Kappersbezoek!

Op donderdagochtend rond negen uur vertrekken we dan toch echt uit Vegas. En ik doe gelijk even een kleine zijsprong naar ons vorige blog….Er kwamen toch wel wat verontruste ongeruste nieuwsgierige mailtjes en telefoontjes op ons ‘casinogedrag’. Eigenlijk is onze stelregel: what happens in the casino stays in the casino! ? Maar voordat er één of andere verslavingskliniek ingeschakeld gaat worden….Ons ‘speelgedrag’ in het casino: we spelen met een afgesproken geldbedrag (paar tientjes per avond ?) en we weten wanneer we moeten stoppen…(als het op is of we een koffer kunnen vullen ?), genoeg casino-uitleg! ? ?
We hebben nog ruim een week om in Los Angeles te komen, waar mijn ouders maandag 23 oktober op het vliegtuig naar huis stappen. Onze geplande route gaat via Death Valley, Yosemite National Park, San Francisco langs de kust naar Los Angeles. We zijn met zijn vieren en afwijken of opties mag dus we nemen het ook hoe het komt….?
Onze eerste stop is nog in Vegas bij de Walmart om wat eten in te slaan en we ontbijten daar gelijk….dan op pad….Death Valley here we come! De temperatuur buiten stijgt en ook in de camper wordt het warmer en warmer. De weg is vrij bochtig en steil en onze hut heeft moeite om boven te komen. Wat is het hier mooi! Ongelofelijke natuur doemt voor ons op….iedere keer is het weer anders, het is hoe het zonlicht er op valt.

We denken wel eens dat we Nederland diep onder de zeespiegel zitten maar hier is het nog iets dieper….

Overnachten doen we net buiten Death Valley in Lone Pine en we genieten nog even na van de dag met een wijntje bij de camper. De volgende dag staat er weer een lange rit op het program, we gaan dwars door Yosemite National Park heen. Voordat we het park inschieten doen we koffie met een heerlijke gebakje bij een Nederlands bakkertje in Bishop. Ben je in de buurt, het is een stop waard: ze hebben heerlijk brood en gebak! En hij is tot ver buiten Bishop bekend!


In Yosemite genieten we van een weer heel andere natuur dan we tot nu toe hebben gezien. Het is alleen heel erg druk en zeker het laatste gedeelte is file rijden. Een vierbaanssnelweg het park in en uit!

We zijn dan ook blij dat we uit het park zijn en ons hotel in Oakhurst bereiken. Daar gaan we heel ouderwets aan de slag door de was naar de wasserette te brengen. Zelf schuiven we aan bij de Chinees. Daar puzzelen we wat we kunnen bestellen want dat valt niet mee, het is niet zoals bij ons in Vlaardingen bij restaurant China Garden. ? Voordat we de volgende morgen verder rijden stoppen we bij de plaatselijk super voor boodschappen. Als we terugkomen zit er iets onder onze ruitenwisser. Roel pakt het en het blijkt een envelop met de tekst: ‘ik wil jullie reis sponseren’ , een email adres….en een inhoud van 20 dollar! Hoe leuk is dat!

We sturen een bedankje naar het email adres. ? Dan weer gas op de plank richting San Francisco, het is mooie maar lange rit en begin van de avond komen we eindelijk aan. We hebben inmiddels wel de Golden Gate bridge gezien en van het uitzicht genoten….morgen gaan we de stad verkennen.

Tegenover het hotel zit een ‘all you can eat’ Chinees dus….easy going tonight!
Zondag is het al weer 15 oktober, ik verbaas me soms hoe snel de tijd gaat. We zijn nu 16 weken onderweg en helemaal van Oost Canada naar West Amerika gereden! ?

Op afgesproken tijd pikken we ’s ochtends mijn ouders op en nemen een taxi naar het centrum van San Francisco. Wat ons direct opvalt in het centrum is het grote aantal zwervers.

Ze staan en liggen overal en veel slepen hun weinige bezittingen met zich mee. Ik heb heel veel grote steden gezien maar zoveel zwervers als hier in de stad zag ik nog nooit. ?
Vanaf Market Street gaan we verder met het kabeltrammetje naar Fisherman wharf. Er is een lange wachtrij voor het trammetje. Na ruim één uur wachten zijn we aan de beurt, mijn moeder en ik gaan aan de buitenkant zitten. Daarvoor zijn plaatsen waar mijn vader en Roel gaan staan….de “echte tramhangplek”.

Aan de haven is het super druk, er ligt een cruiseschip en het is één grote mensenmassa langs de winkels en restaurants. De laatste doen hun uiterste best om klanten binnen te krijgen. Het is nog te vroeg voor de lunch maar we verlekkeren ons vast aan alle vis die er ligt en gaan eerst naar Pier 39. Daar zijn nog meer winkels en restaurants.

We kijken, kijken en kopen niets en slenteren op het gemak terug naar de haven waar we een vrij tafeltje vinden en uiteraard vis eten als lunch. ? Met het kabeltrammetje komen we weer terug naar het centrum maar ook aan deze kant staat een wachtrij. Niet zo erg als vanmorgen maar toch te lang voor mijn ongeduldige lover, die besluit alvast te gaan lopen zodat hij onderweg de rijdende trammetjes kan fotograferen.

Het plan is dat mijn ouders doorrijden naar het centrum en ik spring eruit bij Chinatown om vandaar met Roel naar het centrum te wandelen. Het duurt even maar dan zijn wij aan de beurt. Mijn ouders hebben een plek aan de buitenkant en ik blijf staan hangen aan de rand. Stuur een berichtje naar mijn lover dat ik onderweg ben en oei, dat is best spannend zo hangen aan die tram! ? We suizen heuvel op en af en ineens zie ik Roel staan fotograferen….even verwarring….moest ik er nou af of niet? Ik spring er dus af maar hij wilde er net opspringen…. uiteindelijke resultaat: we zitten er beiden weer op! ?

