Eclipse

Het is donderdag en ik ben het binnen zitten in het ziekenhuis wel even zat dus besluit ’s middags om het centrum van Chicago in te gaan. Mijn lover wil dat ik een taxi neem maar niets is zo lekker om in een vreemde stad in de bus te stappen en dan maar zien waar je terecht komt….uiteraard wel binnen de normale wijken! Ik Google een winkelcentrum, vraag aan de receptioniste in het ziekenhuis welke bus en waar het station is. In ruim dertig graden ga ik op pad en terwijl ik bij de halte in de brandende zon sta te wachten heb ik al spijt.? Er staan nog meer mensen bij de halte maar die staan er onbewogen bij….die zullen de hitte gewend zijn. De bus komt en ik vertel de chauffeur waar ik heen moet en dat ik een kaartje wil. Hij kijkt me aan….en vraagt dan; ‘hello honey, how are you doing, how is your day?’ Oh ja, eerst beleefd, dat doen wij in het Nederlandse niet en ik vraag me af of die man op mijn verhaal zit te wachten dus ik antwoord maar; ‘I’m doing fine, thanks.’ Hij vraagt nogmaals waar ik heen ga en zegt dan dat ik 2,50 dollar contant in het bakje moet stoppen.
Ik zoek een plekkie en ga lekker zitten. We rijden en enkele punten herken ik maar heel veel ook niet. Ik kijk eens om me heen of ik een “stopknop” zie, maar niets. ‘Nou elk nadeel heeft een voordeel’ zei die bekende Amsterdammer, dan heb ik toch gewoon een mooie rit door de city. Een soort hop on hop off bus, alleen ik hop er niet af.
Maar wanneer ik beter oplet zie ik dat je aan een touw moet trekken als je wilt dat de bus stopt. We komen bij de Willis Tower en ik begin weer dingen te herkennen. Net op dat moment stopt de bus bij een halte en roept de chauffeur heel hard dat de white lady naar voren moet komen….Ik kijk de bus rond en oeps, ik ben de enige blanke en op dat moment roept hij me nog een keer en niet al te vriendelijk! Ok, dacht ik….wat kan ik gedaan hebben….bijbetalen, want misschien was ik te ver en nu aan het zwartrijden…. ? En daar zie ik dan zelf de humor van in en moet moeite doen om niet te lachen (Zoals mijn broer altijd zegt; ‘jij lacht al het hardst om je eigen grappen voordat je ze vertelt hebt’).
Maar nee, ik moest hier overstappen op een andere bus. Wat super aardig van de chauffeur! Hij ging het me helemaal uitleggen en ik leer snel dus ik zei ; ‘yeah, aha, yeah, aha.’

Het was druk op straat en ik vind het heerlijk om in de stad te wandelen en overal te kijken dus ik liet de overstap op de andere bus zitten en ging op pad. Uiteindelijk had ik geen voeten meer over en besloot ergens te gaan eten. Maar dan iets zoeken….alles zat vol en ineens zie ik een leuk klein terras maar ook daar geen plaats dus even binnen kijken. Door de draaideur en het was zo’n sportcafé, met overal grote tv schermen, keiharde muziek en super druk.

En voor ik het wist was ik aan een tafel met zo’n hoge kruk neergezet door een type basketbalspeler. Ben ik gewoon moe of ineens heel oud, zucht, maar het is onaangenaam zitten op zo’n hoge kruk, keiharde muziek (lucky me, was het een concert van U2)….Een springerige serveerster komt op me af; ‘hai honey, you’re looking great today, how are you doing, how was your day?
En ook hier denk ik…zal ik jou eens echt vertellen wat ik heb meegemaakt! ?
Maar nee, ik zeg; ‘fine, thank you.’ ?
Ik bestel wat lekkers van de kaart en verwonder me over de mensen die hier zitten met het volume van de muziek en herrie van de tv schermen met verschillende sportwedstrijden: verliefde stelletjes, oudere mensen, zakenlui, groepjes vrienden en vriendinnen en een vader met twee kinderen van een jaar of 6 en 8. En “knipper knipper” gaat zijn oog….ok, is dat tegen mij? ?Schuin kijk ik om me heen en constateer dat ik de lucky lady ben. “Knipper knipper” doet zijn oog iedere keer als ik zijn blik kruis. Heerlijk, vader is op stap en dat tref ik weer! Met suizende oren en een vol maagje laat ik daddy cool een uurtje later knipperend achter in het restaurant en loop naar de bushalte. De belofte aan mijn lover negerend, want ik had hem beloofd om terug een taxi te nemen. Ik wist nu hoe het werkte dus hup in de bus, eerst het beleefdheidspraatje en daarna zei ik; ‘Mercy Hospital, please.’ En hoe dom, ik had geen gepast geld! Alleen maar 1 of 5 dollar en het was 2,50. De chauffeur; ‘ok, you pay me 1 dollar and sit down and Jezus loves you my child.’ Zie je dat bij ons in Nederland gebeuren! ? Nog even bij mijn lover kijken en morgen weer een nieuwe dag.
Het is inmiddels vrijdag en als ik ’s morgens binnenkom is Roel het zat. Er is net weer een groepje doktoren geweest die een maagonderzoek willen gaan doen. Dit om te zien hoe de galblaas functioneert. We praten erover en snappen nu eigenlijk niet meer waar we aan toe zijn. Twee uur later komt er een ander groepje artsen en die constateren dat het beter gaat en dat Roel voorzichtig iets mag gaan eten.  De communicatie onderling is echt ronduit slecht.  Eind van de middag komen er weer twee andere doktoren langs en die vragen hoe Roel zich voelt nu hij iets gegeten heeft.  Uiteindelijk komt het verlossende woord; Roel mag morgen het ziekenhuis verlaten.
We zijn reuze blij want ons plan was om de eclipse te gaan zien. Eigenlijk is het iets wat mijn lover graag wil zien en omdat ik hem dat zo graag gun hadden we besloten om daar naar toe te gaan. Zou het nu toch gaan lukken? We moeten dan ongeveer 500 kilometer rijden en in dit geval betekend het dat ik dit nu alleen zal moeten gaan sturen….  Net voordat ik weg wil gaan wordt Roel niet lekker en het kleine beetje wat hij heeft gegeten komt eruit, hij is vreselijk beroerd. De verpleegster heeft telefonisch overleg met de dokter en de medicatie wordt verhoogd en ook iets tegen de misselijkheid.  Arme vent….we appen later nog wat en hij gelooft niet dat hij morgen uit het ziekenhuis mag.
Zaterdag sta ik al om half acht voor zijn neus om hem op te vrolijken, maar hij is ook vroeg en zit al in de stoel met zijn “infuusschaduw” naast zich. Hij voelt zich beter en heeft ontbijt besteld. Dit is de menukaart van het ziekenhuis.

Niets van te voren opgeven, heb je trek dan bel je en bestel je!  Ik ga douchen in het ziekenhuis want het water in de camper is bijna op. Ook vertrouwen we de kwaliteit van het water niet meer want de camper staat al een paar dagen in de brandende zon.  De doktoren komen en ze vinden het toch goed dat Roel het ziekenhuis verlaat mits hij rustig aan doet en eind volgende week terug komt voor controle. Helemaal top!  Als ze weg zijn dan zie ik dat het mijn lover allemaal een beetje teveel wordt….ik ken hem inmiddels. ?En omdat hij altijd voor mij klaar staat besluit ik om hem naar de eclipse te rijden. Dus ik zeg; ‘jij en ik gaan naar de eclipse!’ Dat geeft weer een momentje met emotie. Omdat het zo warm is buiten besluit ik de camper even van plek te wisselen en in de schaduw te zetten….En dat had ik dus beter niet kunnen doen….Ik parkeer en hoor een brekend geluid….oeps, dat klinkt niet goed. Maar het is al te laat, ik heb het achterlicht van de fietsendrager kapot gereden. ?En, ik rij dus bijna nooit schade en nu dit, grrrrrrr. Alle glasstukjes verzameld maar het zijn er echt heel veel.

Ik kom terug bij mijn handsome op de kamer en vertel hem van het achterlicht en het is waar….tegenstellingen liggen dicht bij elkaar want ik verliet de kamer als zijn “eclipse prinses” maar kom terug als “stom varken” ?….klinkt erger dan het is hoor want hij moet er om lachen! Optimistisch als hij is zegt hij; ‘dat plak ik wel even.’
Tot hij het ziet want dit valt echt niet meer te plakken. Ik belde dus maar weer naar mijn moeder en vertelde haar dat ze waarschijnlijk nog iets mee moet nemen als ze volgende maand naar ons toe komt! Ze heeft inmiddels al een aardige lijst! ?
Rond 14.00 uur verlieten we het ziekenhuis na een dikke knuffel en ‘be blessed by the best.’ van verpleegster Vernette en we stapten naar buiten. ‘Wat is het warm!’ zei Roel. Hij had daar in het ziekenhuis met de airco niets van meegekregen. De temperatuur geeft 32 graden aan, zucht….deed ik er wel verstandig aan om hem zo eind mee te nemen? Stil zit ie naast me, TomTom ingetoetst en helpt me mee om Chicago uit te komen. Op de snelweg ging hij lekker op de bank liggen. En warm was het en bleef het! De snelwegen in Amerika zijn breed met daarnaast her en der shoppingmalls, hotels en benzinestations. Ik moest tanken en zag ook een Walmart voor wat boodschappen dus eraf. Roel schrok wakker en zat als een “dood vogeltje” in de hitte voor zich uit te kijken. Ik dacht bij mezelf ‘pokken eclipse, ik heb er toch niets mee….’ Snel de Walmart in en heerlijk koel was het daar door de airco. Hij kwam bij en ik ook want het viel me toch wel tegen. De afgelopen dagen waren best spannend en nu deze rit. We beleven nog een gek moment want bij onze boodschappen zitten ook 2 flessen witte wijn.
De caissière (een jong meisje) slaat alles aan behalve de flessen wijn. Wij denken dat ze die vergeet en waar ben ik zonder mijn wijntje! ? Dan komt het vreemdste antwoord wat wij ooit gehoord hebben; ‘sorry, ik mag dat niet aanslaan want ik ben nog geen 19! Ik heb mijn cheffin al gebeld en die komt eraan.’ ? Roel kijkt haar aan en pakt de fles wijn en zegt; ‘ik ben oud genoeg dus : gescand.’ En haalt de fles over de scanplaat, het meisje kijkt verschrikt en op dat moment komt de cheffin aan….ze is nog een paar meter bij ons vandaan en in gedachten hoor ik de muziek van de film Jaws. Want wow, wat is die vrouw angstaanjagend groot! En haar gezicht staat op onweer….ze heeft duidelijk gezien wat Roel gedaan heeft. De cassière staat er timide bij en weet zich geen houding te geven.  En mijn lover en ik schieten op dat moment in de lach!(sorry voor onze ouders want we hebben allebei een prima opvoeding gehad maar op dat moment waren we zo klaar met alles) Zonder iets uit te leggen haalt de cheffin de flessen wijn over de scanplaat en noemt het totaalbedrag. ‘Je mag vast nooit meer bij de Walmart komen’ ; hinnik ik tegen Roel. De cheffin doet alsof ze ons niet hoort en kijkt boos voor zich uit.
We realiseren ons dat het heel flauw is maar het was op dat moment zo stom: een cassière die dus niet oud genoeg is om wijn aan te slaan….dat kan alleen maar in Amerika!
Terug in de camper bekijken we de kaart en ik besloot dat ik Springfield nog wel zou gaan halen (100 km), daar dan in een hotel overnachten en morgen nog de rest, ongeveer 250 km. Roel bleef lekker voorin zitten en we kwamen in Springfield, eerste hotel dat we zagen was het Ramada. ‘Kan me niet schelen wat het kost’; zei mijn lover en we gingen de camper uit. Oh, wat was het heerlijk in de lobby, koele airco lucht kwam ons tegemoet. Maar alle kamers waren volgeboekt! Wat bleek, er was een landbouwbeurs in Springfield. ?
De vriendelijke receptioniste belde nog een aantal hotels af maar alles vol. Dan gaat het de volgende plaats worden….dat is Litchfield, 80 kilometer verderop. Roel vroeg bezorgd; ‘ga je dat nog redden?’ En ik dacht nee….maar….zei ja. ? Ik ben niet zo goed in afstanden inschatten maar dacht, dat is gewoon een ritje Vlaardingen – Amsterdam, 4 keer gas geven en ik ben er….Het was inmiddels donker en al rond 20.00 uur. Roel had zijn humor weer een beetje terug en zei; ‘als we doorrijden dan zijn we voor donker binnen.’ Maar de lange rit eist zijn tol en hij ging toch maar weer even liggen op de bank. Veel kan er niet gebeuren want het is één rechte weg. Muziekie een beetje harder en move that bus. En dan komt er ineens zo’n mooi “fishermanfriendmomentje”: We rijden daar dus en Joe Cocker zingt het nummer “you are so beautiful” en ik weet dat gaat mijn lover meezingen en zachtjes hoor ik hem…. ❤️Eindelijk komt onze afslag en een motel met een lege kamer, yes! En ik weet niet wat de receptioniste denkt maar ze zegt; ‘ja, het is toch geen probleem als het twee queensize bedden zijn?’ Ik denk; ‘mens, al heb je een stapelbed, als je maar airco hebt want het is nog bloedheet!’  We nemen de kamer met twee van die hele grote bedden, heerlijk! Airco hoog, Roel een glaasje jus d’orange en ik een fles wijn….we hadden de avond van ons leven en sliepen binnen een half uur!
De volgende ochtend komen we buiten en bam….tegen een muur van warmte op!  Het is 09.00 uur en al weer 28 graden! Gelukkig staat de camper in de zon dus die is al lekker opgewarmd! ? Onderweg zien we heel veel motorrijders en ook bij ons in het motel zaten er een paar. We gaan even van de snelweg af om te zien of we in Staunton bij een camping water kunnen tanken en legen en komen er dan achter dat dit een gedeelte van Route 66 is. De uit vele films beroemde historische Highway van Chicago naar Los Angeles en wie kent niet het nummer: “Get your kicks on Route 66” ?!

