf één koffer bij ons en kunnen er één (of twee) van Han lenen. Dat zal nodig zijn gezien de kerstspullen die ik gekocht heb….? We maken een quickstop bij Homedepot (een soort Gamma/Karwei) voor wat ongediertebestrijdingsmiddelen. Uit voorzorg tegen muizen en ander klein gespuis wat onze camper de aankomende twee maanden als hun huis kan gaan beschouwen. ? En daar zie ik weer iets super leuks voor bij de vijver! Het zijn kleine glazen bollen in verschillende vormen zoals een kerst- en sneeuwman. ‘Kopen maar weer!’ ; roept mijn lover wanhopig lachend uit. Dan zie ik nog een verlichte hond, een verlichte iglo met vissende eskimo’s….’help, neem me please mee uit deze winkel!’; zeg ik tegen Roel. Han heeft heerlijk gekookt en gelukkig hebben de patiënten ook weer meer trek.
We zitten de hele week al met een dubbel gevoel en vanavond tijdens het eten komt het gesprek er weer op. Zeker met Han die dit ook heeft meegemaakt en ons begrijpt. We zijn nu een half jaar in de States en toen we vertrokken hadden we geen idee hoe het ons zou bevallen. Nu gaan we bijna naar huis maar doen dit met gemengde gevoelens….want we missen Nederland écht niet. Wel onze familie en vrienden maar verder kunnen we niet echt iets van Nederland opnoemen dat we missen. Het verschil zit in zoveel dingen en is teveel om uit te leggen in dit blog. Zeker ik ben hier verbaasd over want Amerika was niet mijn ‘keuzeland’ maar heeft mijn hart wel gestolen. ?
We vliegen maandag rond 14.00 uur vanaf Los Angeles rechtstreeks naar Amsterdam. Omdat het rond LA altijd druk is, en het voor Han ook beter uitkomt, gaan we zondag al naar LA en nemen daar een hotel. We moeten dus zaterdag de camper opruimen en de koffers pakken. Han kijkt dit met verbazing aan. Op een gegeven moment roept hij; ‘kind, jij krijgt hele volksstammen gek, wat een chaotische inpakstijl heb je!’

En ja, ik kan het niet ontkennen want ik ga niet zeggen wat er allemaal is gebeurd en wat er bijna in mijn koffer zat maar het was hilarisch! Vervolgens doet Han ook nog een paar lekkere Amsterdamse imitatiestemmen na en zetten we René Froger met zijn ouders (Bolle Jan en Mien) op en de stemming komt erin. Op zondag is het pakken nog niet klaar, ik heb inmiddels zoveel troep verzameld dat Han ingrijpt. ‘Nu is het afgelopen, eerst alles verzamelen en ordenen. En je haar? Ik zou het toch nog verven?’ ; zegt Han streng. Dus ik eerst zitten en verf in mijn haar.

Wat een gekke ochtend! Han nog in nachthemd, ik met kerstsloffen aan en er is geen vaart in te krijgen. ‘Niet mee bemoeien Han, komt vanzelf goed!’ ; roept Roel vanuit de slaapkamer. Want uit zelfbescherming blijft ie maar gewoon in bed liggen. ? Eindelijk rond half twee zijn we helemaal klaar, hebben van de camper

(en zelfs van de kippen) afscheid genomen en kunnen op pad: koffers en handbagage in de auto, hondjes mee, Han gaat de deuren afsluiten en roept; van wie is die zonnebril hier binnen op tafel?’ Juist, die is van mij….? We rijden zo waar zonder file naar LA en nemen afscheid van Han en de diertjes.

