Op vrijdagmorgen rijden we weg vanaf de camping in Saint John, het zonnetje schijnt weer na de regendag van gisteren en we hebben besloten om richting de Franstalige provincie Québec te gaan. Maar eerst gaan we via what’s app naar Nederland bellen en lang zal ze leven voor Sia haar moeder zingen want die is vandaag, 14 juli, jarig! De WiFi verbinding op de camping is niet echt snel en de verbinding wordt een paar keer verbroken en iedere keer zetten we opnieuw ‘lang zal ze leven’ in….of zou moeders de lijn verbreken omdat het aan onze zangkunst ligt….Afijn, het lukt uiteindelijk en kort daarop vertrekken we. Saint John heeft nog één bezienswaardigheid die we zeker willen zien, the reversing falls, en daar gaan we eerst naar toe.
Heel bijzonder om te zien hoe de natuur hier werkt .We moeten echt even nadenken want het water gaat bij vloed stroomopwaarts door een kloof uit zee een rivier op en bij eb komt er dusdanig veel water terug dat er daardoor een waterval ontstaat. We vragen aan een mevrouw (we schatten haar rond de 70 jaar) om een foto van ons te maken en raken in gesprek, het blijkt dat haar vader uit Nederland komt en inderdaad ze heeft een hele Nederlandse achternaam, namelijk de Wit! Vandaar zetten we koers naar de Transcanadian Highway 2 want we willen vandaag wat kilometers gaan maken. Het plan is om naar Riviere Du Loup te gaan en vandaar de ferry naar Saint Simeon te nemen. Of we dat vandaag gaan halen betwijfelen we maar we zien wel. Op de Highway rijdt het prima door, we gaan er een keer af voor een korte lunch en wisselen elkaar af met sturen. Net als Sia aan het rijden is zien we ineens een bord met “langste overdekte brug ter wereld” volgende afslag Hartland. Wie rijdt beslist ….dus we gaan eraf, kris kras, door Hartland en komen bij de brug, heel leuk!
Doen daar gelijk nog wat boodschappen bij de plaatselijk super waar de zus van Dolly Parton werkt en gaan weer verder de Highway op. Dan volgt er weer een bord met waterfalls, dus Sia er weer af. Het is inmiddels al rond 17.00 uur en misschien moeten we ook maar eens gaan stoppen want onze planning gaan we toch niet halen vandaag. We rijden door het plaatsje Grant Falls en het kleine centrum ziet er gezellig uit met een paar leuke restaurantjes. We besluiten dat als we hier blijven overnachten dan gaan we vanavond uit eten. Vlakbij het centrum is ook een kleine camping maar die is vol, de eigenaar wil ons wel verder helpen met zoeken maar we kijken zelf nog even wat we doen. Eerst maar naar de waterval, die is aardig maar we hebben het snel gezien, er is een parkeerplaats bij en we bedenken of we hier zullen blijven staan….maar nee.
We wisselen maar weer eens van plek en daar gaan we weer, blijven nu wel binnendoor rijden want als we een leuke plek zien om te overnachten hebben we zo meer kans dan op de Highway. We rijden inmiddels richting Edmundston en tevens in de buurt van de grens want aan de andere kant van de rivier zien we gewoon de USA liggen. Roel rijdt er vrij dicht heen want hij wil een foto maken van de rivier om straks te vergelijken met de Mexicaanse grens maar er zijn teveel grensposten. Dit kunnen we beter niet doen, die Amerikanen zijn een beetje paranoia tegenwoordig. We zien een motel met een zwembad in het zonnetje, Roel zegt; ‘zin om te zwemmen dan nemen we gewoon een kamer!’?
Maar we rijden door en door en ineens ziet Roel een bord met camping, je moet goed kijken want het hangt tussen de bomen maar het is iets! We keren en draaien het terrein op. Er is helemaal niemand….een spookcamping!
Er is een huis bij en dat ziet er bewoond uit, we rijden over de camping en ineens ziet Sia iets bewegen, een oud baasje komt aangelopen. We vragen of we kunnen overnachten of dat het vol is (grapje)…..we kunnen blijven maar de toiletten en douches zijn out of order dus die kunnen we niet gebruiken. Komt goed uit want dat waren we toch niet plan. Kosten: omgerekend 18,00 euro en waarschijnlijk zo in de zak van t oude baasje, maar leven en laten leven en wij hebben een prima plek, want wie heeft er een hele camping voor 18,00 euro!
