Sia en Roel op reis

Na het warme avontuur in Venetië rijden we de volgende morgen richting het Gardameer. Ik was hier al eerder maar mijn vent dus niet.We beginnen onderin bij Peschiera del Garda waar we op de camperplaats net buiten het levendige centrum nog een plekje vinden.Het is nog steeds zo warm, zeg maar snikheet, en de camperplaats heeft totaal geen schaduw! 😳 We puffen wat, drinken wat en gaan dan met de fiets richting het meer. Gelukkig is dat ook dichtbij en zo staan we even later in het water. We koelen er niet echt van af want de temperatuur van het water is eveneens warm. Bij een strandbarretje doen we een lekker drankje en gaan dan terug naar de hut.De camperplaats is vrij nieuw en het sanitair is prima. Na de douche vertrekken we richting de wekelijkse avondmarkt. Helaas is die niet wat we ervan verwachten, komt wellicht ook door de vreselijke hitte. We zijn er in ieder geval snel klaar mee.Daarna zoeken we een restaurant en ploffen neer op een terras dat op een ponton in het water ligt. Daar genieten we van het diner.Na nog wat slenteren door de smalle straatjes gaan we terug naar de hut, zetten de airco hoger en doen de rest van de avond niets meer. 😊Na een benauwde broeierige nacht besluiten we hier weg te gaan. Het blijft de komende dagen nog steeds heel warm en het is, ondanks de airco, echt niet uit te houden. Zo rijden we langs het meer naar boven richting Torbole. Ik heb hier heel veel jaren geleden gefietst en verbaas me nu dat ik zelfs het meer eens heb rondgereden…. 🤔 In Torbole zit het echter niet mee, de campings zijn allemaal vol! Onze laatste hoop is camping Arco Lido maar ook daar zien we vanuit de verte al een bord met de tekst ‘completamente’. 😞 ‘Ga jij eens vragen of ze echt vol zijn!’ dirigeert mijn vent. ‘Ga zelf maar hoor, jij hebt altijd meer mazzel.’ zeg ik bitsy terug. 😡 Hij springt uit de camper en ik zie hem druk praten met de receptioniste. Daar komt ie terug rennen, ‘Zo dat is gelukt, we hebben in ieder geval voor 1 nacht een plekkie!’ 😳Serieus, hoe die vent van mij dat toch altijd voor elkaar krijgt, geen idee! Het is ook nog eens een prima plaats onder een grote boom dus met redelijke schaduw. Na het installeren gaan we naar het meer. Het is hier een stuk drukker, zeker met windsurfers en zeilboten. ’s Avonds bezoeken we het kleine centrum en zitten daarna nog lekker lang buiten voor de hut. In de verte klinkt onweer maar dit bereikt ons niet. Helaas kunnen we niet bijboeken want de vakanties in Italië zijn begonnen dus alles is gereserveerd. 😫Gisteravond hebben we al zitten bedenken welke route we kunnen gaan doen. Eigenlijk willen we terug door Zwitserland maar naar wat we gehoord hebben zijn de Zwitsers streng aan het controleren op het gewicht van campers en caravans. De boetes liegen er niet om, zonde van het geld! 600-700 Euro is niks. En dan moet je ook nog uitladen. 🤨 Op internet heeft mijn vent een weegbrug gevonden op een industrieterrein in de buurt van Trento. Aan het begin van deze reis waren we op de weegbrug in Vlaardingen zo’n 300 kilo te zwaar. Iets wat mijn vent absoluut niet gelooft. Ik echter wel, zeker als ik de afgelopen weken heb gezien wat we allemaal meeslepen. De route hangt dus af van het gewicht. Bij de weegbrug komen we al snel tot de conclusie dat Zwitserland het niet gaat worden. We zijn nog steeds ongeveer 300 kilo te zwaar! ‘Dat komt door al die rotzooi van jou die we meeslepen en waar je niets mee doet!’ 😡 moppert mijn kerel. ‘Neem nou dat strandkarretje, dat sjouwen we al drie maanden mee en hebben hem nog niet een keer gebruikt! Over je inloopschoenenkast ga ik het maar niet hebben!’ 😡 De rest van de opsomming zal ik jullie besparen. Langs de Weinstrasse en Caldaro/Kaltern waar Roel ooit als kind op vakantie ging komen we bij Trento en schieten daar een kleine camping op. Deze ligt achter een hotel in een grote tuin met allemaal bomen. Hier nemen we de rest van de dag rust want het zal door de hitte komen maar er zijn momenten dat we elkaar echt niet zo leuk vinden hoor! 🤫 De volgende morgen rijden we lekker uitgerust over de Brennerpas richting Oostenrijk.Zo belanden we in het Oostenrijkse Westendorf. In dit gebied  bracht mijn vent vele skivakanties door. Het weer is omgeslagen en op camping Panorama plaatsen we in de regen de hut. Zodra het droog is wandelen we via een een steil weggetje naar het centrum dat hoger ligt dan de camping. Door de regenachtige dag is het stil in de straten van het centrum maar dan zien we op een hoek een overdekt terras met muziek! Gezellig! 😊 Maar helaas, de regen komt weer terug en niet zo zuinig ook. Tsja, dan zit er niets anders op dan op het terras onder de parasols te blijven schuilen. Als de regen iets minder wordt wagen we het en stappen op. Dan ineens komen we langs een restaurant die juist vanavond schnitzels aanbieding heeft! De keuze is niet zo moeilijk, zeker omdat het water inmiddels weer flink naar beneden komt.Uiteindelijk stopt later op de avond de regen en komen we weer op de camping.  Na al die wijntjes is het maar goed dat de weg bergaf gaat….zullen we maar zeggen. 🤣 Wat we hier verder doen: fietsen (ga ik niet meer doen met mijn vent 😫), wandelen (wil mijn vent niet meer doen met mij 😫). We verdwalen…. maar landen dan toch in Kitzbühel. De volgende dag gaat het op de fiets richting Söll, waar we natuurlijk een Tyroler Gröstl en als toetje nog een apfelstrudel eten! 😍 Een kunstenaar heeft in zijn tuin een aantal beelden staan, waaronder deze Amerikaan compleet met kapot geschoten oor! 😳 Terug op de camping komen we in een hels kabaal terecht. 😳Tegenover ons staat een vouwwagen. Vanmorgen heb ik ze buiten zien zitten, een echtpaar met een kindje van ongeveer twee jaar. Ik weet, het is mijn aanname maar het is zo’n stel dat wortels eet en plastic verafschuwt, zeg maar. Na een kwartier brult dat kind nog steeds en nu harder en harder. 😳 De vrouw hoor ik niet, wel de man, ‘Wil je dan je bedje uit en spelen? Stop je dan met huilen?’ en zo gaat het door. 🤨 Het is tenenkrommend en ik kijk eens om me heen of wij alleen ons daar aan ergeren. ‘Als je als volwassenen zo gilt dan sluiten ze op in een dwangbuis.’ stel ik terwijl de andere campinggasten ook naar de herrieschoppers staren. Ik ken mezelf, dit gaat niet goed, ik moet me er mee bemoeien. 🤭 Met grote passen loop ik naar de overkant en roep in de tent van de vouwwagen, ‘Hallo, mag ik even iets vragen, gaat het allemaal goed hier?’ Echt, op een vriendelijke toon hoor! 😊 De man en het kind kijken me verstoord aan en dan komt het! ‘Let maar niet op haar, zij heeft namelijk stress omdat we morgen naar huis gaan!’ 😳 Echt, ik weet even niet wat ik moet zeggen en meer dan een langgerekt ‘Okay….’ krijg ik er niet uit. ‘Ja, het is wat, ze hebben zo een eigen willetje. Ik hoop dat ze zo beseft dat stoppen beter is.’ vervolgt de vader. 🤨 ‘Nou, ik en alle andere campinggasten hopen dat ook, ik kan mijn eigen man niet eens meer verstaan door dat gegil! Succes!’ 😡 roep ik boven het gegil uit en been weer terug naar de overkant. Links en rechts zie ik de andere buurtjes goedkeurend naar me knikken. De herrie gaat nog even door en dan is het stil, de tiran loopt buiten. Daar komt de moeder aan, die was gevlucht naar de douche zie ik. Grappig is dat je sommige dingen gewoon voelt want natuurlijk gaat die man klagen dat ie aangesproken is door die Nederlandse bourgondische wijndrinker van de overkant, ik dus! 🤣 Nou, maakt mij niet uit, de sirene is uit dus dikke prima! Kan het nog gekker? Ja, zeker! 😫 Uit de verte komt een andere worteleter aangelopen met haar net afgewassen boeltje. Ze stopt bij het echtpaar met de tiran en kirt dan, ‘Oh, gelukkig is ze weer stil ! Heel mooi, echt heel mooi van jullie! 🤭 Maar nog een vraagje ; zijn jullie wel eens in therapie met haar geweest?’ Als de vrouwelijke helft ontkent dan gaat ze verder, ‘Het kan zo vreselijk goed helpen, echt mijn ervaring is doen, doen, doen!’ Ze geeft allerlei voorbeelden en laat op het laatst het adres van de therapeut achter, ‘Doen hoor, echt doen!!!’ en ze fladdert weg. 😳Mijn vent en ik zitten in verbazing, het gaat om een kind van twee en die heeft stress!!! Sodeju, die gaat nog een zwaar leven krijgen. 😉 Maar ja, de oplossing die mijn ouders hadden mag niet meer. Mocht ik al het lef hebben om zo te gaan gillen dan was de keus een tik met de linker of rechterhand. Na drie dagen reizen we verder en komen we via Augsburg, en Heidelberg, in Sankt Goar terecht. Allemaal stuk voor stuk verrassend leuke plaatsjes! Met name Sankt Goar dat langs de Rijn ligt. 😍

De camperplaats waar we staan ligt schuin tegenover de 132 meter hoge rots waarop het beeldje van de Loreley staat. Volgens de legende was zij een zeemeermin die op deze rots zat en haar gouden haren kamde. Met haar prachtige lied leidde ze schippers af. Die letten niet meer op hun koers en zo kon het gebeuren dat hun schepen op de rotsen vergingen. Op de fiets klimmen we naar haar beeld toe en genieten van het uitzicht. We maken een vaartochtje tussen Boppard en Sankt Goar. En gaan met de kabelbaan omhoog naar de Vierseenblick waar je uitkijkt over een enorme bocht in de Rijn. Het lijkt wel wat op Horseshoe-bend in Amerika. Maar dan anders. De wandeling naar beneden moet je bij regen niet doen denk ik.We sluiten af met een gezellige avond en kort nachtje op de camperplaats in Eerbeek bij Roel zijn zus en zwager. 😊Het waren drie mooie maanden waarin we heel veel hebben gezien! 😍 Er zijn landen en plaatsen waar we niet meer naar terug hoeven, gewoon omdat het onze interesse niet kon krijgen. Maar er zijn ook plaatsen, zoals de steden langs de Rijn, waar we zeker weer eens heen zullen gaan. Voor nu willen we jullie allemaal bedanken voor het meereizen en de leuke reacties op ons blog! 😘 Is het heerlijk om weer thuis te zijn? Zeker wel! De afgelopen week was  druk: met een kapmes door de tuin en een mega berg wasgoed!Maar ook gezellig: een etentje met moeders en Jan, en het stelletje uitzwaaien. Zij zijn een weekje met het MS Rotterdam vanuit Rotterdam naar Noorwegen. Nou, als we toch in de stad zijn dan pakken we de zaterdag traditie maar weer op en doen een wijntje in de markthal bij Pinchos. En last but not least: het feest bij Frans en Mirjam. Dit was weer super gezellig en ook al lust ik geen oesters….🤮dit is ook wel het vermelden waard: ik heb een vega-hamburger gegeten. Zo Frans, het staat zwart op wit. Oh ja, ik moet er nog bij vermelden dat het best lekker was. Alhoewel dat kan ook aan de cheddar cheese of de drank gelegen hebben! 🤣

Lieve lezers, tot een volgende keer dan hopen we dat jullie weer met ons mee willen reizen! Hieronder de route van drie maanden en 7500 kilometer. 😘