Vandaar al die motorrijders! Het wordt al snel warmer en warmer in de camper en onze airco doet zijn best. De thermometer geeft 36 graden aan maar in de lucht zien we vreemde wervelingen verschijnen….zou er onweer komen?

We zijn echt suf van de hitte en ik vraag me weer af of ik er wel goed aan doe, wat een avontuur gaat dit worden….en dat allemaal voor de eclipse.
We gaan verder en naderen St. Louis en om de één of andere reden had ik het idee dat dit een klein stadje zou zijn. ? Roel ligt dus achter op de bank en ik dender met 110 km, met die vier ton wegende hut, over de snelweg op alle borden af terwijl de TomTom me van links naar rechts stuurt; ‘houdt links, houdt rechts, verderop links aanhouden, neem de afslag’ ….. ik dacht bij mezelf: ja, ja, talk to me baby maar niet op die manier! Zes banen die in, om en boven de stad gaan….dat was even iets te veel voor mijn verhitte koppie. ? Gelukkig ziet mijn lover het gebeuren en komt snel naar voren om me te helpen want het was heel verwarrend. Vandaar hebben we nog ongeveer 120 km te gaan tot Sullivan waar we de eclipse willen gaan zien. En waarom daar? Geen idee….heeft Roel opgezocht, uitgekozen en daar is het prima. We komen bij de afslag Sullivan en zijn inmiddels gekookt! En het is dus zo’n afslag met Walmart, hotels/motels, restaurants en benzinestations. Er is één hotel bij de reclamezuil die er uitspringt want op hun bord staat “indoorpool”. ‘Daar gaan we heen, kom op rijden!’ zegt Roel.
Ik zie me al bijna zwemmen….maar helaas alle kamers zijn bezet in verband met de eclipse. ? En natuurlijk is er geen hotelkamer meer te krijgen! We tanken gelijk en komen langs de Walmart, “no overnight stays” zien we op de parkeerplaats staan.
Nou met deze hitte hadden we dat toch niet gedaan! We checken op Booking.com nog de hotels maar inderdaad alles is vol. Dan toch maar een camping….en daar staan we nu, Meramec state park aan de gelijknamige rivier en heerlijk onder de bomen.

Het koelt wat af en we hebben een salade gegeten. Roel heeft de camera’s klaar voor morgen en is helemaal blij dat ie er is! En ondanks dat de campground aan een rivier en midden in het bos ligt kunnen we heel de avond buiten zitten zonder dat we last van de muggen hebben! De volgende morgen vroeg wakker en Roel voelt zich wéér iets beter. We gaan op pad om te kijken waar we een mooie plek kunnen vinden om de eclipse te zien en komen uiteindelijk uit bij de Walmart. Daar hebben zich al veel mensen verzameld en het is leuk om te zien hoe iedereen een plek zoekt. We krijgen van mensen een eclipsebrilletje en Roel zet alles klaar…..Kom maar op met die eclipse!

Eindelijk is het dan zover en ik moet zeggen….het is heel indrukwekkend en ik had het achteraf niet willen missen! En mijn lover….die was druk bezig met zijn camera’s en ik zag hem genieten….en ja….wat is dan 1000 km voor 2,5 minuut eclipse en zijn stralende glimlach! ?
De temperatuur was inmiddels rond de 35 graden en we deden wat inkopen bij de Walmart en besloten terug richting Chicago te gaan. Er waren helaas meer mensen die zo dachten en in een dikke file bereikten we St. Louis. Daar zouden we op de grote  RV parking bij Casino Queen overnachten en de volgende dag de stad en de Arch bezoeken.

Maar het was zo warm dat we besloten om alleen te stoppen om iets te eten te maken en daarna zou ik doorrijden tot Litchfield, of misschien nog verder, en dan een hotel scoren en overnachten.  We komen rond half negen in Litchfield en ik besluit dat het mooi is geweest, Roel ligt op de bank, we hebben vanmiddag een flinke tijd in de file gereden en net ook weer een heel stuk….ik ben eigenlijk doodop. Hier hebben we op de heenweg ook overnacht dus hopla, uit de camper en kijken of er een hotelkamer is. De parkeerplaats is helemaal vol, wat is het druk….Roel gaat het vragen en we hebben geen geluk. Allemaal mensen die de eclipse hebben gezien en nu ook op de terugweg zijn.
Zucht, hebben wij weer, we moeten er zelf om lachen! Alle hotels vol en wat is onze optie en redding….Walmart! Gelukkig is het flink gaan waaien en onweren dus het koelt af in de hut, we slapen prima. Het is een Walmart die 24 uur open is en midden in de nacht wordt ik wakker van de regen, kijk naar buiten en zie mensen met een winkelwagen over de parkeerplaats rennen. Wie gaat er in vredesnaam om vier uur ’s nachts boodschappen doen? En geloof me, het is best druk ook!  Voordeel van de Walmart is dat er ook meestal een kapsalon zit dus om 08.30 uur zit ik bij de kapster met mijn haar in de verf. Roel kan ook terecht voor knippen en we gaan rond het middaguur geknipt en geschoren richting Chicago. ?
Onderweg stoppen we in Springfield, waar Abraham Lincoln in 1837 is gaan wonen en bezoeken zijn huis. Het verhaal gaat dat als je op Monument Avenue waar zijn graf is, van zijn beeld de neus aanraakt, je een goede gezondheid blijft behouden! Nou reken maar dat we dat gedaan hebben!

Vandaar wegen de laatste kilometers (250 km) naar Chicago nog zwaar en Roel neemt het een uurtje over. We boeken onderweg via Booking.com een hotelkamer voor twee nachten en rond negen uur ’s avonds zijn we er dan eindelijk. We hebben weer twee queensize bedden genomen….heerlijk! En een bubbelbad, maar kunnen niet ontdekken hoe dat werkt….

Wat we wel hebben ontdekt is dat onze kamer aan de kant van de the L (metro) ligt en die dendert een paar keer per uur voorbij. ? Woensdagochtend starten we slow, Roel moet wat zakelijke telefoontjes doen en dan stappen we op de fiets naar het hospital voor de nacontrole. We verbazen ons over de gewoonten van de Amerikanen: in de wachtkamer zitten de wachtende mensen gewoon te eten en te drinken, grote bekers koffie en zakken voer van de Mac! Wanneer ze dan opgeroepen worden gaat alles in de zak en die wordt meegenomen.  De dokter is tevreden over Roel (hij is wel 6 kg afgevallen) en we nemen afscheid. Dan op de fiets door naar het Museum of Science en Industry. We trappen ongeveer 10 km over de Lakefront Trail (mooie fiets/wandelboulevard) langs het water en komen bij het museum.

Dit is erg groot, leerzaam en leuk. Je kunt er van alles zien over bijvoorbeeld: farmers technieken, een mega trein uit 1934 , de ruimtevaart (vanaf voorbereidingen voor de eerste vlucht naar de maan inclusief Apollo capsule),
de U boat 505 van de Duitsers die is overmeesterd voor de westkust van Afrika in  WO II, een vliegtuig van Boeing staat in de hal evenals de Spirit of St. Louis van de gebroeders Wright die als eerste de lucht in gingen met hun zelfgemaakte vliegtuig.  En een heel leuke tour door een steenkoolmijn….kortom alles heel interessant maar vermoeiend!
Vandaar fietsen we terug naar het centrum, want toen ik vorige week alleen was had ik zo’n leuk oud fotozaakje gezien en dat wilde ik nu aan mijn lover laten zien.
Nou dat is niet eenvoudig! Want waar was het ook al weer?! Dus showtime….Ik heb toch al geen richtinggevoel en nadat we wat gedronken hadden (Roel een jus d’orange en ik een cocktail, zo één waarvan je denkt….oei,oei, ik kom niet meer thuis) wist ik helemaal niet meer waar het was. ?

Het sportcafé waar ik wat gegeten had vond ik uiteindelijk wel door achter de desbetreffende bus aan te rijden….met daarachter weer Roel die mopperde op mijn chaotische brein! Met als uiteindelijke beloning lekker genieten van het bad wat maar niet wil bubbelen, het brede bed en….mijn eigen kussen! Want dat is ook zo’n ding….ik ben echt een zeur met kussens. Te hard, te zacht, het is altijd wat, ik weet het al als ik een kussen zie….dat gaat het niet worden. Hier op het hotelbed liggen drie kussens en geen van drie zijn goed dus ik liep vanavond met mijn eigen kussen uit de camper door de lobby…. ?En dat is dan ook zo’n mooi verschil tussen mijn lover en mij….ik zeg dan de volgende ochtend; ‘ik ben heerlijk uitgerust!’ Roept hij; ‘mag ook wel voor dat geld!’ En dan denk ik; ‘hmm, het was de Trump Tower nou ook weer niet!’ En hij denkt; ‘we hadden ook de YMCA kunnen nemen!’ ?
En nu op richting Mount Rushmore….en dat zijn nog heel veel kilometers, of zo als ze hier zeggen miles!

FREE…..!

Om maar in het Amerikaans te beginnen: awesome en very amazing! En gewoon lekker in het Nederlands: onwijs super bedankt iedereen voor alle reacties! ?
De laatste keer met onze “traditieBBQ” waren wij weer verbaasd toen we de uitnodigingen gingen maken….kennen wij echt zoveel mensen?
Tijdens de voorbereidingen bleven we puzzelen en ook de cateraar zei; ….’het zijn er weer meer dan de vorige keer….’ Uiteindelijk resultaat: 170 gasten in onze tuin. ?
Onze reiswebsite is de afgelopen dagen over de 200 keer bekeken, ongeveer 165 reacties op het bericht op fb en dan ook nog de vele mails, appjes en telefoontjes!
We vrezen dan ook de volgende BBQ als we deze cijfers zien! ? Maar serieus, nogmaals super bedankt voor jullie steun en medeleven met ons in Chicago en….
He is back on the street again….still going strong!

MRI heeft aangetoond dat er 1 (grote) of 2 (kleine) galstenen zijn maar die zitten niet bekneld. Voor nu kan een operatie uitgesteld worden. De infectie is grotendeels weg, evenals de pijn. Dus ontslag uit het ziekenhuis met een “medicijnentas” en volgende week retour voor controle.