Nee, dit is een andere fotograaf ;-)

Bij het China Hospital gaan we eraf en duiken de smalle straatjes in. Chinatown San Francisco (100.000 inwoners) is de grootste in Noord Amerika. Ik haalde het al eerder aan: ik ben gek op die mysterieuze Aziatische sfeer die ik ken van Hong Kong en andere Aziatische landen die we bezochten.?

Het is vermoeiend wandelen in San Francisco want heuvel op, heuvel af gaat het. Met platgelopen voeten en een warm lijf komen we bij Market Street aan waar mijn ouders ook net arriveren, die hebben nog geshopt in het centrum. Op zoek naar een taxi en lekker terug naar het hotel waar we in het late middagzonnetje nog bij het zwembad genieten.
We verlaten San Francisco de volgende dag maar gaan eerst weer over de Golden Gate bridge om nog eens te genieten van het uitzicht op de stad.

Dan door naar Sausalito , het Wassenaar van San Francisco, waar we wat shoppen en lunchen.

De tijd voor mijn ouders gaat nu best opschieten, we willen nog een aantal dingen in Los Angeles bekijken en op bezoek bij Han….de wonderkapper, de ‘alleskunner’ met haar en die ik altijd gekscherend mijn eigen Yari (Gooische vrouwen) noem. Hij is een paar jaar geleden naar Amerika verhuisd en bij zijn familie gaan wonen. Missen doe ik hem nog steeds om zijn vakmanschap maar ook zijn praatjes, advies en gezelligheid. Bij hem geen knip, knip en klaar….nee, Han heeft de ‘kappersbeleving’ uitgevonden.?
We gaan dus op weg en hebben nog wel een aantal kilometers voor de boeg. Ons koninklijk huis blijkt trouwens ook hier goed bekend.

In Monterey nemen we wat gas van het pedaal en gaan ’s middags na het bezoeken van de pier op whale watching. Het weer valt iets tegen, het is best fris maar we hebben geluk en zien een aantal walvissen, dolfijnen, zeehonden en zelfs zee-otters.

Naast ons gebeuren trouwens vreemde dingen…?

De zeehonden zien we hier heel veel nu we langs de kust rijden. En af en toe maken we een stop voor deze grappige diertjes.

We rijden de 17 miles scenic drive langs de kust en komen langs het bekende chique Pebbles beach waar de beroemde gelijknamige golfbaan ligt. Mijn lover en ik doen net alsof we hier een balletje hebben geslagen en maken wat foto’s. Echt spelen op deze baan gaat het met ons golfhandicap niet worden en daarnaast….we vragen ons echt af of we zo’n hoog bedrag zouden willen betalen: een greenfee van 595,00 dollar p.p.?

De voorbereidingen voor Halloween en diverse oogstfeesten zijn overal trouwens in volle gang.

 

Het zit een beetje tegen als we bij het gedeelte komen waar de kustweg een paar maanden geleden is weggeslagen door slecht weer. Hierdoor moeten we flink omrijden maar we hebben het er voor over want willen Hearst Castle bezichtigen. Het historisch landhuis van de krantenmagnaat William Hearst nabij San Simeon. Dit ligt bovenop een berg en heeft een magnifiek uitzicht.

Verder is het een mega grote bonte verzameling van allerlei kunststukken en bijzondere meubelen….heel verschillende stijlen, pracht en praal die op de één of andere manier wonderlijk bij elkaar past.

Jammer, het buitenzwembad werd gerenoveerd. Duurde al een jaar langer dan geplanned.

Zijn binnenzwembad was ook wel aardig!

En overal bewaking.

Het rijden langs de kustroute bevalt ons, er is veel te zien en we komen door leuke plaatsen zoals Santa Barbara en Santa Monica.

Hier moeten we natuurlijk de pier op die er ligt vanaf 1909 en die figureerde in een groot aantal speelfilms en tv-series: Forrest Gump en natuurlijk….Baywatch! Op de pier is tevens het einde van de Route 66.

Als we op een terras een drankje doen valt het ons op dat veel mensen zich bij een ‘portier’ moeten legitimeren. Wij vragen hem er naar en het blijkt dat dit in de staat Californië de regels zijn: ieder persoon tot dertig jaar legitimatie laten zien in verband met het drinken van alcohol.
En dan zijn we in Los Angeles….wat een city, wat een verkeer!

Het lijkt dag en nacht druk en we staan continue in de file. ? Waar we ook heen gaan, welke kant op, welk tijdstip….file overal om en rond ons heen. Met de bijbehorende temperatuur in Californië is het af en toe flink afzien in de camper tijdens het rijden.
We zien de oude Queen Mary die voor anker ligt in de haven, Hollywood met de walk of fame en Beverly hills, het mooie Union station en hebben een heerlijk verjaardagsetentje, in de Mexicaanse wijk, van mijn vader die 75 is geworden. ?

Gisteren tijdens onze rit kwam er van onder de camper een vreemd geluid tijdens het remmen, alsof er iets vastliep. Roel heeft onder de camper gekeken maar zo op het oog niets geks kunnen ontdekken, hij vermoedt dat het de achterrem is. Als we zaterdagochtend vertrekken naar Hollywood is het geluid nog erger. Hoe meer we in de bergen rijden hoe akeliger het geluid gaat worden. Hoe vervelend is dit! Het laatste weekend dat mijn ouders hier zijn, eind van de middag ongeveer 170 kilometer rijden naar Temecula waar Han woont en zorgen dat we maandag naar het vliegveld van Los Angeles komen. Hopelijk vinden we bij Han een garage. We gaan eerder richting Han en rijden in een lange file de stad uit….hoeveel auto’s zouden er hier zijn?! ? Eind van de middag komen we dan eindelijk bij Han in de buurt. De TomTom brengt ons perfect op bestemming maar we twijfelen toch of het klopt. We moeten van de weg af en dan een zijweg naar beneden….een zandweggetje. ?