De wind waait ons dinsdag naar Rovinj. Het zijn slechts een kleine 36 km en dan zetten we de hut neer op een grote parkeerplaats nabij supermarkt Kaufland. Je mag hier voor 10 euro per nacht staan. Nou vooruit, dat doen we dan maar eens een keer. Camping gedrag is niet toegestaan dus geen stoelen en geen luifel. Het is vandaag toch bewolkt dus…. we gaan het zien! Ik zet koffie/thee en bestudeer wat er in het stadje te doen is. Omdat ik toch bezig ben bekijk ik gelijk een aantal campings. Hé, dat is gek bij de openingstijden van een camping staat dat het vandaag een feestdag is. Nu begin ik te snappen waarom het bij de Kaufland ook zo stil is op de parkeerplaats. Wat blijkt:  het is de ‘Dag van de overwinning en nationale dankbaarheid’. De Kroaten herdenken op deze dag de overwinning op de Servische strijdkrachten in 1995. Zo’n dag waarop de meeste winkels dus gesloten zijn. Omdat we net buiten het centrum staan pakken we de fiets en gaan op pad. Men stelt dat Rovinj misschien wel het leukste en mooiste stadje van Istrië is met zijn ligging aan de westkust van het schiereiland. Als we de heuvel afgaan zien we van verre al de vrolijk gekleurde daken. Bij de haven is het een drukste van jewelste. Vissersboten en veerboten om toeristen naar allerlei bestemmingen te varen. Inmiddels is de zon terug, de bewolking trekt weg en staat het zweet op onze ruggetjes. ‘Eerst maar naar boven voor het uitzicht.’ beslist mijn vent en zo sjokken we langs een vuurtorentje naar de top van de Sint Euphemiakerk. Deze kerk uit 1736 is het grootste barokke gebouw van Istrië.    De klokkentoren lijkt op die van de San Marco in Venetië zegt men.Later op de dag merken we dat ze hier in Rovinj tweetalig zijn: Kroatisch en Italiaans. Bij helder weer kan je vanaf hier Italië aan de overkant zien liggen. En ooit was heel Istrië Italiaans. Wandelen is niet echt gemakkelijk want de kleine keien in de smalle straten zijn spiegelglad! Het haventje is het middelpunt van het centrum, we doen een drankje en wandelen verder door de smalle straten en bewonderen de gekleurde huizen. Net achter de haven in een smal steegje vinden we dit Italiaanse restaurant. Wow, wat een geweldig leuke plek. Grappig hoe de prijzen dan ook ineens een stuk aangenamer zijn. Na een heerlijke lunch en een gezellig praatje met de eigenaresse gaan we terug naar de haven  voor een koffie/thee waarna we op de fietsen terug naar de hut gaan. Het is dat we zo mooi, echt bijna met de voeten erin, aan het water hebben gezeten maar 10 euro voor een koffie en een thee is absurd. 😳 Omdat we het een super leuke omgeving vinden en de weersverwachting voor de komende dagen hot, hot, hot is besluiten we een camping te zoeken. Alsof het AD een vooruitziende blik heeft want, inderdaad: deze strip is weer helemaal van toepassing! Zo sta ik dus op woensdagmorgen aan de balie van camping Valalta. “Een turquoise oase voor naturisten!” Heb ik niet verzonnen hoor maar zeggen ze zelf. 😊 Het terrein is ongeveer 4 kilometer uit het centrum en ja, het is een terrein want buiten een mega camping verhuren ze bungalows, appartementen, stacaravans en hebben ook een eigen jachthaven. Tel daarbij op, een aantal kilometer aan strand, diverse zwembaden, restaurants, bars, winkels, een groot animatieteam voor jong en oud en succes is verzekerd! Mijn vent zit dus in de hut te wachten en ik heb net gevraagd of er nog plaats is. De dame knikt bevestigend en waarschijnlijk zie ik er zo truttig uit want pinnig vraagt ze of ik wel weet dat het een FKK locatie is? 😳 Heb ik al gezegd dat er overwegend Duitsers hier zijn? Okay, bij deze dus. Ze spreekt me ook in die taal aan maar ik spreek lekker Engels terug. 🤣 Het concept is eenvoudig: alle plaatsen hebben dezelfde prijs, je zoekt iets uit en komt dan terug naar de receptie om te melden waar je staat. Je ziet het waarschijnlijk al voor je: de keuzestress slaat nu al toe bij me! 🤣 Ik huppel terug naar mijn lover in de hut en met de plattegrond puzzelen we een route. Dat ding heeft trouwens de grote van een landkaart! ‘Eerst zo en dan zo, daar gaan we!’ en mijn vent trapt het gaspedaal in. We rijden langs brede lanen, smalle lanen, bars en restaurants. Die plek is te klein, daar staat een boom, dat past ook niet en natuurlijk gaat het dan ook nog mis. We tikken met de achterkant van de hut een hoge ijzeren stang boven de parkeerplaatsen voor auto’s aan. Erover discussiëren heeft geen zin want ik wilde uitstappen om te kijken hoever mijn vent achteruit kon maar volgens hem was het niet nodig en kon hij het allemaal op de camera zien! 😉Tsja…. het blijft wennen dat de hut zo hoog is! Gelukkig is het nauwelijks te zien, alleen wat lichte lakschade, doordat het vrij zachtjes ging. We gaan dus weer opgewekt verder met zoeken en daar is ie, onze plaats nummer 155! Op een hoek, onder een hele oude olijfboom en recht tegenover de bar annex grillrestaurant. 200 Meter naar links en er is strand en 200 meter naar rechts en er is nog steeds strand! We wennen trouwens wel aan de kiezels! Ver genoeg van het sanitair. Hoe ik aan die fobie kom weet ik niet maar ik gruwel van die gebouwen. Mensen die voorbij sjokken met zo’n ‘potti potti 😉’ die geleegd moet worden, geluiden die je hoort en wat allemaal niet meer. Ik heb bij de gedachten al de rillingen en verbaas me ook nog steeds over de mensen die gewoon tegenover zo’n gebouw gaan bivakkeren. 🤭 De hut staat, de kleren gaan uit en de bar tegenover ons heeft een lekker muziekje opstaan. Ik voel het nu al: dit gaat geweldig worden! ‘Ik weet het niet hoor, tot hoe laat is dat ding open?’ vraagt mijn vent met twijfel. We zoeken het op in de stapel informatie en het blijkt dat ie om 23.00 uur dicht gaat! Okay, ik zal eerlijk zijn: op de fiets verkennen we toch nog even een gedeelte van het terrein of er wellicht een betere plaats is….🤣De balans na vier dagen: het sanitair is modern, super schoon en er is altijd warm water. De restaurants, bars, winkels en receptie prima en heel vriendelijk personeel. Het is groot, zo groot dat we er 2 ochtenden over doen om er helemaal overheen te fietsen! De strandbedjes en parasols zijn overvloedig, ieder moment van de dag dat we ergens bij de zwembaden of aan zee willen gaan zitten hebben we een bed en een parasol! Voor kinderen zijn er glijbanen en luchtkussens in zee en voor de echte waaghalzen zijn er zelfs hele wipe-outs in zee opgetuigd! Elke avond is er in een van de bars/restaurants live-muziek. Het is een afgelegen grote enclave op zich en dat maakt het ook wel jammer want naar het centrum van Rovinj gaat het over een smalle, niet verlichte, weg. Het zijn slechts 4 kilometer maar terug in het donker zien we dit totaal niet zitten. Zo blijven we dus lekker in ons nakie rondrennen op de camping. Lezen, zwemmen, een beetje strand en zwembad hangen en ‘s avonds de voetjes van de vloer. Wel fijn dat de meesten dan hun kleding aantrekken! Mijn vent bakt gevulde koeken, niet goed voor de lijn maar wel heel lekker. Dit maakt gelijk een bruggetje naar een reactie op de vorige editie van ons blog, namelijk: ‘Hoe komt het dat jullie niet zwaarder worden?’ 🤔 Hier het geheim! Alleen de foto’s plaatsen waarop we lekker zitten te smikkelen. Dus de rauwkost, fruit en yoghurt pictures laten we weg 😉 en voordat we een foto van elkaar maken roepen we vaak het magische woord ‘medailles’. 😳 Dat is een verhaal van vrienden van ons. Zij waren op een cruise en een kerel die zij daar ontmoet hadden moest van zijn vrouw rechtop lopen. Deed ie dat niet dan riep zij dus ‘medailles’. Nou dat magische woord gebruiken wij ook. Beter dan dat je staat te toeteren, ‘Hou je buik in!!!!’ 🤣 Oh ja, om de dag doe ik mijn oefeningen en maak een kleine sportschool van de camper. 😊 Ondanks dat we het hier heerlijk vinden slaat de verveling toch ook toe en zo vertrekken we zondagmorgen richting Slovenië. Helaas zijn er niet heel veel foto’s bij het afgelopen verblijf op de camping te plaatsen maar dat lijkt me logisch. Als we een half uur onderweg zijn hebben we al spijt. Het is bloedheet, wie gaat er in vredesnaam op pad als het om 12.00 uur al 38 graden is? 🤔 En nu is het weer een beetje oppassen want we zijn inmiddels al zo’n 80 dagen met elkaar op pad, de hele tijd samen, dan kan de ergernis wel eens toeslaan hoor! Ik zal ook mijn gekkigheden hebben maar mijn vent is zo eigenwijs. Echt, als ‘mevrouw DomDom’ zegt; ‘Sla over 100 meter linksaf’ is hij nog in staat om te roepen; ‘Dat zal toch zeker niet!’ 🤣 Het is een lieverd maar zo’n type dat als je thuis komt met de fiets aan de hand en vertelt dat je helemaal moest lopen omdat je fiets kapot is, hij dan vraagt of dat ding echt wel kapot is en hoe je dat weet?! 🤔 Alsof je voor het plezier een uur gelopen hebt met een onwillige fiets aan de hand. 😡 We ‘babbelen’ dus onderweg naar de volgende bestemming gezellig wie er nou weg wilde en wie niet. De mooie bochtige weg maakt veel goed, hij moet zich concentreren op het verkeer en ik kijk lekker naar buiten. De route op weg naar de grotten van Postojna is prachtig! Omdat de informatie over het gebruik van snelwegen, en dan met name over de tol, heel onduidelijk is gaan we ook hier in Slovenië weer over de binnenwegen. We willen wel betalen maar als we niet precies weten hoe dan riskeren we liever geen bekeuring achteraf! Helaas zijn de tolhokjes niet meer bemand en gaat alles via internet. Dat is voor het gewicht van onze hut niet easy om op te zoeken. 🤔Bij de ingang van de grotten is een camperplek en er is nog plaats! Even passen en meten voordat we staan want onze plek heeft aan het eind een grote hoge boom waar de hut net onder past.Later in de nacht blijkt dat de takken in de wind toch over het dak zwiepen. 🤣 Laat ik het zo stellen, dat gebeurd ons wel vaker en altijd ben ik dan plotseling ‘de bomenverkenner’ geweest en heb het niet goed ingeschat! 😉 Omdat we vroeg zijn besluiten we gelijk vandaag nog de grotten te bezoeken. Mijn vent gaat op internet aan de slag en al snel heeft hij twee kaartjes voor de rondgang van 15.00 uur te pakken. Rond 14.30 uur (half uur van tevoren aanwezig zijn) staan we in de brandende zon te wachten tot we naar binnen mogen in de 24 kilometer lange grotten. Bezoekers krijgen slechts 5 kilometer van de grot te zien, 3 kilometer met een treintje en de rest lopend. Als we in het treintje zitten voelen we het al, de temperatuur is lekker koel tot best wel koud!  De grot heeft een constante temperatuur van 8 tot 10 graden. Ook nu zijn er weer een mensen die dit niet hebben gelezen en in ultra korte broek, chauffeurshemdje en teenslippers door de grot bibberen. 🤣 De treinrit gaat door verschillende zalen die gevuld zijn met prachtige lintvormige stalactieten en stalagmieten die zeker 2 miljoen jaar oud zijn. Daarna verkennen we lopend (soms door de drukte een beetje in polonaise 😉) een gedeelte van de grotten die heel heel lang geleden gevormd zijn door de ondergrondse Pivka rivier. Na archeologisch onderzoek denken wetenschappers dat de eerste bezoekers al in de dertiende eeuw de grot hebben ontdekt. Het bewijs hiervan zijn tekeningen op de muren van de grot. Rond 17.00 uur staan we weer buiten nog na te genieten van deze waanzinnig mooie belevenis! 😍 We wandelen terug naar de hut en oef, wat is het daar binnen warm! De zon staat nog flink te schijnen en de airco gaat hopelijk wat verkoeling geven. Ik maak een salade te eten en gooi voor de verwennerij 2 kaassoufflés in de oven. We zitten net aan de koffie als er buiten een fikse woordenwisseling aan de gang is. Het zijn onze Oostenrijkse buren die met hun Italiaanse overburen ruzie hebben. Het gaat er echt hard aan toe en de kinderen van de Oostenrijkers schreeuwen in paniek als hun moeder belaagd wordt. ‘Ik ga maar eens even naar buiten.’ zegt mijn vent en stapt op de ruziënde camperaars af. Het blijkt om de stroomaansluiting te gaan. Zo’n gevalletje: wie hoort waar en wie zit in het verkeerde stopcontact. De Italiaan is woedend en niet voor rede vatbaar. De aanbieding van mijn vent om ons stopcontact te nemen, want wij kunnen zonder stroom staan, wuift ie met wilde handgebaren weg. Zijn vrouw doet daar nog een schep bovenop door weer te gaan schreeuwen tegen de Oostenrijkers. Met de vertaal app geeft mijn vent aan dat ie terug gaat naar de hut en als ze zich bedenken dan kloppen ze maar op de deur. Hij stelt de Oostenrijkers en hun kids nog even gerust en is dan weer binnen. ‘Wat was dat nou allemaal?’ vraag ik. Hij geeft een beknopte uitleg en sluit af met, ‘My name is Corleone, and I ‘ll make you an offer you can’t refuse.’ 🤣 Na een slechte en korte nacht zijn we vroeg op. Ondanks de airco was het benauwd en de zwiepende takken werkten ook niet mee. De Italiaan is al vertrokken en de Oostenrijkers leven nog 😉 dus we kunnen met een gerust gevoel vertrekken. De rit vandaag gaat naar Triëste. Zo komen we dus in ons volgende land: Italië! ‘Mevrouw DomDom’ probeert weer de kortste weg in plaats van de snelste en die leidt ons door een dorpje met akelig smalle en steile weggetjes. En dan komt ons ook nog een lijnbus tegemoet. Via wat medekampeerders hoorden we een paar dagen terug over een parkeerterrein aan het water van de Adriatische zee waar je gratis mag staan. Het is een kleine kilometer van het dorp Muggia waar de veerpont naar Triëste gaat. Er is nog precies een mooie plaats aan het water vrij. 😊 ‘Lopen of fietsen naar de boot?’ vraagt mijn vent en we besluiten dat een kilometer net zo snel gelopen is als de fietsen uit de kelder halen. Even later sukkelen we puffend en zwetend richting het kleine stadje dat toch ook weer verrassend leuk is!Na een half uur op de pont staan we in Triëste. Waarom weten we niet maar we hebben beiden best wel verwachtingen van deze stad. Wellicht is het de vreselijke hitte maar na 3 uur geven we het op.Meer dan heel veel mooie oude gebouwen, de kanalen met bootjes en het Piazza Unità d’ Italia (grootste plein aan zee van Europa) is de koffiestad helaas niet voor ons. De stad is de thuisbasis van het metaalkleurige blikje met de rode letters dat in Vlaardingen naast mijn koffiemachine staat, oftewel Illy caffé. 😊 Terwijl ik in een schoenenwinkel wat rond kijk, eigenlijk meer voor de airco dan voor de schoenen, fotografeert mijn vent nog in het rond en dan snellen we naar de pont voor de afvaart van half zes.Als twee gekookte kreeften komen we bij de camper aan. Het plan om later die avond terug naar Muggia te lopen om daar iets te eten gaat van tafel en maakt plaats voor een voorgerecht van kaas en worst en een geïmproviseerde pizza waar een Italiaan waarschijnlijk van zal gruwelen. 🤣 Er staat een harde wind die voor verkoeling zorgt, het zeewater klotst tegen de rotsen en een zwanenfamilie zwemt voorbij. Prima avond met een prachtig uitzicht op de verlichte stad Triëste! 😊Gisteravond hebben we onze twijfel opzij gezet. Ondanks de verwachte temperaturen van 40 graden voor de komende dagen gaan we toch naar Venetië. Het is zonde om zo dicht in de buurt af te haken. Voor Italië hebben we hetzelfde tolkastje als voor Frankrijk dat daar zo vaak problemen geeft maar als we op de autoroute de eerste poortjes doorrijden piept het ding er lekker op los en knallen de slagbomen omhoog. Het werkt hier wel! Zo rollen we de 160 kilometer naar Fusina. Nu denk je misschien…. Fusina, jullie zouden toch naar Venetië?! 🤔 De plaats Fusina ligt tegenover Venetië, heeft een camping aan het water met direct ernaast het vertrekpunt van een pont naar de stad met de vele kanalen en de Venetiaanse gondels! Helaas is camping Fusina vol maar de vriendelijke receptioniste verwijst ons naar de iets verderop gelegen camping Serenissima in Malcontenta. Hier hebben we meer geluk, voor 2 nachten is er nog plek. De receptionist vraagt me wel om even mee te lopen om te kijken want hij weet niet zeker of de plek ons aanstaat omdat ie bijna de hele dag in de schaduw onder de bomen staat! 🤣 Hij kan ons niet blijer maken! Bij het oprijden van de loos- en laadplek (dump) voor water zie ik bij het sanitair wasmachines staan. Terwijl mijn vent de hut doet ga ik snel aan de slag met de was. Dit zal onderhand wel de laatste keer zijn want de resterende tijd komen we nog wel door met wat we hebben. Verder doen we die dag niet veel, we hebben ons huiswerk voor Venetië gedaan, weten dat we in deze maand niet de pas ingevoerde entree voor de stad hoeven te betalen en de vertrektijden van de veerpont zijn gecheckt. Op de camping is een zwembad maar helaas de voorgenomen afkoeling gaat niet door want je moet een badmuts op….juist, die hebben we niet! 😞 En met ons nog meer mensen niet!Het was misschien te verwachten met al die bomen maar zodra de zon onder is wemelt het op de camping van de muggen. Het is buiten niet meer te doen en we vluchten na de afwas snel naar binnen. 😫 Omdat het morgen weer zo’n hete dag gaat worden willen we vroeg naar de pont vertrekken. Zo zitten we rond negen uur al op de fiets en trappen de 8 kilometer weg. De pont zet ons midden in het centrum af. Beiden waren we ooit al eerder in deze stad dus het plan is ons niet al te druk maken in verband met de hitte en zien wat er op ons pad komt! Even afkoelen bij een mobiele airco in een winkel. De lunch was betaalbaar en het uitzicht super mooi! En dan kunnen we ook het flesje bijvullen. Italiaanse Aqua Pompa.  Al het moois en al het toeristische van Venetië bewonderen we maar als ik voorstel om nu toch eens een keer met een gondel te gaan zet mijn vent zijn veto in, ‘Absoluut niet! Je gaat toch geen 90 euro betalen voor een half uur in zo’n ding!’ 😡 Ik twijfel maar aangezien er best een rij staat om in de gondels te stappen geef ik me gewonnen. Dan beter mijn euro’s uitgeven bij Jimmy Choo, wat ook niet lukt want ik heb geen zin om de hele dag met die schoenen te gaan sjouwen. Uiteindelijk koop ik wel een mooi Venetiaans masker voor het volgende gemaskerd bal van de dansschool. Volgens de verkoper is het echt Italiaans, er zit een rood keurmerk in maar ik twijfel toch of het ding niet made in China is….🤣 en voor het eerst in mijn leventje koop ik een waaier! Wat een heerlijkheid is dat voor slechts 3 euro! De pont terug hebben we om vijf uur. Het was vermoeiend en snikheet maar een heerlijke dag! Na de pont fietsen we terug naar de camping en springen onder de douche in het sanitair gebouw. Even lekker lang staan en afkoelen! Op de camping zit ook een restaurant en omdat we niet veel puf meer hebben lijkt het ons een goed plan om daar te eten. Helaas vinden de muggen dat ook en zelfs de anti muggenspray weerstaan ze, die kleine rakkers! 😫 ‘Waarom zou Noach die twee muggen eigenlijk hebben meegenomen in de Ark ?’ filosoferen we lachend tijdens het eten. Mijn vent kijkt dan bedenkelijk, ‘Nou, wat ik wel weet is dat God waarschijnlijk vanmiddag heeft gezien dat je de kerk hebt opgelicht door 50 cent in plaats van 1 euro voor de kaarsjes te betalen….🤭 Deze muggenplaag is dus waarschijnlijk je straf! 🤣