Ziekenhuis

Vrijdagochtend worden we wakker na een korte nacht, de buurvrouw had ons uitgenodigd om bij hun kampvuur te komen zitten. Nou gezellig, het is leuk om met Amerikanen te praten over dingen zoals hun sociale stelsel en uiteraard hun nieuwe president Donald Trump.
Terug in de camper gingen we aan de slag met onze reissite, bekeken wat foto’s, deden nog een wijntje en voor we het wisten lagen we om half twee op bed. Het begon ’s nachts ook nog te regenen en oeps, zo’n momentje van….de ramen nog open of niet….nou goed, een onrustige nacht. Bij het wakker worden hadden we allebei het gevoel…..we gaan hier nog één nacht bijboeken en uitrusten! Roel wilde ook aan zijn fiets sleutelen, hij had namelijk telefonisch contact met de fietsenzaak in Nederland gehad en nog wat tips gekregen hoe hij de boel (hopelijk) zelf kon fixen. We moesten wel verkassen want onze plek was al gereserveerd dus bye, bye, buurtjes en wij op naar de andere plek. Hmmm, de nieuwe plek was niet zo,zo, maar de hele camping was vol geboekt dus vooruit. Het is een heel groot terrein met vier meertjes en daarom heen de plekken. Zo’n camping met heel veel vaste plaatsen en de “vaste” reden in golfkarretjes over het terrein en maar zwaaien naar alles en iedereen…echt zo’n hoog gezelligheidgevoel! ? En daar zaten mijn lover en ik tussen en laat ik zeggen….na de korte nacht hadden wij onze dag niet. En al snel kregen we ook nog ons Andy en Melissa moment….
Nou zitten we inmiddels al ruim zeven weken met elkaar samen in de camper en dan met de nadruk op het woord samen. In Nederland hebben wij gewoon ons eigen leventje maar hier doen we alles samen…..en dat is best wel eens wennen en aan de andere kant ook weer niet en zijn we closer dan voorheen….genoeg gezwijmel….? Roel zocht ’s middags alle gereedschap op voor zijn fiets en ging aan de slag en ik ruimde de “woonwagen” eens op. Het was even zweten maar de fiets doet het en daar ging mijn lover een rondje over de camping! Later zochten we de Amerika boeken op, kaarten erbij en stippelden een route uit en besloten vroeg naar bed te gaan. De plekken stonden in een soort rondje bij elkaar en onze overburen (grote vouwwagen met twee uitschuifbare slaapcabines op pootjes) hadden we nog niet gezien….die kwamen terug toen wij naar bed gingen. Need I say more? Het bleek een groep jongelui te zijn, hoera! Grote pick-up auto’s met luide muziek, kampvuur werd gemaakt, hoop drank en helaas hadden de jongeren leren fluisteren in een houtzagerij…..En dan ben ik daar zo snel klaar mee!

Meestal denkt iedereen dat Roel van ons twee degene is die er inspringt maar ik kan er ook wat van. Het was echter net 22.00 uur dus mijn lover zei….’hmmm, dat kan je niet maken, even wachten want het is nu te vroeg om er wat van te zeggen.’ Daar kwam Melissa weer om de hoek…..’ik wil naar bed!’ Een uur later was de bewaking van de camping al een paar keer voorbij gereden met een auto met geel zwaailicht, dan was het even stil maar daarna begon het weer.
Ik naar bed, ramen dicht en liggen! Een uur later (inmiddels al middernacht ?) nog steeds muziek, nog meer gegil en gevloek en wij lagen op bed. Ik zeg tegen Roel;
‘Zijn wij nou de enigen die hier last van hebben of zijn die anderen doof?’ en kijk naar buiten en ongelofelijk er staan wel dertig jongelui te springen rond dat vuur, golfkarretjes erbij en die pick-up maar muziek uitbraken. De bewaker zag ik wel rondrijden met zijn auto met nog steeds knipperende lampen maar die dacht waarschijnlijk…”wat ik niet zie dat is er niet”. Het schuim stond in mijn mondhoeken en mijn haar recht overeind….ik siste tegen Roel; ‘ik ga die camper bij de poort neerzetten, ver weg van hier, wat een pokkenherrie.’ (dit is de nette versie van wat ik zei) ? Nou kent mijn lover mijn temperament dus hij komt zijn bed uit en rijdt zelf de camper naar de poort want ik had de achterkant van onze hut per ongeluk de slaapcabine van de vouwwagen aan laten tikken zodat die was ingestort.. ? Dit was trouwens een klein gedeelte van de rommel….

Volgende ochtend naar de campingeigenaar en wij waren de eersten die kwamen klagen….hij nam het wel serieus op en ging ermee aan de slag! ‘Wilt u nog bijboeken?’ vroeg de beste man….tsja, wat moet je daar op antwoorden?! Je hebt van die reclame’s van beauty arrangementen….”kom een dag ontspannen en voel je 5 jaar jonger”. Deze twee dagen hier op de camping gaf ons een gevoel dat we 5 jaar ouder waren geworden en vermoeid reden we weg richting Chicago. TomTom ingetoetst en go. Na anderhalf uur stopten we en deden koffie/thee en ik nam het stuur over want Roel kreeg een belletje van een collega fotograaf. Ik mijmerde weg over wat te doen als we terugkomen in Nederland. Een soort moment van “wat wil ik worden als ik groot ben” zeg maar. Een tijd zitten er al een aantal ideetjes in mijn hoofd te spoken en nu ik zo ver weg van huis ben kan ik op mijn gemak nadenken. En dat doe ik dus bij voorkeur als ik aan het rijden ben….mijn lover lezend in zijn digitale krant naast me, muziekje aan, de grote oneindige weg, af en toe een zwaaiende vrachtwagenchauffeur en think, think, think….en sommigen van jullie weten het: er is die Finca die te koop staat in Spanje en een B&B starten in Zuid Afrika blijft ook nog lonken….en zo maak ik de kilometers vol en verhip….zie ik nou Holland op de borden staan! ??

Mijn lover zit te lezen en ik te mijmeren….en zie wat er gebeurd!
Maar het klopt: we zijn in het westen van de staat Michigan en daar bevinden zich de steden Holland en Zeeland (voor verdere info zie Wikipedia). Wij gaan naar Holland waar we deze zaterdag op de Farmers Market terecht komen. We wandelen erover heen en maken her en der een praatje met marktkooplieden waarvan vele Nederlandse voorouders hebben.

Vervolgens door naar de drukke winkelstraat met een leuke braderie. We kopen een paar ansichtkaarten om naar huis te sturen en gaan op een terrasje lunchen.

Maar er is nog meer te zien in Holland: het Holland museum

en de Windmill Island Gardens. Dit laatste is een kleine nabootsing van onze Keukenhof en heeft tevens een molen, die we bezichtigen. Deze molen, de Zwaan, werd in 1964 afgebroken in Vinkel (Noord Brabant) getransporteerd en heropgebouwd in Holland-Michigan.

Al het personeel loopt rond in originele Hollandse klederdracht. Ze hebben ook een postkantoor en een winkeltje met allerlei lekkere en leuke hebbedingetjes en het is grappig om zo ver van huis de Delftsblauwe prullaria te zien staan.

Maar hé, ze verkopen ook stroopwafels, drop en hagelslag! Mijn handsome mag dan zogenaamd geen verstand hebben van een ring met een steen….hij weet wel dat ik gek ben op hagelslag en koopt twee pakken voor me. Dat gaat genieten worden bij mijn ontbijt de komende weken! ?
En over een ring met een steen gesproken, er is een bruiloft op het park, alles staat klaar en het wachten is op het bruidspaar!

 

Onze overnachtingsplek is snel geregeld want we mogen op de grote parkeerplaats blijven staan….nice! De kookbeurt is aan mij vanavond en macaroni staat op het menu. Nou had ik het vorige keer zonder gehakt gemaakt, in het kader van gezond en lijnen. Maar sinds ik heb gehoord dat Sonja Bakker gaat scheiden ben ik heel voorzichtig met gezond en lijnen dus ik gooi er nu wat gehakt in! Dat gaat niet helemaal goed en Roel wordt er beroerd van dus onze derde onrustige nacht op rij dient zich aan…. de arme man heeft het te kwaad. Ik ga uiteindelijk rond middernacht toch maar slapen en schrik rond drie wakker als ik hem hoor fluisteren; ‘ik ga een rondje lopen buiten.’ Hij was dus nog steeds aan het “spoken”. Zondagmorgen is het allemaal wat minder erg, de buikpijn is afgenomen en Roel voelt zich beter. ‘Het is in ieder geval goed voor de lijn’; grapt hij! ? Ik geniet van mijn boterham met hagelslag en de onrustige nacht is vergeten. Voor nu eerst naar de Walmart om te shoppen en dan verder richting Chicago! We rijden een gedeelte via de snelweg naar Chicago maar eigenlijk is het best zonde want we zien zo verder niets dan asfalt. Dus verlaten de snelweg dan ook bij Saugatuck en stoppen hier voor een broodje aan de waterkant, wat een leuk stadje!

Rond 16.00 uur zijn we ongeveer 60 kilometer van Chicago….wat doen we? Hier vlakbij in het Indiana Dunes State park een nacht op een campground doorbrengen of door naar de city die zo bekend is geworden door Al Capone? (We zijn ook weer een tijdsgrens gepasseerd en moeten nu Central Time aanhouden, we gaan één uur terug en zijn nu zeven uur vroeger dan Nederland) We kiezen voor het State park en als we het park inrijden staat dat de campground vol is. Oei, dat is balen! Toch maar even navragen….en we hebben geluk, er zijn nog wat plekken vrij gekomen! Dit park staat aan de rand van het Michiganmeer en er is een groot strand bij. We gaan er lekker op de fiets naar toe en genieten van het heerlijke weer en de vele Spaanstalige mensen die we hier treffen.

Op het strand is een groepje aan het BBQ-en en ze nodigen ons uit om mee te eten. Roel bedankt vriendelijk want hij is blij dat zijn maag/darmen weer enigszins normaal aanvoelen maar ik laat mij overhalen door de sympathieke dame. Het blijkt een gemixt gezelschap uit Zuid Amerika (Colombia, Argentinië, Venezuela, Brazilië) en als ze horen dat wij daar ook geweest zijn dan worden we op de schouders geklopt en vastgepakt….heerlijk wat een “warme” mensen. We hebben een rustige nacht op de campground en de volgende ochtend rijden we dan eindelijk naar Chicago!
Daar komen we rond 11.00 uur aan en parkeren de camper op de bewaakte RV parking McCormick place truck Marshalling Yard (prima ligging nabij het centrum 35,00 US dollar per nacht, geen voorzieningen) en fietsen de city in. Het is bewolkt maar wel al weer warm. We fietsen over een mooie fietsboulevard (Lakefront Trail) en komen langs de Buckingham Fountain.

Waar ik geniet van een echte hotdog….of zoals mijn lover altijd zegt….een hete hond. ?

Zelf neemt hij niets want hij voelt zich nog steeds niet echt 100% . Door naar het Millenniumpark en de Cloud Gate (the Bean), die grappige foto’s oplevert?

In het Millenniumpark zijn de voorbereidingen voor een concert die avond, wat een relaxte sfeer heerst hier overal.

Door naar de bruggen, heen fietsen we boven langs en beneden langs de waterkant terug (Chicago Riverside). Hier stond vroeger een groot beeld van Marilyn Monroe.

Als we een drankje doen zien we dat de lucht openbreekt….we gaan nu de Willis Tower op!

Zoals te verwachten is het druk en er staat een flinke wachtrij maar we hebben het er voor over en als we boven komen….wow, dit is kicken! Er is een uitbouwsel van glas met een glazen vloer!


Daarna fietsen we nog kris kras door de stad want Roel wil wat sfeerfoto’s maken. We zien en horen The L (metro) boven ons hoofd rijden en genieten van de drukte en de mensen. Mijn lover heeft nog steeds niet echt trek maar we gaan toch op zoek naar een leuk restaurant om te eten. We vinden iets aan the Riverside waar het met deze temperatuur heerlijk zitten is.