Bye bye lieve vriend tot over twee maanden. In het hotel kan ik het niet laten en check nog een keer de bagage. Geloof het of niet Han, maar het grote hert zit nu toch weer in de handbagage. ? Daarna gaan we erop uit om te eten en komen bij een Ihop restaurant terecht. Dit is een fastfood keten waar we niet eerder binnen waren, wij hadden gelezen dat ze hier alleen ontbijt serveerden. Maar ze hebben dus ook lunch en diner en prima te doen. Het interieur is typisch Amerikaans, (veel formica, kan zo in de serie van Happy Days) kerstmuziek klinkt in onze oren en daar zitten we dan mijn lover en ik. We kijken elkaar aan en ik weet als ik het nu vraag dan doet hij hetzelfde als ik. Dus ik vraag het niet. ? We bestellen wat te eten en nemen ons half jaar door: wat waren onze verwachtingen en zijn ze uitgekomen. We hebben samen gelachen, gehuild, ruzie gemaakt en elkaar zoveel beter leren kennen in een ruimte van ongeveer tien vierkante meter. ❤️
We wandelen terug naar het hotel en drinken nog een laatste tequila sunrise. ?
De volgende dag nemen we de shuttle bus naar het vliegveld en checken in, dit gaat allemaal lekker snel. De bagage is in orde, twee koffers van twintig kilo met wat kleding, kerstspullen en auto-onderdelen en twee stuks handbage (één met Roel zijn camera’s en één met dikke truien, winterjassen en….kerstherten ?).

We hebben een prima plek in het vliegtuig met extra beenruimte en een gezellige buurvrouw die vijf dagen naar haar broer is geweest die in Palm Desert woont. Hij is afgelopen week getrouwd.
De blauwe vogel vertrekt op tijd naar de kou en sneeuw in Nederland. We stijgen op en onder ons verdwijnt Los Angeles….ik kijk ervan weg want de zon doet zeer en mijn ogen tranen een beetje….
En dan moet ik nog antwoord geven op de vraag heeft de reis aan onze verwachting voldaan? Dan ga ik even terug naar de laatste avond in het restaurant en ik mijn lover niet de vraag stelde (zie paar regels terug ? ‘als ik het nu vraag dan doet hij hetzelfde als ik’) Vraag; ‘Roel, zullen we blijven en de tickets uitstellen?’ Dan had hij ze waarschijnlijk zo opgegeten! ? Dus kunnen we zeggen: deze reis heeft tot nu onze verwachtingen meer dan overtroffen! ? Na een rustige nacht zet de captain een half uur vroeger dan gepland de landing in naar Schiphol. Het duurt nog even voor we daadwerkelijk landen omdat hij van de verkeerstoren opdracht krijgt om een andere landingsbaan te nemen en we genieten van de mooie besneeuwde wereld.

We krijgen nu de Polderbaan toegewezen, dat scheelt op Schiphol zelf weer een hele ‘marathon’. Samen met Cindy, onze buurvrouw op de vlucht, verlaten we al babbelend het vliegtuig, gaan door de paspoortcontrole en komen vervolgens in een ruimte met allemaal koffers! Wow, wat is hier aan de hand? Iemand die daar staat weet ons te vertellen dat dit komt door de sneeuwval van afgelopen dagen. Hierdoor zijn vluchten vertraagd of uitgesteld en is bagage zoekgeraakt. ? Onze koffers zullen op band zestien arriveren. We wachten en wachten en wachten….boven de band hangt een bord en daar verschijnt wel steeds een luchthaven van herkomst op en de staat van de bagage maar er gebeurd niets. En we wachten en wachten. We worden er vervelend en giechelig van en staan met zijn drieën met de phone gekkigheid uit te halen. Cindy en ik staan samen te praten als er een meneer naar ons toe komt; ‘jullie zaten toch ook bij ons in het vliegtuig vanuit LA?’ vraagt hij met slissende stem. Hij begint een verhaal te vertellen maar we kunnen hem niet goed verstaan dus doen we alsof we aandachtig luisteren (wel zo netjes) en als ie weg is kijken we elkaar aan en zeggen; ‘waar dat in vredesnaam over ging!’ De bagage is er nog niet en we zijn er klaar mee, we gaan tot actie over! Ik ga naar de servicebalie, Roel en Cindy wachten bij de band in de hoop dat de koffers komen.