Op naar onze volgende bestemming en waarschijnlijk het laatste blog van deze reis want het zit er bijna op! 😊

Het Balatonmeer: beiden zijn we er nooit geweest en onderweg er naar toe zijn onze meningen verschillend. Mijn vent ‘Ik heb er geen hoge verwachtingen van, denk zelfs dat het tegen gaat vallen’, mijn persoontje daarentegen denk juist dat het geweldig zal zijn. Ik zie een mooi meer om te zwemmen en geweldige natuur voor me. We gaan het ontdekken! Camping Balatontourist ligt net buiten het centrum van Balatonfüred. Deze badplaats ligt aan de noordoost kant van het meer. Bij het oprijden van de camping zien we al direct 3 verkeersregelaars bij de slagboom staan. Oeps, is dit zo’n mega camping? 🤔 Bij de receptie komen we er al snel achter dat dit zo is! We zetten door want deze camping heeft volgens de reviews alles: direct aan het meer, een zwembad, prima sanitair en vlakbij het centrum. Er is gelukkig plek en met de opdracht om zelf een aantal opties uit te zoeken gaan we op pad. De camper moet buiten de poort blijven en wij wandelen met een tag (om de toegangspoorten te openen) over het terrein. Dit is waar de keuzestress bij mij toeslaat! 🤣 Kiezen  op een terrein met ruim 950 plaatsen. Gelukkig heeft de receptionist het iets makkelijker gemaakt en ons naar de linkerkant van de camping verwezen. Na drie grote ronden over het veld ben ik eruit! Ver genoeg van het sanitair, geen vuilnisbakken, zon en ook nog in de schaduw. Oh ja, vergeet ik te melden dat de camping plekken heeft van verschillende maten en natuurlijk kies ik niet de goedkoopste. 🤣 We boeken voorlopig vijf nachten en over de prijs gaan we het verder maar niet hebben. Heerlijk, een paar dagen niets doen! De balans na deze dagen: mega camping vol met voornamelijk Denen en wat Duitsers, Polen en Hongaren. Ligt het aan de bewoners van deze landen of is het campingleven aan het veranderen maar er is geen ‘elkaar groeten’ of vriendelijkheid te bekennen, bah, bah. 😞 Het meer ziet er niet aanlokkelijk uit, eerst moet je door heel veel waterplanten lopen, over rotsen klimmen,  of dik entree betalen. Het centrum van Balatonfüred is het ook nét niet. Het heeft alles maar wij hebben er geen gevoel bij.  De toeristenwinkels, terrasjes, restaurants en boetiekjes, het is allemaal aanwezig maar voor ons mist het iets van sfeer en gezelligheid. Ook hier verbazen we ons weer over de prijzen. Het zal onze misvatting zijn dat het in Hongarije nog goedkoop is. Drankjes en een hapjes zijn dezelfde prijzen als bij ons of zelfs duurderen over de kleding ben ik nog het meest verbaasd. Bijvoorbeeld Ibiza style jurken die ik op de markt in Spanje voor 20 tot 30 euro heb gezien kosten hier 120 tot 130 euro! Niet op de markt maar in nagemaakte designerboetiekjes met klinkende namen als Paris, Saint Tropez of Fashion Elegáns. 😞 Verder is de camping wel relaxt, net als de badmeester bij het zwembad 🤣, maar na vier nachten houden we het voor gezien. Donderdagmorgen vertrekken we en onze weg gaat langs vele velden met zonnebloemen,  druiven, kleine dorpen, slecht wegdek en prachtige vergezichten met af en toe in de verte het meer! Na een verlaten grensovergang komen we in Kroatië. Ons doel is Zagreb en we besluiten om vandaag de laatste kilometers nog maar even door te trappen. Eindelijk een gewone tolpoort waar je met cash kan betalen en je geen zorgen hebt of je wel de goede elektronische stikker hebt aangeschaft. 🙂 Eind van de middag rijden we, net buiten Zagreb, het terrein van Vugec Plac Resting Camp op. Wow: dit is wat we zoeken! Kleinschalig en ook nog een heerlijk zwembad. Uiteindelijk blijven we hier vijf nachten staan, wat een super plek! 😍  De bus naar Zagreb stopt vlakbij de camping. Die brengt ons naar het centrale busstation waar we met de tram verder gaan tot in het centrum. De stad is verrassend leuk met markten zoals de boerenmarkt Dolac en de vlooienmarkten Hrelic en Britanski. De terrasjes en winkels in de Tkalciceva straat zouden zomaar uit Valkenburg gekopieerd kunnen zijn. We eten Cevapcici, een lekker Kroatisch gehakt gerecht.In een stenen stadspoort staat een schilderij van Maria met het kindeke Jezus. Dit schilderij heeft een brand in 1731 overleefd en gelovigen beweren dat dit door wonderlijke krachten kwam. Er staan enkele kerkbanken waardoor het lijkt op een doorloop-kapel. Het is een bedevaartsoord waar men komt bidden en een kaarsje opsteken. Voor een mooi uitzicht over de stad beklimmen we de 106 treden van de Lotrscak toren. Deze toren was ooit onderdeel van de stadsmuren. Laten we de Sint-Marcuskerk met zijn prachtige dak waarin de wapens van Kroatië en Zagreb staan afgebeeld niet vergeten. Net als de bijzondere Tunel Gric (350 meter lang) die een onderdeel is van het tunnelstelsel onder de stad. Tijdens de Tweede Wereldoorlog waren dit schuilkelders. De Gric is tegenwoordig een toeristische attractie. Van de andere tunnels zijn er sommigen nog voor militair gebruik. Helaas is het Ilica treintje aan het einde van de 5 kilometer lange winkelstraat, met de gelijknamige naam, gesloten voor renovatie. Jammer want dit schijnt de kortste kabelbaan ter wereld te zijn. We lopen dus weer heel wat af in the city en omgeving en dit alles in een temperatuur die iedere dag boven de 30 graden komt! 😳