Ik herken het van de foto’s maar stuur Han, die nog aan het werk is, voor de zekerheid een bericht want hier inslaan terwijl het verkeerd zou zijn….? Hij stuurt terug; ‘Goed! Maar blijf bij het hek wachten en ga niet verder, kom niet vast te zitten. Ik ben zo thuis!’ Nou we verroeren ons niet!

Al vrij snel komen er lichten achter ons en daar is Han! We hebben een gezellige avond en heel wat bij te kletsen met elkaar.
De volgende morgen gaat Roel de camper op een krik zetten en inderdaad als hij het wiel los heeft zien we dat de achterrem er niet goed uitziet. Het is zondag en er zal geen garage open zijn, wiel er dus weer op en morgen maar direct naar de garage.

Han, mijn moeder en ik gaan naar het centrum. Eerste stop is een speciaalzaak voor kappers waar Han van alles inslaat. Hij weet nog een paar leuke winkels waar we lekker door heen struinen met als resultaat een nieuwe handtas voor mijn moeder en mij. En als een echte Yari geeft hij advies; ‘die tas is te klein, die te lelijk….’

In de volgende winkel koop ik nog een paar schoenen want die slippers waar Cheryl op loopt….? ‘meid, is toch niets voor als je ’s avonds gezellig weggaat met Roel! Heb je die in Vegas aangehad?’ En zo babbelen en shoppen we door de winkels….geweldig! ’s Middags gaat Han aan de slag met verf, schaar en föhn en laat zien wat een ware kunstenaar hij is met haren.

Bah, waarom woont hij toch zo ver weg! ? Eten daarna een echt Hollands diner wat Han heeft bereid: ‘draadjesvlees’, spruitjes, rode kool en aardappels!

Met als nagerecht de ‘caloriebom’ van Roel: gebakken banaan met ijs….en nog wat geheime ingrediënten.

Dan is het maandagmorgen: Roel is om 7.00 uur al vertrokken naar de garage, die om 7.30 uur open gaat. Bij Han zit mijn moeder ook al op, ze heeft net het berichtje waar we in gedachten al een paar dagen mee bezig zijn gehad uit Nederland. Het gaat over goeie vrienden van mijn ouders waar de man ernstig ziek van was….die is overleden. En dan is er de afstand en het tijdsverschil (9 uur vroeger bij ons) en zou je willen dat je gewoon dichterbij iemand kon zijn in zo’n trieste tijd. Gelukkig is er internet en telefoon en hebben we contact met elkaar maar toch….?
Dan belt Roel; ‘de garage gaat het niet redden en er volgt een ingewikkeld verhaal over de remmen….Uiteindelijk zal blijken dat hij die dag nog meer garages gaat zien want steeds denken ze ons te kunnen helpen maar dan gaat het toch niet lukken. Lastig zo’n Europees merk! Gelukkig hadden we met dit scenario al rekening gehouden en een plan B bedacht: Han gaat mijn ouders wegbrengen naar het vliegveld en ik pas ondertussen op zijn diertjes: kippen, twee hondjes en de poes. Rond half tien vertrekken ze voor de rit naar het vliegveld van Los Angeles. Het is al knap warm aan het worden en volgens de voorspelling gaat de temperatuur deze week richting de 38 graden! Het huis van Han heeft een groot stuk grond, samen met de hondjes ga ik wandelen nu het nog niet zo heet is.

Ik haast me terug voor de prikstok die ik mee moet nemen voor wilde honden en ratelslangen….? en we wandelen met zijn drietjes over het terrein terwijl ik om mezelf moet lachen. Want zie mij: Han is vanmorgen creatief met de krultang geweest dus loopt Cheryl met krulkapsel, korte broek, t-shirt, slippers en prikstok in de brandende zon van Californië met twee hondjes in alle stilte over onbekend terrein. Laat de kippen en de hanen uit hun hok, schrik van een dode muis en ruim het huis een beetje op. Als ik buiten zit met een koffietje en de hondjes naast me liggen in de schaduw, Henkie de poes een eekhoorn achterna zit en de kippen om me heen scharrelen begrijp ik dat Han en Jack hier op deze heerlijke plek willen wonen! ? Roel stuurt een bericht dat de camper morgen naar de Chryslergarage moet….eindelijk één gevonden die ons dus kan helpen. Met boodschappen bepakt komt hij later terug. Fijn want Han is er nog niet….die is wel erg lang weg! Eind van de middag komt ie aanrijden wat blijkt: er was een bommelding op het vliegveld LAX en daardoor vreselijk druk. Allemachtig wat een verhaal weer….hij heeft mijn ouders af kunnen zetten en die moesten naar een wachtruimte van de KLM. ‘Wat een chaos was het!’; zucht hij.
We checken internet en zien dat de blauwe vogel toch mooi op tijd naar Nederland is vertrokken. Wat rest is een wijntje, gebakken garnaaltjes en een gegrild kippetje…
Nee, ik heb alle kippen laten leven, deze ongelukkige kwam netjes uit de shop! ?

Op dinsdagmorgen nemen we vroeg afscheid van Han en gaan op pad naar de garage….

 

 

Don’t be shy, this is Vegas.