Bij de servicebalie is het druk, wat blijkt: door de hevige sneeuwval de afgelopen dagen kan het personeel de verwerking van de koffers niet meer aan, de vluchten zijn vertraagd en veranderd. Het personeel kampt ook met materiaalpech en er staan inmiddels 20.000 koffers die afgehandeld moeten worden. ? Rond 12.00 uur krijgen we dan eindelijk het advies om naar huis te gaan, online een kaart met gegevens in te vullen en de koffer wordt nagestuurd. Hoe lang dit kan gaan duren? Schiphol hoopt dat de koffers met een dag of drie/vier bij iedereen thuis terecht zijn gekomen. Wij missen er twee en in één ervan zit een dure lens van Roel en de kapotte dieselpomp. Verder allemaal kerstversieringen en twee toilettassen. We nemen de trein naar Rotterdam Centraal

en daar staat onze collega Joep al te wachten. Snel naar huis en kantoor waar de aanwezige collega’s een welkomstbloemetje (of was het nou een ‘chapelbloemetje’ ?) voor ons hebben. En ook van mijn ouders staat er een mooi kerststuk. We zijn al verwend! Ik ga ’s middags naar de winkels en verbaas me over de kneuterigheid van de shops hier! De supermarkt is afschuwelijk klein, het lijkt Madurodam wel….De enige die me blij maakt is de visboer op de hoek: twee porties kibbeling! ? Home sweet home maar op het moment hebben we even geen idee waar ons ‘home’ is. ?

The Wedding Chapel

Las Vegas is natuurlijk niet alleen bekend om zijn casino’s maar ook om zijn wedding chapels. In het oude gedeelte bij Fremont street zitten er heel veel, soms direct naast elkaar.  De één valt op door super kitsch verlichting, de ander doordat er beroemdheden zijn getrouwd en er is zelfs een drive thru zodat je niet hoeft uit te stappen. ?

Nou had ik thuis het plan gevat om elkaar in Vegas eeuwig trouw te beloven en wilde dat doen in de meest kitscherige bling bling chapel die er te vinden is. ?
We gaan even een paar weken terug naar ons eerste bezoek aan Vegas in oktober: Roel en ik nemen de bus richting Fremont street, achterin zit een schattig bruidspaar met een kindje ook op weg naar de chapels.

Vanaf daar is het plan om terug te wandelen, zo komen we er vanzelf één tegen die we leuk vinden. In Fremont street duiken we eerst maar een casino in….we zijn er nu toch! ?Genieten ook van een lunch en gaan dan op pad.  We passeren een Schotse chapel en daar komt net een bruidspaar naar buiten.

Hij is in klederdracht, hoe leuk!  We lopen verder, het is erg warm en er zijn veel chapels, wat een keuze! Maar wij hebben nog geen wow-moment gehad.
Dan komen we bij Graceland wedding chapel met een schattig prieeltje en bruggetje.  ‘Dit is het, helemaal super leuk met alles!’ ; roep ik direct.

Vergeten is mijn bling bling kitsch chapel. Mijn lover staat wat te twijfelen op de brug. Dan gaat de deur achter ons open en twee bruidsparen komen naar buiten. Ze zijn beiden 25 jaar getrouwd en hebben dat gevierd door hier nog eens te trouwen. Nadat de foto’s van elkaar zijn gemaakt rijden ze weg in een grote limousine die in de schaduw stond te wachten. We kijken nog wat rond bij de chapel en ik  zeg; ‘hoe vind je het prieeltje, te leuk toch!’
Roel loopt terug naar het bruggetje en zegt; ‘ga nog eens op het bruggetje staan dan maak ik een foto van je met de chapel op de achtergrond.’
Ik ga braaf staan waar hij zegt en dan gebeurd het: 1.92 meter zakt op zijn knieën en graait in zijn broekzak naar een ring! ❤️

En een ring is altijd een dingetje tussen mijn lover en mij….Vanaf het moment dat we elkaar leerden kennen en het onderwerp kwam op iets van ‘verbintenis’ dan riep ik; ‘ik wil een ring met een heeeele grote steen!’ Dat slaat nergens op want ik vind het niet eens mooi maar het klinkt zo leuk. ? Wat had hij nu gedaan: in Monument Valley een grote gouden/pyriet steen gekocht en die met lijm op een ring geplakt….yes, that’s my baby.

En hiermee liet mijn lover mij weer eens zien dat hij niet te voorspellen is want dit had ik niet verwacht en was compleet verrast!
We vroegen een voorbijganger om een foto te maken en deden het moment nog eens over.
To be continued….