De volgende ochtend eerst in Edmundston naar de Walmart want het is zaterdag en Roel wil even de kranten downloaden…..en tuurlijk doen we ook boodschappen! Bij de Walmart kunnen we op de WiFi en die is best snel. Terwijl Roel zijn krantje doet, doet Sia haar fb, appjes en mailtjes. Het is super leuk om steeds wat te lezen uit Nederland dus bij deze lieve familie en vrienden ?? voor alle berichtjes die we van jullie krijgen! De Highway weer op voor de overige kilometers naar Riviere Du Loup, onderweg een tankstop en daar zit ook een VVV, we informeren naar de tijden van de ferry en het blijkt dat deze maar een vier keer per dag vaart en het best is ook nog om een uur van te voren aanwezig te zijn.
Wij rekenen uit dat we op het gemak die van 14.45 uur kunnen gaan halen. We hebben alleen geen idee hoe druk het zal zijn en of we moeten reserveren. We komen aan bij de boot en kunnen gelukkig mee, krijgen een bonnetje met de lengte van de camper. Met dit briefje betaal je later aan boord voor de overtocht en krijg je een afrijkaart. Het is dan 13.45 uur en we hebben dus nog een uur voordat de boot gaat….we sluiten de camper af, lopen een rondje door het haventje, maken wat foto’s, lopen terug want de boot zal zo wel komen…..Roel kijkt op zijn phone en verhip…is het een uur vroeger??!! Wat blijkt ..we zijn een tijdsgrens gepasseerd toen we de provincie Québec in kwamen, zonder dat we dit wisten of gezien hadden. Nou dan hebben we nog even voordat de boot komt!
De overtocht is leuk en doet ons denken aan Noorwegen waar we precies een jaar geleden waren. Je sluit de auto af en kan dan aan boord wat eten en drinken of boven aan dek genieten van het uitzicht.
Na ongeveer anderhalf uur zijn we aan de andere kant in Saint Simeon en kunnen verder, het is nog een kleine veertig kilometer tot de volgende ferry en dat willen we ook maar gelijk doen, zeker omdat we niet weten of we daar met de camper op mogen.
Het is leuk hier in de provincie Québec, we rijden langs de kust en de natuur is prachtig. Dan komen we in het plaatsje Sainte Catharine, het is een vrij klein plaatsje met een grote VVV en vanuit hier vertrekken veel georganiseerde boottochten om walvissen te spotten. Je kan er ook met een helikopter mee om walvissen spotten. Tevens vertrekt hier de ferry naar de Tadoussac. Aangezien we nog geen overnachtingsplek hebben gevonden besluiten we de overtocht maar gelijk te maken. De ferry vaart af en aan (totaal 3 boten) en is gratis.
We komen aan de overkant en zijn eigenlijk gelijk in Tadoussac, een druk en toeristisch en vooral Frans plaatsje.
Nou dan maar kijken waar we gaan staan, we moeten er zelf om lachen want het is al weer later dan gepland. We hebben weer te lang doorgereden…Roel maakt er een grapje over….’dat gaat ruzie worden als ik niet uitkijk’…. We schieten het drukke centrum uit, langs de golfbaan en een camping, rijden langs wat huizen en ineens…en dat is echt steeds wanneer we denken, nu komt er niets meer…..is er een hoog plateau met een uitzicht over de Lawrence rivier zo mooi…
Er staan nog een paar campers, echt zo’n WoW moment! (Voor de mensen van de Canadasite die op onze reissite kijken, door het dorp rijden en dan golfbaan en camping aanhouden, die komen links, dan de weg als maar blijven volgen nog zo’n 2 km) We parkeren de camper ergens tussen een paar andere waar nog een plekje is, stappen uit, kijken links en rechts wie onze buren zijn, éne kant Canadezen en de andere kant een Frans kenteken. Dat is grappig , eens even een praatje maken. Het is een Frans gezin; vader en moeder en twee kinderen (7 en 9), ze zijn ook anderhalf jaar op reis, hun camper ook verscheept door Seabridge, Antwerpen – Halifax! De eerste die we dus tegenkomen, hoe toevallig!
Zij gaan nog door naar Zuid Amerika onderwijl geeft de moeder de kinderen les tijdens de reis. We wisselen onze ervaringen en visitekaartjes uit! De volgende ochtend is het lekker wakker worden aan het water….Sia weet het nu zeker, ooit gaat het een huis aan het strand worden in Camps Bay in Cape Town ?. We krijgen nog wat tips van onze Franse buren en gaan op pad naar Cap de bon Desir, daar is een uitzichtpunt bij het water om walvissen te spotten. Wat blijkt, via een korte wandeling door een bos, kom je bij rotsen, hier klauter je over heen (vrij gemakkelijk) en dan sta je direct aan de Lawrence rivier. Er zitten nog meer mensen op de rotsen op de uitkijk.