Ik neem een waanzinnig lekker stukje vlees maar wederom past mijn lover en neemt alleen een kleine salade. Zelfs een glaasje wijn moet ik alleen drinken. ?
Na het eten fietsen we weer wat door de stad en wachten tot het donker genoeg is geworden zodat Roel avondfoto’s kan maken. De temperatuur blijft prima en we drinken op een terrasje aan the Riverside nog een koffie/thee voordat we terug naar de camper gaan.

Rond 22.00 uur komen we daar aan, moe en klam van de warmte. Chicago is een pracht stad en we hebben genoten van al het moois! We puffen nog even uit en ik ga vast naar bed want ik voel migraine opkomen, dus pilletje erin en oogjes toe. ? Rond half twee schrik ik me rot en zit verdwaasd om me heen te kijken; Roel heeft me wakker gemaakt, hij staat in de camper aan mijn hand te schudden en is helemaal nat van het zweet. ‘Ik hou het niet meer van de buikpijn en ga naar het ziekenhuis’; piept hij.
Hij heeft op Google al een ziekenhuis opgezocht en dat blijkt hier vlakbij te zijn. Mijn reactievermogen met een migrainepilletje op is niet zo snel dus het wordt “twee halven maakt één hele” en we maken de camper rijklaar.
Daar gaan we op weg naar het Mercy Hospital, camper voor de deur bij de Emergency neergepoot en Roel strompelt naar binnen. Daar wordt hij in een rolstoel gezet en weg is hij.
Zoals gezegd mijn brein schakelde niet zo snel dus focus nu….camper parkeren, aankleden en dan naar binnen. En wat je ziet op tv over ER series in Amerika….het is waar! En deze Nederlandse kwam daar middenin gelopen…..De regisseur riep; ‘action en draaien maar’ ….Buiten bij de ingang stond het type man waarvan mijn moeder mij altijd had verboden om mee te praten. ? En hij schreeuwde tegen mij; ‘are you talking to me bitch?!’
Had ie de verkeerde tekst gekregen of had ik mijn moeder altijd verkeerd begrepen?
De bewaker had gelukkig de juiste tekst en ik ging naar binnen. ? Ik heb vervolgens in de nacht daar types gezien….ik wist niet dat ze bestonden! ?
Roel was neergelegd in room 13 (ja, daar moet ook iemand in) en kermde van de pijn. Heel lang verhaal kort maken want dit ging uren en uren duren, we zagen vele dokteren en verpleegsters die nacht en de komende dag en wat blijkt; hij heeft een ontstoken galblaas! De artsen denken dat er een steen is geweest die via de natuurlijke weg eruit is gekomen (vandaar de vreselijke pijn afgelopen dagen) en als Roel geen medicatie (bloedverdunners) voor zijn hart had gehad, hadden ze hem geopereerd en de galblaas verwijderd.

Maar dat kan nu dus niet. Momenteel kijken ze of antibiotica en een infuus stabiliseert (niet eten en drinken) en eventueel morfine tegen de pijn. Gelukkig kon hij na ruim 10 uur van de ER 13 (duurde zo lang door alle onderzoeken) en ligt nu rustig op een éénpersoonskamer. Verder nog steeds weinig verbetering en stand van zaken nog steeds: infuus (geen eten en drinken) antibiotica en eventueel morfine tegen de pijn en ze overleggen met Nederland en hun eigen afdeling cardiologie of een operatie zou kunnen/moeten ivm medicatie.
De camper staat op de bewaakte parkeerplaats van het ziekenhuis (dit is overigens een niet betaald parkeren! kunnen ze bij ons nog wat van leren) en ik slaap daarin zolang als het mag duren want gelukkig hadden we net water gevuld en geleegd maar op een gegeven moment is dat ook op….dus dan wordt het hotel, motel, what’s it gonna be….?
Verzekering is geregeld en we voelen ons gesterkt door het groepje mensen thuis die we inmiddels op de hoogte hadden gebracht. Heel lief allemaal en dat geeft ons een goed gevoel! ? Ik zat net met mijn vriendinnetje op de app vraagt ze; ‘verschillen de ziekenhuizen nou met hier?’ Dus we appen wat heen en weer: “communicatie is hetzelfde, langs elkaar heen, die zegt dit, die zegt dat, het is een komen en gaan van doktoren en verpleegsters. Alles wordt in een computer gezet en toch weer niet blijkt achteraf.
Je kan het vijf keer moeten vertellen op een dag. Of hij zijn eigen medicatie wel of niet mag nemen niemand kan het ons vertellen. De Engelse taal is soms lastig met vertalen van ziekten en dan ook wel lachwekkend. Maar dan….de verpleegsters! Laat ik beginnen, ze zijn super aardig. Waar Holland/Nederland ligt….ze hebben geen idee! En toen kwamen wij op het uiterlijk van de verpleegsters en ik beschreef die van vandaag en zij zei; ‘Judeska (typetje van Jandino)’ en inderdaad het gros wat ik hier zie is een combi van Judeska en de Weather girls (Amerikaanse meidengroep)”.

Een kleine impressie: Judeska en de Weather girls staan bij de balie te lachen en te babbelen, ik kom de kamer uit en kijk om de hoek en gelijk vragen ze; ‘what’s up honey?’ Ok, best oplettend! Dus ik vraag of er iemand naar mijn husband kan kijken. Dan komt ze aan waggelen en lacht en doet wat ze moet doen en weg is ze weer. Verder babbelen en lachen. Op een gegeven moment wordt Roel geïrriteerd want er gebeurde weer iets: zie mijn lover liggen in het ziekenhuisbed en boos praten en Vernette (want zo heet de ster vandaag) er tegenover; ‘yeah, yeah, Roel, that’s right’. En haar gemanicuurde handen met nepnagels (inclusief armbanden en ringen) bewegen mee terwijl ze ‘yeah, yeah’,  zegt. Nou, 50 Cent (hiphopartiest) had zo binnen komen lopen en mee kunnen doen….ik had het echt niet gek gevonden! ?
Aan het eind van de middag zijn er twee artsen van de cardiologie gekomen en die hebben gekeken naar de hartmedicatie. Stoppen met de bloedverdunners is goed in verband met een eventuele operatie. Ik ga een hapje eten in het ziekenhuisrestaurant en als ik terugkom dan gaat zijn infuus piepen, we schieten in de lach….. er komt niemand! Het duurt en duurt ….niemand. Roel kijkt op het scherm van het infuus en er staat iets over “lucht in het infuus”? Hij belt de verpleging en zegt; ‘hallo, kan iemand komen, mijn infuus staat al 10 minuten te piepen?’ Geen antwoord, men heeft opgehangen! Ok, ze zijn vast gelijk onderweg! Maar nee, er komt niemand en piep, piep, piep, gaat dat ding maar door! Op de gang hoor ik lachen en babbelen en ik ben er zo klaar mee. Ik schiet uit mijn stoel en in de gang staat ineens 1.75 meter ….boos….een Nederlandse furie! En echt in mijn beste Engels riep ik; ‘Hello, is there anybody who can help?’ Nou drie vrouw sterk kwamen aanwaggelen want wat hadden ze verstaan….; ‘hello, there is someone fell.’ Ik kreeg een standje van Vernette want er was nu paniek ontstaan, ze dachten dat er iemand was gevallen. ‘Nou, jullie zijn er en daar gaat het om. Ik zit al een tijd te wachten!’ zegt mijn lover. En het was dat hij de nacht nog in moest met een collega van Vernette maar ik moest zo lachen dat ik eigenlijk wilde zeggen; ‘yeah right Vernette baby, take you to the candy shop.’ (songtekst 50 Cent). We konden niet wachten tot ze weg waren en stikten van de lach….?
De volgende ochtend, inmiddels al weer donderdag, begint met regen. Heerlijk hopelijk een beetje verkoeling want wat is het warm hier. Iedere dag ligt de temperatuur zo rond de dertig graden. Naar een hotel gaan is een optie maar gezien de onzekere situatie rond wat ze nu met Roel gaan doen blijf ik liever dicht in de buurt van het ziekenhuis. In het ziekenhuis draait de airco volop dus aangenaam. Roel is vanmorgen vroeg al voor een MRI scan gehaald. Stand nu is: galsteen is vermoedelijk via de natuurlijke weg eruit gekomen, galblaas flink ontstoken maar geneest door de antibiotica. Nog steeds niets eten en drinken en infuus voor vocht. Pijn is minder aan het worden. En afwachten weer….
We besluiten aan de site te gaan werken en ik sleep alles mee naar zijn kamer. Net als vorig jaar toen Roel met zijn rikketik lag, maken we van de ziekenhuiskamer een “klein Dijkstra kantoor” ! ?
We openen de computer en schrikken van het nieuws over Barcelona….een aanslag….arme mensen….arme slachtoffers en nabestaanden….arme wereld.
En daar sluiten we voor vandaag maar mee af. ? Tot zover. Sia

Motown

Maandagmorgen zijn we vroeg bij de fietsenmaker maar die is nog dicht, dan maar eerst naar de garage. Want zowel de camper als de fiets van Roel moeten nagekeken worden. De volgorde maakt niet uit en beiden zaken zitten dicht bij elkaar in de buurt. Bij de garage worden we met ballonnen verwelkomd….wat nu weer?!

Het blijkt vandaag, maandag 7 augustus, een feestdag te zijn in Canada. De showroom van de garage is open maar de werkplaats niet. Na het gezellige praatje adviseren ze ons om naar de Amerikaanse kant te gaan en daar een garage te zoeken. Voor de fietsenmaker geldt hetzelfde verhaal. We besluiten naar de overkant te gaan, naar Buffalo.
Dan moeten we dus wel met de camper de grens over! We checken de inhoud van de koelkast op vlees en gooien wat spek en worstjes weg waarvan we vermoeden dat die niet ingevoerd mogen worden. Verder was ons plan toch al om deze week naar Amerika te gaan en we waren er bij het inkopen al rekening mee aan het houden. Bij Fort Erie gaan we de grens over, het is best druk en de wachtrij is lang.

Ineens gaat naast ons een extra loket open, Roel schuift behendig een baantje op en wij zijn aan de beurt. We zijn benieuwd want nu gaat het dus echt gebeuren….onze camper gaat Amerika in! De meest wilde verhalen hebben we gehoord uitéénlopend van allerlei onderzoeken in de camper tot zelfs het vragen van de inlogcode voor je computer en Facebook. We komen dus voor het loket en geven de paspoorten af aan de beambte. Die bekijkt ze en de enige vragen die we krijgen zijn: uit welk land wij oorspronkelijk komen (stomme vraag want hij heeft ons paspoort in zijn hand….) en wat wij in Amerika binnenbrengen qua goederen.
Onze antwoorden; Nederland en wat boodschappen in de koelkast. En echt…..binnen 30 seconden zijn wij en de camper binnen in Amerika. Natuurlijk waren wij zaterdag al lopend over de Rainbow Bridge Amerika binnen gegaan en dus geregistreerd. Maar toch, er is niet in de camper gekeken, geen kenteken gecontroleerd, geen chassisnummer, echt helemaal niets. That was easy….Roel is er vrij laconiek onder maar mij geeft het een vreemd gevoel. Beroepshalve ga ik in gedachten na wat wij als “boefjes” fout hadden kunnen doen….en dat is heel wat….en ook best beangstigend. ‘Ophouden nu’ zegt Roel, ‘we zijn de grens over en het is niet anders!’
Zowel de fietsenmaker als de garage zijn zeer behulpzaam maar kunnen ons niet echt helpen. Het onderdeel van de camper moet in Nederland besteld worden en voorlopig kunnen we gewoon verder rijden dus geen probleem. De fiets is een ander verhaal…..wordt vervolgd! We zijn rond een uur of 14.00 uur klaar in Buffalo en besluiten terug te gaan naar Niagara en daar nog een nachtje door te brengen.
We gaan Canada weer in over de drukke Rainbow Bridge.