De BBQ gaat weer aan!Maar aan het eind van deze dag hier trekt de lucht ineens razend snel dicht en vlug ruimen we alles op. Het is alsof het weer merkt dat we de volgende dag verder willen reizen. Na een korte hevige bui regen is de temperatuur helaas niet veel gedaald.  De afgelopen dagen hebben we de route aangepast. Ik las namelijk ergens in een reisverslag over het natuurreservaat Lonjsko Polje. Dit is het grootste beschermde moerasland in Kroatië. Het bestaat uit 3 belangrijke rivieren (Sava, Lonja, Strug) en grote weides. Door het unieke microlandschap is er een overvloed aan flora en fauna. Zo is het een belangrijk habitat voor adelaars, valken, otters, salamanders, paarden, herten en nog vele andere diersoorten die ik niet allemaal ga noemen. Maar deze nog wel: de ooievaar!  Het dorpje Cigoc is namelijk bekend om de ooievaarsnesten die zich op de daken van de karakteristieke houten huizen bevinden. Er staan ongeveer 70 huizen en er leven meer ooievaars dan mensen! 😳 Ik vertel het mijn lover en als hij op de kaart ziet waar het ligt krijgt hij het volgende plan, ‘Dan kunnen we vandaar een stuk Bosnië in.’ Zo gezegd, zo gedaan en de volgende morgen doen we eerst inkopen (dit is toch wel bijzonder vlees 😉) en gaan dan op pad. Op zich is het niet heel ver, ongeveer 125 kilometer, maar voor het gemak nemen we dit keer de snelweg. Het laatste stuk van de route gaat over een binnenweg met aan de ene kant rivier de Sava en aan de andere kant af en toe hele kleine lang gerekte dorpen. In Cigoc heeft het plaatselijke hotel/restaurant ook een kleine camping met slechts 10 plaatsen. Er staat niemand in deze oase van rust! Ook dit is weer zo’n onverwachts mooie leuke plek met zelfs een ooievaar die op zijn gemak over de camping struint!We eten snel wat yoghurt met fruit en fietsen dan naar het bezoekerscentrum. Een praatgrage vriendelijke kerel vertelt alles over het gebied en stopt ons verschillende folders met routes toe. De entree voor het park is slechts vijf euro per persoon. Gelukkig gaat dan zijn telefoon en we zwaaien snel dat het goed is, ‘We gaan het vinden!’ 😊 Daar fietsen we in de hitte, amper onderweg en nu al bezweet. Maar het is prachtig, de vele nesten met ooievaars, de huizen en de omgeving, geweldig! Het asfalt gaat over in een dijk begroeid met gras en dat gaat uiteindelijk over in modder! 😞‘Er is hier gisteravond meer regen gevallen dan in Zagreb.’ babbel ik tegen mijn lover. Dit pad is pas het begin want de modder wordt erger en dikker. De banden van mijn fiets zitten helemaal vol met de dikke klei waardoor het voorspatbord ook nog eens afbreekt…. 😳 ‘Echt, ik ging al niet meer met je wandelen maar nu ook niet meer fietsen! Serieus, iedere relatie kan kapot hoor!!’ moppert mijn vent. 😡 Alsof ik de route heb bedacht! 🤣 We zien er maar de humor van in, althans ik, zeker als ik naar mijn witte sneakers kijk! Welke gek doet er nou zulke schoenen aan! We ploeteren en klauteren door en komen uiteindelijk weer op het asfalt. Met de modderspetters om ons oren fietsen we terug naar de camping. Daar hebben we een mooie taakverdeling: hij doet de fietsen en ik de schoenen! Dat gaat niet helemaal vlekkeloos want bij het repareren van mijn spatbord zakt mijn vent door het campingkrukje. 🤣 Voor het avondeten gaan we naar het hotel en eten daar een heerlijke goulash schotel. Op de menukaart zien we dat we er ook kunnen ontbijten voor slechts zeven euro dus….precies, de volgende ochtend zitten we er weer! 🤣 Na het uitgebreide ontbijt doen we nog een koffie/thee en genieten van de relaxte sfeer, het geluid van de kikkers, moederpoes en haar speelse jong en de ooievaars! 😍 Dan is het toch echt tijd voor vertrek naar ons volgende land: Bosnië-Herzegovina. Nadat we de brug over rivier de Una over zijn zien we bij de Kroatische plaats Jasenovac iets wat je niet vaak meer tegenkomt. Namelijk een grenspost! 😳 Het is druk en in een lange rij wachten we af. De Kroatische douanebeambte bekijkt onze paspoorten en wappert met zijn hand dat we door kunnen. Dan komen we bij de Bosnische kant. Er zijn twee loketten, eerst de grenspolitie en het volgende loket zal dan douane zijn. We spreken de taal niet maar begrijpen wel van de aanwezige borden dat groenten en fruit aangegeven dient te worden. ‘Gewoon afwachten Dijks of ze wel wat gaan vragen. Vragen ze iets dan zeggen we dat ze zelf binnen kunnen komen kijken in de koelkast omdat wij geen idee hebben wat wel of niet mag.’ Dat is een verschil tussen ons, ik wacht af en mijn kerel wil het al gelijk zeggen….🤔 Het loket bij de marechaussee gaat open, ‘Paspoort.’ blaft de man. Hij bekijkt ze grondig en doet dan het loket dicht. Even later gaat het weer open en geeft hij ze terug, ‘Papers of the car!’ We verstaan niet precies wat ie zegt en hij herhaalt het harder, ‘Papers of the car!!!!’ 😳 Juist, dan ontstaat er een soort chaos want deze vraag hadden we niet verwacht en waar zijn die?! 🤔 Mijn vent springt naar achteren maar vergeet dat ie zijn broekriem tijdens het rijden altijd wat losser heeft dus snel een hand erbij voor de zakkende broek. Ik durf niet zomaar in het dashboardkastje te kijken want wie weet denkt die man dat ik een pistool of zo pak. 🤣 Dus knipper ik met mijn oogjes naar hem en zeg, ‘Wait, wait, I look.’ Hij vertrekt geen spier, het lijkt wel een beeld! Achter me is er een kleine verbouwing aan de gang, mijn kerel haalt de halve kast overhoop. OMG! 🤣 Daar verschijnt ie met een grote map met daarin gelukkig de papieren. De man bekijkt vluchtig het document, zwaait dan met zijn hand dat we door kunnen rijden. Zijn loket klapt weer dicht. 😳 Dit is de gebeurtenis in het kort maar in het echt hebben we inmiddels een hele rij wachtenden achter ons. Waarschijnlijk is dit onze redding want de douane zwaait direct al, ‘Go, go, go!’ Prima, voormalig collega’s, goed gewerkt! Daar rijden we met de inhoud van onze koelkast nog volledig intact Bosnië in. 😊 De omgeving waarin we terecht komen is prachtig! De weg gaat nog steeds langs de Una rivier, weilanden, dorpen met vaak niet afgemaakte huizen en in de verte bergen. Hier is er een mix van religies en dat het overgrote deel moslim is, is te zien aan de vele minaretten die overal hoog bovenuit steken. We zijn nog maar een paar kilometer hier als mijn vent het al snel door heeft: we hebben geen internet! Bosnië zit namelijk niet in de bundel! Lekker dan, want we kunnen nu dus niet veel. Bij een winkelcentrum gaan we aan de kant en het is ouderwets zoeken naar een openstaand netwerk. We hebben geluk en mijn vent kan een camping en de route opzoeken. 😊 Zo komen we uit in Bosanska Krupa aan rivier de Una op camping….juist, die heet ook Una! We worden vriendelijk ontvangen en ook nu is er, ondanks het hoogseizoen, nog plek. Prima zo aan het water! We wikken en wegen of we hier langer zullen blijven maar besluiten toch terug naar het westelijke gedeelte van Kroatië te gaan. Simpel omdat we te weinig over Bosnië hebben gelezen om ons een beeld te vormen wat we willen en kunnen gaan zien. Bosnië-Herzegovina, een land met een lange beladen geschiedenis in de jaren 90 van de vorige eeuw, gaat voor een volgende reis op de lijst en voor nu besluiten we om morgen de Plitvice meren in het gelijknamige Nationaal park van Kroatië te gaan bezoeken. Helaas zijn de weersverwachtingen niet al te best voor de komende dagen dus we willen ook niet te lang wachten. Donderdagmorgen rijden we de camping af richting de grens. Dit is even puzzelen want door onze route naar de meren moeten we een andere grensovergang hebben, die in Trzacka-Rastela. Als we daar aankomen staan we voor een raadsel. Dit ziet er gesloten uit! 😳We parkeren de hut en mijn vent stapt uit voor onderzoek. In een hokje zit een douanebeambte die uitlegt dat de overgang voor voertuigen dicht is, deze hier is alleen voor voetgangers. We moeten ongeveer 30 kilometer verderop zijn in Izacic. Daar aangekomen moeten we aansluiten in een van de twee lange rijen met auto’s, motoren en vrachtwagens. Als we de loketten naderen zien we ook hier de borden over groenten en fruit. Deze borden aan de Kroatische kant zijn groter en meer dwingend: ‘Alle gekochte groenten, fruit en vlees uit Bosnië moet aangegeven worden!’ 😳 Ik geef mijn vent dezelfde uitleg, ‘Afwachten en kijken wat ze gaan vragen.’ Nu zijn we Bosnië zo uit maar om Kroatië weer in te komen is een ander verhaal. Voor ons moet ieder voertuig aan de kant en krijgt controle. Zelfs de motorrijder die voor ons staat moet al zijn koffers openmaken. Dan zijn wij aan de beurt. De vrouwelijke douanier vraagt of we iets aan te geven hebben. Na het antwoord van mijn vent dat we een koelkast met proviand hebben dat eergisteren in oost Kroatië is gekocht mogen we ook aan de kant. ‘Open the door!’ beveelt ze, loopt om en stapt in de deuropening aan de zijkant. Mijn vent moet buiten blijven en ik mag op haar teken de koelkast open doen en vervolgens een aantal keukenladen. Ze kijkt en knikt en vraagt dan, ‘Cigarettes or wine?’  We hebben misschien 4 flessen bij ons dus ik waag de gok en mijn antwoord is , ‘No, no.’ Vervolgens stapt ze uit en zwaait met haar hand als signaal om door te rijden. Zucht, dat hebben we ook weer gehad! 😊 De Plitvice meren zijn razend populair en dat is te merken aan de hoeveelheid hotels en campings langs de route. Onze keus valt op Kamp Korana. Zo’n vijf kilometer van de meren af. Veel dichter kunnen we niet komen. Het is een leuke onoverzichtelijke camping. Leuk omdat je zelf een plek mag zoeken, onoverzichtelijk omdat het niet echt afgebakende plekken zijn, men neemt het niet zo nauw. Het is een groot heuvelachtig terrein met bomen en struiken. Goed opletten dus waar je redelijk recht kan staan! Verrassend is dat het ook hier nog niet echt druk is. Als we staan vrezen we bij het zien van de nummers dat we meerdere plekken in beslag hebben genomen! 🤣 Al vrij snel krijgen we buren, ouders met drie kinderen en een caravan. Wat blijkt: ze komen uit Spijkenisse! Als we een tijd later overburen krijgen die uit Rotterdam Ommoord komen kunnen we alleen maar zeggen: Hoe klein is de wereld!! 😊 We hadden het plan om met de fiets naar de meren te gaan, het is immers maar vijf kilometer. Maar na het zien van de doorgaande weg die waanzinnig druk en smal is lijkt ons dat toch niet slim! We bekijken de mogelijkheden voor een taxi en de tickets voor het park. Ze werken met tijdsloten en omdat het morgen ook weer tropisch warm gaat worden kiezen we 08.00 uur. De taxi regelen we voor 07.30 uur! Laat de wekker het maar niet horen. 🤣 Als we een praatje met het stel uit Ommoord maken blijkt dat zij nog niets geboekt hebben. De mannen gaan snel aan de slag met de booking site en zo zitten we de volgende dag vroeg met zijn vieren in de taxi op weg naar het park. Er zijn twee ingangen. Het verschil hierin is de richting. Begin je bij de boven- of onder meren. Wij hebben tickets voor ingang 1 geboekt. Binnen in het park is een groot bord met daarop aangegeven welke opties er zijn. Er zijn in totaal 8 routes waarvan er 4 hetzelfde zijn maar in omgekeerde richting. Het is maar net welke ingang dat je kiest. Wij gaan voor C (bij de andere ingang is dat H) een route waarbij je zowel de hogere als de lagere meren ziet, met een lengte van acht kilometer veel wandelplezier. 😊 De duur is ongeveer 4 tot 6 uur, dit is afhankelijk van hoe vaak je stopt. Verder omvat de route een boottocht over het Kozjak meer en een treintje terug naar het startpunt. Na nog geen 50 meter in het park zien we het eerste wild: een vuursalamander.In het begin is het best druk met andere wandelaars maar het is niet storend. Op route C kom je al vrij snel langs de Veliki Slap, de hoogste waterval in dit park. De wandeling is goed te doen over stenen en houten vlonders. De foto’s spreken verder voor zich hoe schitterend het hier is! 😍 Een dag niet gestift is een dag niet geleefd zeg ik altijd maar !  Bij de uitgang geven we Monica en Jeroen, het stel uit Ommoord, een appje waar zij zitten. We zijn elkaar onderweg wel tegen gekomen maar hebben niet met elkaar gewandeld. Mijn vent wil meestal vaak stoppen om foto’s te maken en niet iedereen vindt dit leuk. 😊 Maar ze blijken vlakbij en zo zitten we even later weer met zijn vieren in de taxi op weg terug naar de camping. Om de prachtige dag af te sluiten gaan we ‘s avonds gezellig met hen uit eten in het restaurant van de camping. Dan is het al weer zaterdag, we zijn inmiddels 67 dagen onderweg! De buurtjes uit Spijkenisse en Ommoord trekken verder Kroatië in en wij besluiten om een rustdag te houden. Mede ook omdat de weersverwachting slecht is en er vele waarschuwingen, met name voor de Alpen, volgen. We houden het nauwlettend in de gaten. De dansgroep die nog optreedt op het terras heeft best mazzel. ‘s Avonds gaan we ook hier de storm in: windvlagen, fikse regenbuien, donder en bliksem trekken over de schuddende hut heen! 😞 Voordat we naar bed gaan checken we of alle ramen en luiken goed dicht zijn. Zelfs het kleine luik in de douche moet dicht want het regent keihard in! Dat het inderdaad hevig is geweest merken we de volgende morgen als we weg willen rijden. De hut zit vast in de modder maar gelukkig met wat extra mankracht van de nieuwe Poolse buren komen we los en belanden op het asfalt. Laat de zondag maar beginnen, een nieuwe dag! 😊

Maandagmorgen zwaaien we de buurtjes uit. Zij gaan net als wij naar Slowakije, wie weet komen we elkaar nog tegen! Ondanks de waarschuwing voor het weer blijven we nog een dagje. Het is echt een maandagmorgen, zo’n saaie morgen dat je denkt: ik wil niets, ik ga gewoon terug naar mijn bed! 😊 ‘Weet je wat we doen Dijks, we gaan zo op de fiets naar het centrum, lekker een taartje eten.’ Mijn vent knikt, het is een prima plan maar de lucht kleurt wel erg donker. Op zijn phone heeft hij een app voor naderend onweer. Die geeft inmiddels ook allerlei waarschuwingspiepjes. Niet dat zo’n app altijd te geloven is want afgelopen nacht moesten we snel het bed uit om de dakluiken dicht te doen. Er zou geen regen komen aldus de app. Nou rond 02.00 uur was er dus wel een heftig onweer met fikse regenbuien. 🤣 Voor nu springen we op de fiets en rijden naar het centrum. Springen is overdreven want beiden hebben we nog zere beentjes van de wandeling, au, au. 😞 Van de week heb ik deze zaak met de leuke zitjes al gezien en het gebak ziet er super lekker uit! Binnen schrikken we een beetje van de prijs, als we het omrekenen zijn we 12.50 euro per gebakje kwijt. 😳 Nou vooruit, we leven maar 1 keer dus we gaan naar boven om daar op een van de balkons een plekje te zoeken. Nog voordat de bestelling er is barst er wederom een fikse onweersbui los en we vluchten naar binnen. Het gebak is niet alleen duur maar gelukkig ook heel lekker.  😍 Tussen de druppels door sjezen we daarna terug naar de hut en net wanneer we binnen zijn barst de volgende bui los. ‘Jammer, want ik had eigenlijk nog wel een wandeling willen doen.’ opper ik. Mijn vent kijkt mij aan, ‘Echt, jij bent niet wijs!’ 😊 Hij heeft het verhaal al zo vaak gehoord maar toch vertel ik hem nog een keer over mijn Vierdaagse avontuur in Nijmegen. Ik zat net een jaartje bij de Douane en vanuit de dienst liepen er ieder jaar verschillende ploegen mee. Nou dat leek mij ook wel leuk. Ik was toen nog heel sportief dus dat wandelen moest te doen zijn. Overmoedig koos ik dan ook voor de 50 km (mannen afstand) en niet voor de 40 km (vrouwen afstand). Zo kreeg ik op Papendal (toen tijdens de Vierdaagse de thuisbasis voor de Douane) een kamer alleen want er was geen andere vrouw zo gek om deze lange afstand te doen. Het werd nog gekker want ik liep tijdens alle voorafgaande trainingen met de snelste groep (ruim 6 km per uur) mee en werd dus ingedeeld in deze groep met doorgewinterde lopers. Sommigen hadden de Vierdaagse al zo vaak gelopen die waren er bijna geboren zeg maar. 🤣 Geweldige groep met ‘mijn vrienden’ van de bewapende tak dus genoeg gespreksstof met elkaar! 🤣 De trainingsdagen in de voorafgaande maanden waren dan ook heerlijk. Slechts 1 dag wandelen en dan de volgende dag lekker rusten. De Vierdaagse is dat niet, dan moet  je de volgende dag de wandelschoenen weer aan. 😫  Het is aan mijn collega’s te danken dat ik de 4e dag heb gehaald en eerlijk gezegd ook een beetje aan het ‘bijzondere pilletje’ dat ik van de sport/wapen-docent kreeg. Die had in de vele jaren genoeg ervaring opgedaan om de collega’s er op de laatste dag door heen te slepen. Waarschijnlijk was die pil eerder ergens in beslag genomen.😉 Ik ga het er niet meer over hebben maar de medaille is het stille bewijs. Het blijft regenen en onweren, we pakken de kaart er maar weer eens bij en bekijken de route. We zijn nu ruim drie weken in Polen. Het is prachtig en we hebben lang nog niet alles gezien. Ondanks dat hebben we naar onze mening een goede indruk van Polen gekregen. Misschien gaan we nog eens terug….🤔 De volgende morgen pakken we alles in, brengen de Lidl in Zakopane een bezoek en laten daar de laatste Poolse zloty’s achter, tanken diesel en gas en gaan dan richting Slowakije. Ook hier zullen we tolwegen krijgen en ook hier is het onduidelijk wat te doen. Via internet heeft mijn vent wel iets kunnen vinden en onze hut aangemeld. Is het dan zo moeilijk denk je misschien? Nee, voor campers onder de 3500 kg niet maar onze hut is zwaarder en dan gaat het dus onduidelijk worden. Vallen we onder de categorie vrachtwagen of personenauto? Dus dat….🤔 We proberen de tolwegen daarom te mijden en zo gaat de route door dichte bossen en uitgestrekte velden. Terwijl de regen op het dak klettert en de ruitenwissers heen en weer zwiepen rijden we Slowakije in en zijn in het Tatra gebergte aan de andere kant van Polen. Het is prachtig maar nu even niet! We stoppen voor de lunch terwijl de regen denkt ‘dit kan harder’. 🤣 ‘Zoek maar een camping op of iets want dit is geen doen.’ oppert mijn vent. Ik prik lukraak op de camper-app een mogelijkheid op de route en zo komen we in Banska Bystrica op een verlaten parkeerplaats waar je zou mogen overnachten. Eigenlijk hoeven we elkaar niet eens aan te kijken, het is niets! ‘En door!’ zegt mijn vent. De volgende optie ligt in Zvolen, slechts een kleine 25 kilometer verder. Hopelijk is dat iets, de reviews zijn niet echt lovend over de camping. Wel over het bijbehorende restaurant. Dat gaat een makkie worden vanavond! 😊 Vóór ons staan er net vier mannen met fietsen bij de receptie. Zij huren een huisje op het terrein. Verder is er geen camper, caravan of tent te bekennen. De receptionist rekent ons een prijs van 19,50. Weer even schakelen want Slowakije heeft de Euro, dus geen omrekenen. Gek is dan dat ik zelfs op een lege camping keuze stress krijg waar we de hut gaan zetten. 🤣 Gelukkig is de regen gestopt, op naar het restaurant! Eerst even het terrein en sanitair verkennen. Niet dat we dat vaak gebruiken want we hebben ons eigen sanitair maar soms is het wel handig als ik mijn haren wil wassen. Gaat net iets makkelijker.😊 Laten we het zo zeggen, we beginnen te wennen aan het sanitair hier in het Oostblok. Het is het namelijk vaak nét niet. De douchehokjes zijn met een douchegordijn wat op zich niet zo erg is. Maar dat er geen kledinghaken in het hok zijn is minder. Even voor de verbeelding: in de ruimte bij de wastafels zijn haken, daar is het uitkleden, kleren en handdoek ophangen en dan ga je in je nakie het douchehok in. Druipend van het water met natte haren ga je uiteindelijk weer op zoek naar je spullen. De hele zooi is vervolgens kleddernat en nergens een wisser te bekennen om het even droog te trekken. 🤨 Na het zien van dit sanitair laten we het idee om uit eten te gaan varen en schuif ik een pizza in de oven! 🤣 Na een rustige nacht ontwaken we in een waterig zonnetje. De rit van vandaag gaat naar Boedapest, ongeveer 165 kilometer te gaan. We passeren een verlaten grenspost en komen in Hongarije. Lang leve één Europa want ook hier zijn er tolwegen en ook hier is het totaal onduidelijk! We hebben ons wederom aangemeld op de speciale site, oeps, alleen mogelijk voor campers tot 3500 kg….🤔 ‘Ik vind het best, voorlopig hoeven we tien dagen in Hongarije niet bang te zijn om de tolwegen te pakken’. stelt mijn vent. Omdat we geen haast hebben en voor de zekerheid kiezen we wederom toch een route met vermijd tolwegen. Ook nu is het landschap mooi, vele velden met zonnebloemen langs de kant. Wat ons wel opvalt is dat het hier armoediger overkomt dan in Polen en Slowakije. Niet onbelangrijk: het wegdek is slecht!! 😞 Bij een grote stad is het vaak lastig om een geschikte camping te vinden. Na het lezen van de reviews gaan we voor camping Arena. Het is redelijk dicht bij het centrum en ligt goed voor het openbaar vervoer. De prijs…. veel te hoog! 47,50 euro, maar dan mag je wel gratis de wasmachine gebruiken! 😊 Nou, dat zullen ze merken in de elektriciteitsrekening want ik heb er bijna iedere dag gebruik van gemaakt. 🤣 De plek is groot en de ligging niet onaardig. Lekker tussen snelwegen en vlakbij een traject van spoorrails en oh ja, ook wel grappig: in de buurt van een uitrukkazerne voor ambulances. Genoeg herrie in de buurt zullen we maar positief zeggen! 🤨 Oh ja, en het geluid van de wasmachine want ik heb op deze woensdagmiddag al een wasje gedraaid! 🤣 Leuk van deze campings bij grote steden is dat ze in de morgen leegstromen en ‘s avonds weer vol zijn met nieuwe bezoekers voor de stad. Van de aardige receptionist hebben we een aantal informatiefolders gehad, waaronder deze kaart. Mijn vent is al vaker in Boedapest geweest en zet allerlei cirkels op de kaart. ‘Hier gaan we heen en dat wil ik je laten zien.’ en zo ratelt hij verder. Ik herinner hem er nog maar eens aan dat we alle tijd hebben, ‘We hebben geen haast Dijks, easy, easy.’ Het is de volgende morgen even puzzelen hoe we bij de metro komen: nemen we de bus, de tram of lopen we de 2 kilometer. Vandaag kiezen we voor de laatste optie. Ook hier is het OV prima en voor mensen vanaf 65 jaar gratis. Met een kwartier staan we midden in het centrum van deze stad aan de Donau. De rivier die Boeda en Pest van elkaar scheidt. Drie volle dagen brengen we in de stad door, er is zoveel te zien en te ontdekken. Het parlementsgebouw dat prachtig ligt aan de Donau, het is het grootste gebouw van Hongarije en zelfs het op twee na grootste parlementsgebouw in Europa. Het vissersbastion met zijn zeven torentjes. Deze staan symbool voor de zeven Hongaarse stammen. De uitzichten vanaf hier over Pest zijn geweldig. We zien wisseling van de wacht en de grootste kerk in Boedapest, de  Stefanus Basiliek. De indrukwekkende kettingbrug Széchenyi, genoemd naar graaf Széchenyi die met het idee kwam om Boeda en Pest met elkaar te verbinden door middel van een brug. In de Joodse wijk de grote Synagoge, de Karavan waar allerlei kraampjes met voedsel en drank opgesteld staan en vele smalle straatjes met indrukwekkende gebouwen. Uiteraard mag ‘Schoenen op de Donaukade’ niet ontbreken. Dit monument aan de kade is geplaatst ter nagedachtenis aan de Joden die hier tijdens de pogroms zijn gefusilleerd (eerst gedwongen de schoenen uit en daarna doodgeschoten en in de Donau geworpen) door een met erg sadistische nazi-Duitsland sympathiserende beweging. Over een lengte van 40 meter zijn 60 paar bronzen schoenen te vinden. Het Heldenplein, de overdekte grote markthal en het beroemde Gerbeaud Café waar de violist vraagt of we voorkeur hebben voor een muziekstuk. We vragen hem om de prachtige soundtrack van The Godfather te spelen. 😍 Verder bezoeken we weer een wisselkantoor voor wat Hongaarse forinten, shoppen we wat, gaat mijn vent naar de kapper, ontbreken de hapjes en drankjes niet en zijn onze voeten na al die kilometers aan vervanging toe! Zaterdag aan het eind van de middag ploffen we in de campingstoel, moe van de hitte, de indrukken van de stad en het toch wel vermoeiende schema. ‘Ik kan niet meer, ik ben kapot, mijn voeten!’ zucht mijn vent terwijl ie met twee zelfgemaakte Tequila Sunrise uit de hut stapt. Ik denk terug aan vanmiddag toen zijn voetjes het ineens weer deden. 🤔 We zaten namelijk in de metro toen die plotseling bij een station niet meer verder ging. Heel vervelend en misschien heel dom maar we hadden geen benul wat er in het Hongaars omgeroepen werd. Iedereen (wij dus ook) ging de metro uit en bleef op het station staan. Echt, er stonden wel zo’n 30 mensen. ‘Ik ga eens vragen wat er aan de hand is.’ zei mijn lover en liep weg. Niet naar iemand die bij ons in de buurt stond, nee, naar een rondborstige dame een eind verderop het perron. Hup, hup, daar gingen zijn zere voeten, zo maar nergens geen last meer van! 🤣 Geanimeerd stond ie te babbelen en hoe vreemd, hij was bij mij terug en trok direct weer een vermoeid gezicht, ‘Ik ben wel moe hoor, wat een hitte ook.’ 🤔 Ach, hij is verder niet gevaarlijk zullen we maar zeggen. 😉 We maken de balans op van deze dagen: de Hongaren zijn veel vriendelijker dan de Polen, minder schuw, heel behulpzaam en ze spreken vrij vaak Engels. Er is wel meer armoede, veel zwervers en bedelaars maar daar hebben wij geen last van gehad. Boedapest is een prachtige stad. Ons plan is om morgen, zondag, door te rijden naar het Balatonmeer. Even een paar dagen niet veel doen! Inmiddels zijn we in Balatonfured, een plaatsje aan het meer. Of het ons gaat lukken om eens rust te nemen….volgende keer meer hierover! 😉