Zondag in de namiddag naderen we Las Vegas. Vanaf de Hooverdam rijden we in een bloedhete camper richting de stad van gokken, plezier en vermaak.

Maar ook de stad die vorige week een vreselijke aanslag heeft moeten verwerken. Een imbeciel die vanuit het Mandalay Bay hotel op een mensenmassa is gaan schieten en waarbij 58 doden en heel veel gewonden zijn gevallen. We hebben geen idee wat we aan zullen treffen. De nieuwsberichten zijn tegenstrijdig: “Vegas leeft gewoon door” en “the show must go on” zijn zinnen die we de afgelopen dagen van de nuchtere Amerikanen gehoord hebben.
Voor mij heeft Las Vegas altijd iets magisch, een stad midden in de woestijn!
En natuurlijk, ik ben een gambler, dus kom maar op met die casino’s. Bij Dubai had ik dit ook…zo’n spannend gevoel van niet weten, geen verwachting hebben, want dan valt het niet tegen, en dan BAM het overtreft mijn stoutste dromen! Natuurlijk lieve allemaal….het is zoals altijd: je mag ervan vinden wat je wilt….Some like it and some hate it! ?
Maar wij rijden dus de stad in (6 banen in en 6 banen uit) en het is mega druk. In mijn naïviteit denk ik dat dit aan het tijdstip ligt maar later kom ik er achter dat het altijd druk is in Vegas….deze stad leeft echt 24 uur. Er is een RV parking bij het Circus Circus hotel en dat gaat onze bestemming worden voor de komende dagen. Mijn ouders in het hotel en wij op de RV parking.

En daar blijkt: Je kan er een bedrijfje opstarten om campers te wassen. Twee man waren een hele dag bezig aan deze camper. Daarna glom ie weer als een spiegel.

Het is een super groot gebouw met een aantal ingangen, zwembaden, parkeergarages en eindelijk vinden we de hoofdingang.

Gelukkig is de parkeergarage hoog genoeg voor onze camper en we slepen de koffers van mijn ouders eruit om ons in te gaan checken. Er komt direct een security op ons af op de fiets; ‘hebben jullie een kamer in het hotel?’ We vertellen haar hoe en wat en merken dat de beveiliging in Vegas momenteel hoog is. Gaan vervolgens snel naar de lobby en dan weet ik niet wat ik zie….want wat is het hier groot! En een mensenmassa! Het duurt dus ook even voordat we aan de beurt zijn. Ineens zien we de security op de fiets door de lobby! fietsen en ze is op zoek naar ons. ‘Mijn baas wil dat jullie de camper uit de parkeergarage halen, dat kom ik jullie vertellen’; zegt ze.
Roel gaat terug naar de camper en mijn ouders en ik blijven bij de balie op ons beurt wachten. Als alles geregeld is moet ik Roel gaan zoeken en optimistisch zeg ik tegen mijn ouders; ‘ga lekker naar de kamer, als jullie ons nodig hebben dan zitten we in het casino, zoek ons daar op en dan gaan we ergens eten.’ Roel zie ik bij de parkeergarage en als ik hem vertel wat ik met mijn ouders heb afgesproken kijkt hij mij ongelofelijk aan. ? Hij is al eerder in Vegas en het Circus Circus geweest…. en zegt nu met een lach; ‘jij hebt echt geen idee hé, hoe groot het hier is, die mensen gaan ons nooit vinden!’ Ik denk bij mezelf….dat zal wel meevallen….tot ik het zie! Even voor de verbeelding: neem 10 x de Markthal in Rotterdam op zaterdagmiddag en ga dan iemand zoeken! ?

Hilarisch natuurlijk maar deze speurneus vond ze uiteindelijk na drie marathons, toen hadden mijn ouders al gegeten en waren op weg naar hun kamer dus “playingtime” voor mijn lover en mij. Hij zocht zijn éénarmige vrienden op en ik de speeltafels en mijn zere voeten kwamen tot rust. Ik moet even wennen aan het spelen in Vegas, de sfeer is ongedwongen; ‘hi honey, you look lovely tonight.’ kirde de chocoladezus van Dolly Parton.

Ik wurmde me tussen haar en een andere speler in, die met een knipoog tegen me zei; ‘I love your smile babe!’ Er wordt veel gebabbeld aan tafel en zelfs de croupier geeft tips….alles om de spelers te behagen en binnen te houden. Alle drank voor de spelers in het casino is gratis, als je wilt geef je alleen een fooi aan de bediening. Ik had een prima tafel gekozen, de buurman zorgde voor de stemming en het was mijn lucky avond. Roel was klaar met spelen en ik besloot ook te stoppen, nam afscheid van mijn casinovriendjes, gaf al mijn fiches aan de croupier, hoorde de magische woorden; ‘colours on the table’ en ging naar de kassier voor de uitbetaling. ? De volgende dag blijven mijn ouders aan het zwembad, ze zijn toe aan een rustdag. Roel is dus eerder in Vegas geweest en gaat mij gidsen door en over de strip van Vegas. De temperatuur valt gelukkig mee en we gaan wandelen….na een kwartier weet ik het al….wat een heerlijke stad! ? Hier hou ik van, glitter en glamour, ik ben echt net een ekster! Over the top met alles! We zien ze allemaal de grote hotels met winkelcentra en spelen in verschillende casino’s.

Sommigen hadden alles verspeeld…..

Een watershow bij het Bellagio.

En Atlantis dook op bij Caesars Palace.