De controle aan de Canadese kant is iets strenger, we moeten beiden de auto uit en ons melden in een loket. Maar ook hier zijn we vrij snel klaar als we uit leggen dat we naar een garage in Buffalo zijn geweest. Er wordt verder niets meer gevraagd. We mogen verder en komen daarna gelijk in drukte van Clifton Hill, zeg maar ’the Strip’ van Niagara. En hoe grappig we parkeren waar we eerder stonden op zaterdag voor 10,00 dollar en moeten daar nu het dubbele betalen omdat we met een camper zijn. Wij proberen nog uit te leggen aan de kerel dat zijn collega van de week dat niet rekende maar dat helpt niet, dus hup dan maar gewoon naar de volgende parkeerplaats. Voor degenen die er ook heen gaan: Er zijn echt enorm veel parkeerplaatsen dus betaal niet teveel en rij nog een blokje om! Het regent en het is nog wat vroeg dus wat gaan we doen….rondje winkelcentrum Fallsview, want daar zijn we nog niet geweest. Het is aan het eind bij de watervallen en er zit ook een casino.
De regen stopt en we kijken ook nog bij de watervallen, het blijft een indrukwekkend schouwspel al dat water. Vandaar lopen we terug het winkelcentrum in en gaan een al you can eat “vreetschuur” in waar alleen maar Chinezen zitten te eten.

Het is buffetvorm en alles staat in het chinees geschreven….op de tast kiezen we wat: het is super lekker! Daarna is het playing time en duiken we het casino in. En ok, mijn regel is ‘what happens in the casino stays there’ …maar vooruit een kijkje in het leven van deze gokverslaafden! Mijn lover en ik zijn beiden gek op het casino.

Hij speelt op van die fruitautomaten en ik aan de blackjack tafels. Thuis in Nederland spelen we eigenlijk nooit maar zijn we op cruise dan spelen we iedere avond en in het buitenland….ja, dan ook wel vaak. (Even een opmerking van Roel: 100 euro en als het op is ben ik weg hoor:-) ? Nou, wij komen nu rond 18.00 uur al binnen en ik krijg geld van mijn lover (voor mijn eigen veiligheid), het is nog net niet zo dat hij alles afneemt en ik in mijn nakie aan zo’n tafel zit maar hij is voorzichtig. ? Dan nemen wij afscheid en spreken een tijd af waar we elkaar weer zien en gaan ieder een kant op. Ik slenter dan langs de blackjack tafels en bekijk de spelers en waar het goed voelt daar ga ik zitten. Meestal bij een leuke croupier….je gaat er toch een tijdje mee spelen. ? Wat is het druk in dit casino, er is geen plaats vrij. Bij de tafels met de hogere inzetten wel maar daar zitten veel Chinezen en ik blijf even kijken maar er wordt heel grof gespeeld….dat gaat me iets te ver. Ik vind het een leuk spel en heb tijdens een cruise met de HAL eens het geluk gehad om naast een kerel uit het Oostblok te zitten die mij wat trucs en tips heeft gegeven maar echt grof gokken doe ik niet snel. Ik kijk even bij Roel die aan de gokkast zit, loop terug en heb geluk….er komt een plekkie vrij en ik zit! Let’s get ready to rumble! En lekker gaat ie….Roel is klaar met zijn éénarmige vriend en komt me opzoeken; ‘Zo, die gaat best!’ zegt hij. ‘Je kent me’ lach ik….en gelijk heeft de bank 21, shit.? Maar het is mooi geweest, ik stop! De croupier ruilt mijn fiches en dat vind ik altijd zo leuk klinken als de croupier dan roept ‘colours on the table’, (wat wil zeggen dat je kleinere fiches inruilt voor grotere) nog een fooitje voor de croupier en langs de kassa om mijn fiches in te ruilen voor dollars en bye, bye, casino, het was weer super leuk! We rijden naar onze bekende stek bij de sluizen in Welland en overnachten daar voor de derde nacht.
De volgende ochtend heeft Roel bericht van de fietsenwinkel uit Nederland en die stellen dat we het best terug kunnen naar Toronto, daar zit een Giant fietsenwinkel die zijn fiets kunnen repareren. Het gaat om de display van zijn fiets, er zit een draadje los en nu doet de electrische trapondersteuning het niet meer en zonder is echt heel zwaar fietsen. Vanuit Nederland gaan ze ook een nieuwe display opsturen. Wij gaan op pad naar Toronto. Het is ongeveer 100 kilometer en we rijden het vrij snel aan maar helaas de fietsenzaak kan ons niet helpen omdat er een groot bikefestival is in Whistler en daar zijn alle monteurs heen. ?
Zij geven de tip: laat de display naar Chicago opsturen want daar zit ook een Giantdealer. Top! Want dat is op onze route. Wat nu te doen? Toronto….want we zien toch weer leuke gedeelten in deze stad of verder rijden? Maar we voelen een lichte tijdsdruk dus trekken verder. We willen ook nog naar Kitchener-Waterloo, de concentratie van de Mennonieten (Amish), een Duitstalige religieuze sekte, die de verworvenheden van de moderne tijd verwerpt. De leden verplaatsen zich in rijtuigjes (ook over de doorgaande wegen, wel over de vluchtstrook) en dragen zelfgemaakte traditionele kleding.

Alhoewel….wij hebben ze ook bij de Walmart aan zien komen in auto’s.

De boerderijen zijn zeer herkenbaar in het landschap en zouden zonder elektriciteit zijn maar ook hier hebben wij onze twijfels over. Vaak lopen er toch palen met draden heen. In Amerika hebben we de Amish gezien en die zijn veel schuwer.
We rijden op de weg net buiten het dorpje Elmira en daar is een ongeluk gebeurd met een koets….paard en koets zijn van de weg afgeraakt en in de sloot terecht gekomen. Het paard en het gezinnetje staan al op het droge maar de koets is redelijk onder water. De politie en de ambulance zijn erbij. Wij draaien op de parkeerplaats en fotograferen en filmen zo onopvallend mogelijk het ongeval.

Het valt ons op dat ze geen hulp aannemen van anderen maar alleen van “eigen soort”. We lunchen op een plek bij de rivier in St. Jacobs en berekenen dan nog eens aan de hand van de TomTom wat de afstand is die we nog af moeten leggen. Eind september moeten we namelijk in Wyoming zijn want dan komen mijn ouders een maand met ons meereizen. De TomTom geeft aan ongeveer 3000 kilometer en we hebben nog 6 weken….’Die moeten we af gaan bellen’ zegt Roel met een lach ‘of nu dag en nacht met gas op de plank gaan!’ Ik heb vandaag toch al niet mijn dag (gisteren een lange autodag en vannacht bij de Walmart onrustig geslapen door de hitte) dus ik kan er om lachen als een boer met kiespijn. ? Maar mijn lover zou mijn lover niet zijn als hij met zijn gekkigheid geen glimlach op mijn gezicht kan krijgen. We zetten koers naar Detroit en daar vrolijkt hij me mee op want wat is daar gevestigd….het museum van de Motown muziek….yes! Eind van de middag komen we in Windsor aan en we blijven aan deze kant van de Detroit rivier. We rijden door het centrum en zien Detroit aan de overkant liggen.

De grens gaan we morgen wel over. Volgens zeggen is hier één van de drukste grensovergangen van de wereld….ze zijn namelijk verbonden met twee bruggen en een tunnel. We weten niet zeker of wij met de camper (met gasflessen) door de tunnel heen mogen en buiten dat, het uitzicht vanaf de brug lijkt ons veel mooier.
De temperatuur ligt nu nog rond de dertig graden en we besluiten een camping op te zoeken en lekker te relaxen. En zelfs het mega casino Caesars in Windsor kan mij vanavond niet verleiden…(mijn handsome deed nog een poging en reed er voorbij ?)…..maar ik wil gewoon buiten zitten met een wijntje!


De volgende ochtend starten we very slow, rond 10.00 uur geeft de thermometer al rond de 28 graden aan….zucht. Roel vult de route op de kaart aan

en we hebben contact met Nederland en dat is wat ik wel eens mis….de contacten.
Thuis zijn wij in het gelukkige bezit van een drukke sociale agenda. En nu zo ver weg gebeuren daar dingen dat ik denk…..ik zou best even thuis willen zijn en mee willen kijken, meegenieten met happy feelings en meeleven met slecht nieuws.
Mijn jongste neef is op mijn rode monster gaan passen (mijn arme baby ?), lieve vrienden die binnenkort gaan trouwen, een nichtje van Roel die net heeft gehoord dat haar moedertje (dus Roel zijn tante) erg ziek is en niet meer beter wordt. Maar social media is er en daar zijn we heel blij mee, zeker nu we in de States zijn want daar hebben we een prima mobielabonnement afgesloten, maar nu ga ik te snel dus terug naar vanmorgen.
We verlaten de camping en rijden door Windsor, ‘wil je echt niet naar het casino?’ vraagt mijn lover lachend. Ik heb gisteren het casino eens opgezocht op Google en het ziet er indrukwekkend uit. Maar vooruit, het is 12.00 uur, wat had Dr. Rossi ook al weer gezegd….nee, ik doe het niet! Ik kan toch niet midden op de dag in een casino Blackjack gaan zitten spelen. ? Dus gauw gas op de plank en voorbij het lonkende speelhol en op naar Detroit! Las Vegas komt ook nog. We naderen de Ambassador Bridge,

gaan hierover en dan is het aansluiten in de wachtrij voor de Douane om Amerika in te komen. We staan in de rij met campers en we zien dat de camper voor ons bezoek krijgt van de Douane.

Oeps, wat hebben wij ook al weer allemaal in de koelkast? We praten nog even snel door wat we gisteren nog gekocht hebben en besluiten om de Douane zelf maar te laten beslissen wat wel of niet mag, veel is het in ieder geval niet.
Wij zijn aan de beurt en een hevig kauwgum kauwende beambte ontvangt ons vriendelijk zoals alleen de Amerikaanse Douane dat kan….;’motor af!!!’ zegt hij.
We geven de paspoorten en het spel kan beginnen. De beambte heet Kitchen zie ik op zijn naamplaatje….en gelijk denkt mijn verknipte brein…..’stel dat ik, absoluut geen keukenprinses, daar mee zou trouwen!’ ? De gebruikelijke vragen worden op ons afgevuurd maar deze beambte heeft er meer op zijn lijst, hij wil ook weten hoeveel cash we bij ons hebben en dan komt het….’wat zit er in de koelkast?’ En dan gaan we los en het gaat een soort spel worden van boter, kaas en eieren en beambte Kitchen is er klaar mee. ‘Ok, open the door, I come in!’ En daar is ie, the Amerikaanse law in onze camper. Hij kijkt in de koelkast en de tomaten en paprika’s worden gearresteerd die mogen de States niet in, zij zijn een gevaar! Nou, afgelopen maandag had een collega van deze beambte niet zo goed opgelet en toen zijn wij met de “gevaarlijke stoffen” de grens gewoon over gegaan naar Buffalo. De bloemkool, champignons, salami en eieren mogen in de koelkast blijven. ‘Wat is daar?’ vraagt Kitchen en wijst op de douche. ‘Open it!’ Dus deur open en douche laten zien waarop mijn lover enthousiast roept; ‘yes, the best shower I can get, beam me up Scotty!’ En dat moet ik even uitleggen, we hebben een ronde douchedeur die helemaal dicht om je heen gaat: net Dr.Spock uit Startrek. Beambte Kitchen staat ons aan te kijken en om ook wat geluid te produceren roep ik veel te hard in de kleine ruimte; ‘we sleep upstairs and here is the kitchen….’ Hij kijkt snel opzij en ik zie hem denken….roept ze nou m’n naam?!
Het begint een beetje raar toneelstuk te worden. Met tomaten en paprika ging hij naar buiten en wij gingen op onze plaats voorin zitten. Kitchen ging bellen en sprak rap in de telefoon dat hij een camper met Nederlands kenteken had. Vervolgens kwam hij naar ons toe en vertelde dat hij dit eigenlijk nog nooit had gehad en dat hij ook onder de motorkap moest kijken of het chassisnummer klopte. ‘Chapeau Kitchen!’ dacht ik. Goed bezig, die man doet zijn werk! Hij vroeg Roel uit de auto te komen en checkte het. Uiteindelijk was dat alles, hij had nog wat vragen over onze route en we konden Detroit in. En toen gingen we doen waarvoor we naar Detroit waren gekomen…namelijk het Motown museum! Het was genieten en we kregen een hele rondleiding.