Het is inmiddels vrijdag 27 juni en dit is al weer dag 38 van onze reis. We vinden het heerlijk om met de camper rond te trekken. Natuurlijk is het wel eens te klein en zijn we continue op elkaar aangewezen. 🤣 Maar deze afgelopen weken hebben ons helder doen inzien dat we er absoluut nog niet aan toe zijn om onze woning in Vlaardingen te gaan verkopen om naar Spanje te verhuizen. We blijven gewoon zitten waar we zitten, best van twee werelden op deze manier! 😊 Voor nu is er geen tijd om te zitten want voordat we gaan rijden moeten er eerst boodschappen gekocht worden. De Poolse supermarkt Niskie Ceny ligt tegenover onze overnachtingsplek van de afgelopen dagen dus we wandelen er zo naar toe. Zoals eerder gezegd: de prijzen in de restaurants en kledingwinkels enz. zijn vaak net als bij ons maar de levensmiddelen zijn toch echt goedkoper. Kippenpoten, 1.25 euro per kilo. 🤔Na alle inkopen rijden we naar Krakau, onze volgende bestemming. De enige camperplaats dichtbij het centrum, die ik op de app vind, bestaat eigenlijk niet meer dus we kiezen voor camping Smok. Ook nu gaan we het over de prijs niet hebben maar dit is wel één van de duurste tot nu toe. De plek is echter perfect, lekker groot met bomen, dus zon en schaduw. Volgens de reviews is het centrum makkelijk met de fiets of tram te bereiken. Op iedere camping die we hier hebben gehad mogen we zelf een plaats kiezen, geweldig! Alsof ze weten dat ze met een mega zeikerd te maken hebben. Want ik heb het al vaker gemeld, ik heb zo mijn eisen: niet in de buurt van vuilnisbakken, ver genoeg van het sanitair, niet naast een busje met een schuifdeur, niet naast een tent met een rits….ja, lieve lezers verbaas u nergens over maar ik ben niet makkelijk wanneer het om een plaatsje voor de hut gaat. 🤣 We houden verder deze vrijdag een dag met lekker niets doen. even nog de emoties van Auschwitz laten bezinken. Wel bekijk ik vast wat we in Krakau allemaal kunnen gaan zien. Zo gaan we dus met een phone vol verzamelde informatie de volgende ochtend op pad. Vanaf de camping loopt er een prima fietspad en een klein kwartier later staan we aan de rand van het centrum aan de rivier de Wisla (Weichsel).  Wow, het begin is goed! Verschillende restaurantschepen liggen aan de kade en mensen fietsen en wandelen op de dijk. Inderdaad Krakau is een leuke stad met veel bezienswaardigheden. Op het eerste plein dat we oplopen is al gelijk een demonstratie bezig. Zes Oekraïners aan de éne kant en twee rechts radicale Polen aan de andere kant. En tien agenten erbij. Allebei de partijen met een megafoon en elkaar toeschreeuwend. Op de Poolse vlag staat ‘Vergeet niet hoeveel Polen jullie vermoord hebben tussen 1939 en 1945.’ 🤔Een straat verder bezoeken we de Rynek Glowny (Grote markt). We eten een typische Poolse maaltijd: varkensbout met kool. Erg lekker! Dit middeleeuwse plein is groot en het hart van de stad. Met als pronkstuk de Mariakerk met de twee ongelijke torens. Het verhaal gaat dat twee broers met elkaar wilden wedijveren wie de hoogste toren zou kunnen bouwen. 😊 In het midden vind je de lakenhal met allerlei souvenirwinkeltjes. Laten we de koetsen met paarden niet vergeten die op het plein staan te wachten terwijl de koetsiers toeristen verleiden om een ritje te maken. Langs het voormalige huis van popie jopie, Johannes Paulus de tweede fietsen we terug naar de Wavel. Dit is een burcht en een kathedraal iets hoger gelegen op een heuvel. Vanaf hier genieten we van het uitzicht op de stad. Beneden aan deze heuvel vinden we allemaal kraampjes met prullaria, etenswaren en nog meer. Hier staat ook het beeld van Smok Wawelski. De Wawel draak die, zoals de legende gaat, in een grot zou hebben geleefd. De boeren waren bang voor de draak en om het dier niet boos te maken werd het iedere dag gevoerd. De koning beloofde de hand van zijn dochter aan degene die de draak zou kunnen verslaan. De slimme schoenmaker Skuba vulde een dood schaap met zwavel, naaide hem weer dicht en gaf het aan de draak. Dit werd het einde van de draak, het begin van een huwelijk en een beeld dat om de paar minuten een steekvlam uitspuwt. 😉 We zijn blij met de fietsen want dat verplaatst toch een stuk makkelijker. Het zijn geen hele grote afstanden maar om in Joodse wijk Kazimierz te komen moeten we naar de andere kant van de stad. Hier zijn scenes uit de film Schindler’s List opgenomen. De wijk is nu (mede door de opnames van de film) hip en trendy maar kent een verdrietige geschiedenis. De Duitsers maakten in 1940 een einde aan de hier gevestigde Joodse gemeenschap en de wijk raakte in verval. Het lijkt alsof het soms nog aan de huizen en de bestrating te zien is. Met name dat laatste maakt dat we met de fietsen goed oppassen om niet te vallen op de vooral kleine slecht liggende keitjes. Terwijl we ‘s middags een wijntje en tapas doen zie ik in gedachten de Joodse mensen met hun huisraad zeulen omdat ze in de Tweede Wereldoorlog verbannen werden uit hun huizen in dit gedeelte van de stad naar de andere kant van de rivier, de wijk Podgórze. 😪 Na een bezoek aan de Joodse begraafplaats (ze stapelen die graven gewoon over elkaar heen. De steen blijft staan, de volgende overledene gaat er bovenop. Graven worden nooit geruimd) gaan we shoppen in Galeria Bronowice aan de overkant van de wijk.  Even de gedachten weer relativeren. Ook hier verbazen we ons wederom over de hypermoderne winkelcentra. Zeker als we de volgende dag Galeria Krakowska bezoeken. Echt, er zitten winkels bij die niet misstaan op de PC Hooftstraat in Amsterdam. 🤔Natuurlijk gaan we ook naar de fabriek van Oskar Schindler in de wijk Podgórze. ‘s Avonds kijken we na de BBQ de film waarin hij het leven van vele Joden wist te redden door ze in zijn fabriek te laten werken. Na Auschwitz en het bezoeken van de Joodse wijken hier in Krakau vinden we allebei dat de film aangrijpender en realistischer is dan de eerste keer dat we deze vroeger hebben gezien.  Ook de voormalige gettowijk Podgórze is inmiddels volgebouwd met vele nieuwbouwhuizen. Hippe restaurants, ateliers en design winkels hebben zich in de oude panden gevestigd. Na vier dagen Krakau rijden we op dinsdag door naar de zoutmijnen bij Wieliczka. Het zijn slechts 20 kilometers en het gaat wachten worden want onze besproken tour is pas om 13.00 uur. Net als in Nederland is het hier sinds een paar dagen ook erg warm. Toch gaan we in lange broek en gewapend met trui en vest richting de ingang van de zoutmijnen. In de gids staat namelijk dat het onder de grond koud is, een constante temperatuur van 16 graden. Ook dit keer is het opvallend hoe snel en accuraat de Polen zijn. De lange rij met wachtenden wordt in kleinere groepen verdeelt en met een gids gaan we op pad. Nadat we 800 treden! 😳 zijn afgedaald staan we aan het begin van de rondleiding door een van de oudste zoutmijnen ter wereld. De gangen zijn in totaal 300 kilometer lang en bereiken een diepte van 327 meter. Het winnen van zout op deze plek werd voor het eerst vermeld in 1044. De foto’s spreken voor zich hoe super mooi het is! 😊 Na de rondleiding van drie uur nemen we een akelige kleine lift en staan weer boven de grond. De hut die op de parkeerplaats in de volle zon staat is inmiddels een bakoven. Wij trouwens ook in de lange broek want het was totaal niet koud onder de grond.🤣 Snel starten, ramen open en op naar onze volgende overnachtingsplek die slechts 8 kilometer verderop ligt in het dorpje Raciborsko. ‘Sla linksaf.’ zegt mevrouw DomDom en we komen vervolgens op een niet al te brede grindweg. Die hobbelen we af langs weilanden en bossen om uiteindelijk bij de camping te komen. Wat een geweldige plek is dit! De vriendelijke eigenaar komt aangesneld en in gebrekkig Engels legt hij alles uit. Ook hier mogen we weer zelf een plekje zoeken. Er staan niet veel anderen op deze niet al te grote camping. Wat een rust en wat een pracht plek! Omdat het volgens de weersverwachting de komende dagen nog warmer gaat worden besluiten we hier langer te blijven. Zo hebben we de volgende dag een heerlijke rustdag waarop we niet meer doen dan de wasmachine gebruiken, naar de bossen turen, vogels luisteren, genieten van deze twee rakkertjes die over de camping struinen en als het in de namiddag iets is afgekoeld maken we een wandelingetje over het terrein. 😍 Ondanks dat de thermometer donderdag 38 graden zal gaan aantikken rijden we toch naar Zakopane. Eerst een stop bij de Lidl voor inkopen en dan door. In de snik hitte rijden we camperpark Olimp op en zetten de stoeltjes buiten. Om een beetje schaduw te creëren heb ik een mooi idee. En als zo vaak, ik heb het idee en mijn lover doet de uitvoering! Beiden hebben we verder geen puf meer om iets te doen, morgen weer een nieuwe dag met nieuwe kansen! 😉 De plaats Zakopane is gekozen omdat we iets van het Tatra gebergte willen zien. Dit ligt op de grens tussen Polen en Slowakije. De laatste gaat trouwens onze volgende bestemming worden. Maar eerst terug naar Zakopane. Wat weet ik ervan? Google geeft aan: de stad ligt op een hoogte van 800 meter, een wintersport centrum bij uitstek en een geliefde uitval voor wandelaars. Nou, dan ben ik om! 😊 ‘s Avonds nemen we alles (weersverwachting, route en must-see) nog eens goed door en maken een planning. Vrijdag gaan we de stad verkennen en zien wat de mogelijkheden qua liften is om boven in de bergen te komen. Zaterdag en zondag gaan we dan wandelen! Zo lopen we vrijdagmorgen het centrum in en vallen van de éne verbazing in de andere! We zijn in Polen maar hier in dit centrum lachen ze om Saas Fee, Zermatt, Whistler, Aspen of welke andere mondaine wintersport plaats! 😳 Echt, zelden zagen we in de zomer een wintersport dorp  zo prachtig en sfeervol aangekleed. Tel daarbij op mooie winkels, ontelbare marktkraampjes slingerend door de straten, sfeervolle restaurants met live-muziek en de vele terrassen! 😍 Dat dit alles werkt merken we aan de bezoekers, je kan over de hoofden lopen! 🤣We ontdekken dat er twee liften omhoog gaan. Een kabelbaan vanuit het centrum naar de top van de berg Gubalówka en een kabelbaan in Kuźnice naar de bergtop Kasprowy Wierch. Kuźnice ligt net buiten Zakopane, een klein kwartier op de fiets. ‘We doen eerst Kasprowy. Morgen is het mooier weer dan zondag.’ zegt mijn vent. Ik vind het prima en zo fietsen we de volgende dag met een rugzakje vol voer en drank naar het begin van de kabelbaan. Je kan niet met de auto tot de cabine komen. Dit is alleen mogelijk met de bus, een taxi, een koetsje met paard, fietsend of lopend. Echt, we weten niet wat we zien! Een lange stoet vol sjokkende mensen rijden we voorbij, allemaal op weg naar de lift! 🤔 ‘Nou, we zijn niet de enigen die dit gaan doen.’ stelt mijn vent als we de rij bij de kassa zien. Jongens, wat een drama is dit! Maar ook nu is de Pool weer accuraat en snel, met een half uur staan we aan het loket. Ik weet niet hoe dat bij anderen is maar wij hebben in deze tijd dan een soort vraag en antwoord spel wat we zullen doen. Zowel naar boven als naar beneden met de cabine. Of alleen naar boven en terug naar beneden wandelen. Deze vragen worden niet makkelijker omdat je met een retour maar 1.40 uur boven mag blijven. 😞 ‘Nou, laat ik het zo zeggen, ik ga niet voor 1.40 uur naar boven hoor!!’ deel ik mijn lover mede. ‘We willen bewegen dus we gaan gewoon naar beneden wandelen!!’ tetter ik verder. Om een 3e Wereldoorlog te voorkomen stemt hij toe, ‘Can I have two tickets one-way please.’ vraagt ie dus aan de caissière. Boven aangekomen genieten we van het uitzicht! Het is geweldig! 😍 De kaart met wandelroutes is onduidelijk maar er staan een aantal stands van de informatie die je prima uitleg geven. Mijn vent kijkt eens om zich heen, ziet de wandelpaden en is er niet gerust op. ‘Weet je zeker dat we moeten gaan wandelen?’ 🤔 Serieus, die man is niet goed en bazig zeg ik; ‘Aub Dijks, wat hebben we nou afgesproken!  We hebben niet voor niets die schoenen aan!! Trouwens, volgens mij heb ik ergens gelezen dat het maar een wandeling van 2.5 uur is!!😤 Zo beginnen we dus aan de afdaling. De zon schijnt uitbundig, de vergezichten zijn zo mooi, dit is genieten! Na een kleine kilometer gaat het pad over in stenen. Van die stenen waarop je voorzichtig zoekend van de één op de ander stapt. De opgewekte communicatie tussen ons is verdwenen. Van ons tweeën ben ik de wandelaar en de afstand wordt groter. Iets ter hoogte van een meertje stoppen we voor de lunch. ‘Terugkeren en toch met de lift?’ opper ik. Maar mijn vent wil er niets van weten, ‘Ik ga nu door!!’ Hij bekijkt de kaart en dan blijkt dat we nog slechts 1/3 van de route hebben gehad! 😳 De rest van de tocht zal ik jullie besparen maar het is continue klimmen en klauteren. Aan de verbeten gezichten om ons heen zien we dat niemand hier plezier in heeft. ‘Hoe kwam jij erbij dat dit leuk wandelen zou zijn?’ vraagt mijn vent. Ik heb er geen antwoord op. 😞 Na vier uur zijn we beneden! ‘Luister goed, nooit maar dan ook nooit ga ik meer met je wandelen!’ moppert mijn vent. Antwoorden is niet nodig, ik laat hem maar even want snap het wel. Het was om kort en krachtig te zeggen: een klote wandeling! 😡 Er was niet eens tijd meer om ons heen te kijken want dan zou je onderuit kunnen gaan. We hebben diverse valpartijen gezien. De fietsen staan er gelukkig nog en zo suizen we het laatste stuk van de helling af naar beneden. Bij de hut zakken we neer in een stoel, schoenen uit, douchen en een wijntje. We zijn kapot! Mijn vent erger dan ik maar hij is een man….die hebben het altijd een beetje erger! 🤣 Naast ons zijn nieuwe buren komen staan. Een leuk Nederlands stel met een hond. We maken een gezellig praatje en het komt op de wandeling. Zij zijn al met de fiets naar de cabine gegaan en hebben daar gezien dat honden helaas niet in de lift mogen. Omdat we vrezen dat wij morgen geen stap meer kunnen zetten bieden we aan om op te passen. Wel geven we ze het advies om een retourticket voor de cabine te kopen want echt de wandeling geeft geen plezier. De volgende morgen zijn we blij met doggie want zo hoeven we lekker niets te doen.Koffietje/thee is voldoende en verder genieten van de omgeving. 😍 Het stel is vroeg vertrokken en rond de middag weer terug bij ons. Ze hebben genoten en zijn zo blij dat we opgepast hebben, dit uitzicht boven hadden ze niet willen missen! Als lief bedankje krijgen we een leuke sleutelhanger. Die gaat op de plankjes thuis bij de andere souvenirs! So cute! ‘s Middags gaan we met elkaar naar het centrum en verbazen ons wederom over de vele Arabische vakantiegangers. Ze zijn er hier blij mee want deze toeristen geven veel geld uit!  We slenteren weer door de straatjes, en doen gezellig een drankje op een terras.    Dit is ook zo leuk aan reizen: het ontmoeten van fijne mensen! 😊