Las Vegas again!
Vrijdag 1 december, een nieuwe dag, een nieuwe maand: hallo december!
Het was een kort nachtje maar uit de veren. Door het casino proberen we naar de Starbucks te gaan voor een ontbijt maar bij een Black Jack tafel strand ik. De croupier en de medespelers komen sympathiek over, behalve dat ze allemaal (de croupier natuurlijk niet ?) al of nog aan de alcohol zitten kan ik geen gekke dingen ontdekken en de middelste kruk is vrij. Het denkbeeldige stemmetje van Dr. Rossi dat zegt; ‘het is net half elf, wat heb ik nou gezegd!’piek ik van mijn schouder en als een survivor ga ik snel zitten. Iets te snel want de fiches van mijn buurman vallen om….’I don’t give a damn baby, you make my day!’; roept hij. Ik zei het al eerder de sfeer is vrij easy aan de tafels. Mijn gevoel laat me niet in de steek, de croupier heeft geen geluk en na een half uur spelen denk ik; ‘nu is het tijd om te stoppen.’ Dus schuif mijn fiches naar hem toe en vraag hem die te wisselen. En daar roept hij de magische woorden; ‘colours on the table!’ ? En ga ik met 110 % winst van tafel op weg naar de kassier!
De hindernis die dan volgt is niet makkelijk want ik moet mijn handsome zoeken. Dit keer hebben we elkaar rap gevonden maar soms is een mobiel toch super handig….gekkenhuis! ? Dan snel met oogkleppen op door naar Starbucks: nu eerst koffie/thee en wat te snavelen. ???
Er tegenover zit een schoenenzaak en ik loop naar binnen. Van een gedeelte van mijn ‘casinowinst’ koop ik een paar platte sandaaltjes met bling bling en ik voel het gelijk: mijn voeten houden weer van me! ?
Met de auto rijden we naar Fremont street want we willen een foto maken voor onze jaarlijkse kerstkaart. We fantaseren hoe en wat want er is hier een hoop te zien! ?We besluiten uiteindelijk toch voor een ‘nette’ versie te gaan….is ie leuk geworden?  Nog even geduld maar wij denken van wel.
Na het maken van de foto voor de kerstkaart zoeken we een restaurant voor een late lunch en genieten vanaf het terras van de gekkigheid van het oude Vegas. Dan gaan we doen waarvoor we ook terug naar Vegas zijn gekomen. Namelijk de Graceland wedding chapel….

‘What happens in the wedding chapel stays in the wedding chapel!’ ?
No more comments and end of story! ?

 

 

Las Vegas again!

De Amerikaanse garage heeft een mail gestuurd over wat er niet goed zou zijn aan de dieselpomp. Roel heeft deze doorgestuurd naar de garage in Nederland. We zetten de wekker vroeg zodat we woensdag met de garage in Nederland hierover kunnen bellen. Het magazijn is stellig: ze hebben de juiste gestuurd! Roel brengt de twee garages met elkaar in contact en meer kunnen wij niet doen. Er gebeurd verder in de States niet veel want morgen is het Thanksgiving en zijn er heel veel mensen vrij. Han is naar zijn familie en het is stil zonder hem. De dag erna is het Black Friday en we besluiten met de camper toch naar Temecula te rijden. We kunnen er mee rijden zo lang het geen lange afstanden zijn en dit is ongeveer 25 km. We willen de gekte in de winkels wel eens zien op deze dag waarop er veel kortingen gegeven worden en we hebben ook wat boodschappen nodig. Verder willen we voor Han de verlichte kerstengel kopen die hij zo mooi vindt, die kan hij buiten op zijn terras zetten. De drukte en de korting in de winkels valt ons tegen. Wij zijn er eind van de ochtend en misschien hadden we vroeger moeten komen. ? ’s Middags komt dan eindelijk bericht van de garage dat de camper morgen gebracht kan worden. Via hun kunnen we gelijk een auto huren.
Nou eindelijk gaat er iets gebeuren!
We ruimen de camper op, maken de koelkast leeg, tas met kleding inpakken en gaan dan zaterdagochtend naar de garage. Han heeft aangeboden dat we bij hem kunnen logeren, hoe lief ❤️, maar we willen ook een paar dagen op pad. Ons plan is om met de huurauto een rondje te maken: Palm Springs, Joshua Tree National Park, Las Vegas, Lake Havasu en onderweg een hotel te nemen. We komen bij de garage en krijgen een verslag van het overleg tussen beiden garages. Nu blijkt dat de dieselpomp toch juist is maar dat de Amerikanen niet helemaal goed gekeken hebben! ? Het verhaal wordt steeds vreemder….en als we niet bij een officiële dealer zouden staan dan waren we misschien helemaal uit de boot gevallen van verbazing….We gaan er maar vanuit dat het goed komt en laten de camper achter en rijden met de huurauto terug naar Han. Daar slapen we zaterdagnacht en zondag gaan we op pad. We hebben van Han een route binnendoor gekregen en genieten van de mooie uitzichten. Rond 14.00 uur rijden we Palm Springs in, ook bekend als Hollywoods desert playground (omdat er nogal wat ‘oud’ filmsterren wonen).