Geweldig om in de studio te staan waar zoveel bekende sterren hun muziek hebben ingezongen….Four Tops: Reach out I’ll be there, the Supremes: Baby love en ik kan nog ontelbare goeie artiesten en nummers op gaan noemen…. Kippenvelmomentjes. ?
Helaas mochten er binnen geen opnamen gemaakt worden (we hebben het ook niet geprobeerd want overal hingen camera’s) maar wat een mooie verzameling foto’s hebben ze daar,  geweldig gewoon! Verder is er over Detroit niet veel te vertellen, de stad heeft een hoge werkeloosheid en dat is terug te zien op straat. Ook deze stad heeft Roel lang geleden bezocht en hij wilde toch nog wat foto’s maken. We hebben een aantal wijken doorgereden en klik, klik, klik deed de camera. Uiteindelijk was mijn lover er tevreden mee en lieten we Detroit achter ons en zetten koers richting Holland-Michigan. Nu staan we op een campground net buiten de plaats New Hudson en hebben net een uitnodiging gehad van onze buurtjes om straks bij het kampvuur wat te komen drinken. Nice! ?

Foodtruck

Op dinsdagochtend zijn we vroeg wakker in het Algonquin Provincial Park, we hebben ’s nachts allerlei geluiden bij de camper gehoord en Roel heeft nog naar buiten geloerd in de hoop dat de beren onze camper kwamen bezoeken maar helaas we hebben niets gezien.

Op weg naar de uitgang van het park speuren we nog goed de omgeving af of we beren of ander wild zien. Maar ondanks dat het nog vroeg is is het al erg warm en we hebben geen geluk. In Huntsville stoppen we in verband met een probleem met ons internet en Roel verdwijnt in de Bell shop. Ik snap daar toch niets van, en in dat soort winkels staan nooit “vermoeide vrouwenbankjes” zoals in kledingzaken wel “vermoeide mannenbankjes” staan, dus ik loop een rondje door het winkelcentra. Zie een leuke modezaak en spontaan krijg ik vreselijke jeukende handen….ik weet dit gaat alleen over als ik naar binnen ga en iets koop. Dus ik kwel mezelf niet, laat mijn lover weten waar ik ben en ga de zaak in. Ik snuffel in de rekken en een vriendelijke verkoopster vraagt of ze me kan helpen en samen zoeken we wat leuke spulletjes uit. En daar gaan we weer….de verkoopster begint te babbelen en al snel weet ik hoe ze heet, waar ze woont, dat ze is getrouwd en nou ja, noem maar op. En dit kost allemaal best veel tijd dit gebabbel. Super leuk maar dit kennen wij toch in het Nederlandse niet?! En nee, ik heb niet voor honderden dollars gekocht! ? Ik sta in het hokje te passen en hoor Roel de winkel binnenkomen en neerploffen op een vermoeid mannenbankje tegenover de hokjes. ‘Oh, zegt Bev (want zo heet de verkoopster) je zoekt je vrouw. Ze is hier in het pashokje en wat ze aantrekt, alles staat haar! And by the way, my name is Bev!’ En dan hoor ik mijn lover; ‘ja, zelfs een vuilniszak zou haar goed staan maar ik zie haar het liefst zonder kleren.’ En dat gaat nog maar dan komt het volgende….’jeetje, hoe zei je, dat je naam is….Bev, nou, je wilt niet weten wat dat in Dutch means….’? Goed, dat was de kledingzaak en mijn Roel. Bev, lieten we in totale ontreddering achter.
Op naar de supermarkt en ik weet niet hoe het andere camperaars in Canada vergaat maar bij ons vergt dat gewoon veel tijd. Zien mensen het aan onze neuzen, doen wij zo raar, ik heb geen idee maar praatje hier, praatje daar en het duurt gewoon lang voordat we klaar zijn. En steeds de vraag; ‘waar komen jullie vandaan?’ Ja, en dan ligt het misschien wel aan ons want wij vragen dan altijd….’can you guess?’ En dat geeft hilarische antwoorden bijvoorbeeld: ‘Germany’ En dan zeggen wij….’close by’ en dan is het echt gebeurd dat ze zeggen ; ‘oh echt wat leuk, daar hebben we nog nooit van gehoord, hoe is het om daar te wonen!’  Wanneer ze het niet raden gaan we hints geven, zoals de: mooiste koningin van de wereld (vinden Roel en ik ?) grootste haven van Europa, wooden shoes, tulips, ….  Ja, en eigenlijk roepen we het wel over ons zelf af want we kunnen ook gewoon zeggen Holland! Maar goed, zo brachten we weer een middag door in de kledingzaak, supermarkt en de LCBO (staats monopoly Gall en Gall) voor een flesje rode druiventinctuur en hadden weer gezellige praatjes maar we moesten naar Toronto!

Uiteindelijk kwamen we pas rond 19.00 uur in Toronto aan en zoals altijd kwam er van ons vooraf gemaakte plan niets terecht. Eigenlijk hebben we geen plan….we rijden en ondertussen nemen we de plannen door. Maar omdat we allebei heel veel praten zeggen we later tegen elkaar ; oh jee, hebben we dat gezegd ….tsja, en dan weten we het dus niet meer….We komen dus in de late drukke avondspits in Toronto en zoeken een Walmart op. Op de parkeerplaats staan overduidelijke bordjes met “geen overnachting anders wordt u weggesleept”. Toronto is een grote stad dus meerdere Walmarts. Op de TomTom nuttige plaats: winkelcentrum ingetikt en rijden met die hut. De volgende Walmart zelfde bord op de parkeerplaats. We besluiten daar wel even te eten want het is inmiddels al rond 20.30 uur en dan wordt mijn humeur, er zonder voer, niet vrolijker op. Een uurtje later zijn we met de TomTom als ondersteuning weer op pad naar de volgende Walmart die is zo duister, qua ligging en types, dat we na twee ronden over de parkeerplaats maar direct wegrijden. We zien ook helemaal geen andere campers op de weg! Op naar de volgende Walmart en als dat niets is dan nemen we een hotel. We rijden weer langs de drukke stad en komen uiteindelijk bij een Walmart met een vrij uitgestrekte parkeerplaats. En laat ik nu eerst even voorop zetten dat wij geen bange types zijn, hooguit voorzichtig door ons werk, maar zeker niet bang! We komen daar dus aanrijden, kijken elkaar aan en dan zie ik hij voelt hetzelfde, thank you Lord! Met een lach zegt Roel; ‘goeie plek, denk ik!’ Mijn antwoord; ‘Nou, als we vriendschap sluiten met alle losers die hier lopen wel, dan gaat het gezellig worden, rijden maar….Hilton here we come!’ Kortom er is dus geen parkeerplaats door ons gevonden in Toronto bij de Walmart! Inmiddels was het rond 23.00 uur en mijn lover en ik begrepen elkaar niet meer zo. Want het hotel was van de baan, hij ging het internet aanzetten en ging verder zoeken….we waren nu toch al laat!
We reden voorbij de lokkende lichtjes van het Hilton en Holiday Inn en ik voelde al zo’n zacht bedje maar nee, mijn lover zette de muziek een tandje harder en zong vrolijk mee. Hij had namelijk een camping 50 kilometer buiten Toronto gevonden! Hij draaide de snelweg op, keek op de TomTom en zei opgewekt, zo nog maar 48 te gaan! ?
We kwamen op de camping in Bronte National Park en voordat we stonden lag ik op bed! De volgende morgen had de receptie een mooie tip: zet de camper neer bij het treinstation (GO) van Bronte en neem de trein naar Union Station in Toronto. Dat hebben we gedaan en heel makkelijk! De parkeerplaats van Bronte GO is groot en veilig (camerabewaking), je mag er overnachten en met de trein ben je in 45 minuten voor 6,00 euro per persoon enkele reis in Toronto. De trein heeft een regelmatig dienstschema, zelfs tot laat in de avond en ’s nachts worden er bussen ingezet. Kaartje is snel en makkelijk gekocht.

We sprinten naar het perron en vragen aan een kerel; ‘Hebben we het juiste perron?’ Dat hebben we….en daar is ie weer….waar komen jullie vandaan? En weer een leuk gesprek hebben we: hij is op weg naar kantoor en vind het jammer dat hij vanmiddag geen vrij kan nemen anders zou hij ons rondleiden door de stad! Geeft ons nog heel veel tips en we nemen afscheid. Het is druk en warm in Toronto en we gaan eerst maar naar de CN tower, de hoogste toren van het westelijk halfrond.

Waaghalzen lopen aan een touw gezekerd rond de toren.

Geweldig uitzicht; de sky pod, de lunch in het restaurant, glazen platform, het is prachtig! Roel is hier eerder geweest en krijgt er geen genoeg van om te zien hoeveel er veranderd is. Onder de toren ligt een oude spoorwegremise en die is leuk verbouwd tot horeca.

We trekken verder door de stad richting Chinatown. Slenteren langs alle kraampjes, ik vind deze wijk zo heerlijk, sweet memories aan Hong Kong!

Verder naar Kensington Market met zijn exotische multiculturele mix en het trendy Queen West, waar we eten in een gezellige bistro.

Nog even langs het wereldberoemde stadhuis van Toronto.

Slenteren terug naar de CN Tower, we vermoedden vanmorgen al dat ze onze tickets niet goed gescanned hadden door een wisseling van personeel terwijl we de poortjes doorliepen en dat blijkt ook. We gaan gratis nog eens omhoog om Toronto by night te zien.

Met vermoeide voeten zitten we rond 22.30 uur in de trein retour naar Bronte GO en besluiten daar maar te overnachten.

Het nadeel van de parkeerplaats is dat er geen schaduw is dus de volgende ochtend zijn we al vroeg wakker door de warmte. Wat doen we: nog een dag Toronto of Niagara? Niagara!
We komen langs St.Catherines en het Wellandkanaal met zijn bijzondere al lang geleden gebouwde sluizensysteem. Gebouwd om het scheepvaartverkeer om de Niagara watervallen heen te leiden. (1 schip probeerde eens de watervallen af te varen door een motorstoring en dat wrak ligt nog steeds net voor de afgrond).

Door het leuke plaatsje Niagara on the Lake

komen we uiteindelijk in Niagara Falls. En wat een drukte is het hier! Allemachtig wat een gekrioel van mensen door elkaar heen. Allerlei nationaliteiten dwalen over straat waar kermisattracties je naar binnen lokken. Ik ben nog nooit in Las Vegas geweest maar Roel stelt….Vegas in het klein of Niagara Disney.

 

Het is één hele lange straat (Clifton Hill) met wat zijstraten en dan aan het eind de watervallen (Canadian Horseshoe Falls en de American Falls). Eerst de camper maar eens kwijt zien te raken!
En ook hier is het niet makkelijk want de Walmart wenst geen “overnightstays”. Het is echt heel warm en we zijn moe van de dag in Toronto dus gelijk op naar een camping.
Uitpuffen en dan op de fietsen naar de watervallen, dat is maar 5 kilometer.
Maar wat een hitte, ik moet toch even in de schaduw bijkomen, het is gauw dertig graden.
We zijn in Zuid Amerika geweest en hebben Foz de Iguazu mogen bewonderen maar de Niagara is ook heel mooi! Roel is hier nu voor de vijfde keer maar ook voor hem is het weer opnieuw genieten.

Het is al snel laat en we besluiten in de stad te eten. Roel wil avondfoto’s maken van de verlichte watervallen en om 22.00 uur is er ook vuurwerk. Op zoek naar een restaurant zien we onze favoriet; the Keg. Die zit in de kelder bij het Marriott hotel en zodoende hebben we geen idee wat er buiten gebeurd. Maar zodra we na het eten de fietsen pakken zien we donkere wolken boven ons….Roel checkt buienradar en die geeft aan dat er geen buien komen. We hebben nog een uurtje te gaan tot het vuurwerk dus maar een rondje over de mega kermis. We komen daar net aan en boem…. een harde onweersklap en gelijk vallen grote druppels neer.