Op een gegeven moment zie ik een Gucci winkel en mijn lover staat aan de overkant te fotograferen; ‘ik ga bij Gucci naar binnen voor dat schattige rugzakje, weet je wel!’ Roep ik naar hem. Nee, dat weet hij niet want het is een man en hij snapt niets van tassen maar als hij maar ziet welke winkel ik naar binnen schiet. Ik zoek in de shop samen met een vriendelijke verkoper naar mijn rugzakje en ja, die zwarte lijkt er wel ietsje op. Hij pakt hem en ik vind hem wel leuk maar ik had toch gedacht dat ie anders was. Hé, daar is Roel ook en die stelt altijd de praktische vraag voor mij; ‘how much is it?’ Kijk daar heb je wat aan, niet treuzelen gewoon actie! De verkoper kijkt discreet in het tasje; ‘one thousand six hunderd dollar sir.’ En dat zijn van die momenten dat ik denk ….dit gaat te snel voor mijn Engels. ?’Die is niet goed’ sist mijn lover. Maar dan komt het, want ik heb ze dus gezien in wit en roze voor veel minder geld. Dat de prijs mij niet aanstaat ga ik mr. Gucci niet vertellen maar ik wil wel weten of hij ze in wit of roze heeft. Mr. Gucci begrijpt er totaal niets van dit rugzakje is er alleen maar in zwart, hoe kan het dan dat ik in Europa een witte en een roze heb gezien?! Hij is echt verbaasd en begrijpt het niet…..nou ik ook niet. ? Wij de winkel uit en eigenlijk hilarisch: mr. Gucci in totale verbazing in de shop achterlatend, mijn lover mopperend dat ik gek ben, zoveel geld voor zo’n tasje! En ik….Ik wist zeker dat ie helemaal niet zo duur was! Ik had ze gezien in zwart, roze en wit voor 129,00 euro bij de Bijenkorf. ‘Ik ben toch niet gek!’ lach ik tegen Roel. ? ‘Nou, met jou kan ik alles verwachten!’ Grinnikt hij. En terwijl we verder lopen door het winkelcentra klap ik ineens dubbel van het lachen; ‘oh, het was geen Gucci maar Guess!’ roep ik als een Guess shop zie. Tassie uiteindelijk toch gescoord, yes! Daarna wandelen we weer verder en ik begin best moe te worden van alle indrukken. We stappen op de bus en gaan retour naar Circus Circus. Lopen bij mijn ouders langs en spreken af om half zeven te gaan eten. We zitten bij de camper iets te drinken als we buren krijgen, een gezellig Duits stel, we doen snel een wijntje en een praatje. Dan weer op pad, pikken de oudjes op en nemen de bus naar Fremont street….Ik heb het over Amerika, het land waar veel kan en mag in de porno industrie met bekendheden als Bobbi Eden en Ron Jeremy. Maar waar preutsheid toch erg hoog in het vaandel staat: wie kent niet de “blote tepel affaire” van de arme Janet Jackson. Tijdens een optreden in de pauze van de Superbowl trok Timberlake ‘per ongeluk’ een stukje van haar leren topje af….Fremont street in Amerika….in Las Vegas….en daar zit het geheim: don’t be shy, this is Vegas! Want in Vegas kan en mag alles! ? Wij kwamen dus met zijn vieren uit de bus gestapt en stonden braaf bij de oversteekplaats te wachten en ik keek en dacht; ‘wtf, het is nu ongeveer 19.00 uur, hoe moet dit hier rond middernacht zijn!’ Fremont street is grotendeels overdekt en overal klinkt keiharde muziek, ik zie rondspringende dansende mensen, soms dronken of stoned, soms halfnaakt, invalide bedelende mensen, toeristen die fotograferen of ook dansen, oude en jonge mensen, echt alles door elkaar….en iedereen had het gezellig!

Een soort aprés ski sfeer maar dan gekker en ineens moest ik denken aan afgelopen winter toen ik met een vriendinnetje ging skiën in Saalbach Hinterglemm en we ook zo’n moeite hadden om uit zo’n hut te vertrekken. ? Ik heb veel meegemaakt en gezien maar dit sloeg alles….wow, wat een gekkenhuis! Links en rechts casino’s en restaurants en boven ons hoorden we mensen gillen, wat bleek: er liep een zip-line! Dus iedere keer zweefden er boven de massa beneden suizende mensenpoppetjes over.

We vonden een prima steakhouse en Vegas is gokken dus zelfs tijdens het eten kon er bingo gespeeld worden! Na het diner de straat weer op en het was inmiddels later op de avond en het spreekwoord zegt het al….hoe schoner het volk dan….het was nog gekker geworden! We besloten mijn ouders maar veilig naar het hotel te brengen….of was het ons eigen levensbehoud….? en deden daarna nog een rondje casino.

De volgende dag gingen mijn ouders richting Caesars Palace maar dat hadden wij gisteren al gezien. Roel en ik gingen terug naar Fremont street, was het overdag ook zo heftig?

Met de bus reden we er naar toe, op de dag maakt het een ietwat treurige indruk, we speelden in een paar casino’s en wandelden op het gemak terug. ’s Avonds gingen we met zijn vieren uit eten bij een gezellige Italiaan. Nadat mijn ouders terug waren naar het hotel maakten wij nog een rondje over the strip, ’testen’ weer een paar casino’s ? en doodop rolden we ons bedje in.

We zouden op woensdag vertrekken maar alle vier wilde we bijboeken, mijn ouders nog een rustdag en Roel en ik hadden nog niet alles gezien. Die woensdagmorgen namen we de bus naar het Mandalay Bay hotel en stapten daar uit. Jeetje, dat was heftig, daar te staan zo op die plek. ?

De herdenkingsplek is een stuk verderop bij het originele welkomsbord van Las Vegas. Daar zijn 58 houten kruizen neergezet ter nagedachtenis aan de slachtoffers.