En het is leuk hier! Een lange straat met aan beiden kanten winkeltjes en restaurantjes. We parkeren de auto en verkennen het centrum. Heerlijk om nu eindelijk eens kleine kledingwinkeltjes te hebben in plaats van de grote winkelketens en de prijzen vallen ook reuze mee. Op een terras bij een Mexicaans restaurant puffen we uit na het shoppen, drinken een Margarita en zoeken op internet een hotel. Net achter de hoofdstraat ligt Casa Cody. Een kleinschalig hotel en het ziet er prima uit dus die maar eens proberen. We wandelen er naar toe en hebben geluk: er is een kamer vrij!

’s Avonds gaan we uit eten en de temperatuur is nog heerlijk. Het is dan ook vreemd om gewoon buiten te kunnen zitten eind november zonder jas of vest. Kerstversiering hangt in de straatlantaarns, overal staan kerstbomen en er klinkt kerstmuziek….?

De volgende dag doen we rustig aan, hangen wat bij het zwembad en gaan ’s avonds eten bij een restaurant waar een band speelt.

Palm Springs is misschien voor de golfende gepensioneerden en de snowbirds (zo noemen de Amerikanen overwinteraars) maar wij vinden het er heerlijk easy.
De reparatie van de camper gaat ongeveer een week duren en op dinsdag besluiten we verder te gaan naar Joshua Tree. We maken eerst een stop bij de Aerial Tramway Palm Springs. Dit is de grootste roterende kabelbaan van de wereld en stijgt bijna twee kilometer. Het beginpunt is Valley Station op 800 meter en na ongeveer twaalf minuten stappen we uit op een hoogte van bijna 2600 meter (tijdens de rit draait de vloer minstens twee keer rond) en genieten van het uitzicht over de Chino Canyon.

Het is vreemd om in een ‘ski’ lift te staan zonder skies en ik betrap mezelf erop dat als we uitstappen ik om me heen kijk waar mijn skies zijn om ze mee te pakken. ?
We doen boven in het restaurant een koffie/thee en gaan daarna aan de wandel. Ook hier is het weer van slag.

Er zijn verschillende wandelroutes en de uitzichten blijven ons verbazen. We raken aan de praat met een Amerikaans echtpaar. En dit stel heeft best indruk op ons gemaakt: ongeveer van mijn leeftijd, de vrouw langzaam blind aan het worden en zij heeft een ‘hulphond’ en de man doof. Toen haar handicap zich voordeed zijn zij met hun camper rond gaan trekken en doen dit nu al vijf jaar. Wij zijn dus aan het babbelen met elkaar en op een gegeven moment zegt de vrouw tegen mij; ‘hij is doof.’ Ik dacht; ‘ik begrijp haar niet goed want haar man praat en verstaat ons gewoon.’ Zij vond het ook wel wonderlijk want hij kan liplezen en dat wil zeggen dat dit voor ons best een compliment is want hij kan ons Engels ‘verstaan’. ?
Lief echtpaar met de hond als jullie google translate op onze site hebben aangezet en de vertaling is gelukt: we hebben genoten van ons gesprek en super hoe jullie in het leven staan! ?