Iedereen rent uit elkaar en gaat schuilen, ook wij. Gekleed in korte broek met shirtje en niets anders bij ons. Jaloers kijken we naar de mensen die vanaf de watervallen komen en bij de boottrip zo’n plastic jasje hebben gekregen. Roel zegt; ‘als het blijft regenen dan ga ik zo’n jas kopen van iemand.’ ? Maar goed, het bleef bliksemen en regenen en de lokkende straat met kermisattracties was veranderd in een lachwekkend waterparadijs met krijsende kinderen. Zodra het even iets droger werd stopten wij razendsnel de camera’s in mijn fietstassen en sprongen op de fietsen voor 5 kilometer tijdrijden! We waren de straat nog niet uit of grote bliksemflitsen schoten boven ons hoofd….en als ik ergens bang voor ben….dan is het buiten zijn in onweer! En het begon ook weer te regenen en gelukkig niet zo zachtjes. ? Ik was echt bang en zat kermend op mijn fiets, continue bliksem boven ons hoofd, keiharde regen en het water stroomde inmiddels over de weg. Wat was ik blij met de steun van mijn lover want die bleef kalm en bracht me veilig bij de camper. Kletsnat kwamen we bij de camper aan en oh shit, vergeten het zonnescherm in te draaien toen we weggingen! Er stond een hele bups water in maar gelukkig was het scherm nog heel. Wat een avond…. maar de nacht moest nog komen want de hele nacht ging het onweer en de regen door! We waren meer wakker dan dat we sliepen en de volgende ochtend….regende het nog!

Dan nog maar een dag blijven, doen we gelijk wassen en alles qua stroom ook opladen. Dus op naar de receptie voor een plek met elektriciteit. En dat is dan zo bijzonder….in het weekend zijn de plekken ineens duurder! Nou goed, we kozen een andere plek en hadden een klusdag. En buiten? Buiten bleef het onweren en regenen en de camping veranderde langzaam in klein Venetië. ’s Avonds was het enigszins droog maar ik wilde toch mooi met de camper naar de watervallen voor de avondfoto’s en het vuurwerk.
De camper konden we snel kwijt op een bewaakte parkeerplaats voor 10,00 dollar.
En de verlichte watervallen met het vuurwerk….één woord: Amazing! ?

De zaterdag breekt aan en op de camping zijn veel mensen al bezig om de waterschade op te nemen. Om ons heen liggen flinke plassen water en kinderen fietsen er met plezier doorheen. Vandaag willen we lopend over de Rainbow Bridge naar de Amerikaanse kant van de watervallen. Deze brug ligt over de kloof die tussen Canada en Amerika loopt. We verlaten de camping en gaan naar de parkeerplaats van gisteravond. Hé, die is in het weekend ook ineens duurder….kost nu 20 dollar! Nou, dan kijken we een straatje naar achteren nog eens. Ja, daar is er één voor 15 en één voor 10. We pakken die voor 10 dollar. Roel gaat betalen en komt terug met zijn kaartje en echt waar in nog geen 5 minuten zijn de prijzen weer omhoog gegaan! Als we van het terrein weglopen is het ook al 20 hier en aan het eind van de middag zijn de prijzen nog eens omhoog gegaan: 30 dollar! ?

We wandelen over de brug naar Amerika, de uitzichten op de watervallen zijn vanaf hier ook mooi maar het weer valt tegen want de zon laat het afweten en af en toe regent het ook weer. Het mooie van Amerika is ook dat ons telefoonabonnement van t-mobile hier gaat werken (onbeperkt bellen) dus ik bel mijn ouders voor een praatje. De wachtrij bij de Douane om Amerika in te komen is lang en dan zijn we aan de beurt. ‘Wat is de reden van ons bezoek?’ En nog een aantal vragen worden op ons afgevuurd. Gelukkig hebben we een visum, we moeten nu nog wel (éénmalig) 6 dollar administratiekosten per persoon betalen en mogen in Amerika verblijven tot 4 februari 2018 (zoals we al wisten ondanks het visum maximaal een half jaar). Verder hebben we een verrassend leuk gesprek met de beambte die ontdooit als hij hoort dat wij voor een lange periode op reis zijn en ik een oud collega van hem ben. We zijn nu officieel geregistreerd in de USA en hopen dat als we binnenkort met de camper de grens overgaan dit hierdoor eenvoudiger zal gaan. De watervallen van deze kant zijn minder indrukwekkend en wij vinden de Canadese kant mooier.

Al met al zijn we toch weer de hele dag aan de wandel. Terug op Canadese bodem kunnen we het niet laten en schieten het casino …(Dr. Rossi zei nog; ‘blijf van de drank af en uit de buurt van het casino’ ? ) …het walhalla voor de goklustigen in! En hier geldt mijn mooie regel: “what happens in the casino stays in the casino!” ?

Daarna een rondje over de kermis waar Roel en ik in het reuzenrad gaan. Ik vind dat altijd leuk die stelletjes die verliefd zitten te zoenen in zo’n bakje. Niet als je met een fotograaf zit….want mijn handsome zit om zich heen te fotograferen en hupt van de éne naar de andere hoek zodat het bakje heen en weer wiebelt….

En hoe grappig hij vindt  later ook nog een nieuwe vriend voor me! ?

We gaan maar terug naar de camper voordat het uit de hand loopt en zetten koers naar St. Catherines want daar is een fietsenzaak en hij heeft een probleem met zijn fiets. Uiteraard is de zaak al dicht maar we kunnen hem maar vast gevonden hebben en op zondag is die open. Vlakbij is een Walmart daar gaan we staan en even later komt er nog een camper bij, mooi. Het is wel aan een drukke weg dus echt rustig staan we niet….Bij de plaats Welland (sluizen) hadden we een pracht plek gezien en dat was vlakbij dus we konden altijd nog daarnaar toe als we zin hadden. Na het eten komt er ineens een raar type om de camper heen lopen en gaat druk pratend naast ons op de weg zitten, trekt handschoenen en sokken uit en kijkt boos onze kant op. Ik maak een grapje; ‘zo, die is niet goed!’ Roel houdt hem in de gaten en ziet dat ie bij de andere camper ook stampij maakt en daarna wegrent.
Nou staan we in een hoek dus we verkassen naar het midden van de parkeerplaats vlakbij de andere camper….zo, dat voelt beter. Rond twaalf uur net als we alles dicht hebben gedaan horen we iets om de camper….ieuw, wat is dat? Ik sta net mijn nachtponnetje over mijn hoofd aan te doen en Roel doet het gordijn omhoog en kijkt recht tegen het hoofd van een soort magere Hein met capuchon die terugstaart en dan schichtig wegloopt. ‘Nou, ben ik er klaar mee!’ zegt hij. ‘We gaan ergens anders staan.’ Dus daar gingen we om middernacht weg van de Walmart naar de sluizen bij Welland. We moesten er wel om lachen en reden eerst nog over de grote parkeerplaats of we die knul nog zouden zien maar die was nergens meer te bekennen. Bij de sluizen was het heerlijk rustig, dit hadden we veel eerder moeten doen! Het is daar ook een recreatiegebied en ’s morgens zien we al veel fietsers en hardlopers. Het begint al weer warm te worden en ik zeg; ‘Roel, laten we de camper wat meer in de schaduw bij de bomen neerzetten.’ Zo gezegd, zo gedaan! Nou had ik al een paar dagen het idee dat ik diesel rook….en nu dus weer! Roel naar buiten en hij kijkt onder de camper, doet zijn vingers over de grond en vraagt; ‘wat voor kleur is dit?’ (voor degene die het niet weten….mijn lover is kleurenblind) ‘Nou, dat is bruin….’ zeg ik. Vorig jaar in Noorwegen hebben we ook problemen gehad met het dieselfilter, dat zat los, en we vermoeden dat het nu weer zoiets is. We hebben reserve onderdelen bij ons en Roel slaat aan het sleutelen. Met hulp via internet en vrienden ( Jan Oorthuis: bedankt !)  denkt hij dat het opgelost is maar voor de zekerheid gaan we morgen toch maar even langs de garage.

Dat gaat morgen een drukke dag worden, fiets naar de fietsenmaker, camper naar de garage, zucht….soms zit het even tegen. Gelukkig hebben we een prima plek om te blijven staan en hebben we net “water geleegd en gevuld” dus wie doet ons wat. Er komt een schip in de sluizen en de fotograaf gaat aan de slag, als hij terugkomt bakt hij een lekker eitje voor me. Alle ramen staan open in de camper en dan komt echt het meest gekke van onze reis, tot nu toe…..Wij staan dus op een parkeerplaats bij een recreatiegebied en ineens komen er mensen naar het openstaande raam van onze camper; ‘are you selling something?’ ? Wij zitten ons eitje te eten en ????, ze denken dat we een soort foodtruck zijn, OMG, dit is echt het gekste wat we mee hebben gemaakt!

Roel gaat naar buiten en maakt een praatje maar ik kan niet meer, ik lig op de grond van het lachen. Wat ook raar is want dat horen die mensen. Dus die blijven excuus maken tot ik uit de camper ben en dan moet ik weer lachen….je ziet die mensen denken….’die is koekkoek!’ Ze maken nogmaals excuses en ik ga de camper maar in want ik kan echt niet meer van het lachen. Wat een gekke middag weer en we zijn pas zes weken van huis! ?

Drone

Ottawa; de hoofdstad van Canada en precies het weekend dat wij er zijn is het groot feest in de stad! In het kort; voor het 150 jarig bestaan van Canada heeft men vanuit Frankrijk een show over laten komen met een bizar levensgrote mechanische spin en een half draak/half paard. Toevallig is de stad ook een chaos door de aanleg van een nieuwe metrolijn en hier omheen is het verhaal gemaakt dat de spin door de draak werd gestoord in zijn slaap en nu is de spin hierdoor zijn vleugels kwijt. Zij gaan samen een gevecht aan.

Het is een hele happening en zowel de spin als de draak worden door mensen bemand. Die mensen op hun beurt staan één op één weer in verbinding met iemand die meeloopt en hun aanwijzingen geeft. Verder speelt er ook een echt orkest mee, dit zit op hoogwerkers tussen de spin en de draak.

Het hele schouwspel trekt ’s middags en ’s avonds door de stad. Het is echt super om te zien. Ook de reacties van de mensen er omheen zijn heel bijzonder. Wij Nederlanders zijn misschien wel veel te nuchter. Wij zeggen; ‘oh, wat leuk’ of ‘mooi hoor’ maar wat we daar allemaal gezien en gehoord hebben….geweldig gewoon! Mensen stonden met open monden te staren en kreten van opwinding te slaken. Met op zaterdagavond het eindgevecht tussen de spin en de draak en een vuurwerkshow op het water. Even terug naar vrijdagochtend, we hadden buiten de stad, bij de Walmart overnacht. Wat een rotnacht, want we kregen bezoek van een vrachtwagenchauffeur die in zijn cabine ging slapen maar de motor liet draaien…. Roel vindt het prima want dan hoort hij mijn gesnurk niet meer maar ik werd er gek van. Dus na 2 uur ergenis dacht ik….of in mijn nachtponnetje naar de chauffeur en vragen of de motor uit kan of ik ga de camper verplaatsen. Ik siste; ‘Roel, ben je wakker, ik ga de camper verplaatsen.’ En hop, stukkie verder gaan staan. En echt waar, ’s ochtends stond de dappere ridder van de weg nog met zijn motor aan. Gewoon ruim 7 uur met ronkende motor gestaan! En nee, geen koel- of vriescontainer dus nergens voor nodig die motor …….grrrrrrrom. Mijn dag begon dus niet goed! Het zonnetje kwam door, de fietshoes vast van de fietsen en Ottawa here we come! In het centrum een mooie parkeerplek gevonden en op de fiets verder. Roel wilde eerst een extra batterij voor mijn videocamera kopen en ik bleef buiten bij de shop wachten. Midden op de rijbaan staat een knul tegen een auto geleund, zodat die niet meer door kan rijden, en herrie te schoppen. Het was zo’n buurt die net niet helemaal lekker voelt, benodigdheden voor wietteelt, koffieshopjes waar ze alles behalve koffie verkopen…afijn, we gaan even later verder en daar komt de politie al voor het boefje.