Foto’s hangen erbij en wat zijn het jonge mensen, we krijgen er kippenvel van. Bij ieder kruis ligt ook wel iets persoonlijks: een t-shirt, een cowboyhoed, een ketting, een blikje bier met een tekst erbij….te erg voor woorden allemaal. Terwijl we daar in gedachten staan en Roel stil zijn foto’s maakt zie ik ineens twee stewardessen aan komen lopen. (De herdenkingsplek ligt direct naast het vliegveld) De dames hebben rode uniformen aan en beiden een zonnebril op, 1 draagt een hele grote bos rozen en aan iedere roos hangt een geschreven kaartje. Ik zie aan hun houding dat ze erg aangeslagen zijn. Ze lopen langs de houten kruizen tot ze de persoon gevonden hebben….het is een collegaatje van hen. Ze staan heel stil en houden elkaar vast, leggen de bloemen neer en dan komt de moderne tijd: ze willen er een foto van maken met hun telefoon voor de andere collega’s! Ze moeten er zelf een beetje zenuwachtig om giechelen dat ze het haast vergeten en maken de foto….arme meiden. En dit is maar één verhaal van al die kruizen….en daar tussen staat een meisje op hoge hakken in een miniscule outfit met veren op haar hoofd en lonkt de toeristen om met haar op de foto te gaan bij het welkomsbord van Las Vegas. ‘Come on honey, don’t be shy, this is Vegas!’ roept ze een paar mannen toe.

En je mag ervan vinden wat je wilt….het is haar werk en the show must go on….zal zij denken. Vandaar nemen we de bus terug tot ongeveer het midden van de strip en stappen uit bij hotel the Venetian. We wanen ons even in Venetië met het water en de gondels.

En zo heeft ieder hotel zijn eigen thema, New York, Walt Disney, Parijs, het is vreselijk mooi nagemaakt allemaal.

Er is er zelfs één waar het plafond zo is gemaakt dat als je omhoog kijkt je denkt dat het avond is! En buiten !

En tsja, ik moet eerlijk bekennen dat we na drie dagen en nachten in Vegas ook af en toe even moesten denken als we het casino uitkwamen….is het dag of nacht? Bij Venetië schoten we het casino nog in maar we waren beiden best wel onder de indruk van de ochtend dus besloten terug naar de camper te gaan. Pauze en een borrel! Mijn ouders hadden een prima rustdag aan het zwembad gehad en weinig puf om ’s avonds nog iets te gaan doen….mijn lover en ik waren dus op ons zelf aangewezen! We besloten om ook maar een rustig avondje te houden en het bij het casino in het Circus Circus te houden. Roel zocht daar zijn éénarmige vrienden weer op en ik een leuke Black Jack tafel met aangenaam gezelschap. Het licht ging vroeg uit die avond in de camper want het was zoals mijn handsome zei; ‘het lijkt wel alsof we drie dagen achter elkaar bij de Toppers zijn geweest!’ ?
Las Vegas: wij vinden het een heerlijke stad, met glitter en glamour, waar rijkdom en armoede dicht bij elkaar kunnen liggen, happy gamblers en vervallen gamblers, waar geen verschil tussen dag en nacht hoeft te zijn. En terwijl ik de laatste avond in het casino zit hoor ik dit toepasselijke nummer van Kris Kristofferson en ik mijmer, hoeveel mensen zullen dat hier denken: ‘Help me make it through the night.’ ?

Run Forest Run!

En dan is het alweer zondag en we zijn op weg naar Las Vegas! Met mijn ouders over uit Nederland is het drukker dan dat Roel en ik samen zijn. Ik merk dat ons reisblog er bij in gaat schieten. Dus voor deze keer een wat “snelle” terugblik op de afgelopen week! ?
Vanuit Salt Lake City ging onze route, via Richfield, naar Bryce Canyon.

Na Yellowstone is de natuur hier weer heel anders.

Het was niet verwonderlijk dat Roel wat kortademig was…. bijna 2800 meter….

Het is prachtig om te zien en soms onbegrijpelijk dat het zo kan ontstaan. We overnachten in Bryce Village waar we maandagochtend vroeg wakker worden gepiept door de phone van mijn lover met het vreselijke nieuws uit Las Vegas. Afschuwelijk weer een aanslag. We denken er maar niet aan als we voor ons andere reisschema gekozen zouden hebben, dan waren we precies dit weekend in Las Vegas geweest (onze route kan zowel links als rechtsom gemaakt worden). Wanneer we horen dat het een country evenement is zoekt Roel toch even contact met zijn zus.  Zij en haar man zitten ook in de States, eigenlijk weten we wel dat ze niet in Vegas zijn maar ze zijn countryliefhebbers and you never know! Al snel antwoorden ze dat alles ok is.
Na het ontbijt en het volgen van het nieuw over Vegas zetten we koers naar Zion National Park en genieten hier van de vreemde rode rotsformaties.

Het is nog best druk in de parken en we vragen ons af hoe het in het hoogseizoen zal zijn….het lijkt ons vreselijk….Het is nu soms al passen en meten om een parkeerplaats te vinden.

De natuur is er niet minder om en we genieten van alles wat we zien! We overnachten in St. George waar vlakbij het hotel een “all you can eat restaurant” is.Amerikanen hebben perfecte formules en voor betaalbare prijzen eet je “buiten” de deur. In dit restaurant is de keuze ook weer enorm en je vraagt je af hoe ze er nog op kunnen verdienen.
De route die we hebben uitgestippeld ligt niet echt vast maar de mooiste bezienswaardigheden willen we toch zoveel mogelijk meepakken. We rijden vandaag dus naar de Grand Canyon North Rim.