Door naar Joshua Tree en de lucht betrekt. Als we bij de noord ingang van Joshua komen is het vet bewolkt. We rijden het park een stuk in en ook hier is het schitterend. We hebben inmiddels al een aantal nationale parken gezien maar ieder is weer anders en mooi in zijn eigen schoonheid. Als U2 fan wil ik graag op de foto met een Joshua Tree dus we stoppen en de camera van mijn lover doet klik, klik, klik.

De echte Joshua Tree waarmee U2 op de cover staat is niet in dit park. En is bovendien omgewaaid in een storm een aantal jaren terug.
We rijden verder door het park en nemen de uitgang bij het stadje met de klinkende naam Twentynine Palms. Het is vrij klein, een grote hoofdweg met daaraan een aantal hotels, paar restaurants en….een mega casino. ‘Ik zeg: stoppen!’; roept mijn lover.
Ach, en er zijn momenten dat ik heel volgzaam ben. ? We vinden een hotel, eten de meest lekkere spareribs ever in een klein restaurantje waar het mega druk is en gaan daarna naar het casino. Daar staan we vrij snel weer buiten want het is niet mijn lucky avond en opperdepop zijn mijn dollars. En aangezien ik met een afgesproken bedrag speel weiger ik om nog een keer mijn portemonnee te pakken dus game over.
De volgende morgen checken we uit bij het hotel en als de receptioniste hoort dat we naar Las Vegas gaan geeft zij het advies om hier nog te tanken. Het is ongeveer 300 kilometer rijden en er komt namelijk niets meer tussen hier en Vegas.

En dan naderen we the oasis in the desert weer, de stad die nooit slaapt, die geen dag en nacht kent, waar je 24 uur per dag kan ontbijten, lunchen, dineren, drinken, shoppen, kortom je mag alles doen als je maar komt: gokken! Wie Vegas kent weet het, het verkeer is heel druk. ? We schieten van de Interstate af en komen op de Las Vegas Strip terecht. Dit is zeg maar een boulevard van ongeveer zeven kilometer waarlangs vele bekende casino’s en hotels liggen. Wow, wat nu? Waar gaan we heen? Je kan hier niet zo maar even langs de kant van de weg gaan staan. We hebben op internet wel naar hotels gekeken maar niets geboekt. We schieten ergens een zijstraat in en staan bij hotel Excalibur. Dit is gebouwd in de vorm van een groot sprookjeskasteel. We checken internet voor de prijs en ze hebben nog kamers vrij. Maar dan begint het: we moeten de auto parkeren! De resort hotels in Vegas zijn allemaal zo groot. We merkten dit in oktober al met mijn ouders toen we in hotel Circus Circus waren maar hier is het nog erger.

Na een halve marathon vinden we de receptie! De vriendelijke dame heeft een kamer vrij op één van de hoogste verdiepingen met uitzicht op de strip en twee queensize bedden. Al eens eerder op ons blog gezet: de bedden! Als het kan hebben we hier voorkeur voor, heerlijk zo’n eigen groot bed! Halve marathon terug naar de auto, spullen pakken en naar de kamer. We zitten op de 26e verdieping en vanaf hotel Tropicana aan de overkant kijkt een levensgrote chefkok Robert Irvine mij recht aan. Als ik schuin opzij kijk zie ik het MGM hotel dat een stuk mooier wordt door David Copperfield….beide heren zijn ook verlicht en flitsen continue van zwart naar wit.

Onder ons de letters Excalibur die ook vrolijk schitteren….en hier hou ik van, al die lichten en drukte. Ik vind het heerlijk om vanuit bed naar die gekke wereld te kijken dus neem het bed bij Copperfield….eh, het raam.? ’s Avonds gaan we naar hotel Paris en eten buiten op het verwarmde terras met uitzicht op de fontein bij hotel Bellagio.

Voor de deur zijn ze trouwens dag en nacht bezig met het plaatsen van zware betonnen palen. Ze willen Berlijnse kerstmarkttoestanden voorkomen.