Hij wordt ingerekend en meegenomen voor het lastig vallen van mensen. De stad dan, die heeft heel veel moois; Parlementsgebouw met de eeuwige vlam, Major’s Hill Park, Rideaukanaal met zijn bijzondere sluizensysteem (zoiets hadden we vorig jaar ook in Noorwegen bij Ulefoss) , het ook hier weer prominent aanwezige Fairmont Château hotel en de Byward Market en dit al met een duidelijk Londens tintje!

We hadden niet echt een plan, Roel had de (fotografische) leiding, het was een heldere dag en er was heel veel te zien! Met de fiets over de Alexandra Bridge naar het park aan de overkant voor een fotootje van de skyline. En wat komt daar voorbij? Een waterbus. Hebben ze hier het Rotterdamse idee gepikt of andersom ?

Toen kwamen de spin en de draak er ook nog bij, wat een happening! Waren elkaar even kwijt in de mensenmassa en daarna weer snel door naar het oorlogsmonument voor de wisseling van de wacht.

Mijn dag was al slecht begonnen en werd er zo met die hectiek niet beter op….pas eind van de middag klaarde mijn humeur op bij de stop; Byward Market. Allemaal terrasjes, restaurants en marktkraampjes in één wijk bij elkaar, super leuk en om half vijf zaten wij ((lees ik) uit te puffen met een lekker drankje. Het was warm en druk in de stad en ik had me rot getrapt achter mijn lover aan. Pauze!

Met weer voldoende adem het naast gelegen shoppingcentrum in voor korte broeken voor Roel want hij had er in één week tijd drie kapot! Terug over Byward Market geslenterd en daar zien we ons favoriete restaurant the Keg (gingen we vorige keer winter in Canada vaak eten, heerlijke steaks). En ook dit keer was het weer perfect!

Na het diner moest er weer “gewerkt” worden. De spin en draak zouden de avondronde door de stad maken dus op de pedalen en ze tegemoet gefietst.

Na dit schouwspel snel naar de Alexandra Bridge want vanaf daar konden we het Parlementsgebouw mooi zien liggen in het avondlicht.

Toen waren we er nog niet….want om 22.00 uur begon de lichtshow voor het Parlementsgebouw. Die was erg spectaculair en nam ons mee in de tijd vanaf het ontstaan van Canada tot aan heden.

Rond 23.00 uur zaten we, terug in de camper, uitgeteld met een drankje ….Ottawa….wat een stad….wat een belevenis! Zaterdagochtend werden we bij een Walmart net buiten het centrum wakker met een beetje katterig gevoel. Moe van de lange dag van gisteren. ‘Je ziet er uit als een zombie’ zei mijn handsome. Zo jij ook goedemorgen! Maar ik geloofde hem direct want zo voelde ik me ook. Na zijn opmerking deed Roel boodschappen en kwam terug met heerlijke croissantjes. ??

Verder werd ons humeur er niet beter op want het internet bij deze Walmart deed het niet. Het is echt hilarisch maar wij rijden dan vervolgens langs en door zo’n winkelcentra op zoek naar een openstaand netwerk….tsja, we moeten er zelf om lachen gelukkig! Eindelijk vonden we iets en we konden mailen, appen en Roel haalde zijn zaterdagkrantje binnen. En er is één bericht wat onze aandacht trekt en waar we even bij stilstaan want er is een verdachte (hij was al eerder verdacht maar kwam toen vrij wegens gebrek aan bewijs) in de zaak van het meisje van Toledo in Oostvoorne. Beiden weten we van de zaak en het geeft een genoegdoening dat ze uiteindelijk deze dader toch hebben kunnen pakken. Maar wat gaan we nu doen….nog een dag in Ottawa met vanavond het vuurwerk of trekken we verder. We kiezen voor het laatste want bij het doorbladeren van de informatie over Ottawa komen we niets tegen waarvan we denken dit moeten we nog zien want anders missen we iets. Op onze roadatlas hadden we thuis Algonquin Provincial Park aangestreept. Reden? Er zitten beren, otters, elanden en wolven….let’s go, ongeveer een kleine 200 kilometer gas geven en we zouden er zijn. En zoals bij alle stellen, ook wij verschillen van mening; Roel wilde snel en ik zei easy. Dus lunchstop op een mooie plek (ik zette mijn credit in van de zombie opmerking ?) en uiteindelijk kwamen we easy op de bestemming.

Alle campgrounds (totaal aantal plaatsen in het gehele park 2000 ! ) : vol. Weekend, vakantie én mooi weer dus de Canadezen trekken erop uit. Morgen zou er wel plek zijn. Vindingrijk als we zijn gingen we zelf op pad en we vonden net buiten het park een super plek! Vlakbij het dorp, een afgelegen weg met daarin een keerlus waar we konden staan. Aan een mooi meer met in het midden een klein eiland met een huis erop. En wij stonden daar met de camper….wat een luxe! Stoeltjes aan de waterkant, gebruikelijke wijntje en het lekkers en genieten!

‘Ik ga een stukkie vliegen met de drone’ zei Roel. Laat ik ook eens creatief zijn en zijn kapotte broek maken dus ik zit met naald en draad voor de camper ingespannen die broek te maken en hoor de drone boven mijn hoofd zoemen. Ik kijk en zie hem hoog boven het water in de buurt van het het eiland vliegen, Roel zie ik niet, die staat achter de camper. Ineens hoor ik het geluid van afbrekende takken en nog even een moeizaam gezoem en dan stilte …..echt alleen maar stilte…. ‘Oh, shit, oh, shit’ hoor ik Roel ‘ik ben hem kwijt!’ We kijken elkaar verbijsterd aan en ja, stom om te vragen maar ik doe het toch ‘is ie weg?’ Wat blijkt de drone is op het eilandje terecht gekomen….en hoe het is gebeurd? Nou, laat ik volstaan om onze mooie bekende Argentijnse maar te citeren toen ze eens over haar man zei; ‘hij is een beetje dom geweest’. Mijn lover staat totaal ontredderd te kijken en doet dan iets waarvan ik denk dat kan mijn vent niet zijn…. hij kleedt zich namelijk uit en staat in zijn onderbroek met zijn sandalen in zijn handen voor mij en roept….’ik ga naar de overkant zwemmen!’ En dit moet ik even uitleggen want WIJ zijn geen zwemmers! ?We hebben eens vier dagen op de Malediven doorgebracht in zo’n wondermooie luxe hut op palen in het water, trapje af en je zat in zee….maar wij niet….wij zaten in het bijbehorende zwembad! En daar stond hij nu ineens op de kant, klaar om het meer in te springen! ‘Stop, wachten! Eerst een plan van aanpak maken.’ zei deze ex-teamleidster. ?’het eiland is verder dan je denkt en je bent geen zwemmer en dan ook je rikketik.’ (en ik dacht ook nog…. je hebt geen zwembroek aan, ….alsof je in een onderbroek niet kan zwemmen) ?Nou was er een tijdje terug een meneer met twee hondjes bij ons voorbij gelopen, dus wij met de camper op pad en die meneer achterop gereden en gevraagd of hij wist hoe we op het eilandje konden komen. ‘Alleen met een boot.’ zei de beste man. ‘Ga morgen in het dorp een kano huren.’ We reden weer terug naar ons plekkie en hoopten dat we de aandacht van het huis op het eiland konden trekken want daar lag een bootje maar niemand te zien. Gelukkig kon Roel op zijn telefoon de locatie zien waar de drone was gecrasht en inderdaad dit was recht tegenover ons. En zowel hij als ik hadden de drone min of meer zien crashen….Hij was er beroerd van en baalde als een stekker.

De volgende ochtend vroeg wakker en we maakten een plan hoe we de kano hier konden krijgen. Ineens ziet Roel een bootje op het meer, redelijk dicht bij de kant, met twee vissers erin. Hij loopt er naar toe en even later is hij terug. Het bootje met de vissers, het is een echtpaar, komt zo onze kant op en gaat dan naar de overkant om te zoeken. Super! Daar komt het bootje al aan en na wat aanwijzingen van ons gaat de man de kant op om te zoeken. Hij zoekt links en rechts en verdwijnt in het dichte bos maar vind niets. Dan ineens de vrouw zit te wijzen en ja, dat is de plek die wij bedoelen! ‘Ja daar’ roepen we naar haar, ‘daar ongeveer’. En inderdaad het is best ver zo over het water, het lijkt altijd dichterbij. De man klimt weer in de boot en ze varen naar de plek die de vrouw aanwijst, hij weer uit de boot en zoeken. We beginnen de moed een beetje te verliezen….en dan ineens horen we het echtpaar roepen; ‘we hebben hem!!’ We schieten in de lach, geweldig! Het echtpaar wil van geen beloning, koffie of thee weten, gelukkig nemen ze de sleutelhangers met de klompjes wel aan . ?

Wat een mazzel om onze zondag mee te beginnen, het is nog geen 10.00 uur en de dag is al goed! Roel moet nu wel lachen als ik hem na doe hoe hij gisteren op de kant stond en ziet ook wel in dat zo’n zwempartij verkeerd had kunnen aflopen. ‘Daarom moet ik vandaag zeker dit t-shirt met deze tekst (I don’t need Google my wife knows everything) aan!’ grapt hij. Na de koffie/thee rijden we terug naar Algonquin Provincial Park en er is plek op de campgrounds en bovendien….er zijn beren gespot. Onze “mazzelzondag” zet zich voort want we vinden een prima plek op Mew Lake campground, precies aan het meer. We besluiten om vandaag niets meer te doen, zetten de camper neer en ik verzorg de lunch en wat is er tegen om bij de lunch een wijntje te doen! Ergens ter wereld is het vast twaalf uur . ?

En ik moet bekennen dit land is verbazend en ik verbaas mezelf want het is inmiddels avond en echt donker in het bos, we zitten bij het vuur en in de verte horen we wolven in het bos huilen en deze stadse Cheryl zit gewoon nog buiten te genieten van alles wat er om ons heen gebeurd! We hebben 2 nachten in dit park geboekt en maandagmorgen besluiten we te gaan wandelen of zoals je dat hier dan ineens moet zeggen….hiken! Het park heeft een uitgebreide informatiekrant en daar staan alle routes in. Lengte en zwaarte en waar ze starten. Wandelen is echt mijn ding en Roel doet het voor mij. ❤️ We kiezen een mooie route uit met de klinkende naam Whiskey Rapids met uitzichten over een rivier. Na 20 minuten rijden zijn we er en….er hangt een bord met de tekst “trail gesloten in verband met overstromingen”. ‘Zo, als dat geen teken is dat ik vandaag niet moet gaan wandelen dan weet ik het niet!’ zegt mijn lover met een smile. We kiezen een andere mooie route uit en gaan eindelijk wandelen. Het is echt warm en we smeren wel een crème tegen het zonnetje maar een spray tegen de muggen vergeten we. Allemachtig wat een muggen zijn er ook hier weer, je kan niet stilstaan of ze vallen aan. ‘Ja, jij wilde wandelen in de natuur!’ zegt Roel. ? Nou gelukkig liepen we door en deden het in minder tijd dan stond aangegeven want ik weet zeker dat we er morgen weer een flink aantal bulten bij hebben. Gelukkig loopt iedereen hier met van die vreselijke plekken want het ziet er echt niet uit….om over de jeuk maar te zwijgen. Daar hebben we bij de apotheek al een zalfje voor gehaald. Daarna reden we naar het Visitor Centre, de enige plek in het hele park waar WiFi is. We waren al sinds zaterdag zonder! Heel moeizaam internet en we keken elkaar na een kwartiertje aan en zeiden…’we zijn er klaar mee! We gaan lekker terug naar onze plek bij het meer en niets doen!’ Wij, Roel en Sia, de meest verwende internet verslaafden die er zijn bleven het niet proberen maar gingen gewoon terug! ?

Ja, lieve lezers het is echt waar, we kregen geen afkickverschijnselen ? we namen een wijntje en hadden een lekkere middag in het zonnetje! Eind van de middag ging het vuur weer aan tegen de muggen en Roel verdween in de keuken en probeerde nr. 205 met nasi van de afhaallijst van China Garden na te maken en het was heerlijk! ? Morgen zet de camper koers richting Toronto!