Het is super mooi, super druk en vrij onbewoond….met als resultaat dat mijn ouders geen hotel kunnen vinden, wij geen campground…..oeps, wat nu? Een allervriendelijkste dame bij het visitorcentre wijst ons op de kaart een plek in het bos aan waar we vrij mogen kamperen. Tsja, dat moet dan maar, het is ons al één nacht gelukt in Yellowstone op een campground dus een tweede in de vrije natuur moet ook kunnen.
Het is inmiddels al aan het schemeren en we turen of we de plek kunnen ontdekken. Ineens zie ik tussen de bomen twee campers staan. “Stop! Daar zal het zijn.” ; roep ik. We rijden er over een hobbeldebobbel pad naar toe en bingo! Midden in het bos zetten we onze hut neer en Roel gaat aan de slag als kok. En doordat mijn handige lover alles meesleept en downloadt kijken we ’s avonds naar de Postcodeloterij van afgelopen zondag…..midden in het bos bij de Grand Canyon…..?
Woensdagochtend staan we allemaal toch wel wat gebroken op want onze camper is prima voor twee personen maar met vier is een ander verhaal. We rijden terug naar de North Rim en wat ziet het er vanmorgen mooi uit! De lucht is helder, de zon schijnt en de uitzichten zijn overal zo mooi en verschillend. We doen een koffie/thee en dan moeten er echt toch weer kilometers gemaakt worden dus : op naar Page, dat gaat onze volgende bestemming worden. Omdat we ons niet meer willen laten verrassen boeken we onderweg via internet al een motel voor mijn ouders dat geeft voor alle vier een rustiger gevoel….lekker slapen vannacht! Page is een vrij toeristische plaats omdat je vanuit hier ook vlakbij de beroemde Antilope Canyon bent. Die Canyon blijft overigens nog op onze ’to do list’ staan want daar was het mega druk. Je moet zelfs reserveren en op de no-show list was pas eind van de volgende middag een plekje. De parkeerplaats was het ook niet helemaal.

We eten ’s avonds gezellig bij de Mexicaan waar we ook voor het eerst buiten kunnen zitten…

We merken dat de temperatuur hier iets zuidelijker in de woestijn omhoog gaat. Ook puzzelen we met de tijd want het is hier weer een uur vroeger….dat blijft wennen! Arizona heeft mountain time maar geen zomertijd. Trouwens: Roel en ik zetten de camper ook hier gewoon weer op de parkeerplaats bij het motel. En de praktijk leert ons dat dit vrij éénvoudig is….ook als je geen kamer zou boeken!  ?Uitgerust beginnen we donderdag aan de rit naar Monument Valley, even twee quick stops bij de Glen Canyon dam, het begin van de Grand Canyon,

en bij de Horseshoe bend waar Sia tot de conclusie komt dat fotograferen helemaal nog niet zo gemakkelijk is

(The making of )

en eten ’s avonds in het restaurant vlakbij de bekende achtergrond van zoveel cowboyfilms

met een schitterende zonsondergang en als bonus: een maan als deze! ?

De volgende morgen even een scene naspelen van de bekende film Forrest Gump met Tom Hanks op uiteraard dezelfde locatie.

We gaan inmiddels richting Las Vegas maar eerst nog de Grand Canyon South Rim!  Om daar te komen moeten we nog wat kilometers afleggen en we maken een overnachting in Cameron. Een Indian Trading post met een hotel.

Er ís niks anders in de buurt. Hoe verwerken ze hier in deze leegte (soms 50 km afstand tussen twee gehuchten) meer dan drie miljoen toeristen per jaar.


De Grand Canyon is niet met woorden te omschrijven. Volgens Roel valt de diepte en de hoogte ook in een foto nauwelijks weer te geven. We hopen dat jullie bij het zien van de beelden begrijpen wat we bedoelen….dit is echt een plek waar een mens stil van kan worden! ?

Rare Chinezen. Overal op klimmen en een voor een gaan ze elkaar daar fotograferen. Handen in de lucht. ?


Door naar Seligman voor de volgende overnachting…..en waar we ook weer op de wereldberoemde Route 66 terecht komen (ik haalde deze al eens eerder aan, zie het verslag Eclipse).
Het is super leuk om te zien, uiteraard mega druk met bussen vol toeristen maar dat hoort er allemaal bij….Route 66….nog steeds een belevenis!

In een grappig winkeltje hangen allemaal emblemen en ik zie dat er geen van de Douane hangt. Laat ik nou toevallig nog wat   “kleinehebbedingetjeshandigomiemandomtekopenvooronderweg” van mijn ex-werkgever bij me hebben. Roel snelt naar de camper en voilà, die hangt! ?


Vervolgens bezoeken we de Hooverdam. Maar dat gaat niet voordat we eerst door de securitycheck zijn gegaan met de camper. De bestuurder (dat ben ik dit keer) moet er uit en iemand moet de achterdeur openmaken zodat ze binnen kunnen kijken. Verder willen ze alle luiken aan de buitenkant open hebben. Je valt toch wat op met een Nederlands kenteken.

Prima dat ze het doen , je moet er niet aan denken dat iemand een bom laat ontploffen op die dam. Met de security maken we een praatje over de gebeurtenissen in Las Vegas. Overal hangt de vlag ook al de hele week halfstok. Dan naderen we de dam en wow, wat een imposant bouwwerk is dit! Een betonnen boogdam in de Colorado rivier. De bouw begon 1930 en werd in 1936 afgerond.

Het stuwmeer dat achter de dam ontstaan is heet Lake Mead. Weer terug in de camper is de temperatuur inmiddels tropisch….snel op naar ons laatste stop voor vandaag waar we een paar rustdagen cq. gokdagen ? gaan houden….Las Vegas!