Bij Paris waren we nog niet eerder binnen en we genieten van dit resort. Super leuk nagemaakt, je waant je zo echt in Parijs!

Inclusief nep-natte keitjes.

Vandaar lopen we verder over de strip en bezoeken nog een aantal casino’s. En dat blijft toch een dingetje die casino’s….spelen wij nou zoveel? Nee, maar ik speel zo raar! Nou vooruit daar gaat ie dan: wij komen in het casino, Roel gaat naar zijn éénarmige vrienden en ik ga naar de Black Jack tafels.

De casino’s zijn heel groot dus best veel tafels, allemaal met verschillende spellen en bedragen. In principe speel ik alleen maar bij de vijf dollar inzet, de croupier m/v moet sympathiek zijn, de medespelers m/v moeten leuk zijn (zit er één bij met bijv. een gekke tik dan haak ik af) het moet bij voorkeur niet de eerste kruk zijn, niet teveel Chinezen of Oostblokkers want die gokken zo ruig, niet teveel vrouwen want die tutten zo….nou en als dit allemaal klopt en mijn gevoel is goed….dan gaat deze madam zitten. ? En ik moet bekennen: dit werkt wel want ik heb meestal winst. Maar voordat ik een tafel gevonden heb! ? Daarom kennen wij ook zoveel casino’s want even terug naar het casino in het Paris, Roel zat achter een machine maar ik kon niets vinden.
Dus we gingen verder, door naar Planet Hollywood, daar vermaakt mijn lover zich ook wel als hij niet speelt.?

Maar ik vond het daar ook niet, door naar MGM waar ik het ook niet vond. En zo gingen we nog een aantal casino’s af en niets! Roel gooide af en toe wat in een machine en speelde zijn spelletje en ik genoot van de sfeer, het babbelen met mensen, kijken naar de andere speeltafels zoals pokeren of een drankje doen. Alle drank in het casino is gratis als je speelt: alleen een fooitje voor de bediening. En dat is ook als je aan de gokkasten zit, dus Roel speelt en ik zit ernaast dan kan je van alles bestellen….hoe graag willen ze je binnen houden?!  Uitgeput kwamen we op onze kamer aan en het is waar: Vegas doet je alle tijdsbesef vergeten. Het was ineens al iets na middernacht. ?

De stappenteller van Roel zijn telefoon gaf 12,5 kilometer aan! Ik geloofde het direct want mijn voeten hadden sinds de vierdaagse van Nijmegen niet meer zo zeer gedaan….of waren het mijn nieuwe sandaaltjes met hak, au, au?
Donderdag rise and shine in Vegas! Han heeft het ontbijt bij hotel Paris aanbevolen en na het prima diner van gisteravond geloven we hem direct. Mijn arme voeten doe ik maar in een paar sneakers en daar gaan we….de ‘casinojungle’ in. En nee, dit is geen humor, de meeste resorts zijn zo gebouwd dat je je eerst een weg door het casino moet banen voor je bij een uitgang komt. Slimme jongens hoor! En geloof me het is altijd druk, welk tijdstip van de dag je er ook bent….Ja, wij kunnen het weten….?
We liepen naar Paris over de strip. Die is razend druk met verkeer en door middel van roltrappen, voetgangersviaducten en liften over de weg kom je makkelijk van de éne naar de andere kant. Ondertussen hadden we bericht gekregen van Johan en Loes dat zij met hun camper ook in Vegas waren gearriveerd. We spreken rond 17.00 uur af bij ons hotel. Via de Amerika site hebben wij hen leren kennen en een avond bij ons in Vlaardingen afgesproken met nog een stel (Anneke en Frits) om ervaringen te delen en uit te wisselen. Hoe leuk is het om elkaar hier nu te gaan zien! Na het ontbijt (lees lunch) lopen we op het gemak nog door een paar grote resorts en komen erachter dat Donny Osmond nog steeds zingt met zijn zus.