Het zijn slechts ongeveer 40 kilometer van Katowice naar Auschwitz of Oświęcim zoals de Poolse naam is. De camperplek die we hebben gevonden is op de parkeerplaats van hotel Imperiale. Ze hebben het hier slim bekeken want het is slechts 7,00 per nacht en je mag in het hotel douchen en van het toilet gebruik maken. Dingen waar wij geen gebruik van maken maar wat er ook nog bij zit: een restaurant met prima prijzen en idem reviews. Zo zien we dus woensdagavond de meeste camperaars op het terras een hapje eten en hebben al snel een gezellig praatje met elkaar! Sommigen hebben vandaag de tour naar Auschwitz gedaan en sommigen gaan net als wij morgen. Dat was nog wel een dingetje want we kregen vanmorgen een appje van ‘Get your guide’ dat onze tour om 11.15 uur niet door kan gaan, te veel aanmeldingen….🤔 Vreemd verhaal maar uiteindelijk was er een oplossing en kunnen we morgen op een andere tijd mee. Ook prima en eigenlijk beter want we gaan nu al om 09.15 uur en de weersverwachting voor morgen is rond de 30 graden. 😳 Op de fiets hebben we net al verkend waar we ons moeten melden. Het is een afstand van niets. Op de parkeerplaats bij Auschwitz mag je met de camper ook overnachten maar dat heeft iets vreemds voor ons. 😞 De volgende morgen fietsen we bewapend met zonnecrème, hoed en genoeg drinken naar het museum waar we ons moeten melden. Onze tickets zijn voor Auschwitz én Birkenau. Tussen deze twee kampen gaan pendelbussen. Op de grote parkeerplaats is het een komen en gaan van bussen, auto’s en campers en daartussen fietsen deze 2 Nederlanders. 😊 Duideijk staat aangegeven waar je je kan melden. Per dag komen er zo’n 5000 bezoekers! Onze gids is een Poolse dame die ook in het museum werkt. Zij geeft de rondleiding in het Duits (eigenlijk hadden we dus de Engelse versie maar die ging niet door). Voor het eerste gedeelte krijgen we een headset. Als iedereen van onze groep die heeft gaan we op pad. Ik ga verder niet uitleggen wat Auschwitz is want ik neem aan dat een ieder met een beetje ontwikkeling zich bewust is van de gruweldaden die zich daar hebben afgespeeld. 😪 Ook ga ik niet veel vertellen over de rondleiding. Wie er ook geweest is zal de foto’s en de daarbij komende gevoelens herkennen en wie nog wil gaan moet zonder voorkennis alles over zich heen laten komen. 😪 Wij vonden vooral het begin heel indrukwekkend maar nu ik dit zo aan het tikken ben denk ik, de hele tour was niet in woorden uit te drukken en van begin tot eind indrukwekkend en bizar. Aan het einde van de hele rondleiding staan we buiten de poort en hebben geen benul van de tijd. Zo intensief en huiveringwekkend was de tour. Doodop van de hitte, de indrukken en de brandende zon stappen we weer op de pendelbus retour naar het startpunt, fietsen vervolgens terug naar de camper en gaan dan naar het hotel restaurant voor een late lunch. Het is te absurd dat we dit doen, dat dit kan, terwijl hier in de oorlog anderhalf miljoen mensen om het leven zijn gekomen. Die konden niet schuilen voor hitte en kou. Die hadden geen bus waarmee ze weg konden rijden. Er was geen terras en geen stoel om te zitten. Geen lekker eten maar slechts grauw brood. Zomaar een zinnetje uit het vreselijke verhaal van de gids; ‘Het avondeten was een afgebroken kleine homp oud brood en ze kregen als ze geluk hadden ook een stukje mee voor de volgende ochtend. Dit moesten ze eigenlijk ‘s avonds in hun barakken gelijk op eten want anders deden de ratten dat!’ 😡 Het is en blijft niet te bevatten! 😪 Opvallend was trouwens dat we niemand een selfie hebben zien maken, iedereen gepast en met respect de tour volgde en bovenal: er waren gelukkig geen souvenirwinkels. 🙏🏻🙏🏻 ‘s Avonds vraag ik aan mijn vent of zijn foto’s gelukt zijn. Hij zit peinzend naar zijn scherm te kijken; ‘Ja, ik ben wel tevreden met wat ik gemaakt heb maar veel liever had ik ze niet gemaakt, dan was dit alles niet gebeurd.’

Daar sluiten we dan maar mee af. 😪

De foto’s die nu volgen kunnen schokkend zijn. Ze zijn met respect en in stilte genomen. 😪 De blikken blauwzuurgas waarmee de gevangenen werden vermoord. De kunstbenen en armen die overbleven. Stapels brillen.Huisraad, want de gevangen werd voorgehouden dat ze verder zouden reizen. Enorme partijen schoenen. Deze damesschoen met hak en dit broekje van een kind: ik vind ze beiden zo huiveringwekkend en emotioneel. 😪 Je beste kleding aan en mee in de koffer want je gaat op reis, men wist niet beter. Zo triest. 😪 Koffers…. Degenen die in leven werden gehouden sliepen in drie-hoog stapelbedden waar per matras drie mensen moesten slapen. De executiemuur…. Met een zonnetje en de bomen die er in 80 jaar zijn gegroeid ziet het er niet eens zo gruwelijk uit. Bizar….😞 De galg waar de kampcommandant in 1947 werd opgehangen. De ingang naar gaskamer 1. Hier werd het blauwzuurgas naar binnen gegooid. Vier verbrandingsovens. En hier deed Joseph Mengele zijn gruwelijke experimenten op twee- en drielingen.Birkenau. Het grotere concentratiekamp. Gevangenen, ‘asocialen’, zigeuners, joden, homosexuelen en nog veel meer ‘untermenschen’ kwamen op dit perron aan na een gruwelijke reis per veewagen en velen werden rechtstreeks naar de gaskamer gestuurd. Die waren er minder lang dan de drie uur dat onze rondleiding duurde. Gaskamer 3 en 4 werden om bewijs te verdonkeremanen in januari 1945 al opgeblazen door de vluchtende ss-ers. Anderhalf miljoen mensen er werden vermoord….

Zo rijden we zondagmorgen dus vanuit Peenemünde naar het noorden en passeren de grens. We zijn in Polen! We maken een quick stop, fotograferen de grensovergang, bekijken het strand en wandelen terug naar de parkeerplaats waar de hut staat. Het is een typische grensovergangsplaats. Vele winkels met goedkope sigaretten en drank. ‘Wil je verder kijken?’ vraagt mijn lover maar ik geloof het wel. 🙂 Langs de kust slingert de weg zich verder, soms door leuke toeristische plaatsjes dan weer door een dorp zo klein met helemaal niets. Op internet hebben we gevonden dat Polen tolwegen heeft maar hoe dat het werkt? We komen er niet uit. De site’s die we erover vinden zijn in het Pools en niet makkelijk te vertalen. Schone taak dus om de tolwegen te vermijden. 🤔 Via de camper-app heb ik een camping gevonden in de kleine kustplaats Pustkowo, vlak aan het strand. Wat ons direct opvalt op de app is dat de camperplaatsen veelal slechte reviews hebben of niet meer bestaan en dat zowel de campings als camperplaatsen allemaal erg prijzig zijn. Dat hadden we in Polen niet verwacht! Onder de 20 euro vinden we niets. Bij deze in Pustkowo betalen we 27,00 euro.  Het is wel een prima plek dus boeken we 2 nachten. Omdat de zon heerlijk schijnt wandelen we naar het strand. Oef, wat is het warm, veel warmer dan verwacht. Waarom lopen we hier helemaal aangekleed?! 😫   Bij de plaatselijke strandbar doen we een tequila sunrise, oh ja, en wat lekkers (totaal 30,00 euro!) ,dan snel terug naar de hut. Met de strandtas, bikini en zwembroek aan als een speer retour naar de playa. Het is wel even wennen hier in Polen. De mensen spreken niets anders dan Pools, zijn schuw en zeker niet spraakzaam.🤔 Wie wel altijd spraakzaam en vrolijk is is mijn ‘bonusvader’ Jan en omdat het vandaag Vaderdag is vind ik dat hij in het zonnetje gezet mag worden. Op facebook post ik dit lieve berichtje voor hem. 😍