Er lopen parkwachten in het rond die ons vertellen dat er vanmorgen al wat minky whales, beluga’s, dolfijnen en zeehondjes gespot zijn. We gaan ook zitten en wachten en zien de nieuwsgierige kopjes van zeehonden boven water komen en ineens ….dolfijnen en hoe mooi…het zijn er een paar en sommigen zwemmen twee aan twee. De parkwachter legt uit dat het moeders met hun jong zijn, als ze boven komen dan heeft het jong de gelegenheid om te drinken. Heel mooi! Ze zwemmen heen en weer en wij zitten daar gewoon. Uit het niets komt er een minky whale uit het water, WoW, zo dichtbij en weer onder water….afwachten waar ie weer boven komt.
Dat kan honderden meters verder zijn maar z’n tweede ademteug doet ie twintig meter verder. De nieuwsgierige zeehond blijft gewoon in het rond zwemmen en duiken, de kleine rakker! We zitten zeker twee uur lang op de rotsen te kijken naar het schouwspel in het water. De dolfijnen komen weer langs en ook de minky whale laat zich weer zien, het is grandioos om zo dichtbij te kunnen zitten, wat een super plek! Vervolgens wandelen we weer terug naar de camper. We willen terug naar onze overnachtingsplek van afgelopen nacht maar we moeten nog wel water en diesel scoren. Dat lukt bij een benzinestation, we zijn weer gered! We rijden terug naar Tadoussac en besluiten nog een keer naar de overkant te gaan want daar zijn ook beluga’s gesignaleerd. We staan op de ferry en zo voor de boot uit zwemmen ze. We zien de witte ruggen uit het water komen, Wat een bijzondere dag!
We rijden de ferry af, parkeren de camper en rennen naar de waterkant en zien ze nog zwemmen….het zijn er veel en het lijkt alsof ze spelen in de golfen van de ferryboten. Geweldig leuk om te zien, zelfs de ferry’s varen ook een stukje om zodat de mensen op de boot goed uitzicht hebben.
Uiteindelijk zwemmen ze toch verder maar als we over de reling geleund staan op de veerboot terug zwemt een beluga zo maar naast de boot. Tja, die lange telelens verwisselen voor een groothoek duurde te lang. En onder duikt die weer! Nou, deze ferry is toch gratis dus…we gaan gewoon nog een keer als voetganger terug….maar helaas dit keer hebben we geen geluk meer en er is niets meer te zien. Drs. P zong het al in zijn lied over de veerpont ….heen en weer…heen en weer… In Tadoussac kijken of we ergens een wijntje zullen doen maar parkeren is lastig hier met de camper.
Dan maar terug naar de overnachtingsplek en een wijntje van ons zelf met het beste uitzicht wat we ons kunnen wensen! De volgende ochtend zijn we vroeg wakker want vanaf het punt waar wij staan springen een aantal mannen met parapente naar beneden.
We raken in gesprek en op een gegeven moment biedt de instructeur aan dat Sia mee kan met een duosprong….de grappenmaker! Afijn, het is allemaal vrij tam want er is niet heel veel wind. Roel laat z’n drone nog even uit en daarna maar weer terug naar de ferry. We willen nog eens naar de beluga’s gaan kijken want wie weet zijn ze er. In het centrum van Tadoussac zien we een heerlijk Frans cafeetje mét parkeerplaats : eerst maar koffie en thee met wat lekkers.
Aan de overkant bij Pointe Noire is een mooi uitkijkpunt met verschillende plateaus. Daar gaan we kijken en hebben geduld en net wanneer we weg willen gaan….’een minky whale’ roept een parkwacht. Wat een geluk! Dus wachten en kijken waar ie weer op gaat duiken en bam, daar is ie weer. Ineens komt er ook een beluga voorbij, het ranke witte lijfje komt half uit het water, prachtig! En nog één, en nog één en nog meer!