Trouwens Tiësto en Afrojack treden in december ook op in Vegas.  Hoe groot is Las Vegas en hoe groot is de kans dat je een bekende tegenkomt?
Als we over de strip richting ons hotel lopen komen we Johan en Loes al tegen, hoe grappig! ? Zij hebben hun camper inmiddels bij ons hotel geparkeerd en zijn de stad aan het verkennen. Wij gaan terug naar de kamer (weer survival door het casino?) en bam daar gingen de oogjes toch even dicht.
De camper van Johan en Loes staat te pronken met NL kenteken midden in Vegas op de parkeerplaats bij ons.

We pikken ze op en rijden naar Fremont street, het oude Las Vegas!

Voor ons misschien wel het leukste gedeelte. En het is een gekkenhuis maar minder dan twee maanden geleden toen we hier waren. We gaan weer naar Tony Roma, die ook in een casino zit dus weer de jungle door, en hebben een gezellige etentje.
Als we Johan en Loes naar hun camper hebben teruggebracht en uitgezwaaid nemen wij de monorail. Hotel Excalibur behoort tot een keten waar onder andere ook het MGM, Bellagio, Mandalay Bay en Luxor in zitten.
De laatste twee zijn met een monorail verbonden met ons hotel, je stapt dus echt van hotel naar hotel zonder buiten te komen. De monorail rijdt als het ware het hotel binnen. In het Mandala Bay staan we weer even stil bij de afgrijselijke gebeurtenis van een paar maanden geleden. Wat een paniek en chaos moet het hier geweest zijn toen die gek vanuit zijn hotelkamer ging schieten en de politie en security in het casino en de lobby kwamen binnenvallen op weg naar de liften om boven te komen. Ik vind het ook niet in het Mandalay casino dus door naar het Luxor. Ieder hotel heeft trouwens zijn eigen thema en inrichting en ik blijf het genieten vinden ondanks dat het natuurlijk overal hetzelfde is: casino, shops, bars en ‘vreetschuren’. ?
Iets na middernacht zijn we terug in ons hotel en we gaan nog even naar de bar.
Alles in Vegas is gokken en ook de bar, namelijk: voor je een display waarop verschillende spellen gespeeld kunnen worden zoals pokeren of Black Jack. Je gooit er bijvoorbeeld vijf dollar in en let’s party. En daar zitten mijn lover en ik aan de bar met nog een heleboel anderen op zo’n display te tikken. De barman is alert; ‘hey, can I get you some drinks?’ Tuurlijk, we kunnen zo ons bed in rollen dus doe maar twee Tequila sunrise.? En ik zal eerlijk zijn: het is rond twee uur, bij de receptie staat een lange rij om in te checken, de bar en het casino zitten bomvol, in de restaurants wordt nog volop gegeten, de shops zijn open….en wij bestellen ieder, voor vijf dollar spelen, nog maar een tweede Tequila Sunrise (volgens ons zit er maar matig alcohol in) bij de joviale barman. We babbelen wat met hem en hij vraagt terwijl hij onze glazen pakt; ’two more?’ Roel knikt bevestigend maar ik pas. En dan zegt hij de magische woorden;  ‘why not, Vegas is going to get you anyway, here or in the casino….’
En zeg nou zelf zo’n man moet ook wat te doen hebben dus….
Eénmaal boven in onze gang op weg naar de kamer merken we dat echt alles 24 uur doorgaat. De kamermeisjes zijn geruisloos bezig met hun werk….ook dit is Las Vegas: keihard werken.
Na twee dagen/nachten Vegas kijk ik in de badkamerspiegel en denk; ‘wtf, dit komt nooit meer goed!’ ? Mijn voeten voel ik inmiddels niet meer, de stappenteller van Roel geeft dit keer 14,5 kilometer aan. We ploffen echt letterlijk in bed en dan hoor ik mijn lover vragen; ‘vind je het nog leuk in Vegas?’ En we moeten lachen want het is een survival maar wij blijven het gewoon zo gaaf vinden. Ik klim er nog één keer uit om de gordijnen dit keer helemaal dicht te trekken, kijk dan op het klokje naast het bed en denk; ‘ik zet vijf dollar in, zeker weten dat die niet goed staat!’ ?
Het is inmiddels al weer vrijdag….een nieuwe dag en nieuwe maand: welkom december! Wat er ook gebeurd vandaag in Vegas: the sky is blue….