De volgende morgen is het bewolkt en fietsen we naar Pobierowo, een plaats zo’n 4 kilometer verderop. Dit is een grotere kustplaats en zeker modern. Vele leuke eetzaakjes, hippe barretjes en winkeltjes aan weerskanten van een drukke weg. Ook nu valt het weer op hoe stug en achterdochtig de mensen zijn. In de winkels geen respons op ons gedag zeggen. Als ik in een boetiekje ben zakt mijn lover op een stoel die de shop buiten heeft staan, ‘Gelukkig ze hebben ‘vermoeide mannenbankjes’ , kan ie dan altijd blij roepen. Eén van de verkoopsters ziet hem zitten en echt, de hele tijd dat ik binnen ben blijft ze in zijn buurt spiedend naar hem kijken alsof ie iets zou pikken. 🤨 Het is een ding hoor de Poolse taal, ik vind het zo stom als je niets kan zeggen dus heb wat woorden opgezocht maar verder dan; ‘Hallo, dank je wel, ja en nee.’ kom ik niet. Omdat ze vaak niet anders dan Pools spreken (zeggen ze) moet de vertaal-app er dikwijls bijkomen. We kunnen er ook totaal geen chocola van maken en er zijn geen herkenbare woorden voor ons. ‘s Avonds nemen we de mogelijke routes nog eens door. Beiden krijgen we nog geen vibraties van dit land. Laat ik voorop stellen dat wat we tot nu toe hebben gezien echt prachtig is maar wij krijgen het gevoel niet. Om deze reden slaan we de rit naar Gdansk over. Het is een heel eind uit de richting en we geloven het wel. We gaan nu naar beneden richting Krakau en Auschwitz. Om het aantal kilometers te verdelen gaat de route in stukken. Hoe we dat doen? Nou, gewoon een beetje lukraak met als leidraad de camper-app. Zo vind ik in Zbaszyń camping Przy Baszcie aan een meertje waarvan ik jullie de lastige naam zal besparen. 🤣 Ook hier weer een stevig prijsje van 28,00 euro maar we hebben het na zo’n kleine 300 kilometer met alleen maar dichte bossen en uitgestrekte velden met veel mais wel gehad. Nadat we zonder er doorheen te zakken dit bouwvallige bruggetje  hebben getrotseerd staan we bij de camping. 😳 Volgens de vriendelijke dame van de receptie is het centrum van het stadje (aantal inwoners in deze gemeente ongeveer 13.420) erg leuk en zeker de moeite waard. Omdat ik de afgelopen dagen steeds meer grijze haren zie wil ik gelijk een kapper opzoeken. Alhoewel is dat in Polen verstandig….de dames hebben hier veelal ravenzwart of pornoblond haar. 🤣 Op de fiets rijden we naar het centrum en voordat we het weten zijn we er al weer uit. ‘Lekker dan, ik weet niet wat dat mens van de receptie vindt maar dit dorp is drie keer niets.’ mopper ik al fietsend naast mijn vent. Ik moet wel vermelden dat er volgens meneer Google minstens zes kapsalons zijn. Maar echt, in iedere salon is het vol en de veelal bijbehorende  nagelstudio is ook bezet. De vertaal-app is wederom mijn grote vriend. Er is een kapster die 2 woorden Engels spreekt ‘Holiday, busy’. Nou, prima maar geen idee wat ze bedoelt en ze kan het ook niet uitleggen. Maar er is dus geen salon die tijd heeft. 😫 De laatste die we proberen ligt iets verder uit het centrum en dat is mijn laatste hoop. Ook daar is het druk maar nadat de kapper mijn grijze luizenpaadje heeft bekeken zwaait ie dat ik mag gaan zitten. Hij gaat het fixen, ‘easy, easy’. Mijn vent gaat er vandoor, ‘Eindelijk rust!’ en weg is ie, terug naar de hut. 😊 Het is een soort stomme film waarin ik dan kom te zitten want de kapper gaat aan de slag met de kleurenkaart en ik steek goedkeurend de duim op. Vervolgens verft hij mijn uitgroei en zet ie de wekker en laat mij zien dat ik 55 minuten moet wachten. 😳 Wow, zo lang zit ik nooit met verf dus ik vraag; ‘Okay’ en steek 2 keer 5 vingers op zodat hij hopelijk begrijpt dat ik 55 minuten bedoel. Hij steekt vervolgens een duim op en huppelt naar een andere klant. Tsja….ik hoop dus maar dat het goed komt. 🤣 Nadat de verf eruit gewassen is en hij een hele tijd mijn hoofd een massage heeft gegeven gaat ie mijn haar drogen en stylen. Dat is ook weer zo’n ding want ik hou wel van massage maar krijg er vaak migraine van. In Nederland kan ik dat uitleggen maar hier laat ik ‘Polska van Zadelhoff’ zijn gang maar gaan. 🤨 Tachtig euro lichter in de portemonnee maar zeer tevreden met het resultaat van deze kunstenaar fiets ik terug naar de camping. Ook nu dus weer de verbazing van de prijs. We hadden echt gedacht dat Polen goedkoper zou zijn maar dat lijkt sterk achterhaald gezien de prijzen! Misschien dat het in de grote steden anders is maar tot nu valt het ons tegen. 😞 Om het meer is een fietsroute dus gaan we de volgende morgen op de pedalen. In het zonnetje trappen we de kilometers weg, het is een leuke route maar van het meer zien we helaas niet veel. ‘s Avonds begint het ons te dagen wat de kapster bedoelde met ‘Holiday, busy’ als de camping vol begint te stromen, namelijk: de schoolvakantie in Polen is begonnen! Lang leve Google en zo zien we gelijk dat het morgen, donderdag 19 juni Corpus Christi oftewel Sacramentsdag is. Zo zwijgzaam als de Polen naar ons zijn zijn ze niet naar elkaar en op de camping is het tot een uur of twee in de nacht gezellig zullen we maar zeggen. 🤣 Wroclaw is onze volgende bestemming op de route naar beneden. Onderweg zien we ook dit keer weer vele bossen en uitgestrekte weilanden met voor de afwisseling deze borden voor Sacramentsdag en ook komen we een aantal keren in een processie terecht. Wroclaw is toevallig gekozen, eigenlijk door het aantal te rijden kilometers. Wat zijn we blij dat we dit gedaan hebben want hier krijgen we voor het eerst een soort ‘Wow gevoel’ bij Polen. Deze stad ligt aan de Oder bestaat uit 12 eilandjes en vele bruggen en wordt daardoor ook wel het Venetië van Polen genoemd. De tram stopt tegenover de uitgekozen camping. De tram blijkt gratis voor 65+. M’n vent heeft mazzel, hij hoeft alleen nu voor mij te betalen en dat gaat heel handig. Kaartje kiezen, creditcard ervoor en klaar. 😊We stappen uit bij het middeleeuwse Marktplein. Het is één van de grootste marktpleinen van Europa en het grootste stadhuis van Polen staat er. Om het plein heen een wirwar van terrasjes, restaurants en mooie gebouwen. Er is zoveel te ontdekken! De Tumski brug waar verliefde stellen een hangslot op hingen. Precies zoals gezegd, hingen, want dit is verleden tijd. De sloten zijn verwijderd en er hangt nu dit bord! Het ijzer werd te zwaar voor de brug. 😳 Maar zo zien we, ze hebben wat anders gevonden langs de waterkant. We proberen de vele Wroclaw dwergen (kleine beeldjes) die overal in de stad staan te ontdekken. De kleine rakkers staan verspreid door het centrum, vaak een beetje verborgen, soms op de grond, dan weer in een raamkozijn, voor een winkel en ga zo maar verder. Vaak kan het niet missen omdat je mensen al met een camera aan de slag ziet. Het verhaal is dat in de jaren ‘80 een anti communistische beweging tegen de Sovjetregering protesteerde en de dwerg werd als symbool gebruikt. Er zouden meer dan 350 dwergen in de stad staan, nou, zeker weten dat we die niet allemaal gespot hebben! 🤣 De markthal, Hala Targowa, is bijzonder met zijn kale betonnen binnenkant en verrassende leuke verstopte terrasjes en kraampjes met allerlei lekkers. De vele kleine marktkraampjes op het marktplein en de omliggende straten. De kathedraal van Sint-Jan de Doper bevindt zich op het eiland met de gelijknamige naam. Daar steken we traditiegetrouw een kaarsje aan en wandelen vervolgens langs het water en door het park van dit eilandje. De lantaarnpalen worden hier ‘s avonds nog aangestoken door een lantaarn opsteker. Om vervolgens terug in het centrum de trappen van één van de torens van de Maria Magdalena kerk op te gaan. Tussen de twee torens is een brug waarover je kunt lopen en zo een mooi uitzicht op de stad hebt.  Over deze brug gaat een mythe de ronde: de brug werd vroeger gebuikt om te bepalen of je als vrouw een heks was of niet. Kwam je heelhuids over de brug naar de overkant dan was je vast geholpen door magische krachten dus een heks en kon je door naar de brandstapel. Viel je pletter dan was je géén heks…. maar ook dood! 🤔 Het is hier in Wrocław dat we een typisch Pools restaurant bezoeken. Wat zijn we weer blij met de vertaal-app want er is weinig te snappen van de kaart. Het eten is veel, vet en heerlijk! Dat we hier niet van hebben geleerd blijkt de volgende dag als we op een terras een lunch bestellen die gewoon stupide veel is. 🤣 Komt het door de Pornstar Martini die mijn vent neemt of komt het misschien door dit aapje dat met een dom stelletje op stap is dat onze aandacht er niet bij is. Het diertje heeft een broekje aan en krijgt van de mannelijke helft van het stel een bordje pap dat ie zelfstandig op gaat lepelen. De vrouwelijke helft van het stel zit de hele tijd verveeld te kijken. Wellicht zit ze te bedenken hoe ze alles in haar agenda moet passen: de kapper voor extensions, nagelstudio, lippen opspuiten, wimpers verlengen, tieten vergroten….🤣 Wat voor een problemen kan je hebben. 🤣 Wij en de rest van het terras vergapen ons er aan maar het is natuurlijk super zielig en van de zotte dat ze zo’n aapje als huisdier hebben!  😡 We blijven drie nachten in Wroclaw en de laatste dag genieten we na het shoppen in Galeria Dominikanska eerst van de try-out van dit grote (leger) orkest en vervolgens van een waanzinnig leuk en gezellig food festival verderop aan de rivier. Deze stad was vermoeiend maar heeft ons aangenaam verrast! 😍 Inmiddels hebben we voor donderdag kaarten geboekt voor Auschwitz. Dit zijn van die dingen die je echt moet plannen. We hebben een paar dagen speling en zo rijden we naar Katowice. Over de (tol?)weg A4 . Alle poortjes staan open en de borden zijn alleen in het Pools. We zien wel of er een rekening komt. Er is slechts 1 camping (niet goedkoop 😫) , die ligt prima in een park en ook weer tegenover een meer. Wel naast de snelweg maar vooruit! 🤣 De plek is perfect, lekker met gescheiden heggetjes (daar word ik altijd zo vrolijk van), kortom prima voor een paar dagen niets doen. Uiteraard willen we toch wat zien en wandelen om het meer waar het door de hitte lekker druk is. Het centrum van Katowice kan ons gestolen worden want echt, daar is niets. En ja, deze voormalige mijnwerkers huizen zijn dan wel weer leuk om te zien. Het blijft dus wikken en wegen in Polen met ons ‘vakantie gevoel’: we blijven ons verbazen over de prijzen en de campings. Moet ik wel vermelden dat de Polen in de grotere steden vriendelijker zijn en ook wel Engels spreken. De prijzen daarentegen blijven hoog en dat hadden we dus niet verwacht. Supermarkten zijn zeker wel goedkoper dan bij ons. Broodjes á 10 ct.Gewoon Aldi en Lidl maar ook megawinkels als Carrefour. Je kan alle dingen wel kopen hier en als je vrouw niet mag weten dat je wodka drinkt dan koop je gewoon een ‘brandblusser’. 🤣Drinken doen ze echt stevig hier. 😳 Na een avond en nacht met heftig onweer en fikse regenbuien is het de volgende dag tijd om richting Auschwitz te gaan. Zo hebben we nog mooi de gelegenheid om een geschikte camperplek/camping te zoeken voor we morgen de bezichtiging hebben. Iets waar ik best tegenop zie. Al die wreedheid en mensenlevens, een drama, zo vreselijk….😪

Onze laatste dag in Berlijn zit erop. Het bezoek aan de dierentuin was ondanks een paar fikse regenbuien perfect. Net als de fietsen opgeruimd in de camper staan en we binnen zitten barst er weer een waanzinnige bui los. 😫 Met een wijntje erbij puzzelen we met de wegenkaart en besluiten eerst omhoog te gaan naar de kant van de Oostzee om vandaar (waarschijnlijk 😉) ergens rechtsaf richting Polen te gaan. Links op de kaart ligt dan nog het prachtige eiland Rugen maar daar waren we een aantal jaren geleden al.  Dat slaan we dus over net als Dresden dat op onze planning naar beneden stond…. Dat kan ook wel even wachten. 😊 Misschien vraag je je af hoe we dan plannen of waar we naar zoeken….🤔 Thuis hebben we een soort van route gemaakt, een grove opzet zeg maar. Een andere kant op dan we gewend zijn maar waar ook veel te ontdekken valt. Mijn lover is wel deze richting op geweest, zeker ook voor werk, maar voor mij is het veelal onbekend en eerlijk: ik zou het zelf niet kiezen want het is een soort uit mijn comfort zone zeg maar….🤔 Naar waar de zon schijnt kijken we deze reis niet meer want dan gaat de voet van mijn lover gelijk op de stand naar het zuiden, lees Benidorm. 🤣 Dus kijken we naar het aantal kilometers, de richting en wat er te beleven is. Zo komen we in de plaats Greifswald waar we aanslaan op de termen: Hanzestad, historische binnenstad en natuurgebieden. Let’s go! 😊 Zondagmorgen verlaten we Berlijn, het is nog vroeg en lekker stil op de weg. Via de camper-app heb ik een aantal camperplaatsen gevonden. Soms zit dat mee en nu zit het tegen! 🤣 De eerste is namelijk vrij klein met hele krappe plaatsen, de tweede bestaat niet meer en uiteindelijk rijden we door naar Wieck, vijf kilometer verderop. Een leuk klein toeristisch plaatsje met een jachthaven. Op de aanwezige parkeerplaats mag je overnachten. We staan gelijk op de eerste rij en hebben vrij uitzicht op het water, ik zeg, ‘Niets meer aan doen, staan is staan.’ 😊 Mijn vent loopt naar de betaalzuil om te betalen. Voor zeven euro mogen we 24 uur staan. Verder zijn er geen voorzieningen en er is geen campergedrag toegestaan. We maken een praatje met de buren tegenover ons en zij vertellen dat de politie gisteren streng gecontroleerd heeft op het campergedrag. Nou, daar zijn we niet bang voor want we gaan sowieso niet snel op een parkeerplaats met een stoel en tafel zitten of nog erger een wasrek neerzetten. 😳 Komt bij dat de lucht inmiddels pikzwart is en een fiks onweer nadert. De hele zondagavond klettert de regen op de hut. ‘Wat doen we hier in vredesnaam??!!’ tettert het naast me. Ik snap hem wel want het blijft doorbijten hoor met deze weersomstandigheden. 😫 Met verbazing kijk ik naar de vissers die stug blijven zitten aan de kant van de Ryck, een rivier die uitmondt in de Oostzee. Ook in de nacht blijft het regenen, gelukkig wel lekker afwisselend met zachte en venijnige harde druppels. 🤣 Je vraagt je af waar al dat water vandaan komt! Voor de maandag is de voorspelling ook niet best maar we wagen ons ‘s morgens toch naar buiten en wandelen door het kleine centrum van Wieck. Na de lunch pakken we de fiets en rijden naar het vijf kilometer verderop gelegen Greifswald. In een waterig zonnetje verkennen we de plaats. Die valt ons tegen. Na een koffie/thee met wat lekkers op een terras eten de de mussen de restjes op en fietsen we terug. ‘Kijk, daar!’ wijs ik. Vlakbij onze parkeerplaats naast de molen is een grote tent neergezet waar een band speelt. We gaan kijken en ontdekken een kleine braderie. Zo sluiten we deze Pinkstermaandag gezellig af met een drankje en voetjes van de vloer. 😊 De volgende morgen doen we eerst inkopen bij de supermarkt en rijden dan door naar Freest. Waar? Juist, Freest. Een plaatsje aan de Oostzee! Het is een gehucht tussen Kröslin en Peenemünde. Ik verzin het ook niet maar mijn vent slaat aan op de laatste plaats omdat hier de V1 en V2 raketten in de tweede wereldoorlog werden ontworpen. Er is een museum met als thema de techniek van de V-wapens. 🤔 Niet mijn ding maar vooruit, dat heb je in een relatie. Ook ik probeer me aan te passen. 🤣 Terug naar Freest want daar heb ik Waldcamp Freest gevonden, een camping met prima reviews. Het is ongelofelijk maar het ding staat vol, gelukkig is er nog een plaats vrij voor deze mazzelaars! Zo staan we rond het middaguur op deze ruime plek met uitzicht op de bossen en de Oostzee en dat voor slechts 23 euro per nacht! Vanachter het raam van de camper genieten we er van want hevige buien trekken wederom over! 😫 De weersvoorspelling is goed voor de komende dagen, we hebben vier nachten geboekt dus….juist, we zetten door! Mijn vent maakt tompoucen. Ze zien er wat vreemd uit want het roze glazuur is niet helemaal gelukt maar ze smaken heerlijk! 😊 Ondertussen spelen we ook maar weer een spelletje Rummikub. Het camperleven is lekker easy zo! 😍 Na regen komt zonneschijn en zo fietsen we de volgende dag naar Peenemünde. De fietspaden zijn goed aangegeven en soms lekker door de bossen. We passeren kleine plaatsen zoals Kröslin en Wolgast waar we een kleine markt treffen. Tijd voor koffie/thee. 😊 Vervolgens gaan we de brug over naar het andere schiereiland waar Peenemünde ligt. Het is overal nog vrij rustig nu, in de zomer zal het hier zeker leuk zijn. Uiteraard bezoeken we de museumfabriek waar de V1 en V2 gemaakt werden. Aan Roel de schone taak om kort en krachtig uit te leggen wat we hier zien:

De Duitsers begonnen voor de Tweede Wereldoorlog al met het maken van raketten. Peenemünde aan de Oostzee was een perfecte locatie om ze te testen want met een paar honderd kilometer zee konden ze veel testen doen  en toch weinig schade veroorzaken. Op het terrein van een oude al lang geleden stilgelegde energiecentrale en wat nu een museum is geworden staan een oude V1 met een katapult-lanceerinstallatie en een V2.Ja, die dingen lijken heel veel op die raket uit Kuifje naar de maan. Maar deze waren er eerder. 😊  In de omgeving zijn nog veel restanten te zien van de lanceer installaties. Veel zijn er verwoest door enorme bombardementen van de Engelsen. Uitgebreide informatie aan de muren. Er was trouwens nog een reden waarom die V1 lanceerbasis hier stond.  De katapulten om ze op snelheid te krijgen werkten op stoom en dat had die elektriciteitscentrale genoeg over. De kolencentrale is al in de jaren 70 stilgelegd toen er dichtbij in de toen nog DDR een KKW, een Kernkraftwerk werd gebouwd. Ook die is in de jaren 90 al gesloten en wordt momenteel beetje bij beetje gesloopt. In het haventje waar vroeger de boten met kolen aanlegden liggen nu bijzondere schepen waaronder een enorme oude U-boot. Terug naar Freest gaan we voor een andere optie: de pont. Helaas missen we deze net en moeten een uur wachten op de volgende. Gelukkig zijn er terrassen in de buurt! 🤣 Dan is het alweer vrijdag en we besluiten om vandaag niet veel te doen. De picknick en jeu de boules op het strand schrappen we want de zon schijnt wel maar er staat een ijzige snoeiharde wind. Wel goed voor de was dus….juist, deze camper huisvrouw gaat wassen, wassen, wassen. 😊 Komt bij dat wij een langere tijd in de camper wonen dus er is ook wel eens een huishoudelijke klusje zoals een sopje hier of daar te doen. Om ons zelf te belonen doen we ‘s middags een wijntje en een boek om te lezen. 😍 In Peenemünde hebben we gisteren een camperplaats aan het water gezien, recht tegenover de fabriek. De volgende dag is het weer zo mooi dat we besluiten om daar nog een dag te gaan staan. Het is een bijzondere plek, je mag staan waar je wilt met als resultaat dat iedereen een beetje kris kras door elkaar staat. 🤣 Op de fiets verkennen we het schiereiland, langs de jachthaven, het vliegveld met alleen nog capaciteit voor Cessna’s en een kartbaan. Uiteindelijk belanden we door het bos over hobbelige paden ineens op het strand. ‘Ik ga niet de hele weg door het bos terug, daar verderop over het harde zand is prima fietsen!’ roept mijn vent en weg is ie. Echt, die man is niet goed! 😫 Maar hij heeft gelijk het is goed te doen en zo fietsen we zeker vijf kilometer over het strand. Het zijn grappige kilometers, want mijn fantasie slaat op hol. Men is hier aan deze kust namelijk meer gewend aan het FKK oftewel het naaktstrand. Nu vind ik aangekleed wandelen over een naaktstrand al ongemakkelijk maar gekleed op een fiets is nog een station verder. 🤔  Omdat deze Patty Praktisch niet had gedacht dat het zo lekker weer zou worden zijn we gekleed in lange broek en lange mouwen, een outfit niets mis mee maar zo zigzaggend tussen de naakte mensen die aan de waterkant verkoeling zoeken, is het het toppunt van preutsheid. 🤣Eindelijk komt er dan een einde aan en kunnen we in Karlshagen de boulevard op. Wel nog even de fietsen door het mulle zand slepen maar we did it! 😊 Op een terras belonen we ons zelf met een broodje vis en friet. Tip voor de fotograaf: geen etende of drinkende mensen fotograferen! Want dan sta ze er vaak lullig op! 🤣Oh ja, omdat we toch slecht bezig zijn ook nog maar een klein ijsje. Dan gaan we weer op de pedalen en fietsen terug naar de camper. Ondanks dat we verder zijn gefietst dan we dachten was het weer een prima tocht. Bij de hut gaan de stoeltjes naar buiten, wijntje erbij en koken na de maaltijd van vanmiddag doen we niet meer! 😉 ‘s Avonds komt de kaart erbij en bepalen we de route: we gaan langs de kust naar Polen! 😊

We zijn in Berlijn maar eerst even terug in de tijd, Roel vertelt: ‘Ik heb er iets mee.’ Het fascineerde me al in mijn jeugd toen ik in de Taptoe ( ja, wie weet nog wat dat was) op de lagere school als tienjarige een verhaal las over een groep mensen die een tunnel onder de Berlijnse muur groeven. Zelf ging ik in 1982 of zo voor de eerste keer erheen. Per trein, met mijn toenmalige vriendinnetje en mijn ouders. Er zouden nog minstens 10 bezoeken volgen. Mijn ma zag het toen allemaal niet zo naargeestig in, de DDR was in die tijd uiteindelijk toch wel de grootste gevangenis van Europa. Totdat ze op het station bij de grensovergang van West naar Oost Duitsland een sigarettenpeuk uit het raam gooide en er gelijk twee man Volkspolizei naast haar stonden. Een bekeuring van 10 Mark. Westmark, geen (waardeloze) Ostmark en gelijk afrekenen. Ze heeft tot aan de grensovergang met West Berlijn zitten sidderen. Later in 1985 kwam ik er nog een keer en zoals in het vorige verhaal al benoemd: in oktober 1989. En toen kwam de dag dat wereldgeschiedenis werd geschreven: 9 november 1989. De dag dat de muur viel. Ging ik wéér.… Ik reed in die nacht met Vrije Volk collega Stef van Item naar het beginnende feestje waar op dat moment nog maar weinig mensen van wisten. De meeste inwoners van West Berlijn pakten hun ochtendkrant van de mat en lazen wat er aan de andere kant van de muur gebeurd was de vorige avond:  het Politbureau, de regering van de DDR, had het de burgers van Oost Duitsland toegestaan om naar het buitenland te reizen. Ik ben overigens momenteel parallel aan dit verhaal een blog aan het maken met de hoogtepunten van mijn carrière, verschijnt eind van dit jaar 😊 en daar zal ik ruimer ingaan op de gebeurtenissen toen. Nu alleen even wat foto’s van 1989 tegenover foto’s van deze week. Allemaal op dezelfde plek gemaakt alleen met 36 jaar ertussen.

Checkpoint Charlie. De enige grensovergang voor verkeer van West naar Oost Berlijn. Op de achtergrond staat de muur nog.Vandaag de dag zie je alleen nog aan een anders gekleurde rij straatstenen met soms een metalen strip waar de muur stond.Het wisselen van de wacht op de Unter der Linden, de ‘Champs Elysees’ van Oost Berlijn.De Oost Berlijnse Mühlenstrasse. Toen vanuit de auto want de volkspolizei in Oost was er niet zo happig op dat de muur van de oost kant gefotografeerd werd om voorbereidingen van ontsnappingspogingen te voorkomen .Nu is dit een van de stukken waar de muur (na de aanvankelijke sloop) is teruggezet en het een walhalla voor graffiti kunstenaars is geworden.Het Volkspaleis, volgens mij toen het hoofdkwartier van de SED, de communistische partij van de DDR,is zelfs totaal gesloopt en er is een parkje voor teruggekomen.De Brandenburgertor die toen in een totaal lege vlakte stonden waar de muur op praktisch een paar meter omheen liep. Alleen de rij klinkers net boven de onderkant van de volgende foto verraadt waar de muur stond.Het Sovjet gedenkteken in West Berlijn waar Russische soldaten nog lang na de val van de muur de wacht hielden.Het monument zal niet gesloopt worden, uiteindelijk is het een eerbetoon aan de 25 miljoen Russen die hun leven hebben gegeven in de Tweede Wereldoorlog. Maar gezien de gebeurtenissen in Oekraïne van de laatste jaren weet ik niet of ze er in Berlijn nog zo blij mee zijn.Het Pergamon museum in Oost Berlijn.36 jaar later is het een grote bouwplaats.De Rijksdag waar minder dan een jaar later op 3 oktober 1990 Duitsland weer verenigd werd en waar ik ook bij was.Ook hier nu een grote bouwplaats.En een laatste foto, weer van Checkpoint Charlie, waar in 1989 de eerst Trabi’s over de grens kwamen.Hoe het allemaal begon? Gunther Schabowski van de SED hield een persconferentie en versprak zich. ‘Dan mógen jullie reizen. En dat gaat direct in’. De beelden zijn bewaard gebleven ! Het originele grenshokje van de Amerikaanse militairen is in de jaren 90 verdwenen, waarschijnlijk gesloopt. Maar speciaal voor de toeristen is er iets wat er op lijkt teruggezet. Waar gegarandeerd nooit een Amerikaanse militair in op wacht gestaan heeft. Ach, alles voor de commercie….Tot zover weer één van de vele mooie bijzondere verhalen uit de carrière van mijn vent. 😊 We zitten dus in Berlijn! Bij het zoeken naar een camperplaats kwam ik op de site van Wohnmobil Oase. Zo goed als in het centrum, mét voorzieningen en een stevige prijs van 32,50 euro per nacht maar wat wil je in een mega stad! 😊 Gelukkig zag ik nog net op tijd in de reviews dat reserveren, ondanks de hoeveelheid plaatsen van 100, wel aan te raden was. We hebben geluk en kunnen boeken tot 1e Pinksterdag. De planning is om de 200 kilometer die we moeten rijden te splitsen in twee stukken, zeker omdat we Leipzig pas aan het begin van de middag verlaten maar onderweg krijgt mijn vent zijn voet niet meer van het gaspedaal en blaast door tot de nieuwe stek. 😳 Waar we wederom mazzel hebben en een dag eerder terecht kunnen. De weersverwachting voor aankomende dagen is helaas niet helemaal top. De temperatuur is prima, zon maar met af en toe een heftige bui en onweer. Dat hebben we geweten! 🤣 Wat we allemaal zien en doen is eigenlijk hierboven in het verhaal van mijn vent al te lezen. Gewoon omdat het ook heel leuk is nemen we 1 dag de metro en crossen daarmee door Oost en West. Natuurlijk laat ik me weer verleiden en neem een curryworst….🤣 Zaterdag, de laatste dag, gaan we naar de dierentuin: Zoo Berlin. Hier hebben ze namelijk panda’s en die hebben een tweeling op de wereld gezet. So cute!😍  Ook nu is het weer onbestendig en zitten we ruim een half uur in het overdekte verblijf bij de panda’s te schuilen omdat er een waanzinnige regenbui met onweer overtrekt. 😳Daarna lopen we nog een tijd langs de andere dieren. De dierentuin is zeker een aanrader! 😍 De rest van de dagen fietsen we heerlijk door de stad. Berlijn is super leuk om met de fiets te doen. De fietspaden zijn duidelijk en goed aangegeven en vele fietsers maken er gebruik van. 😊 Samen waren we al eerder in deze geweldige stad maar het blijft indrukwekkend om te zien waar de muur stond en je in te beelden wat het met mensen gedaan heeft. In niemandsland bij Checkpoint Charlie is nu een stadsstrand. Bij de Bernauerstrasse is een grote fototentoonstelling op de muren gemaakt van panden die vroeger déél waren van de Muur. Eigenlijk net als in het echt onderbreekt mijn vent me ook nu 😉 met nog wat informatie: Er is daar een stuk muur teruggebouwd inclusief een uitzichttoren waar je kan zien hoe het er vroeger uitzag. Binnenmuur, buitenmuur en daartussen in een mijnenveld en een Schutzstreifen. Daar mochten de vopo’s je legaal vanuit de wachttoren neerschieten. Er zijn ook verschillende vluchtroutes te zien waar mensen die wilden ontsnappen tunnels onder de muur door groeven. Soms qua richting helemaal verkeerd en kwamen ze tussen beide muren in naar boven.Na de val van de muur sloegen muurspechten toe. Alle graffiti werd eraf gehakt en verkocht. Alles wat je nú nog als souvenir koopt heeft gegarandeerd niet op de muur gezeten maar is nep. Checkpoint Charlie waar Russische en Amerikaanse tanks in 1961 tegenover elkaar stonden. Als er 1 schot gelost zou zijn was de Derde Wereldoorlog begonnen in de Friedrichstrasse.Er is een Ampelmann winkel. Het mannetje op het voetgangersstoplicht is cult geworden. 😊 Kreuzberg: De ‘Turkenwijk’De Oberbaumbrücke die 28 jaar afgesloten was. Leuke nieuwe passages in het oude Oost Berlijn.De klok staat nog steeds op Alexanderplatz. Metrostation Nordbahnhof waar de muur letterlijk doorheen liep. Metrogangen én metrolijnen werden in 1961 gewoon dichtgemetseld. Foto’s van doodgeschoten vluchtelingen.Hier neem ik het weer over om af te sluiten. 😊 Ook deze dagen is er geen betere gids dan mijn eigen vent. We fietsen en wandelen ontelbare kilometers in zon en regen en hebben er wederom mooie indrukwekkende herinneringen bij. Maar eerlijk is eerlijk, zijn zin ‘Ik krijg er nog kippenvel van’ kan ik even niet meer horen! 🤣