 

Familie op bezoek

Maandagochtend doen we het rolgordijn open en het sneeuwt!

Nou dat is mooi: mijn ouders landen om 12.00 uur op Jackson en ik hoop dat zij erop gekleed zijn. ? Als we op het vliegveld komen is het sneeuwen gestopt en de zon komt een beetje door. We parkeren de camper, appeltaartje in de voorverwarmde oven en wij gaan naar de aankomsthal. Het leuke aan dit vliegveld is dat je helemaal tot aan de bagageband kan komen. We zien het vliegtuig waarin mijn ouders zitten landen en nu maar wachten tot ze eruit komen. Mijn ongeduldige lover klimt in het raamkozijn zodat hij alles goed kan zien….’Daar zijn ze, ik zie ze!’ ; roept hij. Klik, klik, doet zijn camera. Verrast komen zij de aankomsthal binnen, hier hadden ze ons nog helemaal niet verwacht!

We verzamelen de koffers en bij de koffie met taart vijf minuten later komt het reisplan op tafel.

Mijn ouders hebben hun eerste overnachtingen in Gardener en dat is in het noorden van Yellowstone. We hebben vanuit het zuiden dus een flinke rit voor de boeg, te meer omdat er door onderhoud een wegafsluiting is in het park en wij daardoor flink moeten omrijden. Het is prachtig onderweg, de sneeuw, een waterig zonnetje en de mooie natuur! ? Eind van de middag komen we bij hun B&B (wij mogen met de camper voor de deur overnachten).

We melden ons en rijden terug naar het centrum waar we een prima steakhouse vinden. Mijn ouders moeten weer even wennen aan de Amerikaanse porties. ?

Dinsdag en woensdag zijn super dagen, de zon is terug, de temperatuur gaat omhoog en op weg naar de top van de Dunravenpas (bijna 3 km hoogte)

ligt nog volop sneeuw. Voor Roel en mij begint Yellowstone inmiddels bekend terrein te worden en we “slepen” mijn ouders overal mee naar toe.

Wat die Chinezen nou willen….. thuis bekijken wat je hier kan zien.

Nog even twee imitatie Ansel Adams…..

Op een plek waar een heet water bron in een koude rivier stroomt is het precies warm genoeg om te badderen.

Een vreselijk brutale raaf sloopt een hele fietstas.

Ze vallen van de éne verbazing in de andere. En dat kunnen wij ons voorstellen want het is hier zo mooi, ook voor ons blijft het iedere keer weer genieten….De geyser bij Old Faithful, de kalkterrassen bij Mammoth, de bizons, de Elk’s, een berin met twee jonkies en we zien zelfs een coyote en otters, echt het is teveel om op te noemen!

De Upper falls in de Yellowstone Kloof.


We gooien sneeuwballen op de Continental Divide (continentale waterscheiding, regen voor het bord stroomt naar de Altantische Oceaan en water dat achter het bord valt stroomt naar de Stille Oceaan) en houden koffie/theepauzes naast de camper.

Ze hebben drie overnachtingen in Gardener geboekt maar de wegafsluiting tussen Norris en Mammoth Hot Springs is balen want daardoor moeten we veel omrijden en dat breekt ons allemaal op. We halen ze over om de laatste nacht af te zeggen en bij ons in de camper te komen slapen. We kunnen dan in West Yellowstone op campground Pony Express overnachten en dat scheelt een aanzienlijk aantal kilometers terugrijden. Het is behelpen maar we komen de nacht door….een glaasje wijn extra en iedereen slaapt lekker!

De volgende ochtend verlaten we via de zuidkant Yellowstone en ineens is er een mega file in het park! Wow, wat is er aan de hand….we vragen het aan iemand die het verkeer staat te regelen….en het blijkt dat er een beer gesignaleerd is….Een hele rij mensen heeft zich met camera’s opgesteld om een foto te kunnen maken! ?

Nou we kijken het circus eens even aan en rijden maar door naar de Grand Teton. Laat deze beer maar gaan. Vorige week met de bewolking was het hier al prachtig maar nu in de volle zon vind ik de bergen op hun mooist!

Vanaf hier is het nog maar een stukje naar Jackson Hole waar we voor de dames een “shoppauze” inlassen en ik van Roel dit t-shirt krijg. ?

En nu maar eens afwachten waar mijn skietjes heen gaan deze winter….Maar zover is het nog niet!

Eerst gaat de camper naar Salt Lake City: de hoofdstad van Utah en de Mormonen. We gaan dit vandaag echter niet meer halen en zoeken in Driggs een motel voor mijn ouders, wij slapen weer in de camper die we voor de deur parkeren. Zo zal het de komende maand gaan: zij in een hotel/motel en wij in de camper. ?
De volgende dag is het een lange “autodag”, we hebben nog 400 kilometer voor de boeg. Met een paar tussenstops erbij komen we eind van de dag bij het volgende hotel. We maken nog even een rondje met de camper en belanden in het Chinatown van Salt Lake City, zien een mega restaurant en besluiten gelijk te gaan eten….het is een grote Chinese all you can eat “vreetschuur” en het zit er bomvol. De keuze is mega met allerlei lekkere bekende en onbekende gerechten….boven de gerechten staat gelukkig in het Engels wat het is. ? Het enige schrikmoment wat deze vier drankliefhebbers hebben is…..er wordt hier geen alcohol geschonken! ? Ok….dan maar vier limonade!

Op zaterdag blijkt er in Salt Lake een congres van de Mormonen te zijn en in de hele stad is het razend druk. We willen de tempel graag bezoeken maar na een zoektocht door het centrum voor een parkeerplek geven we het op en zetten koers naar het volgende punt op onze kaart….Bryce Canyon National Park.