Het zijn er wel heel veel! Het water is zo helder dat we ze ook onder water kunnen volgen, hoe mooi is dit! En dan nog een minky whale, we komen ogen tekort zoveel gebeurd er ineens in een korte tijd. Sommigen zitten zo geconcentreerd een kant heen te kijken dat ze niet zien wat er aan de andere kant van de boot gebeurd ;-)
De Lawrence rivier staat er om bekend dat er veel voedsel zit en daarom veel dolfijnen, beluga’s, walvissen en zeehonden aantrekt. In Afrika wilde dieren spotten vinden we geweldig maar dit is ook zo bijzonder! Roel heeft al vaker walvissen en orka’s gezien, met name op Hawaï waar hij er zoveel voor zijn camera kreeg dat hij van gekkigheid niet wist waar te beginnen. Voor Sia levert het sprakeloze momenten op….en dat wil wat zeggen … ze had niet gedacht dat ze het allemaal zo mooi en indrukwekkend zou vinden! Inmiddels is het 13.30 uur geworden, hoe snel gaat de tijd weer! Terug naar de overkant, ze herkennen ons al op de ferry, en rijden richting Sainte Marguerite. Via een vreselijk steil weggetje komen we in het piepkleine plaatsje Anse de Roche, er is plaats voor de camper aan het haventje en Roel stelt voor om hier te overnachten.
De wind komt over het fjord en is vrij hard en de camper staat te schudden….Sia is er al snel klaar mee dus we nemen een korte pauze en gaan verder. Roel rijdt en ja, wie rijdt beslist….en wat dan volgt….een onverharde weg die steil omhoog gaat. Voorzichtig vragen van Sia: ‘ Roel, gaat deze weg ergens heen?’ heeft geen nut, want zijn antwoord is….’ ik rij nog tot de volgende bocht en als het dan niets is dan keer ik….’ Yep! Er zullen genoeg lezers zijn die dit herkennen….Op een gegeven moment is de weg zo steil dat we ook in de eerste versnelling niet meer boven komen…., het was al warm maar Sia krijgt het nog warmer! ‘Dan gaan we maar terug!’ zei Roel en het klonk echt alsof hij het jammer vond!
Maar goed, dezelfde weg retour dus weer die onverharde rotweg heen en weer schudden…..grote stofwolk achter ons…..maar we kwamen er door! En waar die weg nou naar toe ging….nobody knows…. maar dat is juist zo leuk, aldus Roel! Wij kwamen weer op de verharde weg en niet ver van ons plekkie waar we al 2 nachten hadden gestaan dus daar maar weer naar toe. Het leven kan zo easy zijn: zonnetje, wijntje, BBQ, lovers en weer een perfecte dag achter ons! ❤️ Dan is het is al weer dinsdag….’s Ochtends heeft Roel wat leuks bedacht met de drone, Sia moet de camper rijden en Roel gaat de drone de camper laten volgen. Bij het strand hebben we een parkeerplaats waar we dit kunnen oefenen en we gaan aan de slag maar het wil niet echt lukken.
De drone blijft wel hangen maar volgt niet, waarschijnlijk op een rechte weg wel, later nog maar eens verder oefenen. Eerst naar het Nationaal park Fjord du Saguenay, ze hebben daar ook een hotspot voor Beluga’s. Een wandeling door het bos van drie kilometer heen.
Op de plek aangekomen vertelt de parkwachter dat er vanmorgen wel beluga’s waren maar nu is het stil. We wachten en wachten en rond half twee zijn we uitgewacht….die Beluga’s komen niet meer! We wandelen drie kilometer terug en zijn net voor een stortbui terug in de camper. Lunch en dan op pad naar Saguenay. Het is een vrij bochtige weg en het gaat hoog en laag. Achter ons kleeft een autobus en daarachter een paar auto’s zien we in de achteruitkijkcamera. Nou, als ze ons in willen halen dan doen ze dat maar. Sia rijdt gewoon een lekker tempo en echt niet als een slak en op een gegeven moment krijgt de weg een inhaalstrook en daar gaan ze ons voorbij. Bye,bye, denken wij, probleem opgelost! We krijgen eerst nog een klein plaatsje Sainte Rose du Nord. ‘Ga eraf’ zegt Roel, ‘wie weet is het leuk daar!’ We rijden het plaatsje in en het is klein met smalle straatjes en een ieniemienie haventje en oei, daar kunnen we niet parkeren want geen plaats dus keren maar. Sia weet even niet hoe en hé, daar is de bus die net heel de tijd achter ons hing. De chauffeur komt naar ons toegelopen, hij kijkt niet vrolijk….Sia heeft het raam al open en zegt Bonjour! Hij vraagt met norse stem waar we vandaan komen. Iets doet Sia vermoeden dat het land noemen niet de oplossing op zijn vraag zal zijn dus ze vraagt ‘waarom?’ En eerlijk waar wat zegt de beste man zonder het antwoord af te wachten….in gebroken Engels met een Frans accent; ‘because, you drive crazy, you are danger on the road’! Zo dan….. de toon is gezet. De bovenkamer van Sia gaat razendsnel aan de slag en geeft twee opties door: Barbie met de knipperoogjes (maar ik heb mijn zonnebril op) of : vraag hem waarom hij dat vindt. Het laatste gaat het worden….en wat blijkt….onze remlichten schijnen het niet doen, aldus de beste man. Hij heeft dus achter ons gezeten en ja, dan snap ik dat hij dacht dat ik een soort Verstappen was want als je mij in geen ene bocht hebt zien remmen zal je best gedacht hebben OMG! Ik heb de beste man vriendelijk bedankt terwijl Roel het ging checken en toen zag ik iets aan Roel dat ik dacht….hmmm, jij weet hier meer van….Ik ken hem inmiddels iets langer dan vandaag. Iets verderop was een parkeerplaats en daar maar gestopt want zonder remlichten is best gevaarlijk. We checkten alles en het ging om de remlichten van de fietsendrager. De rest deed het gewoon maar wel lastig te zien door de fietsendrager. Nieuwe zekering erin maar dat hielp niet, patsch gelijk kapot. Helaas hadden we ook geen nieuwe meer om te proberen dus waren snel klaar en toen kwam het…. want hij zegt namelijk….’ja, ik heb toch die originele kentekenplaat weer op de fietsendrager opgehangen toen we de camper net hadden opgehaald in Halifax, nou misschien heb ik toen door een draad heen geboord….Ja, zou kunnen hoor, ik weet het niet….’ En dan weet Sia genoeg want dan is er natúúrlijk door de draad heen geboord door de handyman! Hij zou thuis eens op zaterdag eind van de middag een extra camera ophangen, de hondjes leefden toen nog en die hadden zo’n hekel aan boren dus ik met de diertjes even een blokje om. Roel zegt meten is weten en dat doet hij dus ook! Ik loop aan t eind van de straat en hoor het alarm afgaan! Ja, precies een afwijking in de kabel waar de camera moest komen en dwars door de bedrading geboord. Ik zie de jongen van het beveiligingsbedrijf nog komen rond een uur of 19.00 uur, ‘ ik hoop niet dat het lang duurt meneer, want ik zou vanavond uit met mijn meisje.’ ‘Gaat goed komen jongen, het is zo klaar!’ zei Roel nog….Rond 23.00 uur vertrok de jongen bij ons thuis en was het karwei gefixt…. We stonden nu dus op de parkeerplaats met een camper waarvan de remlichten het slecht deden, Roel had mevrouw dom dom ( TomTom ) om een garage in Saguenay gevraagd en dat was nog een kleine 45 kilometer. Daar aangekomen ging ie net dicht. Op naar de automaterialenzaak want Roel ging het zelf fixen, hij kocht nieuwe zekeringen en we zetten hem neer bij de Walmart. Lekkere plek om te sleutelen!
De fietsendrager wordt gedemonteerd en het klopt, er is een gaatje geboord door de bedrading. Alles wordt gefixt, de tweede broek van Roel sneuvelt deze week, gisteren één met een scheur erin en vandaag weer één met een gat erin, maar de remverlichting doet het! ‘Zullen we eens bij de Walmart blijven overnachten’, zegt Roel. En hoe leuk, het zal wel een mannending zijn maar hij vind dit dus echt leuk met de camper bij de Walmart staan. We zijn maar even naar de pizzeria geweest om te eten en staan nu dus bij de Walmart, die aan een doorgaande weg is gelegen, en waar het een vreselijke pokkenherrie is van jongens die met auto’s met knallende uitlaten voorbij racen. Ik vind het helemaal niets maar mijn handsome gaat om mij op mijn gemak te stellen met een doekje langs de camera’s aan de buitenkant van de camper om ze op te poetsen (die dingen heeft hij speciaal voor mij laten monteren) ….dan kan ik het zien als er vannacht iets geks gebeurd. Maar als ik nu ergens anders heen wil dan moet ik het gewoon zeggen….thank you Lord, voor deze vent! We hebben de nacht maar aan de achterkant van de Walmart doorgebracht daar was minder herrie en er stonden nog een paar campers. Rond 07.00 uur rijdt Roel weer terug naar de voorkant ‘als die opengaat ga ik verse croissantjes halen voor mijn meissie.’ We kunnen op de Walmart WiFi dus zijn meissie is ook al weer blij en plannen onze route verder en werken aan de reissite….en om 08.00 uur croissants met koffie !
